Regeneracja - 1 rzut


⠀⠀Próba zapolowania na oddalonej od głównego lądu wysepce wydawało się z początku dobrym pomysłem. Niedługo po zapadnięciu zmierzchu okolica się wyludniła dając nadzieję na ciche, szybkie łowy. W świetle lampionów drzewa rzucały niepokojące, czarne cienie o długich, rozrzuconych ramionach, które nadawały miejscu upiornego klimatu. Nocne ptaki odezwały się z ukrycia uświadamiając ją, że na wyspie nie pozostał już chyba nikt, kogo mogłaby upolować.
⠀⠀Usiadła na brzegu podestu machając nogami w powietrzu.
⠀⠀— Ależ wieje — skomentowała sama dla siebie znudzonym tonem, gdy świszczący wiatr po raz kolejny rozrzucił na boki jej czarne włosy.
⠀⠀Nie miała ochoty ruszać się zbytnio z tego miejsca, okolica była tak przyjemnie spokojna, że chociaż nie udało jej się nikogo złapać, liczyła na to, że prędzej czy później kapliczkę odwiedzi jakiś spragniony wyciszenia człowiek. Korzystając z chwili spoglądała w niebo rozmyślając o ostatnich wydarzeniach.

The member 'Suiren' has done the following action : Kostki

---

'Regeneracja demonów' :

⠀⠀Z każdą mijająca godziną Suiren czuła większą irytację. Być może ostatnie wydarzenia sprawiły, że ludzie niechętnie zostawali nocą na zewnątrz, nie mówiąc już o przebywaniu w oddalonych od głównego lądu, skopanych w cieniu kapliczkach. Najwyraźniej wiara również ucierpiała i zamiast modlić się pod wizerunkiem boga, mieszkańcy woleli pozostać w bezpiecznych ścianach swojego domu.
⠀⠀Chmury ślizgały się po atramentowym niebie bez pośpiechu, nic nie wskazywało na to, że pogoda się popsuje i polowanie będzie mogło przeciągnąć się również na dzień. Księżyc wędrował po łuku, a teraz bliski był opadnięcia za horyzont. Nawet nocne ptaki ucichły zwiastując rychłe nadejście świtu, który zbudzi ich światłolubne odpowiedniki.
⠀⠀Suiren żałowała tylko trochę, że nie udało jej się niczego upolować. Walki w Edo były ciężkie, ciało zregeneruje się w swoim tempie, ale umysł potrzebował prawdziwego odpoczynku. Decydując się na pozostanie w kaplicy liczyła się z tym, że w ciągu dnia nie zmruży oka.
⠀⠀Schowała twarz za falbanami i woalem, znalazła drogę do wnętrza kapliczki, gdzie widniały podobizny boga Raijina, po czym wspięła się na górną platformę pod dachem, by uciec z widoku i w ramach możliwości na chwilę się zdrzemnąć do momentu, aż słońce znowu schowa się za horyzontem.

Regeneracja - 3 rzut


⠀⠀W ciągu dnia świątynie odwidziało dużo więcej ludzi, jednak polowanie na nich, kiedy ryzyko wstąpienia w słońce było tak duże, byłoby głupotą. Od kiedy zakończyły się walki w Edo, inne miasta okazały się zyskać więcej życzliwości względem demonów, jednak Suiren była nieufna. Wolała pozostać w ukryciu przez resztą dnia czekając na wieczór. Nie śpieszyła się nigdzie.
⠀⠀W pewnym momencie przysnęła i kiedy ponownie otworzyła oczy, kapliczka była ponownie wyludniona. Wszyscy musieli ją opuścić jeszcze przed zachodem słońca, a kiedy zrobiła obchód po wyspie przekonała się, że nie została tam ani jedna żywa dusza. Znowu miała całe miejsce tylko dla siebie.
⠀⠀Rozciągnęła się leniwie, tak, aby brak jednej ręki w niczym nie zawadzał. Może gdy jeszcze trochę poczeka pojawi się tu jakiś niesforny wyznawca? Powoli zaczynała odczuwać głód, nie mówiąc już o potrzebie zregenerowania ran.

Regeneracja - 4 rzut


⠀⠀Tym razem szczęście jej dopisało. Nie musiała długo czekać, by na horyzoncie pojawiła się samotna ofiara. Był to mężczyzna w średnim wieku, który niósł lampę kierując się bezmyślnie prosto do kaplicy. Nie wyglądał na szczęśliwego, minę miał skwaszoną i spoglądał tępo w ziemię. Nie zwracał uwagi na otoczenie, ani nawet na odgłosy kroków, gdy Suiren zbliżyła się do niego powoli.
⠀⠀Umarł błyskawicznie.
⠀⠀Nie zastanawiała się kim był, ani co przeżył. Kiedy traktowało się ludzi jako mięso, budulec, dużo łatwiej było na nich polować. Nawet teraz, gdy świeża, ciepła krew i szarpane kawałki mięsa trafiały do jej ust myślała wyłącznie o zaspokojeniu głodu oraz ranach, które zasklepiały się w miarę jedzenia. Najszybciej zniknęła rana na klatce piersiowej, pod ubraniami praktycznie niewidoczna, lecz utracona ręka nadal wymagała odrobinę więcej pożywki.
⠀⠀Po cichu liczyła, że mężczyzna mógł przybyć w towarzystwie, które zjawi się z lekkim opóźnieniem, ale kiedy była już prawie na końcu swojej uczty w oddali dały się słyszeć głosy wielu ludzi.
⠀⠀Nie miała ochoty pakować się w walkę, która mogłaby pogorszyć jej stan, dlatego zanim jeszcze nieznajome sylwetki dotarły do mostu, Suiren już tam nie było.

z/t

⠀⠀Dzisiejszy dzień był wyjątkowy... Nie dlatego, że Sendo spędzał go ze swoją żoną, nie dlatego, że właśnie padało, a dlatego, że dzisiaj wyrobił się ze swoimi obowiązkami o wiele szybciej niż zazwyczaj. O ile normalnym było to, że Hotta wracał do swojego domu po zachodzie słońca, o tyle tym razem zjawił się w nim parę godzin po południu. Tym samym postanowił, że zaskoczy jedyną osobę, która na niego czekała (a może nawet i nie), czyli żonę. Sendo nigdy nie ukrywał, że od jakiegoś czasu zwyczajnie im się nie układało, ale nie oznaczało to, że zaakceptował taki stan rzeczy. Wręcz przeciwnie, jako przykładny mąż powinien się starać o to, żeby jego druga połówka była szczęśliwa i zamierzał to robić nawet, jeśli w jego głowie pojawiały się jakieś dziwne podejrzenia.
⠀⠀Tak oto znaleźli się niewielkiej, ale za to malowniczej i, przede wszystkim, spokojnej wysepce. Hotta uważał, że nie ma lepszego sposobu na spędzenie popołudnia, niż spacer i rozmowa w zacisznym miejscu. Być może ich problemy wynikały z tego, że nie poznali się dostatecznie dobrze? Być może nie komunikowali się wystarczająco, a być może Mori zwyczajnie wyszła za niego z obowiązku. Cokolwiek tkwiło w sercu Nishiōji było na tyle skryte, że Hotta nie możliwości tego dostrzeżenia. On za to był pewien swoich uczuć. Choć często się kłócili, choć momentami wydawało się, że wcale o niego nie dba, on sam nie mógł szczerze powiedzieć, że jej nie kocha. W jego sercu tliło się coś, co sprawiało, że momentami wpatrywał się w tę kobietę maślanymi oczami i zapominał o wszystkich dręczących ich problemach. Być może starał się to ratować dlatego, że obwiniał się w dużej części za ich nieporozumienia? Jego pozorna praca, jego prawdziwa praca i wszystkie sekrety, które musiał przed trzymać przed Mori z pewnością odbijały swoje piętno na ich relacji. Ile razy można tłumaczyć, że znika się na dwa dni, bo wymagają tego obowiązki? Ile razy można w to uwierzyć?
⠀⠀Teraz jednak, niczym przykładny mąż, Sendo roztaczał nad swoją drugą połówkę parasol mający chronić ich od niewielkiego deszczu, który spotkał ich po drodze. Całe szczęście, że zabrał go ze sobą, bo jakoś dzisiejszego dnia nie miał ochoty na kłótnie. To pierwsza okazja do relaksu od dłuższego czasu, a na dodatek jeszcze przy boku Mori.
⠀⠀- Uwielbiam kiedy pada. Wszystko wydaje się wtedy stawać w miejscu. - powiedział do uczepionej jego ramienia żony i odwrócił twarz w jej stronę, co sprawiło, że dookoła rozniósł się delikatny dźwięk uderzających o siebie kanzashi, które wplecione były w jego włosy - No, może poza Tobą. Ty nadal przyspieszasz mi oddech. - dorzucił zaraz z delikatnym uśmiechem, przejeżdżając delikatnie kciukiem po policzku Mori. Byli ze sobą już jakiś czas, a mimo tego Sendo nadal miewał momenty, które przypominały mu o ich początkach. Wtedy powiedzenie takiego zdania przyszłoby mu z trudem chociaż, o ironio, pomimo tego ich relacja była w tamtych czasach o wiele bliższa. A teraz? Czy gdyby deszcz nie zmusił ich do zbliżenia się do siebie, to nadal szliby trzymając się tak blisko siebie?

⠀⠀Cisza, która była między nimi, pomimo tego, że znajoma, czasem napawała Sendo niepokojem. To nie była ta cisza z rodzaju komfortowych. Doskonale wiedział, że czasem po prostu nie wie jak zaczynać rozmowy, żeby nie nadepnąć na wrażliwy temat. Musiał jednak przyznać jedno - każdy dzień uczył go nowych tematów tabu i poszerzał jego pamięć o kolejną kwestię która "wprowadza jego żonę w szał". Uczył się wolno, ale jednak się uczył!
⠀⠀Zdecydowanie bardziej od ciszy wolał jednak komfort, który dawał mu uśmiech Mori. Okazywało się, że jego żona nadal potrafi uśmiechać się jak niewinna nastolatka, a on mógł wtedy rozkoszować się chwilą. Oczywiście nie było możliwe, żeby w tym samym momencie również na twarz Sendo nie wkradł się delikatny uśmieszek. Dopełniała go, choć może nawet nie zdawała sobie z tego sprawy. Hotta potrzebował jej bliskości, jej uczuć, a przede wszystkim jej uwagi. Każda chwila gdy otrzymywał cokolwiek z tego pakietu była dla niego cenna i właśnie dlatego z przyjemnością odwzajemnił pocałunek i westchnął lekko zawiedziony gdy skończył się tak szybko.
⠀⠀- Ciesz się, że nie umiem śpiewać, bo twój zachwyt zamieniłby się w irytację, gdybym codziennie odprawiał kolejne serenady pod twoim oknem. - rzucił rozbawiony, wyobrażając sobie jak w jego kierunku lecą kolejne naczynia tylko po to, żeby przestał grać na shamisen i śpiewać kolejny kawałek.
⠀⠀Kiedy tak niewinnie sięgnęła ręką w kierunku ozdoby w jego włosach, nie mógł się powstrzymać, żeby nie złożyć delikatnego pocałunku na jej skórze. Być może dawno nie byli ze sobą blisko albo po prostu dzisiaj miał ochotę na trochę bliskości. Sam nie wiedział. Pewnie chciał wykorzystać każdą sekundę, w której się nie kłócą, aby nadrobić stracony do tej pory czas.
⠀⠀- Ja też. Przepraszam, że nie zdarza się to częściej, ale Osaka nie jest taka sama jak kiedyś. - skwitował z lekkim zawodem w głosie. Nie dość, że na co dzień musi zmagać się z rzezimieszkami, o których nawet nie warto wspominać, to jeszcze papierkowa robota, żmudne formalności oraz tropienie demonów po godzinach. Nawet gdyby Sendo nie pracował na dwa etaty, to i tak miałby roboty po same łokcie. Tyle, że odbijało się to nie tylko na nim, ale także na Mori i tego wybaczyć sobie nie mógł. Zawsze jest jakiś wybór, a w jego przypadku wybór padł na służbę i obowiązek z uwagi na ciągnącą się za nim przeszłość. Nie było wobec tego dnia, w którym nie wyrzucałby sobie, że ciągnie przez to również własną żonę.
⠀⠀Mina, strzała, miecz, niebezpieczeństwo. Nieważne jak to nazwać, w głowie Sendo zapaliła się pochodnia, która oznaczała nadchodzące kłopoty. Mori zahaczyła o temat, którego ruszać nie powinna głównie dlatego, że nawiązywał do sekretów tak skrzętnie skrywanych przez Sendo. Demony? Gdyby naprawdę wiedziała, że po ulicy grasują demony, o których ludziom się nie śniło, to czy spałaby spokojnie wiedząc, że on z nimi walczy? Zapewne nie. Nie chciał mieszać jej do świata, który zabrał jego siostrę. Stracił już osobę, którą kochał. Nie chciał tego powtarzać po raz kolejny.
⠀⠀- Nic wielkiego. Dzisiejszy dzień był spokojny. Być może deszcz uśpił rzezimieszków, a być może planują coś większego na inny termin. Postanowiłem jednak skorzystać z okazji i zabrać cię na spacer. Stęskniłem się. - starał się sprawnie ominąć temat demonów, więc dla lepszego efektu odwrócił się jeszcze w jej stronę i tym razem to on złożył pocałunek na jej ustach. Delikatnie nachalniejszy i z pewnością dłuższy niż ten, na który zdobyła się Mori przed chwilą. Choć jego słowa miały na celu odwrócić jej uwagę, to nie były one kłamstwem. Faktycznie tęsknił za jej oddechem, ciepłem, ciałem. To właśnie ona była jego domem i obietnicą normalnej przyszłości. W końcu musiał się jednak od niej odkleić, ale nadal samolubnie naruszał jej przestrzeń osobistą, opierając swoje czoło o jej głowę, a dłoń pozostawiając na jej policzku.
⠀⠀- Ludzie to potwory. Cała reszta to tylko plotki i ludzkie wymysły, które dokładają roboty samurajom. Myślisz, że gdyby było inaczej, to byłbym zdolny do walki z potworem i wracania do domu w jednym kawałku? Nie władam ostrzem aż tak dobrze. - jego ściszony głos był ledwo słyszalny pośród uderzeń kolejnych kropel deszczu o parasol, ale chciał ją jak najbardziej uspokoić. Po tylu latach małżeństwa Sendo zdawał sobie sprawę, że Mori jest silną kobietą, która wcale nie potrzebuje ochrony męża, ale mimo tego nie mógł walczyć z instynktem. Być może nie wyglądał na zaradnego, być może wielu ludzi powiedziałoby nawet, że dostał się na swoją pozycję dzięki wpływom ojca, ale była grupka osób, która znała prawdę. Niepozorność była jego największą bronią i nie zamierzał z niej zrezygnować.
⠀⠀- Choć gdyby potwory naprawdę się pojawiły, to nie miałbym wyboru. Ktoś musi chronić wszystkich bezbronnych ludzi. - dodał jeszcze, składając pocałunek na jej czole. Wszystko to brzmiało bardzo altruistycznie i honorowo, ale prawda była taka, że to być może jedna dziesiąta motywacji Sendo. Zależało mu tylko na osobach mu najbliższych, a cała reszta była dla niego szarą masą. Oficjalnie mógł się nimi przejmować, osobiście nie byli warci zbyt wielkiej uwagi. Sentymenty w jego pracy odczytywane są jako słabość, a tych należy mieć jak najmniej.

⠀⠀I bądź tu człowieku romantyczny jak nawet najmniejsze wspomnienie o czymś bardziej ambitnym niż kwiaty, wywołuje śmiech i zażenowanie! Sendo mimowolnie też się uśmiechnął. Nie przychodziło mu zbyt często słyszeć szczerego śmiechu żony, więc tym razem jej wybaczy.
⠀⠀- Dobrze, dobrze. Nie chcę narażać swojego życia. - postanowił pójść z prądem i podniósł ręce do góry w geście poddania się. W końcu wymierzono w jego stronę śmiertelnie niebezpieczny palec, więc nie powinien próbować żadnych sztuczek. Różnie mogłyby się skończyć! - Ha, prawie dałem się nabrać! Mówiłaś mi, żebym nawet nie próbował, więc nie mogę ci niczego zdradzić. Pozostanie to moją słodką tajemnicą. - sprytnie ominął temat, bo na jej pytanie nie miał dobrej odpowiedzi. Nie zdołał jednak ukryć szelmowskiego uśmieszku, który pojawił się przy tym na jego twarzy i od razu zdradzał, że najzwyczajniej się z nią droczy. Gdyby przyszło co do czego, to już on by się postarał, żeby skraść serce Mori muzyką i śpiewem. No, ale może najpierw dałby jej trochę alkoholu, żeby nie słyszała fałszowania albo zapomniała o nim następnego ranka. Obie opcje były możliwe i działały na jego korzyść. Chociaż gdyby tylko wiedział jakie myśli chodziły po głowie jego ukochanej żonki, to z pewnością przystopowałby z takimi żartami.
⠀⠀- Dziękuję... - odpowiedział na jej słowa, jednak mimowolnie westchnął. Wiedział, że to nie jest prawda. To wszystko było jego winą i zapewne Mori zapatruje się na tę sprawę tak samo jak on. Zawsze był wybór, a Sendo wybierał pracę, obowiązek i poszukiwania zabójcy jego siostry nad własną rodzinę. Czuł, że nie mógłby się w pełni oddać swoim nowym najbliższym, dopóki nie zamknie rozdziału ze swoją bliźniaczką, a był człowiekiem, który nie potrafił robić czegoś na pół gwizdka.
⠀⠀- Myślisz, że byłbym na tyle podstępny, żeby zabrać cię na spacer w deszczową porę, żebyś musiała się we mnie wtulać? Nie jestem na tyle sprytny. - w jego głosie dało się wyczuć lekkie rozbawienie, ale czy naprawdę miał na myśli to, co powiedział? Nikt tego nie wie! Znaczy... Sendo wie, że częściowo była to prawda. Częściowo, bo nie spodziewał się deszczu, ale gdy ten zaczął padać, to uknuł sobie cały plan w głowie. W końcu nie może pozostawać całe życie bierny i sam też musi stwarzać okazje do zbliżenia się do żony. Tym razem najwidoczniej wyszło mu to całkiem dobrze patrząc na to, jak całowali się na środku drogi, nie zwracając przy tym uwagi na otoczenie. Część ludzi nazwałaby to czynem demoralizującym, część ludzi powiedziałaby, że tak nie przystoi, a tymczasem Sendo rozkoszował się chwilą i uczuciem, że robią coś, co odstaje od przyjętych norm. Szczerze mówiąc, nigdy nie był fanem tej całej etykiety, więc doceniał to, że trafiła mu się żona o podobnym podejściu do tematu.
⠀⠀I właśnie gdy o tym pomyślał, Mori pokazała, że wcale się nie mylił. Pocałunek w policzek, słowa otuchy, a na sam koniec jeszcze to cholernie zmysłowe szepnięcie do ucha. Sendo nigdy nie starał się udawać, że Nishiōji nie jest w jego typie. Pod względem wyglądu i prawie całego zachowania była tym, czego oczekiwał od kobiety. Spontaniczna, otwarta, nieukrywająca tego co myśli, komunikująca swoje pragnienia. Pech chciał, że Hotta był jednak człowiekiem, który potrzebował także zrozumienia i poczucia bliskości. To psuły ich charaktery i ciągłe kłótnie, ale w tym momencie zdawał się o tym nie pamiętać. Tak przynajmniej należałoby wywnioskować z tego, że po słowach Mori na twarzy Sendo po raz kolejny pojawił się uśmiech, a następnie mężczyzna przygryzł delikatnie swoją dolną wargę. Pomysł mu się spodobał.
⠀⠀- Jak zwykle niecierpliwa... - odparł rozbawiony, ale nie stawiał żadnego oporu. Odnosił się do jej wzmianki o wolnym tempie? Być może. Teraz jednak odstawił parasol obok ławki i po chwili zajął miejsce zaraz obok dziewczyny - Mori... - zaczął, delikatnie mrużąc przy tym oczy. Nie chciał rozmawiać o swojej pracy, bo oznaczało to, że będzie musiał nie mówić jej całej prawdy (w najlepszy wypadku) albo zwyczajnie okłamywać (w najgorszym przypadku). Nie miał jednak jak uniknąć tego tematu bez wyjścia na buca, więc zdecydował się na mniejsze zło.
⠀⠀- Ostatnimi czasy pojawił się jakiś gang lub sekta i omamia prostych ludzi. Ci oddają im całe swoje dobytki, a czasem nawet i rodzinę. Wielu ludzi znika bez śladu, inni wiedzą gdzie są zaginieni, ale nie chcą otworzyć buzi. Samuraje nie mają posłuchu, a szacunek do nas zaczyna zanikać. Jeśli szybko nie dotrzemy do winowajcy, to niedługo będziemy musieli sięgać po ostrze o wiele częściej, niż bym tego chciał. - wyjaśnił, w zasadzie nie kłamiąc przy tym ani razu. Nie oznacza to, że powiedział jej jednak prawdę. Sądził, że nie chce wciągać Nishiōji w świat demonów, bo jeśli zda sobie sprawę z jego istnienia, to będzie zbytnio narażona na niebezpieczeństwo.
⠀⠀- Jeśli tylko zauważysz coś dziwnego w okolicy naszego domu, to od razu daj mi znać, dobrze? - ton jego głosu zmienił się na bardzo poważny, a palce lewej dłoni zacisnęły się na prawej dłoni Mori. Jego obowiązkiem było ją chronić i tym razem zamierzał się z tego obowiązku wywiązać - Jeśli akurat będę na patrolu to pamiętaj, że zawsze możesz zaczepić Wataru. - dodał jeszcze, mając na myśli swojego najbliższego współpracownika. Nie zdawał sobie jednak sprawy, że brzmienie tego zdania mogło przynieść odwrotny efekt niż zamierzał. W końcu jednocześnie przyznał, że będzie ją chronił, a następnie, że może go nie być obok...

⠀⠀Błąd? Jej zdziwiona reakcja sprawiła, że Sendo zaczął wątpić czy złapanie jej za rękę było dobrym pomysłem. Może jednak nie miała dzisiaj ochoty na bliskość? Może właśnie założył, że skoro przed momentem się całowali, to złapanie za rękę nie będzie niczym specjalnym? Dla pewności po prostu wycofał swoją dłoń i oparł ją teraz o kolano. Nie chciał zepsuć tego dnia, skoro zapowiadał się tak dobrze. Przy dobrych wiatrach być może będą mogli udać się do sypialni bez chęci skoczenia sobie do gardła, a z chęcią na coś innego. Jednak, żeby tak się stało, całość trzeba rozegrać strategicznie!
⠀⠀Być może był to dobry ruch, a być może zwyczajnie zaczął sprzyjać mu los, bo dalsze ruchy Mori wskazywały na to, że dzisiejszy dzień da się jednak uratować. Sendo nie protestował, gdy żona zaczęła się robić wygodnicka i przekształciła jego kolana w poduszkę. Właściwie to nawet jej pomógł, delikatnie przesuwając się na ławce. Kiedy już umościła swoje gniazdko, samuraj jedną swoją rękę położył tak, że przedramię było oparte na brzuchu, a palce jednej dłoni delikatnie muskały udo Mori. Drugą dłonią natomiast przeczesywał delikatnie od czasu do czasu jej włosy.
⠀⠀- W zasadzie to samymi żmudnymi rzeczami. Musiałem nadrobić niespisane raporty, kilku samurajów wdało się ze sobą w sprzeczkę jak dzieci, więc ktoś musiał ich rozdzielić, a poza tym zorganizowałem dwa patrole. Moja praca nie jest tak ekscytująca, jak czasem niektórzy starają się ją przedstawić. - odpowiedział po krótkim namyśle, rozkoszując się chwilą spokoju jaką udało im się wywalczyć. Jeśli chodzi o niego, to on mógłby tak spędzać cały dzień. Nie potrzebował tego całego wojskowego życia i machania mieczem. Znaczy... Teraz jeszcze potrzebował, ale jak tylko załatwi jedną sprawę, to ostrze może zostać odłożone od gabloty.
⠀⠀- Tak szybko chcesz się mnie pozbyć? - zapytał z rozbawieniem w głosie, unosząc przy tym do góry swoją lewą brew. Dopiero co wyszli na spacer, a ona już się pyta kiedy jej mąż wraca do pracy. Gdyby nie patrolował codziennie ulic, to pomyślałby, że jego ukochana ma kochanka - Chcieli mi wcisnąć nocne patrole z uwagi na jakieś nasilone ostatnimi czasy rozboje, ale się nie zgodziłem. Dzisiejszą noc chciałbym spędzić w domu. - odpowiedział, nieco zagadkowo, przejeżdżając powoli kciukiem po dolnej wardze swojej żony. Wyglądało na to, że Hotta planował coś dzisiejszego wieczora, ale jak zwykle nie dawał tego po sobie poznać. W końcu co by to była za niespodzianka, która wydałaby się tak wcześnie?
⠀⠀- Ahhh, tak! Byłem też dzisiaj medykiem. Znaczy, nie do końca. Podczas patrolu spotkałem Haname. Wiesz, tą dziewczynę, która sprzedaje onigiri w jednym ze stoisk niedaleko mojego posterunku. Okazało się, że skręciła kostkę, więc musiałem pomóc jej dotrzeć do domu. Opłacało się. Dostałem kilka onigiri na przekąszenie, a za herbatę podziękowałem. - żeby być wcześniej w domu, ale tego już nie dodawał. Naprawdę cieszył się na myśl o dzisiejszym popołudniu i na razie wszystko szło idealnie. Aż uśmiechnął się pod nosem na samą myśl, że tak jak teraz mogłoby być częściej.

⠀⠀Wychodziło na to, że dzisiaj opłacało się mu być nieco bardziej bezpośrednim niż zazwyczaj. Tego jeszcze niestety nie mógł rozgryźć w swojej żonie. Jej humorki zmieniały się szybko i drastycznie. To, że w tej chwili była zadowolona z delikatnych, niewinnych pieszczot wcale nie oznaczało, że tak samo będzie za minutę, trzydzieści sekund, dziesięć sekund albo nawet za chwilę. Być może się mylił, ale Hotta uważał, że kobiety są o wiele bardziej niestabilne emocjonalnie od mężczyzn. Oczywiście nigdy nie powiedział tego na głos, bo... no... są o wiele bardziej niestabilne emocjonalnie i mogłoby się to dla niego skończyć nieciekawie.
⠀⠀W słowach Mori było trochę prawdy! Szczególnie z tymi półnagimi samurajami, bo codzienne treningi niszczyłyby za wiele ubrań, ale wolał tego nie potwierdzać, żeby nie rozpalać jej wyobraźni. Poza tym cała reszta była jednak typowym wyobrażeniem przeciętnego chłopa o tym, co Sendo robi na co dzień. Ciągłe walki, niebezpieczeństwo, bycie bohaterem i nieskończony wianuszek niewiast będących wdzięcznymi za uratowanie. Nic tylko przebierać!
⠀⠀- Chciałabyś mnie zobaczyć z półnagimi kolegami? Moooriiii? - zwrócił się do niej z lekkim zdziwieniem na twarzy, specjalnie przeciągając jej imię. W sumie wiedział, że jego żona miewa czasem zwariowane strony, więc nawet teraz nie był pewien czy mówi prawdę czy tylko żartuje - Jestem półnagi tylko podczas walki. Moje rękawy przeszkadzają w skutecznym wymachiwaniu ostrzem, ale nie powiedziałbym, że jest na co patrzeć. - teraz on zażartował, ale czy na pewno? Nie było przecież mowy, żeby tak poważna osoba jak Sendo biegał po mieście półnagi. Prawda? Może...
⠀⠀- Huh... Brak miejsca na wachlarze. - powtórzył za nią, udając zamyślonego, po czym spojrzał w dal zupełnie tak, jakby właśnie układał sobie w głowie plan mający zaradzić temu problemowi - Wydaje mi się więc, że w takim wypadku musimy... wyrzucić stare wachlarze? - proste i skuteczne, ale mina Hotty zdradzała od razu brak powagi przy sugerowaniu tego rozwiązania. Chciał żyć, więc nie ruszał niczego z kolekcji. No, prawie nie ruszał, bo czasem w gorętsze dni wachlarze okazywały się dobre do, o zgrozo, WACHLOWANIA. Najwidoczniej poza aspektem dekoracyjnym posiadały także aspekt użytkowy, z którego Sendo chętnie zamierzał korzystać. Skoro były w jego domu, to mogły być używane też przez niego. Prosta sprawa.
⠀⠀Nawet nie wiedziała co ten kontakt wzrokowy i delikatne przygryzienie palca sprawiło. Hotta nigdy nie szukał spełnienia poza małżeństwem, więc po tak długim czasie nawet taki gest zaczynał działać. Problem polegał jednak na tym, że zanim zdążył jakkolwiek kontynuować temat albo podjąć kolejny ruch, Mori wybuchła. O ile do tej pory jego jedynym zmartwieniem był deszcz, o tyle teraz miał wrażenie, że właśnie spotkał burzę, huragan i powódź jednocześnie. Jego ukochana, pogodna i łagodna żona, która leżała na jego kolanach niczym zakochana nastolatka nagle zamieniła się w... siebie. Wspomnienie o niewinnym przypadku w pracy obudziło w Nishioji demona, z którym Sendo walczył od ponad trzech lat bez większego skutku. Ze słodkiej, zakochanej parki zamienili się teraz w coś, co wyglądało jak duet rabusia i rabowanego. Mężczyzna został złapany za fraki, a Mori wyrzucała z siebie kolejne słowa. Hotta jednak nie reagował i dał się jej wygadać. Dopiero gdy po jej ostatnim zdaniu minęły ze trzy, cztery sekundy, przeszedł do działania.
⠀⠀- Nie. W domu mam herbatę, o jakiej mogłem tylko marzyć. - odpowiedział spokojnym, niewzruszonym tonem, spoglądając Mori prosto w oczy. Szczerze mówiąc, dzisiaj nie miał ochoty na te jej wybuchy. Skończył pracę wcześniej, odmówił objęcia nocnej zmiany, zaplanował dla nich wspólny spacer, chciał z nią spędzić czas, a ona miała zamiar to wszystko popsuć tylko dlatego, że wspomniał o jakiejś kobiecie? Jeśli tak chciała pogrywać, to równie dobrze Sendo mógł dzisiaj pójść na całość, skoro i tak nie będą już spali w jednym futonie. - No chyba, że mam na nią poczekać jeszcze dłużej. - dodał cichszym głosem i zaczął wdrażać swój plan w życie.
⠀⠀Skoro i tak byli już blisko siebie, to samuraj postanowił zmienić pozycję. Swoją lewe udo ułożył teraz na ławce tak, żeby znajdować się na wprost swojej lekko agresywnej żony. Lewą rękę położył pewnie na jej prawym biodrze aby na pewno nie mogła się od niego odsunąć, a palcem wskazującym i kciukiem prawej dłoni chwycił ją za brodę, mimowolnie zmuszając ją na moment do spojrzenia w swoją lewą stronę. Tym sposobem miał wolną drogę do jej ucha, przy którym po chwili Mori mogła poczuć jego ciepły oddech.
⠀⠀- Muszę jednak przyznać, że od już jakiś czas temu zaschło mi w gardle. - wyszeptał, przygryzając zębami jej ucho. Skoro uwielbiała jego poetyckość, to może polubi i ten kawałek? To jednak nie koniec. Skoro i tak jest już w połowie martwy, to po ugryzieniu zaczął delikatnie wodzić czubkiem swojego nosa po jej policzku, aż ich twarze praktycznie się zrównały. A jako, że jej broda nadal znajdowała się w uścisku jego palców, Sendo bezceremonialnie zaczął ją całować, uważając jednak przy tym, żeby nie stracić języka. Jeśli ma już wylecieć z domu, to z przytupem i zabierając wcześniej dla siebie niewielkie korzyści. Albo uciszy tym Mori albo znowu przez parę miesięcy nawet się nie dotkną, więc korzystał póki tak naprawdę mógł.

⠀⠀Oooo, a co to? Zazdrość? Sendo nie potrafił powiedzieć czemu, ale sama myśl, że żona była o niego zazdrosna, napawała go ulgą. Może dlatego, że był to przejaw jakichś uczuć? Nie wiedział jeszcze jakich, ale jakichś na pewno i to całkiem silnych patrząc na to, jak łatwo jest w stanie obruszyć się nawet na niewinne wspomnienie o innej kobiecie. Gdyby jeszcze tylko tym napadom zazdrości nie towarzyszyło rozdrażnienie, agresja i wyrzucanie Sendo w twarz wszystkiego, co akurat siedziało jej w głowie. Za pierwszym razem było to jednak przyjemne! Delikatne podpuszczanie męża, bliskość, kontakt - to lubił.
⠀⠀- W takim razie będę cię musiał obezwładnić zanim popełnisz jakieś przestępstwo. Proszę się u mnie stawić dziś wieczorem. W przypadku odmowy będę musiał doprowadzić cię siłą. - co prawda nie dostał kolejnego pocałunku, ale mogli zapoczątkować niewinny roleplay. Jeśli Mori chce, to Sendo może być jej złym policjantem, ale najpierw musi mu dać znać, że to faktycznie jej życzenie. Problem z Hottą był bowiem taki, że został za dobrze wychowany i pomimo tego, że odciął się od swojej rodziny, to jej nauki nadal w nim zostały.
⠀⠀- Au! Dodatkowe dwie noce aresztu domowego pod moim nadzorem za czynną napaść na yoriki. Nie wywiniesz się. - poinformował ją z poważną, oficjalną, robocza miną, po czym zwyczajnie się zaśmiał. Gdyby naprawdę chciał, to mógłby ją jednak obezwładnić i zamknąć w sypialni na czterdzieści osiem godzin ot tak, na ostudzenie zapału. Na razie Mori nie złamała żadnego prawa, więc nie musiał jej informować o takim rozwiązaniu. Przekona się w swoim czasie!
⠀⠀- Chcesz wyrzucić głowę domu z jego własnych czterech kątów? - powtórzył za nią, żeby dobrze się zrozumieli, a jego brwi uniosły się pytająco. Już miał to skomentować dosadniej, ale właśnie wtedy został poklepany po policzku jak jakieś dziecko. Wbrew pozorom to właśnie w Mori lubił. Nie patyczkowała się, potrafiła żartować i nie zwracała przesadnej uwagi na etykietę. Która normalna żona zwracałaby się tak do swojego męża w miejscu publicznym? Na pewno nie taka, która spodziewałaby się zdecydowanej reakcji małżonka. Sendo tymczasem wiedział, że to tylko słowa, a słowa bez intencji nie niosą za sobą żadnej wagi. - To dobrze, bo już chciałem pakować ciebie i te twoje wachlarze. - skoro zaczęli się przekomarzać, to on też sobie pozwolił. Wiedział jednak, że jego groźba byłaby trudna w realizacji. Przede wszystkim te wachlarze musiałby pakować z trzy noce, a pod mieszkanie podstawić dwa wozy. Gdyby nie to, że były one nazwane "kolekcją", a Mori "kolekcjonerką", to Hotta zwyczajnie nazwałby je śmieciami, ale czego się nie robi dla uszczęśliwienia żony?
⠀⠀Sendo zawsze myślał, że jest pechowcem. Nie wyszło mu w rodzinie, nie wychodziło mu w małżeństwie, a i pracy nie wykonywał jakoś doskonale, ale w tym jednym momencie szczęście się do niego uśmiechnęło. Jego jeden, zdecydowany ruch najwyraźniej wywołał w Nishioji jakąś przemianę, bo po unieruchomieniu tak jakby straciła na moment swoje ostre pazurki. Próbowała jeszcze walczyć przez chwilę przy pocałunku, ale kiedy tylko mężczyzna zdał sobie sprawę, że szpony jego żony nie zostaną użyte w sposób zagrażający jego życiu, jeszcze mocniej naparł na jej usta. Próbę sił przegrał jednak on, bo już po chwili znalazł się na plecach i automatycznie przeniósł swoje ręce na pośladki żony.
⠀⠀- A ja nie żartowałem, że zamknę cię ze sobą w domu na czterdzieści osiem godzin. - odpowiedział, nie hamując swoich emocji, w efekcie czego Mori mogła zobaczyć na jego twarzy zadowolony z siebie, lekko zawadiacki uśmieszek, który różnił się diametralnie od jego normalnego wyrazu twarzy. Najwyraźniej jednak jego szalenie zdecydowany ruch nie przyniósł wystarczającego efektu, bo fizyczna bliskość, która wytworzyła się między nimi zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Mori usiadła, a Sendo leżał jeszcze tak przez chwilę wyraźnie zawiedziony. Swoje rozczarowanie przypieczętował nawet głośnym westchnięciem i już po chwili siedział obok swojej drugiej połówki, zarzucając ręce za ławkę i wgapiając się w sufit.
⠀⠀- Oj tak, te szalone tłumy panien ustawiające się sznurem pod moim posterunkiem każdego ranka. - niejako odpowiedział na "zarzuty" Mori, nadal patrząc w sufit. Jego głos nie zdradzał teraz żadnych emocji, chociaż pod nosem znowu pojawił się uśmiech. Potrzymał ją jeszcze w niepewności przez następne trzy sekundy po czym odwrócił wzrok w jej stronę - Wiesz co im wtedy mówię? Mam żonę, którą kocham. Mam żonę, przy której przysiągłem trwać w zdrowiu i w chorobie, na dobre i na złe i nawet najgorszy dzień z moją żoną i tak będzie lepszy, niż nawet najlepszy dzień z którąkolwiek z tych dziewczyn. Nie interesuje mnie nikt poza Tobą, Mori. - nie spuszczał jej z oczu nawet przez moment. To nie była jakaś służbowa gadka, ani oficjalne stanowisko. Naprawdę tak czuł. Obowiązek, który nałożyła na niego przysięga małżeńska przeplatał się z jego uczuciami i teraz nie był w stanie ocenić co tak naprawdę jest silniejsze. A może o to w tym chodziło? Idealna harmonia obowiązku i uczuć? Dzięki temu pierwszemu potrafi się hamować, a dzięki temu drugiemu w jego oczach i sercu możne znaleźć się tylko Mori? Cokolwiek by to było, jakkolwiek by nie funkcjonowało, to na pewno zdawało egzamin. Można powiedzieć, że pomimo ich drobnych potknięć Hotta za nią szalał.
⠀⠀- Zresztą gdzie ja znajdę taką drugą wyszczekaną, bezczelną, wierną, inteligentną, zabawną i piękną kobietę? Wykorzystałem limit szczęścia jak na jedno życie. - kontynuował, puszczając w jej stronę oczko. Nie chciał zmienić atmosfery na zbyt poważną, bo wiedział, że Mori nie czuje się wtedy zbyt komfortowo. A to niby faceci mieli problem z wyrażaniem własnych uczuć...

⠀⠀Przecież gdyby miał kochankę, to te rzeczy mówiłby jej, a nie swojej ukochanej żonie. Zresztą Sendo nie był zdolny do posiadania kochanki. Przede wszystkim, nie miał tyle czasu. Jednak to nie jedyny powód! Kochał swoją żonę, chciał wieść z nią spokojne życie, nie był przystojny, a na dodatek nie miał wystarczającej gadany, żeby uwieść jakąś kobietę. Cały świat był przeciwko niemu, więc nie zamierzał z tym walczyć.
⠀⠀- Obietnicę. Obiecuję, że będę cię traktował należycie i nie sponiewieram cię za bardzo. - na ostatnie dwa słowa położył szczególny nacisk. Chyba nie spodziewała się, że jeśli to policjant będzie musiał po nią przyjść, to wyjdzie z tego bez szwanku. Tu otarcie, tam drugie otarcie, jeszcze gdzieś indziej niewinny siniak. Egzekwowanie prawa nie jest łatwe, ale ktoś to musi robić! Zresztą ostatnimi czasy Hotta czuł się przy żonie swobodniej niż dotychczas. Nie miał oporów przed tym, żeby mówić jak się czuje, czego chce i co mu się w niej podoba. Powiem nawet więcej, teraz chciał jej to oznajmiać bez przymusu, bez mówienia tego "przy okazji". Po prostu mógł jej to uświadamiać prosto z mostu. Chyba ta rozłąka faktycznie źle na niego wpływa.
⠀⠀- Możesz próbować. Nie uda ci się. Już nie takich sprytnych przestępców obezwładniałem. Może nie tak urodziwych, ale nie daje ci to przewagi. Podejdę przez to bardziej ochoczo do związywania ci rąk za plecami. - jeśli myślała, że wygra przekomarzanie, to grubo się myliła. Sendo został ogłoszony nieoficjalnym mistrzem w przekomarzaniu (przez samego siebie), więc tak łatwo nie będzie!
⠀⠀Nie jestem taki pewien czy udawanie, że bardziej od siebie ceni jej wachlarze, faktycznie polepszyłoby ich relację. Mąż sprowadzony niżej niż jakiś tam przedmiot? Ładnie, ładnie. Musiał jednak przyznać, że Mori zaskoczyła go następnym pomysłem. Z początku popatrzył na nią jakby dała mu patelnią w łeb. Większy dom, więcej miejsca? Chyba nie chodziło jej tylko o wachlarze? Kilka pustych mrugnięć później Sendo zrozumiał wreszcie o co chodziło. Dzieci... Nigdy o tym jakoś szczególnie nie myślał, bo wydawało mu się, że Mori nie patrzy na niego w ten sposób. Był dla niej raczej przykrym obowiązkiem, aniżeli prawdziwym mężem i istniała możliwość, że w tym momencie chciała zrobić z niego po prostu narzędzie do robienia potomków, ale... Ale dlaczego kiedy zamknął oczy zobaczył małego czarnowłosego chłopczyka biegnącego radośnie do Mori? Dlaczego uśmiechnął się w tym momencie od ucha do ucha? I dlaczego wyobrażał sobie siebie stojącego obok nich i promieniejącego szczęściem? Może sam też tego chciał, pomimo faktu, że nie zasługiwał jeszcze na szczęście. Dopóki nie pomści siostry nie zasługuje na nic dobrego, a jednak już złamał tę zasadę. Dostał przecież Mori.
⠀⠀- Ktoś jeszcze? Jedynka, dwójka, a może czwórka? - zapytał, wyraźnie będąc z siebie zadowolonym i dając do zrozumienia, że wcale mu ten pomysł nie przeszkadza - Musielibyśmy jeszcze odłożyć trochę pieniędzy, ale... sądzisz, że to dobry czas? - sam nie był pewien. Może na normalne standardy był już dość stary, ale sam uważał się jeszcze za młodego. Nie wiedział czy jest wystarczająco dojrzały, żeby zaopiekować się i wychowywać dzieci. Nad samurajami mógł zapanować. To było co innego. Małe istnienia? Ciężki temat...
⠀⠀Na jej kolejną uwagę nie odpowiedział nic, ale za to delikatnie wskazał palcem na Mori, jakby wskazując kto miał przegrać. Sendo był jeszcze silny, młody i w kwiecie wieku, więc nie dałby się tak łatwo wykończyć! Oczywiście żadne z nich nie znało swoich możliwości głównie dlatego, że nigdy nie zdarzyło się im pójść na całość, ale Hotta miał dobre przeczucia co do dzisiejszego wieczora. Gwiazdy ułożyły się w odpowiednie konstelacje, ciśnienie było odpowiednie, wilgotność niezbyt wysoka... innymi słowami - szczyt formy!
⠀⠀Na jej słowa zaśmiał się radośnie i podniósł wzrok do góry. Głupi?
⠀⠀- Mogę być głupi, byle przy Tobie. - dodał spokojnym tonem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że Mori nie miała na myśli tego, co powiedziała. To była jej reakcja obronna. Nie potrafiła być do końca szczera w okazywaniu uczuć, więc robiła to na swój sposób, co mu kompletnie nie przeszkadzało. Niektórzy mogliby nawet powiedzieć, że Sendo się pomylił się w osądzie, ale kolejne ruchy jego żony pokazały, że by się mylili. Pociągnięcie za włosy wywołało delikatne syknięcie mężczyzny, jednak zamiast grymasu bólu na twarzy malowało się zadowolenie.
⠀⠀- Czterdzieści osiem godzin liczy się od pojmania sprawcy. To nie ja wymyśliłem prawo. Ja je tylko egzekwuję. W tym przypadku zrobię to z niemałą satysfakcją. - zaczął tłumaczyć, jednocześnie wstając z ławki i stojąc teraz wyprostowany naprzeciwko Mori. Jego prawa ręka ułożona została na szyi żony, a lewa pozwoliła sobie na złapanie jej pośladka - Więc kiedy chcesz oddać się w ręce władzy? Teraz? Czy może każesz mi na siebie czekać do wieczora niszcząc jakiekolwiek szanse na łagodniejsze potraktowanie? - dwóch może grać w tę grę. Jeśli Nishioji myśli, że tylko ona może być bezpośrednia, to zwyczajnie się myli. Jakby na potwierdzenie tych słów Sendo zbliżył się do jej twarzy i czubkiem języka delikatnie przejechał po jej górnej wardze. Tym razem Mori nie wywinie się kłótnią i nie ucieknie zirytowana do drugiego pokoju. To był ten dzień.

⠀⠀Czyli kiedy Sendo nie jest stanowczy, to znaczy, że ma kochankę. No bo jak to może nie być stanowczy w stosunku do żony? Musi pewnie wyładowywać swoje emocje na obcej kobiecie. Znowuż jak jest stanowczy w stosunku do żony, to pewnie przez kochankę, bo przecież nigdy nie był taki bezpośredni. I jak tu dyskutować z kobietami? Dobrze, że Hotta tego nie słyszał, bo aż złapałby się za głowę. Robi coś - źle, nie robi - jeszcze gorzej. Taki jednak już był urok Mori i choć Sendo miał z nim czasem problemy, to koniec końców i tak to jakoś akceptował.
⠀⠀- Żadnej. - odpowiedział, całkowicie poważnie, chociaż wzrokiem wodził za delikatnie unoszącą się szatą Mori. Widział to już wielokrotnie, więc nie było mowy o tym, żeby działało. Taka przynajmniej była oficjalna wersja, bo Hotta nie dał po sobie poznać, że tak mały ruch jednak wprawił w ruch jego serce. Jak niewiele trzeba było, żeby wprawić mężczyznę w nastrój. To było najgorsze! Gdyby sytuacje były odwrócone i to Sendo pokazywałby swoje łydki, to mógł być pewien, że Mori nie zareagowała by na to w ten sam sposób. Przeklęta natura.
⠀⠀Słysząc "trójka" Sendo aż zagwizdał pod nosem. Nigdy nie spodziewał się takiej liczby. Sam myślał bardziej o jednym dziecku lub maksymalnie dwójce, a tymczasem zanosiło się na to, że ich rodzinka będzie znacznie większa. Nie, żeby mu to przeszkadzało, ale no... Potrzebował czasu do tego, żeby przywyknąć do tej myśli.
⠀⠀- Zatem minimum trójka. Ustalone. Będziemy musieli się nieźle postarać. - odpowiedział szczerze. Na to mógł się zgodzić. Skoro Mori chciała trójkę, to będzie trójka, bo przecież wszystkie nie urodzą się za jednym razem, a nigdy nie wiadomo czy Sendo nie polubi bycia ojcem na tyle, że będzie chciał i szóstkę. - W takim razie możesz zacząć szukać nam jakiegoś domu. Nie zanosi się na to, żeby gangi w najbliższym czasie się uspokoiły. Jeśli mam być szczery, to wydaje mi się, że najbliższe kilka lat może być najbardziej niespokojnym okresem, z jakim przyszło nam się mierzyć. - mruknął z nieukrywaną irytacją w głosie. Nie lubił kiedy coś szło nie po jego myśli, a nie było wątpliwości, że sprawy z demonami gangami właśnie się tak rozwijały. Hotta wcale nie kłamał mówiąc, że najbliższy czas na pewno nie będzie spokojny dla żadnego mieszkańca Osaki, o ile nie całej Japonii. Ta zaraza roznosiła się po mieście jak karaluchy. Za dnia wszystko wydawało się uśpione, ale kiedy tylko zaczynała się noc, do nozdrzy Sendo zaczynał dochodzić zapach krwi. Demony z każdym dniem stawały się coraz śmielsze, a po ostatnich wydarzeniach mających miejsce w Osace nie zdziwiłoby Sendo, gdyby już jawnie szlajały się po ulicach w poszukiwaniu kolacji.
⠀⠀- To nie była twoja wina. - tylko tyle mógł powiedzieć, bo nie znał sytuacji dokładnie. Nie chciał jej też mówić, że tym razem będzie inaczej, bo nie był tego pewien. Jego praca nie należała do najbezpieczniejszych, a jeśli dodać do tego również bycie demon slayerem, to prawdopodobieństwo tego, że nie wróci do domu było jeszcze większe. Nie było więc sensu w deklarowaniu, że ich obroni. Te słowa nie przeszłyby mu przez gardło, bo nie wiedział czy obroni sam siebie, a co dopiero żonę i dzieci. Nie był wystarczająco silny. O czym w sumie mógł się przekonać, gdy Mori wygięła jego palec. To był cios z zaskoczenia, a takie są niedozwolone! Z ust mężczyzny wydobył się cichy syk, który jednak przeplatany był śmiechem. Już dawno nie byli ze sobą tak blisko nawet jeśli tylko się przekomarzali. Kolejny ruch wziął go natomiast z zaskoczenia. On został przytulony? Hotta otworzył szeroko oczy nie wierząc w to, co się właśnie stało. O ile iście pod rękę było dla nich normalną sprawą, bo tego oczekiwało od nich społeczeństwo, o tyle szczere, niewymuszone przytulenie to coś kompletnie innego. Nie zdarzało się to zbyt często. Szczerze? Sendo nawet nie pamiętał ostatniego razu, ale teraz nad tym nie myślał. Po prostu rozkoszował się chwilą.
⠀⠀Ta została jednak przerwana przez powrót drugiej Mori. Hotta nadal nie mógł się nadziwić temu, jak szybko jego żona może przejść z trybu potulnego do trybu dominującego, ale kompletnie mu to nie przeszkadzało. Po czym było wiadomo? Po uśmiechu, który gościł na jego twarzy. Niby był odepchnięty, wzięty za fraki, dociśnięty do ściany, a z jego facjaty nadal nie schodził wielki uśmiech. Wyglądał jak dziecko, przed którym stawiają prezenty, a chyba niekoniecznie taki efekt chciała osiągnąć jego żona.
⠀⠀- Mówisz, że nie dasz się łatwo złapać, kiedy przed chwilą byłaś w moich ramionach. - zauważył tylko, kiedy skończyła go całować. Jej zeznania coś nie kleiły się z alibi! Ktoś tutaj łatwo by wpadł na przesłuchaniu. Na razie tylko na przesłuchaniu. - Hmmm. Zastanówmy się. - powiedział, udając zamyślonego i zbliżając się do żony. Niech sobie nie myśli, że tak łatwo od niego ucieknie. Kiedy był już jednak wystarczająco blisko, postanowił działać. Chwycił Mori, podnosząc ją tym samym do góry i przycisnął ją do ściany tak samo, jak ona zrobiła to przed chwilą jemu. Różnica była jedynie taka, że jego twarz znajdowała się teraz na wysokości szyi Nishioji.
⠀⠀- Kim była ta cała Haname? Wybacz, ale mam tendencję do zapominania o całym świecie kiedy taka jesteś. - rzucił rozbawiony, składając kilka pocałunków na skórze szyi żony. Nie obchodziła go teraz jakaś całkowicie przypadkowa Haname, a na dodatek nie obchodzili go też ludzie, którzy mogli znajdować się dookoła świątyni, choć musiał przyznać, że wraz z ustającym deszczem pewnie zbierało się ich tu coraz więcej. Yoriki miał w tej chwili jednak ważniejsze rzeczy na głowie. Musiał wyegzekwować prawo. Właśnie w tym calu pozwolił postawić Mori nogi na ziemi, żeby po chwili chwycić ją trochę inaczej i mieć ją w swoich ramionach niczym księżniczkę.
⠀⠀- Wychodzi jednak na to, że wpadłaś w moje samurajskie łapska łatwiej, niż się tego spodziewałaś. - powiedział z wyraźną satysfakcją, podczas gdy jego twarz znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od twarzy Mori. Ludzie będą plotkować, że yoriki zachowywał się niestosownie? Niech próbują. Sendo wątpił, że kilka szeptów zdoła zburzyć jego nieskazitelną reputację. - Gotowa na areszt domowy? Zresztą... To nie ma znaczenia. Masz prawo do milczenia, Nishioji-san. Wolałbym jednak, gdybyś była trochę głośniejsza. - dorzucił śmiało i jak gdyby nigdy nic zaczął ruszać w stronę wyjścia. Deszcz jeszcze trochę padał, ale zdawało mu się to nie przeszkadzać. Nie ma złej pogody na transport więźnia!

⠀⠀Więc Mori posiada także tę uroczą, dziewczęcą stronę? Sendo nie pamiętał ostatniego razu, gdy zobaczył na policzkach żony rumieńce, a przez te ich wspólne trzy lata, to chyba na palcach ręki mógł podsumować wszystkie takie sytuacje. Hotta skłamałby jednak, gdyby powiedział, że nie lubił jej w takiej wersji. Pewnie, że zakochał się w tej żywiołowej, bezkompromisowej i przede wszystkim GŁOŚNEJ kobiecie, ale każda jej odsłona ściskała go za serce równie mocno. Uważał też, że Mori byłaby doskonałą matką. Może nie znał jej tak dobrze, jak powinien, ale był przekonany, że dla własnych dzieci zrobi wszystko, a to najważniejsze. Mąż zawsze może być inny, ale dzieci nie tak łatwo podmienić.
⠀⠀- Może nawet poszukaMY. - podkreślił specjalnie końcówkę zdania, żeby dać jej znać, że planował jej w tym pomóc. Sendo posiadał tylko jedną... dobra, dwie tajemnice. Jedną z nich była praca demon slayera, a drugą kombinowanie jak spędzać więcej czasu w domu. I o dziwo pierwsza była znacznie prostsza od drugiej, ale nie oznaczało to, że Hotta się poddawał. Był zdeterminowany, żeby coś w swoim życiu zmienić i już miał nawet całkiem dobre plany.
 - Wiesz, że byłabyś słabym sprzedawcą? - odparł jeszcze przed podniesieniem jej, kiedy odparła, że zmienia warunki. Ludzie pewnie chodziliby po ulicy i mówili "Mori? Nie polecam tego sprzedawcy.", "Mori? Raczej oszukanori". Za to na pewno doceniliby ten niewinny, przyjemny dla ucha pisk, który z siebie wydała chwilę przed dotknięciem plecami ściany. Jeśli Sendo miałby gwarancję, że jego żona wydawałaby takie dźwięki częściej, to na pewno zaskakiwałby ją co drugi dzień. Co prawda chciała coś tam protestować, ale wychodziło na to, że niespodziewane pocałunki były doskonałą taktyką na rozbrojenie jej jakichkolwiek argumentów. Już drugi raz dzisiaj zdołał przerwać wyszczekaną buziuchnę żony za pomocą swoich warg. Może w tym szaleństwie faktycznie jest jakaś metoda?
 - W aresztowaniach i miłości nie ma zasad, moja droga. Zostałaś po prostu pokonana! - odpowiedział rozbawiony, śmiejąc sie jeszcze głośniej, kiedy Mori produkowała się, żeby zarzucić go wiązanką przekleństw. Praca yoriki sprawiała jednak, że Sendo był na nie całkowicie odporny! - Gdyby skazani mogli decydować o areszcie, to nigdy by w nim nie byli. Przestań, bo cię zwiążę! - dorzucił, śmiejąc się jeszcze głośniej, ale przez tę radość najwyraźniej poluźnił trochę swój uścisk i... upadła. Pierwszy moment to chwila grozy, która ogarnęła Hottę. Czy wszystko w porządku? Czy nic się jej nie stało? Zaraz po tym przyszło jednak przetworzenie tego, co miało przed chwilą miejsce i nie ważne jak bardzo Sendo kochał Mori, tak nie mógł się powstrzymać... Śmiech. Śmiech i to tak donośny, że na pewno wszyscy dookoła go słyszeli. Hotta nawet skulił się delikatnie, trzymając się za brzuch.
 - Jesteś cała? - zapytał jednak dla pewności, wysapując kolejne słowa pomiędzy salwami śmiechu. Wiedział, że nie powinien, ale... no nie mógł się powstrzymać. Jej wina! Gdyby nie stawiała oporu, to pewnie nic by się nie stało i zostałaby zaniesiona do domu jak księżniczka, a tak? Tak dostała śniegiem w twarz - Czyli po prostu normalny dzień bycia mężem Nishiōji Mori? Nie brzmi jak groźba. - zachowywała się tak, jakby nigdy nie otrzymał od niej wiązanki, której powstydziłby się nawet najgorszy pijaczyna w karczmie. On to po prostu akceptował. Wiedział, że bez tego Mori nie byłaby sobą i nie było powodu, żeby jakkolwiek ją zmieniać. Zresztą... To był sekret, ale Sendo specjalnie w takich chwilach po prostu łagodnie się uśmiechał, aby jego żona nakręcała się jeszcze bardziej i wpadała w kolejną spiralę przekleństw. To był naprawdę widok, za który ludzie by płacili, a on miał to za darmo!
 Teraz jednak Mori wymyśliła coś nowego. Miała czelność odejść od Sendo gdy była zaaresztowana? Całe szczęście, że Hotta jest wyrozumiały, ale mimo tego i tak miał ją na oku. Gdyby próbowała mu uciec, musiałby zastosować środki przymusu bezpośredniego. Nie spodziewał się jednak, że jego ukochana żonka sięgnie po broń! Parasolka raczej nie służyła do torturowania męża, ale kto inny jak nie ona mógł znaleźć dla niej nowe zastosowanie?
 - Tak chcesz się bawić? Jeszcze pożałujesz, że nie chciałaś wrócić do domu na moich warunkach. - jeśli to brzmiało jak groźba, to dobrze! Było nią. Pośród niezbyt bolesnych, aczkolwiek irytujących, dźgnięć w łydki, Sendo dojrzał bowiem na ziemi kolejną warstwę śniegu, którą mógł wykorzystać. Bez chwili namysłu schylił się i rzucił nieubity śnieg w stronę żony. Być może nie przyniesie to takiego efektu jak dobrze zbita śnieżka, ale miało swoje zalety. Przede wszystkim łatwiej ją było trafić. W razie kontaktu prawie wcale nie bolało, więc Mori go po tym nie zabije. Jeśli trafi, to być może lekko zmoczy szatę Mori, więc szybciej wrócą do domu, a tam będzie trzeba wysuszyć ubrania. Same profity! Tym ruchem Sendo dawał jednak do zrozumienia, że tym razem to on wygra. Twój ruch, Nishiōji Mori!

Minievent grupy humans
Sesja z @Tanaka Ryu

Słońce niemal dochodziło zenitu, skracając cienie rzucające się w Osace - bynajmniej jednak nie wypleniając cienia jako takiego z miasta. Demony miały tutaj używanie, dosłownie. Świadomość, że potworności rodem z koszmarów, które tylko w koszmarach zostać powinny beztrosko rozbijają się po jej rodzinnym mieście... I to nie jako intruzi, nie jako najeźdźcy! Jako żyjące b o ż k i! Świadomość ta ciążyła jej w piersiach, odbierając możliwość prawidłowego oddechu. Próbowała chwytać powietrze głęboko i harmonijnie, ale miała z tym problem. Naprawdę duży problem.
Tak jak napisała młodemu Tanace - stawiła się na Raijingusan'airu z zapasem czasu. Obecnie nie była mile widziana w mieście swojej młodości - musiała więc uważać i nie rzucać się w oczy. Mogła na każdym kroku natknąć się na demonicznych 'wyznawców' - a ostatnie co chciałaby zrobić w swoim życiu, to dobyć katany do walki z człowiekiem, którego winna chronić. Obserwując tę nienaturalną przewrotność na ulicach Osaki, nie mogła nie czuć się winna. Ludzie tutaj zostali złamani przez demony - dlatego to wszystko tak wyglądało. Chcieli przeżyć i robili co tylko mogli, żeby to zrobić. Dlaczego? Bo zabójcy demonów nie byli w stanie ochronić ich wszystkich. To była bolączka Gato - wyraźnie odbijająca się długimi cieniami na bladej z niewyspania skórze. Zachowywała jednak kamienną twarz i zaciskała zęby.
Uniosła ciemne spojrzenie ku niebu, cicho obserwując pozycję Słońca.
— Prawie południe — mruknęła do siebie, zerkając jeszcze na cienie i półcienie rzucane przez buki i brzozy. Cała wyspa jednak oblana pozostawała promieniami słonecznymi - między innymi również dlatego Kotone wybrała to miejsce do schadzki. Siedziała na jednym z głazów, niedaleko kapliczki, choć na uboczu. Ubrana wyjątkowo nie w uniform zabójczyni - choć nieodmiennie w swoją czerń, granat i hakamę. Gdyby nie delikatne rysy twarzy z powodzeniem mogłaby zostać uznana za mężczyznę, zwłaszcza, że większość jej sylwetki otulał luźny materiał haori. Swoją katanę nieodłącznie nosiła przypasaną do biodra - z przyzwyczajenia i dla zwykłego, ludzkiego kurażu, symultanicznie gładząc jej skórzany jelec. Nie rozglądała się - nasłuchiwała, napięta jak struna i czujna, mimo wszystko.
A kiedy usłyszała kroki - wyraźnie męskie - przed drewnianym mostem prowadzącym na Raijingusan'airu, zwinnie zsunęła się z kamienia, powolnym krokiem zmierzając na spotkanie z Ryu. Jego list ją zaskoczył - rzadko w końcu w ogóle otrzymywała wiadomości inne, niż te za pośrednictwem kruków Kasagai. Jeszcze rzadziej otrzymywała listy nawiązujące do jej rodzinnej tożsamości. Znała rodzinę Tanaka - za to niekoniecznie znała Ryu, który się do niej zwrócił. On z kolei wydawał się całkiem dobrze rozeznany w ich rodowych koligacjach... wspominał nawet rodzinę Aoba. Kotone czytając wzmiankę o nich, poczuła jakby żelazna ręka zacisnęła się na jej wnętrznościach. Dalej to w niej siedziało.
Stanęła tuż przy kapliczce - wyprostowana, z ustami ściągniętymi w wąską linię. Gdy tylko zbliżający się Tanaka na nią spojrzał - uniosła jedną dłoń w wyrazie pozdrowienia, drugą dalej trzymając na rękojeści broni.