Asagi miał rację, Kiyoshi nie był jednym z tych którzy zapominali krzywdy. Łatwo było co prawda uzyskać jego wybaczenie, była to bowiem kwestia wyświadczenia mu usługi, zapłacenia czy też jak to bywało w przypadku jego dobrych znajomych wystarczyło zabrać go na dobrą popijawę. To ostatnie rzadko się zdarzało bo i mało miał przyjaciół. Dotychczas ludzi dzielił na trzy kategorie: Mięso, Pracodawcy i psy które za nim podążały. Gdy dołączył do korpusu musiał dodać jeszcze jedną kategorie, szarzy ludzie którzy go nie interesowali. Rolę mięsa bowiem zabrały demony i to z pewnością było zmianą na lepsze.
To jednakże iż łatwo wybaczał nie oznaczało, że zapominał. Pamięć miał dobrą, bo tylko to mogło pozwolić mu przetrwać. Mógł wybaczyć ludziom, którzy go zawiedli. Wystarczyło tylko mieć to w głowie, że skoro raz to zrobili to mogą zrobić to znów. Zapamiętanie szczegółów, dłużników i tego co jego banda potrafiła pozwoliło mu przetrwać tak długo. Stąd wojownik z rodziny Sayamaka miał rację, nie było sensu na to odpowiadać stąd też blondyn jedynie skinął głową by potwierdzić jego słowa. Uśmiech nie zniknął z jego twarzy, a wręcz powiększył się co z jego bliznami nie stanowiło przyjemnego dla oka wyglądu.
Zmysły, niby każdy był ważny ale dla zabójcy wiatru ciężko byłoby wymienić, który przydawał mu się najbardziej. Każdy bowiem można było wykorzystać w walce, On sam zaś miał osłabiony jeden z nich. Jego wzrok od kiedy stracił jedno oko był zawodny, musiał bardziej uważać w walce by nadrobić braki. Innym faktem było to jak zmysły łatwo było zwieść, kojąca muzyka przyciągała słuch, zapach smażonego mięsa rozpraszał nawet bardzo czujne nosy. Wzrok zaś łatwo było zawiesić na kształtach pięknych niewiast. Dlatego też doszedł do wniosku, że jedynie podniebienia nie da się oszukać, zwłaszcza tego czułego i wyczulonego by rozróżniać konkretne rodzaje strawy.
Pytanie Asagiego, zupełnie nie zdziwiło Kiyoshiego. Większość członków korpusu dążyła zazwyczaj do szybkiego zakończenia starcia i z pewnością robili słusznie. On jednakże był inny, lubił pastwić się na swoją ofiarą. Chciał poczuć się od niej lepszy, uwielbiał patrzeć jak ta patrzy na niego ze strachem. To go nakręcało, może działo się to z powodu jego dzieciństwa gdzie sam musiał bać się wszystkich, a może po prostu taki był. Przestał szukać odpowiedzi na to pytanie już dawno temu. Liczyło się jedynie by dalej to robić. Zabijanie było czymś co robił większość swego życia, dlatego chciał by dostarczało mu to satysfakcji. By to zrobić musiał znaleźć źródło szczęścia, a bycie kimś kto decyduje o losie innych, patrzenie komuś w oczy pełne strachu. To sprawiało iż przez te krótkie chwile czuł się jakby był bogiem. To dawało mu zaś szczęście. Uśmiechnął się szeroko do samuraja, wyjaśni mu to może potem. Na razie nie było co odpowiadać na to pytanie, pod wpływem sake wojownik oddechu pioruna może spojrzy na to inaczej.

Ucieszyło go to iż mężczyzna był chyba jednak bardziej swojski niż mu się wydawało. Chciał rzeczywiście pójść na sake, a i zainteresował się męczeniem ofiary. Kto wie może uda się nawet z niego zrobić człowieka, a to dla "byłego" bandyty byłby już spory sukces. Kiyoshi wstał ze swego miejsca i przeciągnął się. Ruszył w stronę butelki, którą wyrzucił i podniósł ją — Hah! Opowiem Ci o tym, spokojnie. Tylko przy sake dobrze?  — Rzucił jednooki po czym skierował się do kuchni, był pewien że błękitnooki idzie za nim, stąd też podrzucał wesoło butelkę. Co jakiś czas udawał iż nie był w stanie jej złapać, tylko po to by łapać ją w ostatniej chwili.
Odwrócił łeb w stronę swojego nowego kompana do picia i westchnął. Musiało się odezwać to jego cholerne wychowanie, po prostu musiało. Byłoby zbyt pięknie gdyby nie wyszła sztywna strona samuraja. Kiyoshi pokręcił głową na boki — Konwe co?  — Zapytał Kiyoshi spoglądając na wojownika, zaraz to odwrócił się znów w stronę kuchni i ruszył do niej — A możemy nie? Jesteśmy zabójcami, kultura nam chyba niepotrzebna — Powiedział blondyn po czym wszedł do kuchni.
W kuchni jak to zazwyczaj w takich miejscach bywa, było gorąco. Kucharza i ich pomocnicy krzątali się w środku by to przygotować posiłki dla przebywających w Yonezawie zabójców. Kiyoshi rzucił jednemu pomocnikowi butelkę po czym wyciągnął nóż i nadział na niego jabłko. Jednooki skierował się do kucharza, którego już trochę męczył o sake — Hej Yasutarō — Rzucił do kucharza, po czym wziął gryza jabłka — To co zawsze, razy dwa — Dodał Kiyoshi i stary, łysy kucharz spojrzał na niego delikatnie mówiąc wzrokiem pełnym pogardy. Pewnie gdyby mógł to splunąłby na ziemie, ale zamiast tego potulnie przyniósł dwie butelki sake dla Kiyoshiego i Asagiego. Zabójca oddechu wiatru zabrał swoją butelkę i odszedł nieco na bok, licząc iż Sayamaka zrobi to samo. Wziął łyk sake i odetchnął z ulgą.
— Wspaniale, a teraz wracając do twego pytania — Zaczął Jednooki uśmiechając się do samuraja, był ciekaw jego reakcji na to co mu przekaże  — Nienawidzę gdy ktos patrzy na mnie z góry, a demony często to robią. Dlatego też sprowadzam je na ziemie, a to można uczynić jedynie bólem czyż nie? Uwielbiam gdy się mnie boją, więc nie daje im szybkiej śmierci. Cieszę się każdą chwilą, bo im dłużej czują strach. Tym lepiej smakują — Wyjaśnił mu Kiyoshi swe podejście, jasnowłosy w przeciwieństwie do czarnowłosego był mordercą z krwi i kości, nie ukrywał się za tym iż dano mu prawo do zabijania. On po prostu zabijał bo chciał, teraz też zmienił cel swych mordów ale akt pozostaje ten sam. Odbieranie życia.

Teraz czekała mnie przymusowa podróż, nie była zaplanowana przeze mnie, ale koniec końców i tak musiałem się jej podjąć nieważne. Skoro nawarzyłem piwa swoim zachowaniem, oby tylko Shotaro zajął się Saiyuri tak jak trzeba, mam nadzieje, że jej zachowanie to nie był tylko chwilowy skok szczęścia, a faktycznie się weźmie za siebie, jak tylko wróci do pełni zdrowia. Musiałem uzupełnić zapasy, żeby przygotować się do podróży, w tym celu po prostu poszedłem do kuchni, żeby poprosić starszego Yasutarō o prowiant na drogę.
Wszedłem do budynku, w którym zawsze było nieco gwarno i nagle zrobiło się nawet odrobinę głośniej, ale nie ma się temu co dziwić po korpusie krążyło wiele różnych plotek o mnie, tych lepszy i tych gorszych. Jedni rozmawiali o tym co się stało podczas nocnej napaści demonów i dywagowali czy faktycznie to ja mogłem być tym, który powtórzył, osiągniecie mistrza, raptem po kilku godzinach szkolenia.
A inni skupili się na tym co stało się na polu treningowym i jaką burę dostałem za to, że doszło do rękoczynów między członkami korpusu, chociaż ludzie mocno zniekształcili ich wielkość, bo nikt nie został poturbowany czy skatowany, ale jak wiadomo, plotki lubiły różnić się od prawdy zwłaszcza te, które nie były wystarczająco emocjonujące.
- Witaj Yasutaro- san, potrzebuje prowiantu na kilka dni... Pewnie słyszałeś, czeka mnie wycieczka. - Nie mogłem nic z tym poradzić, więc nie pozostało mi nic innego jak po prostu robić dobrą minę do złej gry. Mogło mi się to nie podobać i na pewno wolałbym być w innym miejscu, ale nie będę się boczył jak dziecko, które nie zgadzało się z karą, na którą zasłużyło.
- Będziesz musiał trochę poczekać Kagami-san, właśnie będę przygotowywał nową partię... Dzieciaku ty zawsze wpakujesz się w jakieś problemy, ale to chyba masz już we krwi co? A zdawałoby się, że po ostatecznej selekcji nieco ostudziłeś swój temperament. - Odpowiedział z lekkim uśmiechem na ustach łysy kucharz, który całkiem zgrabnie, ocenił mnie i moją przeszłość w korpusie. W końcu niejednokrotnie podczas tego gdy byłem rekrutem, przyłapał mnie na wykradaniu alkoholu, ale to już były zamierzchłe czasy.
- Co zrobisz, poczekam w takim razie i tak nie mam już nic innego w planach. - Odpowiedziałem mu krótko i już miałem odejść, gdy położył mi rękę na ramieniu. - Nie martw się, Twojej przyjaciółce nic nie będzie. A tu masz coś ode mnie. - Powiedział szeptem i wcisnął mi do dłoni zakorkowaną tykwę.
Kiwnąłem porozumiewawczo głową w podzięce i pozwoliłem mu w spokoju zająć się swoimi obowiązkami, w dłoni trzymałem pojemnik i odszedłem gdzieś na bok, tam zasłyszałem, wypowiedz jakiegoś blond zabójcy, który dzielił się swoimi spostrzeżeniami z czarnowłosy. Sam nie pamiętałem sytuacji, w której demon by się bał, ale może byłem za mało przerażający i nie wzbudzałem takich emocji we wrogu.
- Śmiałe, a co jak nie poczują strachu, to wtedy ich nie jesz, bo nie będą smaczni? - Wtrąciłem się do ich rozmowy, żeby zaspokoić swoją ciekawość i zobaczyć, co w takim wypadku, skoro tak bardzo zależało mu na smaku.

Nie miał ochoty na kłótnie bo gdyby wyniknął z tego jakiś syf to byłby na straconej pozycji z racji tego w jakim stanie był i przede wszystkim kim był. Prawdą jest to, że jeśli kogoś się zabija to nie ma co być dla niego nagle nieuprzejmym. Odbiera się komuś żywot co za różnica czy zrobi się to w sposób kulturalny czy jak zwierzę, tamta druga osoba i tak już za to nie podziękuje. Był niemal pewien, że to gadanie o tym że można zabijać w sposób kulturalny to kolejna część kodeksu samurajów, zbioru głupstw by ci mogli czuć się lepiej.
Czy maniery potrafiły zdziałać tyle co gotówka? Pewnie tak ale działały na mniejszą liczbę osób. Argument pieniężny z całą pewnością trafiał zaś do większej grupy społeczeństwa, ale też nie do każdego. Najpewniejszą metodą zawsze był strach, tak działała natura. Ludzi i zwierzęta łączy jedno, czują strach. Istoty, które go umieją wzbudzić są na szczycie bo nikt nie chce z nimi zaczynać. Tego też nauczył się za młodu i taki starał się być gdy prowadził swą bandę rzezimieszków. Owszem mógł z nimi pić, bawić się wspólnie ale przede wszystkim upewniał się że czują przed nim strach by nie myśleli o zdradzie. Mieli ciągnąć za nim jako do silniejszego by mógł następnie użyć ich jako narzędzi. Taki był porządek jego świata.
Kiyoshi skrzywił się gdy to Asagi popisał się swoim wzorowym wychowaniem, jeszcze tego mu brakowało by cholerny kucharz to sobie zapamiętał i wymagał tego samego to byłaby tragedia. Relacja między nim, a łysym była dosyć prosta. Były bandyta kiedyś mu pomógł, oczywiście nie bezinteresownie i teraz ten spłacał dług. Obaj okazywali sobie otwarcie pogardę bo i po co mieli kryć się z tym że za sobą nie przepadają. Był w stanie wyobrazić sobie, że Yasutarō byłby pierwszym, który zatańczyłby ze szczęścia na wieść o jego śmierci, zresztą Kiyoshi gdyby dowiedział się o śmierci łysego kucharza też by się ucieszył. Z chęcią zjadłby kawałek jego ciała by zbezcześcić jego zwłoki — Nie bądź dla niego taki miły bo jeszcze się poczuje ważny — Rzucił z uśmiechem do Asagiego wiedząc iż zdenerwuje tym pracownika kuchni.
Do ich rozmowy dołączył pewien rudowłosy jegomość, Kiyoshi skądś go kojarzył. Był niemal pewien, że to ten który użył oddechu słońca podczas pamiętnej nocy. Był też pewien iż to on odpowiadał za niedawne zamieszanie związane z awanturą w domostwie zabójców pioruna. Blondyn słyszał plotki o tych wydarzeniach i musiał przyznać że za tą bójkę złotooki zyskał szacunek zabójcy wiatru.
— Widzisz Asagi, to nie jest metafora. Odkryłem, że spośród różnych mięs jakie próbowałem to ludzkie i demonie smakują mi najbardziej. To drugie to prawdziwy rarytas — Odparł na pytanie Sayamaki po czym zwrócił się w stronę wysokiego wojownika — Gdy nie czują strachu to smakują, trochę gorzej ale wciąż bardzo dobrze — Odpowiedział jednooki szczerząc zęby i patrząc na nowego kompana do picia. Pokroił jabłko, które zarekwirował na 3 części, tą ugryzioną zostawił sobie po czym dał dwójce zabójców ich części. Wskazał nożem na mężczyznę o czerwonych włosach — To o Tobie mówi się od jakiegoś czasu prawda? Wiesz co, nie mówiliby o tobie gdybyś nie zostawił świadków —  Rzucił Kiyoshi swobodnym tonem, czekając jak zareagują na to mężczyźni.

Kolejne słowa padły z ust blondyna były nieco kuriozalne, ale z drugiej strony jedni gustowali w wołowinie inni w wieprzowinie, miałem tylko nadzieje, że mimo pokręconego gustu żywieniowego ograniczał się do demonów albo jakiś przestępców. Było to dla mnie czymś nowy, ale nie dałem po sobie poznać, że w jakiś sposób mnie to szokowało, w końcu mało to było przypadków gdy ludzie z głodu pożerali innych, co prawda potem wszyscy kanibale zostali karani śmiercią, ale w korpusie raczej mu mięsa demonów nie brakuje, chyba że jedynie głośno szczeka, a w łowach jest mizerny, ale to już pewnie będę musiał się przekonać na własne oczy. Na słowa blondyna odnośnie gustu kulinarnego porozumiewawczo tylko pokiwałem głową, miałem kilka pytań, ale jeszcze chwilę się z nimi wstrzymam.
- Nie wiele pasuje do mojego wyglądu, co? Chociaż aż tak oznakowany nie jestem… Taka już niestety koleje rzeczy, nic wiecznie nie może zostać ukryty. – Z uśmiechem na ustach  sięgnąłem dłonią po jabłko, które oferował mi bliznowaty i wziąłem kęsa. Dni mojej anonimowości coraz bardziej się zacierały z każdym dniem w korpusie i to nie tylko od tych dobrych i  chwalebnych zasług na polu bitwy. No, ale co zrobić ludzie lubili plotkować też o tych niecniejszych rzeczach  i nieco przekręcać przebieg wydarzeń chyba nawet to lubili bardziej.

- Kagami Yuichiro, zabójca z oddechem…  płomienia. – Podczas przedstawiania się, miałem  drobnego laga, w końcu niby użyłem innego oddechu, ale dalej nie byłem w stanie nim się idealnie posługiwać, dlatego zdecydowałem dalej widzieć siebie jako użytkownika oddechu płomienia. Skłoniłem się delikatnie za równo w stronę czarnowłosego jak i blondyna - Sayamaka-san, dziękuje za zaproszenie. Nie zabiorę was dużo czasu, czekam tylko na prowiant. – Włożyłem ostatni kęs jabłka do ust i wolną ręką wyciągnąłem bron za czerwonego grubego sznura, aby położyć ją pod stołem albo gdzie z boku, a na końcu usiadłem na wolnym miejscu.
- Nie musisz mówić mi na pan, jeżeli nie czujesz takiej potrzebny, nie jestem wiele starszy, a również pochodzę z rodu samurajskiego, ale nie byłem samurajem. –Spojrzałem na bruneta, który zachowywał pełną etykietę, czy to przez swoje pochodzenie czy może słyszał już  o moim stopniu, dlatego delikatnie go zapewniłem, że nie mam z tym problemu.
-Długo jesteście już w korpusie? Jakoś wcześniej nie było mi dane na was wpaść, a mam bardzo dobry wzrok i pamięć do twarzy. -  Tasowałem ich trochę swoimi złotymi ślepiami z widocznym zaciekawienie, nie było to zimny i nieprzyjemny wzrok, a ciepły dociekliwy.

Reakcja Asagiego na gusta kulinarne blondyna bardzo go rozbawiła, gdyby dostał podobną od Yuichiro to chyba byłby to jeden z najlepszych dni od dawna. Niestety płomiennowłosy był doświadczonym zabójcą więc i pewnie wiele widział już niedorzecznych rzeczy więc nie mógł go tym zaskoczyć. Co innego tyczyło się jednakże czarnowłosego mężczyzny, ten z pewnością nie spodziewał się tego kogo przyjdzie mu dziś spotkać. Z drugiej strony Kiyoshi też nie spodziewał się ujrzeć tu Kagamiego, niby było o nim coraz głośniej ale no nie sądził że kiedykolwiek z nim porozmawia bo przecież zazwyczaj unikał takich ludzi. Na całe szczęście dziś był pod wpływem boskiego trunku, więc wszelkie bariery jakie miał zostały zrównane z ziemią. No prawie wszystkie, miał sekrety których nigdy nie wyjawi.
Następne wcielenie, nie lubił rozmawiać na te tematy. Skupiał się na tym by przeżyć dobrze każdy dzień. Nie martwił się swoim następnym życiem, może powinien ale jakoś było to sprzeczne z jego naturą. Nie wykluczał też możliwości iż po prostu przyzwyczaił się do bycia odmieńcem i był w nim w każdym możliwym aspekcie.
— Nie potrzebuje światła, mrok wydaje się bardziej do mnie pasować — Rzekł Kiyoshi na moment przybierając poważny wyraz twarzy, długo nie dał rady go utrzymać bo zaraz wybuchł śmiechem — Chyba zaczynam już bredzić, niedobrze, niedobrze. To oznacza, że za mało sake wypiłem — Powiedział z uśmiechem po czym wziął kolejny łyk trunku.
Przyjrzał się Kagamiemu raz jeszcze, no i musiał przyznać mu rację. Wyróżniał się z tłumu i łatwo było go zapamiętać, do tego to czego dokonał podczas obrony Yonezawy i niedawne zamieszanie. Będzie na językach ludzi przez jakiś czas. Pewnie też narobił sobie wrogów tą bójką czy co tam się dokładnie stało, aż blondynowi zrobiło się go szkoda. W końcu nie słyszał by jakoś uszkodził ich czy coś więc o co te pretensje? Z drugiej strony pamiętał jak Yoshiro tłumaczył mu, że w korpusie wszyscy walczymy w jednej sprawie, jesteśmy towarzyszami broni więc powinniśmy się wspierać i inne bzdety. W jego głowie narodził się właśnie pewien pomysł.
— Wszystko się da, tylko czasem trzeba zadziałać w niestandardowy sposób, co prawda Ciebie już nie da się ukryć ale jeśli chcesz to mogę zająć się tamtymi idiotami — Rzucił do zabójcy płomieni, aż przypomniały mu się stare czasy gdy brał zlecenia. Był ciekaw czy dostanie i teraz robotę czy też obejdzie się ze smakiem.

Asagi się przedstawił, Yuichiro też. No to przyszła pora i na niego. Wpierw skinął głową w stronę swych obecnych kompanów — Kiyoshi zabójca oddechu wiatru, niestety nie jestem samurajem więc nazwiska nie posiadam — Przedstawił się śladem swoich towarzyszy, raz jeszcze musiał podziękować sake. Dzięki alkoholom łatwiej było złapać nowe znajomości, przynajmniej tak sądził.
— Hmmm, z trzy lata temu okrutny Hashira porwał mnie i zaciągnął tutaj. Jakoś tak — Odparł lekko naginając prawdę, no może bardziej niż lekko. W końcu to On próbował napaść Yoshiro i został szybko wgnieciony w ziemie. Zamiast śmierci dostał zaś szansę, którą miał zamiar wykorzystać — Starałem się nie rzucać zbytnio w oczy i chyba mi się to udało — Dopowiedział Kiyoshi z uśmiechem.

Rozmowa o przyszłych życiach i wcieleniach była dla mnie nieco dziwna, ale to raczej przez moje usposobienia i ograniczone pokłady duchowieństwa. Sam jakoś o tym nie myślałem i nie bardzo przejmowałem się swoim kolejny życie, bo liczyło się to, co teraz, a więc po co sobie psuć to wszystko, gdybanie i troską co się wydarzy w kolejny cyklu.
- Tam, gdzie jest światło, zawsze będzie mrok, jedno bez drugiego nie istnieje… Wiec na zdrowie. - Asagi był na tyle uprzejmy, że sam zorganizował czarkę, dla mnie i napełnią ją alkoholem, a ja później na jego toast wzniosłem ją do góry i wychyliłem. Sake w temperaturze pokojowe same rozpływało się po podniebieniu i spływało gardłem w dół prosto do żołądka. Chwila normalności przed nowym wyzwaniem na pewno dobrze mi zrobi, w końcu ile czasu można pływać w oceanie obowiązków nawet jeżeli było się rekinem. Posiedzieć trochę na piaszczystym brzegu i zaczerpnąć odrobiny normalnego życia, zanim znowu wpadnie się w na głęboką wodę.
- A co zgłodniałeś? – Zapytałem z uśmieszkiem na ustach, nawiązując do jego poprzedniej wypowiedzi o smacznym mięsie. – Raczej szkoda twojego zachodu, wydawali się bardzo żylaści… Poza ty nie wydaje Ci się, że byłoby to podejrzane, gdyby zniknęli po awanturze ze mną? -  Zapytałem, wymownie mu się przyglądając, nie chciałem ich śmierci, mimo że na pewno nigdy nie nazwiemy się kolegami, to tak może to skłoni ich do jakichś refleksji i przemyśleń.  – Dzięki za propozycje. – Podziękowałem bliznowatemu za takie otwarte zareklamowanie się, może w przyszłości jego kulinarne zwyczaje mogą się okazać przydatne, i nawet żadna kosteczka się nie ostanie. Po wymianie słów z blondynem  wzrok przenosiłem, między nim a brunetem słuchając ile to czasu byli w korpusie i musiałem przyznać, że w trzy lata robiły  wrażenie, sam o wiele dłużej się szkoliłem i niedługo stuknie mi szósty rok, z czego dwa w aktywnej służbie.

- Ładny wynik, żeby tak szybko skończyć szkolenie i ostateczną selekcję. Sam spędziłem 4 lata na samym szkoleniu i w sumie to będzie jakoś półtora roku, jak jestem już pełnoprawnym zabójcom. Musicie mieć spory talent. – Odpowiedziałem z uznaniem na ich osiągnięcia, a potem brunet poruszył kwestie osiągnięć  i zasług. Sam też nie miałem wielkie gabloty i odnosiłem wrażenie, że ludzie wolą wymieniać się plotkami tymi bardziej negatywnymi niż faktycznymi osiągnięciami.
- Nie przejmowałbym się tym, za bardzo… Najciszej jest chwile przed burzą. -  Rzuciłem drobną radę w stronę Asagiego, nie powinien się na tym skupiać, bo nawet jeżeli zrobi coś niesamowitego, nie oznacza to, że ktoś zwróci na niego uwagę. Po incydencie w Yonezawie wszyscy byli na tyle zajęci, że poza krukiem z awansem nikt się nie zainteresował z przełożonych oddechem słońca.
- Może się starać, ale i tak wyróżniasz się w tłumie mimo wszystko. – Rzuciłem do blondyna, gdy Sayamaka napełniał czarki i zadał mi pytanie. – Hmmm… Ciężko wyrobić sobie opinie po jednym razie, ale na pewno drzemie w nim ogromny potencjał. Chciałbym więcej o nim Ci powiedzieć, ale sam za dużo nie wiem, nie mogłem porozmawiać z mistrzem po wszystkim. Jeżeli jakieś konkretne pytanie chodzi Ci po głowie, to jej zadaj, a ja wtedy postaram się na nie odpowiedzieć, tą wiedzą, którą dysponuje. – Wzniosłem do góry na pełnioną czarkę i wychyliłem w oczekiwaniu na kolejne pytanie.

Asagi zaskoczył go pozytywnie, głównie dlatego iż aktywnie dbał o to by każdy z nich miał coś do picia. Jednak okazało się iż nawet taki pozornie sztywny samuraj może być duszą towarzystwa. Choć może miał po prostu inny, spaczony obraz samuraja. Dotychczas zabijał ich czy też wyśmiewał, a nie pił z nimi.  Teraz nawet nie miał na to zbytnio ochoty, Yonezawa wpływała na niego bardzo źle. Bo na pewno nie był to wpływ sake. Ten boski trunek nigdy przecież nie był winny, a przynajmniej tak sobie to wmawiał
Tam gdzie światło, tam i mrok, po dniu zawsze następuje noc i inne takie pierdoły. Były to rzeczy oczywiste, istnieli ludzie, których można było nazwać dobrymi. Ci źli też istnieli i było ich zdaniem Kiyoshiego znacznie więcej, a przynajmniej bardziej się ich zauważało. Łatwiej było zwrócić uwagę na mordercę niż na lekarza, który w pocie czoła ratuje komuś życie. Ludzie lubią przeżywać emocję, a prawdą jest iż to negatywne rzeczy najbardziej nas pobudzają, zwłaszcza gdy dzieją się komuś innemu.
— Może trochę zgłodniałem, a może sam ma do nich problem. Czy to ważne? — Odparł z uśmieszkiem jasnowłosy mężczyzna, po części chodziło o obie rzeczy. Cały czas korciło go by wrócić do starych nawyków, kusiło go też by znów poznęcać się nad kimś. Widział tu okazję choć byłoby to ryzykowne. — Nie mówię, że zrobiłbym to od razu. Niektóre rzeczy trzeba zrobić z wyczuciem, na niektóre posiłki trzeba poczekać — Dopowiedział jednooki po czym westchnął, no cóż. Nie dostał powodu by podręczyć tamtych awanturników. Mówi się trudno, odrobi to sobie na jakimś demonie — Niech będzie, ale jakbyś zmienił zdanie to wiesz, daj mi tylko o tym znać — Rzucił na koniec Kiyoshi, kończąc temat zemsty na tamtych zabójcach.  


A więc Asagi szkolił się by tu być od małego, tradycje rodzinne. Coś na ten temat wiedział, w końcu sam parał się tym co jego ojciec. Był ciekawy w sumie jak zareagowałby jego staruszek na wieść kim stał się Kiyoshi, pewnie by nie uwierzył w ani jedno słowo o tym. Choć bardziej prawdopodobne było to, że sprzedał by jednookiego pierwszemu, lepszemu demonowi jakiego by spotkał. Skąd miał tą pewność? Bo sam by tak zrobił na miejscu swego ojca, mógł udawać że był inny ale z biegiem czasu dostrzegał coraz więcej podobieństw. Jeśli istniałaby szansa by pozbyć się go tak by cierpiał jak najdłużej to by to zrobił, bo szczerze się nienawidzili. Na całe szczęście o to już się martwić nie musiał, wszak sam go zjadł.
Co do czasu szkolenia to nie wiedział czy szło mu szybko czy też nie, miał doświadczenie w zabijaniu już wcześniej. Teraz dostał innego, trudniejszego z pozoru przeciwnika ale wszystko przecież było kwestią treningu. Morderczych ćwiczeń, które zrównały ich z tymi "potworami", dla niego więc niewiele się zmieniło. Wcześniej samuraje byli ciężkimi przeciwnikami, teraz demony. Ryzyko w jego mniemaniu było to samo, radość z zabicia wroga i pożarcia go też — Gdy ma się dobrą motywację, to wszystko szybciej się załatwia. Ja miałem bardzo dobry powód by szybko ukończyć szkolenie, więc i o to jestem — Powiedział nieskromnie Kiyoshi, szczerząc przy tym zęby. Co było tym powodem? Głód, głód mięsa i zabijania. Kiedyś to właśnie to pewnie wpędzi go do grobu, ale teraz jeszcze żył i miał zamiar zostać zapamiętany jako nie tylko przerażający ludożerca bandyta ale i pożeracz demonów.
— Niestety wyglądu nie zmienię, blizn też się nie pozbędę ale póki nie dam ludziom powodów by mnie szukali to mnie ominą — Rzekł zgodnie z prawdą, przecież zazwyczaj ludzie go unikali. No chyba że mieli do niego sprawę albo jakiś problem. Taki układ mu odpowiadał, dawał mu dużo spokoju i swobody.
Jeden z pomocników kuchennych podszedł do Kiyoshiego i coś wyszeptał mu do ucha. Blondyn nie zbyt zrozumiał co ten gadał, wychwycił jedynie parę słów. Kruk czeka na zewnątrz i Cię woła. Ktoś pewnie znów coś od niego chciał, a może wredne ptaszysko postanowiło sprawdzić jego trzeźwość. Nie wiedział tego, musiał jednakże to sprawdzić stąd wstał i uśmiechnął się do swych towarzyszy — Niestety, na mnie już chyba pora. Postarajcie się nie umrzeć, a spotkamy się jeszcze — Wyjaśnił Kiyoshi po czym odwrócił się do nich plecami i ruszył w stronę wyjścia nieco chwiejnym krokiem — Ale jak już macie umrzeć, to zostawcie mi kawałek siebie — Rzucił jeszcze na pożegnanie po czym opuścił kuchnie. Na zewnątrz dostrzegł kruka, który natychmiast zerwał się do lotu. Pewnie by uniknąć konfrontacji z blondynem, były bandyta jedynie pokręcił głową na boki i gwiżdżąc ruszył za czarnym ptaszyskiem.

[z/t]

- Nie mówiłem, że to coś ważnego po prostu byłem ciekawy, ale ogólnie myślę, że w smaku to zgniłe ryby, więc może nie warto, lepiej, żebyś jadł te smaczne demony... Będę pamiętał. - Odpowiedziałem blondynowi z delikatnym uśmiechem, chcąc czy nie i tak nie byli warci dodatkowego czasu i potencjalnych problemów, niech sobie żyją i robią to co robili, a może po prostu los wyrówna szale i sami sprowadzą na siebie odpowiednią karę, bez udziału osób trzecich. Było miło z jego strony, że oferował pomoc, nawet pomimo tego, że trochę drastyczną i wykręconą, ale była to ciągle pomoc. Z drugiej strony nasuwało się pytanie, czy przypadkiem to nie sprowadziłoby na mnie jeszcze większej kary, warto dlatego zachować trzeźwy osąd. Rozmowa miło posuwała się do przodu o kolejne tematy, a więc byli utalentowani to w sumie dobrze, w korpusie na pewno jest potrzebna jak największa ilość uzdolnionych ludzi w tym fachu, zwłaszcza to po ostatnich wydarzeniach i poniesionych stratach.
- Zawsze można założyć maskę, ale jaki jest w tym sens, każdy samodzielnie spisuje swoje losy i tak jak czając się w mroku, nie zostaniesz zaczepiony, tak samo jest gdy świecisz tak mocno, że wszyscy Cię znają.... Śmierć jak na razie nie jest opcją, więc prędko się resztek nie doczekasz. Trzymaj się i uważaj jakie karty przed kim obnażasz. - Uśmiechnąłem się do blondyna i wytłumaczyłem, jak ja to widziałem, w końcu jeżeli reputacja Cię wyprzedza, to ludzie też boją się plotek krążących samopas. A on powinien trochę uważać na to co mówi, nigdy nie wiadomo kto słucha, chociaż może on też mnie testował.

Wypadły nowe pytania związane z oddechem słońca, a w sumie ot nawet można powiedzieć, że wylało się ich kilka naraz, ale nie ma się temu co dziwić, ciekawość czasami przysłaniała to i owo, a ja sam powiedziałem mu, żeby sprecyzował, o co dokładnie mogło mu chodzić, chociaż nie spodziewałem się, że aż tyle rzeczy będzie zaprzątać mu myśli.
- Na pewno posiada więcej form i bardziej zróżnicowanych, ale jest całkiem podobny, tak jakby oddech płomienia próbował naśladować ruchy z pierwowzoru, ale w łatwiejszy i przystępniejszy sposób... Przecież sam powiedziałem Ci, że możesz pytać... W tamtej chwili chciałem uratować blisko mi przyjaciółkę, która została poważnie ranna, przez to, że w porę nie wyperswadowałem jej rzucania się na silniejszego demona. A potem liczyła się każda chwila, gdy była przebita włócznią na wylot... Wiązało się to z ogromny bólem i zmęczeniem, czułem, jakby ogień trawił moje płuca od środka,  a przynajmniej tak mi się wydawało... Ciężko mi jednoznacznie stwierdzić tylko po jednym użyciu, na pewno się różni, skoro powoduje tak poważne zmęczenie, a przez brak doświadczenia i postępów, niczego nie można brać za pewnik. - Odpowiedziałem mu najlepiej, jak tylko potrafiłem, mimo że dużo z tego wszystkiego to były moje własne teorie i przemyślenia, w końcu to był tylko jeden raz i mógł też być ostatnim razem.
- Rozżarzył się do białej barwy, a tak to chyba nic poza tym. Jak chcesz, to możesz sobie na niego zerknąć, ale odpowiedzi raczej tam nie znajdziesz. - Sięgnąłem dłonią po broń, którą chwyciłem przy tsuce i wyciągnąłem w jego stronę tak, żeby móc ją opuścić na jego otwarte dłonie.

Wstrzymałem dłoń, która trzymała przed nim miecz w sayi, nie rozumiałem jego zmieszania, przecież mógł rzucić okiem, nie była to żadna tajemnica, a przynajmniej nie dla mnie. Chociaż on mógł to inaczej widzieć, a może się przestraszył, że miałem kompletnie inny zamiar, gdy chciałem, żeby spojrzał na miecz, czasami się gubiłem w samurajskich konwenansach, ale to pewnie dlatego, że nigdy takim nie zostałem.
- Jesteś pewny? Nic się nie stanie, jak na niego spojrzysz... Miłe słowa na pewno nie zaszkodzą Sayamaka-san, ale niestety samymi chęciami nie zawsze da się coś wskórać. Tylko.... To nie oznacza, że nie można próbować prawda? Czasami trzeba iść pod prąd w rzece, nawet jeżeli czai się tam gdzieś wodospad. - Nie podzielałem entuzjazmu innych do oddechu słońca, ale może to przez to, że podświadomie próbowałem się uchronić przed rozczarowaniem, którego nie mógłbym tak po prostu zaakceptować. Nie po prostu tak sam usilnie nie chciałem zanadto tym się ekscytować, aby nie zgubiło mnie to przypadkiem. Potrzebowałem więcej dowodów, które mogłyby mnie upewnić w tym, że jest to osiągalne, zwłaszcza po przygodach z oddechem płomienia. Którego opanowanie zabrało mi sporo czasu i nawet myślami otarłem się o to, że może jestem beztalenciem.

Chociaż tak naprawdę, gdyby tak spojrzeć  na moją naturę, to prędzej się zestarzeje, nim pogodzę się ograniczeniami, z którymi pojawiłem się na tym świecie. Nie zamierzałem dać się zaszufladkować i pozwolić innym mówić mi co mogłem zrobić, a czego nie byłem w stanie.
- Nie jest to żadna tajemnica, ruszam na patrol do Nagoi. Nie wiem, z czym przyjdzie mi się tam mierzyć, ale po ostatnim ataku, doskwiera mi niedosyt i potrzeba działania. Odkąd dołączyłem do korpusu, nie mogę za długo usiedzieć w jednym miejscu, żeby w końcu spełnić swoje postanowienie z początku, chociaż czuje, że zrobiłem wiele kroków na tych schodach. - Odpowiedziałem z delikatnym uśmiechem i przysunąłem czarkę w stronę bruneta na znak chęci do picia.
- A ty Sayamaka-san co planujesz dalej zrobić, jaki masz cel w tym wszystkim? Myślałeś już nad tym, czy może już dawno obrałeś sobie kierunek, który chciałeś osiągnąć. - Podniosłem czarkę do góry i wzrok przeniosłem na swojego rozmówcę. - Za twoje przyszłe sukcesy. - Wzniosłem niewielki toast na dobry początek, na pewno był gotowy do działania, po prostu potrzebował dobrego startu, aby rozpocząć swoją karierę na dobre, mimo że według mnie niczego mu ni brakowało i to bardziej kwestia jego mindsetu.

Wyszło na to, że Sayamaka nie chciał spojrzeć na miecz, a ja nie zamierzałem dalej na niego naciskać, skoro to w jakiś sposób odbiegło od tematu rozmowy. Może miał racje, że tylko płatnerz, który go wykuł, mógłby dostrzec różnicę, chociaż nie wiem, czy to byłoby spowodowane oddechem słońca, w końcu Hitestu nie miał ze mną łatwo, nieustana praca i walka, wcale nie sprzyjały stali, drobne u szczerbienia i ubytki były wyrównywane na kamieniach szlifierskich, ale w końcu na nich miecz też był ścierany, jakby nie patrzeć.
Byłem ciekawy, jak długo jeszcze wytrzyma moje tachi, zgodnie z zalecaniami zmarłego towarzysza, starałem się dbać miecz i regularnie go czyścić czy ostrzyć, ale nie jestem płatnerzem, więc jeszcze dużo wody upłynie, nim perfekcyjnie na ostrze swój miecz własnoręcznie, oby rzemieślnik, który wykuł mój miecz nie urwał mi głowy gdy się niemu dokładnie przyjrzy.
W sumie to zastanawiała mnie jedna rzecz, czy dołączając do korpusu, dalej można być samurajem? Nie negowałem tego, że pewne aspekty na pewno były przydatne i moralne, ale z drugiej strony nie postrzegałem kodeksu bushido jako jednej nieomylnej drogi, w końcu nie ze wszystkim tam się zgadzałem, bo nie uważałem, że własna śmierć może nieść coś dobrego dla bliskich, czy umierającego, no ale to nie jest czas na takie debaty. Tak długo jak Asagi podejmuje słuszne decyzje, nie ma sensu się sprzeczać z jego perspektywą. Przy alkoholu te filozoficzne pytania same wychodził na światłodzienne.

- Nie jest to żadna tajemnica... Po prostu gdy dowiedziałem się o demonach i korpusie, to była brutalna prawda, w której nieomal nie zginąłem, gdyby nie ratunek od filara płomienia... Potem nie chciała mnie przyjąć na ucznia, bo byłem w jej oczach tylko dzieciakiem, padło trochę ostrych słów, ale koniec końców i tak się zaciągnąłem... Obiecałem sobie, że jeszcze odszczeka tamte słowa, gdy ją już pokonam... Wydaje mi się, że chciała dla mnie dobrze, ale kto mógłby wrócić do normalnego życia, po poznaniu takiej prawdy i co noc żyć w strachu. - Odpowiedziałem mu w skrócie, jak to wyglądało, Tsuyi nie była zła czy wredna, po prostu nie chciała rzucać mnie na głęboką wodę, w myśli, że może same zrezygnuje, ale niestety dla niego do tego nie doszło. Lekkie wspominki i picie, chyba zawsze szły ze sobą w parze, pytanie, do czego to jeszcze dojdzie gdy kolejne czarki zostaną wychylone, jak na razie Sayamaka postanowił dość dokładnie przybliżyć swoją historię.
- Ich strata, jeżeli nie mieli na Ciebie pomysłu, lepiej, żebyś sam wybrał swoją drogę. - Nie podzielałem tej wizji, że skoro urodził się jako trzeci, to nie było dla niego miejsca w rodowej tradycji, ale może to dlatego, że sam też urodziłem się dość późno, bo jako czwarty syn. Chociaż ojciec miał na mnie całkiem poważny i ambitny plan.
- Sam jestem nawet czwartym synem... - Zauważyłem, że coś było na rzeczy, dlatego przerwałem dalsze wyciąganie swojej przeszłości, aby lepiej się wsłuchać i dać mu miejsce do wypowiedzenia się. Nie wiedziałem, co zaraz wyciągnie spod obrusa, ale nie zapowiadało się, żeby miało to być coś lekkiego i nieodświeżającego starej rany. Więc dołączył do zabójców, a dopiero później ktoś bliski został zamordowany przez jego obowiązki, jego żona była ofiarą, którą przyszło mu zapłacić, za to, że dołączył do zabójców. Wyobrażałem sobie jaką bezsilność i tragedię musiał odczuwać, a mimo to nie został w dole rozpaczy, ciężko było mi stwierdzić, jak ja bym się zachował w tym wszystkim. Czy zdołałbym unieść takie brzemię, czy strawiłoby mnie od środka, czy może wcisnęło w ziemie?
- Rozumiem twój żal Sayamaka-san... Nie łatwo przyjąć coś, czego, w najgorszym koszmarze nie chciałbyś przyjąć. Jesteśmy tylko ludźmi, możemy być silni i dorównać siłą demonom, ale niewielu z nas jest w stanie wyzbyć się emocji i uczuć, które powodują, że jesteśmy człowiekiem. Nie mogę powiedzieć, że będzie z czasem lepiej, bo nigdy nie poczułem czegoś podobnego... Chociaż jeżeli według siebie widzisz jakiś dług, to jest to dług względem Mariko, musisz żyć... Walcz z demonami, ale nie traktuj swojego życia, jak było pożyczone, czy nieważne... Koniec końców, ciągle żyłeś i to był już był sukces. - Odpowiedziałem mu spokojnym tonem, w którym nie trzeba było szukać troski czy empatii, bo były one niezaprzeczalne, ale delikatne, żeby niczego mu nie ująć.

- Cóż odwaga to nie brak strachu, to siła do działania pomimo niego... Chociaż przez doświadczenie różnych rzeczy, chyba coraz bardziej przywykamy do zła i okrucieństwa, które dla zwykłych ludzi byłyy one aż dech zapierające w piersi. - Walka z demonami, które były w większości pozbawione człowieczeństwa albo po prostu ktoś je obdarł z niego, zawsze doświadczało się rzeczy, które dla przeciętnego człowieka, były ciężkie do wyobrażenia i chyba większość zabójców ma z nimi największą styczność podczas ostatecznej selekcji, gdzie w zależności od uczestników i wyzwania może jej przebieg być wyjątkowo okrutny. Kilka osób opowiedziało mi o swoich próbach, gdzie moja wydawała się całkiem spokojna, ale może po prostu było w niej więcej uzdolnionych szermierzy albo demony pochwycone były po prostu wyjątkowo słabe lub wygłodzone.

- Nic się nie stało Sayamaka-san. Rozmawiamy przecież tylko. - Skwitowałem krótko, przecież nic się nie stało. Współczucie i troska, nie były mi obce, tak samo nie stanowiły dla mnie problemu. - Widzę to zdecydowanie inaczej, moment, w którym pogodziłbyś się z jej życzeniem, byłby oznaką słabości. Chwila, w której skorzystałbyś z niego, oznaczałaby własną porażkę i pogodzenie się z bezsilnością. - Nie wiedziałem, czy moje słowa dla pełnoprawnego samuraja mogą mieć jakikolwiek sens, ale skorzystanie z drogi na skróty, w której odebrałby własną duszą życie swoje ukochanej, nie mógłbym nazwać siłą. W takiej sytuacji zrobiłbym wszystko, aby ją uratować nawet kosztem siebie, więc jego podejście nie było złe, po prostu nie miał na tyle siły, żeby urzeczywistnić taki plan. Może to była kwestia alkoholu, chociaż nie kręciło mi się w głowie ani nic, ale jednak język zdecydowanie bardziej się rozwiązał, a umysł zaczął brodzić w filozoficznych tematach.
- Na pewno jest mądrym i doświadczonym człowiekiem, ale nie zgodziłbym się z nim w tej kwestii. Chociaż to już nie jest sprawa wychowania, a mojego charakteru. Jestem dość uparty i nie pozwolę śmierci się zabrać, tak długo jak nie będę gotowy przyjąć ją z  otwartymi ramionami i uśmiechem na ustach. Dobrze byłoby odejść z tego świata z myślą, że już nigdy więcej nie powstanie żaden demon, ale nie narzekałbym jeżeli po drodze los połączyłbym mnie, z kimś przy kim nie musiałbym nosić maski... Otóż to Sayamaka-san. - Wzniosłem czarkę do góry, najważniejsze było dobrze przeżyć życie, aby niczego nie żałować na łożu śmierci. Pokonanie Muzana to był bardzo odległy cel, który może kiedyś się z iści, a co do drugiej połówki była już pewna kandydatka, pytanie tylko jak to wszystko się ułoży po ostatnich wydarzeniach.
- Może, dlatego też walczymy z różnych powodów czy historii, ale jedno nas łączy, nikt nie chce się tylko przyglądać cierpieniu. Nikt nie chce czuć się bezsilnym w obliczu zła. Moje życie zmieniło się znacząco i wiele musiałem poświęcić, żeby podążać własną drogą i szczerze to nawet zdając sobie sprawę ile trudu i cierpienie mi to przyniesie, nie zmieniłby jej. -

- Chyba trochę za mocno rozciągasz tę sytuację Sayamaka-san, ale odpowiadając na twoje pytanie. To byłby najpewniej mój koniec, co nie zmienia faktu, że nie chciałbym nakładać na kogoś bliskiego brzemienia. Nie chciałbym śnić mu się po nocach, poza tym oddanie życia to za mało i sam dobrze wiesz, że to nie jest ofiara, którą jesteś w stanie ot, tak ponieść. Jeżeli mógłbym ocalić swoich towarzyszy własnym życiem, to bym to zrobił, dałbym im czas na ucieczkę, na cokolwiek, ale nie zabijanie własnego druha, bo takie rzeczy nie są łatwe doniesienia przez resztę życia... Może zabrzmi to arogancko albo źle, ale nie znam i nie współpracowałem z silniejszym zabójcom od siebie do tej pory. A nawet jeżeli zostałbym z tyłu, żeby dać im czas na ucieczkę, mój temperament czy wola walki wcale by nie osłabłby, walczyłbym o zwycięstwo. - Mogliśmy się nie zgadzać w tej kwestii, każdy z nas miał inne doświadczenie i inaczej postrzegał to wszystko. On to przeżył, ja tylko słyszałem, może nie powinienem był mówić niektórych rzeczy, żeby nie ujmować ostatniej woli jego żony, ale bądź co bądź to była prośba, którą niewielu mogłoby wykonać bez mrugnięcia okiem. Śmierć osób postronnych nie była tak bolesna, mimo że ciężka do zaakceptowania, to gdy trzeba było własnoręcznie odebrać życie osobie, którą darzyło się szczerym uczuciem, nie było to łatwe. Może dla niego jak dla samuraja była to porażka, ale jak dla mnie wybrał trudniejszą drogę i na końcu swojej podróży będzie mógł spojrzeć żonie prosto w oczy bez wstydu czy bólu.
- I wtedy zapamiętałaby widok i myśl, jak własny jej mąż ją zabił... Sayamaka-san, to nie tak, że chce ująć twoje zmarłej żonie, bo wspięła się na wyżyny odwagi... Teraz możesz, jej pokazać jak silny się staniesz i ile osób uratujesz, jednak pamiętaj, że nie uniesiesz tego ciężaru sam, nie wszystkich uratujesz, dla tego też my tutaj jesteśmy. - Prośbą jego żony dla niektórych mogła być nawet egoistyczna i samolubna, mimo że wynikałą z miłości i dobroci. Zakończyliśmy zgodnie tę rozmowę, że każdy musiał znaleźć własne spełnienie się przed śmiercią, ale według mnie to nigdy nie powinno być brzemieniem dla innych. Skinąłem głową na jego słowa o wielkim darze, tak nie ma niczego bardziej drogocennego niż osoba, która Cię rozumie i akceptuje takiego, jakim jesteś. Gdzie nie musisz udawać kogoś, kim nie jesteś albo chować się za etykietom i innym sprawami, tylko mogłeś faktycznie być sobą.

- Możesz mi wierzyć Sayamaka-san, krocząc do przodu bez opamiętania, nie znajdziesz szczęścia czy spełnienia. Sam poczułem to bardzo dobrze, gdy szkoliłem się pod okiem filara płomienia, próbując jak najszybciej ominąć ten etap, w samotności i wyrzeczeniu, żeby tylko udowodnić jej swoją rację. Byłem strasznym dzieciakiem wtedy, zarozumiałym, aroganckim i w gorącej wodzie kąpany z krótkim lontem. Cel przysłaniał mi wszystko, nawet gdy ktoś chciał mi pomóc. Na szczęście potem to się zmieniło, bo ktoś obcy postanowił otrząsnąć mnie z tego szaleństwa. Mimo że nie było to proste czy łatwe, bo ja nie chciałem zaakceptować tego. Droga w samotności jest pełna smutku i ciemności, może osiągniesz swój cel, ale z kim go wtedy podzielisz, kto złoży Ci gratulacje z uśmiechem na ustach? - Delikatnie wspomniałem o swoich początkach i drodze w głąb samotności, gdy ktoś postanowił wyciągnąć dłoń w moją stronę i wyłowić mnie z mroku. Byłem zaślepiony celem i wizją, którą chciałem osiągnąć, bo nie zamierzałem zaakceptować słów Tsuyi, chciałem już w tamtym momencie ją zmusić do odszczekania, w tym celu trenując, byłem nawet gotowy strawić samego siebie płomienie, nie chciałem czekać, ale poznałem kilka osób, które pokazały mi, że warto się zatrzymać na chwilę i zboczyć ze ścieżki.
- Kampai, Asagi. - Była to niezwykle miła rozmowa przy alkoholu, dzięki tej wymianie poglądów, mogłem oderwać się od problemów, przez które ostatnio się borykałem, mogłem nie myśleć o tym co i tak było nieuniknione, bo znajdowało się to w przeszłości. Mimo że rozmowa toczyła się o jego historii to i ja w jakimś stopniu zrozumiałem, że nic co się już stało, nie może zostać zmienione, nieważne jak bardzo byśmy tego chcieli.

- I co z nimi? - Zapytałem, nie do końca rozumiejąc analogie, którą się kierował. Może to alkohol albo po prostu chwilowe zaciemnienie i niezrozumienie wątku, albo coś podobnego, ale no mniejsza najwyraźniej nie było to na tyle istotne czy potrzebne, bo zaraz przeszedł do rozmowy o czym innym.
- Skąd miała pewność, że jej poświęcenie cokolwiek by zmieniło? A co gdybyś to zrobił, ale i tak by to nie wystarczyło do pokonania tego demona, co jeżeli tylko dlatego przeżyłeś to starcie, bo nie zdecydowałeś się pójść łatwą drogą. - To wszystko to było gdybanie, a liczyły się fakty. Był tutaj, bo zrobił tak, jak zrobił, a jeżeli w tym ataku zabiłby własną żonę, a demon pomimo tego pokonałby go i zostawił w takim samym położeniu, ale teraz musiałby walczyć, z tym że odebrał jej życie i nic to nie zmieniło. Tak na własnych zasadach, do których zostałeś przymuszony w akcie rozpaczy i bezsilności, to nigdy nie jest nic dobrego.

- Taka jest prawda, nie ma w tym fałszu. - Ciężka praca popłaca, ale to nie jest remedium na wszystko, zwłaszcza gdy idziesz złą drogą prosto w pokrzywy, a nie do swojego celu. Determinacja jest ważna, nie da się tego odmówić czy odjąć, tylko gdy żyjesz dla jednej rzeczy, nie spoglądając na nic dookoła, to prędzej czy później znajdziesz się pod ścianą, której o własnych siłach nie przebijesz. Sam kilkukrotnie stałem przed taką bramą i nie szło uchylić jej wrót.
- Nie chodzi tu o próżność Sayamaka-san, zbierasz, co zasiejesz prawda?.. A gdy jesteś na dnie otchłani, dobrze, żebyś mógł sięgnąć po pomocną dłoń, która postawi Cię na nogi, podniesie na duchu i podzieli twoje szczęście. Mistrzostwo możesz osiągnąć na drodze samotności, ale nigdy nie będzie ono pełne jak dla mnie, jeżeli nie masz dla kogo wznosić miecza. - To nic nowego, że widziałem to inaczej, dwa inne wychowania, a raczej w moim przypadku odrzucenie bushido, którego nigdy nie miałem się nauczyć, bo nie miałem zostać samurajem.
- Mój ojciec mawiał, że miecz to odbicie duszy, która jest czysta i prawdziwa. Miecz nie jest w stanie kłamać i zawsze pokaże prawdziwe intencje swojego właściciela... Jak długo jesteś szczery sam ze sobą, twój miecz nie zadrży, jak długo będziecie zgodni, nigdy się nie stępi, a przede wszystkim nigdy Cię nie zawiedzie.... Myślę, że nie ma jednej uniwersalnej ścieżki dla wszystkich i każdy musi znaleźć swoją, dlatego mam nadzieje, że i ty odnajdziesz swoją własną drogę. - Dywagacje nad oddechem słońca były niczym brodzenie po omacku w mroku, nie uważałem się za jakiegoś geniusza czy dzieciaka z przepowiedni, po prostu sięgnąłem po coś, co było, na wyciągnięcie mojej ręki, ale czy jeszcze kiedykolwiek to się uda.
Miło się rozmawiało, ale finalnie zjawił się kruk z wiadomością dla niego, a mnie kilkanaście sekund później zawołał kucharz, który miał gotowy mój pakunek.
- Dziękuję, ty również uważaj na siebie i do zobaczenia niebawem. - Wyszliśmy praktycznie w tym samym czasie, i oboje pobraliśmy racje żywnościowe, wszystko miałem przy sobie i wyruszyłem do pierwszego przystanku, którym było Edo.

Z/T

Cieplejsze dni sprawiały, że było dużo więcej pracy - po zimie czuł jakby wychodził z dziwnego transu, ale nie narzekał na nadmiar pracy. Oddawał się mu w pełni, coraz częściej czując jak jego organizm wysyła mu sygnały zmęczenia. Miał problemy z koncentracją, czuł się często senny i ociężały, ale nie odmawiał pomocy nikomu. Chciał zrobić więcej niż był w stanie, chciał oddać się zupełnie pracy, wiedząc przecież jak istotna ta była - niezależnie czy zamykała się w dbaniu o ogród, przygotowywaniu roślin czy potrzebnych im specyfików. Nie uwłaczało mu nawet działanie jako podaj, przynieś i pozamiataj - a może prośba odniesienia przedmiotów do kuchni wynikała ze świadomości, jak często unikał ostatnio posiłków. Jadł, choć później niż powinien, oddając się w pełni pracy, nie dostrzegając, kiedy pora stawała się późna.
Kosz z sadzonkami był ciężki, głównie przez donice, w których zioła były ułożone. Dla wielu były to chwasty, ale rosły szybko i mogły wpływać pozytywnie na smak - ale co najważniejsze, nie były wymagające w kwestii samego dbania o nie.
Chociaż rośliny nie były jedyną zawartością koszyka, które miał dostarczyć. Zdrowie zabójców w końcu było czymś istotnym - mieszanki, które przygotowywali wraz z innymi zielarzami miały pomagać na ich zdrowie i wytrzymałość, ale i regenerację ciała po treningach. Niektóre suszone mieszanki mogły być z łatwością wkomponowane w posiłki, zapewniając dodatkową pomoc dla organizmu.
Hałas z samej kuchni wskazywał na zmywanie przez kogoś naczyń - chociaż może było już dawno po czasie posiłków? Przystanął przy drzwiach, obawiając się że w kuchni mogło być znacznie więcej osób niż by chciał. Wolał, aby nikogo tam nie było - ale jednocześnie, komuś musiał przekazać informacje o zostawianych roślinach, prawda? Tak, aby odpowiednio były zadbane i użytkowane, aby wydobyć jak najwięcej z samych roślin...
Kiedy drzwi się uchyliły i stanęła w nich znajoma twarz, Fukuro delikatnie się ukłonił. Nie pamiętał imienia kobiety, nie wydawało mu się, aby kiedykolwiek wymienili więcej niż kilka zdań, a jednocześnie widywał ją w tym miejscu. Był w stanie określić, kim dokładnie była.
- Zostałem poproszony o przyniesienie ziół i kilku roślin - powiedział cicho, wyjaśniając swoje pojawienie się w tym miejscu. - Wszystko mogę pomóc rozłożyć i wyjaśnić właściwości, i do czego najlepiej ich używać. Niektóre będą idealne do długiego gotowania, a inne lepiej dodać pod koniec procesu gotowania... - wyjaśnił, wciąż bardzo cicho, wbijając wzrok w ziemię, kiedy wchodził do pomieszczenia, w końcu wpuszczony do samej kuchni, czekając na wskazanie miejsca, w którym mógł rozstawić donice z samymi roślinami.
Z dbałością i ostrożnością, rozłożył wszystko w wolnym miejscu, w którym miał nadzieję, że będzie dobre nasłonecznienie dla roślin. Upewniał się kilkukrotnie, że donice stały stabilnie - że będą miały zarówno cień, jak i odpowiednią ilość słońca, ale i przystąpił do sprawdzenia, czy na pewno były dobrze zasadzone. Urwał kilka liści, które uznał za słabe lub kiedy widział, że ktoś posadził w samej donicy zbyt wiele i mogło to wpłynąć negatywnie na roślinę w późniejszym czasie.
- Mogę zapisać dla ciebie wszystkie najważniejsze informacje odnośnie tych roślin, jeśli nie rozpoznajesz niektórych - zaproponował, nie odrywając wzroku nawet na moment od donic.

Cieplejsze dni napełniały optymizmem, nawet jeśli zima w Japonii nie należała do bardzo mroźnych. Jednak rozkwitająca zieleń była bardzo miłym widokiem, a ciepłe promienie słoneczne skłaniały do pracy.
Od rana zdążyła już przygotować śniadanie, uprać i rozwiesić futony i zimowe kołdry. Wyciągnęła również te letnie, tak by mieszkający tu zabójcy nie musieli się tym zajmować. Dosłownie parę minut temu wróciła do kuchni, by sprzątnąć po śniadaniu i co ważniejsze zacząć się szykować do robienia obiadu.
W tym celu czekała aż na nowo rozpalą się drwa w glinianych piecach, a także zagotuje duży kocioł wody. W tym czasie myła naczynia, które przez ten czas zdążą wyschnąć do obiadu. Zwłaszcza, że w kuchni panowało coś, co ktoś określiłby mianem „małego ukropu” i otwarte okna wcale nie sprawiały, że w pomieszczeniu było chłodniej.
- Ktoś czeka przy drzwiach – usłyszała i podniosła głowę znad dużej bali w której miała dosłownie dwie miski do umycia. Wycierając dłonie w fartuch podeszła do drzwi, za którymi dostrzegła Fukuro. Lekko się zarumieniła na jego widok, ale zaraz również delikatnie się ukłoniła.
- Och… nic mi nie mówiono o tym– zmartwiła się, chociaż zaraz wskazała miejsce, w którym chłopak mógł postawić koszyk. – Będę bardzo wdzięczna za pomoc, nie wszystkie z tych ziół rozpoznaje. Poza tym przyda się je pewnie trochę ususzyć.
Podążyła za chłopakiem do lady na której zaczął rozkładać wcześniej wspomniane zioła. Te najbardziej podstawowe i typowe do doprawiania potraf rozpoznawała. W końcu jaka byłaby z niej kucharka, gdyby żadnych nie znała? Niemniej, było kilka takich, które nic jej nie mówiły.
Splotła za sobą ręce i obserwowała młodzieńca przy pracy. Podziwiała zręczność jego dłoni i ich delikatność, gdy zajmował się tymi kruchymi istotkami.
- Co? Ach tak… będę wdzięczna gdybyś mi to… zapisał. – Oczywiście że umiała czytać. Jedynie nie przepadała za tym. – Och, gdzie moje maniery? Jestem Aoki Minato, kucharka… nie wiem czy zostaliśmy sobie kiedykolwiek przedstawieni.
Zaśmiała się z wyraźnym zakłopotaniem.

Słysząc o ususzeniu, skinął lekko głową, a po tym rozejrzał się po suficie, dostrzegając miejsca, w których mógł uwiesić dla kuchni rośliny - a przynajmniej te, których wiedział, że może być nieco za dużo w doniczkach. Nie rozstawał się ze swoją torbą, na wypadek napotkania jakiejś rośliny, nawet będąc w samej Yonezawie, więc wszystko potrzebne do wiązania roślin miał przy sobie.
- Zepnę i zawieszę je do ususzenia - powiedział cicho, bardziej oznajmiając niż oferując się z pomocą. W końcu dla niego nie było to dużo więcej czasu do spędzenia nad roślinami.
Odsunął się na krok, tak aby dziewczyna miała dobry widok na to, co przyniósł do kuchni. Starał się jak najbardziej nie wchodzić w jej przestrzeń osobistą - jakby podobny czyn miał go oparzyć. Albo ją. Zachowywał dystans, a nawet kiedy się odzywał jego głos było łatwo przeoczyć, kiedy nie wytężyło się słuchu.
- Możesz wskazać mi, które rośliny rozpoznajesz? - poprosił, nie chcąc przeprowadzać kobiety przez każdą z doniczek po kolei, wiedząc samemu doskonale, że mógł opowiadać o nich godzinami - a miał świadomość, że kobieta mogła nie mieć tyle czasu, szczególnie w kuchni, pomiędzy posiłkami. Choć sam zaczął powoli czuć, że musiał zapomnieć dzisiaj o śniadaniu.
- Przygotuję notatki, jeśli będziesz miała zapytania lub o czymś zapomnisz, możesz zawsze później napisać do mnie, postaram się odpowiedzieć na wszystkie pytania - mówił spokojnie, sprawnie dzieląc rośliny i upewniając się, że nie odrywał zbyt wiele ich. Choć prawdziwą sprawność w działaniu pokazał dopiero, kiedy sięgnął do swojej torby, wyciągając kawałek nitki i niewielki nożyk, a po tym układając rośliny w pęki gotowe do zawieszenia i ususzenia.
Słysząc jednak zakłopotanie kobiety, zetknął na nią, odrywając się od zajęcia na moment, aby odwzajemnić ukłon - choć ten jego można było dostrzec, że był głębszy, kiedy tylko dosłyszał nazwisko kucharki.
- Fukurō, Ne zielarz - odpowiedział cicho, wierząc że wcześniej nie było ani okazji, ani potrzeby, aby poznać imię kobiety, która teraz otworzyła mu drzwi i której miał wyjaśnić działania roślin, które przyniósł.
Po tym wrócił ponownie do wiązania pęków.
- Korzonki tej rośliny doskonale nadają się również do bulionu. Wygotowane, nie są zbyt przyjemne do przełknięcia... Ale ich właściwości pomagają wchłaniać wszystko co dobre z samego bulionu. Liście za to nadają się na napar, działają pobudzająco... - tłumaczył, sięgając po jedną z roślin, których kobieta miała nie rozpoznawać. - Tej nie będę ususzał, można to zrobić ale po tym jak stracić pąki. Można je zebrać i również dodać do zupy, są słodkawe w smaku. Nie mają wielu walorów poza tymi smakowymi. Ich zapach jest bardzo intensywny, kiedy rozkwitną... - powiedział, nachylając się do doniczki, o której mówił. - Jutro lub pojutrze powinny się otworzyć, mają bardzo słodki zapach... Ostrzegam, abyś się nie zdziwiła podczas pracy - wyjaśnił, po tym sięgając po kolejną roślinę. - Ich smak jest bardzo gorzki... Właściwie całej rośliny. Ale wspomaga trawienie strączków i działa na zdrowie, zapobiega przeziębieniom... Chociaż ich zapach jest bardzo rześki - tłumaczył, ostrożnie przeżuwając doniczkę z rośliną, o której mówił.