Widać ciała poległych samurajów dalej dysponowały swoim charakterem i umysłem, mogli sobie być bardziej zamożni ode mnie czy być wyżej w hierarchii dworskiej, ale ich życie dobiegło już końca jakiś czas temu, puste skorupy z cieniem dawnego siebie. Ilustrowałem ich delikatnie wzrokiem, szukając znamion po śmiertelnych ranach, ale również spoglądałem na cień za parawanem.
- Równowaga między ciałem a umysłem to nieustana walka, a moją droga determinacja. - Nie miałem wybujałej samooceny, po prostu bywałem często bardzo bezpośredni w rozmowie z nieokreślonym wrogiem. W końcu nie będę do niego pochodził jak pies do jeża, moje stanowisko musiało być wyraźnie zaznaczone, w końcu tak jak zachowałem szacunek do nich  tak oni powinny odpowiedzieć tym samym w moją stronę. Usiadłem we wyznaczonym miejscu, aby nie grać na cienkiej linii, nieznajomego mi jego mościa.
- Tak, nie uszło to mojej uwadze... Mam nadzieje, że nie masz nam za złe, odprawienie ich na tamten świat. Miały czekać do rana? - Odpowiedziałem spokojnym głosem gospodarzowi tego przybytku, raczej wiedział, że demony znajdujące się na palach, już na nich nie są. Jednak pozostawało jedno pytanie w mojej głowie, jak szczątki wojowników mogły pokonać znacznie silniejsze demony, na pewno moc tego demona miała coś z tym wspólnego. Odpowiedz cienia za kotara, była mocno wymijająca i ciężko nawet to nazwać odpowiedzią.
- A więc widzisz o wiele więcej niż tylko wnętrze tej posiadłości... Służba to niezbyt trafne określenie, służyć można komuś z wyboru i własnej woli, a gdy kogoś przymuszasz to już prędzej niewolnik albo zakładnik i tak właśnie było w tym przypadku. Chociaż i tak mieliśmy się znaleźć w tej posiadłości i go sprawdzić, a ona nie zostawiła mi większego wyboru. Wolę nie mieć krwi towarzyszy na rękach, jeżeli mnie rozumiesz. -  Była to dość patowa sytuacja, jakby na to nie spojrzeć tkwiliśmy między młotem a kowadłem, pytanie tylko co bardziej zaboli. Wolałbym móc się pozbyć zarówno drugiej jak i tego demona, zostawianie niedobitków było złym pomysłem, ale jeszcze nie posiadałem potrzebnej siły.
- Teraz wychodzi, że moja kolej. Może w takim razie opowiesz, co łączy Cię z nią i dlaczego chce się Ciebie pozbyć? - Nie była to prosta rozmowa, ale warto zebrać trochę informacji, na pewno ni możemy sobie pozwolić na to samo co demony, skoro udało im się je pochwycić i spętać.

Można było powiedzieć, że znaleźli się na rozdrożu. Trzeba było w końcu podjąć decyzję, choć w tym miejscu żadna nie była odpowiednia i prawidłowa. Owszem, któraś ze ścieżek z pewnością prowadziła do Kagamiego, jednakże  w dalszym ciągu musieli pamiętać o Saiyuri, która była w trakcie rozmowy z Drugą, bądź mogła już ruszyć ich śladem. Jednocześnie trzeba było mieć oczy dookoła głowy. W końcu byli na wrogim terenie i to jeszcze w siedlisku demona. Tutaj nie mogli poczuć się bezpiecznie nawet przez ułamek sekundy. Ryōta patrzył z podejrzliwością na żywego trupa, który znajdował się w środkowej ścieżce i oferował im napar. Rodzice od małego uczyli jego oraz jego siostry i braci, aby niczego nie przyjmować od obcych. Zwłaszcza jeśli są oni podejrzani i nie wyglądają, by mieli dobre zamiary. W przypadku trupa wszystkie punkty były spełnione, więc samuraj byłby głupcem, gdyby napił się czegoś od niego. W dalszym ciągu mógł jednak uzyskać jakieś informacje, choć istniała też szansa, że mogą zostać oszukani. Warto było jednak spróbować. Na odpowiedź na swoje pytania musiał chwilę poczekać. Zupełnie jakby ten trup dokładnie zastanawiał się nad tym co ma mu powiedzieć. Chociaż i tak ostatecznie nie usłyszał nawet słowa, to został mu wskazany kierunek. Pytanie tylko czy to była prawda, czy też kłamstwo, które ma ich wciągnąć w pułapkę? Nishiōji już chciał dać znak swojemu kompanowi, kiedy nagle dostrzegł niepokojący ruch. Trup zachował się tak, jakby chciał cisnąć trzymaną tacę w jego kierunku, lecz jego ręka nie wytrzymała napięcia i odpadła najzwyczajniej w świecie od jego korpusu. Nie był to jednak koniec, gdyż w momencie gdy czarki się rozbiły to uwolniły okropny, duszący zapach, który nakazywał natychmiastową ewakuację. Mieli trzy wyjścia, ale w praktyce zostało jedno. W lewe żadne z nich nie chciało iść, a po ostatnim ruchu trupa jakoś nie chciało mu się wierzyć w jego pokazywanie. Dlatego też dał znak ręką swojemu towarzyszowi, że idą prawą odnogą, z której dochodziły dźwięki walki. Jednakże w momencie wejścia do niej zabójca oddechu pioruna oderwał część swojego haori i zostawił je blisko wejścia, aby w razie czego Saiyuri mogła wywnioskować, którą stroną ma iść.
- Szybko. Nie wiemy czy te opary nie są trujące lub halucygenne - Mówił do Sōsetsu zakrywając usta dłonią i jak najszybciej oddalając się od tamtego miejsca. W dalszym ciągu był gotowy na potencjalny atak oraz nasłuchiwał. Czy nie są ścigani, bądź też nie usłyszy kroków podążającej za nimi towarzyszki. Musiał też nasłuchiwać odgłosów w stronę, których się zbliżali. W końcu byli w jaskini potwora.

To całe miejsce było leżem demona. Cóż, tak. Te słowa były oczywiście zgodne z prawdą i… przecież świetnie zdawali sobie z tego sprawę już wcześniej. Wiedzieli przecież bardzo dobrze, że to tutaj siedzi demon, który był cierniem w oku Drugiej Kizuki. Wiedzieli, że tutaj siedział i, że zrobił sobie z tego miejsca swoją siedzibę. I chociażby te wcześniej nabite na pal demony, które stały przed samym budynkiem były… idealnym dowodem tego, że tutaj każdy, kto nie jest po stronie pana tych włości, jest niemile widziany.
I oni raczej nie należeli do tych, którzy byli tutaj mile widziani. No, ale chyba żadne z czwórki zabójców demonów, którzy tutaj przybyli nie myśleli o tym, że jakikolwiek demon byłby zachwycony ich pojawieniem się na szachownicy. Chociaż kto wie, może Yamie akurat było to na rękę? Skoro wykorzystywała ich ekipę do tego, by zająć się swoim przyjacielem, który trzymał się tej posiadłości jak jastrząb chroniący własnego gniazda.
Powinni byli brać wszystkie opcje pod uwagę: to na pewno. I najsensowniejsze wydawały się te dwie konkretne: prawo i środek. Lewo odpadało, bo… kto by chciał się spotkać z małymi zombie nucącymi sobie kołysankę? Horrorów nie oglądali, ale… to po prostu nie brzmiało dobrze. A widok tego kamerdynera, którego pół twarzy było w zasadzie czarną breją? Wcale nie zapowiadał o wiele lepszego, czy ładniejszego widoku po stronie, z których dochodziła ich melodia.
— Gości... z tego co widziałem na zewnątrz, to raczej nie są zbyt gościnni. — Odparł z lekkim przekąsem i skrzywił się lekko, gdy Ryōta powiedział by poczekał, bo chce coś spróbować. Niebieskowłosy westchnął cicho, wyrażając swoje niezadowolenia w ten niezwykle dorosły sposób, ale nic więcej nie zrobił. Dobra, zrobił tylko krok w jego – Nishiōji’ego- kierunku i poprawił chwyt na swojej broni. Tak w razie czego.
Posłuchał słów wypowiedzianych w kierunku służącego, o ile można było tak go nazwać. Obserwował uważnie reakcję tego chodzącego trupa, który widocznie po zadaniu pytania przez kompana zabójcy z oddechem wody… zastanawiał się. Zastanawiał i udzielił im jakiejś odpowiedzi. Bo… biorąc pod uwagę pytanie… albo raczej pytania zadane przez Ryōtę, to chyba nie mogli mieć stuprocentowej pewności odnośnie tego, co tam się znajdowało. Na końcu środkowego korytarza, na który wskazał ręką. Bo co tam było?
Pan tych włości?
Rudowłosy?
A może wyjaśnienie tego co tu się stało?
Bo o te rzeczy pytał mizuonoto płomienia, a… odpowiedź dostali jedną. Oczywiście… ta sama odpowiedź mogła być trafna dla tych trzech pytań.
Dobra, biorąc pod wagę, że… następnym ruchem truposza było rzuceniem tacą w zabójcę – co się w dość spektakularny sposób nie powiodło, bo taca opadła na ziemię razem z ręką, która oddzieliła się od ciała. I to bez niczyjej pomocy. Cóż, nie wyglądało to zachęcająco. Jednego mogli w sumie być pewni… ten miły pan nie życzył im dobrze i… chyba najlepiej było również nie brać nic tego co mówił… czy też raczej pokazywał za pewnik.
W głowie Sōsetsu pojawiła się doza zawahania, jednak na to nie mieli tak naprawdę czasu, a sam Ryōta już zdecydował się zgodzić z jego pierwszą sugestią pójścia w prawo. Dlatego nie czekając na nic więcej już, oboje ruszyli w kierunku, z którego dochodziły ich odgłosy walki. — Mhm...  — Mruknął potwierdzająco, również zakrywając usta i nos dłonią, póki do ich nozdrzy nie przestał dochodzić ten duszący zapach. Mizunoto dostrzegł jak jego towarzysz zostawia zerwany kawałek swojego haori blisko wejścia, co było bardzo dobrym pomysłem, by w razie czego Saiyuri wiedziała, w którym kierunku mogli się udać. Jeżeli dostrzeże oczywiście.
— Paskudny smród... po tym wszystkim wizyta w onsenie brzmi jak nie tyle co przyjemność… ale i obowiązek. — Stwierdził cicho, rzucając do swojego towarzysza… w dość optymistycznym tonie na pewno! Rozglądał się i nasłuchiwał, jak powoli posuwali się do przodu. Ostrożności... nigdy nie za wiele. A odgłosy walki - najpewniej - były coraz bliżej.

Wpatrywała się w Yamę z względnym opanowaniem, spojrzenie utknęło w jej zmieniających się tęczówkach i aż chciała się złapać dłonią za oko, które prawie straciła podczas ostatecznej selekcji niespełna 6-7 lat temu. Poza drobniejszymi czy bardziej wyraźnymi bliznami na ciele miała tylko tą protezę jako taki element nie swojego ciała. I choć nie przyzna się nikomu do tego, to było to coś co ją wewnętrznie bolało! To że z taką łatwością straciła rękę. Pamiętała doskonale ten moment, to uczucie jak gorąca krew zalała jej cały bok, odgłos rozrywanych mięśni i ścięgien.. ten ból i to upokorzenie! Pamiętała to wszystko więc widok Yamy z wcześniej jak się pozbyła swojej kończyny bez mrugnięcia okiem, sprawił że poczuła ukłucie zazdrości i wewnętrzny ból. Ból który stał się mocniejszy wewnętrznie i trudniejszy do ignorowania gdy ta ręka odrosła w tak spektakularnie prosty sposób. Zacisnęła mocniej szczękę w odpowiedzi na jej kolejne słowa.
"..aż w końcu odłożą Cię gdzieś na ubocze jak złamaną broń?"
Drgnęła bardziej niż by chciała słysząc te słowa. Oddech stał się nieco głębszy, cięższy. Nie chciała przecież tego! Chciała chronić bliskich, chciała chronić tych słabych zabójców.. chciała żeby stali się silniejsi i byli bezpieczni.. żeby żaden z nich nigdy nie musiał się borykać z taką okropną stratą jak ona. Ale.. ale to nadal bolało że ta perspektywa była tak realna. Jakby Druga doskonale wiedziała o czym mówi. Nawet ta bliskość Yamy jej nie przeszkadzała, nie teraz. Kiedy stuknęła w metalowe ramię, to Saiyuri zmrużyła delikatnie powieki. Odgłos puknięcia o metal nie był jakiś przyjemny dla ucha, nie dla niej..
- Ale nadal jesteś zależna od Muzana.. jak każdy demon, którego stworzył.. choć to zaskakujące że walczycie między sobą.. myślałam że tylko słońce i nichirin może was zabić.. a okazuje się że nawet demon może zabić demona.. - skomentowała z nutką zaciekawienia.
"Jesteś pewna, że w Ciebie wierzą? W Ciebie nie w tego drugiego?"
- Nie widzę nic złego by ktoś wierzył w więcej niż jedną osobę.. z resztą, czy to ważne czy we mnie ktoś wierzy? Ja powinnam w siebie wierzyć.. że jestem w stanie stawić czoła temu co jest w posiadłości.. żeby móc potem stawić czoła Torze.. i innym demonom.. po to tyle ćwiczyłam, po to tyle trenowałam, zaharowywałam się żeby chronić tych co sami się przed demonami nie ochronią.. i miałabym stać się tym przed czym chronię innych? To nie brzmi dobrze.. to nie brzmi jak coś co chciałabym dla siebie.. chcę stać się silniejsza.. muszę stać się silniejsza.. ale nie idąc na łatwiznę i zostając demonem.. to droga dla skróty.. - skomentowała. Broniąc się przed słowami Drugiej i tym jakie miały na nią efekty. Bo czuła ukłucie zwątpienia, Tama doskonale wiedziała jak manipulować. Co powiedzieć.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo chciałabym żeby to nie był demon.. nie powinniście istnieć.. ale istniejecie.. i nie tylko ja straciłam bliską mi osobę.. nie tylko ja szukam zemsty.. nie tylko ja chcę żeby ten świat wrócił do czasów sprzed waszego pojawienia się.. było łatwiej.. ludzie są słabi fizycznie.. z człowiekiem ma się szansę.. ale z demonem.. sama doskonale wiesz jaką masz potęgę.. nawet ja czułam tą aurę.. która mnie przytłoczyła.. a nie należę do słabego odłamu ludzkiego społeczeństwa.. - prychnęła wpatrując się w Druga, jak zachowywała się jak zwykły człowiek, a do którego tak kurwa daleko jej było!
- Nie rozumiem czemu ja? Bo nie mam ręki? Bo inni na mnie patrzą przez to z politowaniem? Czy to wystarczy żebyś dała komuś takiemu taki nadzwyczajny dar? Na prawdę chcesz się za mną wstawić u swojego pana żeby zrobił ze mnie demona? Chcesz za mnie poręczyć? Że będę posłusznym demonem? Dlaczego chcesz mi pomóc? - nie potrafiła tego ogarnąć. Gdyby Yama tylko rzuciła propozycją w eter, to może by się nad tym nie zastanawiała. Ale jej delikatne naciskanie sprawiło że się zachwiała na chwilę. Że musiała wiedzieć CZEMU Druga chciała pomóc jej się stać demonem. Czy to była zwyczajna taktyka by osłabić ich drużynę w walce z tym co czekało w posiadłości? Spojrzała na jej dłoń i drgnęła zastanawiając się.. próbując zrozumieć. Pierwszy raz w życiu próbowała zrozumieć czemu demon z takim statusem jej jeszcze nie rozszarpał i próbował przeciągnąć na drugą stronę. "Sendo.... czy ty... czy ty też.." zacisnęła mocniej szczękę, choć palce prawej dłoni delikatnie drgnęły gdy ametystowe ślepia wpatrywały się w wyciągniętą dłoń Drugiej.

W prawo. Taka decyzja wydawała się być… cóż. Najlepsza, inaczej by jej nie wybrali. Bezpieczna, pozwalająca im coś sprawdzić i… ruszyć naprzód, a nie stać w miejscu. Zaproszenie zaserwowane im lokaja nie było zbyt zachęcające, więc była to następna przesłanka, by… środkowej drogi zwyczajnie nie wybierać.
Jako, że ta droga szła całkiem… przyjemnie, o ile można było tak to określić… to szybko znaleźli się w Sali treningowej. Stojąc w jej progu w ich oczy rzuciły się samurajskie pancerze, które trzymały się na słowo honoru, o którym ta ciemna breja trzymająca to wszystko w kupie nie miała pojęcia. Sześć celów, które ćwiczyły pod okiem demona. Który… wyglądał podobnie… albo wręcz identycznie do tamtych, które wyszły z wyrwy. Tamte nie były zbyt silne. W końcu on bez problemu pozbawił życia tego, którego Yama przytachała do nich, gdy znajdowali się przed rezydencją.
Jeszcze nim stwór wymierzył oręż w ich kierunku, to zapadł moment ciszy. Moment ciszy, który wydawał się dłużyć, a nagle… się skończył. W momencie, gdy samurajowie ruszyli w ich kierunku.
— Jak uda mi się z pierwszym, to zaatakuj tego z tyłu... a ja zajmę się tymi…  — Powiedział szybko, przyjmując lepszą pozycję na lekko ugiętych kolanach.
Sōsetsu miał proste założenie. Widząc lokaja, któremu ręka odpadła w momencie próby wymierzenia ataku w Ryōtę wcześniej: to myślał, że pokonanie ich nie będzie zbyt trudne. Zacisnął zęby, wpuszczając do płuc jak największą ilość tlenu. Zrobił pierwszy krok. — Shi no kata: Uchishio  — Wybił się z nóg, szybko nabierając prędkości.
Tak jak założenie było proste, tak i sam plan wcale skomplikowany nie był. Użycie czwartej formy miało umożliwić mu wyprowadzenie serię cięć, która miała na celu pokonanie wszystkich zombie w zbrojach samurajów. Jego cięcia miały być wycelowane w miejsca, gdzie znajdowały się łączenia na zbrojach w okolicach ramion, czy też łokci w rękach, które trzymały broń najpewniej. Sugerował się też przy tym miejscami, z których najwidoczniej z jego perspektywy wylewała się ciemna breja sklepiająca to wszystko w całość. W idealnym świecie, jezeli udało mu się pokonać wszystkie zbroje, to kontynuowałby tę szarżę, próbując zgrać w czasie swój atak z atakiem Nishiōjiego na demona stojącego z tyłu, cały czas na jednej szarży z czwartej formy. Jeżeli ta nie została mu zatrzymana.
Przy tym wszystkim oczywiście starał się uważać na to, czy któryś z chodzących trupów nie skontruje go, próbując go powstrzymać, czy też zranić. W sytuacji, gdyby któryś z truposzów wyprowadziłby atak, który Sōsetsu oceniłby jako zagrażający mu, to spróbowałby poprowadzić cięcie tak, by odbić broń i kontynuować swoją szarżę, ale jeżeli nie odniosłoby to skutku, to skupiłby się wtedy na obronie.
W tym wszystkim oczywiście liczył też na samego Ryōtę, by w razie czego go wsparł, gdyby jednak jego szarża na truposzy okazała się fiaskiem. A gdyby sam niebieskowłosy musiał się zatrzymać na jednym z truposzy, to przeszedłby też do względnej defensywy, starając się możliwie wyprowadzić cios po poprzednim bloku, próbując ustawić się tak, by mieć dobry widok na pozostałych samurajów.

Akcje:

Ci musieli zginąć we śnie, skoro zostali po prostu uduszeni i nikt nie zostali w żaden sposób naruszenie przez zęby czy szpony jakiegoś zwierzęcia. Jednak niewiele to wnosiło do aktualnej sprawy, po prostu szukałem po omacku informacji, które mogłyby jakkolwiek mi pomóc i zrozumieć co dokładnie działo się w tej posiadłości. Demon zdawał się kierować jakimiś zasadami, może nawet dalej trzymał się kodeksu, który znał za normalnego ludzkiego życia, jednak nie zmieniało to nic w między nami. Byliśmy po dwóch stronach barykady i pokojowa egzystencja raczej nie wchodziło w grę, ale na ten nie mogłem nic za bardzo zrobić, nie mogłem postępować pochopnie, za nim się nie upewnie kim był ten demon.
Wziąłem czarkę od służki i przyjrzałem się jej, nie zamierzałem pić krwi czy naparu z niej, ale niegrzecznie byłoby odmówić, dlatego postawiłem ją obok miejsca, w którym siedziałem.

- Dziękuje za ten gest. - Może nie umrę, ale nie zamierzałem ryzykować czymś takim. Nie miałem ochoty pić metalicznego płynu, który równie dobrze mógł być podstępem, gospodarz musiał mi wybaczyć, jeżeli uznał do za nietakt. Demon odsłonił nieco kart na stół i podał kilka informacji o swojej przeszłości i Yamy. Nie chciał być sługą, więc nie mógł to być Muzan, a jeden z jego demonów, skoro to ona jemu zawdzięcza żywot, to musiał być na tyle wpływowy i silny, aby móc coś takiego zrobić. Powoli łączyłem kropki tego, co tu się działo, ale zdecydowanie demon za parawanem nie był kimś słaby, skoro druga nie chciał z nim zawalczyć bezpośrednio, musiało jej brakować siły, więc trafiliśmy z deszczu pod wodospad.

- Nie jestem w stanie odpowiedzieć na to pytanie, ale staram się nie podejmować pochopnych decyzji jedynie przez pryzmat chwili. - Co takiego robiła Saiyuri, że zdecydował się z nią oddalić, miałem tylko nadzieje, że nie zrobi niczego głupiego jak podjęcie walki z nią sam na sam, myśl o zdradzie była na samym końcu i trudno było mi w coś takiego uwierzyć. Z jego słów wynikało, że pozostałą dwójką znajdował się już w środku, oby tylko nie napytali sobie za dużej biedy, nim uda mi się znaleźć rozwiązanie w tym tonącym bagnie. - Zdrada i zwątpienie potrafi zrodzić się w każdym sercu, nawet tym demonim. Jest to chyba fragment ludzkie natury, który potrafi w ryzach trzymać tylko kodeks... Teraz moja kolej. Rozumiem, że jesteś silniejszy demonem od Yamy, więc czemu się jej sam nie pozbędziesz? - Miałem jeszcze kilka pytań do niego, odnośnie tych dziur w ziemi i trzęsień, ale chciałem domknąć sprawę z drugą.

Z całą pewnością wybranie ścieżki prowadzącej na prawo było z ich punktu widzenia najlepszą możliwą opcją. Lewa ścieżka brzmiała zbyt nieprzyjemnie, zaś po tym co zrobił lokaj to szczerze mówiąc nie chciał mu ufać. Jakby w ogóle można było komulwiek ufać w tym miejscu, poza trójką jego towarzyszy. Mieli prosty cel, a odgłosy walki mogły doprowadzić ich do Kagamiego.
Niestety nie mieli tyle szczęścia, lecz znaleźli się w jakiejś dawnej sali treningowej, w której właśnie trwał trening. Było to jedno z przypuszczeń samuraja, że mogą właśnie natrafić na tego typu pomieszczenie. W dalszym ciągu jednak dziwiło go to co zobaczył. Sześć starych zbroi, które trzymały się na przysłowiowe słowo honoru oraz czarną breję, identyczną do tej, która pokrywała lokaja oraz demon. Identyczny do tych, które wyszły z wyrwy, i których pozbyła się druga. Ten jednak miał na czole wypisaną dziewiątkę. O czym to mogło świadczyć?
- Przyjąłem – powiedział do Sōsetsu, który już przygotowywał się do rozpoczęcia ataku. Zbroje już szły w ich kierunku, lecz demon stał z tyłu obserwował. Zupełnie jak mistrz, który chce sprawdzić jak sobie poradzą uczniowie z jakimś prostym zagrożeniem. Nie podobała mu się ta postawa, ale nie było to nic co mogło spowodować im jakieś trudności. Jego wzrok padł na demona i sam przygotował się do uderzenia. Obserwował ruchy swojego towarzysza, aby odpowiednio zgrać się w czasie.
Skupił się na swoim celu oraz ścieżce, którą chciał pokonać. Może nie był tak szybki jak zabójcy oddechy pioruna, ale w dalszym ciągu w swoim arsenale miał odpowiednią broń na taką okazję. Wypuścił ze świstem powietrze z płuc, a następnie przystąpił do ataku - Ichi no kata: Shiranui.
Potężne wybicie się, aby w jednej chwili znaleźć się za demonem i uderzyć w jego kark rozpaloną klingą. Jednakże nie był ślepy i obserwował pole walki, by w razie problemu pomóc swojemu towarzyszowi, który chciał pokonać wszystkie zbroje za pomocą jednej serii uderzeń. W razie jego powodzenia skupił się na demonie by go ściąć, w dalszym ciągu pamiętając o obronie, jeśli ten okaże się bardziej zwinniejszy i szybszy niż początkowo przewidywał.

Akcje:

"Przecież każdy komuś służy czyż nie?"
- To prawda.. - odpowiedziała bez nuty zawahania w głosie. To przecież było naturalne jak oddychanie. Każdy komuś służył poza tymi na szczycie. Skinęła jedynie głową na jej pytanie. Spięła się czując dłoń Kizuki na swoim ramieniu i ten gest taki przyjacielski posłał jej aż dreszcze wzdłuż kręgosłupa. - Masz znowu rację.. w przeciwieństwie do was nie żyjemy wcale długo.. ale na każdego przecież w końcu przychodzi kolej.. to naturalna kolej rzeczy.. czyż nie? - rzuciła ze spokojem. O dziwo im dłużej z nią rozmawiała w taki normalny sposób tym łatwiej to przychodziło.
"Dlaczego Ty? Bo przez swoją stratę jesteś od razu traktowana z góry przez innych, a na to się nie godzę."
Rozchyliła lekko usta słysząc pierwsze słowa wypowiedzi Yamy, trochę nie dowierzając że słyszy taką Herezję z jej ust. Ale dalsze słowa tej wypowiedzi jedynie bardziej zaskoczyły zabójczynię pioruna. A z tym jej rozwiniętym słuchem to tym mocniej uderzały ją słowa Drugiej. Nie chciała wierzyć w jej słowa ale.. nie wyszukała się w jej głosie fałszywości a to z kolei sprawiło że miała cholernie mieszane uczucia względem Yamy teraz.  I co dziwniejsze.. czuła dziwną swobodę odkąd zaczęły rozmowę w cztery oczy.
"..możesz dołączyć do mnie rozpoczynając nowe życie, pozbawione trosk i smutków"
Drgnęła na powtórzoną propozycję Drugiej. Spuściła wzrok i zamknęła oczy czując jak krople spadające z burzowych chmur uderzają o wszystko w koło. - Nie potrafię.. przyjąć twojej oferty.. nie ważne jak hojna by nie była w mojej sytuacji.. to po prostu nie jestem ja.. nie potrafię zawieść moich towarzyszy.. zostawić ich na pastwę tego co jest w posiadłości.. ale doceniam twoją szczerość względem mnie.. naprawdę liczę że nasze drogi jeszcze się skrzyżują w przyszłości..  - odpowiedziała szczerze, wpatrując się w Drugą przed sobą.
"..zmierzaj do posiadłości, demon który tam włada jest nieprzewidywalny i obawiam się że twoi towarzysze są w ogromnym niebezpieczeństwie."
- Czy on ma jakieś słabości? - spytała jeszcze przed dalszym ruszeniem. Każdy strzępek informacji jej się przecież przyda. Jeśli Yama się podzieliła jakimiś dodatkowymi informacjami to wysłucha ją z uwagą. Po czym skinieniem głowy pożegna Drugą Kizuki i ruszy w kierunku posiadłości. Zaciskając protezę z nichirin  na sayi i prawą dłoń na rękojeści miecza wejdzie spokojnym krokiem przez próg. Skupiając się na swoich zmysłach, a najbardziej na słuchu żeby zlokalizować swoich towarzyszy, ruszy z początku spokojnym i ostrożnym krokiem przed siebie aż nie usłyszy głosu Sosetsu bądź Ryoty. Gdy tylko wyłapie przybliżoną lokację Mizunoto to ruszy w ich stronę. Zachowując pełną ostrożność i gotowość do walki czy użycia formy oddechu, jeśli będzie do tego zmuszona.

Widziała ten smutek na twarzy drugiej blondynki i poczuła się dziwnie w środku. Kolejne słowa z ust Drugiej zdradzające że musiała dobrze znać demona w środku posiadłości a to nie wróżyło niczego dobrego! Zaskoczyła ją propozycja pomocy w walce z tym co czekało ich w rezydencji. W głosie nie wyłapała fałszywości słów. Czy mogła wierzyć jej na słowo? Wizja demonów walczących przeciwko sobie była bardziej niż kusząca. Sam fakt że mieli w drużynie dwóch Mizunoto to chyba każda para rąk się przyda do walki z silnym przeciwnikiem.
Biegnąc do rezydencji słyszała jeszcze ostatnie słowa Yamy.
"Uważaj na Siebie, obiecałaś mi w końcu walkę podczas następnego spotkania"
- Spokojnie, nie łamię obietnic.. - rzuciła mając nadzieje że Druga ją usłyszy. Możliwość stoczenia walki z Drugą Kizuki w niedalekiej przyszłości była w jakimś stopniu ekscytująca.. I wiedziała że musiała się stać silniejsza jeśli chciała wyjść z tej walki zwycięsko. Nie tracąc czasu, przemierzała posiadłość aż wpadła do miejsca gdzie były trzy różne ścieżki. Sięgnęła lewą ręką do twarzy, zasłaniając rękawem yukaty nos i usta żeby nie wdychać duszącego dymu. Skupiając się na swoim słuchu szybko jej wzrok padł w kierunku korytarza, z którego dochodziły odgłosy walki. Licząc że wpadnie tam na swoich towarzyszy. Nie zatrzymywała się, ruszyła dalej. Biegnąc złapała za rękojeść swojego miecza. Nie wiedziała co ją czeka na końcu ścieżki. "Bądźcie cali i zdrowi.. błagam.." pomyślała starając się zachować zimną krew podczas przemierzania posiadłości. W zależności od tego co za widok ją czekał, to była gotowa na reakcję. Ratunek towarzysza z paskudnej sytuacji, czy nawet atak na demona jeśli takowy się napatoczy. Gotowa użyć czwartej formy defensywnej albo pierwszej w zależności co może ją spotkać dalej. Jedyne na co miała nadzieje, to na to że ta rozmowa z Yamą nie zajęła zbyt dużo czasu i że wszyscy jeszcze są cali. Cały czas zachowywała czujność podczas biegu.

Pewnie można by się było zastanowić, czy od razu wejście w tę potyczkę było rozsądne. Z drugiej strony… nie mieli zbyt wiele czasu do namysłu, bo zarówno zbroje jak i demon od razu pokazali, że są do nich negatywnie nastawieni. Do tego wszystkiego trzeba przecież też dodać to, że byli na terytorium wroga. Taktyczny odwrót w postaci decyzji o tym, by spierdalać gdzie pieprz rośnie mógł skończyć się tym, że utknęliby w kleszczach. Nie wiedzieli przecież, ile jest demonów w całej rezydencji. Nie mogli też wiedzieć, kiedy Saiyuri do nich dołączy i: czy podąży ich śladami. W końcu mogła wybrać inną odnogę. Musieli wychodzić z założenia, że w tej chwili było ich tylko dwoje i musieli sobie jakoś poradzić.
Dlatego w tej sytuacji bez zastanowienia się Sōsetsu rzucił propozycję rozwiązania sytuacji w sposób, który od razu przyszedł mu do głowy. Znał swój arsenał i znał swoje możliwości… nawet jeżeli było tutaj sporo niepewności, to miał jakieś wnioski, które mógł wyciągnąć z dotychczasowych wydarzeń podczas tej misji.
Dość płynnie udało mu się wejść w walkę ze zbrojami samurajów i z zadowoleniem, które poczuł gdzieś głęboko, rozbił dwie z nich. Spróbował kontynuować formę, jednakże pozostałe zbroje wydawały się współpracować lepiej niż zakładał i wspólnymi siłami powstrzymały go od tego.
Widząc, jak zbroja wykonuje kontratak, sprawnie go zablokował i nie czekając zbyt długo wykonał swoją robotę, trzecią zbroję również pokonując. Dostrzegł ten dym z dwóch pierwszych zbroi już wcześniej i, gdy pokonywał trzecią: widział, że ta jest szybsza i silniejsza od poprzednich. To już było wystarczającą wskazówką, by wziąć pod uwagę fakt, że te się wzmacniają, gdy poprzednia upada. Zerknął w bok w kierunku Ryōty, by sprawdzić jak ten sobie daje radę. Widział jak wszedł w pojedynek z demonem. Niebieskowłosy poczuł lekkie ukłucie, że w zasadzie to był jego call, by tamten poszedł w walkę jeden na jednego, a on sam brał na siebie te zbroje. Miał tylko nadzieję, że Ryōta mu podoła. Nie mógł jednak skupić się na tym bardziej, bo… miał na głowie trzech przeciwników.
Gdyby czarna breja nie zmieniała się w dym, tylko w zbliżonej formie przedostawała się do zbroi, to spróbowałby ją przeciąć, próbując w ten sposób przeszkodzić im w łączeniu się, bo… martwił się trochę o to, że gdy zostanie sam na sam z ostatnim, to ten może być o wiele silniejszy. Jednak nie miało to przecież większego znaczenia: po prostu musiał się ich pozbyć… niezależnie od tego, jak silniejsze się okażą.
Jedynym pozytywnym aspektem tego wszystkiego było to, że… zbroje atakowały go… pojedynczo! Widocznie kierowały się wziąć jakimś kodeksem i nie mieli zamiaru rzucić się na niego równocześnie, co było… dość pokrzepiające. Trzecią zbroję udało mu się pokonać bez użycia żadnej formy, więc doszedł do wniosku, że najpierw spróbuje się z kolejnym rozprawić bez użycia konkretnej formy. Tak jak w poprzednio przejął inicjatywę, szybko rozprawiając się z pierwszymi dwoma zbrojami, tak przy trzeciej pokonał go kontratakując. W przypadku czwartej zbroi miał najwięcej czasu do przygotowania się – chociaż wiadomo, herbaty to by sobie w tym czasie raczej nie zaparzył – przygotował się do obrony. Zależnie od sposobu wyprowadzenia ataku miał zamiar albo wykonać unik, albo sparować uderzenie w bok, wypuszczając przy tym powietrze z płuc. W przypadku ataku z góry byłby to unik, w przypadku ataków z boku wykonałby blok i spróbowałby odepchnąć broń przeciwnika, zyskując chociaż kilka sekund.
Wykorzystując tę chwilę miał zamiar ominąć swojego obecnego przeciwnika. Skoro zbroje zyskiwały na sile przy pokonaniu poprzedniej, to… najlepiej… pozbyć się wszystkich naraz, zanim te zyskają zbyt wiele na sile, prawda? Jako, że środkowa zbroja przejęła inicjatywę a dwie pozostałe zostały za nią, to stworzył się tutaj mały trójkąt  i mizunoto spróbował wejść między nich wszystkich, biorąc przy tym ruchu wdech. Już w trakcie tej czynności rozpoczynając obrót. Liczył, że wszystkie trzy zbroje znajdą się w jego zasięgu. Te wcześniej przecież wspólnymi siłami go zablokowały, więc raczej nie były zbyt daleko. — Roku no kata: Nejire Uzu! — Wyrzucił z siebie nazwę formy, jego ostrze ponownie zabłysnęło charakterystycznym niebieskawym odcieniem, a całe jego ciało weszło w ten szybko obrót, który w połączeniu z ostrzem tnącym przestrzeń wokół niego stworzyło wzór z niebieskowłosym mizunoto w jego centrum. Atak ten miał na celu ciąć wszystko, co znalazło się w jego zasięgu… a oczywiście liczył na to, że cała trójka zbroi w tym zasięgu się znajdzie i pozbędzie się ich za jednym zamachem, nie pozwalając im się więcej wzmocnić.

Akcje:

Może i mogliby uniknąć starcia, gdyby wybrali zupełnie inną ścieżkę. Równie dobrze mogliby też trafić na o wiele gorszych przeciwników, bądź znacznie większą ich ilość. Ryōta już dawno nauczył się, aby nie rozpatrywać zbytnio tego co mógł zrobić, a ostatecznie nie zrobił. Nie miało to w większej mierze żadnego znaczenia, a jedynie mogło doprowadzić do błędów, które będą kosztować jego lub jego towarzyszy zdrowie, albo i nawet życie. Tak więc nie było co rozpamiętywać. Wybrali tę ścieżkę i trzeba było zmierzyć się z siódemką przeciwników. Szybko chyba jednak stan liczebny wroga zostanie zmniejszony, gdyż te zbroje napędzane jakąś dziwną mazią zupełnie nie sprawiały problemów zabójcy wody. Poza tym też nie mogli wiecznie liczyć na pomoc silniejszych zabójców. Jeśli nie poradzą sobie z takim przeciwnikiem, to rzeczywiście byli jedynie obciążeniem. Dlatego też samuraj chciał załatwić tą walkę jak najszybciej, aby mogli ruszyć dalej. Sōsetsu zajął się zbrojami dając mu możliwość na bezpośrednie uderzenie w demona. Może i Nishiōji nie był tak szybki jak zabójcy posługujący się oddechem pioruna, lecz w dalszym ciągu pierwsza forma pozwalała osiągnąć mu zabójczą prędkość. Na tyle dużą, aby uderzenie które wymierzył prosto w szyję tego demona, pomimo zablokowania ataku i tak posłało stwora na ścianę. Fakt, że zdołał zdążyć, by zablokować jego uderzenie sprawił, iż ciemnowłosy samuraj stał się bardziej skupiony. Możliwe, że nie był to tak słaby przeciwnik jak mogło im się wydawać. Ryōta rzucił okiem na pole bitwy. Jego towarzysz radził sobie bardzo dobrze, chociaż nie podobał mu się ten dym, który uchodził z pokonanych zbroi i natychmiastowo łączył się z tymi, które jeszcze były na placu boju. Nie miał jednak czasu na dłuższe obserwacje, gdyż musiał zająć się własnym pojedynkiem. Demon zaczął atakować go za pomocą pchnięć, które na szczęście zabójca oddechu płomienia blokował, bądź strącał. Wiedział jednak, że nie może dać się zepchnąć do defensywy, gdyż może to się dla niego bardzo źle skończyć, a na dodatek z każdym kolejnym wyprowadzony pchnięciem szybkość ataków demona wzrastała. Byłoby to problematyczne, ale w pewnym momencie jego oponent przerwał atak i odskoczył na bok. Szybko jednak ciemnowłosy dostrzegł co się szykowało. Chciał go zaatakować znacznie potężniejszym uderzeniem.
Nishiōji przygotował się do tego ataku, skupiając swoją wewnętrzną siłę oraz biorąc dużą porcję powietrza do płuc.
- San no kata: Kien Banshō – miał zamiaru uderzyć za pomocą trzeciej formy oddechu płomienia. W momencie ataku, kiedy demon wyprowadzi cięcie Ryōta postanowił sparować uderzenie, bądź ewentualnie przepuścić włócznię, by następnie potężnym uderzeniem ściąć demona, lub przynajmniej zniszczyć jego broń. W razie dalszych ataku miał zamiaru blokować i w razie sposobności wyprowadzić kontratak na szyję. Nie mógł pozwolić, by demon zepchnął go do defensywy.

Akcje:

Nie musiałem, długo czekać na odpowiedz gospodarza, dość szybko wyszło szydło z worka i domyślałem się, że jego wyjście za parawanu coś zwiastowało, ale nie wyprzedzając faktów. Odpowiedział na moje pytanie i tutaj pojawił się powód tego całego przedstawienia, oni sami nie wiedzieli, kto jest silniejszy od kogo, czy on do niej, czy ona do niego i dlatego pojawiliśmy się w tym równaniu my. Co prawda jak na tak potężne jednostki byli strasznie dziecinni i przerażeni w tym, co robili, a przynajmniej tak mi się wydawało, skoro nie chcieli tego raz na zawsze po prostu rozstrzygnąć.
- Brzmi to trochę jak wymówka, a nie determinacja, bardziej niczym strach. - Mogłoby go to sporo kosztować, przecież był demonem, nie ograniczały go ludzkie prawa i straty, a pomimo tego w ten sposób próbował się tłumaczyć przed sobą i innymi, którzy słuchali jego słów. Najzwyczajniej w świecie po prostu bał się, że nie udam mu się wygrać z kimś, kogo stworzył i to chyba ta obawa odbierała mu wolę walki. Skrzyżowałem z nim spojrzenie i nie dostrzegłam tam obaw, a tylko rozbawienie, ciężko było cokolwiek z niego wyczytać, może po prostu ogarniało go szaleństwo.

- Skoro tak stawiasz sprawę. - Jednak nie dało się tego uniknąć i znajdowałem się między młotem a kowadłem, a nawet to on już pchnął mnie w kierunku swojej przeciwniczki, jeżeli myślał, że do dołączę do niego i pomogę mu pokonać Yame i moich towarzyszy. Przełknąłem ślinę, gdy on skracał powoli dystans i sam położyłem dłoń na Hitetsu. Czuł narastające ciepło we mnie, gdzie mój instynkt zaczynał się odzywać i mrowić w głowię.
- Sam mnie zmusiłeś do wyboru. - Wstałem i wyciągnąłem ostrze z sayi, skupiłem swój z determinowany wzrok na nim. Nie wiedziałem, jak silny był, ale nie czułem jeszcze w tym momencie strachu podobnego do Yamy, gdy ta postanowiła złożyć nam swoją ofertę, może wcale nie był tak silny, jak mogłoby mi się wydawać, a może po prostu to ukrywał. Liczyłem, że może uda mi się coś z nim wynegocjować czy nawet po prostu zmusić go do walki bezpośrednio z drugą, jednak zdecydował się zmusić mnie do uległości, na jego nieszczęście byłem piekielnie uparty.

Zacisnąłem mocniej dłoń na rękojeści ostrza, skierowałem czubek hitetsu w kierunku podłoża i trzymałem ostrze blisko lewego biodra, z chyliłem delikatnie postawę i z szybki intensywnym ruchem, wystrzeliłem w kierunku demona, aby wykonać drugą formę oddechu płomienia, cięcie zacząłem pod jego prawą pachą aż do karku, uważnie obserwowałem każdy jego ruch i reszty zebrany tutaj umarłych wojowników. Po wykonanym ataku zrobiłem kilka odskoków w tył, aby zwiększyć pole mojego wzroku. Nie wiedziałem, do czego był zdolny, ale po walce w wieży wiedziałem, że kontratak może nadejść z każdej strony.

Demon otrzymał uderzenie, przed którym postanowił wykonać tylko unik, jego ruchy nie wskazywały, aby był jakoś wyjątkowo silny, ale zdecydowanie nie zamierzałem dzielić skóry na niedźwiedziu. Uśpienie mojej czujności mogło być jego planem, a ja nie zamierzałem, tak łatwo wejść w przygotowaną przez niego pułapkę. Co jednak prawdopodobnie zamierzał zrobić, skoro nawet zebrało mu się na pochwalne słowa. Jego straż z trupów, padła na ziemie, a dym z nich poleciał w kierunku demona.

- W takim razie, po co chcesz mnie włączyć w swój dwór? - Jego słowa przeczył sobie, jeżeli nie widział we mnie siły, to po co byłbym mu potrzebny, zbieranie słabych pionków było domeną głupców. Nie byliśmy dla niego wyzwanie, jedynie filary mogły być dla niego jakimś wyzwaniem, w takim razie co jeszcze tutaj robił, skoro posiadał tak dużą siłę. Demon skrócił dystans, ja starałem się utrzymać spokój w głowie i nie dać się wodzić wypowiadanymi przez niego słowami. Nie mogłem mu odmówić siły, ale byłem w stanie nadążyć za nim i zablokować uderzenie jego ostrza, nasze miecze zatrzymały się w klinczu, gdzie to on był stroną dominującą, a ja odczuwałem siłę, którą chciał mnie zmusić do klęknięcia.

Musiałem jakoś uciec z tej pułapki, nie miałem dość siły, aby odeprzeć jego natarcie, dlatego musiałem doprowadzić do to punkty, w którym nadmierna siła będzie powodem porażki. Zabrałem jedną dłoń z rękojeści, aby podeprzeć w drugim miejscu ostrze miecza, od strony grzbietu (Tej nieostrej strony.) i zaparłem się, jak najmocniej tylko mogłem, aby demon musiał włożyć w to jeszcze więcej siły. Gdy już  prawie padłem na kolano, zrobiłem szybkim manewr, w którym dalej chroniłem się przed jego ostrzem, ale postanowiłem obalić się na plecy i ze zgiętych w kolanach nóg kopnąć do niczym koń w tors. Liczyłem, że cios będzie wystarczająco silny, aby go nieco odrzucić, a najgorszym scenariuszu to ja wyślizgnę się spod jego katany.

Po tym manewrze zamierzałem przejść do kontrataku, nabrałem powietrza do płuc i wystrzeliłem w jego kierunku przy pomocy pierwszej formy oddechu płomienia, niczym płonąca strzała zbliżyłem się  od nieuzbrojonej strony i spróbowałem poziomym cięciem uderzyć na wysokości ramion, tak aby osłabić jego ogromną siłę, musiałem osłabić go, na tyle ile mogłem, dopóki jeszcze istniała na to szansa. Chociaż w środku wiedziałem, że niebawem będę musiał użyć znaku, a wtedy nie zostanie mi już zbyt wiele czasu na walkę z nim.

Trzeba było jak najszybciej pokonać te zbroje oraz demona, aby mogli ruszyć dalej. Nie mogli tutaj wiecznie zostać, gdyż mieli do pokonania pana tych włości, a Ryōta miał dziwne przeczucie, iż takich pojedynków może być jeszcze kila, jeśli nie kilkanaście. Miał też cichą nadzieję, że Saiyuri odnalazła jego mała wskazówkę i dołączy do nich, dzięki czemu we trójkę będą mogli udać się na pomoc Kagamiemu. Na razie musiał jednak skupić się na swoim oponencie. Demon dość sprawnie posługiwał się włócznią, więc Nishiōji nie mógł się rozpraszać, jeśli nie chciał skończyć jak mięso nadziane na rożen. Dokładnie obserwował ruchy swojego oponenta i w odpowiednim momencie wykonał unik w bok, pozwalając aby silne pchnięcie demona trafiło w próżnię. Nie chciał wiedzieć, co by się stało, gdyby otrzymał takie pchnięcie. Na polu walki włócznie zawsze były nieprzyjemną oraz nieprzewidywalną bronią, a jeśli władał nimi ktoś doświadczony, to mogły naprawdę sporo namieszać w szeregach przeciwników. Jednakże unik sprawił, że demon był teraz wystawiony na atak, który szykował dla niego zabójca oddechu płomienia. Potężne uderzenie trzeciej formy powinno wystarczyć, aby zniszczyć włócznię. W tym momencie jednak demon zachował się irracjonalnie. Zamiast spróbować uniknąć, to rzucił się na niego i złapał rozgrzane ostrze w łapy. Mężczyzna wątpił, że przeciwnik długo to wytrzyma, lecz doszło do małego siłowania się. W tym właśnie momencie do jego uszy dobiegł dźwięk znajomych kroków, a chwilę później głowa demona spadła z jego ramion, zaś Ryōta wykorzystując okazję dokończył technikę i odciął dłonie, martwego już potwora. Mężczyzna wykorzystał ten moment, by zobaczyć jak radzi sobie Sōsetsu, lecz wyglądało na to, iż wykończył wszystkie zbroje. Wyszli z tego starcia zwycięzcy oraz wzmocnieni, gdyż dołączyła do nich Saiyuri.
- Dobrze wiedzieć, że jesteś cała i zdołałaś do nas dołączyć. Podzielisz się tym co chciała Druga w trakcie, bo dalej nie wiemy gdzie jest Kagami – powiedział mężczyzna. Niestety nie mogli mieć chwili spokoju, gdyż coś zbliżało się do ich pozycji. Dźwięk skrobania dobiegał z korytarza, którym przybywał tu ich towarzyszka.
- Widziałaś lub słyszałaś coś co mogło za tobą podążać? – zapytał blondynkę, przygotowując się do obrony, ewentualnego uniku. Jednocześnie rozejrzał się na tyle na ile mógł, aby określić, czy jest jakieś inne wyjście, bądź droga, ewentualnie czy coś im nie umknęło. W razie czego mogli wykorzystać jakąś możliwość, by przebić się i ruszyć innym przejściem.

Akcje:

Wparowała do dojo i używając swojej pierwszej formy ścięła w mgnieniu oka demona, obracając jego ciało w popiół, chowając ostrze Kiro do sayi z charakterystycznym odgłosem i wyprostowała się, zerkając najpierw przez bark w kierunku Sosetsu w otoczeniu zbroi. Uśmiechnęła się do niego kącikiem ust. Po czym zerknęła na Ryotę by sprawdzić czy i jemu nic nie jest. Ale widząc że chłopaki byli bez szwanku to zwyczajnie odetchnęła z ulgą, przykładając metalowe palce protezy do dekoltu. "Zdążyłam.. co za ulga.." pomyślała, obracając się do nich frontalnie. Rozejrzała się po pomieszczeniu, widząc że jedyne wyjście z tego miejsca było właśnie tym, przez które tu wparowała. Nie podobała jej się wizja powrotu bo kto wie jakie szkody mógł wyrządzić im ten gaz.
"Dobrze wiedzieć, że jesteś cała i zdołałaś do nas dołączyć. Podzielisz się tym co chciała Druga w trakcie, bo dalej nie wiemy gdzie jest Kagami"
Zerknęła w kierunku Ryoty i po chwili jej wzrok przeniósł się na zabójcę wody. - Chciała zrobić ze mnie demona.. żebym do niej dołączyła.. - odpowiedziała szczerze przed swoimi towarzyszami. Nie miała nic do ukrycia przed nimi, bo i dlaczego miałaby coś takiego zataić?! Jej spojrzenie przeniosło się w kierunku wejścia skąd słyszała ten charakterystyczny odgłos, słyszała że zbliżał się kolejny demon. - Bądźcie cicho przez chwilę.. - poprosiła ich chłodnym tonem głosu. Podbiegła na pełnej prędkości do jednej ze ścian i skupiając się na swoim zmyśle słuchu i obiegła truchtem dojo w pełni skupiając się na tym wyczulonym zmyśle aby wyłapać odgłosy dochodzące zza ścian. Nie miałaby nic przeciwko żeby zlokalizować Kagamiego albo ich cel, zamieszkujący w tej posiadłości.
Po czym ustawi się tak żeby mieć czystą drogę  ataku na demona zmierzającego w kierunku dojo, w którym byli. - Stańcie za mną i bądźcie w gotowości do obrony.. zbliża się inny demon..- powiedziała nieco ciszej i przyjęła odpowiednią pozycję. Kiedy demon się pojawi to zaatakuje go z dystansu - Kaminari no Kokyou.. - szepnie wypychając metalowym kciukiem tsubę katany aby zacisnąć prawą dłoń na rękojeści. Wyskoczy do przody na odpowiedni dystans. -..Roku no kata: Dengō Raigō.. - szepnie posyłając w stronę przeciwnika niezwykle szybkie pioruny, które przeszywają wszystko na swojej drodze. Specjalnie skróci nieco dystans żeby jak najprecyzyjniej trafić w postać demona gdy ten się tylko ujawni. Ale to nie był koniec jej plany, bo tej formy użyła żeby sprawdzić wytrzymałość, szybkość i zwinność wroga. A następnie użyje pierwszej formy pioruna z zamiarem ścięcia mu głowy.

Akcje:

Jakkolwiek zabójcy w dojo by do tego nie podeszli, to byli pewni jednego: musieli skupić się na przeciwnikach, których mieli przed sobą. To znaczyło, że tak jak Sōsetsu musiał zając się tymi zbrojami, tak Ryōta musiał podołać swojemu przeciwnikowi, na którego poniekąd to niebieskowłosy zabójca demonów go posłał. Przy czym, stając naprzeciw samurajskich zbroi kontrolowanych przez czarną breję… mizunoto wody nie miał zbyt wiele możliwości, by kontrolować sytuację, w której był czarnowłosy zabójca demonów. No, ale kątem oka tylko kontrolował, czy przypadkiem nie dzieje się coś, co mogłoby się wiązać dla nich z poważniejszymi konsekwencjami.
Szczęśliwie jednak nic takiego miejsca nie miało i kompan Wodnika dawał sobie radę całkiem nieźle, a on sam mógł w pełni skupić się na swoich obecnych przeciwnikach. I tak jak szybko wpadł mu do głowy pomysł, tak również bardzo szybko przeszedł do jego realizacji. A  ta okazała się być… cóż, na pewno nie większym problemem! Bo mu się to udało. Dobrze zaplanowana akcja i równie skuteczne wykonanie skutkowało tym, że wszystkie zbroje wylądowały po chwili na ziemi, gdy broń pokryta taflą wody zdołała pozbawić ich… (nie?)życia.
I tak jak w tym momencie Sōsetsu chciał dokonać oceny sytuacji swojego towarzysza, tak mniej więcej w tej chwili do pomieszczenia dotarła Saiyuri. Biedny mizunoto nie zdołał się w tym wszystkim połapać, może przez to, że skupił 100% swojej uwagi na swoich obecnych przeciwnikach i nie zwrócił uwagi na kroki zabójczyni, która zaszczyciła ich swoją obecnością w dojo. Wpadła do środka jak piorun – o ironio! – i w mgnieniu oka pokonała demona, z którym jeszcze przed chwilą Nishiōji zdawał się toczyć zażarty pojedynek. Udowodniło to tylko różnicę między nimi, a bardziej doświadczoną zabójczynią.
I… chyba wszystko się tu jakoś ułożyło. No, a przynajmniej w samym dojo: Kurayami do nich dołączyła i pokonała demona, który był tutaj najprawdopodobniej ich najsilniejszą przeszkodą, a sam Sōsetsu poradził sobie ze zbrojami. W ten sposób mogłoby się wydawać, że mieli teraz krótki moment na uzgodnienie jakiegoś planu działania.
Cała trójka – prawdopodobnie – schowała swoje bronie do sayi, po czym zrobili przynajmniej krok w swoim kierunku. Niebieskowłosy zabójca zwrócił uwagę na bardzo delikatny uśmiech, który ewidentnie był do niego skierowany, jednakże nie do końca był pewien jak powinien na to zareagować. Kiwnął jej zaledwie głową, przyjmując ten drobny gest, który odebrał jako zadowolenie z tego, że sobie tutaj jakoś poradzili nawet mimo jej nieobecności. Niemalże od razu padło pytanie ze strony niemalże dwumetrowego mężczyzny w ich towarzystwie. Pytanie, które kręciło się również po głowie drugiego mizunoto. Spojrzał pytająco na blondynkę, wtórując w ten sposób pytaniu zadanemu przez swojego partnera sprzed zaledwie krótkiej chwili. Uniósł wysoko brwi, gdy usłyszał, że… ta otrzymała propozycję, czy jakkolwiek by tego nie nazwać, zamiany w demona. Zamrugał kilka razy, procesując tę informację. — Skoro tu jesteś, to… ta propozycja nie była tą z kategorii „nie do odrzucenia” — Zauważył. Bo równie dobrze ta propozycja mogłaby się skończyć… chociażby walką, w sytuacji, gdy Saiyuri by odmówiła. A skoro tutaj była, to pewni mogli być dwóch rzeczy: odmówiła. I Yama ją puściła tu z powrotem. Ciekawe. Chociaż szczerze mówiąc… gdy to usłyszał, to miał pewność, że tsuchinoto nie przyjęłaby tej propozycji. Przez ten krótki czas, gdy sobie towarzyszyli sprawiła wrażenie osoby o dość jasnym nastawieniu wobec demonów. Nastawieniu, które było tak bardzo zbliżone, jeżeli nawet nie identyczne do tego, które on sam posiadał.
Chciał powiedzieć cos jeszcze, jednakże nie zdążył tego zrobić, bo zarówno Nishiōji jak i Kurayami go uprzedzili w tym zakresie. Do uszu niebieskowłosego również doszedł głos skrobania, który dochodził do nich z korytarza, z którego cała ich trójka tutaj dotarła – w różnym czasie, ale nadal!
”Bądźcie cicho”. Prosta komenda, którą równie łatwo było zastosować. Zamknął dziób na kłódkę i obserwował jak tsuchinoto pioruna podbiegła do jednej ze ścian w niezwykłym tempie, a następnie obiegła całe dojo – nadal dość szybkim – truchtem, zbierając najprawdopodobniej informacje przy użyciu swojego zmysłu, który był na pewno lepiej rozwinięty od tego, który należał do niego, czy mizunoto praktykującego oddech płomienia.
Gdy padło następne hasło, wypowiedziane trochę ciszej przez kobietę, to on nie miał zamiaru zwlekać z jednym: ponownym dobyciem broni, by być gotowym na… cóż, cokolwiek tutaj do nich zmierzało. Czekał, gotów do… w zasadzie czegokolwiek: jednak cokolwiek by tutaj do nich dotarło, to pierwsze, z czym musiałoby się spotkać, to: pioruny, które posłała w jego/ich kierunku blondynka, która stała tutaj na ich czele. Biorąc pod uwagę, że była skupiona na tym, by przywitać w tej niezwykle uprzejmy sposób nowoprzybyłego, to sam Sōsetsu skupił się na czymś innym: jeżeli gościu dojo byłoby więcej i którykolwiek z nich wykonałby w tej sytuacji atak, czy też inny wypad w kierunku niego samego, lub Saiyuri, to zareagowałby obroną, czy też próbą osłonięcia bardziej doświadczonej zabójczyni.

Akcje:

W tym miejscu trzeba było być czujnym przez cały czas. Jedna chwila słabości, bądź rozluźnienia mogła skończyć się w naprawdę zły sposób. Na całe szczęście udało im się uporać z tymi przeciwnikami, a na dodatek połączyć się ponownie z Saiyuri. Teraz musieli dołączyć do Kagamiego i pokonać pana tych włości, choć ciemnowłosy samuraj już miał przeczucie, że nie będzie to nic prostego. Łatwo już było, jak mawiał pewien staruszek z jego okolic. Dlatego też nie mogli pozwolić sobie na bezsensowną stratę energii, czy tracenie czasu.
- Z pewnością przedstawiała swoje argumenty za, ale nasza Saiyuri z pewnością nie jest osobą, która poddaje się woli jakiegoś demona – powiedział Nishiōji. Może i za dobrze nie znał dziewczyny, ale z tego co mu już pokazała w czasie tej misji oraz to jak się zachowało to jasno mógł stwierdzić, że może jej zaufać. Poza tym teraz mieli inne rzeczy na głowie. Coś się do nich zbliżało. Blondynka usłyszała kolejnego przeciwnika, zaś oni przyjęli pozycje obronne. Zabójca oddechu płomienia nie wiedział co się może czaić w ciemności i nie chciał równocześnie uderzać na ślepo. Zwłaszcza gdy uderzenie zaczepne wykonała ich towarzyszka. Wchodzenie sobie w paradę mogło być najgorszym możliwym rozwiązaniem. Lepiej być przygotowany na obronę, bądź unik niż dokładać problemów. Nie wiedział jaki demon tym razem zmierza w ich stronę, a w takim przypadku najlepszym wyjściem było poczekanie.
Musiał przyznać, że postąpił słusznie nie przeszkadzając bardziej doświadczonej zabójczyni. Ta skolopendra czy demon przypominający insekta z pewnością mógłby wykorzystać zamieszanie i nieporozumienie. Potwór nie spodziewał się jednak tak hucznego przywitania z ich strony i dość szybko został zmuszony do przejścia w defensywę. Nie oznaczało to jednak, że sam nie postanowi zaatakować. Wykorzystał tą krótką chwilę kiedy tylko przebił się przez ścianę, by opryskać Ryōtę oraz Sōsetsu jakąś paskudną mazią. Mazią, która przypominała to, czym chciał go ochlapać ten służący. Na szczęście obaj byli przygotowani na atak, wiec bez problemu go uniknęli i słusznie zrobili, tak samo jak wcześniej niebieskowłosy zareagował w czasie ataku nieumarłego. Substancja ta z pewnością mocno by ich poparzyła, gdy z taką łatwością rozpuszczała drewno. Smród też nie należał do najprzyjemniejszych rzeczy. Stworowi nie spodobał się atak Saiyuri, którą potwór chciał miotnąć w ścianę. Na szczęście została złapana i nic jej się nie stało.
- Dobra robota Sōsetsu – powiedział Nishiōji, a sam przygotowywał się do wykonania ataku w potwora, który sam gotował się do kolejnego splunięcia. To jednak nie nadeszło ponieważ skolopendra znieruchomiała na moment, a następnie przebiła się przez kolejną ścianę i ruszyła jakimś korytarzem.
- Nie wiem, gdzie ten stwór zmierza, ale mam wrażenie, że tam możemy znaleźć Kagamiego. Biegiem – powiedział Ryōtę, który ruszył za potworem, wcześniej upewniając się, iż jego towarzysze podążają wraz z nim. Najgorsze to ponownie się rozdzielić. W trakcie pościgu cały czas dokładnie nasłuchiwał i obserwował otoczenie wokół siebie. W razie kolejnej próby ataku skolopendry był gotów wykorzystać czwartą formę oddechu płomienia, by zablokować jej atak, ewentualnie użyć drugiej formy, gdyby zostali zaatakowani przez jakieś pomniejsze demony. Nie mogli odpuścić. Nie w tym momencie.

Chciała szybko wykończyć demona i ruszyć w stronę z której słyszała odgłosy walki. Czy była zaskoczona że demon okazał się o wiele wytrzymalszy niż zakładała? Cóż.. nie zakładała że trafi się coś co łatwo będzie mogła ściąć. Nie zakładała nic tak na dobrą sprawę. Podeszła do kolejnego przeciwnika z zimną krwią. Kiedy pierwsza forma zawiodła.. no może nie do końca, bo udało jej się uszkodzić w jakimś stopniu pancerz, ale odczuła też jak silne było bydle, gdy odrzuciło blondynkę w tył. Zamiast zderzyć się z jedną ze ścian, została złapana w locie przez zabójcę wody. - Dziękuję.. - odezwała się machinalnie wręcz z wyczuwalną wdzięcznością w głosie. Naprawdę ten Mizunoto się spisał jako świetne wsparcie! - Jego pancerz.. jest bardzo wytrzymały.. - skomentowała i już ustawiała się do kolejnego ataku, kiedy ich przeciwnik rzucił się w stronę ściany za którą słyszała odgłosy walki.
- Za nim.. tam może być Kagami.. - rzuciła do obu i pobiegła za demonem, nie chcąc go stracić z oczu. Nie wiedziała czemu stracił zainteresowanie tak nagle, ale nie zamierzała puszczać tego kurestwa wolno. Skupiła się na swoim zmyśle, zachowując czujność podczas całego pościgu. Jeśli tylko się nadarzy okazja a demon stanie w miejscu to ruszy aby zaatakować go od tyłu, zamachnie się mieczem na to samo miejsce co wcześniej uszkodziła okolicy głowy od boku z całej siły. Gotowa była też na unik przed splunięciem demona, albo blokowanie nichirin przed fizycznym atakiem.

Akcje:

- Obiecanki cacanki. - Słowa demona kompletnie mnie nie kupowały, był zwykłym trash talkiem, który miał mnie zdekoncentrować i zmusić do błędu na jego korzyść, a tego zdecydowanie nie chciałem.
Zacisnąłem zęby, czując, jak adrenalina zalewa moje ciało. Demon był szybki i silny, a jego zdolność do pochłaniania płomieni stanowiła wyraźny problem, ponieważ nie mogłem powstrzymać jego regeneracji. Jednak nie zamierzałem się poddać. Znałem swoją możliwości i wiedziałem, że czasami kluczem do zwycięstwa jest cierpliwość i spryt, a nie bezpośrednia siła. Nie zamierzałem przerywać wymyślonego planu, tak długo, jak nie wiedział, co dla niego szykuje. Wiedziałem, że to tylko sztuczki mające mnie zdekoncentrować. Poczułem, jak jego siła przygniata mnie do ziemi. Na chwilę mnie przytrzymał, ale wiedziałem, że nie mogę wpaść w panikę. Mój fortel zadziałał, ja mogłem uwolnić się z potrzasku.

Kiedy demon podniósł katanę i przygotował się do ataku na moją szyję, błyskawicznie ruszyłem do działania. Wykonałem szybki zrywny unik, odskakując w bok. Wiedziałem, że cięcia spuszczane z wysokości miały ograniczony zakres ruchu, ale na wszelki wypadek trzymałem miecz w pogotowaniu, gdybym musiał zbić trajektorię jego atak. Śmiech demona odbijał się echem po sali, ale nie dałem się zdekoncentrować. Nie wiedziałem, skąd nadejdzie jego sprzymierzeniec i kto to będzie dlatego musiałem zachować spokój i przemieścić się kilkukrotnie wokół pomieszczenia dokładnie rozglądając.

– Myślisz, że jestem aż tak słaby, że pokonasz mnie nędznymi sztuczkami? – rzuciłem, wyprostowując się i zerkając kątem oka na demona. – Wzywasz Omukade. - Im bardziej demon postanowi skupić swoją uwagę na naszej walce i rzuci w moim kierunku wszystko, co ma, tak reszta zespołu będzie mogła odetchnąć od jego pułapek i spisków.

Byłem skoncentrowany i uważnie wytężałem wzrok w poszukiwaniu jego błędu czy zbliżającego się dodatkowego wroga się. Wiedziałem, że bezpośredni atak mógłby skończyć się katastrofą dla mnie, dlatego postanowiłem podejść do walki bardziej taktycznie. Skoro demon mógł swoją ciemnością pochłaniać płomienie, musiałem zmusić go do zrobienia błędu. Jego pewność siebie była irytująca, ale musiałem zachować spokój. Wiedziałem, że demon nie docenia moich umiejętności, a to mogło być moją przewagą. Przestałem myśleć o tym, co mówił, skupiłem się na tym, aby szukać możliwości i luk w jego obronie. Szybkim ruchem sięgnąłem do kabury na noże i posłałem w kierunku głowy dwa kunaie, celowałem w jego czerwone ślepia.

Wizja zostania demonem dla Sosetsu była czymś okropnym. Nie wyobrażał sobie czegokolwiek takiego i nawet, jezeli ta propozycja należal do tych z kategorii "nie do odrzucenia", to z prwnoscia by wolał walczyć i przegrać i umrzeć, niźli się na coś takiego zgodzić. Szczerze demonów nienawidził.
– Nie ma argumentów, które by mnie przekonały – Pozwolił sobie oswiadczyć wszem i wobec. Jeżeli chcieliby wejście w taką dyskusję na temat "co by było gdyby" to.. znali już jego zdanie!
Najłatwiej było teraz polegać na doświadczeniu i percepcji Saiyuri, która była tutaj najwyższa rangą. Prócz tego również mogli mieć pewność, że była od nich sprawniejsza, co zademonstrowała ścinając głowę demona, z którym walczyli Ryota. Sam Sosetsu jednak nie zamierzał opierać się tylko na niej i był gotowy, by ją wesprzeć, jeżeli pojawi sie taka konieczność.
Nim to miało mieć miejsce, to stwór, który zaszczycił ich swoją obecnością splunął w jego o Nishiojiego kierunku czarną mazią, ktorą mieli już nieprzyjemność spotkać. Byli jednak na to przygotowani i obaj mizunoto zdołali tego uniknąć. Wtedy też sama Saiyuri zaatakowała tego dziwnego z jego perspektywy potwora. Sosetsu uważnie obserwował sytuacja podgladajac jak zabojczyni atakuje, by się - być może - czegoś nauczyć, czy też podpatrzeć. Tsuchinoto jednak nie zdołała w tym wypadzie bestii pokonać, a co więcej: stwór potężnym uderzeniem swojej głowy odrzucili ją na ścianę. To, że ją obserwował to jedno, a drugie to to, że był gotowy do reakcji. Wybił się z nóg mocno i zlapał ją w locie, ratując ją przed uderzeniem w ścianę.
Mruknął tylko, zbywając jej podziękowanie. Wychodził z, być może, naiwnego założenia, że każdy zabójca zachowałby się tak samo. Pomoc innym zabójcom była konieczna, bo ich wspólpraca im umożliwiała walkę z demonami, które często są o wiele silniejsze. Musieli współpracować, żeby być w stanie sobie poradzić z tym wyzwaniem!
Stanęli pewniej na nogach, szykując się do kontynuacji tego starcia, jednakże nie miało to miejsca. Stwór nagle, mimo sygnalizowanej chęci ataku zdecydował się przebić przez ścianę i uciec. Albo... udać się gdzieś indziej.
Usłyszał słowa Saiyuri i Ryoty, którzy zgodnie uznali, że podążając za skolopendrą mają szansę znaleźć Kagamiego. Brzmiało to logicznie, a... innych możliwości za bardzo nie mieli. – Uważajmy – Rzucił tylko ogólnie, ale równocześnie im przytakiwał. Zgodnie ze wszystkimi ruszył za potworem, zmierzając korytarzem razem z pozostałą dwójką zabójców.
Ruszyli biegiem, a Saiyuri prawdopodobnie znalazła się w awangardzie ich trzyosobowej grupy, zmierzającej z pomocą czwartemu zabójcy, który został od noch oddzielony już chwilę temu. Mogli mieć tylko nadzieję, że nic mu nie było. Jednakże wcześniej bodajże Saiyuri powiedziała, że jest doświadczony i da sobie radę. Widocznie musieli już wcześniej mieć okazję współpracować.
Po drodze zachowywał ogólną czujność, będąc gotowym do obrony i/lub użycia szóstej formy w celu utworzenia wiru, który miał by na celu zablokowanie, lub odbicie ataku, który by sprawiał wrażenie niemożliwego do obrony w prostszy sposób (unik, jeżeli jest wystarczajaco miejsca). To wszystko miał zamiar zwieńczyć ewentualnym zachowaniem pozycji obronnej i obserwacji otoczenia i przygotowania się do ewentualnej obrony, w przypadku ewentualnego nadchodzącego ataku.