Starał się zrozumieć motywację Suiren, ale nie był w stanie. Przebyła całą tę drogę tylko po to by usłyszeć od niego przeprosiny za swoje zachowanie? Nie wierzył, że demony są w stanie upaść tak nisko. W imię czego? Fałszywej obietnicy siły i przywilejów? Nawet jeśli kiedykolwiek je dostanie, to w oczach tych, którzy ją tutaj przysłali zawsze będzie nic nie znaczącą istotą, która zatańczy tak jak jej zagrają. Kagai był inny. Nie kłaniał się nikomu poza Stwórcą. Nie miał zamiaru szukać wpływów wśród Księżyców a później im służyć. Widok kobiety stojącej przed nim tylko go w tym utwierdzał.
- Lojalność. - odparł i zmierzył ją od stóp do głów. Jego odpowiedź była w stu procentach szczera. - Nie oczekuję, że zrozumiesz. W końcu masz wielu Panów.. - dodał po chwili, a w jego oczach dało się zauważyć pogardę, której nie zamierzał kryć. Żył na własnych warunkach i nie miał zamiaru robić czegoś wbrew sobie. Nawet jeśli oznaczało to nieprzychylność Kizuki.
Zaśmiał się słysząc jej kolejne słowa.
- Być może, ale czy śmierć w imię swoich ideałów to coś złego? - spytał, tym razem spoglądając jej w oczy. Nie chciał usprawiedliwiać zabójców, ale każdy kierował się w życiu indywidualnymi wartościami, które nadawały mu sens. Demony nie były wyjątkiem. Ten prosty fakt sprawiał, że każda jednostka wyróżniała się na tle innych. - Dokładnie tak zrobię, skąd wiedziałaś? - spytał na przekór, unosząc lewy kącik ust w delikatnym, wymuszonym uśmiechu. Jak już zdążyła zauważyć był typowym indywidualistą. Do wszystkiego dążył sam, nie oczekiwał pomocy i nie chciał o nią prosić. Mógł podążyć drogą Suiren, która była prosta, łatwa i przyjemna, ale prędzej czy później ktoś upomni się o swoją należność. Złotooki nie miał zamiaru być nikomu dłużnym.
Przyglądał się jej małemu pokazowi bez większych emocji. Parasol jak parasol, ale czy na pewno? Nie dopytywał, gdyż pewnie i tak nie zdradzi mu prawdy.
Uniósł wyżej lewą brew.
- Czego Ty ode mnie oczekujesz? Że uklęknę? - podniósł nieco głos zadając to pytanie. - A może to Ciebie czeka kara za przyniesienie złych wieści? - zakpił sobie z niej, choć nie wykluczał tej opcji. Nie wiedział co łączy ją z Księżycami. Coś sprawiło, że się tutaj pojawiła. Posłuszeństwo? Strach? A może jedno i drugie.
Nie miał powodu by ruszyć wraz z czarnowłosą w kierunku świątyni, ale narastała w nim ciekawość. W końcu nie było możliwym by aż tak bardzo się od siebie różnili. Postanowił to sprawdzić i przytaknął. Ruszył pierwszy dość wolnym krokiem. Pozwolił, by kobieta nadrobiła dystans, a następnie znalazła się obok niego.
- Jest coś za co oddałabyś życie? Coś do czego nie mogliby Cię zmusić? - nawiązał do wcześniejszego tematu jak gdyby nigdy nic. Kątem oka zerknął w jej stronę. Wykonywała rozkazy, ale musiała mieć jakieś wartości. Nie liczył na to, że go zrozumie, ale miał nadzieję, że zauważy absurd w jakim się znaleźli.

Przewrócił oczyma słysząc jej dyplomatyczną odpowiedź. Powoli przestawał wierzyć w to, że złapią jakąkolwiek nić porozumienia. Czemu nie mógł trafić na kogoś podobnego do samego siebie? Kogoś, kto ma własne zdanie. Suiren pewnie uważała, że wybór, z której ręki je danego dnia świadczy o tym, że je ma, choć według ciemnowłosego była w dużym błędzie.
Niespecjalnie też zrobiła na nim wrażenie jej przemiana. Teraz przynajmniej wyglądała jak prawdziwy demon. Choć sam nie posiadał cech, które musiałby ukrywać, niespecjalnie rozumiał zachowanie takich jak czarnowłosa. Wstydziła się tym kim była, czy nie chciała zwracać na siebie zbędnej uwagi? Uznał, że druga opcja jest bardziej prawdopodobna, choć nie był by specjalnie zdziwiony, gdyby ta pierwsza również okazała się prawdą.
- Widzę podążanie własną drogą jest czymś dziwnym dla większości z Was . - odparł bez większego zaangażowania w głosie. - Do tego stopnia, że postanowiłaś zobaczyć to na własne oczy. Schlebiasz mi, Suiren. - w tym momencie wygiął lewy kącik ust w delikatnym uśmiechu. Nie dało się ukryć, że mężczyzna lubił być w centrum zainteresowania. Nie przeszkadzał mu fakt, że owe zainteresowanie wynika z faktu jego "niesubordynacji". Liczył się efekt.
- Oddałaś życie? Chyba zaczęłaś żyć jego pełnią. - skontrował, patrząc przed siebie. Demony nie miały praktycznie żadnych ograniczeń, mogły robić co im się żywnie podoba. Wielu ludzi chciałoby znaleźć się na ich miejscu, a ona zwyczajnie nie doceniała daru jaki otrzymała. Kagai nie należał do osobników, którzy użalali się nad sobą, bądź rozpamiętywali przeszłość. Liczyło się tu i teraz. A teraz, jak już zdążyła zauważyć demonica, on miał się doskonale i nie zamieniłby tego życia na żadne inne.
Z uwagą przyglądał się poczynaniom swojej rozmówczyni, a następnie zatrzymał się w miejscu, przechylając głowę w prawo. Nie potrzebował zbyt wiele czasu na reakcję. Zaśmiał się i najzwyczajniej w świecie ruszył za nią.
- Nie żartuj. - skwitował krótko. Pani Żuraw z pewnością miała niejednego sługę, więc nie potrzebowała kolejnego. Zwłaszcza o takim temperamencie. Po co jej sługa, który nie wykonuje rozkazów? No, bo przecież od samego początku zdawała sobie sprawę, że nie klęknie, prawda?
Słowo fanatyk dobrze opisywało Kagaia. Z tą maleńką różnicą, że poza Muzanem, bardziej interesowała go siła Stwórcy i to jak wiele może dzięki niej osiągnąć.
- Raczej próbuję Cię uświadomić, że życie według własnych zasad jest możliwe. Jestem żywym dowodem. - tym razem to on stanął do niej twarzą i rozpostarł ręce. Przyjrzał się samemu sobie. Cóż, wyglądał na całkiem żywego i nie zapowiadało się, by coś miało naruszyć ten stan. Czy chciał ją zmienić? Raczej nie był w stanie, choć wydawało mu się, że kobieta chowa się pod swego rodzaju maską i nie do końca jest z nim szczera. - Baka~, pierwszy zadałem pytanie! - uniósł nieco ton i zmarszczył brwi. Nie miał zamiaru odpowiadać, dopóki nie zrobi tego Suiren. Ciężki typ.

Jak zdążyła zauważyć kobieta, zaczynało padać. Na szczęście w porę znaleźli się u progu świątyni. Mężczyzna uniósł tylko głowę i swoimi złotymi oczami spojrzał w czarne jak smoła niebo. Kilka kropel deszczu opadło na jego bladą twarz. Jako, że rozmówczyni zrobiła mu nieco miejsca, skorzystał z propozycji i również schronił się pod dachem budynku. Nie przepadał za deszczem.
Zdjął z pleców włócznię, a następnie podszedł do ściany i odwrócił się do niej plecami by zwyczajnie się oprzeć. Broń postawił obok siebie. Sam zaś skrzyżował ręce na klatce piersiowej.
- Może masz rację, ale nie mam zamiaru spędzić wieczności wegetując. Czas pokaże, która z naszych ścieżek okaże się tą "lepszą". - odpowiedział nad wyraz spokojnie, jak gdyby nie w swoim stylu. Nie chciał się z nią droczyć. W przeciwieństwie do niej miał cele i ambicje. Nie były one specjalnie wygórowane. Wszak zostanie jednym z Kizuki i pięcie się w hierarchii swojej rasy nie powinno być dla kogoś takiego jak on specjalnie trudne. Zabawny pozostawał fakt, iż kobieta przybyła tutaj za ich poleceniem i złotooki nie był tą sytuacją specjalnie zadowolony. Po co więc chciał stać się jednym z nich? Chciał coś zmienić, czy zwyczajnie znaleźć się na tyle wysoko by słuchać tylko Muzana?
Może i w jej oczach wyglądał na kogoś, kto karmi się pięknymi kłamstwami, ale on wierzył, że jest w stanie osiągnąć wiele. Każdy miał swój sposób na sukces, a Kagai wybrał ścieżkę, która nie podobała się pobratymcom, bo odbiegała ona od tej obraną przez większość.
Uważnie wsłuchiwał się w jej słowa. Nie potrafił jej rozgryźć. Zdawała się być zmęczona ich rozmową jak również otaczającym ją światem.
- Brzmisz tak, jakbyś została demonem za karę. Nie dostrzegasz możliwości, o których ludzie mogą tylko pomarzyć. - rzucił w jej kierunku i zatrzymał na niej swój przenikliwy wzrok. Przecież mogła wszystko. Nie ograniczał jej czas, ani kruche, ludzkie ciało. W czym więc widziała przeszkodę?
Mężczyzna nie traktował wartości, które reprezentował jako dodatkowych ograniczeń. Zresztą już o tym rozmawiali. Sam przyznał, że jeśli osiągnie swój cel sam zaklaszcze sobie w samotności.
- W takim razie uświadom mnie, Suiren. Jaki mamy cel? - spytał z zaciekawieniem w głosie, czując na sobie jej spojrzenie. Miał tylko nadzieję, że kobieta tym razem udzieli mu konkretnej informacji i przestanie prawić mu morały, które w chwili obecnej nie miały dla niego żadnego znaczenia.

Co sprowadziło Demona w miejsce tak święte jak kapliczka pośrodku wyspy? Widoki zdecydowanie były jednym z nich. Poza tym był typem, który nie osiada gdzieś na stałe. Stale wędruje polując na swój ulubiony typ pożywienia, który nie jest aż tak powszechny jakby ludziom mogłoby się wydawać. W niektórych chwilach były takie momenty, w których powątpiewał w swoją decyzję, której się mimo wszystko trzymał tak bardzo jak tylko był w stanie. Najgorzej było kiedy głód uderzał... Teraz na szczęście pozostawał w miarę zaspokojony. Nie czuł obecnie potrzeby zatopienia zębów w ludzkim ciele tylko po to, by się posilić jak zwierze, którym po części oczywiście był. Ale czy to miało jakieś znaczenie? Wygląd wielu demonów potrafił odbiegać od ludzkiego w mniejszym bądź większym stopniu. W jego przypadku... Odbiegał bardzo mocno. Dlatego też poza kimonem, haori oraz mieczem przy pasie nosił na głowie również Kasę z doczepionymi wstęgami, która niemalże całkowicie maskowała jego wygląd pozostawiając jedynie niewielkie szpary pomiędzy nimi. Oczywiście w samej Kasie też były niewielkie szpary przez które mógł widzieć.
Siedział więc oparty o ścianę kaplicy i wpatrywał się w nocne niebo. Będąc szczerym to od kiedy oddał Majonezową Księżniczkę swojemu klanowi, czuł różnicę. Nawet jeśli on sam wiele nie mówił, to zawsze przyjemnie było posłuchać czyjegoś gadania. No ale szczerze mówiąc oddzielona od niego zdecydowanie miała większe szanse przeżycia. O ile zdała ten pieprzony egzamin. Tak przynajmniej powinna się nauczyć walczyć, a gdyby została przy nim to prędzej czy później jakiś demon by się na nią rzucił albo zabójcy by się jej pozbyli biorąc ją za sługę.
Siedział więc spokojnie i podziwiał gwiazdy i księżyc, które stawały się na niebie coraz to bardziej widoczne. Gardy nie spuszczał, ręka nieustannie była w pobliżu miecza. Na wypadek gdyby jednak zaczaił się na niego jakiś zabójca.

Wizytę w Osace mógł zaliczyć do udanych, odwiedził kilka znanych sobie twarzy i nacieszył się ich towarzystwem. To wszystko by móc w razie czego mieć do kogo się odezwać w razie kłopotów. Lepiej było dmuchać na zimne, a przynajmniej tak to tłumaczył towarzyszącej mu służbie gdy zawsze pytali go o powody tych podróży. Zasługiwali na tym jego zdaniem, zwłaszcza że był od nich zależny podczas dnia. Mogli doprowadzić do jego zguby tyle razy, na całe szczęście byli mu lojalni. Może też bali się konsekwencji, w końcu wszystko co miał zawdzięczał czcigodnej matce. Jeśli bali się jej gniewu to postępowali słusznie.
Przegryzał właśnie mięso, które zdobyli dla niego jego wojownicy, tym razem był to jakiś stary wieśniak który i tak chyba czekał już na śmierć. Można więc powiedzieć, że Teruyuki mu pomógł. Ulżył w cierpieniu i zapewnił szybką śmierć czyniąc mu przy tym honory zostanie posiłkiem dla demona. Czy mógł być jakiś lepszy koniec człowieka niż to? Tokugawa przeciągnął się uśmiechnięty po czym odwrócił głowę w stronę służki zbliżającej się do niego. Miała do niego jakąś sprawę, mógł to wywnioskować po jej minie stąd też przyjął ją z otwartymi ramionami by wysłuchać jej prośby.
Jego podwładna chciała udać się do pobliskiej świątyni by pomodlić się, uznał iż mógł więc uczynić to samo stąd też w jej towarzystwie zbliżył się do kapliczki. Zakładał że jego towarzyszka modlić się będzie do bóstwa opiekującego się tym miejscem, On zaś miał zamiar wielbić tutaj Yame i Łaskawego Stwórcę. Spodziewał się samotnych modlitw jednak w środku już ktoś tu był i to ktoś zbliżony do niego. Wszak naturalnym było, że demon wyczuje innego demona. Pozostawił swoją służkę samą, zaś sam zbliżył się do rosłej istoty.
— Witaj nieznajomy, czy jesteś opiekunem tego miejsca? — Zapytał Teruyuki zdając sobie sprawę iż może naruszył czyjś rejon łowny. W takim wypadku należało przedstawić się gospodarzowi — Mam nadzieje iż w niczym Ci nie zawadzam, chcę tu jedynie oddać cześć swym bogom

Z jego szczęściem powinien dziękować niebiosom za to, że natrafił na innego demona, a nie zabójcę ich gatunku. Siły po zapachu określić co prawda dobrze nie potrafił, jednak spora ostrożność nie jest niczym złym w kontaktach z innymi. Nieważne czy to z demonem, czy z człowiekiem. Wgapiał się w gwiazdy i księżyc tak jakby jutrzejsza noc miała nie nastać. W rozmyślaniach praktycznie wręcz utonął, a wyłowiły go zbliżające się kroki. Nie przejąłby się w większym stopniu gdyby to byli jedynie ludzie, ale nie... Razem z ludźmi podróżował demon. Miał podejrzenie, drobne i ulotne, ale na razie odłożył je w czasie. Faktem było to, że wśród demonów znajomych tak naprawdę nie posiadał, więc może wypadało to zmienić? Od czegoś przecież trzeba było zacząć.
-Nie, jedynie urządziłem sobie tu krótki postój. - Powstał, gdyż uznał, że niegrzecznie jest mówić do kogoś siedząc na podłodze. Nad królewskim kurczaczkiem górował dobre pół metra. - Wasza obecność mi nie wadzi. Szczerze mówiąc minęło sporo czasu od kiedy miałem okazję zamienić z kimś słowo. - Przynajmniej nie takiego, które nie zawierałyby gróźb rzucanych w stronę wilka, jakie często słyszał i od swojego pożywienia, jak i od zabójców demonów.
Wzrok skryty pod kasą i wstęgami powoli spłynął na modlącą się kobietę. Chwilę potem powrócił nim do Teruyukiego. Wybacz nakrycie głowy, ale szczerze mówiąc wolałbym nie siać niepotrzebnej paniki. - Powiedział tym razem widocznie przekrzywiając głowę w kierunku modlącej się kobiety. Zastanawiał się czy była świadoma prawdziwej natury swojego towarzysza podróży. Widział już ludzi, którzy służyli demonom, jednak nie zawsze Ci byli tego świadomi. - Można zapytać dokąd zmierzacie?

Więc jednak nie trafił na czyjeś terytorium, co uznał za dobry znak. Oznaczało to bowiem, że nie mają co kłócić się o mięso.  Nie będzie musiał wdawać się w żadne walki, no chyba że właściciel tego terenu dopiero się pojawi ale wtedy Teruyuki po prostu schowa się za olbrzymim demonem i pozwoli mu działać. Ktoś takich rozmiarów w końcu musiał dobrze walczyć, z pewnością nie mógł mieć przecież łatwego życie gdy to łowcy cały czas chodzili po świecie mordując ich gatunek. Tokugawa uważał ich trud za zbyteczny, w końcu demony były czymś lepszym niż ludzie więc naturalnym było to w końcu łowcy odniosą klęskę.
— Hah, ja na to narzekać nie mogę. Zawsze ktoś mi towarzyszy, więc brak rozmów i zabaw mi nie dolega. Mogę więc uznać się za szczęściarza — Powiedział białowłosy po czym przyjrzał się uważniej swemu rozmówcy i ukłonił się lekko — Wybacz jednak nietakt, nie przedstawiłem się. Tokugawa Teruyuki, obecny Pan Zamku Kameyama — Wyjawił swą tożsamość mężczyzna o fioletowych oczach.
Zaśmiał się cicho słysząc słowa nieznajomego na temat niestraszenia ludzi, tego się nie spodziewał po demonie. Z drugiej strony Kin też nie wyglądał jakby chciał być postrachem ludzkości, więc może był to ten sam przypadek. Być może było co raz mniej dzikich bestii w ich szeregach.
— Nie martw się tym, ludzie którzy ze mną podróżują przywykli do widoki krwi i ciał. Niczym ich nie zaskoczysz — Odparł Teruyuki machając dłonią jakby chciał odgonić ten nieistniejący problem — Zmierzam zaś do mego domostwa by nieco odpocząć po podróżach

Ta ulga była szczerze mówiąc obustronna. Może i rozmiarami był całkiem spory, ale na żadne walki nie miał większej ochoty. Zwłaszcza z innym demonem, gdzie mogłoby to się przeciągać w nieskończoność. No, prawie. Wystarczy że wstałoby słońce i jednego z nich spopieliło. Albo może i dwóch... Ciężko stwierdzić coś takiego, gdy o drugiej osobie nie wie się praktycznie nic. Jednak dalsze rozmyślanie o tym nie miało obecnie sensu. W końcu wszystko wskazywało na to że nie będą się bić po mordach.
Słuchał słów drugiego demona, a na jego buźce pojawił się mały uśmieszek, którego oczywiście nie było widać przez jego nakrycie głowy. - Demon, towarzystwo i pan na zamku? Rzeczywiście szczęście Ci dopisało. - Na ukłon odpowiedział delikatnym ukłonem. Na szczęście razem ze wspomnieniami z jego głowy nie uleciała wiedza o manierach. - Możesz mnie nazywać Ookami. - W tym wypadku zdecydowanie wolał uniknąć podawania swoich dawnych personaliów, którymi przedstawiał się głównie ludziom i zabójcom. Między innymi dlatego że drugi demon jako szlachta mógł okazać się obyty w rodach szlacheckich i samurajskich, a jeśli chodziło o demony to wolał uniknąć zarówno powiązań, jak i ujawniania swojej sztuki krwi. Mocno kontrowersyjnej po obydwu stronach barykady. I Zabójczej, i Demonicznej. - Nie często można znaleźć ludzi, których takie rzeczy nie ruszają. - Musieli albo mieć powód, albo wybór. Sługa lub obiad. - Wolno mi spytać jakie to miejsca odwiedziłeś podczas podróży? - Sam z natury był wędrowcem, więc temat ten go interesował.

Teruyuki uśmiechnął się do nowopoznanego demona i cofnął się krok w tył by spojrzeć w gwieździste niebo. Wzrok demona zatrzymał się na księżycu, do którego to wyciągnął dłoń. Zupełnie jakby chciał go pochwycić i zabrać do serca — Tak, dopisało. Bo jak inaczej można by określić, że ja złamane narzędzie natrafiłem na czcigodną dobrodziejkę. Cudowną kobietę, która wzięła mnie pod swe skrzydła i naprawiła to co ludzie zniszczyli — Odparł Teruyuki po czym spojrzał na swojego towarzysza przyglądając mu się. Ookami dość ciekawe imię o dwóch znaczeniach, wielki duch lub wilk. Mężczyzna przed nim był z całą pewnością wielki, a i demony można było określić duchami — Miło mi więc Cię poznać Ookami, sam wybrałeś sobie to imię czy też zostało ci ono nadane? — Zapytał zainteresowany tym białowłosy, chcąc nijako rozwiązać zagadkę jakim było znaczenie tego imienia w przypadku stojącego przed nim olbrzyma.
Słowa Ookamiego sprawiły iż zwrócił znów swe spojrzenie na towarzyszącą mu służkę, przyzwyczaił się do tego że jego poddani są dostosowani do warunków panujących na jego dworze. Więc dla niego było to normalne, prawda jednak była zupełnie inna, musieli to zrobić by mieć lepiej w życiu. Dbał przecież o nich i ich dobrobyt, w zamian prosząc jedynie o zrozumienie i posiłki. Przeznaczona im była służba, co za różnica czy służą ludziom czy demonom. Finalnie służba pozostanie zawsze pracą na rzecz Pana. Sam przecież też służył w podobny sposób swej matce i wielkiemu stwórcy — Musieli się dostosować, w ten sposób żyje im się lepiej. Nie jestem w końcu okrutnym tyranem, a łaskawym panem  — Odparł Teruyuki po czym rozejrzał się wokół, chcąc upewnić się iż nic się nie zmieniło — Jakiś czas temu byłem niedaleko Edo, pare dni wcześniej odwiedzałem starych znajomych w Osace. Ciebie zaś skąd przywiało Ookami? — Rzekł Tokugawa zadając też własne pytanie.

Rzeczywiście. Chyba inaczej nie da się tego określić. - Zastanawiał się kim była owa dobrodziejka o której mówił jego nowy znajomy, ale idąc rzuconym mu tropem mógł strzelać że była naprawdę wysoko postawionym demonem, a może nawet i Kizuki. Tych ostatnich zdecydowanie wolał unikać za wszelką cenę. Jakby tego nie ująć naprawdę wolał unikać bycia na widoku. - Mogę spytać kim jest owa dobrodziejka? - Spytał się uprzejmie licząć że Teru szepnie o niej jeszcze jakieś słówko lub dwa. Odpowiednie mu wystarczą i jeśli podejrzenia się potwierdzą, będzie to znaczyło że będzie musiał znacznie bardziej uważać na to co mówi przy nowopoznanym demonie. W relacjach z demonami było też jak w więzieniu. Trzeba było wiedzieć kto kogo zna i kto z kim ma kosę.
Mimo że kwestia jego imienia nie była dla niego szczególnie ważna gdy chodziło o same znaczenie, tak gdy chodziło o wyjawianie go trzymał się prostym schematem. Demonom przedstawiał się pod jednym imieniem, ludziom pod innym. I to tylko na wypadek potencjalnych plotek by zmniejszyć ryzyko powiązania. - Szczerze mówiąc sam je wybrałem. Nie żebym miał wybór. Sam z resztą wiesz jak to jest ze wspomnieniami w dniu narodzin. - Taka odpowiedź powinna się wydać w miarę logiczna. W końcu nie każdy miał osobę która by wyjawiła demonowi jego prawdziwe personalia bądź nie posiadał przy sobie dziennika który wszystko by posiadał spisane. - Całkiem spory kawałek drogi. Od Edo do Osaki. Z ciekawości spytam. Podróżowałeś też za dnia? W lektyce chociażby? - Sam się zastanawiał nad sposobem podróżowania w dzień. Chociażby z użyciem wielkiego drewnianego parasola. W końcu lepszy taki pomysł niż żaden, prawda? - Mnie? Z nikąd szczerze mówiąc. Włóczę się po kraju w tę i we w tę. Chociaż ostatnimi czasy sporo czasu spędzam właśnie w okolicach Osaki. Nieco Ciężej tu o zabójców. - Chociaż i na nich zdarzyło mu się ostatnio trafić. Wychodził z tych spotkań żywy. Tak samo z resztą jak zabójcy, ale o tym wolał już nie wspominać. Tak jak można jeszcze wytłumaczyć nie zabijanie ludzi jak leci, tak odpuszczanie zabójcom jeśli ma się ich okazję zabić, już znacznie ciężej. Zwłaszcza że Stwórca ma uszy wszędzie i dosyć kiepsko znosi niesubordynację. Co też ostatnio im zademonstrował... - Przepraszam, słyszałeś może o tym co się stało w Oguni?Dotarło do mnie kilka plotek, jednak żadne z nich solidne wieści.

Zawsze czuł szczęście i dumę gdy tylko mógł opowiedzieć komuś o swej matce, kobiecie która to zajmowała szczególne miejsce w jego martwym sercu. Na jego twarzy pojawił się uśmiech, a on sam wymusił na sobie by z jego oczy popłynęły łzy — Oczywiście, że możesz o to spytać, choć każdy z nas powinien znać jej imię — Zaczął Teruyuki odwracają się tyłem do Ookamiego i rozkładając ręce na boki — To najpiękniejsza z wybrańców Stwórcy, łagodna Pani która to swym blaskiem przyćmiewa wszystkie gwiazdy. W końcu czego innego spodziewać się można po tej która stoi na szczycie, będąc jedynie pod wielmożnym Tadao i samym bogiem — Kontynuował Tokugawa odwracając lekko głowę w stronę rosłego demona — Ma matka to czcigodna Yama, jedna z najwspanialszych kobiet jakie to udało mi się spotkać — Wyjawił imię swej dobrodziejki mówiąc to tak jakby rzeczywiście wzywał boską istotę.
Pamiętał doskonale uczucia towarzyszące mu gdy tylko to otworzył oczy po swej przemianie. Czuł się wtedy zagubiony, być może nawet lekko przestraszony tym iż nie rozumiał co się działo wokół niego. Przede wszystkim wtedy poczuł pustkę w sobie, wszak stracił swe jestestwo. Na całe szczeście trwało to tylko chwilę gdyż wokół niego były osoby, które z czułością zajęły się nim i sprawiły iż stał się znów Tokugawą Teruyukim w swej najlepszej wersji — Rozumiem to, ja miałem to szczęście iż pozwolono mi być tym kim byłem przed przemianą — Powiedział z dumą Teruyuki, wiedząc iż doznał tej łaski tylko dlatego że służył Yamie gdy jeszcze był ślepym dzieckiem.
Skinął głową potwierdzając słowa Ookamiego, podróżował za dnia by przyśpieszyć całą podróż, przy okazji manewr ten sprawiał iż był bezpieczniejszy. Kto bowiem posądziłby demona o podróżowanie za dnia? Było to dla niego wygodne rozwiązanie choć nie było pozbawione wad, jeden atak choćby bandytów za dnia mógłby skończyć się dla niego tragicznie — Tak, jest to szybka i wygodna metoda transportu choć też ryzykowna. Kto jednak nie ryzykuje ten nie zyskuje czyż nie przyjacielu? — Odparł białowłosy po czym skupił się na słowach swego rozmówcy, podróżowanie pewnie miało swoje plusy choć ciągła wędrówka musiała być z pewnością męcząca. Był więc ciekaw jak mężczyzna sobie z tym radził — A nie jest to nużące? Ciągła tułaczka po świecie, nie chciałbyś mieć miejsca które mógłbyś nazwać domem? W końcu finalnie nawet tu ciężko o pełne bezpieczeństwo, zabójcy tak jak i my są niemal wszędzie — Podzielił sie swą opinią Teruyuki badając swego rozmówce, miał bowiem pewną propozycję dla niego. Wpierw musiał tylko sprawdzić jego poglądy na niektóre sprawy.
Zadrżał gdy tylko wspomniane zostało Oguni, wydarzenia które miały tam miejsce wstrząsnęły nim. W końcu nie wiedział czy był to koniec czystek czy dopiero ich początek. Jednego był pewien, okazano mu łaskę i nie mógł teraz zawieść — Nasz Pan pokazał nam swój gniew, dopadł tych którzy zapomnieli o tym iż powstaliśmy po to by mu służyć — Powiedział z powagą Teruyuki ważąc dokładnie każde słowo — Myślę iż tym sposobem chciał zapowiedzieć zmiany jakie nadejdą, Ci którzy przeżyli dostali szansę na to by naprawić swe błędy. Dlatego wielbmy naszego stwórcę skoro okazał nam łaskę póki możemy — Przedstawił swój pogląd na te sprawę członek rodu Tokugawa uważnie wpatrując się w drugiego demona i oczekując jego reakcji.

Faktem było to, że Teru zareklamował swoją panią - Kizuki - bardzo profesjonalnie i z oddaniem tak wielkim, że nie zdziwiłoby go gdyby okazało się że przybył do tego miejsca modlić się właśnie do niej. Nie mniej sprawiło to że z tyłu jego głowy zaczęła powiewać czerwona flaga. Miał teraz zdecydowaną pewność że powinien być absolutnie ostrożny i zwracać uwagę na to co mówi. Zwłaszcza że Tokugawa zdawał się sprawiać wrażenie jakby był z drugą całkiem blisko. Skąd jego delikatna niechęć? Im bliżej góry, tym bardziej rzucało się w oczy. Tym bardziej istniała szansa że pozostanie się na widoku, a on jakby na to nie spojrzeć lubił swoją anonimowość. A dzięki niej szansa na to że zabójcy wyruszą z chęcią skasowania konkretnie jego osoby. Podróżował samotnie, więc starcie z więcej niż jednym zabójcą stanowiło dla niego pewną śmierć. Zwłaszcza że nie miał wiele możliwości do trzymania ich na dystans. - Nie każdy miał zaszczyt i okazję chociażby zobaczyć ją na oczy. - W jego przypadku było to oczywiście świadome unikanie. Poza anonimowością  nadal pozostawała kwestia tego że nie należał do szczególnie silnych demonów. W oczach silniejszych pozostawał więc robalem, a poniżanie go nie sprawiałoby im najmniejszej trudności. A dumę miał pod niektórymi względami wrażliwą.
"Kto nie ryzykuje, ten nie zyskuje" Na te słowa uśmiech sam wpełzł na wilczy pysk. W ryzykowaniu nie ma nic złego. Najważniejsze to wiedzieć kiery się go podjąć, a kiedy zrezygnować. - Tak to było właśnie z hazardem w każdej postaci. W końcu jednak temat spełzł na podróże wilka. Padło też pytanie o dom. Przypomniały mu się czasy gdy był zamknięty na cztery spusty w budowli i przez wiele lat pojono go krwią, by nie oszalał z głodu. Do tego codzienne rozmowy z dziewczyną przez zamknięte drzwi. Czy mógł nazwać tamto miejsce domem? - Prawda, chociaż mając stałe leże zdecydowanie łatwiej Cię zlokalizować oraz zaplanować atak... Życie w drodze nie jest też aż tak złe. Nasz kraj jest wypełniony wieloma wspaniałymi miejscami. - Ponownie jednak uderzyła go nostalgia. - Kiedyś jednak osiadłem w jednym miejscu na nieco dłużej. Nie było aż tak źle. Dobrze było mieć dom. - Nawet jeśli z niego uciekł. W sumie to mógłby... Wrócić. I dać się znowu zamknąć na kolejne bogowie wiedzą ile lat. Jednak bardziej kochał biegać bez smyczy, niż być zamkniętym w klatce.

Odnośnie Oguni usłyszał niemalże identyczne rzeczy, co od innych spotkanych przypadkiem demonów. - Czyli jednak to prawda... - Nie rozpaczał. Szczerze mówiąc odwiedził to miejsce jedynie parę razy. I ani razu mając pięciooką przy sobie. - Nigdy mnie nie ciągnęło do tej osady. Miejsce gdzie demony mogą żyć bez obawy przed słońcem i zabójcami brzmiało dla mnie zbyt... pięknie. - A wiadomo że jeśli coś było zbyt cudowne, to albo miało mroczną stronę albo nie mogło być prawdziwe. Szczerze to łyknąłby krwi do tej rozmowy, ale potrafił się pohamować. - Oby były to zmiany na lepsze. - Gdyby ich stwórca chciał, mógłby unicestwić każdego demona z osobna. Spalenie Oguni było więc niczym innym niż symbolem.

Pokiwał twierdząco głową na znak iż zgadza się ze słowami Ookamiego, prawdą wszak było że ujrzenie Kizukich było rzadkością. Trzeba było przyciągnąć ich uwagę lub poczekać na to aż ich król znów zgromadzi wszystkie swe sługi jak to ponoć miało miejsce w Ogunie niemal rok temu. On jednak miał to przewagę iż służył jednej z nich dlatego nie musiał obawiać się jej gniewu czy też nieprzyjemności ze strony innych księżycy. Zwłaszcza, że przecież zawsze był gotów spełnić każdy rozkaz swej matki.
— Owszem, w końcu blask Kizukich czasem pali bardziej niż światło dnia — Odparł Teruyuki, w końcu nie od dziś wiadomo że gniew wybrańców Stwórcy mógł być niezwykle straszliwy, nie tak jak gniew ich Boga lecz wciąż dla takich kruchych istot jak On czy Ookami mogło to być śmiertelne. W końcu byli niczym więcej niż pyłem podległym wyższym siłom, pyłem który czasem zmieniał się w broń gdy to było wymagane.
Czy życie w drodze było bezpieczniejsze od posiadania miejsca, które nazwać można było domem? W jego opinii nie było tak, ściany potrafiły zapewnić poczucie bezpieczeństwa zaś na trakcie z każdej strony nadejść mogło zagrożenie. W ostatecznym jednak rozrachunku wszystko opierało się o spryt, jeśli potrafiło się ukrywać to czy w leżu czy na trakcie można było schronić się przed zabójcami, ukryć swą obecność przed nimi by móc żerować przez następne dziesiątki lat — Tu muszę się nie zgodzić Ookami, podróżując i zostawiając za sobą szlak ofiar i tak ściągniesz na siebie ich uwagę. Nie będzie nocy gdzie będziesz mógł poczuć się bezpiecznie, bez obawy że Cię wytropili — Zaczął mały wywód Teruyuki odwracając się w stronę towarzyszącej mu kobiety i zapraszając ją do siebie ruchem dłoni — Mając siedzibę możesz ją ufortyfikować, przygotować pułapki by móc zabezpieczyć się przed atakiem wroga. Możesz otoczyć się ochroną by ci powstrzymali napastników. Nie musisz martwić się o To czy coś czai się za rogiem — Kontynuował Tokugawa spoglądając na służkę, która to stanęła przed nim, odgarnął włosy z jej twarzy i uśmiechnął się do niej.
Służąca jakby wiedząc czego to jej pan oczekuje od niej, podwinęła rękaw i przystawiła lewe przedramię do ust Teruyukiego. Fioletowooki demon wbił wtedy wykonał pazurem nacięcie na jej skórze, niezbyt głębokie.  Tylko tyle by pojawiła się krew, którą zaraz to wypił — Wybacz, zaschło mi nieco w gardle. Może też chcesz się napić — Zwrócił się tym razem w stronę rosłego demona obserwując jego reakcje — Tylko nie wypij wszystkie, przywiązałem się do swej służby — Dodał po chwili arystokrata puszczając kobietę, która to stanęła z boku gotowa by ofiarować swoją krew wilkowi.

Nie wiedział cóż takiego złego było w myśleniu że istnieje bezpieczne schronienie dla demonów, gdzie to nie mogły dosięgnąć ich promienie słońca czy też ostrza zabójców. Dla niego takie miejsce byłoby bardzo dobrym miejscem choćby do wylizania ran, jednakże tak jak Ookami stronił od Oguni choć z innych powodów. Dla Teruykiego Oguni było po prostu brzydkie, nie cierpiał tamtego krajobrazu. Wolał żyć w pałacach czy też zamkach niż w takim odludnym miejscu — Cóż, przekonamy się pewnie już niebawem. Dla mnie zniszczenie Oguni to dobry omen, demony które straciły tam dom będą szukać nowego leża. Ja zaś jestem skłonny udzielić im schronienia o ile dostosują się do mych zasad. W końcu cóż ze mnie byłby za Pan gdybym nie miał wasali czyż nie? — Odpowiedział Teruyuki patrząc w nocne niebo z szerokim uśmiechem.

Jego wizja spotkania z Kizuki nie należała do przyjemnych, ponieważ gdyby jakiś go znał to albo uznałby go za robala, albo przygadał że nie zachowuje się tak jak powinien demon. Możliwe nawet że to i to. A chwilę po tym pewno zostałby zmaltretowany i wyrzucony na słońce. Tak, nie ma to jak pozytywne podejście do życia. Przynajmniej tak zakładał. W końcu żadnego z księżycy nie znał osobiście, ale skoro są tak wysoko, to znaczy że raczej nie są zbyt przyjemnymi osobami. Oczywiście nie mówił tego na głos, bo mógłby narazić się na poważne nieprzyjemności. Wysłuchał słów Terukiego i może z niektórymi by się zgodził, ale miał kilka swoich kontargumentów. - Prawda. Trafne spostrzeżenie, ale... Działoby się tak w wypadku gdybym zostawiał za sobą szlak ofiar o których byłoby głośno. Bo widzisz tak się składa że mam konkretne upodobania w ludziach. Absolutny margines społeczny którego braku nikt nie zauważy, a nawet i odetchnie z ulgą. Wszystko sprowadza się do psychologii. Zwłaszcza że nie musiała być to robota demona. - Specjalnie ujął to w ten a nie inny sposób. Sam margines społeczny jest o wiele szerszym pojęciem niż przestępcy i zwyrole.-  Jeśli nie mam ich pod ręką, zadowalam się krwią. Zdziwiłbyś się ile niektórzy ludzie zrobią dla kilku monet odebranym uprzednio posiłkowi. - Mimo wszystko szybko to chwilę potem podsumował - W ten sposób trafiłem na zabójców tylko parę razy. Głównie przez przypadek. - Mimo wszystko mocno się zastanawiał nad tym co powiedział Tokugawa. Lokacja na stałe, mordki z którymi można było się pośmiać... Problemem było tylko zostanie w jednym miejscu, ale na siłę coś może by wymyślił. Rezydencja na kółkach? Nie... nie miałoby to prawa bytu. - Chociaż muszę przyznać że wizja posiadania swojego miejsca i osób którym można by względnie zaufać kusi okropnie. - Obserwował przez moment jak Kurczaczek pije z ręki swojej służki. Nie przeszkadzały mu relacje demonio-ludzkie. W końcu każdy z nich był kiedyś człowiekiem. Sam w końcu opiekował się pewną dziewczyną przez dosyć długi czas. Od rozmyślał oderwał się w momencie w którym zaoferowano napitek również mu. Początkowo nieco się speszył. - Hm? A, tak... Nie wypada mi odmówić po tak uprzejmym pytaniu. Pani wybaczy... - Naprawdę miła do była odmiana spotkać demona który był zdolny do wymiany zdań innej niż "Ej kurwa!" "Co kurwa?" "Nic Kurwa!". Tak, spotkał takich dwóch. To kogo ich stwórca czasem przemieniał było pożałowania godne. Zupełnie jakby przemieniał losowe osoby minione na ulicy. Delikatnie ujął przedramię kobiety swoimi wielkimi dłońmi i włożył pod swoją zakrytą kasę lekko przysysając się do zadrapania. Wziął jedynie kilka delikatnych łyków by nawilżyć gardło. Ataku się nie spodziewał. Najwyżej zdjęcia nakrycia głowy. -Dziękuję. - Powiedział do kobiety wypuszczając jej kończynę z dłoni. Ledwo co smyrnął. Nie miał przecież zamiaru osuszać młodej bogu winnej dziewczyny. Może i służyła demonowi, ale... Niektórzy panowie są tak samo podli. Teru aż tak zły za to się nie wydawał. A z drugiej strony doskonale wiedział jak bardzo dwulicowa potrafiła być szlachta. - Będą Ci winni przysługę. A w przypadku tych honorowych demonów szanujących dane słowo, to naprawdę cenne. - Jednak po chwili się nad czymś zastanowił Nie obawiasz się jednak ze któryś z tych demonów może zechcieć Cię oszukać?

Z całą pewnością mógł uznać gusta smakowe Ookamiego za ciekawe, w końcu czy taki margines społeczny nie był brudny? Czy nie psuło to smaku? Zastanawiała go też skąd ta decyzja, z jakich powodów postanowił się ograniczać tylko do tego. Chodziło wyłączne o bezpieczeństwo czy może coś więcej? W końcu, można było polować na wszystkich i robić to dyskretnie by nie przyciągać uwagi. Nie trzeba było się ograniczać do jednej grupy społecznej, zwłaszcza że w końcu ktoś połączy znikanie szumowin z jednego regionu z obecnością demona. Nie mniej skoro miał tutaj stróża prawa, to dlaczego nie miałby na tym skorzystać.
— To fascynujące Ookami-San, społeczeństwo musi być Ci niezwykle wdzięczne z tego powodu — Przyklasnął mu Teruyuki po czym zasłonił dolną cześć twarzy wachlarzem —Powiedz mi Ookami-San nie chciałbyś przysłużyć się przy okazji i mi? Staram się co jakiś czas odwiedzać dwór cesarski, mam tam sporo bliskich memu ciału przyjaciółek i przyjaciół — Zaczął Tokugawa po czym opuścił wachlarz ukazując swój uśmiech — Nie chciałbyś pozbyć się paru szumowin w naszym imieniu? W ten sposób gwarantuje, że nie zabraknie Ci posiłku — Zaproponował białowłosy demon całkiem korzystny w jego opinii układ, w końcu każdy na tym zyskiwał a nikt nie tracił. No poza wrogami demona i jego kochanek i kochanków. Tego jednak Wilk już nie musiał wiedzieć by działać, im mniej wiedział tym lepiej mu się żyło.
Krew była dla demonów smaczna lecz nie wystarczała by rosnąć w siłę, dlatego też nie rozumiał fenomenu jej picia gdy można było wziąć całe ciało. Z drugiej strony ich sytuacja była diametralnie inna, On służył Yamie, która otaczała go swą opieką i względami. Olbrzym był zaś samotnym wilkiem, skazanym by robić takie rzeczy by przetrwać. Taki właśnie był jednak los demonów, w gruncie rzeczy wielu z nich było indywidualnymi jednostkami. Często niezdolnymi do współpracy.
Jego uśmiech poszerzył się widząc jak powoli Ookami ulegał jego kuszeniu, kto wie być może będzie miał w swym domostwie własnego psa obronnego. Coś takiego byłoby mu niezwykle przydatne, wszak nie był wielkim fanem fizycznych rozwiązań. Wolał działać z dystansu i bez brudzenia sobie rąk, tak jak to arystokracja miała w zwyczaju od pokoleń — Czemu więc sobie jej odmawiać Ookami-San, nawet jeśli nie chcesz zostawać gdzieś na stałe. To dobrze jest mieć gdzie wracać po podróży by choć na moment zapomnieć o problemach zewnętrznego świata. Kameyama może być takim miejscem dla Ciebie, przyjacielu — Wystosował kolejną propozycję, jego zdaniem bardziej pasującą do charakteru tułacza jakim to był futrzasty demon.
Z spokojem przyglądał się jak Ookami żywi krwią jego służki po czym gestem dłoni odesłał ją by wróciła do reszty eskorty, pomodliła się i spełniła swe zadanie więc nie była im już to potrzebna. Kobieta znała swoje miejsce i bez wahania opuściła chram.  Sam Teruyuki chwilę milczał myśląc nad słowami Ookamiego, przecież odpowiedź była oczywista. Nie wiedział nawet czy ma na to odpowiadać. Dlatego też zaśmiał się cicho po czym spojrzał na Ookamiego z politowaniem —Obawiałbym się gdyby, któryś nie spróbował. Do tego czasu będę gotowy by pozbyć się takich niewdzięczników. Czy to osobiście czy też z pomocą szlachetnych wojowników

Szczerze to nie mam pojęcia czy jest czy nie. Nie wchodzę z nimi często w interakcję. - Poza tym plaga w tym kraju jest zbyt wielka żeby zabicie jednego czy nawet kilku bandziorów. Jednak logika była prosta. Mniej bandytów, oznaczało nieco lepszą jakość życia dla ludz. To zaś sprawiało że mogło być ich więcej i byli mniej czujni. A to z kolei oznaczało więcej jedzenia dla demonów. Był to rodzaj domina w które grał od dłuższego czasu. Słowa Teru ściągnęły jego uwagę, jendak jednocześnie uruchomiły serię alarmów w wilczej głowe. Miał nie najlepsze przeczucie, które podpowiadało mu że Tokugawa będzie chciał go po prostu wykorszytać. W końcu mimo wszystko wywodził się ze szlachty, a to mówiło samo za siebie. Demon czy nie, nie ufaj w pełni szlachciuchowi. Gierki dworskie i noże plecy były dla nich codziennością. Jednak mimo wszystko postanowił go wysłuchać. - Co to za szumowiny? Konkretnie jeśli można - W sumie nie ważne co powie. Sam zrobi rozeznanie jeśli będzie się nad tym zastanawiać chociaż moment. Wtedy jednak będzie w stanie zestawić ze sobą informacje i dowiedzieć się na ile demon będzie z nim szczery. - Mam w sumie dwa miejsca w których zatrzymuję się od czasu do czasu, jednak nie na długo. Nie chcę żadnemu z gospodarzy sprawiać zbyt dużych problemów. - Pani Żuraw w końcu już ugościła go w swoich progach, a w razie potrzeby zimą mógł wrócić do rodowego domu do swojego więzienia na kilka dni. Zimą, kiedy rosnąca tam wisteria nie kwitła. -Wezmę twoją propozycję pod uwagę, jednak niczego nie obiecuję. Poza tym... Jak na tym skorzystasz? - Takie propozycje demona do demona nie padały bez powodu.
Wychwycił spojrzenie kurczaczka, które sprawiło że jedynie westchnął. - Nie przejmowałbym się słabiakami. Miałem jednak na myśli dużo silniejsze od ciebie demony, bądź jeszcze gorzej... Te podstępne zdolne do wbicia ci przysłowiowego noża w plecy. - W końcu byli demonami. Dźgać mogli się dla zabawy. A wbrew pozorom demon mógł zabić demona. Najczęściej wyrzucając go na słońce.

Ucieszyło go pytanie od Ookamiego, pytanie bowiem oznaczało ciekawość. Zaciekawiony zaś sprawą demon będzie łatwiejszy do przekonania, przynajmniej tak wierzył Teruyuki. W końcu sztuka manipulacji nie była trudna, zwłaszcza w stosunku do prostych osób. Bowiem kto normalny odmawia nagrodzie, kiedy to zadanie jest takie proste do wykonania. Co prawda, to zazwyczaj działało jedynie na prosty lud, samurajów należało ugryźć nieco inaczej. Uderzyć w ich honor i poczucie obowiązku. Trzeba było sprawić by zaplątali się w więzach jakie to można było im narzucić przysięgami i wizjami chwały. W teorii najcięższej było zmanipulować jego otoczenie  w postaci innych wysoko urodzonych. Takie osoby bowiem znały się na takich sztuczkach, żeby ich podejść trzeba było bardziej się natrudzić i przede wszystkim odpowiedzieć na ich pytania: "Jak ja na tym skorzystam i jakie jest ryzyko?" Balansowanie pomiędzy tym by korzyści były dla obu stron osiągalne bez większego ryzyka było trudne ale możliwe. Teraz więc Tokugawa taksował wzrokiem olbrzyma by dopasować go do, któreś z kategorii. Musiał bowiem wiedzieć jak zadziałać.
— Czasem są to Ci, którzy z tych czy innych powodów zostali pozbawieni swych tytułów lub wyrzucono ich z dworu. Niezbyt im się to zazwyczaj podoba i pragną zniszczyć porządek swoją zemstą — Zaczął Teruyuki siląc się jak tylko mógł by nie powiedzieć iż chodziło o wrogów politycznych, jego własnych, jak i tych będących wrogami jego przyjaciół —A czasem to najemnicy i bandyci, którym ktoś zapłacił by zaszkodzić nam wszystkim — Rzekł Teruyuki po raz kolejny ukrywając prawdę, w końcu ci najemnicy czy też banici często pracowali dla nich. Ich jedynym przewinieniem było to, że wiedzieli za dużo i trzeba było uciszyć ich na zawsze. Tak dla bezpieczeństwa. Ponownie Tokugawa zasłonił dolną część twarzy wachlarzem by ukryć swój uśmiech — To naprawdę korzystna oferta, nie ma w niej żadnych pułapek Ookami-San, wszak płynie prosto z mego serca
Teruyuki odwrócił się plecami do futrzastego demona i wykonał parę kroków w przód. Kolejne pytania Ookamiego utwierdzały go w przekonaniu iż jest blisko przekonania go do zostania obrońcą Kameyamy. Odwrócił głowę w stronę demona i wskazał mu ruchem dłoni by zbliżył się nieco gdy to Tokugawa powoli wracał do swej eskorty — Ja? Zyskam bezpieczeństwo, sama twojej obecność sprawi że niektórzy zastanowią się dwa razy nim zechce zadrzeć z Kameyamą i mieszkającymi tam ludźmi i demonami — Rzekł Tokugawa po czym odwrócił się nagle w stronę Ookamiego —Nie oszukujmy się Ookami ale czy wyglądam Ci na wojownika? Ty jednakże wyglądasz na takiego, sam twój widok sporo zmieni. Kto wie być może nawet czegoś się od Ciebie nauczę
— Te silniejsze lub podstępne. Niewiele mogę przeciwko nim zrobić Ookami, mogę jedynie sprawić by atak na mnie był dla nich nieopłacalny i tragiczny w skutkach — Odparł Teruyuki zdradzając przy okazji powód dla którego chciał gromadzić demony w Kameyamie, miały być jego pierwszą linią obronny. Tak jak jego czcigodna matka miała być ostatnią. Zaraz to Teryuki zbliżył się bardzo blisko do Ookamiego, tak by stanąć tuż przed nim dotknąć dłonią jego futra — Powiedz mi wilku, czy futro zapewnia ci ciepło? — Zapytał zainteresowany szczerze tym arystokrata. Wszak sam cierpiał na tą paskudną przypadłość sprawiającą iż obce było mu ciepło. Znał tylko chłód.

Ookami z zasady działał prosto. Ofiarami stawały się osoby szkodzące społeczeństwu poprzez silne łamanie prawa. Plądrując, kradnąc, mordując dla przykładu. Ich z nielicznymi wyjątkami eliminował, kiedy tylko miał pewność. Kiedy miał za to nad kimś poważne wątpliwości, to  zbadaniu osoby poświęcał nieco więcej czasu. To przekłada się zaś na to że nie je aż tak często jak większość jego demonicznych pobratymców. No chyba że natrafi na obozowisko bandytów . Wtedy nieco ich nadgania za pomocą porządnej uczty, bądź długotrwałego żerowania. - Mhm. W ich przypadku mogli zostać ukarani za podłe przewinienie, ale równie dobrze wrobieni bądź uciszeni ponieważ wiedzieli za dużo. - Co i jak już sam się w tym zorientuje i da z siebie wiele by wydobyć z nich każde zdanie. Bandyci i banici za to raczej nie będą stanowić aż takiego problemu. Większość z nich zrobi wszystko dla pieniędzy, przez co sieją ogrom chaosu. - Rekonesans w ich przypadku będzie raczej o wiele wiele krótszy. - Poza tym tak jak zabójcy nie zauważą raczej kilku bandytów, których mógł sprzątnąć każdy samuraj, tak z tymi innymi może być dużo inaczej. - W końcu też bandyci nie paradowali po środkach miast beztrosko jeśli byli poszukiwani. Chowali się w cieniu tak samo jak demony w obawie przed słońcem. Oferta naprawdę wydawała się korzystna i to właśnie martwiło go najbardziej. Lubił być niepodległy, a zgodzenie się na coś takiego to nic innego jak pchanie łapy w sidła. Poza tym nie ma niczego bardziej podejzanego niż stwierdzenie, że nie ma żadnej pułapki. Mogła to być parawda, ale równie dobrze kłamstwo. Napięcie jakie odczuwał nieco się rozwiało, kiedy stał się świadomy dlaczego Teru chciał ogara na dworze. Zaśmiał się krótko. - Ocenianie demona po wyglądzie to rzecz, która szybko może wpędzić do grobu. Niepozornie wyglądający demon może mieć dość siły żeby zniszczyć ścianę muru jednym uderzeniem. Chociaż nawet jeśli nie wyglądasz na amatora walki wręcz, to może walczysz w inny sposób. - Analizował go przez całą rozmowę. Stąd zaczęły nasuwać mu się pewne wnioski. - I nie mam na myśli walki słowami i podstępem tak jak robi to zazwyczaj szlachta dworska. Oczywiście możesz wysłużyć się sługami, ale... - Tu już mógł się tylko domyślać. - Zakładając że potrafisz się posługiwać sztuką krwi, to zapewne na niej podczas walki byś polegał. Mylę się? - Ciężko było mu odgadnąć jaką konkretnie, bo ile demonów, tyle umiejętności. Mimo wszystko Teru wyglądał na kogoś kto trzyma dystans i atakuje z bezpiecznej odległości. A może się mylił i było na odwrót? Może faktycznie tylko stwarzał pozory? Ostatnie pytanie mocno zbiło go z tropu i niemalże odsłoniło. Nie spodziewał się też dotyku. - Cóż... Na pewno pozwala je utrzymać. Czemu pytasz? - Szlachcic już się domyślił jak wyglądał. Prawdopodobnie przez to że nie nosił rękawic, jak się nazywał i nie zdejmował czapy. No, tak się zdarzało.

Uśmiechał się cały czas do Ookamiego choć powoli irytował go brak pewnej odpowiedzi ze strony olbrzyma, zwłaszcza że nie mieli wieczności by tu gadać. Niebawem Teruyuki znów będzie musiał wyruszyć w drogę, szczerze mówiąc powoli tęsknił za swoimi zamkowymi ścianami. Czuł się w nich tak bezpiecznie mimo, że przecież obecnie nie dawały mu żadnej gwarancji bezpieczeństwa. Była to jednak tylko kwestia czasu, a przynajmniej tak sobie to wmawiał. Miał bowiem wielkie plany co do zamku Kameyamy, roboczo nazywał je Zimowym Dworem. Nazwa adekwatna do jego istoty.
— Czy to ma znaczenie? Ookami, wskazane przeze mnie osoby są wyjęte spod prawa bo zostały uznane za zagrożenie dla naszego społeczeństwa. Naruszają porządek jaki panuje w naszej ojczyźnie — Zaczął nieco wyniosłym tonem by zaraz spojrzeć w niebo ze smutkiem wypisanym na twarzy — I na tym wszystkim tracą biedni mieszkańcy naszego kraju, rolnicy których te wyrzutki atakują — Kontynuował Teruyuki przykładając dłonie do swej klatki piersiowej, następnie opuścił wzrok na Ookamiego — Ktoś powinien to zakończyć,  ktoś musi zapolować na tych niegodziwców. Ja i mi podobni nie możemy tego zrobić, ale Ty jesteś wolnym duchem przemierzającym Japonie. Przed Tobą nie będą mogli uciec — Oznajmił Tokugawa podejmując się ostatni raz próby przekonania demona do pośredniego służenia mu jako zabójca.
Wiedział, że wygląd demonów w gruncie rzeczy niewiele mówił o samym demonie ale dla ludzi mógł działać jako straszak. O to zaś mu chodziło, o odwrócenie uwagi by inne jednostki mogły wykonać swoje zadania. Jakby nie patrząc był arystokratą, uwielbiał gdy to inni wykonywali za nie brudną robotę bo przecież ta była poniżej jego godności. Co nie zmieniało faktu, że na rozkaz odpowiednich osób sam by zamienił się w rozszalałego ogara mającego rozszarpać wroga na strzępy. Teraz jednak należało odpowiedzieć swojemu rozmówcy — Ohh Ookami-San, oczywiście że został pobłogosławiony darem. Jest On wspaniały i pozwala nie tylko na obronę ale i na tworzenie sztuki — Odparł Tokugawa zrywając z ziemi mały kwiat — Powiedz mi biały wilku, lubisz sztukę? Potrafisz docenić piękno, które to artyści chcą nam przedstawić róznymi metodami? — Zapytał chcąc tym ustalić charakter swego "towarzysza".
Skrzywił się bo przecież wiedział, że w jego przypadku nie było czego utrzymywać. Ciepło było mu obce, zupełnie jakby uciekało przed nim nie pozwalając mu zaznać spokoju. Była to jego kara za to, że jako człowiek zawiódł najważniejszą osobę w swoim życiu. Swoją najdroższą Eri — Widzisz Ookami-San, został przeklęty przez okrutnych bogów. Nie pozwalają mi zaznać ciepła, skazali mnie na wieczny chłód w ramach kary — Powiedział z bólem Tokugawa, odwracając się plecami w stronę wilka.

Był z natury ostrożny. Bardzo ostrożny. Zwłaszcza w kontaktach z osobami wyższą społecznie rangą. Bo jeśli chodziło o demoniczne, nie był pewien jaką miał kurczaczek, ale niezależnie od tego jaka była, to jasne było że służył Kizuki. To również wystarczało. Zdecydowanie chciał pozbyć się tych osób które opisywał mu jako wyjęte spod prawa szumowiny. Nie mordował jednak każdego jak leci. Nie był bezmyślnym katem. Czasem wypadało poznać swoją ofiarę. Chociaż zadeklarowanym szmaciarzom rzadko kiedy po prawdzie odpuszczał. -No dobrze. Nazwiska, wygląd, lokalizacja. Cokolwiek. Celu nie wywróżę przecież z gwiazd - Rzucił z delikatnym uśmieszkiem. Tak przynajmniej dowie się kogo chciał sprzątnąć kurczak i sam będzie mógł zdecydować czy chce pozbawić te osoby życia. Istniała szansa że były to osoby które znał, może szanował, a może nawet i darzył jakimkolwiek rodzajem głębszej, pozytywnej emocji. Wtedy niechybnie zacząłby działać na niekorzyść Tokugawy. Dyskretnie i po cichu. Bardziej jak wąż niźli wilk. Ale raczej tak długo jak celem nie okaże się pięciooka bądź jego klan, raczej do tego nie dojdzie. Temat jednak skręcił na krwistą sztukę. Okazało się że Tokugawa miał nieco więcej szczęścia w tej kosmicznej loterii. - Hm... Miałeś w takim razie nieco więcej szczęścia niż ja. Moja jest znacznie bardziej prostolinijna i nie pozwala się wyrazić artystycznie. - Powiedział kierując okryte pod czapą spojrzenie na swój schowany na chwilę obecną w pochwie miecz. Pytania o sztukę samą w sobie się nie spodziewał, jednak nie migał się od udzielenia odpowiedzi. - Szanuję artystów. Nie jest łatwo powołać do istnienia coś pięknego i coś co mało kto jest w stanie odtworzyć. Przynajmniej jeśli chodzi o tę bardziej materialną część. Jeśli chodzi o sztukę teatralną, to nie byłem na żadnej od kiedy zostałem demonem. Z oczywistych przyczyn nie wiem czy przed tym na jakiejś byłem. - A do teatru raczej go nie ciągnęło. Łatwo zwracałby na siebie uwagę, a to coś czego wolał unikać. - Cóż... Bogowie mają specyficzne poczucie humoru - Powiedział patrząc na swoją potworną dłoń. Ich stwórca zaiste miał nieludzkie poczucie humoru. Szanował cudzą przestrzeń osobistą, więc nie położył mu dłoni na ramieniu. - Jednak z Bogami jest tak że potrafią przebaczyć, jeśli się na to zasłuży. Myślisz że będziesz w stanie?

Nie mógł się powstrzymać przed zaśmianiem się, oczywiście by nie urazić zbytnio rozmówcy rozłożył swój wachlarz i zasłonił twarz by nie śmiać się wilkowi w pysk. Podobało mu się to jak demon rwał się do wykonania brudnej roboty za niego lecz niestety musiał go zmartwić, nie mógł od tak rzucić mu przecież nazwisk. Głównie dlatego, że jeszcze ich nie miał. Oferował w końcu białemu futrzakowi pracę, pierwsze zlecenia na pewno pojawiłby się dopiero gdy odwiedzi Kioto. W końcu nie chodził wszędzie z listami gończymi by dawać je losowym demonom, taka okazja zdarzała się raz na dziesiątki spotkań.
— Spokojnie, spokojnie. Obecnie nie mam jeszcze żadnych celów, cóż poza jednym prywatnym — Zaczął Tokugawa opuszczając wachlarz by pokazać Ookamiemu delikatny uśmiech zdobiący jego twarz — Jest taka jedna dama, którą chciałbym odnaleźć. Nazywa się Uesugi Ayame, jest mi winna wyjaśnienia dlatego wdzięcznym byłbym gdybyś ją odnalazł — Wyjaśnił Teruyuki ukrywając to iż pod słowem wyjaśnienia kryły się też tortury. Musiała w końcu zapłacić za jego zranione serduszko.
— W prostocie też można odnaleźć piękno Ookami — Odparł Teruyuki po czym spojrzał na niebo by spojrzeć ile czasu jeszcze mieli nim nastanie świt — Wszystko może zostać wyrażone w sposób artystyczny biały wilku, wystarczy jedynie nadać temu nieco gracji — Dodał niższy z demonów opuszczając wzrok na mężczyznę, w końcu niektórzy nawet walkę określali sztuką. Wszystko zależało od przekazu i wykonania. Co do późniejszych słów Ookamiego nie miał nic więcej do dodania poza tym iż miał rację, artystów należało cenić. Zwłaszcza tych, którzy znaleźli sposób na wejście do czyjegoś serca by zostać tam na stałe.
— Będę Ookami, choćbym miał przemierzyć całą Japonie wzdłuż i wszerz. Odzyskam swe ciepło gdy tylko odnajdę ten kawałek mojego serca, który świat brutalnie mi wyrwał — Oznajmił Teruyuki po czym obrócił się by dostrzec iż jeden z jego ludzi zmierzał w ich stronę — Wybacz Biały wilku ale na mnie już czas, droga przede mną wciąż długa nim wrócę do domu. Do następnego naszego spotkania — Powiedział arystokrata po czym odwrócił się plecami do olbrzyma i wrócił do swojej karocy. Skrył się w bezpiecznym wozie i ruszył w dalszą drogę ku przygodzie.

Z/T