Kaminarimon

Re: Kaminarimon — Wto Wrz 20, 2022 12:08 am

Był to na swój sposób przygnębiający widok - Opuszczone domostwa, pozbawione właścicieli z nikłą szansą na ich powrót. Miał nadzieje, że w przyszłości ponownie światło życia, zagości zarówno w domach, jak przylegających do nich ulicach, wielką stratą byłoby gdyby nie zostały ponownie wykorzystane. Jednocześnie sam szacunek do Kannushi wzrastał, zadbał o dobytki oraz przestrzegania litery prawa w okolicy. Zdawało się, ze robił więcej niż niektóra szlachta czy samurajowie.
— Miło słyszeć, że tak pieczołowicie strzeżecie pokoju. Często się zdarza, że ktoś ośmiela się zakłócić waszą posługę w tym miejscu? — Zapytał, któż wie może czegoś ciekawego się dowie. Zawsze warto było wysłuchać plotek, a może trafi na jakiś trop niepokojących sytuacji w okolicy, którymi będzie mógł się zająć potem, a może nawet będą powiązane z jego zadaniem? Nie zaszkodzi spróbować, choć wątpił aby sam mnich był wysoce gadatliwy. Nie chciał też wypytywać ludzi za mocno, aby nie urazić samego Kannushi, który mógłby pomyśleć, że Takashi zwyczajnie mu oraz jego mnichom nie ufa.

Jego wyjaśnienia musiały być wystarczające, Yudai najwyraźniej był wysoce poważany wśród swoich ludzi, co jako Kennushi nie było czymś dziwnym wśród duchowieństwa. Nie było też co dłużej się zastanawiać, wkrótce został doprowadzony do swojej kwatery.
— Dziękuje za pomoc. — Odpowiedział. To czas, aby zająć się wiadomością, która wkrótce miała mu wyjaśnić wiele pytań jakie w głowie sobie zadawał. Przecież nie trudziłby się z napisaniem listu przed samą rozmową, niewątpliwie znajdowały się tam cenne informacje albo zarys sytuacji, który mógł pozwolić mu na dalsze, konkretniejsze działanie.

Złamał pieczęć, odwinął, prześledził wzorkiem tekst.

— Mhm. — Mruknął Takashi.

Nie wiedział co dokładnie o Tym sądzić, mógł narzekać czy zadawać sobie pytania "Dlaczego?" Nie mniej, nie miało to zupełnie żadnego sensu, miał konkretny cel i zadanie oraz musiał okazać pewien szacunek starszemu, taka "drobna" przysługa z pewnością nikomu nie zaszkodzi. Marudzić będzie po misji.
Wyszedł z kwatery, jeśli udało się złapać kapłana, który go przyprowadził toniewątpliwie poinformował go jego małym wyjściu, zapewniając że Łaskawy Yudai będzie wiedział o co chodzi. Jeśli nie, złapał tego czy innego mnicha aby go powiadomić.
Chodzenie wyżej czy też niżej, nie sprawiało mu problemów - Była to też świetna okazja aby zapoznać się z terenem, przyjrzeć się dzielnicy choć pobieżnie, bo do celu wolał trafić szybciej niż później w czym miał się wspomóc pytając duchownych, którzy pełnili swoją strażniczą posługę. Nie mniej, rozglądał się, zapamiętywał, oceniał, nie wiedział czy taka wiedza może mu się potem przydać, wolał być jednak przygotowany, a może nawet coś przykuje jego uwagę?

Re: Kaminarimon — Wto Wrz 20, 2022 7:38 pm

Bycie nieśmiertelnym nie wiązało się z wolnością. Wręcz przeciwnie. Ludzie byli wiecznie do czegoś przywiązani. Do siebie, do swoich problemów, do rodzin czy dzieci. Demony były wolne od takich przyziemnych rzeczy, a mimo to daleko im było od prawdziwej wolności. Doskonale zdawała sobie sprawę, że wypełnianie życzeń i rozkazów Kizuki lub też samego Stwórcy, było samo w sobie wyróżnieniem. Mimo zrozumienia jednak nie zawsze miała na to ochotę. Była kapryśna i trochę samolubna. Była demonem, co mogło pójść nie tak? Im więcej ludzi zjadała, im wyżej w hierarchii demonów się wspinała, tym bardziej zdawała sobie sprawę, że nie wszystkie rozkazy były odpowiednie. Ryo był kolejnym Kizuki, z jakim miała do czynienia. Zdążyła już zauważyć, że większość ich pomysłów była zrodzona jedynie z nudy i tak naprawdę nie miała żadnego głębszego sensu. Szanowała ich, nie odważyłaby się przeciwstawić, jednak jej największym pragnieniem było zastąpienie jednego z nich. Zbliżenie do ich jedynego Pana. Czy było to skryte marzenie każdego z demonów? Może właśnie z taką cechą je stworzono. Z chęcią posiadania władzy i siły.

Zadanie wydawało się proste, gdyby nie fakt, że za oknem tańczyły wciąż promyki słońca. Wpatrywała się w strugę światła wpadającą przez okno z niekrytą odrazą i pewnie odrobiną strachu. Wtedy właśnie Ryo ich ponaglił, a Kitsune jedynie zaklęła w duchu. Nie byłą mistrzynią w planowaniu, wręcz przeciwnie. Jako typowy lekkoduch działała chwilą. Dlatego też postawiła na te bardziej kreatywną kartę, na improwizację.
- Ryo-sama, czy użyczysz nam swojej ochrony przed słońcem? - Zwróciła się z prośbą do jednego z atramentowych cieni, który przed chwilą się odezwał. Jej krwistoczerwone tęczówki wpatrywały się w ciemność, kiedy skłoniła lekko głowę. Jego siła była niewyobrażalna w porównaniu do jej własnych umiejętności. Chciała to wykorzystać. Istniały dwie możliwości. Albo jej się oberwie, albo uzyska to, o co poprosiła. Znała gniew Kizuki, znała także ich błogosławieństwo. Wciąż pamiętała tamten moment, w którym Minoru podzielił się z nimi własną krwią…

Następnie zwróciła się do swojego nowego partnera w zbrodni.
- Piekielny Artysta, Taishiro - powtórzyła na przywitanie. Nikt nie chciał ujawniać swoich słabości, ani zalet. Westchnęła ewidentnie niepocieszona. Zaufanie innemu demonowi nie wchodziło w grę. W końcu im nie wolno było ufać. Kitsune nie zaufałaby nawet sobie. Mimo wszystko wiedziała, że jeśli mieli jakoś przetrwać ten parszywy dzień musieli współpracować. O dziwo przeszła już pracę zespołową, więc posiadała jakieś niewielkie doświadczenie. Niewiedza o przeciwniku była minusem, jednak niewiedza o swoim partnerze mogła być zwyczajnie zabójcza. - Moim sojusznikiem jest sama ciemność, Taishiro. Nie zawiedziemy - dodała wyciągając do niego bladą dłoń ze szponiastymi pazurami. Czy ją ujął?

Jeśli Ryo zdecydował się im użyczyć swojej mocy w przetrwaniu na zewnątrz Kitsune zamierzała z niej skorzystać. Jeśli nie - przywołała do siebie ciemność z otoczenia, aby stworzyć z niej dwie duże parasolki. Były czarne i lekko dymiące. Materialne, ale jednak nie do końca. Podała jedną demonowi, a drugą zostawiła dla siebie. - Nie wytrzymają zbyt długo - wyjaśniła zdając się na to, że i on miał jakiegoś asa w rękawie. A potem? Potem pewnie wyszli na zewnątrz w nieznane; na przeciw swojemu największemu koszmarowi, żeby odnaleźć zagubionego Zabójcę Demonów i odebrać mu ostrze, które było ich celem. Kitsune była uważna cały czas bacznie obserwowała otoczenie. Zamierzała cały czas trzymać się blisko cienia na wypadek jakiś niespodziewanych wydarzeń. Nie zamierzała spłonąć w tak zwykły i pospolity dzień.

Jej śmierć miała być przecież kurewsko epicka.

Re: Kaminarimon — Wto Wrz 20, 2022 11:29 pm

Taishiro przyglądał się z uśmiechem lektyce, znikającej nieopodal tej malowniczej bramy Kaminarimon. Będącej symbolem wiary dla ludzi, którzy szukają Bogów w pustce. Licząc, że nic jest w stanie usłuchać ich prośby. Ciekawe ilu tych próżnych zabójców modliło się w Kioto do boga deszczu Okamiego, by deszcz zabrał się w cholerę. Jednak taki to już jest tragiczny żywot tych śmiertelnych dusz. Błagają nic o łaskę. Zamiast prosić tych, co mogą ją udzielić. Lub samemu ją zdobyć...
Dlatego wierzył, że każde zadanie od Najwyższych i Stwórcy jest szansą na zbliżenie się do boskości. Szczególnie te najbardziej z pozoru niemożliwe. Gdyż nieśmiertelną legendą lub Bogiem staniesz się jedynie. Gdy dokonasz czegoś niemożliwego. Nie tylko dla człowieka, ale przede wszystkim demona.
Słowa Ryo sprawiły, iż ponownie strach napełnił ciało jego. Ustępując szybko szaleńczemu uśmiechowi na jego twarzy. Kizuki nie kazałby im wyjść na zewnątrz, gdyby to było nie możliwe. Czyli demon jest w stanie zaznać w jakiś sposób piękna dnia słonecznego. Jednak ograniczony umysł jego nie był w stanie znaleźć możliwości, która dałaby mu moc pokonania demoniego arcywroga. Inną niż "wezwanie" na "pomoc" człowieka. Za którą Kizuki pewnie wywaliłby go na Słońce osobiście.

Gdy Kitsune rozpoczęła swoje błagania, niemal natychmiast przyłączył się do nich. Obrócił głowę w kierunku ciemności pochylając ją wyraźnie, by nie patrzeć w pustkę:
- Ryo-sama obdarz nas proszę łaską swej ciemności. Która jest w stanie przyćmić nawet Słońce.
Nie było upokarzające dla niego prosić pokornie o coś Najwyższego. W końcu taka jest naturalna kolej rzeczy. Dopóty nie obdarzą śmiercią tyle zabójców, co on nie są w stanie równać się jego majestatowi. A jeśli przyjdzie mu za to umrzeć... to najwyżej nie umrze jedyny.

Błaganie skończywszy obrócił głowę w kierunku Kitsune, która słowa do jego kierowała. Z wyraźnym trudem, co westchnienie wskazywało. Zdradziła swój talent i rękę wyciągnęła, ku niemu. Jakby podjąć współprace chciała.
Uśmiechając się lekko artysta wyciągnął swą pazurowatą rękę przed siebie mówiąc:
- Demonia Lisico, Kitsune - odrzekł z wyolbrzymioną powagą mówiąc - Ma siła to urok i sztuka. Sprawmy, by ten dzień godny wieczności naszej się stał.
Objął bez strachu rękę demonicy. Wiedząc, iż nie zdradzi go przynajmniej na razie. Nawet najbardziej prymitywny demon, czuł przynajmniej cztery emocje. Nienawiść, ból, głód oraz strach. Nie ma lepszego spoiwa, niż to oparte na strachu przed Najwyższym. Po za oczywiście, strachem przed samym Stwórcą.

Jeśli otrzymali "błogosławieństwo" Kizukiego dziewiątego, Taishiro udał się w kierunku bramy, sygnalizując kierunek mówiąc:
- Ku bramie wiatru i pioruna...
Jeśli zaś daru nie otrzymali, bądź był jedynie niewiele lepszy od cienistej parasolki Kitsune, demoni artysta na ruchliwej ulicy Edo rozglądał się czym prędzej za powozem lub lektyką. Na którą czym prędzej wskoczył, ciągnąc za sobą demonice:
- Zajmij się wnętrzem.
Powiedział z wyraźnym rozbawieniem demon, chcąc by Kitsune zajęła się ludzką klientelom. Kiedy on w tym czasie skupiał moc swojej krwi na woźnicy lub tragarzu pełnym słodyczy głosem mówiąc:
- Zawieź nas czym prędzej za tej bramy próg...
Chowając się w cieniu pojazdu, gdy tylko upewni się, iż jego urok zadziałał, pomimo denerwującego Słońca lub czuł, że zaraz jego cień może się skończyć.

Niezależnie od scenariusza starał się za wszelką cenę pozostać dalej w cieniu. Wiedząc, że jeden błąd może skończyć się dla niego tragicznie... Jakiż ogromny uśmiech to szaleństwo na jego twarzy malowało.

Re: Kaminarimon — Pon Wrz 26, 2022 1:16 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀Takashi miał rację. Mnisi nie byli zbyt gadatliwi, ale na pytanie zadane przez zabójcę odpowiedzieli z grzeczności.
⠀⠀⠀⠀— Jedynie wierni, którzy roszczą sobie prawo do zdolności kannushi, ofiarowanych mu przez samych bogów. Wielki kapłan Yudai nie przepowiada przyszłości na życzenie.

⠀⠀⠀⠀Wychodząc z kwater nie napotkał swoich przewodników, ale szybko natrafił na innego mnicha, który zgodnie z zapowiedzią nosił ze sobą broń - długą tyczkę zakończoną krótkim ostrzem i przyozdobioną w liczne talizmany. Taka naginata służyła głownie do obrony, dlatego gdy wizja niebezpieczeństwa była nikła, kapłani starali się nie afiszować. Ten, którego zaczepił Matsumoto pokiwał głową usłyszawszy słowa zabójcy i wrócił do swoich obowiązków.
⠀⠀⠀⠀Wojownik pioruna pozostawiony samemu sobie nie miał innego wyjścia, a udać się we wskazane miejsce.

⠀⠀⠀⠀Droga w dół była jedynie odrobinę mniej monotonna. Okolicę zamieszkiwało niewielu ludzi i wszyscy oni nosili gdzieś przy sobie dziwny wisiorek - kawałek sznurka zakończony skórzanym okręgiem, na którym wypalono świątynny symbol. Taki sam widniał na pieczęci listu i nad bramą do dzielnicy. Najwyraźniej poruszanie się po terenach chramu wymagało wcześniejszej zgody strażników. Oni z resztą przyglądali się zabójcy czujnie.
⠀⠀⠀⠀Wystarczyło jednak przekroczyć Kaminarimon, by atmosfera wróciła do normy. U podnóża wzniesienia toczyło się normalne życie, a Takashi błyskawicznie zlokalizował wskazane w liście miejsce - znaki wskazujące na nazwę rodu widniały na szerokim słupie ustawionym przed wejściem do sklepu. Przeciskając się wśród ludzi, którzy licznie gromadzili się na ulicach Edo, zdołał dostać się do środka, ale nawet tutaj towarzyszyło mu kilku innych klientów. Nagłe, dziwne uczucie niepokoju pojawiło się znienacka i zniknęło równie szybko, a jego źródło pozostało nieznane.
⠀⠀⠀⠀— W czym mogę pomóc, wielmożny panie? — zapytała drobna dziewczyna, która wyłoniła się spod ściany, by zaczepić mężczyznę lekkim stuknięciem w łokieć. Wyglądała na oswojoną z otoczeniem, więc łatwo dało się zgadnąć, że jest zapewne córką z rodu Kanaka i pomaga rodzicom w ich zajęciu.

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Kizuki nie wydawał się skory do współpracy. Kiedy Kitsune majstrowała przy swoim pomyśle, on w postaci niekształtnej kulki ciemności czaił się w kącie, obserwując ich czujnie. Zapytany o pomoc odwrócił głowę - w cieniu kobiety pojawił się zarys męskiego profilu i dopiero słowa Taishiro połechtały dostatecznie jego ego, aby w ogóle zabrał głos.
⠀⠀⠀⠀— Nie. Nic nie uchroni cię przed słońcem na dobre — oznajmił, patrząc z wyższością na desperackie próby demonów wysłanych przez niego do zadania. Kiedy zdecydowali się przekroczyć próg, niczym płynna masa przetoczył się po pokoju i stopił się z wątłym cieniem Taishiro pod jego parasolką. Wąskie szparki oczu sugerowały, że wcale nie jest zadowolony z takiego rozwiązania.
⠀⠀⠀⠀Dwójka Izayoizuki nie wyczuwała jednak strachu, który towarzyszył im wcześniej, gdy rozmawiali z Ryo osobiście. Jego wątła obecność sprawiała, że czuli się bardziej jak właściciela kłopotliwego zwierzątka, a nie słudzy potężnego demona. Niewykluczone z resztą, że Kizuki który czaił się w ukryciu był jedynie ułamkiem świadomości tego właściwego.

⠀⠀⠀⠀Z zewnątrz buchnęło ciepłe powietrze. Chociaż nie znaleźli się bezpośrednio w słońcu, wokół było dostatecznie jasno, aby nawet pod baldachimem czuli nieprzyjemne szczypanie na skórze. I chociaż wędrowanie z parasolem w słoneczny dzień nie było niczym dziwnym, ich własne okrycie dymiło lekko, co szybko przykuło uwagę ludzi na ulicy.
⠀⠀⠀⠀Wiele par oczu spojrzało na nich z przestrachem.
⠀⠀⠀⠀— Przyłapani... — mruknął Ryo spod nóg Taishiro, choć jego głos mogły usłyszeć jedynie demony.
⠀⠀⠀⠀Szepty, narastająca woń obawy, omijanie szerokim łukiem. Gdyby tylko na ulicy znajdował się zabójca, natychmiast dostrzegły zagrożenie. Teraz, gdy ludzie wiedzieli o istnieniu demonów, wszystko, co w jakiś sposób wydawało im nie nierealne, kojarzyli z Muzanem i jego dziećmi.
⠀⠀⠀⠀Zanim atmosfera zrobiła się gorąca, od ulicy odgrodziła ich lektyka.
⠀⠀⠀⠀— T-tak jest panie... — zadrżał jeden z tragarzy, którzy osadził pojazd przez Taishiro i Kitsune, żeby pomóc im wsiąść do środka. Na szczęście wnętrze było puste, dlatego oboje mogli opaść natychmiast na siedzenie czując, że manipulowanie swoją sztuką krwi na słońcu odbiera im znacznie więcej sił, niż w normalnych warunkach.
⠀⠀⠀⠀Lisica znacznie dotkliwie odczuła osłabienie, gdyż utrzymywanie cienistych form pod bezpośrednimi promieniami wyczerpywało jej zapasy krwi w zawrotnym tempie. Poczuła się niemalże jak zwyczajny człowiek - zmęczona. Lektyka zadrżała, gdy para silnych mężczyzn uniosła ją pomiędzy sobą, by na życzenie Piekielnego Artysty zawieźć ich pod Kaminarimon.
⠀⠀⠀⠀Była to zaledwie kilkuminutowa jazda, jednak w cieniu, a nie w słońcu.
⠀⠀⠀⠀Przy bramie zatrzymali ich strażnicy. Z zewnątrz padły słowa uzbrojonego w naginate mnicha:
⠀⠀⠀⠀— Jaki jest cel wizyty?
⠀⠀⠀⠀

Kolejność: DS/demony lub demony/DS
Czas na odpis: 29.09 23:59
Dodatkowe informacje: -

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Czw Wrz 29, 2022 1:44 am

Świątynia była dobrze strzeżona, w dość wysokich standardach jak na straż świątynną - Chociaż nie dziw, że poprawa nastąpiła skoro istnienie demonów wyszło na jaw, a sam Kannushi momentami musiał być wręcz oblegany przez wiernych, kiedy okazało się, iż jego dar widzenia w przyszłość faktycznie przynosi pozytywne skutki. Czy jednak sami bogowie obdarzyli go tą umiejętnością? Pozostawał sceptyczny w tej kwestii, jednak na ten moment zdawał się robić więcej dobrego niż złego, a to dobrze rokowało jeśli chodzi o całą sprawę. Miał nadzieje, że ta tendencja się utrzyma, wolał uniknąć nieprzyjemnego zwrotu akcji.
Był przyzwyczajony do tłumów na ulicach, jako mieszkaniec Edo to dla niego codzienność, całkiem przyjemna zresztą lubił przebywać w rodzinnych stronach, a widok tylu ludzi przypominał mu o tym, że jest za kogo walczyć.

Do samego końca.

Wkrótce też udało mu się dostać do przybytku wskazanego w liście, poszło mu zaskakująco sprawnie.. Była klientela, jednak nie miał być to żaden... Z myśli wyrwało go nagłe poczucie niepokoju, intensywne i niezwykle krótkie, jakby intuicja na chwile mu zwariowała, dłoń powędrowała bliżej rękojeści choć jeszcze jej nie dotykała, aby nie sprowadzać na siebie uwagi. Rozejrzał się po pomieszczeniu, nic nie wskazywało na to aby był w sytuacji zagrożenia, również brakowało bytności jakiekolwiek demona, a zmysł milczał.
— Matsumoto Takashi — Przedstawił się, kłaniając się płytko. Tak jak etykieta nakazywała.
— Wiele dobrego słyszałem o trunku z wiosennych wiśni i miodu, który jest tutaj wytwarzany. Chciałbym go zakupić, dwie buteleczki powinny wystarczyć. — Dodał po chwili, wolał się pośpieszyć z zakupem. Dziwny niepokój, choć chwilowy zwrócił jego uwagę, powinien jak najszybciej dokończyć misje, a potem tu wrócić aby ewentualnie zbadać okolice, dla swojego spokoju - Choć może to po prostu jego urojenie? Widział też, że jego kruczy przyjaciel obserwował otoczenie więc z pewnością ostrzegłby go, gdyby zauważył niebezpieczeństwo wymagające jego interwencji. Nie mniej do Kaminarimon wolał wracać szybciej nie później, tak na wszelki wypadek.

Re: Kaminarimon — Czw Wrz 29, 2022 11:39 am

Słowa Kizukiego wyraźny zawód na twarz artysty wywołała. Zawód, który szybko przerodził się w ekscytacje ogromną. Bo jeśli jeden z najwyższych problemy pomimo potęgi swej posiadał. By przed Słońcem bezpieczeństwo sobie znaleźć. To tego dnia na wyżyny nowe wznieść się mogą. Niedostępne dla demoniego człeka przeciętnego. Jakąż ciekawą pieśń nową utworzyć mu będzie dane. Gdy ze słonecznego piekła powróci wnet w chwale.
Przyjął z uśmiechem oba dary udzielone mu przez demonów. Cienia mglistego oraz cienistej powłoki Najwyższego. Nie przejmował się ani trochę obecnym niezadowoleniem Ryo. W końcu Kizuki to nie widownia byle. Którą w pierwszym akcie zadowolić może. Spragniony był pewnie samobójczego biegu w Słońcu do świątyni lub modlitwy do jego oblicza trwającej, aż Księżyc wstanie. Jednak sztuka jego lepszy finalny efekt odniesie. Niż kompletnie niepotrzebna zagłada dwóch "niepokornych" demonów.

Taishiro czuł, jak bardzo nieprzyjemne Słońce dla niego było. Pod wpływem gorąca, które nie możliwe do zaznania w dzień było. Lekkiego szczypania, co drażniący ból wywołało. Oraz szepty ludzkie. Co wykrycie zwiastowało ich
"Któż spodziewać by się mógł, że demon w dzień wykryty zostanie?"
Odrzekł do siebie w myślach artysta, uznając iż Kizuki Dziewiąty na pewno w genialności swej ten fakt wykrycia przewidział. Jedynie ich z grzeczności informuje, jeśliby faktu tego dotychczas nie dostrzegli.
Po przejęciu lektyki usiadłszy na siedzeniu swoim, białowłosy drobnym szeptem do Kitsune się zwrócił. Tak, by potencjalnego podsłuchania przez tragarzy uniknąć:
- Jeśli z woli dziewiątego księżyca Ryo-samy polowanie na zabójcę w dzień odbyć się ma. - uśmiechnął się znacznie szerzej, czując jak szalony pomysł jest jego - To rolę w polowaniu tym odwrócić musimy, by zabójca do nas koniecznie przyjść musiał. Do miejsca ciemnego, przez nas wcześniej wybrane. Gdzie rzeź ogromną zrobimy, którą zatrzymać lub powstrzymać jedynie jego przyjście. Bądź zasadzkę, jeśli cel w okolicach jego odkryć zdołamy.
Widział doskonale zmęczenie ogromne lisicy. Spowodowane krótkim spacerem, na tym słoneczku. Kolejnego przeżyć jej się nie udać może, jeśli sił na nowo od jedzenia nie zbierze. A jeśli jej się nie uda... jego los przesądzony może być mocno.
Wpierw jednak przeszkoda ogromna przed nimi stała. W postaci przekonania do siebie strażników przy bramie stojących. Mógłby krwi spróbować znów użyć, by przekonać ich do wpuszczenia. Jednak sił marnować nie może. Bo jeśli oboje wrakami demona będą, szanse na zabicie nikłe mieć będą.
Dał sygnał ręką Kitsune, by swe demonio-królisio-lisie uszyska schowała, samemu oczu swoją czerwień na błękit zmieniając, nim odezwał się do strażnika przy bramie:
- Bogowie niech będą z wami czcigodny mnichu. - odparł z ogromną grzecznością i pokorą Taishiro - Przybywam z daleka do tej najjaśniejszej świątyni, przy bramie gdzie boskość wiatru i pioruna zaklęta została, wraz z małżonką co na ból kolan po porodzie niedawnym cierpi, by złożyć modły ogromne, ofiarę obfitą i prosić o modlitwę waszego najczcigodniejszego kannushi w intencji zakończenia tych wielotygodniowych straszliwych burz i ulew nad Kioto trwających. Co magazyny z ryżem chłopom niszczy, na głód skazuje wielu z nich. A jeśli się utrzyma przez kolejnych tygodni parę, osuszanie pól niemożliwe się niemal stanie.
Uznał iż słowa jego wystarczające będą, by przejście dalej w lektyce zafundować sobie. Żałując, iż wyjrzeć zza wozu nie może, wiedząc iż nawet najmniejszy promyk słońca zdradzić jego wieczne ciało może. Rękę swą jednak blisko sztyletów swych trzymał, gdyby przemoc konieczna się okazała do wejścia na górę potrzebna się okazała. Jednak atakować tych śmiertelników przy bramie tu nie zamierzał. Dopóty jego przykrywka pielgrzyma została zaakceptowana przez mnicha.

Re: Kaminarimon — Czw Wrz 29, 2022 5:25 pm

Była przerażona. Tak kurewsko się bała, jednak ze wszelkich sił starała się nie dać tego po sobie poznać. Walczyła z mdłościami i drżeniem rąk kiedy podawała Taishiro parasolkę. Miała nadzieję, że żaden z nich nie zauważył. Nie odważyła się przeciwstawić rozkazom Kizuki, nawet jeśli jawnie się z nimi nie zgadzała. Bawił się nimi i nawet się z tym nie krył. Dlaczego inaczej kazałby im wyjść w dzień? Paskudztwo. Słońce. I paraliżujący strach przed spopieleniem. Wyszła na zewnątrz z całej siły trzymając czarną parasolkę. Czuła jak światło słoneczne wyżera z niej całą energię. Była skupiona i w większości polegała na swoim partnerze. Ona jedynie próbowała utrzymać ich przy życiu. Jak za mgłą zdała sobie sprawę, że udało im się zdobyć lektykę i odetchnęła dopiero, kiedy praktycznie wpadła do jej wnętrza. Magiczne parasolki zniknęły w następnej sekundzie, a ona przymknęła odrobine zmęczone powieki. Starała się uspokoić oddech.

Dopiero po kilku chwilach zdała sobie sprawę, że demon się do niej odezwał. Wysłuchała go przygryzając policzek od środka. Powoli otworzyła czerwone ślepia, jak gdyby sprawiało jej to ból, spoglądając na niego spod wachlarza długich rzęs.
- No chyba sobie żartujesz - zaczęła fucząc na niego niczym typowa wkurzona kotka. Jej lisie uszy stanęły pionowo ku górze, a ściągnięte brwi nadawały jej bardziej komicznego i słodkiego, niż przerażającego wyglądu. Brakowało jeszcze tupania nóżką. - Chcesz robić rzeź w biały dzień? Żeby z jednego, zwykłego przeciwnika ściągnąć nam na kark całą straż w mieście i najlepiej cały korpus? - Kontynuowała przewracając teatralne oczami.- Nie-e! Może wybierzemy jakieś miejsce, zrobisz swoje czary mary i wyślesz kogoś po niego? - Zapytała zakładając ręce pod biustem i nadymając policzki. I choć z pozoru wyglądała na obrażoną, tak naprawdę zwyczajnie odpoczywała i starała się zregenerować utracone siły. Może jakiś jeden mały człowiek poprawiłby jej stan. Zdawała sobie sprawę, jednak to oznaczałoby złamanie jej umowy z Takuyą. Żadna z opcji nie była dla niej kolorowa. Nie musiałaby przecież od razu kogoś zabijać. Dwa trzy pięć gryzy i po sprawie. Człowiek bez ręki także mógł dalej żyć, prawda? Na pewno Takuya by zrozumiał. Oczywiście, że tak!

Już sobie poukładała w głowie całą sprawę i od razu poprawił jej się humor. Spojrzała na Taishiro z determinacją. Wiedziała, że nie przyjmie jej planu tak o, więc musiała znaleźć jakiś kompromis. Nie mogła mu nic kazać i wzajemnie.
- Zrobisz jak uważasz, ale lepiej nie zwracajmy na siebie niepotrzebnej uwagi. Dobrze, Piekielny Artysto? - Zapytała uroczym głosem, którego używała tylko gdy czegoś chciała, i spojrzała na demona wielkimi, maślanymi oczami. Delikatny uśmiech ozdobił jej pełne wargi. Była jednak gotowa zdzielić go czymkolwiek miałaby pod ręką, gdyby jej odmówił lub wycałować jego policzki, gdyby się zgodził.

Nie mieli jednak zbyt wiele czasu na pogawędki, bo już po krótkim czasie znaleźli się na miejscu. Ich zadanie stawało się coraz bardziej skomplikowane. Ponownie westchnęła, a jej lisie uszy posłusznie opadły na liliowe włosy. Przyklepała je trochę, założyła nogę na nogę i ze znudzeniem wpatrywała się w jakiś martwy punkt. Taishio zajął się rozmową, na całe szczęście. Jej brakowało cierpliwości.

Re: Kaminarimon — Nie Paź 02, 2022 12:05 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀Dziewczę odwzajemniło gest i złożyło dłonie w zadowoleniu, gdy Takashi wyraził swoje życzenie.
⠀⠀⠀⠀— Miło mi pana poznać. Ja jestem Kanaka Sakura, córka najlepszego browarnika w całym Edo! Domyślam się, że nalewka trafi w ręce naszego wielmożnego Kannushi? Nikt inny tak właściwie jej nie kupuje. Ale... to tajemnica! — wyjaśniła dziewczyna konspiracyjnym tonem, który biorąc pod uwagę tłumnie zgromadzonych ludzi tak czy inaczej rozniósł się po lokalu w postaci powtarzanych szeptów.
⠀⠀⠀⠀Kilka osób spojrzało w kierunku zabójcy oceniając jego wartość. Niektórzy okładali usta w kształt 'o' i uznawali, że należy lepiej zapoznać się z samurajem. Gdzieś za plecami Matsumoto ktoś mamrotał o Daisuke. "Czy kapłan nie miał przypadkiem spotkać się z filarem Pioruna? To on?" - pytał ktoś z niedowierzaniem.
⠀⠀⠀⠀Takashi opuścił lokal uzbrojony w dwie ceramiczne butelki owinięte w materiał, ale zaraz za nim więcej ludzi wylało się z ciasnej przestrzeni sklepu. Teraz obserwowali go z oddali, choć niektórzy rozpłynęli się w tłumie i wydawało się, że go śledzą.

⠀⠀⠀⠀W kierunku Kaminarimon zmierzał jednak bez problemów. Jeżeli ktoś rzeczywiście interesował się jego osobą, to robił to z bezpiecznej odległości. Brama zamajaczyła na końcu ulicy, kiedy podbiegł do niego jeden z uzbrojonych mnichów. Z daleka już pomachał do niego symbolem, który nosili przy sobie pozostali ochroniarze chramu.
⠀⠀⠀⠀— Wielmożny panie, mam wiadomość od Kannushi! — zapowiedział. Oczy młodego mężczyzny zwróciły się na pakunek, a zaraz za oczami w kierunku alkoholu wystrzeliły ręce. Mnich wyrwał z objęć Matsumoto cenny ładunek. — Doskonale! Zabiorę to do świątyni. Tymczasem oto list.
⠀⠀⠀⠀Zanim zabójca zdążył zaprotestować, chłopak zniknął już w tłumie kierującym się do świątyni. W rękach zamiast nalewki pozostał jedynie złożony czterokrotnie zwitek papieru.

> Treść listu została przesłana w wiadomości prywatnej <

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Tragarze opuścili lektykę na ziemie; zmieszali się nieco, zapominając dlaczego w ogóle niosą kogoś w okolicę bramy, jakby moc, które zakorzeniła w nich tą wiedzę zniknęła pod wpływem słońca. Najwyraźniej jednak nie grzeszyli inteligencją, bo wcale nie odeszli.
⠀⠀⠀⠀Mnich tymczasem ukucnął przy zewnętrze kotarze wsłuchując się w słowa Taishiro.
⠀⠀⠀⠀— Panie, wizyty u wielmożnego Kannushi są zakazane. Kapłan nie przyjmuje gości. Możecie jednak udać się pod kaplice aby złożyć swoje modły wraz z resztą wiernych. Czy złożyliście opłaty związane z wizytą? — zapytał, po czym wślizgnął rękę pod zasłonę wprost do wnętrza lektyki.
⠀⠀⠀⠀Najwyraźniej oczekiwał, że goście pokażą mu odpowiedni symbol, ale gest ocieranych o siebie palców, z dala od wzroku pozostałych mnichów przy bramie sugerował, że za odpowiednią łapówkę przepuści ich na wzgórze nawet bez tego.

⠀⠀⠀⠀Wokół bramy kręcili się ludzie. Ci, którzy wcześniej szeptali między sobą o demonach wtopili się w tłum, ale ulicą wzdłuż bramy wędrowały znacznie więcej ludzi. Teraz wśród ich rozmów dwa demony mogły dosłyszeć znacznie ciekawsze plotki.
⠀⠀⠀⠀"Podobno sam Daisuke przybył do świątyni, aby pokłonić się naszemu Kannushi!"
⠀⠀⠀⠀"Słyszałem, że mnisi mają złożyć dar z młodych chłopców korpusowi, żeby mógł ich wyszkolić w boju z demonami"
⠀⠀⠀⠀"Myślisz, że zobaczymy filara Pioruna, jeżeli zakradniemy się do świątyni przez las?"
⠀⠀⠀⠀Podekscytowane głosy dochodziły z różnych stron, a każda kolejna plotka wydawała się pikantniejsza od poprzedniej.
⠀⠀⠀⠀Ryo w formie cienistej kuli cmoknął głośno, wyrażając niejasne emocje związane z tym, co sam także dosłyszał. Prześlizgnął się po ciasnym wnętrzu i zaczaił za głową Taishiro, szepcząc mu prosto do ucha:
⠀⠀⠀⠀— Wy co najwyżej spotkacie się z mieczem Daisuke, śmiecie. Dlaczego nadal stoimy? Nie mamy czasu! — mamrotał niezadowolony, ale Piekielny Artysta mógł wyczuć w jego głosie coś w rodzaju... desperacji.

⠀⠀⠀⠀

Kolejność: DS/demony lub demony/DS
Czas na odpis: 05.10 23:59
Dodatkowe informacje: -

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Pon Paź 03, 2022 9:04 pm

Pazerność ludzka bywa ogromna. Nawet wśród tych co powinni być od nich wolni zdawała się być wielka. Kapłan w łapę chciał i pieniądze miały załatwić wszystko. Jak to dobrze dla demonów było, że świat ludzki wokół tego krąży.
- Oczywiście nie będziemy śmieć zakłócać spokoju czcigodnego i wielmożnego kannushi. A opłatę oczywiście uiściliśmy. - odparł szykując odpowiednią pieniędzy kwotę. Kładąc na dłoni mnicha monet srebrnych kilka, świadomy cen potencjalnych łapówek ludzkich. Nim jednak mnich wyciągnął rękę z karocy, zatrzymał ją na chwilę delikatnym ruchem mówiąc:
- Nasi tragarze znają drogę do kapliczki. Trafimy tam sami bez problemu.
Po czym dodał monet kilka, by upewnić się że żadnego mnicha nie zdecyduje się przydzielić, który wskazałaby drogę zaginionym wędrowcom.

Nim sprawą rozleniwionych tragarzy się zajął, szepty z tłumu tajemniczy uśmiech na twarzy wywołały. Świadomy był wręcz niemożliwe się wydawało. By taki skromny i mało znaczący demon jak on, miał w dzień pokonać jednego z zabójczych liderów. Czy miał sił dużo odpowiednio, by wyzwaniu temu podołać? Czy któremuś z demonów udało się kiedyś Hashirę w dzień pokonać? Dla ich Stwórcy ten wyczyn był pewnie możliwy z łatwością. Jednak, czy tak samo sytuacja się z dwunastoma Jego wybrańcami miała?
Szepty Kizukiego pomimo intencji nieczystych o powagi sytuacji poinformowały go wyraźnie. Miecz Daisuke. Filara zabójców demonów. On wart będzie więcej niż tysiąc mieczy. Być może odkupi ich grzechy demonie u Stwórcy samego. A jeśli w zestawie pojawi się sama głowa niego... Udowodnią wtedy wszystkim, iż nie są słabymi śmieciami. Pomimo słów jakich Ryo próbuje im wmówić...
- Za niedługo ruszymy. I z powolnego ludzkiego napędu nóg się uwolnimy za niedługo.
Odrzekł cicho odchylając lekko głowę w kierunku gadającego do niego cienia, przystępując w ekspresowym tempie do działania. Ruszając czym prędzej na przednią część karocy, by skryty dalej w cieniu rzec półszeptem do tragarzy skupiając swojej krwi moc:
- Targajcie nas drogą w górę dalej do kapliczki... - rzekł głośno swym ciepłym głosem pierwszą część komendy, dodając resztę słyszalnym tylko dla nich (i demonów) półszeptem - ...i skręcicie w las, przy okazji pierwszej.
Gdy i jeśli lektyka ponownie ruszyła usiadł ponownie na swoim miejscu zwracając się dopiero teraz do Kitsune, kontynuując falę szeptów:
- Czasu niewiele mamy i śpieszyć się musimy. Z Hashirą w beznadziejnej sytuacji walczyć i spotkać się nie możemy. Gnać będziemy do świątyni, gdzie Daisuke ma złożyć swój hołd.
Uśmiechnął się szaleńczo zdając sobie doskonale sprawę, co właśnie powiedział. Oczywiste było to, że łatwym zadaniem to nie będzie. Jednak, czy faktycznie niemożliwe to będzie?
- Przeczucie ogromne w mych demonich kościach czuje. Że stanie się coś, co przewidzieć nie jesteśmy w tej chwili w stanie. Oraz, że stawka większa jest, niż życie naszej dwójki... Co szanse daje nam spore... By sukces tego dnia osiągnąć.
Zamyślił się chwilę nad desperacją w głosie Ryo przypominając sobie, co w Kioto się stało. Gdy z cienistej masy z ciała artysty demonica służąca bezpośrednio pod Isamu-samą się narodziła. Siedząc w nim niezauważenie być może przez niemal dni dziesięć. Spoglądnął niepewnie za siebie, zastanawiał się, czy podobnego tricku Kizuki Dziewiąty użył. Czy ten niepozorny i żałośnie słaby cień może być tym, co zaledwie kilkanaście godzin temu wgniótł go w ziemie?

Re: Kaminarimon — Pon Paź 03, 2022 11:17 pm

To wszystko było jakieś popaprane. Miała ochotę warczeć pod nosem, jednak jeszcze udawało jej się powstrzymać. W ogóle jej nie leżało, że musiała tak bardzo się starać i wychodzić w ciągu dnia. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że jej nędzny żywot zasługiwał na takie traktowanie. Została stworzona po to, żeby służyć Stwórcy i jego najbliższym. Mimo wszystko pomysł zakradnięcia się gdzieś z palącym słońcem na plecach był zwyczajnie chory i bezsensowny. Zacisnęła z całej siły szczęki walcząc z gniewem tak mocno, że prawie pokruszyły jej się zęby. W powozie siedziała wyjątkowo cicho. Odkąd powiedziała Taishiro swoje zdanie zdecydowała się więcej nie wychylać. Miała okropne wrażenie, że Ryo poświęciłby ją jako pierwszą. Podobno nie przepadał za paniami. Uważała, że to zwykłe plotki, jednak nie zamierzała tego sprawdzać na własnej skórze. Jej partner zajął się rozmową z ludzkimi mnichami za co była mu wdzięczna. Miał zdecydowanie więcej cierpliwości niż ona. Wyczekała grzecznie momentu aż lektyka ponownie ruszyła z miejsca poruszając się dalej w stronę kapliczki. Słyszała jak Taishiro zdecydował, żeby skręcili w las. Z jednej chociażby najmniejsze okrycie drzew i cienia sprawiało jej ogromną ulgę. Z drugiej perspektywa wysiadania z powozu zdecydowanie jej nie siadła. Jeśli dało im się dotrzeć do lasu wyjrzała lekko przez okno starannie unikając jakiegokolwiek światła słonecznego.

- Przydatna umiejętność - zwróciła się do Taishro chyba odrobinę chwaląc jego moc. Dopiero w momencie, kiedy upewnili się, że znajdowali się w całkowicie zacienionym miejscu zdecydowali się wysiąść z powozu. Kitsune nie rozumiała pośpiechu Ryo, jednak pewnie miał swoje własne powody. Jego dziwny ton odrobinę ją rozpraszał i wcale nie pomagał.

Żeby nie tracić więcej czasu starali się przedzierać jak najszybciej przez las w stronę świątyni starannie wybierając w pełni zacienione miejsca. Taka opcja była zdecydowanie bardziej bezpieczna w wypadku konfrontacji i przede wszystkim szybsza. Nie byli ograniczeni wolnym krokiem tragarzy. Kitsune nie chciała narażać się na kolejną falę gniewu Kizuki i rozumiała, że Taishiro za pewne też nie. Zamierzała także unikać ludzi, żeby nie wzbudzać kolejnych podejrzeń.
- Jak wygląda Daisuke? - Zagadnęła po drodze kierując się w stronę świątyni. Filar Pioruna musiał być silnym przeciwnikiem. Wiedziała, że na jej poziomie nie miała z nim najmniejszych szans. Co gorsza Ryo także to wiedział. Zastanawiała się czy przyprowadził ich tutaj w roli mięsa armatniego czy może w roli przynęty. A może jedno i drugie? Cały czas była czujna i uważna. Gotowa na unik w każdym momencie, gdyby ktoś ją zaatakował.

*użyłam "my" w porozumieniu z Taishiro.
*staraliśmy się dopasować do otoczenia. Mamy nadzieję, że dobrze je zrozumieliśmy.

Re: Kaminarimon — Sob Paź 15, 2022 9:18 pm

Nie minęło dużo czasu, aby całą dyskrecje szlak trafił. Jeśli miał wybierać między prywatnym, niewielkim spotkaniem, a byciu na ustach całego miasta uznającym go za osobę, którą stanowczo nie był wolał to pierwsze - Rodziło to zarówno przewagę jak i pewne, nowe problemy z którymi będzie musiał się zmierzyć. Nie zapominał, że również był w Edo, a o demony było tutaj trudno tak samo o wrogów korpusu.. Tak czy inaczej, jeśli nawet ktoś czyhał w cieniu, stanie się bardziej ostrożny gdy tylko usłyszy, że w okolicy przybył sam Filar Pioruna, a nie jedynie kolejny przedstawiciel zabójców.

Takashi uśmiechnął się lekko.
— Kennushi zdaje się lubować w tym trunku. Często go zamawia? — Zapytał, specyficzna nalewka dla specyficznego mnicha. Sakura zdawała się dość popularnym imieniem, a w przypadku zabójcy pioruna zwiastującym niecodzienne problemy z jakimi będzie musiał się mierzyć. Ta też nie umiała trzymać sekretów, może tym razem wpadnie na jakiś trop? Chociaż nie spodziewał się nic przełomowego od małej dziewczynki.

Zabójca Pioruna szybko uporał się z zamówieniem, miał ochotę próbować zniknąć w tłumie - Co wydawało się ciężkim zadaniem, skoro miał całkiem charakterystyczny strój, nie mniej przy próbie delikatnego zgubienia przymusowych, niechcianych fanów Daisuke zachowywał czujność.. Teraz każdy mógł go obserwować i nie będzie wydawać się to podejrzane.. Również teraz dostrzegał istotne wady bycia Filarem, że też pomyśleć iż mają to na co dzień..
Czemu nie zdziwił go też fakt, że otrzymał kolejny list..

Nie mniej, nie zamierzał się przebierać i tak ubiór już miał nienaganny i całkiem przyzwoity bo był rzeczywiście całkiem nowy. Przed spotkaniem niewątpliwie jeszcze przygotuje wszystkie elementy stroju i je wyczyści w ramach możliwości. Jednak jak tylko będzie okazja obejrzeć okolice wyznaczonego miejsca, aby zorientować się w terenie to tak zrobił. Może przy okazji uda się zasłyszeć to i owo..

Re: Kaminarimon — Nie Paź 16, 2022 8:47 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀O krawców i sklepiki obładowane szatami nie było trudno. Skoro dzielnica świątynna została wyłączona z użytku, wszyscy tłoczyli się na ulicach poniżej. Takashi postanowił nie posłuchać jednak rady, którą otrzymał i sam wybrał dla siebie zajęcie.
⠀⠀⠀⠀Miał więc trochę czasu do zabicia, ale nic szczególnego nie zwróciło na siebie jego uwagi. Im dalej wędrował od wzgórza i bramy, tym mniej ludzi się nim interesowało. W pewnym momencie był już wolny od plotek powtarzanych za jego plecami, a gdy ponownie się zbliżył, ludzie zdawali się zapomnieć co takiego wywołało wcześniej ich zachwyt.
⠀⠀⠀⠀ Pozbawiony celu spacerował ulicami jak jeden z wielu mieszkańców Edo - nieistotny i niezauważany.

⠀⠀⠀⠀Tym razem posłaniec dorwał go, kiedy Matsumoto zbliżył się do świątynnego wzniesienia od zachodniej strony. Tutaj również zbudowano bramę, jednak nie tak imponującą jak Kaminarimon. Mnich-posłaniec złapał go za ramię, żeby zwrócić na siebie uwagę.
⠀⠀⠀⠀— Mam nadzieję panie, że udało ci się zrobić to, o co prosił kannushi — młody chłopak uśmiechnął się, świadomy doskonale, że Takashi postanowił zignorować list. Nie zraził się jednak i wcisnął mu do rąk jeszcze jeden, zaklejony identycznie zwitek.
⠀⠀⠀⠀Zanim zabójca cokolwiek z niego wyciągnął, mnich skłonił się lekko i wrócił na wzgórze.
⠀⠀⠀⠀Wiatr poruszył szatami slayera. Na niebie zaczęły gromadzić się ciemne chmury.

> Treść listu została przesłana w wiadomości prywatnej <

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Strażnik zagarniał chętnie pojawiające się na jego dłoni monety. Wprawnym ruchem spływały one po jego ręce do rękawa tak, że nie dało się go oskarżyć o przekupstwo. Przez chwilę udawał, że coś ogląda, po czym machnął dłonią do swojego kolegi. Skrzywił się jednak na ostatnie słowa Taishiro i pokręcił głową.
⠀⠀⠀⠀— Mimo wszystko będzie lepiej, jeżeli ktoś wam potowarzyszy. Chram jest obecnie strzeżony i nie wszędzie pozwalamy gościom wchodzić — zaznaczył bez szczególnej skruchy. — Zapewniam jednak, że nikt nie będzie wam przeszkadzał w modlitwie.
⠀⠀⠀⠀Mężczyzna wychwycił wzrokiem kogoś stojącego w cieniu, kiwnął głową przywołując postać, którą okazała się być młoda, zgolona na łyso dziewczynka. Ta ukłoniła się lekko do tragarzy i podążyła śladem lektyki niczym cień.
⠀⠀⠀⠀Ryo mrugnął ostrożnie, jakby wyczuwając przez ściany dodatkowe towarzystwo.
⠀⠀⠀⠀Nie wydawał się zadowolony.

⠀⠀⠀⠀Dziewczynka trzymała się w bezpiecznej odległości od wozu, ale kiedy na prośbę demona skręcił on do lasu, wybiegła na przód i strapiona czekała, aż z wnętrza wyłonią się goście. Ryo przezornie wtopił się w cień. Ciężko było nawet stwierdzić, czy nadal ich obserwował.
⠀⠀⠀⠀Uczennica zaczęła cichym głosem:
⠀⠀⠀⠀— Świątynia znajduje się w przeciwnym kierunku. Czy powinnam wskazać państwu drogę? — zapytała nieśmiało. Rozglądając się kątem oka na ścieżkę idącą między drzewa.
⠀⠀⠀⠀Taishiro poczuł dreszcze wywodzące się od jego cienia, kiedy tylko młoda przewodniczka zabrała głos. Choć demony nie odczuwały zimna w ten sam sposób co ludzie, nagle zrobiło mu się chłodno. Dziewczynka uniosła wtedy wzrok.
⠀⠀⠀⠀Musiała być człowiekiem. Nic nie wskazywało na to, że jest inaczej.
⠀⠀⠀⠀Za plecami dwójki ciągnęły się liczne, kamienne ścieżki z których najważniejsza prowadziła do głównej platformy modlitewnej. Dookoła wyrastało kilka mniejszych domów dla mnichów i służby, a w oddali krył się sporych rozmiarów pawilon. Już z daleka widoczni byli otaczający go strażnicy. Ludzie, którzy przybyli tutaj aby się modlić znajdowali się pod czujną obserwacją straży.
⠀⠀⠀⠀Włosami Kitsune potrząsnął porywisty wiatr.
⠀⠀⠀⠀Na niebie zaczęły gromadzić się chmury.

⠀⠀⠀⠀

Kolejność: DS/demony lub demony/DS
Czas na odpis: 19.10 23:59
Dodatkowe informacje: Takashi jedno spóźnienie (poza zgłoszeniem)

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Pon Paź 17, 2022 10:05 pm

Wychodząc z wozu Kitsune zarzuciła na głowę delikatny kaptur pelerynki, jak gdyby chciała chronić się przed pogodą. Wiedziała, że chociaż w okrutnych promieniach słońca taka ochrona była praktycznie niczym, może dzięki temu udałoby jej się przynajmniej ukryć lisie uszy. Oczywiście przywiązywała specjalną uwagę, żeby przylgnęły do jej głowy i zostały przykryte liliowymi włosami, tak nigdy nie mogła im do końca ufać, jak gdyby rzeczywiście żyły własnym życiem. Nie lubiła chować swojej demoniej natury, swoich demonich atrybutów, jednak wiedziała, że w tym momencie nie miała wyjścia.

Miała dziwne wrażenie, że nikt nie był zadowolony z ich nowej przewodniczki. Kitsune spojrzała na dziewczynkę, a jej buzię od razu rozświetlił lekki uśmiech. Nie wiedziała dlaczego uważała dzieci za wyjątkowo słodkie i śliczne, niczym małe puchate zwierzątka. Traktowała je zdecydowanie lepiej niż resztę ludzi. Nie posiadała swoich wspomnień, więc skąd mogłaby wiedzieć? Nie pamiętała jak sama Niwa odwiedzała ją czasem nocami i za rączkę zaprowadzała do domu, żeby mała dziewczyna z dobrego rodu nie pałętała się po lesie. To ona sprowadziła na nią błogosławieństwo przemiany w demona. To on pokazała jej małe puchate białe lisy. Kitsune jednak nie miała pojęcia. Jeszcze...

Wyciągnęła jednak dłoń w stronę dziecka. Specjalnie ludzką, żeby jej nie przerazić.
- Byłoby nam bardzo miło, gdybyś nam pomogła - odparła wesoło podchodząc do małej i jeśli ta ujęła jej dłoń zamierzała ją trzymać za rączkę. - Jak Ci na imię? - Zapytała miło rozglądając się po okolicy, jak gdyby podziwiała widoki. Tak naprawdę oczywiście skanowała teren starając się wykryć wszelkie możliwe niebezpieczeństwa. Chociaż z pozoru wydawała się miła, tak naprawdę była spięta niczym struna. Cały czas uważna i pełna obaw. Zerknęła także w stronę nieba, które momentami przedzierało się przez gęste korony drzew. Chmury przyniosły jej ulgę, jednak nie pomogły całkowicie się rozluźnić.

Kitsune nie zamierzała zatrzymać małej. W najlepszym scenariuszu dziewczynka mogła im pomóc dotrzeć na miejsce nie wzbudzając większych podejrzeń strażników i reszty turystów. W najgorszym lisica zwyczajnie ją zje na drugie śniadanie. Obydwie opcje wydały jej się wyjątkowo kuszące. Gdzieś tam w tyle tliła się myśl co by sobie pomyślał Takuya, jednak im dłużej przebywała bez jego towarzystwa tym cichsze stawały się jej myśli z nim związane. Zwłaszcza od pewnego niebezpiecznego spotkania z demonem o czarnych włosach i szelmowskim uśmiechu, którego drugim imieniem była zabawa.

Brała także pod uwagę, że dziewczynka mogła okazać się jakąś formą pułapki. Nie byłby to pierwszy raz, kiedy maiłaby do czynienia z takim przedstawieniem. Kiedy wykonywała zadanie dla samego, wielkiego Minoru - na punkcie którego miała taką obsesję - również natrafiła na dziecko, które potem okazało się kimś zupełnie innym. Niebezpiecznym. Zamierzała trzymać małą blisko siebie, żeby mieć ją także na oku, gdyby coś kombinowała. Nie chciała dwa razy popełniać tego samego błędu. Rzuciła ukradkiem spojrzenie w kierunku Taishiro i wygasajacej obecności Ryo. Czy wszystko szło według planu? Potem pewnie ruszyli w stronę świątyni, nie za szybko jak przystało na małżonkę po porodzie. Gotowi na to co miało nadejść.

Re: Kaminarimon — Sro Paź 19, 2022 10:20 pm

Niepotrzebnie. Ah jakże bezcelowo. Czemu tak bardzo ochrona w tym miejscu jest wielka? Że pomodlić się nie można w ciszy bez strażników na karku. Odpowiedź w sumie jasna była. Bo ten Wielki Daisuke tu jest... Jednak, czy Hashira bronić się sam nie mógł. Musiał mieć stado mnichów go broniących? Może faktycznie, aż tak silny nie jest... A szansa była większa niż sądził.

Pewnych chodem z lektyki wyszedł, poprawiając swoje kimono. Przeklęte Słońce świecić się zdawało. Na dworze było pewnie gorąco było. Lecz nie czas było by pogodę i krajobraz leśny podziwiać. Artysta popatrzył z pozornie życzliwym uśmiechem na tą biedną mniszkę. Czując niemal od razu zimno dziwne... Które źródło musiało pochodzić od cienia:

- Pani... jest panią... - rzekł Taishiro próbując swój widoczny dla kobiety chłod przemienić w ogromne zaskoczenie - Mój wzrok zawodzić mnie musi mocno skoro za mężczyznę wpierw cię wziąłem. Po stokroć przepraszam..

Gdy Kitsune zajęła rozmową losu ofiarę artysta zdał się na odwagę, by za siebie się obrócić. Patrząc z lekko podniesionymi brwiami na miejsce, gdzie jego cień był powinien. Nie rozumiejąc, czemu to zimno wystąpiło. Gdyż ta emocja, ze strachem mu się głównie kojarzyła. Idiotyczne to jednak było... Przecież chyba ten Wielki i Potężny Kitsune Ryo nie bał się jednej dziewczynki małej. Ta idiotyczna myśl uśmiech na twarzy artysty wywołała, kiedy do kobiet obrócił się ponownie. Kładąc dyskretnie swą rękę na jednym ze sztyletów swoich.

Wystarczył jeden celny rzut w oko, gdy nikt by nie patrzył. Drobna szarża, a następnie wrzucenie jej do lektyki. Jeśli szczęście ci tragarze do środka by nie zajrzeli. Może by nawet zmarnował krwi trochę, by kazać ją wynieść za miasto.

Z drugiej zaś strony, czuł wyraźnie, że wie niemal nic. To nie było zwykłe polowanie na zabójcę. Już od samego faktu, że jest dzień oraz że tym zabójcą okazał się Daisuke. Po to, że zaledwie chwilę temu myślał o kapliczce i świątyni jako dwóch różnych budynkach. Być może nadal nimi były. Znajdując się na przeciwnych krańcach wzgórza. Jednak może są one bardzo blisko siebie? Albo to faktycznie ta sama budowla, dlatego zamiennych słów użyła. Wiedział, że w pewien sposób jest zagubiony w tym co się dziej. A jedyna osoba, która zdawała się wiedzieć co chwilę strzelała fochy. Przejmując się podejrzanie zbyt mocno dwójką demonów, co na stracenie wysłani zostali.

Nim jednak decyzje podjąć zdołał, czarne chmury na niebie zawitały. Co nadzieję ogromną zwiastowały. Na sukces pomimo przekleństwa słonecznego:
- To tak kapliczka świątynią jest...? - zapytał demon spoglądając uważnie na ludzką kobietę - Jednak tak jak pani już zauważyła, moja małżonka zdecydowała się przejść pieszo. A odmówić jej nie potrafię. Dlatego poprowadź nas do świątyni. W miarę szybko, bo może padać zaraz zacznie..
Odrzekł artysta zdejmując rękę z pierścienia. Decydując się "wykorzystać" usługi tej kobiety. Nie spuszczając z jej wzroku, ani na chwilę. Jeśli zdecyduje się ich oszukać zaprowadzając ich do zasadzki jakiejś. Nie zawaha się ani na moment, by jej głowę ciała pozbawić...

Re: Kaminarimon — Sro Paź 19, 2022 11:44 pm

Takashi zmrużył oczy, tak jak mógł się spodziewać - Nie znalazł nic przydatnego, ani nic podejrzanego.. Znajomość terenu były atutem, jednak zdawało się, że w tym przypadku nie będzie miało to większego znaczenia.. Plotki ucichły, a o samym Kennushim, mimo że temat ożywił się na chwile to nic także nie zdołał wychwycić. Wnioski nasuwały się same, albo naprawdę był słabym śledczym albo faktycznie nie ma niczego do czego mógłby się przyczepić.

Przetarł dłonią oczy, może po prostu za dużo pracuje.. Wszędzie się pilnuje, doszukuje zagrożeń i cały czas szuka tych, którzy byli w Edo, podczas tej pamiętnej masakry. Czy teraz właśnie przez to traci koncentracje? Czy coś mu umyka, coś czego nie zauważa? Nie mógł zawieść Daisuke, tak samo jak innych, którzy na niego liczyli.

Ponownie posłaniec, kolejny list.

Takashi rozwinął go skrzętnie, treść go bynajmniej go nie pocieszyła.. A zaniepokoiła w jakimś sensie. Jednak tym razem miał przynajmniej konkretny powód, aby udać się w to miejsce, zaczepienie być może, którego potrzebował. Wiatr zwrócił jego uwagę na pogodę, niebo pochmurniało. Ponownie spojrzał na końcową treść listu.

Powinien się pośpieszyć.

Re: Kaminarimon — Pią Paź 21, 2022 8:12 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀Ostatecznie wszystkie decyzje należały do zabójcy. Kannushi uważał się za osobę na tyle ważną, by rozkazywać nie tylko młodym slayerom, ale również samemu Daisuke. Nie mieli jeszcze nawet okazji się spotkać, a Takashi już czuł niepokój związany z dziwnymi prośbami starca. Sądząc jednak z tonu listu, sytuacja mogła się w tej kwestii niebawem zmienić.
⠀⠀⠀⠀Czas uciekał, a poza tym nad miastem zaczęły gromadzić się chmury. Błyskające z oddali pioruny zwiastowały jakieś nieszczęście. Burza zwykle symbolizowała gwałtowne zmiany.

⠀⠀⠀⠀Zielarz nie był wcale zaskoczony wizytą. Wydawało się, że już od progu jego mądre, ukryte pod siwymi brwiami oczy zrozumiały w jakim celu zjawił się u niego zabójca. Zajmował się swoimi sprawami, chudymi rękami ścierając coś w moździerzu.
⠀⠀⠀⠀Sklepik był mały zagracony. Pachniał tak mocno, że Takashiemu aż zakręciło się w głowie. Właściciel sklepu nie zaczął jednak rozmowy, tylko czujnie śledził ruchy mężczyzny, a strzelając na boki sugerował, by młody zabójca rozejrzał się dookoła za tym, czego potrzebuje.

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Dziewczyna choć zdecydowanie młodsza, nie była wiele niższa od Kitsune. Pasowała na mniszkę, nawet jeżeli kobiet nie zwykło szkolić się w boju. Złapana przez Kitsune za dłoń zachowała spokój, choć demonica mogła odnieść wrażenie, że nie wyrwała palców wyłącznie przez wzgląd na dobre wychowanie. Szkolona w chramie od dawna nie czuła się dzieckiem.
⠀⠀⠀⠀— Świątynny teren zajmuje większość wzgórza, ale niektóre miejsca mogą odwiedzać tylko mnisi — odpowiedziała na pytanie Taishiro, unosząc lekko jedną brew. Oczy dziewczyny prześlizgnęły się po demonie i padły na jego cień. Spochmurniała. — Właściwie... mogę was zaprowadzić do kaplicy, która zwykle jest zamknięta dla odwiedzających. Od czasu gdy Kannushi przewidział cud dla pewnej ciężarnej kobiety... nie chciałam podsłuchiwać, ale przypadkiem usłyszałam, że cel wizyty związany jest z porodem, panie. — Dygnęła lekko i uniosła wzrok do Kitsune. Z tak bliska trudno było ukryć lisie uszy, ale dziewczynka wydawała się dziwnie spokojna. Nawet jeżeli coś zauważyła, nie dała tego po sobie poznać.
⠀⠀⠀⠀Ryo pozostawał milczący. Tylko Taishiro odczuwał, że ukryty w mroku Kizuki emanuje w jego kierunku aurą ostrożności.
⠀⠀⠀⠀Wiatr popychał po niebie kolejne chmury. Mniszka pociągnęła mocniej Kitsune, nie czekając na ich odpowiedź.

⠀⠀⠀⠀

Kolejność: -
Czas na odpis: 23.10 23:59
Dodatkowe informacje: Takashi jedno spóźnienie (poza zgłoszeniem)

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Nie Paź 23, 2022 6:34 pm

Udawała, że wszystko było w porządku. Miała nadzieję, że jeśli rozegra to wyjątkowo spokojnie wszystko się ułoży. Nie uszło jej uwadze, że mniszka wcale nie była zbyt chętna do trzymania się za ręce. Może nie lubiła być traktowana jak dziecko. Widocznie była starsza mentalnie niż wypadało na jej wiek. Kitsune nie wydawała się jednak zrażona. Pociągnięta zachichotała i zaczęła iść ciągnięta przez dziewczynkę. przez chwilę zastanawiała się czy by sobie jej nie zatrzymać. Była śliczna i mała i Kitsune lubiła przecież towarzystwo. Zabrano jej wspomnienia, jednak jako córka z wysoko postawionego rodu na pewno została do tego stworzona i wychowana Do bycia mamą. Na samą myśl poczuła odrobinę ciepła w swoim martwym sercu i dziwny nieprzyjemny uścisk w żoładku jak gdyby sprzeczne emocje całkowicie ją rozdzierały. Pytaniem tylko kto zostałby przybranym tatusiem? Takuya czy Suna? Fakt, że brała tego drugiego pod uwagę jeszcze bardziej ją zdziwił. Miała ochotę kopnąć jakiś duży kamień z całej siły.

Chociaż trzymała ją w lekkim uścisku, żeby przypadkiem nie zrobić jej krzywdy, wciąż spoglądała na nią kątem oka. Była czujna, gotowa na wyrwanie się i unik. Nie chciała drugi raz przejechać się na dziecku, tylko dlatego, że wyglądało tak niewinnie.

Mała podjęła dosyć niewygody temat i chociaż słodki uśmiech nie opuszczał ładnej buzi Kitsune już liczyła wszystkie sposoby na jakie ukarze Taishiro za jego długi język. Mógł wymyślić coś innego. Już wcześniej postanowiła, że powyrywa mu zęby. Teraz także brała pod uwagę jego wszystkie włosy i kończyny. W s z y s t k i e.

- Czemu kaplica jest zamknięta dla odwiedzających? - Zagadnęła ją po drodze. Spojrzała na Taishiro szukając w jego oczach porozumienia. On jednak także wydawał się tak sam rozdarty. Czyżby Ryo, który z początku ciągle miał swoje zdanie i nie potrafił się nie wtrącać, w końcu zamilkł? Miała przeczycie że nie oznaczało to nic dobrego. - Sama jestem ciekawa co kryje przyszłość - westchnęła szczerze. Jej życie było jednym wielkim zlepkiem niewiadomych. Potrzebowała przewodnictwa, przepowiedni. Tęskniła za Minoru. Pragnęła jego uwagi, jego mocy. Była ciekawa co u Takuyi, nie widzieli się odkąd wyruszyła do Kyoto. Tak wiele się zmieniło. Nie wiedziała, w którą stronę podążyć, a jej całe istnienie stało pod znakiem zapytania. Taishiro by nie zrozumiał. Ryo pewnie osobiście wystawiłyby ją na słońce. Miała tak wiele pragnień i marzeń, a zarazem tyle samo obaw i strachów. Przygryzła dolną wargę, bo robiło się coraz bardziej pochmurnie, a ona miała okropną ochotę porozmawiać z ciemnością. Może ona miała jakieś odpowiedzi?

Re: Kaminarimon — Nie Paź 23, 2022 11:44 pm

Taishiro widział wyraźnie co się tu święci. Czuł w swoich lędźwiach, wyraźnie.
"Ona wie."
Patrzyła w cień. Czy dostrzegła w nim Ryo? Patrzyła w niego. Czy dostrzegła w nim demonie rysy? Cokolwiek się działo, czuł lekką ostrożność powiązaną z nieufnością ze strony Kizukiego. Która zdawała sie być skierowana chyba w jego skromną demoniom osobę. Możliwe, że wymagał od niego większej charyzmy i nie pozostawiania takich kwestii w rękach Kitsune. A może... zauważył jego sztylet. Jakby zależało mu na życiu tej dziewczyny. Lub na nie zdradzaniu otwarcie swojej przykrywki teraz:
- Tak jest to pośrednio spowodowana porodem mej małżonki. - przytaknął Taishiro, uznając, że musi znowu przejąć inicjatywę. Bo ta głupiutka Kitsune nie jest w stanie tego zrobić, kończąc rozmowę z nią na paru zdaniach, bez sprzedaży choć minimalnej ilości bajek. Miał coraz większe wrażenie, że zdecydowana większość demonic jest kompletnie bezużyteczna. Jego podwładne to najlepszy tego przykład. Moc ich krwi to jedyna rzecz jakie miały do zaoferowania. Dlatego zdecydowanie wolał obcować z ludzkimi...
Jednak cokolwiek myślał wszystko było ukryte pod maską łagodnego uśmiechu. Którego celem stała się ta łykowata mniszka
- Pani chce nam załatwić audiencje z czcigodnym kannushim? - odrzekł artysta z wyraźnym szokiem wypisanym na twarzy. Zniżając lekko głowę rzekł:
- Doprawdy nie musi pani, jednak otrzymawszy taką możliwość, aż wstyd odmówić. Czym żeśmy zasłużyli sobie na ten zaszczyt spotkania tej czcigodnej osoby?
Zapytał się Taishiro nie spuszczając z jej wzroku. Skoro wiedział, że moc sceny jest po stronie jego, może z łatwością wykorzystać ją do celów swych. Będąc ciekawy, jak ta mniszka poradzi sobie z tą dziwną pozorów grą.
- Czy powinniśmy się skradać, iść dumnie, czy... A tak mamy biec.
Dodał śmiejąc się pod nosem udając ogromną ekscytacje, szykując pod nosem kolejną salwę dziecinnych pytań. Biegnąc lub idąc szybkim krokiem (w zależności od ich tempa) parę metrów za tą dwójką:
- Jaka była najbardziej spektakularna wizja jaką czcigodny kannushi wywróżył? Czy potrafi przewidywać pogodę taką jak teraz? Od kiedy czcigodny kannushi otrzymał od Bogów dar przewidywania? I jak on to właściwie robi? Czy coś powinniśmy mu ofiarować albo jakoś przyszykować się do tego lepiej? I... jak ma pani na imię? Bo zapomniała pani o tym wspomnieć, gdy moja małżonka o to spytała...
Zasypywał ją gradem tych pytań, pełny świadomości że musi na nie w jakiś sposób odpowiedzieć. Skoro ma pełnić rolę osoby, która ma ich zwabić w tą zasadzkę, musi nakarmić ich słowami. By zaprowadzić ją do miejsca, gdzie z daleka od ludzi przypadkowych stoczą bój z Daisuke. Liczył, że Kitsune miała chociaż odrobinę rozumu, by być tego świadoma. Jednak, czy gdyby była, czy ta bojąca się podnieść rękę na ludzi demonica w pierwszym rzędzie, na rzeź by biegła? Jeśli nie, to smutna rzecz się stanie. Gdyż za głupotę płacić trzeba.
Obdarzył demonie drobnym uśmiechem, gdy ta obróciła się w jego w stronę. Wszystko jest w końcu w najlepszym porządku. Wcale nie rozglądał się kątem oka, czy nikt nie wyskoczy na nich zza krzaków. Lub jakiejś wisteri, która sprowadzą na nich ból głowy. Cokolwiek się stanie podejrzanego, pierwszą ofiarą stanie się ta mniszka. Musiał tylko przemyśleć, czy zrobi to przy pomocy swojego sztyletu. Czy nie zrobi z niej drugiej żywej tarczy na Daisuke?

Re: Kaminarimon — Nie Paź 23, 2022 11:52 pm

Ito Soh - Przyjaciel Kannushi, zielarz jaką role on przybierze w tym całym planie? Jakie zioła zostały przygotowane, do czego służyły? Żałował, że nie miał wiedzy z ich zakresu, znał tylko marną podstawę.. A najlepiej to kojarzył herbatę oraz wisterie z którą był zaznajomiony na co dzień.. Zapach mieszaniny roślin, naparów czy innych specyfików, które mogły się znajdować w tym miejscu przyprawiały go o zawrotny głowy.. Zastanawiał się czy powinien je wdychać, był tu krótką chwile, a taki natłok intensywnych zapachów nie był niczym przyjemnym. Zaczynał doceniać starca, że był w stanie siedzieć tu cały dzień..

Skłonił się lekko, jako że mężczyźnie należał się szacunek ze względu na jego wiek. Rozglądając się po pomieszczeniu, Kannushi wspominał o przygotowanym pakunku.. Gdzieś powinien tu być, może nie będzie musiał grzebać w tych wszystkich ziołach.. Jego zmysł też zdawał się nie być pomocny w tym zadaniu, wątpił aby macanie roślin było jakkolwiek pomocne. Nie mówiąc, że mógł dotknąć jakiegoś dziwnego rodzaju bluszczu czy innej pokrzywy, a to ostatnie czego chciał. Nie mniej, rozglądał się za czymś interesującym, nad czymś co faktycznie mogło być tą przesyłką.
- Miałem odebrać pakunek.. Chodzi o coś konkretnego? - Zapytał przy okazji, starzec wcześniej nie odezwał się ani słowem, pozwalając mu swobodnie wybrać w jego asortymencie.. Nie wyciągał jednak jeszcze pochopnych wniosków, mądrzy ludzie oszczędzali słowa i mówili wtedy, kiedy było to potrzebne.

Re: Kaminarimon — Czw Paź 27, 2022 10:45 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀Wiekowy mężczyzna spoglądał na Matsumoto ciemnym, może nawet odrobinę smutnych wzrokiem. Na pytanie uniósł się bez pośpiechu i podreptał na zaplecze. Zanim wrócił, do zabójcy doleciał jego stłumiony głos:
⠀⠀⠀⠀— A więc to ciebie spotkał dzisiaj ten zaszczyt... — Odgłosy przewracanych słoików i szurania workami przerwał na moment wypowiedź sprzedawcy. Ito Soh poruszał się starszym marszem, dlatego zanim wyłonił się zza niskich drzwi minęło kilka długich chwil. Westchnął patrząc w twarz młodego mężczyzny. — Oto i ona. Z przykrością Ci ją daje. — Odparł tajemniczo i natychmiast machnął chudą ręką, pokazując, że nie zamierza rozwijać tych słów. Odwrócił się plecami do lady, żeby wolnymi ruchami porządkować wystawkę. — Idźże, Kannushi na pewno czeka. Niecierpliwy jest jak rozpieszczona księżniczka, a nie stary mędrzec.
⠀⠀⠀⠀Zgarbił się jeszcze mocniej i Takashi miał pewność, że nic więcej z niego nie wyciągnie.

⠀⠀⠀⠀Tym razem nie czekał na niego żaden posłaniec. Został tylko on, brama i wzgórze, na które tym razem musiał wspinać się samodzielnie. Teraz nie było już czasu, aby wracać się w sprawie drugiego listu. Nadszedł czas, aby przygotować wszystko, co jeszcze mógł, a potem spotkać się wreszcie z Kannushi - a może także ze swoim przeznaczeniem.
⠀⠀⠀⠀Ponad miastem zaczęło grzmieć, a ulice zrosił delikatny wciąż deszcz.

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Po kilku szybkich krokach mniszka zwolniła i spojrzała ponad ramieniem na Kitsune. Minę miała nietęgą, a przede wszystkim poirytowaną. Grad pytań skomentowała westchnieniem, jakby wścibskich turystów takich jak oni obsługiwała z niechęcią.
⠀⠀⠀⠀— Z rozkazu Kannushi. Tylko czcigodny może je odwiedzać — odparła na wzmiankę o zamkniętej kaplicy. Mimo to dziewczyna nadal brnęła przed siebie, prowadząc ich właśnie tam, gdzie mnichów z bronią było niewielu. Szli zakosami i wąskimi przejściami, z dala od głównych ścieżek chramu. — Nie zamierzam... - westchnęła - ... źle mnie zrozumieliście Panie. Jestem zaledwie uczennicą, mnie nie wolno nawet spoglądać na Kannushi bez jego zgody, a co dopiero organizować spotkania. Chodzi wyłącznie o jedną z kaplic... od kiedy doszło tam do cudownych narodzin, w pomieszczeniu ciągle pachnie krwią. Dlatego została zamknięta, ale minęło wiele tygodni... na pewno wywietrzała, a to właśnie tam najlepiej składać modły w takiej intencji, prawda? — Zignorowała pozostanie pytania o Kannushi, a odezwała się dopiero, gdy wspomniał o imieniu. — Czcigodny nadał mi imię Świnka.

⠀⠀⠀⠀Przez resztę drogi dziewczyna milczała. Prowadziła ich - o ile nadal chcieli za nią podążać, na ubocze. Kaplica już z daleka wyglądała na zamkniętą. Otoczono ją słupami, między którymi falowały zwoje z wymalowanymi, wielkimi znakami bramy Kaminarimon. Świnka jednak pomagając sobie ręką odepchnęła zasłonę i wprowadziła ich na chodnik przed głównymi drzwiami.
⠀⠀⠀⠀Oboje poczuli natychmiast, że coś jest nie tak.
⠀⠀⠀⠀Kaplica rzeczywiście pachniała krwią, ale nie starą i zwietrzałą, ale świeżą, smakowitą krwią, w takich ilościach, że mogli sobie nawet wyobrazić, jak litry spływają po lakierowanej posadce we wnętrzu. Głód, którego wcześniej w ogóle nie czuli natychmiast osłabił ich czujność.

⠀

Kolejność: -
Czas na odpis: 29.10 23:59
Dodatkowe informacje: Takashi jedno spóźnienie (poza zgłoszeniem)

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Sob Paź 29, 2022 7:16 pm

Coraz bardziej ją irytował. Przez kilka chwil zastanawiała się czy rzeczywiście Zabójcy byli jej wrogami czy Taishiro drepczący niczym natrętna mucha za jej plecami. Brała pod uwagę, że każdy był inny. Naprawdę starała się zostać prawdziwą oazą spokoju, jednak dawno nikt nie szargał tak mocno jej nerwami. W pewnym momencie uspokajające oddechy, zaciśnięta szczęka i nadmierne strzępienie rękawów kimona przestało jej pomagać. Miała ogromną ochotę wyrwać mu język. Stałby się znacznie lepszym partnerem bez niego. Szkoda, że w końcu i tak by odrósł. Kitsune wychodziła z całkiem innej zasady niż Taishiro. Wolała mówić mniej niż więcej. W końcu przy tak wielkiej paplaninie łatwiej można było pomylić fakty i przewieźć się na kłamstwie. Zwłaszcza, że mała mniszka oceniała ich od samego początku. Ona także pozostała czujna, nic w tym dziwnego. Im więcej kłamstw wygadywał tym bardziej ich pogrążał. Naprawdę ze wszystkich demonów na świecie musiała trafić na tak okropną gadułę? Zastanawiała się czy rzeczywiście był tak niezrównoważony czy tylko udawał.

- Wybacz za małżonka - szepnęła do dziewczynki - mówi sporo, kiedy się ekscytuje, ale to nic szkodliwego - dokończyła i chociaż mówiła cichutko doskonale zdawała sobie sprawę, że demoni słuch Taishiro wyłapał jej słowa. Miała nadzieję, że sam zdecyduje sobie odgryźć ten cholerny język. Przynajmniej byłoby ciekawie.

Resztę drogi - na całe szczęście - spędzili w milczeniu. Kitsune w końcu lekko odetchnęła i przestała być spięta w trzy dupy. Nie musiała się martwić, że jej partner ponownie zacznie wygadywać jakieś niestworzone rzeczy na temat porodu. Po co obarczać obcych takimi informacjami? Nie rozumiała i nawet nie starała się zrozumieć. Miała zwyczajnie inne zdanie, inny charakter. Demony były samolubne i próżne. Każde z nich przecież wiedziało wszystko najlepiej. W końcu dotarli do kapliczki, która wyglądała na zamknietą. Wystarczył jeden oddech, żeby wyczuć cudowny zapach krwi. Kitsune zatrzymała się w pół kroku na chodniku i nie zamierzała iść dalej. Była pewna, że Tai również to wyczuje. Odruchowo zasłoniła sobie usta i nos rąbkiem kimona oraz zaczęła oddychać płytko przez usta i zaciśnięte szczęki. Uwielbiała jeść, nie było czego ukrywać, jednak nie mogła sobie pozwolić na chwilę słabości. Nie w takim miejscu.

- Chyba jednak nie wywietrzała. Strasznie tutaj śmierdzi - skwitowała lustrując uważnie dziewczynkę i odsuwając się od niej w tył, aż stanęła na równi z Taishiro. W kupie siła? - Może jednak wybierzemy się gdzieś indziej? Nie lubię brudnych miejsc - dokończyła udając przepraszający ton. W końcu była panienką z dobrej rodziny prawda? Oczywiście, że nie zamierzała wchodzić do takich "obślizgłych" miejsc. Wizja zlizywania każdej kropelki ludzkiej krwi była zachęcająca, jednak jeszcze całkowicie nie zapomniała obrzydliwych szponów strachu, jakie wcześniej zafundował im Ryo. Wolała go nie wkurwiać. Dlatego też ze wszystkich sił starała się panować nad sobą i pozostać czujną. Chciała skupić się na misji, na powodzie, dla którego tutaj przyszli. Ryo nie bez powodu kazał im się spieszyć. Chyba.

Chociaż jej uwaga głównie była skupiona na dziewczynce, rozejrzała się po okolicy, żeby niczego nie przeoczyć. Cały czas była gotowa na unik, gdyby ktoś zamierzał ją niespodziewanie zaatakować.

Re: Kaminarimon — Sob Paź 29, 2022 7:32 pm

Oto i ona. Z przykrością Ci ją daje.

Takashi uniósł lekko brew, - Jedno słowo, a zwróciło jego uwagę. Przykrością? Chodziło o to, co miało się wydarzyć za ścianami świątyni czy o coś, błahego, jak rzadkość dawanych roślin? Kolejny raz odpowiedziała mu cisza, miałby przycisnąć starca i zmusić do gadania? To nie była ścieżka jaką podążał, był obrońcą.. Nie zniży się do poziomu demonów albo niektórych zabójców, którzy lubowali się również w podobnych środkach, a znając zaparcie starców to za pewnie i tak by z niego nic nie wyciągnął, domyślał się też, że sam Ohno Yudai doskonale dobrał osoby do zadań, tak aby wszystko poszło zgodnie z przeznaczeniem

Samuraj skłonił się bez słowa i opuścił budynek z pakunkiem o nieznanej mu zawartości. Odpowiedzi na pytania nie znajdzie tutaj, doskonale wiedział, że wszystkie są w tym jednym miejscu. Skierował wzrok ku wzgórzu, rozlegające się grzmoty nad miastem dodawały mu z jakiegoś powodu pewności, a wraz z towarzyszącym deszczem były wręcz kojące.
Dotarł wkrótce do frontu bramy, zatrzymał się na chwilę, wpatrując się w posąg przedstawiający Raijina, Boga Piorunów - Tak też nazywała się ezoteryczna technika, która została mu podarowana.. Zawsze zastanawiał się czy to był kunszt poprzednich zabójców czy jednak dar od samego bóstwa.. Tak ogromna moc, zdawała się wręcz nieosiągalna dla człowieka..

Gdy przekroczył bramę, udał się do swojej kwatery pozostało mu jedynie się przygotować i podsumować dzisiejszy dzień.

Rozwinął mate oraz przystawił niski stoliczek obok, tak aby mieć przestrzeń zarówno do czyszczenia, jak również do ewentualnego pisania. Położył również broń przed siebie, dokonując ostatniej inspekcji - Choć mógł robić to ze względu swoich wątpliwości, to prędzej wiązało się z wyćwiczoną rutyną.. Katana wszak była jednym i ostatnim przyjacielem w najgorszych momentach każdego zabójcy.. Co prawda, niektórzy mieli kule ale to z pewnością, że jako pospólstwo nadal musieli gdzieś wbić kołek czy co też tam robią albo przynajmniej wiązało się z wyjątkowo niezabawnym tekstem jak "Niech mnie kule biją!".
Skupił się również na szatach, aby były czyste do czego skrupulatnie się przyłożył.. Jego krawiec zapewnił go, że takie ułożenie wzorów oraz dopasowanie kolorów to był ostatni krzyk mody w Edo. Jak teraz o tym pomyślał, to co innego miałby mu powiedzieć? Właściwie, przytakiwanie na zachcianki szlachetnych to najlepsze co mógł zrobić - Dla niego czysty zysk.

Nadszedł również czas na raport, przynajmniej ten w myślach.

Kennushi był intrygującym człowiekiem, nie miał skrupułów aby rozkazywać nawet samemu Filarowi Pioruna, traktując go jak chłopca na posyłki. Udało mu się przewidzieć, że na miejsce jednak nie dotrze we własnej osobie.. Kupuje alkohol, którego nikt inny nie kupuje, sam moment ich spotkania, ma zostać uwieczniony, a i zioła zostały dobrane specjalnie do nadchodzącej okazji. Jego przyjaciel przekazał mu, że nie jest cierpliwą osobą, co zdawało się dziwną cechą, jak na człowieka, który widzi przyszłość i skrupulatnie podchodzi do planowania. Oczywiście ogromne poważanie wśród swoich podwładnych, nie było niczym nadzwyczajnym ale wartym do odnotowania, szczególnie, że faktycznie zdawał się pilnować porządku w okolicy oraz dbać o nią. Kusiło go aby otworzyć pakunek, jednak wolał nie nadszarpywać zaufania gospodarza.. Westchnął ciężko, wszystko było jedną wielką stertą informacji, które w niczym mu nie pomogą.

Schował z cichym sykiem broń do sayi. Pora spotkać się z przeznaczeniem.

Re: Kaminarimon — Sob Paź 29, 2022 11:17 pm

Taishiro ucieszył się w duchu kiedy mniszka próbowała zatrzymać jego jakże wspaniały udawany zapał. Wiedząc, że jeśli zareagowałaby inaczej, oznaczałoby że idą w jawną zasadzkę. Dzięki jego roli będą bardziej ludzcy dla niej. Niestety Kitsune była za głupia, by pojąć jak większej głębi jego pytań nadano. Mało który demon byłby tak mądry jak on. By dostrzec siłę tam gdzie nikt jej nie widzi.
- Miejsce gdzie zdarzył się cud... - odrzekł z dziecinną ekscytacją w głosie - Słyszałas to... Sakura-san. To cudowne miejsce do składania modłów.
Tak to musi być to. Jak mógłby śmieć, że zgubiony jest mocno. Kiedy Kizuki jest cichy w swych poradach. To znaczy że na tropie dobrym być muszą...

Zignorował kompletnie słowa Kitsune ciesząc się że w końcu chociaż trochę próbuje tworzyć swoją postać w tej sztuce. A nie grać siebie. Co to za aktor, co tylko siebie gra? Jest niczym ci co udają, że w stadzie rolę mają większą niż mają. Lub zabójcy co myślą że czynami swymi przegraną już dawno wojnę w swój sukces zmienią. Mogłaby pomyśleć tylko by podczas razu następnego. Ukryty przekaz w jej ustach ukryć. Chyba, że przekaz jej zachęceniem był. Do gadania więcej i głupiej. Kitsune głupsza byłaby wtedy jednak niż sądził. Jeśli myślała że dalsze gadanie jego do celu jakiegoś by prowadziło.

Gdy dotarli w końcu oblicze tej kapliczki, zapach poczuł wręcz ogromny. Za kuszący i mocny. Na tyle, że pragnął wypić do dna wszystko, co tam się znajdowało. Zlizać z podłogi kapliczkę całą, co zapraszała ich wręcz do jej wnętrza.
Popatrzył wyraźnie gniewnym wzrokiem na Kitsune, delikatnie budząc skrytą wcześniej aurę mroku i ciemności jego (HD). Wkurzony zapachem krwi dla niego być może nie dostępnej przed którą furią chciał się bronić wycedził przez zęby:
- Głupia małżonko. Oczywiście że musieliśmy dotrzeć tam, gdzie być mamy!
A przynajmniej muszą. Kizuki nie zaakceptuje błędu. Jeśli tak się stanie lepiej dla niej by Śłonce zabrało ją z tego świata. Bo to w końcu przez nią tą mniszka jeszcze żyje... To przez nią porażkę osiągną w tej chwili! Bo w końcu otwarcie wnosił by rzeż zrobić. A Kizuki widział, że gardło chciał jej przeciąć.
Z ogromnym gniewem wypisanym na twarzy obrócił się do dziewczyny, by z mocą krwi jego kurtynę niewiedzy na temat największy raz na zawsze zniszczyć:
- Gdzie Daisuke ma się spotkać z Kannushi?
Jeśli usłyszy z ust Świnki w tej kapliczce albo nie wiem, nie zamierzał zawahać się ani trochę. Da demonicy od pół do sekundy reakcji nim w poganiający sposób popchnie ją i Świnkę w kierunku kapliczki, samemu udając się w tą stronę. Z szaleńczą ekscytacją na jego twarzy wręcz wymalowaną. By stawić czoła zapachowi krwi mocno kuszącej. Licząc, że nie podda się mu całkowicie.
Jeśli zaś odpowiedź będzie niesatysfakcjonująca lub podejrzanie mniszka podczas uroku zachowywać się będzie. Pozostaje mu jedynie słuchać i unikać potencjalnych ciosów jej. Szykując sztylety do zakończenia jej żywota. Gdyż przez nią ich znacznie cenniejszy zakończyć się może... Chyba że usłyszy coś. Co sprawi że to pozorne odwrócenie uwagi jednak nim nie było.

Re: Kaminarimon — Nie Paź 30, 2022 8:41 pm

Co kryje przyszłość

Matsumoto Takashi

⠀⠀⠀⠀Godzina wyznaczonego spotkania miała niebawem wybić. Takashi otrzymał niewiele czasu dla siebie, ale skoro zapowiedziano uroczysty obiad, nie musiał martwić się niczym, poza swoim wyglądem i samopoczuciem. Niedługo potem do jego pokoju zapukał uzbrojony mnich, który wyjaśnił, że odprowadzi go do specjalnego pomieszczenia na uboczu chramu.
⠀⠀⠀⠀Szli krótką chwilą, lecz w pewnym momencie wkroczyli za małą bramę, gdzie nie kręcili się już zwykli ludzie, czy nawet mnisi. Panowała tutaj spokojna, nieco napięta atmosfera wielkiego wydarzenia. W pewnym momencie do pochodu dołączyło się jeszcze kilku chłopców z ogolonymi głowami, którzy wprowadzili zabójcę na schody wysokiej pagody.
⠀⠀⠀⠀— Szanowny Matsumoto Takashi! Zabójca Pioruna, przedstawiciel Filara Daisuke! — zapowiedział go mnich, a potem przed otworzyła się brama.

⠀⠀⠀⠀Obszerna sala skąpana była w mroku. Z początku wydawało się, że jest opuszczona, ale kiedy Takashi wkroczył do środka, gdzieś w oddali zabłysło złote światło. Drzwi za nimi zatrzasnęły się, a dźwięki dochodzące z zewnątrz nagle urwały.

Kitsune & Taishiro

⠀⠀⠀⠀Niebo skąpane w sinych obłokach falowało ponad rozciągniętym w dolinie miastem. Cynobrowe kontury kaplicy odcinały się od stali burzowego krajobrazu, a jej ściany falowały w oczach demonów wonią wielu świeżych trupów. Litry krwi, które tutaj przelano działały niczym pułapka na muchy - kusiły osłabione słońcem drapieżniki. Wystarczył moment zawahania ze strony demonicy, aby Taishiro wykorzystał sytuacje i przejął inicjatywę, zmuszając ją do podporządkowania się. Oboje wspięli się więc na niewielki podest. Mniszka wyszła na przód, aby otworzyć drzwi.
⠀⠀⠀⠀— Brudne... nie... — zaczęła Świnka, ale kiedy drewniane wrota rozwarły się lekko, z wnętrza uderzył ją potworny zapach. Ręce dziewczyny opadły wzdłuż jej boków, cofnęła się i zasłoniła usta dłonią. Pozostałych odgłosów nie dało się nawet nazwać słowami.
⠀⠀⠀⠀Niewielka kaplica wypełniona była ciałami. Coś, czego demony sądząc po zapachu mogły się już spodziewać. Wiele z nich było rozszarpanych, nadgryzionych, kończyny oderwane od korpusu walały się po całej przestrzeni lakierowanej posadzki. Drewno zniknęło pod kałużami ciemnej krwi, a tu i tam rozsmarowane były ślady bosych stóp. Drobnych, niemalże dziecięcych, ale uzbrojonych w pazury śladów.
⠀⠀⠀⠀Dziewczyna zgięła się w pół, z trudem utrzymując pion. Wypluła z siebie kolejne słowa.
⠀⠀⠀⠀— D-Daisuke? Nie rozumiem... nic nie wiem o takim spotkaniu... Nic z tego nie rozumiem...

⠀

Kolejność: -
Czas na odpis: 02.11 23:59
Dodatkowe informacje: Takashi jedno spóźnienie (poza zgłoszeniem)

ROAD TO HASHIRA

Re: Kaminarimon — Pon Paź 31, 2022 10:29 pm

No i jak zwykle musiała się wkurwić. Ponownie wróciły myśli dlaczego tak bardzo irytowały ją inne demony.
- Sakura-san. Znowu nazywasz mnie imieniem swojej kochanki, mój drogi - odparła tonem przesłodzonym brązowym cukrem. Chciał aktorki to ją dostał. Już miała po dziurki w nosie bawienia się to całe przedstawienie. Może i on był Artystą i bawiła go ta cała farsa. Ona była jednak lisem i zdecydowanie miała dość usprawiedliwiania się przed jakimś małym ludzkim dzieckiem. PO CO? Czysta głupota.

Kiedy Taishiro specjalnie zaczął wypluwać z siebie swoją aurę w Kitsune aż się zagotowało. Momentalnie postąpiła tak samo. Zdawała sobie sprawę, że jego aura była większa, ale czy dzieląca ich różnica była w ogóle spora?

Głupia małżonko.
- Jaki ty jesteś kurwa nudny - skwitowała teatralnie przewracając krwistoczerwonymi tęczówkami. Mała Świnka dostała pokaz prawdziwego, wieloletniego małżeństwa. Z piekła rodem. Od razu do niego podeszła spoglądając na niego z góry. Był naprawdę niski. - Nie bez powodu mamy tą samą rangę, chłopczyku, więc zacznij nad sobą panować - wysyczała przez zaciśnięte szczęki prawie krusząc sobie przy tym zęby. Miała wrażenie, że ciemność skryta pod koroną wysokich drzew zaczynała się gotować. Cały czas była czujna i zamierzała momentalnie zrobić unik, gdyby Tashiro zdecydował się unieść na nią swoją obrzydliwą łapę, a potem przysadzić mu ze zdwojoną siłą. - Jeszcze raz mi rozkażesz, a pozamiatam Tobą podłogę.

Odwróciła się na pięcie ruszając schodami w górę, tak jak sobie wcześniej tego zażyczył. Po kilku krokach ponownie się zatrzymała cały czas zatykając sobie nos. Świnka otworzyła drzwi odsłaniając wszystko to, czego powinni się byli spodziewać. Pięknie.
- Zadowolony? Natrafiliśmy do czyjejś spiżarki. Pamiętasz w ogóle o celu naszej wizyty, czy promienie słońca Ci przygrzały, mężu - skomentowała, bo już dawno przestała się hamować. Przyszli tutaj po miecz. Ostrze Nichirin, aby przypodobać się swojemu Stwórcy. Ryo-sama specjalnie wskazał im młodego Zabójcę, wspominał także o mieczu samego Daisuke. A oni obecnie zaglądali do czyjejś kuchni i podziwiali leśne widoki. Piekielny Artysta chciał rzezi, to ją dostał. Skierowała spojrzenie na zgiętą w pół dziewczynkę, która ledwo radziła sobie z widokiem. Małe ślady po pazurach wielkości dziecka nie uszły jej uwadze. Czyżby Świnka nocami była niegrzeczna?

- Dziewczynko, szukamy nietypowego miecza z wygrawerowanymi napisami albo młodego Samuraja w złotoczarym stroju, o żółtych oczach, który przybył dzisiaj do Kaminarimon - zwróciła się prosto do małej. - W zamian za to pomożemy odnaleźć właściciela tego miejsca. Nie mamy jednak czasu do stracenia - zaoferowała wskazując dłonią na stos leżących ciał. Zdecydowała się więcej nie owijać w bawełnę. Już zbyt wiele czasu stracili. Świnka od początku zdawała się zauważać ich prawdziwą, demonią naturę. Mimo to Kitsu nie uświadamiała jej nic wprost. Wolała ją podejść. Czy rzeczywiście zamierzała pomóc w odnalezieniu sprawcy? Nie wiadomo, co dokładnie chodziło jej po głowie. Lisy podobno były chytre. Kitsune wciąż nie do końca ufała Śwince, chociaż straciła także zaufanie do swojego partnera. Była czujna i uważna. Nie zamierzała popełnić błędu. Gotowa do uniku.