Izakaya

Re: Izakaya — Sob Kwi 13, 2024 2:26 pm

Ostatnimi czasy Sekomura dość dużo podróżował z miasta do miasta. Ciągle gdzieś go wysyłali na patrole, nie miał zbytnio czasu na odpoczynek. Fakt że sam pomaga gdy ktoś go poprosi też nie jest na jego korzyść. Niektórzy by go nazwali chodzącym trupem. Idzie przed siebie i nie myśli. W końcu jednak ma dzień odpoczynku, więc idzie się odprężyć. Ludzie przechodzący obok definitywnie patrzyli na niego z obrzydzeniem lub zaniepokojeniem. Szedł więc do przodu, myśląc przy którym sklepie się zatrzymać. Z każdego wylatywały jakieś ładne zapachy, jednak jeden z nich przykuł uwagę rudego. Ruszył więc za zapachem, nie patrząc zbytnio jak idzie. Skupiony był za bardzo na jedzeniu i jego pięknym zapachu. Nie zważał jak idzie, przez co nie wiedząc kiedy poczuł jak potyka się o coś i zaczyna upadać. Miał już uderzyć twarzą o ziemię, był na to przygotowany, lecz ku jego zaskoczeniu nie był. Został przez kogoś złapany, by być po chwili ustawionym do pionu. Sekomura popatrzył się swoim zmęczonym wzrokiem na rozmówcę, dość wysokiego mężczyznę. Kiwnął mu lekko głową, po czym zmęczonym głosem odpowiedział
- Już jest dobrze, dziękuję za złapanie. Można rzec że zapach tutejszej okolicy zaciągnął mnie w zamyślenie - odparł zabójca, przyglądając się rozmówcy. Widząc że po chwili zaczął czegoś szukać też popatrzył się po ziemi. Widząc jakiś kapelusz leżący pod krzesłem odparł tylko
- Jeśli szukasz kapelusza to leży pod twoim krzesłem - odparł. Niestety zaciągnął się właśnie dymem, który był wydmuchiwany ciągle przez Kazumę. Dopiero teraz był w zasięgu rażenia. Odkaszlnął, łapiąc oddech świeżego powietrza

Re: Izakaya — Sob Kwi 13, 2024 2:54 pm

Czerwone włosy? Raczej rzadko spotykane, hm... Uniósł jedną brew lekko ku górze, rzadko kiedy spotykał kogoś o innym kolorze włosów, to dość rzadkie zjawisko jak na niego, ale i równie ciekawe, bo był to cechy, które wtedy najczęściej zapamietywał gdy kogoś już takiego spotkał, no chyba, że jakaś cecha charakteru mocno się wyróżnia, to wtedy też łatwo zapamiętać, jakby nie było.
- Uważaj na następny raz bardziej - odrzekł zatroskanym tonem, co jak co, ale chodzenie z głową w chmurach nie będzie zbytnio pomocne, zwłaszcza jak się wpadnie na jakieś drzewo bądź inną osobę, nic miłego.
- Och, dzięki, szukałem go - odrzekł i sięgnął po kapelusz lekko go strzepując z nadmiaru kurzu, a potem nałożył go na swoja głowę, rozsiadł się też wygodniej na ławce, choć z jego długimi nogami to było dość problematyczne. Niestety wysoki wzrost miał swoje wady czego nie dało się ukryć.
- Może zechcesz dołączyć? Postaram się dmuchać dymem w innym kierunku, zwą mnie Kazuma, a ciebie nieznajomy? - odrzekł unosząc kapelusz w geście powitania. A następnie ręką zaprosił go do swojego stolika, jeżeli miał ochotę do niego dołączyć, wspólny posiłek smakuje lepiej niż w samotności.
- Masz ciekawy kolor włosów, niespotykany - dodał po chwili z zamyślaniem w głosie. Czerwień to nie jest coś co spotyka na co dzień, raczej widuje brązy, blond albo jakieś odcienie czerni na głowie. Sam był tego przykładem, w końcu miał ciemne włosy i jedyne co go wyróżniało to spory wzrost jak na człowieka w tych stronach co niekiedy robiło za atrakcje i wcale mu się to nie podobało. Zaciągnął się kiseru powoli, a następnie wypuścił przez usta starając się by dym poszedł gdzieś bookiem, ale szczerze powiedziawszy nie miał na to wielkiego wpływu, gdyż nie wiedział w którym kierunku zawieje wiatr, dlatego też postarał się na tyle ile mógłby dym leciał w innym kierunku, a resztę zostawił matce naturze z nadzieją, że będzie z nim współpracowała.

Re: Izakaya — Nie Kwi 21, 2024 9:22 pm

Sekomura westchnął lekko. Może i powinien uważać ale też rozmówca powinien uważać jak swoje długaśne nogi wystawia
- Może, ale też przez coś musiałem przepaść. Uważaj jak wystawiasz swoje nogi na przyszłość. To że jesteś wysoki nie daje ci forów w życiu - odparł jak gdyby nigdy nic rudowłosy. Po tym popatrzył na kapelusz - Myślałeś może żeby go na sznurek zawiesić? Nie będzie ci wtedy tak spadał - noszenie kapelusza to jednak ciężka sprawa, więc trzeba go pilnować
Na propozycję by dosiąść się Sekomura zastanowił się przez chwilę, przez ułamek sekundy, lecz stwierdził że nie chce sobie truć organizmu siedząc przy palaczu, oraz miał inne, ważniejsze sprawy do załatwienia niż siedzenie z losowo poznanym gościem na ulicy. Może gdyby miał lepszy humor, i nie był w takim pośpiechu to by siadł. Ale dzisiaj nie miał na to ochoty, ani czasu. Odwrócił się więc do kapelusznika
- Wiem, nie pierwszy raz słyszę o tym że mam niespotykany kolor włosów, niestety nie mam czasu, muszę jeszcze parę spraw załatwić, więc sorry, ale nie zostanę tutaj z tobą o nienajomy by pogawędzić
Po tym zabójca pioruna ruszył dalej przed siebie by pomagać potrzebującym i zabijać demony

z/t

Re: Izakaya — Pon Kwi 22, 2024 10:34 am

Kazuma nie spodziewał się takiej opryskliwości ze strony chłopaka więc poczuł się mocno zmieszany przez jego słowa. Chciał mu jedynie pomóc. Także nie zrozumiał jego słów jakoby to była jego wina. Dziwne.
- P-przepraszam nie chciałem - wydukał po chwili lekko wstrząśnięty. Na drugą część zdania jedynie podkręcił głową na nie. Lubił swój kapelusz a gdyby dodał do niego sznurek to by stracił swój urok. A to w nim lubił właśnie najbardziej.
- W porządku... - Spoglądał na sylwetkę nieznajomego jak odchodzi a sam Kazuma poczuł się zniesmaczony całą tą sytuacją. Odpalił sobie kiseru i zaciągnął się dymem do płuc a następnie powoli wypuścił go przez usta. Osobliwych ludzi spotyka to na pewno. W trakcie palenia stwierdził, że coś na szybko się, a potem sam zebrał się w sobie i poszedł w swoją stronę. A nuż kolejne osoby, które spotka będą nieco bardziej mile, czas pokaże.

z/t

Re: Izakaya — Sob Maj 11, 2024 10:10 pm

- Ależ doskonale o tym wiem, mój drogi Kagari.. - odpowiedziała z łagodnym uśmiechem. Słuchając całej jego wypowiedzi, śledząc ametystowymi ślepiami każdy, nawet najdrobniejszy gest, uśmiechając się przy tym życzliwie. Choć bardziej skupiała się na jego głosie, był taki przyjemny dla ucha. Zwłaszcza z jej wyczulonym zmysłem słuchu. Chyba mogłaby go słuchać godzinami, nawet jak by opowiadał bajki dla dzieci czy czytał jakąś wyjątkowo nudną książkę. Kiwała potakująco głową co jakiś czas, pokazując mu całą swoją mową ciała że słucha go z zainteresowaniem. Bo tak przecież było! - Rozumiem doskonale jak twoje życie wyglądało zanim wstąpiłeś do korpusu.. jesteśmy z tej samej klasy jak by nie patrzeć.. mój starszy brat żył takim właśnie życiem każdego dnia.. choć przyznaj szczerze.. - uśmiechnęła się do niego tajemniczo. - ..to życie.. wcale nie jest takie złe.. może pomijając fakt że nie mamy w nim żadnej stabilności.. czasu by założyć rodzinę.. przejmować obowiązki naszych rodów.. a każda noc.. może być ostatnią.. to jednak jest w tym życiu coś.. niesamowitego.. tajemniczego i niebezpiecznego.. ale jednocześnie pozwalającego się wybić ponad szarość poprzedniego życia.. - w głosie dało się słyszeć ekscytację gdy o tym mówiła. Chyba na prawdę przywykła do tego jak miało jej życie wyglądać. Może późno do niej to dotarło, w końcu straciła już tak wiele! Ale co cię nie zabije.. to sprawi że staniesz się silniejszym! Trudniejszym do zajebania następnym razem!

Jego uśmiech mógł by skupić na sobie jej uwagę doszczętnie, był taki trochę jakby wyrachowany? Może tajemniczy. Z pewnością sprawił że ametystowe oczy zatrzymały się na jego twarzy na dłużej. I tylko dlatego nie dostrzegła tego złodziejskiego ruchu ręką, kradnącego kolejny patyczek przed nią z talerzyka.

"Masz całkowitą rację, lubię igrać z ogniem. W końcu życie to nie tylko walka i poważne rozmowy."
Uśmiechnęła się lekko na jego słowa. Dobrze zauważyła jego psotny charakter. - Nie mogę się z Tobą nie zgodzić.. nie samymi treningami i walkami człowiek żyje. Gdzieś musi być miejsce na sake i dobrą zabawę.. żeby pomóc nam docenić to o co tak bardzo walczymy każdej nocy.. - przytaknęła mu przesuwając opuszką środkowego paluszka po krawędzi czarki, zbliżając po chwili dłoń do twarzy i zlizując tą odrobinę z opuszka.
"W końcu ile można się opierać smakom ulubionych przysmaków, prawda?"
- Nigdy nie twierdziłam że trzeba tak robić.. powinno się czerpać z życia garściami.. chwila.. to moje! - wskazała na patyczek z kulkami zbliżający się do jego ust. Oczywiście nie było złości w jej słowach a tym bardziej w geście wskazania palca na patyczek z kuleczkami. - Tak się chcesz bawić? Nie znasz nocy ani chwili kiedy ja ci coś ukradnę mądralo.. nawet nie zauważysz kiedy.. w końcu pioruny są znane z szybkości i zręczności.. - puściła mu figlarnie oczko. Ciężko powiedzieć czy haczyło to o obietnicę czy groźbę.. mogło być po trochu z każdego.
"Myślisz, że nie mam przewagi?"
- To zależy o czym tak na prawdę mowa.. przewagę można mieć.. można ją stracić.. ale można ją też przejąć.. możesz nade mną górować.. teraz.. ale co będzie za chwilę? Tego przecież nie wie nikt.. może ostatecznie będziesz musiał wywalczyć sobie na nowo tą przewagę.. wszystko jest możliwe.. ale czy ta niepewność nie jest w jakimś stopniu.. intrygująca.. Kagari? - rzuciła z rozbawieniem, nie kryjąc zadowolenia w głosie i sięgnęła po czarkę, nie będąc dłużna mu. Patrząc w jego oczy równie intensywnie co on w jej! I wychyliła zawartość naczynka równie płynnie i sprawnie co on! Oblizując górną wargę ze smakiem. Sake mieli tu naprawdę wyborne! Kto by się spodziewał?! A może to przy nim smakowało tak dobrze?
"Wiesz, Saiyuri.."
Przechyliła lekko głowę, wpatrując się uważnie w jego twarz.
"..alkohol to dla mnie jak kolejne wyzwanie. I musimy się na koniec podzielić zapłatą… coś czuję, że trochę nam tego wyjdzie."
- To cudownie się składa Kagari! Bo uwielbiam wyzwania! Zwłaszcza takie w których mam jawną przewagę! I nie wyobrażam sobie innego zakończenia tego spotkania.. będę na tyle kochana że odprowadzę cię do zajazdu w którym się zatrzymałeś.. - dodała z lekkim rozbawieniem w głosie. Kiedy na stole wylądowała kolejna gurda z sake, blondynka złapała lekko za ramię młodego chłopaczka. - Przynieś więcej, bo szybko się może skończyć.. i jeszcze tych pysznych dango.. - dodała z zadowoleniem. - Więc oddech wiatru.. to tłumaczy czemu tak chętnie igrasz z ogniem.. lubisz wzniecać iskry i podnosić temperaturę małych płomyczków? - rzuciła z lekkim rozbawieniem i nalała im do pełna ciepłego sake. Po niej też nie było widać żeby była nawet wstawiona. Wyglądali jakby szanse były wyrównane.. więc zwycięstwo tego wieczoru mogło przypaść każdemu z nich.

Re: Izakaya — Pon Lip 15, 2024 10:07 am

Świątynia Inari była miejscem mojej codziennej pracy i duchowego azylu, ale ostatnie wydarzenia były dla mnie trudne do zniesienia. Odkąd demony po raz pierwszy zaatakowały pobliską wioskę i zjawili się zabójcy, moje życie obróciło się do góry nogami. Moje obowiązki były teraz jeszcze bardziej wyczerpujące, a moje serce cięższe z każdym dniem. Kiedy starsza kapłanka Namiko zaproponowała, żebym na chwilę oderwała się od świątyni, nie mogłam jej odmówić.

Nigdy wcześniej nie piłam alkoholu, ale teraz, siedząc przy niskim stoliku w zatłoczonym barze, czułam, jak ciepło sake rozlewa się po moim ciele. Było mi dziwnie lekko, a jednocześnie nieswojo. Próbowałam zachować grzeczność i skromność, choć mój umysł był nieco skołowany, widziałam w sposób rozmazany, nie poznawałam już ludzi i czułam przez to dziwny niepokój…
Siedziałam prosto, starając się nie zwracać na siebie uwagi, gdy nagle zauważyłam, że ktoś przysiada się do mojego stolika. Spojrzałam w górę i zobaczyłam brzydkiego samuraja, którego twarz była zniekształcona przez liczne blizny. Jego spojrzenie było zimne i przenikliwe, jakby oceniał czy jestem tu sama i bezbronna. Nie potrafiłam sobie wyobrazić o czym myśli, lecz nie było to raczej dobre myśli.

- Hej, mała kapłanko - zaczął mówić, a jego głos był niski i chrapliwy. - Co taka niewinna dziewczyna jak ty robi tutaj sama? - Samuraj nachylił się bliżej, a jego oddech pachniał alkoholem. - To niebezpieczne miejsce dla takiej jak ty. Może potrzebujesz ochrony?

Próbowałam się odsunąć, ale moje ciało było ciężkie i nieskoordynowane.
- Dziękuję za troskę, ale poradzę sobie - powiedziałam, próbując zachować spokój. Bardziej wybełkotałam, bo nagle nawet mój głos brzmiał inaczej i obco! Czy to też wpływ tego sake?

Jego twarz zbliżyła się jeszcze bardziej, a jego oczy błyszczały nieprzyjemnym światłem.
- Może jednak powinnaś przyjąć moją propozycję. Nie chciałbym, żeby coś ci się stało.
Poczułam, jak moje serce zaczyna bić jeszcze szybciej, a mój umysł szukał wyjścia z tej sytuacji. Zaczęłam modlić się w duchu do bogini Inari, jak zawsze gdy gubiłam właściwą drogę. O pani, bogini… spraw aby ten człowiek mnie nie skrzywdził, albo ześlij do mnie jakiegoś zbawiciela. Zapłakałam w duszy, drżąc na ciele bez jego paskudnym oddechem i groźbą.

Re: Izakaya — Sro Lip 17, 2024 9:10 pm

Michiko korzystała z czasu wolnego jak tylko mogła, zazwyczaj były to spacery ale tym razem postanowiła wyjść nieco do ludzi stąd też skierowała się za grupą mężczyzn do Izakayi. Wyjście do baru przypomniało jej początki jej życia jako zabójczyni, gdy to właśnie w podobnym lokalu czekała na pojawienie się mężczyzny mającego sprawdzić czy nadaje się na łowczynie demonów. Sporo czasu minęło od tamtej chwili i sporo się zmieniło. Najwięcej zmieniła się chyba sama Shibukawa, zmieniło się jej ciało, charakter ale i motywacja. Została zabójczynią z powodu zauroczenia się mężczyzną, który to chyba nigdy nie miał zamiaru odwzajemnić tego uczucia i choć powinna go za to znienawidzić to nie potrafiła. Zamiast tego jej siłą stała się fascynacja walką i adrenaliną płynącą z ryzykowania życia.
Walka była jej pasją i to właśnie idealnie wręcz odzwierciedlał jej oddech, od kiedy podążyła ścieżką swej mentorki Uty o wiele więcej czerpała radości z walki i kolejnych wyzwań przed nią stawianych. Czuła się szczęśliwa mogąc z gracją wymachiwać swym mieczem i pokazywać ile jest warta córa Mistrza Shibukawy. Nie mniej czasem potrzeba było złapać oddech więc odwiedzenie baru było zbawienne wręcz dla niej. Siedziała więc nieco czasu w barze choć ograniczała alkohol i obserwowała otoczenie by zobaczyć jak bawią się inni, czasem używała swego wyostrzonego słuchu by słuchać plotek ale tylko dla zabawy. Szczerze mówiąc powoli się nudziła, brakowało jej adrenaliny ale miało się to zmienić gdy to ktoś zaczął sprawiać problemy jakieś dziewczynie. Zasłaniając się chęcią pomocy innych poszła do mężczyzny by położyć dłonie na jego ramionach.
— Dziękuje za dotrzymanie towarzystwa mojej znajomej, poradzimy sobie już panie — Odpowiedziała Michiko lekko odsuwając chłopa od Sayuri, część z niej liczyła iż tyle starczy. Druga część chciała by ten zaczął się awanturować by mogła skorzystać z nabytych w dzieciństwie umiejętności.

Re: Izakaya — Sro Lip 17, 2024 9:45 pm

Odwróciłam się i zobaczyłam Michiko, która z gracją i pewnością siebie przesunęła samuraja na bok. Jej głos był spokojny, ale zdecydowany. Samuraj zmrużył oczy, najwyraźniej niezadowolony z tej interwencji. Jego ręce zacisnęły się w pięści, a ja czułam, jak napięcie rośnie. Jednak ona, z niezmąconą pewnością siebie, zdawała się nie przejmować jego reakcją. Patrzyłam na nią z wdzięcznością, czując, że jej obecność była dla mnie jak zbawienie. Samuraj wstał powoli, jakby ważył swoje opcje. Jego spojrzenie przesunęło się z obcej na mnie, a potem z powrotem na nią. Wyglądał, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie tylko mruknął coś pod nosem i odszedł, kiwając się lekko na boki.

Wzdychając głęboko, odsunęłam się lekko, robiąc miejsce dla Michiko, by mogła usiąść obok mnie.
- Proszę, usiądź - powiedziałam, starając się skupić na jej twarzy, ale obraz był lekko rozmyty. Wskazałam na wolne miejsce przy stoliku.- Wydajesz się znajoma... Czy my się znamy? – Mimo że mi pomogła to, pijany umysł nie chciał mi podpowiedzieć, skąd mogłabym ją znać. Może… ze świątyni? Czy przychodziła się modlić do Inari lub innych bogów?

Samuraj, odgoniony przez Michiko, nie odszedł daleko. Przez chwilę stał przy barze, rzucając nam gniewne spojrzenia. Jego twarz, zniekształcona przez blizny, była teraz jeszcze bardziej napięta. Widząc, że Michiko siedzi teraz przy mnie, odwrócił się i skierował w stronę ciemniejszego kąta izakayi, gdzie zebrała się grupa mężczyzn o podobnie nieprzyjemnym wyglądzie.

Zbierając się wokół niego, spoglądali na nas ukradkiem, ich oczy pełne były niechęci i złowrogich zamiarów. Samuraj szeptał coś do nich cicho, ale intensywnie, a jego szept przeplatał się z nerwowym śmiechem innych zbirów. Kilka razy ich spojrzenia spotkały się z naszymi, a ja czułam, jak zimny dreszcz przechodzi mi po plecach.
- Co zrobimy z tymi dwiema? - jeden z mężczyzn szepnął, pochylając się do samuraja.
- Ta mała kapłanka i jej przyjaciółka nie wiedzą, z kim zadarły - odparł tamten, zaciskając zęby. - Pokażemy im, że nie można tak po prostu nas upokorzyć.

Re: Izakaya — Sob Sie 03, 2024 10:57 pm

Michiko nie mogła odpuścić sobie okazji i przyglądała się samurajowi pewnym wzrokiem. Po to by zapewnić go, że trafił na kogoś lepszego od niego kto nie wycofa się na widok jego aparycji. Gdy mężczyzna odszedł do swoich znajomych to Michiko złagodniała i zasiadła obok Sayuri z lekkim uśmiechem na twarzy.
— Wątpię byśmy się znały osobiście ale możesz kojarzyć mnie z widoku, od jakiegoś czasu chodzę po okolicy w ramach patrolu — Wyjaśniła Michiko przyglądając się dziewczynie — Tamten natręt nic Ci nie zrobił? — Zapytała Shibukawa choć znała raczej odpowiedź na to pytanie, jednakże wolała się upewnić bo wiedziała, że wzrok mógł ją oszukać.
By nie siedzieć o suchym pysku wzniosła dłoń w górę by przywołać do siebie jedną z pracownik Izakayi by zamówić sobie sake do picia, nie zapowiadało się że miałaby dzisiaj machać mieczem to i pofolgować sobie mogła. Zamówiła sake i jakieś ciastka po czym kątem oka spojrzała jeszcze na mężczyznę, którego przegoniła by pokazać mu język. Dopiero wtedy znów zwróciła swą uwagę na kapłankę.
— A więc co się stało iż taka delikatna osóbka jak Ty siedzi w takim miejscu? — Zapytała Michiko chcąc poznać przyczynę upojenia się dziewczyny — Wiesz ludzie w takich miejscach lubią sporo wypić i potem zaczepiają innych. Byłaś przed chwilą tego świadkiem — Powiedziała kobieta chcąc nauczyć czegoś przy okazji dziewczynę, a mianowicie tego iż samemu nie wybiera się w takie miejsca. No chyba, że jest sie zabójcą lub umie się bić o co kapłankę nie podejrzewała.

Re: Izakaya — Wto Sie 06, 2024 12:00 pm

Gdy Michiko przywołała kelnerkę i zamówiła sobie sake oraz ciastka, ja zerknęłam na przegonionego samuraja. Widziałam, jak Michiko pokazała mu język, co wywołało u mnie lekki uśmiech. Była odważna i pewna siebie, cechy, których mi teraz brakowało. Wzięłam głęboki oddech, zastanawiając się, jak najlepiej odpowiedzieć. Moje myśli były jeszcze trochę zamglone od alkoholu, ale czułam potrzebę wyjaśnienia, nawet obcej osobie. Co się ze mną stało, że tak się zmieniłam w krótkim czasie?

- To długa historia - zaczęłam, zbierając myśli. - Wiele ciężkich rzeczy ostatnio mnie dotknęło i kapłanki namówiły mnie, żebym spróbowała się trochę odprężyć, więc przyszłam tutaj. To mój pierwszy raz, kiedy piję alkohol, i chyba przesadziłam - odpowiedziałam nieśmiało, zaczerwieniona od wstydu i działania sake na mój niedoświadczony organizm. - Nigdy wcześniej nie byłam w takim miejscu sama - kontynuowałam. - Wiem, że to było głupie, ale chciałam choć na chwilę zapomnieć... o wszystkim - pociągnęłam nosem głośno, zbierało mi się na płacz, ale nie mogłam przy tej nieznajomej, tak miłej kobiecie!

Patrząc na Michiko, nie mogłam oprzeć się podziwowi. Była pewna siebie i zdecydowana. Czy to było wynikiem lat treningu? Może miała za sobą wiele trudnych doświadczeń, które ukształtowały jej charakter? Próbowałam wyobrazić sobie, jak musiało wyglądać jej życie, pełne wyzwań i niebezpieczeństw, z którymi potrafiła sobie radzić z taką gracją. Sama bardzo chciałam być silniejsza, żeby móc chronić tych, których kocham, żeby nie czuć się bezradną na każdym kroku, a ciągle dawałam się naciągać i wykorzystywać. Wiara być może uczyniła mnie miałką.
- Chcę być w stanie chronić innych - odpowiedziałam w końcu. - I siebie samą. - Pociągnęłam mały łyk tego co jeszcze zostało w mojej czarce. - A tak w ogóle to jestem Sayuri... jestem kapłanką moriko z pobliskiej świątyni. Może ją kojarzysz... zwykle pracuje tam od rana do nocy.

Kelnerka przyniosła nasze zamówienie i zobaczyłam, że dodała od siebie więcej przekąsek. Patrzyła na mnie z pobłażaniem. Czym się stałam, że nawet taka baba patrzyła na mnie z góry? Musiałam się szybko pozbierać i przestać być taka żałosna.

Re: Izakaya — Sob Paź 12, 2024 12:37 pm

Michiko z lekkim uśmiechem skinęła głową, słuchając opowieści Sayuri. Jej własne doświadczenia były zupełnie inne, ale zrozumiała, co mogło skłonić kapłankę do ucieczki od rzeczywistości. Alkohol był dla niektórych sposobem na zapomnienie, choć Shibukawa wiedziała, że to nie rozwiązuje problemów. Przechyliła się lekko, opierając łokcie na stole i przyglądając się Sayuri z zaciekawieniem.
— Pierwszy raz, co? — Rzuciła zabójczyni, uśmiechając się nieco szerzej — No cóż, wszyscy kiedyś zaczynają. Ale wiesz, to nie jest najlepszy sposób na radzenie sobie z problemami — Dodała kobieta z lekką nutą powagi — Nie mówię, że nie można czasem odpocząć, ale jeśli masz coś, co cię gryzie, lepiej stawić temu czoła, zamiast uciekać.
Michiko wzięła mały łyk sake, delektując się smakiem, po czym zerknęła na kapłankę — A co do ochrony innych. Cóż, to ciężka ścieżka, Sayuri. Chronienie innych oznacza, że musisz być gotowa, żeby poświęcić część siebie. To nie zawsze oznacza walkę na śmierć i życie. Czasem to po prostu znoszenie ciężaru odpowiedzialności. Ale musisz być silna. I to nie tylko fizycznie — Uśmiechnęła się jasnowłosa nieco złośliwie, patrząc na kapłankę — Chociaż to też się przydaje.
— Tak, kojarzę tę świątynię — Dodała wojowniczka po chwili, przypominając sobie miejsce, o którym mówiła Sayuri — Przechodziłam tamtędy kilka razy, podczas patroli. Zawsze cicho, spokojnie. Trochę zazdrościłam tej ciszy, ale szybko przypomniałam sobie, że spokój i ja to nie najlepsza para — Rzuciła z rozbawieniem.
Michiko pochyliła się do przodu, łagodnie, ale stanowczo patrząc kapłance w oczy — Jeśli naprawdę chcesz nauczyć się chronić innych, musisz zacząć od siebie. Znaleźć w sobie coś, co cię wzmocni. Ja miałam walkę i taniec. Ty musisz odnaleźć własną drogę, Sayuri— Powiedziała gdy to jej głos nieco zmiękł, ale wciąż wyczuwało się w nim determinację — I jeśli będziesz potrzebować pomocy, nie bój się o nią prosić. Nie musisz tego robić sama — Oznajmiła Michiko po czym wzięła ciastko z talerza i popatrzyła na nie chwilę, po czym z szerokim uśmiechem dodała — A póki co, skupmy się na tu i teraz. Jedzenie i sake są świetnym początkiem na przemyślenie wszystkiego

Re: Izakaya — Pon Paź 21, 2024 1:35 pm

Siedziałam wciąż przy stoliku, choć mój umysł krążył daleko od gwaru izakayi. Słowa Michiko brzmiały w mojej głowie, jakby przebiły się przez otumanienie alkoholu, który powoli sączył mi się we krwi. Spojrzałam na nią – uśmiechała się, ale w jej oczach widziałam coś więcej niż tylko towarzyską rozmowę. Widziała mnie. Nie tę Haruki Sayuri, którą znali w świątyni, cichą kapłankę z wiecznie spokojnym wyrazem twarzy. Ona dostrzegała coś więcej, może nawet więcej, niż ja sama. Jej słowa o ochronie innych, o poświęceniu... uderzyły mnie. Zawsze chciałam być jak inne kapłanki, delikatna, opanowana, pełna harmonii, ale może Michiko miała rację. Może to nie wystarczy. Wzięłam głęboki oddech, próbując zebrać myśli, które mi się plątały.

— Tak... pierwszy raz — przyznałam z lekkim uśmiechem, trochę niepewnie. — W świątyni nie pijemy... to znaczy, nie w taki sposób. — Roześmiałam się, ale to był raczej nerwowy śmiech niż szczery. Zastanawiałam się nad tym, co powiedziała o stawianiu czoła problemom. Czy ja uciekałam? Zawsze myślałam, że po prostu spełniam swoje obowiązki, wypełniam wolę bogini. A jednak... coś mnie ciągnęło do tego miejsca, do tego, by się zatracić choć na chwilę. Może to była ucieczka. — No ale wiesz... nie żałuję, jeżeli dzięki temu mam swój pierwszy raz... z tobą

Zerknęłam na nią raz jeszcze, gdy wspomniała o swojej sile, o tym, jak znalazła swoją drogę w walce i tańcu. Była tak pewna siebie, tak... niezłomna. Zazdrościłam jej tej pewności. Jakbym mogła być choć trochę jak ona. Jak to by było? Walczyć, czuć tę moc, która płynęła z determinacji, z hartu ducha. Co musiałabym zrobić, by stać się taką osobą?
„Znajdź w sobie coś, co cię wzmocni” — jej słowa nie chciały mnie opuścić. Ale co to miało być? Modlitwy, które znałam od dziecka? Rytuały, które odprawiałam każdego dnia? Nie wiedziałam, gdzie szukać siły w sobie.

— Michiko... — zaczęłam nieśmiało, próbując zebrać myśli. — Jak ty to zrobiłaś? Znaleźć to coś... co cię wzmocniło? — Spojrzałam na nią, licząc, że może jej odpowiedź rozjaśni mi choć trochę drogę, której sama nie umiałam znaleźć. W moim głosie było słychać więcej niż tylko ciekawość – to była niemal desperacja. Chciałam odnaleźć siebie, tak jak ona to zrobiła. Może to była jedyna droga, by rzeczywiście chronić innych. Ale najpierw musiałam zrozumieć, jak chronić siebie.

Re: Izakaya — Czw Paź 31, 2024 3:57 pm

Michiko przez chwilę nic nie mówiła, przyglądając się Sayuri w zadumie. W oczach kapłanki widziała niepewność, ale i coś więcej może desperację, pragnienie, by odnaleźć swoją siłę. Zabójczyni wzięła łyk sake, pozwalając, by smak rozpłynął się na języku, zanim zaczęła mówić.
— Wiesz, to nie była łatwa droga — Odpowiedziała Shibukawa spokojnym tonem nie śpiesząc się przy tym zbytnio. Zupełnie jak wtedy gdy jej ojciec tłumaczył jej różne sprawy — Zaczęłam walczyć jeszcze jako dziecko, głównie dlatego, że chciałam być jak mój tata. Był moim wzorem, ale i kimś, kto nauczył mnie, że siła to coś więcej niż tylko umiejętność posługiwania się mieczem czy pięścią. To pewność siebie, gotowość do poświęceń, a czasem nawet rezygnacja z tego, kim się było, żeby odkryć, kim się naprawdę jest — Rzuciła Michiko uśmiechając się przy tym lekko na wspomnienie tego jak wyglądała jej własna droga. Jej ojciec okazał jej wtedy sporo cierpliwości i pomógł jej nadrobić braki czy też skorygował błędy jakie to nabyła poprzez nieuważne podglądanie.
—Taniec i sztuki walki były dla mnie drogą, żeby zrozumieć siebie i zagłuszyć wątpliwości spowodowane przyszłością. W walce potrafię wyciszyć umysł, pozbywając się wszelkich wątpliwości. Może dla ciebie tą ścieżką będą modlitwy, a może coś zupełnie innego. Ale jedno wiem na pewno: nie bój się szukać — Odparła jasnowłosa, sięgając po ciastko i przełamując je na pół by podać Sayuri drugą część —T Czasem trzeba zejść z utartego szlaku, żeby odnaleźć własny. Nie bój się też tego, że możesz upaść. Ważne, by za każdym razem wstać, silniejsza — Rzekła kobieta czując się nieco jak jej mentorzy gdy wpajali podobną wiedze jej samej. Po tych słowach Michiko odchyliła się na krześle i uśmiechnęła szeroko, jakby cała rozmowa była dla niej lekka jak piórko — No i pamiętaj: zawsze znajdzie się ktoś, kto chętnie wesprze cię w tej podróży. Nie musisz być w tym sama, Sayuri — Dodała jeszcze różowowłosa po czym wypiła czarkę sake.

Re: Izakaya — Nie Lis 03, 2024 11:12 am

Patrzyłam na Michiko, a jej słowa otulały mnie jak ciepły koc w zimowy wieczór. Nie znałam jej dobrze, ale czułam, że nie mówiła mi tego z obowiązku, jak zwykli to robić starsi kapłani. Jej spojrzenie było inne – silne, pełne pewności, jakby widziała we mnie więcej, niż sama mogłam sobie wyobrazić. Wzięłam od niej połowę ciastka i, choć drżały mi palce, skosztowałam jego słodkiego smaku, pozwalając sobie na chwilę przyjemności. Przy niej każda drobna czynność nabierała znaczenia, jakby miała wywróżyć mi przyszłość. Powiedziała, żebym nie bała się zejść z utartego szlaku. A co, jeśli ten szlak, na który teraz patrzyłam, wcale nie należał do mnie?

Zerknęłam na nią z powagą, ale i wdzięcznością. Zdawało mi się, że widzę w niej samej to dziecko, które opisała, z mieczem może za dużym, z marzeniami większymi niż ona sama. To w niej podziwiałam – odwagę, by szukać i trwać przy własnych wyborach.
— Michiko... — zaczęłam cicho, ale w moim głosie była nowa siła, zainspirowana jej słowami. — Twoja droga brzmi... tak prawdziwie. Tak, jakbyś ją stworzyła od podstaw, a nie tylko podążała śladem innych. I to jest coś, czego ja... — Przerwałam, szukając odpowiednich słów. — Ja nigdy tego nie zrobiłam. Zawsze myślałam, że po prostu... istnieję, wypełniając obowiązki. Ale czy naprawdę to wystarczy?

Zerknęłam w bok, nieco zawstydzona swoją otwartością. Nigdy nie mówiłam tak o sobie. Nie przywykłam do kwestionowania tego, co było w moim życiu stałe jak mury świątyni. Ale Michiko miała rację – powinnam nauczyć się patrzeć na siebie z innej perspektywy.
— Może masz rację — powiedziałam, nieco bardziej stanowczo. — Może modlitwy to nie wszystko. Może muszę znaleźć coś... co mnie wzmocni, coś tylko mojego. Nie wiem, czym to będzie, ale... chcę próbować. — Podniosłam na nią wzrok, próbując dostrzec w jej twarzy jakieś wsparcie, coś, co mogłoby mnie poprowadzić dalej. Chwyciłam czarkę sake, choć niezbyt pewnie, i wzniosłam ją lekko w jej stronę. — Toast do tej drogi, którą musimy przebyć. I do tego, że... jak powiedziałaś, nie musimy być na niej same.

Re: Izakaya — Sob Lis 09, 2024 8:01 pm

Michiko patrzyła na Sayuri z ciepłym, zachęcającym uśmiechem. Widziała, jak kapłanka zmaga się z myślami, szukając w sobie odwagi, by zmienić coś w swoim życiu. Ten moment przypominał jej, jak sama musiała kiedyś odnaleźć swoją drogę, mierząc się z wątpliwościami i pragnieniem, by coś znaczyć.
— Dokładnie tak, Sayuri — Odpowiedziała zabójczyni, unosząc swoją czarkę, by stuknęła się z czarką kapłanki — Każdy ma swoją drogę do przebycia. I nie musisz wiedzieć od razu, czym ona będzie. Czasem sama podróż odkrywa przed nami odpowiedzi. To w niej możesz znaleźć te wszystkie kawałki, które uczynią cię silniejszą, a czasem nawet lepszą wersją siebie — Powiedziała Shibukawa z nutą dumy, jakby przypominając sobie własne starania.
Jasnowłosa spojrzała na Sayuri, unosząc lekko brodę, jakby chciała dodać kapłance odwagi samym spojrzeniem.
— A poza tym musisz wiedzieć jedno. Kiedy zaczniesz tę podróż, spotkasz wyzwania, ale spotkasz też wsparcie. Niektórzy mogą patrzeć na ciebie z niedowierzaniem, ale inni będą przy tobie, pomogą ci odnaleźć to, czego szukasz. Jeśli kiedyś zgubisz się po drodze, zawsze możesz liczyć na mnie — Rzuciła kobieta ze szczerością w głosie. Następnie, wypiwszy łyk sake, dodała z rozbawieniem, widząc lekki rumieniec na twarzy kapłanki — Zaczynając dziś, pamiętaj, że jesteśmy tu razem, Sayuri. Więc korzystajmy z tej chwili — Mówiła Michiko dalej, ciesząc się, że mogła być świadkiem pierwszych kroków Sayuri ku odnalezieniu tego co kryje się w jej wnętrzu.