Plan z przetrzymaniem demona do świtu nie miał najmniejszego sensu. Głównie z tego powodu, że nie nastała jeszcze noc. Zbawienna dla zabójców byłaby zmiana pogody, jednak nie zapowiadało się na to. Ani chmury nie planowały oczyścić nieba, uwalniając zabójcze dla demonów promienie słoneczne, ani w kolanach nikogo nie pobolewało na jej zmianę. Jedyne co pozostało to mieć nadzieję i dać z siebie tyle ile się dało. Nagła potrzeba ucieczki sprawiła, że Jin poczuł się jeszcze bardziej przytłoczony całą sytuacją. Chwilę temu rozmawiał z Hashirą, która była przepotężna i pewnie takiego demona załatwiłaby z łatwością, a teraz co? Teraz walczył o życie: swoje, towarzysza jak i niewinnych ludzi, którzy nieszczęśliwie znaleźli się na ostatnim wozie. Szczęście w nieszczęściu, mizunoto płomieni wylądował w miarę dobrze nie odnosząc poważnych ran.

Po krótkiej chwili obserwacji udało się znaleźć miejsce, które wyglądało na słabsze i możliwe do zranienia. Nie czekając długo, zamierzał podzielić się tą wiedzą z Ryoseneem. Los jednak miał inne plany i zamiast dzielić się wiedzą, Jin skupił się na ucieczce przed pyskiem demona. Natychmiast się zebrał i ruszył na niższe „poziomy” aby uniknąć wroga. Gdy mu się tu udało, ruszył biegiem w kierunku, z którego bestia nie spodziewała się ataku. Próbując ocenić względem cielska gdzie jest martwy punkt jego wzroku, Tokage ruszył na jego lewą część, zgodnie z sugestią drugiego zabójcy. Będąc już tam, wyczekał na właściwy moment. Następnie wspiął się szybko po drzewach i korzystając z oddechu płomieni wykonał technikę, celując w jak „najgłębiej” wysuniętą część ze słabszą obroną. Chciał jak najbardziej skrócić mordę tej ogromnej kreatury, mając nadzieję, że to wystarczy aby go przynajmniej wystraszyć i zmusić do ucieczki. W momencie, w którym dało się słyszeć ogłuszający ryk, Tokage na chwilę stracił pojęcie co się dzieje. Spróbował jednak jak najszybciej się pozbierać, a następnie zaatakować w osłabiony punkt. Z Ryosenem albo i bez.

Akcje:
1. Ucieczka na dół i przyjęcie pozycji do ataku
2. Ogarnięcie się po ogłuszeniu
3. Atak

Po tym jak udało mu się wykonać swój manewr i rozciąć oko demona, brunet od razu odskoczył z miejsca w którym aktualnie był by nie narażać się na jeszcze większe niebezpieczeństwo niż wcześniej. Zraniona bestia była o wiele bardziej niebezpieczna dlatego też wiedział iż oddalenie się i przemyślenie kolejnego kroku było podstawą. Szczególnie że w tym momencie był na celowniku demona. Nie udało mu się jednak obronić przed ogłuszającym rykiem wydobywającym się z gęby potwora. Najwyraźniej odczuł to o wiele bardziej niż początkowo zielonooki mógł się spodziewać. Uśmiechnął się zawadiacko pod nosem trzymając się za uszy. Był zadowolony ze swojej roboty. Widząc jak Tokage szarżuje na przeciwnika nie był w stanie dotrzymać mu kroku. Jako osoba której wyczulonym zmysłem był słuch, jego organizm o wiele mocniej poczuł falę uderzeniową która niemalże sparaliżowała jego ciało. Mimo że atak z dwóch stron był jego pomysłem, to nie był w stanie teraz się na to zdobyć. Przez ciągłe dzwonienie w uszach nie mógł skoncentrować się na porządniejszym chwycie miecza, a co dopiero na tym aby wykonać jakąkolwiek formę oddechu wiatru. W tym stanie z bardzo dużym prawdopodobieństwem straciłby jedno ze swoich ostrzy, a odnalezienie teraz kowala który wykona mu tak samo idealnie wyważone ostrze pewnie nie byłoby niewykonalne, co po prostu męczące. Wystarczy, że będzie musiał znów oddać je do ostrzenia bo na bank uderzeniach w tak twardą skórę demona ostrość oręża dużo straci.
- Tokage, stój. Nie atakuj go w tym momencie ponieważ gdy jest zdenerwowany jego ruchy stają się cięższe do przewidzenia. Może nie działać logicznie - Krzyknął do towarzysza.
Pewnie jego słowa nie dotrą do mizunoto płomienia jednak postanowił chociaż spróbować jakoś go ostrzec. Po tych słowach postanowił wziąć się w garść. Stanął twardo na nogach, chwycił swoje ostrza z całej siły i spojrzał na przeciwnika. Zjadł kilka trupów więc pewnie będzie miał energię na regenerację oka. To znaczyło, że jeśli chcą użyć tego że go wcześniej oślepił z jednej strony jako atutu muszą działać szybko. Wyczekując momentu aż przeciwnik lekko się uspokoi bądź też wypatrzeniu schematu jego ruchów Ryosen ruszył do akcji. Widząc z której strony do ataku zbiera się Tokage, Yuzuka postanowił zaatakować w ten sam punkt z drugiej strony. Używając do tego kolejny już raz siódmej formy oddechu wiatru. Starał się przy tym nie zrobić krzywdy swojemu towarzyszowi.

Mówi się, że milczenie to złotem. Jin jednak chyba źle wykorzystał to przysłowie w bieżącej sytuacji. Zbyt wiele informacji o rzeczach, które nie miało znaczenia a za mało o tym, co było naprawdę istotne wpłynęło na efekt czegoś, co w tym momencie było najważniejsze – siły ataku na demona. Tokage syknął delikatnie widząc, że był blisko zrobienia tego, co planował. Niestety zabrakło sił i musiał spróbować ponownie. Zdawał sobie sprawę, że jest w stanie użyć więcej siły i uderzyć mocniej więc cały czas miał motywację i nadzieję na zwycięstwo. Małe stworki, które się zbliżyły niemalże błyskawicznie były sporym problemem. Pozbycie się ich z jednej strony było łatwe, bo w większości przypadków wystarczyło pojedyncze cięcie. Sytuacja jednak była trudniejsza, bo po primo, duży cały czas się kręcił i nie wyglądało na to, aby szybko miało się to zmienić, a po drugie primo, ilość maluszków potrafiła przytłoczyć i pomimo tego jakie były słabe, to w takim stadzie były w stanie zabić.

Będąc na drzewach, Tokage nie zamierzał z nich schodzić na dół. Podjął decyzję, że priorytetem jest pozbycie się olbrzyma, a być może wtedy maluszki uciekną lub nawet znikną – kto wie, może to chowańce? Cóż, finalnie to teraz nie miało dużego znaczenia. Mizunoto płomieni zdecydował się teraz skupić na walce zamiast na rozmyślaniu. Widząc, że drzewo, na którym się znajduje zaraz runie, natychmiast zaczął poszukiwać innego. Przeskakując między drzewami szukał takich, które były raczej dość pewne, a ich gałęzie na tyle grube i stabilne, aby nie urwały się pod jego ciężarem. Podczas przeskakiwania starał się także utrzymać wysokość na tyle odpowiednią, aby te cholerne stworki z dołu go nie sięgnęły. Wędrując tak między gałęziami, Jin wyszukał odpowiedniego momentu aby zaatakować ponownie potwora w osłabione wcześniej przez niego lub Ryosena miejsce. Gdy taka możliwość się pojawiła, zaatakował, korzystając ze swojej katany, wcześniej upewniając się, że po ataku uda się mu wylądować na jakimś drzewie lub w miejscu, gdzie uniknie minionków. Gdyby przypadkiem wylądował na ziemi, natychmiast ucieknie na wyższe miejsca aby nie zostać pogryzionym.

Akcje:
1. Skakanie po drzewach, aby uniknąć ataków dużego i nie zejść na dół do małych.
2. Atak dużego w dogodnej sytuacji za pomocą ostrza nichirin.
3. Dalsze unikanie niebezpieczeństw z użyciem drzew.

Obandażowanie swojego ramienia okazało się bardzo dobrym pomysłem zwłaszcza, że nie słyszała żadnych pomniejszych demonów, które jeszcze przed chwilą latały pod nogami, a były całkiem zwinne więc nie było aż tak łatwo je zabić. Dzięki temu miała chwile wytchnienia i rozluźnienia, choć nie będzie to długa chwila. Gdy tylko udało jej się zabandażować rękę poczuła ulgę, poruszała ramieniem, bolał, lecz mniej, no i przestało krwawić, a maść pewnie zacznie działać za jakiś czas więc jej stan jest stabilny. Odetchnęła z ulgą. Spakowała rzeczy do torby i przewiesiła ją sobie przed ramię.

Zauważyła dziwny fakt, że demony, które latały jak oszalałe po wozach, aktualnie ruszyły masowo przez las w przeciwnym kierunku, nie do końca wiedziała, co to mogło oznaczać, ale w tej chwili za bardzo nie miała czasu aby się nad tym zastanowić. Ruszyła na pomoc dwójki zabójcy, kierowała się głównie słuchem, ale i też wzrokiem aby ich wypatrzeć albo usłyszeć odgłosy walki, które mogłyby ją nakierować na miejsce walki z demonami.

Akcja:
powrót do dwóch zabójców demonów, Hanako używa słuchu i wzroku aby ich wypatrzeć.

Wszystko co do tej pory udało im się zrobić zwiastowało pokonanie potwora jednak na ten moment jedyne co Yuzuka mógł zrobić to trzymać się mocno na nogach podczas szarży demona po drzewach. Obijanie się ciałem po wierzchniej części drzew skutkowało dość liczną kolekcją coraz to nowych siniaków oraz zadrapań jednak brunet nie miał wcale zamiaru się puszczać, a przynajmniej do momentu kiedy nie będzie mógł wyprowadzić swojego ataku. Po tym gdy już mu się udało nieco zranić potwora jedną ze swoich form oddechu wiatru zaczął spadać z cielska potwora. Było to dla niego bardzo niekorzystne, szczególnie że pod jego nogami już znajdowało się całe morze zębów które tylko czekały na to aż samuraj dotknie ziemi i będą mogły pogryźć go przynajmniej po kostkach. Co prawda ich wytrzymałość na cięcia była znikoma, jednak biorąc pod uwagę ich liczebność zaczął zakładać jedną z najgorszych możliwych opcji którą był fakt, że cała karawana którą do tej pory tak zaciekle bronili już dawno padła ich łupem. Nie słyszał żadnych głosów, a wiele by za to dał. Chciałby usłyszeć chociażby głos tej irytującej ciężarnej kobiety która drażniła go podczas podróży. Wiedząc jednak że obecna sytuacja jest najzwyklejszym "być albo nie być" musiał wziąć sprawy w swoje ręce, a dokładniej mówiąc miecze. Przez rany na swoim ciele nie byłby w stanie pewnie wbić żadnego ostrza w cielsko potwora w celu zatrzymania spadania, a nawet jeśli by mu się to udało byłby wtedy bardzo łatwym celem zarówno dla demonów zgromadzonych na dole jak i dla tego kolosa na którym by zawisł. W obecnym stanie jego jedynym ratunkiem mogłoby być spadnięcie na koronę drzew jednego z drzew których jeszcze nie udało się złamać potworowi. Uśmiechnął się sam do siebie pod nosem. Użył całej swojej siły aby wbić dwie swoje katany w cielsko demona i móc na nim zawisnąć. Próba rozstrzygnięcia tej potyczki w bezpieczny sposób pewnie byłaby dla niego o wiele rozsądniejszym wyjściem jednak w tej chwili jedyne na czym mu zależało to ubicie tego plugawego pomiota. Wykorzystując swoje miecze niczym raki podczas wspinaczki starał się w miarę płynny sposób wspiąć się znów na łeb swojego przeciwnika by móc po raz kolejny zaatakować w to samo miejsce co wcześniej. Wiedząc że upór i determinacja są podstawą w zawodzie zabójcy demonów jedyne o co się martwił to ewentualna utrata przytomności związana z jakimś wstrząsem mózgu po współcześniejszej szarży jednak póki to nie nastąpi nie miał zamiaru odpuszczać. Co innego jednak jeśli nie uda mu się wbić ostrzy w cielsko tego potwora. Wtedy tak jak pierwotnie planował ląduje na najbliższym drzewie bądź innym w miarę bezpiecznym obszarze broniąc pozycji i próbuje przegrupować się z Tokage

1. Próbuje zatrzymać spadanie wbijając ostrza w cielsko potwora
2. Wspina się używając katan jak przyrządów do wspinaczki
3. Jeśli powyższe akcje się nie powiodą ląduje w bezpiecznym miejscu i próbuje się przegrupować z Tokage

Pomimo usilnych prób nic się nie zmieniło. Każdy ruch, który wykonał zarówno Jin jak i Ryosen niby coś zmieniał, ale nie do końca. Walka się przedłużała i pomimo zadanych ran nie zanosiło się na szybki finisz. Mimo to obaj Mizunoto nie dawali za wygraną – w końcu stawką było życie ich oraz kobiety, o której w sumie zapomnieli, a także woźnicy. Całe szczęście zarówno większy demon jak i małe stworki skupili się na nich, w ten sposób zapewniając postronnym ludziom swego rodzaju bezpieczeństwo. Spadając tak w dół, Tokage zastanawiał się co począć. Techniki z arsenału oddechu płomieni skupiały się raczej na szybkim eliminowaniu przeciwnika przy użyciu jednego cięcia i w sytuacji, gdy w grę wchodziła aż taka ilość przeciwników to nie były zbyt przydatne. Nie zamierzając korzystać zatem z oddechu, Jin złapał katanę do prawej ręki, lewą sięgając do tanto. Używając dwóch ostrzy zamierzał przebić się przez zgraję potworów i jak najszybciej – ponownie – uzyskać wyższa pozycję, która pozwoli mu się dostać do dużego. Miał nadzieję, że zabicie giganta sprawi, że małe znikną lub uciekną.

Będąc już niemalże na ziemi i trzymając dwa ostrza, Jin próbował wylądować w miejscu, w którym nie zostanie od razu ugryziony. Korzystając zarówno z katany jak i z tanto, przecinał zbliżające się stwory, jednocześnie biegnąc w kierunku najbliższego drzewa, na które mógł wskoczyć. Jeśli się to udało, to natychmiast wskoczył jak najwyżej, następnie przesuwając się w pobliże głównego bossa. Na sam koniec, korzystając z drugiej lub trzeciej formy oddechu płomieni, zamierzał zbliżyć się do ranionego już wcześniej miejsca, aby za pomocą ostrza nichirin i wspomnianej techniki ranić po raz kolejny potwora, z nadzieją, że zadane obrażenia będą jeszcze bardziej dotkliwe. Wybór techniki był zależny od pozycji, w której był. Jeśli pod demonem, to użył drugiej, jeśli nad, to trzeciej.

Akcje:
1. Sięgnięcie tanto i wylądowanie na podłodze, przy okazji ciachając pobliskie stworki, które się zbliżają.
2. Ucieczka na drzewo
3. Atak na demona z użyciem drugiej lub trzeciej formy.

Przejście przez te krzaki nie należały do najłatwiejszych, ale jakoś w końcu się udało, na co zareagowała oddechem ulgi. Rozejrzała się dookoła z nadzieją, że idzie dobrze albo chociaż będzie mogla nasłuchiwać jakiejś walki za którą będzie mogła podążyć, nim jednak to nastąpiło dostrzegła znajomą postać, którą znała nim oddaliła sie od wozów. To nieco poprawiło jej humor. - Oi Yoshimatsu-san, jak dobrze Cię widzieć! Chyba się zgubiłam goniąc demony i trochę się zraniłam   - odrzekła w miarę szybko chcąc przekazać najważniejsze informacje.
- Jakiś kawałek wcześniej widziałam stado małych demonów które zamierzały w przeciwnym kierunku jednak nie wiem, dokąd, nie miałam odwagi za nimi podążyć. - dodała pospiesznie zerkając za siebie, jakby miała wrażenie, że zaraz jakiś demon stamtąd wyjdzie, ale raczej tak się nie stanie, oby. Wolała z nimi nie zadzierać.
- Powinniśmy wracać do reszty, pewnie walczą z jakimś demonem - dodała zmartwionym tonem. Co prawda za wiele nie słyszała, ale małe demony wskazywały na to, że gdzieś tam jest ich więcej, a to nie był dla nich taki dobry znak.

Mimo iż udało mu się na chwilę zawisnąć na jednym ze swoich mieczy czuł, że ten moment wytchnienia nie potrwa zbyt długo. Postanowił wykorzystać zdobyty czas na oczyszczenie swojego umysłu oraz zastanowienie się nad kolejnym ruchem. Jakby mogli spojrzeć z boku na wykonywane przez siebie do tej pory akcje, to wyglądałoby to tak jakby natrętne komary cały czas atakowały demona który na różne sposoby próbował się od nich odpędzić. Udało im się nawet nieco poważniej go zranić, jednak co z tego skoro do tej pory nie ścięli głowy przeciwnika. Yuzuka powoli tracił nadzieję, że w ogóle uda im się to we dwóch zrobić jednak nie widząc żadnej nadciągającej pomocy ze strony karawany westchnął pod nosem. Być może będzie to o wiele rozsądniejsze rozwiązanie, na wypadek gdyby ich dwójka jednak tutaj poległa. Gdy po ataku wykonanym przez Tokage miecz wbity w cielsko potwora się z niego wysunął i obydwaj mizunoto zaczęli spadać, Ryosen wpadł na pewien pomysł jednak jego wykonanie mogłoby się okazać zbyt ryzykowne więc zaniechał go. Widząc jak towarzysz wyciąga drugie ostrze i zamierza pozbyć się przeszkadzającej fali małych pokrak pokrywającej podłoże pod nimi uśmiechnął się lekko. Widząc zapał użytkownika oddechu płomienia zdał sobie sprawę że chyba tak naprawdę jego towarzysz ma nieco nierówno pod sufitem. Mimo wszystko było to jednak motywujące. Starając się wylądować w miejscu z którego będzie mógł przyjąć odpowiednią pozę do ataku, Ryosen powierzył swoje plecy Jinowi wierząc w to że będzie mógł skupić się na przeciwnikach przed sobą.
- Skoordynowany atak z pełną mocą. To nasza ostatnia szansa aby ściąć tego potwora. Czuję, że niedługo wypluję płuca - Zwrócił się do kompana nim obaj oddali się w pełni dalszemu siepaniu potworów.
Następnie ruszył przed siebie trzymając w rękach swoje dwie katany. Wiedząc jak papierowe były te demony wcześniej, nie opuszczał gardy jednak gardy. Z tyłu głowy cały czas miał fakt, że są przytłoczeni przez ich ilość oraz to, że cały czas są w zasięgu olbrzyma. Podczas całego tego przedzierania starał się znaleźć miejsce z którego będzie mógł wykonać cięcie z drugiej strony szyi demona, od tej w którą mierzył Tokage. Gdyby mu się to udało zamierzał użyć szóstej formy, uważając przy tym aby nie ściąć tym samym atakiem towarzysza.

1. Lądowanie i rozmowa z Tokage
2. Przedzieranie przez mini demony
3. Jeśli się uda to atak 6 formą

Relacja Ryosena i Jina była dość specyficzna. Poznali się dość niedawno temu, gdy Yuzuka był ranny. Ich znajomość nie można było określić jakąś ogromną przyjaźnią, jednak się tolerowali. Mieli różne poglądy na świat i nie do końca z tego powodu się dogadywali, jednak żaden nie życzył drugiemu z tego powodu źle – wręcz przeciwnie. Tokage chciał sprawdzić, aby użytkownik oddechu wiatru był bardziej pozytywnie nastawiony do świata. W drugą stronę natomiast, mizunoto płomieni miał poznać trudy życia i zrozumieć, że nie wszystko jest takie kolorowe i proste. Pomimo tak odwrotnych spojrzeń na otaczającą rzeczywistość, w ogniu walki byli niesamowicie zsynchronizowani. Do tej pory każdy z nich próbował na własną rękę pozbawić potwora głowy, jakby mieli zakład. Gdy jednak sytuacja w końcu zaczęła tego wymagać, udało się im idealnie zrównać i sprawić, że zwycięstwo było o krok od nich. Czyżby to było #NakamaPower?

Po zadaniu tego jakże druzgoczącego dla sił zła ciosu, Tokage wylądował ponownie na koronach drzew. Widząc jak blisko końca są, Jin wiedział, że nie ma na co czekać. Demon mógł w każdej chwili się zregenerować co było raczej niemile widziane.
- Nieźle! Jeszcze raz! Zakończmy to! – Krzyknął w kierunku drugiego zabójcy demonów, motywując go do zebrania ostatków sił. Samemu natomiast także starał się przygotować jak najbardziej mógł. Co prawda nie oberwało mu się jeszcze jakoś szczególnie, ale walczyli już długo z potężnym przeciwnikiem i również on był lekko zmęczony. Widząc zmierzającą w jego kierunku łapę, czekał na odpowiedni moment, aby ją ominąć. Jego przewagą był mały rozmiar, szybkość i zręczność. Gdy cios był już blisko, mizunoto płomieni wykonał przeskok na inną gałąź/koronę aby nie oberwać. Następnie ponownie wyskoczył, tym razem w kierunku osłabionego fragmentu ciała potwora. Zebrał jak najwięcej sił mógł i wykonał jak najpotężniejszy zamach, ponownie atakując ostrzem nichirin z nadzieją, na zakończenie tego w tym podejściu. Wiedział, że nie jest w stanie wykonać kolejnej techniki oddechu, zatem wykonał jedynie ruch, podobny do tego z poprzedniego ataku czyli albo drugą, albo trzecią formę – w zależności od tego z którego miejsca zaatakuje.

1. Okrzyk motywacyjny
2. Unik
3. Atak ruchem symulującym drugą lub trzecią formę w osłabiony fragment ciała demona.

Widząc jak dobrze poszedł im wcześniejszy atak wylądował na koronie drzew i spojrzał na towarzysza. Kiedy Tokage zaczął głosić swoje podniosłe przemowy Ryosen westchnął tylko i pokiwał głową. Wiedział doskonale co w tym przypadku należy zrobić i to właśnie z jego inicjatywy wyszedł ten wcześniejszy skoordynowany atak. Tak właściwie to brunet sam z siebie dostosował się do mizunoto płomienia wiedząc, że bez współpracy nie będą w stanie przebić się przez tak twarde cielsko demona. Nie było jednak czasu na zbyt długą przerwę. Po pierwsze potwory z którymi przyszło im się mierzyć miały wstrętną zdolność regeneracji, która mogłaby całkowicie odwrócić losy walki gdyby do tego doszło. Druga sprawa to nadciągający atak przednimi łapami które z każdą chwilą były coraz bliżej obydwu zabójców. Yuzuka wyskoczył w powietrze chcąc wskoczyć na ramię demona i stamtąd ruszyć już prostą drogą do szyi w którą skierować miał swoje ostrza. Jeśli mu się to udało chciał tak jak wcześniej zaatakować z przeciwnej strony do której aktualnie zbliżał się Tokage. Wiedząc jak wiele trudu kosztowało ich dotarcie do tego momentu gdzie teraz są, wiedział że musiał spiąć wszystkie swoje mięśnie do ostatecznego ataku. Ułożył swoje ciało do użycia drugiej formy oddechu wiatru i właśnie tym chciał ściąć ostatecznie głowę wroga uważając przy tym jak zawsze na to aby nie zranić przypadkiem znajdującego się z drugiej strony Jina. Jeśli by im się to teraz udało to mogliby teraz chwilę odsapnąć by gdy tylko będą w stanie ustać na własnych nogach poszliby do ostatniego wozu który został odcięty od reszty przez wielkiego demona. Musieliby wtedy też zastanowić się w jaki sposób dociągnąć go do reszty skoro koń który wcześniej zajmował się jego ciągnięciem gdzieś się spłoszył. Może podpięcie Tokage do niego byłoby dobrym pomysłem? Kto wie. Yuzuka rozejrzał się również za ciężarną kobietą i woźnicą aby sprawdzić czy aby te mniejsze stworki się do nich nie dobrały.

1. Wskoczenie na demona i ruszenie do jego szyi
2. Atak drugą formą
3. Sprawdzenie czy woźnica i ciężarna żyją

Ktoś biegł w ich stronę, usłyszała tego osobnika dopiero gdy był blisko i zaczął wykrzykiwać w ich kierunku więc wtedy momentalnie obróciła się w jego kierunku. Wyglądało na to, że bitwa z demonem jeszcze się nie skończyła, ona bez oddechu pewnie im na niewiele się przyda. Dlatego też skinęła głowa na słowa Yoshimatsu, o wiele pewniej czuła się wśród pacjentów gdy im pomaga dlatego też sama zdecydowała się udać do rannych.
- W porządku,  gdzie są ranni, niedaleko karawany? Odkąd się oddaliłam straciłam ich z oczu, wiesz coś na ich temat? - zaczęła sie dopytywać zadając najważniejsze pytania , które zdawały sie jej mieć aktualnie największy priorytet i znaczenie. Pozatym nie wiedziała, co się działo niedaleko karawanu pozatym, że dwójka ludzi z ich oddziału zaczęła walczyć z tym demonem, jeżeli stanie im się krzywda, będzie mogła ich później opatrzyć jak tylko zajmie się rannymi tymi bardziej priorytetowymi. Także jeśli będzie miała to z głowy, będzie mogła zająć się resztą oddziału.

Tak jak mówiła tak też zrobiła, podążyła za nowo poznanym zabójcą. - Jeden nie dotrzymał? Co masz na myśli? - zaczęła zadawać pytanie w stronę zabójcy, tak żeby dopytać go bardziej, co miał na myśli. - Zgubiłam się, bo byłam ranna - odrzekła ze zmarszczonymi brwiami. A prze tę ranę nie mogła za bardzo myśleć, przez co straciła swoją trasę z oczu no i koniec końców wyszło jak wyszło. Ale jakoś udało jej się odnaleźć drogę powrotną no i przy okazji znalazła Yoshimatsu także były nawet plusy tej niefajnej sytuacji, w której się znalazła.
- W takim razie trzeba opatrzyć tych ludzi co są w krytycznym stanie i zobaczymy, czy jestem w stanie im pomóc - a miała na dzieję, że jest wystarczająco doświadczona by móc im pomóc i uratować im życie. Trzymała za siebie kciuki, choć czy to jej pomoże nie miała pojęcia.
Kiedy byli już niedaleko wozów, widziała i słyszała resztki korpusu, którzy walczyli z demonami, które atakowały wozy, odganianie je ogniem chyba niewiele dawało, ale przynajmniej je spowolniały. Hanako zaś rozglądała się po otoczeniu chcąc rozeznać się w terenie i chcąc wypatrzeć rannych ludzi.

akcje:

W końcu ta nierówna walka się skończyła. Wiedząc doskonale jak wytrzymałe potrafią być demony, jak i również dodając do tego ich zdolności regeneracyjne Ryosen bardzo się cieszył iż ich ostatni zsynchronizowany atak okazał się tym ostatnim. Mimo zwycięstwa czuł jednak coś w rodzaju porażki. Nie chodziło tutaj o to w jaki sposób dotarli do tego miejsca jednak ile czasu im to zajęło. Ludzie od samego początku pojawienia się tego konfliktu byli słabsi dlatego też ich jedyną opcją była współpraca o której młodzi adepci sztuki zabijania demonów całkowicie zapomnieli. Czy gdyby od razu skoordynowali swoje ruchy to przeżyliby też Ci ludzie jadący w roztrzaskanym wozie? Ta myśl zaprzątała Ryosena do czasu aż nie wylądował spokojnie na ziemi. Widząc że nie ma wokół nich większego zagrożenia zdał sobie sprawę że może teraz lekko się wyluzować. Sam fakt, że zeszła z niego zebrana podczas całej ten potyczki adrenalina skutkował natychmiastowym sporym bólem który momentalnie dotarł do jego głowy. Że też był w stanie w tym stanie się w ogóle ruszać i używać jakiś form oddechu. Poobcierane od kory drzew ciało które było okryte cały czas materiałem ubrań szczypało przy każdym mniejszym lub większym ruchu. Zielonooki zdecydował, że najlepszą metodą aby pozbyć się tych niedogodności będzie chwilowe zdjęcie górnej części swojej garderoby. Mimo nieprzychylnej pogody nie obawiał się tego że się przeziębi. Długie lata treningów zahartowały jego ciało. Nie miał przy sobie żadnych większych zapasów medykamentów, użył maści znajdującej się na końcu rękojeści jednego z jego mieczy aby pokryć bardziej problematyczne rany. Gdy już był gotów do tego by zająć się resztą problemów spojrzał z lekkim zażenowaniem na Tokage który to uganiał się po lesie za koniem. Wiedząc jak bardzo był to głupi i męczący pomysł, Yuzuka skierował swoje kroki do woźnicy.
- Pewnie masz sposób na przywołanie spłoszonego konia. Zajmij się tym zanim tamten nieporadny człowiek ściągnie nam na głowę kolejne zagrożenie - Zwrócił się do mężczyzny który wcześniej zajmował się prowadzeniem wozu.
Zostawiając sprawę sprowadzenia wierzchowca woźnicy oraz Jinowi. Ryosen spojrzał na nieprzejezdną na tę chwilę drogę. Nie miał pomysłu jak mógłby ją w łatwy sposób utorować. Pewnie gdyby nie obecne zmęczenie spróbowałby to "zamieść" jedną z form oddechu wiatru jednak wolał nie nadwyrężać swojego ciała. Tak więc nie marnując więcej swojego jakże cennego czasu zaczął odgruzowywać szlak by gdy tylko zaklinacze koni do nich wrócą, mogli ruszyć w dalszą trasę. Warto też wspomnieć że przez cały ten czas unikał rozmowy z ciężarną kobietą. Wiedział jak wielki stres przeżyła i jak ostatecznie może się to skończyć dla dziecka. Nie wiedział od czego w ogóle powinien zacząć w tej chwili rozmowę z nią.

1. Ogarnięcie swoich ran
2. Zagadanie z woźnicą
3. Oczyszczanie drogi