Danie możliwości Tatsu do dorzucenia kilku słów, chyba nie było dobrym pomysłem... Powinna jak najszybciej uciąć ich konwersację, lecz zamiast tego wygodnie rozsiadła się w europejskim wydaniu, spoglądając raz za razem to na kobietę, a zabójczynię kamienia. W ciszy słuchała padających słów, nie skupiając się przy tym na woni pomieszczenia. Dla czułego zmysłu aromat palonego tytoniu był co najmniej obrzydliwy, duszący oraz daleki od preferencji Yony.
Niemniej nie mogła sobie pozwolić na wyjście z roli, czy też ciche wzdychanie podkreślające jej irytację. Zachowała swoje emocje dla siebie, gdyż tak było bezpieczniej. Ujawnianie bez zastanowienia się własnych myśli? Nie, w tych gierkach nie zamierzała uczestniczyć, wszak to, co miała wyrzucić z siebie już dawno pozostawiła za sobą - przynajmniej częściowo.
- Zapamiętam te słowa, wybacz za nietakt z jej strony - przeprosiła za głupotę towarzyszki, bo może na pierwszy rzut oka nie wyglądało to źle. Wystarczyło jednak podsumować padnięte wypowiedzi, aby ogarnąć, w jakie gówno mogłyby się wpakować. Tym samym też nie zamierzała jej usprawiedliwiać, bo wtedy potwierdziłaby przypuszczenia informatorki. Lepiej było zostawić to tak, jak było z cichą obietnicą poprawy zachowania i przede wszystkim trzymania języka za zębami.
- Powinnyśmy wiedzieć, kim są? - podniosła się ze swojego miejsca, aby stanąć na skos od kobiety palącej fajkę. Z tego kąta mogła pozostać w cieniu, mając dobry ogląd na sytuację po drugiej stronie. Nie uszło jej uwadze, że ktoś wyraźnie miał ten pokój na celowniku, jednocześnie zakłócając spokój tutejszej okolicy - Chcesz, aby stąd zniknęli... Rozumiem, że będzie Ci na rękę, gdyby pustoszyli inną okolicę? - postanowiła zebrać informacje w swój własny sposób, bez ograniczenia się do bezmyślnego morderstwa. Dając sobie pole do manewru, dawała im z cienia bezpieczeństwo, że nie będą widziane jako morderczynie. Wychowanie w samurajskiej rodzinie dostatecznie jej pokazało, jak niebezpiecznym aktem było uniesienie miecza w niewłaściwą stronę.
- To byłoby za proste. Pokaż nam, że można Ci ufać i rzeczywiście wiesz to, po co przyszłyśmy. Wtedy... Mamy umowę, dzięki której więcej ich nie zobaczysz - uśmiechnęła się do siebie, choć oczywiście lico ukrywała za maską. Spokojnym głosem pokazywała, iż na pewne rzeczy trzeba sobie zasłużyć. No, ale co kobieta miała do stracenia? Mogła z łatwością pozbyć się swojego problemu, zaledwie za odrobinę wiedzy, którą posiadała. Podała jej ulubiony smakołyk na tacy, więc... Chciała szczerze zobaczyć, czy po niego z łatwością sięgnie, czy też zawaha się...

Łowczyni kamienia nie rozumiała ani trochę, aluzji polegającej na znikaniu, dlatego zdecydowała się siedzieć kompletnie cicho. Dopóki nie usłyszy o co dokładnie chodzi w tym znikaniu.

Informatorka zaś, zaciągnęła się wyraźnie swojej fajki wypuszczając delikatnie zaciągnięte powietrze w kierunku Yony, teatralnie zasmucając się mówiąc:
- Liczyłam, że nie dopytasz.
Stąpając delikatnie po drewnianej podłodze wróciła do swojego biurka mówiąc:
- To jaki mam w tym interes, powinno obchodzić cię tak samo, jak mnie obchodziło jaki interes macie z tymi samurajami.
Uśmiechnęła się delikatnie, będąc w pełni świadomości, że sama nigdy nie zapytała o cel ich poszukiwań. Kwestia ta sama padła za sprawą jednego niewinnego pytania:
- Chce tak jak przed chwilą, wyjrzeć za okno. I mieć pewność, że ich tam nie zobaczę w najbliższej okolicy przez bardzo długi czas. Nawet na wieki, jeśli tak wam łatwiej.
Rozkładając się swobodnie na swoim krześle, z niewielkim uśmiechem dała przetrawić zabójczynią ich oczekiwania, zaciągając się ponownie w tytoniowej rozkoszy:
- Tak jak ta szóstka, którą szukacie, zbyt szybko nie odwiedzi czegokolwiek związanego z Minamoto. Szczególnie ten rudawy osiłek, z dość okropną blizną na oku. Tak trudno ukryć ludziom rudzinę, w kraju gdzie niemal każdy ma ciemne włosy. Szczególnie, jak przebywają wszyscy w jednym miejscu.
Zawartość fajki informatorki zdawała się całkowicie wypalić. Paląca kobieta westchnęła z lekkim żalem, podnosząc się leniwie ze swojego siedliska.
- Wrócę za parę chwil. Zastanówcie się kochane w tym czasie, bo nie mam dla was całej nocy.

Znikając za zasłoną, informatorka zaczęła szykować nową fajkę tytoniu. Łowczyni kamienia niemal natychmiast obróciła się do Yony szepcząc jej do ucha:
- Następnym razem będę czekała na dole.
Nie podobała jej się ani trochę ta "przyjaciółka" Yony, jednak pomimo niechęci musiała przyznać, że znała się na swojej robocie. Był to niewątpliwie przydatny aset do posiadania, nie tylko dla Korpusu, ale też oddziału Cienia:
- Nie kłamała w niczym. Chociaż sprytnie zaginała prawdę. Jej opis pokrywa się z tym, co usłyszałam od lojalistów. Zaś ci na dole...
Łowczyni kamienia wsłuchała się w hałasy na dole, bez problemu wyłapując treści rozmów z zaułka:
- Sprzedają to świństwo, które pali. Najpewniej to jej jakaś nachalna konkurencja. Jeśli mamy ich tylko nastraszyć lub pobić to nie widzę w tym żadnego kłopotu.
Była teraz Cieniem, nie Zabójczynią Demonów. Jednak nawet jako Cień, trudno jej się byłoby przemóc do zabijania całkowicie niewinnych ludzi. Nawet jeśli bycie banitą sprzedającą narkotyki było dalekie od niewinności...

Informatorka po dłuższej chwili, wyłoniła się zza kotary ze świeżą porcją tytoniu w rękach:
- Już jestem. A więc, mam twoje zaufanie Zajączku? Bo ja zaczynam wątpić w moje zaufanie do was. Jakkolwiek można ufać tym, co przychodzą tu w maskach.
Odrzekła tupając lekko nogą w kwestii zniecierpliwienia. Każda sekunda, w której ci banici dalej sprzedają swój kiser była wyraźną stratą dla niej. Dlatego oczekiwała odpowiedzi i akcji dosłownie od zaraz.

Niespecjalnie chciała usłyszeć odpowiedź, ni też nie oczekiwała, że cokolwiek się dowie. Za tego typu informacje się płaci, nikt normalny nie podałby jej tego na tacy, niezależnie od tego, jaki interes w tym miała. Nie to było ważne, bo przecież same czegoś oczekiwały. Równowartość umowy nie mogła zostać przechylona na niekorzyść osoby, co posiada przewagę nad nimi.
- Tyle mi wystarczy - wzruszyła nonszalancko ramionami, oddalając się od okna, za którego wyglądała. Tyłem oparła się o drewnianą ścianę obok, ramiona krzyżując na klatce piersiowej - Cieszy mnie, że w tym aspekcie się rozumiemy - prawdopodobnie zakończyłaby negocjacje, gdyby drążyła temat poszukiwania uciekinierów z Minamoto. Jednak, skoro temat został płynnie porzucony, nie miała więcej powodów do obaw. Ot mogła się skupić na zadaniu przed nimi.
Podobało się Yonie, że nie musiała się uciekać do zabijania opryszków. Wystarczyło ich zabrać z tego miejsca i przenieść w inne. Sposobów, aby to osiągnąć, było mnóstwo, lecz nie musiała się teraz nad tym zastanawiać, wcześniej należało podjąć odpowiednią decyzję. Zerknęła w milczeniu w stronę Tatsu, ale wyczytanie z niej czegoś teraz graniczyło z niemożliwym. Za maską ukrywała swoje emocje, podobnie do rudzielca ukrytego za ciemnymi szatami.
Informatorka znała ją z wcześniej, więc cieszyła się, że dodatkowo ukryła swoje włosy za grubym materiałem odzienia. W imperium Tokugawa, gdzie większość miała ciemny kolor włosów, mogłaby popsuć negocjacje i zostać rozpoznana. Jako cień, musiała pozostać tam, gdzie jego miejsce, inaczej miałaby do czynienia z Kagą oraz jej sposobami na wymazanie pamięci.
Nie miała pewności, czy wszystko, co im powiedziało, rzeczywiście miało swoje odbicie w teraźniejszości. Yona nie poznała ludzi uratowanych podczas tamtego zadania z eksterminacją Sendo. Inne sprawy zaprzątały jej głowę w owym czasie, ale to nie dotyczyło córki grabarza. Ta posiadała coś, czego ona nie.... Bowiem to ona uratowała tamte osoby przed śmiercią z rąk demonów.
Pochyliła się w stronę ciemnowłosej, w ciszy kiwając jej głową. Miały swój dowód oraz decyzję. Przesunęła powoli, niemal pieszczotliwie palcem po czubku rogu, który był częścią maski. Nareszcie mogły zająć się konkretami i zbliżyć się do przesłuchania ludzi Hotty.
- Rozumiem, podzielam Twoje zdanie, więc nie musisz się martwić - wyszeptała cichym głosem, niemal nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Ze zdolnościami białogłowy, powinna doskonale usłyszeć jej wiadomość.
- Przyjmujemy Twoją ofertę, niebawem przyjdziemy po naszą zapłatę - powiedziała zwięźle, odsuwając się od chłodu drewna - Na nas już pora - po tych słowach, ruszyła do drzwi, powoli je rozsuwając - Usagi... Podoba mi się - wyszeptała cichym głosem i zniknęła za rogiem korytarza, czekając przy schodach, aż towarzyszka do niej dołączy. Na dole baru mogły porozmawiać, lecz sama preferowała przejść płynnie do akcji i tak właściwie zrobiła. Zeszła lekkimi krokami na dół, niemal jakby lewitowała nad nimi. Gdy stanęła na ziemi, poprawiła swoje odzienie oraz maskę.
Po chwili dotarła do alejki i tam zastała idealny moment. Jeden z przechodniów niechętnie, ale uległ manipulacji rosłych mężczyzn. Kobieta o poszarzałym kolorycie skóry już wyciągała dłoń po mieszankę, którą sprzedawali, gdy sakiewka oraz zawartość woreczka zniknęły im sprzed oczu. Pełna szybkość zabójczyni wystarczyła, aby okraść szajkę i stanąć w bezpiecznej oddali - To wasze? - pomachała im zabraną zawartości, upajając się odgłosem brzęczących monet - Zabawmy się panowie - dodała słodkim głosem, spoglądając przez dziury na ich rosnącą furię - Nie pozwólcie jej uciec! - krzyczały głosy, kiedy zniknęła za zakrętem. Mężczyźni zostawili niedoszłą klientkę i ruszyli za zabójczynią, która niczym duch pojawiła się i zniknęła im sprzed oczu, prowadząc ich dalej.. Dalej, niż sięgał wzrok informatorki.
Wcześniej przed wyjściem na zewnątrz, pochyliła się nad zabójczynią z lekkim, lecz diabelskim uśmiechem - Odciągnę ich od okna informatorki i w pustej alejce, otoczymy ich z dwóch stron. Zaufaj, to będzie piekielnie dobre - zaśmiała się pod nosem, zanim drzwi się rozsunęły i płomienna kobieta przeszła do realizacji swoich zabójczych planów.

Tatsu zgodnie ze swoim wcześniejszym założeniem, nie powiedziała zgodnie ze swym pierwotnym założeniem jakiegokolwiek słowa, kiedy informatorka z Yoną doszły do finalnego porozumienia.
- Mój człowiek odnajdzie was, jak skończycie. Jeśli będziecie wątpić, że pochodzi ode mnie zapytajcie go o imię.
Odrzekła kobieta ustawiając się tuż pod oknem, by podziwiać potencjalne widowisko. Które spodziewała się bez cienia wątpliwości zobaczyć, ze swej bezpiecznej pozycji.

Łowczyni kamienia nie miała obiekcji, co do potencjalnego planu. Szczerze to najchętniej nie odzywałaby się dzisiaj ani słowem, do czasu kiedy spotka poszukiwanych ludzi.
- Oby twój plan wypalił... Mam już dosyć oprychów na ten wieczór. Daj mi znać, kiedy mam zaatakować
Stanęła w cieniu, obserwując zza winkla zaistniały spektakl. Który już teraz zdawał się być dość chaotyczny. Jednak taki był jego cel.
Gdy tylko banici z wściekłością w oczach, Tatsu szybkim krokiem wbiegła za nimi. Mijając ćpunkę, rzekła do niej srogim głosem:
- Uciekaj, jeśli ci życie miłe...
Wyciągając swój dwumetrowy łańcuch, skróciła dystans dzielący ją, a goniącym Yonę banitów. Była gotowa powalić jednego z nich na glebę, zawijając brutalnie łańcuch wokół jego szyi, gdy tylko otrzyma sygnał od zaprzyjaźnionej zabójczyni płomienia.

Zmieszana kobieta pokiwała głową kobiecie ukrytej za maską, szybko oddalając się od miejsca zdarzenia. Pobiegła w przeciwnym kierunku, dłońmi łapiąc za skrawki odzienia, aby przypadkiem nie potknąć się o długą kreację.
Uwielbiała wiatr we włosach, uczucie, kiedy była wolna. Miała kilka planów jak podejść do ich zadania, ale ten świecił z nich najmocniej. Jawił się jako coś ciekawego oraz pełnego dobrej zabawy. Nie była szalona, nie zamierzała też mordować z zimną krwią, chciała ich jedynie w sytuacji bez wyjścia, gdzie za czarną łuną podążyliby prosto w paszczę lwa. Tym była pusta alejka, w której się znaleźli. Kobieta stanęła przy wysokim płocie, unosząc woreczek do góry, aby ten pozostał dla każdego widoczny. Widzicie to?, patrzyła na nich z ukrytą ekscytacją, patrząc na buzie pełne różnych emocji. Od nienawiści, po szok, aż do zdecydowania, by zabrać nieznajomej swoją własność. Nawet nie zauważyli, że mieli ogon, czający się w cieniu.
Trójka rosłych mężczyzn była dla rudzielca jedynie przystankiem, po to, co ich czekało na złotym talerzu. Musiało pójść szybko, ale wciąż mieli chwilę, aby to rozegrać w miarę mądrze. Przystanęła z nogi na nogę, oczekując, iż rzucą się w jej stronę. Wyciągnięcie broni w tym momencie, nawet jej nie zaskoczyło. Dwójka z nich dzierżyła stępione już miecze, gdy ostatnia osoba sięgnęła za siebie, aby oburącz złapać za naginatę. To była jakaś nowość, patrząc, że gdyby był zabójcą, mógłby konkurować z zasięgiem standardowej katany. Z ich trójki najwolniejszym był jeden z użytkowników miecza i to on znajdował się najbliżej zasięgu łańcucha Tatsu.
Gdy czas zwolnił, a oni dzielnie biegli w stronę Yony, ta wyskoczyła do góry, aby stanąć na płocie - Teraz - powiedziała cichym głosem, dając znać córce grabarza, że może się ujawnić. Mężczyźni unieśli swoje bronie, gotowi zaatakować, lecz rudzielca już tam nie było. Szybko wystrzeliła w ich stronę, tępą stroną katany odrzucając mężczyznę z naginatą. Broń upadła na ziemię, co doprowadziło do dezorientacji jego jeszcze stojącego kolegi - Co do cholery... - wymamrotał do siebie, odwracając głowę do znajomej twarzy, która zwijała się w kłębek na ziemi, zaciskając zęby w bólu. Gdy tylko spojrzał przed siebie, zobaczył zamaskowaną postać, która celuje w jego szyję kataną. Szybki ruch, równoległy do ziemi odrzucił jego miecz daleko od niego, zostawiając go bez broni, którą mógłby użyć. Wyglądało to tak, jakby przegrał, lecz już sięgał po ostatnią deskę ratunku. Posiadał coś jeszcze, ale wtedy Yona przekręciła miecz w drugą stronę, aby jeden ruch za drugim, uderzyć prosto w talię tępą stroną oręża.
Pozostał ostatni, który gonił za współtowarzyszami, nie widząc nic poza nimi i enigmatyczną postacią. Jednak niedane mu było im pomóc. Zimny łańcuch owinął się wokół jego szyi, ciągnąc go w przeciwnym kierunku. Poleciał do tyłu, wypuszczając rękojeść z dłoni. Leżąc plecami na ziemi, złapał się łańcucha, aby ten nie zmiażdżył mu szyi. Cała swoją siłą próbował się przeciwstawić drugiemu oprawcy - Pomocy...- błagał cichym głosem, ledwo łapiąc za oddech. Ochrypły kaszel wyrwał się z jego ust, gdy patrzył w niebo. Nawet nie mógł zobaczyć, kto był odpowiedzialny za to wszystko - Kuso - to ostatnie, co wydobyło się spomiędzy warg - ciche przekleństwo, podkreślające sytuację, która obróciła się na ich niekorzyść.
- Czego chcecie?! - warknął mężczyzna, który na kolanach, zaciskał palce na stłuczonym boku - Pieniędzy?! Mamy ich po czubki głów! Możemy wam dać wszystko! Powiedzcie cenę, a spełnimy ją! - krzyczał w szale, gdy czubek ostrza ponownie został wycelowany w jego szyję. Gdy Yona się zbliżyła, uniosła jego brodę do góry za pomocą zimnej stali, w ciszy słuchając, co ma im do powiedzenia - Co z wami zrobimy? - powiedziała cicho, powtarzając jego słowa... - Spójrz na swojego kolegą o tam... - przekierowała jego głowę w stronę Tatsu, aby mógł się dokładnie temu przyjrzeć. Twarz wykrzywiona w złości, teraz patrzyła z szeroko otwartymi oczami na mężczyznę, walczącego o oddech z pobielanymi dłońmi, które siłowały się z ciężarem łańcucha - Najlepszy kat z Edo was osądzi, o ile nie spełnicie jego żądań - jego skóra pobielała w przerażeniu. Ciało zaczęło się trząść, podobnie jak tego, co leżał na ziemi. Jedynie pierwszy, który oberwał, miał przyjemność bycia nieświadomym tego, co się działo, dzięki utracie przytomności.
- Powiedz im, czego chcesz? Wszak jedynie spełniałam Twoje zachcianki - teatralnie skłoniła głowę w stronę Tatsu, robiąc ją głównym bohaterem tego zamieszania.

Wszystko miało dziać się szybko. W cieniu uliczek, które miały pozostać dla ukrycia dla ludzi postronnych. Tatsu nie należała nigdy do osób lubiących się skradać. Była dość wysoka, a jej kolczyki zdawały się przyciągać światło bardziej niż normalnie. Skradanie miało mniejszą szansę powodzenia, dlatego zamiast tego wolała wtapiać się w tło. Kto podejrzewałby chłopkę o możliwości bojowe przewyższające samurajów? Kto podejrzewałby chłopkę, że jest tak naprawdę burakuminką?
Teraz jednak nie była Tatsu. Była niczym kostucha Izanami. Cicha, niewidoczna dla śmiertelników. Którzy beztrosko biegli przed siebie za rudowłosą, nieświadomi że śmierć może czekać tuż za rogiem.
Teraz
Nie trzeba było czekać zbyt długo na czyn. Pomimo iż szybkość Yony przewyższała szybkość Tatsu, ta zdawała się wyczuwać podświadomie idealny moment do ataku. Nieszczęśnik przytulony łańcuchem nie miał nawet szans na obronę, gdy łańcuch zawinął wokół niego jego szyi pętelkę i przyciągnął bliżej córki grabarza.
Córka grabarza skupiła się na tym kruchym umykającym ludzkim żywocie. Sercu watażki, które zaczynało bić szybciej. Jego desperackie ruchy, próbujące wyzwolić łańcuch. Nikłe błaganie o pomoc, które było ledwie słyszalne dla jej uszyska. Zaś tuż za swymi plecami poczuła zimny chłód i dreszcz wiatru. Czując jakby sama Izanama-sama zmierzała po ulatującą duszę. Czuła, jak jakaś cząstka jej chciała się cieszyć tą chwilą jak najdłużej. Jednak zdała sobie sprawę, że ciało ludzkie nie było w stanie je zbyt długo wytrzymać.
Najlepszy kat z Edo was osądzi, o ile nie spełnicie jego żądań
- Jej żądań. - odparła chłodno powracając z tego dziwnego transu - Izanami-sama czeka na was, tam gdzie handlowaliście tym duchliwym świństwem. Dziś łaskawie czeka, ale gdy zobaczy was w tym miejscu na nowo, nie będzie taka łaskawa.
Odpychając mężczyznę w kierunku klęczącego mężczyzny wykrzyknęła dość ostro i z nienawiścią:
- Nie chce was widzieć na tej ulicy ździry!
Jej łańcuch był cały czas w gotowości, jednak nie spodziewała się żadnych podejrzanych ruchów z ich strony. Ich serca były wręcza za głośne dla łowczyni kamienia. Nie można było pomylić to z jakąkolwiek emocją, która nie była strachem.

Zapadła grobowa cisza, gdy Tatsu miała przemówić. Każdy słuchał w wyczekiwaniu, co owy kat postanowi, jaki warunek im postawi, aby Ci uszli dzisiaj z życiem. Początkowo nie wielu wydawało się rozumieć, co kobieta mówi. Patrzyli się w skupieniu, nie mogąc pojąć, czy rzeczywiście byliby wolni, gdyby się stąd przenieśli - Mamy stąd uciec, ale dokąd? Tutaj mamy wszystko, co budowaliśmy miesiącami! - wydarł się we wniebogłosy nieszczęśnik na klęczkach, licząc, iż tym krzykiem cokolwiek tutaj ugra. Yona, czuwając nad nim, tupnęła głośniej nogą, zwracając jego uwagę - Mam rozumieć, że wolisz tutaj skonać? Drugiej szansy nie będzie - powiedziała zimnym, pozbawionym jakichkolwiek głębszych emocji głosem. Cichy pisk wyrwał się z jego ust, gdy ostatecznie się poddał.
Gdy jego kolega wyrwał się spod ciężaru łańcucha, początkowo nie odchodził od wysłanniczki Izanami. Głośno oddychał, upajając się dostępem do świeżego powietrza. Głośne sapanie wypełniło przestrzeń, aż krzyk wyrwał go z transu. Pobiegł do mężczyzny, który leżał nieprzytomny na ziemi, zaś ostatni, od którego Yona odskoczyła, również podniósł się i pomógł drugiemu z przeniesieniem ciężkiego ciała. Nawet nie spojrzeli na swoje bronie, ot chcieli zniknąć im sprzed oczu i nigdy więcej na nie trafić na te osoby - Nigdy więcej nas nie zobaczycie - powiedział przyciszonym głosem na koniec, odchodząc w stronę przeciwległej uliczki.
Jeden problem z głowy. Zabójczyni płomienia podeszła do sojuszniczki, patrząc jeszcze w stronę, w którą odeszli - Myślisz, że dotrzymają danego słowa? - zapytała cichym głosem, przystając obok niej. W dłoni dalej miała zwinięty starannie narkotyk, którego nie miała jak zwrócić - Powinnam im to oddać - powiedziała bardziej do siebie, patrząc na małą sakiewkę. Gdy tylko się zaciągnęła powietrzem, po schowaniu oręża zakryła nos - Śmierdzi paskudnie - skomentowała, zaciskając dłoń na materiale.
Po wykonaniu roboty, wypadało wrócić do miejsca wypadowego, tam, gdzie, chociażby ukryta była ich główna broń. Co prawda, Yona dzierżyła swoją kataną, którą otrzymała jeszcze od rodziców, ale nichirin zostawiła razem z kusarigamą, licząc, iż nikt jej nie ukradnie. Opuszczona świątynia na obrzeżach Kioto była idealna do tego typu spraw. Nikt się tam nie zapuszczał, bo miasto było wypełnione demonami, które mogły wyjść poza nie na żer. Tym samym, postanowiła, że to był właściwy moment, aby wrócić - Informator nas odnajdzie, więc nic tu po nas. Poza tym dziwnie się czuje bez niej - mówiła oczywiście o Benihime, która jako jedyna była w stanie zranić dzieci Muzana.
Jeśli Tatsu wyraziła zgodę, to od razu tam pobiegła. Nie tak szybko jak wcześniej, ale równym tempem, co by mogły biec obok siebie bez konsekwencji w postaci zmęczenia. Do połowy drogi nie zostały zaczepione przez nikogo. Dopiero później, na wąskiej drodze, która prowadziła zarówno do kaplicy, jak i mniejszej wioski, pojawił się wysoki mężczyzna z materiałem na buzi, który zakrywał połowę jego twarzy - Przybyłem od niej - powiedział na początku, wyciągając dłoń przed siebie - Imię? - zapytała Yona, pamiętając procedurę, którą mogła wykorzystać w celu identyfikacji jegomościa. Zaraz po tym kontynuowała - Informacje, potem mogę to oddać - najwidoczniej nie mogła się nacieszyć narkotykiem i musiała go zwrócić. Zawiesiła dłoń z sakiewką, w oczekiwaniu na to, co im odpowie. Dopiero gdy będzie w pełni usatysfakcjonowana, zwróci nowy nabytek i ruszy po broń, aby być gotowa na przyszłą konfrontację.

Tatsu tupnęła lekką nogą nie rozumiejąc i szczerze nie chcąc zrozumieć ulicowych przepychanek oprychów:
- Nie uwierzę, że całe Kioto kończy się wokół jednej ulicy. Ale dla was skończy się na tej jednej ulicy.
Odparła z chłodem, nie wypowiadając już żadnego słowa do bandziorów. Dla niej cała ta przepychanka była zupełnie o nic, pomimo iż zdawała się ulec lekkiej nienawiści, jaką darzyła ten cały półświatek. Zdawali się nie różnić niczym innym od samurajów, co wykorzystują swoją pozycję, by żyć w luksusach i opychu bogactwa.
- Mam to gdzieś. - odparła srogo zabójczyni kamienia, w odpowiedzi na pytanie Yony wzruszając ramionami - Wystraszyliśmy ich na tyle, że nie powinni być problemem, przez co najmniej tydzień. Szczególnie tracąc towar. Co się stanie za tydzień mnie nie interesuje.
Opadnięcie sakiewki z "trawiastą" zawartością, wydało dla zabójczyni kamienia charakterystyczny dźwięk.
- Skoro śmierdzi, to po co bierzesz. - odparła jedynie ruszając przed siebie do ich kryjówki. Debatując w ciszy nad kolejnym krokiem. Otrzymane informacje powinny ich zbliżyć do uciekinierów z Minamoto. Być może nawet otrzymają ich dokładną lokalizację. Przesłuchają ich, wyciągną potrzebne informacje. Jednak co potem? Cieszyłaby się, gdyby Kaga powiedziała otwarcie "znajdź, przesłuchać, zabić". Wtedy tylko wykonywałaby rozkazy przełożonej. Jednak teraz, cała decyzja leżała tylko i wyłącznie w jej rękach. Czy za ich działania w Minamoto zasługiwali na śmierć? Według obecnej wiedzy, nie miała co ku temu wątpliwości. Jednak czuła, że nie wszystko wiedzą o samych powodach ich zdrady. Czy to był faktycznie strach, czy może coś znacznie więcej?
Docierając do połowy drogi, spojrzała oceniającym wzrokiem na wysłannika informatorki, który na pytanie o imię uśmiechnął się szeroko mówiąc:
- Zajączku
Tatsu uśmiechnęła się niezauważalnie zza swojej maski oznajmiając neutralnym głosem:
- Nie mówiła, jakie imię poda jej wysłannik.
Mężczyzna uśmiechnął się lekko w stronę Tatsu, jak nauczyciel, który usłyszał poprawną odpowiedź. By następnie obrócić się w stronę "Zajączka":
- Możesz zatrzymać to świństwo, jeśli tak bardzo je lubisz. Tak słabej jakości towar palą jedynie największe ćpuny i żebraki.
Po lepszej cenie, niemal pod ich progiem. Jednak mało kto patrzył na cenę, kiedy liczy się efekt. A jak nie działało tak mocno, to trzeba było kupić więcej tego słabego i taniego?
- Ale cóż liczyliśmy, na parę trupów, jednak jeśli zostawili to cenne dla nich świństwo, to znaczy że mocne je nastraszyłyście. - odparł wyraźnie uśmiechnięty mężczyzna, który zdawał się kompletnie nie bać zabójczyń ukrytych w maskach - Informatorka jest zadowolona, choć zawiedziona, że próbowałyście ukryć przed nią to widowisko. Jednak słowo się rzekło.
Mężczyzna oparł się pewnie o ścianę, wyciągając swojego "papierosa" i zapraszając ich do cichej alejki obok:
- Słyszeliście może co się stało z rodem Hinamori? - po dwóch sekundach ciszy odpowiedział sobie sam - Był to jeden z pięciu wielkich samurajskich rodów, którzy podczas zabójczego wyzwolenia Kioto mieli spiskować przeciw demonom. Ich spisek został łatwo wychwycony, ponoć na rozkaz jakiegoś grubego Kizukiego. Ale to nieistotne. Ważne, że po ich śmierci, ich posiadłość nad brzegiem jeziora Biwa została kompletnie opustoszała. Przynajmniej do ostatniego miesiąca. - mężczyzna puścił opary dymowe w kierunku Yony - Ta wasza szóstka teraz tam przesiaduje i się ukrywa. Praktycznie pozostali tam niezauważeni, do czasu, aż wynajeli jakiegoś ronina do ochrony. Ponoć niezły szermierz o celnym oku, ale o dziwo człowiek.
Wzruszył lekko ramionami wysłannik dodając:
- Mogę was tam zaprowadzić, jeśli nie wiecie gdzie to ma być. Jeśli nie, to pozostaje mi życzyć udanych łowów.
To mówiąc wysłannik przytulił się wręcz do ściany, wpatrując się na Yonę i oczekując na jej decyzje, będąc gotów ją popędził kolejnym dmuchnięciem dymiącej pary.

Co najmniej tydzień? Liczyła na jakiś miesiąc... No, ale nawet trzy dni byłyby dla Yony satysfakcjonujące. Mężczyźn zniknęli w popłochu, zostawiając wszystko za sobą, co oznaczało praktycznie jedno - zadanie zostało wykonane, a tym samym dopełniły swoją część umowy. Informatorka, o ile nie widziała tego na własne oczy, tak z pewnością była usatysfkacjonowana - przynajmniej w myślach Yony, taka się właśnie wydawała.
- Jako dowód, to całe żelastwo nie było mi do niczego potrzebne. Naginata to też nie mój typ broni, więc pozostało to cuuudo - westchnęła przeciągle, wiedząc, że przez resztę wyprawy będzie musiała znosić smolisto-trawiasty zapach. Paskuda! No, ale czego się nie robi dla zadania. Bowiem, gdyby nie było nikogo do obserwowania ich poczynań, zawsze mogła sprezentować ten woreczek i przy okazji uwolnić się od niego.
Spotkanie wysłannika przyszło z czasem i nie liczyła, że pozna tożsamość informatorki. Wcześniej przedstawiała się tym pseudonimem, więc naturalnie usłyszy coś znajomego. "Zajączek" się jej podobał, bo przynajmniej nikt na nią nie mówił imieniem przyznanym masce. Z drugiej strony nie nazwała ją tak, jak się przedstawiła ostatnim razem. Hotaru... Chyba tak się wtedy nazwała.
- Wystarczy, by uwierzyć, że jesteś tym, kogo miała wysłać - odrzekła spokojnie, a zaraz potem oddała to świństwo, z którym nie chciała mieć do czynienia i to nie tylko dlatego, że jako samuraj nie powinna czegoś takiego posiadać, ale i dla własnego komfortu, który teraz był dla niej równie ważny - Nie, nie. Zabierz to, tylko będzie przeszkadzać - wyraziła dość jasno swoją niechęć w stronę tego specyfiku, przekazując je w cudze ręce.
Czy dobrze zrobiły, że rozegrały widowisko z dala od wzroku obcych? W jej opinii przyciągnęłyby zbyt dużo uwagi. Z tego powodu, nawet jeśli ich "zleceniodawczyni" byłaby niezadowolona, nic nie mogła poradzić. Mimo wszystko nie przyszły tutaj jako osoby, które miały być powszechnie rozpoznawalne, a cienie, których istnienie miało postać owiane tajemnicą.
Byli tacy podobni. Zarówno informatorka, jak i wysłannik mieli nawyk palenia. Obłok dymu, który poleciał w jej stronę, sprawił, że mimowolnie pomachała dłonią, byleby tylko rozwiać mleczną chmurkę - Materiał sobie podpalisz... - wymamrotała pod nosem, odwracając głowę w stronę ich otoczenia.
- Powiedz jedynie, gdzie to jest. Resztą się zajmiemy - powiedziała, gdy skończył, zapamiętując najważniejsze informacje w głowie. Jezioro Biwa, ród samurajski, posiadłość, która teraz należała do ludzi Sendo - ładnie się ustawił, patrząc, że jeszcze nie tak dawno był taki jak one - człowiekiem z krwi i kości.
Po usłyszeniu lokalizacji, skinęła głową i naturalnie miały pójść po swoje bronie, a potem przejść do działania. Sayę z kataną ukryła nieco niżej, niż zadaszenie na luźnej belce, do której trzeba było podskoczyć, aby móc ją sięgnąć. Oczywiście, o ile ktoś posiadał na tyle rozwinięte ciało, aby tego dokonać.
- Wolałabym nie owijać w bawełnę i od razu przejść do czynu. Ronin wydaje się niebezpieczny, więc co ty na to, by zajść ich z obu stron, osłabić i zająć się naszym przeciwnikiem? - zasugerowała strategię działania, po której wybrałaby się na miejsce. Gdyby Tatsu miała jeszcze jakieś sugestie, to jak najbardziej mogłyby tak dyskutować - w drodze do celu.
Posiadłość Hinamori przypominała dom rodu Minamoto. Kamienny mur, z którego można było wejść na pierwszy z dwóch dachów, dwa piętra i solidna konstrukcja z charakterystycznymi rozsuwanymi drzwiami na froncie. Kilka okien skierowanych w stronę jeziora, jak i dwa z tyłu. Nie zauważyła żadnej straży, która mogłaby utrudnić jej zakradnięcie się z drugiej strony, co już było dużym atutem - Widzimy się w środku - rzuciła do zabójczyni, zanim podeszła za murem z drugiej strony.
Sama wysokość nie stanowiła problemu. Nieregularny kształt kamieni, też pozwolił jej się wspiąć bez przeszkód, więc po cichu oraz ostrożnie to zrobiła. Zanim wspięła się, wyjrzała za ogrodzenia i zauważyła, że droga była czysta. Zeskoczyła płynnie po drugiej stronie, poszukując czegoś poza oknami, może będą gdzieś drzwi? Wcześniej oglądała to wszystko za pomocą drzewa, na które się wspięła, ale teraz, gdy była tak blisko, czuła się nieswojo. Ten Ronin... Jak silny był? Taki jak one? Pokręciła głową. To nie było teraz ważne, prawda? Podeszła pod ścianę, przylegając do niej plecami. Nie znalazła drzwi, ale mogła spróbować rozsunąć okna. Delikatnie chwyciła za drewno i za pomocą siły, otworzyła je.
Pomieszczenie przypominało spiżarnię. Na półkach rozmieszczono skrzynki z jedzeniem, część świeżych owoców leżała na ziemi, która dawno nie była sprzątana. Wślizgnęła się do środka, sprawdzając, czy deski pod ciężarem nie wydają głośnych dźwięków. Jeden krok, drugi... Dotarła do przeciwległych drzwi i gdy je rozsunęła, usłyszała świst powietrza. Ciało instynktownie odskoczyło do tyłu, lecz kunai zdążył naciąć skórę na ramieniu. Na szczęście nie było to nic poważnego, inaczej zapewne zaczęłaby przeklinać, że nie upewniła się, iż nie ma gdzieś pułapek.
To nie było jej najgorsze zmartwienie, bo zobaczyła osobę po drugiej stronie. Doskoczyła do niej, chwytając za rękojeść Benihime. Płynne pociągnięcie ostrza, zaświszczało na wietrze. Nie chciała przelewać krwi, więc zaatakowała tępą stroną, prowadząc ruch  z dołu po skosie w górę, celując w żebra. Kilka złamań - przeżyje, ale zdążył krzyknąć - Intruzi!
Cicho westchnęła, cóż... Zawsze miała tego pecha. W konsekwencji zwróciła na siebie niepotrzebną uwagę, ale może im wyjdzie to na dobre? Ruszyła w jej stronę kolejna osoba, która wyłoniła się z jednego z sąsiadujących pomieszczeń. Potraktowała przeciwnika tak jak poprzedniego, z tą różnicą, że uderzyła z pełną siłą w broń oponenta, by to dało jej chwilę, by zaatakować go w brzuch. Gdzie był główny przeciwnik? Obecne warunki pozwoliły jedynie na przejście wąskim korytarzem, po drodze mijając schody na górę. Kierunek - główny pokój, tam, gdzie chciała stoczyć ich najważniejszą walkę. W tym celu musiała znaleźć głównego przeciwnika, więc ruszyła, rozglądając się po pokojach, które mijała.

Spoiler:

Tatsu nie zamierzała rozwodzić się dłużej, na temat tego wyraźnie nie altruistycznego zlecenia. Tak jak mówiła, miała to gdzieś. Mogli wrócić nawet za godzinę, byleby tylko w ciągu tej godziny otrzymali informacje. Sama pomoc człowiekowi o na pewno nieczystych intencjach, była na pewno czymś, co raczej nie zrobiła w normalnych okolicznościach.
Na szczęście nie była w normalnych okolicznościach, a jedynym pocieszeniem zdawał się dla Tatsu fakt, że ktoś by i tak dla tak potężnej persony jak Informatorka to zrobił.
Jeśli ktoś miałby stać się potworem, który wystraszy inne potwory to powinna być ona. Jeśli uda jej się zbliżyć dzięki temu, do tchnięcia nowej nadziei w Korpus po zabiciu zdrajcy Sendo, to nie będzie żałowała tej chwili ani na moment.
Wysłannik wziął worek od Yony, ze zwłośliwym uśmiechem wypisanym na twarzy. Jakby spodziewał się od początku, że "Zajączek" mu to zielsko odda. Nieumknęło to uwadze Tatsu, jednak nie zamierzała się już ani trochę wtrącać w tą dziwną dla niej wymianie wiedzy za przysługę. Szczególnie, kiedy powiedziała otwarcie, że nie będzie brała w niej udziału.
Słuchała w spokoju zebranych informacji, które wydały się dla łowczyni kamienia... nieprawdopodobnie dokładne. Jakby faktycznie ta cała Informatorka i jej podwładni znali się na swoim fachu. Albo to było idealne kłamstwo:
- Jaką mamy pewność, że to nie jest zasadzka? Albo dobre kłamstwo?
Zapytała otwarcie, przyciągając na siebie wzrok mężczyzny:
- Czy na serio zrobiłyście tak wiele, wątpiąc w jej słowo?
Mężczyzna zaśmiał się lekko dodając:
- Możecie popytać kogo chcecie, jednak renoma Informatorki w kwestii prawdziwości informacji jest niezachwiana.
Nie w moim interesie jest ją reklamować, skoro i tak nasza umowa została domknięta, a wam pozostaje jedynie sprawdzić to sami.
Zgniatając peta ukłonił się lekko, zmierzając do wyjścia z zaułku:
- A jeszcze jeden mały szczegół. - zatrzymał się po chwili - Ponoć nikt z nich nie wystawia nosa z tej posiadłości od tygodnia. Gdyby nie co chwile przeganiani szabrownicy, możnaby uznać to miejsce za całkowicie martwe.
Po tych słowach niemal natychmiast ulotnił się, ruszając tylko w sobie znaną stronę.

Odkopując zakopaną w ziemi Kusarigamę, łowczyni kamienia kiwnęła lekko głową na plan Yony:
- Musimy dopilnować, by nikt nie uciekł. - odrzekła z neutralnym chłodem w głosie - Nie możemy dopilnować, by jakieś demonie posiłki przybyły, nim dokończymy robotę.
Docierając do bramy głównej, zamaskowana kobieta dobyła swego oręża. Brama do posiadłości zdawała się być zamknięta, co było zdecydowanym plusem całej tej sytuacji.
"Nikt stąd nie ucieknie, o ile nie przeskoczy płotu..."
Rzekła do siebie z łatwością pokonując mur, wykorzystując do tego ogromny łańcuch oręża. Znajdując się po drugiej stronie, zauważyła drzwi do budynku, do których bez najmniejszego wachania podeszła. Chcąc sprawdzić, czy są otwarte nim zdecyduje się na zabawę ze wspinaczką.
Nim jednak zdążyła rozsunąć wrota, usłyszała szybki świst powietrza, lecący w jej stronę. Zabójczyni kamienia z łatwością odbiła lecący w nią kunai, nie dostrzegając jak kolejny wbił się w jej ramie. Dwóch napastników czekało na zabójczynie kamienia, z pięter, wykorzystując okna jako idealną osłonę.
Jeden z nich był jednak wyraźnie szybszy od drugiego. Na tyle, że nie spodziewanie kolejny świst zawitał w powietrzu...

Rana 1 poziomu: Płytka rana kuta na prawym barku.

Przeszukiwanie pomieszczeń było żmudnym przedsięwzięciem. Rozsuwała lekko drzwi, wyczekując ruchu, sprawdzając ewentualną możliwość na natrafienie pułapki. Gdy wydawało się Yonie, że jest względnie bezpiecznie, wchodziła do środka, sprawdzając, czy nie ma kogoś więcej. Jak się okazało... Cały trud był jedynie stratą czasu. Popleczników Sendo nie zobaczyła, co oznaczało, iż kryli się w innej części posiadłości.
Odwróciła głowę za siebie, patrząc na oddalone schody. Minął krótki moment, kiedy uzmysłowiła sobie, iż może nie powinna kroczyć w stronę holu, a najpierw wyczyścić miejsca, które mogłyby im przysporzyć kłopotu. Ostatecznie wróciła się, powoli wchodząc po stopniach na górę. Gdy znalazła się niemal na górze, przykucnęła, patrząc na rozmieszczenie korytarzy, które rozwidlały się w niemal wszystkie strony. Pierwotnie zamierzała dotrzeć do głównego wejścia. W konsekwencji skręciła w lewo, gdzie jedynie mogła się spodziewać, że ktoś wyskoczy jej ze ściany. Szła tak, aż dotarła do korytarza, który prowadził na wprost oraz w prawo - Teraz... chyba prosto - powiedziała do siebie w myślach, powoli kładąc stopy na zakurzonych deskach.
To, czego nie było w jej początkowych założeniach to kolejna osoba, która wyszła z jednego z korytarzy po przeciwległej stronie. Popatrzyła na niego ze zrezygnowaniem, dłonią, zachęcając go do walki. Szczęśliwie przeciwnik do niej podbiegł, celując krótkim nożem w klatkę piersiową. Skupiona na szybkim pozbyciu się problemu, uchyliła się przed ciosem, schodząc nisko, niemal do podłogi. Wtedy też wystawiła jedną z nóg i podcięła mu dolne kończyny, tak, aby upadł na ziemię. Kurz wzbił się w powietrze, kiedy uderzyła go po raz ostatni, dozując na tyle siłę, co by biedaka nie zabić, a jedynie ogłuszyć na jakiś czas.
Na końcu drogi zastała dwa pokoje i schody, prowadzące na dół. Jeden z nich znajdował się przed nią, zaś drugi na wschód. Reszty przeciwników nie widziała, toteż postanowiła wrócić do tego, co potrafiła niemal najlepiej. Stając pomiędzy drzwiami, w pełni skupiła się na swoim zmyśle, lekko rozchylając przy tym skrzydełka nosa. Upajanie się aromatami oraz poszukiwanie w niedalekiej odległości ludzi... Wystarczyło tylko kilka sekund, by aromaty przybrały na sile i bez rzutu monetą, mogła potwierdzić obecność dwóch osób po prawej stronie. Czy tam był ronin? Jeśli tak, to gdzie była Tatsu? Spojrzała za siebie z myślą, że może magicznie się ujawni, ale o dziwo była tylko ona.
- Znalazłam ich, na piętrze. Wschodnie drzwi, schody powinnaś znaleźć, gdzieś koło wejścia do budynku - odezwała się cicho, unikając szybkiego wykrycia, wszak kto wiedział, jakie monstrum czyha za ścianą. Jednak, czy zamierzała czekać na posiłki? Yona należała do grona osób, co raczej wolą stworzyć okazję i kupić odpowiednią ilość minut dla drużyny, co by ta mogła do niej dołączyć.
Plan był prosty, wejdzie i w nieelegancki sposób, załatwi jedną osobę, następnie zajmie się drugą. To nie mogło pójść źle, prawda? Jednak jak to było z planami, czasami miały dużą dziurę. Nieprzewidziany wariant ujawnił się w postaci wychodzącego mężczyzny z kataną, który po zauważeniu obcej jednostki, od razu zamachnął się nią. Ledwo uniosła Benihime do sparowania, odskakując, zanim obróci sytuację na swoją korzyść - Czyżbyś był deserem? Jesteś szybszy od nich - uśmiechnęła się triumfalnie, odsuwając się, aż do samych schodów - Najpierw jedna zamaskowana osoba, teraz druga? To chyba mój szczęśliwy dzień - rzekł niskim tonem, wystawiając ostrze przed siebie w pozycji obronnej.

Spoiler:

Rzucony kunai wbił się w plecy Tatsu, gdy ta obróciła się w kierunku sprawcy pierwszego zadrapania. Czując ból przeszywający jej skóre, zabójczyni kamienia zdecydowała się przejść do ataku, wpatrując się bez cienia litości na swoją ofiarę. Rozwijając swój łańcuch do pełnej rozpiętości zamachnęła się oboma końcami łańcucha. Samuraj widząc nadlatującą w jego stronę kulą, próbował desperacko uchylić się nad nadlatującym zagrożeniem. Przez dosłowny ułamek sekundy poczuł ulgę, gdy kula mignęła mu przed oczami mijając go o włos. Zaraz potem odczuwając realizację z tego, jak łańcuch owinął się wokół torsu, zaś kula zdawała się wracać do jej właścicielki...
Tatsu z grobową miną obserwowała upadek samuraja, który na swe nieszczęście upadł głową na kamienną podłogę. Sprawdzając, czy dalej oddycha wsłuchała się w najbliższe otoczenie. Słysząc drobny, choć stabilny oddech, swą uwagę przeniosła na wnętrze posiadłości. Jej drugi przeciwnik zdawał się wycofać do wnętza posiadłości, pewnie na skutek trwającego tam harmideru. Pomimo którego nikt nie próbował jeszcze uciec...
Nie mając powodów, by robić to wszystko po cichu, wywarzyła drzwi do posiadłości, rozglądając się po jej wnętrzu. Yona coś plotła o schodach na górę, jednak zabójczyni kamienia nie widziała sensu w ich korzystaniu. W końcu nienaliczyła jeszcze siódemki, czy też szóstki agresorów. Łowczyni kamienia, nie wiedząc ilu dopadła Yona, zaczęła badać dalej parter, słysząc nagły ruch, w prawym korytarzu. Łapiąc za końcówkę łańcucha z kulą, stanęła tuż za odpowiednimi drzwiami i gdy tylko otwarły się z hukiem z drugiej strony, uderzyła nim prosto w głowę samuraja, eliminując z walki drugiego z nich.
Łowczyni kamienia skupiła swój zmysł, by nasłuchiwać dalsze hałasy z posiadłości, upewniając się, że parter jest czysty, nim dołączy do trwającej walki na piętrze.

Rany:

Nie czuła się zbytnio szczęśliwa z tego spotkania. Napotkała prawdopodobnie najsilniejszego z nich, a jednak... Liczby się jej nie zgadzały. W posiadłości powinno przebywać siedem osób. Trzech z nich powinno dalej leżeć na podłodze, czwarty znajdował się przednią, piąty w pokoju - pozostała dwójka. Tylko gdzie? Czy Tatsu się nimi zajęła? Nie mogła odwrócić spojrzenia od zagrożenia przed sobą, więc wstępnie założyła, że prawdopodobnie obliczenia sięgnęły magicznej liczby zero. Oczywiście zakładając, iż były w stanie się zająć samurajem, który wydawał się być przygotowany na jej uderzenie.
Uniosła pewnie ostrze na wysokość swoich oczu, zastanawiając się, jak powinna sobie z nim poradzić. Zrobiła wypad w jego stronę, wystawiając prawą stopę przed sobą. Dłoń trzymająca za rękojeść wyciągnęła maksymalnie do przodu. Testowanie go w taki sposób, pokazało zabójczyni, że mężczyzna był na tyle wyszkolony, aby uderzyć katanę od dołu, by jej ręka została posłana w górę i ją odsłoniła. Gwałtownie odskoczyła do tyłu, zanim cięcie po skosie sięgnęłoby klatki piersiowej.
W takiej sytuacji nie chciała dłużej czekać i możliwe, iż postanowiłaby zająć się nim sama, gdyby nie huk z dołu. Gwałtowne wyważenie drzwi rozeszło się echem w posiadłości. Mimowolnie spojrzała w stronę barierek i wtedy poczuła nagły ból w górnej części pleców. Spojrzała za siebie, widząc jednego z tych mężczyzn, który najwidoczniej wykorzystał swój czas, by podejść na tyle blisko, aby ta akcja obróciła się na jej niekorzyść. Zacisnęła zęby, wyciągając kunai z pleców i rzucając w jego stronę. Bezpośrednie trafienie w tym wypadku nie miało go zabić. Ból go chwilę zajmie, podobnie jak krwawienie, które należało zatamować - Nie wtrącaj się, o ile chcesz przeżyć. Ta noga i tak Cię spowolni - rzuciła w jego stronę, samej odskakując od samuraja.
- To na czym stanęliśmy? A tak... Na Twoim nieszczęściu... Przygotuj się - dodała po chwilę, ustawiając się pozycji ofensywnej - Też dołączysz, prawda? - rzuciła do Tatsu, widząc, jak samuraj przygotowuję defensywę.

Spoiler:

Upewnienie się, że nikt nie uciekł było kluczowe. Potencjalne ryzyko wsparcia zmusiłoby ich do szybszego działania. Dlatego Tatsu odsunęła się na parę metrów od harmideru piętrowego, skupiając się uważnie na swoim zmyśle, zastanawiając się ile źródeł dźwięków powinna usłyszeć.
" Sześciu uciekinierów plus ronin plus Yona. To chyba... osiem?"
Niepewna wyniku córka grabarza wychwyciła walczącą dwójkę. Reszta głosów zdawała się znacznie trudniejsza do wychwycenia. Ledwie słyszała oddech ogłuszonego przez siebie mężczyzny, na drugim końcu pomieszczenia. Serce osoby śpiącej, czy też nieprzytomnej biło słabiej. Nie wydawało z siebie żadnych głosów. Podobnie, jak te, które zdawała się gdzieś dostrzec na górze. I chyba jakieś było na dworze z drugiej strony. Wystarczy, że się skupi i...
"To na czym stanęliśmy? A tak... Na Twoim nieszczęściu... Przygotuj się... Też dołączysz, prawda?"
Zacisnęła nerwowo łańcuchem słysząc jak zabójczyni ognia mówi o wszystkim, tylko nie o liczbie osób jakie zdołała ogłuszyć. Było to irytujące, jednak patrząc na harmider jaki powodowali tą dziwną formą samurajskich zalotów, prędzej dowie się o ilości ogłuszonych samurajów, gdy sama ją o to zapyta.
- Ichi no kata: Jamongan - Sōkyoku
Rozpędzona kula wwierciła się z impetem w sufit, tuż pod nogami walczącego ronina, przy okazji dotkliwie łamiąc jego nogę. Dezorientacja upadkiem wystarczyła, by córka grabarza gwałtownie zmniejszyła dystans i uderzyła brutalnie ledwo stojącego ronina "tępym" końcem swej kosy. Powtarzając ruch wielokrotnie, gdy ten już leżał, by upewnić się, że jego wizja stała się senna.
- Jeśli skończyłaś te swoje zaloty, to pójdź po tych swoich ogłuszonych przyjaciół i zgromadźmy ich w jednym miejscu. - rzekła twardo do znajdującej się wyżej Yony, gdy podniosła się znad wykrwawiającego się powoli ronina - Jeśli chcesz to go opatrz, ja idę po swoją dwójkę.

Rany:

Na pewno poszło to inaczej, niż myślała. Chciała razem zająć się roninem, a ostatecznie wszystkim zajęła się córka grabarza. Wyjrzała za balustrady, patrząc się na wykrwawiającą się osobę - Właśnie o takie nieszczęście mi chodziło - powiedziała zrezygnowana, wzruszając przy tym ramionami - Tak, tak już się tym zajmuje - rzuciła po chwili, zabierając się za zbieranie nieprzytomnych, czy też półprzytomnych zwolenników Sendo. Uwagę w swoją stronę całkowicie zignorowała, wszak i tak niczego nie osiągnie wchodząc z Tatsu w gierki słowne.
Gdy zgromadziła wszystkich w holu, a zajęło jej to trochę czasu, stanęła przed gromadką, szukając liny. Zrozumiawszy, że mogli mieć coś podobnego w magazynie, przeszła przez posesję, zabierając jeszcze materiały wszelkiej maści. Dla tych, co mieli poczekać na swoją kolej w przesłuchaniu, zamierzała starannie zakneblować, aby przypadkiem nie wpadli na pomysł popełnienia samobójstwa. Ronnin, nie wiedziała, czy cokolwiek wiedział, ale na wszelki wypadek zatamowała krwawienie, to samo zrobiła też z mężczyzną, w którego rzuciła wcześniej kunaiem.
Pozostało zdecydować, jak się zabiorą do rozmowy z nimi. Granie dobrych i niewinnych po urządzonej tutaj jatce nie działało, toteż musiała wpaść na coś bardziej skutecznego. Tortury uznawano jako rzecz konieczną, gdy się miało do czynienia z trudnymi przypadkami i z tego zamierzała skorzystać - Zajmie to więcej czasu, ale zadawaj pytania jednej osobie. Zadbam o to, aby chciała z Tobą rozmawiać - zapewniła wojowniczkę, przed tym jak zgromadziła wszystkich w kółku i związała ich liną.
Gdy tylko zabójczyni wskazała swój cel, zabierała knebel z buzi i łapała pewnie za dłoń. Chwytając pewnie kunai w dłoni, patrzyła czy na pewno chcą z nimi rozmawiać, jeśli nie paznokieć ofiary został lekko podważony, a następnie brutalnie wyrywany. Wydawało się Yonie, że ta metoda za którymś palcem powinna ich zmusić do gadania, bowiem ból był nie do zniesienia przez unerwienie opuszka palca. W konsekwencji niezależnie od jęków, krzyków oraz błagań, kontynuowała swoją "zabawę", aż dana jednostka grzecznie odpowiadała na pytania. Gdyby to nie wystarczyło, po prostu ucinała palce lub wyrywała paznokcie u stóp i po tym je obcinała. Do wykrwawienia mieli trochę czasu, a nawet gdyby tego im brakowało, była gotowa ich opatrywać.
Ostatnia sprawa polegała na decyzji o ich śmierci lub puszczeniu ich wolno. Myśl, że tego typu szumowiny mogłyby zostać potencjalnymi demonami lub siłą życiową Hotty, pomogła jej w wyborze - Powinni wszyscy zginąć - powiedziała ostatecznie, pozbawionym emocji głosem - Preferuję jednak, by umarli bezboleśnie, a potem, by ich ciała strawił ogień - nie wiedziała, czy towarzyszka podziela jej zdanie. Jednak niezależnie od jej wyboru, chciała poprzebijać ich serca ostrzem katany lub pozwolić ciemnowłosej się tym zająć, gdyby wybrała brutalniejszy sposób. Ostatecznie jedynie, przy podpaleniu zamierzała postawić na swoim, podkładając ogień w posesji i pozwalając jasnemu światłu na pochłonięcie wszystkiego. Samej znajdując się w tym czasie w bezpiecznej odległości, z dala od architektury, ruszając do siedziby, co by zdać raport z wydarzenia.

Spoiler:

Łowczyni kamienia nie zależało na potencjalnej zabawie z roninem. Był on tylko nie potrzebnym dodatkiem, który stanowił jedynie utrapienie. Czy powinna temu najemnikowi zagwarantować bardziej honorowy i samurajski koniec? Być może, jednak miała gdzieś ich honor, podobnie jak oni mają gdzieś ją. A jeśli dalej oddycha, to może dziś nie będzie jego koniec:
- Nie mam czasu na samurajskie zabawy.
Dalej nie otrzymawszy informacji od rudowłosej, na temat ilości ogłuszonych przez nią samurajów, pozostało jej liczyć, że faktycznie dopadła czwórkę zbiegów. Odetchnęła dopiero z ulgą, gdy zobaczyła całą siódemką związaną i zakneblowaną, gotową do przesłuchań.
- Trzeba się upewnić, że żaden z nich nie ucieknie.
Zgodziła się na pomysł Yony z torturami, jednak zamiast głównego holu, z wywarzonymi już drzwiami zaproponowała swoją bardziej sadystyczną wizję.
- Będą więzieni, jak ludzie w spiżarce Sendo. Przynieś ogrom liny.
Przeniosła wraz z zabójczynią ognia wszystkich zebranych do najciemniejszej izby w posiadłości. Wiążąc ich dokładnie tak, jak przetrzymywani ludzie w spiżarce. Jeśli nikt nie uciekł, nic ich nie popędzało. Mogły bez problemu wykorzystać czas, na upewnienie się, by żaden promień słońca nie był widoczny w miejscu ich przetrzymywania. Zaś sami związani byli nadzy, ze skrępowanymi nogami i rękoma, związani ze sobą, niczym mięso, które wędziło się w wędzarni.
Łowczyni kamienia nie śpieszyła się z przywołaniem pierwszego porwanego. Wsłuchując się dokładnie w każdy wdech i wydech, wybrała jej zdaniem najsłabsze ogniwo. Które jako pierwsze zostało zaproszone do izby obok. Jaśniejszej, choć nadaj złowrogiej i ciemnej:
- Nie zasługujesz na litość. - odparła srogo zabójczyni kamienia - Zdrajco ludzkości i Minamoto. Ale jeśli będziesz pomocny, to może jakąś otrzymasz. Może ujrzysz jeszcze kiedyś Słońce, które odebrałeś niejednemu przyjacielowi i bliskiemu.
Pytała o wszystko, co mogło się okazać pomocne. O samego Kaito. Jak i czemu przejął władzę w posiadłości? Co stało się, z jej poprzednimi właścicielami? Jakie jego były plany na najbliższe tygodnie i gdzie mógł się ukrywać? Kolejne pytania były poświecone samemu Sendo, wykorzystując wiedzę otrzymaną przez Mori. Tatsu chciała wiedzieć, jak mógł wejść w posiadanie tego "żetonu wdzięczności" i co on właściwie oznaczał? Nie omieszkała również zapytać o tą przerośniętą gorylice, która nazywała Sendo ukochanym. Jeśli miała stanowić największy problem, musiała dowiedzieć się jak najwięcej o tej potworzycy i o sile ich "współpracy". Każdą, nawet z pozoru głupią, choć prawdziwą wiedzę przyjmowała z przytaknięciem głowy, by na koniec zadawała najważniejsze pytanie, do której odpowiedzi przykładała jak największą wagę:
- Gdzie teraz przebywa Sendo?
Ciemnowłosa wsłuchiwała się w każde słowo porwanych. Będąc w stanie z łatwością wykryć kłamstwo, dzięki swojemu czułemu słuchowi, dawała przyzwolenie Yonie na jej tortury, gdy więzień zdawał się być nie skory do współpracy. Licząc, że potencjalne krzyki zmuszą resztę do współpracy.

Gdy ostatni odpytywany został wyprowadzony, wsłuchiwała się w pomysł Yony, kręcąc lekko głową:
- Prosta śmierć jest wybawieniem. Niech spotka tych, którzy na nią zasłużyli.
Wytypowała dwóch najbardziej współpracujących i skruszonych więźniów, których zgodziła się zabić w łatwy sposób. Reszta miała spłonąć żywcem. Przysparzając chociaż w ostatnich chwilach cierpienia tym, którzy na nie szczerze zasługiwali. Ukrywając się w cieniu upewniła się, że każdego spotkała śmierć, szykując raport z dzisiejszej nocy.

Rany:

zt x2

9.12.1653

Lubiła odgłos ugniatanego pod podeszwami butów śniegu, to specyficzne 'chrupanie' czy tam 'skrzypienie' wprawiało ją w dobry nastrój. Obłoczki białej pary wydobywające się z każdym wypuszczeniem ciepłego powietrza spomiędzy ust dawało ciekawy kontrast temperatur. Ale musiała przyznać że było dość zimno. Bielusieńkie płatki sypiące się z nieba, topniejące w kontakcie z ciepłą skórą, wzdrygnęła się aż. - Przydałoby się napić czegoś ciepłego.. - mruknęła sięgając dłonią do blond włosów, strzepując z nich śnieżny puch. Idąc uliczkami Kioto wracały wspomnienia, te przyjemniejsze oczywiście. Widząc jak z baru wytoczyło się dwóch mężczyzn z czerwonymi nosami i sporymi rumieńcami na buziach to aż się zatrzymała w miejscu. -.. albo czegoś co po prostu dobrze rozgrzeje od środka.. - dodała pod nosem, ruszając w kierunku baru. Pochwyciła rosłego typa, który zdawał się potykać o własne nogi z ilości alkoholu jaki spożył ze swoim kompanem. - Przepraszam panienkę.. - odezwał się jego kolega, ściągając ciężar spitego mężczyzny na siebie. - Nic się nie stało.. dobrze że ma takiego dobrego kompana, który pomoże mu dość do domu w jednym kawałku.. - skomentowała dopomagając niezdarnemu pijaczynie z lekkim rozbawieniem. Minęła obu strzepnęła z ramion nadmiar nazbieranego śniegu, zanim weszła do środka i zdejmując swoje granatowe haori, odwiesiła ja przy drzwiach.
Rozejrzała się po pomieszczeniu i ruszyła do ostatniego wolnego stolika w rogu pomieszczenia. - Ciepłe sake.. - odezwała się gdy tylko młody chłopak podszedł do jej stolika żeby zebrać zamówienie. W oczekiwaniu na swój alkohol sięgnęła za materiał bordowej yukaty po trzy zalakowane listy gotowe do złamania pieczęci i przeczytania zawartości, albo do nadania. Westchnęła cicho pod nosem, jeden z nich wyglądał jak by już swoje przeszedł, pomimo nadal nietkniętej pieczęci z wosku i to na nim zdawała się zwrócić najbardziej uwagę do momentu aż ktoś nie wyrwał jej z zamyślenia dość stanowczym, ale znajomym głosem. Zdecydowanie zbyt znajomym żeby go zignorować. Podniosła więc ametystowe ślepia na mężczyznę, który znalazł się przy jej stoliku znikąd. - To ty.. - odezwała się z lekkim rozbawieniem w głosie.

Po wędrówce przez zimowy krajobraz Kioto, Kagari zaczął odczuwać potrzebę przerwy. Jego ścieżka przypadkowo skierowała go w stronę niewielkiego baru, schowanego w jednym z urokliwych zakątków miasta. Drewniane drzwi skrzypnęły, gdy weszły w ich obręb, a wnętrze rozświetlone przez ciepłe światło lampki przeciwmgielnej przywitało go zatęchłym zapachem drewna i dymu tytoniowego. Wchodząc do baru, zauważył Kurayami Saiyuri, siedzącą przy stoliku w rogu. Blond włosy dziewczyny wydawały się rozpromienione śniegiem, a ciepłe wnętrze lokalu było kontrastem dla zimowego krajobrazu za oknem. Mężczyzna przyszedł niepostrzeżenie, a gdy jej spojrzenie nagle skierowało się w jego stronę, uśmiechnął się lekko, utrzymując zimną pewność siebie. Zbliżył się do stolika, zachowując nonszalancję samuraja, który zawsze wie, kiedy odegrać właściwą kartę w grze.

- Ciepłe sake to dobry wybór w taką zimową noc - odezwał się Kagari, zatrzymując się przy jej stoliku. Jego spojrzenie było intensywne, a uśmiech zdradzał pewność siebie. – Wiedziałem, gdzie szukać kogoś do dobrej zabawy. - Usiadł naprzeciw niej, zachowując dystans, ale jednocześnie emanując pewną formą bliskości. Nie byłby to pierwszy raz, gdyby postanowił się upić w towarzystwie tej kobiety.

Młody kelner podszedł z cichym ukłonem, gotów przyjąć zamówienie. Samurai spojrzał na Saiyuri i skierował swój wzrok ku niemu.
- Ciepła sake dla mnie, a dla pani... cóż, coś, co sprawi, że zimowy mróz stanie się tylko wspomnieniem. – wypowiedział zamówienie wiedząc, że zawartość jej naczynia za niedługo pewnie zniknie. W trakcie rozmowy alkohol szybko przelewał się przez wargi. Gdy kelner się oddalił, Kagari znowu skoncentrował swoje spojrzenie na Saiyuri, z oczami badawczo przenikającymi każdy ruch na jej twarzy. – Co cię tu sprowadza w taki zimny wieczór? - zapytał, unikając bezpośrednio zdradzenia własnych powodów pobytu w tym miejscu.

"Ciepłe sake to dobry wybór w taką zimową noc"
Przechyliła lekko głowę w bok w odpowiedzi na jego słowa. - Też tak mi się wydawało.. - odezwała się odpowiadając niemalże identycznym, delikatnym uśmiechem na ustach, niczym lustrzane odbicie. Choć jej był zdecydowanie nieco łagodniejszy, może spowodowany chłodem, którego miała teraz dość a może przytłumiony melancholia na widok korespondencji.
"Wiedziałem, gdzie szukać kogoś do dobrej zabawy."
Łagodny wyraz twarzy kobiety delikatnie się podrasował. Ciepły uśmiech teraz wpadał w nieco bardziej arogancką manierę. - .. w takim razie ja wiedziałam gdzie być odnalezioną.. - roześmiała się szczerze, dość radośnie. No przecież skoro zaczął od zaczepki, to czemu miałaby mu nie wtórować jak ostatnio. Dobrze wspominała ich przypadkowe spotkanie w jakimś przydrożnym barze. Gestem dłoni wskazała mu wolne miejsce przy stoliku i schowała listy za pazuchę yukaty. - Ostatnio prowadziłam cię uliczkami Nagoi, czyżby było nam dane tym razem zwiedzić uliczki Kioto.. Kagari dobrze zapamiętałam imię? - napomknęła jak ostatnio go przepiła a potem oddelegowała do jego rodzinnej posiadłości, zostawiając w rękach służby. I tyle ją widział. Ale musiała przyznać że dobrze się z nim bawiła przy sake tamtego wieczoru, więc nastroiła się na mile spędzony czas i tym razem.
Słuchając jego zamówienia, pochwyciła za gliniane naczynie, z którego napełniła swoją czarkę resztką parującego sake. - .. dla mnie to samo.. sake macie pyszne.. i dobrze grzeje.. i może coś słodkiego do tego.. mochi i dango? - uniosła czarkę z ciepłym alkoholem do ust i opróżniając naczynie, oblizała górną wargę z cieczy, zanim uśmiechnęła się ciepło do kelnera.
"Co cię tu sprowadza w taki zimny wieczór?
- Ewidentnie to samo co Ciebie.. - przechyliła lekko głowę w bok, odsuwając puste naczynie na bok. - ..coś co rozpali ciało od środka w tą paskudną pogodę.. - dodała uważnie mu się przyglądając. - Widzę że stoczyłeś kilka.. ciekawych pojedynków.. - palcem wskazującym dotknęła swojej twarzy w miejscach gdzie blondyn miał blizny po starciach. Jak na siebie wpadli wtedy, jego twarz nie miała tyle pamiątek jeszcze. - .. ale taka droga samuraja.. - uśmiechnęła się dotykając po chwili tym samym paluszkiem końcówki blizny na policzku i sunąc po całej jej długości aż do ametystowego oka, które patrzyło na niego z zainteresowaniem. Aż oderwała dłoń od swojej twarzy. Po chwili młody chłopak przyniósł naczynko na sake Kagariemu i dwa gliniane naczynie z ciepłym alkoholem. Przy Saiyuri wylądował talerzyk ze słodkimi kuleczkami nabitymi na patyczki i osobno leżącymi między dango, kolorowymi mochi. Sama sięgnęła za naczynie i zgrabnie polała najpierw jemu a potem dopiero sobie. - To za przypadkowe spotkanie i wszystko to co ze sobą przyniesie.. - zaproponowała toast, delikatnie dotykając jego czarki swoją, zanim wypiła zawartość naczynia.

Kagari spojrzał na nią z pogardą, lekko unosząc brew, gdy przywitała go swoim nieco aroganckim uśmiechem. Odpowiedział równie zimnym spojrzeniem, zanim zajęła swoje miejsce przy stoliku.

- Kioto? - wycedził z niewielkim uśmiechem, jednocześnie kiwając głową. - Widać, że masz dobre wspomnienia z tamtego wieczoru. - Słuchając jej odpowiedzi na pytanie o powód obecności w tym zimowym miejscu, Kagari westchnął cicho. Gdy przyniesiono zamówienie, podniósł kubek na toast, obserwując ją uważnie. -  Za przypadkowe spotkanie, a może za to, co przyniesie nam ta noc - rzekł, wznosząc kubek i przystawiając go do ust. Jej delikatny uśmiech, choć nieco bardziej łagodny niż jego własny, wzbudzał jego niezadowolenie. Zdawała się być inna, a jednocześnie tak bardzo podobna – zimny odbłyśnik, który odbijał oczekiwania i niepewności.

- Blizny to tylko wspomnienia - powiedział zimno, opierając dłoń na jednej z nich na swoim policzku. - Ta na przykład... to pamiątka po walce z demonem, który zdecydował się przekroczyć granicę między światami. Był niewidzialny dla zwykłego oka, ale obecność czuć było w każdym poruszeniu powietrza. Walczyłem z nim w jednym z zamkniętych pomieszczeń, gdzie zwykli ludzie nie wiedzą, co dzieje się na drugiej stronie. Był szybki i sprytny, ale za każdym razem, gdy go przewidywałem, czułem, że jego obecność wdziera się we mnie, jakby chciał pożreć duszę. - Jego spojrzenie odbiegło w dal, zanurzone w wspomnieniach, a potem znów skierował wzrok na Saiyuri, jakby sprawdzając, czy jego słowa dotarły do niej. - Zdobyłem tę bliznę wtedy, gdy demon próbował wbić mi swoje pazury w twarz. Udało mi się go pokonać, ale nie bez ceny.

Po chwili milczenia, w której samurai wpatrywał się w przeszłość poprzez swoje blizny, podniósł kubek sake, wznosząc go lekko ku ustom. Kilkoma łykami odgonił wspomnienia, czując, jak gorący płyn rozchodzi się po ciele.

- Tak więc, demon był szybki, sprytny, ale ja byłem sprytniejszy. To on pozostał zraniony, a ja z tą blizną na twarzy - dodał z lekkim smakiem ironii. Odstawił kieliszek na blacie i przesunął go w stronę Saiyuri, unikając bezpośredniego spojrzenia na nią. - Wiesz, sake smakuje lepiej, gdy się nim dzieli. - Powiedział to jakby podsuwając naczynie, sugerując, że też powinna się napić. - Co z tobą, Saiyuri? Skoro mówimy o bliznach... - Jego wzrok utkwił w jednej z nich na jej twarzy. - Ta na twoim policzku to też wspomnienie po walce?

"Widać, że masz dobre wspomnienia z tamtego wieczoru."
- Oj tak.. masz szczęście że nie byłeś wtedy taki ciężki i jeszcze pamiętałeś jak poruszać nogami.. - puściła mu figlarnie oczko. Nie pamiętała kiedy ostatnio dobrze bawiła się dobrze przy sake z kimś. Chyba ostatnio z Yuim, ale to było dawno i końcówka trochę zamazana. Uśmiechnęła się do niego kącikiem usta na wzmiankę o nocy. W końcu słońce już zdołało zajść i rozpoczynała się godzina 'duchów'. - .. więc za nieznane i ciekawe przeżycia.. - dodała do toastu.
"Ta na przykład... to pamiątka po walce z demonem"
Akurat zbliżała czarkę do ust, gdy to usłyszała. Ametystowe ślepia uniosły się znad czarki z parującym sake, prosto na samuraja. Czuła intensywny zapach ciepłego alkoholu, gdy słuchała uważnie jego opowieści o starciu z demonem. Nie upuściła naczynka, nawet nie zrobiła wielkich oczek na tą opowieść. Słyszała ich już tak wiele, a przeżyła jeszcze więcej że ciężko było ją tym zszokować. Ale jedna rzecz ją zaskoczyła trochę, choć może wcale nie tak bardzo jak się spodziewała. Miała przed sobą zabójcę demonów, który wtedy był zwykłym samurajem, gdy ona była tuż przed swoją Selekcją Ostateczną. A teraz, po tak długim czasie znowu na siebie wpadli i tym razem oboje byli po tej samej stronie barykady.
"Tak więc, demon był szybki, sprytny, ale ja byłem sprytniejszy."
- Najważniejsze że przeżyłeś. Blizny to pamiątki po błędach w walce, po momentach okazania słabości, nie wystarczającym doświadczeniu w walce.. po silniejszych przeciwnikach.. uczą nas czego nie robić.. - mówiła z uśmiechem, napełniając jego czarkę ciepłym alkoholem.
"Wiesz, sake smakuje lepiej, gdy się nim dzieli."
- To prawda.. dlatego siedzimy przy jednym stoliku i pijemy z jednej gurdy.. Kagari.. - odpowiedziała, podnosząc gurdę wyżej, żeby zwrócił na naczynie uwagę, po czym napełniła swoją czarkę po brzegi, tak samo jak jego przed chwilą. - No chyba że chcesz pić z jednej czarki.. - rzuciła zaczepką. Po czym, tak jak on, wzięła w dłonie swoje naczynko.
"Co z tobą, Saiyuri? Skoro mówimy o bliznach..."
- Hmm? - mruknęła dostrzegając jego intensywne spojrzenie na jej twarzy w miejscu blizny pod lewym okiem. Przywykła już do tak nachalnych spojrzeń. Niemniej jednak, było to trochę peszące, gdy ktoś tak intensywnie się gapił. Kącik ust mimowolnie drgnął.
"Ta na twoim policzku to też wspomnienie po walce?"
Sięgnęła dłonią w skórzanej, czarnej rękawiczce do policzka. - Pamiątka po Ostatecznej Selekcji.. było ich dużo.. demonów.. jeden był wyjątkowo szybki.. nie spodziewałam się.. uchyliła w ostatniej chwili.. prawie straciłam oko.. ale żyję.. - w głosie nie było złości, irytacji, żadnych negatywnym emocji. - Kto by pomyślał.. że po tych paru latach znajdziemy się po tej samej stronie barykady.. oboje w szeregach korpusu.. oboje ze swoimi małymi bagażami, rzuceni w wir walki o.. tak na prawdę losy świata.. - uniosła swoją czarkę do ust, mocząc w cieczy górną wargę. Wychyliła po chwili swoją zawartość alkoholu, odstawiając czareczkę na blat i nalała obojgu ponownie do pełna. Po czym złapała za patyczek z 3 kuleczkami słodkiego dango i zsunęła wilgotnymi od sake jedną z nich. - To jaki oddech? - spytała zafascynowana faktem że blondyn jest silniejszy od przeciętnego samuraja.

Jej odpowiedź na jego opowieść o walce z demonem nie była taka, jakiej się spodziewał. Zamiast wyrazu szoku czy podziwu, dostrzegł w jej spojrzeniu zrozumienie, może nawet współczucie.
- Przeżyłem - przyznał z łagodnym uśmiechem, doceniając fakt, że mógł podzielić się tą historią z kimś, kto zdawał się to zrozumieć. - Tak, blizny uczą nas cennych lekcji. O tym, co jesteśmy w stanie znosić, a także o naszych ograniczeniach.

Jej toast był dla niego nie tylko zwyczajnym ceremoniałem, ale także przypomnieniem, że są tutaj, w tej chwili, by dzielić się ze sobą nie tylko sake, ale i życiem. Gdy podsunął naczynie w jej kierunku, odwzajemniając gest, zauważył spojrzenie Saiyuri, którym obserwowała jego blizny. Jej słowa były jak balsam dla egoistycznego samuraja, który od dawna nie miał komu dzielić się swoimi doświadczeniami.

- Dziękuję - odezwał się, unosząc czarkę. — Za to, że jesteś tutaj i dzielisz ze mną tę chwilę. To jedno z niewielu miejsc, gdzie przeszłość nie ciągnie za mną jak duch. Za to miejsce i za towarzystwo, Saiyuri. - Przez chwilę patrzył na nią, a potem sięgnął po naczynie, które wcześniej wskazała. - W takim razie, na zdrowie - rzekł.
Gdy poruszyła temat jej blizny, Kagari skoncentrował się na jej opowieści. Zdawał sobie sprawę, że w świecie demonów i walk, każda blizna nosiła ze sobą historię. Na jej pytanie o oddech, spojrzał na nią z lekkim uśmiechem.

- Zawsze wiedziałam, że mam w sobie naturę wiatru. Delikatny i zmysłowy, a czasem gwałtowny i porywczy. A więc wiatr - Sięgnął po dango z jej ręki, nawet jeżeli nie zamierzała go częstować. Wsunął kulkę do ust, nie skupiając się na smaku, a przy tym nie odrywał od niej silnego spojrzenia. - Ktoś taki jak ty dał cię zranić? Jeżeli walczysz choć w połowie tak dobrze, jak pijesz, to na miejscu demonów poddawałbym każdą walkę z miejsca. Ale nie jestem demonem - zauważył, wypijając wszystko to, co nalała po czym teraz to on napełnił czarki – a naszym polewam walki jest „tylko” jakiś bar, bronią - sfermentowany ryż. Chcesz sprawdzić ile ciosów dasz radę przyjąć tym razem, Kurayami?

Policzki zaróżowiały mu od spożytego już alkoholu, ale póki co trzymał się bez żadnego problemu. Korzystając z okazji podwędził jej patyczek z ostatnią kuleczką dango i ostentacyjnie wsuną ją sobie w usta, pozostawiając wykałaczkę między zębami.
- Za wolno. Jesteś pewna, że walczysz z demonami dłużej ode mnie? Póki co dajesz się ogrywać zwykłemu samurajowi, bo nie czuję się jakoś szczególnie lepszy niż jeszcze rok temu. – Zaśmiał się nisko. – Chyba, że zawsze miałem do tego predyspozycje.

"Za to, że jesteś tutaj i dzielisz ze mną tę chwilę."
Skinęła delikatnie głową, mogła powiedzieć to samo. Sake zawsze smakowało lepiej w towarzystwie niż w samotności. Zwłaszcza jak się piło z kimś, kto wiedział jak się dobrze bawić. Zbliżyła naczynko do ust upijając większego łyka. Przyjemne ciepło rozlewające się po przełyku, nagrzewało powoli małymi kroczkami ciało od środka. W tak zimną noc, nie było chyba nic lepszego. No może poza relaksująca kąpielą w onsenie. Ale to miejsce też było dobre.
"W takim razie, na zdrowie"
Uniosła naczynko wyżej. -.. Twoje i moje.. - dodała zanim przechyliła czarkę całkowicie już. Odstawiając ją na blat stołu podsunęła gliniane naczynko zabójcy, żeby teraz on je napełnił po brzegi. Intensywne spojrzenie jakim ją obdarowywał podczas opowieści o tym skąd nabawiła się blizn na buzi, wcale jej nie peszyło.
"Delikatny i zmysłowy, a czasem gwałtowny i porywczy. A więc wiatr.."
Uniosła brew zaciekawiona jego słowami. Przechyliła lekko głowę w bok, łapiąc się za podbródek lewą dłonią. Przez chwilę się mu uważniej przyglądała. - No.. nawet do Ciebie pasuje.. wierze ci na słowo z tym.. barwnym i szczegółowym opisem.. - stwierdziła z lekkim rozbawieniem w głosie. Nie miała jednak żadnych złych intencji, może bardziej w formie zaczepki.
Już miała zbliżyć patyczek z dwoma kuleczkami do ust, gdy jej towarzysz skradł jej jedną kulkę, bezczelnie patrząc jej przy tym w oczy. "Prowokacja?" pomyślała unosząc jeden kącik ust w wyrachowanym uśmiechu. - Lubisz igrać z ogniem.. - skomentowała jego zuchwały gest, ale widać że bardziej ją tym rozbawił niż zirytował. Miał plusa za arogancję.

"Ktoś taki jak ty dał cię zranić?"
- No cóż.. mam swoje mocne strony.. ale nie jestem niezniszczalna.. jak widać.. - skomentowała wsłuchując się w dalszą część wypowiedzi. Szczerze się roześmiała na to stwierdzenie. - To byłby wyczyn.. mordować demony pijąc sake.. haahhahha.. cudowne.. - dodała, sięgając palcem wskazującym do prawego oka, zgarniając słoną kropelkę, która pojawiła się w kąciku z rozbawienia.
"Ale nie jestem demonem"
- Zdecydowanie.. - skinęła lekko głową na to stwierdzenie i słuchała propozycji picia do upadłego. - Jasne Minesawa.. ciekawe ile więcej niż ty.. - puściła mu figlarnie oczko z tymi słowami. No przecież nie odmówi mu wyzwania! Zwłaszcza takiego ciekawego! Widząc lekkie rumieńce na jego polikach czuła się pewnie! Z chwilą gdy podebrał jej patyczek z ostatnią kuleczką aż rozdziawiła usta zaskoczona że się odważył.
"Za wolno. Jesteś pewna, że walczysz z demonami dłużej ode mnie?"
Oparła się łokciami na blacie, pochylając nieco w jego stronę po tych słowach. Splotła ze sobą dłonie na wysokości twarzy i oparła podbródek na nich uważnie słuchając dalszej prowokacji z jego strony. - A może daję ci po prostu fory.. bo słodko wyglądasz jak myślisz że masz przewagę, której możesz tak na prawdę nie mieć.. mój drogi Samuraju.. - mówiła ze spokojem, ale intensywne ametystowe spojrzenie i towarzyszący jej słowom perfidny uśmiech, sugerowały że nie zamierza pozostać jego zaczepkom dłużna.
Rozplotła dłonie i sięgnęła dłonią w kierunku jego twarzy, łapiąc w palce zwinnie patyczek, który mu ostrożnie wysunęła, nabiła na niego jedno z mochi i się nim poczęstowała, zsuwając z patyczka ustami słodką ryżową kuleczkę z łagodnym uśmiechem.
Sięgnęła po czarkę i stukając się nią z blondynem, wypiła do dna, sama napełniając oba naczynka po brzegi, aż w gurdzie nic nie zostało. Podniosła dłoń za młodzikiem szlajającym się po pomieszczeniu z zamówieniami. - Jeszcze sake! Bo się skończyło. - zawołała z uśmiechem.[/u]

- Pochodzę z samurajskiej klasy, Saiyuri. To oznacza, że moje życie było ukształtowane przez nauki i tradycje naszego stanu - wyznał spokojnie. - Zanim zostałem zabójcą, byłem dobrze wykształconym samurajem. Stąd to, jak mówisz „barwne” słownictwo. Uniósł rękę, by pokazać tę część swojej przeszłości, jakby gestem chciał wskazać na drogę, którą przeszedł.- Nauki klasycznych sztuk walki, etykiety, kaligrafii, retoryki, sztuki wojennej... To wszystko było dla mnie codziennością jeszcze przed moim zetknięciem się z demonami i ścieżką zabójcy. - Jego spojrzenie utkwiło w oczach kobiety, jakby chciał, by zrozumiała, że za każdym gestem, za każdym ruchem, kryje się nie tylko umiejętność walki, ale i wiedza zdobyta w ramach samurajskiego wychowania. - Niezapomniane lekcje honoru, dyscypliny, i lojalności - kontynuował z lekkim uśmiechem. Nie wspomniał za to o złych aspektach swoich młodzieńczych lat, czy o tym za co, czy że w ogóle wyrzucono go z domu.

Spojrzał na Kurayami z charakterystycznym, półuśmiechem, który zdradzał ukrytą przyjemność. Obydwoje siedzieli przy stoliku w pijalni sake, a atmosfera była nasączona zapachem ciepłego alkoholu i delikatnym szmerem rozmów w tle. Bez czekania na odpowiedź, Kagari szybko sięgnął po jeden z patyczków z dango, jakby próbując zrobić to zręcznie, tak, aby Saiyuri nie zauważyła. Jego dłonie były zwinne, a ruchy precyzyjne, jak u doświadczonego łotra.

- Masz całkowitą rację, lubię igrać z ogniem. W końcu życie to nie tylko walka i poważne rozmowy. - W jego oczach pojawiła się migawka psotnego blasku. - W końcu ile można się opierać smakom ulubionych przysmaków, prawda? – zapytał, wrzucając do ust ukradzioną sprytnie zdobycz. To pchnęło rozmowę dalej. Spojrzał na Saiyuri z jednoczesnym zaciekawieniem i lekkim zaskoczeniem. Jej odpowiedź była równie sprytna, co jego własna próba zaczepki. Uśmiechnął się szeroko, doceniając jej pewność siebie. Uniósł kieliszek sake w szacunku, niemal jak toastując z nią za jej odwagę i spryt. Jego spojrzenie utkwiło w kobiecie, jakby podziwiał jej determinację. - Myślisz, że nie mam przewagi? - podniósł kolejne sake do ust, a jego spojrzenie utkwiło w Saiyuri. Delikatny uśmiech pojawił się na jego twarzy, jakby czerpał przyjemność z chwili. Wypił zawartość z płynnym, precyzyjnym ruchem, bez żadnych oznak, że alkohol miałby na niego jakiś wpływ. Po odłożeniu pustego naczynia spojrzał na nią z charakterystycznym błyskiem pewności siebie. Jego postawa pozostawała niezmieniona, a spojrzenie było nadal ostry i wyczulone. - Wiesz, Saiyuri - zaczął, obserwując jej reakcję - alkohol to dla mnie jak kolejne wyzwanie. I musimy się na koniec podzielić zapłatą… coś czuję, że trochę nam tego wyjdzie.

15 marzec 1654

Przyszedł w momencie kiedy ludzie się rozchodzili dlatego skorzystał z okazji i usiadł sobie na zewnątrz. Wyciągnął swoją fajkę, wsadził do ust i odpalił a następnie zaciągnął się dymem by po chwili wydmuchać go powoli przez usta. Wchodzenie do środka mógłby się skończyć najwyżej guzem na własnej głowie czego w sumie wolał uniknąć jeśli można. Te domy nie były przystosowane na jego wzrost więc jeśli tylko mógł, to korzystał z okazji i siadał na zewnątrz gdzie jego czoło jest bezpieczne od drewnianego progu,.który tylko czeka by zaczaić się na jego życie gdy straci czujność.
Westchnął cicho pod nosem jednocześnie wydmuchując z nosa dym. Nie wyglądało na to aby chwilowo ktoś tu coś zamawiał, a sam nie wiedział na co ma ochotę. W sumie lubił proste dania więc po chwili takie również poprosił. N pewno mają coś takiego w swoim menu.
Kiedy myślał że ten dzień go już bardziej nie zaskoczy, pomylił się. Poczuł mocne szarpnięcie o własną stopę, a potem jak ktoś leciał jak długi. Zamyślił się?  pomyślał a jego ciało zareagowało szybciej niż myśli zdążyły przejść do jego szarych komórek. Złapał nieznajomego jegomościa w tali, wolną ręką oparł się o stół i podniósł się do góry w lekkim zaskoczeniu jak i chyba oszołomieniu. Nie sądził, że ktoś może się potknąć o jego nogi. Cóż.
- Hej. Wszystko w porządku? Zamyslileś się? - W jego głosie pobrzmiewała głównie troska i lekkie zaniepokojenie całą tą sytuacją. W sumie gdy był pewny że człek stać już mógł, puścił go nie chcąc go bardziej niepokoić. A sam zdążył się zlęknąć, bo sam zdążył się w tym czasie zamyślić. Poprawił się na siedzisku i gdy wyciągał fajkę z ust to wydobył się powoli kłąb dymu po chwili odsłaniając jego twarz. W trakcie akcji ratowania nieznajomego nie zauważył że kapelusz mu spadł na ziemię lecz gdy się zorientował zaczął go szukać wzrokiem aby go podnieść z ziemi.

@sekomura