Po tym jak zjadł z kobietą bardzo smaczny obiad westchnął tylko głośno. Słysząc że nie chciała odpuścić tematu tego kim on tak właściwie jest. Podniósł głowę i nieznacznie się uśmiechnął. Już miał chęć powiedzieć, kiedy zapytała o demona. Czyżby wiedziała czym tak naprawdę się zajmuje i tylko udawała? A może po prostu próbowała go zmusić by sam się sprzedał. Pewne jednak było to, że wiedziała o istnieniu tych stworów. Nikt wcześniej nawet się nie zająknął na ich temat podczas rozmowy. Chciał jej się przyznać, czując że jest jej winny prawdę za ten posiłek.
- Tak, pochodzę z samurajskiego rodu. Aktualnie zajmujemy się prowadzeniem dojo - Odpowiedział.
- Przychodzę do Kioto głownie po rzeczy które są potrzebne mojemu dziadkowi. Niekiedy są to zioła, czasami jakiś miecz. Demon też czasami się trafi. - Mówiąc to spojrzał jej głęboko w oczy po czym się zaśmiał.
Chciał by wstawka o demonie wyglądała na żart. Najwyraźniej obydwoje już wiedzieli że są zabójcami. Czy mogli więc zacząć rozmawiać bardziej szczerze? Owszem.
- Kolor Twojego wakizashi jest nietypowy. Z jakiego materiału został wykuty? - Zapytał.
Kojarzył że żółty odcień należał chyba do zabójców korzystających z oddechu pioruna. Jeśli naprawdę była zabójcą nie musiał wcale się o nią martwić, a może nawet mogliby się kiedyś udać wspólnie na polowanie. Musiał się więc upewnić.

On jak na razie nie wiedział jeszcze gdzie dokładnie zmierza. Jego podróż z każdą kolejną napotkaną osobą zmieniała swój kierunek. Wiele osób twierdzi że to właśnie droga, a nie cel jest najważniejszy i w jego przypadku tak właśnie jest. Polowanie na demony nie polega tylko na przecieraniu co chwilę tych samych szlaków, lecz wyznaczania nowych dróg gdzie też te kreatury mogły się zaszyć.
- Nasze dojo radzi sobie całkiem dobrze. Jest wielu chętnych do nauki. Następnym razem może dasz się zaprosić? Tak w ramach rewanżu za jedzenie - Powiedział z delikatnym uśmiechem.
Wiedział już mniej więcej z kim ma teraz do czynienia dlatego o wiele spokojniej mógł z nią rozmawiać. Dokończył swój posiłek podczas jej wypowiedzi i zaśmiał się lekko. Nie było już żadnego powodu do dalszego ukrywania tego kim są, a raczej próby ukrywania. Rzadko kiedy bronie ludzi nie będących zabójcami miały inny kolor, ale mogło się zdarzyć jednak nie tym razem.
- Jednak wcale nie tak ciężko wpaść na innego zabójcę demonów. Powiedz, żółte katany są u pioruna czy kamienia? - Zapytał zaciekawiony.
Wcześniej spotkał tylko kilku członków ich organizacji w Yonezawie jednak nie przyglądał się ich uzbrojeniu. Tutaj miał też o wiele lepszą partnerkę do rozmów niż Ci z którymi miał wcześniej do czynienia.
- I w sumie też możemy teraz pogadać na kilka innych tematów. Polujesz tutaj na demona? - Po raz kolejny zadał pytanie.
Była to jego rodzinna okolica dlatego też trochę się tym przejął. Gdzieś z tyłu głowy miał obraz z dzieciństwa.

Nie zawsze oddech odwzorowuje osobę która się nim posługuje. Dlatego też mógł sądzić że An posługuje się kamieniem mimo swojej drobnej postury.
- Jesteś chyba pierwszą osobą z pioruna którą spotykam - Powiedział przyglądając się jej katanie.
Wyglądała dosłownie jak zrobiona ze złota. Tak się teraz zastanawiając, ciekawe czy sprzedanie ostrza nichirin na czarnym rynku byłoby w ogóle opłacalne? Lepiej tego nie sprawdzać. Pewnego razu podczas pobytu w Yonezawie usłyszał rozmowę dwóch zabójców, z których to jeden zgubił swój miecz. Najprawdopodobniej kowale wykuwający ich broń są jeszcze bardziej przywiązani do swoich dzieł niż sami właściciele. Kiedy dziewczyna rozliczyła się z kelnerką on również się ukłonił w geście podziękowania za jej obsługę.
- To co powiesz na to, abyśmy urządzili sobie mały sparing? - Zapytał skupiając na niej swoje spojrzenie.
Na samą myśl o jakiejkolwiek walce, w jego oczach można było dostrzec determinację. Był wychowany do walki. Tak jak cała jego rodzina także i on był gotów oddać życie w walce. Taki był los samurajów.
- Też nie spotkałem chyba nigdy nikogo z kamienia. Sam zaś posługuję się oddechem wiatru - Odpowiedział.
Słysząc że ma jakieś sprawy do załatwienia, które też wykonuje co roku zaczął się domyślać o co mogło chodzić. Wiele osób straciło rodzinę podczas tych ciężkich czasów. On sam na szczęście ma kompletną rodzinę, jednak niejednokrotnie słyszał straszne historie o demonach napadających wioski, roninach grabiących słabszych oraz innych strasznych rzeczach.
- Oczywiście to tylko propozycja. Zrozumiem jeśli odmówisz - Odniósł się znów do sparingu.
Nie chciał wywierać na niej w żaden sposób presji. Jeśli nie teraz, był przekonany że na pewno jeszcze się spotkają.

Skinęła głową na przywitanie krzątającemu się po restauracji personelowi, który na jej widok na chwilę się zatrzymał. Po twarzach przemknęły różne reakcje – od spokojnego rozpoznania, przez ciekawość, po płochliwe zakłopotanie. Nie była rodziną cesarską czy Tokugawą, żeby reagowali jakby zobaczyli osobę zza oceanu, ale też jednak nazwisko Narukawa odbiło się na tyle mocno, że przynajmniej większość ludności kojarzyła kim są. Nie oznaczało to jednak, że każdy wiedział jak wygląda jedna z córek, a w tym przypadku – Sua. Kucharze jednak po zerknięciu na nowego gościa od razu wiedzieli, z kim mają do czynienia. Cóż mogła rzec – lubiła tu przychodzić już od dziecka.
Jest niewiele rzeczy doczesnych, które faktycznie są w stanie poruszyć Suę. Mogło to wynikać z jej patologicznego dzieciństwa, ale też z niej samej – życie z rozwiniętym nadmiernie smakiem sprawiało, że mogła być naprawdę wybredna, jeśli chodzi o przyrządzanie jedzenia. Mogła być, bo nie jest, ponieważ… niekoniecznie ją to obchodzi. Uwielbia różne smaki, jednak bardzo łatwo jest się przebodźcować, zatem nic dziwnego, że czasem można zobaczyć ją jedzącą sam ryż czy nawet zwykłe paski wodorostów nori.
Jednakże Owariya było jednym z nielicznych miejsc, do którego bardzo chętnie przychodziła z własnej woli i nie byłaby w stanie odmówić zjedzenia tam posiłku. Była w stanie rozpoznać, który kucharz przyrządził dane danie, ale jednak nie miała swojego ulubieńca. Makarony były cudowne i gdyby nie była tak niezainteresowana gotowaniem, to przyrządzałaby je sobie dużo częściej.
Szkoda, że nie może już spędzać wieczorów przy kolacji z Kanną. Znaczy, mogłaby, ale nie byłoby to samo, skoro on nie może jeść tego samego co ona, a ją… niezbyt interesował kanibalizm, tak szczerze mówiąc. Dalej mogą siedzieć razem, to fakt, ale… to nie jest to samo. Takie proste rzeczy coraz częściej kłuły ją w serce, zwłaszcza kiedy była z powrotem w Kioto, choć nie siedziało to na jej głowie aż tak długo. Takie ot, chwilowe uczucia nostalgii, które zaraz potem się rozpływały, ponieważ jej mąż tak naprawdę żyje, nawet jeśli teoretycznie nie powinien, a jego istnienie w oczach organizacji Zabójców Demonów było grzechem samym w sobie.
No tak. Zabójcy Demonów.
Usiadła bardziej w kącie restauracji i zamówiła to, co zwykle zamawiała (najprostsze menu, dużo makaronu), choć była pewna, że kucharz będzie chciał trochę jej zaimponować. Nie miała nic przeciwko temu, naprawdę jest w stanie zjeść od nich tu wszystko, co jej podadzą. (W granicach rozsądku, oczywiście, ale jednak.)
Na dworze robiło się coraz ciemniej, więc zdecydowała się ubrać na swój strój miko bardziej „cywilną” narzutkę, a z włosów zdjęła złote dekoracje i ornamenty. Włosy miała związane w dwa długie warkocze, które potem splotła wokół siebie (coś jak DNA, ale wtedy nie mogli tego wiedzieć – przyp. aut.). Oczywiście miała za pazuchą kimona jeszcze swój kaiken i wisterię, tak na wszelki wypadek. Nie zamierzała być dzisiaj napadnięta, ale demony niekoniecznie dzieliły z nią podobne plany.
Ciekawe co Kanna porabia. Pewnie znowu dręczy biedne rybki ze stawu. Chociaż powinnam się cieszyć, że demoniczna natura nie wykrzywiła całkowicie jego osobowości. Pewnie trzeba będzie jednak niedługo zakupić ponownie nowe ryby, jeśli będzie je w takim tempie zamęczać.
Z zamyślenia jednak wyrwała ją postawiona przed nią miska, za którą grzecznie podziękowała, a potem zaczęła pałaszować. Ach, na bogów, jaki ten makaron jest dobry! Gdyby jej zadowolenie dało się bardziej graficznie przedstawić, wtedy tryskałyby z niej gwiazdki i serduszka, tak wesołe jak jej obecny nastrój.
Jakie dobre!

Praca dla korpusu nie należała do łatwych a tym bardziej przyjemnych i nie chodziło tutaj o walkę z krwiożerczymi demonami. Po prostu jako świeży członek o najniższej randze byliśmy często wysyłani z jednego końca kraju na drugi i nie mogliśmy za bardzo się ociągać, bo inaczej cel naszej misji mógł najzwyczajniej w świecie przenieść się w inne miejsce. Lubiłem podróże, ale takie skakanie między punktami nie można było nazwać wycieczką, tylko gonitwą za zającem.
Chociaż z drugiej strony może to po prostu był przypadek i tak się złożyło, że dostawałem co raz więcej zadań prowadzących na południe. Na szczęście kruk od ponad dnia milczał i mogłem sobie odpocząć. Ten dzień zacząłem od wizyty w onsenie, gdzie zmyłem z siebie trud podróży i polowania oraz zaczerpnąłem relaksu. Nie wiedziałem, ile dokładnie czasu miałem przed kolejnym zadaniem, dlatego nie chciałem przesiedzieć całego w ciepłej wodzie.
Odświeżony i pełen energii wyszedłem na ulice. Zbliżała się pora obiadowa, a czułem, jak żołądek zaczął mnie ssać. Nie było w tym nic dziwnego, w końcu woda zawsze pobudzała apetyt. Rozglądałem się, za jakimś lokalem i przypadkiem wpadłem na młodego chłopaczka, chociaż bardziej to po prostu go stratowałem, a on upadł na cztery litery.
- Wybacz, to moja wina... Rozglądanie się za dobrą restauracją mnie za bardzo pochłonęło. - Wyciągnąłem w jego stronę dłoń, aby pomóc mu podnieść się do pionu. Uśmiechałem się, ale nie trzeba było być mistrzem mentalizmu, żeby zauważyć, że jest mi również trochę głupio. - Nic się nie stało proszę Pana, ale dobrze się składa. Zapraszam do restauracji Owariya, wszystko jest tam smaczne i na pewno znajdzie Pan coś dla siebie. - Dzieciak złapał mnie za rękę i nie tylko wstał, ale zaczął  żwawo prowadzić do przybytku, dla którego pozyskiwał klientów. Nie protestowałem, może to był dar od losu? A przynajmniej w taki sposób wyrażę swoją skruchę.
Skręciliśmy kilka razy i już byliśmy na miejscu, od razu wciągnął mnie do środka, posadził przy jednym z wolnych stolików i z powrotem wyszedł, opuszczając lokal był bardzo dumny z siebie i wymienił kilka słów z  jedną z kobiet. Nie było w ogóle mowy, że ktoś nie zauważył mojego wejścia, w końcu był to bardzo niecodzienny widok. Aby wysoki dobrze zbudowany młody mężczyzna o krwistoczerwonych włosach, ubrany w czarne kimono z białym haori został wciągnięty przez dwie głowy niższego dzieciaka. Miecz miałem włożony za grubą czerwoną linę, która oplatała mnie w pasie.
Nie czekałem długo na obsługę, bardzo szybko ktoś podszedł do mnie i przyjął moje zamówienie. Dzisiaj postanowiłem zjeść, Tsukemen z kaczką i popić to jaśminową herbatą. Gdy tak czekałem, na zamówienie rozejrzałem się po pomieszczeniu i mój wzrok przykuła różowo włosa kobieta siedząca w rogu pomieszczenia. Miałem nieodparte wrażenie, że gdzieś ją wcześniej widziałem, a pierwszy raz byłem w Kioto. Spoglądałem na nią  i zacząłem szukać w myślach jakiegoś wspomnienia, które mogłoby mi pomóc w rozwiązaniu tej zagadki.

Zjadła makaron szybciej niż myślała, jednak musiała przyznać, że te przerwy między posiłkami zjedzonymi tutaj sprawiały, że chociaż były to znane jej smaki, to nie traciły na swojej wartości. Nie stawały się nudne, nie przejadała się nimi, nie mogła się nimi przedwcześnie znudzić. To był jeden z niewielu plusów notorycznego kursowania między Yonezawą a Kioto – nie mogła się zbyt szybko przejeść swoimi ulubionymi wrażeniami. Mało tego, często mogły po przerwie podziałać na nią dużo intensywniej, dużo pełniej, dużo lepiej – jednak czy zawsze ta rozłąka miała sens?
Jakie głębokie pytanie. Zdecydowanie nie na taką restaurację.
Omiotła wnętrze Owariyi spojrzeniem, kiedy napotkała wzrok jednego z klientów, który musiał przed chwilą wejść. Młody mężczyzna był karykaturalnie wręcz wysoki i miał na głowie czuprynę ogniście czerwonych włosów, które wydawały się wręcz płonąć w odpowiednim świetle. Bardziej jednak zwróciła uwagę na jego ubiór, który był jej dobrze znany, bo sama w bardzo podobnym chodziła po terenie i kompleksie Yonezawy. W jej oczach od razu rozpaliła się ciekawość, bo choć samego młodzieńca nie kojarzyła, to było w nim coś znajomego, oprócz oczywistego zauważenia uniformu Zabójcy Demonów.
Wstała od swojego stolika i podeszła pewnym krokiem do siedzącego tuż na wejściu chłopaka. Gdyby jeszcze jadła, to najpewniej w ogóle zignorowałaby jego obecność, nawet jeśli od razu wiedziała, że musiał należeć do Zabójców Demonów. Ale skoro już zjadła… nic nie stało na przeszkodzie, żeby trochę teraz poudzielać się społecznie, czyż nie?
W końcu kiedy była już przy nim, mogła podejrzewać, że teraz chłopak sam przeszukiwał swoją pamięć, żeby tylko przypomnieć sobie, gdzie mógł wcześniej ją widzieć. Nic dziwnego, bo nawet jeśli mignęli się gdzieś w korytarzu, to łatwiej było ją rozpoznać w tym samym zestawie ubrań, a nie w tym, w którym chodziła podczas swoich przyjazdów w rodzinne strony. Wtedy stawała się jedynie zwykłą kapłanką odmawiającą zwykłe modły do zwykłych(?) bogów. Właśnie tak.
- Przepraszam za moją zuchwałość, ale czy nie widzieliśmy się już wcześniej? – zagadała uprzejmie, dodając do swojego tonu grzeczną niepewność, z jaką próbujesz sobie przypomnieć twarz osoby pracującej w tym samym miejscu, ale której kompletnie nie jesteś w stanie rozpoznać, co byłoby dosyć wysoce żenujące. To miało też na celu nawiązanie nieco bardziej przychylnego kontaktu, bo wyglądało na to, że mogli myśleć o tym samym. Logiczne, prawda?
- Możliwe, że wpadłeś do domu medyka? – zapytała nieco ciszej, sygnalizując przejście na temat, który wymaga pewnego wtajemniczenia. Od razu powinien mieć konkretne skojarzenia, ponieważ każdy, ale to absolutnie każdy przewinął się w końcu kiedyś przez dom medyków. Jeśli nie z powodu własnych obrażeń, to z powodu obrażeń kolegi, koleżanki, kompana, towarzysza broni, kogokolwiek tam jeszcze. A jeśli nie dlatego, to pewnie z powodu przyhaczenia przez kogoś na korytarzu, komu akurat nie chciało się iść aż do medyków. Każdy, ale to absolutnie każdy musiał kiedyś tam zajść, czy to z własnej woli, czy też nie. - Stosunkowo od niedawna pozwalają mi przyjmować własnych pacjentów, ale możliwe, że widzieliśmy się, kiedy pomagałam któremuś z mistrzów medycyny – dodała, nie mogąc powstrzymać tej dumnej z siebie nuty przy wspomnieniu o własnych pacjentach. Stopniowo, stopniowo całe to gremium medyczno-eksperckie widziało w niej kompetentnego medyka, co było absolutnie wyborne w smaku. Oprócz oklepanego stwierdzenia, że „jej ciężka praca w końcu się opłacała”, zdawała sobie sprawę z tego, że powiększa swoją wiedzę, jak i umiejętności, a co za tym idzie – pięła się wyżej i wyżej po drabinie hierarchii. A kiedy będzie już na szczycie, to będzie mogła powoli, powolutku przystępować do swoich wielkich małych planów. Ale to już jest ściśle tajna informacja, hihi. - Swoich pacjentów jednak zawsze pamiętam – odpowiedziała z figlarnym uśmieszkiem.
Zaraz jednak się wyprostowała i przyjęła nieco poważniejszą minę. Formalne przedstawienia były absolutną podstawą wszystkich spotkań w ważnym towarzystwie. Nawet jeśli jej towarzystwo składało się z jednej osoby i znajdowali się obecnie w restauracji. Jednej ze starszych, ale wciąż restauracji.
- Ale gdzie moje maniery. – Ukłoniła się nisko, po czym wyciągnęła rękę. Słyszała, że to sposób, w jaki witają się ludzie spoza Japonii, mężczyźni zza oceanu. Jeśli jednak chłopak jej nie uściśnie, to od razu zabrała ją i ułożyła z drugą na wysokości pępka, żeby znowu się zaraz ukłonić. - Narukawa Sua, obecnie bardziej kapłanka niż medyk w oddziale Zabójców Demonów.
Na dźwięk jej nazwiska mogły pojawić się różne reakcje, jednak ostatecznie dało się jej podzielić na dwie, góra trzy kategorie – tych, którzy nie znali go w ogóle, oraz tych, którzy je znali. Opcjonalnie trzecią grupą mogli być ci, którym wydawało się, że je znają, jednak nie mogą sobie przypomnieć żadnego powodu dlaczego tak miałoby być, żadnego powiązania stojącego za tym wrażeniem czy też żadnej rozmowy, tabliczki czy osoby, z którą mogliby kojarzyć to nazwisko. Którąkolwiek by jednak nie wybrali, ostatecznie Sua nie miała w tym żadnego interesu. Oczywiście dopóki druga strona też nie miała do niej żadnego interesu.
A do tego potrzebowała jeszcze dokładnej wiedzy, z kim rozmawiała.
Kiedy przed młodym mężczyzną pojawiło się jego zamówienie, pokiwała z udawanym uznaniem głową. Puste komplementy były kolejną cechą charakterystyczną dla ludzi z wyższych sfer, w których zresztą dane było jej się obracać, więc tę sztukę opanowała wręcz do perfekcji.
- Bardzo dobry wybór. Choć ja zawsze będę wielbić tutejsze makarony – skomentowała, po czym wcale nie tak dyskretnie się po prostu dosiadła. - Jesteś tu na misji czy, tak jak ja, nie służbowo?
Było to oczywiście utrzymane w tonie pozornej ciekawości, trochę pod taką typową gadkę-szmatkę, ale w taki sposób, żeby nie zrazić do siebie młodego Zabójcy Demonów.
Inną sprawą jest to, że jeśli była jakaś misja w pobliżu, to powinna jak najszybciej powiadomić Kannę. Nie chciałaby, żeby jej demoniczny (dosłownie) mąż się przypadkiem napatoczył pod nogi jakiegoś byle początkującego Zabójcy Demonów.
Ach, jakaż ona była dla niego kochana, dla tego jej niewdzięcznego z lekka męża! Ale to było w porządku. W końcu wszystko robiła dla niego z powodu dozgonnej i ponadto miłości, czyż nie?

Szukałem i szukałem, ale nie miałem żadnego punktu zaczepienia. Może po prostu mi się zdawało, może coś w jej urodzie kogoś mi przypominało? Ciężko było powiedzieć, ale wpatrywanie się w nią nie przynosiło żadnego rezultatu, dalej nie miałem żadnej myśli, która mogłaby mnie nakierować na właściwy tor. Zwłaszcza że miała na sobie strój miko, a ja nie byłem zbyt pobożną osobą. Mimo że zdarzyło mi się kilkukrotnie uczestniczyć w obrzędach, w których był taniec. Z tych wszystkich myśli wyrwała mnie jej zbliżająca się osoba, przerwałem przeszukiwanie wspomnień i skupiłem się na teraźniejszości, może ta kobieta rzuci nieco światła na tę sprawę i dowiem się, skąd ją kojarzę.
- Nic się nie stało. Też mam nieodparte wrażenie, że gdzieś już panią spotkałem raczej nie raz, ale szkopuł w tym, że od dłuższego czasu nie odwiedzałem żadnych dużych świątyń. Także nie mam zielonego pojęcia, gdzie mogliśmy się spotkać. - Zmrużyłem lekko swoje złote ślepia, jakbym nad czymś intensywniej się zastanawiał. Naprawdę była to trochę żenująca sytuacja i to nie tylko dla niej. Skoro oboje słyszeliśmy, że biję dzwon, ale nikt nie wiedział w którym kościele. W końcu gdy powiedziała dom medyka, coś zaczęło mi świtać, musiała należeć do korpusu. Tylko w Yonezawie spotkałem się z takim określeniem, ale czemu była ubrana, jak kapłanka?
- Na przestrzeni lat, zdarzyło mi się zaliczyć kilka wizyt. Intensywny trening idzie, w parzę z kontuzjami. Także bardzo możliwe, że przelotnie się widzieliśmy. - Również ściszyłem głos, niby był środek dnia, ale Kioto nie za bardzo sprzyjało zabójcą demonów. Mieszkańcy i zarządcy woleli się układać z potworami, a na ludzi zawsze trzeba uważać. Omamieni obietnicą lepszego życia, na pewno spróbowaliby przypodobać się demonowi, przez dostarczenie mu zabójcy na tacy.
- Gratuluje w takim razie, to nie lada osiągniecie i od razu chciałbym podziękować za przyszłe udzielenie pomocy. Prędzej czy później na pewno będę jej potrzebował – Uśmiechnął się szeroko i spojrzałem w jej oczy. Lubiłem utrzymywać kontakt wzrokowy z osobą, z którą prowadziłem konwersacje.
Faktycznie dziwnie zaczęliśmy tę znajomość, gdy ona zaczęła się kłaniać, ja również wstałem.
- Kagami Yuichiro. - Przedstawiłem się i odwzajemniłem jej ukłony, chociaż moment, w którym wyciągnęła w moją stronę dłoń, wprawił mnie w drobną konsternację. Nazwisko Kagami straciło stary blask, po wojnie w okresie Azuchi-Momoyama, odebrano im przywileje szlachty dworskiej i ród został zdegradowany do rangi rodu samurajskiego. Tylko starsi ludzie albo znawcy historii i heraldyki znali o nich prawdę. Ale za to nazwisko Narukawa gdzieś słyszałem albo przeczytałem, tylko kompletnie nie pamiętałem, czemu zapadło mi w pamięci. Obsługa przyniosła moje zamówienie, a ja zaczepiłem kelnerkę. - Po proszę jeszcze jedną czarkę do herbaty. - Spojrzałem wymownie na Narukawe, chyba chciała porozmawiać, a nie ma nic lepszego niż rozmowa przy aromatycznym naparze.
- Jesteś tutejsza? - Zapytałem gdy dosiadła się do stolika, sam zająłem wcześniejsze miejsce. Uśmiechnąłem się na myśl, że dokonałem dobrego wyboru, byłem ciekawy jak smaczna będzie potrawa w Kioto, ale najpierw położyłem czarkę przed kobietą i napełniłem ją herbatą. - Skończyłem zadanie w małej mieścinie za Kioto i postanowiłem zażyć trochę normalnego życia. Ostatnio nieustannie kruk przynosi kolejne zadania, potrzebowałem normalnego dnia. - Mimo że moje słowa mogły brzmieć, jakbym zrzędził. Ja cały czas się delikatnie uśmiechałem. Złożyłem dłonie i podziękowałem za posiłek, ostrożnie zacząłem próbować jedzenia. Między kęsami i po przeżuć rozmawiałem z Sue. - Narukawa-san kojarzę twoje nazwisko, mogłabyś co nieco powiedzieć, aby mógł odświeżyć pamięć? -

Zaśmiała się delikatnie, zakrywszy usta rękawem swojego stroju i ukłoniwszy się delikatnie w geście wdzięczności.
- Dziękuję bardzo za miłe słowa – odpowiedziała. Ach, jak dobrze było wpaść w rutynę uprzejmości, szczególnie tych związanych z nowopoznanymi osobami. Zawsze wtedy czuła się jakby wracała na dobrze jej znaną wydeptaną ścieżkę, a w głowie wytyczała już kolejne trasy związane z daną osobą. - Choć powinnam życzyć, żebyśmy nie musieli się widzieć w domu medyka, to jednak poniekąd czekam na to spotkanie. – Powiedzieć „czekam” było trochę dziwne w tym kontekście, ale jednocześnie mogło wyrażać jej chęć do niesienia pomocy. Nie miała nic konkretnego na myśli, więc była w stanie pójść w każdą stronę, jeśli Zabójca Demonów jej wytknie to dziwne użycie słowa. - Jest to tylko naturalna kolej rzeczy, więc życzę, żeby to się skończyło tylko na bandażach, a nie usztywnieniach.
Kagami, Kagami… Nic jej to nazwisko nie mówiło. Znaczyło to zatem, że albo ta rodzina nie była wystarczająco wpływowa, żeby o niej słyszała, albo stracili w przeszłości większość swojego honoru, albo wręcz odwrotnie – dopiero się rozwijali i próbowali piąć po drabinie hierarchii, która bardzo chętnie podstawia wszystkim wspinającym się nogę i łamie szczeble. Nie musiała zatem za specjalnie wyszukiwać go, zwłaszcza jak nie pochodził z okolic Kioto. Może ewentualnie jakby była znudzona albo jakoś wyjątkowo zaciekawiona. Jak na razie mogła kompletnie zignorować kwestię jego pochodzenia i nazwiska.
Podziękowała za czarkę wypełnioną herbatą i upiła łyk. Chwilę ją smakowała… Nie była to najlepsza, jaką piła, ale jednak Owariya bardzo rzadko ją zawodziła, nawet w przypadku czegoś takiego jak wybór herbaty.
Uśmiechnęła się pogodnie.
- Powiedzieć, że jestem tutejsza, to nie powiedzieć nic, tak naprawdę – odparła. Powoli wchodziła na terytorium, które wymagało od niej nieco większej uwagi i ostrożności. Na zewnątrz jednak nie było niczego takiego widać – żadnego zakłopotania, żadnego skupienia, żadnego załamania w mimice lub postawie.
Wysłuchała cierpliwie i pokiwała głową ze zrozumieniem. Małe zadanie? Będzie musiała potem zapytać Kannę czy nie wychodził gdzieś w poszukiwaniu dodatkowego pokarmu, kiedy ona najpewniej spała. Będzie musiała mu i tak powiedzieć o Yuichiro, żeby przynajmniej kojarzył krążące w okolicy twarze. Poruszanie się po Kioto i budowanie relacji społecznych były jak partie szachowe, partie shougi, które musiała bardzo ostrożnie rozgrywać, żeby nie pomylić plansz, pionków czy nie wpaść przypadkowo i nierozważnie w jakieś koślawo zastawione sidła przez jakiegoś początkującego żółtodzioba, wyjątkowo szczęśliwego dzieciaka.
Cały jej plan mógł na tym bardzo ucierpieć. Plan na życie, plan na Kannę, plan na odnalezienie swojego miejsca, które potem zamierzała bronić za wszelką cenę.
Wydała z siebie potwierdzający pomruk.
- Zrozumiałe. Przyjazd z Yonezawy tutaj zawsze wydaje się jak podróż przez inny świat. Do innej rzeczywistości – powiedziała, po czym upiła kolejny łyk herbaty. Niekoniecznie zgadzała się z własnymi słowami, ale czym była sztuka rozmowy, szczególnie tak niezobowiązującej rozmowy jak ta, jeśli nie wygłaszaniem utartych frazesów, klisz oraz ostrożne szukanie miejsca na wykonanie kolejnego kroku? - Przełączenie się znów na zwykłe życie bywa bardzo zajmujące, a wręcz bardziej męczące niż praca. A przynajmniej takie są moje obserwacje.
Przez chwilę zastanowiła się, na ile jej rodzina miała wpływ na obecną sytuację w Kioto, jaką było stronnictwo ludzi po stronie demonów. Na pewno jej ojciec i jego sprytnie ukryty kult Najwyższego przyczynił się do skuszenia ludzi do wiary w demony, ale ile z tego oznaczało ich odpowiedzialność? Czy ona, posiadając nazwisko Narukawa, mimowolnie przyczyniała się do przekonywania ludzi do demonów? Czy w przyszłości będą mówić, że Narukawowie sprowadzili zagładę na ludność Kioto? Czy też może demony będą ich wychwalać nad niebiosa i bóstwa, kiedy już pożrą ostatniego człowieka w Japonii?
Przestała się nad tym zastanawiać. Zbyt abstrakcyjne, zbyt rozgrzebujące przeszłość, teraźniejszość i przyszłość, zbyt… oczywiste. Moralne dylematy potrafiły być tak przewidywalne i męcząco nudne. Dlatego też zwykle nie marnowała na nie czasu w jakiejkolwiek formie.
- Nie chcę brzmieć zuchwale, ale zdziwiłabym się, gdybyś nie słyszał. – Poprawiła swoją pozycję. Zauważyła, że Yuichiro bardzo chętnie patrzył jej w oczy. Potrafiła to docenić. Nawiązywała z nim zdrową ilość kontaktu wzrokowego, chłepcąc tę formę uwagi. - Chociaż byłaby to zdecydowanie miła niespodzianka.
Zdecydowanie miła, jeśli nie będzie ktoś próbować poruszać tematu jej męża i podejrzanej pracy, o której wszyscy wiedzieli, ale którą tolerowali, ponieważ była wtedy w żałobie, ponieważ przyjeżdża tutaj służyć ludowi, Najwyższemu i rodzinie, ponieważ to był drobny detal, który można było w jej przypadku pominąć.
- Jestem z rodziny duchownych, którzy od pokoleń zajmują się życiem duchownym w samym Kioto, jak i w okolicznych wioskach. Jest ona dosyć rozległa, więc zawsze któryś Narukawa się w danej chwili wybije nad innych. – Zaśmiała się delikatnie. Nie było w tym śmiechu cienia nienawiści, jaki zawsze wydawał się barwić jej ton głosu, kiedy tylko zaczęła wspominać o swojej rodzinie. Za wyłączeniem Kanny, oczywiście. - Dlatego też jestem ubrana jak jestem ubrana. Ale proszę się nie martwić, nie będę rozliczać z wizyt w świątyni.
Dopiła herbatę do końca. Przedstawiła się, on też się przedstawił, zaliczyli podstawowy poziom znajomości, teraz mogła powoli zacząć wypytywać o to, co ją interesuje. Oczywiście w granicach etykiety, kultury i dobrego wyczucia. A Sua potrafiła znakomicie udawać, że takie rzeczy ją obchodzą.
- Jak się miewają sprawy? – zapytała, odstawiwszy już pustą czarkę. Napiłaby się w sumie znowu. Ale nie była głodna. Smaki przyjemnie łaskotały ją pod językiem jak ogniki przyjemności, jak pomruk zadowolenia, jak westchnienie satysfakcji. - Nie widzę żadnych poważnych ran na pierwszy rzut oka, więc chyba poza częstotliwością pojawiania się nowych misji, to chyba całkiem nieźle sobie radzisz. I to w tak… - zawiesiła chwilowo głos - niebezpiecznej okolicy.
Mówiła prawdę, jeszcze ostatni raz taksując Yuichiro wzrokiem. Zdecydowanie wyglądał jej na takiego, który swoje powinności wykonywał co do joty, trenował za dwóch czy nawet trzech, a potem spędzał wieczory na zastanawianiu się, jak może jeszcze bardziej się samodoskonalić. Wyglądał jak wzorzec idealnego wojownika stąpającego po drodze prawowitości oraz honoru.
Jak bardzo takich nienawidziła czasami.
Uniosła delikatnie rękę, żeby zwrócić uwagę jednego z kucharzy czy kelnerów.
- Poprosimy po dokładce herbaty – odparła, kiedy ktoś ją zauważył.
Miała nadzieję, że Yuichiro nie ma nic przeciwko chwili rozmowy o wszystkim i niczym, co mogłoby się jej przydać i co mogłaby potem sprzedać mężowi za cenę grzecznego zachowywania się niczym zwykły, szary człowieczek.

- Wolałbym, żebyś tam czekała, niż żeby miało Cię nie być w ogóle. - Zaśmiałem się lekko, w końcu co to byłaby za chichot losu, jakby się okazało, że nie ma lekarza w domu medyka. Wiedziałem, o co jej chodziło, ale to było jedno z niewielu miejsc, w których mogliśmy się spotkać podczas pełnienia służby.
-No jasne, że tak. Nieważne jak wielkim talentem człowiek by nie dysponował i tak prędzej czy później trafi na ścianę, która go skutecznie wyhamuje... Możemy dorównać demonom w wielu aspektach, ale ciągle ogranicza nas żywotność ciała. Dzięki waszej pracy, chociaż mamy pewność, że ktoś stanie na głowie, by nam pomóc. - Była, odrobinę specyficzna, ale nie było w tym nic złego. W sumie to pierwszy raz, gdy rozmawiałem prywatnie z członkiem korpusu, który zajmował się leczeniem, a nie walką. Chociaż jakby nie patrzeć na każdej osobie w korpusie ciążyła duża odpowiedzialność, żeby ta machina działała, wszyscy musieli wywiązywać się ze swojej pracy jak najlepiej. A więc jej rodzina była aż tak wpływowa w Kioto? Obym tylko nie popełnił jakieś gafy i nie obraził jej bądź jej bliskich, ludzie wpływowi często źle odbierali moją szczerość i otwartość.
- Faktycznie ciężko się pozbyć nawyków z pracy, ale to pewnie dlatego, że nie da się pracować na pół gwizdka w tym zawodzie. Poza Yonezawą niechętnie rozstaje się z mieczem i to jest coś, co zaszczepiło mi się z pracy. Chociaż w takim świecie jest to bardzo roztropne działanie, no i może w ciągu dnia czuje mniejszy dyskomfort bez broni. Zabawne jako dzieci boimy się ciemności, ale nawet nie wiemy jakie potwory w niej czyhają, to chyba lęk przed nieznanym prawda? - Zapytałem zaciekawiony czy ona również podzielała tę teorię, w końcu to chyba jedna z najgorszych rzeczy. Niepewność co przyniesie czas i jaki będzie skutek naszych działań. Uważnie słuchałem jej wywodu o rodzinie i raczyłem się w ciszy obiadem.
- Rodzice nalegali, abym poznał inne ważne rody, ale niestety jako dzieciak nie bardzo interesowały mnie sprawy dyplomacji i heraldyki. Rozumiem, musisz mieć bardzo dużą rodzinę, praca duchownych chyba nie należy do prostej i jest w niej wiele wyrzeczeń? -  Nie do końca wiedziałem, jak to dokładnie wygląda, ale chyba nie mogło być, to takie proste skoro religia zrzeszała tak dużo ludzi.
- To dobrze, bo jakoś nigdy nie było mi tam po drodze, oczywiście nie jestem uprzedzony do ludzi wierzących. Po prostu wole być panem swojego losu i nie zawierzać go kapryśnym bogom. - Chciałem być wolny i nieskrępowany wiarą, zresztą ludzie często obwiniali bogów za własne porażki albo przypisywali im swoje sukcesy. Nie mogłem tego zrozumieć, aczkolwiek szanowałem wybór innych, każdy miał prawo robić ze swoim życiem, to na co miał ochotę.
- Całkiem dobrze, zarówno w pracy, jak i w życiu prywatnym oraz uczuciach. Chociaż jakiś czas temu moją głowę ciągle zajmowała pewna rozterka i nękały mnie koszmary, ale trening z koleżanką i list pomógł mi z tym. - Uśmiechnąłem się szeroko i byłem zadowolony z siebie. - Nie mogę narzekać, chyba urodziłem się pod szczęśliwą gwiazdą. Ale faktycznie demony tutaj są bardziej zuchwałe i nie kryją się praktycznie, a do tego trzeba uważać na ich sympatyków.... W sumie rozumiem, że to Twoje rodzinne miasto, ale powinnaś bardziej uważać, co prawda nie polujesz na nich i twoja praca sprowadza się do ratowania zabójców w Yonezawie. Tylko nigdy nie ma pewności, czy ktoś Cię nie wsypie za własne życie. - Mówiłem z troską i obawami w głosie, wspomniałem tylko o demonach i ich sympatykach, ale przecież na trakcie byli też rabusie i bandyci, którzy równie chętnie okradliby i zabili świadków.
- A co u Ciebie? Skoro już sama możesz zajmować się rannymi, to może miałaś jakiś trudny przypadek, z którego jesteś dumna? - Odniosłem wrażenie, że jest bardzo skrupulatna, a to duża zaleta dla lekarza.

- Ktoś ci już mówił, że umiesz czarować słowami? – zapytała żartobliwie. Wydawało się jej, że była w stanie posmakować wręcz tę szczerość, jaka wydobywała się ze słów Yuichiro, co sprawiało, że w pewien sposób chciało się jej śmiać. Bardzo często stawała na głowie, o tak. Pod tym względem potrafiła być chorobliwie ambitna i kroczyła bezwzględnie bezwzględną ścieżką prowadzącą do osiągnięcia doskonałości. Mało kto wiedział, czym zajmują się absolutnie najlepsi medycy, którzy zamiast poświęcania się ratowaniu żyć ludzkich woleli siedzieć w swoich małych i klaustrofobicznych laboratoriach i bawić się w alchemików. Też chciała osiągnąć ten poziom z dwóch powodów: żeby też móc siedzieć w swoim własnym ciasnym laboratorium i żeby móc pokazać, że potrafi to połączyć z ratowaniem innych. Tak dla pokazania czegoś. Żeby nie pozbawiać się tego cudownego uczucia górowania nad innymi. - Żeby wszyscy ludzie wpadający do domu medyków byli tak poukładani – westchnęła teatralnie i posłała chłopakowi uprzejme spojrzenie.
- O tak, zdecydowanie – przytaknęła. W rzeczywistości w ogóle się nad tym nie zastanawiała, aczkolwiek zdawała sobie sprawę z tego, że poniekąd ryzykowała dużo więcej niż inni. Zdecydowanie więcej niż inni. I nie chodziło jej o tak abstrakcyjne pojęcia jak honor czy wierność ludzkości, ale życie jej i Kanny. To było dla niej stukrotnie ważniejsze niż cokolwiek innego. - Chociaż moja praca nie jest chociażby w połowie tak niebezpieczna jak chociażby Mizunoto. Jeśli jednak jest wspólny element łączący nas… to pewnie byłby to fakt, że przez każdą chwilę nieuwagi możemy doprowadzić do śmierci niewinnej jednostki – powiedziała poważnym tonem, kiedy jej palec przejeżdżał po krawędzi czarki. Brzmiało to niezwykle szczerze nawet w jej uszach, mimo że zdecydowanie bardziej zamiast śmierci ciążącej na jej sumieniu po nieudanej operacji odczuwała niewyobrażalną złość, która pilnie potrzebowała jakiegokolwiek ujścia. Czy to w postaci czerwonych bruzd na ciele męża, czy to w postaci stłuczonej porcelany – cokolwiek, co pomogłoby jej uporać się z tak przejmującymi uczuciami. Smak takiej furii był ciężki do odczucia, kiedy każdy nerw wydawał się skwierczeć od płomieni, które wtedy pochłaniały jej ciało i umysł. Obrzydliwe. - Lęk przed nieznanym… - Pauza. - W koncepcji nieznanego zawsze jest coś pociągającego. Oczywiście do momentu, kiedy to nieznane nie próbuje postarać się odłączyć głowy od kadłuba, prawda?
Zachichotała delikatnie, zasłaniając usta rękawem. Gdyby tylko Yuichiro wiedział, ile osób wchodzi w skład obecnej generacji Narukawów… Na pewno by się zdziwił!
- O tak, mam wyjątkowo dużą rodzinę. Kiedyś był żart, że jedna na pięć osób w Kioto jest w jakiś sposób z nami związana. – Uśmiechnęła się rozbawiona. - Oczywiście teraz ciężko powiedzieć czy to aby na pewno tylko żart, ale też to nie oznacza, że jesteśmy jakimiś… włodarzami Kioto, o nie. – Nawiązała z nim kontakt wzrokowy, po czym na jej usta wypłynął pewien wyjątkowo specyficzny uśmiech. Nie był krzywy, nie był w jakikolwiek sposób niepokojący, ale było w tym jej spojrzeniu coś niezwykle przenikliwego, coś jak spojrzenie przeszywające drugą osobę na wskroś. - Władzę tutaj mają jedynie siogun i bogowie.
Zatrzymała się, żeby chwilę się zastanowić. Rozmowy brzmiące na nostalgiczne zawsze były wyjątkowo irytujące, ponieważ musiała się wypowiadać o rodzinie w sposób taki, w jaki nigdy by się o niej nie wyraziła. A przynajmniej w większości przypadków i o większości jej członków.
- Czy dużo wyrzeczeń… Kiedy wszyscy dookoła zajmują się w większości tym samym, to człowiek nie widzi tego jako poświęcenie. Mam dosyć spore rodzeństwo, część z nich w zbliżonym mi wieku, więc byli najbliższymi mi rówieśnikami, którzy tak jak ja pomagali w codziennych obowiązkach związanych ze świątynią w pobliżu domu czy przy przygotowaniach do lokalnych wydarzeń. Kiedy jest to całe twoje życie, to nie widzisz tego już jako coś, co jest powszechnie uznawane za odchyłek od normy.
Uśmiechnęła się nieco łobuzersko, po czym pochyliła się do niego w nieco konspiracyjnym geście.
- Czy jesteś pewien, że powinieneś to mówić kapłance? – zapytała, po czym się roześmiała. Tak naprawdę miała gdzieś jego przekonanie o bogach. W końcu nawracanie innych nie było jej zadaniem. A przynajmniej nie podziałałoby to na niego w tym konkretnym wypadku.
Musiała pohamować uśmiech, który chciał wykrzywić jej twarz w pewnej rodzaju kpinie. O tak, znała zuchwałego demona. Mało tego, mieszkał u niej i pozwalała mu kosztować swojej krwi. Gotowa była obrócić cały znany jej świat w płomienie, jeśli tego by sobie zażyczył. Czy gdyby Yuichiro to wiedział, to starałby się ją zlikwidować? Nawrócić? Dać jej szansę na odkupienie, jeśli wydawałaby swojego męża? To byłaby niezwykle urocza próba. Zaprowadziłaby go do niego tylko po to, żeby móc oglądać jak Kanna rozprawia się z ciałem chłopaka na własne oczy.
- Tak, tutejsze demony zdecydowanie należą do zuchwalszych. Dziękuję za troskę. – Ukłoniła się delikatnie na swoim miejscu. - Staram się dbać o siebie tak bardzo jak mogę. Akurat plus tak ogromnej rodziny przedstawia się też w postaci dosyć sporych zasięgów pod kątem informacji. Wbrew pozorom w Kioto jestem dużo bezpieczniejsza niż w innym miejscu w Japonii – odpowiedziała całkowicie szczerze. - No, może poza Yonezawą, oczywiście – i dodała, kłamiąc.
Dolali im po czarce herbaty, więc wzięła łyk i udała zastanowienie się. Ile mogła powiedzieć faktycznej prawdy, a ile musiała teraz zmyślać?
- U mnie także wszystko w porządku. Przyjechałam teraz do Kioto trochę na dłużej, żeby móc spędzić czas z rodziną. – Kanna był dalej jej rodziną, nawet jeśli demon tego nie pamiętał i to całe małżeństwo było dla niego jak zabawa w dom. Nic głębszego poza zabawą i wygodną relacją. - Podejrzewam jednak, że w przyszłym miesiącu czeka mnie podróż z powrotem do Yonezawy.
Ostatnie pytanie Zabójcy Demonów sprawiło, że naprawdę szczerze zastanowiła się nad odpowiedzią. Rozmowy o jej profesji należały do zupełnie innej kategorii niż każda inna rozmowa. Pozwalała sobie na więcej szczerości, bo wiedziała, że wychodzi z faktycznego miejsca w jej umyśle. Chowała skrzętnie swoje motywacje i wygładzała pewne szorstkie detale, ale ostatecznie był to relatywnie bezpieczny temat do poruszenia.
- Nie wiem czy nazwałabym to konkretnie dumą, ale to jest pewnego rodzaju spełnienie, że mogę w końcu działać też sama. Dotychczas pracowałam bardziej jako pielęgniarka niż pełnoprawny medyk, wiesz? – Było to momentami absolutnie wkurwiające, kiedy z powodu jej rangi była niczym piastunka, która pilnowała śpiące dzieci. No ile można? - Moim głównym zadaniem było obsługiwanie rannych, leczenie mniejszych dolegliwości i kontakt z zielarzami, żeby zapasy lekarstw były cały czas uzupełniane. Do moich obowiązków należało głównie opatrzenie rannego, żeby wyższy rangą i stażem medyk mógł przejąć go ode mnie i zdziałać cuda swoją przysłowiową magią. A teraz… teraz ja trochę też znam tę magię. – Smak upajającej władzy zaiskrzył na jej podniebieniu niczym malutkie fajerwerki. Małe wybuchy wspaniałego uczucia. - Nie jestem tak cudowna jak najlepsi z medyków w Yonezawie, ale ambitnie wspinam się po tej drabinie do nich.
Upiła łyk herbaty, żeby nieco nawodnić wysuszone od mowy gardło. Obserwowała jak chłopak pochłania swój posiłek, ale nie czuła się głodna. Ten makaron zdecydowanie jej wystarczał na pewien czas.
- Teraz twoja kolej, żeby opowiedzieć coś więcej o sobie – rzuciła lekko. W rzeczywistości wiedziała, że to będzie po prostu rozsądna wymiana. Że teraz on powinien nieco się odsłonić, żeby mogła ewentualnie wypatrzeć jego czułe punkty. Teraz twoja kolej. Co ciekawego mi powiesz?

- Nie, jesteś pierwszą osobą, która powiedziała mi to w twarz. - Uśmiechnąłem się ewidentnie zadowolony z tego komentarza, co prawda faktycznie nikt wcześniej nie powiedział mi tego otwarcie, ale kobiety informowały mnie w inny sposób na przykład swoimi rumieniami i odwracaniem wzroku, chyba większą przyjemność sprawiał mi ten niewerbalny sposób. Aczkolwiek miło również było to usłyszeć, w końcu każdy inaczej okazuje emocje.
- Może to kwestia szkolenia, wiedzy czy predyspozycji. Ale wole działać w terenie i walczyć, niż być odpowiedzialnym za czyjeś życie tak jak medycy. W końcu to nie jest tak, że gdy ktoś umrze, to jest to wasza winna. Gdyby lepiej walczył albo był sprytniejszy, nie skończyłby z tak poważnymi ranami. Nie można od nikogo wymagać niemożliwych rzeczy prawda? - Śmierć była wokół nas, nie dało się temu zaprzeczyć, w końcu dołączyliśmy do korpusu, który zajmował się najgorszą robotą w historii. Każdy, kto wchodził w szeregi tej organizacji, musiał sobie zdawać sprawę, że niewiele osób przechodzi tutaj na emeryturę z powodu wieku. Nigdy nie wiadomo gdy przyjdzie na nas czas, lepiej więc chwytać dzień i cieszyć się z każdej chwili normalności.
- Jasne, że czujemy ekscytacje czy podniecenie, ale tak jak mówisz do pewnego momentu. Można się cieszyć z poznania nowej osoby i to nie jest lęk, ale jak już coś wychodzi poza naszą strefę komfortu i jest nieznane, to nie czujemy tych uczuć, tylko obawy. - Wyglądałem, jakbym się mocno nad czymś zastanawiał, w sumie gdy spotkałem Seiyushi to ciekawość skłoniła mnie do rozmowy z nią i traktowania jak człowieka pomimo tego, że była demonem. Ciekawe co się jej wtedy roiło w głowie, w końcu mogła ukraść mój miecz albo rozpłatać mi gardło. Gdyby tamta trójka nie wparowała, może bym się tego dowiedział. Gdy tylko zaczęła tłumaczyć, sprawy związane ze swoją rodziną otrząsnąłem się i skupiłem na rozmowie. Wszystko wydawało się mocno pogmatwane i skomplikowane, ale w końcu duże rody miały to do siebie, a jeszcze w duchowieństwie pełnym wszystkich tych obrządków i poświęceń. Kiwałem głową i popijałem ciepłą herbatę, chociaż nie byłem pewny czy mówiła tak, bo pasował jej ten los czy może po prostu nie miała wyboru. Chyba to drugie skoro postanowiła dołączyć do korpusu, inaczej oddałaby się bez reszty pracy przy rodzinnym interesie.
- Jestem szczery, może nie spadnie na mnie boski piorun albo chociaż, żeby dach go powstrzymał. - Również zaśmiałem się, nie miałem problemu z mówieniem o swoich przekonaniach. Pewnie do jej ojca również powiedziałbym to samo, a na pewno stał wyżej w hierarchii niż ona i był bardziej pobożny. - A to ciekawe. Znaczy na pewno w ciągu dnia, jest bezpiecznie. Demony też nie są głupie więc nie jedzą ludzi na ulicach i nie afiszują się zbytnio. - Faktycznie niby Kioto było pod ich wpływem, ale nie miałem wrażenia, żeby ktoś cały czas mi się przyglądał czy śledził, ale może po prostu jeszcze nie trafiłem na ich zwolenników.
- Od czegoś trzeba zacząć, my na początku biegaliśmy po górach, nosiliśmy ciężkie wory i machaliśmy drewnianymi mieczami. To też nie był żaden powód do dumy, ale była to droga do większego celu. Chociaż może bardziej do kolejnych drzwi, za którymi kryją się kolejne możliwości rozwoju czy awansu. Chyba droga do samodoskonalenia się nie miała końca? - Kończyłem już swój obiad, faktycznie tutejsze jedzenie było bardzo smaczne i dobrze zrobione. Chociaż i tak chodził za mną węgorz z Nagoy, którego nie mogłem skosztować. Bo musiałem uważać, jeżeli chciałem dalej być martwy dla własnej rodziny.
- Długo szkoliłem się w Yonezawie, chociaż filar płomienia nie do końca chciał mnie przyjąć. Chyba nie podobało się jej moje nastawienie, bo dołączyłem do korpusu tylko z powodu koleżanki, która zrobiła to samo bo chciała mordować demony. Co z perspektywy czasu okazało się głupotą, bo postanowiła się odciąć ode mnie.... Doprowadziłem do tego, że rodzice myślą, że jestem martwy. Wiem, że brzmi to źle, ale to jest bardzo trudny temat, a nie chciałbym Cię nim zanudzać. ….No i w sumie, wpadłem w sidła miłości, tylko ciężko powiedzieć co z tego będzie. - Mówiłem spokojnym i opanowanym głosem, jakbym rozmawiał o tak neutralnym temacie jak pogoda. Nie miałem problemu ze szczerością, więc nie widziałem sensu, abym miał się przed nią krępować. W końcu ona opowiadał o swojej rodzinnie i osiągnięciach.