Kiedyś życie było prostsze. Kiedyś dźwięk Izanami-sama, mimo iż równie wszechobecny, był jednak znacznie cichszy. Znacznie delikatniejszy. Niczym skowyt płaczących krewnych. Niczym cisza, w której dało się dostrzec delikatny szelest.  Gdy jej matka odchodziła do królestwa Izanami, miała wrażenie że je wręcz słyszy. Delikatne kroki, będące niczym szum wiatru. Jak delikatny powiew, który zabierał ją na drugą stronę. Będąca pewnie wyobrażeniem, dziecinnej nastolatki. Wierzącej, że na tym cmentarzu dosłownie nic jej nie grozi, za sprawą łaski Izanami-sana. A wszelkie zło, czai się tylko za tymi murami.
Nastoletnia wyobraźnia Tatsu nie była błędna, w tym ostatnim. Jednak prawdziwy dźwięk Pani Śmierci, był znacznie bardziej brutalniejszy. Był niczym strzelające kawałki mięśni odrywające się od ciała. Niczym strzała przebijająca brutalnie mięśnie. Niczym krzyki rozpaczy i bólu oraz drętwiejącego ciała. Jednak jej prawdziwa twarz, stała dosłownie przednią. Dotykała wręcz jej ciało. Czuła jej bliskość. Jej delikatne szmerowate zaproszenie, które kazało się poddać. Wystarczyło tylko wziąć kilka wdechów. A jej ciało, podda się piekielnej mocy. Podda się mocy, która chce ją zniszczyć. Która pozbawi ją władzy nad jej ciałem.
Gdy ciało Mori stanęło jak kłoda, wiedziała doskonale, że została sama. Była jedyną łowczynią, które to zło, jeszcze nie opanowało. Sama nie potrafiła sobie wyobrazić cierpienia, jakie musiał obecnie przeczuwać Kama wydzierając się w niebogłosy. Cierpienia, na które zasługiwała bardziej ona, niż jakikolwiek inny człowiek. Było ono blisko. Wystarczyło się mu tylko poddać. A wtedy, będzie cierpieć tak jak on. Na co szczerze zasługiwała...
Szybko jednak odgoniła te myśli. Wiedziała doskonale, co się stanie, jeśli pozwoli od tak skazać swoje ciało na cierpienie. Demony wzmocnią swe ciała, a koszmar który doświadczyła przed laty powróci na nowo. Być może wykorzystają resztki tej nocy, by wyrżnąć całą osadę w pień. A koszmar z Hineomaty stanie się również koszmarem z Seto. Nie mogła za wszelką cenę do tego dopuścić!
Szybkim ruchem zdarła z siebie fragment rękawa, zawiązując ją na jej nos i usta, tworząc prowizoryczną chustkę. Biegnąc będzie musiała niestety oddychać. Całkowita Koncentracja spowolniająca cały czas jej tętno powinna spowolnić, działanie tej "trucizny". Jednak to może być za mało. Kierując się prostą logiką córki grabarza i słowami zachwalających materiał rzemieślników, liczyła, że skoro demoniczna krew jest cieczą, a jej ubranie jest "nieprzemakalne" powinno ochronić ją to przed trującym powietrzem. Wiedziała jednak doskonale, że musi i tak oddychać jak najmniej. Jakby powietrze było równie rzadkie, co na górskich szczytach. A może wręcz rzadsze.
Następnie pobiegła czym prędzej na południe gospodarstwa, pokonując sobie znaną trasę. Musiała liczyć, że łowca na północy jest w stanie przetrzymać jeszcze dłużej ich przy chacie. Robił to już jakiś czas i pozostaje liczyć, że skupi je jeszcze dłużej. Od ochrony chaty zależało przecież wszystko. Większym zagrożeniem od dwóch demonów na północy, wydawał się demon na południu. Który wiedział doskonale czego szukać. Który najpewniej był odpowiedzialny za masakrę drwali. Jak ktoś taki jak on, śmie się podawać za funkcjonariusza prawa?
"Nic dziwnego, że ten świat jest taki durny..."
Nim jednak dotarła do samuraja, zauważyła kolejną morderczą przeszkodę, w postaci olbrzymiej fali ognia. Nie mogąc pozwolić sobie na żadną chwilę słabości, zacisnęła mocno zęby, przyspieszając i szykując swe ostrza.
"Go no kata: Garin Gyōbu"
Manewrując swoimi łańcuchami, przy pomocy rotacyjnego ruchu, chciała wyzwolić potęgę manifestacji żywiołu kamienia, podczas wykonywania ruchów zbliżonych do typowo defensywnej trzeciej techniki, chcąc stworzyć wytrzymałą kamienną barierę, chroniącą ją przed falą ognia, podczas zmierzania do jej epicentrum. Wierzyła w wytrzymałość swojego ciała, wierzyła w to, że wraz z niepalnym ubraniem, jest wstanie niemal całkowicie zminimalizować obrażenia zadane od ognia. A najmocniej wierzyła w nauki mistrza Takeshiego mówiące:
"Ostrza nichiri są w stanie postawić się demonicznej mocy, zablokować ją, a nawet całkowicie zanihilować."
Jeśli wszystko co ją otaczało było demoniczną mocą, to nichiri powinno ją przed tym uchronić. Przed oboma zagrożeniami, czyhającymi na jej marną duszę. Które chciały zadać jej cierpienie, na które szczerze zasługuje. Jednak nie dziś. Nie kiedy tak wiele zależy teraz od niej...
Rozpędzając łańcuch do ogromnej szybkości, chciała utrzymać jego falującą siłę, do czasu aż znajdzie się blisko Fuana. By wyzwolić ogromną moc w nim drzemiącą, korzystając z faktu, że budynek oddzielał mu drogę ucieczki. By poważnie go obić, by zmiażdżyć jego ciało. By pozbawić go jak największej ilości krwi. Jednak najważniejsze było zmuszenie go do oddalenia się jak najbardziej na zachód. Jak najdalej od jakże istotnej chaty gospodarstwa. Chcąc przy pomocy techniki Arcs of Justice, dać mu sprawiedliwość. Która pewnie nigdy nie dał jako yoriki.

Z każdym kolejnym krokiem dostrzegał, jak coraz to większe płomienie otulają chatę w ognistym uścisku; jak niszczą stojące na ich drodze najmniejsze struktury budownictwa. Jak wgryzają się żarłocznie w drewno i niepostrzeżenie mkną do wnętrza. Rintarou już po kilku chwilach przystanął oszołomiony tym widokiem. Usta chłopaka samoistnie rozdziawiły się w zaskoczeniu, a krwista czerwień tęczówek odbiła niszczycielski żywioł, z którym nie miał ochoty ponownie się mierzyć. Samo wspomnienie bólu spalonych kończyn spowodowało w nim krótkotrwały paraliż, niemający jednak nic wspólnego z tym, który zawładnął białowłosym mężczyzną. Machinalnie zacisnął palce na rękojeści niechlubnie skradzionej katany.
 Nie miał pojęcia, skąd wziął się ten pożar, ale wiedział jedno — cokolwiek go wywołało, zupełnie zniszczyło jego plany.
 Zapach wydobywający się z chaty mieszał się ze spalenizną i śmiercią. Nie dostrzegając żadnej drogi, która umożliwiłaby mu dostanie się do środka, zerwał się pospiesznie z miejsca. Chciał okrążyć chatę i dostać się na jej front, ale już po krótkiej chwili dostrzegł, że ściany od tamtej strony są kompletnie osłonięte ogniem. Do jego nozdrzy przedarł się zapach drugiego demona i człowieka, którzy musieli znajdować się za niewidzialnym dla niego rogiem. Był w potrzasku. Nie miał żadnej realnej szansy na przedostanie się niepostrzeżenie na front budynku. Poza tym — znajdował się tam demon, z którym nie łączyły go żadne przymierze.
 Z oszołomienia i kompletnej konsternacji wyrwał go dopiero krzyk dobiegający z okolic kompostownika. Bardzo powoli obrócił głowę w kierunku tamtych okolic, a jego tęczówki — żywo czerwone — roziskrzyły się w wolno narastającej euforii. W tej jednej chwili wydawało mu się, że odkrył coś, czego nie dostrzegał od samego początku, coś oczywistego i równie przepięknego co smak świeżego posiłku.
 Widząc, że nikt dotąd się nim nie przejął, nadal działał niepostrzeżenie. Rzuci się szybkim susem w kierunku dobiegających krzyków. Otoczył ogień, który pochłonął kurnik od wejścia, najszybciej jak potrafił i zwinnie pojawi się na jego tyłach — w miejscu, gdzie płomienie nie osłoniły jeszcze ściany. Próbował wyczuć zapach ludzi i dokładnie wysłuchać skąd dochodzą ich dźwięki. Zaryzykował jednak i wsunął palce w szczeliny między deskami. W tym momencie poczuł, jak serce zabiło mu silnie w piersi, a adrenalina zawładnęła jego zmysłami, zaczynając działać na pełnych obrotach.
  — Cśśś! Spokojnie, jestem tutaj. Pomogę wam. Już po wszystkim. Musimy się tylko stąd wydostać — odezwał się nagle, zaskoczony ilością troski, jaką wobec nich przejawił. Szkarłat jego tęczówek rozpłynął się w ludzkim odcieniu szarości. Przypatrując się w luki, próbował zlokalizować ludzi. — Musicie ze mną współpracować, wtedy wszyscy wyjdziemy stąd cało — kontynuował tonem, który z pewnością dałby radę, rozpalić w nich zmagazynowaną siłę do walki. Przynajmniej na tym mu zależało.
 Jeśli był w stanie dostrzec lub wyczuć w pomieszczeniu ludzi nie czekając na odpowiedzi, zabrał się za wyłamanie jednej ze znajdujących się na tyłach ściany desek — zamierzał kopać w nią tak długo i tak silnie, aż pęknie pod jego naporem. Miał nadzieję, że temperatura, która z każda chwila rosła coraz bardziej, bijąc go podmuchami w twarz, jak z otwartego ogniska, pomoże w szybkim przełamaniu struktury.

Działo się tak wiele. Tak wiele złego i niepoprawnego, czego umysł Fuana nie był w stanie przetworzyć. Tak jak jeszcze był w stanie zrozumieć grę na czas przez kobietę na dachu, której się pozbył na jakiś czas - to dlaczego druga, chowająca się dotychczas w kurniku, pozwoliła by jej pobratymca został pokonany i odpuścili dwójce, która atakowała ze strony lasu? Na dodatek, sama postanowiła biec przez jego płomienie wprost na niego, za swoimi plecami przepuszczając jednego z brzydali, którzy naruszyli jego terytorium, mimo początkowego ostrzeżenia. Tego było już za wiele, złość w samuraju wzbierała się, a on sam nie zamierzał się już ograniczać. Dobył broni, katany, przyjmując pozycję obronę, ostrze kierując od dołu, od tej samej strony, w której atakująca go osoba miała swoją broń - łatwiej wtedy zarówno odparować atak jak i przeprowadzić kontratak, a to na nim zamierzał się skupić zamaskowany jegomość. Płomienie, po których akurat nie biegła Tatsu, zebrał do siebie, by stworzyły otoczkę wokół broni, natomiast pozostałe trzymał pod jej nogami tak, by gdy po nich przebiegła - pełzły za nią, tworząc swojego rodzaju skorupę.
- Można żyć, kiedy żyć się godzi, i umrzeć, kiedy umrzeć trzeba. - rzucił, bardziej sam do siebie, zaraz przed tym jak wyprowadził najsilniejszy atak, jaki tylko był w stanie wykonać, wzmacniając go swoją Demoniczną Sztuką Krwi, wydając przy tym najgłośniejszy krzyk, jaki tylko był w stanie z siebie wyrzucić. Zamierzał to wszystko wyjaśnić jednym ciosem, wkładając w niego cały swój gniew. W razie, gdyby mu się to udało - całymi swoimi siłami jak i płomieniami starałby się odepchnąć agresora w kierunku drugiego demona, który zamierzał przyjść na gotowe i zbliżał się niebezpiecznie blisko do krzyków, które wydobywały się z zupełnie innego miejsca, niż on wyczuwał obecność. Czyżby przynęta, w którą on wpadł? W takim razie jaki cel miał bezsensowny i pozbawiony jakiegokolwiek zmysłu taktycznego atak na jego pozycję, skoro sam był przy złym budynku? Czy atakująca go osoba faktycznie była zabójczynią demonów, czy też jakimś podrabiańcem, która pozwoliła pokonać jednego ze swoich tuż za chatą, zupełnie się nim nie przejmując?
Nie miał aż tyle czasu, żeby się tym przejmować. Jeśli to agresor byłby silniejszy, to Fuan starałby się wywinąć i wylądować w chacie, otaczając ją płomieniami i szukając źródła tego silnego zapachu, który tak go przyciąga. Jeśli zaś by ustalił, że tutaj nikogo nie ma - rusza całą swoją furią w stronę krzyków, demona i zabójczyni, zamierzając wszystkich spalić. Jeśli on nie osiągnie swojego celu, nikt tego nie zrobi.

Tatsu była wyraźnie rozwścieczona. Choć to było zbyt łagodnie powiedziane. Była wręcz wkurwiona i sama nawet nie wiedziała, na co nie powinna się obecnie nie wkurwiać. Próbowała ratować resztki tego jakże wspaniałego planu. Którego wykonanie było wręcz chujowe. Ze względu na szmerowate coś ukryte w powietrzu, które rozłożyło na łopatki niemal wszystkich łowców. Niczym muchy, w ciągu dosłownie paru chwil. Po za nią, która była na tyle czujna, by ją w porę usłyszeć. Jej idea, przy tym szaleńczym biegu była prosta. Spuścić łomot demonowi, który jest najbliżej wejścia do chaty i wydawał się być najbardziej poinformowany, tak by jak najdłużej była uznawana za miejsce rozlokowania marechi. I tym samym broniąc ją jak najdłużej, licząc że pozostała dwójka demonów, będzie zajęta Kamą jak najdłużej. Ponieważ im dłużej walka trwała od obecnej lokacji pokarmu dla demonów, tym bardziej są bezpieczni. Ale jak zwykle kurwa wszystko musiało pójść inaczej, bo nawet teraz nie mogła liczyć na "normalną" walkę z użyciem broni. Ten samurajski demon był na tyle głupi lub szalony lub idiotycznie genialny, że uznał, że dobrym pomysłem będzie spalenie całej farmy, jakby żywił się tylko popiołem. Jakby kurwa nie był świadomy obecności "siły" która robi z ludzi drewna, której efektu sam przecież był świadkiem, przy której jego pożar nie pozwoliłby nawet im uciec. Tym samym spowolnił jej szarże i doprowadził do pożaru we wschodnich budynkach. I co robili w tym czasie ludzie, którzy mieli ukrywać się w gospodarstwie, będąc świadomi że ich lokalizacja musi pozostać tajemnicą? Drą ryja, jakby ogień był dla nich największym zagrożeniem podczas najazdu demonów. Po wielu dniach potyczek o ich życia, liczyła że są na tyle doświadczeni, by nie wmawiać im podstawowej zasady "nie krzycz, bo będziesz ich pokarmem". Człowiek wlatuje dla nich w ogień, by przerwać ognisty kataklizm, a oni nie mogli nawet przetrwać "drobnego" pożaru, do czasu aż ona go wygasi? Jak ona nienawidziła głupich głośnych krzyków paniki, które doprowadzały ją wręcz do furii.
Najgorszy jednak był fakt, że przez ten pieprzony ogień, ogromny przypływ adrenaliny i szaleńczą chęć przeżycia dosłownie ogłuchła. Po za krzykami ludzi nie słyszała dosłownie nic, po za ogniem, ogniem i jeszcze raz ogniem. Oraz tym samurajskim demonem. Nie słyszała szmeru, który dalej mógł być gdzieś w powietrzu, bądź zwyczajnie ucichł. Nie słyszała piętna Izanami-samy, od dwójki demonów na północy, nie mając zielonego pojęcia, co mogą oni teraz robić. Nie słyszała krzyków mężczyzny, który mógł być już martwy. Jednak wiedziała, że demony nie są aż tak głupie, by nie sprawdzić co wydaje ten krzyk.
"Otaczają mnie sami idioci. Szkoda tylko, że ten jeden skuteczny idiota jest demonem."
Zaciskając nerwowo ręce na łańcuchu, zaatakowała ze wściekłością Fuana, chcąc dać mu jak najmniej czasu na reakcję:
"Go no kata: Garin Gyōbu"
Kontynuowała wcześniej rozpoczętą formę, a jej kamienna bariera utworzona w energicznym falowaniu łańcuchem miała implodować wokół niej, tworząc "mały" kataklizm. Który miał zdławić ognisty kataklizm, przynajmniej wokół niej, umożliwiając normalne oddychanie i oddalić groźbę spalenia żywcem. Przy użyciu wyzwolonej energii łowczyni nawalała energicznie Fuana, serią bezlitosny ciosów oboma końcami łańcucha wzmocnionymi potęgą żywiołu kamienia, pokonując kilka dodatkowych kroków jeśli okazałoby się to konieczne do zmaksymalizowania efektu. Gdzie jeden cios natychmiast ustępował drugiemu. Będącymi niczym muchy, drażniące agresora. Jednak w porównaniu do owadzich agresorów, każdy jej cios był silny, choć nie do końca szybki i zręczny. Jednocześnie nie oszczędzając się z oddechem, decydując podjąć ryzyko możliwego paraliżu, jeśli szmer dalej "działa" w powietrzu, licząc również że jej "maseczka" okaże się być pomocna, a "implozja" również trafiła to coś.
Jeśli seria ciosów okazałaby się udana, a łowczyni udało się pomyślnie wyładować gniew na Fuanie, wykorzystałaby osłabienie przeciwnika na jak najszybsze wycofanie się do kurnika, unikając w miarę możliwości ognia i wyczuwając demoniego przeciwnika, próbującego się dobić do budynku, chciała rzucić w jego brzuch (lub plecy) ostre ostrze kusarigamy, z zamiarem jego unieruchomienia. (równolegle do ziemi, z wykorzystaniem budynku)
Jeśli jednak wróg okazałby się być potężniejszy, pozostawała jej jedynie desperacka próba ucieczki z ognia, wiedząc że nie da rady zbyt szybko ponownie użyć oddechu, skierowana również w kierunku wspomnianego wcześniej kurnika. Wspomagając się przy niej technikami całkowitej koncentracji, by poprawić jej możliwości oddechowe.