⠀⠀⠀⠀Pożar toczył się za plecami Kitsune gdy kobieta wyprzedziła płomienie i zwinnie znalazła się na ziemi. Do pawilonu mogła dotrzeć jedynie tą drogą, którą zajmował swoim wielkim cielskiem Ryo, a także jego cienista moc. Czerń pokrywała cały budynek, który wyglądał teraz jak oblany idealnie czarną farbą. Stąpanie po tym przypominało balansowanie w otchłani, ale dopóki otoczenie pokrywał blask, kobieta nie traciła równowagi.
⠀⠀⠀⠀Ale wkrótce miało się to zmienić.
⠀⠀⠀⠀Wyminęła Kizuki, który wydawał się być zajęty jakąś walką i wstąpiła do wnętrza pawilonu od boku. Pomieszczenie skrywało się w całkowitym, jednolitym mroku i siedząca na środku postać wydawała się lewitować. Miała dziwnie wykręcone ręce i sapała głośno. Dźwięk rozlegał się głośno w pustej przestrzeni. Biała skóra poznaczona czerwonymi śladami, długie śnieżnobiałe włosy sięgające w tej pozycji niemal do ziemi i złociste iskierki strzelające w powietrzu niczym małe wyładowania.
⠀⠀⠀⠀Właśnie taki widok otworzył się przed Kitsune.

⠀⠀⠀⠀Taishiro zabawiał się ze swoim nowym kolegą, a ranny i otumaniony mnich, ciśnięty dodatkowo kawałek dalej nieprędko się podniósł, by wykonać wydany mu rozkaz. Jego głos nie przebijał się jednak przez hałas, który wywoływała walka zabójcy z Ryo. Z tej perspektywy Taishiro mógł zobaczyć młodego mężczyznę z jasnym mieczem nichirin, który stawał w szranki z Kizukim. I do tego dobrze sobie radził. Na jego oczach uniknął potężnego ataku cieniem.
⠀⠀⠀⠀Od strony pawilonu nadal sączyła się potężna aura, jednak nie należała ona do Ryo, ani nawet do zabójcy, którego mała w porównaniu do Ryo sylwetka widniała po drugiej stronie wielkiej, świątynnej budowli. Demon pozostawał niezauważony. Do czasu.
⠀⠀⠀⠀Zanim znalazł dla siebie drogę do środka wślizgnęła się tam Kitsune, a w ciągu kolejnej chwili moc, którą wyczuł za swoimi plecami znacznie się do niego zbliżyła. Taishiro usłyszał za sobą niewyraźne, kobiece słowa.
⠀⠀⠀⠀— Jak ci na imię, słabiutki demonie? — zapytała drobna dziewczyna o białej skórze oznaczonej czerwonymi znamionami, ze śnieżnobiałymi włosami sięgającymi jej do pasa. Wydawała się gibka i leciutka jak dziecko. Stąpała boso po placu ciągnąć po ziemi zakrwawioną pochwę z wciąż schowanym w niej mieczem.
⠀⠀⠀⠀Jej aura była przytłaczająca.




⠀⠀⠀⠀Kizuki nie wydawał się zaskoczony nagłymi wybuchami elektryczności, które objęły sylwetkę zabójcy. Może od początku spodziewał się, że walczy z kimś godnym jego zdolności, a może domyślił się gdy Takashi umknął przed następującymi po sobie atakami. Najpierw uderzenie pazurów, a potem masywna plama cienia, która nadal trawiła budynek pawilonu. Teraz Ryo odwrócił się w kierunku użytkownika Pioruna, kręcąc swoim masywnym ciałem z opóźnieniem.
⠀⠀⠀⠀Wystrzeliły cieniste bicze, przed którymi Takashi po raz kolejny umknął. Wyczyn ten Kizuki skomentował głośnym warknięciem od którego zawibrował cały kamienny plac chramu. Oto do góry uniosła się kolejna łapa, lecz tym razem nie było wizji, aby przygotować Matsumowo na uderzenie. Musiał poradzić sobie sam.
⠀⠀⠀⠀I w tym momencie zobaczył też dwie inne postaci. Kawałek za plecami wielkiego demonicznego monstrum znajdował się niski, jasnowłosy demon, a kilka metrów za nim jeszcze niższa i drobna kobieta z jasnymi włosami. Tę widział już wcześniej wewnątrz pawilony, lecz tym razem Hime ciągnęła za sobą znany mu z Yonezawy, zakrwawiony miecz.

Takashi: krew z nosa (stopień 0), dezorientacja wywołana bólem głowy (stopień 0)



Kolejność: Demony 48h --> Takashi 48h
Czas na odpis: Jak wyżej.
Dodatkowe informacje: Takashi - nieodnotowane spóźnienie w liczbie jeden.

⠀⠀⠀⠀Ciemność, która pochłonęła pawilon przypominała zarówno pustkę, jak i żywy organizm. Kitsune nie mogła tego wiedzieć, ale chwile przed jej przybyciem pochłonęła ciało sławnego Kannushi, który pożegnał się tu z życiem zaledwie pół godziny temu. Świeże jeszcze ciało pożarł w ten sposób Ryo, którego moc rozciągnięta na cały budynek i jego okolicę funkcjonowała nieco jak ogromna paszcza, która mogła wędrować, pożerać i wchłaniać to, co znajdowało się w jej obrębie. Nie zjadła jednak jasnowłosej dziewczynki, zgarbionej nad własnymi udami w pokracznej i niepokojącej pozie.
⠀⠀⠀⠀Bił od niej ogromny gniew, ale i nuta strachu. Wszystko to zamknięte zostało w drobnym, pokiereszowanym ciele. Jej Dziewiąty Kizuki nie był w stanie pochłonąć, a dlaczego tak się stało liliowowłosa lisica miała się dowiedzieć niedługo.
⠀⠀⠀⠀Pomocy? Pomocy? Pomocy...?
⠀⠀⠀⠀Słowo odbiło się echem po obszernej sali pawilonu, ale także je pożarła w końcu ciemność. Kitsune zatrzymała się w bezpiecznej odległości, gdzie iskierki nie mogły jej sięgnąć, chociaż przeskakiwały pomiędzy białoskórą a jej otoczeniem z cichymi trzaskami wyładowań. Z bliska sytuacja wydawała się niemniej zagadkowa. Oto potężna Hime siedziała na swoich łydkach w pozie pokonanej, choć przeciwnika nie było nigdzie widać. Nie ścięto jej głowy, żyła, ale wyglądała na niezdolną do żadnych ruchów.
⠀⠀⠀⠀Od strony jej ust dobyło się kpiące syknięcie.
⠀⠀⠀⠀— Ty? Pomóc? — zadrwiła, po czym lekkim ruchem ręki odsunęła włosy znad swoich ramion, gdzie brakowało jej sporego kawałka ciała. Najwyraźniej podczas walki, którą odbyła, leczyła się już tak intensywnie, że na zaleczenie tych niewielkich ran zabrakło jej już sił. Wyrwa w ciele otoczona była śladami ludzkich zębów.

⠀⠀⠀⠀Zbliżająca się do Taishiro demoniczna księżniczka - Hime - uśmiechnęła się zadziornie, albo wręcz wariacko. Zatrzymała się kilka metrów przez Piekielnym Artystą w rozluźnionej, pewnej siebie pozie. Cały czas emanowała siłą i optymizmem, jakby nic złego nie mogło jej tutaj spotkać. Patrzyła przed siebie uszczęśliwiona, ogarniając wzrokiem potężną sylwetkę Ryo, który nadal mierzył się z tańczącym między jego atakami zabójcą. Wyglądała niemalże na dumną.
⠀⠀⠀⠀— Ah, jeden raz nie zaszkodzi, prawda? — zapytała dziwnie zmienionym głosem, po czym uniosła dłoń do bladej piersi, ukrytej wyłącznie za cieniutką warstwą obcisłego materiału. Ostatnie co widział Taishiro to błogi wyraz twarzy, który towarzyszył jej przy tym geście, zanim zniknęła w mgnieniu oka z jego pola widzenia. Obok stóp Taishiro upadła z trzaskiem pusta pochwa katany.
⠀⠀⠀⠀Pod zachmurzonym niebem rozległy się trzaski piorunów. Ciemne kłęby rozjaśniło nagłe pojawienie się błyskawic. Chram dookoła pociemniał, nawet mimo niszczących budynki płomieni i tylko centralny punkt rozbłysk bielą wyładowań elektrycznych. W miejscu gdzie jeszcze chwilę temu stała Hime teraz znajdował się osoba o niejasnym kształcie, który zmieniał się z każdą sekundą. Drobna dziewczynka w blasku piorunów, która trzymała iskrzący, lśniący złotawo miecz nichirin zamieniała się w rosłego zabójcę o długich rudo-brązowych włosach złapanych w rozwiany koński ogon.
⠀⠀⠀⠀Mężczyzna uśmiechnął się pełną szczęką.
⠀⠀⠀⠀— Przepraszam za spóźnienie! — rzucił. Właśnie z tego był znany - ze spóźniania się pomimo bycia jednym z najszybszych zabójców w całym korpusie. I wydawało się, że podział sił uległ gwałtownej zmianie. Hime, tej prawdziwej, nigdzie nie było widać, a Ryo ciskał swoimi mocami na prawo i lewo od dłuższej chwili. Czy miał w sobie wystarczająco dużo siły, aby sprzeciwić się jeszcze Filarowi Pioruna?
⠀⠀⠀⠀Mocy miał jednak wystarczająco, by wyprowadzić swój kolejny cios, skierowany na młodszego z zabójców. Zadziw mnie - prowokował, a Dziewiąty przyjął wyzwanie. Pozbawiony wizji, która pozwalała mu poznać naturę ataku, Takashi zobaczył ogromny cień spadający na niego pomimo osłony budynku. Łapa Ryo uderzyła w dach, który zawalił się natychmiast wraz z kawałkiem ściany. Gruzy i ciemność przykryły w jednej chwili śmiałego zabójcę, którego forma oddechu zakończyła się raptownym bólem uderzających w niego odłamków.
⠀⠀⠀⠀Świat zgasł, a jego końcowi towarzyszyły odgłosy uderzających piorunów.

⠀⠀⠀⠀Na oczach Taishiro Ryo zadrżał. Walka toczyła się błyskawicznie, ledwo mógł nadarzyć za smugą, którym był doświadczony w swych fachu zabójca. Ciął on wielką sylwetę Kizukiego, który manewrował swoim wielkim, ale silnym ciałem z wyraźnym opóźnienie. Także on zmarnował już tego dnia swoje siły na bezsensowną rywalizację ze słabszą od siebie demoniczną koleżanką. Choć może koleżanka to złe określenie. Demony rywalizowały ze sobą o lepszą pozycje. Samotny, niezbyt silny zabójca nie zrobił na nich wrażenia, stracili czujność.
⠀⠀⠀⠀Ponad chramem rozległo się bolesne wycie, nadciągał pożar, który brutalnie trawił kolejne budynki. Krąg żaru zacieśniał się wokół głównego pawilonu. Mnisi pracujący przy gaszeniu zniknęli, ewakuowali się kiedy mieli jeszcze czas na takich ruch.
⠀⠀⠀⠀— Sprawię, że pożałujecie swojej bezczelności, demony — odezwał się Daisuke nie przerywając swojego natarcia. Jego cięcia, choć celne, nie mogły zbytnio uszkodzić wielkiego cielska Kizukiego. Chyba nawet Księżyc potrafił to zrozumieć, bo zamiast silić się na kontratak warknął z frustracji i uderzył łapą w cienisty grunt pod swoimi nogami.
⠀⠀⠀⠀Z wielkim hukiem zarówno on, jak i budynek pawilonu w którym nadal znajdowały się ranna Hime wraz z Kitsune zaczął powoli zatapiać się w plamie czerni. Cień pożerał wszystko, wraz z nadziejami Hashiry na pozbycia się dzisiaj nie jednego, a dwóch Kizukich. Do takiej walki nie był przygotowany. Poza tym miał inne sprawy na głowie jak chociażby pomoc mnichom czy... chyba o czymś zapomniał.
⠀⠀⠀⠀Wylądował na ziemi niedaleko powalonego ciosem łapy budynku z pobladłą miną. Rzucił się do ruin.
⠀⠀⠀⠀— Oh cholera, mam nadzieję, że jeszcze żyjesz! — powiedział, grzebiąc w gruzach jak zwykły człowiek - rękami.

⠀⠀⠀⠀Ciemność pożerała także Kitsune, która utknęła z Kizuki we wnętrzu pawilonu. Najpierw w leki mrok wpadły jej nogi, a potem centymetr po centymetrze zatapiała się reszta ciała. Z tej mocy nie mogła się wyrwać, ale miała już przecież podobne doświadczenia kiedy Ryo wciągnął ją i Taishiro. Wkrótce pochłonął ją mrok.

⠀⠀⠀⠀Nad Takashim otworzył się prześwit. Musiał na moment stracić przytomność, bo ostatnie co pamiętał do walący się mu na głowę budynek. Na tle chmurnego nieba pojawiła się wyszczerzona twarz pokryta śladami krwi, jakby mężczyzna ten niedawno skończył jeść krwisty stek. Ale było to najmniej istotne. Leżał pod gruzami czując ból na dobrą sprawę wszędzie i nigdzie. Obrażenia musiały być rozległe. Daisuke był jednak przekonany, że jeżeli przerzuci wielki kawał drewnianego słupa znad Takashiego, to będzie w stanie wyciągnąć go za obolałe ramie spod gruzowiska.
⠀⠀⠀⠀— Dotykała cię? Trzeba będzie to uciąć — stwierdził poważnie realizując swój chytry plan. Nie musiał się już przejmować Kizukimi, którzy najwyraźniej uznali, że bezpieczniej będzie się ewakuować. Zniknęli zarówno oni, jak i uszasta demonica. Na placu pozostał tylko samotny Taishiro, ale co on jeden mógł zrobić przeciwko Hashirze i jeszcze jednemu zabójcy?
⠀⠀⠀⠀Filar bardzo otwarcie więc go ignorował. Zbliżały się płomienie i każdy z nich musiał jak najszybciej opuścić teren chramu. Na ocenianie strat przyjdzie jeszcze czas. Tymczasem od strony zalesionego wzgórza, jedynego miejsca gdzie nie dotarł jeszcze ogień nadbiegało dwóch mnichów - jeden nieco ranny, ale opatrzony świeżymi bandażami.
⠀⠀⠀⠀— Przyda się? — zapytał, kładąc obok Hashiry prowizoryczne nosze.
⠀⠀⠀⠀
⠀⠀⠀⠀Ryo "wypluł" zarówno Kitsune jak i Hime gdzieś w połowie swojej własnej drogi. Niezależnie od tego czy uratował ranną Kizuki specjalnie, czy przypadkiem nie miał zamiaru dłużej marnować na nią sił. Zniknął, porzucając obie kobiety na jakimś pustkowiu. Kamieniste wzgórza ciągnęły się w każdym możliwym kierunku, ale Kizuki zamiast się tym przejąć, powstała, teraz już bliska odzyskania sił.
⠀⠀⠀⠀— Nadal chcesz mi się przydać? — zapytała, łapiąc Kitsune na materiał pod szyją. Nie było szans wyrwać się z takiego uścisku. Zbliżyła twarz do twarzy liliowowłoswej przez co ich czoła niemalże się stykały. Lisica mogła poczuć na swoim ciele śmierdzący oddech Hime. Nie czekając na odpowiedź kontynuowała. — A więc doskonale... będziesz dla mnie polować na każdego śmierdzącego demona, który śmie nawet otworzyć usta do tego bezczelnego Dziewiątego — warknęła i puściła materiał.
⠀⠀⠀⠀To nie było pytanie. To był rozkaz. W następnej chwili Hime zniknęła.

⠀⠀⠀⠀Pod ochroną Daisuke mała grupa mnichów i zabójców opuściła płonący chram. Po Kannushi nie został żaden ślad. Rozhisteryzowana Świnka znalazła się na dole, pod wzgórzem. Spowiadała się właśnie ze wszystkich grzechów, których dopuścili się pod namową Hime wierni w Kanda-ji. Podobno to właśnie Hime manipulowała od wielu miesięcy starszym mężczyzną, który dzięki jej mocy był w stanie przewidywać niektóre wydarzenia. Choć powód takiego zachowania pozostał tajemnicą, wielu domyślało się, że chodziło o wewnętrzną rywalizacje pomiędzy demonami, które jak doskonale wiadomo nie potrafiły zdzierżyć nawet towarzystwa podobnym sobie. Ofiarą stał się stary i legendarny chram na szczycie wzniesienia. To Daisuke pierwszy zauważył taką możliwość, jednak jego plan polegał na wyciągnięciu z kryjówki Hime, która już od dawna umykała przed jego ostrzem gdy odwiedzał kaplice. Nie spodziewał się, że spotka więcej niż jednego ze swoich głównych przeciwników. Najważniejsza była jednak bezpieczna ewakuacja ludzi i wojownika, który samotnie musiał zmierzyć się z tym chaosem.
⠀⠀⠀⠀Hashira osobiście dopilnował, żeby Takashi otrzymał odpowiednią opieką. Niewiele mówił, ale czasami spoglądał na twarz Matsumoto ciekawskim spojrzeniem jasnych jak błyskawice oczu.

⠀⠀⠀⠀Wiele lat później ludzie z żywym zainteresowaniem podziwiali obraz, który powstał tamtego dnia. Podstarzały artysta, który nie zdążył wspiąć się na wzgórze i stylowo spóźnił się na całe wydarzenie uchwycił złociste ognie trawiące chram i stojącego wśród języków ognia samotnego demona. Malowidło nosiło tytuł: "Piekielny Artysta - co kryje przyszłość".