Skupiłem bardzo intensywnie na niej wzrok, gdy zabrała się do odpowiedzi, aby sprawdzić, czy przypadkiem nie zamierzam mnie okłamać i ukryć swoich prawdziwych intencji.
- Parą?.. Myślałem, że knujesz coś złego.- Uśmiechnąłem się delikatnie, była to bardzo duża nadinterpretacja i nieco odsłoniło charakter tej kobiety, która chyba lubiła podszczypywać i drażnić innych. W końcu ten facet wszedł po mnie, ale od razu skierował się do niej i – co więcej – ona również zbliżyła się do niego. 
Trochę odetchnąłem, gdy się dowiedziałem, że chodziło o takie trywialne rzeczy jak plotki, czy obgadywanie. Nie było to nic nowego w moim życiu i zdanie obcych ludzi na mój temat niekoniecznie mnie obchodziło. Gdyby było inaczej, to spędzałbym ogrom czasu na konfrontowaniu się z ludźmi, którzy je rozpowszechniali, a zawracanie rzeki kijem jest głupie.
- Fakt, to miejsce nie jest, aż tak znane, ale gdyby na to spojrzeć z mojej perspektywy, to ładna z was parka. Trzepoczesz do niego rzęsami, mówisz czułe słówka na uszko. A on gdy tylko zjawił się w tym miejscu, leci do Ciebie jak ćma do ognia. Dopowiadanie sobie i wyciąganie wniosków na powierzchownej obserwacji, zaprowadzi Cię donikąd.   - Zamknąłem oczy na krótką chwilę i wzruszyłem ramionami, nie zamierzałem być bardziej uszczypliwy i zgryźliwy niż ona. Chociaż znalazłoby się kilka docinków, które byłyby bardzo udane, np. Taki, że opaska przysłania jej wzrok, albo że jedno oko mocno zaburza percepcje, tylko ja nie chciałem się naigrywać z czyjeś nieszczęścia. Zwłaszcza po tym jak to ja potrząsłem kimś, gdy śmiał jak Saiyuri straciła ramienia, stałbym się takim sam jak oni.

Odbierałem sprzeczne sygnały od każdego z nich, Ema mówiła, że ich kompletnie nie zna. Mężczyzna stwierdził, że po prostu zostali zaproszeni do wspólnego posiłku. A ta kobieta siliła się na bliskości i czułości, co było niezwykle dziwnie i nie wzbudzało zbyt dużego zaufania, gdy wersje się nie zgadzają. Przynajmniej jeżeli chodziło o jednooką kobietą, która zdawała się jak najbardziej wyróżniać.
- Spokojnie z mojej strony nic mu nie grozi i dziękuje za zaproszenie... Nie będę musiał czekać na wolny stolik. A tak, ja nazywam się Kagami Yuichiro. - Skłoniłem się delikatnie i ściągnąłem z pleców podłużną wąską drewnianą skrzynkę z pleców, wyciągnąłem katanę w sayi za czerwonego grubego sznura i zasiadając obok zakapturzonej kobiety, położyłem miecz z prawej strony, aby mieć go pod ręką na wypadek, gdyby potrzebował obrony.
Podszept jednookiej kobiety przypomniał mi dzieciństwo, gdy dzieciaki dla zabawy zmyślały plotki, żeby wywołać awanturę i poróżnienie między dzieci.
Nie mogłem potwierdzić, że to, co mówiła, było prawdo albo i nie. Nie znaliśmy się i ciężko mi uwierzyć, że wydałaby go w taki sposób, gdy chwile wcześniej się do niego migdaliła. Dwulicowość? Granie na dwa fronty, czy może chciała go wymienić na inny model, a przecież mówiłem jej, żeby mnie nie wciągała w swoje gierki.
Jaki miałaby w tym cel? Próbowałem zrozumieć jej zamiary, ale jak na razie nic sensownego nie przychodziło mi do głowy. Dlatego musiałem czekać na rozwój sytuacji i obserwować uważnie otoczenie, chociaż gdyby ten gość miał do mnie jakieś, ale to raczej nie wyręczałby się kobietą.

- To tu pan jest. Dobrze, że udało się panu znaleźć miejsce, bo ja niestety nic nie wskórałam...  To co panu podać? - Pojawiła się blondynka, która chwilę wcześniej rozmawiała ze mną, gdy zjawiłem się w herbaciarni.
- W takim razie po proszę, jeden imbryk herbaty z jaśminem i zestaw Wagashi. Głównie zależałoby mi na Dango, Dorayaki, Yakon, także, żeby starczyło dla czworga. Dziękuje bardzo. -

Skinęła głową w stronę nieznajomej chcąc przekazać jej iż z chęcią później porozmawia z nią na temat zainteresowania kobiety postacią Emy. Shimazu sama nie uważała się za jakąś wyjątkową osobę więc tym bardziej była ciekawa czym zaimponowała swej rozmówczyni. Na razie jednak temat był zakończony, może wrócą do niego tego dnia, a może podczas ich następnego spotkania. W końcu były w pewnym sensie sąsiadkami jak to określiła ciemnowłosa, to zaś nieco zdradzało jej tożsamość. Kobieta, która ją zaczepiła musiała być członkinią korpusu, być może władała oddechem albo była NE? Z jednej strony cieszyło ją to, w końcu nie musiała się obawiać, że ją porwie. Z drugiej jednakże strony, gdzieś z tyłu głowy pojawiły się myśli że to Nobu-Sama wysłał ją tutaj by miała oko na Eme. W końcu nie licząc ostatecznej selekcji to zawszę polowała z kimś. Dopiero od ataku na Yonezawę wszystko się zmieniło.
Ze spokojem przyjęła odmowę od miejscowego strażnika porządku, w końcu była to dziwna prośba więc nie było co mu się dziwić. Skinęła i jemu głową po czym wzięła kolejny łyk herbaty i słuchała tego co mówią pozostali lekko się już gubiąc. Kobieta, która zajrzała jej pod kaptur przed chwilą jeszcze sugerowała, że miejscowy przedstawiciel prawa był z osobą, którą do nich podeszła. Zaraz to jednak ten mężczyzna stwierdził iż to raczej oni są parą i podał na to całkiem sensowne argumenty, czyżby rzeczywiście ta kobieta i policjant byli parą i wszystko co się tu stało było dziełem przypadku?

Cieszyła się, że wszyscy doszli do prostego wniosku iż nikomu tu nic nie grozi. Dlatego też odetchnęła z ulgą. Wstąpiła tu po to by zjeść mochi i napić się herbaty, nieco odpocząć nim wróci do patrolowania terenu. Poczułaby się źle z myślą iż z powodu jej obecności tutaj doszłoby do jakieś awantury.
— Shimazu Ema — Przedstawiła się Kagamiemu, wyjawiając tym samym swe personalia każdemu przy stole. Nie pamiętała kiedy ostatni raz tyle razy wypowiedziała swoje imię, w końcu wiodła żywot samotnika. W ten sposób nie musiała nikogo martwić swym stanem, a przede wszystkim sama nie narażała się na ponowną stratę.
Poczuła się nieco osaczona przez wszystkich wokół, nawet jeśli zaprosiła ich do stołu to nie sądziła że wszyscy siądą po jednej stronie. Zrobiło się tu ciasno, a to było mało komfortowe. Szczególnie dla niej, dlatego korzystając z okazji iż nieco rozluźniło się po tym jak Tageri poszła po więcej herbat. Ema sama wstała z zamiarem przejścia na drugą stronę by zasiąść na przeciwko Takashiego i Yuichiro. Gdy to zmieniała miejsca, przypadkiem trąciła coś nogą, coś drewnianego. Skrzynka? A może coś innego, wiedziała jedynie że należy do Kagamiego gdyż to go mijała — Przepraszam, mam nadzieje że niczego nie zniszczyłam — Powiedziała kłaniając się w akcie przeprosin. Po tym z o wiele większym skupieniem przeszła na drugą stronę i zasiadła na miejscu.
Ułożyła się nieco wygodniej po czym chciała już chwycić za herbatę gdy to zorientowała się, że przecież jej ze sobą nie wzięła. Mogłaby jej poszukać ale nie wiedziała co znajduje się na stole i nie chciała narozrabiać dlatego też musiała niestety ujawnić swe kalectwo.
— Przepraszam — Zaczęła niepewnym głosem, zawsze tak miała gdy musiała o coś poprosić. Mogła opowiadać, że pogodziła się ze stratą wzroku chłodnym tonem, ale gdy tylko musiała kogoś prosić o pomoc w tak prostych czynnościach łamała się. Czuła się bezsilna — Czy mógłby ktoś podać mi herbatę? — Zapytała pochylając głowę w dół, tak by na pewno kaptur zasłonił jej twarz.

Pytania płynące od kobiety w opasce, skwitowałem tylko twierdzącym kiwnięciem głowy, w pierwszej kolejności mógłbym ją uświadomić, że był to tylko przykład, ale z drugiej nie było to w ogóle potrzebne, ponieważ ona dobrze zdawała sobie sprawę, o co mi chodziło i najprawdopodobniej się wydurniała, dlatego wolałem ją pozbawić resztki amunicji i nie dodawać nowej. Dzięki czemu będziemy mogli przejść na innym temat, który nie był nadpisywaniem rzeczywistości i wymyślaniem nieprawdziwych scenariuszy.
Widocznie Tageri nie spodziewała się takiej odpowiedzi od Takashiego, który chyba postanowił sprawdzić stan jej kieszeni albo znajomości sztuki parzenia. Jej komentarz i zachowanie jawnie wskazywało, że Matsumoto, miał wygórowane oczekiwania.
Swoją drogą dużo czasu upłynęło, nim ostatnim razem zamieniłem z nim kilka słów, a później te jego feralne spotkanie z dzieckiem, które znokautowało go na dłuższy czas i potem jeszcze przelotnie na treningu, co skończyło się znowu jego brakiem przytomności. Przez krótki moment mu się przyjrzałem, żeby nieco odświeżyć starą bazę danych i utrwalić jego wizerunek, żeby ponownie nie zaginął gdzieś w pamięci.

- Nic się nie stało, nie sądzę, żeby przedmiot znajdujący się w niej mógł jeszcze bardziej ucierpieć. Powinienem głębiej ją schować, także to ja przepraszam. - Gdy tylko usłyszałem, jak jej stopa zawadziła o skrzynkę. Złapałem za miecz, żeby przyciągnąć go po podłodze bliżej ciała, tak aby o niego również się nie potknęła. Nie powinna mnie przepraszać, w końcu to ja powinienem był lepiej pilnować swoich rzeczy i kłaść je w taki sposób, aby nikomu nie przeszkadzały.
- Mam nadzieje, że nic sobie nie zrobiłaś? - Spojrzałem na nią lekko zafrasowany i czekałem na jakieś zapewnienie, które mogłoby rozwiać te nieprzyjemne faux-pas.
Jak tylko skończyłem składać zamówienie i kelnerka ruszyła je realizować, w tym samym czasie do stolika z lekkim okrzykiem na ustach wróciła Tageri. Która od razu złapała za herbatę Enmy i podała jej, a w tym samym czasie zdecydowała się wygodnie, rozlokować między nami, a nawet chyba odrobinę za bardzo, skoro stąd ni zowąd od razu naruszyła moją przestrzeń osobistą.
Nie, żeby to robiła na mnie jakieś większe wrażenie czy wzbudzało niepokój i zakłopotanie. Dlatego jak gdyby nigdy nic po prostu położyłem ramiona w poprzek jej uda, tak jakbym trzymał ręce na stole. W myśl zasady skoro ty możesz mieć wygodnie na moich kolanach to i ja zrobię pożytek z twoich ud. Spojrzałem na nią tylko kątem oka z bezszczelnym uśmieszkiem, ale w ogóle nie skomentowałem tę sytuację.
- Dużo podróżuje po Japonii i wypełniam powierzone mi zadania. Coś jak strażnik czy rozjemca, ale z większą swobodą i niezależnością. - Uchyliłem nieco rąbka tajemnicy, nie wiedziałem kim, była i skąd się wzięła jej ciekawość. Sięgnąłem, po imbryk z herbatą, którą zamówiłem i napełniłem czarkę po brzegi.
Następnie delikatnie zaciągnąłem się zapachem i upiłem małego łyczka, pozwalając, aby ciepły płyn rozlał się po moim podniebieniu.
- A ty czym się zajmujesz Tageri-san. - Delikatne odbicie piłeczki w jej stronę, aby i ona musiała, chociaż odrobinę odsłonić karty.

Zmarszczył brwi, gdy Miyohime dalej nakręcała swoją grę - I tak oto, ostatnie resztki nadziei o normalności minęły niczym ziarenka piasku w klepsydrze. Zastanawiał się, co kierowało kobietą i w jakim celu to robiła, rzadko ludzie robią coś dla czystego chaosu. A może jednak? Może zwyczajnie czerpała z tego radość i zabawę? Przynajmniej nie jest demonem.

Wkrótce również Ema postanowiła się ruszyć z miejsca, dosyć nieporadnie, potykając się o pakunek Yuichiro, zanim jednak zareagował to wszystko zdawało się być pod kontrolą. Nawet psotliwa nieznajoma zdecydowała się pomóc, ułatwiając jej dostęp do herbaty. Nadzieja w kobietę wróciła, jakby klepsydra się odwróciła i znów przesypywała piasek. Finalnie, każdy człowiek miał w sobie iskrę dobroci. Mała rzecz, a tyle pokazała.
Niemniej jednak, ta sytuacje pozwoliła mu zauważyć kolejny szczegół — Koordynacja Shimazu pozostawiała wiele do życzenia, a bynajmniej nie wydawało się to aby było spowodowane zbyt bardzo naciągniętym kapturem. Cóż, byłoby to wyjątkowo nietaktowne, gdyby o tym wspomniał, zwłaszcza przy tak dużym gronie osób.
— Nie ma za co przepraszać. — Potwierdził, a też wątpił aby zabójca płomienia robił z tego jakiś problem.
Gdy Miyohime powróciła, jakże w swoim stylu i uznała, że spróbuje się usadowić w jakże wygodnej dla siebie pozycji, jednak sam jej nie preferował. Wytyczał granice tej znajomości, nie była w korpusie, nie znał jej, chronił ludzi z przyjemnością, jednak im nie usługiwał, a i sam potrzebował jakiejś strefy komfortu.
— Nie jestem ścianą — Uznał ozięble, lekko odsuwając kobietę od siebie, oczywiście subtelnie, jak to wypadało i jak na kogoś z takim, a nie innym zmysłem.
— Podróże muszę być zaiste pouczające — Pozwolił sobie skomentować "prace" Yuichiro, aby zachować jakiekolwiek pozory.
W końcu padło pytanie o pracę Tageri, zwrócił ponownie na nią spojrzenie. Czym tym razem ich zaskoczy?

Mogła odetchnąć z ulgą słysząc iż niczego nie mogła zniszczyć, spaliłaby się ze wstydu gdyby coś przypadkiem zniszczyła. Na szczęście nie musiała zakładać tych czarnych scenariuszy gdyż Yuichiro zapewnił ją o tym, że nic złego się nie stało. Po raz kolejny miała szczęście, co natomiast oznaczało że pech mógł ją teraz dopaść w najmniej odpowiednim momencie. Jak to kiedyś słyszała, każda chwila szczęścia okupiona musi być bólem. Chciałaby by była to równa wymiana lecz w jej przypadku z całą pewnością tak nie było.
— A więc mogę śmiało założyć, że nie było tam żadnej ceramiki, cóż więc tam trzymasz Kagami-San? O ile mogę spytać rzecz jasna — Wyraziła swe zainteresowanie przedmiotem, chcąc upewnić się o jego dobrym stanie. W końcu zawsze mężczyzna mógł być po prostu miły i zataił przed nią informację.
— Nic mi nie jest, parę lat temu zdarzało mi się to częściej — Wyznała rudowłosa wspominając czasy gdy to musiała dostosować się do nowych warunków. Była pewna, że niemal rozwaliła pokój udostępniony jej przez Hisakichiego. Mimowolnie na jej twarzy pojawił się uśmiech gdy wspominała jak jej mentor próbował ją wtedy uspokoić gdy to używała języka nieodpowiedniego dla kogoś o jej pochodzeniu.
Tageri radośnie powróciła do stolika co było zbawieniem dla Shimazu z dwóch ważnych powodów. Kobieta zwracała na siebie mnóstwo uwagi, więc odciągnie spojrzenia od Emy. Drugim powodem było to, że pomogła ślepej namierzyć jej herbatę. Wciąż co prawda czuła się niekomfortowo wiedząc iż ta naruszyła jej przestrzeń osobistą i odkryła jej mały sekret ale póki nie wyda go bez jej zgody to mogła jej to wybaczyć. Wzięła więc w dłonie czarkę z herbatą i napiła się cudownego trunku kojąc swe nerwy.
Nie wiedziała co działo się naprzeciw niej, jedynie czuła drgania z tamtej strony. Co pozwoliło jej założyć iż mieli problemy z tym by przyjąć wygodną pozycję. Słysząc pytanie ze strony Tageri musiała chwilę zastanowić się nad odpowiedzią. Miała przed sobą w końcu dwóch strażników pilnujących porządku i zabójczynie demonów. Musiała przedstawić im wersję, która to wytłumaczy im dlaczego nosi ze sobą katanę.
— Ja natomiast pomagam mojemu mistrzowi w prowadzeniu szkoły — Powiedziała Ema nie do końca przecież kłamiąc, jakby nie patrzeć to pomagała Hashirze wody, choć nie w nauczaniu. Korpus zaś też mogła podciągnąć pod szkołę więc uznała, że wybrnęła z tej sytuacji. Po tym jak wyjawiła swój zawód, odwróciła głowę w stronę skąd słyszała głos Tageri chcąc usłyszeć jaką wersję przedstawi ta wichrzycielka.

Zastanawiałem się nad tym, dlaczego Takashi pozwalał sobie na zarządzanie moim majątkiem i mówił, za co trzeba, a za co nie trzeba przepraszać. Fakt faktem, nic się nie stało, ale to chyba musi powiedzieć tylko osoba poszkodowana. Czyżby w jego opinii moje słowo niewiele znaczyło, że trzeba je powtórzyć, czy może Ema miała jeszcze problemy ze słuchem? A może to było coś innego... Nie było to na tyle istotne, abym jakoś zwracał mu uwagę, bo teraz bardziej liczyła się sytuacja kobiety niż wyjaśnianie jakichś gaf i innych takich. Zwłaszcza że sama poszkodowana zadała mi pytanie, więc niegrzecznie byłoby jej kazać czekać.
- Miecz, za którym długo się uganiałem. Co prawda nie obyło się bez problemów, strat i uszkodzeń, ale przynajmniej nie będzie więcej w niewłaściwych rękach. -  Odpowiedziałem spokojnie, choć przy końcówce wypowiedzi wydawałem się mniej obecny, wspominając to, co wydarzyło się rok temu przed atakiem na miasto. Przywołałem także wydarzenia z pola treningowego podczas ataku demonów i fakt śmierci mistrza. Nie mogłem odzyskać miecza przed jego śmiercią, ale miałem nadzieję, że teraz zazna spokoju.
- To dobrze, że takich incydentów jest coraz mniej. Możesz w końcu zrobić sobie krzywdę. - Z delikatną nutką troski w głosie, choć było to dosłownie, muśniecie, tak aby nie poczuła, że za bardzo się spoufalam albo narzucam. Była nieco niezdarna, ale nie potykała się o własne nogi.
Takashi nie dał się jej wykorzystać jako oparcie, co jeszcze bardziej ją zachęcało do zabawy i szczypania go. Chyba nie do końca rozumiał jej zamiary i stawanie okoniem jeszcze bardziej ją nakręcało, tak jak dziecko, które dla uzyskania uwagi i pochwał robi dużo psot.
- Może się przekonasz, jak bardzo. - Skomentowałem krótko jej wypowiedź, gdy wspomniała o mojej sympatii skierowanej w jej stronę. Robiłem dokładnie to samo, ale nie pokazywałem, że mi przeszkadza, bo w innym przypadku jej zachowanie mogłoby się nasilić. Mogła sobie dzielić nas między sobą, bo i tak nie miało to przełożenia na rzeczywistość.
- Ostatnio po zmroku grasuje dużo bestii żądnych jedzenia... Nawet w miastach. - Nie obchodził mnie jej status społeczny, nie funkcjonowałem już w społeczeństwie, gdy opuściłem rodzinę na rzecz walki z demonami. Jednak w jej wypowiedzi było coś, co sugerowało, że ona sama też może być zabójcą. Nie spotkałem się z nią wcześniej, dlatego na razie tylko słuchałem jej kolejnych wynurzeń, ale im więcej okruchów rzucała, tym bardziej ta teoria się potwierdzała.
- No proszę, kobieta o wielu talentach. A jakiego stylu naucza twój mistrz? Może potrzebowałbym trochę pomocy, żeby dopracować własny. - Spojrzałem na Emę, aby nieco do niej zagaić i wyciągnąć więcej informacji, bo jej odpowiedź była bardzo skromna.

Mogła śmiało wywnioskować, że ten zniszczony miecz musiał być pamiątką rodzinną Kagamiego, w końcu inaczej raczej nie nosiłby go w skrzynce i nie próbowałby go odzyskać. Zwłaszcza, że jeśli wierząc jego słowom to trochę mu to zajęło i było to dla niego ważne. Miała nadzieje, że skoro broń znalazła się w jęgo rękach to znalazł spokój.
— Mam nadzieje więc iż uda Ci się przywrócić temu ostrzu jego świetność — Powiedziała Ema chcąc jakoś może wesprzeć moralnie Yuichiro. W końcu jak to kiedyś słyszała, złamane ostrze nie ma żadnej wartości i przynosi tylko smutek. Jest bolesną raną dopóty nie zostanie przekute na nowo. Słyszała to od swego wuja gdy tłumaczył jej dlaczego broń jest ważna dla wojownika. Ta sama zasada tyczyła się ludzi, była złamana i za sprawą Hisakichiego i Nobu została naprawiona by stać się orężem przeciw demonom.
Kwestię zrobienia sobie krzywdy postanowiła przemilczeć, ból fizyczny był w końcu dla niej niczym w porównaniu do strachu jaki odczuwała gdy choroba o sobie przypominała. Obawiała się, że umrze nim spełni swój cel, nim zemści się za cierpienia jakie przeszła. Mimowolnie zadrżała wspominając swojego męża, z jednej strony chciała go zabić. Z drugiej wspomnienia tego co przeszła u jego boku sprawiały że czuła się bezsilna i przerażona jak mała dziewczynka, którą dawno przestała być.
Nie wiedziała co działo się naprzeciw niej ale na całe "szczęście" dzięki aktualizacji dostarczonej jej przez Tageri mogła mniej więcej sobie to wyobrazić. Rudowłosy zaczął dogadywać się z jednooką zaś Matsumoto ewidentnie opierał się jej próbom zaprowadzenia chaosu co spotkało się z jej dezaprobatą. Westchnęła tylko gdy nieznajoma dodała to pytanie czy któregoś chce. Zupełnie pomijając fakt, że dopiero się przecież poznali. Gdzieś z tyłu głowy miała to, że to jakiś żart ale nie wiedziała czy na przykład Takashi nie weźmie tego na poważnie i nie obrazi się.
— Niekoniecznie, mam już męża — Odpowie zgodnie z prawdą Ema, co prawda ona i jej "ukochany" żyli w separacji od wielu, wielu lat ale tego tu obecni wiedzieć nie musieli.

Tageri rozwiała wszystkie wątpliwości jakie miała Ema, teraz już śmiało mogła stwierdzić że jest zabójczynią. W końcu kto inny działałby nocą i mówił o wyostrzonym zmyśle smaku. Przekazała też sporo prawdy, ludzie nie uważali na siebie nocami więc trzeba było ich chronić. Jakby nie patrzeć też to robiła, choć wolała patrole w mniej zaludnionych obszarach gdzie nadmiar ludzi jej nie rozpraszał.
Musiała pomyśleć nad odpowiedzią dla Kagamiego, w końcu nie powie od razu że Fujiwara-Sama walczy oddechem wody. Dlatego też sięgnęła pamięcią daleko wstecz gdy jeszcze miała wzrok i uczyła się pod okiem innego rudowłosego wojownika.
— Mój mistrz posługuje się stylem Chujō-ryū, choć zmienił go lekko. Jak to lubi powtarzać swym uczniom, bądźcie jak wartka rzeka — Odpowiedziała zwracając się do Yuichiro po czym dodała po chwili przerwy na łyk herbaty — Być może mógłby Ci pomóc, lecz wpierw trzeba by go znaleźć. To zaś nie zawsze jest łatwe, sporo podróżuje — Dodała Ema po czym zwróciła się w stronę Takashiego — Ta szkoła nie ma stałego miejsca, często się przemieszczamy. Obecnie mój mistrz powinien być w Nagoi  — Odparła Shimazu posiłkując się tym co usłyszała podczas zebrania na polu treningowym w Yonezawie, było to jakiś czas temu ale może Fujiwara wciąż się tam znajdował.

- Ja niegrzeczny? Skoro nie chcesz przestać mnie mieszać w swoje gierki, to dlatego w niej gram. - Kobieta uszczypnęła mnie w policzek, nie zrobiło mi to większej krzywdy i nie ubodło jakoś mocno, jedyne co się wydarzyło to przerwanie picia herbaty.
Mogłem zatrzymać jej rękę i nie pozwolić na to, ale z drugiej strony nic mi nie zagrażało, więc mogła trwać w tej swoje zabawie przez jakiś czas. Spojrzałem na nią dość tajemniczo i neutralnie, ciężko było jej dokładnie stwierdzić, czego miała dotyczyć, ta szczegółowa analiza.
- Dowiesz się w swoim czasie. - Odpowiedz również, nie była zbyt rozwlekła i zostawiała jedno wielkie niedopowiedzenie, jednooka na pewno nie takiej odpowiedzi oczekiwała, ale na inną w tym momencie nie mogła liczyć. Nie tylko ona znała zasady gry i zabawy, jeżeli chodziło o drażnienie się z innymi. Skoro chciała wiedzieć, to zatrzymanie tego w sekrecie zdecydowanie będzie to jej przez jakiś czas wiercić dziurę w brzuchu.

- Hmmmm. Chujō-ryū, to chyba jeden ze starszych stylów prawda?.. Jak rzeka, która jest niepowstrzymana i nieustannej dążąca do swojego celu. Twój mistrz musi być bardzo mądry i doświadczony, skoro uczy was takich wartości... Rozumiem, sam też dużo podróżuje. Takie już moje szczęście. - Uśmiechnąłem się delikatnie i Wzruszyłem ramionami z malującą się na twarzy akceptacją, takiego stanu rzeczy. Słuchałem dalej tego co miała do powiedzenia Ema, mimo że te słowa były skierowane do Takashiego. Byłem ostatnio w Nagoi, atak demonów na miasto, ale chyba jej mistrz nie ucierpiał, bo ofiary były główniej w straznikach i chłopach, którzy dali się omotać demonom.
- Wracam stamtąd właśnie, co prawda miał tam miejsce drobny incydent, ale został zduszony w zarodku. Myślę, że Twojemu mistrzowi nic się nie stało, a jak on się w ogóle nazywa? - Może nie powinienem o tym mówić, żeby jej nie denerwować, ale z drugiej strony mogłaby takie wieści usłyszeć na trakcie. Gdzie nie byłoby naocznego świadka, a jedynie plotki przekazywane ust do ust.
- Tak jestem tam miecz, chociaż w aktualnym stanie, bardziej jest w kształcie miecza. Przez liczne pęknięcia, szczerbienia i brak tsuki, nie nadaje się do użytkowania... Czarne ostrze musi zostać naprawione albo przekute, jeżeli ma zostać jeszcze kiedyś użyte. - Odpowiedziałem Tagerii, kładąc dłoń na skrzynce.

— Niezwykły zbieg okoliczności. — Odpowiedział Mioyhime, czy naprawdę trafił na takie grono zabójców w mało znanej herbaciarni w ogromnym mieście, jakim jest Edo? Czy to jaki znak od bóstwa, którego jeszcze nie rozumiał?

Rozmowa schodziła na właściwie tory, o wiele spokojniejsze i nacechowane znacznie mniejszą ilością chaosu od strony Tageri, choć zapewne nie wyzbyją się go do końca wizyty w herbaciarni. Mistrz Emy okazał się prowadzić obwoźny tryb życia, a w dodatku był w stanie prowadzić szkołę, taki sposób nauczania był z pewnością wymagający, ale z drugiej strony niezwykle ciekawy, każde miejsce mogło być Dojo, a praktyki nie ograniczały się tylko do jednego miejsca, zresztą, same tradycje szermiercze można było czerpać z każdego zakątka Japonii, nie mówiąc nawet o kontaktach, jakie się wtedy wyrabiały.
— Drobny incydent? Jesteście w stanie przybliżyć sprawę? — Zapytał, co nieco zdołał już usłyszeć, jednak plotki, plotkami, a tutaj zdawało się, że miał pewniejsze źródło informacji, a świadomość, że siedzi wśród zabójców powodowała, że ta informacja raczej nikomu nie zaszkodzi. Poza tym to wydarzenie, o którym wielu już wie więc jego tajność się już raczej zatarła.
— W Edo jest wielu niedoścignionych mistrzów rzemiosła, którzy mogliby temu podołać... Jednak naprawa miecza w takim stanie, jaki opisujesz będzie niezwykle wymagająca, chociaż zapewne nie niemożliwa. Może wiesz kto wykuł ten miecz? Każdy kowal posiada inne techniki, być może znalezienie samego twórcy, a może jego potomka, który praktykuje jego ścieżkę ułatwi sprawę. — Wykucie nowego byłoby znacznie prostsze, jednak sam wiedział, jaką wagę ma historia ostrza, a nawet są legendy, która opowiadają o potężnych duchach zaklętych w broniach wielkich wojowników, więc wyzbycie się go zapewne nie wchodziło w grę.

Westchnęła słysząc jak Tageri dalej próbuje przekonać ją do tego by korzystała z życia, Ema jednak została wychowana inaczej niż wścibska kobieta. Rudowłosą od małego przygotowywano by być czyjąś żoną więc nie mogła od tak porzucić wszystkiego co jej wpojono. Lojalność zaś byłą jedna z takich rzeczy, dlatego nie mogła znaleźć sobie kogoś innego póki nie zakończy poprzedniego małżeństwa.
— Byłoby to nie na miejscu Tageri, winna jestem swemu mężowi wierność dopóty nie zakończy się nasz związek — Odpowiedziała zabójczyni oddechu wody, biorąc kolejny łyk herbaty. W zasadzie znów odpowiedziała półprawdą, istniał w końcu jeszcze jeden powód dla którego nie chciała się z nikim wiązać. Nie chciała nikogo zranić swym odejściem bo sama wiedziała ją pustkę to zostawia w sercu — Nie jestem zainteresowana innymi kobietami — Odpowie krótko Ema, chcąc zakończyć tematy łóżkowe z jednooką zabójczynią, co prawda nie sądziła by ta miała odpuścić. W końcu wydawało się, że tam gdzie jest chaos tam i znajdzie się Tageri.

— Cóż, mój mistrz jest rzeczywiście mądrym człowiekiem lecz to nie zawsze dobra rzecz. Czasem mam dość tego, że ma ciągle racje — Odparła krótko Ema po czym słuchała uważnie o co chodziło z tym incydentem, była pewna tego że Nobu nic się nie stało. Gdyby przecież stałaby mu się krzywda to z całą pewnością wieści o tym dotarłyby do niej. Zwłaszcza, że był ostatnią osobą jaką mogła nazwać przyjacielem.
— Na pewno nic mu nie jest, bardziej obawiałabym się że mógł być częścią tego zamieszania. Mistrz Nobu obok pewnych rzeczy nie umie przejść obojętnie — Odparła Ema wiedząc doskonale, że Hashira wody był szlachetnym człowieku, który z pewnością interweniowałby gdyby był w pobliżu.
Słysząc o stanie miecza Ema stwierdziła iż nic co powie nie pomoże, nie znała żadnego kowala który podjąłby się próby naprawienia tego ostrza. Pewnie ktoś by stwierdził iż lepiej było po prostu poprosić o nową katanę, lecz wątpiła by to wchodziło w grę. Z całą pewnością broń ta była ważna dla Kagamiego i za nic by jej nie porzucił na rzecz innego ostrza.
Ema zwróciła głowę w stronę Tageri, jedna rzecz zastanawiała ją w zasadzie. Wiedziała, że kobieta była zabójczynią lecz zainteresowało ją dlaczego zrezygnowała z bycia testerką jedzenia. Co sprawiło iż porzuciła w miarę bezpieczny dwór by wieść żywot zabójczyni, żywot który mógł zakończyć się każdej nocy.
— Wybacz, że spytam Tageri, ale co doprowadziło do tego iż opuściłaś dwór sioguna i zostałaś roninem? — Zapytała Shimazu, w jej głowie istniało kilka teorii. Jedna z nich dotyczyła zdrady jednookiej przez co musiała uciec, druga zakładała że kobiecie znudziło się bycie na dworze.

Nie odpowiedziałem na jej pytanie, które było teatralnie przyozdobione, dobrze wiedziała, o jakie gierki chodziło i udawanie niewiniątka niczego tutaj nie zmieni, a na pewno nie zmusi mnie do powtarzania czy zmiany zdania w tej kwestii. Mogła tylko udawać oburzenie i kontynuować swój teatrzyk dla innych, może oni nabiorą się na jej gierki.
Nie zareagowałem na jej ruch w żaden większy sposób, jedynie zwróciłem wzrok ponownie w jej kierunku. Przyglądałem się jej, co tym razem mogło zrodzić się w jej głowy i jak daleko zamierzała się posunąć w swoim teatrze.
- Oho... Myślisz, że masz taką władzę? Lepiej uważaj, żebyś w tych swoich gierkach, komuś nie zaległa w łożu. - Odpowiedziałem jej półszeptem, delikatnie drażniąc ją. Tagerii może dałaby radę kogoś nakłonić do różnych rzeczy, ale zdecydowanie ta jej groźba była wyolbrzymiona. Takashi raczej nie zrobiłby tego, a nawet jeśli to, kto powiedział, żeby mu się udało. Zresztą tak jak zawsze w takiej grze, było jedno pytanie, na które trzeba było sobie odpowiedzieć, kto kim grał?

- Tak to już, może to nam się nie podobać, ale taka już rola mistrza, a rola ucznia jest przegonić mistrza. - Rozumiałem, dlaczego Emie to się nie podobało, sam również nie lubiłem gdy ktoś miał racje i zawsze mógł powiedzieć”, a nie mówiłem”. Nie dlatego, że musiałem zawsze mieć racje czy być górą, po prostu to oznaczało, że obrany przeze mnie kierunek był błędy i musiałem go zmienić, a nie lubiłem zawracać. Gdy połączyłem wszystkie kropki w wypowiedzi rudowłosej, doszedłem do wniosku, że jej mistrzem może być filar wody, chociaż był to bardzo daleki strzał.
- Fujiwara Nobu to twój nauczyciel.? - Było to bardziej stwierdzenie niż pytanie w końcu najwyżej mnie poprawi jeżeli się myliłem. - W takim razie możemy skończyć te dookoła tematowe rozmowy, omijające sprawy związane z korpusem... A jeżeli chodzi o sprawy w Nagoi, to po prostu grupa demów podburzyła rolników i chłopów, aby dostać się do miasta. Ofiar w ludziach nie udało nam się uniknąć, brama ryżowa została zniszczona, ale finalnie demonom nie udało się ukryć w mieście. - Opowiedziałem im pokrótce przebieg tych wydarzeń, w których brałem udział.

- Tak czarne katana, którą kiedyś władał sam mistrz. - Odpowiedziałem Tagerii, która była zaciekawiona tematem i wróciłem do Takashiego, który podjął temat w sprawie naprawy ostrza. - Problem jest taki Matsumoto-san, że nie sądzę, aby w Edo był miecznik, który wie ja obchodzić się ze słoneczną stalą. Na ten moment nie wiem, kto jest twórcą miecza, tak jak wspomniałem miejsce, w którym rzemieślnicy się podpisują, zostało oddzielone od miecza, więc jest sama głownia. Także jak na razie jest to wielka niewiadoma, ale zdecydowanie nie zamierzam się poddać, dopóki ostrze nie wróci do swojego pierwotnego stanu. - Odpowiedziałem Takashiego i sięgnąłem po jeden z deserów przyniesionych przez kelnerkę.

- Złote klatki to były nudne miejsca... Czekanie na nieunikniony koniec, gdy nigdy nie latało się po niebie, To chyba najgorszy los dla kogoś, kto jest wolnym duchem. - Wtrąciłem swoje zdanie podczas gdy Tagerii tłumaczyła Emie, dlaczego opuściła dwór. Co prawda nie wiedziałem, czy faktycznie mogło o to chodzić, ale przynajmniej ja czegoś takiego doświadczyłem.

Przegonić mistrza, Kagami miał racje. Taka była rola uczniów by osiągnąć więcej niż ich nauczyciele by móc potem przekazać te wiedzę dalej. Na tym polegał rozwój, na dokładaniu kolejnej cegiełki by przyszłe pokolenia mogły być coraz to silniejsze aż w końcu znajdzie się ktoś kto zakończy terror demonów. Najlepiej byłoby gdy to stało się jeszcze za jej życia, by Ci którzy przyjdą mogli żyć w świecie bez strachu. Chciałaby mieć w tym udział ale wiedziała, że może być z tym ciężko. Jeśli nie zabiją jej demony, to za kilkanaście lat zrobi to choroba i to jeśli jej stan się nie pogorszy.
Shimazu skinęła głową na tak, skoro znali personalia jej mistrza to musieli być z korpusu. Przypadek, a może zrządzenie losu iż czterech zabójców spotkało się w małej herbaciarni w Edo. Z jednej strony powinna się z tego powodu cieszyć, w końcu była wśród swoich. Patrząc na to jednak inaczej, nie znała ich. Bała się zaś zawierać nowe znajomości bo nie chciała znów czuć żalu po stracie kogoś bliskiego, dlatego też dystansowała się od wszystkich by i ich nie skazywać na coś takiego.
— Owszem, Fujiwara-Sama jest moim mistrzem — Potwierdziła Ema po czym spojrzała na Takashiego — Gdyby Tu był, to pewnie odpowiedziałby iż to kwestia treningu choć z drugiej strony, jego rozmiar też z pewnością pomaga — Odpowiedziała Ema sądząc, że to było wystarczającą odpowiedzią. Nobu w końcu wyróżniał się potężną jak na Japończyka posturą, która to ułatwiła mu posługiwanie się jego wielkim ostrzem. Można by powiedzieć iż Nobu był dopasowany idealnie do Oodachi, którym władał.
Sytuacja w Nagoi była niepokojąca, demony w końcu naruszyły ich teren i zaatakowali przy użyciu ludności cywilnej. Dla Emy był to akt tchórzostwa ze strony dzieci Muzana, w końcu skryły się za ludźmi wiedząc iż zabójcy niechętnie walczą z bezbronnymi. Była to okrutna taktyka, ale niestety niezwykle skuteczna.
— Rozumiem więc iż zabiliście wszystkie demony odpowiedzialne za ten incydent? — Zapytała Ema znów skupiając się na Yuichiro, z nadzieją na to że pozbyli się tego ścierwa by żaden inny demon nie pomyślał o powtórzeniu tego w przyszłości.

W sprawie miecza nie mogła za wiele powiedzieć bo i wszystko co mogła dodać zostało powiedziane. Jeśli ktoś mógł pomóc to jedynie mistrzowie miecza z korpusu, a zwłaszcza ich przywódca. Mogła więc jedynie pomodlić się w intencji tego by ten udzielił swej mądrości Kagamiemiu i pomógł mu przywrócić to ostrze do użytku.

Uśmiechnęła się słysząc dlaczego Tageri opuściła bezpieczny dwór na rzecz żywota zabójcy. Był to z pewnością prosty powód ale właśnie pewnie dlatego mogła cieszyć się życiem. Nie kierowała nią zemsta, poczucie obowiązku. Tylko i wyłącznie wolność. Przynajmniej tak to zinterpretowała Ema, bo jakoś nie wierzyła iż ktoś tak ochoczo naraża swoje życie, choć przecież rudowłosa też to robiła.
— A więc zabójczynią zostałaś by się nie nudzić? Na pewno nie kryje się za tym coś więcej? — Zapytała Ema, była być może teraz trochę wścibska ale z drugiej strony uznała iż zasługuje na odpowiedzi. W końcu Tageri pierwsza naruszyła jej prywatność.

Nie odpowiedziałem na pytanie Tagerii niczym więcej jak tylko uśmieszkiem. Może ją tylko ostrzegałem albo sugerowałem coś, co mogłoby zostać różnie zrozumiane w zależności od osoby, która by to interpretowała. A potem Takashi dorzucił swoje trzy grosze przez stwierdzenie, w którym poruszył kwestie jakiejkolwiek władzy w przypadku kobiety.
Odpuściłem sobie rozmowę o samym Nobu i jego zdolnościach, nie widziałem go za bardzo w akcji, a z drugiej strony przez zachwycanie się stylem innych we własnym stało się w miejscu, czego bardzo chciałem uniknąć, bo inaczej nie mógłbym spełnić swojego celu, który od dłuższego czasu popycha mnie do tej wspinaczki.
Jednooka jak widać, miała bardzo ciekawe skojarzenia, skoro zaczęła bulgotać ciepłym naparem, a może po prostu jakaś wygłodniała i wyposzczona była?
- Wszystkich się nie udało, dwójka odpowiedzialna za to zbiegła za pomocą dziwnego zjawiska... Nie wiem, czy można to nazwać zwycięstwem, ale na pewno nie przegraliśmy. Chociaż został pewien nie dosyt i niesmak. - Schowałem usta za czarką i wziąłem kilka łyków naparu, na koniec odstawiłem go na miejsce.
- Temat przychylności ludzi i ich wiary jest trudnym orzechem do zgryzienia. Nie dla wszystkich czarka zawsze jest do połowy pełna, a spora część będzie zawsze nas obwiniać za swoje tragedie i nieszczęścia. Tam, gdzie nie zdążymy się pojawić albo gdy ktoś nie podoła powierzonemu zadaniu, a oni sami będą spiskować, żeby coś na tym ugrać. Dobrze, że są wśród nich dobrzy ludzie, niezaślepieni przez żal i nienawiść. - Uzupełniłem, odpowiedz jednookiej, o swoje myśli i wiele z nich pokrywało się z nią, mimo że nie było mi tak szkoda ludzi, którzy sami sprowadzali na siebie śmierć, tak tych niewinnych warto było ratować.

- Na pewno sprawdzę, ale najpierw będę musiał porozmawiać z filarem płomienia i sprawdzić to i owo, ale dziękuje za informację. - Odpowiedziałem i podziękowałem Matsumoto, gdy ten dał mi pewne nazwisko, które mogłoby pomóc mi jakoś zbadać sprawę z naprawą miecza. Lepiej mieć jakieś nazwisko niż szukać po omacku, może ten cały Ito będzie wiedział więcej o tym orężu i może orientuje się, kto go wykonał.
- Druga część pewnie znajduje się tam, gdzie przeniosły się demony. Może nawet w sercu samego siedliska demonów, dlatego przepadnie bez śladu. Być może się da, w innym przypadku ciężko mi sobie wyobrazić przetapianie tej broni i zniszczeniem jej historii. - Mimo że nie byłem samurajem i nie wierzyłem w dusze miecza jakoś szczególnie mocno, to jednak nie dało się zaprzeczyć faktom, że katany z długą historią były również symbolem jak i pamiątką, której nie mogliśmy stracić ot, tak.
Słuchałem uważnie tego co mówiła kobieta jak i analizowałem to, o czym wspominała. Według mnie po prostu nigdzie nie pasowała na dłużej i szybko się nudziła narzuconymi normami, która w jakiś sposób ją wiązały, a korpus to miejsce, które nie pyta o przeszłość i nieoceniań, tak długo jak jesteś przydatny i nie dopuściłeś się zdrady, nikt cię nie skreśli. Co musi być dla niej bardzo wygodne.

Temat Nagoi okazał się być bardziej zawiły niż początkowo zakładała, spodziewała się prostego streszczenia wydarzeń jakie miały tam miejsce, a zamiast tego rozwodzą się na temat opinii ludzi. Sama nie przejmowała się tym co sądzą o nich ludzi ale jej sytuacja była przecież inna. Doskonale wiedziała że nawet jeśli nie zabije jej demon to umrze za te kilkanaście lat. Dla niej liczyło się by umrzeć na polu bitwy tak jak jej przodkowie, nim jednak będzie mogła sobie na to pozwolić będzie musiała zakończyć swe małżeństwo.
— Tak długo jak żyjesz będziesz miał szansę zabić te demony Kagami-san, mam nadzieje że nastanie to szybko byś mógł zapomnieć o nich i ruszyć dalej — Powiedziała Shimazu biorąc kolejny łyk herbaty i obracając głową na boki, zupełnie jakby chciała rozejrzeć się wokół — Ludzie zawsze będą po stronie tych "silniejszych", bo wierzą że tylko w ten sposób przetrwają. Teraz były to demony ale za jakiś czas kto wie, może będą kryć się za wami by okrzyknąć was bohaterami — Odparła Ema nie mając nic więcej do dodania w sprawie ludzkiej przychylności, jej przedmówcy powiedzieli wszak wszystko. Tageri słusznie zauważyła, że ludzie mają przed nim wręcz niemożliwe do spełnienia wymagania stąd tak szybko krytykują zabójców, Yuichiro miał rację na temat tego iż dla ludzi są kozłem ofiarnym, zaś Takashi dobrze wspomniał o tym że tak było już od dawna.

Historia Tageri tylko potwierdzała opinię Emy na jej temat, została zabójczynią by szukać wrażeń i być może oczyścić dobre imię swej rodziny skoro jak wspomniała jej krewny został demonem. Były to dobre powody, które mogły zaprowadzić ją daleko. Wszak w ich profesji nie brakowało wyzwań czy też niespodzianek, więc prędko się tu nie znudzi. Przede wszystkim jednak Tageri miała coś czego brakowało Emie, cel który się nie kończy. Zadanie po którym nie nastąpi pustka. Rudowłosa była napędzana przez zemstę, to jej płomień utrzymywał ją przy życiu. Wiedziała jednak, ze gdy tylko osiągnie cel będzie to oznaczać w jej obecnym stanie koniec. Już dawno straciła osobę dla której mogłaby jeszcze żyć — Mam więc nadzieje, że to tu w korpusie znajdziesz swoje miejsce na ziemi — Powiedziała Shimazu posyłając w stronę kobiety przyjacielski uśmiech.
Chwilę milczała nim udzieliła odpowiedzi na pytanie zadane przez jednooką, odpowiedź była niby prosta ale jednocześnie dla niej bolesna. Przywoływała wspomnienia, zarówno te złe jak i dobre, które już nie powrócą. Zwłaszcza patrząc na to, że zostało zabójczynią z jego powodu.
— Zostałam ocalona przez zabójców, którzy dali mi wybór. Mogłam spędzić pozostały mi czas jako kaleka i ofiara lub zostać jedną z nich by zemścić się na mym oprawcy — Zaczęła Ema zaciskając dłonie na czarce z herbatą — Zapewniali mnie, że brak wzroku nie będzie problem więc po rozmowie z Mistrzem Nobu zgodziłam się — Dodała Shimazu z uśmiechem wspominajac tamte dni, z chęcią cofnęłaby się do nich. Głównie dlatego, że wtedy jeszcze żył jej bliski przyjaciel.