Okolice Nagoi

W końcu udało im się opuścić Nagoję i wyruszyć w kierunku znanym tylko Mori. Czekały ich około dwa dni drogi, prawdopodobnie trochę więcej ze względu na krótsze dni oraz zimowe warunki pogodowe. W którymś momencie, gdy już miasto i tłumy podejrzanych ludzi znalazły się daleko za nimi, Nishiōji narzuciła trochę wolniejsze tempo; nie mogli zamęczyć koni, bo ich podróż przeciągnęłaby się jeszcze bardziej.
Wyjęła zakupione na drogę mochi. Wsunęła jedno do ust, następnie odwróciła się w kierunku towarzysza.
— Hej, łap! — krzyknęła, po czym rzuciła słodyczem w kierunku jego twarzy. Skoro tak samo jak ona używał zmysłu wzroku, nie wykluczała, że był w stanie złapać je nawet bez użycia rąk.
Schowała prowiant, po czym pospieszyła konia na jeszcze krótką chwilę. Zanim Kirei zdążył zrobić to samo, zajechała mu drogę, chcąc, by się zatrzymał.
— Czyli chcesz wiedzieć, o co chodzi z tym łukiem... — westchnęła, sięgając po przewieszony przez plecy przedmiot. — Mówiłam ci, że Sendo rozjebał mi poprzedni. To chyba nic zaskakującego, że teraz chcę mieć lepszy? — Chociaż mówiła o tym, jak o zupełnie zwyczajnej broni, zdradzał ją uniesiony kącik ust.

Re: Okolice Nagoi — Czw 02 Mar 2023, 12:52

Złapał rzucone mochi i wpakował od razu do ust. Nie bał się co prawda, że znowu mu je zabierze, ale lepiej dmuchać na zimne. Więc może jednak trochę, ociupinkę się tego bał. W każdym razie złapał je ręką, bez zbędnej fanaberii. Mori znowu pogoniła wierzchowca i Rybak przez chwilę zastanawiał się, dlaczego. Ktoś ich gonił? Albo przypomniało jej się, że spotkanie mieli umówione na konkretną porę?
Nishioji tak szybko, jak przyśpieszyła, tak zatrzymała oboje w miejscu. Chciał już jej powiedzieć, że mogła mu opowiadać w drodze, ale widząc jak chwyta za broń nie odezwał się już tylko obserwował uważnie. Jeden pokaz mógł tłumaczyć więcej niż tysiąc słów go opisujących. A nowy łuk w jej rękach wyglądał jeszcze lepiej. Powstał by jej służyć i po prostu pasował do swej właścicielki. Pokiwał twierdząco na jej pytanie i patrzył uważnie, na to, co miało się stać dalej. Cokolwiek by to nie było.

Re: Okolice Nagoi — Pią 03 Mar 2023, 19:20

Słysząc podekscytowany głos mężczyzny, od razu przeniosła spojrzenie z broni na niego. Na jej twarzy pojawił się lekki rumieniec; rzadko była chwalona w jakikolwiek sposób, a jeszcze rzadziej ktokolwiek cieszył się z jej osiągnięć równie mocno, co Kirei w tym momencie. Sama także niezbyt często zadowolona była ze swoich osiągnięć, jednak tym razem odnosiła wrażenie, że rzeczywiście odwaliła dobrą robotę. Radosne okrzyki rozmówcy utwierdzały Mori w tym przekonaniu, nie pozostawiając nawet miejsca na wątpliwości odnośnie ich szczerości.
— Takeshi jeszcze nie wie — westchnęła, delikatnie "skubiąc" cięciwę broni. — Nie wiedziałam, czy rzeczywiście uda mi się coś wyciągnąć z tej jednorazowej akcji z Sendo, więc nic mu nie mówiłam. Wolę go zaskoczyć niż zawieść. — Wzruszyła ramionami. — Porozmawiam z nim, jak wrócę do Yonezawy. W sumie to teraz zaczęło mnie zastanawiać, jak zareaguje... Myślisz, że ucieszy się, że będzie miał jednego frajera na głowie mniej? — Zaśmiała się cicho na samo wyobrażenie mężczyzny podjaranego tym faktem równie mocno, co ona swoim nowym oddechem.
Czy to znaczy że ten, będziesz Hashirą?
Prychnęła z rozbawienia, jakby w losowym momencie przypomniała sobie dobry żart.
— O tak, na pewno będą chcieli mnie pośród siebie — mruknęła. — Wyobrażasz sobie, co się stanie, jak się dowiedzą, co odjebałam? W najlepszym wypadku zostałabym nie Hashirą Metalu tylko Hashirą Zabijania Młodych Mizunoto. — Ciężar, który towarzyszył jej od tamtej pory był wyjątkowo nieznośny. Odnosiła wrażenie, że do końca życia miało to wpływać na każdy detal jej życia.

Re: Okolice Nagoi — Wto 14 Mar 2023, 20:55

Może i lepiej, że nie mówiła o swoich nowych zdolnościach Takeshiemu? Jakby nie patrzeć, Filar mógłby zareagować bardzo różnie. Zarówno biorąc pod uwagę fakt, w jakich okolicznościach doszło do przebudzenia tych zdolności, ale też przez to, że tracił w ten sposób całkiem silnego "kamienia". Choć czy mogło być coś lepszego od obserwowania, jak uczeń rozwija się dalej niż ktokolwiek mógł przewidzieć? Żaden mistrz nie mógł chyba dostać większej nagrody.
Słysząc gorzki ton Mori chciał ugryźć się w język. W obliczu tego wszystkiego co się działo łatwo mu było uciec myślami do pozytywnych akcentów i skupić na nich, zapominając na chwilę o szerszym obrazie. A ten, w przypadku zabójczyni i Korpusu nie malował się póki co w ciepłych barwach. Nie mogli cofnąć czasu, ale za to mogli mieć nadzieję, że sprawy w końcu jakoś się ułożą. Może ciężką pracą i samokontrolą wspartą ziołami? Kirei nie lubił myśleć o sobie jako kłamcy. A zatajając prawdę o Mori przed resztą Korpusu, a zwłaszcza przed Hashirami właśnie nim był. Tłumaczył się sam przed sobą że to tylko do momentu, aż uda im się wyprostować sprawy, że to tylko trzymanie prawdy na lepszy moment. Który wcale mógł nie nadejść jeśli im się nie powiedzie. Milczał, bijąc się z myślami dopóki Mori nie zboczyła na nieco lżejszy temat dotyczący ich najbliższej przyszłości.

Re: Okolice Nagoi — Sob 18 Mar 2023, 16:42

Wiesz, że Nobu-sama mianował mnie mistrzem?
Uniosła obie brwi, jednocześnie rozchylając usta w zaskoczeniu.
— Pierdolisz. — Początkowa reakcja szybko ustąpiła na rzecz szczerego, szerokiego uśmiechu. Ten zelżał zaraz po tym, jak mężczyzna wspomniał o uczennicy. Mimowolnie zerknęła na niego podejrzliwie, przypominając sobie o swojej dość osobliwej relacji z własnym "podopiecznym", Taigą. — Gratuluję! Jestem pewna, że sprawdzisz się w tej roli. — Chociaż ponownie na jej twarzy zagościł uśmiech, odniosła wrażenie, że coś było nie tak. — I co, prowadziłeś już pierwszą lekcję? Jak poszło? Komu w ogóle przypadł taki zaszczyt? — Chociaż ostatnie słowo wypowiedziała z żartobliwym przekąsem, nie wątpiła, że jej rozmówca będzie świetnym mistrzem. Jego pokłady cierpliwości wydawały się starczyć na ich dwójkę; Mori, jak wiadomo, w słowach nie przebierała i jej "mistrzowanie" czasami ograniczało się do wyzwisk. W przypadku Kireia nie spodziewałaby się niczego podobnego.

Re: Okolice Nagoi — Pią 24 Mar 2023, 17:19

— Szczerze to nie spodziewałem się tego wyróżnienia, ale skoro już na mnie spadło - chcę zrobić wszystko jak najlepiej. — jej reakcja była podobna do jego, tyle, że wyrażona w bardziej dosadny sposób. — Dziękuję. — cieszył się, że ktoś w niego wierzył. To dużo dla niego znaczyło. Nawet jeśli kolejne pytanie nieco wybiło go z rytmu. — Uesugi Ayame. Jak się domyślasz, jest wodnikiem jak ja. No, będzie jak skończy trening. Jak rozumiem dość późno zjawiła się w Yonezawie i jeszcze dużo nauki przed nią. A co do postępów... — wypuścił ciężej powietrze — Spotkaliśmy się już raz w Dojo, ale sam nie wiem, czy ten trening można uznać za udany. Chyba wyjaśniliśmy sobie na nim kilka kwestii, a to już całkiem niezły początek... — dodał, nie do końca przekonany. — Ona jeszcze chyba nie wie, jak bardzo to wszystko jest... Zepsute? Psujące? Wiesz o co mi chodzi. — nie musiał chyba bardziej się w to zagłębiać. Ta wojna może i wyciągała z ludzi to, co najlepsze. Szkoda tylko, że przy tym bijąc w nich tym, co najgorsze.
— Wiesz... Mam takie marzenie, żeby to się skończyło. Na nas. Żeby następne pokolenia nie musiały żyć...tak. — sam nie był pewien, czy chodziło mu tylko o demony, czy o cały ten porządek, który jednych wgniatał w błoto, a innych obsypywał zaszczytami za jedynie fakt, że narodzili się w tej a nie innej rodzinie.

Re: Okolice Nagoi — Nie 26 Mar 2023, 15:35

Uesugi Ayame.
Na wydźwięk tego nazwiska, ciało Mori widocznie się spięło.
— Uesugi? — wtrąciła się od razu. — Z tych Uesugich? Tych od Kiyo? I ona... jest w Korpusie? — kontynuowała niedowierzającym tonem. — Skąd pewność, że nie jest szpiegiem, czy kurwa kimś? — Na ten ród była wyjątkowo wyczulona. Nie tylko dlatego, że mieli pośród siebie demona, który został "władcą" miasta, ale też dlatego, że został "władcą" jej miasta. Miejsca, w którym się urodziła, i w którym dalej przebywała jej rodzina.
Reszty słów mężczyzny wysłuchała bardziej spokojnie, chociaż zacisnęła mocniej zęby.
Ona jeszcze chyba nie wie, jak bardzo to wszystko jest... Zepsute? Psujące?
— Myślę, że wie doskonale. Zapytaj tylko, czym się zajmuje jej krewna — warknęła, zupełnie nieprzekonana do tych łagodnych słów odnośnie jego uczennicy. — Zajebię ją, jeżeli coś ci się stanie — mruknęła ciszej, natychmiastowo nakręcona na taką wizję. To, że w swojej obecnej sytuacji szczególnie nie powinna mówić w ten sposób, zupełnie zignorowała. Świadomość, że pochodzenie kobiety nie było w tym momencie jej jedynym problemem, także.
Mam takie marzenie, żeby to się skończyło.
Obejrzała się na rozmówcę, a zmarszczone brwi na jej twarzy rozluźniły się. Uśmiechnęła się z lekkim politowaniem, chociaż nie chciała drwić z jego marzeń. Nishiōji po prostu od zawsze było daleko do optymizmu.
— Byłoby wspaniale — westchnęła, przymykając oczy. O ile łatwiej byłoby w jej życiu, gdyby nigdy nie straciła Usaburō, nie poznałaby Gozu, a Sendo nie przeszedłby na stronę Muzana. Ilu jeszcze ludzi dosięgnie śmierć albo inne utrudnienia związane z obecnością potworów? — Wiesz, co mnie szczególnie zastanawia? Co by zrobili, jakby już zjedli wszystkich ludzi. Nie mogą bez nich żyć, a jednak prędkość "tworzenia" nowego jest bardzo powolna. Nie zabijają tylko po to, żeby jeść, ale też dla rozrywki. Część z nich to odklejone zwierzęta, więc powiedzenie, że muszą się ograniczyć na pewno by im nie przemówiła do rozsądku. A nawet, jakby jakąś grupę uwięzili, to część z nich pewnie jeszcze im na złość sama sobie by odebrała życie — zamyśliła się. — Ekonomia chyba nigdy nie była ich mocną stroną — prychnęła drwiąco.

Re: Okolice Nagoi — Czw 30 Mar 2023, 22:52

Sztuczki liderki nie interesowały go aż tak bardzo, ale wierzył Mori, że w walce była nieustępliwa i pewna swoich umiejętności. A co się tyczyło uczuć z jakimi sama Nishioji ruszała do walki...
— Nie ma nic złego w strachu tak długo jak nas nie paraliżuje. — odparł kiwając głową. Prawda była taka, że zabójcami kierowały różne motywacje - od szlachetnych po te bardziej przyziemne czy nawet gorsze pobudki. Poza tym trzymanie się na dystans mogło ułatwić Mori zostanie przy zdrowych zmysłach - mniejsze ryzyko, że ktoś ją zaskoczy, przestraszy.
— Daleko mi do telepaty, ale wisteria to cud natury. Jakby sama ziemia mówiła, że nie chce tu demonów. — pomijając fakt, że dla ludzi też była szkodliwa. Ale w mniejszym stopniu, a to wszystko zmieniało! W każdym razie - cieszył się, że Mori nie przegapiła żadnej okazji do zwiększenia swoich szans na przeżycie.
Mniej do śmiechu było mu gdy odpowiedziała mu tonem sugerującym że z chęcią wymieni z nim ciosy. Nie miał nic przeciwko przyjacielskiemu sparingowi i sprawdzeniu swoich umiejętności w uczciwym, równym treningu. Ale sposób w jaki Mori to powiedziała sugerował coś więcej. Może zamierzała dać mu fory? Albo chodziło o tę sztuczkę z nogami?
— To jesteśmy umówieni. — skwitował po chwili milczenia i westchnął.
Zaraz jednak pojawił się temat przysłaniający poprzednie dwuznaczności i związane z nimi rozterki. Ayame. Kirei spiął się słysząc jakim tonem mówiła o niej Mori. I po chwili do niego dotarło, z kim tak właściwie miał do czynienia. Kiyo... Demon wyglądający jak młoda dziewczyna o manierach co najmniej księżniczki.
— O kurwa... — jak tak teraz o tym pomyślał, to nazwisko wydawało się dziwnie znajome, ale nigdy nie miał do nich głowy. Nie interesowały go klany, dworskie przepychanki i problemy wyższych sfer. Tak jak ich nie interesował żywot jakiegoś rybaka. Potrząsnął głową.
— Chyba ta sama. Ale no, chwila! — uniósł ręce w obronnym geście — Nobu z jakiegoś powodu dał jej szansę. — pal licho, że taką samą szansę dał Sendo i wszyscy wiemy, jak się to skończyło. Chciał jeszcze powiedzieć, że przecież Ayame wcale nie wygląda na kogoś, współpracującego z demonami, ale biorąc pod uwagę Mori i historię jej męża to raczej równie słaby argument. — Wydaje się strasznie... Nieżyciowa. — sam nie wiedział jak to inaczej ująć — Ale spokojnie, postaram się, by nie wbiła mi noża w plecy. — dodał lżejszym tonem, starając się choć trochę obrócić temat w żart. Mori grożąca uśmierceniem kogoś innego niż demona.
— Może Muzan tego pilnuje? Na liczydle przesuwa, ile mogą jeszcze zjeść zanim ich ukróci? — podrapał się po głowie. Jakby nie patrzeć, im więcej demonów, tym szybciej znikają ludzie. A jeden demon w ciągu życia może pożreć nie kilka osób, a całą wioskę albo miasteczko. — Biorąc pod uwagę, że rzadko współpracują to może same dla siebie są największym zagrożeniem? Myślisz... Myślisz, że pośród nich jest ktoś, kto nie chce taki być? — zapytał, poruszając kwestię która jemu często nie dawała spokoju. Bo to przecież niemożliwe. Niemożliwe, by pośród wszystkich demonów nie było choć jednego, który choć przez krótką chwilę zwątpił w słuszność strony po której stoi. — Jakby... — bił się z myślami, czy wyciągać pomysł chodzący mu po głowie.

Zerknęła podejrzliwie na swojego rozmówcę, kiedy ten wspomniał o paraliżu w związku ze strachem. W jej przypadku miewało to miejsce: Mori zdarzały się chwile zawahania i chęć rzucenia się do ucieczki. Przez te wszystkie wspólne zadania nie zauważył tego? Z reguły tym, co najbardziej trzymało ją na miejscu była niechęć do pozostawienia kompanów w tyle, podczas, gdy dzięki technikom kamienia mogła bezkarnie przyjmować na siebie więcej ciosów niż pozostali. Teraz natomiast, z technikami pozwalającymi wykorzystać łuk, powinna działać co najmniej tak długo jak jej towarzysze będą w stanie utrzymać demony z dala od niej.
— Muzan też kiedyś był człowiekiem, nie? — spytała z zainteresowaniem. Nie wiedziała zbyt wiele o genezie największego wroga ludzkości. — Bo skoro po prostu nie urodził się demonem, to znaczy, że ani natura ani żadni bogowie nie planowali istnienia demonów. Naprawdę... nie mogło tak zostać? Jak bardzo trzeba nienawidzić ludzi, by stać się czymś takim? Sąsiad mu żonę posunął albo do ogródka nasrał, że uznał to za zajebisty pomysł?
O kurwa...
Mori obejrzała się na rozmówcę, unosząc przy tym jedną brew. Naprawdę dopiero teraz sobie uświadomił, że nauczał siostrę demona, przez którego cała rodzina Nishiōji nie może w spokoju wyjść do ogrodu nocą?
Słysząc argument o Nobu, prychnęła drwiąco.
— Nie żartuj sobie ze mnie — sarknęła, przewracając oczami. — Albo on się nie zna na ludziach albo ci zaskakująco się zmieniają w którymś momencie. Skoro Sendo okłamał jego i mnie, będąc moim mężem i spędzając ze mną czas, to co do Uesugi nie miałabym większego zaufania. — Odwróciła głowę przed siebie, przez chwilę po prostu patrząc w kierunku jazdy zamiast na burakumina. Była cała spięta, usta zacisnęła w wąską kreskę, a dłonie na lejcach na tyle mocno, by knykcie jej pobielały.
Wydaje się strasznie... Nieżyciowa.
— Co masz na myśli? — Zadała kolejne pytanie, wracając wzrokiem do mężczyzny. — Jesteś pewien, że nie blefuje, żeby uśpić twoją czujność? — Paranoiczna strona Mori znów zaczynała wygrywać z tą trochę rozsądniejszą. Uważała przy tym, że skoro Rybak obdarzył uczennicę z wiadomego klanu takim zaufaniem, to w tym wypadku jej "przezorność" może okazać się tym głosem rozsądku.
W reakcji na dowcip Kireia początkowo uniosła brwi i zamrugała kilkukrotnie, aby ostatecznie znowu popatrzeć na niego jak na szaleńca.
— Przypominam, że opowiedziałeś mi tę historię jak człowiek przebił ci płuco — mruknęła, ostatecznie umacniając swoją opinię. Trudno było zaufać jego podejściu do Ayame, kiedy nawet ktoś spoza Korpusu i nie demon był w stanie zrobić mu krzywdę.
Po chwili ciszy westchnęła głośno. Martwiła się o niego, a nie chciała, żeby się do niej zniechęcił.
— Zacznę nosić ze sobą więcej bandaży — podsumowała ciszej, znacznie łagodniej. W domyśle, że aby miała czym go ratować, jeżeli okaże się, że miała rację.
Pomimo nieprzyjemnej atmosfery sprzed chwili, Nishiōji wypuściła ustami powietrze w rozbawieniu na wizję, jakoby Muzan prowadził całą księgowość życia swoich podwładnych.
— Myślę, że od każdej reguły jest jakiś wyjątek — odpowiedziała na pytanie po chwili zastanowienia. — Ale, czy u nich te wyjątki nie kończą się natychmiastową eksterminacją? No i co to zmienia, że nie chcą, skoro i tak będą krzywdzić ludzi? Z moich obserwacji stwierdzam, że większość przemian kończy się przerośniętym ego, także nie wiem, co miałoby sprawiać, że nie chcieliby tacy być. — Popatrzyła na rozmówcę, przechylając przy tym głowę w bok. — Do czego zmierzasz?

PRZERWA!W związku z wydłużającą się nieobecnością jednego z graczy i brakiem odpisów, wątek zostaje zakończony, a lokacja oddana do użytku reszty użytkowników.

Sesja wciąż może być kontynuowana w dziale z retrospekcjami, który znaleźć można tutaj.