Taishiro był zafascynowany pięknem tej nocy, która miała właśnie nadejść. Przygotował się od niej od miesięcy, świadomy, że to co on teraz robi, dla większości istot śmiertelnych jest czystą głupotą. W końcu, kto chciałby udawać wyżej postawionego od siebie, tylko po to, by zaznać gościny w rezydencji rodziny Chiba. Zamiast udać się do znajdującego się nieopodal Hatago, w cenie zdecydowanie bardziej przystępnej dla ludzi o jego zarobkach. On jednak nie jest przecież zwykłym człowiekiem. Jest istotą nieśmiertelną, która do życia praktycznie nie potrzebowała pieniędzy. Opłaca nimi jedynie swoje domostwo i kupuje okazyjnie piwa. Dzięki czemu jego ogromnie obfita w pieniądz sakiewka, którą znalazł przy sobie w chwili narodzin, stała się jeszcze bardziej obfita. Jednak jego pragnienia duszy, były momentami większe od tych cielesnych. Zależało mu nie tylko na poznaniu dramatycznych historii swoich ofiar. Ale również na poznaniu piękna Japońskiej kultury, nie tylko tych niższych, ale też wyższych sfer. Gdzie może dowiedzieć się o niej, aniżeli w miejscu, gdzie przebywała cała śmietanka towarzystwa Cesarstwa, w drodze do Edo?
Poprawił swoje najlepsze biało-czarne kimono, wwąchując się w dokładnie zapach ciała swojego świeżo umytego ciała, po czym upewnił się, że jego długi sztylet faktycznie pasuje do pochwy na katanie. W środku niej znajdował się kawałek drewna, z głęboko wbitym w niego sztyletem. Jego ozdobna rękojeść nie odróżniała go zbyt bardzo od innych katan z wyższych sfer, dlatego idealnie będzie wpasowywał w rolę samuraja, jaką dziś będzie pełnił.
Przedstawił się jako Akimori Yukimaru, pierwszy syn Akimori Sōkichiego z samurajskiej rodziny średniego szczebla z Osaki. Usłyszał o nich z historii jednej z jego "ofiar", który nieszczęśliwie zakochał się w młodszej siostrze Yukimaru Maki. Ród słynie z silnego genu dominującego, sprawiającego że każdy z nich ma srebrne włosy i czerwone oczy. Dlatego idealnie pasuje do obecnego wyglądu demona.
Wszedł do środka zajazdu i od razu poczuł się, swobodnie w masce samuraja. Jakby ją już wcześniej założył, podczas swojego poprzedniego życia. A może ta maska była kiedyś jego poprzednią twarzą...
Z ogromnym zamyśleniem usiadł przy jednym z pustych stolików, zastanawiając się co zamówić. I tak nie zazna rozkoszy smaku tego pożywienia, ale chociaż pozostanie walor wzrokowy, który otworzy go bardziej na ludzkie ideały jedzenia. Chociaż też musi pamiętać, że nie może zjeść tego jedzenia za dużo. Jego wczorajszy posiłek, wciąż jeszcze mógł znajdować się w jego żołądku.

Doskonale zdawała sobie sprawę z tego co już niedługo będzie działo się w tym mieście. Jak wielki będzie krzyk, jak silny wzniesie się pożar. Chociaż nie była jaśnie oświeconą wieszczką, czuła to na każdym skrawku swego ciała. Co najgorsze, wiedziała że dokona się to między innymi jej rękami. Tak przykazał ich wielki stwórca, a ona jako marny popiół w jego oczach, jest zmuszona to zrobić. Rozumiała swoją rolę w tym co nadchodziło, nie oznaczało to jednak, że się z tym zgadzała. Nie chciała przykładać ręki do niczego, co miałoby zwrócić uwagę zwykłych ludzi na prawdziwą naturę bestii. Dlatego była zła na siebie, że musiała dopuszczać się zbrodni by ucieszyć swojego stwórcę.
Dlatego też korzystając z tego, że wizja zniszczonego Edo to wciąż przyszłość, skorzystała z najbardziej luksusowego przybytku jaki był w okolicy. Kto wie, może ostatni raz będzie okazja, by tutaj wypocząć.
Najwidoczniej nie tylko ona chciała tutaj spędzić trochę czasu. Jak zwykle była tutaj niezła śmietanka towarzystwa, bogate oraz wpływowe głowy, ostrza godne pochwały za wierność kodeksowi, wszystko to w jednym miejscu. Jedna rzecz tylko nie dawała jej spokoju, coś tutaj ewidentnie śmierdziało. Czyżby naprawdę do jej świadomości docierała obecność innego przedstawiciela jej gatunku.
- Interesujące. - Wymamrotała bardziej do siebie, niż do obcego demona, który rzucił jej się w oczy. Maska samurajska na jego twarzy była dość ciekawym rozwiązaniem. Skrycie swojej prawdziwej, potencjalnie bestialskiej aparycji mogło być dobrym rozwiązaniem podczas przebywania wśród zwykłych ludzi. Niesiona niewyjaśnionym impulsem, poczuła się jednak w obowiązku, żeby zaczepić nieznajomego.
- Witam szanownego wojownika, czy znajdzie się miejsce dla młodej szlachcianki? - Ukłoniła się lekko przed nieznanym demonem, chociaż nie chciała tego robić. Niemniej znajdowali się w miejscu, gdzie byli inni ludzie, a tutaj należało trzymać się sztucznych zasad społecznych. Mogłaby zostać odebrana jak panienka do towarzystwa, ale miała świadomość, że jegomość prawdopodobnie wie kim Kiyo była, więc powinno być z górki. Przynajmniej taką nadzieję trzymała w sercu.

Taishiro podekscytowany przeglądał ofertę dań, zapisaną iście kaligraficznym pismem, przy użyciu drzeworytu. Mimo iż to czyste słowa oparte na nieidealnych czarnobiałych rysunkach, to jednak dawały demonowi więcej do zrozumienia aniżeli węch i smak. Mając ogromną wyobraźnie, próbował się zastanowić, jakby to mogło smakować. Jednak do tych myśli, czuł jakąś dziwniejszą blokadę. Jakby, nie był godny ich poznania...
Szybko spostrzegł, że ludzie uwielbiają przybarwiać ich mięso, przyprawami i roślinami. Nawet lubią jeść samą zieleninę. Że też wcześniej w ciągu swojego kilkuletniego życia, nie pomyślał nad udaniem się do jakiejś restauracji. Tylko obserwował jak w Yoshiwarze, tutejszy mieszkańcy jedzą strawę, która nawet dla nich nie była smaczna.
"Niebywałe, że ludzie potrafią zrobić sztukę z tak prostej czynności jak jedzenie. Ciekawe, czy również demony są w stanie zrobić ze swojego jedzenia swoją."
Demon jednak zasmucił się, z faktu, że nie dane mu będzie skosztować jej piękna. Jaka wielka szkoda, że demoniczne zmysły, nie są w stanie dostrzec piękna zapachu i smaku. Jedna z niewielu wad, jego wspaniałego demonicznego życia. Jednak życie nie może być przecież idealne...
Taishiro oczekiwał na swoją kolej do złożenia zamówienia, kiedy w jego nozdrzach pojawiła się demoniczna śmierdząca woń, która najpewniej należała do innego demona. Jego maska samuraja, którą "pożyczył" z jednego z saloników kabuki w Yoshiwarze, ograniczała jego pole widzenia, na tyle że zaniechał prób rozglądania się po okolicy. Wiedział, że potencjalna właścicielka zapachu, namierzy go bez żadnych problemów. W końcu, nie zadał sobie jeszcze trudów, by nauczyć się maskować swoją aurę. A jego obecna maska, prędzej oszuka łowcę, aniżeli demona. Chociaż ci pierwsi również mają swoje sposoby.
Gdy demonica przywitała się z Taihsiro, ten opuścił lekko menu przyglądając się jej posturze na pozór niewinnego dziewczeńcia. Jednak wiedział doskonale, że pozory bywają mylące:
- Ależ zapraszam, miejsce przy stole znajdzie się dla każdego. Szczególnie dla młodej szlachcianki z daleka. - odrzekł poważnym głosem demon, próbując mówić przez nos, na tyle że jego normalny delikatny chłopięcy głos, był twardszy i męski. Jak na samurajskiego wojownika przystało. Jednak jego normalna delikatność dalej była słyszalna, przez wyostrzony demoniczny słuch.
Po chwili wstał, ukłonił się i podświadomie wykonał wszelkie związane z dworską etykietą ruchy, nie zastanawiając się zbytnio skąd je kojarzy:
- Co sprowadza panią do tego jakże skromnego zajazdu? W drodze do stolicy? Czy właśnie Pani z niej wraca?
Znał odpowiedź. W końcu wiedział co za niedługo ma się wydarzyć w każdym mieście. Jednak trzeba było udawać pozory samuraja, nieświadomego tego faktu. Nie zamierzał wychodzić ze swojej roli, tylko dlatego, że pojawiła się nowa demoniczna persona. Szczególnie, że kto wie, czy po krwawej masakrze w Edo, nie będzie musiał jej przywidzieć na dłuższy czas.

Ucieszyła się z faktu, że nie została spławiona. Pewnie gdyby miała do czynienia z jakimś humorzastym demonem, mogłaby mieć większe problemy, albo z kimś kto dysponuje kilka razy większą siłą od niej, ale przypominała sobie którym konkretnie jegomościem był ten syn nocy przed nią. Trudno było to stwierdzić nie widząc twarzy, a inna sprawa, że demony nie należały do kręgu większego zainteresowania Kiyo.
- Bardzo dziękuję. - Odparła krótko, lekko kłaniając się mężczyźnie. Doskonale zdawała sobie sprawę z całego teatrzyku jaki wspólnie uprawiali, ale rozumiała jak bardzo jest to konieczny element kamuflażu. W innym wypadku swoim prostackim podejściem wyróżniałaby się w miejscu takim jak to, a przecież nie chciała generować więcej niepotrzebnego zainteresowania. Wystarczyło już, że ukrywała swoje rogi, chociaż bardzo je lubiła, a w rodzinnej Osace nawet nie musiała się nimi przejmować, bo każdy traktował je jako boski atrybut. Szkoda, że inni ludzie nie mieli do niej takiego podejścia.
- Od razu skromnego. Zgodnie z wiedzą moją i moich doradców, to najlepszy zajazd w okolicy. Zachowany odpowiedni poziom w środku, wygląda dostojnie również z zewnątrz, a przede wszystkim nie ma tutaj pospólstwa, które mogłoby się narzucać oraz naprzykrzać swoją postawą. Myślę, że to najlepsze miejsce by wypocząć po długiej podróży. - Zerknęła na kartę dań, gdyby tylko byłaby człowiekiem, z chęcią zamówiłaby lokalną herbatę, ale teraz w najlepszym wypadku wywołałaby u niej solidne mdłości. - W drodze, w drodze. Sprawy administracyjne, jak zwykle z resztą. Gdybym mogła, to nie ruszałabym się już z mojego miasta. Niestety, taka pozycja jak moja oznacza sporo pracy, obowiązków oraz odpowiedzialności. - Odpowiedziała wyraźnie znudzonym głosem, co nie było niczym dziwnym biorąc pod uwagę wygląd wskazujący na podrostka, co ledwo stołu zaczął sięgać samodzielnie.
- A można spytać co taki wojownik robi tutaj? Czasy pokoju nastały, a jednak wciąż należy być gotowym na najgorsze, prawda? - Zapytała dość przekornie, chociaż oboje z pewnością zdawali sobie sprawę co czeka Edo w najbliższym czasie. Rzeczywiście lepiej byłoby się rozejrzeć zanim rozpocznie się piekło na ziemi, ale przeciętny śmiertelnik nie zaprzątał sobie tym głowy.

- Przyjemność po mojej stronie. - odpowiedział twardym, męskim głosem demon, siadając ponownie na swoim miejscu. Granie w sztuce ludzkiej, udając ludzi wysokiego szczebla w ich łańcuchu władzy, sprawiało demonowi dużą przyjemność. Równie dużą, jak granie samuraja, którym nie jest. Jednak ona również raczej udaje kogoś z wyższych sfer. Bo w końcu, zdaniem Taishiro, raczej niemożliwe byłoby ukryć przed rodziną i najbliższym otoczeniem przemianę w demona. I pamiętać, kim było się w ludzkim życiu przed.
Najchętniej jego uśmiech zawitałby dłużej na jego twarzy, czując ogromną gamę pozytywnych emocji, jednak swoją osobistą przyjemność musiał zdusić we wnętrzu. Jego usta były mocno widoczne, spod jego samurajskiej maski, dlatego jego uśmiech musiał być tylko delikatnie podniesiony. By nie wydał się za bardzo podejrzany.
- Na pewno jest skromniejszy od wielu pałaców i rezydencji samurajskich. Jednak skromny samuraj taki, jak jak ja nie widział ich zbyt wiele w swoim życiu. Niemniej po wizycie w jednym z nich, wiem jak różnica jest ogromna. Jednak nie można odmówić państwu Chiba trudów, jakie wkładają w ten zajazd, by zbliżyć go do wysokich standardów największej śmietanki krajowej.
Tai z trudem ukrył podekscytowanie samą obecnością w takim miejscu, powodując jedynie powiększenie jego ulotnego uśmiechu. W końcu ustrój tego miejsca, był znacznie piękniejszy od większości miejsc w Yoshiwarze. Jednak wiedział, że są miejsca piękniejsze. Które jego demoniczne oczy jeszcze nie ujrzały:
- Sprawy administracyjne powiada pani. Cóż dużo osób ciągnie do stolicy ostatnimi czasy. Nie wiadomo, po co i na co. Mnie też przenieśli z mojej mieściny, również niby z powodów administracyjnych. Jednak czemu takiego zwykłego yorikimiego jak ja wzywaliby do stolicy. Na pewno nie po to, by mianować mnie machi-bugyō.
Demon zaśmiał się lekko, zdając sobie sprawę jak mało ludzie wiedzą o tym co ma się za tydzień wydarzyć. Ich marni obrońcy są niemal pewni, że dojdą do rzezi. Jednak nie powiedzą o niej nikomu, być może napomną coś najbliższemu otoczeniu Cesarza. Bo sami, nie potrafią wpływać na ludzi, uznając za wiedzę o nich, za kotwicę w ich cierpieniach. Przez ich ciszę, krzyk milionów będzie słyszalny tej nocy.
- Skąd szanowna pani przebywa? Przepraszam przez skromność, jeśli pani osoba jest kimś, kogo powinienem rozpoznać od razu. Ma praca po nocach i senne dnie, często wykluczają mnie ze znajomości znamienitej śmietanki kwitnącej wiśnią Japonii.

Odetchnęła z ulgą, odnosząc wrażenie, że czeka ją całkiem przyjemna konwersacja. Zupełnie inna od tych, jakie miała (nie)przyjemność odbyć w ciągu ostatnich dni z zabójcami demonów. Tutaj natomiast panowała pełna kultura, zachowanie dobrych obyczajów, dokładnie to co Kiyo ceniła sobie najbardziej.
- Istotnie, nie ma co porównywać do takich wspaniałych przybytków, ale jak na zajazd... Nie ma sobie równych w tej części kraju. Miło jest widzieć ludzi, którzy tak bardzo starają się dogodzić innym. Potrafi być to dość inspirujące. - Ostatnie zdanie lekko przeciągnęła, rozglądając się po pomieszczeniu. Owszem, daleko temu było do luksusów jakie miała w pałacu, ale bez cienia wątpliwości uznała, że to miejsce jest niczego sobie. Z pewnością przy nieco zasobniejszym portfelu jeszcze by zyskało, ale i tak w porównaniu do innych, znanych jej zajazdów, tutejszy bił pozostałe na głowę.
- Taki czas, najważniejsze sprawy należy zamknąć przed nowym rokiem, to też trzeba sobie wyznaczyć pewną ilość czasu jaka przepadnie na podróże w tą i s powrotem. Czasami ubolewam, że nie istnieje szybsza forma przemieszczania się między miastami. Ileż czasu można by zaoszczędzić, ile czynności zrobić zamiast siedzieć w lektyce. Nie musieć martwić się napadem podczas podróży. Nie wiem jak pan, dla mnie jest to wspaniała wizja. - Z lekka się rozmarzyła, przypominając zwykłego człowieka. Biorąc pod uwagę, że jako demon przemieszczała się o wiele szybciej niż jej potencjalne ofiary... No ale musiała udawać, że wcale taka silna i szybka nie jest, przynajmniej w miejscach publicznych. Starała się jak mogła, żeby przypominać zupełnie przeciętnego zjadacza ryżu z klasy wyższej.
- Może gdybym była bezpośrednio na dworze cesarskim, to istotnie, poczułabym się z lekka urażona, ale w obecnym położeniu? Jestem z szanowanego klanu Uesugi, od kilku lat z rozkazu cesarza zarządzamy regionem Osaki wraz z miastem. Tak właściwie to mój ojciec, wszak jako jego córka prędzej mi do posłańca oraz pomocnika. Także zwą mnie Uesugi Kiyo. - Delikatnie wsunęła dłoń pod pas swojego kimona, na którym był wyszyty symbol rodu. Okazując go, posłała nieznajomemu demonowi niewielki uśmiech.
- Można poznać pańską godność? - Nie oczekiwała, że usłyszy prawdziwe imię i nazwisko, ale z pewnością zapamięta sobie maskę oraz zapach tego demona. A nuż, przyjdzie im się wkrótce spotkać w bardziej krwawych okolicznościach.

Tai czuł się coraz bardziej przyjemniej w tym spokojnym zajeździe. Prawie jak w domu. Jakby w końcu zaznał standardów, na jakie szczerze zasługuje. Demonica, z którą rozmawiał, również sprawiała wrażenie dobrej aktorki, przygotowanej dobrze do roli wpływowej damy.
"Ciekawe, czy jest więcej demonów "wtapiających" się w arystokrację. Czy wolą tylko siedzieć w jaskiniach, niczym bestie, polując na jedzenie?"
- Tak to piękno jakże wysokich standardów jest ogromne. - powiedział bardziej miękkim głosem Tai przypadkowo zmieniając swoją barwę głosu - Ten wytworny ustrój, piękno zapachów... dobrego mięsa i ziół. Oraz urok ubioru obecnych w nich gości.
Demon westchnął głęboko, po czym niemal natychmiast napłynęła do niego fala opamiętania.
"Jesteś twardym samurajem, nie poetą Tai. Ta sztuka kłamstw jest jeszcze daleka od finału"
- Ponoć też niedaleko Kioto w wiosce Otsu znajduje się równie piękny honjin, prowadzony przez rodzinę Hirata. Dane było Pani odwiedzić ten ponoć niczego sobie zajazd? Podobno jest równie piękny, co ten, choć... nie dane mi było go nigdy odwiedzić.
Taishiro zaśmiał się lekko, słysząc o potencjalnie szybszym sposobie przemieszczania:
- Wielka szkoda, choć cóż, nie zawsze co szybkie jest przyjemne. Oraz pozbawiają możliwość spotkania nowych ludzi na trakcie.
"I jest to znacznie mniej bolesne..."
Taishiro poczuł przez mgłę, jakby kiedyś usłyszał o nazwisku Usegi. Nie było to dla niego niczym nie zwykłym. Jego umysł był w jakiś sposób zaznajomiony z nazwiskami ważniejszych rodzin samurajskich w kraju, co poczuł nieraz podczas wizyt "znamienitych" gości w Yoshiwarze. Oraz tych mniejszych pochodzących z okolic Kioto. Zagadka dla Taia była ciekawa, jednak zdaniem demona najprawdopodobniej mogła pochodzić z pracy w Shimabarze, za czasów jego ludzkiego żywota. Chociaż dzisiejsze "znajome" uczucie w przybytku takim jak ten, na pewno dało mu nowe pole dywagacji nad jego "przeszłością". Ciekawszy jest jednak dla demona był fakt, że posiadała oficjalne insygnia tego rodu, wygrawerowane na pasie kimono, dające jej znacznie większą wiarygodność w udawaniu "szlachcianki".
"Muszę sobie też takie sprawić, jeśli chce częściej się bawić w samuraja. Wszak nienaganny ubiór i udawana katana to nie wszystko. "
- To zaszczyt móc cię poznać Usegi-san. - demon kiwnął lekko głową, po czym odparł - Ja nazywam się Akimori Yukimaru, syn Akimori Sōkichiego. Ojcowie mają doprawdy dziwne zwyczaje w posyłaniu swoich dzieci w dalekie wędrówki. Jakby nie mogli wysłać jakiegoś posłańca. Jednak piękno historii z tym związanych, jest warte każdego zachodu.
Demon spojrzał na menu, przekładając skrawek drzeworytu pomiędzy swoimi palcami:
- Chciałaby szanowna dama zamówić coś do jedzenia. Nie przywykłem do takich lokali, jednak chyba nie wypada siedzieć tu nie wydając żadnego miedziaka? Chociaż sam nie wiem, co wypada mi spożyć zważywszy na moje ostatnie... problemy żołądkowe.
Taishiro spojrzał zaciekawionym wzrokiem na demonice. Skoro częściej "bawiła" się w takich miejscach, pewnie ma większe wyczulenie, na to co jeść, a co nie jeść. Oraz jak dużo jeść, by nie puścić pawia.

Słowa demona były całkiem przyjemne. Jakże żałowała, że nie mogła prowadzić podobnych konwersacji z kimś innym. Maska jaką stosował była taka delikatna, umiejętnie dobrana i prowadzona. Rzadkość, że ktokolwiek podjął się takiego wysiłku, a jeszcze większa rzadkość, że ktoś to umiejętnie wykorzystywał.
- Kioto to piękne miasto, ale z jakiegoś powodu nie znam tego zajazdu. Dziwne. Porozmawiam z doradcami, którzy zajmują się planowaniem podróży, dlaczego omijamy to miejsce. Możliwe, że wiedzą coś o czym głośno nie wypada mowić... Albo zwyczajnie przeoczyli, wszak pomyłki to rzecz ludzka. - Wzruszyła ramionami jakby próbując bronić swoją świtę, chociaż nie dobrała tego gestu zbyt dobrze. Wiedziała, że chociaż ma najlepszą możliwą opiekę, to dalej byli omylnymi istotami. Poczuła też ukłucie, bo jak to tak, żeby ona nie kojarzyła jakiegoś zajazdu? Toż to nie wypada takiej panience. Jeszcze ktoś pomyśli, że się szlaja po podrzędnych miejscach, a do tego dopuścić nie mogła.
Na słowa o używaniu swoich dzieci jak gońców, uśmiechnęła się, choć niby nieśmiale, skryła to pod rękawem kimona.
- Ah, to jest dość zrozumiałe. Zwykły posłaniec to... Tylko posłaniec. Nie różni się niczym od odpowiednio wytresowanego sokoła. Przekaże wiadomość, ale nic poza tym. Wysyłając swoich krewnych, nasi ojcowie okazują większy szacunek wobec rozmówcy. Inna sprawa, że na dwór cesarski nie może wejść byle kto, nawet służba jest urodzona przynajmniej tak wysoko jak ja. Dlatego też osobiście zajmuję się takimi sprawami, a przy okazji czerpię z pałacowych plotek. - A informacje bywały warte więcej niż złoto. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę, kiedy bawiła się w politykę.
Oferta posiłku wydawała się kusząca, gdyby oczywiście była człowiekiem. U demonów takie jedzenie mogłoby spowodować więcej problemów, niż jakiegokolwiek pożytku. Dlatego też musiała znaleźć bezpieczne wyjaśnienie.
- Znacznie bardziej wolę bento przygotowane przez moją służbę. Doskonale znają moje gusta i wiedzą jak im dogodzić. Wystarczy, że zapłacę z nawiązką za nocleg. Nie jestem skąpcem, by nie wspierać takiego przybytku, ale ostrożności nigdy za wiele. - Posłała uśmiech, jakby sugerując że ktoś mógłby ją otruć. Demona... Dobry żart, ale wśród ludzi musiała gęgać jak ludzie.
- Nie sądzę, by państwo Chiba przyrządzali złe jedzenie, ale w podróży nawet nieumiejętnie dobrany kęs czegoś co szkodzi odpowiedniej diecie prowadzonej przez najwytworniejszych kucharzy, a później tylko kilka godzin cierpienia. - Stwierdziła ze spokojem, dając demonowi do zrozumienia, że niestety jedzenia podrobić się nie da... Chyba, że miałby kilka żołądków czy coś.

Taishiro zastanawiał się chwile, nad tym czy dalej powinien się bawić w eksportowanie swojej fałszywej samurajskości poprzez powagę głosu. Chyba może sobie pozwolić na bardziej prawdziwszy głos, zważywszy, że ludzie... chyba powoli zaczeli się "rozluźniać" po ich dziwnej używce zwaną sake. Demon był pod ogromnym wrażeniem, jak może ona zachęcać ona do szczerości i ogłupiać ich na pozór czujne zmysły:
- To ponoć ogromnie piękny zajazd w wiosce Otsu. - powiedział słodszym głosem demon delikatnie gestykulując - Niedaleko malowniczego jeziora Bitwa. Idealnego, by zanurzyć się po trudach podróży i poczuć delikatny szum drobnych fal, nadający dziewiczej tafli wody szept, jak należał do bogini Suijin. Oraz pełnego wszelakich podróżnych z dalekich krańców kraju... Polecam wizytę w tym jakże cudownym miejscu, podczas wizyty w Kioto.
Demon westchnął głęboko, zamykając na chwilę oczy, czując się tak, jak gdyby wracał wspomnieniami do tego miejsca. Był tam dosłownie parę razy, jednak jakimś cudem, ta miejscowość Otsu, zrobiła na nim największe wrażenie. Może zwyczajnie lubił jeziora bardziej, niż mu się zdawało?
- Tak, byle który śmiertelnik stopy na Dworze Niebiańskiego Suwerena postawić nie może. - powiedział lekko ironicznym głosem demon wiedząc, że to nie prawda. Byle śmiertelnik nie może postawić stóp w tym zajeździe, a proszę, o to jest. Pewnie równie dobrze może postawić stopę na Dworze Cesarskim. Jednak do tego "szalonego planu" musi się bardziej przygotować. Wszakże nie może tam wejść w podobny sposób, jak tu, chcąc zwyczajnie spędzić tu noc.
- Jednak szczerze, wolę słuchać plotek szarych żywych istot, aniżeli wybrańców Cesarza. Mimo iż mniej wartościowe, są na pewno bardziej szczere. A sam nigdy nie schwytałem przestępcy, operując na plotkach z najwyższego otoczenia.
Demon zaśmiał się lekko tajemniczo, wiedząc że na plotkach ludzkich nigdy się jeszcze nie zawiódł. Wszak to dzięki nim wiedział, kiedy ktoś zaczyna coś węszyć w Yoshiwarze. I dzięki temu miał moc, by temu przeciwdziałać. Niekoniecznie w krwawy sposób.
- A więc korzysta pani z usług prywatnego kucharza? - powiedział pełną powagą w głosie demon odkładając kartę - Te problemy żołądkowe to doprawdy drobne utrapienie... - powiedział z udawaną czułością Taishiro wołając do siebie drobne ciemnowłose dziewczę, pełniącą rolę osoby przyjmującą zamówienia od gości - Poproszę jedną butelkę sake. - odparł neutralnym głosem demon mówiąc do Kiyo - Ponoć pomaga w problemach żołądkowych. Chociaż ma też inne zastosowanie.
Oczywiście, dla "nieszczęśliwych" demonicznych istot to w żaden sposób nie pomoże. Jednak potrzebuje jakiegoś powodu, dla uzasadnienie tutejszym ludziom, dlaczego jego głos jest bardziej delikatniejszy niż wcześniej. Upicie alkoholem wydaje się być jednym z nich. Jednak wpierw, musi dokonać magiczną sztuczkę. Ze znikającym alkoholem...

Taishiro zaśmiał się wyraźnie słysząc opinie na temat wyższości dworskich plotek nad plotami ludu:
- I co ci da Pani umiejętność rozpoznawania pułapek dworskich intryg, kiedy dla niemal wszystkich japończynków są dosłownie niczym. Czy w życiu chłopa zmieni cokolwiek fakt, że będzie składał hołd innemu Panu? Czy że jeden zatruje drugiego lub okłamie bezczelnie i zwiedzie na manowce? Uderzy go tylko wtedy, gdy ich Pan będzie chciał więcej zboża, niż ma, doprowadzając do głodu go i jego rodzinę, co może wyraźnie go podburzyć i doprowadzić do bardziej... desperackich poczynań. A patrząc w górę, by walczyć z gigantami, nie zobaczysz węża, który wbije ci truciznę w stopy. Bo lekceważenie wiedzy prostego człowieka, może łatwo obrócić się przeciwko wszystkim.
Czy ta demonica, tak dobrze weszła w swoją rolę, że skaziła się myśleniem tym u góry? Zapominając, że Stwórca uwolnił ich wszystkich od tych dziwnych ludzkich podziałów, na samuraja i chłopa. Nietykalnego i Cesarza. Tworząc inną, bardziej sprawiedliwą, bardziej "ludzką" hierarchie. Opartej na wierze w Jego i wypełnianiu pomyślnie Jego woli. No i też tej sile i dominacji, której nie był do końca fanem. Po co kogoś dominować, skoro można go wykorzystać, tak by nie poczuł się stłamszony?
Demon zaśmiał się lekko ze swoich durnych przemyśleń. Przecież to tylko gra. Ta dziewczyna nie jest prawdziwą księżniczką, A on nie jest, i zapewne nigdy nie był prawdziwym samurajem. Za życia musiał być pewnie dobrym przebierańcem i utalentowaną charyzmą personą, co nieraz podawał się za kogoś, kim nie jest. Tym pewnie przykuł uwagę Jego. Bo czymże innym?
Dlatego mówienie kobiety, że nie chce pić sake wywołało na twarzy demona drobny uśmiech, ledwo widoczny spod jego maski:
- Twoja strata szlachetna pani. - odpowiedział demon pozwalając, by dziewczyna pełniąca rolę kelnerki to odeszła, zaraz po nalaniu mu sake do jednego z kieliszków -  Jednak czemu, mogąc wszystko przejmujesz się takimi rzeczami. Będąc panią swojego losu, mogącą niemal wszystko. Wszak damy, nikt nie waży o wiek spytać. Oraz... - demon wyraźnie ściszył głos - mogąc przybrać postać o dowolnym wieku.
Taishiro, papugował niemal idealnie zachowania tutejszych ludzi podczas picia sake. Wwąchał się w jego zapach, jakby chciał się raczyć jego zapachem. Wziął delikatny drobny łyk, pozwalając by pozbawiona smaku ciecz przelała się po kubkach smakowych. A następnie połknął będąc doskonale świadomym, że taki drobny łyczek nie spowoduje wymiotów, pijąc nieraz alkohol w Yoshiwarze z jego klientami. Jednak trochę rozboli go jego brzuszek.

Czyżby mogła być tak ślepa i nie zauważyć czegoś tak prostego i oczywistego? Czy dworska pycha do reszty ją zgubiła? Bardzo możliwe, biorąc pod uwagę w jaki sposób żyła przez ostatnie 2 lata.
- Żyjąc przez prawie całe życie wśród dworu, trudno zaznać chłopskiej maniery oraz zasad. To ja świat zza kurtyny, zupełnie obcy, ciemny i jakże odległy. Trudno by szlachetnie urodzona mogła stąpać po tej samej ziemi co nietykalny wieśniak, którego wartość była bliska zeru. - Chociaż musiała w duchu przyznać rację w jednej kwestii. Jeśli zbyt długo będzie patrzeć w gwiazdy, gdzie chciała sięgać, nie dostrzeże padalców u jej stóp. Aż poczuła jak przetacza się po niej fala niezadowolenia. Aż miała ochotę trzasnąć siebie, a szponami zedrzeć delikatną, bladą skórę. Musiała się jednak powstrzymać, przecież była w ludzkim przybytku, nie mogła się zachowywać niestosownie. Jeszcze zwróci na siebie czyjąś uwagę i będzie miała z tego tytułu same problemy.
Nie miała ochoty na alkohol, trunek po którym ludzie zwykli zachowywać się nie lepiej od zwykłej świni. Natomiast na wspomnienie o darze, jaki demony posiadają, wyraźnie spochmurniała.
- Niestety, tak się składa, że nie jestem zbyt biegła w tej sztuce, tak jakby zrządzeniem losu i Jego przykazaniem było, bym w wiecznym dziecku zamknięta była. - Odparła szeptem, co z resztą było prawdą. Z ledwością była w stanie ukrywać swoje drewniane rogi, co i tak wymagało od niej nie lada skupienia. Tak jakby wraz z młodym wiekiem przemiany, brakowało jej pewnych dość oczywistych dla demonów talentów.
Czuła, że nadchodził jej czas, dlatego postanowiła w pełnej kulturze zakończyć rozmowę. Ostatni raz uśmiechnęła się do demona, licząc w duchu na ponowne spotkanie.
- Proszę wybaczyć, ale już pora na mnie. - Po tych słowach wstała od stołu, ukłoniła się i oddaliła w swoją stronę, zostawiając mężczyznę samego.


Z/T

Demon z trudem zachował powagę, słysząc jakoby niby stwórca zabrania księżniczce stać się dorosłym człowiekiem. Ta drobna rymowanka wymyślona przez dziewczynę wyraźnie to niestety utrudniała. Jeśli faktycznie taka jest jego wola, nie powinien on sam dłużej nad tym gdybać. Jednak był również świadomy, że nie jedne demony, próbują przypisywać swoją słabość woli Stwórcy. Szukając jej tam, gdzie nie zawsze jest obecna.
Schodząc myślami, z niekorzystnego tematu, pożegnał zgodnie z tą dziwną nienaganną etykietą zastanawiając się co dalej. Nie wierzył dalej, że jest księżniczką. Dziwniejszy był jednak fakt, że tak dużo wspomina o tym swoim ojcu. Też demon? Czy owiany tragedią starzec, co nawet nie zauważył, że za jej dziecko podaje się demon?
Owiany w zamyśleniu, nieświadomie napił się kolejnego, większego łyczka sake. Po którym poczuł, że jest mu nie dobrze. Biegiem wybiegł z posiadłości, zachowując pryzmat powagi, chcąc niby tylko i wyłącznie się przewietrzyć. By zwrócić swój posiłek, przy pierwszym lepszym krzaku, zdejmując wpierw maskę.
Uznając ten wieczór za zakończony, powrócił czym prędzej do swojej kryjówki w Edo. Dalej nie wierzył w szlachetną krew księżniczki, dopóki jej imię nie stało się sławne na całe Cesarstwo. Zastanawiając się z wyraźnym zaskoczeniem, jak to jest możliwe, by demon mógł tak "bezczelnie" żyć w świecie ludzi. Nie tylko w nocy, ale też w dzień.

z/t

Rozpocząłem dzień od  wykonania swojej porannej rutyny, którą był trening oddechu płomienia i jego form. Później po raz kolejny udałem się na zwiedzanie miasta, w dalszym ciągu czekałem na kruka, który miał mi przynieść zdanie. Najwidoczniej korpus nic dla mnie nie miał, dlatego musiałem korzystać z dobrodziejstw stolicy. Bardzo do gustu przypadła mi pewna knajpa, która serwowała grillowaną wołowinę z warzywami.
Klimat w lokalu był wyrazisty, mięso skwierczało na ruszcie, a alkohol parował prosto z czarek, a dookoła sami goście, którzy lubili pojeść, popić i pośmiać się. Mimo że nie planowałem spożywać alkoholu do obiadu, to pod namową innych klientów wypiłem co nieco. Gdy mój żołądek zapełnił się, to był odpowiedni moment, aby się  ewakuować i nie dać im do prowadzić do stanu upodlenia. Udałem się na spacer, aby odetchnąć świeżym powietrzem i złapać ostatnie godziny słońca.
Dotarłem do pewnej rezydencji, która była otoczona murem. Na jej terenie rosło dużo różnych drzew, na których pojawiły się już pierwsze liście. Nie mogłem się powstrzymać i musiałem skorzystać z chwili relaksu. Przez całą zimę  nie mogłem tego robić, a teraz nadarzyła się okazja. Rozłożyłem się na trawie pod drzewem i przyglądałem się uważnie liściom, które były podgryzane przez gąsienice, nim się spostrzegłem, zamknęły mi się oczy i zasnąłem.

Miałem bardzo miły sen. Śniło mi się dzieciństwo, kiedy z kolegami puszczaliśmy w rzece łódki i jedliśmy słodkie ume. Chociaż ciężko było nazwać, te kawałki bambusa łódkami i daleko było im do prawdziwej łodzi. To dla nas i naszej wyobrazi były to prawdzie okręty i biegliśmy za nimi co tchu w płucach. To był ten dzień, kiedy Ren wpadł do rzeki, bo próbował uwolnić swój statek. Była wtedy kupa śmiechu, a on chodził później cały mokry. Czasami tęskniłem to tej beztroski, spokoju i szczęścia. Jednak dorosłe życie, nie było tak bajkowe i rozumiałem, czemu rodzice starali się chronić swoje dzieci przed złem świata. Ja niestety bardzo szybko musiałem dorosnąć, bo gdy pierwszy raz spotkałem demona, byłem jeszcze wciąż gówniarzem. A potem wszystko skomplikowało się lawinowo. Obudziłem się na trawie, nie planowałem tej drzemki, ale czułem się bardzo dobrze wypoczęty. Podniosłem się do pozycji pół leżącej, ziewnąłem przeciągle, rozprostowałem ramiona, przetarłem oczy i dopiero wtedy je otworzyłem. Przez pierwsze kilka chwil nie zauważyłem kobiety, która patrzyła na mnie z negatywnymi emocjami. Wstałem, otrzepałem swoje ubranie z trawy, płatków kwiatów i drobinek kurzu. Podszedłem bliżej, ale zachowałem pewien dystans, nie chciałem jej zastraszyć czy prowokować do podjęcia jakieś akcji. Ostatnie czego mi brakowało to, żeby zjawili się tu jacyś strażnicy i wtrącili mnie do więzienia, jak jakiegoś pijaka. Wtedy na pewno nie doczekałbym kurka z Yonezawy.
-Dobry wieczór. Przepraszam, za najście. Nie zamierzałem mącić spokoju tego miejsca. Po prostu zasnąłem poddrzewem, gdy podziwiałem piękną naturę tego gaju.  Dawno nie odwiedziłem tak zadbanego i magicznego ogrodu. Nazywam się Yuichiro i jeżeli pani przeszkadzam to po prostu sobie pójdę.- Ukłoniłem się przed nią i uśmiechałem. W pierwszej chwili nie odkryłem, że to demon. Dopiero gdy uważnie się jej przyjrzałem poczułem bijącą od niej chłodną aurę śmierci. Mogła mnie zabić gdy spałem, ciekawe dlaczego tego nie zrobiła? Białe haori zakrywały wszystko szczelnie i dziewczyna nie mogła dostrzec, co kryło się pod płaszczem.

Kiedy ostatnie promienie słońca musnęły odkrytą ziemię i nabrzmiałe porośnięte wzgórza, Rintarou mógł niczym przeklęty zombiak w końcu wypełznąć ze swojej kryjówki. Nie bez powodu ostatnie dnie spędził w okolicy Edo. Głównym celem było oczywiście rozeznanie się. Zamierzał w pełni wykorzystać rozwiązły język mieszczan — w końcu ta głupia społeczność zaspokajała się najbardziej idiotycznymi ploteczkami. Czasem jednak okazywało się, że niektóre z nich przeobrażały się w cenne informacje. Oczywiście się nie pomylił. Kilku podpitych wieśniaków wychwalało pod niebiosa grupkę wysoko postawionych samurajów. Ci — zgodnie ze słowami i towarzyszącym im czkawkom — zatrzymali się wcześniej w zajeździe dla najbogatszych. Rintarou podejrzewał, że byli to po prostu łowcy, którzy postanowili sprawdzić teren, ale nie mógł raczyć swoim teoriom.

Dzisiejszej nocy siedział w bezpiecznej odległości — na jednej z szerokich gałęzi wysokiego drzewa. Opierał przedramię na zgiętym kolanie, a zaciśnięta pięć przytknął do ust; w palcach zaciskał smukły, ciemny flet. Szkarłatne ślepia zmrużyły się, gdy dostrzegł wychodzących z rezydencji ludzi; zatrzymali się na podwórzu, rozmawiając o czymś zawzięcie. Jego czujne oko od razu dostrzegło przewieszone u ich pasów bronie. Poruszali się jak wojownicy; swobodnie, ale ostrożnie. Ich ubiór był dość bogaty — nie odmówili sobie ekstrawaganckich zdobień, które mieniło się teraz w odpalanych przez pokojówkę zewnętrznych lampionach. Zapach ciał zmuszał go do skrócenia dystansu. Powstrzymywał się. Nie miał pewności kim byli ci ludzie. Samurajowie? Łowcy? — żadna wskazówka nie zamierzała ujawnić się jego oczom; zapewne miała wyskoczyć niespodziewanie jak diabeł z demonicznego pudełka. Wiatr zawiał Yatagarasu w twarz, porywając spięte włosy i rozplątane przy twarzy kosmyki. Wywęszony wcześniej zapach wyraźnie zagościł w jego nozdrzach, niosąc za sobą jeszcze jeden. Wyróżniający się.

Opuścił spojrzenie w rozciągający się pod nim las. Znajdował się na znacznie lepszej pozycji; w najlepszym w okolicy punkcie obserwacyjnym. Nie bez powodu. Musiał mieć idealny wgląd na otoczenie, ale i również na wszystkie ścieżki i knieje, którymi mogła poruszać się jego informatorka. Teraz kiedy poczuł jej zbliżającą się woń, zastanawiał się, czy ona również go wyczuła. Wyprostował plecy, a oczy same zaiskrzyły w mroku.

Do ostatniej chwili nie był do końca pewny czy w ogóle się tutaj stawi. Zaczął już podejrzewać, że ich układ po prostu stracił na ważności i po odkryciu jego tajemnicy, zerwie wszelki kontakt. Oczywiście miałby na ten przypadek adekwatną odpowiedź i podejrzewał, że Ame nie chciała tracić tak wiele. Była bystra — na pewno domyślała się, jakie niosłoby to za sobą konsekwencję. Jej unosząca się na wietrze woń była małym zaskoczeniem, preludium do odpowiedzi na zadawane przez ostatnie dni pytania zaprzątające mu umysł. Kiedy się w niego wczuwał, nachodziła go coraz to większa chęć na zrobienie czegoś, na co z każdą chwilą miał coraz mniejszy wpływ. Kiedy plecy demona oderwały się od pnia, wiedział, że już się nie powstrzyma.

Zakręcając fletem, wepchnął go z powrotem za opinający go pas i podniósł się na nogi. Jego nozdrza poruszyły się nieznacznie, a stopy wybiły ciało w stronę kolejnej, szerszej gałęzi. Bezdźwięcznie opadł na nią niczym kot, rozglądając się czujnie. Cicho i podstępnie ruszył w kierunku zapachu, przemieszczając się z drzewa na drzewo. Zamierzał ją zaskoczyć i może trochę nastraszyć.

Szpiczasty, szary las nie stanowił dla poruszającego się demona żadnego problemu — bo czy w grobowych ciemnościach nie radził sobie najlepiej? Noc należała do niego, tak jak porośnięta roślinnością ziemia należała do kolejnych, postępujących po sobie wschodów słońca. Wschody słońca. Zastanawiał się, jak tak naprawdę wyglądają; ukrywanie się przed budzącym się dniem było dla niego największą oznaką słabości i bezbronności. Nienawidził tego uczucia. Klątwa była jak obwiązany wokół jego szyi sznur, trzymający go na uwięzi, odbierający wolność. Czy więc naprawdę był tak mocarny, jak wszyscy uważali? Czasem o tym myślał. Spoglądnąć na słońce. Najzwyczajniej w świecie, wystawić ku niemu twarz i dać się ogrzać; przyjrzeć się wyrazistym kolorom nieba, poczuć ciepło, któremu nie towarzyszyłby ból. Taka myśl nachodziła go rzadko. Bardzo rzadko. Pozostawiła po sobie ledwie smugę, krótkie wspomnienie, jakby nie należało do niego, a do kogoś innego. Śmierć była zarówno jego klątwą, jak i jego darem, a do tego dobrą przyjaciółką od wielu, wielu lat. Osnuty mrokiem, kroczył w czeluściach. Lubił ją. W końcu tylko na nią w swoim życiu zasłużył.

Kiedy wylądował na kolejnej gałęzi, jego spojrzenie się wyostrzyło. Wywęszył unoszącą się w powietrzu znajomą woń i przeczesywał wzrokiem mrok. I choć w tych warunkach ludzkie spojrzenie z pewnością miało problem w dostrzeganiu znaczących detali, tak poruszający się podszyciem lasu demon, dostrzegał wszystko bardzo dokładnie. Nie minęło więc dużo czasu, nim szkarłatne tęczówki wychwyciły poruszający się smukły cień postaci.

Ame.

Yatagarasu zatrzymał się na jednym z kolejnych drzew, klękając na jedno kolano; dłoń dotknęła chropowatej powierzchni. Z jego ust wyrwał się krótki, ledwie słyszalny śmiech. Znów taka poważna. Nie musiał nawet patrzeć na jej twarz, aby być tego pewnym. Kroczyła pewnie przed siebie, bez najmniejszego zawahania się. Jej ramiona były ściągnięte, a głowa uniesioną wysoko w górę. Nie przeczytała jego listu? Albo coś opatrzcie zrozumiała? Demon nie mógł oprzeć się pokusie, by stracić parę chwil nocy na ten przeuroczy obrazek.

Kiedy w końcu się poruszył, to już z konkretnym zamiarem. Niespodziewanie, niczym niewinny, figlarny wiatr zeskoczył za jej plecami — na zimną, oblaną nocnym światłem księżyca ziemię. Czarne szaty zaszeleściły, a delikatny świt uniósł jej krótkie kosmyki, jakby ktoś koło niej przeszedł. Yatagarasu bez zastanowienia wyciągnął ku niej dłonie. Był szybki, a ona miała dobry słuch. Nie zamierzał pozwolić łowczyni na przejęcie inicjatywy. Nawet jeśli do jej uszu dotarły pierwsze dźwięki, demon załapał ją w ułamku sekundy — stanowczo i silnie. I właśnie wtedy na jej spojrzenie opadła ciemna zasłona — ciemniejsza niż ta, przed którą dotychczas kroczyła. Chłodny dotyk palców musnął jej powiek. Był niczym chodny okład nasączony lekiem nieznanego pochodzenia. Trochę delikatny, trochę niebezpieczny. Nie wiadomo było, jakie przyniesie ze sobą skutki.

— Zgadnij kto?

Specjalnie zniżył głos. Słowa, jakie zdołała usłyszeć, pojawiły się niespodziewanie w okolicy jej osłoniętego, ciemnymi kosmykami ucha. Mogła dosłyszeć, jak stojący za nią demon oddycha miarowo, z wolna stabilizując przyspieszony oddech. Przemyślał ten ruch nad wyraz dobrze. Nawet jeśli Ame, zamierzała się obrócić i zaatakować, wciąż ją przytrzymywał; wręcz przyciskał jej plecy do torsu. Uśmiechnął się, chcąc powiedzieć więcej, ale ostatecznie się powstrzymał. Nie zamierzał tak szybko psuć zabawy.

Yatagarasu.

Wraz z oskarżającym szeptem, nadciągnął również ciepły dotyk dłoni; kobieta mogła od razu wyczuć, że przytrzymujący ją demon posiada wszystkie palce, a po ubytkach — których sama była świadkiem — nie było nawet śladu. Yatagarasu nie zdawał sobie sprawy z miękkości jej skóry dopóki nie pochwyciła go za skostniałe, sztywne palce. Czasem miał wrażenie, że jak dobrze nie szłoby mu udawanie człowieka, tak niestety posiadał w sobie mankamenty, których nie potrafił w żaden sposób zatuszować. Pomimo iż jego ciało i wszelkie organy wewnętrzne pracowały prawidłowo, trudno było pozbyć się odczucia, iż była to zasługa jedynie prowizorycznej, magicznej klątwy pobudzającej krążenie w żyłach czy bicie serca w piersi, które już dawno powinno zgnić. Teraz gdy postanowiła przywrzeć do jego ciała, mogła je odczuć; biło słabo, choć wciąż równym, miarowym rytmem, jakby nigdy wcześniej się nie zatrzymało. Drgało — prawdziwie i naturalnie jak u żywej istoty.

— Cholera, jesteś zbyt dobra — cmoknął, a w głosie, którym powinna dominować duma i zaskoczenie, mogła wyczuć bardziej błąkające rozbawienie. Jednogłośna przegrana. — W dzieciństwie dzieciaki musiały cię za to nie znosić.

Właśnie po tych słowach miał zamiar ją puścić, jednakże niespodziewane szarpnięcie się pod jego dotykiem oraz silniejsze pochwycenie dłoni, zadziałało na niego wręcz przeciwnie. Chęć oddania jej wolności zniknęła, zastąpiona rozbudzoną, niespodziewaną ekscytacją. Ślepia zamigotały w mroku, barwiąc się na najczystszy odcień żywej czerwieni. Dokładnie jakby wstąpiła w niego inna osoba — ta druga strona duszy, której wszystko się należało.

A gdyby tak nie puścić jej z objęć kostuchy? Nie pozwolić pochwycić powietrza w płuca, przeciągnąć ją na swoją stronę i pozwolić jej umrzeć? Poddawała się dotykowi śmierci, rozpływając w ciekawości, którą on nagle zechciał przed nią odkryć. Jasna wygięta szyja, nad którą zdawał się na moment pochylić, podpuszczała złe myśli. Pomimo iż zdawał sobie sprawę z jej użyteczności, nie potrafił zapanować nad prostym zwierzęcym pragnieniem, które jednak w jego przypadku miało decydujące zdanie. Młoda sylwetka mężczyzny była jedynie pozorem dla skrywanego zła. Nikt jednak nie brał tego na poważnie, bo jak zło może wyglądać tak przyjemnie? To, które teraz zahaczyło nosem o jej włosy, mknąc gdzieś w kierunku szyi, potrafiło się maskować niczym profesjonalista. Ame mogła przysiąc, że stojący za nią demon zaciągnął się jej zapachem. Zrobiło się trochę niepokojąco...

Niespodziewanie ją puścił, wykonując krok w tył, jakby chciał na nowo wytyczyć między nimi granicę — nie bez powodu. Dziewczyna nie miała o tym pojęcia, ale na tę krótką chwilę stracił nad sobą kontrolę. Idealnym dowodem były wciąż żywo rozpalone tęczówki, które jeszcze nie opłynęły, stalowym ludzkim odcieniem szarości.

Jeśli mnie nie puścisz, zetnę Ci obydwie dłonie, demonie.

Yatagarasu spuścił wzrok. Szybko zauważył gotową dłoń w okolicy rękojeści broni. Nie żartowała. Po ich ostatnim spotkaniu nie zamierzał ponownie tracić żadnych części ciała; pałał dumą z jej ostatecznej decyzji.

(grzeczna dziewczynka)

— Byłaby to duża strata. Chyba nie chciałabyś dzisiejszego wieczoru robić wszystkiego za mnie?

Mówiąc to, powrócił wściekle czerwonymi tęczówkami na jej twarz, a Asano mogła dostrzec, jak ich koloryt zaczyna słabnąć, aż wreszcie zrobił się całkowicie wyblakły. Demon ruszył w jej kierunku. A kiedy ją wyminął, dał zabójczyni jasny sygnał, aby ruszyła za nim.

— Podoba mi się twój zapał. Wiedziałem, że nie zrezygnujesz. W końcu Ame zawsze chciałaby się tu znaleźć, prawda? — Spoglądał dyskretnie przez ramię. — Nie przyznasz się do tego, to jasne, ale zdążyłem poznać twoje pobudki. Tylko takie wydarzenia nadają twojemu życiu sens. Gdyby tak nie było, nie biegałabyś po ulicach, wymachując kataną. Nie byłabyś żądna kolejnych rozkazów. Jedno nas łączy, chęć ciągłych wrażeń.

Jego kroki zdawały się nie wydawać z siebie żadnych dźwięków, to tak jakby kroczył po miękkiej pierzynie, a nie po szeleszczącej ściółce, albo jakby jego ciało ważyło tyle, co nic.

— Zanim zaczniemy, chcę abyś na nich spojrzała.

Yatagarasu zatrzymał się w końcu pod jednym z okalających mury drzew. Oparł się o pień ramieniem i założył ręce na piersi; drugie rękawy jego szaty podwiał lekki wiatr. Mężczyźni, którzy rozmawiali ze sobą ochoczo, zdawali się ich nie widzieć. Cienie rzucane przez gęste korony drzew pozwalały na anonimowość. W końcu jeszcze do końca się nie ściemniło. Niebo pozostawało szare.

— Znasz któregoś? — Nie ukrywał przed nią, że wolał zapuścić się w tę posiadłość z jakąś wiedzą. — Myślę, że kojarzysz to miejsce. W końcu to zajazd dla najbogatszych i dla najwyżej postawionych. Co za tym idzie, nie wejdzie tutaj nikt bez odpowiedniego statusu, ani wystarczającego majątku przy boku, nie wspominając o bezcelowym błąkaniu się po korytarzach. — Na ustach wyrysował się łagodny uśmiech, a spojrzenie pognało w kierunku budynku, a dokładniej na jego ledwo widoczne z tej perspektywy tyły. — Muszę się tam dostać, ale muszę też mieć pewność, że nikt, nie będzie w stanie mnie wyczuć. Jeśli stacjonują tutaj łowcy, może zrobić się nieprzyjemnie.

W końcu nigdy nie ma się pewności, na kogo się trafi.

Kiedy Ame zatrzymała się u jego boku, Yatagarasu spoglądnął na nią jedynie na krótką chwilę; niewyczuwalnie. Dopiero gdy skończył mówić, poświęcił jej zdecydowanie więcej uwagi. Przekrzywił lekko głowę, a spięte, ciemne kosmyki niemal spłynęły z ramienia prosto na jego plecy. Yatagarasu posiadał naprawdę długie włosy — w upięciu sięgały niemal pasa — właściwie dopiero dzisiaj mogła się o tym przekonać. W szarościach następującej wolno nocy oboje odkryci, niemal obnażeni przyglądali się sobie, jakby był to pierwszy moment i ostatni. Już nie obserwował ją w skąpanym półmroku śmierdzącej, oświetlanej wyłącznie niepewnym, ruchliwym płomieniem skrytki. W naturalnym świetle dostrzegał na jej twarzy znacznie więcej delikatności; teraz już nie błąkały się po jej młodzieńczym licu żadne brzydkie cienie. Jej cera naprawdę była gładka, a to mogło świadczyć wyłącznie o jej sile – w końcu codzienna walka, żmudne treningi nie klasyfikowały się do przyjemnego siedzenia za biurkiem. Były przecieraniem nowych szlaków — nieraz pokrytych rozmaitymi, poplątanymi cierniami. Tam zawsze lała się krew i było brudno. Ich jasne cery wyglądały pod tym względem niemal podobnie. Atutem stojącego przy niej młodego mężczyzny była jednak podła sztuczka, pozwalająca utrzymywać mu kłamliwy, nienaganny wygląd.

Jego oczy wyraźnie się uśmiechnęły, gdy zapewniła go o nikłym niebezpieczeństwie. Ta informacja mu wystarczała. Może i widział swoją informatorkę drugi raz, ale po kilkudziesięciu wymienianych listach, zrozumiał styl, w jakim prowadziła z nim interesy — tym razem również go nie nagięła. Mówiła niewiele. Określała się do możliwego minimum. Nigdy nikogo mu nie wydała wprost, zawsze pozostawiała lukę tajemniczości, która oczywiście mu odpowiadała (niezależnie od udawanego przez niego niezadowolenia). Komu odpowiadałoby poznanie całej historii od razu? Jak można czerpać radość z czegoś, co zostaje odkryte od razu? To ciągłe odkrywanie powoduje zainteresowanie. Pobudza i stymuluje wyobraźnie. Towarzyszący jej dzisiaj demon, należał do tego typu odkrywców. Sprawami oczywistymi zachwycał się wyłącznie chwilę i porzucał niewdzięcznie w kąt. Nie lubi być zanudzany. A potrafił nudzić się szybko.

— Często nie mam na nie wpływu. Wszystko zależy od tego, co w danej chwili myślę.

Postanowi odważnie odkryć przed nią rąbek własnej tajemnicy. Ale na jakie myśli jego oczy stawały się krwisto ogniste; niemal wściekle płonące? Nie powiedział nic więcej. Po części ta informacja należała do skrawka jego przeklętej duszy, a przecież niewiele o sobie mówił. Wszystkie opisy, którymi mógł się kiedykolwiek przedstawiać w większości były bujdą. Nikt go nie znał. Nie tak naprawdę.

Później Ame się odezwała, Yatagarasu skinął jedynie lakonicznie, wciąż śledząc jej twarz, jakby miał na jej powierzchni wyczytać jakąś ukrytą informację. Kiedy wreszcie się oddaliła, poczekał do momentu, aż jej sylwetka zostanie zauważona — kiedy wszystkie spojrzenia umiejętnie skupią się w jednym punkcie. Wtedy też ruszył zwinnie wzdłuż muru z zamiarem wdrapania się na teren posiadłości od innej strony. Nie chciał wzbudzać niczyich podejrzeń. Usłyszał pierwszy męski głos. Grupka samurajów znajdowała się po drugiej stronie, a on jak gdyby nigdy nic przechodził tuż obok; dzieliła ich tylko wysoka, bogato zdobiona ściana.

Asano.

Yatagarasu uśmiechnął się pod nosem i lekko zaśmiał. Nogi same niosły go po gęsto wyścielanej ściółce.

Asano R.

Powrócił myślami do chusteczki i haftu. Czy była świadoma, że jego wnikliwe spojrzenie zdołało zauważyć wydziergane na jej powierzchni inicjały? Niebezpieczna informacja w nieodpowiednich rękach zawsze pozostawała bombą, gotową do niespodziewanego wybuchu.

Nie minęła nawet chwila, a demon zdążył uczepić się dłońmi gzymsu; był w fazie wdrapywania się — właściwie już przerzucał nogę na drugą stronę.

— Asano? — Napłynął drugi głos. Właścicielem wyraźnego gardłowego barytonu okazał się mężczyzna stojący tuż przy człowieku, który z entuzjazmem przemówił do niej jako pierwszy. — Asano Rin? Znacie się? — Najwidoczniej był samurajem — dość wysokim. Wygląda na około trzydzieści lat. Obserwował zbliżającą się ku nim dziewczynę z wyraźnym zainteresowaniem. Kiedy już znalazła się dość blisko, uśmiechną się do niej w dość osobliwy sposób; trudno jednak było przyznać, co mógł ten uśmiech tak naprawdę oznaczać. — Nie spodziewałem się, że taka ciepła noc jak ta, przyniesie tak nieodziewane spotkanie.

Mężczyzna już miał obrócić się za siebie i spojrzeć na rysujący się na niebie księżyc. Ten jak na złość znajdował się za ich plecami, dokładnie w miejscu, gdzie Yatagarasu zdążył ostatecznie wdrapać się na mur. Ame mogła dostrzec majaczący na ciemniejącym tle zarys jego sylwetki. Wystarczyło podnieść wzrok. Szaty demona poruszyły się jak dym. Wglądał jak przyczajony kot, gotowy do nagłego skoku. Właśnie w tym ułamku sekundy na nią spoglądnął. Była to ledwie krótka chwila. Krótka ale znacząca, bowiem głowa jednego z mężczyzn już prawie wyglądała za siebie.