Praca zabójcy demonów nie miała końca. Te brudne i ohydne stworzenia były niczym hydra – gdy zabiło się jednego, na jego miejsce pojawiały się następne. Czy zatem zabijanie ich miało jakikolwiek sens? Oczywiście, że tak. Dzięki temu ludzie mieli nadzieję, że nadejdą dni gdy nie będą musieli obawiać się księżyca a wieczorny spacer będzie uszczuplony o jedno potencjalne niebezpieczeństwo, który ewidentnie te stworzenia były. Tym razem jednak Jin został przydzielony do całkiem innego zadania. Zamiast walczyć bezpośrednio z demonami miał zmierzyć się z wyzwaniem polegającym na eskorcie rannych. Zadanie to wbrew pozorom było o wiele cięższe niż sama walka z plugastwami. Gdy zabójca demonów walczy z nemezis w głównej roli stawia sobie za cel jego zabicia. Oczywiście stara się jak tylko może aby nie zranić postronnych istnień. Teraz jednak było inaczej bo priorytetem nie było zabicia jakiegoś demona a przetransportowanie rannych z jednego miejsca do drugiego oraz obronienie ich przed potencjalnym zagrożeniem. Quest, który na pozór miał być prostszy przy głębszej analizie okazywał się o wiele bardziej skomplikowany niż można było sobie wyobrazić. Jin miał nadzieję, że dostanie przynajmniej towarzystwo, które tak jak i on, postara dać z siebie wszystko. Miło też byłoby zobaczyć jakąś znajomą twarz, która nadal oddycha pomimo tej nieuczciwej walki ze złem.

Posiadając przydzielone zadanie młody Tokage zebrał najpotrzebniejsze rzeczy. Wziął swoje bronie oraz plecaczek, który zawsze ze sobą nosił. Miał w nim jedzenie, trochę wody oraz drobniaki. Nie wiedział ile czasu zajmie podróż w towarzystwie rannych więc wolał być przygotowany na wszystko. Ruszył na miejsce spotkania. Był to zajazd w lesie, gdzie podobno miała czekać karawana. Gdy tam dotarł rozejrzał się. Ocenił jak wiele osób tam jest, w jakim mniej-więcej stanie się znajdują na ten moment oraz czy poza nim widzi jakiegoś zabójcę demonów. Przy okazji wzrokiem wypatrywał też osobę, która miała przewodzić nad przedsięwzięciem. Gdyby udało mu się znaleźć innych zabójców demonów lub osoby odpowiedzialne za eskortę to podszedł do owych osób i się przedstawił, jednocześnie delikatnie się kłaniając. Tokage wkrótce jednak miał się dowiedzieć, że jego towarzysze to znajome mu już twarze.

Bycie zabójcą demonów nie jest to tylko sielskie życie które polega na podróżowaniu i zabijaniu tych przeklętych kreatur. Była to praca, a w dodatku wyjątkowo trudna i niekiedy irytująca. Szczególnie w momencie kiedy tak naprawdę masz wiele innych, o wiele bardziej interesujących rzeczy do roboty. Przykładowo trening oddechu który jest niezbędny do tego aby móc się dalej rozwijać w tym fachu. Tym jednak razem nie mógł odmówić wyruszenia na misję, gdyż rozkazy przyszły z samej góry. Wiedząc jak bardzo ryzykowne byłoby sprzeciwienie się słowom hashiry westchnął tylko pod nosem. Żegnaj wspaniała wolności, witaj praco. Zielonooki udał się niezwłocznie na miejsce zbiórki zahaczając przy tym po drodze do znajomego handlarza aby odebrać swój strój. Ubranie się w standardowy mundur zabójcy demonów było czymś, co każdy zaprzysiężony do tego "klubu". Tak przynajmniej był nauczony od kiedy tylko zdał swój egzamin. Tak więc przebrany już w odpowiednie szaty niezwłocznie udał się do miejsca wskazanego w liście. Gdy zjawił się w sali, w środku były już dwie osoby. Zielonooki spojrzał na nich bez słowa po czym usiadł pod ścianą czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Nie znał tej dziewczyny jednak z mężczyzną zdążył zamienić już parę słów wcześniej. Stąd też jego oszczędność teraz. Wiedzieli jak się nazywają oraz inne najpotrzebniejsze rzeczy. Teraz nie było miejsca na to by zajmować się czczą paplaniną. Nie do końca wiedzieli jaki jest cel ich misji poza tym że będą zajmować się eskortą. Nie było w liście wymienione ile osób będzie obejmować grupa. Być może jest to cała karawana co też znacznie utrudni im przejście niezauważonym pod nosem ewentualnego wroga. Tak wiele niewiadomych pobudzało zarówno ciekawość chłopaka jak i również jego wyobraźnie. W przeciągu chwili zdążył rozważyć kilka możliwych scenariuszy które mogły się zdarzyć tuż po rozpoczęciu zadania. Była to jedna z jego wad, których nabawił się podczas treningów. Zbyt wiele analiz może w końcu unieruchomić go podczas walki. Musi znów skupić się na tym aby zamiast myśleć podczas walki, dać się ponieść mieczowi tak jak liść na wietrze. Wiara we własne ostrze oraz lata treningów wtedy zaowocują i sprawią że będzie w stanie rozciąć niebo jednym machnięciem miecza.

Piękna cisza, którą tak bardzo uwielbiał Jin nie trwała długo. Chwilę po jego dotarciu na miejsce zaczęli dołączać następni uczestnicy ekspedycji, a raczej eskorty. Raptem po chwili zagadała do niego nieznajoma kobieta i się przedstawiła. Korzystając ze samego imienia zdawać się mogło, że albo jest ona przedstawicielką niższej warstwy społecznej lub ukrywa swoje pochodzenie i nazwisko, które być może nie jest powodem do dumy. Nie mając jednak pewności co do pochodzenia Hanako, Tokage potraktował ją tak jakby uznał za równą sobie.
- Tokage Jin – przedstawił się i delikatnie ukłonił, następnie zerkając na nowo poznaną. Posiadała przy sobie broń, więc łatwo można było wywnioskować, że zapewne też jest zabójcą demonów lub kimś, kto wspiera oddziały.
- Nie wiem czy nazwałbym to miejsce w jakikolwiek sposób dobrym, ale tak. Jeśli jesteś tu w sprawie – wskazał kciukiem za siebie na jedną z karawan - to tak, to właściwe miejsce.
Wkrótce potem pojawił się następny łowca potworów, który był już znany Tokage. Wymienili się spojrzeniami i Jin kiwnął mu głową. Miał nadzieję, że ten chociaż podejdzie się przywitać, jednak Ryosen był bardziej oszczędny w słowach i gestach niż ostatnio i po prostu poszedł sobie usiąść. Leniuszek. Całkowicie odwrotnie wyglądała sytuacja gdy pojawił się drugi znajomy, Ishida. Według informacji, które otrzymał Jin, to właśnie ostatni przybyły miał być liderem całej operacji i według Tokage był to prawidłowy wybór. Nie uważał, żeby Yuzuka był odpowiedni na to stanowisko, Hanako nie znał a osobiście wolał nie nadzorować tym wszystkim. Rola lidera w tym zadaniu była bardzo ciężka – to właśnie on miał odpowiadać za wszystkich rannych, których mieli transportować oraz za całe powodzenie misji. W razie niepowodzenia, to na nim będzie leżało największe brzemię za porażkę oraz śmierć obecnych tu osób. O ile oczywiście sam przeżyje bo łatwo się nie zapowiadało.
- Miło Cię widzieć – powiedział do przewodniczącego wycieczki posyłając mu jednocześnie lekki uśmiech. Gdy miał już podpytać starego znajomego jak mu minął ostatni czas, ich rozmowa została przerwana przez kobietę. Jej strój jasno wskazywał, że należy do korpusu. Zapach natomiast szybko uświadamiał, że nie jest raczej zabójcą a medykiem. Cóż, dość oczywiste było, że ktoś taki przyda się w tej grupie, w końcu mają eskortować rannych. W ciszy i spokoju wysłuchał co ma do powiedzenia kobieta, zaczynając się zastanawiać co poradzić w tej sytuacji. Gdy opuściła grupę zdecydował się wypowiedzieć na samym początku.
- Pozwolę sobie zabrać głos jako pierwszy. Jestem Tokage Jin, Mizunoto płomieni. Osobiście uważam, że ostateczna decyzja należy do przywódcy – tutaj spogląda na Ishidę – jednak pozwolę sobie zasugerować rozwiązanie, które w mojej opinii jest jednym ze scenariuszy, który warto rozważyć. Może zabrzmi okrutnie to co powiem, ale moim zdaniem powinniśmy zamienić wozy miejscami i jasno ustalić priorytet. Ułożenie rannych w pierwszym i piątym a leków w ostatnim wozie to słaby pomysł. Lepiej byłoby wrzucić je w środek karawany tak, abyśmy mieli blisko to, co naprawdę musimy bronić. Proponuję zatem przełożenie wozu pierwszego, piątego i dziesiątego na pozycję czwartą, piątą i szóstą tak aby znajdowały się w środku karawany. Na przód oraz tył damy po jednym strażniku natomiast w środek przed czwarty wóz następnego. Ostatnia osoba pójdzie za szósty wóz. Dzięki temu przy najważniejszych wozach będziemy mieli największą obstawę a osoby z przodu i z tyłu będą mogły w razie czego dołączyć oraz ostrzec nas przed ewentualnym niebezpieczeństwem. Dodatkowo z boku będzie to wyglądać tak, jakbyśmy po prostu równo podzielili siły tworząc łatwy łańcuch komunikacji poprzez zbliżone odległości. Wiem, że pozostawianie wozów z martwymi trochę na pastwę demonów to nie odpowiedni pomysł, ale naszym priorytetem powinna być obrona żywych. – Po tych słowach Jin rozejrzał się po ekipie, zatrzymując swój wzrok w ostateczności na Ishidzie. Następnie rzucił w jego kierunku - Ostateczną decyzję pozostawiam jednak Tobie Ishida-san. Po tych słowach ponownie się rozejrzał po pozostałych zastanawiając się jakie mają pomysły.

Ryosen nie miał zamiaru uczestniczyć w rozmowie trójki zabójców. Wolał trzymać się na uboczu i przysłuchiwać temu o czym rozmawiają. Z tego co udało mu się do tej pory ustalić osoba którą przybyła tutaj jako ostatnia znała się z pozostałą dwójką. Dobrze się składa w takim razie że to on będzie dowódcą tej grupy. Znajomość ludzi to bardzo ważna cecha. Miał jednak nadzieję że zna ich z czegoś innego niż tylko czczego gadania i imprezowania w karczmach. Określenie potencjału bojowego grupy i odpowiednie zarządzanie ich mocnymi stronami to cecha którą mogą odznaczyć się najlepsi dowódcy. Po chwili do pomieszczenia weszła jeszcze jedna kobieta. Zdawała się o wiele bardziej przejęta całą tą sytuacją niż grupa zebrana w tym pomieszczeniu. Najwyraźniej to właśnie ona miała o wiele dokładniej opowiedzieć im o celu tego zadania i ich roli. Yuzuka skupił więc swoją uwagę na kobiecie ubranej w mundur korpusu. Słysząc jej słowa zdał sobie sprawę jak bardzo pod górkę będą mieli. Podróż w tak dużej karawanie nie będzie łatwym spacerkiem szczególnie jeśli mają na pokładzie rannych. Tak jak trupy oraz medykamenty mogliby w krytycznej sytuacji zostawić, tak z żywymi osobami nie zdolnymi do dalszej walki byłoby im o wiele ciężej. Nim Ryosen zdążył cokolwiek powiedzieć, Tokage zwrócił uwagę na dość nielogiczne ułożenie wozów. Zielonooki skinął głową w geście aprobaty po czym spojrzał na członkinię korpusu która wtajemniczała ich w cel misji.
- Demony które za wami podążały zostały zabite czy tylko odciągnęliście ich uwagę trupami? Warto pamiętać że Ci "padlinożercy" są też przy okazji drapieżnikami. Jeśli raz złapali trop będziemy w niezłych tarapatach zostawiając to przypadkowi - Po tych słowach westchnął.
Martwi zawsze byli ciężarem dla żywych. Zabójca demonów powinien w pierwszej kolejności dbać o własne życie, ponieważ jak dobrze wiadomo jeśli sam umrze nie ocali nikogo. Wiezienie całych wozów trupów wiązało się tylko ze zmniejszeniem ich mobilności oraz zwiększeniem ryzyka ataku.
- Jeśli nie chcecie aby te ścierwojady zbrukały ciała waszych towarzyszy po prostu je spalcie. Macie tutaj mizunoto płomienia więc pewnie nie będzie to dla niego większym problemem - Dodał po chwili wskazując na Jina.
- Pamiętajcie że jesteśmy na wojnie z tymi potworami, a one nie grają według naszych reguł. Od samego początku jesteśmy na przegranej pozycji dlatego dokładanie sobie problemów to coś na co nie możemy sobie pozwolić - W tym momencie przeszedł obok kobiety pachnącej ziołami i wyszedł z pomieszczenia.
Skierował się w stronę karawany i usiadł nieopodal. Spojrzał na ludzi z którymi będzie teraz podróżował po czym zajął się sprawdzaniem swojego ekwipunku. Skoro za godzinę wyruszają wolał być gotowy.

Jin wysłuchał wypowiedzi pozostałych członków drużyny z zainteresowaniem jednocześnie zastanawiając się nad jak najlepszymi pomysłami odnośnie podróży. Każda idea, nawet głupia mogła okazać się przydatna. Podobnie sytuacja miała się z Ryosenem, który zaproponował spalenie martwych. Z jednej strony warto było rozważyć te opcję, z drugiej jednak były lepsze zastosowania dla martwych ciał tak jak na przykład późniejsze użycie ich jako przynęty na demony i poruczenie kilku na pastwę losu. W tej sytuacji ciała nie miały zbyt wiele do powiedzenia w ramach przeciwstawiania się temu pomysłowi (bo już nie żyły!) zatem warto było pamiętać o takiej opcji. Dodatkowo podobnie jak Ishida, Jin nie był w stanie spalić na tyle potężnego płomienia w krótkim czasie aby pozbyć się ciał i nie doprowadzić do zjedzenia ich przez demony. Pozostając już do końca w ciszy, Tokage usiadł i zaczął medytować aby się wyciszyć i przygotować do podróży. Wiedział, że nie będzie to łatwa wyprawa więc korzystał z ostatnich momentów przed burzą. Gdy już byli gotowi na ruszenie zerknął jeszcze w kierunku słońca a następnie na cień aby określić, która mniej więcej godzina jest. Dzięki temu chciał ocenić ile czasu mają jeszcze do zmierzchu czyli potencjalnego ataku demonów.

Gdy nadszedł czas ruszać, Jin zaczął się zastanawiać jak najlepiej będzie rozłożyć towarzyszy. Ishida nie zaproponował rozwiązania odnośnie tego kto gdzie ma iść zatem Tokage zdecydował się ponownie przejąć inicjatywę, jednocześnie zaznaczając, że nie jest liderem i to jedynie przykład. Zagadał do Ishidy.
- Nie zamierzam się wtrącać z zarządzanie wyprawą bo to nie moja rola i mam nadzieję, że nie masz mi tego za złe Ishida-kun – po tych słowach spojrzał na towarzysza i trzymając prawą dłoń na rękojeści po chwili zaczął kontynuować wypowiedź.
- Pozostała nam jeszcze jedna, dość istotna rzecz do ustalenia. Kto gdzie jedzie. Pozwolę sobie zasugerować rozwiązanie. Uważam, że Hanako jako medyk powinna kręcić się w okolicy wozów w rannymi. Ryosen najlepiej według mnie sprawdzi się do osłaniania pleców w ostatnim wozie. To zdolny wojownik, współpracowałem już z nim i myślę, że nas nie zawiezie. Co do przodu oraz wsparcia w okolicy Hanako to myślę, że najlepiej będzie jeśli ja udam się przodem a Ty będziesz blisko niej. Uważam Cię za lepszego szermierza niż siebie samego, więc myślę, że najlepiej będzie jeśli będziesz kręcił się w okolicy najważniejszych wozów i medyków. – Zaproponował, oczekując na reakcję lidera. Chcąc lub nie wywierał trochę na nim nacisk cały czas podrzucając swoje pomysły. Nie chciał by tak było jednak obudził się w nim nagle duch przywódcy. Widząc tych wszystkich martwych oraz rannych zamierzał dać z siebie jak najwięcej i zapewnić bezpieczeństwo jak największej liczbie osób, nawet gdyby kosztowało go to życie. Jeśli Ishida nie miał nic przeciwko jego sugestii to poinformował Hanako oraz Ryo o tym jakie miejsca mieli zająć a samemu udał się do pierwszego wozu i usiadł obok woźnicy. Jeśli jednak lider zasugerował coś innego to Jin przeprosił za zarozumialstwo i wykonał polecenia i udał się do tego wozu, który zasugerował Yoshimatsu. Siedząc już na miejscu skupił się na zadaniu. Nie zamierzał rozmawiać jakoś szczególnie z woźnicą a zamiast tego skupił swój wyczulony słuch próbując wyłapać wszystkie zagrożenia, jakie mogły ich napotkać. Demony to jedno, ale na wóz z medykamentami mogli połasić się również bandyci.

Doskonale wiedział po co ciągnęli ze sobą te ciała. Każdy zasłużył na godny pochówek, a ich rodziny na to by móc po raz ostatni pożegnać się z bliskimi. W tej jednak sytuacji uważał że wszystkie te osoby po prostu nie zdają sobie sytuacji jak bardzo przez to ryzykują własnym życiem. Trupy może i odciągną uwagę demonów na chwilę, jednak nie wszystkie te bestie są na tyle nierozgarnięte aby ślepo biec za truchłem, kiedy ucieka przed nimi żywy człowiek. Jako zabójcy powinni zdawać sobie sprawę z tego. Nie miał nic więcej do dodania gdy tylko usłyszał tłumaczenia odnośnie deszczu i oddechu ognia. Westchnął tylko głośno i teatralnie zasłonił twarz ręką. Wyglądało na to że będzie to długa podróż. Nim jednak udał się w swoją drogę postanowił wysłuchać do końca swoich towarzyszy, a właściwie to Tokage, bo póki co jedyny podejmował istotne dla tego zadania tematy.
- Takimi pochwałami nie zbawisz świata świętoszku - Mówiąc to uśmiechnął się lekko.
Cały czas bawiło go to naiwne podejście do świata którym cechował się Tokage. Czyżby tak naprawdę żyli w dwóch różnych światach. Nie sprzeciwiając się jednak w żaden sposób jego słowom udał się do ostatniego powozu. Już na samym początku podróży można było usłyszeć jęki demonów które zwabione zapachem martwych oraz rannych osób nie miały zamiaru rezygnować z tego szwedzkiego stołu.
- Dlatego właśnie nienawidzę tej pracy... - Mruknął sam do siebie.
Spojrzał na kobietę w ciąży która z oddaniem patrzyła na osobę leżącą w środku pojazdu. Najprawdopodobniej wśród zwłok znajdował się jej mąż.
- Kolejna głupia która ryzykuje życiem nie tylko swoim ale i dziecka - Pomyślał zdenerwowany.
Czy w tej karawanie znajdzie się chociaż jedna trzeźwo myśląca osoba? Ryosen nie miał teraz czasu na przemyślenia. Kiwnął głową do woźnicy po czym przeszedł na tył powozu. Stanął nieruchomo i położył dłoń na rękojeści miecza. Wsłuchiwał się w otoczenie aby określić czy demony są daleko od nich. Gdy tylko znajdą się w zasięgu wzroku chłopaka, ten zamierzał przejść od razu do ofensywy by pozbyć się przynajmniej tych początkowych problemów.

Szybka akceptacja drużyny na pomysł Jina napawała chłopaka optymizmem. Trochę się obawiał braku zaangażowania Ryosena oraz Hanako. Co do tego pierwszego to wiedział, że nie jest on szczególnie rozmowny i pewnie ograniczy pracę do minimum jednak co do nowopoznanej Ne miał jeszcze jakieś oczekiwania. Czy spełni te oczekiwania czy zawiedzie, czas pokaże. Całe szczęście Yoshimatsu jako lider grupy troszkę podbijał średnią dzięki czemu Tokage nadal gdzieś tam miał nadzieję na sukces. Oczywiście mimo pasywnej postawy medyka oraz obrońcy ostatniego wozu nadal ufał, że poradzą sobie i nie zginą od tak. Po chwili przemyśleń zabójca płomieni zdecydował się na wyzbycie myśli w tym temacie oraz na skupienie się na tym co miało teraz największe znaczenie – na obronie wozów oraz ludzi i towarów.

Zgodnie z tym Jin usiadł obok woźnicy przy pierwszym wozie. Nie zamierzał w żaden sposób jakoś szczególnie skupiać się na rozmowie. Uważał, że czym mniej dowie się o nim tym lepiej dla nich obojga. W tej sytuacji obaj mogli skończyć martwi a czym większa znajomość tym większe cierpienie i smutek. Oczywiście śmierć nieznajomego, który został zabity z ręki demonów również boli, jednak nie tak jak śmierć kogoś, kogo znamy. Kogoś, kto miał rodzinę, żonę, syna, córkę, wnuka czy kogokolwiek innego. Zachowując zatem ciszę i skupiając się na dźwiękach dookoła Jin w końcu wyłapał, że mają towarzystwo. Nie był tym zaskoczony, bo tyle wozów z martwymi ciałami to nie lada uczta dla demonów. Całe szczęście gromadka, która się kręciła nie była zapewne zbyt silna i po prostu wolała poczekać na rozwój wydarzeń. Z jednej strony faktycznie Mizunoto płomieni mógłby ruszyć się nimi zająć. Poza pozostawieniem wozu na samopas był jeszcze drugi problem – liczebność. Chłopak nie był w stanie określić ile jest potworów więc nawet jeśli były słabe, to w pewnym momencie liczebność mogłaby go przytłoczyć a to skończyłoby się źle. Jego celem nie było mordowanie demonów a ochrona karawany i na tym zamierzał się skupić. Mimo to uznał, że warto poinformować towarzyszy. Przywołał swojego kruka, a następnie przekazał mu polecenia.
- Przekaż proszę moim towarzyszom informację. W okolicy czai się już trochę demonów. To słabsi przedstawiciele gatunku, czekający na okazję. Nie wiem ile ich jest ale nie warto ryzykować ataku, przynajmniej tak myślę. Dodatkowo ten wyjący może być kimś silniejszym więc warto uważać. Powiedział do swojego zaufanego towarzysza po czym szybko dodał.
- Wróć potem z ewentualnymi odpowiedziami. Leć blisko wozów aby nie narazić się na atak demonów. I uważaj na siebie.- Po tych słowach uśmiechnął się delikatnie do niego i ruchem głowy nakazał ruszać zerkając momentalnie przez ramię, wzrokiem odprowadzając go.

Nieoczekiwanie głos zabrał woźnica, który do tej pory nie odzywał się wcale. Było to nie lada zaskoczenie. Co prawda Jin nie chciał z nim nawiązywać przyjaźni lub dowiadywać się o jego rodzinie i bliskich, jednak rozmowa na temat aktualnej sytuacji była jak najbardziej na miejscu. Przynajmniej krótka pogawędka.
- Zrobimy wszystko aby ochronić tamte wozy jak i wszystkie pozostałe. – odpowiedział po czym zaczął się przez moment przyglądać woźnicy. Ten mocno naciągnięty kaptur był niesamowicie podejrzany. Dodatkowo głos, kobiecy. Tokage był dość mocno zaskoczony słysząc, że wóz prowadzi kobieta.
- Czy my się skądś nie znamy przypadkiem? – zapytał po chwili. Lewą rękę położył na rękojeści jakby z obawy przed odpowiedzią.

Od samego początku czuł że transportowanie tych wozów z trupami to nie jest dobry pomysł. Nie dość że wydłużają karawanę przez co o wiele trudniej jest się komunikować, to jeszcze dodatkowo narażają ich na niebezpieczeństwo ze strony demonów. Gdyby zaprzęgli konie wykorzystane do tej bezsensownej pracy i pozwolić im na szybszy transport rannych ich zadanie poszłoby zdecydowanie sprawniej. Nikt jednak nie podzielał jego zdania, a co więcej te fajtłapy nie potrafiły nawet spalić tych ciał. Czy w ogóle cała ta ekspedycja ma szansę na powodzenie? Rozmyślając tak nad tym usiadł obok woźnicy. Z zamyśleń wyrwał go lament ciężarnej kobiety. Najprawdopodobniej ojcem dziecka była osoba która zginęła podczas trwania tej wyprawy. Nie udało mu się jednak ustalić żadnych więcej szczegółów ponieważ nim zdążył się wygodnie rozsiąść i skupić na swojej pracy, kobieta uwiesiła na jego rękawie. Było to bardzo irytujące, jednak zielonooki próbował z tym wytrzymać. Byli teraz na misji i nie mógł sobie pozwolić na to by takie zachowanie postronnych osób wpływało na jej przebieg. Było tak do czasu kiedy całkowicie zakłóciła jego skupienie nie pozwalając mu nawet usłyszeć własnych myśli. Ryosen spojrzał z powagą na kobietę nie kryjąc specjalnie niezadowolenia na swojej twarzy.
- Zamknij się chociaż na chwilę i pozwól nam pracować. Chyba że chcesz abyśmy wszyscy skończyli w ten sposób jak Ci tutaj - Mówiąc to wskazał na trupy znajdujące się na wozie.
Nie były to zbyt miłe słowa, jednak musiał postawić wyraźną granicę. Spoufalanie się z ludźmi może przysporzyć każdemu z nich o wiele więcej bólu niż to było im w tej chwili potrzebne. Miał nadzieję że przez wilgoć w powietrzu zapach trupów się tak bardzo nie rozejdzie po okolicy, a lamentowanie kobiety stłumione przez krople spadające z nieba. Było to co prawda pobożne życzenie, a jak dobrze wiadomo z demonami wcale nie jest tak łatwo jakby wszyscy sobie życzyli. Tak samo będzie na pewno też w tym wypadku. Po to właśnie są zabójcy, by móc przekuwać modlitwy ludzi w rzeczywistość i pozbywać się tych plugawych pomiotów. Yuzuka może nie należał do obrońców sprawiedliwości tak jak reszta jego kompanów, jednak sumiennie wywiązywał się z obowiązków eksterminacji demonów. Teraz też, po uciszeniu kobiety starał się skupić swoje zmysły. Nie chciał by przez jego brak czujności jakiś wróg się do nich zakradł.

Podróż w towarzystwie tylu demonów oraz wozów była niezwykle wymagająca z wielu powodów. Jednym z nich była konieczność opieki nad nadmiarową ilością osób oraz rzeczy. Gdy kruk szczęśliwie wrócił do swego przełożonego, Jin uśmiechnął się tylko delikatnie do niego po czym powrócił do swych obowiązków. Sytuacja z woźnicą natomiast przybierała coraz ciekawszy obrót spraw. Widząc na jej ciele bandaże, które były przesiąknięte krwią Tokage zrozumiał, że zapewne też brała udział w walce. Dodatkowo krew mogła do nich przyciągać demony, co jednak nie było w tej chwili aż tak sporym problemem. Ta krew oczywiście, bo demony to spory kłopot, jednak gdy wokół tyle trupów i rannych to jedna osoba z bandażami przesiąkniętymi krwią nie robi żadnej różnicy.

Gdy zabójca demonów miał już odpowiedzieć na pytanie woźnicy, wstrzymał się na chwilę, aby się zastanowić. Nim jednak zebrał myśli, sama pytająca jej udzieliła co ucieszyło młodzieńca. Jeszcze przez chwilę zagłębił się w to pytanie myśląc, czy byłby w stanie poświęcić swój żywot dla tych ludzi. Nie znał większości z nich i ich obecność lub jej brak na tym świecie nie zrobiłaby mu zapewne żadnej różnicy. Z drugiej jednak strony był zabójcą demonów i jego celem było zabijanie tych potworów. Czy jednak jego śmierć aby ochronić innych miała sens? Jeśli umrze w walce z demonem podczas obrony niewinnych to oni i tak zapewne zginą – jednak gdy uda mu się przetrwać to zawsze będzie mógł pomścić tych, którzy zmarli i zająć się innymi demonami. Im dłużej nad tym rozmyślał, tym bardziej sobie uświadamiał, że żadna odpowiedź na takie pytanie nie jest poprawna. To tak jakby narzeczona spytała czy dziewczyna, którą widzieliśmy na mieście i niby była podobna do niej była ładna czy nie. Co odpowiesz to i tak będzie źle.

Gdy Tokage chciał już ponownie zapytać o to czy się skądś znają, sytuacja przybrała bardzo dynamiczny obrót, uświadamiając zabójcę, że rozmowa faktycznie była błędem i powinien w ciszy skupić się na robocie. Jego towarzysz został błyskawicznie powalony na parkiet przez demona. Nie czekając ani chwili zabójca wyskoczył w kierunku demona, lądując kawałek od niego. Po drodze wziął głęboki oddech przygotowując się do wykonania ataku. Prawą ręką sięgnął w kierunku swego ostrza nichirin a następnie wykonał technikę oddechu.

W zależności od tego jak usytuowana była głowa stwora, Jin wykonał albo pierwszą albo drugą technikę. Jeśli głowa demona była równolegle do podłoża, to użył drugiej aby odciąć mu głowę, natomiast gdyby była prostopadle, to pierwszej. Podczas używania technik oczywiście uważał na kruka aby go nie zranić.

- Honō no kokyū… – szepnął pod nosem, następnie wymawiając nazwę formy, po czym wykonał atak zgodny z położeniem głowy demona w stosunku do ziemi. Jego głównym celem było ucięcie głowy najszybciej jak to tylko możliwe. Jeśli mu się to udało i pozbył się go jednym ruchem, to zachowując oczywiście czujność czy nie zbliża się inny przeciwnik, podniósł swojego kruka po czym wrócił z nim szybko na wóz. Gdyby jednak zbliżali się do niego kolejni wrogowie, to zapewne podejmie walkę.

Kiedy kobieta w końcu zamilkła Ryosen w końcu skupił się na pracy. To co usłyszał sprawiło, że na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech który najprawdopodobniej wywołany był bardziej zdenerwowaniem niż radością. Trzymając rękę na rękojeści swojej katany patrzył w stronę z której dobiegał ryk. Wiedział, że jeśli chcą w spokoju dalej podróżować będą musieli pozbyć się ogona. W tym też czasie do wozu w którym się poruszał dotarł kruk jednego z jego towarzyszy. Słysząc jak wygląda cała sytuacja westchnął lekko pod nosem. Czasami najłatwiej było podjąć te najprostsze decyzje, jednak postępowanie słusznie niestety było w jego przypadku ważniejsze. Wiedział doskonale, że jest to działanie wbrew sobie jednak po tym gdy został członkiem korpusu zabójców demonów, jego zdanie zeszło na boczny tor, teraz najważniejsze było zadowolenie mistrza. Kolejną sprawą była ta przeklęta kobieta w ciąży. Gdyby ją tu teraz tak zostawił pewnie ciężko byłoby mu się po tym pozbierać. Mimo tego że raczej nie przywiązywał się do ludzi z którymi miał do czynienia zdawał sobie doskonale sprawę z tego jak ważne jest kolejne pokolenie. Mimo tego że sam nigdy nie myślał nad potomstwem wiedział, że kiedyś będzie musiał przekazać komuś swoje miecze by mógł kontynuować jego wolę. Czując jak wspomniana wcześniej kobieta trzyma go za rękaw i znów zaczyna głośniej lamentować pokręcił głową. Że też w takim momencie nie miała nic lepszego do roboty.
- Nie pozbędę się tego zagrożenia jeśli mnie nie puścisz... Chyba że mam iść z Twoją ręką - Mówiąc to uśmiechnął się do niej.
Każdy w tym momencie pewnie zrozumiałby o czym mówił Ryosen. Po tych słowach wyrwał się z uchwytu kobiety i ruszył w kierunku z którego dobiegał ten ryk. Obstawiał, że inni poinformowani przez kruka pewnie też tam będą, dlatego zachował szczególną ostrożność by przypadkiem nie wbiec komuś pod ostrze czy też nie nadziać się na mniejsze demony. Jego główny celem był ten stwór który wydawał te przeraźliwe dźwięki. Domyślał się, że będzie on dowódcą tej grupy. Chciał w pierwszej kolejności się go pozbyć, by w cudzysłowie strącić głowę tej grupy jednak wtedy zdał sobie sprawę z tego, że może była to istota która sprawiała iż te mniejsze kreatury nie rzuciły się jeszcze na ich konwój. Mając to na uwadze postanowił w pierwszej kolejności zająć się tymi mniejszymi stworami. By odciąć im głowę korzystał głównie ze swojego stylu niten'ichi-ryū wspierając się przy tym w cięższych sytuacjach oddechem wiatru, a konkretniej jego czwartej formy. Dopiero po tym gdy upewni się, że w pobliżu nie ma żadnych więcej mniejszych demonów ruszy na pomoc w walce z głównym wrogiem którego ryku ciągle nasłuchiwał.