Zdecydowanie nie wyglądała tak źle, jak jej się wydawało, ale kompleksy mogą stłamsić nawet najwięszke piękności. Często przecież piękno na tym właśnie polegało - na kruchości, delikatności i skromności. Dobrze, że z atrybutami fizycznymi nie zawsze szła w parze pewność siebie, bo wtedy Izo na pewno nie podszedłby z troską do Yukino. Wtedy by go nie potrzebowała.
Ostatecznie jednak dała się poderwać z brukowanej Sannenzaki i poprowadzić do niepozornej izakayi, dosłownie kilkaset metrów dalej. Lokal niczym się nie wyróżniał. Był czysty, prosty i spokojny, czyli posiadał wszystkie cechy, jakich poszukiwał Izo podczas postojów w swoich wędrówkach. Nie chciał siedzieć na jedwabnych poduszkach obszytych ornamentami, lecz zaspokoić swoje potrzeby w ludzkich warunkach i przy minimalnych kosztach. Dlatego pomyślał o tym miejscu w rozmowie z Yukino i dlatego ją tu przyprowadził. Wydawało mu się, że jej też się tu spodoba.
Zaraz po wejściu można było odczuć kilkustopniową różnicę temperatur. Na dworze nie było jeszcze zimy, ale nie znaczy to, że chłód nie podciągał im skarpet. Izo jeszcze przed zajęciem miejsca poczuł się na tyle komfortowo, że zdjął z szyi swój szal, którym okrywał szyję podczas tych chłodniejszych miesięcy.
- Mam nadzieję, że nie będziesz zawiedziona. - Powiedział do niej, gdy mogła w końcu zobaczyć wnętrze i odczuć jakiekolwiek pierwsze wrażenie.
- Zapraszam. - Gestem wskazał jej wolny stolik, który wpadł mu w oko i pozwolił iść przodem, gdyby chciała wybrać inny. Wydawało mu się, że łatwo jest ją zdominować i zagłuszyć przez jej brak pewności siebie, czego oczywiście nie chciał. Starał się być taktowany i delikatny, ale z drugiej strony czuł się trochę jak przewodnik.
- Mówiłaś, że jesteś w Kioto pierwszy raz i od razu chcesz spotkać jakiegoś zabójcę demonów? - Wrócił do ich rozmowy, którą sam porzucił na czas spaceru do izakayi. Uznał, że rozmowa na takie tematy podczas wędrówki przez miasto to nie jest najlepszy pomysł. Teraz jednak, gdy siedzieli przy stoliku i mieli chociaż skrawek prywatności, mogli znów swobodnie porozmawiać.
- Masz jakiś problem z... no wiesz? - Nie chciał być zbyt bezpośredni, bo jednak demony i ich zabójcy to wciąż temat rzadko dotykany przez opinię publiczną. To pewnie przez to zjadanie zamordowanych ludzi... a może odcinanie głów swoim wrogom? Ciężko było powiedzieć, ile prawdy jest w tych historiach, ale nie można było zaprzeczyć, że ów historie krążą między ludźmi i są zadziwiająco jednolite. Zupełnie tak, jakby były prawdziwe.

Faktycznie lokal o którym wspominał wcale nie był daleko od miejsca gdzie zrobiła sobie mały postój. Weszła za nim do środka i od razu zaczęła się uważnie rozglądać po wnętrzu. Kolorystyka była stonowana, a jednocześnie dawała poczucie ciepła. Piękno tkwi w prostocie? Tak, zdecydowanie to stwierdzenie pasowało do określenia tego miejsca. - Dlaczego miałabym być zawiedziona? Bardzo przytulnie tutaj Izo.. - powiedziała stając przy nim, starając się nie rzucać za bardzo w oczy obróciła się tak żeby ta część twarzy z opaską była od strony młodzieńca.
Nie chciała swoim widokiem zniesmaczyć kogokolwiek w lokalu. Przełknęła głośniej ślinę i powoli ruszyła w stronę stolika, który wskazał jej właśnie jej nowy towarzysz. Najpierw chciała usiąść przy pierwszym krześle, ale po chwili rekonesansu zmieniał zdanie. Po czym podeszła do drugiego krzesła i je właśnie zajęła. Strategicznie siadając przy ścianie prawym ramieniem, tak aby to właśnie zasłonięte oko było jak najdalej od wzroku pozostałych w tym miejscu. Nie chciała nikogo zmuszać do patrzenia na siebie. Nie lubiła być w centrum uwagi, za bardzo ją to peszyło. Zawsze na uboczu, zawsze chowając się za kimś innym.
Kiedy Izo do niej dołączył obdarowała go łagodnym uśmiechem i słysząc jak podjął temat który zaczęła z nim na drodze to aż jej oczko rozbłysnęło. Skinęła głową na potwierdzenie jego słów. - Tak.. widzisz.. szukam zabójców demonów już od..umm.. odkąd wyruszyłam z domu. Ale naprawdę nie miałam żadnego szczęścia żeby na któregoś trafić.. - zaczęła ze spokojem splatając ze sobą dłonie i wbijając wzrok w swoje paluszki. - Widzisz.. trzy lata temu moi starsi bracia wyruszyli z jednym zabójcą na trening.. obiecali że jak już zostaną pełnoprawnymi zabójcami demonów to po mnie wrócą.. ale.. - urwała nagle czując jak smutek trochę ją ogarnia. - .. ale nie wrócili.. a minęły już.. trzy lata.. i postanowiłam wyruszyć w podróż żeby ich odnaleźć.. myślałam że to będzie proste. Znajdę jednego z zabójców i on mnie zaprowadzi do ich siedziby.. ale jestem w podróży już prawie dwa tygodnie i nikogo nie spotkałam.. - wyjaśniła mu całą sytuację. Nie było absolutnie żadnego powodu żeby to przed nim ukrywać. - Nie spotkałam nawet żadnego demona na swojej drodze a ludzie których pytałam o to twierdzą że to jakieś bajki.. więc zastanawiam się czy moi bracia mnie po prostu nie zostawili.. bo.. bo tak byłoby im łatwiej.. - dodała po chwili już nieco ciszej. Jeśli faktycznie jej egzystencja była powodem upuszczenia jej przez starsze rodzeństwo to chociaż chciała znać powód. Przyłożyła dłoń do opaski na prawym oku. Orientując się że temat zszedł na nie zbyt łatwy tor podniosła spojrzenie na Izo. - Wybacz, trochę się rozgadałam.. nie chciałam popsuć ci atmosfery.. miałam dotrzymać towarzystwa.. źle zaczęłam.. - pochyliła głowę nieco w dół przed nim w przepraszającym geście.

Uśmiechnęła się do niego przepraszająco w odpowiedzi na pierwsze słowa. Nie mogła zaprzeczyć, że to była konkretne historia. Dlatego tak się ucieszyła widząc miecz przy pasie Izo, liczyła że w końcu los się do niej uśmiechnął i znalazła tego kogo szukała. Niestety nic z tych rzeczy, młodzieniec nie był tym za kogo go z początku wzięła. Choć nie mogła zaprzeczyć ze jego towarzystwo było miłą niespodzianką.
"No to musi być z ciebie niezłe ziółko, skoro bracia uznali, że łatwiej im pójdzie z demonami, haha!"
Jego słowa sprawiły że oderwała wzrok od blatu stołu i spojrzała na niego zaskoczona. Przez chwilę kontemplowała nad sensem jego słów i kiedy dotarło do niej że żartował to miała ochotę dźgnąć go palcem między żebra. Miał więc szczęście że siedział przed nią a nie obok. Nadęła za to w odpowiedzi policzki jak obrażona sześciolatka i skrzyżowała dłonie na piersiach. Przekręciła lekko głowę w bok nadal wszystko było w żartach, czym się zdradziła cichym chichotem wyrywającym się spomiędzy zaciśniętych warg. Nie trzeba było długo czekać żeby i ona się roześmiała. Aż sięgnęła paluszkiem do oka i zgarnęła pojedynczą kropelkę łzy rozbawienia. - Nie jeden demon by się przy mnie mógł schować! - dodała z dumą i pochyliła się lekko nad stołem w jego stronę. Zbliżyła dłoń do swojej buzi i pomachała nią lekko w górę i dół na znak żeby się przysunął. Rozejrzała się dyskretnie po bokach jakby miała mu właśnie zdradzić sens istnienia ludzkości. - Nawet nie masz pojęcia co skrywam pod tą opaską.. - to szepcząc puściła mu oczko i wystawiła język w figlarnym geście. Po czym przyłożyła palce do ust i odchyliła się, opierając plecy o oparcie krzesła.
- Też już o tym myślałam.. że może chcą mnie chronić.. albo że nie mogą wrócić po prostu.. dlatego ja zamierzam ich odnaleźć.. o ile jakiś demon nie znajdzie mnie pierwszej.. - dodała z uśmiechem na ustach. - Ciekawa jestem jak wyglądają.. podobno mają dzikie kolory oczu.. ale słyszałam też że zjadają dzieci i piją krew.. um tych.. no.. um.. - poczerwieniała nieco bardziej próbując wykrztusić z siebie jedno słowo. -.. n.. nie.. niewiast.. nieskalanych dotykiem mężczyzny.. tak mówiła przynajmniej starsza pani z straganu.. - podzieliła się z nim nazbieranymi informacjami. - A ty jak myślisz Izo.. jest to prawda? Czy wszystko to bajeczki wyssane z palca? - dodała po chwili wpatrując się jego twarz. Rychło w czas bo właśnie podeszła kelnerka aby zebrać ich zamówienia.
Yukino zerknęła na kartę ze spisem jedzenia jakie mogła zamówić i kiedy Izo złożył swoje zamówienie spanikowała. - To może.. ja wezmę to co ty.. tak bardzo wychwalałeś tego kurczaka w sosie teriyaki.. i może jakąś herbatę do tego? - zwróciła się już do kelnerki. Dopiero teraz zauważyła że miła pani przechyla lekko głowę w bok przyglądając się białowłosej dziewczynie z żywym zainteresowaniem. To z kolei sprawiło że Yukino się zarumieniła odwracając wzrok w bok.

Jej nawoływanie go przez stolik nie miało żadnego ukrytego znaczenia. Po prostu nie chciała pewnych rzeczy mówić na głos, zwłaszcza że nie byli sami w tym miejscu. Przechyliła lekko głowę w bok nie do końca rozumieją opór chłopaka w kwestii zbliżenia się do niej. Przecież nie chciała zrobić niczego, co mogłoby mu sprawić jakikolwiek dyskomfort. - Nie bój się mnie.. ja nie gryzę.. - powiedziała lekko żartobliwym tonem głosu. Ale widząc że nie jest w stanie go przekonać odpuściła dalsze starania. "Jak teraz o tym pomyślę..na ulicy też się strasznie odsuwał jak chciałam mu coś powiedzieć na ucho.. ciekawe czemu.." zamyśliła się łapiąc za skrawek kimona i przyłożyła czubek nosa do tkaniny. Pachniała wisterią. "Może ten zapach mu się nie podoba.. kwestia gustu chyba.." dodała w myślach i uśmiechnęła się do niego miło.
- Oh? Tak myślisz? W sensie że jest tak mało dziewic na świecie czy jest tak dużo demonów? - spytała zaskoczona jego konkluzją. Nigdy żadnego nie widziała na oczy, jakieś plotki i bajeczki od starszych ludzi się obiły o uszy. Nie raz myślała że jest z nią coś nie tak, może to wina białych jak śnieg włosów. Może nie była w typie tych mitycznych potworów. Z zamyślenia wyrwał ją głos chłopaka. - Pewnie masz racje.. najlepiej byłoby spytać kogoś kto już się na takiego demona natknął.. albo najlepiej zabójcę demonów.. - podsumowała zamyślając się przy tym. "Sęk w tym że i na takiego nie byłam w stanie trafić.. czy mnie dosłownie wszyscy unikają?!" trochę posmutniała i przyłożyła dłoń do opaski. - A gdyby tak.. - szepnęła pod nosem. - Wasze zamówienia.. - usłyszała głos kelnerki, która postawiła talerze z jedzeniem przed Yuki a po chwili także przed Izo. - Dziękuję.. umm.. smacznego Izo.. - powiedziała z delikatnym uśmiechem malującym się na jej ustach. Wzięła w dłonie pałeczki i nabrała odrobinę mięsa. Podmuchała trzymając tuż przed ustami i po chwili wsunęła ostrożnie do ust. - mmm.. - na twarzy zagościł radosny uśmiech. - Jest przepyszne! - powiedziała zaraz po przełknięciu tego co miała w buzi.
- Kioto jest po prostu jednym z miejsc które zwiedzam po drodze. Nie wiem gdzie znajduje się siedziba zabójców, więc idę od miasta do miasta i szukam. Musiałam się zatrzymać na trochę tutaj żeby przyrobić sobie trochę pieniędzy.. żeby mieć na dalsza podróż.. w sumie to już uzbierałam.. będę mogła ruszać w dalszą drogę.. - wyjaśniła biorąc kolejny kawałek do ust, delektując się nim.

W całej swojej młodości nie miała przyjaciół. Dzieci nie chciały się z nią bawić a jak już chciał to rodzice mu na to nie pozwalali tylko dlatego że dziewczynka tak bardzo wyróżniała się wyglądem. To też nie nauczyła się do końca trzymania tego zdrowego dystansu od drugiej osoby. Obcując głównie z braćmi, których kochała gdzieś w umyśle zakorzeniła się myśl że z każdym może się tak spoufalać, kto był dla niej miły. Bo oczywiście byli też co co nadal starali się jej jakoś unikać. Aż w końcu poznała uroczego, młodzieńca który nie tylko do niej sam z siebie zagadał to jeszcze zaprosił ją do wspólnego spędzenia czasu.
- Miałeś rację.. wspólne posiłki smakują o wiele lepiej niż te w samotności.. już prawie zapomniałam jakie to uczucie.. - powiedziała ze spokojem wpatrując się w swój talerz. Lekki uśmiech zwieńczył usta białowłosej gdy przypomniała sobie wspólne posiłki z braćmi w ich rodzinnym domu. Codziennie o nich myślała, zastanawiając się czy dobrze się odżywiają i czy wszystko u nich w porządku. Słowa Izo wyrwały ją z zamyślenia i podniosła na niego swoje jedno oko. - Hm..? - mruknęła cicho i przygryzła delikatnie dolną wargę. - Um.. zastanawiałam się czy jest jakiś sposób żeby odnaleźć demona albo zabójcę.. i w sumie.. musiałabym do tego złamać obietnicę daną braciom.. no i czuję się trochę źle z tym.. że to ukrywam.. przed tobą chociażby Izo.. jesteś dla mnie taki miły.. - głos był nieco przyciszony, choć starała się patrzeć na niego przez ten cały czas. Może odrobinę się rumieniąc przy tym. - Tylko.. - tu się zatrzymała i łapiąc kosmyk białych włosów przy opasce i chowając go za uchem. - .. chyba nie powinnam tego tutaj robić.. nie przy innych.. - dodała niepewnie i uśmiechnęła się do niego przyjaźnie. Była bardzo ufna a przy chłopaku czuła się dodatkowo bardzo swobodnie.

Jedzenie na które ją zaprosił było bardzo dobre i ewidentnie nie tylko jej smakowało. Obserwując jak sprawnie i szybko Izo pałaszuje to co miał na swoim talerzu, aż się nieco bardziej uśmiechnęła. Przyłożyła dłoń do ust lekko rozbawiona czymś. Choć nie było to w żadnym wypadku złośliwe. Odłożyła swoje pałeczki na bok i podniosła się z krzesła opierając lewą dłoń na stole obok swojego talerza. Ujęła w palce prawej ręki serwetkę i pochylając się nad stołem zbliżyła materiał do jego twarzy. - Troszkę się tu ubrudziłeś.. - szepnęła miękkim tonem. Delikatnym ruchem dotykając jego lewego policzka starła odrobinę sosu z twarzy młodzieńca. Po czym powróciła do swojego krzesła. - Nie możesz.. następnym razem ja zapraszam Ciebie! To nie byłoby uczciwe gdybyś to ty mnie cały czas zapraszał na jedzenie.. - wyjaśniła biorąc pałeczki w dłoń i powracając do spokojnego jedzenia swojej porcji. Musiała przyznać że było tego o wiele za dużo jak na jej potrzebę. Ale powoli, małymi kęsami delektowała się potrawą.
Przyłożyła puste pałeczki do ust wpatrując się w swój talerz z którego miała wrażenie że nie ubywa jedzenia. Chłopak był bardzo miły, więc nie spodziewała się że by faktycznie się z niej śmiał. - Bardziej mnie martwi że mógłbyś uciec.. tak jak inni przede mną uciekali.. - mówiła nieco ciszej wkładając pałeczki w jedzenie i nieco w nim grzebiąc, mieszając kawałek kurczaka w sosie. Dzieciństwo nie należało do łatwych, ale ona przecież już dawno nie była dzieckiem.
Podniosła spojrzenie na chłopaka. - Mogę zapytać o wszystko? Wszyściuteńko i odpowiesz mi na każde pytanie? - widać było że tym rozwiał kumulujący się w niej smutek. Zmieniając przy tym temat ze sporą łatwością. - Um.. no dobrze.. to.. um.. - widać było że chciała go o coś spytać. Tylko próbowała jakoś to ubrać w słowa. - Jak to jest się zakochać w kimś? - wbiła swoje zielone oczko w twarz młodzieńca z oczekiwaniem na odpowiedź. W głosie pobrzmiewała fascynacja tym tematem. Sama nie miała jeszcze okazji się nikim zainteresować, ale nie można było się jej przecież dziwić. Trzymana z dala od ludzi, a raczej to ludzie trzymali się z dala od niej. A z rodzicami o takich tematach nie miała okazji rozmawiać.
Widząc przy okazji jak chłopak skończył swoją porcję podsunęła swój talerz bliżej środka stołu. - Nie miałbyś może ochoty dokończyć i mojej porcji? Szkoda żeby się zmarnowało, a ja nie jestem w stanie w siebie więcej wcisnąć.. - dodała przy okazji uśmiechając się przepraszająco do niego. Na jej talerzu została połowa porcji i liczyła że chłopak wciśnie jeszcze w siebie te trochę.

Jeśli wcześniej obawiał się, że zaproszenie jej jest złym pomysłem, bo może nie będą mieli o czym rozmawiać i czuć się przez to niezręcznie, to teraz wyzbył się już tych wątpliwości. Mimo że Yukino nie wykładała od razu wszystkich kart na stół, to Izo czuł się w jej towarzystwie swobodnie, a tematy do rozmowy zmieniały się naturalnie, bez niezręcznych pauz. No, może z wyjątkiem tej jednej, milisekundowej, gdy dziewczyna znowu się zbliżyła. Złapała go kompletnie off-guard, z rękami i głową zajętymi posiłkiem. Dlatego nawet nie odnotował co się dzieje wokół niego, dopóki znowu nie zajęła miejsca przed nim. Oczywiście nie stało się nic strasznego, a jednak gdy tak nachylała się i ocierała pobliże kącika jego ust, zapomniał języka w gębie. Na to jedno mrugnięcie okiem po prostu znieruchomiał, zaskoczony i onieśmielony jej dążeniem do kontaktu. W końcu osiągnęła swój cel.
- Oh... to nic... - Wydusił z siebie tylko chwilę później i podrapał się tam gdzie go dotykała, bo subtelny gest dziewczyny wywołał delikatne łaskotki.
Zapamiętał jej wątpliwości co do jego osoby i miał zamiar jeszcze wrócić do tego tematu za chwilę, ponieważ zadała mu pytanie, które nie było dla niego całkowicie jednoznaczne. Nie wrócił jeszcze na dobre do tempa, w którym jadł przed chwilą, ale i tak przestał całkowicie na moment, w którym spojrzał w jej szmaragdowe oko.
- Zakochać w kimś? - Powtórzył za nią i na chwilę wbił wzrok w blat stołu. Dobrze słyszał ją za pierwszym razem, ale musiał sobie przypomnieć odpowiedź na to pytanie.
- Cóż... w Yatomi, czyli tam skąd pochodzę, mieszkała kiedyś taka jedna... - Zaczął opowiadać, a już sam wstęp zwiastował przydługie, nudne wspominki. Czy to właśnie chciała usłyszeć Yukino, zamiast kilku prostych określeń?
- Ludzie mówili o niej ruda albo wiewióra, ale ja pamiętam, że miała włosy w kolorze jesieni. Nie miała japońskich korzeni. Była inna niż wszystkie dziewczyny, które spotkałem przed nią i po niej. Mieszkała niedaleko, więc się przyjaźniliśmy, nawet bardzo. Zwłaszcza gdy byliśmy dziećmi. - Wyraźnie posmutniał, gdy zaczął o tym opowiadać. Przestał na chwilę jeść i skupił swoją uwagę na dziewczynie, która siedziała z nim przy stole teraz.
- Podobało mi się, że jest taka... nietypowa. Nie tylko w kwestii wyglądu, ale również tego jaka była. Podtrzymywała mnie na duchu, gdy mój ojciec chorował i potrafiła wyciągnąć mnie z każdego smutku. To było naprawdę... niezwykłe. Czekałem na każde spotkanie z nią, a gdy było ciężko, to z jej uśmiechu czerpałem siłę i jedyną radość, która pchała mnie dalej. Dopiero później, o wiele za późno zrozumiałem... no wiesz... - Ponownie wbił pałeczki w ryż i powoli powracał myślami do Izakayi, w której się znajdowali. Wziął kolejny kęs do ust i popił herbatą, bo od tego gadania zaschło mu w gardle. Nie zdradził jeszcze Yukino, co się stało z dziewczyną o jesiennych włosach, ale chyba nie chciał nawet wypowiadać końca tej historii na głos.
- Hah! - Powiedział głośno, przywracając sobie poprzedni wigor i pogodę ducha, która na chwilę ustąpiła zadumie i melancholii.
- Jestem pewien, że gdy to poczujesz, to od razu będziesz wiedziała. - Podsumował krótko, gdy czyścił swój talerz. Widząc to, Yukino zaoferowała mu swoją niedokończoną porcję.
- Na pewno? - Spojrzał na nią z udawanym, żartobliwym podejrzeniem. Chciał mieć pewność, że na pewno nie wyjdzie z ich spotkania głodna. Gdy tylko zobaczył potwierdzające skinienie, chętnie odsunął swój talerz na bok i podsunął sobie jej... co to było? Nieważne! Kontynuował więc jedzenie, jednak już trochę wolniej. Sygnał powoli zaczynał docierać do mózgu.
- To teraz o tobie. Dlaczego miałbym od ciebie uciec? - Wrócił do tego, o czym wspomniała dobrych kilka chwil temu. Ciekawiła go ta jej niska samoocena i przeświadczenie, że zasługuje na samotność. Chciał poznać tego przyczynę, aby na pewno wiedzieć, czy powinien przyjąć zaproszenie na ten rewanżowy obiad.
- Nie obraź się, ale nie sprawiasz wrażenia groźnej. Demonem raczej też nie jesteś, więc o co chodzi? - Sformułował pytanie chyba już najbardziej wprost, jak tylko się dało, zapychając się darmowym ryżem.

Była po prostu bardzo ciekawa tego tematu o miłości. Widziała na ulicach ludzi trzymających się za ręce, obejmujących i okazujących sobie czułości. W jej mniemaniu to były piękne gesty, często się zastanawiała czy jej bracia może kogoś spotkali kto by ich był w stanie uszczęśliwić. Nigdy nie przyprowadzali nikogo do domu, a Yukino sama z nikim się nie spotykała. To też gdy Izo zaczął powoli opowiadać o swojej przygodzie to aż oczko jej rozbłysnęło z zaciekawienia.
Sięgnęła po czarkę ze swoją herbatą i trzymając ciepłe naczynie w dłoniach z parującą cieszą uważnie wsłuchiwała się w to co miał do powiedzenia chłopak. To jak się wypowiadał o rudowłosej dziewczynie było wręcz urocze. Delikatny uśmiech zawitał na jej ustach i co chwila przykładała czarkę do ust żeby zrobić małego łyczka ciepłego napoju. "Miała włosy w kolorze jesieni.. oh.. musiała być przepiękna.." przemknęło jej przez myśl. Aż oczko jej rozbłysnęło w podziwie. Miał racje gdy wcześniej mówił że odpowie na każde pytanie szczerze i bez ogródek. Było miło posłuchać o kimś tak bardzo wyjątkowym w życiu chłopaka.
Końcówka jego wypowiedzi sprawiła że zamrugała kilka razy. Rozdziawiła usta zaskoczona tym jak ta opowieść się zakończyła. Patrząc na twarz chłopaka i to jak szynko posmutniał jeszcze bardziej aż złapała się za miejsce gdzie miała serce. "Za późno zrozumiał że ją kocha i ona związała się z kimś innym? To takie przykre.." przemknęło jej przez myśl gdy wlepiła spojrzenie w swoją czarkę z herbatą. Przygryzła dolną wargę nagle, nie wiedziała co mogłaby mu powiedzieć w takiej chwili. Przez chwilę się się wahała, nawet długo. Chciała go jakoś pocieszyć, ale nic co pojawiało się w jej głowie nie brzmiało wystarczająco dobrze. Otworzyła usta kilka razy ale nic z nich nie wypełzło. "Co się mówi w takich chwilach? Czy mogę coś powiedzieć co mu poprawi humor?" zamyśliła się i dopiero nieco jego zakrzyknięcie sprawiło że podniosła spojrzenie na twarz chłopaka.
- Gdy to poczuję.. hmm.. - wymamrotała pod nosem przyglądając się mu uważnie. "Szczerze w to wątpię.. to brzmi tak nierealnie.. pięknie.. ale nierealnie.. przynajmniej dla mnie.." przemknęło jej przez myśl. Skinieniem głowy dała mu znać żeby się częstował. - Więc trzeba z kimś spędzić dużo czasu żeby się w kimś zakochać.. rozumiem.. - podsumowała jej zdaniem najważniejszą część opowieści swojego towarzysza.
"To teraz o tobie. Dlaczego miałbym od ciebie uciec? "
- Ah.. um.. - przygryzła dolną wargę odwracając od niego wzrok i wbijając jadeitową tęczówkę w swoją herbatę na nowo. - Bo.. bo nie byłbyś pierwszym.. który tak zrobił kiedy mnie zobaczył.. - wyszeptała przypominając sobie reakcję dzieci z wczesnej młodości. Dłonie zacisnęły się mocniej na naczyniu z napojem. Z jednej strony nie chciała mu tego pokazywać, ale z drugiej czuła że go w pewien sposób zwodzi i oszukuje chowając to przed nim.
"Demonem raczej też nie jesteś"
Spięła się na te słowa, aż delikatnie drgnęła całym ciałem, palce zacisnęły się na czarce na tyle że gdyby była silniejsza to naczynie pewnie by pękło w palcach. - Ja.. ja jestem przeklęta.. - wymamrotała. - Przepraszam że nie powiedziałam tego od razu.. ale.. byłeś dla mnie taki miły.. nie chciałam tego psuć.. ale teraz.. źle mi z tym że to zataiłam przed tobą. - to mówiąc lekko drżącą prawą dłonią sięgnęła do krawędzi opaski. Przełknęła głośniej ślinę i ze spuszczoną głową zdjęła opaskę z oka. Biała grzywka zasłaniała jej oczy gdy siedziała tak przed nim. Powoli jednak się wyprostowała ukazując mu zamknięte prawe oko. Powieka wyglądała normalnie, nie miała żadnej blizny w tym miejscu gdzie był czarny materiał. Powoli zaczęła otwierać prawe oko, mrugając przy tym parę razy dla wyklarowania obrazu. Złotej barwy tęczówka ukazała się przed młodzieńcem. - Wszyscy zawsze mnie unikali.. przez to jak wyglądam.. białe włosy i w dodatku mam oko demona.. i przynoszę nieszczęście na wszystkich wkoło.. dlatego bracia kazali mi zawsze nosić opaskę.. bo lepiej być postrzeganą jako kaleka.. niż w ten sposób.. - wyjaśniła ze spokojem w głosie. Po czym widząc jak kelnerka się zbliża do stolika, bardzo szybko założyła na powrót opaskę na prawe oko. I z serdecznym uśmiechem podała miłej pani pusty jeden talerz żeby nie musiała się nachylać nad stołem za bardzo.
Złapała za czarkę na powrót i zbliżyła ją do ust upijając łyka. - Zrozumiem jeśli odejdziesz i więcej się nie spotkamy.. zdążyłam już przywyknąć do tego.. i tak bardzo jak bym chciała trzymać przed tobą to w tajemnicy.. to nie potrafiłam.. nie chciałam okłamywać tak sympatycznej osoby jak ciebie.. przepraszam za kłopot.. - głos miała łagodniejszy. Robiąc kolejnego łyka nieśmiało spojrzała na niego swoim szmaragdowym okiem.

- Dziękuję Ci że tak myślisz.. to bardzo miłe z twojej strony. - zaczęła z lekkim uśmiechem. Upijając drobny łyczek ze swojego kubka uśmiechnęła się delikatnie. - Miałam przyjaciela w Nagoya.. miał na imię Yuichiro.. jemu też nie przeszkadzało moje oko.. zawsze mnie bronił przed innymi..jak mi ktoś dokuczał.. to stawał za mną w obronie.. - kontynuowała. Po chwili uśmiech zszedł z jej twarzy i w jej oczach zagościł smutek. - Zginął 5 lat temu jakoś.. więc w pewien sposób mogę zrozumieć jak się czułeś jak straciłeś tą bliską przyjaciółkę wtedy.. choć my nie byliśmy chyba tak blisko ze sobą jak wy.. to jednak strata kogoś tak ważnego bardzo boli.. - wyjaśniła zasłaniając opaską ponownie oko.
Wpatrywała się w samuraja jak spokojnie konsumował jej porcję. Delikatny uśmiech zagościł na jej ustach gdy się tak w niego wpatrywała. - Cieszę się że chociaż Tobie przyniosłam trochę szczęścia.. bo ty mi również Izo.. - dodała z uśmiechem i dopiła swoją herbatę. Kiedy skończyli to zabrali swoje rzeczy i wyszli z lokalu w sobie tylko znanym kierunku.

Izo & Yukino z tematu

Powrót do Kioto wydawał się nieodpowiedni. To tutaj zawalili, a może bardziej dowództwo nie przygotowało się w pełni do wywiązania się z powierzonego zadania. Kiedy mijała pierwsze uliczki, trzymała głowę nisko, pomimo ukrycia oblicza pod cienkim materiałem płaszcza. Nie chciała się rzucać w oczy, lecz dla przyszłej wymówki postawiła na ciepłe kimono pod spodem oraz buty sięgające za kostkę. Na plecach jak zwykle miała swój tradycyjny shamisen, który podczas bitwy miał jej posłużyć za przykrywkę. Szczęśliwie nie musiała z niego korzystać, bo przeszli od razu do ataku, stąd nawet gdyby ktoś ją zaczepił, mogłaby powiedzieć, iż to jedynie pamiątka po chorej matce.
Po chwili dotarła do baru, w którym miała poznać swojego informatora. Jednak sama informacja nie była pewna, stąd należało postępować wyjątkowo ostrożnie. Pokonując pierwsze deski lokalu, pokazała dłonią, że zmierza na górę, jakby została już wcześniej zaproszona. Skinąwszy głową, zwróciła się w stronę schodów i tak dotarła do miejsca, które miało zdecydować o jej późniejszych łowach.
Badawcze spojrzenie padło w pierwszej chwili na kobietę, której wcześniej nie spotkała. Pokłoniła się tradycyjnie i zgodnie z poleceniem, zasunęła za sobą drzwi oraz usiadła na wytyczonym miejscu. Instrument położyła przy swoim prawym boku, aby mieć łatwy dostęp równie do kości, którą zwykle grała oraz specjalnie poluzowanych strun.
Z uwagą starała się patrzeć wprost na kobietę, jak i nie zwracać sobie głowy zapachem dymu. Intensywna woń tytoniu, choć odtrącała jej czułe zmysły, tak pozwoliła ją sobie zaakceptować. Wytykanie czegoś takiego było w mniemaniu Yony niegrzeczne i nie wróżyło im pomyślnej rozmowy.
- Proszę, mów mi Hotaru - powiedziała spokojnym głosem, posługując się pewnym pseudonimem, który nie tak dawno otrzymała. Minęło zaledwie kilka miesięcy, odkąd po raz pierwszy porównano ją do świetlika, lecz teraz nadawało się to idealnie. Łamała pewne granice nieufności do siebie, jak i próbowała być otwarta w stosunku do nieznajomej, aby ta czuła się przy niej bardziej komfortowo.

Mogła się spodziewać, że takie pytanie padnie na wstępie. Wystąpiła z propozycją, aby zmniejszyć dystans, a jednak podziałało to na odwrót. Zwróciła na siebie niepotrzebną uwagę, którą potrzebowała rozwiać, bądź zwrócić w inne miejsce. Nie chciała korzystać z taktyki odwracania kota ogonem, więc postawiła na historyjkę, która właściwie nie mijała się z prawdą. Z lekkim uśmiechem, zaczęła mówić - Dawno temu otrzymałam je od przyjaciela. Od tamtego czasu używam go. W dziwny sposób, ale pasuje mi. A ty? Jak Ciebie zwą? - coś za coś. Skoro ona wyszła ze swoim imieniem, spodziewała się, że w zamian dostanie to samo. Pseudonim, legenda, plotka. Było jej wszystko jedno. Chciała mieć po prostu możliwość, aby zwracać się do niej bardziej bezpośrednio. A nie zwracać się do kobiety "ej ty". To byłoby niegrzeczne, nawet jak na nią.
Przystanie na umowę, nie było w mniemaniu rudej złym pomysłem. Przychodząc tutaj, nie spodziewała się informacji za darmo. Wszystko miało swoją cenę, lecz nie każda była wyrażona w postaci pieniędzy. Często chodziło o przysługę i tutaj pozostawało pytanie, czego ona pragnęła.
Jednak zanim do tego przejdą, wolała dać jej znać, czego dokładnie poszukuje oraz przekazać, z czym właściwie przyszła i nie chodziło o shamisen, który spoczywał u jej nóg oraz robił za małą sensację - Poszukuję katany. Nie takiej zwykłej. Ostrze należało do mojego znajomego i chciałabym ją odzyskać. Jednak została ukradziona przez najprawdopodobniej osobę, co go zabiła. Ciemnowłosy mężczyzna z dwoma kucykami oraz charakterystycznym tatuażu na nosie. Porusza się podobno z mężczyzną o długich, rozpuszczonych włosach. Sama śmierć miała miejsce w Edo, w walce. Niestety z powodu własnych ran nie mogłam mu pomóc... - dodała cichym, lekko napiętym głosem. Czuła ból, nie taki fałszywy, jak mogłoby się wydawać. W końcu, bardzo przeżyła swój brak uczestnictwa w walce z demonami. Była wkurzona, smutna, to wszystko do niej wróciło, przez co dłoń zacisnęła w pięść - Jeśli nie posiadasz informacji na ten temat, to nasza rozmowa skończona. Jednak jeśli wiesz coś na ten temat, to zapłacę cenę, tylko musisz ją najpierw podać. Potem możemy wrócić do rozmowy o instrumencie, skoro tak Ci się spodobał - rzuciła pewnym głosem, spoglądając teraz prosto na nią.

Początek ich rozmowy, faktycznie mijał się z celem. W końcu nie miały debatować o imionach, znaczeniu, czy też czymś pokrewnym. Chodziło tutaj o miecz, a skoro miała do niej mówić per informatorka, to niechaj tak będzie. Wszak nie robiło to Yonie różnicy, gdy zamiast ej ty, pani, czy jakkolwiek inaczej mogła używać stałego określenia.
Tak też pokiwała jej głową, na znak, że rozumie i zaczęła swój wywód odnośnie do tego, co szuka. Jak się okazało, aby znaleźć zgubę, potrzebowała przypomnieć sobie niemal wszystkie informacje, jakie sama posiadała. Wracając myślami do minionego spotkania, wyjęła skrawek papieru oraz pędzel. Przywołując w pamięci obraz złodzieja, zaczęła malować najważniejsze szczegóły, jednocześnie wysłuchując do końca wodospadu pytań.
- Kojarzysz może walkę o Edo? Wydarzyła się ona jedenaście miesięcy temu, w listopadzie tamtego roku. Najbardziej krwawa pomiędzy zabójcami a demonami - mówiła, nie odrywając oczu od płótna. Machnęła charakterystyczną kreskę na nosie, włosy zebrane w dwa kucyki. Do tego proste brwi i lekko podkrążone oczy. Po skończeniu odsunęła od siebie skrawek kartki i pokazała ją kobiecie - Kyoya Rin, został zabity przez tego demona - niemal cytowała hashirę płomienia, aby w niczym się nie pomylić - Co do samego ostrza, to na boku po użyciu oddechu płomienia pojawia się na nim charakterystyczna transkrypcja. To wszystko, co wiem - dokończyła spokojnym głosem, otwarcie spoglądając w oczy informatorki.

Po podróży z Osaki do Kioto upłynęła Yonie spokojnie. Mogła bez problemu odziać się w krótką yukatę z ciemnoczerwonymi zdobieniami oraz czarne haori, sięgające do połowy ud. Trochę za duże, jak na nią, ale takie właśnie wolała. Z drugiej strony, gdy twarz przesłaniała charakterystyczna maska, zastanawiała się, czy będzie w stanie rozczytać poprawnie emocje swojej towarzyszki. Trochę się już znały, ale pod przykrywką cieni, pracowały dopiero pierwszy raz.
Pierwszy raz, gdy próbowała swoich sił w pogoni za mieczem, poznała informatorkę, która mogła im pomóc z rozwiązaniem problemu. Zapewne, a przynajmniej tak się rudej wydawało, za usługę była w stanie im powiedzieć niemal wszystko, co się działo w ostatniej chwili w Kioto. Wiedziała również, że zwykle przebywa w barze, który odwiedziła w specjalnym do tego typu spotkań pokoju. Poczyniła do tego celu specjalne przygotowania już wcześniej, gdyby ponownie miałaby spróbować swoich sił w namówieniu jej do współpracy. Ostatecznie, do kolejnej próby nie doszło, ale dowiedziała się, kiedy mogłaby przebywać w tym przybytku.
W konsekwencji, dotarły na czas, a raczej w dzień, kiedy miała się tam znaleźć. Prawdopodobnie mógł jej towarzyszyć inny klient lub jeśli szczęście im dopisze, będzie sama. Wolała nie próbować wyliczać pogmatwanego prawdopodobieństwa, a dopasować się do sytuacji - niezależnie od tego, ile osób zastaną.
Zadanie w teorii było proste, lecz kobieta z natury podejrzewała, iż stawka od tamtego czasu mogła wzrosnąć. Co prawda nie wiedziała, jakie zadanie było stawką informacji za miecz, ale teraz... Chodziło o coś znacznie ważniejszego. Kaito im uciekł razem z Torą, a jego ponowne wytropienie zaczynało się tutaj. Nie mogły zawieść, ni zgubić zbiegłych osób, które wsparły wtedy Sendo. To oni posiadali wiedzę, o której same mogły jedynie pomarzyć.
- Jesteś gotowa? - zapytała cichym głosem, zanim dotarły do swojego celu - Miejmy nadzieję, że pójdzie dobrze - strzeliła karkiem, rozluźniając ramiona. W głównej mierze była przygotowana na rozmowę. Nawet z tego powodu obniżyła głos o przynajmniej jedną oktawę i stanęła przed drzwiami, delikatnie je uchylając. Przepuściła tym samym towarzyszkę przodem, samej wchodząc zaraz za nią. Dłonią wskazała w stronę schodów, wychodząc na przód. Chciała tym samym zaprowadzić zabójczynię pod odpowiednie drzwi. Wzięła jeszcze głęboki wdech, nie przejmując się sytuacją w barze. Ostatnio również nie rozmawiała z pracownikami budynku, toteż i tym razem nie wychodziła im naprzeciw. Ostatecznie stanęła przed odpowiednimi drzwiami, dając znać dłonią, aby to zabójczyni kamienia rozeznała się, czy informatorka przebywała sama. Odpowiednim opisem kobiety oraz zachowaniem podzieliła się z nią wcześniej, dlatego liczyła, że wszystko pójdzie gładko.... Nawet jeśli życie lubiło kłaść im kłody pod nogi.

- Skoro marnowanie czasu było w stanie Tobie pomóc, cóż chyba było warto - nie rozgadywała się na temat tego, jak nabyła ową umiejętność. Nie chciała się zbytnio rozgadywać, gdy miały całą podróż przed sobą. Może innym razem, choć i to było nieprawdopodobne. Wszak nie często wracała do dzieciństwa, czy też wybranych momentów, gdzie mogła się uczyć czegoś nowego od matki. W każdym razie sam głos rudej nie brzmiał szorstko, ot stwierdziła fakt. Tatsu wyglądała inaczej, bardziej poważnie, lecz ciągle do poznania, gdyby się jej dłużej przyjrzeć. W każdym razie, mogła grać na czas, a o to chodziło. Dla zabójców wystarczył krótki moment, by ponownie nałożyć maskę, czy też dobyć broni, stąd zakładała, że jej tożsamość jest względnie bezpieczna. Sama z resztą upięła włosy w luźny kok, podtrzymując je dwoma szpikulcami. Część włosów, tych bliżej szyi rozpuściła, chowając je pod ubraniem.

Ruszyła za Tatsu do środka, lekko skłaniając głowę w geście powitania. Pracowała nad swoim głosem już wcześniej, wydając konkretne dźwięki podczas podróży. Praca się opłaciła, bo teraz mogła bez problemu się wysławiać, unikając powiązania z dziewczyną, co nonszalancko przyszła po informacje w celu zdobycia miecza.
Co by lepiej się wczuć w rolę, usiadła po turecku. Osoby w porcie tak robiły, nie zważając na to, że osoby w Imperium zwykle siadają w stylu seiza. Zwróciła wzrok w stronę kobiety, która niczym się nie różniła. Również sposób wysławiania się był taki sam, a to oznaczało, że bez ogródek mogły skoczyć prosto do tematu, który je interesował. Mogła pominąć niepotrzebne formalności, czy też odrzucić pierwsze próby nawiązania z nią ciepłej relacji.
Gdy jednak zabójczyni skomentowała lico rudej, ta jedynie wzruszyła luźno ramionami. Nie zamierzała komentować, ani wdawać się w dyskusję, która poprowadziłaby tę rozmowę w obszary, w które wolałaby się nie zagłębiać.
W odpowiedzi na pytanie, zerknęła porozumiewawczo na towarzyszkę i spokojnie powiedziała o ich sytuacji. Nie mówiła kim są, ani nie wyjawiała tożsamości, czy też nawet pseudonimów. Gładko poruszyła, że demon zwany Kaito jest otoczony ludźmi, którzy zbiegli do Kioto. Interesowała ją informacja odnośnie ich aktualnej lokalizacji. Dla pomocy, podała ich poprzednie miejsce rezydowania, czyli posiadłość rodu Minamoto, a także, iż demon, o którym mowa jest w bliskiej relacji z czwartą Kizuki, Torą. Nie wspomniała jednak o walce, ani czemu ich tropią. Zostawiła to jej wyobraźni, podobnie jak wszelkie informacje odnośnie Kagi, czy też zabójcy imieniem Hotta Sendo. Wolała nie narazić ich na wyciek wiedzy tajemnej, stąd słowa dobierała ostrożnie, jednocześnie przemawiając nad wyraz spokojnie. Sam głos nie brzmiał melodyjnie, a twardo oraz poważnie. Szczególnie uważała, aby raczej mówić zwięźle oraz na temat, tak jak tego od niej oczekiwano. Samurajska dyscyplina, lata nauki w tym zakresie, o dziwo wydawały się teraz przydatne, nie żeby często z tego korzystała.
- Jaka jest Twoja cena? - zapytała na koniec, im szybciej dowiedzą się szczegółów, cóż.... Będą wtedy bliżej dotarcia do tych ludzi. Oczywiście, gdyby córka grabarza zamierzała coś wtrącić, zamilkłaby wtedy na moment, aby dać jej chwilę do dodania kilku swoich groszy.

Informatorka założyła nogę na nogę, wleżając się wręcz w jej siedlisko, puszczając co jakiś czas dym ze swojej fajki. Wywołując mniej lub bardzie świadomie napady kaszlu u nieprzyzwyczajonej do dymu "papierosowego" Tatsu. Której pozostało jedynie zacisnąć zęby i robić wszystko, by kichać jak najmniej. Swoją postawą jasno ukazywała swoją pełną kontrolę nad sytuacją. W końcu to zabójczynie ukryte w cieniu poszukiwały informacji. Ona była jedynie drabiną, której potrzebują do osiągnięcia celu.
Gdy Yona skończyła, odłożyła na moment fajkę, uśmiechając się pewnym siebie uśmiechem:
- A więc jesteście zabójczyniami?
- Czy zabójczynie przyszłyby ubrane w ten sposób?
Odparła bez większego namysłu, dostrzegając jak uśmiech informatorki powiększył się jeszcze bardziej:
- Zabójczynie nie chodzą w świetle dnia i nie ujawniają swych tożsamości. W końcu za zabójstwo zazwyczaj grozi śmierć. Chyba... że jesteście zabójczyniami, które nie polują na ludzi?
Jej wzrok ponownie skierowany był w stronę Tatsu, która tym razem miała gotową odpowiedź:
- Odpowiedziałaś sobie sama. Nasze akcje nie mają żadnego związku z demonami. Zdrajców rodu Minamoto musi spotkać kara...
Informatorka zamyśliła się na moment, po czym nachyliła się lekko do Yony szepcząc:
- Pilnuj ją bardziej Zajączku, bo nie chce skończyć z kosą za wasz długi język.
Jak bardzo informatorka lubiła podstępem zdobywać informacje, tak wiedziała, że nie zawsze kończy się to dobrze dla niej, gdy klient za bardzo się rozgada. Niektórych rzeczy lepiej nie wiedzieć. Jak to, że po udzielonych przez nią informacjach ktoś może zginąć.
Łowczynia kamienia słysząc szept uznała za mądre siedzenie już kompletnie szybko. Być może jej małe kłamstwo oddaliło podejrzenia od Cieni, a skupiło na samurajskich gierkach. Tak jednak zdała sobie sprawę, co właśnie powiedziała.

- Wiem gdzie ich znaleźć. - odparła informatorka wstając i podchodząc do okna - Zaś przysługa będzie dla was zabójczyń prosta. Pozbądźcie się tych idiotów z zaułka.
Informatorka cofnęła się kilka kroków do tyłu, umożliwiając podejście do okna zamaskowanym kobietom.
Wskazała na grupę pięciu mężczyzn, których nawet dla niezaznajomionej z miejskimi realiami Tatsu wydawali się być podejrzani. Chociażby dlatego, że dwójka z nich gapiła się wyraźnie w ich stronę. Pozostała trójka zaś, zdawała się otwarcie zaczepiać klientele zmierzającą do baru. Trudno było jednak z tej odległości ocenić, w jakim konkretnie celu to robią.
- Nie chcę ich więcej widzieć w tej okolicy.
Odparła stanowczym tonem siadając na swym krześle, wpatrując się z lekkim uśmiechem na Yonę:
- A więc mamy umowę Zajączku?