Plac przed dojo

Plac przed dojo — Sro Lut 02, 2022 8:05 pm

Plac przed dojo

Re: Plac przed dojo — Sro Lut 02, 2022 8:53 pm

Styczeń 1651

Dzień był leniwy. Dłużył się, rozciągał niemiłosiernie i wprawiał w nieprzyjemny marazm. Naturalnie, przyprawiało to Ayumu niemal o ból głowy, bo jakkolwiek cenił sobie chwile rozleniwienia i odpoczynku, tak zbyt długie siedzenie w jednym miejscu absolutnie go nie bawiło.
Mróz panował na dworze, kąsając w odsłonięte fragmenty skóry i nie pozwalając o sobie zapomnieć nawet na chwile. Na szczęście jednak, w powietrzu brakowało zarówno przenikliwego wiatru, jak i wilgoci, która by wszystko tylko pogorszyła.
Gdzieś pomiędzy jednym znudzonym westchnięciem, a trzynastym wyjrzeniem przez okno swojego pokoju, postanowił wreszcie że nie miał zamiaru dłużej nędznieć w jednym miejscu. Swoje kroki skierował naturalnie w stronę posiadłości zabójców wody, szukając jedynej osoby, która bez sprzeciwu mogłaby mu umilić teraz czas.
- Kotone - powiedział, zadowolony idąc obok niej między budynkami, kierując się w stronę dojo, by pobrać ćwiczebne miecze. - Proszę, powiedz mi co cię bardziej przekonało. Moje znamienite towarzystwo czy może przecudowna pogoda, jaka nam dzisiaj sprzyja? - zapytał szczerząc się do niej, przelotnym gestem ręki wskazując dookoła, jakby chcąc podkreślić urokliwość zimowego dnia.

Re: Plac przed dojo — Sro Lut 02, 2022 10:55 pm

Styczniowe dni w istocie potrafiły się ciągnąć w nieskończoność, kiedy praktycznie wszystko zamierało w miejscu. Gato zapewne pozazdrościłaby niejednemu zwierzęciu zapadającemu w sen zimowy - musiała jednak pozostawać na względnie wysokich obrotach... Chociaż Yonezawa pomagała w złapaniu spokojniejszych oddechów. Dlatego wykorzystywała te momenty do maksimum - akurat tego dnia pochylając się nad zwojami papieru z pędzelkiem do kaligrafii. Kreśliła powoli i starannie, z namysłem, listy do swojej rodziny w Osace - gdy w drzwi jej pokoju ktoś wystukał charakterystyczny rytm. Już wiedziała, że dzisiaj tych listów nie dokończy - choć zostawiła je bez żalu, chwytając haori i wychodząc ze swojej kwatery. Rzeczywiście, bez słowa sprzeciwu.
Trzymając dłonie w obszernych kieszeniach hakamy, ramię w ramię maszerowała razem z Ayumu w kierunku dojo. Musiała przyznać, że miał dobry pomysł, aby nieco rozruszać kości - choć mróz kąsał ją w blade policzki. W ciszy rozglądała się po wiosce, zerkając na towarzysza dopiero, kiedy się do niej bezpośrednio zwrócił. Prychnęła pod nosem, chowając podbródek w kołnierz swojego okrycia.
— Daj mi się chwilę zastanowić nad odpowiedzią — rzuciła, łypiąc na mężczyznę spod rzęs. — Nie wiem czy podbudowywanie twojego ego nie będzie dla mnie przypadkiem strzałem w kolano przed treningiem — dodała z przekąsem, trącając zaczepnie Nishiōjiego w ramię. Odpowiedź była raczej oczywista, z czego oboje doskonale zdawali sobie sprawę. — Rzecz jasna, to pogoda mnie urzekła.
Przyspieszyła kroku, żeby jako pierwsza wpaść do budynku dojo - i ukryć drobny uśmiech, który wygiął jej usta. Dla siebie wybrała klasyczną katanę - z kolei dla Ayumu, kierowana przyzwyczajeniem dobrała daishō o odpowiednich wymiarach głowni. Zmierzając prosto na plac, bez większego zawahania rzuciła miecze w kierunku swojego dzisiejszego partnera. — Jakiś konkretny plan na dzisiaj?

Re: Plac przed dojo — Pią Lut 04, 2022 12:03 am

- Na prawdę chciałbym, żeby to tak działało - westchnął, odnosząc się do swojego ego, którego karmienie przekładałoby się na lepsze morale podczas treningów, albo nawet i walk. Korpus zabójców demonów powinien wtedy stworzyć osobną formacje, która wygłaszałaby pochwały w kierunku swoich towarzyszy, dzięki czemu ci o wiele lepiej radziliby sobie z ucinaniem głów demonów. Doprawy, wspaniały widok.
- Ale dobrze. Powiem ci, że wgryzający się w kości mróz zawsze zachęca mnie do nadmiernego wysiłku - pokiwał głową, jakby była to najważniejsza z prawd rządząca jego życiem. Chociaż prawdę powiedziawszy, zwiększony wysiłek niepodzielnie pomagał w odgonieniu uczucia chłodu, które mimo piecyków zakradało się do pokojów w posiadłościach.
Kiedy dotarli do dojo, co nie zajęło znowu tak dużo czasu, pozwolił jej się wyprzedzić, a kiedy wyszła z budynku, przyjął podaną mu przez nią broń. Uśmiechnął się też lekko, do siebie, widząc że pobrała dla niego zestaw broni, następnie też kierując się za nią na znajdujący się obok placyk. Gdyby nie chłód i oczywiście, powód dla którego tutaj przyszli, mogliby z powodzeniem podziwiać widoki, bo położone na naturalnym podwyższeniu dojo, opływało w takowe w swoim otoczeniu.
- Myślałem nad celnością. Jak pewnie się domyślasz, ta może nieco u mnie kuleć - stuknął się w lewą skroń palcem, mając oczywiście na myśli brak swojego lewego oka, który mógł nieco utrudniać rozeznanie w przestrzeni. Z czasem oczywiście, nauczył się brać poprawki na to gdzie celować i przede wszystkim, jak się poruszać. Nie zmieniało to jednak faktu, że uważał zręczność i precyzje za najgorsze w wachlarzu swoich umiejętności.

Re: Plac przed dojo — Wto Lut 08, 2022 7:45 pm

Przeciągnęła się mocno, aż kręgi przyjemnie zaskoczyły w kręgosłupie. Chcąc stanąć w szranki z Ayumu, musiała choć odrobinę się rozgrzać, jeśli nie chciała dostać głownią miecza prosto w mostek - a katanie daleko jednak było do pędzelka od kaligrafii, który dotychczas dzierżyła. Przysłuchując się planom przyjaciela, zważyła miecz w dłoni, wygodniej układając palce na rękojeści.
— No tak, w końcu nie zawsze mogę być twoją drugą parą oczu — skwitowała pomysł Nishiōjiego na ich sparing. Nie, żeby sobie dodawała... ale sobie dodawała. Doskonale zdawała sobie sprawę ze słabych punktów mężczyzny, któremu w końcu nie raz i nie dwa partnerowała podczas misji. Często stawali razem, ramię w ramię - toteż zdążyli już nieco poznać się na swoich stylach walki i nauczyć się je niejako uzupełniać. Poza tym woda z piorunem tworzyła naprawdę porażający duet.
— W takim razie... — Wykonała szybkie, szerokie uderzenie sho-men - bynajmniej nie skierowane w zabójcę, a zawieszone w powietrzu. Jakby zadowolona ze swojego doboru oręża - choć nie był on jej własną kataną - chwyciła go pewniej. — Zostanę twoją żywą tarczą. Zobaczymy, czy przebijesz się przez moją gardę... albo ja dam radę unikać — bez szemrania podjęła się planu Ayumu, wykonując krótki ukłon, rei - po czym płynnie przechodząc w pozycję wyjściową kamae, z kataną tuż przy prawym boku. Kotone miała to do siebie, że do własnego stylu wiele czerpała z tradycyjnych technik - i choć na co dzień brakowało jej elegancji i klasy, to w czasie walki widocznie nadrabiała je z nawiązką. Zręczne uniki nigdy nie sprawiały jej problemu, jako użytkowniczce oddechu wody - choć w tym wypadku problematyczna mogła okazać się szybkość jej partnera. Obłoczki pary wypływały z jej uchylonych ust, gdy stabilizowała oddech.
— Jakiś bonus za trafienie w kolano? — zaproponowała, chowając uśmiech w kołnierz haori, kiedy powoli, półkoliście zaczęła przemieszczać się na lewą stronę przyjaciela. Cóż, na placu dojo nie stawiali na szali własnych żyć, toteż dodatkową motywację uznała za całkiem na miejscu pomysł.

Re: Plac przed dojo — Czw Lut 17, 2022 6:53 pm

- Półtorej pary to nie to samo co połowa, nie powiem że nie - rzucił rozbawiony. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Kotone aż za często uzupełniała jego braki w polu widzenia. Osłaniała martwe pole, a on niemal automatycznie ustawiał się tak, by jej to ułatwić, z czasem zwracając coraz mniejszą uwagę na powtarzającą się sekwencje, w jakiej się znajdowali.
Widząc jak ta przed chwilą zaczęła się nieco rozciągać, sam w sumie zrobił to samo. Ostatnie w sumie czego potrzebowali po treningu, to naciągnięte i obolałe mięśnie. Nie trwało to długo, a kiedy skończył, jego postawa zmieniła się, układając w charakterystyczną dla użytkownika oddechu pioruna. Wyuczone przez długie lata odruchy ciężko było tak po prostu odsunąć.
Na jej słowa pokiwał tylko głową, całość zwieńczając szelmowskim uśmiechem. Myśli jednak zdawały się już błądzić wokół tego, co w ogóle chciał zrobić. Najlepiej chyba jednak było zacząć od najprostszej i najbardziej oczywistej w tym układzie rzeczy. Spojrzenie powiodło za nią, czujne i jakby wyczekujące, szukając najlepszego momentu i wreszcie też się poruszył.
Ayumu wykonał szybki wypad, wyciągając w nagłym geście drewniany miecz i prowadząc cios w stronę jej lewego kolana.

[10]
Ayumu: 24-1=23
Kotone: 9

Re: Plac przed dojo — Czw Lut 17, 2022 7:57 pm

Bardziej, aniżeli na ułożeniu ciała Ayumu - skupiała się na jego mimice. Znała go aż za dobrze - zwłaszcza te błyski w zielonym oku, kiedy ten podejmował swoje decyzje w ułamku sekund. Nie bez powodu okrążała go właśnie od lewej strony. Chciała go zmusić, by wodził za nią wzrokiem i nie spuszczał z oka. Dzięki temu i ona miała lepszy ogląd aktualnej sytuacji - i rozciągali jego percepcję, dokładnie tak, jak Nishiōji chciał. Propozycja trafienia w kolano widocznie trafiła do mężczyzny, bo kiedy już podjął swoją akcję, to właśnie tam wymierzył swój sztych. Kotone - licząc się z tą możliwością - wykonała woltę poza zasięg jego miecza.
— Gdybyś miał dwoje oczu, powiedziałabym, że masz zeza. — Zgrywała się, w przeciwieństwie do swojego partnera nie starając się zachowywać ciszy. Nie, kiedy byli w dojo sami. W innym wypadku raczej nie posuwałaby się do takich werbalnych zaczepek. Widocznie, kto z kim przystawał, takim się stawał...
— Przewidywalne, Ayumu-kun — mruknęła i ledwo pieszczotliwy zwrot opuścił jej usta, wysunęła się ostro w prawo - a w lewą stronę Nishiōjiego - próbując choć na moment zniknąć mu z pola widzenia i wyprowadzić szerokie cięcie z biodra, celując w jego żebra.

[14]
Ayumu: 23
Kotone: 9-1=8

Re: Plac przed dojo — Pią Lut 18, 2022 10:51 pm

Skrzywił się nieco, widząc jak jego partnerka w sparingu z łatwością unika jego jakże oczywistego posunięcia i z gracją umyka przed uderzeniem drewnianego miecza. Zaraz też skrzywił się nieco bardziej, kiedy do uszu doszły jej słowa. Grymas ten jednak dość szybko przerodził się w coś innego. W lekki, złośliwy uśmieszek.
- Mógłbym powiedzieć to samo, Kotone-chan - specjalnie zwrócił się do niej w ten sposób, co w jego przypadku było niezwykłą rzadkością, bo zazwyczaj robił to w dokładnie taki sam sposób, jak ona do niego. Wykręcił rękę, przyciągając miecz do siebie i próbując zablokować prowadzone przez nią uderzenie w żebra.
Następnie znowu obrócił broń, tym razem wyglądając jakby chciał uderzyć ją zaciśniętą na rękojeści dłonią, prosto w splot słoneczny. Był to jednak tylko markowany cios i Ayumu miał nadzieję, że na tyle przekonujący w wykonaniu, że zmusi Kotone do szybkiej próby cofnięcia tułowia, a i przez to skoncentrowania się na zupełnie innej części ciała. W momencie kiedy jego dłoń znajdowała się blisko niej, chcąc oczywiście uderzyć we wspomniane wcześniej kolano. Jeśli miał ćwiczyć celność, co w sumie powinien celować w bonusowy punkt, prawda?

[19, 6, 12]

Kotone: 8
Ayumu: 25/24-3=21

Re: Plac przed dojo — Czw Kwi 07, 2022 1:16 pm

Chciała mu podogryzać, może trochę wyprowadzić z równowagi, rozchwiać - albo przynajmniej rozśmieszyć. Dlatego się zgrywała i nie zamknęła dzioba na kłódkę, słowa przeplatając z płynnymi ruchami, kiedy tak krążyła wokół Nishiōjiego. Szybko wytraciła jednak płynność swoich kroków, kiedy Ayumu - podążając za jej zgryźliwością - zwrócił się do niej per "chan". I o ile przyzwyczajona była do swojego imienia w ustach przyjaciela, tak na pewno nie w tym połączeniu.
I może właśnie dlatego, że paradoksalnie to on wytrącił ją ze skupienia - nawet nie próbowała obejść jego bloku, tylko pozwoliła, żeby impet szerokiego cięcia rezonował jej po przedramieniu w górę, aż do barków. Tym razem już po prostu zamilkła, czujnie, ostrożnie lustrując sylwetkę zabójcy, jakby chcąc przewidzieć jego następne ruchy. Było to o tyle trudniejsze (choć zdecydowanie mniej niebezpieczne), że nie korzystali ze swoich oddechów - przez co Ayumu nie był zmuszony do swojej typowej kamae i cięcia mógł wyprowadzać z jakiejkolwiek pozycji. Tym większe było to wyzwanie dla jej refleksu, jeśli miała brać poprawkę na szybkość Nishiōjiego.
Rzeczywiście, dała się zwieść markowanemu ciosowi - szybko wycofując się pół kroku w tył. Zorientowała się w porę, że celem Ayumu wcale nie był ten cios, tylko jej wysunięte w tej chwili kolano - na tyle w porę, żeby próbować wykonać unik; nie na tyle jednak, żeby próbować sparować cios. Mogła jedynie liczyć na to, że drewniany miecz nie sięgnie jej kolana - a ona wykonując swój zwodniczy piruet trzaśnie Nishiōjiego po jego własnym kolanie.

[10, 9]
Kotone: 8
Ayumu: 21

Re: Plac przed dojo — Pią Kwi 22, 2022 12:53 am

Wypowiedziane w ten sposób jej imię, brzmiało nad wyraz obco i abstrakcyjnie, nawet jeśli padało z jego ust. W ten sposób mówił do niej niezwykle rzadko, prawie wcale i tak na prawdę tylko wtedy, kiedy się z nią droczył. Najwyraźniej jednak, osiągnął zamierzony efekt, rozpraszając ją chociaż trochę i na tyle, by móc zaburzyć jej postrzeganie sytuacji. Pociągnął drewniany miecz w dół, uderzając nim w jej kolano, tak jak planował.
Zaraz też cofnął się lekko, nieznacznie rozkładając ręce z zadowoleniem.
- Może jakiś mały zakład? Kto trafi więcej razy, wygrywa jakąś fenomenalną nagrodę? - zapytał, tymi paroma słowami dając i jej i sobie złapać oddech i lepiej przyjrzeć się przeciwnikowi. Nie trwało to jednak długo, bo Ayumu też niekoniecznie czekał na odpowiedź. A przynajmniej nie natychmiastową.
Zaraz ponownie ruszył w jej stronę, tym razem prosto na nią, drewnianym mieczem zamachując się od prawej strony i góry, celując w bark dziewczyny, a następnie chcąc ponownie obniżyć ruchy i poprowadzić drewniane ostrze na poziomie jej nóg, celując tym razem z drugie kolano.

Ayumu: 21-2=19
Kotone: 8-1=7

Nishiōji Ayumu carried out 2 launched of one k20 :

16 , 14

Re: Plac przed dojo — Wto Lut 07, 2023 9:50 pm

Od ataku na Yonezawę minęło już kilka dni. Osada tkwiła w dziwnym zawieszeniu między tragiczną nocą, a żałobą. Niektórzy dopiero teraz wyszli ze szpitala wsparci o kulach. Niektórzy niestety nie dali rady, odchodząc z ran i wyczerpania w zaświaty. Cała społeczność długo jeszcze będzie dochodzić do siebie po tych wydarzeniach. Olbrzymi cios dla zabójców i setki małych, prywatnych tragedii.
Kirei nie wiedział, co o tym myśleć. Lista pewnych rzeczy w jego życiu ostatnimi czasy uległa znacznej redukcji. Pewne było to, że kiedyś umrze. Ale czy coś poza tym? Nie miał pojęcia, co przyniesie (a raczej odbierze) jutro. Niecierpliwił się. Siedział tu, czekając na nowe rozkazy a tymczasem demony pewnie już szykowały kolejny cios wymierzony w osłabiony już korpus. Co jeszcze mogą im zrobić?
Chciał działać. Już, zaraz. Chciał poczuć odurzający szum krwi, bicie serca i jasność umysłu jaka towarzyszyła mu czasem podczas walki. Szukał ujścia dla swoich emocji, szukał sposobu by odpłacić potworom z sowitą nawiązką.

Snuł się więc po osadzie, szukając okazji do pomocy, do zajęcia rąk i głowy. Filarzy debatowali, a reszta mogła czekać na efekty tych rozmów. Zastanawiał się, co znaczą przyznawane awanse. Szykowano ich do czegoś większego, czy może była to forma pocieszenia ich po przegranej?
— Czyżby w szpitalu w końcu się uspokoiło? — zagadnął do siedzącej pod ścianą Kumy. Dziewczyna wyglądała jakby nie spała cały ten czas. Blada skóra, worki pod oczami i trochę nieprzytomne spojrzenie sprawiło, że i Kirei przypomniał sobie ze szczegółami salę medyka tamtego ranka. Krzyki rannych i zapachy poddające żołądek próbie stały się na moment wręcz namacalne. — Co tu robisz? — zapytał jeszcze i ukucnął naprzeciwko niej. Wracała z wizyty kontrolnej czy po prostu spędzała krótkie chwile wolnego czasu?

Re: Plac przed dojo — Wto Lut 07, 2023 11:02 pm

Przytrzymaj. Rozetnij. Zaszyj. Zatamuj.
Namocz. Umyj. Wygotuj.
Ręce ją bolały. Głowa ją bolała. Plecy ją bolały. Na palcach dwóch rąk mogła policzyć łączną ilość snu jaką miała przez ostatnie dni. Jak nie nowo ranne osoby, to ci, których stan się gwałtownie pogorszył. Czuła się jakby wstała po nocy z dużą ilością Sake.
Siedziała oparta o ścianę Dojo w połowie drogi do swojej kwatery. Nie wiedziała, czy ma siłę się podnieść i iść dalej, czy po prostu zaśnie sobie tam i do łóżka dotrze jak już trochę się zregeneruje.
Kurz opadł, do wszystkich dotarło co się stało i teraz nadszedł czas na żałobę. Kuma nie radziła sobie z żałobą. Ostatni raz kiedy została do niej zmuszona to dołączyła do korpusu zabójców i parła do przodu z całych sił. Doprowadziło ją to do Yonezawy, gdzie myślała, że znalazła kolejny dom i ludzi o podobnych do niej historii. Niestety to był tylko ślepy zaułek. Nie stała się zabójcą demonów i nie opanowała oddechu. Prawdę mówiąc nawet ścieranie śladów krwi nie za dobrze jej wychodziło.
Dowódca korpusu umarł. Jej przyjaciele umarli. Nie wiedziała, co ma zrobić ze swoimi uczuciami, więc siedziała oparta o ścianę z przymkniętymi oczami próbując się skupić na cieple promieni słońca. Wsłuchiwała się w kroki ludzi dookoła i liczyła ile osób przechodziło ulicą po to żeby czymś zająć głowę.
Kiedy jednak kroki zaczęły się do niej zbliżać otworzyła oczy i spojrzała się na Kireia zdecydowanie zbyt nerwowo. Na szczęście to był znajoma twarz i napięcie zeszło z jej ciała.
- Tak, wszyscy wypoczywają u siebie -
Odgarnęła kosmyk włosów z twarzy, który wiatr wplątał jej w usta i spojrzała się na mężczyznę z lekkim uśmiechem. Dalej czuła zażenowanie incydentem przed domem medyka, ale była na tyle zadowolona z obecności Kireia, że wstyd znikał teraz na dalszy plan.
- Wietrzeję z zapachu krwi i śmierci, a Ty co tu robisz? Nie powinieneś nadwyrężać rany, bo puszczą ci szwy - odbiła sprawnie pytanie wdzięczna światu, że może w końcu odbyć normalną konwersację z człowiekiem.

Re: Plac przed dojo — Sro Lut 08, 2023 12:11 am

Nie chciał jej wystraszyć, zamarł w pół ruchu widząc, jak Kuma wzdryga się na dźwięk jego słów. Dał jej moment na przetworzenie, z kim tak właściwie teraz rozmawia. Z wielkim kanoto, obrońcą Yonezawy. Albo chłopakiem którego nie tak dawno temu zszywała kawałek po kawałku. Patrząc na to, ile miała pracy w ostatnich dniach to nie dziwił się, że nerwy miała napięte jak postronki.
— Tak? To ci się udało, bo ja nic nie czuję. — powiedział wesoło i teatralnie wciągnął i wypuścił powietrze — Nie świętujecie? Wielu z nas zawdzięcza wam życie. — ugryzł się w język, ale było już za późno. Sam też zawsze wypominał sobie błędy, które - choćby najmniejsze - potrafiły przyćmić nawet największe sukcesy.
— Ja... Dobre pytanie. — wzruszył ramionami i usiadł obok — Czekam, aż ważniejsi ode mnie namyślą się, co dalej zrobić. Póki co to chyba dobrze, że tylu zabójców czeka w domu, gotowi działać. — wątpił, by scenariusz miał się powtórzyć a demony raz jeszcze spadły na Yonezawę. Ale nikt się też nie spodziewał, że w ogóle się pojawią. — Spokojnie, wszystko ładnie się goi. I tak, pamiętam o maści. — żeby nie być gołosłownym wyciągnął kończącą się już paczuszkę gęstej mazi. Naprawdę czuł się dobrze. A na pewno lepiej od co poniektórych zabójców. Wieści o stanie zdrowia Takashiego i Saiyuri szybko się rozeszły. — Kiedy ostatni maruderzy wyjdą na wolność? — zagadnął jeszcze, zastanawiając się jak szybko staną na nogi. Korpus będzie ich potrzebował.

Re: Plac przed dojo — Sro Lut 08, 2023 12:52 am

Uśmiechnęła się mimowolnie widząc zachowanie mężczyzny. Była zbyt wyczerpana na śmiech, ale z ulgą przyjęła żart Kireia. Potrzebowała trochę luzu i odklejenia się głową z pracy.
- Większość medyków odsypia... a przynajmniej próbują - mimo, że zabójca nie miał na celu ją zasmucić, to trochę przygasła, kiedy wręcz poczuła jak w powietrzu się unosi ciężar niewypowiedzianych słów.
Reszta z nich nie żyje.
Według Kumy nie było czego świętować. To starcie nie smakowało zwycięstwem.
Na szczęście temat szybko zbiegł na inne tory i dziewczyna mogła skupić się na drobnych zwycięstwach. Skoro szwy na ranie Kireia się dobrze trzymały, a całość się zagoiła, to oznaczało dobrze zrobioną robotę. Powstrzymała ledwo chęć podwinięcia mu ubrania i zerknięcia czy oby na pewno jest jak mówi.
- Ostatni wyszli wczoraj. Nikt nie chce zbyt długo leżeć wśród chorych. Większość otrzymała opiekę od towarzyszy i co jakiś czas zaglądamy do tych bardziej chorych, ale odpoczywanie u siebie w pokoju jest znacznie bardziej komfortowe -
Po tych słowach zapadła między nimi cisza. Oboje byli zmęczeni i nie dało się ukryć, że ciężkie myśli przechodzą im przez głowę.
Nawet Kirei, który był jednym z walczących na pierwszym froncie z demonami był zmuszony do oczekiwania na decyzję góry. Takie zastój po tak tragicznej i stresującej sytuacji był po prostu zabójczy. Nic innego nie było do roboty niż ranienie się własnymi myślami, lękami i niepewnościami.
- Nie mogę zasnąć - rzuciła w końcu w przestrzeń przerywając tym samym ciszę między nimi - za każdym razem jak odpływam to się wybudzam, bo wydaje mi się, że wołają mnie do kolejnego rannego -
Ciężko nazwać te doświadczenia koszmarami, bo nawiedzały ją w chwili kiedy zacierała się granica między jawą a snem. W głowie powtarzają się scenariusze jak jest budzona przez innych NE po kilkuminutowej drzemce, bo ktoś właśnie został wniesiony, lub czyiś stan się pogorszył. Ona sama innych budziła i czasem po prostu pilnowali siebie nawzajem. Zastanawiała się czy pozostali też mają ten sam problem co ona, bo czuła się potwornie osamotniona dźwigając ten bagaż.
- Słyszę jęki bólu, przyśpieszone oddechy, chrupot kości, zatrzymujące się serca i nie potrafię wyrzucić tego z głowy - po tych słowach podciągnęła nogi pod klatkę piersiową i oparła brodę na kolanach - jak ty to robisz, że po prostu przechodzisz nad tym i jesteś w stanie walczyć dalej? -
Nie była w stanie wyobrazić sobie siebie w samym centrum walki jak zabójcy obdarzeni oddechem. Nie z tej gliny była zrobiona.

Re: Plac przed dojo — Sro Lut 08, 2023 6:33 pm

Tak jak sam zauważył, nie było to najlepsze pytanie na ten moment. Na szczęście zaraz zmienili temat i mógł w spokoju pokiwać głową na wieść, że większość zabójców rozeszła się już do swoich kwater lizać rany. Bez wątpienia była to dobra wiadomość.
Trwające między nimi milczenie nie przeszkadzało mu. Prawdę mówiąc w tej chwili wolał to, niż paplanie bez ładu i składu. Czasem lubił, gdy ktoś chodził wokół i trajkotał. Mało tego - sam nawet był tą osobą. Ale nie tym razem. Nie czuł, by był to czas na nadrabianie zaległych plotek i historyjek. Dopiero wyznanie Kumy przerwało ciszę, ale nie śpieszył się z odpowiedzią. Nie chciał jej zbyć banałem. Wypruwała sobie żyły w szpitalu nie mniej, a może nawet bardziej, niż oni podczas swoich walk.
— Wiesz... — westchnął ciężko, dalej zastanawiając się nad odpowiedzią — Chyba nikt tak po prostu nad tym nie przechodzi. Jesteśmy tylko ludźmi. — mówił patrząc na swoje dłonie, wyrobione i spracowane od używania miecza. — Trzeba dawać z siebie wszystko i pamiętać o tym zwłaszcza wtedy, gdy to za mało. Nie każdego da się uratować. — zakończył cierpko i odetchnął ciężko. Szczerze wątpił, by ktoś w Yonezawie żył z tym brzemieniem jakby to było nic. Jedni szukali oparcia w fanatyzmie, innych ciągnęły używki a jeszcze nieliczni szczęściarze cieszyć się mogli wsparciem najbliższych. — Świetnie sobie poradziłaś. Zasłużyłaś na sen nie mniej od tych, których leczyłaś. — powiedział patrząc Kumie w oczy. — Każde uratowane życie jest bezcenne, a czasu nie da się cofnąć. — dodał jeszcze i spojrzał na błękitne, chłodne niebo.
Wszystkiemu były winne demony. Miał nadzieję, że niedługo wzbierająca się chęć zemsty wyleje się z Yonezawy szerokim strumieniem na pomioty Muzana.

Re: Plac przed dojo — Pon Lut 13, 2023 11:05 am

Odchyliła głowę do tyłu opierając potylice o chłodną ścianę. Westchnęła ciężko lekko przygnieciona emocjami jakie sama w sobie wywołała. Czasem pewne przeżycia nie docierają do nas w pełni dopóki nie ubierzemy je w słowa. Na szczęście trafiła na dobrego rozmówce do tego typu przeżyć.
Otworzyła usta słysząc słowa Kireia, ale za chwilę je zamknęła. W głowie pojawiła się jej nagła pustka.
- Nie każdego... świetnie by było chociaż większość z nich - odparła mu i przymknęła oczy.
Kuma nie miała prawdziwego sposobu na radzenie sobie ze stresem. Nie lubowała w żadnej konkretnej używce, nie miała rytuału odcięcia umysłu od traumatycznych wydarzeń. Zazwyczaj stawiała na stare i sprawdzone zaharowanie się do upadłego, ale w tej sytuacji i to wydawało się nie przynosić skutku.
Pierwszy raz w jej życiu zmęczenie było tak potworne, że nie była w stanie zasnąć, a kiedy już jej się udawało - wybudzały ją jej własne lęki.
Uśmiechnęła się pod nosem słysząc pochwałę mężczyzny, nie spodziewała się tego. Z jej perspektywy była tylko pomocnikiem, który ma z całych swoich sił wspierać tych, którzy faktycznie walczą na pierwszym froncie. Zabójcy posługujący się oddechem na spokojnie mogliby poradzić sobie bez NE... Na odwrót sytuacja jest znacznie mniej kolorowa, co jasno pokazują statystyki z ataku.
- Nie da się cofnąć czasu – powtórzyła cicho po nim – Tak się zastanawiam... Czy to wszystko ma właściwie sens... - nie mówiła o żadnym konkretnie aspekcie funkcjonowania w Yonezawie, ale o obrazie walki z demonami ogólnie. Te potwory potrafiły odzyskać stracone kończyny, a przeszyte na wylot miały jeszcze całkiem spore szanse na przeżycie. Kuma wraz z innymi medykami walczyła o życie ludzi z podobnymi ranami, podczas gdy demon wylizałby się z nich po sytym posiłku.
Co raz częściej w głowie pojawiała jej się myśl, by porzucić to życie. Wrócić w rodzinne strony, zając się fachem ojca i udawać, że żadna z tych potworności nie miały miejsca a jej rodzic zmarł w równej walce ze zwierzyną. Schowała twarz w dłoniach i westchnęła głęboko.
Kiedy trafiła do Yonezawy jako dziewczynka to nigdy nie sądziła, że kiedyś tego pożałuje.

Re: Plac przed dojo — Sob Lut 18, 2023 1:11 pm

— Zrobiłaś co mogłaś. — powtórzył się, nie wiedząc co jeszcze mógł jej odpowiedzieć. Co mógł zrobić z jej smutkiem i żalem, skoro nie wiedział, co zrobić z własnymi emocjami? Westchnął ciężko i oparł się o ścianę. Jej chłód przenikał przez szaty dając ulgę. Może powinien wzorem innych zabójców poszukać sobie jakiejś ucieczki? Nie przepadał za fajkami ani alkoholem, ale może było to jakieś rozwiązanie? Albo za jakimś zajęciem poza byciem szermierzem...
Czy to wszystko ma właściwie sens...
Jej słowa wskazywały, że nie tylko jego nachodziły wątpliwości co do słuszności ich sprawy. Zwłaszcza teraz, po ataku i dniu pełnym pracy nad rannymi mogła czuć się wyczerpana. I wcale się jej nie dziwił. Była młoda, może nawet młodsza od niego. W obecnym stanie ciężko było to ocenić, bo oboje wyglądali teraz na starszych. Starszych, zostawionych samym sobie. Korpus robił co mógł, by ratować ludzi. Szkoda, że nie starczało mu sił na własnych członków.
— Jeśli masz dokąd wrócić, zrób to. — szepnął po długim milczeniu — Jeśli nie masz, poszukaj sobie miejsca. — potarł czoło palcami i oparł głowę o rękę — Przerwa to nic złego, inaczej nawet nie zauważysz, kiedy pewnego dnia po prostu coś w tobie umrze. A potem jest już za późno. — nie był pewien, czy mówi z własnego doświadczenia, czy obserwacji innych. Pewnie po trochu z obu źródeł.
Czy on poza Korpusem mógł sobie znaleźć miejsce? Wiele razy zadawał sobie te pytanie. Poza Yonezawą był nikim i równie dobrze mógł nie istnieć. Nie widziało mu się życie w nędzy, tak samo nie chciał zostawać bandytą czy mieczem do wynajęcia.
— Obawiam się, że raczej marny ze mnie pocieszyciel w tej chwili. — podniósł głowę, przyglądając się jej na moment — Jadłaś coś dzisiaj? — może i nie umiał szyć ani wspierać duchowo, ale świat stawał się zwykle odrobinę lepszym miejscem gdy człowiek miał pełen brzuch.

Re: Plac przed dojo — Sob Cze 03, 2023 11:11 pm

Poranek; słońce leniwie ukazało swoje oblicze, przeganiając ostatnie, bardziej odważne demony. Wciąż potrafiło być nieco chłodno, a trawa nosi ślady rosy. Była miękka, przyjemna, a ozdabiające ją kwiaty jedynie nadawały scenerii uroku. Przeciwwagę stanowił znajdujący się obok plac, będący w pełni ludzkich tworem. Miejsce, na którym wiele osób dzień za dniem przelewało swój pot, krew i łzy, by doskonalić swoje zdolności i zmysły. Tarcze stające pod murem nosiły wiele śladów po strzałach, a nawet niektóre z nich wciąż wbite, złamane, niepotrzebne. Wspomniałem o swoich niezliczonych treningach, przeprowadzanych samemu i z moimi towarzyszami broni. Było to zupełnie inne uczucie i doświadczenie, niż to, jakie miałem jeszcze te trzynaście lat temu. Zdążyłem się już przyzwyczaić do swoich nowych reali życia, misji oraz celu, który przewodził nam wszystkim. Brakowało tu wzniosłości i rytuałów, robienia czegoś jedynie dla samego faktu robienia tego. Każdy ruch, każda moja myśl miały przynieść śmierć. Nie było mowy o popisywaniu się czy marnowaniu energii na coś, co nie przybliżyłoby mnie do sukcesu - podczas walki z demonem nie liczyła się finezja, piękno, nie liczył się nawet honor...chociaż z drugiej strony, czy z takim przeciwnikiem dałoby się postąpić honorowo?
Wziąłem kilka głębszych oddechów, wyrównując swoje tętno i uspokajając umysł. Myśli mknące z jednego punktu do drugiego jedynie by mi przeszkadzały. Pamiętałem lekcje ojca na ten temat, zresztą bardzo bolesną. Czysty umysł to potężna broń. Wiecie, miał cholerną rację. Im więcej myślałem i stawiałem sobie argumentów za i przeciw, czy obmyślałem strategię, tym bardziej dostrzegałem narastające we mnie niepewności. Zanim zastanowiłbym się, czy powinienem zaatakować od dołu, pchnięciem, czy księżycowym cięciem, to już dawno leżałbym na ziemi i był zjadany przez demony. Wdech, wydech...z każdym kolejnym czułem, jak moje ciało się rozluźnia i staje się gotowe do ruchu. Usiadłem na piętach na trawie, przymknąłem oczy i zagłębiłem się w chwilową medytację, korzystając z ciszy, przerywanej jedynie śpiewem ptaków.

@TOKUGAWA ERI

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 05, 2023 1:47 pm

06/1652

Plac treningowy był, obok własnego pokoju, jej ulubionym miejscem w Yonezawie. Nawet gdy akurat zajmowało go wielu młodych adeptów, zwykle byli oni zbyt zajęci własnym treningiem, aby zwracać na nią uwagę. Odgłosy dochodzące z dojo przypominały nieco podwórze na zamku w Mito, gdzie każdego poranka ćwiczenia odbywała tamtejsza straż.
Głuchy stukot obijających się o siebie drewnianych ostrzy, skrzypienie posadzki i piski obuwia rozlegające się przy każdym wykonanym ruchu. Każde miejsce miało swoje unikatowe brzmienie. Tym dziwniej było zjawić się na placu, kiedy ten nie zapełnił się jeszcze odgłosami porannej szamotaniny.
— Dzień dobry... — zawołała z oddali, przecierając jeszcze oczy.
Poranna gotowość oznaczała dla niej, że tej nocy nie potrafiła zbytnio oddać się objęciom snu, lecz dla innych wschód słońca był sygnałem do rozpoczęcia codziennych zmagań. Mimo wszystko, tych którzy wstawali o przyzwoitej porze było znacznie więcej niż ambitnych, rannych ptaszków. Na placu przed dojo natrafiła wzrokiem na jedną wyłącznie osobę.
Zakryła usta, kiedy zmęczone ciało ziewnięciem upomniało się o tlen. Nie miała ochoty nawet się ruszać, a co dopiero trenować, lecz rześkość poranka okazała się nieco zbyt rześka i wkrótce od tkwienia w miejscu przeszły ją ciarki. Objęła się ramionami i wzdrygnęła, niechętnie wracając do szopy przy dojo, gdzie zawsze dało się znaleźć przynajmniej kilka zużytych już porządnie bokenów.
Wybrała dla siebie ten, który wygodnie układał się w dłoni. Długością i wagą przypominał jej własne nichirin, choć nie był nawet odrobinę tak krzykliwy, co jej bladożółte ostrze. Jego kolor przypominał nieco łunę rzucaną przez słońce tuż po wychyleniu się na horyzoncie.
Obróciła kilka razy zesztywniałym po nocy nadgarstkiem wymachując przy tym drewnianym kijem, na końcu podrzuciła go lekko i złamała w połowie. Sięgnęła po drugą, identyczną broń.
— Ty — Wycelowała czubkiem w plecy medytującego mężczyzny. — Nie chcesz wymienić kilku ciosów? — zapytała z myślą, że być może jeżeli trochę się teraz zmęczy, to uda jej się zażyć przed południem krótkiej drzemki.

Re: Plac przed dojo — Czw Cze 08, 2023 5:02 pm

Moja mała chwila ciszy i spokoju została przerwana o wiele szybciej, niżbym sobie tego życzył. Oczywiście nie mogłem mieć do nikogo pretensji, bo znajdowałem się przed jednym z bardziej popularnych miejsc w siedzibie. W zasadzie jedyne, co mnie nieco zdziwiło, to fakt, że komuś z samego rana chciało się tu przyjść. - Dzień dobry. - odparłem, nie otwierając oczu, ani nie odwracając się w kierunku głosu. Odczekałem chwilę, zastanawiając się, czy zostanę zaraz zaczepiony, jednak oprócz tych dwóch słów nic więcej się nie wydarzyło. Powróciłem zatem do medytowania i skupienia się na swoim oddechu. Czasami sobie w duchu żartowałem, że poświęcam tyle uwagi na sposobie wentylacji, że brakuje mi czasu na cokolwiek innego. Oddałem się tej chwili, która minęła równie szybko, jak poprzednia. Ty. Jeszcze te parę lat temu podobna odzywkę, szczególnie od kobiety, byłaby nie do pomyślenia. Grupa osób, z którą byłem na "ty" była naprawdę mała, głównie zważywszy na mój status społeczny. Teraz, jako zabójca demonów, nie mogłem liczyć na tytułowanie mnie per "panie Arato". Nie żebym też tego pragnął lub potrzebował. - Mogę. - odparłem krótko, wstając z klęczek i stając na palcach, by nieco się rozciągnąć. Otworzyłem oczy i odwróciłem się, by spojrzeć, kto mnie wyzywał na pojedynkowy trening. Przymrużyłem nieco oczy, próbując skojarzyć jej twarz z tymi, które kojarzyłem. Przekrzywiłem głowę w bok, dochodząc do wniosku, że w zasadzie to nie wiedziałem, kim była. Może jednym z nowych rekrutów? Biorąc pod uwagę moje ostatnie podróże, nie zdziwiłbym się, jakbym przez to ominął ją wzrokiem.
Skoro już mieliśmy walczyć, to potrzebowałem broń. Również odwiedziłem szopę, w której składowany był sprzęt treningowy i wybrałem bokutō w kształcie katany. Nieco cięższy niż jego metalowy odpowiednik, idealny pod trening siły i wytrzymałości. Wróciłem na plac, podchodząc na jego środek. Zaprosiłem gestem ręki kobietę, o ile ta już tam nie stała, żebyśmy mogli rozpocząć nasze małe zmagania. - Jakiś konkretny styl? Celujemy tylko w określony obszar ciała, czy wszędzie? - zapytałem, chcąc się upewnić, o co kobiecie chodziło poprzez "kilka ciosów".

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 12, 2023 10:03 pm

Ciekawskie spojrzenia nieznajomego uznała za pozytywny objaw. Jego niezdolność do rozpoznania Eri dodawała całej sytuacji pewnego rodzaju przyjemności. Będzie miał okazję poznać ją w najlepszy dla zabójcy sposób - w walce.
Oparła się na własnym kiju, odrzucając ten, który chciała podać mężczyźnie. Najwyraźniej jej wybór niezbyt przypadł mu do gustu, ale nieszczególnie się tym przejęła. Sama miała dość specyficzne preferencje, jeżeli chodzi o wagę czy krzywiznę ostrza. Daisuke zganiłby ją zapewne za opieranie ciężaru na bokkenie, ale zabieganego Hashiry nie było w okolicy, a zaspany poranek wymagał każdej odrobiny wsparcia.
— Nie jesteś z piorunów. Kojarzyłabym cię, gdyby tak było — stwierdziła bardziej, niżeli zapytała. A od tego przeszła gładko do kolejnej kwestii. — Bez sztywnych ograniczeń. Dopóki nadal będzie można to nazwać poprawną walką.
Ustawiła się na przeciw niego, najpierw swobodnie, a następnie na nieco niższych nogach. Oparła bokken o biodro, imitując jego zwyczajowe umieszczenie u boku, jak w przypadku większości technik własnego oddechu. Jej styl zawsze różnił się nieco od podręcznikowych przykładów, a to za sprawą jednorękiego mistrza, od którego wchłonęła większość podstaw. A na pewno ten rodzaj ruchów niewiele miał wspólnego z innymi oddechami.
— Jak tylko będziesz gotowy — oznajmiła, dając Arato możliwość wyprowadzenia pierwszego ciosu - o ile oczywiście chciał. Cierpliwość była równie istotna, co poprawna ocena pozycji przeciwnika. A to było coś, nad czym Eri planowała jeszcze nieco potrenować.
Każdy atak wiązał się z obroną, a obrona - z próba wykorzystania własnej sytuacji do wyprowadzenia odpowiednio zaskakującej odpowiedzi. Oczy dziewczyny nie zdradzały wiele, jak zwykle z resztą, lecz teraz poza skupieniem wnętrze jej oczu nie zwiastowało żadnego konkretnego ruchu.

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 12, 2023 10:48 pm

Brak znajomości przeciwnika, był jedną z dróg do klęski. Jak głosiły słowa Sun Tzu : "Jeśli znasz siebie, ale nie znasz przeciwnika, to przy każdej swojej wygranej, odnosisz również porażkę". Zawsze istniało coś, o czym mógłbym nie wiedzieć, przeoczyć, dać się zaskoczyć w najmniej spodziewanym momencie i pokonać się w najbardziej dziecinny sposób. Inny by powiedział, że tego typu pojedynki kształtują i pozwalają na spojrzenie na sprawę z szerszej perspektywy, hartując ducha i ćwicząc kreatywność w sytuacjach, które zaczynają wychodzić spod naszej kontroli. Niezależnie od tego, kto miał rację, obecna sytuacja niezbyt przypadała do mojego gustu.
Czy nie podobał mi się wybór kobiety? Niekoniecznie. Byłem po prostu nauczony dobierania broni własnoręcznie. Nie liczył się tylko kształt i ciężar, katana katanie nie była równa, każda posiadając swoje małe modyfikacje lub będąc po prostu lepiej wykonana. Wystarczyło, że rękojeść była nieco dłuższa lub krótsza, albo środek ciężkości broni przechylony w jedną ze stron, by walka wymagała zupełnie innego chwytu i stylu. Wybrałem bokutō które w największym stopniu odpowiadało moim preferencjom. I wcale nie było mi przykro, jeśli tym faktem w jakiś sposób uraziłem drugą osobę. To był zbyt ważny temat, by sobie go traktować w pobłażliwy sposób. - Owszem, nie jestem. - odparłem, po czym wykonałem lekki skłon. - Arato Takeshi. - Skoro miałem się pojedynkować, to wolałem wiedzieć z kim, aniżeli po prostu mówić później "kobieta z oddechem pioruna", wnioskując po jej wypowiedzi. - Niech będzie. - cofnąłem się o krok i przyjąłem pozycję : katana uniesiona wysoko, łokcie na wysokości głowy, zgięte i ustawione nieco w lewo. Plecy proste, a nogi zgięte w kolanach. Stopy ustawione nieco szerzej, zwiększając tym swój czworokąt podparcia. Przymrużyłem brwi, słysząc tą małą prowokację ze strony kobiety. Powinienem był zaczekać na ruch kobiety i dopiero wtedy wykonywać ruch, ale coś mnie porwało do wykonania szybkiego, dość niecelnego ciosu. Czy to broń była jednak nie do końca wywarzona, czy ja w jakiś sposób się rozkojarzyłem? Niezależnie od prawdy, wystawiłem się na cios przeciwnika. Błąd, który w normalnych okolicznościach popełniłbym tylko raz.

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 19, 2023 7:20 pm

Trening wybaczał błędy, które w prawdziwej walce oznaczałyby utratę ważnej szansy na zdobycie przewagi. Dawał jej fory? W to wątpiła. Może dlatego, że słońce nie zdążyło jeszcze dobrze rozgościć się na niebie, a ona była niepewnym pierwiastkiem w składowej walki, ale jego atak okazał się łatwy w odbiciu. Obrona w jej wykonaniu również pozostawiała duże pole do poprawy, ale choć wątpliwa - była również skuteczna.
— Eri — odpadła, przedstawiając się wyłącznie imieniem.
Już dawno zauważyła, że pełna godność, której ostatnio używała sporadycznie, elektryzowała zwykłych rozmówców. Najpierw zastanawiali się, czy właśnie popełnili gafę i nie ukłonili się komuś z wysokiego rodu, lecz po chwili w ich spojrzenie wkradała się wątpliwość - czy natknęli się na oszustkę? Dziewczyna postanowiła oszczędzić Arato tych wątpliwości.
Dzisiaj była Eri. Wyłącznie nią.

Odbiła atak z głuchym stuknięciem drewnianego kija. Natychmiast cofnęła lekko broń i ustawiła się w dogodnej pozycji do ataku. Proste, ale silne cięcie, które wznosiło się w kierunku Arato po skosie miało wybić go z równowagi i osłabić kontrę tak, aby i w następnej wymianie ciosów była w stanie zdążyć z obroną.
W przypadku technik oddechu pioruna schowałaby natychmiast swoje ostrze, lecz teraz oparła trening na znacznie starszych od nauk Hashiry technikach. Tych, których nauczył ją jeszcze jednoręki wojownik. Silny chwyt palców, elastyczny nadgarstek i jedno, konkretne uderzenie.
— Którego z oddechów używasz? — zapytała mimochodem w nadziei, że pozna w ten sposób nieco lepiej styl walki, którym posługiwał się mężczyzna.

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 19, 2023 8:06 pm

Jak można było się domyślić, mój atak został bez problemu sparowany. Ba, ciężko go można było nazwać atakiem, prędzej zamachnięciem się bronią w bliżej nieokreślonym kierunku z nadzieją przypadkowego trafienia cokolwiek. Dopiero wtedy też się przedstawiła. Eri. Samo imię, bez nazwiska, czyli dziewucha z pospólstwa. Jeśli mnie dzisiaj pokona, to będę miał kolejną skazę na swoim już i tak splamionym honorze. Wielki samuraj rodu Arato pokonany w pojedynku przez zwykłą dziewczynę. Nie liczył się tutaj fakt, że obydwoje byliśmy zabójcami demonów, a moja oponentka mogła po prostu mieć talent. Liczyła się sama gorycz porażki i wstydu.
Wyprowadzona kontra była tak silna, że musiałem się cofnąć do tyłu. Próbowałem go sparować, ale impet uderzenia niemalże wytrącił mi broń z rąk. Oberwałem w tors, już parę sekund później czując narastające ciepło, pulsujący ból i uczucie zażenowania. Warknąłem i potrząsnąłem głową, mocno niezadowolony. No, tego to się nie spodziewałem. Sun Tzu w swoim stwierdzeniu miał cholerną rację. Mój brak znajomości przeciwnika sprawił mi tęgi cios. Musiałem się opanować, uspokoić umysł na tyle, by wyeliminować negatywne emocje i skupić swoją uwagę na tym, co było obecnie ważne : ruchu ciała i katany. - Dowiesz się później. - odparłem, nie mając zamiaru dawać swojej przeciwniczce kolejnej przewagi nad sobą. Rodzaj oddechu był częściowo powiązany ze stylem walki, jaki przyjmował zabójca. Była to bardzo ważna wiadomość i ułatwienie, na które w chwili obecnej nie mogłem sobie pozwolić. Nie, kiedy nie mogłem mieć pewności, że zdradzi mi swój. Zamiast odpowiedzi słownej, udzieliłem tej cielesnej. Cios od dołu, w połowie ruchu mając przejść w pchnięcie, wycelowany w prawy splot ramienny. Nieco brutalny, ale za to bardzo skuteczny. Oczywiście, o ile łaskawie zdołam trafić.

Re: Plac przed dojo — Pon Cze 19, 2023 8:35 pm

Mięśnie rozgrzewały się przyjemnie. Zapewne lepiej byłoby się zawczasu przygotować do energicznej wymiany ciosów, ale teraz było już za późno. Chłodne, zastane ciało musiało szybko zyskać elastyczność i sprawność, aby zwykły trening nie przerodził się w bolesne doświadczenie.
Usta dziewczyny zadrżały. Jej atak zadziałał dokładnie tak, jak sobie tego życzyła. Dla jednorękiego wojownika te kilka dodatkowych sekund, które zyskałaby odrzucając przeciwnika były bezcenne, a dla niej stanowiły doskonały moment aby zaprzeć się nogami w gotowości na przyjęcie uderzenia. Poza tym warknięcie mężczyzny przyjęła jako dobry objaw. Był zaskoczony, że w tych drobnych ramionach kryło się tak wiele siły? Uśmiechnęła się w odpowiedzi, z iskra triumfu w spojrzeniu. To zawsze przynosiło satysfakcję.
Eri była jednak daleka od prawienia mu morałów. Walka dopiero się rozpoczęła i tak samo jak dzień, mogła jeszcze wielokrotnie się zmienić.
— Ah, tajemnice — mruknęła tylko, gdy usłyszała jego wstrzemięźliwą odpowiedź. Nie chciał dawać jej przewagi, bo rywalizacja między członkami korpusu była równie silna, co duma wielkich rodów. Ona jednak była nikim, nie zależało jej na ukrywaniu własnych umiejętności. — Oddech pioruna. Szybki, zwinny styl walki... — dodała, tuż po tym, jak wykazała się siłą.
Usztywniła barki i wzmocniła uścisk na rękojeści. Przygotowała się na uderzenie i to rzeczywiście nadeszło. Moc ataku Arato przeniosła się wzdłuż jej ramion pulsując boleśnie, lecz broń wytrzymała i po raz kolejny drewniany odgłos oznajmił udaną obronę. Choć tym razem nie miała możliwości skoczyć natychmiast do ataku.
Wykonała drobny krok w tył, a następnie szybki wypad. Tym razem broń miała wyłonić się zza biodra i zrobił poziomy łuk tak, aby w najdalszym momencie sięgnąć w brzuch przeciwnika.