Takuya czuł, że powoli uchodziły z niego wszelkie siły, aczkolwiek dalej parł przed siebie widząc, że Mori najprawdopodobniej również ma zjazd energetyczny. O to w końcu przecież w treningu chodziło, prawda? Aby wzajemnie wspinać się na wyżyny swoich umiejętności. Gdy jego atak znów nie trafił i został złapany za rękę instynktownie ciągnął ją w dół chcąc momentalnie wyprowadzić kopnięcie z półobrotu, aby wyswobodzić się z uścisku, aczkolwiek wtem dostrzegł, że Mori nie miała już chęci kontynuować. Dopiero gdy on też się zatrzymał na chwilę, aby wziąć głębszy oddech dotarło do niego jak bardzo był już zmęczony.
-W porządku.- odparł lakonicznie biorąc głębszy oddech i wypuszczając głośniej powietrze. Służyło to oczywiście uspokojeniu przepływu powietrza w jego ciele. Zmierzył ją lekko wzrokiem, gdy ta pozwoliła sobie na dowcip. Aż dziwne, że komuś tak dumnemu było tak do śmiechu gdy dostał na treningu wpierdziel, bo nie dało się ukryć, że to on częściej ją trafiał. Pomimo tego trzymała się bardzo podobnie do niego. Nie dało się ukryć, że w pewien sposób było to godne podziwu. -Tsss. Dobre sobie, ale muszę przyznać, że też nie najgorzej się poruszasz. Parę rzeczy wymaga jeszcze poprawy, ale przynajmniej się nie zawiodłem.- skoro Mori zamierzała być uszczypliwa, on nie zamierzał być jej dłużny. -Oj już tak się nie bocz, relikcie przeszłości.- oznajmił siadając niedaleko niej. On zaś postawił na dużo luźniejszy sposób siedzenia. Jedną ze stóp miał na ziemi i rękę po tej samej stronie oparł na kolanie, a drugą nogę miał luźno położoną na ziemi.

Od feralnego ataku minęło kilka dni, mimo wszystko nadal odczuwała jego skutki. Codzienna zmiana opatrunków nie należała do najłatwiejszych, zwłaszcza, że umiejscowienie ran temu nie służyło. Łopatka oraz same ramie. Co miała jednak zrobić ? Nie mogła bardziej obarczać Fukuro i tak wystarczająco jej pomógł. Poza tym miała odczucie, że nie przepada chłopak za ludźmi więc nie chciała się narzucać swoją osobą.  Gdyby nie Tatsu, użytkowniczka  oddechu kamienia, zapewne nie byłoby jej wśród żywych. Idąc tak trafiła pod te gigantyczne drzewo. Poprawiła futerko przy kimonie dbając o to by zakryć porwane miejsce no i zakrwawione. Krew łatwo nie schodzi, jej zapach również. Ostatnimi dni dbała bardzo by nie wychodzić po zmroku, ale nawet to nie dawało gwarancji. Obecnie była pełnia  dnia a ona nie mogła dłużej wytrzymać w zamknięciu.  Na jej twarzy i w myślach błądził smutek, melancholia jej nie opuszczała, w końcu była tylko 15 latką, która opuściła rodzinny dom - Bezpieczną przystań. Na rzecz czego? Ratowania ludzkich istnień jako medyk ? Właściwie dopiero się uczyła a tutaj już takie coś. Dowiedziała się o istnieniu demonów. W zasadzie czy normalne  leki działają równie skutecznie na rany przez nie zadane? - Ah, mogłam go zapytać. - Mruknęła sama do siebie i spojrzała do góry w konary drzewa.  Wielkie, nigdy takiego jeszcze nie widziała. Teraz póki co musiała poszukać informacji o glicynii. Jeśli ma przeżyć będzie jej to potrzebne. Zdążyła się przekonać. - Ojcze, twoja duma umrze ostatnia, przysięgam.. - Mimo, że była od nich daleko, mimo iż uciekała przed  losem w pewnym sensie. Wiedziała, że zostanie zmuszona by wkrótce kogoś poślubić a ona tego nie chciała, wybrała swoją własną ścieżkę. Każda rana  będzie jej teraz o tym przypominać a zwłaszcza blizny, które na pewno zostaną po takim ataku.

Wszystkie drogi prowadzą do Osaki, a przynajmniej tak było w przypadku Kiyoshiego, gdy był bandytą, zawsze najprzyjemniej pracowało mu się w Osace stąd gdy tylko mógł to tu wracał by nałapać zleceń. Szczególnie gdy zlecała mu je pewna czarnowłosa arystokratka. Kiyoshi szedł przed siebie z kataną opartą o ramię, spojrzał w górę i ziewnął. Od kiedy został zabójcą  zmienił swój tryb życia na nocny, stąd też to że był o tej porze na nogach było dla niego samego niewygodne ale nic z tym zrobić nie mógł. Był w końcu na wrogim terenie  jeśli chciał przemierzać te ziemie to wyłącznie gdy wielkie słońce chroniło go z góry. Lubił wyzwania i możliwość skosztowania mięsa jako nagrodę za zwycięstwo ale jeszcze bardziej preferował życie z wszystkimi kończynami, raz już był na skraju śmierci i bardzo nie chciał wracać do tego nieprzyjemnego stanu.
Przemierzał powoli ścieżkę, pogwizdując przy tym, kierował się w stronę wielkiego drzewa. Na sam jego widok przypominały mu się stare czasy, nie raz gadał swoim ludziom iż powiesi ich na gałęziach tego wiekowego giganta jeśli będą mu się stawiać. Tak w końcu najlepiej zyskiwało się lojalność, strachem. Opowiedziałby z chęcią tą historię swemu krukowi ale ten tchórz był wysoko na niebie, nie dziwił mu się kompletnie. Często bowiem groził iż zje go jeśli ten zirytuje swojego właściciela. Kiyoshi ziewnął po raz kolejny, zatrzymał się pod drzewem i dopiero wtedy dostrzegł samotną dziewczynę opartą o drzewo.
— Hej Ty! Żyjesz jeszcze? — Zapytał Kiyoshi patrząc na dziewczynę podejrzliwie, choć z pewną nadzieją. Gdyby była martwa to mógłby okraść jej zwłoki, martwym kosztowności się nie przydadzą.

Stała spokojnie kompletnie ignorując otoczenie. Myśli jej zaczęły płynąć z prędkością światła i im na to pozwalała, takie oczyszczenie było dobre. Zapewne dalej by to trwało, dalej by ignorowała świat gdyby nie fakt, że usłyszała melodię. Zamrugała oczami bo to było dość? Nienaturalne? Nie spotykała się z czymś takim na co dzień. Dalej wróciła do kontemplacji drzewnego giganta gdy usłyszała słowa, mocno brzmiące i pewne. Szybko się rozejrzała i zdała sprawę, że były one skierowane do niej. - Hę? Że ja ? No tak.. Jeszcze.. To dobre określenie.. - Zaśmiała się krótko i podrapała po głowie, wiatr lekko zawiał kanzashi w jej włosach które wydało delikatny dźwięk. Spojrzała na chłopaka z delikatnym uśmiechem a widząc jego oblicze nieco ją wmurowało. Zabrakło jej słów? Co musiał przeżyć? Co go tak makabrycznie doświadczyło? Zapewne gdyby wiedziała co sobie myślał i co chciał zrobić, myślałaby inaczej. Podeszła nieco bliżej nie tracąc kontaktu wzrokowego. W zasadzie powinna zacząć poznawać ludzi z okolicy jeśli miała tutaj zostać. - Coś się stało? Tak bardzo wyglądałam na martwą? - Zapytała dosyć cicho, speszyła się lekko bo faktycznie niedawno mogłabyś martwa leżeć pożarta pod świątynią a jej zwłoki odkryto by dopiero po kilku dniach. Przy każdym ruchu puls nieco przyśpieszał, w końcu rany cholernie bolały i niewiele z tym faktem mogła zrobić. Czekając na odpowiedź chwyciła futerko i mocniej je przycisnęła do twarzy czując się nieco głupio. Miałą dziwne wrażenie, naprawdę dziwne. Niby czuła, że chłopak był groźny, jej neurony jej to przekazywały, ale jakkolwiek miała też uczucie, że nic jej nie zrobi? Dziwne, bardzo dziwne. Pomijając kanzashi oraz ładne kimono, chociaż teraz podarte na ramieniu to nie miała nic kosztownego więc raczej Kiyoshi na niej zbytnio by się nie wzbogacił. Poprawiła torbę na ramieniu z której czuć było przeróżne medykamenty, ostry ale nawet przyjemny zapach.

Żyła, a to dla niego oznaczało iż musiał obejść się ze smakiem co też sprawiło iż westchnął zawiedziony. Cholerni ludzie, nie dość że chodzą sami na takie zadupia teraz gdy przysiągł iż nie zabije człowieka bez dobrego powodu, to jeszcze w takim stanie. Było to dla niego jawną prowokacją, wszak kiedyś taka osoba byłaby dla niego idealną ofiarą, nie stawiałaby zbytnio oporu i miałby jedzenia na cały dzień. Niestety wiele się zmieniło, a gdyby tylko coś spróbował zrobić to cholerny kruk zameldowałby o tym. Mimo iż Kiyoshi był zwykłym mordercą to nie był kłamcą i dotrzymywał raz danego słowa, dlatego też nie złamie przysięgi złożonej hashirze wiatru. Nawet gdy tak łatwe kąski stały przed nim. Uznał to za próbę charakteru, coś co wzmocni go finalnie.
— Jeszcze? A więc planujesz umrzeć? — Odparł spoglądając na dziewczynę z rezerwą, bała się o swoje życie albo planowała je zakończyć, tak zinterpretował jej słowa. Obie opcje były realne patrząc na to gdzie ją znalazł, idealne miejsce by zakończyć swą drogę.
 Nie zdziwiła go reakcja dziewczyny na jego widok, dla wielu jego blizny mogły być paskudne. Dla niego samego były niczym innym niż przypomnieniem, że musi bardziej uważać by znów nie być tak blisko końca. Chciał w końcu osiągnąć jeszcze trochę rzeczy w swym życiu, przerosnąć swego mistrza czy też pożreć jednego z Kizukich, dopiero po osiągnięciu, któregoś z tych celów mógł zgodzić się na śmierć. Na razie chciał cieszyć się radością jaką odczuwał za każdym razem gdy mógł odebrać życie demonowi.
 — No, nie wyglądasz najlepiej, a czy coś się stało? To Ty mi lepiej powiedz, kto cię tak urządził? — Odparł rozglądając się wokół, jeśli to ludzie ją tak urządzili to mógłby sprowokować ich do ataku na siebie by móc ich zabić w obronie własnej, jeśli zaś zrobił to demon to musiał być słaby skoro jej nie wykończył i miałby okazję znów zjeść demonie ścierwo. Dla niego był to sam profit stąd też na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech. Jednooki bandyta wbił spojrzenie w podróżniczkę czekając na jej odpowiedź.

No i co dziewczyna miała mu powiedzieć ? Przecież umierać nie chciała, nie wyglądał też na osobę która by jakoś przejęła się istnieniem demonów, sam w zasadzie wyglądał jak jeden z nich.  Jako, że nie wiedziała iż jest mordercą nie uciekała w popłochu bo niby czemu.. Nie każdy doświadczony bliznami człowiek musi być zły.. Takie przynajmniej miała na to spojrzenie.  Myśląc nad odpowiedzią spuściła wzrok. - Podczas podróży do Osaki zatrzymałam się w świątyni.. Jeszcze wtedy nie wiedziałam, że zgubiłam pewien amulet.. Dała mi go babcia. Zostałam przez "coś" zaatakowana.. Uratowała mnie jednak pewna dziewczyna potem dowiedziałam się, że prawdopodobnie owy amulet był wypełniony wisterią. - Spokojnie wytłumaczyła spoglądając na swoje ręce.
Czy się bała? Oczywiście, w obecnym stanie łatwo było jej cokolwiek zrobić a on nie bardzo miałaby jak się bronić. W dodatku przyciągała problemy jak magnes.. - I nie nie planuję umierać, nie mogę sobie na to pozwolić. Po prostu trafiłam w złe miejsce o złym czasie. - Widząc jego uśmiech zdziwiła się ale i również poczuła nieco bezpieczniej? Próżno ją zrozumieć w pewnych kwestiach. Również odwzajemniła uśmiech unosząc na niego spojrzenie fiołkowych delikatnych oczu. Pewnie gdyby chłopak wiedział, że młoda jest w istocie marechii mógłby to wykorzystać chociażby do wabienia demonów. Żarełka miał pod dostatkiem.
- To zabawne pierwszy raz go nie miałam przy sobie i musiało się zdarzyć coś takiego. Mam wrażenie, że coś jest nie tak z moją osobą w tej kwestii.. - Westchnęła cicho i zdjęła torbę z ramienia stawiając przy swoich nogach, w końcu nie chciała mocno nadwyrężać rannego ramienia a te niestety na nowo zaczęło krwawić, będzie musiała zmienić opatrunek.[/color][/i]

Słuchał nieznajomej ale niezbyt uważnie, w zasadzie to wyłapywał tylko pojedyncze słowa. Taki miał nawyk, skupiał się jedynie na rzeczach ważnych dla niego. Podróż do Osaki, po drodze coś zgubiła i ważny element "coś" ją zaatakowało i amulet z wisterią. To było coś istotnego bo pozwoliło mu łączyć powoli kropki. Czyżby rzeczywiście padła ofiarą demona, skoro wcześniej roślina zapewniała jej bezpieczeństwo to mogło tak być. W dodatku informacja, że jakaś dziewczyna ją uratowała i o tym opowiedziała. Oznaczało to jedno, w pobliżu kręciła się inna zabójczyni i nie wiedział czy ma się z tego powodu cieszyć czy nie. Niby służyli razem w korpusie ale większości członków nie trawił. I to niestety nie tylko w przenośni, że też podkusiło go przed laty by napaść akurat na hashirę wiatru. Gdyby nie ten incydent to mógłby biegać z nową szajką bandytów i chlałby na umór, nie nie było co o tym w ten sposób myśleć, gdyby nie tamta napaść wciąż byłby słaby. A przecież na sile mu zależało.
— "Coś" tak? — Rzucił do niej i westchnął, coś dużo mu nie mówiło — To coś miało rogi albo długie pazury, jakiś dokładniejszy opis? — Dopytał zainteresowany tym czy był to rzeczywiście demon, a nie jakieś duże zwierzę które dziewczyna pomyliła z potworem. Jeśli rzeczywiście był tu demon to musiał dowiedzieć się czy żyje. Skoro odpuścił łowy to musiał zostać ranny, idealna ofiara dla Kiyoshiego.
— Złe miejsce i zły czas powiadasz? A często Ci się zdarza być w niewłaściwym miejscu? — Zapytał ciekawy jakie to szczęście musiała mieć by świeżo po utracie swojego talizmanu obronnego wpaść na demona, cóż zapewne dla jednych pech, a dla innych byłoby to szczęśliwym zdarzeniem. Kiyoshi zaliczał się raczej do tych drugich.  
Kiyoshi domyślał się co mogło być nie tak z dziewczyną ale były to tylko jego przypuszczenia, które nie były oparte żadnymi faktami. W końcu jedyne co wiedział to, że po tym jak pozbyła się wisteri to zaatakował ją demon. Śledził ją i czekał na odpowiedni moment? A może zapach wisteri maskował woń Marechi. Istniała jeszcze trzecia opcja iż po prostu miała pecha. Trzy opcje i każda mogła być prawdziwa, jemu najbardziej odpowiadałaby druga z nich. Wtedy mógłby wykorzystać stan swej rozmówczyni by zwabić demony prosto w pułapkę.
— Może tak być, a może masz po prostu wielkie szczęście — Rzucił ironicznie i wpatrywał się w w jej ranę ramie, zastanawiało go czy skoro demony tak szaleją za Marechi to czy smakują oni inaczej? Nie miał chyba okazji nigdy zjeść takiego specjalnego człowieka stąd zaczął się zastanawiać nad tym, może byłby to jego nowy ulubiony posiłek? Westchnął i spojrzał w górę dostrzegając na jednej z gałęzi swojego kruka. Nawet jeśli chciałby bardzo to sprawdzić to nie mógł. Po pierwsze, obowiązywała go przysięga. Po drugie musiał wpierw mieć pewność iż dziewczyna to Marechi.

Nieco zaskoczyło ją to, że chłopak aż tak się dopytywał.. Całkiem odwrotnie od Fukuro, który zajął się opatrzeniem jej ran.   Widocznie różnili się od siebie, co dało się od razu w zasadzie zauważyć.  Lekko westchnęła starając sobie przypomnieć owego potwora. Jedynie co dobrze zapamiętała to czerwone ślepia jarzące ogniem w ciemności, jak i to, że ślinił się niesamowicie.- W zasadzie nie miałam czasu mu się przyjrzeć, byłam odwrócona plecami gdy mnie zaatakował. Widziałam tylko wielkie czerwone ślepia i to, że niesamowicie się ślinił. Wyglądał jak w amoku, ignorował nawet dziewczynę co z nim nagle zaczęła walczyć. Na pewno to był demon, to jest pewne. Dziwiła mnie tylko jego intensywna reakcja.
Kolejne słowa wywołały u niej delikatny śmiech. Nie wiedziała co miała odpowiedzieć, pierwszy raz byłą sama tak daleko od domu. Zawsze byłą w pobliżu kogoś z rodziny z wielu powodów,  te można znaleźć samemu nie pytając. - Wiesz ciężko mi to zweryfikować, dopiero co opuściłam rodzinny dom. No praktycznie była to ucieczka przed losem jaki miał mnie spotkać.. - Powiedziała spokojnie obserwując jak ten wpatruje się w jej ramię, sama zastanawiała się co mógł teraz sobie myśleć.  - Zapewne można powiedzieć, że mam szczęście.. Inaczej byłabym pożywką znaleźli by moje kawałki albo i nie..
Nagle coś jej się przypomniało i aż sapnęła  na te myśl. - Gdzie moje maniery!?  Jestem Mikkeru, ale zwą mnie też Mika.. - Wykonała lekki ukłon jak się należało, w końcu została dobrze wychowana. Wiedziała, że nie będzie miała łatwo po opuszczeniu Edo, ale nie tego wszystkiego się spodziewała.  Tak jakby na nowo poznawała ten świat.  Jak gdyby nigdy nic skierowała wzrok te samo miejsce co Kiyoshi ze zdziwieniem dostrzegając czarnego kruka, który najwidoczniej ich obserwował, albo takie miała tylko wrażenie.

Tym razem słuchał jej uważniej, dokładnie tak samo gdy odbierał zlecenia, a to wszystko by upewnić się czy dziewczyna będzie mu przydatna czy też nie. Monstrum zignorowało zagrożenie by za wszelką cenę ją dorwać. To było dla niego potwierdzeniem, stojącą przed nim młoda kobieta była marechi. Kiyoshi spojrzał w niebo by zorientować się co do pory dnia, nim nastanie noc minie jeszcze sporo godzin. Byli więc względnie bezpieczni bo był pewien, że gdy tylko zapadnie zmrok to któraś kreatura zwęszy zapach rannej marechi i ruszy za nią by zjeść ten demoniczny przysmak. Jeśli chciał się tym zająć to miał mało czasu by przygotować pułapkę. O ile to było tego warte.
Ucieczka przed losem doprowadziła ją wprost w paszczę demonów, Kiyoshi westchnął walcząc ze sobą. Miał jedno pytanie ale bał się iż jeśli je zada to emocję mu puszczą i zacznie ubliżać nieznajomej z powodu jej głupoty. Z drugiej strony co mu szkodziło, lubił obrażać innych, a jeśli dziewczyna się na niego rzuci to będzie mógł zadziałać w obronie własnej i być może uda mu się skosztować mięsa marechi.
— A jaki to okropny los czekał cię w rodzinnym domu co i gdzie ten dom był? — Zapytał Kiyoshi klękając na ziemi i podnosząc jakiś kamyk. Wstał wraz z nim i zaczął podrzucać go w dłoni, swym jednym okiem patrzył na kapłankę ale co jakiś odrywał od niej wzrok by rozejrzeć się wokół.
— Kiyoshi — Przedstawił się w ramach odpowiedzi, Mikkeru lub Mika, skoro miała już zdrobnienie na swoje imię to miał zamiar go używać. Szybciej szło to wymówić, a co za tym idzie oszczędzał te parę sekund czasu. Zauważył iż dziewczyn przygląda się krukowi i rzucił w niego kamieniem czego ptaszysko bez problemu uniknęło i pofrunęło gdzieś dalej.  — Cholerne ptaszysko... — Rzucił cicho zabójca odprowadzając wzrokiem ptaka.

Ah gdyby tylko wiedziała jakie jasnowłosy ma plany to dłużej by tutaj nie stałą i z nim nie gadała, raczej uciekła by gdzie pieprz rośnie. Nie miała jednak wglądu w jego myśli no i przede wszystkim nie  była kapłanką jak myślał?  Na słowa o losie tylko się wzdrygnęła i głęboko westchnęła dopiero po chwili odpowiadając niejako pytaniem na pytanie. Pokręciła głową z dezaprobatą. - Jak myślisz co mogłoby spotkać dziewczynę  w moim wieku jeszcze dobrego pochodzenia, naprawdę się nie domyślasz?
Czekało ją to co wiele innych dziewczyn, zamążpójście i rodzenie dzieci i wszystko temu pochodne a ona siebie w tym nie widziała, chciała pomagać innym a nie być kurą domową. Ojciec na pewno zadbałby o to by znaleźć jej dobrego męża, jednak mimo wszystko nie widziała się w roli żony, nie w tym wieku! - Do tej pory mieszkałam w Edo - Odpowiedziała zgodnie z prawdą i podrapała się po głowie. W zasadzie gadali o tym co się tyczy jej osoby a to trzeba było zmienić. - Może w zamian teraz ty mi powiesz coś o sobie ?- Spytała z uśmiechem gdy ptaszysko wystraszone kamieniem chłopaka odleciało. Jej fioletowe oczy mimo tego co ją spotkało dalej były przepełnione ciepłymi uczuciami i delikatnością. Nic nie podejrzewała a nawet w pewnym sensie współczuła mu  bo jego blizny wskazywały ile musiał wycierpieć a ona przed tym właśnie chciała ratować ludzi.
Nagle zaczęła grzebać w torbie jakby czegoś szukała, w istocie o czymś sobie przypomniała.  W końcu wyjęła dwa owoce, dwie ładne fioletowe śliwki.  Jedną z  nim położyła na ręku chłopaka jak gdyby nigdy nic. - Uwielbiam śliwki, zwłaszcza te lekko kwaskowate. - Dodała i odsunęła się na jeden krok, na osobie Fukuro nauczyła się, że nie każdy może lubić bliskość innej osoby, co było dla niej nowe, ale co się dziwić przebywała głownie z rodziną.

Kiyoshi spojrzał na dziewczynę jak na wariatkę, to miał być jej okropny los? Małżeństwo? Znał wiele osób z biedniejszego stanu, które zabiłoby za taką możliwość, a stojąca przed nim dziewczyna uciekła z tego powodu z domu i prawie umarła. Należało się jej to, dotychczas uważał większość ludzi z dobrych ludzi za nadętych głupków, układał się z nimi wyłącznie dlatego że dobrze mu płacili.
— Ohhh nie cóż za tragiczny los Cię spotkał, przynieść może pani świeży posiłek? — Zapytał nie kryjąc ironii Kiyoshi, wciąż nie chciał wierzyć iż ta marechi prawie straciła życie bo męża jej się nie chciało mieć, jakby to była najgorsza rzecz jaka mogła spotkać człowieka. Miał nadzieje, że los kopnie Mikę i ta poczuje to co ludzie bez domu, głód i chłód.
Uderzył otwartą dłonią w swoje czoło, uciekła z bezpiecznego Edo do Osaki będącej siedliskiem demonów. Nie mogła lepiej trafić, zaprawdę była pechową kobietą stąd też cofnął się dwa kroki w tył by nie przeniosła swego nieszczęścia na niego — Powinnaś tam zostać, byłoby bezpieczniej. No chyba że chcesz szybko umrzeć, mogę w tym pomóc — Rzucił do niej po czym schował swoje ostrze do sayi.
— Hę? A czemu miałbym, zapewne nigdy się nie spotkamy więcej — Odparł po czym westchnął i spojrzał w niebo — Ale skoro musisz wiedzieć to trudnie się zabijaniem demonów, tyle powinno Ci wystarczyć — Dodał opuszczając wzrok na kobietę.
Mika dała mu...śliwkę i niezbyt wiedział co ma z tym faktem zrobić, chwilę wpatrywał się w nią po czym wzruszył ramionami i zjadł ją, cieszył się iż kobieta cofnęła się bo dalej obawiał się iż przyniesie mu pecha.
— Ja preferuje mięso — Rzekł krótko nie wchodząc w takie szczegóły iż preferuje przede wszystkim mięso ludzkie. Im mniej dziewczyna wiedziała tym lepiej dla niej.

słysząc co chłopak powiedział złość w niej zawrzała.. Czy on serio myślał, że tylko o małżeństwo chodziło. Naprawdę uważał ją za taką płytką?  Zacisnęła pięść i zazgrzytała zębami ze złości. On zaś był imperytnentem, który nawet jej nie znał a już oceniał. Naprawdę wściekłą się jak nigdy. Ignorując to, żę cofnął się jeszcze bardziej no nie mogła inaczej. Zwyczajnie sprzedała mu liścia po czym warknęła. - Ha uważasz mnie za taką idiotkę? To nie było jedynym powodem! Porzuciłam to wszystko by zostać medykiem! By pomagać takim jak Ty! Fakt, mogłam zostać ale co dalej? - Zacisnęła pięści i spojrzała na niego. -  Co by mi dało bezpieczne grzanie dupy w domu, nie zamierzam być bezużyteczna! - Nie patrząc na nic zaczęła pięściami okładać jego klatkę piersiową. Raczej byłą to desperacja niżeli chęć realnego ataku na jego osobę. o dziwo nawet ignorowała ból w ramieniu oraz to, że zapewne rana się otworzyła.  Cała się  zatrzęsła ze złości, ubodło ją to do żywego. - Myślisz, że nie wiem jak inni na mnie patrzą?! Że mi się to podoba!-  Z tego wszystkiego nie mogła powstrzymać  słowotoku oraz emocji, mimo iż na ogół się im nie poddawała. - Wiem, że jestem bezużyteczna, żałosna i dlatego chce to zmienić. Mimo... Mimo, że nikt we mnie nie wierzy! - Tak wiele razy ogarniała ją niemoc, tak wiele razy czułą niepotrzebna i to, że w zasadzie wszystkim zawadza. Może faktycznie tamten demon powinien ją zjeść, rozerwać na strzępy, przynajmniej on jeden miałby z tego jakiś pożytek. Cały ten czas starała się powstrzymać łzy, ukryć je. - DUPEK!-  Chwyciła kanzashi które miała we włosach i je wyrwała by potem  wcisnąć w jego rękę  tak samo jak uprzednio śliwkę. - Masz kup sobie mięso, górę mięcha! -  Chwyciła torbę i odeszła od niego by usiąść pod drzewem i wyjąć z torby wszystko co było potrzebne do założenia nowych opatrunków, chociaż miejsca nie były sprzyjające, jakoś sobie sama poradzi.   Będąc dalej od niego dopiero pozwoliła sobie uronić kilka łez. - * To nic, dasz radę, musisz..*  - Powiedziała sobie w myślach zębami rozdzierając bandaż na kawałki.

Stanął zszokowany gdy poczuł uderzenie w swą twarz, nie żeby go to zabolało. W końcu nie pierwszy raz tak dostał, ale wcześniej jak go kobiety policzkowały to był bandytą i to pod wpływem. Teraz dostał na trzeźwo jako zabójca i to nie za swoje działania, a słowa. Widział co najmniej parę rzeczy, które mogła zrobić by i tak pomagać ludziom ale co On się znał na tej arystokracji, uważał iż większość z nich to od nadmiaru dobrobytu w głowach pomieszało. Sprawiło to że na tych lepiej urodzonych spoglądał jak na dziwaków, ale były pewne wyjątki. Takie które to pozwalały mu zarabiać na życie.  
— W twoim przypadku możesz jedynie sprowadzić kłopoty tym, którym chcesz pomóc — Rzucił po czym parsknął śmiechem  — A teraz nie jesteś bezużyteczna? — Zapytał z kpiącym uśmiechem na ustach po czym przewrócił oczyma gdy zaczęła swój nagły i jakże bezsensowny atak.
Czy przejął się tym? Nie, tak samo jak nie przejął się jej słowami, spływały po nim jak deszcz. Bo czemu miałby się tym przejmować, był z innej warstwy społecznej stąd też jej krzyki i marudzenie dla niego było niczym innym jak problemami rozpuszczonych dzieciaków. Nim został zabójcą prawdziwym problemem było to czy będzie miał co zjeść, czy przeżyje zimę. Jej problemy był przy tym niczym. Stąd też w końcu złapał jedną jej dłoń, by następnie spoliczkować ją. Nie użył przy tym całej swej siły, ale tyle by obalić ją może na ziemie. Odsunął się po tym i splunął na ziemię — Rozpuszczony bachor, pożyj trochę jak ludzie, którym tak bardzo chcesz pomagać i zobaczysz. Zatęsknisz za domem — Rzucił kładąc dłoń na rękojeści katany.
Jeśli dalej chciała mu wcisnąć kanzashi to rzucił je gdzieś za siebie i wpatrywał się, a to dziewczynę, a to w kruka który znów zasiadł na gałęzi i wpatrywał się w niego. Kiyoshi wiedział, że skrzydlaty drań czeka aż podwinie mu się noga by móc naskarżyć na niego. Westchnął po chwili i skupił się na obserwowaniu okolicy.
— Jeśli nie chcesz zostać przekąską demonów, to powinnaś opuścić Osakę. Tu Cię dorwą i pożrą —  Ostrzegł ją tylko z racji tego, że czuł na sobie wzrok tego przeklętego kruka.

Dopiero w momencie gdy została spoliczkowana zdała sobie z czegoś sprawę. Może nie użył całej siły jednak nawet tyle sprawiło aby dziewczyna się przewróciła. Wręcz zawyła z bólu uderzając poranionym ramieniem. Nigdy specjalnie na ból nie narzekała jednak ten był nieco inny. Nigdy też nie spotkała się z taką nienawiścią do swojej osoby.  Niezależenie od tego co powie, jego zdanie się nie zmieni. Nienawidził jej  z racji pochodzenia.  Nie było więc sensu dalej z nim dyskutować skoro i tak nic to nie da. Nic więcej nie mówiąc podniosła się i zmierzyła go wzrokiem pełnym pogardy. Może właśnie dlatego jest między nimi taka przepaść, tacy jak blondyn za nic mają innych nawet nie starają się ich zrozumieć.
-  To już najmniej Cię powinno obchodzić-  Warknęła nie spuszczając z niego wzroku po czym  chwyciła ramie delikatnie je masując.  Westchnęła zastanawiając się gdzie iść. Nie miała miejsca zaczepienia, jedynie pieniądze. Jakiś zajazd znajdzie a potem musi dalej realizować swój plan.  W tym celu  musiała się wrócić do miasta, tam miała większe szanse. Zaś Kiyoshi mógł zająć się swoimi problemami i więcej jej osobą nie przejmować.  Zabrała torbę i jeszcze raz zmierzyła go spojrzeniem a potem ruszyła w kierunku miasta, bardziej zaludnionych miejsc. Więcej nie współczuła mu tego jak wygląda. Widocznie sam sobie na takie rany zasłużył, nie chciała oceniać, ale co mogła sobie pomyśleć. On rozwydrzonym bachorem? Co on o niej wiedział? Nic. Normalnie by się pożegnała, ale tym razem nie czuła takiej potrzeby.  
Fakt czuła się bardzo bezsilna i żałosna, ale co mogła dalej zrobić ? Bez względu  na wszystko musiała przeć na przód.


z/t x2

Poprzedniego dnia opuścił posiadłość siostry w paskudnym nastroju. Był wściekły i ten gniew czuł w sobie niemal przez całą drogę na obrzeża Osaki, gdzie znajdował się zajazd w którym zatrzymali się z Gato. Wieczór pozwolił mu jednak nieco ochłonąć. Towarzystwo Kotone, obecność sake i raczej odludne położenie miejsca spoczynku nieco odciągnęły jego myśli od morderczego problemu jego siostry, a ostatecznie też nieco je ukoiły. Był niezadowolony, ale nie wściekły. Nie tak, żeby wracając następnego dnia do domu siostry miał ochotę coś rozpierdolić o najbliższą ścianę.
Mogli więc chociaż nieco posprzątać i doprowadzić wcześniej naruszone wnętrza do jako takiego, chociaż pozornego porządku. A kiedy skończyli, mogli wreszcie zająć się tym, po co faktycznie mieli się tego dnia spotkać - treningiem i pokazem nowych umiejętności Mori.

Przy wzmiance o zapomnieniu spojrzał na nią nieco krzywo, myśląc że ma na myśli ten nieco inny jego rodzaj, o wiele bardziej morderczy. Kiedy jednak wyjaśniła co dokładnie miała na myśli, skrzywił się nieco.
— Płuca ci się zapadają — powiedział, wzruszając przy tym ramionami. Sam w sumie nie był pewien. Gdyby ktoś miał się dusić tylko dlatego, że używa techniki innego oddechu, byłoby to cóż… głupie. Przynajmniej w jego odczuciu. — Wiesz, zawsze możemy spróbować. Dawaj, rzucaj łańcuchem — zachęcił ją, unosząc brwi znowu, ale tym razem dołączając do tego lekki, zaczepny uśmieszek. — Dobra, to pokaż co masz, a potem się zastanowimy, czy chce mi się to przyjąć na twarz. — mimowolnie oparł dłoń o nie tak dawno uszkodzony bok. Niby już nie bolał przy wykonywaniu większości czynności, ale Ayumu miał wrażenie, że to tylko nieśmieszny żart i kości znowu poddadzą się od robienia niczego.
Na wspomnienie o Tatsu uśmiechnął się nieco perfidnie, drapiąc się przy tym po podbródku.
— Nie wiem czy pamiętasz, ale kiedy rozmawialiśmy wszyscy w grupie przed pójściem do siedziby Minamoto, powiedziałem jej że z hipokryzją jej do twarzy — wspomnienie tego wyraźnie go rozbawiło jeszcze bardziej, jakby był to jeden z przedniejszych żartów. — Jakiś czas wcześniej rozmawialiśmy sobie przy herbacie i Tatsu bardzo dała mi zrozumienia, że wykonywanie rozkazów osób wyższych rangą jest najważniejszym pryncypium. Jak wiadomo, nasze odwiedziny u Minamoto nie miały nic wspólnego z odgórnym rozkazem, a nawet więcej - działały wbrew niemu. Mam wrażenie, że próbuje odbić przytyk, ale jakby to powiedzieć. Chyba wszyscy wiemy, że akurat słuchanie kogoś z wyższą rangą nie jest dla mnie w życiu najważniejsze.

— Nie wiem, tak tylko sobie spekuluję — wzruszył ramionami znowu, dając jej znać, że tak naprawdę nie miał bladego pojęcia co działo się z zabójcą, który próbował używać nie swojego oddechu. Przecież nie próbował tego na sobie (i nie miał takiego zamiaru), więc skąd niby miałby. — No już bez przesady — cmoknął zawiedziony — Nie ma się czego bać. Na pewno nie będzie tak źle…
Pozwolił sobie na ostatni zaczepny, ale też nieco perfidny uśmieszek. Jeśli miał być szczery, to nie spodziewał się, że Mori tak łatwo się na to złapie. Z drugiej strony jednak, tej nieco bardziej rozsądnej i logicznej, nie dziwił się jej że nie chciała ryzykować. Mieli przed sobą wielką niewiadomą i sprawdzanie tego akurat teraz i akurat tutaj, nie wydawało się najbardziej rozsądną opcją. Z innej strony… Ayumu nie był rozsądkiem wcielonym.
— Kirei nie zając, nie ucieknie — wywrócił na nią oczami. Nie widział nic złego w tym, żeby w razie potrzeby odłożyć nieco tę podróż. Przecież to też nie było tak, że nie posiadali między sobą jakiejkolwiek możliwości komunikacji. Kruki korpusu były przecież szybkie i wykonywały swoją pracę nad wyraz dobrze. — Będę trzymał, bo nawet jeśli niektóre powody odwiedzin podobają ci się bardziej jak inne, to dla mnie wszystkie podpadają pod tę samą kategorię, jeśli chodzi o demony — wydział jej spojrzenie, ale nic sobie z niego nie zrobił, wyraźnie korzystając z okazji na sarkastyczny komentarz, którą w sumie sama mu podała niczym na srebrnej tacy. Znaczyło to więc, że sama była sobie winna.
Na jej niewybredny żart, kiedy wreszcie ustawiła się na miejscu, zareagował skrzywieniem warg. Czymś pomiędzy uśmiechem, a niezbyt zadowolonym grymasem, który podsumowywał całkiem dobrze, co myślał na ten temat.
— Nie, łaskocze — odpowiedział, zerkając ku górze i szukając pomocy w niebiosach przy tak głupich pytaniach. Nie bolało. Nie bardzo, ale wystarczająco przeszkadzało, by nie chciał znowu trafić na nie wiadomo ile dni przykuty do łóżka.
— Ale możesz kazać jej, żeby possała mnie — przez moment miał poważną minę, ale ta szybko znikła, bo wyraźnie nie był w stanie wygłaszać tego typu głupot. — Nie powiedziałbym, że się znamy. Na pewno nie podoba jej się wyrażanie niepochlebnych opinii na temat waszego mistrza. Znaczy… skomentowałem tylko jego upodobanie do sztywnych cytatów — wzruszył ramionami. — Ale gdybym miał coś powiedzieć, że pewnie to, że jest sztywna i wydaje się uparta i mało lotna jak ten głaz. Idealnie, biorąc pod uwagę wasz… jej oddech. Ale jako zabójca? Wydaje się że można na nią liczyć. Że trochę myśli.
Trochę powzruszał ramionami, trochę się pokrzywił, a trochę zasępił. Tatsu to była… cóż… Tatsu. Dla niego nie było co się tutaj zbytnio wywnętrzniać, bo kobieta definitywnie trzymała dystans, a jemu nie zależało na tyle, by próbować go forsować bardziej niż dla samej satysfakcji podenerwowania jej nieco.
W międzyczasie Mori zdążyła wystrzelić, a w jej dłoni pojawiła się linka. Przez chwilę przyglądał się jej, jakby miala zrobić z nią jeszcze jakąś sztuczkę, ale w końcu westchnął.
— Tak, powiesić się — powiedział cicho, bardziej do siebie niż do niej, nie licząc na to, że go usłyszy, ale też nie przejmując się, gdyby jednak podchwyciła jego słowa. Podszedł nieco bliżej i złapał linkę w palce, badając ją. — Może gdybym użył którejś formy oddechu bardzo blisko niej, albo przymocował do miecza, to energia poszłaby wzdłuż niej do celu… — powiódł spojrzeniem wzdłuż linki do kukły. — W założeniu, to całkiem dobra kompozycja, ale w praktyce? Jak wytrzymała jest ta linka? Nie chcialbym ci jej popsuć, a cięcie wyprowadzone wzdłuż, chodzi mi o takie chybione, mogłoby ją przerwać.

— Może, ale na całe szczęście jeszcze nigdy nie znalazłem się w podobnej sytuacji — uśmiechnął się do niej grzecznie. W ten charakterystyczny, wyuczony i denerwujący sposób, którego używał często, kiedy nie chciał się dalej sprzeczać, ale z drugiej strony był absolutnie odporny na wszelkie argumenty. Mori mogła się bać i było to całkiem na miejscu, ale on sam niekoniecznie był w stanie dostroić się do tego uczucia i je zrozumieć.
Potem skrzywił się nieco, już nie chcąc komentować tego, jaki stosunek miał do nowych perspektyw i jak bardzo był na nie ograniczony. Zamiast tego więc chętnie przeskoczył dalej, wsłuchując się w to co miała do powiedzenia na temat swojego zamówienia u kowala.
— Coś ładnego? Mam nadzieję, że zaszalałaś, skoro już pokusiłaś się o nowy oręż. — Ayumu chyba nigdy nie miał przeboleć faktu, że wybrała sobie łuk. Nie podobało mu się czy to przez zdanie, że pasowało jej to jak pięść do nosa, czy może patrząc na to nieco bardziej egoistycznie - że nie podobało mu się, że to on teraz będzie musiał stać bliżej przeciwników, żeby nie koncentrowali się na niej. Mistrzem obrony to on niestety nigdy nie był i jeśli Kirei nie postanowi podjąć się tej roli, to raczej krucho z nimi będzie.
Westchnął.
— Nie powiem, chciałbym. Ale zobaczymy, co z tego będzie. Musiałbym z nią najpierw porozmawiać — odparł, nieco sztywniej, nieco bardziej defensywnie, dając jej tym samym znak, że nie chce o tym rozmawiać i to tak naprawdę. Mogli być rodzeństwem, ale jakaś część niego uważała, że nie była to sprawa między nim a Mori, a tylko i wyłącznie nim i Kotone. Jakby egoistycznie chciał, by w pewien sposób zabójczyni wody była tylko jego.
Kiedy skończyła mówić odnośnie Tatsu, przez dłuższą chwilę milczał. Początkowo zwyczajnie patrzył na nią, aż w końcu jego twarz wykrzywiła się nieco, w niezdecydowaniu, które z kolei przemieniło się w zniechęcenie.
— Jesteś pewna? - zapytał, cóż, niepewnie. — Tatsu może być świetną zabójczynią, w to nie wątpię. Tak samo jak i porządnym członkiem korpusu, ale czy ufasz jej na tyle, że kiedy przyjdzie co do czego, nawet po wyjawieniu jej wszystkiego, nie wbije ci noża w plecy? Znaczy i tak mogłaby to zrobić w odpowiedzi na twoją… — zamachał niezdecydowany ręką — Histerię, ale rozumiesz… może czekać na każdą okazję. Nawet taką, że zwyczajnie nie będziesz patrzeć… — rozłożył bezradnie ręce. Kaga mogła mieć ją na oku, ale nie trzymała jej za rękę. Nikomu innemu też nie powiedziała, by mieli na nią oko, a to sprawiało, że Ayumu miał pewne, a nawet bardzo duże wątpliwości co do zabójczyni kamienia. — Ale zrobisz jak chcesz — zawyrokował wreszcie wzruszając ramionami.
Ayumu już otwierał usta, żeby jej powiedzieć co sądzi na temat grubych łańcuchów, rozcinania ich, a finalnie też i zabaw z nimi, ale ugryzł się w język. Minę miał przez moment jednak głupkowatą, co tylko mogło nasuwać na myśl, co też chciał powiedzieć.
Cofnął się, stając równolegle do niej, tak żeby nie znajdowała się na trajektorii cięcia. Widać było po nim, że niekoniecznie wiedział, czy to co miał w głowie zadziała, ale postanowił że spróbuje. Czy to dla zaspokojenia własnej ciekawości czy to dla spokoju ducha.
Złapał za rękojeść miecza i po chwili energicznie wyciągnął go z sayi, wykonując szybkie, sprawne ruchy. Pioruny wystrzeliły, z mocą wyraźnie przeznaczoną na coś cóż.. większego niż taka mała linka. Szósta forma była potężna, ale pozwalała na zadanie cięcia piorunem nie bezpośrednio poprzez ostrze, a oto chodziło - żeby linka przypadkiem nie została przecięta. Cóż… przewodziła prąd, owszem, co było widać poprzez drobne wyładowania, które prześlizgnęła się po niej, a które były pochodną manifestacji jego oddechu.
Kaszlnął.
— Z tą techniką też nie musiałbym podchodzić do nich blisko, żeby bolało — rzucił uszczypliwie, posyłając jej lekki, ironiczny uśmiech.

Słysząc jej podekscytowany głos, od razu niemal pożałował, że odezwał się do niej jak człowiek do człowieka. Spojrzenie jednak chętnie powiodło za jej ruchami, którymi prezentowała mu kolejne elementy jego autorskiego projektu. Ayumu co jakiś czas kiwał głową, żeby dać jej znać, że faktycznie jej słucha, a nie tylko usilnie próbuje. Całe szczęście, że mogła mu zrobić do całego tego wykładu wizualizację, bo nie chciał się do tego przyznawać, ale gdyby tylko miał jej słuchać, to pewnie niewiele by mu to pomogło w całościowym wyobrażeniu sobie detali jej nowej broni.
— Aha — skwitował głosem pustym i jedyne czego brakowało do sprawienia wrażenia, że zero myśli w tym momencie znajdowało się pomiędzy jego uszami, to jakieś ponure echo powtarzające jego puste słowo. — Smoki? — jego brwi nie mogły się zdecydować czy powinny się zmarszczyć czy może unieść w niezrozumieniu. — Na chuj ci te smoki? I czemu Błękitny Smok, a nie smoki? — podrapał się po policzku. Skoro już miała je mieć w egzemplarzach, a nie egzemplarzu, to czemu w ogóle wymyślała takie mylące nazwy? Nie wiedział, co z resztą pokazywała jego mina, wyraźnie niezbyt przekonana do tego całego konceptu. Potem jednak wzruszył ramionami — Nie wiem jeszcze. Piorun chyba leży mi całkiem dobrze, a cień... jak Kaga postanowi kiedyś zrobić pokaz sztuczek to się nad tym zastanowię. Może pozwoli na zabawne robienie z ciebie wabika — uśmiechnął się do niej zaczepnie, chociaż było w tym nieco prawdziwego niezadowolenia wynikającego ze zmiany dynamiki między nimi.
Bardzo chciał jej powiedzieć, żeby może tego nie robiła, ale zamiast tego westchnął tylko boleściwie. Miała rację, a co gorsze, miała do tego wszystkiego zwyczajnie prawo. To było jej życie, a nie jego i nawet jeśli miał jej pilnować niczym dziecka to nie mógł podejmować za nią decyzji. Zrobi co chce - dokładnie tak jej przed momentem powiedział. Zaraz więc uśmiechnął się do niej uszczypliwie.
— Łaskawa pani, ale zamiast tego będziesz mogła zostać Filarem Metalu. Też brzmi całkiem dobrze. Ale jeśli jej powiesz... daj mi znać co z tego wyniknęło. I ile jej powiedziałaś - rzucił niby to obojętnie, ale jego słowa były podszyte zwyczajną, braterską troską. Mogła zachowywać się momentami jak opętana, ale wciąż płynęła w nich ta sama krew. I Mori wciąż nie przekroczyła pewnej niewidzialnej granicy, która byłaby dla Ayumu miejscem bez powrotu.
— Nie mam pojęcia o kim mówisz — machnął na nią ręką lekceważąco. Wielkoluda? Jakiego wielkoluda. Na samo wspomnienie jednak bok aż go zabolał. — Kurwa nawet nie zaczynaj może co? Jak jesteś taka sprytna to było to wymyślić, zanim postanowił grać mną w piłkę — podparł się butnie pod boki i pochylił do przodu — Nie musiałbyś zbytnio podchodzić do demonów, żeby je zabolało — zaczął przedrzeźniać jej słowa jeszcze sprzed chwili niczym najgorszy smarkacz. — Gdybyś postanowiła nie stać z tyłu i nie strzelać wykałaczkami to nie musiałbym dostać w łeb — fuknął, prostując się i patrząc na nią absolutnie oburzony. — Czy dam radę?! Oczywiście, że dam radę! — podniósł ręce ku górze, prosząc bogów w duchu, żeby ktoś go trzymał bo zaraz jebnie. — A żeby cię... — złapał się za bok i sapnął. — Te twoje linki można do tego wykorzystać. Nie możesz rozstawić więcej za jednym strzałem? — zapytał wciąż oburzony, ale nieco spokojniej. Chyba tylko dlatego, że przez gojący się bok nie miał wyboru.

Na dupie se tego żółwia przyczep, przeszło mu tylko przez głowę, kiedy wywrócił oczami tak, że gdyby tylko mógł to pewnie by ten gest go przeniósł na inny plan egzystencji. Dla niego równie dobrze mogła krzyczeć przy każdej technice same numery. Technika numer jeden, technika numer dwa, i tak dalej i w sumie to nikogo by to nie obchodziło, ważne tylko żeby działało.
Potem zrobiło mu się tylko głupio, kiedy zaczęła na niego krzyczeć. Mina trochę mu zrzedła, z teatralnie zirytowanej przechodząc w coś o wiele mniej zdecydowanego i pełnego konsternacji. Nie wiedział, bo skąd niby miałby wiedzieć, kiedy tak późno się jej zebrało na zwierzenia? Gdzieś w tym wszystkim zapominał, że momentami był zwyczajnie głupi. Że tak, gdzie inni bali się o swoje życie i rozpaczliwie wręcz próbowali trzymać się czegoś, co wydawało się pewne i bezpieczne, on ruszał głową do przodu, niezbyt zastanawiając się nad konsekwencjami. Nie była to odwaga, tego był pewien. Raczej brawura i to taka okropnie krawędziowa, którą określano tak tylko dlatego, żeby było ładniej.
Wziął głęboki oddech, a potem długo go wypuścił, krzywiąc się przy tym znacząco. Nie chciał tego komentować, bo zwyczajnie powiedziałby coś nie na miejscu. Coś w ostatecznym rozrachunku zwyczajnie niemiłego, co tylko mocniej pociągnęłoby ją w ten zbolały, rozkrzyczany ton.
— No już, już... — podszedł do niej i poklepał po głowie w absurdalnie wręcz niezręczny sposób, rozciągając usta w wąską kreskę. Najgorsze było chyba w tym wszystkim to, że rzecz którą przede wszystkim wyniósł z jej wywodu to to, ze chciała być taka jak on.
— Najmocniej przepraszam, ale nasz przeciwnik dysponował wielką packą na muchy. Kto normalny przynosi coś takiego na pole walki?? Jak niby mam brać kogoś takiego na poważnie??? — zapytał z wyrzutem, podpierając się pod boki, stojąc teraz przed nią niczym ten dzban. Pokiwał też głową na jej kolejne słowa i obserwował pokaz jej techniki. Kiedy już pociski wbiły się w ziemię, znowu odetchnął, kładąc dłoń na rękojeści swojego miecza. Znowu postanowił oprzeć się na szóstej technice, dochodząc do wniosku, że skoro za pierwszym razem się udało, to teraz też powinno. Drobne wyładowania przeskoczyły na linki i pomknęły wzdłuż nich do zbitych w ziemię pocisków, osiągając taki sam efekt jak poprzednio - elektryzując wszystko tak, że gdyby byłe zbite w ciało, pewnie poraziłyby przeciwnika. Ayumu przez moment przyglądał się temu, splótłszy ręce przed sobą, a w końcu i przekrzywiając głowę na bok.
— Tak sobie myślę... co jeśli zrobić z tych linek zamknięty krąg... Znaczy może nie krąg, ale rozumiesz, ograniczyć nimi obszar. Może wtedy dałoby się zrobić taki... jakby płot? Pułapkę? A, a w sumie... jakbyś miała siatkę, to z nią też by to mogło zadziałać.