Ayumu pokręcił nosem, jakby był niezadowolony z tego odniesienia do dzieciństwa, albo się niezmiernie o to dąsał. Prawda była jednak taka, że absolutnie go to nie ruszało, ale nauczył się odprawiać z Mori ten drobny taniec, gdzie on groził jej, że zaraz sprawi jej lanie, a ona natomiast dobitnie przypominała mu, że doskonale pamięta jak stał w gacie i obijał sobie czaszkę przy podejmowanych próbach stawiania pierwszych kroków. Można było powiedzieć, że była to ich taka mała tradycja, a tradycje, a przynajmniej niektóre, należało przecież kultywować.
Nie był natomiast pewien, dlaczego siostra zareagowała w taki, a nie inny sposób na jego przytyk. Właśnie poinformował ją, że jest okropnym grubasem, co było zwyczajną kontynuacją słów, które wypowiedział kiedy wchodziła do dojo, a ona zachowywała się, jak podlotka. Na jego twarzy pojawił się wyraz niezrozumienia, zmieszany ze zwykłym grymasem, który mógł jej sugerować, że o czymkolwiek właśnie myślała, to on uważał, że absolutnie i niepodważalnie zdurniała.
- Może i tak - wzruszył ramionami w najbardziej nonszalanckim geście, na jaki był w stanie się aktualnie zdobyć. Prawda jednak była taka, że nawet jeśli jej wierzył, to wiedział też jakim okropnym osłem był ich ojciec i że Mori była praktycznie na przegranej pozycji. Jako córka i to do tego wydana za mąż, nie miała absolutnie nic do powiedzenia w tej kwestii. Cóż... przynajmniej miała dobre intencje?
- Oj już nie przesadzaj - zganił ją, niby to nieco rozbawiony, jednak w tym wszystkim widać było, że martwienie się o to, że ona się martwi, absolutnie nie wpisywało się w równania, których podejmował się podczas swoich wypraw i nie zamierzał tego zmieniać. - Wiesz, zawsze możemy wybrać się gdzieś razem. Przynajmniej jeśli już to będziesz miała pewność, ze ostatnie co zobaczysz to moje boskie oblicze - wyszczerzył się, wcześniej jednak trzepiąc ją w wyciągniętą łapę, którą wskazywała jego opaskę.

- Czujesz cokolwiek?
- Ja? - niedowierzający śmiech opuszczający usta w ramach odpowiedzi, choć sposobowi w jaki miał ułożony wargi, świadczył o czymś innym niż rozbawieniu. Nieprzyjemnie mrowienie przebiegło wzdłuż jego kręgosłupa. - Co niby miałbym czuć? Zbyt długo przebywasz między swoimi roślinami. Formułujesz coraz to absurdalniejsze wnioski, Hitoto.
-  Dobra, inaczej. Czy kiedykolwiek coś czułeś?
Chwila ciszy, niespieszne poruszenie się zesztywniałej do tej pory ręki, wzrok kierujący się od niechcenia w stronę sufitu. Skóra zaczęła swędzieć, ostrzej niż zazwyczaj, ale postanowił to zignorować. Nagle odległość między nimi zdawała się zbyt mała. Po podniesieniu się starł z ubrania niewidoczny kurz.
-  Nie ma czasu. Jeśli chcesz się jeszcze czegoś nauczyć to wstawaj - chwycił pewnie drewnianą rękojeść, wykorzystując jak na początek słabszą broń, co nie oznaczało, że mniej bolesną przy uderzeniu. Czubek wycelował w jego pierś, nie przejmując się tymczasowym dyskomfortem.
-  Wiem, co robisz. W co próbujesz grać - drugi mężczyzna i tak się podniósł, starając się nie spuszczać z oczu kopii katany. -  Przyłożysz mi tak, że przez tydzień nie będę mógł usiedzieć. Jak ostatnim razem.
- To się postaraj bardziej - i nie czekając na zaproszenie, po wymienionych ukłonach, Himeru wystrzelił w jego stronę, bezlitośnie trafiając w ramię. Nie wszystkie przekleństwa zostały zduszone.

~

Minęło  trochę czasu, zanim dał mu spokój i pozwolił odpocząć. Wykończony Hitoto z nowym zapasem siniaków i pozostawioną krwią na dostosowanym do ćwiczeń podłożu, leżał pod pobliskim drzewem, próbując dojść do siebie. Pełnoprawny zabójca w tym czasie zajął się pospiesznym czyszczeniem ostrza. Dopiero co przyzwyczaił się do obecności jednego osobnika, a już jego ciało odczuwało przybliżanie się kolejnego intruza. Każdy nowy obiekt w jego zasięgu dawał poczucie zagrożenia, toteż nie było dziwne, że zaraz pojawiły się ciarki. Mimo to nie zaprzestał rozpoczętej czynności. Ziemia i powietrze drgało coraz wyraźniej, aż przeszło apogeum w momencie, gdy kobieta dała sobie o sobie wyraźniej znać. Słowami, zapachem lub drażniącą go aurą.
- Nudzisz się? - bez trudu, nie patrząc dokładnie, z malej wyszytej kieszeni wyciągnął cudaczny, ale bardziej praktyczny od kiseru twór. Tytoń był zawinięty w cienki kawałek pergaminu. Wykorzystał także ogniste patyki, pocierając je o siebie i wytwarzając mały płomień z którego zrobił użytek. Chwilę później mógł już bezczelnie i niegodnie raczyć się tytoniowym dymem. - Dobrym zwyczajem jest wcześniejsze upewnienie się, czy twoja obecność nie będzie dla kogoś kłopotliwa. Ale to potencjalnie tylko bardziej cię zachęca jak mniemam.
Broń znajdowała się niedaleko, żeby mógł w każdej chwili bezproblemowo po nią sięgnąć. Czuł na sobie spojrzenie Himeru, ale jak to miał w zwyczaju, nie przejął się tym ani trochę.

Ten dzień nie zdawał się różnić od pozostałych, jedynie chmury na niebie zwiastujące zmianę pogody na mniej przyjemną były jakąś odskocznią od reszty. Robiło się coraz bardziej szaro i ponuro, choć do zmroku jeszcze im brakowało kilku solidnych godzin. Dnie zaczęły powoli się wydłużać co za tym szło, okres zerowania demonów powoli acz skutecznie się skracał. Ciemniejsze chmury powoli acz skutecznie zaczęły zasłaniać jaśniejsze jeszcze do niedawna niebo. Piękny, czysty błękit powoli zaczął się zacierać. Mocniejsze podmuchy wiatru nie przeszkadzały jej w niczym. Mogło być upalnie, mogło być zimno, nawet mokro. Pogoda sama w sobie nie potrafiła zepsuć nastroju zabójczyni.
Przechadzając się z dłońmi splecionymi na karku, uważnie rozglądała się po okolicy, z oddali dostrzegając jednego mężczyznę pod drzewem przy dojo. Już ze sporego dystansu widziała na jego ciele ślady potyczki. Na twarzy było widać spore wycieńczenie, to mogło oznaczać tylko jedno. "Ten to się musiał dobrze bawić jeszcze przed chwilą.." przemknęło jej przez myśl gdy powoli szła zaciekawiona w tamtą stronę. Ubrana w jadeitowej barwy yukatę sięgającą swoją długością do kolan zatrzymała się dopiero słysząc głos mężczyzny czyszczącego drewniany miecz. Lekki uśmiech na ustach nieco się poszerzył gdy złote ślepia utknęły w zabójcy. - Może trochę.. - wskazała kciukiem przez swoje lewe ramię na leżącego pod drzewem człowieka. - Jak mniemam to ty go tak ładnie urządziłeś.. zgadza się? - spytała z czystą ciekawością w głosie. Ciągnęło ją do silniejszych od siebie, to był jedyny sposób by sprawdzić swoje możliwości. Jedyny sposób by dalej rosnąć w siłę, gdy się widzi przepaść i ma się ochotę ją przeskoczyć.
- Hmm.. upewnienie się czy moja obecność nie będzie dla kogoś kłopotliwa? A dlaczegoż to miała by być? Czy wyglądam ci na kogoś kto lubi się narzucać innym? - rozłożyła nagle ręce po bokach. - To miejsce jest przecież dla wszystkich zabójców.. nie przypominam sobie by było ono na czyjąkolwiek wyłączność.. czy jestem może w błędzie? - to mówiąc zaczęła iść w jego stronę, powolnym acz bardzo pewnym krokiem. Złote oczy utknęły w zawiniątku, które włożył do ust i podpalił. Brew jej drgnęła lekko widząc jak po zaciągnięciu się z ust mężczyzny wydobył się gęsty, szary dym. Zatrzymała się przed zadaszeniem do dojo naprzeciw niego. Drgnęła czując pierwszą kropelkę na czubku nosa, a potem po chwili kolejną na poliku. Woda w tym stanie nie robiła na niej wrażenie. Stała teraz przed nim odkryta przed mozolnie spadającymi wybiórczo kropelkami wody.
Skrzek kruka wytrącił ją z zamyślenia, gdy zwierze wylądowało na jej ramieniu z przytwierdzonym liścikiem. Białowłosa sięgnęła po notkę i przeczytała zawartość zwiniętego pergaminu. - No cóż.. wybacz że zajęłam ci czas, ale wpadło mi zlecenie.. nie mniej jednak.. mam nadzieje że się jeszcze spotkamy.. ciekawa jestem czy mnie będziesz tak samo urządzić jak tamtego typa.. - wskazała na poprzedniego przeciwnika zabójcy przed nią i ruszyła w swoją stronę.

Z tematy (jak chcesz to możesz też się ze mną urwać)

W tym momencie cieszył się, że miał tylko zadrapania i otarcia, ale nie oznaczało to, że mu się nie oberwało. Zaśmiał się w głębi duszy, ze swojego rzekomego szczęścia. Jednakże obowiązki to obowiązki i chociaż nadal nie brał tego na poważnie, to znał konsekwencje niewykonanych rozkazów. W końcu do niego mężczyzna również kierował swoje słowa. – Tak jest! – podniósł łapkę do góry z uśmiechem. Wbrew pozorom, treningu i walki dawały mu duży upust jego emocjom, które nim targowali, dlatego lubił pakować się w kłopoty. Wstał, jak posłuszny baranek i machnął do Kazumy – Zaraz wrócę po Ciebie. – udał się do swojego – w teorii – pokoju, aby przebrać się w mundur i zabrać ze sobą miecz. Bardzo szybko wrócił po Kazumę z uśmiechem na twarzy. Starszemu koledze zapewne nie było do radości, tak jak jemu. Oczywiste było, że dostanie się razem do Dojo, było dużo łatwiejsze. W szczególności, kiedy jeden był mniej sprawny od drugiego. –Nie martw się. Damy radę! – mówiąc to, przymocował swój miecz do paska, który znajdował się na jego biodrach. Zdawał się być szczęśliwy z zaistniałej sytuacji. Ponownie przesunął drzwi, aby wyjść na zewnątrz. Yukimaru był typem chłopca, któremu żadna pogoda nie była straszna. Powiew wiatru rozdmuchał jego kosmyki włosów. Nie czekał jednak długo i zrobił pierwszy krok do przodu. Oczywiście, co jakiś czas zerkał, czy Kazuma idzie i czy w ogóle daje radę. – Wszystko w porządku? – spytał zatrzymując się na chwile. Zapewne mężczyzna był wkurzony, ale ten wielkolud musiał dać radę. Może w ten sposób dostanie nauczkę, co by nie rzucać się od razu w wir walki i nie robić z siebie worka treningowego. Yukimaru rozejrzał się dookoła. O tej porze wymijali mało osób, a chłodniejsze powietrze coraz bardziej nie tylko wplatało się we włosy blondyna, ale również w i pobliskie drzewa, o ile tak można było je nazwać, o tej porze roku. Coraz bardziej zbliżali się do określonego celu i może niezbyt się śpieszyli to starali się skrócić swoją drogę i pokonać ją w, jak najmniejszym czasie. Nie specjalnie był w stanie pomóc Kazumie iść bo zwyczajnie mogło to się skończyć pocałunkiem z ziemią, ale w miarę możliwości próbował zmotywować go po drodze do działania. W końcu obydwoje dotarli do Dojo.

- Kurwa mać - zakląkł siarczyście pod nosem. Podniósł się z łóżka, zajęło mu to dłużej niż zwykle, bo ból przy poruszaniu, tak czy siak zwiększał się, skoro i tak miał umrzeć to, chociaż jako tako przebrał sie w dresy, a przynajmniej górę, z dołem nic nie robił, bo i tak nie dałby rady sam, a nie chciał fatygować chłopaka. Gdy szedł zagryzał zęby, a prawą dłonią osłaniał brzuch i jego okolice, sam do końca nie wiedział co osłaniał, bo go bolało ciało gdy chodził i czasami nawet gdy oddychał. Na słowa Yukimaru krzywo się uśmiechnął.
- Nie - odrzekł zgodnie z prawdą, było źle tak też się czuł, chciał się przespać i odpocząć a tu taki chuj. Generalnie stawił się na miejsce spotkania połamany i ciężko oddychający, ale był, broń też ze sobą broń, przypasał ja tam, gdzie zawsze na swoich biodrach.
- Choć to nie może być gorsze niż spotkanie z tamtym demonem - mruknął cicho i o dziwo smutnym tonem. Był zły, ale co z tego jak aktualnie większość jego głowy była zajęta myśleniem co mnie teraz aktualnie napierdala i jak temu zaradzić.

Kazuma widocznie nie był zadowolony z zaistniałej sytuacji. Nawet tego nie ukrywał. Wolał jednak nie śmiać się z jego obecnego stanu bo jeszcze jemu by się oberwało. Z tego głównie powodu, przestał odzywać się w drodze do Dojo. Bezpieczniej. Gdy już tam dotarli, ujrzał przy wejściu starszego mężczyznę. Zdecydowanie był starszy od niego o co najmniej dwa, a może i trzykrotnie. Nie miał nic do starszy osób, ba nawet można było powiedzieć, że ta grupa wiekowa mogła nauczyć najwięcej. Zwłaszcza jeśli chodziło o treningi. Przeżyli walkę z demonami wiele lat, niczym kiełkujące drzewo, budowali swoje umiejętności niczym gałęzie, aby później umocnić swoje korzenie, a wyrąbać ich było nie lada wyzwaniem. Podobało mu się to porównanie. Sam, kiedyś również chciałby zostać takim drzewem, ale miał dopiero piętnaście lat i wszystko dopiero było przed nim. Wydawało się to wielkim, kawałem czasu – o ile przeżyje. Przecież nikt nie mówił, że demon slayerzy byli nieśmiertelni. – Tak jest! – wydawał się szczęśliwy wchodząc do środka Dojo. Co prawda zostając zabójcą, nigdy nie myślał o obowiązkach i posłuszeństwie, jakie go później czekało, jednakże przez dłuższy czas jego postawa zmieniła się, i nie do końca było wiadomo czemu. Rozejrzał się po Dojo zaciekawiony. Bywał już tu niejednokrotnie, ale za każdym razem te miejsce w jakiś sposób go ciekawiło. Słuchał mężczyzny uważnie, ale nie aż tak, żeby jego oczy nie powędrowały w otoczenie znajdujące się za ów mężczyzną. Szybko jednak wrócił wzrokiem tu, gdzie powinien. Prostokątne skrzynki wydawały się, czymś bardzo prostym, przynajmniej dla niego i w teorii. Czyli wystarczyło dobrze stać i trzymać oddech. Nie mogło być to trudne, prawda? Nim jednak na nią wstąpił, wysłuchał dalszych wypowiedzi. Nie ładnie było przerywać mówiącemu. Maniery mu nie pozwalały na to. Pytanie zaiście trudne. Wstąpił na prostokąt, miecza nie ściągnął bo kto wie, może faktycznie się jeszcze przydać, a trzymanie postawi i ćwiczenie oddechu, byłoby niczym bez dzierżącego miecza obok – a w tym wypadku przypiętego do pasa. Wyprostował się i złożył dłonie niczym do modlitwy. – W moim przypadku, przeholowałem z ilością technik, w krótkim odstępie czasu. – Przymknął oczy i wziął pierwszy głęboki wdech i wydech. – Dodatkowo czasami jestem trochę niecierpliwy. – Jego dusza się śmiała bo usta teraz nie mogły. Nie miał problemu z mówieniem o swoich słabościach, ale zwyczajnie mało, kiedy o nich mówił. Zabawniej było. –W jaki sposób mogę się wzmocnić?- powtórzył, gdy po raz kolejny brał wdech i wydech. – Czy to Mistrz nie powinien mi tego powiedzieć? – Powinien, czy nie – byłoby trochę prościej. Ktoś, kto był bardziej doświadczony powinien znać odpowiedź na to pytanie. Yukimaru przypuszczał, że powinien więcej trenować, a zwłaszcza swoją cierpliwość, kontrole oddechu i panowanie nad niektórymi emocjami. Czasami w walce tracił kontrolę nad swoim ciałem i bez namysłu potrafił rzucić się w wir walki, ale po dwóch upadkach, próbował się opanować. Jak to mówią – do trzech razy sztuka. Nadal stał prosto, nogi miał złączone, ręce nadal uniesione „do modlitwy”, oczy również miał zamknięte, a z umysłu starał się usunąć wszystkie myśli, po to, aby go prawidłowo wyciszyć. Nadal pracował oddechem. Powoli, nie śpieszył się.

- Nie, nie działa - rzekł szorstko do nieznajomego, nie czuł się wcale lepiej gdy musiał biegać z połamanymi żebrami i wcale nie było mu teraz do śmiechu. Bo wszystko napierdalało go dwa razy mocniej niż normalnie, nawet leżenie wydawało się męczące. Wysłuchał go tak swoją drogą tylko jednym uchem albo słuchał tylko to co docierało to jego mózgu, czyli według niego najważniejsze informacje, które powinien zapamiętać.
- To się nazywa niekiedy głupota - mruknął gdy facet zaczął gadać, że trzeba sięgnąć po rezerwy swoich sił. Kazuma to zrobił i jak się to skończyło? Połamanymi zebrami, więc to było w chuj słabe, co prawda demona pokonali, ale co z tego? Nie do końca sądził, czy przyjęcie tamtego ataku na swoją klatę miało sens tak jak jego gatka szmatka. Spojrzał na skrzynki i przewrócił oczami niespiesznie kierując się w stronę tychże drewnianych sprzętów. Stanął na tym czymś w pierwszej chwili zbyt niepewnie i stracił równowagę, ale równie szybko ja odzyskał z dodatkowym bólem w klatce piersiowej, zmarszczył brwi. Po którejś próbie udało mu się ustać i jako tako ustabilizować swój oddech.
- Cóż zabrakło mi zręczności zapewne walcząc z demonem i też wytrzymałości, bo padłem od pierwszego ciosu z połamanymi kośćmi. Chce po prostu być twardszy - odrzekł stojąc na skrzynce z zamkniętymi oczami. W pierwszej chwili, tak czy siak skupiał się na bólu dopiero gdy ten przeszedł, potrafił zmusić swój mózg do skupienia się na własnym oddechu i równomiernym oddychaniu.

Kazuma twardszy? A to on nie był już twardy? Nie dość, że mężczyzna był wielkim kawałkiem mięsa to jeszcze chciał być bardziej wytrzymały! Tylko pozazdrościć. Yukimaru wyobraził sobie siebie w tej roli. Nie zdecydowanie nie. On, ta mała pierdółka, o blond włosach, zdecydowanie lepiej wyglądała swojej postury, niż z przerośniętymi mięśniami. Satō wyglądałby co najmniej komicznie. Z drugiej strony, wytrzymałość to nie tylko mięśnie, ale znał swoje możliwości na tym etapie. Dużo lepiej i bardziej mniej ograniczała go prędkość, a już w ogóle dużo lepiej szło mu z siłą. Niby takie chuchro, a ząbki umiał pokazać. Odpowiedź jest bliżej, niż myślisz - wytężył umysł, ale te słowa dla niego nic nie znaczyły. Kompletnie. Nic, a nic. Nie był przekonany, co do małej powierzchni skrzyni, bo w porównaniu do Kazumy, miał mniejszą stopę. Dużo mniejszą, więc odczuwał to w sposób mały.Nauka cierpliwości, tsa. Tu rodził się problem. Może i Satō posiadał takową, ale tylko po jednej części swojej osobowości. Druga była zdecydowanie zbyt narwana i nie kontrolował tego. Zmiana jego osobowości bywała dość nagła i niekoniecznie pomagała w różnych sytuacjach. Bardzo często wprawiała go w kłopoty. Wracając.
Wziął głęboki oddech do samego końca, tak aby jego płuca wypełniły się objętością. Nie było to zbyt łatwe zadanie, jak na pierwszy raz po długiej przerwie. Mimo to próbował sprostać wymaganiom mężczyzny. To, co mówił odnośnie oddechu Kazumy, miało sens. Próbował nawet zakodować te słowa w swojej główce, aby w razie czego, móc te informację wykorzystać później. Przydatne porady były jak najkorzystniejsze, nawet jeśli nie dotyczyły bezpośrednio jego osoby. - Cóż. - pomyślał przez chwilę. - W zasadzie mi fizycznie nic nie dolega. Oprócz paru otarć to większych obrażeń nie posiadam. -nie to, co Kazuma. Biedak. Musiało boleć. - Czy w przypadku wyjścia z sytuacji, tak zwanej "opresji" powinienem oddychać głęboko, aby zniwelować krótkotrwały szok, by w ten sposób dać czas na regenerację swojemu organizmowi? - Tak to zrozumiał bo, gdyby było na odwrót, to czy właśnie jego organizm nie mógłby do końca się zrenegerować? Intensywny wysiłek podczas walki, zmuszał go do działania i może, gdyby faktycznie oddychał głęboko to mógłby bardziej nad sobą zapanować. Praca w zespole. Cóż, nad tym trzeba było popracować.

Stanie na tym czymś było trudniejsze niż sądził na początku i sam miał co do tego wątpliwości, gdyż powierzchnia była mała, a on sam małych stóp też nie posiadał co wiązało się z podwójnym wewnętrznym niepokojem i nie mógł jakoś uspokoić swojego na tyle by móc się odprężyć. W tej chwili było to niemal niemożliwe do zrealizowania. Jego ciało lekko się kołysało na boki przez co obawiał się, że spadnie i narobi sobie jeszcze większej biedy niż ma dotychczas. Lecz gdy starszy kolega zaczął przemawiać na temat oddychania o dziwo Kazuma zamilkł i tylko skinął głową na zgodę. Skorygowanie jego pozycji też nieco pomogło. Dzięki temu mógł się skupiać na wolniejszych oddechach, które nie bolały, a dawały swego rodzaju ukojenie. Nie było idealne wyjście z sytuacji, ale dużo lepsze niż to przed chwilą gdy jedyne o czym myślał to bólu. Teraz ta sytuacja zmieniła się na lepsze. Nawet pozwolił sobie na chwilę zamknąć oczy by lepiej skupić się na swoim własnym oddechu.
- Sztuka kamienia polega w głównej mierze na wytrzymałości więc to ja powinienem iść pierwszy a Yuki wtedy mógłby mnie wspierać z tyłu. Nie za bardzo wiem jakie mogę wykonywać ćwiczenia w takim stanie - odrzekł na spokojnie i nieco bardziej wyciszony niż przed chwilą. Co prawda złość i irytacja już w nim nie buzowały, ale przynajmniej potrafił myśleć logicznie.

Wziął ponownie głęboki oddech, nadal utrzymując się na skrzyni. W tym momencie cieszył się, iż był dużo niższy i mniejszy, niż większość osób. W ten sposób, stanie na tak małym skrawku drewnianej skrzyni sprawiało, że wcale nie wydawało się to trudne. Stał wyprostowany, próbując utrzymać swoją postawę nadal, trenując przy tym swój oddech, tak aby prawidłowo móc nim pracować za każdym razem, gdy powietrze unosiło jego klatkę piersiową. Staruszek miał dużo racji. Oddech był kluczowy, nawet jeśli odbywała się walka. -Prawda. Kazuma mógł robić za dobrą tarczę, ja zaś, wbrew pozorom jestem silniejszy, niż wyglądam. - jego dusza umierała ze śmiechu. Mimo wszystko była to prawda. Władał płomieniem, więc wcale nie był taki słaby. - Kamień zawsze można dobrze połączyć z płomieniem. - tak myślał. Pytanie, jak to wykorzystać. To, że Kazuma robił za tarczę to jedno, ale wypadałoby mu trochę pomóc w walce. Ciekawe, czy chociaż odrobinę był pomocny podczas ostatniej walki. Kolejne ćwiczenia. Cóż nie miał zielonego pojęcia, jak miałby one wyglądać i, co mógłby wnieść swoją osobą do nich. Zapewne dobrze by było faktycznie poćwiczyć wspólne metody działa w walce, by ograniczyć zdobywane rany. Bo wyeliminować nie dało się tego. Wytężył mózg w trakcie swojego oddychania, ale im intensywniej myślał, tym bardziej nie potrafił wymyślić nic konstruktywnego. Może Kazuma będzie miał pomysł. 

Stanie z każdą chwilą wydawało się coraz prostsze, jego ciało powoli z każdą chwilą przyzwyczajała się do małej ilości miejsca, a płuca miały odpowiednią ilość tlenu tak by rany nie odzywały się nadmiernie. Wyglądało na to jakby miał pod kontrolą to co się dzieje z jego ciałem co było według niego całkiem pocieszające, zważając, że na samym początku był do tego wszystkiego negatywnie nastawiony czy wręcz posępnie. Teraz było lepiej co na plus.
- Może wspólnym mianownikiem będzie zręczność albo coś podobnego? Ja nie jestem zbyt zręczny, więc może na tym powinniśmy skupić się przy kolejnym ćwiczeniu?- Nie do końca wiedział, czy ten jeden wspólny mianownik jest wystarczający, ale przynajmniej na coś wpadł, jakiś plus.

Dobra, a więc poza tym co gadał wąsaty gościu to trzeba było ogarnąć jako taki trening, sam do końca nie wiedział jak on ma działać i na jakiej zasadzie. Może wyjdzie to w praniu. Zszedł powoli z trójąka na którym stał i było mu od razu lepiej, bo jednak jego stopy nie bolały aż tak bardzo i mógł nieco odpocząć. Fakt faktem nie mógł się rozciągnąć, bo żebra mu na to nie pozwalały, ale cóż, jakoś to przeżyje. Pokiwał głową na boki tak by kości mu postrzelały, przyniosło to częściową ulgę, choć nie całkowitą.
Gdy ich gadający przyjaciel odszedł Kazuma skinął głową jakoś tak mocno nie pocieszony, bo mógł leniuchować w łóżku, a tu taki chuj. Nic z jego planów nie wyszło. Spojrzał na Yukiego i uśmiechnął się kącikiem ust.
- Co powiesz na sparing? Skoro i tak tu jesteśmy wykorzystajmy to. Polecam Ci uderzać mnie w okolicach nóg albo ramiona, jak będę mógł to się będę bronił. Chyba, że chcesz mnie bardziej połamać - Pod koniec zdania ewidentnie się skrzywił i z bólu, ale i z niezadowolenia. Bo gdy sam pomyśli o tym bólu co przeżywał na placu boju to raczej nie chciałby tego przechodzić drugi raz z rzędu, choć też mógł iść po prostu spać. Ale tę decyzję pozostawił młodszemu towarzyszowi, bo może jednak coś uda im się ogarnąć w tym dojo, zanim stąd odejdą.

Starszy mężczyzna miał rację - trening zawsze był dobrą opcją nawet jeśli było się rannym. Pozwolenie, aby mięśnie zastygły po odniesieniu obrażeń, było jak strzelenie sobie w kolano. Prawdą było to, iż różnił się od Kazumy i to mocno. On był drobny, mały, chuchro i mimo tego, że był silniejszy niż wyglądał, to z wytrzymałością było u niego kiepsko. Kazuma był jego zupełnym przeciwieństwem. Był trochę zawiedziony, że "mistrz" stracił nimi zainteresowanie i po prostu ich tu zostawił. Szkoda było jednak marnować ten czas. Można było go wykorzystać w pożyteczny sposób. Zszedł z drewnianej skrzynki i rozciągnął się. Spojrzał na Kazumę. Wydawał się w dobrym stanie. Uf. Już myślał, że zjedzie go z gównem. Wzrokiem odprowadził mistrza i ponownie wrócił nim do towarzysza. Nagle wyskoczył ze sparingiem. No okej, niby dobra opcja , ale czy czuł się na tyle dobrze, aby walczyć? Przecież Yukimaru mógł mu zrobić większą krzywdę i było to bardzo kuszące, aby skopać mu dupę, za jego ostatnie poczynienia. Jego dusza szalała z zadowolenia odnośnie tej wizji. - W sumie to nie głupi pomysł. - Stanął naprzeciwko niego, wskazując na niego palcem. - Zasługujesz na porządne skopanie dupy! - Brzmiało to dużo lepiej w jego głowie, bo z boku mogło to wyglądać komicznie. - Ważniejsze pytanie to, czy chcesz zwykły sparing bez użycia oddechów, czy chcesz zaszaleć bardziej. - Użycie oddechów w jego przypadku było głupotą. Chciał mu skopać dupę, ale nie chciał jej pokiereszować jeszcze bardziej niż była. Może Yukiego wcale tym razem nie poniesie? Większą motywację miałby, gdyby faktycznie były tu demony. Wysunął swój miecz z pochwy. - I może wyjdziemy na zewnątrz, co ty na to? - powietrze na zewnątrz było dużo lepsze niż tu w dojo, plus dodatkowo - tam przestrzeń była dużo większa.

- Nie sądzę by używanie oddechów to dobry pomysł, obawiam się, że moje żebra by tego nie wytrzymały i wolałbym, nie testować tego ile są w stanie znieść - odrzekł, krzywiąc się znacząco. Połamane żebra to jedno, oddech co prawda pomagał zniwelować ból, ale nie na sto procent, gdy poruszył się gwałtowniej  to uczucie bólu, było dla niego odczuwalne.
- Możemy wyjść na zewnątrz w sumie i sądziłem raczej, że będzie to sparing na pięści, ale niech będzie i na broń - odrzekł w zastanowieniu, przejeżdżając dłonią po swojej brodzie. Wyszedł za Yukimaru przed Dojo albo po prostu sam wyszedł pierwszy, nie robiło mu to różnicy, kto wyjdzie pierwszy. Oddech świeżego powietrza była ciesząca. Ustawił się odpowiednio do sparingu, wyciągając zza pasa swoje dwa łańcuchy, dał w tym samym czasie czas Yukimaru do ustawienia się w odpowiedniej dla siebie pozycji. A gdy oboje byli gotowi, Kazuma dość leniwie zaczął kręcić łańcuchem jak swoistym lassem, a potem rzucił je w stronę towarzysza bez użycia oddechu, by złapać go za kostkę, aby ten stracił równowagę i upadł.

kostki wypadło 18 więc udane

Używanie oddechów w tym wypadku, owszem było błędem. Chciał skopać mu dupę, ale nie od razu doprowadzić do jego śmierci. Nie miał jednak zamiaru dawać mu ulg, skoro sam się na to zgodził i sam doprowadził się do takiego stanu. Rany chłopca w zasadzie były wygojone, a wewnętrznych ran przecież nie posiadał, więc ten sparing nie mógł być aż tak trudny i skomplikowany. Prawdopodobnie.
- Wydaje mi się, że nie tylko twoje żebra są w złym stanie, Ty też się wydajesz mało zadowolony z obecnej sytuacji. - wskazał na niego palcem. Kazuma nigdy, jakoś specjalnie nie był zbyt energiczny, ale teraz totalnie wyglądał, jak przegrany dziadek. Jak półdupek za krzaka, który chętnie by przespał swoje rany. Nie dziwiło go to. Zapewne sam w takiej sytuacji wolałby przespać wszystko, ale walka z demonami i życie, na jakie się zgodzili, nie pozwalało na to.
Sparing na pięści w wypadku Yukiego był złym pomysłem.  Na samą myśl już go kości bolały. Jego drobne dłonie i kości, które się w nich znajdowały z łatwością mogły ulec uszkodzeniu.
Był stosunkowo słabszy od Kazumy i było oczywiste, że prędzej by mu kości połamał, niż by wygrał, dwa opcja walki na miecze była bardziej tutaj odpowiednia. Przynajmniej w jego głowie.
Ruszył za nim na zewnątrz. Powietrze było rześkie, delikatny powiew wiatru był całkiem przyjazny. Stanął naprzeciwko Kazumy, lekko zamyślony. Był przygotowany - przyjął pozycję do typowego sparingu, wyciągając przy tym swój miecz, ale nie spodziewał się aż tak nagłego ataku ze strony mężczyzny. Po mimo próby ucieczki z jego zasięgu był zbyt wolny, aby odpowiednio odskoczyć. Na skutek tego został złapany za kostkę, ale udało mu się utrzymać równowagę i nie odbić się od twardej i zimnej ziemi.

Próbował nawet zaatakować łańcuch, co by mógł swobodnie wydostać swoją nogę. Nie było to łatwe, a wręcz wydawało się niemożliwe. Nieudolnie próbował wyrwać się z jego objęć, co skutkowało tym, iż nie udało mu się to wcale, a wcale. Powoli zaczął żałować tego pomysłu. Gdyby nie to, mógł teraz wylegiwać się w ciepłym łóżeczku lub zjeść coś dobrego. Jednakże musiał sprostować temu, na co się zgodził. Próbował więc nadal uwolnić się z objęć jego łańcuchów, ale nadal bezskutecznie. Jedną dłonią, w której trzymał swój miecz, zasłonił się przed ewentualnym atakiem - tak w razie czego, gdyby zachciało mu się rzucić na niego. Drugą dłonią, kucając próbował ponownie się uwolnić. Jakoś wizja upadku z większej wysokości była bardziej mało przekonywająca. A tak była mniejsza szansa na bolące dupsko.

Uśmiechnął się lekko, żebra dawały mu popalić, choć trening oddechu na tym kawałki drewna nieco to polepszyło, aczkolwiek super nie było tak na sto procent. Mimo to trening trochę to może rozpogodzi, aczkolwiek może zapomni, choć na chwilę, że żebra go bolą od demona, plus będzie taki, że poskładają go dobrze, to będzie mógł iść na kolejnego demona jako tarcza zrobiona z kamienia.
Uśmiechnął się szerzej, cofnął swoje łańcuchy tylko po to, by po chwili rzucić swoimi obiema łańcuchami w stronę Yukimaru, celował w jego przedramienia, tak by móc zawinąć je dość ciasno jednocześnie pociągając w swoja stronę, na tyle mocno by chłopak stracił równowagę. I prawdopodobnie upadł na kolana bądź ręce. Krzywdy zrobić mu nie chciał, a po drugie bez oddechu to miał ograniczone pole działania.

Yukimaru obawiał się jedno - mianowicie, że Kazuma niczego się nie nauczył i ponownie zrobi z siebie żywą tarczą. Źle to wróżyło, a nawet bardzo. Może następnym razem uda mu się go powstrzymać, niecierpiąc przy tym sam. Co będzie trudnym zadaniem dla takiego maluszka, jak on. No dobra może nie maluszka, ale z metra ciętego już tak. Kazuma cofnął swoje łańcuchy, aby ponownie je rzucić i może byłoby wszystko dobrze, gdyby Yuki zdążył tego uniknąć, ale siła Kazumy i jego wytrzymałość były ponad nim. Nic dziwnego, że teraz jego przedramię zaplątało się w jego sidła łańcuchów. Próbując nie dać się przyciągnąć, próbował oprzeć się nogami o ziemie, ale mężczyzna sprawnie pociągnął go w swoją stronę, przez co blondyn stracił równowagę i upadł ryjem w ziemie. Nie wyglądało to, jakby nie chciał zrobić mu krzywdy, a raczej wyglądało to tak, jakby chciał mu udowodnić swoją siłę. 

Silne ramiona Kazumy i jego postawa, sprawiały, iż Yuki miał znikome szanse, aby w ogóle wstać z ziemi. Nie dał mu nawet szansy, aby się podnieść bo sprawnie zaczął ciągnąć go w swoją stronę. Wyglądał, jak kupa gówna i złomu, a z racji jego delikatnej postury, Kazumie z łatwością udawało się ciągnąć młodszego kolegę. Nie mógł jednak nic nie robić, dlatego podniósł głowę w jego kierunku, próbując tym samym swoją dłonią skierować swój miecz w jego stronę. Próbował swoim mieczem przeciąć jego łańcuchy, aby się uwolnić.

Kazuma nie chciał go zranić, ba! Nawet nie próbował, używał siły w zgodzie z jego zdrowym rozsądkiem, by nie zrobić mu krzywdy, taki miał też plan, w końcu źle by się z tym czuł, gdyby coś takiego faktycznie miało miejsce. Widząc jak, Yuki upada na ziemię, brodaty mężczyzna aż się skrzywił z wrażenia, nie za bardzo chciał być w jego skórze teraz, a kto wie, co to będzie wieczorem. Nie, żeby się tego obawiał czy coś heheszki. Co prawda jego pierwszą reakcją było cofnięcie swoich mieczy, gdy tylko zobaczył broń chłopaka, co z resztą mu się udało. Chciał go zaatakować po raz kolejny jednak, łańcuchy za bardzo nie chciały z nim współpracować, a dodatkowo jego żebra zaczęły się odzywać po raz nty, gdyż poczuł, jak jego ciało pulsuje, a jego usta zwijają się w wąską kreskę, chcąc stłumić ból, a za bardzo też nie wiedział, jak powinien zareagować poprawnie. Koniec końców jęknął z bólu i zgiął się lekko, a na jego twarzy pojawiło skrzywienie wraz z bólem. Idź na trening, będzie fajnie, mówili. Taaa. Tak się to właśnie skończy w praktyce. Z pewnością wytrzyma więcej, niż na takiego wygląda.

Dobrze wiedział, że Kazuma nie miał zamiaru zrobić mu krzywdy, ale zgadzając się na sparing musiał mieć na uwadze, że mógł się trochę uszkodzić. Heh. To, że był trzykrotnie większy - albo milionowy, i to, że jego siła w gruncie rzeczy była ogromna, nie była wcale jego winą. Mógł to robić nawet nieświadomie.

Kazuma wycofał swoje łańcuchy! W końcu został uwolniony i od razu się podniósł, przyjął pozycję do ataku i rzucił się w bieg, trzymając swój miecz w dłoniach - gotowy, aby zaatakować. Nie zwrócił nawet uwagi na grymas na jego twarzy, był zbyt wkurzony tym, że był usmarowany w brudzie. W końcu był blisko mężczyzny i zamachnął się mieczem, kierując od razy w jego ramię, ale drugą stroną miecza. Nie chciał go okaleczyć. Bez przesady. Chciał tylko pokazać, że małe nie znaczy chujowe. Dobra jakkolwiek to brzmi - Yukimaru użył swojej siły, żeby cokolwiek ten kamień poczuł.

Uśmiechnął się, choć jego uśmiech należał do tych bardziej krzywych i do podnoszonych kącików ust było mu daleko. Kiedy tak zamknął oczy dosłownie na jedno bicie serca, a gdy je ponownie otworzył zobaczył jego posturę i miecz wystawiony w jego stronę. Wziął głębszy oddech, a następnie ujął jeden łańcuch i zasłonił się nim jednocześnie owijając go wokół miecza. Jego nogi z automatu poruszyły się do tyłu, tak jakby chciał się wycofać parę kroków do tyłu. Jednak nie zdążył zaatakować, gdyż ból prawdopodobnie za bardzo porozciągał się po jego ciele. Jęknął przeciągle pod nosem z niezadowoleniem, a następnie jego nogi zaczęły się cofać do tyłu, nie przewidział faktu, że tekstura ziemi jest nierówna, a on koniec końców straci równowagę. Upadł na swój zadek, a potem plecami dotknął ziemi, jego mina okazywała szok i niedowierzanie. Jedyne na czym chwilowo się skupił to obronę, więc z automatu skrzyżował oba przedramiona przed swoją twarzą by ją osłonić przed ewentualnym atakiem, a obrona. cóż. Może coś wykombinuje leżąc na ziemi.

Jedno zamknięcie oczu, mogło wywołać wiele reakcji w tym czasie. Niby krótka chwila, jeden moment, a tyle mógł zmienić. Co prawda był blisko, a mimo to, mężczyzna zdołała się obronić. Jego łańcuch owinął się wokół jego miecza. Kazuma chciał atakować, ale skończyło się tym, iż jego większy kolega upadł na cztery litery i stracił równowagę, lecąc przy tym do tyłu, jak prosty kołek.


Mimo wszystko, nieważne jak się starał to Kazumie udało się obronić przed kolejnym zamachnięciem na niego. Sprawnie zasłonił się przed jego mieczem, którym właśnie chciał go zaatakować. Na wszelki wypadek, Yukimaru cofnął się do tyłu. Obserwował mężczyznę i był gotowy na obronę, aczkolwiek nie sądził, że da radę się obronić, gdyż jego lewa stopa lekko pośliznęła się, więc na chwilę stracił czujność.