Nao odleciał w stronę siedziby zabójców by odebrać nowe rozkazy dla niej, był na tyle jednak miły iż przekazał jej że ma iść prosto by trafić do opuszczonej świątyni. To tam miała czekać na jego powrót, jej kruczy kompan uznał że tak będzie najlepiej. W ruinach budynku nikt raczej nie powinien jej niepokoić, poza oczywiście innymi zagubionymi wędrowcami czy też ścierwem pokroju demona czy bandytów. Tych pierwszych zawsze mogła po prostu zignorować, a tych drugich obezwładnić czy jak to też w przypadku demonów pozbawić głowy.
W tej chwili jednak liczyła, że nie spotka żadnej żywej duszy w środku. Chciała po prostu się wyciszyć i pomodlić do bóstw w intencji swego klanu w pierwszej kolejności, a dopiero potem własnej. Inni na jej miejscu modliliby się pewnie o nagłe ozdrowienie, powrót wzroku i pozbycie się choroby, która to trawiła ją od środka. Choroby, która swymi nagłymi uderzeniami mogła narazić życie jej towarzyszy broni. Ema jednak nie tego pragnęła, Ona chciała jedynie by Bogowie pomogli jej w zemszczeniu się. By wskazali jej drogę do Dokugiriego nim odejdzie z tego świata by choćby ostatnim tchem, ścieła jego parszywy łeb uprzednio zadając mu po dwakroć tyle bólu ile doznała z jego ręki. Będąc w towarzystwie starała się o takich rzeczach nawet nie myśleć, ale teraz była sama. Nie miała żadnych oporów.
Szła więc przed siebie, laską stukając o ścieżkę przed nią by to uniknąć niespodzianek w postaci kamieni czy kłód na drodze. Nie wiedziała, kto mógłby poza jej mężem chcieć rzucać jej kłody pod nogi ale wolała być gotowa na tą ewentualność. W końcu bogowie też bywali kapryśni. Kapryśni jak jej "ukochany", któremu to została oddana w ramach porozumienia z jej ojcem. Wspomnienie o nim przywołało obraz jej rodziny, którą to zostawiła w Satsumie. Przywołało wspomnienia o matce, z którą to nawet nie miała kiedy się pożegnać. W takich chwilach Emie brakowała Hisakichiego, jej mentor jako jeden z nielicznych potrafił pocieszyć ją i dać kolejne powody do życia. Być może właśnie dlatego chciała w pewnym momencie wyznać mu miłość, być może właśnie dlatego nawiedza ją w snach wraz z rzeką krwi.

Skupiła się by wyczuć czy w pobliżu ktoś się znajdywał, jedyne co wykryła to leśne zwierzątka będące za nią. To oznaczało, że opuszczała leśne ścieżki i jeśli wierzyć słowom jej kruka to znalazła się naprzeciw świątyni. Odetchnęła z ulgą i poprawiła kaptur by ten zakrył szczelniej jej twarz. Nie wykryła żadnego człowieka ale nie mogła być pewna czy żadnego nie znajdzie w świątyni, ta była poza zasięgiem jej czucia. Drgania jakie odczuwała objęły kawałek lasu i tego co było przed nią. Stuknęła laską przed sobą i wykonała kolejne kilka kroków do przodu. Już witała się ze spokojem, co przywołało uśmiech na jej twarzy. Niestety wszystko miało się nagle popsuć, runąć jak domek z kart.
Wyczuła jak jakiś mały obiekt leci z dużą prędkością w jej stronę, ewidentnie był to jakiś pocisk wystrzelony ze strony budowli. Jego prędkość nie pozwalała jej na wykonanie zwykłego uniku, dlatego to musiała użyć oddechu. Nie wiedziała gdzie jeszcze był napastnik, był poza jej zasięgiem i bała się że to nie był tylko jeden pocisk dlatego też wyjęła szybko katanę i przygotowała się błyskawicznie do użycia oddechu.
— Mizu no kokyū: Ku no kata: Suiryū Shibuki - Ran — Wypowiedziała nazwę dziewiątej formy by za pomocą niej przemieścić się do przodu i uniknąć strzały. Cóż, to udało się połowicznie. Pocisk zamiast jej przebić to jedynie naciął jej ramię, zostawiając tam średniej głębokości ranę. Ema zacisnęła mocno zęby, przez co z jej gardła nie wydobył się krzyk a jedynie syk bólu — Pokaż się demonie! — Zawołała wiedząc iż musi mieć do czynienia z pomiotami Muzana, kto inny wystrzeliłby z taką mocą i prędkością strzałe?

Ostrzał ustał, co wcale nie uspokoiło Emy. Atakujący ją demon mógł przecież szykować jakieś kolejne sztuczki lub być może szykował pułapkę wewnątrz świątyni. Korzystając jednakże z chwili przeszła nieco do przodu, wtedy to usłyszała głos kobiety i wyczuła że ma do czynienia z człowiekiem. Shimazu schowała swą katanę do sayi i uspokoiła oddech. Była teraz pewna, że nie ma do czynienia z demonem, a zabójczynią. Tylko kim ona była? Shimazu nie znała jeszcze zabójcy, który to rozpoczynał walkę za pomocą łuku, więc mogła uznać od razu to spotkanie za ciekawe. Być może była to jakaś NE, która to w ten sposób nadrabiała brak oddechu. Był to z pewnością ciekawy koncept, dlatego z chęcią mimo tej, nieprzyjemnej niespodzianki dowie się więcej o nieznajomej. Słysząc o tym jak została uznana za Demona, rudowłosa westchnęła i poprawiła swe ubrania.
— Zazwyczaj staram się chować te najbardziej szpetne, ale część bandaży nie nadawała się już do użytku — Odparła Shimazu po czym skinęła głową — Nie chowam urazy, mogę jedynie przypuszczać jak wyglądam i jakie wywołuje to odczucia u ludzi — Rzekła zabójczyni oddechu wody wracając po swą laskę, jaką to musiała odrzucić gdy to sięgała po miecz. Zdawała sobie sprawę, że musi być szpetna. Nie raz bowiem sprawdzała jak wygląda poprzez dotykanie swego ciała, czuła wtedy jak pełna blizn i niedoskonałości była.
— Owszem, jestem ślepa — Odpowiedziała na pytanie  po czym westchnęła i zbliżyła się jeszcze bardziej do świątyni. Tam Ema poszuka jakiegoś dobrego miejsca by zasiąść, padło na większy kamień — Magiczny Kostur z całą pewnością by mi się przydał, to jednakże jest tylko zwykła laska. Pomaga mi w poruszaniu się — Wyjaśniła Shimazu podnosząc kij do góry by zabójczyni mogła go sobie obejrzeć — Używam do tego laski by na nic nie wpaść, drogę wskazuje mi kruk. Zaś zagrożenia wyczuwam, tak jak teraz czuje Ciebie. Jesteś na górze prawda? — Odpowiedziała rudowłosa przy okazji zadając i własne pytanie. Po chwili nieco podniosła głowę w górę — Skoro nie jesteś demonem, to nie zagrażamy sobie nawzajem. Czułabym się pewniej gdybyś zeszła na dół, zwłaszcza że jak już mówiłam to nie chowam urazy — Rzuciła zabójczyni oddechu wody chcąc nakłonić mimo wszystko nieznajomą do przyjścia do niej. Z prostego względu, lepiej rozmawiało się z kimś twarzą w twarz. Będzie też to wygodniejsze niż podnoszenie głosu by na pewno się usłyszały. Niezależnie od wyboru jaki podejmie łuczniczka, Ema urwie kawałek swojego ubrania by przyłożyć w ten sposób materiał do rany i zatamować nieco uciążliwe krwawienie.

Ucieszyła się wewnętrznie gdy to nieznana jej zabójczyni potwierdziła swą lokalizację, dzięki temu dowiedziała się paru rzeczy. Pierwsza, jej zmysł dobrze działał. Druga, była niemal pewna że strzała nie była zatruta i nie otępiła jej. No chyba, że  efekty odczuje potem. Trzecia, miała dobre podstawy by twierdzić że nie ma do czynienia z wrogiem i rzeczywiście doszło do wypadku. W końcu inaczej łuczniczka nie zdradziłaby jej swej lokalizacji. No chyba, że była pewna swego zwycięstwa i sądziła że to nic nie zmieni. Te jednak myśli Ema odłoży na bok, miała i tak za dużo pesymistycznych myśli w ciągu dnia by dalej się nimi dręczyć. Jej głowa instynktownie podążała za kobietą gdy ta schodziła z dachu, mimo że pewnie starała się to robić cicho to jej zmysły i tak to wyczuły.
Gdy usłyszy żądanie dziewczyny, westchnie i pokręci głową na boki. Nie chcąc się jednak kłócić ani szczerze mówiąc nie mając na to sił po tym męczącym dniu zdecydowała się odpuścić. Przestała rwać swe ubrania i wystawiła ranne ramie w stronę Mori by ta mogła zająć się jej raną. Na zadane jej pytanie wypadałoby odpowiedzieć, ale Ema zawsze miała z tym problemy. Nie chciała nikomu mówić, że to mąż ją tak urządził. Mogła mówić, że go miała i to nie był szczęśliwy związek. Jednakże zawsze bała się wyznać, że jej mąż był demonem z którym chcąc czy nie chcąc żyła kilka długich lat. Bała się reakcji innych zabójców na to, bała się podejrzeń o bycie zdrajczynią. Choć bardziej obawiała się możliwych konsekwencji, które mogły dotknąć jej klan. Jakby nie patrzeć, była żywym dowodem na to że stary przywódca klanu Shimazu zawierał pakty z demonami.
— Urządził mnie tak jeden z demonów, było to około ośmiu, a może dziesięciu lat temu — Odparła rudowłosa po czym uśmiechnęła się delikatnie do łuczniczki — Dziękuje za pomoc, krawcy by mnie zabili gdym znowu przyszła do nich z tak podartym ubraniem  — Powiedziała Shimazu sugerując iż to nie pierwszy raz gdy to uszkodziła ubrania w tym celu, mimo że nosiła ze sobą bandaże to zazwyczaj używała ich do zakrywania blizn by nie straszyć ludzi ich brzydotą — Miło mi Cię poznać Mori-San, ja nazywam się Ema. Wybacz jeśli Cię przestraszyłam, jak już mówiłam zazwyczaj zakrywam te blizny ale zabrakło mi bandaży by dziś to zrobić — Przedstawiła się zabójczyni wody, przy okazji wyjaśniając sprawę, tak na wypadek gdyby istniały jeszcze jakieś wątpliwości. Ze słowami Mori zaś musiała się niestety zgodzić, ostatnimi czasy coraz ciężej było upolować demona. Dranie coraz bardziej się rozwijały — Są sprytniejsze, to prawda. Dlatego dobrze zachowywać czujność Mori-San, doskonale to rozumiem — Rzekła by zapewnić kobietę, że nie ma jej niczego za złe — Mam nadzieje, że w niczym tu nie zawadzam, przybyłam tu by odpocząć ale nie chce przeszkadzać w warcie lub polowaniu — Rzuciła po chwili Ema chcąc zorientować się w sytuacji jaką tutaj mieli.

Shimazu nie mogła się powstrzymać przed delikatnym zaśmianiem się, jakby nie patrzeć mogła jedynie wyobrażać sobie jak to wyglądała mina krawców gdy przychodziła do nich z uszkodzonymi ubraniami. Mogła poprosić o bardziej zwiewne ubrania, to fakt ale jakoś obawiała się że ich praca pójdzie na nic gdy to w końcu nie było wiadome ile przyjdzie jej korzystać jeszcze z życia. Tak przynajmniej myślała jeszcze rok temu, teraz być może rzeczywiście warto było pomyśleć o takich rzeczach. By nie dopuścić znowu do tej niezręcznej sytuacji.
— Nah, nie dziwię im się. Czasem nawet wydaje mi się, że trzymają się tam nawzajem by mi nie przyłożyć — Powiedziała luźnym tonem Ema by nieco rozładować napięcie i doprowadzić do tego, że obydwie zapomną o nieprzyjemnym początku tego spotkania — Może rzeczywiście warto będzie poprosić o to któregoś rzemieślnika, zrobię to gdy wrócę do siedziby. Ostatnio rzadko tam bywam — Rzekła Shimazu po czym odebrała bandaże od Mori i skinęła głową z wdzięcznością — Dziękuje Mori-San — Podziękowała rudowłosa chowając bandaże w swoich ubraniach.
— Rozumiem, to musi być całkiem odprężające zajęcie — Odniosła się Ema co do tych wolnych patroli, po czym wskazała dwoma palcami na swoje oczy — Nie dostawałam jeszcze takich przydziałów, zazwyczaj dostaje patrole grupowe albo bezpośredni rozkaz pozbycia się demona z danego obszaru — Wyjaśniła Shimazu by wytłumaczyć jak sobie radziła mimo braku wzroku. Rękę Mori wyczuła także chwyciła za jej dłoń i skorzystała z jej pomocy — Skorzystam z pomocy Mori-san, choć uważam że nic mi nie jesteś winna. Opatrzyłaś mnie w końcu — Rzekła rudowłosa powstając z swego siedziska — Tak właściwie to czekam na nowe rozkazy, mój kruk po nie poleciał i kazał mi poczekać na niego w tej świątyni — Powiedziała zabójczyni oddechu wody po czym obróciła lekko głowę na bok jakby udawała że obserwuje teren — Jednakże, chętnie zwiedziłabym okolicę jeśli to nie problem Mori-San, mam trochę czasu nim Nao wróci — Zaproponowała odwracając głowę w stronę łuczniczki i jeśli ta się zgodziła to udała się z nią na spacer po okolicy.
Podczas tego spaceru postanowiła zaspokoić też swą ciekawość, jakby nie patrzeć. Pierwszy raz zmierzyła z łuczniczką będącą po ich stronie, w końcu ulubioną bronią zabójców była katana czy też czasem dłuższe lub krótsze jej warianty. W końcu by pozbyć się demona, trzeba było albo wystawić go na słońce albo ściąć jego głowę ostrzem Nichirin.
— Mori-San, używasz łuku by osłabić przeciwnika przed walką czy też jest to twoja standardowa broń? — Zapytała Shimazu odwracając głowę w stronę łuku należącego do Nishiōji.

Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia, czy jakoś tak to przysłowie szło. Od kiedy straciła swój wzrok jakoś podświadomie unikała tego typu powiedzeń, nie zawsze było to jednak możliwe. Ciężko zabijało się nawyki kultywowane od dzieciaka. Chyba też nawet nie chciała tego robić by móc dalej sprawiać wrażenie, że jej ślepota nie jest problemem. Prawda była zupełnie inna, to że nauczyła się z tym żyć, nie oznaczało że nie było to dla niej wielkim ciosem i problemem skrytym głęboko w jej sercu. Niemal martwym narządzie bijącym jedynie dla tej jednej chwili, gdy to w końcu stawi czoła swemu oprawcy.
— Rozumiem to, łatwiej jest nam mierzyć się z czymś znanym niż czekać na nieznane — Rzuciła jedną z sentencji usłyszaną podczas podróży, a może usłyszała ją od kogoś kto był ważną częścią jej przeszłości. Nie potrafiła tego teraz powiedzieć i nie chciała, rana po Hisakichim wciąż się nie zagoiła mimo iż minęło tak wiele czasu. Wciąż czuła jego krew na rękach, wciąż wolałaby być na jego miejscu.
Skinęła głową w stronę zabójczyni i czekała na jej powrót przyglądając się jej przy tym. Dla zabicia czasu i treningu skupiła się na swoim zmyśle by móc "zobaczyć" co też Mori robiła, przez tą chwilę gdy się od ślepej oddaliła. W ten sposób wyczuła jak kobieta podchodzi do krzaków i podnosi stamtąd jakiś przedmiot, po chwili zorientowała się że to zapewne była wystrzelona w nią strzała. Członkini korpusu obejrzała pocisk po czym schowała go do kołczanu, dla Shimazu był to dobry nawyk. Amunicja to coś co zawsze było cenne, nawet gdyby strzała była złamana to opłacało się ją podnieść by choćby odzyskać grot. Ema uśmiechnęła się wtedy delikatnie wspominając stare opowieści o samurajach, których to w przeszłości kojarzono z łukiem, a nie kataną.
Podczas ich spaceru wysłuchała ostrożnie co też Mori miała jej do powiedzenia, fragment z tym że używa łuku zarówno do rozpoczęcia walki ale i w zależności od techniki wzbudził zainteresowanie rudowłosej. Oznaczało to bowiem, że towarzysząca jej łuczniczka albo rozwinęła jakiś oddech by móc korzystać z łuku albo też stworzyła własny styl walki. To było zaś niezwykle ciekawe, Ema uważała się za całką sprawną wojowniczkę a pocisk jej towarzyszki trafił ją. Bała się myśleć co by się stało gdyby Mori prowadziła ciągły ostrzał, w końcu Ema nie byłaby w stanie zablokować każdego ataku czy też uniknąć wszystkich pocisków. Dlatego też gdy dostała taką możliwość to ostrożnie "przyjrzała" się łukowi Mori zabójczyni-łuczniczki badając go swymi palcami i tworząc w swej głowie jego obraz — A więc zmiękczasz tym wroga, unieszkodliwiasz pewnie jego kończyny, strzał w kolana albo łokcie i dłonie. Potem kończysz walkę ciosem topora tak jak drwal obalający drzewo, to naprawdę ciekawa sztuka walki. Pierwszy raz o takiej słyszę — Podsumowała to Shimazu mówiąc to z podziwem, następnie dziewczyna zaśmiała się cicho — Można więc powiedzieć, że nawiązujesz do przeszłości samurajów. Mówi się, że pierwsi samurajowie byli najpierw łucznikami, katan używali tylko gdy było to potrzebne — Uzupełniła Ema swą wypowiedź by wyjaśnić swój śmiech.
Słysząc pytanie kobiety musiała się chwilę zastanowić, potem skinęła głową potwierdzając to że dałaby radę bo i w to wierzyłą, oczywiście był jeden warunek. Strzała nie mogłaby polecieć za daleko, nim jednak  to wyjaśni to zacznie od początku — Czuje swoje otoczenie, straciłam jeden zmysł więc rekompensuje to innymi. Słuch, węch ale najbardziej polegam na tym co czuje swoimi dłońmi i skórą. Dzięki nim czuje drgania, co pozwala mi zorientować się w tym co dzieje się wokół, tak samo poluje. Im bliżej jest demon tym większy niepokój odczuwam — Odparła Ema po czym zawiesiła "wzrok" na łuku Mori — Owszem Mori-San, o ile nie odleci zbyt daleko to znajdę twoją strzałę. Możemy to nawet sprawdzić o ile chcesz, ale w zamian pokażesz mi jak się strzela z łuku — Rzekła Shimazu zdając sobie sprawę, że nigdy wcześniej nie miała okazji trzymać łuku w dłoni, to mogło być całkiem ciekawe doświadczenie — Nigdy wcześniej nie strzelałam z łuku i pewnie brak wzroku będzie przeszkadzał, ale skoro udało Ci się przystosować łuk do walki z demonami to i pokazaniem mi podstaw pewnie dasz radę — Stwierdziła szybko Ema by w razie czego rozwiać wszelkie wątpliwości jakie mogły się pojawić w głowie Mori.

Potwierdziły się więc przypuszczenia Emy, Mori prawdopodobnie jako pierwsza zabójczyni w korpusie przekształciła Kyūjutsu w oddech, dostosowała drogę łuku do walki z prawdziwym wrogiem ludzkości. To nie byłby pierwszy raz gdy to dostosowano sztukę walki do nowych przeciwników, tak uczyniono przecież w wypadku Iaijutsu i oddechu pioruna. Jednak, to była sztuka walki mieczem. Jakby nie patrzeć była to standardowa broń samurajów i z pewnością najskuteczniejszy oręż do ścinania łbów. Mori dokonała niezwykłego odkrycia dla korpusu, kto wie jakie jeszcze sztuki można byłoby dostosować do walki z demonami.
— Katana zastąpiła łuk, a i z pewnością łatwiej ściąć ostrzem głowę demona — Rzekła Ema po czym uśmiechnęła się do Mori — Jednakże to tylko zwiększa wartość twojego stylu, być może będziesz prekursorką nowej ery w korpusie. Czasem by wykonać skok do przodu, trzeba wpierw cofnąć się kilka kroków wstecz. By nabrać rozpędu — Stwierdziła Shimazu po czym chwile milczała na wzmiankę o ojcu, czyżby wyczuwała tu pewne problemy rodzinne? Albo przynajmniej niezrozumienie w kwestii tego jak szlachetne było uczestniczenie w misji Korpusu. Jednakże, skoro uważał korpus za bandę dzikusów to musiał być z tak zwanych "wyższych sfer" być może trafiła na kogoś o podobnym statusie do niej — Być może wiem co czujesz Mori-San, mój brat gdy dowiedział czym się zajmuje również nie był z tego powodu zadowolony. Wyjaśnianie mu tego wszystkiego zajęło mu trochę czasu, ponoć zaakceptował moją decyzję. Jednak wydaje mi się, że dalej uważa że powinnam być jedynie dobrą żoną — Powiedziała chcąc podzielić się swoimi doświadczeniami z Mori po czym jeśli zabójczyni jej pozwoli to położy dłoń na jej ramieniu w pokrzepiającym geście — Najważniejsze jest to Mori-San, byś sama zaakceptowała to kim jesteś i była z tego dumna. Inaczej to wszystko nie ma sensu —Rzekła rudowłosa chcąc nieco poprawić nastrój podczas rozmowy.
Zaśmiała się na wzmiankę o ganianiu z gołym tyłkiem, cóż wstyd było jej to przyznać ale czasem gdy nie mogła wyczuć demona to by zwiększyć zasięg swojego zmysłu to rzeczywiście rozbierała się i stała tak pośród niczego. Oczywiście wcześniej zawsze upewniała się, że jest sama. Być może była skazana na śmierć i takie sprawy mogłyby być jej obojętne. Miała jednak pewną godność, której nie chciała tracić na dawaniu dupy na lewo i prawo — Cóż to wszystko zależy od okoliczności, rzeczywiście moje zmysły są najbardziej czułe gdy nie mam na sobie ubrań ale nasze ubrania nie przeszkadzają im zbytnio w działaniu — Odparła Shimazu biorąc w palce kawałek swego rękawa — Jednakże, dałabym wiele by mieć jeszcze cieńszy materiał. Wtedy być może nie musiałabym zdejmować ubrań w ogóle — Uzupełniła swą wypowiedź rudowłosa rzeczywiście myśląc o tym by być może odwiedzić jakiegoś rzemieślnika by jej w tym pomógł. W końcu rozbieranie się poza czteroma ścianami było dla niej niezwykle krępujące.
Odebrała ostrożnie łuk Mori, obchodziła się z jej bronią jak z świętą relikwią. W końcu nie chciała uszkodzić oręża swej być może nowej znajomej. Przesunęła ostrożnie palcami po majdanie i ramieniu łuku, dotknęła nawet ostrzy się tam znajdujących by móc w pełni zwizualizować sobie łuk. Po czym oddała się w ręce zabójczyni, pilnie starając się powtarzać ruchy których to widząca kobieta starała się jej pokazać. Parę razy sama naciągnęła cięciwę by zobaczyć czy ma dość siły na to, w pewnym momencie nawet owinęła część ramienia bandażem by zabezpieczyć swoją skórę przed uderzeniem cięciwy. Coś co zapamiętała z dzieciństwa jak to obserwowała swego brata podczas treningu. Pomysł Mori bardzo się jej spodobał, głównie dlatego że być może uda się jej pokonać kolejną barierę.
— Spróbujmy więc — Odparła Ema poprawiając chwyt na łuku i odbierając strzałę od Mori, oparła ją luźno o cięciwę i skierowała broń w dół — Zaczynajmy — Rzuciła Shimazu potwierdzając swoją gotowość, poczuła drgania z lewej strony gdy to Nishiōji rzuciła kamieniem. Obróciła się w tamtą stronę i starając się nie uderzyć w Mori podniosła łuk i naciągnęła cięciwe. Skupiła się na miejscu gdzie wylądował kamień i strzeliła w drzewo w pobliżu. Usłyszała po chwili głuchy dźwięk gdy to strzała uderzyła w korę drzewa — Trafiłam? — Spytała Shimazu chcąc potwierdzić to że uderzyła w cel.

W gruncie rzeczy złapała się na tym, że jej brat po prostu nie miał wyboru co do jej losu. Został postawiony przed faktem dokonanym, nie mógł już cofnąć tego co ją spotkało. Nie mógł wyleczyć jej ran, nie mógł uzdrowić jej duszy. Nie miał lekarstwa na jej chorobę i ślepotę. Siłą też nie mógł jej zatrzymać, dlatego postanowił wykorzystać jej pozostałe atuty. Użył jej do obrony swych włości i wymógł na niej złożenie przysięgi. Przysięgła bowiem mu, że jeśli będzie taka potrzeba to Ema znów wyjdzie za mąż by choćby symbolicznie zawiązać sojusz. W końcu jak to powiedział jej w mało delikatny sposób, nie liczyło się jej ciało ani serce. Tylko krew, która w niej płynęła.
— Cóż Mori-san, mój stan pomógł mi w tym. Dla klanu straciłam na wartości, mogę dla nich zrobić jedynie dwie rzeczy. Pomóc w przypadku ataku demona i choćby symbolicznie zostać czyjąś żoną — Wyjaśniła Rudowłosa spoglądając w górę — To były jedyne warunki mojego brata, cóż może miałby ich więcej gdybym dała mu więcej czasu na zastanowienie się nad nimi — Dodała Shimazu, celowo omijając fakt że przecież wydano już ją kiedyś za mąż. Na ten moment była to niepotrzebna informacja.
Kim była Ema, to pytanie często zadawała sobie sama. Przed śmiercią swej matki powiedziałaby, że jest zabójczynią. Wojowniczką, która przysięgła pokonać tyle demonów ile tylko zdoła nim Izanami przyjdzie po nią. Nie była jednak już tą samą ślepą wojowniczką. Wraz z odejściem jej matki odeszła ta jedna część jej, która chyba wierzyła jeszcze w szczęśliwe zakończenie. Na tym świecie nie było już nikogo, kto był bliski jej sercu. Hisakichi, mężczyzna który był jej mentorem i  w którym po cichu się kochała odszedł gdy trzymała go swych ramionach. Jej matka umarła gdy ta walczyła na granicy Satsumy, pokonana przez chorobę. Dwie osoby, które kochała nie są już na tym świecie, odeszły tak jak przecież miała odejść ona. Pisano jej bowiem śmierć z powodu choroby lub demona. Kim więc była? Żywym Trupem, zjawą szukającą zemsty jak to określili ją chłopi gdy to patrolowała swoją małą ojczyznę.
— Kim jestem? Jestem chodzącym trupem, zjawą którą utrzymuje na tym świecie chęć zemsty — Rzekła Shimazu zdejmując kaptur by pokazać swą zmęczoną twarz i mało zadbane rude włosy. By pokazać w pełni obrażenia jakie zapewnił jej Dokugiri. Jej "kochany" mąż — Będę dumna ze swych osiągnieć gdy spełnię swój cel i uwolnię się od potwora, który trzyma mnie na tym świecie — Rzekła kobieta z powrotem zakładając kaptur na swoją głowę, zdała sobie sprawę że być może zabrzmiała zbyt mrocznie. Musiała jednak kiedyś to z siebie wyrzucić.
— Zdarzyło się raz czy dwa, zawsze jednak wtedy upewniałam się że jestem sama i robię to jedynie gdy naprawdę zmuszają mnie do tego warunki — Wyjaśniła na prędko Ema z delikatnym uśmiechem — Przed żadnym demonem jednak się nie rozebrałam, jedyne co mogę im pokazać to moje Nichirin nim zetnę ich głowy — Dodała po chwili Shimazu po czym spojrzała na swe stopy — To niewiele zmieni, a i bieganie po lesie boso jest mało wygodne

Shimazu uśmiechnęła się delikatnie słysząc pochwałę ze strony swej "nauczycielki", chciałaby się z tego ucieszyć jednak wybrała spokój. Słyszała o zjawisku zwanym szczęściem nowicjusza i podejrzewała, że właśnie to się jej przytrafiło. Dlatego też nie chciała chwalić dnia przed zachodem słońca.
— Dziękuje Mori-San — Podziękowała zgodnie z zasadami dobrego wychowania po czym skinęła głową w stronę ciemnowłosej by przygotować się do dalszego strzelania. Powtórzyła dokładnie ten sam proces co po przednio choć teraz nieco przyśpieszyła i strzeliła dwa razy czego efekty tego było widać po chwili. Pierwsza strzała otarła się o drzewo ale poleciała dalej, druga zaś kompletnie nie trafiła w cel i los wie dokąd poleciała. Shimazu wyczuła, że nie trafiła więc westchnęła i wystawiła łuk w stronę Mori — Pójdę po strzały, pierwsza próba ponoć zawsze jest szczęśliwa. Chyba potwierdziłam tę teorie — Rzekła niezrażona niepowodzeniem dziewczyna i ruszyła w poszukiwaniu strzał, pierwsze dwie znalazła w miarę bez problemu. Jednak za tą trzecią musiała się nieco naszukać, w końcu jednak była gotowa wrócić do łuczniczki — To było ciekawe doświadczenie Mori-San — Rzekła zgodnie z prawdą po czym spojrzała w stronę nieba — Mam jeszcze jedną prośbę Mori-San, dasz mi próbkę swoich możliwości? — Spytała zabójczyni oddechu wody z ciekawością, w końcu niecodziennie można było zobaczyć nowy oddech.

Shimazu skłamałaby gdy powiedziała, że przejmuje się tym niepowodzeniem. Nie była ślepa od wczoraj, a i wcześniej nie była praktykantką Kyūjutsu by rozpaczać z powodu nie trafienia w cel, zwłaszcza gdy był to jej pierwszy kontakt od dzieciństwa o ile wcale bo tak daleko nie sięgała już pamięcią. Zamiast więc się burzyć to machnęła na to dłonią i gotowa była ruszyć po "zgubione" strzały, na całe szczęście nieco się wyróżniały a więc namierzyć je mogła łatwo — Spokojnie Mori-san, nie mam zamiaru z tego powodu się zadręczać. Przywykłam do mojego stanu jeśli można tak powiedzieć — Odparła Ema po czym przeciągnęła się — Zdaje sobie sprawę z tego, że pojawiły się dla mnie nowe ograniczenia, już wylałam przez to dość łez. Po prostu czasem próbuje udowodnić sobie, że nawet mimo ślepoty mogę podjąć się pewnych zadań wymagających normalnie oczu — Wyjaśniła Shimazu, tłumacząc przy tym od razu dlaczego to chciała nauczyć się strzelać z łuku. Szczerze mówiąc to i tak była zadowolona, być może gdyby rzeczywiście potrenowała to mogłaby stać się "pełnoprawną" łuczniczką.
Ucieszyła się wewnętrznie gdy to Mori zgodziła się na mały pokaz swych umiejętności, dzięki temu mogła poznać nowy oddech. Przede wszystkim też mogła zobaczyć czy miała spore szczęście tego dnia. W końcu przekona się czy żyje tylko dlatego, że łuczniczka nie użyła swego oddechu. Odebrała od Mori, kamień i zaczęła zastanawiać się do czego też był potrzebny. W końcu co by nie mówić był dosyć spory. Gdyby nie trening zabójcy to pewnie by go nie podniosła, z drugiej strony gdyby nie trening zabójcy to leżałaby w łóżku i czekała na powolny zgon. Rudowłosa zajęła pozycję i podrzuciła kamień w górę, kierując go nieco do przodu by też szybko cofnąć się w tył na wszelki wypadek. Poczuła jak strzała leci ku skale by rozbić ją na drobną kawałki w akompaniamencie małego wybuchu.
— To imponujące Mori-San, rzeczywiście robi więcej niż osłabianie demona. Cieszę się, że nie użyłaś tego na mnie. Mogłoby się to skończyć fatalnie — Powiedziała Ema będąc pod szczerym wrażeniem umiejętności Nishiōji, na zadane jej pytanie odwróciła głowę w stronę swej rozmówczyni — Nie było takiej potrzeby, do tej pory przynajmniej. Od jakiegoś czasu czuje się coraz mniej komfortowo podczas używania oddechu, podczas walki jeszcze mi to nie przeszkadza z powodu "wrażeń". Podczas treningu jednak jest to co najmniej irytujące — Wyznała Shimazu spoglądając na Mori, a potem na las — Idziemy dalej Mori-San czy też może nadeszła pora by wracać do świątyni? — Zapytała swej kompanki i przewodniczki jednocześnie.

Podejście Mori było słuszne, nie było co używać pełni swych mocy na kimś kto po prostu wyglądał podejrzanie i nie myślała tak tylko dlatego, że uratowało to jej życie. Czasem łatwo było pomylić wroga z przyjacielem, zwłaszcza gdy mowa o demonach które to przecież mogły przybrać tyle postaci. Dochodził do tego jeszcze jeden czynnik, nie wiedziała co prawda jak to było w przypadku Mori ale Ema raz czy dwa odczuła ból związany z nadużywaniem form, jej organizm wytrzymywał to obciążenie przy dwóch czy trzech formach ale potem musiała dać mu nieco odpoczynku. Kto wie, być może oddech Mori albo jej organizm nie miał takich ograniczeń. Wtedy byłoby to przewagą, którą mogłaby wykorzystać przeciw pomiotom nocy.  Shimazu musiała przyznać, że jest chyba coraz bardziej pod wrażeniem tego co łuczniczka osiągnęła.
Propozycja treningu rzucona przez zabójczynie z łukiem brzmiała niezwykle kusząco, zwłaszcza że obie mogły skorzystać na tym. Strzelanie do żywego celu różniło się znacząco od ćwiczenia na martwych obiektach, jakby nie patrzeć wiązało się bowiem z zgadywaniem jak ruszy się oponent. To zaś znacznie utrudniało sprawę, rywal wykona skok w bok czy może cofnie się w tył. Każdy dobry łucznik musiał to uwzględnić, w końcu jak to kiedyś słyszała, najlepsi z nich potrafili pokonać każdego wroga jednym strzałem tak by ofiary nawet nie zorientowały się że były jeszcze martwe. Shimazu zaś rzeczywiście mogła w ten sposób poćwiczyć unikanie ataków, byłaby to przyjemna odskocznia od treningów jakie zafundował je Nobu. Nawet jeśli miałaby oberwać mocniej to przynajmniej nie uderzy w nią kłoda — Z chęcią Mori-San, gdy wrócę do siedziby odezwę się do Ciebie — Rzekła Shimazu spoglądając w stronę nieba — Skorzystamy z całą pewnością na tym obie
— Nao się nie obrazi, grzecznie poczeka bo wie że mu to wynagrodzę, jeśli jednak ma do przyniesienia jakieś pilne wieści to i tak sam nas przecież znajdzie Mori-San — Wypowiedziała się Rudowłosa na temat swojego kruka, miała z nim na tyle dobre relacje że mogła sobie pozwolić by kazać mu czekać. Zresztą ich kruki były i tak mistycznymi stworzeniami, zawsze wiedziały gdzie szukać swoich zabójców. Pytanie o klan sprawiło, że na ustach Emy zagościł mały uśmiech. Nie miała w życiu wielu powodów do dumy, jej pochodzenie jednakże było dla niej zaszczytem — Jestem członkinią klanu Shimazu z Satsumy, młodszą siostrą Daimyo Mitsuhisy — Odparła Ema z dumą mówiąc skąd jest, być może jej ścieżki nie były zbieżne z jej klanem ale wciąż czuła się jedną z nich — A Ty Mori-san? Skąd pochodzisz? — Zadała swe pytanie Shimazu myśląc czy trafiła na kogoś z tej samej kasty.

— Masz bardzo wyrozumiałego kruka — wytknęła. Jej własny, odkąd został nazwany "cholerną wroną" do tej pory wydawał się być zły. Spełniał swoje zadania, względnie się z nią komunikował, a jednak cały czas odnosiła wrażenie, że był wobec niej nieco oziębły. Ewentualnie zaczęła się dopatrywać niechęci wobec swojej osoby we wszystkich towarzyszach, którzy nie znali jej od wczoraj.
— Z klanu Nishioji z Osaki — wyznała bez większego entuzjazmu. — Młodsza siostra... nikogo znaczącego — dodała, uśmiechając się kącikiem ust i wracając wzrokiem na drogę przed sobą. Chociaż nie planowała się na ten temat szczególnie rozwodzić, już po samym jej tonie głosu Shimazu mogła się domyśleć, że Mori i jej krewny nie mają najlepszych relacji. Raz na jakiś czas wciąż wracała myślami do ich ostatniego spotkania, podczas którego sprawy nie potoczyły się... w najlepszy sposób. Trudno powiedzieć, że czegokolwiek specjalnie żałowała, chociaż rzeczywiście zniszczenie twarzy brata dałoby jej więcej satysfakcji niż uszkodzenie siostry.
— To... zostałaś Zabójcą zanim straciłaś wzrok czy już po? — spytała ostrożnym, nienachalnym tonem. — Uczyłaś się wcześniej posługiwania kataną? Z domysłu nie jest to zajęcie dla kobiet.

Jej kruk z całą pewnością był wyrozumiały, w końcu został przydzielony do niej. Miał przez to więcej zadań niż jego pobratymcy bo i Ema wymagała nieco więcej "opieki". Dlatego też Shimazu świadoma tego, że może być ciężarem dla swego towarzysza postanowiła zaprzyjaźnić się z nim i też wyświadczała mu różne przysługi. Dlatego w końcu nosił często ozdoby z kwiatów, było to efektem ich współpracy. Nao latał po okolicy i zbierał rośliny, z których to rudowłosa robiła bransoletki czy też wianki — Przez te parę lat stał się moim przyjacielem, może dlatego taki jest. Dobre relacje z krukiem to podstawa jak to mawiał mój nauczyciel — Rzekła Ema po czym zaśmiała się cicho — Choć mu nie udało się zbudować takiej relacji, jego kruk miał tendencje do ciągania go za włosy gdy go olewał — Opowiedziała zabójczyni oddechu wody po czym podniosła głowę w górę — Ale w zasadzie każdy z naszych kruków jest inny, tak jak zabójcy którym pomagają. To tak jakby wędrować z drugim człowiekiem — Stwierdziła ślepa wojowniczka.
Po tonie głosu Nishiōji, Ema wywnioskowała że lepiej w tym temacie było odpuścić. Nie każdy w końcu miał rodzinę, która rozumiała jak ważna była rola zabójców albo która musiała tylko zaakceptować to że tracą nad członkiem rodu kontrolę. Nie wiedziała jaka dynamika panowała w klanie Mori więc nie chciała drążyć, nie chciała bowiem wzbudzić w łucznice złych emocji kiedy to przecież na razie miały dobrą pogawędkę i spacer.
Pytanie Mori przywołało wspomnienia i odruchowo przyłożyła palce do swoich oczu, kolejne pytanie jednak przywołały te przyjemniejsze obrazy z jej przeszłości więc zaraz to Ema uśmiechnęła się i przyjęła luźniejszą pozycję — Wzrok straciłam przed dołączeniem do korpusu, demon mnie tak urządził i kto wie co by zrobił dalej gdyby nie pojawienie się członków korpusu. Uratowali mnie i przyjęli pod swe skrzydła, jeden z nich zachęcił mnie bym chwyciła za ostrze i nie dopuściła do tego by mój los spotkał kogoś innego. Ten sam szermierz osobiście mnie wyszkolił zwracając szczególną uwagę na to bym mogła radzić sobie bez wzroku — Wyjaśniła rudowłosa po czym położyła dłoń na rękojeści katany — Uczyłam się za nim wyszłam za mąż, moja matka chciała bym w razie problemów umiała sama się obronić i potajemnie zorganizowała mi nauki pod kątem wojownika spoza naszej domeny — Odpowiedziała Ema — Wtedy nie rozumiałam po co mi to, ale teraz jestem za to wdzięczna. Dzięki temu było mi łatwiej, a i masa przyjemnych wspomnień mi została — Kontynuowała Shimazu po czym sama postanowiła o coś spytać — A Ty jak długo strzelasz z łuku? — Zapytała rudowłosa.

Ema zwróciła się w stronę Mori z nieco szerszym uśmiechem, dobrze było powspominać Hisakichiego w takich okolicznościach. Mogła skupić się na tych dobrych wspomnieniach udając iż jego śmierć nigdy nie nadeszła. Dlatego też z chęcią postanowiła sięgnąć głębiej w swój umysł by wyciągnąć te jeszcze lepsze chwile.
— Pewnie chciał mnie przestrzec przed tym losem, mój mistrz okazał mi więcej troski niż ktokolwiek — Rzekła Shimazu po czym poklepała się po brzuchu — Pamiętam, że po każdym wspólnym polowaniu zabierał mnie na mochi i herbatę. Tłumaczył to tym, że każdy czasem potrzebuje chwili wytchnienia. Wtedy bowiem miałam tendencje do zapominania o tym, liczyło się tylko polowanie na kolejną bestie — Podsumowała Rudowłosa wspominając te chwilę jako jedne z nielicznych gdy uśmiechała się szczerze, a nie ponieważ tak pasowało zrobić w danej chwili. Chcąc czy nie chcąc jedynie przy Hisakichim potrafiła czuć się jak żywy człowiek, a nie chodzący trup. Teraz uczucie to zniknęło bo uświadomiła sobie jak bardzo śmierć ją prześladuje, zabiera jej wszystkich na których Emie zależało i nie daje zapomnieć o wyroku jaki nad nią ciążył — W takich sytuacjach lubię myśleć, że mój kruk próbowałby mi mimo wszystko pomóc — Odparła Ema, choć w sumie tak naprawdę to i tak stroniła od ludzi. Nie chciała znowu cierpieć z powodu utraty kogoś bliskiego.
Wojowniczka z Satsumy pokiwała głową na boki by pokazać, że nie żartowała. Hisakichi zaoferował jej wtedy miejsce w korpusie bo wierzył, że to da jej szanse na nowe życie, chciał dać jej cel inny niż czekanie na śmierć. Dzisiaj mogła jasno stwierdzić, że udało się to mu tylko częściowo. Dalej chciała umrzeć ale dopiero gdy zakończy żywot swego męża.
— Nie żartuje. Dali mi wybór pomiędzy życiem dalej jako zabójczyni, a powolną śmiercią. To była w tamtej chwili ciężka decyzja, ale jak widzisz wybrałam życie — Wyjaśniła Shimazu po czym na pytanie o opinie jej męża spoważniała — Nie robi mu to żadnej różnicy, gardził mną od początku. Teraz doszła do tego nienawiść w moją stronę. Dlatego się unikamy, obawiam się bowiem że nasze ponowne spotkanie będzie dla kogoś ostatnim — Wyznała Shimazu odwracając twarz w drugą stronę by ukryć targającą nią emocję.
Dziesięć lat, to całkiem sporo czasu. Jakby na to nie patrzeć to ćwierć życia Emy, w końcu zostało jej przy dobrych wiatrach z kilkanaście lat życia. Przez to jednak była ciekawa jak wiele jeszcze Mori może osiągnąć, chciałaby ujrzeć jej umiejętności po upływie kolejnej dekady — To sporo czasu Mori-san, ale widać że ten czas nie poszedł na marne. Chciałabym zobaczyć co osiągniesz za kilka lat, jak wiele barier pokonasz — Podsumowała Ema.

Shimazu spojrzała wtedy w dół, myśląc co by odpowiedzieć Mori tak by nie powiedzieć wprost że jest śmiertelnie chora. Prawdą było to, że ukrywała to przed światem by uniknąć współczucia, wystarczyło jej to specjalne wyróżnienie jakie wiązało się z jej ślepotą i brzydotą bo inaczej nie mogła tego określić. Nie chciała litości z tego powodu, więc co dopiero z powodu śmiertelnej choroby. Choć chyba bardziej bała się odrzucenia, tego pierwszego naturalnego odruchu jakim była ucieczka przed czymś co mogło być zaraźliwe. Jej przypadłość nie była zaraźliwa ale nim to wytłumaczy to ktoś i tak już wyda swój osąd.
— To nie utrata wzroku mnie tak zabolała, a wszystkie krzywdy jakie mi wyrządzono — Zaczęła wyjaśniać Ema odsłaniając fragment swej zniszczonej, szpetnej skóry — Z tym nie znajdę wielu osób, które by mnie przygarnęły. Bez wzroku i treningu zabójców nie byłabym w stanie normalnie funkcjonować, po tym co przeszłam moje ciało nie dawało sobie rady — Kontynuowała rudowłosa zakrywając ponownie swoje blizny — Tylko dzięki zabójcom jestem w stanie normalnie funkcjonować, gdyby nie Oni to zostałoby mi leżenie w zapomnianej izbie o ile tyle by chciał mi podarować mój brat. Mogłam wybrać życie albo śmierć, wybrałam życie i nie żałuje tego — Wyjaśniła Shimazu uprzedzając jednocześnie pytanie o to czy żałowała tej decyzji, wszak żywot zabójców bywał krótki, na pytanie o rozwód Emę cicho zatkało. Nie wiedziała co miała bowiem odpowiedzieć, jej brat w końcu i tak po tym jak dowiedział się o tym kim był Dokugiri uznał ślub za nieważny. Jednak Dokugiri nigdy by tego nie zrobił, nie oddałby od tak ulubionej kukły do bicia — Dokugiri, mój mąż nigdy by do tego nie dopuścił. Prędzej spróbuje mnie zabić niż puści "wolno" — Rzekła Ema wypowiadając imię męża z pełną pogardą dla jego osoby.
— I niech tak zostanie, mam jeszcze pewnego demona do ścięcia nim sczeznę — Powiedziała rudowłosa zabójczyni  po czym spojrzała na Mori z uśmiechem — A więc też masz rodzeństwo? Starsze czy młodsze? — Zapytała Ema po czym w jej głowie zaraz to pojawiło się kolejne pytanie — Twój brat też włada łukiem? Czy też preferuje dzierżyć w dłoni ostrze? — Zadała kolejne pytanie Shimazu wyczuwając iż akurat temat rodzeństwa może być dla Mori przyjemniejszy. Cóż przynajmniej tak się jej zdawało.