Dojo

Re: Dojo — Nie Lis 14, 2021 10:02 pm

Dojo z jakich niewiadomych przyczyn świeciło dzisiaj pustkami. W drodze do niego nie zauważył ani jednego hashiry czy ich uczniów. Z drugiej jednak strony, nie dziwiło to aż tak bardzo. Pogoda była bowiem urokliwa; listopadowe powietrze było chłodne i orzeźwiające, jednak niezbyt uciążliwe. Dodatkowo też słońce przedzierało się przez mleczną zasłonę chmur, oświetlając budynek i znajdujący się przed nim plac, a jednocześnie ogrzewając przy ty, kiedy znalazło się w jego promieniach. Jesień rozkwitała dookoła w pełni, a przez to większość roślin przygotowywała się do zbliżającej powoli zimy. Mistrzowie więc pewnie zabrali niektórych ze swoich uczniów poza wioskę, korzystając ze sprzyjającej pogody. On jednak wolał dzisiaj spokojną atmosferę dojo, nawet jeśli miał ją chłonąć w samotności. Tym lepiej, bo chciał cały trening rozpocząć od krótkiej chwili medytacji.
Wszedł do dojo, dbając o cały proces w najdrobniejszych szczegółach. Wiedział, że nikt na niego nie patrzył, ale na tym etapie, była to rzecz zwyczajnie wyuczona. Taka, do której nie przykładał już większej wagi i która poniekąd wykonywała się sama. Ostatecznie też, już po całym procesie, rozsunął drzwi prowadzące na niewielki placyk przed budynkiem, pozwalając powietrzu wtargnąć do środka, a w końcu zajął miejsce na ziemi. Przymknął oczy, uspokajając oddech i pozwalając innym zmysłom przejąć pałeczkę. Słyszał delikatny szelest wiatru, który poruszał liśćmi i źdźbłami traw, tak samo jak i rozróżniał odgłosy ptaków, które kryły się w lesie i na dachach domów. Jak zwykle jednak, to dotyk reagował najbardziej, czując każdy powiew wiatru mocniej i wyraźniej. Starał się skoncentrować; na wszystkim, co właśnie go otaczało, tym samym odtrącając niepotrzebne myśli, których natłok powoli przemijał, klarował się, a ich splątane supły rozplątywały się niemal naturalnie. Tkwił tak niemal bez ruchu, oddychając tak spokojnie, że niemal niezauważalnie, zwyczajnie czekając. Aż wszystko całkowicie przeminie, zostawiając go samego z szumem wiatru i śpiewem ptaków. Z głową pustą i gotową oddać się całkowicie treningowi.

Re: Dojo — Pon Lis 15, 2021 9:09 pm

Nieczęsto bywała w Yonezawie. Po pierwsze: nie miała większej ilości powodów, by ją odwiedzać niż potencjalne obowiązkowe spotkania czy wizyty u medyków. Po drugie: wyjazdy w to miejsce oznaczały, że w domu nie było jej parę dni. A to z kolei mogło zaintrygować jej nieświadomego niczego męża.
Dlatego teraz, kiedy znów dostała się w to miejsce, musiała swoją obecność w nim wykorzystać w pełni. I nie tylko swoją, bo doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że tutaj, pośród domków zajmowanych przez zabójców demonów i ich pomocników, spotka swojego brata. Ayumu, którego wciąż obwiniała poniekąd o to, co stało się z jej rodziną. Ale także Ayumu, który aktualnie był jej "ulubieńcem" spośród rodzeństwa.
Wystarczyło zostać wykluczonym z rodu, aby to osiągnąć. Proste, prawda?
Po kilkunastu minutach poszukiwań, odnalazła go w dojo. Szczęśliwie mijające go wcześniej osoby zarejestrowały jego cyklopiczną postać na tyle, by wskazać kierunek, w którym się udał.
— O czym tak rozmyślasz, mój ty niespokrewniony bracie? — zagaiła, nawet nie próbując go przestraszyć; świetnie zdawała sobie sprawę z tego, że od dawna był świadom jej obecności.
Chwilę zajęło jej podjęcie decyzji o wejściu do budynku, co oznaczało serię tradycyjnych ukłonów. W końcu zajęła miejsce obok rozmówcy, przyjmując pozycję do medytacji. W tej jednak tkwiła w najlepszym wypadku dwie minuty, po czym otworzyła oczy i dynamicznie popchnęła brata jedną ręką, aby ten się przewrócił.
Mori zaniosła się krótkim śmiechem, po czym wstała i wyciągnęła rękę do "poległego", aby pomóc mu wstać.
— Rozumiem, że uznajemy to za twoje kolejne bliskie spotkanie ze śmiercią? — Z nieco ironicznym uśmiechem na twarzy poruszyła palcami dłoni w zniecierpliwieniu, jednocześnie pochylając się trochę do przodu. — Rozwikłałeś już zagadkę, któremu bogu podpadłeś, by cię do tego stopnia nienawidził?

Re: Dojo — Sro Lis 17, 2021 1:17 am

Cisza była przyjemna. Uspokajająca, kojąca zmysły i pozwalająca na odsunięcie się od chwilowych problemów i kłębiących się natrętnie myśli. Było ich wiele, jak zawsze z resztą, jednak medytacja pomagała, pozwalając mu lepiej przygotować się do podjęcia treningu. Trwał tak, sam nie wiedząc dokładnie ile, aż wreszcie pojawiła się Mori. Jak zwykle, najpierw ją wyczuł. Drgania rozchodziły się miarowo, pozwalając podłapać rytm kroków i zidentyfikować je. Długie lata spędzone razem w rodzinnym domu miały ten właśnie plus, że pozwalały nauczyć się chodu domowników wręcz na pamięć. Z drugiej strony też, wyczucie jej, czy też nawet usłyszenie, nie było niczym trudnym, bo zwyczajnie nie kryła się zw swoją obecnością.
- O tym, że nic się nie zmieniło i nadal chodzisz jak słoń. Chociaż czekaj... czyżbyś przytyła? - dotknął wymownie maty na której siedział, nie otwierając jednak oka. Kiedy zajęła miejsce obok niego, liczył na jeszcze parę chwil spokoju i chyba nieco pomylił się w kalkulacjach, bo ten trwał zaledwie dwie minuty.
Wylądował na macie, a zaraz po tym westchnął. Ciężko, czy wręcz boleśnie, nie kryjąc lekkiego zirytowania, które w pewnym stopniu było tylko na pokaz. Nie pierwszy, nie ostatni raz kończył w ten właśnie sposób. Nie zostawało więc nic innego, jak zwyczajnie przejść nad tym dalej.
- Obstawiam boginię rodziny, skoro dodatkowo pokarała mnie taką, a nie inną - odgryzł się bez przekonania, korzystając z wyciągniętej w jego stronę pomocnej dłoni. - Ale nie powiem, niezwykle miło cię tu widzieć, siostrzyczko. Co takiego tym razem robisz, że mąż wypuścił cię z domu? - zapytał, uśmiechając się nieco przekorniej, by odwrócić się od niej i podejść do stojaka z ćwiczebnymi broniami.
- Może też, skoro już tu jesteś, zechcesz pomóc mi trochę w treningu? Porobić za kukłę ćwiczebną...?

Re: Dojo — Sro Lis 17, 2021 11:37 pm

Uniosła brwi, zaskoczona pytaniem brata, jednocześnie układając dłonie na brzuchu.
— Niestety nie — odparła spokojnie, przypominając, że w pewnym sensie marzyła o przytyciu; gdyby to łączyło się z rozwijającym się w niej nowym życiem. Mimo wszystko zaśmiała się cicho, świadoma, że może rzeczywiście mogłaby poprawić nieco stan swojej sylwetki.
— U ciebie też się, widzę, niewiele zmieniło. Wredny jak zawsze — fuknęła z rozbawieniem. Dla żartów na chwilę rozluźniła dłoń, którą pomagała Ayumu się podnieść, jakby chciała zupełnie go puścić i pozwolić mu wrócić na podłogę. Nie zrobiła tak jednak, w ułamku sekundy wracając do mocniejszego uścisku. Po tym poklepała rozmówcę po ramieniu, niby otrzepując go z potencjalnie zebranego kurzu.
Na słowa jakoby cieszył się, że ją widział, twarz Mori rozpromieniała. Dynamicznie rzuciła mu się w ramiona, obejmując serdecznie. Chociaż wciąż zdarzały jej się momenty wypominania mu tego, co stało się parę lat temu, dalej postrzegała Ayumu jako najbardziej zaufanego członka rodziny. W dużej mierze dlatego, że nie wiedział o wielu rzeczach.
— Tęskniłam za moim młodszym braciszkiem do tego stopnia, że aż przyjechałam — zażartowała, pociesznie szczypiąc go w policzek. Wyprostowała się i odchrząknęła, niby próbując usunąć z historii to, co właśnie zrobiła. — Oficjalnie? Ryōta zabrał mnie do Edo. A nieoficjalnie? Właśnie wracam z grupowej eksterminacji. Nie powiem, że bardzo się tam przydałam, ale wiesz, jak to jest. — Wzruszyła ramionami. Stawić się musiała, zrobiła co mogła, ale czy było tego dużo? Niekoniecznie. — Z resztą, mówiłam ci, jaki on jest. Dalej odnoszę wrażenie, że ma zupełnie wyjebane na to, co robię. Nie, żebym narzekała. — Uśmiechnęła się półgębkiem. Niekontrolujący mąż był bardzo przydatnym elementem dla jej przykrywki jako zabójcy demonów.
W międzyczasie obserwowała to, co robił Ayumu, z biegiem czasu unosząc brwi coraz wyżej.
— Ty naprawdę chcesz stracić zęby, czyż nie? — spytała, sięgając po treningową wersję broni, której używała na co dzień. Zwykła kula, krótszy łańcuch i do tego brak jej ulubionego uchwytu. Westchnęła, odsuwając się kawałek i wypróbowując parę wymachów, żeby lepiej wyczuć trzymane w rękach narzędzie. Kręcąc "meteorytem" po swojej prawej stronie, powiedziała:
— Tylko daj trochę fory swojej starej siostrze, to już nie te lata!

Re: Dojo — Wto Lis 23, 2021 3:13 am

- Wolę określenie 'niezmiernie czarujący' - odpowiedział, uśmiechając się do niej półgębkiem i omijając kontynuowanie wątku jej poprzedniej wypowiedzi szerokim łukiem. Jego słowa były oczywiście przytykiem, ale ten drobny gest siostry spowodował, że jego myśli ściągnęło wspomnienie do którego nie chciał i nie lubił wracać. Wiadoma noc, kiedy ona straciła praktycznie wszystko, a on nie mógł z tym nic zrobić. Wszystko jednak zniknęło jak za machnięciem zaczarowanej różdżki, kiedy rzuciła mu się na szyję. Uniósł ją i okręcił dookoła własnej osi. Najwyraźniej opłacało się umrzeć w oczach własnego ojca, bo od tego momentu, nawet jeśli co jakiś czas wypominała mu wcześniej wspomniany incydent, to i tak traktowała go jakby lepiej.
- Nie dziwię ci się. Gdybym nie mógł ze sobą przebywać aż tak długo, jak ty mnie nie widziałaś, to najpewniej też bym za sobą tęsknił - parsknął, wsłuchując się w dalsze jej słowa bez komentarza, jedynie potakując głową. Jej męża znał raczej tylko z opowieści, chociaż i to niewiele zmieniało fakt, że ten człowiek tak na prawdę nie istniał w jego świecie. Zawsze był tylko gdzieś na uboczu, na granicy myśli, pełniąc rolę zwykłego sztafażu.
- Marzę o tym - powiedział, unosząc oczy ku niebu w błogim wręcz uniesieniu, jakby rzeczywiście była to rzecz, która cały ten czas chodziła mu po głowie. Co prawda daleko mu jednak było do pragnienia utracenia uzębienia, ale poćwiczyć zdolności i przetestować te siostry, już na pewno niezmiernie chciał.
Jego palce zacisnęły się na rękojeści miecza. Uniósł broń, robiąc następnie parę wymachów i podobnie jak Mori, próbując lepiej ja wyczuć. Obydwoje o wiele częściej mieli w rękach swój typowy oręż, więc nic dziwnego, że musieli się chociaż nieco przestawić.
Na jej słowa uśmiechnął się tylko półgębkiem, wsuwając broń za pas, by tym samym imitowała typowy dla oddechu pioruna styl walki. I tak też właśnie zaczął; wyciągnął broń szybkim ruchem, atakując ją wymachem od lewej do prawej, kierując je na wysokości jej ramienia.

[rzut]

Re: Dojo — Sro Lis 24, 2021 7:58 pm

Zaśmiała się głośno, gdy razem z Ayumu zrobili obrót. Kiedy ją odstawił, zostawiła swoje dłonie na jego ramionach. W reakcji na jego kolejną wypowiedź, westchnęła głośno w teatralny sposób i cofnęła się o krok, wcześniej poklepując go po ramieniu.
— Ah... czyli nie tylko wredny ale i skromny. Cieszę się, że chociaż ty się nie zmieniasz, bracie — podsumowała, następnie znów się zanosząc śmiechem, gdy jej rozmówca "rozmarzył" się o utracie zębów.
Widząc brata nacierającego w jej stronę, złapała łańcuch oburącz i naciągnęła go sztywno, próbując zablokować w ten sposób wymierzony w nią cios, a następnie odepchnąć chłopaka od siebie.
Po tym, bez rozwijania łańcucha w całości, zakręciła meteorytem po swojej prawej stronie i wypuściła go w stronę towarzysza, aby okręcić go wokół katany trzymanej przez brata. Wtedy przyciągnęłaby go do siebie i uderzyła czubkiem trzonka od spodu brody, a łokciem w klatkę piersiową.

[ 7, 5, 8 ]

Re: Dojo — Sro Lis 24, 2021 10:48 pm

Ayumu bardzo nie lubił tego robić, ale widząc poczynania siostry, nie mógł powstrzymać się od lekkiego, pełnego satysfakcji uśmieszku. Widział, jak się zamachuje, jednak jego ruchy były szybsze, a drewniane ostrze uderzyło ją w ramię na tyle mocno, że udaremniło poprawne wykonanie kolejnych zaplanowanych ataków. Meteoryt wirował dookoła, ale daleko mu było do dosięgnięcia celu. Wykorzystując więc związane z tym zamieszanie, Ayumu cofnął miecz do pozycji startowej, by zamiast znowu nim zaatakować, zwyczajnie wystawić w kierunku Mori prawą stopę i spróbować ją podciąć.

[10]

Re: Dojo — Sro Lis 24, 2021 11:16 pm

— Kurwa! — przeklęła głośno, na krótką chwilę łapiąc się za ramię. Zacmokała pogardliwie, jakby pod wrażeniem, że jej młodszy braciszek tak bardzo się wyrobił w sztuce walki (nawet pomimo faktu, że on został Zabójcą wcześniej niż ona). Pomimo tego, że ewidentnie zepsuła poprzedni manewr, nie można było powiedzieć, że humor ją opuścił.
W tym samym momencie, w którym Ayumu zdecydował się spróbować ją podciąć, Mori wpadła na taki sam pomysł, kierując broń pod jego nogi, a jednocześnie próbując przeskoczyć nad przygotowaną przez niego przeszkodą. Plan był prosty: splątać jego kończyny, aby zamiast niej to on znalazł się na podłodze.

[ 12, 3 ]

Re: Dojo — Sro Lis 24, 2021 11:29 pm

Zaśmiał się, tym razem otwarcie, kiedy Mori po prostu przeklęła na głos. Nie dziwił jej się, bo pewnie gdyby jemu samemu nie wyszłoby absolutnie nic z zaplanowanej sekwencji, zareagowałby dokładnie tak samo. Nie pozostawało jednak nic innego, jak próbować dalej się obijać. Kiedy spróbował ją podciąć, przeskoczyła zwinnie nad podstawioną nogą, decydując się też na skopiowanie taktyki i próbę posłania go na maty. Zrobił więc dokładnie to samo, przeskakując nad jej bronią i znowu wyprowadzając cios drewnianym mieczem; najpierw w dłoń, którą trzymała drążek, a następnie w żebra i ostatecznie żołądek.

[8, 2, 9]

Re: Dojo — Czw Lis 25, 2021 8:45 am

Szczęśliwie zdążyła się obejrzeć i zauważyła sprytne ruchy swojego brata na tyle szybko, by je rozszyfrować i uniknąć wszystkich ciosów. Z każdym kolejnym manewrem cofała się o krok, aby utworzyć między nimi pewien dystans: z jej uzbrojeniem takie ustawienie dawało jej sporą przewagę. Gdy tak się stało, wystawiła do krewnego czubek języka — plan miał dobry, ale na szczęście nie wyszedł.
Kręciła bronią ponad swoją głową, aby w pewnym momencie wypuścić z drugiej dłoni więcej łańcucha, zwiększając tym samym oś, po której poruszała się kula. Celowo zrobiła to na tyle wolno, aby chłopak miał szansę uniknąć ciosu, bo gdy tak się stało, od razu obróciła przedmiot w pionie po swojej prawej stronie. Uniosła prawą nogę, a łańcuch obwiązał się raz wokół jej stopy, w ten sposób skracając się na tyle, by kula pod kątem poszybowała w kierunku brzucha Ayumu.

[ 12 ]

Re: Dojo — Wto Lis 30, 2021 1:32 am

Nie mógł mieć chyba większego pecha. Znaczy mógł, oczywiście, na przykład dostając za każdy nieudany cios w zęby, a biorąc pod uwagę, że jego ćwiczebny miecz świsną obok jej ucha aż trzy razy, mógł być już bardzo obity. Jak na razie jednak szczęka ani trochę go nie bolała, co można było uznać za jakże wspaniały sukces. Widząc jak obraca kulę, zwyczajnie spróbował się przed nią uchylić, mając nadzieję że to wystarczy. W końcu robiła to dość powoli, jakby specjalnie dając mu ku temu sposobność. Jeśli mu się to udało, znowu dobył drewnianego miecza, tym razem celując w prawe kolano starszej siostry.

[14, 18]

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 8:14 pm

Przeklęła pod nosem, widząc, jak Ayumu unika już zamierzonego ataku. Natomiast gdy zauważyła, jak ten paruje z mieczem w kierunku jej nogi, schyliła się w celu zablokowania jego podejścia trzonkiem i docelowo dopuszczenia do tego, że jego broń ześlizgnie się po tej jej i nie trafi w jej kończynę. Bez większego względu na efekt (jeżeli jej się nie udało, to zachwiała się i przeklęła jeszcze raz, tylko głośniej) postanowiła wykorzystać obniżoną postawę, aby spróbować cisnąć kulę od lewej strony, dzięki czemu łańcuch zaplątałby się wokół łydek Ayumu. Jeżeli jej się to udało, dodatkowo uderzy go trzonkiem broni w klatkę piersiową, żeby ten stracił równowagę.

[ 1, 13, 3 ]

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 9:41 pm

Trafił, uderzając w kolano Mori wcale nie lekko, mimo wszystko nie wkładając w to całej swojej siły. Musiało jednak zaboleć, na tyle by przypomnieć jej, że do tej pory nie udało jej się wyprowadzić ani jednego celnego ataku. Czuł pewną satysfakcję płynącą z ich małego sparringu, ale w miarę jak ich oddechy stawały się cięższe od wysiłku, coraz bardziej spodziewał się wręcz kompletnego odwrócenia ról. Kiedy wyrzuciła kulę od dołu, próbując splątać mu nogi, zwyczajnie spróbował zablokować łańcuch stopą i przydepnąć go, by unieruchomić jej broń, a następnie znowu zamachnąć się mieczem, tym razem celując w jej prawy bark.

[19, 15]

Ayumu; 8/15
Mori; 9/21

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 10:24 pm

Warknęła w irytacji, widząc, jak jej brat ponownie unika jej ataku. Nigdy nie wątpiła, że był od niej lepszy — w końcu miał nawet więcej doświadczenia — jednak zdenerwowanie powoli zaczynało wpływać na jej działania. Nie denerwował ją aż tak fakt potencjalnej przegranej jak to, że tego dnia rzeczywiście nie wychodziło jej nic. A przegrywać też nie lubiła.
Spróbowała usunąć się z toru zbliżającego się miecza Ayumu poprzez zwyczajne zrobienie kroku w bok. Jak się okazało, była za wolna, wskutek czego ponownie została nim uderzona. Jęknęła, łapiąc się za ramię, a następnie wycofując o trzy kroki. Kiedy upewniła się, że nie było uszkodzone, zaczęła kręcić młotem nad sobą i krokiem dostawnym kierować się w stronę chłopaka. Nagle jednak opuściła ramiona, a kula poszybowała w kierunku kolana przeciwnika.

[ 11, 18 ]

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 10:37 pm

Brwi delikatnie uniosły się ku górze, kiedy obserwował jak cofa się i sprawdza ramię. Już bez przesady, przecież żadne z nich nie było tutaj po to, żeby trwale się pouszkadzać. Może i byli rodzeństwem, ale raczej nie takim, które próbowało się doprowadzić do zniszczenia. Kolejny unik; kiedy zobaczył jak znowu wyrzuca kulę, obrócił się bokiem, starając się schować kolano w które celowała za sobą. Zaraz po tym też spróbował zrobić wypad w jej stronę i uderzyć mieczem w dłoń, którą trzymała trzonek swojego oręża.

[4, 8]

Ayumu; 6/15
Mori; 6/21

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 11:37 pm

Tak samo jak Ayumu zaskoczony był jej sprawdzaniem stanu ramienia, Mori zdziwiła się, że pierwszy raz nie uniknął jej ataku. Czyżby zmęczenie dawało się we znaki? Nie zmieniło to jednak w żadnym wypadku jej nastawienia — ta udana akcja była jedynie miłym dodatkiem.
W reakcji na kolejny atak brata, Mori spróbowała cofnąć rękę, aby ten przebił jedynie powietrze. W ramach kolejnej swojej ofensywy natomiast spróbowała zahaczyć łańcuchem o drewniany miecz przeciwnika w celu wyrwania mu go z ręki.

[ 18, 18 ]

Re: Dojo — Czw Gru 02, 2021 11:44 pm

Zacisnął zęby, kiedy posłana przez nią kula mimo wszystko uderzyła w kolano. Najwyraźniej zmęczenie faktycznie brało górę, a ich ruchy powoli spowalniały, chociaż wyglądało na to, że im dalej w las tym jego siostrze nagle zaczęło lepiej wychodzić to, co zamierzała. Jego wypad z mieczem oczywiście skończył się pudłem, a do tego obity staw wciąż pulsował bólem i ograniczał mu mobilność, wystawiając go na kolejny jej atak. Znowu jednak, spróbował uniknąć, cofając miecz i samemu nawet opadając nieco niżej, głównie po to by spróbować podciąć jej nogi swoją własną.

[9, 6]

Ayumu; 4/15
Mori; 4/21

Re: Dojo — Pią Gru 03, 2021 8:43 am

Szybko przesunęła wzrokiem za upadającym na podłogę mieczem, a potem spróbowała uskoczyć nad nogą brata, aby sięgnąć po jego broń i włożyć sobie za pas. Uniosła jedną brew, jakby zaskoczona tym, że z podejrzaną łatwością pozbawiła go oręża.
Skierowała dynamicznie swoje kroki w stronę Ayumu i kręcąc młotem po swojej prawej stronie podskoczyła nieco, jednocześnie posyłając kulę w jego tors.

[ 13, 15 ]

Re: Dojo — Pią Gru 03, 2021 5:13 pm

Prawdę powiedziawszy, to jak na to nie patrzeć, walka była skończona. Mori odebrała mu broń i zostały mu do walki tylko gołe ręce, podczas gdy ona wciąż wywijała młotem. Obydwoje byli jednak wyraźnie zmęczeni. Oddechy stały się cięższe, a kropelki potu perliły się za kołnierzami. Ayumu musiał przyznać, że sama potyczka była dla niego satysfakcjonująca, szczególnie w pierwszej połowie, kiedy to jego siostra dostawała po przysłowiowych łapach, a on unikał wszelkich jej ataków.
Próbował się odsunąć od kuli, którą ponownie posłała w jego stronę, ale zmęczone ciało wyraźnie spowolniło, przez co atak uderzył go w brzuch. Stęknął, mimo wszystko wyciągając jeszcze rękę w jej stronę i finalnie łapiąc ją za nadgarstek i uśmiechając się do niej przez zaciśnięte wargi. Odkaszlnął.
- Remis? - rzucił, uznając że takie rozwiązanie tego treningu wydawało się najbardziej... neutralne. Nie czuł potrzeby bardziej udowadniać jej, że potrafił się bić, a tym bardziej nie czuł potrzeby przekonania się, że ona mogła mu sprać skórę jeszcze bardziej. Już wystarczająco bolało go kolano i żołądek w tym momencie.
Nie czekał w sumie na jej odpowiedź, bo sam nie miał zamiaru dalej tego kontynuować. Rozluźnił się wyraźnie, puszczając ją i sięgając teraz po jego drewniany, ćwiczebny miecz, który wsunęła sobie za pas.
- Nie powiem, nie przestanie mnie fascynować jak ktoś może walczyć tak mało wyrafinowanym orężem - rzucił jeszcze, wskazując wzrokiem na trzymaną przez nią broń. Pod tymi słowami kryło się jednak uznanie; wiedział ile wymagało to precyzji i rozeznania w swoim otoczeniu, by poprawnie wyprowadzić atak dokładnie tam, gdzie się chciało i przy okazji nie zahaczyć o nic, co znajdowało się obok. Po tych słowach odwrócił się, ruszając w kierunku stojaka na broń, by odłożyć na niego miecz. Wcześniej obite przez siostrę kolano bolało go jeszcze nieco, przez co wyraźnie mocniej na nie stawał, próbując ewidentnie je rozchodzić.

Re: Dojo — Sob Gru 04, 2021 9:20 pm

Dobrze wiedziała, że jej ostatni atak rzeczywiście miał być ostatnim, w najlepszym wypadku przedostatnim. Była to długa i dość wykańczająca potyczka, a pozbawienie brata broni wydawało się być jedyną rzeczą, która dała jej rzeczywistą przewagę. Nie wiedziała jednak, jak długo jeszcze chciał to wszystko ciągnąć, a czułaby się źle, gdyby przez dotychczasowe bycie obijaną jako pierwsza powiedziałaby stop.
Gdy Ayumu złapał ją za nadgarstek, zatrzymała się w połowie ruchu. Uśmiechnęła się najpierw kącikiem ust, następnie szeroko.
— Remis — potwierdziła, obracając się bokiem, aby ułatwić mu zabranie miecza z powrotem.
Słysząc komentarz rozmówcy, uniosła brwi, jednocześnie rozchylając usta w zdziwieniu. Nie była przygotowana na taką "obelgę", dlatego skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i po cichym fuknięciu rzuciła niewiele głośniejszym "goń się". Mimo to mógł wyczuć nutę rozbawienia w jej głosie, szczególnie, że po chwili dodała:
— Jakbyś tak samo jak ja obawiał się, że nie zdążysz się osłonić i dasz się przedziurawić, to też byś się przerzucił.
Zabrzmiało to jak żart, ale rzeczywiście, Mori miała takie obawy co do walki na szable, dlatego dodatkowy dystans wydawał się dla niej zbawienny. Inna sprawa, że jej oddech wymagał broni z łańcuchem, podczas, gdy inne bazowały właśnie na na wszystkim co katanopodobne.
Widząc, w jaki sposób jej krewny się poruszał, pomimo zmęczenia podeszła do niego i wcisnęła mu się pod ramię, aby pomóc mu pokonać dystans. Swój młot także zostawiła w miejscu, z którego go wzięła. Chociaż jej ramię bolało, dużą zaletą było, że nie utrudniało jej to zwykłego chodzenia.
— Ale wiesz... cieszę się, że wreszcie mogłam ci dorównać. — Dorównać komuś, kto trenował dłużej niż ona i już kilkukrotnie otarł się o śmierć. Mimo to uważała go za świetnego szermierza, który imponował jej nawet, jak spuszczał jej łomot i wyklinała go w myślach. — Planujesz niedługo zajrzeć do Osaki? — spytała, "odkładając" go tam, gdzie sobie zażyczył.

Re: Dojo — Czw Gru 09, 2021 6:01 pm

Uśmiechnął się lekko pod nosem, widząc jej reakcję na jego słowa. Nie było to ani nic nowego, ani też dziwnego. Prawdę powiedziawszy, aż dziw że jego siostra uciekła się tym razem do tak lekkich słów, biorąc pod uwagę fakt, że na pierwszy rzut oka właśnie ją obraził.
- Mówisz tak, jakby przedziurawienie kiedykolwiek sprawiało mi jakiś problem - prychnął, niby poważnym tonem, jednak wyraźnie było widać, że nie ma ani grama powagi w tym, co właśnie mówił. Oboje doskonale wiedzieli, że czasem zdarzało mu się lecieć głową do przodu, nawet niekoniecznie dlatego, że najpierw robił, a potem myślał. Miał jednak tendencje do brawury, która jak ogólnie było wiadomo, zbyt blisko stała pomiędzy odwagą i głupotą. Z tego też powodu był w stanie pozwolić komuś o przyprawienie go o nadprogramową dziurę w ciele, jeśli miało to tylko zapewnić zwycięstwo jemu lub osobom mu towarzyszącym. Bywało to obiektem jawnych kpin, ale prawdę powiedziawszy, on sam znajdował to w podobny sposób, z czasem zwyczajnie ucząc się z tego śmiać na głos.
Kiedy poczuł jej dotyk, skrzywił się. Kolano go bolało, ale ból ten przechodził powoli w zapomnienie. Nie mówiąc też o tym, że pomoc z jej strony była absolutnie nie potrzebna. Wykręcił rękę, przedramię pakując między siebie, a jej głowę i kładąc dłoń bezpardonowo na jej twarzy, zwyczajnie ją od siebie odsunął.
- Już bez przesady - parsknął, wciąż ściągając brwi w wyrazie pełnym sceptycyzmu co do podjętej przez nią próby. - Zwyczajnie się nie doceniasz siostrzyczko - na jego twarzy znowu zagościł uśmiech, pełen przekory. Z jednej strony był pewien i świadom, że siostra jest tak samo zdolna jak on, ale z drugiej wciąż pochlebiało mu, że uznawało jego dłuższy staż i uważała go za lepszego.
Na jej kolejne pytanie jednak, ten poprzedni uśmiech zbladł nieco, zmieniając się w bardziej krzywy i karykaturalny, walczący z chęcią zmienia się w całkiem pochmurny. Z zasady nie zaglądał do Osaki, znajdując się tam tylko i wyłącznie wtedy, kiedy posyłały go tam kruki kasugi. Ojciec nie chciał go widzieć, a fakt że był yoriki, a także wmawiał sobie, że jego syn umarł, absolutnie w niczym nie pomagał.
- Kiedy nadarzy się okazja - wzruszył ramionami, jednak jego głos zabrzmiał głucho.

Re: Dojo — Pią Gru 17, 2021 8:36 am

— No patrz, prawie zapomniałam o twojej przypadłości ciągłego pakowania się w kłopoty. To... jak tam na ciebie mówią na mieście? Onryō no Ayumu, coś takiego? — Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i oparła brodą o palce ułożone w literę "L" w geście zastanowienia. — Chyba Baka no Ayumu pasowałoby ci bardziej. — Wyprostowała dłoń wierzchem do dołu, prezentując w ten sposób arogancką postawę.
Warknęła pod nosem kilka niezrozumiałych dla rozmówcy słów, ale z całą pewnością były to obelgi, które posłała w niego za odepchnięcie. Rzadko miała okazję mu pomóc, a że był to jej aktualnie "ulubiony" brat to rzeczywiście przykładała się do wspierania go, kiedy była taka potrzeba.
Bądź nie, biorąc pod uwagę aktualną sytuację.
— Przynajmniej nie mam przerośniętego ego, a co za tym idzie moje szanse na dożycie starości wzrastają — wypomniała jeszcze, lekko kręcąc głową.
Od razu wyłapała zmianę w nastroju Ayumu. Ponieważ po tym, jak się wyrwał z jej objęć została w miejscu, podeszła do niego bliżej, aby początkowo ułożyć dłoń na jego ramieniu. Po chwili jednak przytuliła się do brata i odgarnęła mu kosmyki włosów z oka.
— Nigdy nie sądziłam, że z mojego młodszego braciszka taki kawał skurwiela wyrośnie — stwierdziła, uśmiechając się pokrzepiająco. Odsunęła się od niego na odległość przedramion i poklepała go po ramionach. — I wiesz, planuję walczyć o to, by ten skurwiel mógł wrócić do domu. Mam nadzieję, że będziesz trzymał kciuki!
Niekoniecznie była szczera w tym momencie, jednak odnosiła wrażenie, że właśnie to powinna powiedzieć jako troskliwa starsza siostra. Z drugiej strony była w stanie pomyśleć o scenariuszach, które zakładałyby jednocześnie jego powrót i jej wyczekiwany triumf.
Opuściła ręce i skierowała się w stronę wyjścia. Stanęła we framudze, następnie opierając się o nią ramieniem, przodem do rozmówcy.
— Nie myślałeś nigdy o zostaniu yoriki, jak ojciec i Ryōta?

Re: Dojo — Pią Gru 17, 2021 4:45 pm

- To nie przypadłość, to moje przeznaczenie - zacisnął na moment pięść, na twarz przywołując minę największego patosu, o jakim tylko mógł w tym momencie pomyśleć. Miał tylko szczerą nadzieję, że na tę właśnie przypadłość, o ile takową to było, nie przypadnie mu umrzeć. Całkiem głupio by było bowiem, gdyby sam siebie wpędził do grobu. Na widok jej jakże aroganckiej i prześmiewczej postawy, zacmokał tylko niby to obrażony.
- No już już, bo zaraz to Baka no Ayumu postanowi, że to idealny moment na rundę drugą - solennie ją uprzedził. Oczywiście, obydwoje ledwo mieli aktualnie siły na podobne przepychanki, ale jeśli było trzeba, to oczywiście był w stanie się poświęcić.
- Cóż mogę ci powiedzieć, na pewno masz przerośnięte co innego, ale nie będę nazywać rzeczy po imieniu, bo jeszcze stracę przywileje nazywania cię rodziną - odpowiedział jej, uśmiechając się do niej z przekorą i lekko przekrzywiając przy tym głowę, kiedy na nią spojrzał. Kwestię tego, co właściwie miała przerośnięte, pozostawiał jednak w niedopowiedzeniu, pozwalając jej ponieść się wyobraźni. Tę na pewno miała odpowiednio wybujałą.
W sumie nie spodziewał się, że postanowi go przytulić. Był to gest niewątpliwie pokrzepiający i pozwolił jej na niego w pełni, samemu na moment otulając ją ramionami. Żyjąc z dala od rodziny, praktycznie nie miał możliwości pozwalać sobie na podobne chwile słabości. Nie mówiąc z resztą o tym, że tego typu postawa nie pasowała zbytnio do obrazu samuraja.
- Ojciec chyba prędzej zejdzie z tego świata, ale skoro tak bardzo ci na tym zależy, mogę i trzymać kciuki - uśmiechnął się do niej lekko. Nie brał jednak jej słów w pełni zobowiązująco. Wiedział, że mógł mieć rację - ich ojciec był człowiekiem upartym i zaciekłym w swojej urazie i nie spodziewał się, by miał ustąpić. Jemu też nieśpieszno było do domu. Lubił szlak i życie w drodze, co w pełni uświadomił sobie właśnie wtedy, kiedy został wyrzucony z domu.
- Proszę cię, nie obrażaj mnie - parsknął, kręcąc przy tym głową i splatając ręce przed sobą - Ja? Yoriki. Przecież nikt w rodzinie nie jest aż tak zdolnym szermierzem jak ja. Taki talent tylko zmarnowałby się za biurkiem.

Re: Dojo — Wto Gru 21, 2021 11:34 pm

Westchnęła ciężko, jednocześnie patrząc na Ayumu jak na skończonego idiotę. Za którego nawet w tym momencie go miała. Jednak gdy zagroził jej kolejną turą sparingu, zachichotała cicho i znów podeszła do rozmówcy, aby złapać go za policzek i pociągnąć kilka razy.
— Ojejku, mój kochany młodszy braciszek znowu chce się bić. Jakiś ty waleczny! A pamiętam, jak byłeś o taki mały — obniżyła rękę do wysokości swoich kolan — i razem z Ryōtą przytrzymywaliśmy cię, żebyś nauczył się chodzić!
Niezmiernie bawiła ją ta groźba, bo w rewanżu lubiła udawać, że wciąż postrzegała go jako małe dziecko. Z tym, że w rzeczywistości nie wątpiła, że był dużo lepszym wojownikiem od niej.
Otworzyła szeroko oczy w początkowej reakcji na komentarz brata, odruchowo obejmując się ramionami, jakby oburzona komentarzem odnośnie swoich piersi. Uświadomiła sobie jednak szybko, że nie wiedziała, do czego dążył ze swoimi słowami, dlatego zaśmiała się, próbując ukryć swoją specyficzną reakcję. Zastanowiło ją jednak, czy był to tylko zbieg okoliczności, czy też w ten sposób chciał nawiązać do tematu dwójki z ich rodzeństwa. Nie chciała być tą, która za dużo gada, ale z drugiej strony ciekawiło ją, czy wiedział o tym wszystkim.
Popatrzyła na chłopaka z szerokim uśmiechem i delikatnie poczochrała jego włosy.
— Potrafię być przekonująca, gdy tego chcę — stwierdziła "skromnie", aby potem szturchnąć go palcem w klatkę piersiową i cofnąć się o krok. Fragment o koniecznej chęci był jednak kluczowy w tym zdaniu.
Początkowo jej odpowiedzią na kolejne stwierdzenie Ayumu było jedynie spojrzenie łączące zwątpienie z pogardą, ostatecznie jednak pokręciła lekko głową i powiedziała:
— Nawet jeśli, to wiesz... chciałabym mieć większą pewność, że jeszcze się spotkamy. Martwię się o ciebie, Ayumu. O nas wszystkich, ale o ciebie najbardziej — zniechęcona uniosła dłoń, by wskazać na jego twarz, a mianowicie na przepaskę na oku.