Brama Duchów

BRAMA DUCHÓWHalloween 2023

Stara brama Tori, która od zawsze stała niedaleko Akademii...

... okazała się być portalem, przed który przybyły do naszego świata Duchy. W jakim celu opuściły drugą stronę, czego od nas chcą i w jaki sposób odesłać je z powrotem?
Podobno profesor eliksirów - Furuko - ma już pewien plan, jednak wymaga on współpracy uczniów wszystkich czterech domów. O jego pomyśle dowiecie się w temacie Kociołków, dostępnym w każdym z subforów.
Wygląda jednak na to, że Duchy potrzebują czegoś więcej poza miksturami, aby wrócić do siebie. Do tego czasu nie oddadzą naszych profesorów, a Akademia nie będzie mogła normalnie funkcjonować. Dla najodważniejszych przybyli z zaświatów mają Odpowiedzi oraz Zadania.

Co zdecydujesz się im powiedzieć?

CZTERY DUCHY snujące się wokół bramy słuchają tego co masz im do powiedzenia. Są dość wybredne, więc odpowie ci tylko ten, który upodobał sobie twój Dom. Ducha możesz poprosić o odpowiedź (na pytanie związane z eventem), lub o zadanie (które pozwoli ci zdobyć przedmioty, podpowiedzi, a może i pamiątkowe odznaki). Nie rób tego jednak zbyt często. Jednorazowo możesz zadać tylko jedno pytanie, a kolejne dopiero wtedy, gdy Duch już ci odpowie.

Być może wtedy uda się odkryć, co miały na myśli zjawy ogłaszając:

"ZABIERZEMY WAM TO, CO NAJWAŻNIEJSZE..."

ROAD TO HASHIRA

Akujin jako pierwszy odważył się pojawić przed bramą duchów. O niesfornej czwórce było całkiem głośno, więc postanowił sprawdzić jak wiele plotek ma w sobie ziarnko prawdy. Wokół nikogo więcej nie było, dlatego nie wiedział czy swoje pytanie zadaje poprawnie. Ustawił się po prostu pod bramą i wypowiedział słowa z nadzieją, że w którymś momencie otrzyma na nie odpowiedź.

- Pytanie kieruję do ducha z Domu Borsuka: Jaki składnik dodać do kociołka, aby nie zepsuć czaru w miksturze?

Odwaga nie była jego mocną stroną - ale jednocześnie z dwojga złego wolał dowiedzieć się, czy mógł jakoś zadziałać na problem duchowy i zniknięcie profesorów, poza wrzuceniem odpowiednich przedmiotów do jednego kociołka. A może miał słabe zaufanie do swoich kolegów z przydzielonego domu, że nikt nie wrzuci nieodpowiedniego przedmiotu do kociołka? Im więcej opcji do zabezpieczenia się i rozwiązania sytuacji było dostępnych, z tym większej ilości chciał skorzystać.

- J-jak wam można pomóc? - zawołał niemalże zaraz po uczniu z domu borsuka, nie będąc nawet świadomym, że prosił o zadanie ducha z Domu Gryfa.

Czy się zgubiła? Oczywiście. Wystraszyła? Jak najbardziej. W tej beznadziejnej sytuacji nie pozostało nic innego, jak znaleźć kogoś ze swojego domu i się za nim schować. Pech chciał, że padło na Fukuro. Nie robił wrażenia kogoś, kto by ją obronił, ba - samego siebie pewnie też nie. Cóż, najwyżej oboje umrą, zawsze to trochę raźniej umierać w towarzystwie.

- C-cześć. - Odezwała się niepewnie, wyglądając zza ramienia ciemnowłosego chłopaka i pozwalając spojrzeniu osiąść na bramie. Nie milczała zbyt długo, próbując gadaniem uspokoić zszargane nerwy. - Co trzeba zrobić? Gdzieś iść, coś przynieść, zabrać, oddać? - Miała nadzieję, że wspólnymi siłami uda im się rozwiązać problem duchów. Albo Fukuro ten problem rozwiąże, a ona będzie się za nim snuła jak cień.

Postanowiła odwiedzić bramę zanim jeszcze zbiorą się tutaj tłumy, by prosić duchy o pomoc. Nie rozpoznała w obecnych nikogo ze swojego domu, toteż samotnie zbliżyła się do konstrukcji. Otaksowała ją krytycznym wzrokiem, lekko przechylając głowę na bok.

- Co muszę zrobić, żebyście poszły w chol- wróciły do siebie i oddały profesorów? - Miała nadzieję, że duch z domu węża przydzieli jej jakieś zadanie, cokolwiek, co przybliży ich do zakończenia tej farsy.

Kyōran raz po raz drapała się po brodzie w zastanowieniu, słuchając pozostałych uczniów. Za wszelką cenę musieli przyłożyć się do odzyskania nauczycieli, chociaż nie pogardziłaby sytuacją, w której to właśnie Dom Węża stawał na podium jako wybawcy. W końcu wysunęła się na przód, przepychając ramionami między innymi uczniami i stając obok Kiry. Chwyciła ją za kark, chcąc pokazać wyższym siłom, że potępia brak ogłady innego przedstawiciela swojego domu.

— Witam szanowne duchy. Ja bym chciała się dowiedzieć, czego Węże nie powinny wrzucać do swojego kociołka.

Stałem gdzieś z boku, żeby mieć dobry widok na całą sytuację i zachowanie innych uczniów, ale nie chciałem za bardzo do nich się zbliżać. Ta sprawa była bardzo dziwaczna, a skoro mowa była o duchach. To bardzo nie chciałem zostać celem tych duchów, dlatego pozwoliłem, aby to inni zaczęli badać tę sprawę. Na szczęście było tutaj już trochę uczniów z domu węża, ale oczywiście nie obyło się bez Kyoranowego sprowadzania Kiry na ziemie.

Że też jeszcze to się jej nie znudziło, powtarzanie w kółko tego samego, a Kira i tak robi to samo co zawsze, gdy na krótko chwilę spuści się wzrok w inną stronę. Byłem ciekawy, kto prędzej wprowadzi swojego przeciwnika prędzej do grobu i czemu miałem przeczucie, że Kyoran przy nie będzie przebierać w środkach. Prawie było mi szkoda Kiry, ale tylko prawie, mógł kiedyś nie deptać mi po odcisku i nie kraść przyborów na lekcji.

Odwaga? Siła? Inteligencja? Żadna z tych rzeczy nie gwarantowała uwagi duchów, a on nie mógł przecież zawieść swojego domu, prawda? Wyskoczył przed bramę, wystrojony zarówno w stylowe oraz eleganckie ubranie i z równie ekstrawaganckim zdobycznym kapeluszem

Trzymając się jedną dłonią za rondo kapelusza oraz idąc w tył swym księżycowym krokiem, odwrócił lekko głowe w stronę przestrzeni, z której z niezbitą pewnością nadejdzie jakiś duch. A tak mu się przynajmniej wydawało!
— Piękne duchy, może macie jakieś błyskotki dla mnie? — Oczywiście życie profesorów było ważne ale poszerzenie swojej garderoby również było kluczowe.

Chciałem, aby to wszystko jak najszybciej się skończyło. Ten cyrk mocno odbiegał od standardów, do których przywykłem i mi odpowiadała. A tak uczniowie teraz biegali, panikowali jak zwierzęta, które musiałem znosić. Na ogół wszystko było mi objęte, robiłem swoje i nie przejmowałem się zbytnio tymi, którzy nie byli według mojej opinii nic warci.
Zebrała się tutaj sporo grupa uczniów, ale o dziwo nikt z domu kruka jeszcze nie pojawił się, było to nieco dziwne. Skoro inteligencja była naszym konikiem, uczniowie zadawali różne pytania, ale mnie odpowiedzi dotyczące kociołków nie interesowały zbytnio, sam powoli zaczynałem się domyślać, co powinniśmy tam wrzucać.
- Ducha od domu Kruka, powiedz mi jakie zadanie dla mniesz i czego potrzebujesz? A ja postaram się sprostać oczekiwaniom. - Rzuciłem w powietrze i podszedłem bliżej całej grupy ludzi. Twarz jak zwykle pozbawiona emocji, jak gdyby była na niej wieczna maska albo make-up permanentny.

BRAMA DUCHÓWHalloween 2023 - 1

Słysząc głosy uczniów zbierających się pod Bramą, z nicości wychyliła nieśmiało głowa bezkształtnego ducha. Półprzeźroczysta forma z dwoma błyszczącymi punkcikami w miejscu oczu wsłuchiwała się przez chwilę w to, co mają jej do powiedzenia przybyli. Z nicości pojawiły się jeszcze trzy pary punkcików, a odpowiedzi rozbrzmiewały jednym z czterech głosów:

AKUJIN ONIKI:
— Dobra próba, ale odpowiedzenie ci uczyniłoby stworzenie mikstury zbyt łatwym! Doceniam jednak twoją odwagę i dam ci podpowiedź. Otóż jeden z wymaganych dla ducha Borsuków przedmiotów nie nadaje się do zjedzenia!

FUKURO:
— Jeżeli chcesz MI pomóc, wylosuj u Astry coś, co mógłbym zjeść. Przynieś mi to, a ja nagrodzę cię czymś specjalnym, co pasuje do każdej mikstury!

INU
— Ty dla odmiany poszukasz dla mnie pewnej informacji. Chciałbym się dowiedzieć, jak w waszej Akademii nazywa się najsilniejsza technika Oddechu Płomienia?

KIRA:
— Widzę, że próbujecie wkraść się w moje łaski... Jeżeli chcesz poprawić mi humor, to udaj się do Domu Borsuków i zabierz z ich pokoju poduszką spod pleców kogoś, kto akurat tam wypoczywa! Tylko nie wrzucaj jej do garnka... przynieś ją tu następnego dnia. Może do tego czasu znajdę coś, czym mógłbym cię obdarować.

UESUGI KYORAN:
— Typowy wąż... a może żmija. Cieszę się, że należysz do Domu, który kiedyś sam sobie upodobałem. Twoje pytanie... cóż. Na pewno nie chciałbym zobaczyć tam bielizny w paski.

MATSUMOTO TAKASHI:
— Co za ruchy! W waszych czasach mówi się chyba... Slay? Nie powinien dawać ci tego "za nic", ale z drugiej strony... dlaczego nie? Tylko następnym razem proszę, nie przychodź do mnie tańcząc.

otrzymujesz (podejrzany) Niebieski Grzybek.

YUTA
— Oh, wreszcie ktoś ośmielił się zadać mi pytanie. Czego potrzebuję? Przeprowadź tu jutro innego członka Domu Kruka, a oboje zostaniecie nagrodzeni!

Nowe pytania możecie zadawać po północy i/lub po
wykonaniu zadania zleconego przed duchy

ROAD TO HASHIRA

Podskoczył od razu, słysząc głos za plecami - chociaż nie był on wcale nieznany, to i tak na tyle nagły, że go spłoszył.
- Chyba... tak... - odpowiedział niepewnie, samemu nie znając odpowiedzi na jej pytanie, ani tym bardziej własnego planu działania, który jednak prędko pojawił się przed nim. Słysząc żądanie ducha, skinął głową, czekając jeszcze moment aby i Inu dostała swoją odpowiedź - a po tym złapał ją za ramię, a raczej fragment ubrania na niej, i pociągnął. - Chodź, może... może w pokoju wspólnym ktoś będzie wiedział? I może coś do jedzenia... znajdziemy... - powiedział, przeklinając w duchu swoje szczęście, bo nie pamiętał, aby cokolwiek co posiadał, nadawało się za bardzo do jedzenia.

Nie wiedział jak to było możliwe ale każde Halloween w ich szkole było specjalne. Rok temu skończyło się na grze w butelkę, która to chyba zaszła za daleko (Co zwalił na naćpanego Rintarou). Teraz zaś coś porwało ich profesorów i to na ich barkach spoczywała odpowiedzialność za ich uratowanie. Czy go to zestresowało? Być może bo doskonale wiedział, że jego wózek może utrudnić mu to wszystko. Pocieszenie znalazł jedynie w tym iż towarzyszyło mu jego zwierzątko, które to rodzice postanowili mu przywieźć. Mowa tutaj o Beczce, jego pytonie królewskim.
Wjechał na swym wózku inwalidzkim w pobliże bramy gdzie to ponoć duchy miały odpowiadać na pytania, powtarzał sobie iż to wszystko jest normalne i każdego dnia ratuje się nauczycieli z rąk dziwnych duszków. Pogłaskał Beczke spoczywającą na jego kolanach. Zamknął oczy i chwilę zbierał się po czym przemówił do duchów.
— Duchu domu węża, przemów do mnie i powiedz co mogę zrobić by ocalić porwanego przez was nauczyciela! — Przemówił siląc się by powiedzieć to pewnym głosem, no przynajmniej na tyle ile mógł sobie pozwolić jako inwalida.

Może i nie potrafiła się wyłaniać tak spektakularnie, jak te widmowe potwory, ale chyba właśnie udało się jej przyczynić do wkupywania się gryfich uczniów w łaski jednego z przezroczystych patronów. Zatrzymała Fukuro w połowie jego pierwszego kroku w stronę pokoju Czerwonych, wręczając mu wyjątkowo jadalnie i smakowicie prezentujące się coś.
- Wygląda na to, że w tym wszystkim będzie liczyła się nasza współpraca. - sama sobie pokiwała głową po najbardziej oczywistym ze stwierdzeń, jednocześnie czynem i gestem przejmując się od początku bardziej, niż chociażby przywitaniem, czy przedstawieniem. Na jej twarzy pojawił się rosnący stopniowo uśmiech, ale nim zdążyła coś powiedzieć, rzuciła się do pogoni za niknącym duchem ich domu.
- Droga udręczona duszo domu Gryfa! - głośno zwróciła się do zjawy, jednocześnie wykonując głęboki ukłon, na wypadek gdyby, jak przystało na gryfa, okazał się on honorną bestią.
- Nazywam się Amalia i pragnę Ci pomóc. Kim jesteś? - tym razem dla odmiany zaczęła od powitań i przedstawień, jakby ewentualna odpowiedź jakkolwiek miała przyczynić się do poznania potrzeb i zmartwień obcej istoty.

Przyłożyła otwartą dłoń do klatki piersiowej, widocznie łasa na pochlebstwa ze strony niematerialnej postaci. Jednak kiedy ta postawiła przed nią swoje wymogi odnośnie tego, co nie powinno znajdywać się w tworzonym przez nich wywarze, Uesugi zamrugała skonfundowana.
Wzięła głęboki wdech.
— Słyszeliście, kurwa?! — wrzasnęła, strzelając oczami po wszystkich uczniach w zielonych uniformach. — Żadnych majtasów w paski w promieniu dziesięciu metrów od kotła! Nawet na waszych tyłkach!
Wypuściła głośno powietrze nosem, zwracając się ponownie do tego ducha, który odpowiedział na jej wcześniejsze pytanie.
— Myślę, że da się zrobić. A... mogłabym jeszcze jakoś pomóc? — spytała dla odmiany grzecznym, łagodnym tonem, łącząc dłonie za plecami.

Wspaniałe to święto Hallowenowe. Gdy profesorów brak, harców ilość pełna. A gdy odpowiedzi trzeba, pomagać trzeba innym. Lub sabotować, ku złości i nienawiści wszystkich. Kart wiele, a tak mało. Bo czy profesorów z katuszy duchowych uwalniać warto? Gdy wolność i władza bez nich tak słodka się wydaje. Mniej rozrób wykrytych, więcej harców możliwych. Na co profesorowie w szkole tej są potrzebni?
Taishiro przemknął niczym duch. Wyłaniając się zza pleców Kyoran, ominął ją bezszelestnie, żałując że majtek w paski nie posiada, by w idealny cel jej koka zawiesic próbować. Zamiast tego pytanie swe zadał po drugiego końca kręgu:
- Drogi duchu sprytności siły! Nie z pytaniem, lecz z twierdzeniem przychodzę, by pewności zaznać w wierze pewnej. Gdyż dobry kruk, to martwy kruk przecież. A sukces i siłę na trupach innych budować warto.
Robiąc piruet z dłoni wyciągnął kruczą czaszeczkę. Świadomości pełen, iż pytanie jego do trafnych należeć nie mogło. Lecz dzięki zrozumieniu ducha myślenia o krok mogli być bliżej. Do sukcesu lub porażki domostwa swojego. Bo na czym zależeć mu powinno?

Tatsu bruchnęła przeciągle, wchodząc do bramy duchów. Jakieś kociołki, zaginieni profesorowie. Jak bardzo normalnie by ją to obchodziło, wolała w spokoju szukać i tworzyć jakieś nowe lokalne ploty o hallowenowej imprezie, aniżeli łazić po zamku bez celu. Im szybciej się z tym upora, tym szybciej będzie mogła wrócić do swoich "bardzo" przydatnych zadań. W ręku trzymała dziwną, pomarańczową substancją. Nie miała zielonego pojęcia, co to jednak wiedziała, że ich duch na pewno będzie wiedział. A wolała zapytać go, aniżeli tego podejrzanego Fukuro, czy tam Furuko. Na pewno miał coś za uszami, a ta "pożyczona" z pracowni alchemicznej fiolka była na to niezbytym dowodem!
- Ej paskowy duchu - rzekła kompletnie znużona ciemnowłosa, opierając się o najbliższy filar - Znalazłam taki płyn. Co to jest i czy jest warte wrzucenia?
Czy mogła swe pytanie ubrać trochę inaczej. Może, ale szczerze wolała słuchać pytań i odpowiedzi innych, aniżeli swojej. Usłyszała kątem uszu, że niedawno zdobyte majtki będą odstraszały te głupie węże. Co chyba oznaczało, że będą dobre dla kogoś innego. Miała pewne podejrzenia, co do lubości pasków ich ducha, jednak jeśli miała już wrzucać do tego głupiego kubełka, czy tam kociołka to wolała wrzucić raz, a dobrze parę przedmiotów naraz. Będzie miała zdecydowanie mniej chodzenia...

- Dobrze. - Dygnąłem krótko po tym, jak duch wyjawił mi swoje potrzeby. Nie zadawałem dodatkowych pytań w tym momencie, nie zamierzałem być natrętny, nadgorliwy czy chciwy. Zjawa mogłaby to źle odebrać i zamiast nagrody dostalibyśmy karę.

Podszedłem do pierwszego lepszego ucznia z mojego domu i zatrzymałem go w miejscu, łapiąc za nadgarstek.
- Idziesz ze mną... A tylko spróbuj rozzłościć ducha. - Powiedziałem chłodno i z nutką wyrachowania. Nie wytłumaczyłem mu, o co chodziło, bo uważałem, że nie jest to dla niego istotna informacja. Nie zwracałem uwagi, czy mu to pasowało. Nie mógł odmówić, bo w innym wypadku i tak zostałby tam zawleczony siłą i tylko nabawiłby się siniaków.
- Jestem duchu i tak jak prosiłeś, przyprowadziłem innego ucznia z domu kruka. - Poczekałem chwilę, aż zjawa postanowi wydać nam, obiecaną nagrodę nim przejdę do kolejnego pytania.
- Czy możemy jeszcze w czymś świadczyć Ci nasze skromne usługi? - Spojrzałem wymownie na kolegę, który miał się zachowywać.

Przechadzał się po okolicy, raz po raz zerkając w kierunku zebranych pod bramą duchów oraz uczniów próbujących im dogodzić. Z jego perspektywy musiała to być - nomen omen - magiczna sztuczka, w końcu jego duchy nigdy nie były agresywne i w zasadzie nic specjalnego nie chciały poza przestrzenią do snucia w tę i we w tę.
Wtem, podszedł do niego jeden chłopak; kojarzył go z twarzy i niczego więcej. Matsudaira zerknął skonfundowany w kierunku pochwyconego nadgarstka.
— Ocipiałeś?! Zostaw mnie, zboczeńcu! — warknął, siłując się z uściskiem.
Zanim jednak udało mu się z niego wyrwać, stanęli już przed duchami, a Ryōyū wyglądał, jakby był gotowy albo do odgryzienia sobie ręki albo do wyrwania zębami tętnicy z szyi kolegi z domu.
W końcu wyszarpnął się i rozmasował nadgarstek, strzelając piorunami z oczu w rozmawiającego z duchami "znajomego", jednocześnie życząc mu wszystkiego co najgorsze. Kiedy wreszcie popatrzył na niematerialny twór, w milczeniu uniósł otwartą dłoń w geście przywitania, aby powiedzieć krótkie:
— Ta, polecam się.

Oho ego królowej węży zostało połechtane, a ta od razu przeszła do rządzenia się i krzyczenia na innych ludzi. Wrzucanie majtek do kotła było bardzo wątpliwym sposobem uwarzenia czegoś, chyba że ktoś miał zamiar zrobić pranie, a nie miksturę czy inne magiczne rzeczy. W sumie nie wiele się dowiedziałem z samego przysłuchiwania się. Poza tym, że duch naszego domu nie bardzo lubił paski. Dziwny trafem sam znalazłem w kieszeni damską bieliznę pasującą do opisu. Jak się ona tam znalazła? Pewnie ktoś mi podrzucił, ale skoro nie była mi potrzebna to mogłem przy jej pomocy podrażnić Kyoran, za to rządzenie się.
- Jak sadzę, to o tej bieliźnie mowa.... Skoro nie ma z niej żadnego pożytku, to trzymaj. - Poszedłem bliżej i dopiero gdy stałem obok krzyczącej żmij, wyciągnąłem bieliznę z kieszeni i wręczyłem kobiecie. Drugą dłonią sięgnąłem do innej kieszeni, z której wyciągnąłem zielone coś, przypominające zwiniętego węża.
- A może takie coś, jest mile widziane w twoim kotle? - Trzymałem przedmiot na otwartej dłoni, aby lepiej go wyeksponować.

Pojawiłem się przy bramie, żeby nieco uszczknąć z krynicy wiedzy zjawy, który nawiedził mój dom. A przynajmniej chyba tak można było to określić, nie był zbyt dobry w tym całym duchowy świecie. Sporo uczniów się tutaj zjawiło, próbując swoich szans, dlatego i ja musiałem dołożyć chociaż jedną cegiełkę, inaczej nie czułbym się z tym zbyt dobrze.
- O szanowny duchu z domu gryfa. Przyszedłem tutaj zadać Ci pytanie, ale również jestem gotowy sprostać twojemu wyzwaniu, jeżeli tylko uznasz mnie zgodnego tej próby. - Po wypowiedzeniu tych słów chrząknąłem nieco, żeby nabrać większego przekonania, ogłady i oddania. - Czy do twojego kotła można wrzucić całe ramie oraz oznajmiam, że jestem gotowy na wyzwanie. - Skłoniłem się, trzymałem zaciśniętą dłoń na piersi, a drugą za plecami.

Niebieski lśniący grzyb pojawił się w jego dłoni, to ci dopiero nagroda! Ale tak, duch docenił jego przebojowe ruchy i wynagrodził go o to tym runem leśnym! Chociaż czy na pewno to rosła w lasach? Czy to miało jakieś znaczenie? Oczywiście, że nie! Liczyło się to, że jego majestatyczne wygibasy zapewniły mu oto nagrodę, chociaż nie rozumiał dlaczego miał więcej nie tańczyć. Skoro mu się podobało to powinien chcieć więcej! Ah ale kto by zrozumiał duchy? Z pewnością zapamięta ten występ na wiele stuleci i będzie opowiadać swoim duszko-kolegom o tym spotkaniu!

Wycofał się aktorsko, przykładając kapelusz do klatki piersiowej i schylając się by wkrótce wycofać się z powrotem do szkoły.... Tylko po to aby wrócić tutaj kolejnego dnia! Ha, ha!
Podszedł do bramy, powoli, lekko odwrócony, mając jedną rękę schowaną całkowicie za płaszczem. Czego znudzony duch wiekami błąkania pragnie? Oczywiście, że rozrywki, komedii i horroru! Taniec to pierwsze zapewnił, pora było wziąć się za resztę. Wykorzystując wszystkie swoje umiejętności aktorskie jakie posiadł w kółku teatralnym, popatrzył tajemniczo na ducha.
— Czy mogę ci podać.. — Rzekł, robiąc krótką pauze — Pomocną dłoń?! — Powiedział, wyciągając zza płaszcza rękę którą udało mu się znaleźć, nie wnikał do kogo należała i dlaczego w ogóle ktoś w tak renomowanej szkole ją stracił. Stanowiła idealny rekwizyt do jego horrowej komedii. Skoro nie mógł tańczyć to skorzysta ze swojego innego wrodzonego talentu.

Zawiedziona faktem niepowodzenia podczas karmienia kociołka, w poszukiwaniu instrukcji na perfekcyjną miksturę skierowała swoje kroki tam, gdzie udała się większość uczniów. Chociaż nie miała żadnych oczekiwań odnośnie tego, co myślała, że zobaczy, to jednak półprzezroczyści ludzie zrobili na niej pewne wrażenie. Przez krótką chwilę wsłuchiwała się w to, co mówili inni studenci, aż w końcu postanowiła spróbować swoich sił w dyskusji z nimi.
— Duchu Domu Gryfa! — zaczęła, rozglądając się za tym, który zwróci na nią uwagę. W międzyczasie podeszła do Amalii, którą kojarzyła z dormitorium. W pokrzepiającym geście położyła dłoń na jej ramieniu; jako "starszyzna" Domu Gryfa czuła się zobowiązana do wspierania młodszych. — Czego ci trzeba, żebyś wrócił do swojego świata?

BRAMA DUCHÓWHalloween 2023 - 2

Słysząc głosy uczniów zbierających się pod Bramą, z nicości wychyliła nieśmiało głowa bezkształtnego ducha. Półprzeźroczysta forma z dwoma błyszczącymi punkcikami w miejscu oczu wsłuchiwała się przez chwilę w to, co mają jej do powiedzenia przybyli. Z nicości pojawiły się jeszcze trzy pary punkcików, a odpowiedzi rozbrzmiewały jednym z czterech głosów:

ICHITARO:
— Już wam powiedzieliśmy, co możecie zrobić, żeby ich uwolnić... nie wiem, zrób fikołka czy coś?

MAYA:
— Ktoś dobrze wychowany, dla odmiany. Miło mi cię poznać Amalio. Moje imię brzmi Rinhanna i jestem duchem opiekunem Gryfów. Czy chciałabyś się czegoś ode mnie dowiedzieć?

otrzymujesz (podejrzany) Czerwony Grzybek.

UESUGI KYORAN:
— Może... po prostu spróbuj coś umieszać w moim garnku? Pusto tam w środku.

TAISHIRO:
— Czaszka kruka? Wygląda dobrze. Może spróbujesz wrzucić ją do kotła konkurencji? Zazwyczaj na to nie pozwalamy, ale dla ciebie zrobię wyjątek.

TATSU:
— Wylosowałaś słoik Masła Orzechowego. Smaczne, ale nie jest to najlepszy składnik. Możesz jednak wrzucić je w całości do kotła. Nie powinien wybuchnąć.

YUTA & RYOYU:
— Dobrze. Szybko wykonane zadanie. Widać, że wiesz jak sobie radzić w życiu. Zgodnie z obietnicą, oto wasza nagroda:

otrzymujecie pierścionki

KYOYA
— Zielony wąż? Nie będę cię powstrzymywał. Sprawdź co się wydarzy po wrzuceniu tego do kotła.

YUICHIRO
— Oi, oi. Nie wszystko na raz. Chcesz zadać mi pytanie czy prosić o zadanie?

TAKASHI MATSUMOTO
— Otóż chętnie ją przyjmę. Kto wie do czego mi się przyda.

tracisz przedmiot: Ucięta ręka

NISHIOJI MORI
— Żebyście się nauczyli słuchać. Już wam powiedzieliśmy, czego nam trzeba. Skoro tak bardzo chcesz mi pomóc, ale nie w taki sposób w jaki wam kazaliśmy to może opowiesz mi dowcip? Bez tego żaden z wrzuconych przez ciebie składników nie zadziała.

ROAD TO HASHIRA

Zmrużył oczy wpatrując się w ducha, czy to było wyzwanie? Czy ten wredny duch myślał, że inwalida nie zrobi fikołka? To było wyzwanie, które musiał spełnić by udowodnić upiorom, że inwalida też może. Ichi poruszył szyją słysząc jak coś mu tam strzyka.
— Myślisz, że ja nie zrobię fikołka? To patrz teraz — Powiedział młodzieniec na wózku próbując nieudolnie wykonać zadanie. Powiedzieć, że poszło mu tragicznie to jak powiedzieć nic, próbował podnieść się na oparciu tylko po to by wywrócić się z wózkiem i stoczyć się na dół — JESZCZE TU WRÓ... — Zaczął tylko po to by za chwile poczuć jak beczka owija się wokół jego szyji dusząc go.

Skurczyła się na widok ducha, zastygając w bezruchu z szeroko otwartymi oczyma. Może to i lepiej, że strach ją sparaliżował, przynajmniej nie rzuciła się do ucieczki i wysłuchała zadania. Chwilowo nie znając odpowiedzi na otrzymaną zagadkę, postanowiła dalej paplać. Ktoś krzyczał coś o majtkach w paski, więc nim zdążyła ugryźć się w język wypaliła. - Duchu, jaką lubisz bieliznę? Mam wrzucić do kotła czyjeś majtki?

Jedzenie samo do nich przyszło wraz z kolejną osobą z ich domu, więc nie była pewna, czy nadal był sens w kierowaniu się do wspólnego pokoju. Przeniosła spojrzenie na Fukuro, jakby szukając na jego twarzy odpowiedzi na to niewypowiedziane pytanie.