Przysłuchiwał się w milczeniu i co jakiś czas unosił jedną brew ku górze, nie wyglądał jakby mu wierzył. Portfele z reguły nie ma nóg i sam nie chodzi swoimi ścieżkami.
- Ah tak? To ciekawe - mruknął pod nosem, nawet nie udawał, że mu wierzy, ta bajeczka nie przejdzie. Zresztą aż tak bardzo nie przeszkadzał mu fakt, że płaci za dwoje, nie dopóki jego budżet został w umiarkowanym stanie. Przystanął na chwilę nieco zdziwiony gdy dotknął jego rękawa, a potem dłoni. Spojrzał na niego unosząc obie brwi ku górze. Czy wyglądał na złego? Nie koniecznie, po prostu nie pasowało mu płacenie za dwóch wiedząc, że jego młodszy kolega jest od niego kilka razy bogatszy, jakoś to wszystko mu się gryzło ze sobą. W zamyśleniu ujął wolną rękę i przesunął po swoim zaroście, a następnie pochylił się w stronę Yukimaru, objął jego policzek ręką, za którą go złapał, a na jego ustach zawitał uśmiech. Wyglądało to z boku tak jakby chciał go pocałować, bo faktycznie pochylił się dość nisko i blisko, na tyle, że ich twarz dzieliło może z pięć centymetrów, spojrzał w jego oczy z zaciekawieniem.
- Hm możliwe, pytanie brzmi czy jestem zły przez Ciebie, czy przez to, że płace za jedzenie za nas dwoje - Jego ton był spokojny, może nieco zachrypnięty, ale nie brzmiał jakby był na niego zły, Yuki w tej chwili nie mógł tego wyczytać.
- Zastanawiam się, czy te słodkie oczka dalej na mnie działają - rzekł nieco zamyślony i puścił mu oczko. A co to oczko oznaczało? Kto to wie.

Szlag. Nie uwierzył. No tak, kto by uwierzył w bajkę o chodzącym portfelu?! A może jednak znalazłaby się taka osoba. Kto wie. Różne dziwadła chodziły po tym świecie. Spojrzał na niego ponownie, gdy ten się zatrzymał. Niby drobny gest, a sprawił, że Kazuma zrównał się niemal do jego poziomu. Nie rozumiał tylko, dlaczego ten bezczelnie macał go po policzku. Toż to już gwałt. Ich twarze spotkały się z sobą mocno i wyraźnie. Normalnie może i wpadłby w panikę, ale tu raczej nadal miał minę zbitego psa.  - Jedno nie wyklucza drugiego. - trafna uwaga. Mógł być zły na niego i na to, że płacił za wszystko. Jakby nie patrzeć jedno zawsze mogło wiązać się z tym drugim. Próbował cokolwiek wyczytać z jego oczu i był tak mocno na nich skupiony, że zapomniał, iż jego twarz była zdecydowanie za blisko jego. Jego niewinne i dziecinne, zielone oczy bacznie obserwowały jego. Nawet nie wiedział, kiedy sam złapał za dłoń Kazumy, trzymając ją swoją dłonią. Cały czas próbował wyczytać, coś z jego twarzy. Cokolwiek. Ale jedyne, co widział to jego wielkie oczy.

-Hm fakt, dlatego fajnie by było jakbyś znalazł ten portfel, który dostał nóg magicznym sposobem - zaśmiał się dość krótko rozbawiony jego historyjką. Była zabawna i słodka, w jego ustach brzmiało to faktycznie dziecinnie, bo tak też wyglądał przy nim. Gdyby ktoś stał z boku mógłby sądzić, że jest jego ojcem albo coś w tym stylu. Gdyż ich postury różniły się diametralnie. Ale to też dlatego, że Kazuma większość swojego życia przepracował w polu więc też naturalnie miał więcej mięśni, które pomagały mu też w roli łowcy demonów.
Poczuł miłe mrowienie kiedy dotknął jego ręki, to było przyjemne uczucie, jednak nie chciał za bardzo przekraczać granicy, a chyba ją dziś przekroczył i to kilka razy, jednak Yuki nie dał mu znak jakoby miałoby to mu przeszkadzać. A zrobiłby to prawda? Nie odsunął się, patrzył dalej w jego oczy, w których pojawiły się wesołe iskierki, cieszył się, że spędza z nim czas, choć nie bardzo wiedział jak to okazać.
- Możemy się tak dogadać, co nie Yuki? - specjalnie zdrobnił jego imię, może sądził, że nieco go podrażni gdy tak zacznie do niego mówić? Kto wie. Ale od jakiegoś czasu spodobało mu się to zdrobnienie, choć nie do końca wiedział, czy sam zainteresowany też je podziela.

A jednak uwierzył! Słodko. Skoro jego portfel miał nogi to i może uwierzy, że zniknęło mu łóżko, i pozwoli mu spać u siebie. Dobry plan. - Moje łóżko również zniknęło. Mogę spać u Ciebie? - był całkowicie poważny. Nie jego wina, że jego rzeczy same wychodziły. Zapewne ludzie ich obserwujący mieli niezły ubaw patrząc na nich. Wyglądali, jak rodzina. Jak ojciec, który opiekował się synem. Nie miał żadnych oporów, ani przeciwwskazań do zdrobnień jego imienia. Kiwnął głową. Dogadali się, ale co z kwestią spania? - To mogę? W ostatnim czasie dużo rzeczy i przedmiotów mi ginie. Ciekawe, co się z nimi stało. - Mogłoby to brzmieć, jak bajka, ale czy mieliście stu precentową pewność, że Yukimaru żartował? Może faktycznie wierzył, iż przedmioty mogły chodzić i uciekać. Kto wie. Jedno było pewne - chciał dzisiaj skończyć w łóżku Kazumy. Blondyn lubił zapach jego łóżka i ciepła, jakie z niego się wywodziło.  Miał nadzieję, że się zgodzi.

-Twoje łóżko też zniknęło? No co za magia tam się zadziała - Yuki był słodki, ale niestety ten kit słabo na niego działał. Choć bardzo mocno musiał się powstrzymywać by zaraz nie wybuchnąć śmiechem z ważenia. Jakoś mu się tu udało, choć jego kąciki ust co chwila podnosiły się ku górze także wyglądało tak jakby chichotał pod nosem, ale dość cicho. Jego pytanie o spanie nieco go zdziwiło, ale tylko przez chwilę.
-Cwaniakujesz, czemu nie powiesz o co ci chodzi? Hm? - zapytał unosząc brew ku górze, w sumie to nawet nie odpowiedział na jego pytanie, choć w sumie mógł.
-Co ty robisz z tymi rzeczami, że Ci znikają? Wchodzą Ci tam demony i je kradną czy co? - Wyprostował swoje plecy i kciukiem przejechał po jego policzku, a potem odsunął dłoń.
- Możesz możesz, pewnie znajdę dla Ciebie jakieś posłanie na noc - dodał po chwili drapiąc się z tyłu głowy. Coś tam ma jakiś koc oraz kołdrę więc Yuki z pewnością nie zmarznie na noc, zadba o to jak należy.

Magia magią, ale nadal był święcie przekonany, że tak było. - Pewnie, ktoś zamieszkał w moim pokoju! - to jest myśl! Tak, na pewno tak było. - Czy demon to nie wiem, ale ktoś na pewno! - trochę nabrał powietrza w buzi i nadymał policzki powietrzem, po czym po chwili wypuścił powietrze nosem. - A co jeśli na serio, ktoś jest w moim pokoju?! Nie chce być sam. - Znowu zrobił minę zbitego psa. - Boje się. - aparat był z niego niezły, nie ma co. Już miał go zbesztać za dotykanie jego twarzy, aż tu nagle zgodził się, a to sprawiło zupełnie, iż zapomniał o tym geście. - Serio?! - od razu na jego twarzy pojawił się uśmiech. Zrobił nawet piruet w miejscu z wielkim uśmiechem na twarzy. Miał tylko nadzieję, że będzie mógł spać z nim, a nie na jakimś marnym i zimnym posłaniu. Może nawet razem zamieszkają! Chociaż pewnie nie dostaną na to przyzwolenia, ale co tam. Grunt to mieć dobre i niewinne marzenia. Złapał go ponownie za dłoń. - Tak się cieszę! To kiedy idziemy? - Fakt ściemniało się powoli, a on już nie mógł się doczekać.

Przewrócił oczami ewidentnie gdy Yuki zaczął zmyślać, że ktoś zamieszkał w jego pokoju, jakoś w to nie wierzył. No chyba, że to byliby jego wymyśleni przyjaciele. W to by prędzej uwierzył niż bajeczka o ktosiach, którzy zamieszkują jego pokój.
-No dobra dobra, sam nie będziesz okej? Dostaniesz jakieś posłanie na podłogę i jakoś to będzie - westchnął cicho pod nosem, Yuki potrafił być upierdliwy, ale miało to czasami swój urok osobisty, a on nie miał za bardzo serca mu odmawiać.
-Możemy się powoli zbierać w sumie - Spojrzał na niego gdy ponownie złapał jego dłoń. Uśmiechnął się pod nosem lekko. Skoro to Yuki złapał go za dłoń to lekko go pociągnąłby za nim podążył, a tak miał pretest by nieco ogrzać swoją dłoń gdy jego młodszy kolega dotknął jego skóry. Taka bliskość po prostu czasami jest potrzebna, a odkąd zaczął zabijać demony miał tego tyle co kot napłakał, z Yukim jednak to była miła odmiana. Z nim się nie nudził i to chyba w tym wszystkim było takie fajne, choć głośno tego nie chciał przyznać.

Udało się! Myślał początkowo, że ciężko go będzie przekonać do tego pomysłu. Został mile zaskoczony. - Zgoda! - oczywiście, że wizja podłogi i spania, jakoś mu nie leżała, ale nie chciał przeciągać struny. Na miejscu pewnie wymyśli więcej historii. Może, jak to podłoga się topi, a on nie chce spaść do piekła? Nie głupi pomysł. Aż strach pomyśleć, że w wieku piętnastu lat, Yukimaru powinien już spoważnieć. Był tak podekscytowany, że nawet nie dotarło do niego, iż idą trzymając się za ręce. Ale nie to było teraz ważne. Cieszył się, jak szczeniak. Zapomniał już lata temu, jak to jest spać z kimś w jednym łóżku i ni być samotnym przez większość swojego życia.
Potrzebował tego czasami. Nawet jeśli wcale tego nie okazywał. No dobra miał problem z okazywaniem właściwie swoich emocji, ale mógł się tego z czasem nauczyć. Prawdopodobnie.
z/t oboje

Nie przepadała za takimi dniami. Dowiedziała się, że musi odwiedzić dwór cesarski, co było typowym obowiązkiem jej jako panienki Uesugi. Naprawdę, miała ochotę siedzieć w pałacu i nie przejmować się udawaniem tej całej szopki. Od czasu, kiedy wiadomym się stało, że jest jednym z demonów, część rzeczy uległo zmianie. Nie musiała tyle czasu poświęcać na zajmowanie się drobnymi sprawami Osaki, powierzając to w ręce ludzkiego rodzeństwa oraz ojca. W końcu Kiyo jako jedyna wybrana w tej rodzinie, była wybrana do wyższych celów oraz zadań.
Niestety, były trzy osoby, które mogły skutecznie ruszyć ją z ukochanego pałacu. Pierwszą był niezaprzeczalnie jej stwórca, ten od którego wszystko się zaczęło. Pozostałe dwie osoby to był cesarz oraz siogun, oficjalnie najważniejsze osoby w kraju. Jako wysoko postawiona członkini rodu zarządzającego Osaką, nikogo nie dziwiła obecność Kiyo na salonach, ani w wielkich miastach, gdzie rezydowały głowy państwa.
Niemniej starała się znaleźć jakiś pozytyw, promyk przyjemny jak światło księżyca rozświetlające drogę. Dlatego też korzystając z okazji, Kiyo wybrała się na wieczorny spacer po Ninenzace. Oczywiście, że niestosownym było, żeby ktoś w tym wieku samotnie włóczył się ulicą, ale dziwaczne rogi wystające z głowy z daleka informowały, że w tym delikatnym, dziecięcym ciele kryje się prawdziwa bestia, która niejednego człowieka już pożarła.

Nie zwróciła uwagi na dość specyficzne zachowanie mężczyzny, dalej krocząc spokojnie przed siebie. Czy miała powody do obaw? Niezbyt. To ona była "u siebie", więc nie było sensu z kryciem rogów. Oczywiście nie miała zamiaru rozpowiadać na prawo i lewo, że jest panienką Uesugi, bo i tak już była na niezłym świeczniku. Niemniej nieznajomy coś do niej mówił o swojej córce? Skądże miałaby ją znać? Nie kojarzyła takiej osoby na dworze, a nawet jeśli to... Skąd mogłaby wiedzieć czy to jej ojciec? A dawanie fałszywej nadziei byłoby zwykłym bezcelowym okrucieństwem.
- Zatem życzę Ci, byś ją odnalazł całą i zdrową. - Nie była w tych słowach ani trochę sarkastyczna. Naprawdę chciała, żeby w życiu mężczyzny się ułożyło, bo nie miała zielonego pojęcia, że jest zabójcą. Nie potrafiła czytać w myślach, a wypytywanie o takie rzeczy nie miało przecież najmniejszego sensu. Dlatego też pogrążyła się w swoich myślach, odbijając się od ziemi z dużą siłą, by lecieć jak najdalej stąd. Noc jeszcze długa, miała nadzieję że uda jej się ugasić swój głód, a nuż spotka kogoś, kto będzie bronić jej ofiary? To mogłoby być jeszcze ciekawsze od zwykłego, nudnego polowania.

Z/T

- Wynoś się stąd! Żebym więcej nie musiał się powtarzać, rozumiesz?! - usłyszała za swoimi plecami wychodząc z jednej z wielu spelun na pobliskiej ulicy.

Nie, żeby jakoś specjalnie się tym przejęła. Wręcz przeciwnie śmiała się sama do siebie pod nosem, kiedy chwiejnym krokiem skręciła w ślepy zaułek. W pół pusta butelka sake pobłyskiwała w jej lewej dłoni. Chociaż tyle udało jej się zabrać ze sobą z baru. Podeszła do muru i oparła się o niego plecami. Uniosła twarz ku górze łapiąc kolejne oddechy ostrego, nocnego powietrza. Przetarła wierzchem dłoni zaróżowiony policzek, który pewnie do rana zdąży przekształcić się w fioletowego siniaka. Nie bez powodu wyrzucono ją z tamtego lokalu. Po alko zbyt często włączał jej się agresor. A może właśnie dlatego piła? Nie miało to większego znaczenia. Ważne jak bardzo poturbowała tamtego kolesia, który perfidnie się na nią gapił. Następnym razem na pewno się zastanowi zanim zacznie zagadywać nieznane, samotne kobiety w obskurnych barach.

Znowu się zalała, a był przecież poniedziałek. Nad ranem miała wyruszyć w stronę Yonezawy. Skończyła swoje zadanie i teraz przyszedł czas na powrót do domu, ale czy ona w ogóle posiadała swój własny kąt? Nawet nie zarejestrowała momentu, w którym ponownie przytknęła zimną butelkę do swoich pełnych ust. Wypiła kilka łyków, a stróżka trunku spłynęła z kącika jej ust na brodę i szyję. Gorący napój przyjemnie rozgrzał skostniałe z zimna ciało, chociaż tak naprawdę w ogóle nie czuła chłodu nocy. Miała na sobie zaledwie czarny kombinezon i zwiewne, białe haori pasujące do jej białych, krótkich włosów.

Ponownie opuściła butelkę jednak wciąż kurczowo trzymała ją w dłoni. Uniosła szare tęczówki w stronę gwieździstego, nocnego nieba. Co tam zobaczyła?

Znów znalazł się w Kioto, tym razem jednakże nie znalazł się tu przypadkiem czy też z powodu rozkazów wyższych sił w postaci Kizuki. Przybył tu sam, z własnej nieprzymuszonej woli. Miasto należało do nich stąd póki nie zaczął mordować ludzi na ulicach nic mu nie groziło, zwłaszcza iż na tą okazję zorganizował sobie przebranie w postaci starego podniszczonego płaszczu, który to spełniał swą rolę i zakrył jego ciało, by ukryć zaś swe rogi zdecydował się założyć słomiany kapelusz. Wiedział iż to powinno wystarczyć, a  mimo tego  trzymał się cieni i wybierał jak najmniej uczęszczane uliczki. Nie miał ochoty na zbędne towarzystwo, udał się do tego miasta tylko po to by móc pomyśleć o tym co go tu spotkało. Jak jego los został podporządkowany Rintarou i co mógł zrobić by czas jaki spędzi na byciu sługą flecisty stał się bardziej znośny. Miał już parę pomysłów, ale musiał je przemyśleć na spokojnie.
Przemierzał ulice miasta, aż w końcu postanowił zatrzymać się w jednym z zaułków, podniósł głowę w górę patrząc na gwieździste niebo, a na jego twarzy mimowolnie pojawił się uśmiech. Miał szczęście, tej nocy gwiazdy były doskonale widoczne na nieboskłonie, a i sam księżyc wydawał się jakoś piękniejszy niż zazwyczaj. Coś jednakże mu mówiło iż był za nisko by móc cieszyć się tym widokiem w pełni, stąd to wspiął się na dach pobliskiego budynku. Usiadł na krawędzi  zginając  prawe kolano i opierając o nie prawą rękę, wyciągnął skrywane w płaszczu gałki oczne, które to zabrał podróżnikowi wraz z jego ubraniami. Zdjął swą maskę i wrzucił pierwszą gałkę do ust przeżuwając powoli przysmak. Podziwiał swoje ukochane gwiazdy szukając w nich inspiracji.
Księżyc i otaczające go gwiazdy, niczym pan i pośród swych sług. Muzan i jego Kizuki, Rintarou i On, może to właśnie był sposób by osłodzić sobie służbę i on powinien znaleźć kogoś kto będzie mu podległy. Ludzki sługa mógł być użyteczny co pokazał mu choćby Hiruzen. Ludzie mogli zrobić za niego wiele rzeczy, o ile wpierw nauczy ich bezwzględnego posłuszeństwa. Ironia losu, by móc robić mniej w przyszłości musiałby namęczyć się teraz. Rozciął powoli swe przedramię i obserwował jak powoli za sprawą jego demonicznej sztuki z krwi powstają cztery sześciometrowe białe gady o błękitnych oczach. Gady owinęły się wokół niego, zaś on sam wpatrywał się w oczy jednego z nich. Jego sztuka idealnie oddawała jego sposób bycia. Tworzył coś co miało walczyć za niego.
Z rozmyślań wyrwał go zapach którego szczerze nienawidził, jego czuły węch niemal od razu wyczuł tą paskudną woń alkoholu. Założył maskę i odwrócił głowę w stronę zaułka gdzie jego spojrzenie spotkało się ze wzrokiem nieznajomej kobiety. Zmierzył ją chłodnym wzrokiem po czym zatrzymał wzrok na butelce i prychnął.
— Ludzie mają dar do niszczenia wszystkiego, zwłaszcza siebie. Nie szkoda ci marnować życia na to? — Rzucił Ichitarō z obrzydzeniem spoglądając na trunek w dłoni młodej kobiety. Gardził alkoholem i nie zamierzał się z tym kryć, białowłosa miała szczęście iż była niżej i miała tą truciznę w dłoni. Inaczej pozbyłby się jej, ale teraz był najedzony i miał wygodną pozycję do oglądania gwiazd. To właśnie ratowało jej życie, no chyba iż zrobi coś by go sprowokować.

Wydawało jej się, że ta noc skończyła się dla niej kiedy opuściła z hukiem pobliską karczmę. Nic bardziej mylnego. Nie mogła jednak narzekać, tak naprawdę nigdy nie pragnęła spokoju. Podświadomie szukała kłopotów, bo jej życie było przecież bezwartościowe. I tej nocy nie było inaczej. Mogła się domyślić, że przyjdzie jej ściągnąć na siebie uwagę kogoś innego niż zwykłego, pijanego klienta baru. W końcu przebywała w Kyoto. Mieście, które nigdy nie spało; którego główna część mieszkańców budziła się dopiero o zachodzie słońca.

Słysząc głos nieznajomego ponownie uniosła butelkę z resztą sake do ust. Wzięła ostatni porządny łyk, bo było już jej wszystko obojętne. Alkohol był złem i niszczył ludzi. A Shei niszczyła się dobrowolnie i całkowicie świadomie. W tym przypadku demon się nie pomylił. Powolnym ruchem odepchnęła się od ściany, o którą jeszcze przed chwilą opierała się plecami. Przemierzyła dwa lekkie kroki do przodu, jak gdyby oceniając swoje możliwości w tym stanie. Odwróciła się i zadarła zgrabny nos ku górze. Jej ciało drżało lekko z chłodu, jednak nie zdawała się tego w ogóle zauważać. Matowe, szare tęczówki odnalazły demona wygodnie usadowionego wysoko ponad nią. Patrzyła na niego bez większego zainteresowania. Martwym wzrokiem prześlizgnęła po jego rogach uświadamiając sobie z kim miała do czynienia. Kąciki jej warg uniosły się nieznacznie ku górze.

- Co ty wiesz o życiu, demonie? - Odpowiedziała w eter nie spuszczając go z oczu. Blefowała, bo pewnie wiedział o nim znacznie więcej niż ona sama. Kto z nich był tak naprawdę bardziej martwy w środku? Shei często brakowało tej iskierki życia, jaką posiadali inni ludzie. Czy całkowicie zaginęła, czy może była jedynie doskonale ukryta gdzieś głęboko w jej pustym sumieniu?

Nie myśląc za wiele zamachnęła się rzucając butelką prosto w siedzącego wyżej demona. Czemu? Bo kurwa tak. Jak zwykle nie wykazywała się ani odrobiną zdrowego rozsądku. Zresztą musiała go sprowokować. Zwyczajnie nie umiała inaczej. Dziesiątki blizn po ugryzieniach na jej ciele stanowiły tego namacalny dowód. Była martwa, bo zniszczył ją demon. Była martwa, bo dobili ją ludzie. Czy nieznajomy także widział w niej tylko pustkę, a może dostrzegał coś więcej?

Podniósł jedną brew w górę gdy to białowłosa odbiła się od ściany i za sprawą tego paskudnego trunku stała się bardzo odważna. Westchnął i spojrzał w gwiazdy na moment ignorując na moment pijaną kobietę. Zawsze interesowało go czemu ludzie sami się ogłupiają za sprawą sake, trunek ten pachniał w jego mniemaniu okropnie i jeszcze wpływał na umysł człowieka, sprawiał iż stawał się bardziej otwarty i paplał głośno o wszystkim co akurat chodziło mu po głowie. A co było najzabawniejsze, sake pozbawiało ludzi ich godności, usuwało wszelkie opory, prowadziło ludzi do czynienia głupstw, których następnego ranka żałują gdy to męczy ich kac. Ludzie naprawdę czasem bywali żałośni, a przez to byli też czasem zabawni.
 — Całkiem sporo zważywszy na to iż ja nie marnuje swego czasu na ogłupianiu samego siebie — Rzucił chłodnym tonem, który podobnie jak jego oczy był pozbawiony jakichkolwiek śladów emocji. Przez chwile rozważał czy by nie posłać na te zagubioną dziewczynę swoich gadów. Ale nie widział ku temu jeszcze żadnych powodów, wciąż mogła go jakoś rozbawić czy też pomóc w udowodnieniu jego tezy o tym jak to ludzie wyniszczają sami siebie bez niczyjej pomocy.
Jego białe węże podniosły łby i zasyczały w stronę nieznajomej gdy ta rzuciła w demona butelką. Westchnął zawiedziony tym co się stało. Naprawdę nie miał ochoty schodzić na dół by zająć się osobiście białowłosą, ale ta usilnie próbowała go sprowokować tym bezpośrednim atakiem. Zasłonił ramieniem głowę by butelka uderzyła w jego kończynę a nie w jego białowłosy łeb. Mógłby spróbować ją złapać, mógłby pewnie też po prostu się odsunąć, ale to wymagało by nieco więcej zaangażowania, a na to obecnie nie miał ochoty.
Przyjrzał się uważniej dziewczynie, tym razem skupiając się na całości, a nie tylko głowie. Po czym zwrócił uwagę na jej oczy. Dostrzegł w jej szarych oczach coś co często widział gdy san spoglądał na swe odbicie w tafli wody. Pustkę. U niego brała się ona z jego braku chęci do interakcji z otaczającym go światem. Niewiele rzeczy czy też osób potrafiło wydobyć z niego jakieś emocje które nie były gniewem.  Ale co sprawiło iż to samo spojrzenie posiadała to szalone dziewczę? To już było coś co go zainteresowało, stąd też wysłał pięć swoich gadów by zeszły na dół i odcięły wyjście z zaułka.
— To było był bardzo głupi ruch — Zaczął patrząc prosto w oczy dziewczyny, jego zamaskowana twarz nie zdradzała żadnych emocji — Są prostsze i szybsze sposoby na zabicie się niż atakowanie mnie butelką po tym paskudnym sake — Dodał Ichitarō po czym zmienił pozycję. Przeciągnął się i położył na krawędzi dachu podpierając głowę o lewą rękę  — A więc cóż takiego sprawiło iż chcesz odebrać sobie życie? — Zapytał szczerze tym zainteresowany, chciał poznać historie jaka stała za tym iż tak jak On ta dziewczyna była prawie martwa i liczył iż nie było to spowodowane wyłącznie alkoholem, który płynął teraz w jej krwi. To by go zawiodło i sprawiło iż musiałby ją zabić za zmarnowanie jego czasu i odciągnięcie jego uwagi od gwiazd błyszczących jasno na niebie.

Zdawała sobie sprawę, że demon miał ją za zwykłą, niepozorną, ludzką dziewczynę. Nic nie znaczącego, nic nie wartego śmiecia. Pożywienie, zaledwie niesmaczną przekąskę dla kogoś takiego jak on. Margines społeczeństwa, którym przecież była od swojego urodzenia. Przyzwyczaiła się do takiego traktowania. Do pustych wyzwisk i nieprzychylnych spojrzeń.

Rzuciła w niego butelką, bo zwyczajnie nie zamierzała kontynuować tej rozmowy. Chciała go sprowokować, bo wciąż podświadomie szukała kłopotów. Czy był silny? Silniejszy niż ona? Chyba po prostu chciała się o tym przekonać. Zlustrowała dokładnie jego gady, które starannie zasłoniły jej potencjalną drogę ucieczki. Naprawdę spodziewał się, że zacznie przed nim uciekać? Niedoczekanie. Swoją drogą były naprawdę ładne. Może w innych okolicznościach wpadłyby jej w oko. Pewnie w inny życiu. Teraz stanowiły żywy dowód na to, że walka z demonami nigdy nie była sprawiedliwa. Te zawsze chowały się za swoimi magicznymi sztuczkami unikając prawdziwego starcia. Robiły to z lenistwa czy strachu? Shei nie należała jednak do marudnych osób. Wręcz przeciwnie, prawie nigdy nie narzekała. Była gotowa, gdyby nieznajomy ją zaatakował. Ten jednak nie wydawał się zainteresowany walką. Nie mogła jednak być pewna czy były to tylko pozory.

Zamierzała dowiedzieć się jego prawdziwych intencji. Wciąż blokowali ze sobą spojrzenia. Demon i człowiek. Tak różni, a jednak całkiem podobni.

- Wolałbyś, żebym zaatakowała Cię w inny sposób? - Dopytała starannie naśladując jego znudzony ton. Prowokacja jak każda inna. Nie miała większego celu, oprócz wprowadzenia zamieszania. Demon jednak zdecydował się wygodniej usadowić na dachu, co wcale nie przypadło jej do gustu. tak jak już zauważył była na wpół martwa w środku. Szukała adrenaliny. Chciała poczuć, że chociaż po części była jeszcze żywa. Jak nie lepiej niż przez odrobinę niebezpieczeństwa?

- Zamierzasz zanudzić mnie na śmierć? Świetnie Ci idzie - odparła nie kryjąc nawet prześmiewczego tonu. Niby od niechcenia oparła dłoń na kształtnym biodrze. Jej szare tęczówki nie opuszczały nieznajomego ani na sekundę. Nie ufała mu. Nikomu nie ufała.

A więc cóż takiego sprawiło iż chcesz odebrać sobie życie?
- Zawsze mogę odebrać Twoje - odpowiedziała w końcu unosząc pięści do góry niczym wprawiony bokser. Jej poza wyglądała na lekceważącą, w taki sposób zazwyczaj walczyła. Czy zamierzała bić się z nim wręcz? Niewykluczone. Ani razu nie sięgnęła ku swojej katanie przypiętej do pasa i schowanej pod cienkim materiałem haori. Nie przepadała za nią. Była to ostateczność, kiedy prawdziwa zabawa dobiegła już końca.

Spodziewała się, że demon ponownie wykaże się brakiem jakiegokolwiek zainteresowania. Mimo to była gotowa, gdyby zamierzał przyjąć mini wyzwanie. Tak dla zabawy oczywiście.

Prychnął śmiechem słysząc ton jaki nagle przybrała dziewczyna, czyżby próbowała go rozbawić poprzez naśladowanie tego co sam robił? Czy sake aż tak uderzyło jej do głowy iż zamiast podjąć jakąkolwiek próbę uratowania swego żywota to chciała pokazać jak zadziorna jest? A może i to było jakimś sposobem na odstraszenie go? Cóż nie wiedział, która z opcji była tą prawdziwą ale wiedział iż żadna by na niego nie zadziałała. W końcu białowłosa zrobiła już nieświadomie najlepszą rzecz jaką mogła bym ocalić siebie od pożarcia, skaziła swą krew tym przeklętym trunkiem w postaci sake. Mimo iż zamaskowany demon nie był wybredny i pożerał zazwyczaj to co znalazł to w przypadku gdy wyczuł od potencjalnego posiłku alkohol zawsze wstrzymywał się od konsumpcji. Nigdy nie mógł się przemóc by zjeść mięsa pijaka, chyba tylko gdyby był naprawdę głodny mógłby to zjeść. Ale wtedy i tak uznałby iż nie był sobą, a jego podniebienie nie zostało tym skalane.
Wolałbyś, żebym zaatakowała Cię w inny sposób?
— Wolałbym gdyby Cię tu nie było — Zaczął białowłosy patrząc z góry na odważną młodą kobietę, zastanawiał się ile osób już zabiło nadmierne spożywanie sake, był naprawdę pod wrażeniem tego co potrafił zrobić ten płyn z ludzkim umysłem, kompletnie pozbawiał ludzi instynktu samozachowawczego i prowadził do ich zguby. — Mógłbym wtedy w spokoju pooglądać gwiazdy, a Ty nie musiałabyś się martwić iż mogę Cię zabić w każdej chwili choć może tego właśnie pragniesz? — Dodał Ichitarō spoglądając na chwilę na nocne niebo pełne gwiazd,  których nie mógł od tak zignorować.
Wolałbyś, żebym zaatakowała Cię w inny sposób?
— Zamierzasz zanudzić mnie na śmierć? Świetnie Ci idzie — Rzucił demon śmiertelnie poważnym tonem, choć w środku bardziej go to rozbawiło. Gdyby tylko mógł w ten sposób odbierać ludziom życie, jego własny żywot byłby o wiele łatwiejszy.
Zawsze mogę odebrać Twoje
— Naprawdę? Możesz? — Zapytał rozbawiony tym błękitnooki, aż znów zmienił pozycję przechodząc do siadu podczas którego jego nogi swobodnie zwisały z dachu. Przechylił lekko głowę w bok i patrzyła na szykującą się do walki dziewczynę, pokręcił głową na boki z dezaprobatą. Był leniwy i to bardzo stąd gdy już się za coś zabrał to chciał widzieć jak najszybciej efekty swojej pracy albo pragnął by to było wyzwaniem. A jego obecna rozmówczyni za pomocą pięści nie była mu nic w stanie zrobić.
Przez głowę przemknęła mu myśl by mimo wszystko stawić jej czoła, upokorzyć ją, zostawić po sobie ślad. Być może sprawi jej tym przysługę i oduczy nadużywania sake? Albo przynajmniej nauczy ją strachu wobec  dzieci Stwórcy. Z drugiej strony jeszcze nie zasłużyła na to by zeskakiwał do niej. — Chcesz walki ale ja nie widzę w niej sensu, po co mam ci dawać to czego pragniesz? Wysil się trochę, a być może spełnię twoje życzenie i pozbawię cię życia — Rzucił zamaskowany demon przeciągając się i czekając na reakcje kobiety.

Mogłaby przejąć się jego słowami. W końcu nie znała jego możliwości. Nie wiedziała czy był silny czy tylko udawał wygadanego. Nie miało to jednak dla niej większego znaczenia. Bycie na przegranej pozycji już od samego początku w ogóle jej nie zniechęcało. Wręcz przeciwnie. W swoich oczach wydawała się nieustraszona, bo zwyczajnie nie miała nic do stracenia. Gdyby demon ją zabił możliwe, że jedynie wyświadczyłby przysługę ludzkości. Pozbył się kolejnego szkodnika.

- Wydajesz się za leniwy, żeby cokolwiek zrobić - skwitowała, bo obydwoje posiadali tak samo sporo zainteresowania. Czyli jedno wielkie zero. Demon mógł sobie myśleć co chciał. Czy uważał, że stała się odważna po alkoholu, a może, że zwyczajnie brakowało jej instynktu samozachowawczego. Tak naprawdę nie robiło to różnicy.

Możesz?
- Zabronisz mi? - Odparowała wzruszając lekko ramionami. Ich słowna przepychanka coraz bardziej przypominała poziomem wkurwioną parę nastolatków, która się nie lubiła, a zarazem podświadomie adorowała. Ktoś obserwując ich z boku mógłby jedynie kręcić rozbawiony głową, chociaż tej dwójce daleko było do śmiechu.

Szykowała się do "walki" tylko dlatego, że zwyczajnie uwielbiała się napierdalać. Demon wciąż pozostawał jednak niewzruszony, a ona była daleka od desperacji. Kiedy nie okazał zainteresowania, ona także całkowicie je utraciła. Nie ruszyła w stronę wężów, bo wiedziała, że wtedy musiałaby dobyć swojego Nichirin. Nie miała ochoty zachowywać się jak prawdziwy Zabójca Demonów i ruszać na ratunek całej ludzkości. Daleko było jej do kogoś honorowego. Zamiast tego ruszyła w stronę przeciwległego budynku. Bez najmniejszego problemu podskoczyła i chwyciła się parapetu. Podciągnęła się i wspięła wyżej. Jej ruchy były płynne i wyuczone. Zdecydowanie gryzły się z ilością sake, jaką wypiła. Już po chwili znajdowała się na dachu tuż na przeciwko demona. Przekrzywiła lekko głowę lustrując go szarymi tęczówkami.

- Nie jesteś wart, żebym się wysilała, demonie - odparła wyciągając rękę w jego stronę i najzwyczajniej w świecie pokazując mu środkowy palec. A potem? W zależności od jego reakcji była gotowa zrobić unik lub odwrócić się na pięcie i odejść. Lekko chwiejnym krokiem.

— Nie lubię słowa lenistwo, wole selektywny udział — Odparł Ichitarō patrząc na godną go rywalkę, czyżby tak dużo ich łączyło? Czy znalazł w końcu inną osobę, która tak jak on chciała jedynie przeżyć swoje? Na to obecnie wyglądało, on był taki od kiedy odrodził się jako demon, ale jaka była jej historia? To pytanie wciąż go nurtowało zwłaszcza iż jeszcze nie wiedział jak by ją podejść by odpowiedziała na męczące go pytania. Kobieta przed nim była zagadką, tylko czy chciał ją rozwiązać?
Zabronisz mi?
 — Owszem, jakoś nie widzi mi się dzisiaj umierać, zwłaszcza od twoich jakże niebezpiecznych pięści — Rzucił z ironią w ramach kontry by podtrzymać ich słowną wymianę. Spojrzał w kierunku wyjścia z zaułka i kazał wężom upewnić się iż są tu sami. Wolał by nikt im teraz nie przeszkodził i nie wymusił na nim działania. Gdyby bowiem tak się stało to musiałby przejść do działania.
Podniósł brew w górę ze zdziwienia gdy to białowłosa odwróciła się i zaczęła wspinać się na budynek. Musiał przyznać iż było to sprytne, pozbawiało go przewagi wysokości. Czyżby rzeczywiście szykowała się do walki? Czyżby miała zaraz rzucić się na niego i rozpocząć walkę z kimś kogo nie miała szans pokonać samymi pięściami? To byłoby ciekawe i nawet zabawne. Oczyma wyobraźni widział jak pozbawia ją nadziei na zwycięstwo. Sprawia iż jej w martwym wzroku pojawią się emocje. O ile rzecz jasna pod wpływem sake nie spadnie z dachu, choć sądząc po tym jak poszła jej wspinaczka to raczej jej to nie grozi.
Spojrzał zdziwiony na gest swej rozmówczyni i nie wiedział co ma o nim sądzić. Zastanawiał się co chce mu tym przekazać? Ma jej go odgryźć? Westchnął i spojrzał w niebo zaś pod maską pojawił się uśmiech. Nadszedł czas by nieco się zabawił i poznał odpowiedzi.
— Ale to Ty chciałaś walczyć, a ja w ramach aktu łaski — Zaczął powstając ze swego miejsca — Ułatwię ci to — Rzucił po czym zeskoczył na dół. Będąc już na dole spojrzał w górę, w stronę młodej kobiety i rozłożył szeroko ręce — Tyle mi groziłaś, to teraz pokaż na ile Cię stać — Rzekł nieco żywszym głosem, w którym bez problemu Shei mogła wyczuć rozbawienie.

Prowokacje leżały zwyczajnie w jej naturze. Były proste i przychodziły jej ze szczególną łatwością, niczym samo oddychanie. Nie potrafiła inaczej. Często wypalała co myślała zanim zdążyła ugryźć się w język. A może po prostu lubiła mierzyć się potem z konsekwencjami?

- Leniwy i zbyt gadatliwy - skwitowała słowa godnego rywala, który naprawdę działał jej na nerwy. Chociaż pewnie łączyło ich więcej niż sama zdawała się zauważać; niż sama chciałaby przyznać. Pewnie porównywanie się do martwego, demoniego wroga nie było mądrym posunięciem. Nikt jednak nie mówił, że Shei kiedykolwiek kierowała się zdrowym rozsądkiem. Wręcz przeciwnie.

W końcu jednak zdecydowała się zmniejszyć dzielącą ich różnicę. Wspięła się na budynek ze szczerym zamiarem odejścia. Chociaż lubiła walkę, nie zamierzała się o nic prosić. Chyba zwyczajnie tak jak jej rozmówca miała wszystko za bardzo w dupie, żeby nagle zacząć się starać bez większego powodu. Wyglądała na niezainteresowaną i spokojną. I taka właśnie w tym momencie była. Jednak najważniejszą cechą Shei była jej wybuchowość. Potrafiła nagle nakręcić się na sto procent bez większego powodu. Wystarczyło ją jedynie odpowiednio sprowokować, o czym demon zwyczajnie nie wiedział. Skąd zresztą miał wiedzieć. Widzieli się pierwszy raz, ale czy także ostatni?

- Aktu łaski? - Powtórzyła unosząc brwi ku górze, jak gdyby chciała się upewnić, czy aby przypadkiem się nie przesłyszała. Jej szare tęczówki nie opuszczały jego sylwetki nawet na moment, kiedy wstawał i wzdychał, jak gdyby bardzo się zmęczył. Co za typ - pomyślała mimowolnie. Zdziwiła się jednak dopiero tak naprawdę, kiedy zeskoczył z budynku. Był to jedynie nikły cień, który przebiegł po jej twarzy; którego nie zdążyła zamaskować.

Zaśmiała się bez krztyny wesołości. Wolnym krokiem podeszła do krawędzi dachu, na którym wciąż stała. Spojrzała w dół na demona również nie kryjąc rozbawienia jego zachowaniem. Dziwna sytuacja. Wzięła głębszy wdech świeżego, ostrego powietrza. Jej płuca zabolały w ramach protestu. Wtedy też zakręciło jej się w głowie, a wypojone dzisiejszej nocy procenty dały o sobie znać. Był to zaledwie ułamek sekundy, ale wystarczył. Shei niebezpiecznie się zachwiała i nim ktokolwiek mógł się obejrzeć jej lewa stopa ześlizgnęła się ze śliskiej deski. Dziewczyna runęła w dół lecąc prosto na Ichitaro.

- Kurwa - mógł jeszcze usłyszeć. Gdzieś w locie zdążyła jeszcze unieść pięści, ale czy była w ogóle w stanie stać na nogach?

Zaśmiał się w duchu gdy ujrzał reakcje nieznajomej na jego zejście na dół, trwało to chwile ale dało mu dużo satysfakcji. W końcu On, leniwy i zbyt gadatliwy demon zaskoczył ją. O to mu chodziło, wprowadzić ją w stan zakłopotania, sprawić by nie mogła być przy nim spokojna. By spodziewała się po nim niespodziewanego. Po spotkaniach z Rintarou zaczął doceniać rozrywkę jaką dawało bawienie się innymi. Być może paskudny nawyk, ale czy się tym przejmował? Otóż nie.
Wzniósł brew w górę gdy usłyszał ten dziwny śmiech, choć czy ten odgłos rzeczywiście nim był? Gdy ktoś się śmieje wyraża tym określone rzeczy, radość, szaleństwo, pogardę. A w tym przypadku stojąca na dachu dziewczyna z całą pewnością nie śmiała się by wyrazić swoją radość, o wiele bardziej prawdopodobne było to iż była szalona, choć czuł też iż może chciała pokazać mu iż gardzi będącym pod nią obecnie demonem. Obie opcje mogły być poprawne i wcale nie polepszały sytuacji w jakiej znalazła się jego "przeciwniczka". O ile mógł ją tak nazwać gdyż na razie to sprawnie unikali siebie nawzajem. Było mu to na rękę, mógł poczekać na właściwy moment by uderzyć w nią, tak jak wąż atakuje swoją ofiarę z zaskoczenia.
Ujrzał jak nagle ta zachwiała by zaraz ześlizgnąć się z dachu, zdziwiło go to, sprawiło iż na chwile znieruchomiał. Czy naprawdę alkohol uderzył teraz? W takiej chwili? Przez chwilę myślał, że kobieta była w miarę trzeźwa i była po prostu niespełna rozumu gdy go prowokowała, ale jednak to był alkohol. Miał nadzieje jedynie iż kac morderca nie sprawi iż zapomni tej nocy. Miał zamiar sprawić iż młoda kobieta zapamięta by po alkoholu nie błądzić po ciemnych uliczkach.
Wystawił ręce w górę by złapać spadającą na niego dziewczynę, a następnie upuścił ją na ziemie po czym przeciągnął się i spojrzał na nią z góry.
— To był ten potężny atak? Ten, który miał sprawić iż zginę? — Rzucił Ichitarō swoim nie wyrażającym uczuć, chłodnym tonem. Choć w środku śmiał się głośno na samą myśl co ta pewna siebie dziewczyna musiała teraz czuć po takim pokazie "umiejętności". Uklęknął przy Shei i postukał palcem w bok swojej maski. — Masz, ułatwię ci to. Uderzaj — Rzucił białowłosy, zaś w jego błękitnych oczach widoczna była iskierka satysfakcji z tego iż miał przewagę nad swą przeciwniczką.

Zdecydowanie nic tej nocy nie szlo po jej myśli. Jak zwykle nie planowała za wiele. Zwyczajnie dała się ponieść chwili. Nie przypuszczała, że spotka demona na swojej drodze. I to takiego, który zaszczyci ją przede wszystkim rozmową, a nie zdecyduje się spróbować jej zjeść w pierwszej sekundzie. Może to procenty szumiące w jej uszach sprawiały, że była taka nieostrożna; a może zwyczajnie jej lekceważący sposób bycia. Tak czy tak Shei w ogóle tego wieczoru nie zastanowiła się dlaczego demon jeszcze jej nie zjadł. Co było tego przyczyną?

Planowała się odwrócić i odejść, albo też zeskoczyć i walczyć. Planowała wiele, ale nic takiego się nie wydarzyło. Chociaż trzymała się w miarę sprawnie, jak na młodą dziewczynę po co najmniej jednej pełnej butelce sake. Jej ruchy, kiedy wspinała się wcześniej na budynek, były płynne i wyuczone. W końcu nie raz robiła bardziej ekstremalne rzeczy w stanie nietrzeźwości. Tak wystarczył jeden głęboki oddech świeżego powietrza, żeby przywrócić zawroty głowy. Wystarczyła jedna sekunda, żeby Zabójczyni runęła w dół lecąc prosto na swojego przeciwnika.

Nie mogła za wiele zrobić. Odległość od ziemi nie była zbyt wielka, więc pewnie upadek skończyłby się zaledwie zadrapaniem. Miała jednak na swojej drodze sporą przeszkodę w postaci nieznajomego, potencjalnie niebezpiecznego demona. Skrzyżowała ręce przed twarzą, żeby zniwelować upadek i potencjalny atak ze strony przeciwnika, jednak nic takiego się nie stało. Demon bez problemu ją pochwycił i zwyczajnie odstawił obok, totalnie wytrącając ją z równowagi. Zaskoczenie, które wymalowało się na jej twarzy było pewne warte miliony ryo.

To był ten potężny atak?
Shei bezpardonowo spojrzała na niego jak na idiotę i najzwyczajniej w świecie przewróciła oczami, bo nie potrafiła się powstrzymać. Nieznajomy demon zaczynał ją bawić. Było to dziwne uczucie, którego nie doświadczała często. Wydawała się martwa w środku ale czy rzeczywiście tak było? Czy może była to kolejna maska założona, żeby specjalnie ukryć swoje prawdziwe ja.

Odstawiona zachwiała się lekko, totalnie wybita z tropu. Szybko jednak odzyskała rezon łapiąc równowagę i przyjmując postawę do walki. Uniosła pięści ku górze. I wtedy ponownie ją zamurowało. Demon właśnie przy niej uklęknął. Teraz była już pewna, że nie wiedział z kim miał do czynienia - lub był totalnym idiotą. A to ona podobno była tutaj nieostrożna. Wystarczyłby ruch kataną, jedno cięcie w stronę jego szyi. Był aż tak silny, że specjalnie ją lekceważył czy zwyczajnie nie spodziewał się spotkania z Zabójcą na swoim terytorium? Nie zamierzała go pytać.

- Nie dam Ci forów - odparła odruchowo, kiedy zachęcił ją do uderzenia. Jej szare tęczówki skierowały się na jego białą czuprynę i ześlizgnęły na czarno niebieskie oczy. Kiedy zblokowała z nim spojrzenie nie odwróciła wzroku. Chciała zamachnąć się i uderzyć go z całej siły, ale nic takiego się nie stało. Nawet nie zarejestrowała momentu, w którym jej skostniałe z zimna, pełne blizn po ugryzieniach, dłonie powędrowały w stronę jego maski, z zamiarem jej ściągnięcia. Jeśli jej nie powstrzymał Shei odsłoniła jego twarz, chyba sama nie wiedząc po co. Była spięta i cały czas gotowa do uniku, gdyby spróbował ją zaatakować. Chyba zwyczajnie nie chciała, żeby jej cokolwiek ułatwiał.

- Zabijesz mnie dzisiejszej nocy? - Zapytała cicho, a jej chłodne, szare spojrzenie nie wyrażało absolutnie nic.

Bawiło go to jak kobieta reagowała na jego słowa, naprawdę była podobna do niego. Wszak sam zareagowałby w podobnej sytuacji dokładnie tak samo. Nie dałby po sobie poznać iż cokolwiek go rusza mimo iż niekoniecznie było to prawdą. Sprawiał wrażenie iż niczym się nie przejmuje, nie obchodzi go nic dopóki jest bezpieczny. Nie wykazywał inicjatywy chyba iż zostało mu to rozkazane. Dla innych mógł być równie dobrze żywym trupem i taki z pewnością był, ale tylko w części. Wiedział iż gdzieś w środku niego czai się jeszcze chęć by osiągnąć coś więcej, zwłaszcza gdy widział jasno korzyści jakie mógł osiągnąć gdyby wykazał nieco więcej inicjatywy.  
Spojrzał prędko w stronę księżyca, swojego "kompana" do rozmów jakie prowadził sam ze sobą podczas swych częstych przerw na leżenie i podziwianie nieba. I tym razem szukał wśród gwiazd odpowiedzi na nurtującego pytania. Co powinien zrobić z tą pijaną dziewczyną? Co ma zrobić by poznać jej historię? Od śmierci ratowało ją jego ciekawość i lenistwo, w końcu mógł próbować wyciągnąć te informacje podczas odbierania jej życia, w jak najdłuższy sposób, nie śpiesząc się zbytnio tak jak lubił najbardziej.  Jednakże nie widział obecnie sensu by to robić, raz nie zjadłby jej gdyż była pijana, a dwa dostarczała mu jeszcze rozrywki, kto wie może zatrzyma ją sobie na stałe?
Był pod wrażeniem tego iż potrafiła jeszcze postawić gardę, po tym jak spadła to spodziewał się iż nie będzie już zdolna do walki. Po cichu liczył iż dalej będzie próbowała zgrywać hardą i odważną nastolatkę, ale bał się iż przeklęte sake nie pozwoli jej na to, w końcu nie wiedział ile wypiła. Stąd też został przez nią pozytywnie zaskoczony co sprawiło iż znów na moment widoczna była w jego oczach radość z zaistniałej sytuacji. Co prawda każdy szanujący się demon, pewnie zabiłby ją wcześniej ale on przykładem swego "pana" wolał obserwować i bawić się swą nową zabawką. Czy tak właśnie czuł się Rintarou gdy bawił się swym sługą?
Nie dam Ci forów
Parsknął śmiechem gdy usłyszał te słowa i pokręcił głową na boki by następnie znów wbić spojrzenie w oczy białowłosej —To dobrze, bo to Ja tu muszę Ci je dać — Odparł Ichitarō  wierząc iż kobieta nie jest w stanie niczym go zaskoczyć. W końcu w jego oczach była jedynie zagubionym dziewczęciem, które nadużyło alkoholu. Nikt groźny, a przynajmniej tak myślał dopóki jej dłonie pełne interesujących go blizn nie zbliżyły się do jego maski. Spiął się wtedy i złapał za jej nadgarstki gdy to jej palce były może parę centymetrów od jego twarzy. Nie pozwalał byle komu ujrzeć swej twarzy, bo bał się iż bez maski będzie odsłonięty, obawiał się iż nie zdoła ukryć swojej najgorszej strony.  
Zabijesz mnie dzisiejszej nocy?
—Nie wiem, to zależy wyłącznie od Ciebie. — Odparł wstając z kolan i z góry patrząc w oczy nieznajomej i bezskutecznie szukając tam emocji. Wciąż trzymał jej nadgarstki o ile się nie wyrwała jakby bojąc się iż znów spróbuje zdjąć jego maskę.  —Nie zjem Cię bo już niedawno jadłem, to jedno. A po drugie śmierdzisz sake, a nie znoszę tego zapachu — Zaczął demon po czym zbliżył się nieco do niej o ile ta nie wyrwała się i nie odsunęła —Mógłbym Cię zabić za to iż jesteś pyskata, ale interesują mnie twe blizny, służyłaś jednemu z mych pobratymców za stałe źródło posiłku? —Zapytał wprost, szczerze zainteresowany tym czy być może fakt iż pełniła rolę chodzącego posiłku sprawił iż była taka martwa. Był ciekaw czy jej poprzedni pan był w pobliżu i być może jej szukał, a może dorwali go zabójcy i ta pozbawiona właściciela nie wiedziała jaki jest jej cel w życiu. Jego błękitne oczy wpatrywały się w szare tęczówki osoby, która mogła odpowiedzieć na nurtujące go pytania.