Ryosenowi udało się oczyścić tyły z demonów przy użyciu swoich umiejętności posługiwania się dwoma mieczami jak również oddechowi wiatru. Starał się oszczędzać swoje płuca jak tylko mógł i nie chciał zbyt lekkomyślnie używać swoich technik jednak bez nich pewnie o wiele trudniej byłoby mu skrócić o głowę niektóre bardziej od niego demony. Kiedy zdał sobie sprawę że wokół niego nie ma już więcej tych paskudnych kreatur stanął przed kolejnym wewnętrznym konfliktem, zapewne nie ostatnim na tej misji. Z jednej strony był bardzo ciekawy tej bestii znajdującej się w lesie która to wydawała te potworne ryki i najprawdopodobniej miała jakąś kontrolę nad pomniejszymi stworkami jednak obawiał się oddalenia od wozu. Co prawda ta irytująca kobieta która wcześniej cały czas biadoliła mu nad uchem pewnie zamęczyłaby każdego najeźdźcę swoim stękaniem jednak nie mógł na to pozwolić szczególnie że była w ciąży. Niekoniecznie przejmował się jej życiem, jednak to nienarodzone jeszcze dziecko wciąż miało potencjał na zostanie wybranym. By dostąpić zaszczytu zostania szermierzem, a następnie może kiedyś spotkają się gdzieś w korpusie zabójców demonów. Było to co prawda tylko pobożne życzenie jednak ubierając sprawy w ten sposób o wiele łatwiej było mu podjąć decyzję. Wiedząc już co zamierza dokładnie zrobić ruszył w stronę ostatniego wozu z którego wcześniej wyskoczył by móc zmierzyć się z demonami. Postanowił jednak nie biec ze swoją pełną szybkością. Fakt że padał deszcz, oraz byli otoczeni przez las wcale im nie sprzyjał. Krople uderzające o liście i inne znajdujące się w okolicy rzeczy mogły ukryć co zdolniejszych skrytobójców. Z tego powodu o wiele bardziej niż chciał, musiał zaufać swojemu wzrokowi. Jako osoba z bardziej wyczulonym słuchem przyzwyczaił się już do tego, że jest to jego główny atut jednak jak doskonale wiadomo czasami może się to zmienić w największą wadę. Próbując nie poślizgnąć na błocie które powstało tu po przejściu ciężkich koni oraz jeszcze cięższych wozów zaczął zastanawiać się jak radzą sobie jego towarzysze. Może w momencie kiedy on walczył z płotkami reszta została już załatwiona przez ryczącego demona? Raczej nie, gdyby tak było kruk któregokolwiek z nich na pewno by go o zaistniałej sytuacji poinformował. Gdy zdołał w końcu dotrzeć do wozu zawezwał swojego skrzydlatego towarzysza i poprosił o szybki zwiad by mieć trochę lepszy rzut na sytuację w której się znajdują. Po chwili sięgnął po torebkę słodyczy którą miał przywiązaną do pasa wziął i wziął z niej jednego cukierka po czym rzucił go w kierunku kobiety. Następnie wyciągnął drugiego i wpakował sobie do ust. Można było powiedzieć, że był to taki drobiazg na pokrzepienie po tym co teraz się wydarzyło. Czekając na kruka obserwował cały czas okolicę nasłuchując ryku demona i starając się oszacować jak daleko od nich się znajduje.

Cały czas zastanawiał się czy aby słusznie uczynił. Niby dzięki temu że jest teraz na wozie może bronić cywilów którzy się na nim aktualnie znajdują jednak czy aby to wszystko miało sens skoro w lesie dalej czeka na nich zagrożenie? Słysząc kolejne ryki demona oraz dźwięk jego odnóży uderzających o ziemię coraz poważniej rozważał rzucenie się w dalszą walkę z potworem. Od tego pomysłu odwiódł go jednak znajomy dźwięk. Był to woźnica który do tej pory mało się udzielał przez co jego słowa natychmiast dotarły do zielonookiego. Czyżby z przodu mieli aż tak poważne problemy? Pewnie gdyby tak było ktoś powiadomiłby go o tym. Na tę chwilę musiał się jednak zdać na swoich towarzyszy. Nie specjalnie mu się to podobało, ponieważ poza Tokage nie znał tam nikogo i nie wiedział czy będą oni w stanie przetrwać jakikolwiek bardziej zsynchronizowany atak demonów. Obstawiał że skoro zostali przydzieleni do tego zadania ktoś z korpusu sprawdził czy aby będą w stanie podołać zadaniu. Przecież każdemu zależało na tym aby jak najwięcej osób przeżyło, a przynajmniej takie przekonanie cały czas gdzieś zdawało się krążyć między zabójcami. Kto jednak wie czym tak naprawdę kieruje się ta organizacja. Może ma to wszystko jakieś podwójne dno? Jakby jednak na to się nie zapatrywać nie było to jego zmartwienie. Jego głównym zadaniem było przeżyć i ochronić cywilów. Od samego początku był przygotowany na to, że poniosą straty, nawet jeśli będą to straty w ludziach. Wszystko to co się działo można było uznać za przeogromne pole bitwy na którym tak naprawdę ściera się ich mistrz z osobą odpowiedzialną za powstawanie demonów... Oni byli tylko pionkami które w razie potrzeby można poświęcić i wymienić na lepsze lub gorsze. Yuzuka był tego świadomy od samego początku swojego przystąpienia do korpusu. Dziadek odpowiednio go do tego przygotował. Wziął głębszy wdech po czym głośno wypuścił powietrze z płuc, a następnie wskoczył na dach wozu. Jego celem było rozejrzeć się, a przede wszystkim spojrzeć na przód karawany. Zdawało mu się przez chwilę że słyszał jakiś zachrypnięty głos skierowany do któregoś z zabójców jednak czy aby na pewno nie było to tylko echo słów któregoś z potworów niesione przez wiatr? Jak tylko udało mu się mniej więcej oszacować sytuację zeskoczył na dół i usiadł zastanawiając się co może dalej zrobić aby ich wyprawa ciągle mogła być tak sielankowa i spokojna jak teraz.

Wszystko działo się tak nagle, że chłopakowi chwilę zajęło ogarnięcie całej tej sytuacji. Zniszczony wóz, a także ciała ofiar których miał strzec. Wszystko poszło nie tak jak miało, mimo tego że od początku właśnie tego oczekiwał. Wypuścił głośniej powietrze z płuc i spojrzał na bestię która roztrzaskała pojazd. Był to sporej wielkości demon, a więc pewne było to że nie będzie to przyjemna przeprawa. Nim jednak stanął z nim w szranki starał się ocenić czy jest w stanie kogoś uratować nim rozpocznie tutaj walkę na dobre. Jedno było pewne. W tym momencie będzie mógł kupić swoim kompanom trochę czasu. Przynajmniej w taki sposób zrekompensuje im się za niewykonanie odpowiednio swoich dotychczasowych obowiązków. Wyciągnął katanę i zaczął szybko analizować co w tym momencie będzie opcją która kupi im więcej czasu. Po walce którą wcześniej stoczył z tymi mniejszymi stworkami zdał sobie sprawę że były one "papierowe" i ich główną zaletą jest liczebność jednak tak naprawdę wydają się być tylko częścią całości - niekompletnymi klonami które najprawdopodobniej po pokonaniu głównego ciała stracą całą energię, a nawet jeśli nie i tak będzie mu lub jeśli zginie to jego towarzyszom o wiele łatwiej je odeprzeć. Pewnie gdyby zdał sobie z tego sprawę wcześniej to ta sytuacja nie miałaby miejsca no ale cóż. Każdy czasem popełnia błędy najważniejsze to wyciągać z nich błędy. Nie miał zamiaru krzyczeć o wsparcie, nie było to w jego zwyczaju. Pokręcił lekko barkiem w którym trzymał miecz i uśmiechnął się.
- Nie wiem na ile jesteś rozumną istotą jednak to że nas zaatakowałeś było równoznaczne z tym że to tutaj skończy się Twój żywot - Mówiąc to uśmiechnął się lekko pod nosem.
Nie chciał zabrzmieć w tym momencie arogancko. Bardziej miał na myśli fakt, że jeśli jemu się to nie uda to na pewno kolejna osoba z korpusu na pewno dokończy dzieła. Nie silił się jednak na tłumaczenie tego demonowi. I tak wydawało mu się, że powiedział trochę zbyt wiele. Nauczony swoją wcześniejszą walką, chcąc poprawić sytuację, napędzany frustracją. Wiedząc że to co się stało, to się nie odstanie mógł jedynie redukować straty. Wyskoczył w stronę większego demona i użył dziewiątej formy celując w szyję demona. Priorytetem na ten moment było pozbycie się jego głowy. Było to wszystko co na tę chwilę zajmowało jego głowę. Jeśli uda mu się zabić tego demona będzie starał się jakoś skontaktować z resztą grupy i ustalić dalszy plan działania. W tym jednak momencie całą swoją uwagę poświęcił tej bestii. Jeśli atak ten jednak nie strąci głowy potwora z karku będzie to o wiele bardziej problematyczna sytuacja. Przejście do defensywy w tym wypadku zmusiłaby Ryosena do ucieczki w las. Ściągając bestię między drzewa starałby się ją spowolnić samemu blokując przy tym ataki swoimi mieczami. Nie mógłby pozwolić również na to by straciła nim zainteresowanie jednak biorąc pod uwagę fakt, że wtedy mógłby wbić mu miecze w plecy to kto wie czy byłaby to najgorsza opcja...

Miejscówka, w której znaleźli się razem z całą karawaną była okropna. Flora, która ich otaczała skutecznie uniemożliwiała obserwowanie czegokolwiek więcej niż swojego nosa i paru metrów w przód. Oczywiście to wyolbrzymienie, jednak widoczność faktycznie była dość słaba. Nie wiedząc jednak co czeka drużynę, Jin miał gdzieś z tyłu głowy myśl, że z jakiegoś powodu Tsuya poprowadziła ich właśnie tutaj. Być może gęsto posiane drzewa miały na celu zgubienie kogoś lub utrudnienie mu poruszania się? Kolejne odpowiedzi, które otrzymywał młody mizunoto coraz bardziej rozjaśniały mu sytuację i uświadamiały jak w wielkim niebezpieczeństwie są. Słysząc o demonie przed którym ucieka i chowa się hashira dało się łatwo zrozumieć, że nikt nie jest bezpieczny. Skoro to tylko demon a nad nim stoi jeszcze ich twórca, który pewnie jest jeszcze potężniejszy, to jak korpus ma sobie poradzić? Jak mają zabić samego Muzana skoro nie są w stanie zająć się jego sługusami? Pozostawiając wypowiedzi mistrzyni bez jakiegokolwiek komentarza, Jin zaczął zastanawiać się nad dalszymi krokami i tego co może ich czekać.

Nieoczekiwany huk wyrwał zabójcę płomieni z konsternacji i rozmyślań, zmuszając go do skupienia się na aktualnym zagrożeniu zamiast kombinowania co może się wydarzyć. Tokage natychmiast się podniósł i obrócił zerkając na tył karawany. Mając w pamięci słowa przełożonej odnośnie dawania z siebie wszystkiego w nadchodzącej walce, która była nieunikniona, jasno dało się wyczuć, że eliminacja demona jest obligatoryjna. Chłopak próbował połączył kropki i z jego analizy wynikało, że zapewne demony poszukują Tsuyi, a ten wielkolud, który właśnie zaczął działać był jednym z poszukiwaczy. Z nadzieją, że się nie myli, zdecydował się podjąć odpowiednie czynności. Łapa, która z ogromną łatwością zniszczyła jeden z wozów mogła sugerować, że stwór będzie ogromnych rozmiarów lub posiada zdolność manipulacji ciałem. Nie byłoby to nic nowego bo zdolności tych nocnych potworów były często o wiele potężniejsze i kreatywniejsze. Słowa najpotężniejszego płomienia korpusu odnośnie przejmowania kontroli nad dalszą podróżą narzuciło na Jina dodatkowy ciężar odpowiedzialności za porażkę lub sukces misji. Nie był liderem, jednak częściowo się do tego poczuwał. Jego plan, jego polecenia to i jego odpowiedzialność.
- Jedziemy dalej! – Krzyknął najgłośniej jak potrafił. Kolejno zerknął na swojego kruka wydając szybko polecenia. - Obadaj sytuację, sprawdź jak wygląda okolica. Uważaj żeby Cię nie złapali. Raportuj na bieżąco. – Polecił swemu towarzyszowi. Potem zerknął na swego woźnice. Delikatnie się uśmiechnął, wziął głęboki wdech i sięgnął lewą ręką do ostrza, łapiąc za rękojeść. - Do zobaczenia. – Po tych słowach zeskoczył z wozu i ruszył biegiem. Według jego przemyśleń to pomimo całej wiary w znajomego, uważał, że Yuzuka nie da sobie rady samodzielnie i konieczne jest wsparcie. Przebiegając obok Hanako i Yoshimatsu krzyknął do nich - Pomogę z tyłu, pilnujcie karawany i jedźcie dalej! Rozciągnijcie pozycje i zabezpieczcie jak najwięcej! Co było jednak bezpieczniejsze? Sytuacja była na tyle skomplikowana, że nie ważne co zrobią to było nadal za mało. Priorytetem było jednak ocalenie żywych i właśnie przemieszczenie się tamtej dwójki na inne wozy aby mieć szerszy zasięg obserwacji oraz łatwiejszą reakcję i szybsze działania. Gdy już Tokage znalazł się blisko wroga, zerknął w górę próbując ocenić gdzie jest cała reszta ciała i gdzie może znaleźć się szyja. Nim jednak rzucił się na stwora, ocenił sytuację wokół, korzystając ze zmysłu oraz upewniając się, że nagle nie zaatakuje go jakiś mniejszy demon. Jeśli takowe się znajdowały, to w pierwszej kolejności zajął się nimi, ubezpieczając w ten sposób Ryosena oraz ludzi, którzy kręcili się w okolicy. Jeśli jednak była możliwość to zaatakował tego – który według niego – był głównym bossem. W tej sytuacji w pierwszej kolejności ruszył jak najwyżej korzystając z gałęzi aby znaleźć się nad koronami drzew, gdzie prawdopodobnie przebywał ich oponent. Gdy już tam był jak najszybciej ocenił sytuację i jeśli to było możliwe to ruszył prosto na szyję stwora z nadzieją na usunięcie jej przy pomocy techniki oddechu.

Akcje:
1. Polecenie dalszej podróży dla całej karawany oraz instrukcje dla Hanako i Yoshimatsu.
2. Użycie zmysłu do oceny środowiska „pracy” – czyli sytuacji wokół zniszczonego wozu.
3. Pozbycie się drobnych potworów w celu obrony Ryosena lub ruszenie na głównego przeciwnika z techniką oddechu - – tutaj w zależności od wyniku punktu nr. 2

Pozostawiając hashirę samej sobie Jin żył nadzieją, że poradzi sobie ona samodzielnie przez ten czas. Faktycznie, potworków było sporo, jednak ich wytrzymałość była na tyle mała, że nie trzeba było wiele aby się ich pozbyć. Wyglądało zatem na to, że to po prostu przywołane przez innego demona stworzenia, które miały swoją siłę mieć w liczebności i to właśnie nią przytłoczyć zabójców. Cóż, miało to sens, bo walka z jednym silniejszym przeciwnikiem w tej sytuacji byłaby bardziej przystępna dla członków korpusu, aniżeli męczenie się z takimi małymi stworkami. Z każdą kolejną chwilą, gdy Tokage mijał następne wozy, uświadamiał sobie jak przekichana jest sytuacja. Normalnie obecność mistrzyni płomieni byłaby dla nich zbawcza, jednak niezdolna do walki Tsuya na swój sposób dodawała zagrożenia, aniżeli pomagała. Sytuacja była zbliżona do wycieczki pociągiem w futurystycznej przyszłości, gdzie hashira płomieni wraz z trzema innymi zabójcami broni pasażerów metalowego pojemnika, poruszającego się po torach. W tamtym przypadku jednak hashira mógł walczyć, co (spojler) zakończyło się śmiercią (koniec spojlerka). Oby tym razem tak nie było.

Będąc za plecami potwora, mizunoto płomieni zaczął się zastanawiać co może zrobić, aby ściąć mu głowę. Na ten moment pozostał poza jego zainteresowaniem, toteż mógł się rozejrzeć. Na wstępie Jin określił gdzie dokładnie może być pysk oraz szyja, którą należało uciąć. Następnie poszukał czegoś, co mogło być jego ścieżką na górę. Wywrócone drzewa opierające się o inne, kamienie czy też po prostu plecy lub łapa stwora, po których dałoby się wspiąć. Jeśli udało mu się coś takiego zauważyć, to natychmiast skorzystał z możliwości użycia tych „schodów” by dostać się jak najwyżej i zyskać możliwość odrąbania kluczowej części ciała demona. Jeśli zaistniał taka sytuacja to wykorzystał ją natychmiast, wzmacniając swój cios jak najpotężniejszą techniką oddechu płomienia. Wiedział co prawda, że Ryosen jest w niebezpieczeństwie, jednak miał nadzieję, że poradzi on sobie i przetrwa na tyle długo aby Tokage mógł zbliżyć się do karku potwora i go przeciąć.

Akcje:
1. Zorientowanie się w terenie i poszukiwanie „ścieżki” na górę
2. Wdrapanie/wskoczenie
3. Próba odrąbania potworowi głowy

Yoshimatsu miał jakiś plan z tym olejem, który wydawał się dobry, ale kobieta mówiła coś o tym, że jest tego bardzo mało, także nie sądziłaby ten plan na pewno mógł zadziałać tak w stu procentach. Skupiła się bardziej na tym by usłyszeć te mały demony, które się tu skryły, także jeśli zdążyła je usłyszeć na czas to jeśli tylko jej wzrok dostrzegł je to zaczęła deptać te demony lub miała zamiar złapać j spod koca, w którym się schował i rzucić na ziemię, a dopiero potem uciąć im głowę [ o ile dały się złapać ręcznie]. Kierowała się powoli do przodu nie chcąc zrobić celowo zranić rannych także musiała uważać na nich jednocześnie starając się znaleźć tego małego gnoja, który ją użarł w ramię.
Starała się go wypatrzeć wzrokiem co było dla niej trudniejsze, ale nie takie niemożliwe do zrobienia, jeśli mały demon ucieknie będzie za nim podążała używając do tego swojego słuchu.

Akcja:
- Hanako depta demona jeśli jest w jej zasięgu lub wyciąga demona spod koca i stara się mu uciąć łeb, ale dopiero wtedy kiedy da się złapać ręką.
- jeśli mały demon ucieknie będzie za nim podążała używając do tego swojego słuchu.

Czując jak jego ręce drżą po ataku w demona zaczął się nerwowo uśmiechać. Czyżby nawet przy użyciu swoich technik nie był w stanie przebić się przez skórę tego plugawego demona? Nic jednak straconego ponieważ tak jak planował potwór zwrócił na niego uwagę. Teraz przyszła pora na to aby wymyślić dalszą część planu, jednak przez piski kobiety z którą wcześniej rozmawiał raczej nie będzie miał dużo czasu na zastanowienie się nad tym co powinien robić dalej. Słysząc że ktoś się zbliża miał niemal pewność iż był to Tokage. Nie było jednak czasu na to by mogli się przegrupować. Cywile których wcześniej uratował byli znów w tarapatach, a on zupełnie nie miał pomysłu jak się za to zabrać. Czy byłby sposób na to aby w jakikolwiek sposób powalić teraz tego cholernego bydlaka?
- Jebać... - Mruknął sam do siebie.
Nie było czasu na to by szukać innych wyrafinowanych określeń na tą sytuację. Był teraz w potrzasku, a jedyne co się teraz liczyło to ocalenie jak największej ilości żyć. Tych które są na tym świecie, jak i tych które dopiero się pojawią. Zielonooki znów z zawadiackim uśmiechem na twarzy ruszył w stronę przeciwnika. Słysząc jak drzewa łamią się pod jego kończynami wiedział, iż najprawdopodobniej będzie szykował się do ataku. Jego plan na tą chwilę był prosty jednak niewątpliwie bardzo ryzykowny. Wiedząc jednak że nie ma wyboru musiał postawić wszystko na jedną kartę i tak też zrobił. Przyjął odpowiednią pozycję i używając siódmej formy oddechu wiatru starał się odciąć ramię potwora lub przynajmniej zbić je z trajektorii ataku. Co prawda kobieta będąca w wozie irytowała go swoją obecnością jednak nie mógł przez to od tak dać jej umrzeć. Wiedząc jak twardy jednak jest przeciwnik był przygotowany na to że jego pomysł, a raczej samobójcza szarża skończy się w bardzo niefajny sposób.

1. Obmyślanie planu
2. Ruszenie na potwora
3. 7 forma

Nie raz się zdarzyło, że podczas pracy zabójca demonów musiał oddać życie aby ocalić innych. Na ten moment jedyne co, to udało się ocalić ludzi. W sumie Ryosen oraz Jin mogli po prostu teraz uciec i mieć nadzieję, że potwór nie dogoni reszty karawany. Niestety pozostał jeszcze jeden wóz, który nie mógł przedostać się dalej zatem ten plan na swój sposób był niemożliwy.
Początkowa radość Tokage, który z łatwością dostał się na cielsko demona szybko przerodziła się w zaskoczenie oraz strach i obawę, gdy spróbował pozbawić potwora głowy. Ledwie małe draśnięcie powstało w wyniku cięcia, które zazwyczaj potrafiło pozbawić głowy. Świadomość, że mizunoto płomieni nie posiada wystarczającej siły, aby uciąć potworowi pysk sprawiła, że zaczął mieć coraz większe obawy o życie swoje oraz osób w najbliższej okolicy. Mimo to nie zamierzał się poddawać. Zerknął szybko na księżyc, próbując określić aktualną godzinę. W oparciu o to chciał na szybko przeliczyć ile czasu pozostało do świtu. Podczas jednej z misji zdarzyło się tak, że Jin celowo przeciągał walkę do pierwszych promyków słońca. Zawsze to był jakiś sposób, jednak las oferował sporo cienia, które mógł wykorzystać przeciwnik gdyby zmienił formę.

Zastanawiając się co począć dalej, po określeniu godziny, Jin zaczął poszukiwać szybko jakiegoś słabego punktu w ciele wroga. Tak wielkie cielsko musiało mieć jakieś słabe punkty. Może zgięcia ciała lub miejsce, w którym kończyny łączą się z tułowiem? Jakiekolwiek miejsce, gdzie ostrze mogłoby się przebić i zadać znaczącą ranę było teraz na wagę złota. Oczywiście podczas obserwacji, chłopak w głównej mierze skupiał się na swoim bezpieczeństwie. Wrócił na siebie uwagę przeciwnika, więc jego priorytetem było unikanie potencjalnych ciosów. Jeśli wymagała tego sytuacja, przeskoczył na jakieś drzewo, kamień lub cokolwiek innego. Gdyby zdarzyło się, że znajdzie jakiś słaby punkt to zaatakuje tam, po upewnieniu się, że będzie to względnie bezpieczne dla jego życia. Zwycięstwo było bardzo ważne, jednak młodzieniec zamierzał zachować życie.

1. Obserwacja: próba określenia godziny i znalezienia słabych punktów przeciwnika.
2. Ewentualne przemieszczenie w celu ochrony własnego życia.
3. Potencjalny atak w słabe punkty o ile takie znajdzie.

Obydwaj byli w dość mocno niekorzystnej sytuacji. Zarówno użytkownik oddechu wiatru jak i ognia użyli swoich cięć na tym kolosie, a on bez chociażby grymasu bólu przyjął to wszystko na siebie, a co więcej przygotowywał się do następnych ataków. W tym momencie obydwaj mogli zacząć powoli tracić morale oraz zdawać sobie sprawę jak bardzo przeceniają swoje możliwości próbując go teraz ściąć, jednak nie mieli innego wyjścia. Ostatni z wozów który nie mógł przejechać nie mógł pójść tak po prostu na stracenie, nie w tym momencie... Nie póki Yuzuka nie da z siebie wszystkiego. Czyżby to był ten zapalnik do działania którego ostatnio tak długo poszukiwał? Czyżby chęć ochrony tych którzy będą następcami jego pokolenia było płomieniem który podsycał całą tą maszynerię w nim? Na tę chwilę mógł szczerze tak powiedzieć. Zdawał sobie sprawę że każdy błądzi i każdy powinien mieć do tego prawo. Dlatego też chciał dać taką możliwość również temu dziecku. Spojrzał chwilę na Tokagę po czym westchnął nieco głośniej. Zdał sobie sprawę, że te jego myśli równie dobrze mogłyby rozbrzmieć z ust mizunoto płomieni. Jeszcze trochę i razem zaczną ratować jakieś wioski i robić inne dobre rzeczy których na pewno Ryosen sam by nie robił. Czyżby to był wpływ tego człowieka na otoczenie? Oby nie.
- Skup się. Następnym cios wyprowadzimy we dwóch. Użyj swojego najsilniejszego oddechu z lewej strony jego szyi, a ja zrobię to z prawej. Do tego czasu skup jego uwagę na sobie - Powiedział do towarzysza.
Nie przepadał za wydawaniem rozkazów, czy też próbach synchronizacji ataku jednak w tym momencie była to ich jedyna opcja która mogłaby posunąć ich do zwycięstwa.
- Chyba że teraz zginę - Po tych słowach brunet ruszył przed siebie.
Poszukiwał miejsca z którego będzie mógł dostać się na ramię potwora, a stamtąd zaatakować frontalnie jedno z jego oczu, a jeśli uda mu się je rozciąć to nawet pokusi się o wejście do środka o ile oczodół jest na tyle duży by mógł się przecisnąć.

1. Refleksja nad własną sytuacją i obmyślanie planu
2. Przekazanie instrukcji Tokage
3. Próba wparowania do czaszki demona