Dziadzia w końcu dostrzeżony, mógł spokojnie odetchnąć z ulgą. No cóż, niepotrzebnie tak się zakradał. Nie jest to zbyt kulturalne zachowanie, jednakże. Mniejsza z takimi szczegółami. Cóż, nie chciał też bezpośrednio dmuchnąć mu dymem w twarz, bardziej w tył główki by po prostu mógł dostrzec jego obecność. No ale wypadło jak wypadło, akurat się odwrócił w jego stronę.
- Wybacz, wybacz. Po prostu nie chciałem ci przerywać w takim momencie, warto jest spisywać własne myśli na papier.
Jeszcze by przerwał w czymś ważnym i by mu wypadło z głowy, dlatego też wolał poczekać na swoją kolej.
- Wybacz za ten dym.
Dodał, następnie skierował główkę na bok i wyrzucił z płuc pozostałości dymu w pustą przestrzeń. Wracając jednak do rozmówki, bo widocznie start był dość kiepski. Co do alkoholu, staruszek po prostu lewą ręką delikatnie pomachał na znak odmowy.
- Może innym razem.
Jedyne co przez myśl przechodziło, to żeby może bardziej się poznać? W sumie nie ma co skakać od razu mostu i wysuwać propozycje, o ile w ogóle będzie ta propozycja wysunięta. Praca w samotności ma swoje plusy, ale rozwój jest też mile widziany. Chociaż bardziej chciał w swoim gronie wiernych ludzi, niż kolejne demony. Choć to też same plusy, mniejsza.
- Kolejna spokojna noc idealna na spacer, wybacz, nie przedstawiłem się. Gemmei, zarządza grupy czarnych kruków. Do usług.
Lekko się kłaniając, po chwili powrócił wzrokiem do nowego towarzystwa.

Mnich nie był wyjątkowo zajęty i prawdę mówiąc przerwanie mu szybkich notatek nie wybiło go z rytmu. Planował w końcu niezbyt energiczny marsz po Osace więc jakaś rozrywka w jego trakcie była mile widziana. Ne pewno była to jakaś odmiana. Słysząc szybkie wyjaśnienia staruszka machnął ręką zbywając je w niebyt.
- Nic się nie stało. Uważaj na przyszłość. - Mruknął pod nosem chowając kartki za pazuchę. Pominięcie choćby łyka trunku, skwitował wzruszeniem swoich ramion i na koniec pociągnął jeszcze raz z butelki. Chociaż propozycja wspólnego przejścia w tę i z powrotem po mieście na pierwszy rzut oka wydawała się być dziwna. To szybko Yamato doszedł do wniosku, że może być również użyteczna. Starszy wyglądał na starego osackiego wyjadacza. Więc jeśli ktoś miał znać miasto to był to on.
- Yamato, zarządca… - Rozłożył ramiona w prezentacji samego siebie. - …tego. Póki co. - Zażartował lekko. Jednak nie rozrywki nie były jednym co mu było w głowie, bo jeszcze coś przykuło jego uwagę. - Grupa czarnych kruków? Wybacz moje niedoinformowanie, ale co to? - Czyżby miał do czynienia z jakimś lokalnym szychą? Osobiście póki co prowadził raczej spokojny, samotny tryb życia. Okresowo tylko przecinany współpracą z pojedynczymi demonami. Chociaż z drugiej strony niedawno podjął decyzję o stworzeniu własnego kąta na świecie, a to nieuchronnie zbliżało go jeśli nie do współpracy, to do kontaktów z pobratymcami. Dodatkowo znajomość niuansów wewnętrznych kontaktów w Osace była przydatna.
- Panie Gemmei, chociaż odwiedzałem miasto nieraz, to zawsze było to w biegu. Spokojne zwiedzanie dobrze mi zrobi. Może nawet coś ciekawego nas spotka? - Zgodził się uprzejmie na przechadzkę i chwilę czekając na siwego zaczął spokojnym krokiem kierować się dalej drogą w stronę zabudowań.

Oczywiście, że czarne kruki są tak mało znane. Aż normalnie smutek i rozpacz oraz chęć skoczenia z drzewa na kolana nachodzi w głowie, trzeba w końcu zareklamować się bardziej. No nie ma to teraz znaczenia, nie ma też sensu rozgadywać się na ten temat. Po prostu wyjaśnimy na spokojnie i później idziemy dalej.
- Grupa łowców głów. A nasze motto - Jeżeli masz zlecenie, ubywa ci utrapienie.
Dobrze, że nie ugryzł się w język wymyślając to na poczekaniu. Było to dość słabe motto, które zostanie na pewno zmienione. Chociaż jakby się zastanowić, to może...
Przechodząc do propozycji wspólnego zwiedzania, no bo w sumie czemu nie.
- Oh jak ja pragnę jakiegoś ciekawego wydarzenia, ale tyle księżyców i na razie spacerowanie to jedno z kilku hobby jakie mi pozostało.
Odparł i ruszył tym samym tempem, by iść krok w krok z Yamato zarządzą tego. No, pierwsze wrażenie nie było zbyt dobre. Tak więc nadrabianie poprzez rozmowę będzie dobrym posunięciem.
- Powiedz Yamato, coś ciekawego się ostatnio wydarzyło na twojej ścieżce? Łowcy, może ktoś inny? Jakieś ciekawe bitwy albo łowy .
Zaczął mówić, nie przestając choćby na chwilę. No bo przecież milczenie jest dla osób aspołecznych, które nie chcą być dręczone w jakikolwiek sposób przez osoby drugie i trzecie oraz czwarte. Tutaj trzeba jakoś rozruszać atmosferę, chociaż rozruszać jest złym słowem. Bardziej rozkręcić? Nie ma znaczenia, po prostu tchnąć trochę życia w ten spacerek. A co nie jak słowa są najlepszą formą rozrywki na spacer z kimś.

Spotkanie ze starcem z każdą chwilą okazywało się ciekawsze. O ile ich rozgłos był póki co dosyć skromny, to Czarne Kruki przedstawiały się jako całkiem ciekawa organizacja. W świecie zdominowanym przez konflikt ludzi z demonami zaskakująco szybko rósł popyt na zabójstwa. Yamato o tym wcześniej nie myślał, ale demon nierzadko był doskonałym skrytobójcą. O ile cel nie zatrudnił wyćwiczonego zabójcy demonów, ochrona była niemożliwa. Problem w takich rozgrywkach był jednak innej natury. Dzieci Muzana były z natury obrzydliwe wręcz dumne i zatrudnienie takiego mogło graniczyć z cudem. Dodając do tego powszechną do śmiertelników pogardę. Bądźmy szczerzy co takiego mógł mieć zleceniodawca, czego demon nie mógł sobie sam wziąć siłą. Jedyną możliwością były informacje lub wpływy. Jednak sam ten fakty wzbudził ciekawość w mnichu.

- Tak się składa, że zdarzyło mi się w ostatnich czasach nieco wkroczyć na twój rewir. - Powiedział z uśmiechem odsłaniając przytwierdzoną do pasa głowę pewnego kowala. Czaszkę, którą nie tak dawno temu za pomocą demonicznego rytuału zakonserwował. - Oto Hanshin, najlepszy kowal na świecie. Nasza walka była piękna. - Dodał uśmiechając się do wspomnień znad rzeki.
- Ciekawe te twoje Kruki. Wybacz wścibskość, ale kim są wasze cele? Zwykli ludzie? Łowcy? Czy może nawet demony? - Zapytał ze szczerą ciekawością. Ta ostatnia opcja również była ciekawa. Zabicie pobratymca nie było prostą sprawą. Dla czartów poza wrzuceniem delikwenta na słońce nie pozostawało wiele opcji. Choć ściganie renegatów mogło być całkiem ciekawym zajęciem. Ciemnowłosy uśmiechnął się do swoich myśli mimowolnie zaciskając i otwierając dłoń.
- Coż, może nawet znajdziemy jakąś głowę do i twojej kolekcji? Jakieś preferencje? Może szpieg łowców? - Zapytał z drapieżnym uśmiechem lekko się skłaniając ku niemu.

Kontynuując wędrowanie obok Yamato, starzec słuchał jego słów i z przymkniętymi oczkami skupiał się na każdym z nich. Czasami to zaciągając się fajką. Po chwili jednak wzrok został skupiony na czaszce. Najlepszy kowal na świecie? No cóż, to było przykre, że świat stracił taki talent.
- Nic tak nie przepełnia duszy, jak walka na śmierć i życie.
Odparł łagodnie, powracając swoim wzrokiem na drogę.
- Szkoda talentu, jednak pewnie sporo jest kowali, którzy pędzą po tytuł najlepszego.
Ludzie mają o wiele lepiej, jeżeli chodzi o emocje. Żyją na krawędzi i mają tylko jeden wybór - Iść jedną ścieżką do samego końca lub spaść. Koniec końców i tak umrą, ale często to od nich zależy w jaki sposób. Śmierć w boju jest jednym z najlepszych scenariuszy. Oh emocje towarzyszące od początku do końca, to musi być wspaniałe.

Wyrwany z rozmyślania nad głupotami, został zapytany o swoją grupkę. Cóż, mało kto o nią pytał i wręcz go cieszy fakt iż ktoś chce poznać ją bliżej.
- Ludzie, łowcy, zwierzęta, demony, anioły.
Zaśmiał się, po czym wypuścił dymek z ust.
- Równowaga mój przyjacielu, to jest klucz do każdego biznesu w tych czasach.
Dodał jeszcze, przy okazji masując swoją bródkę. Polowanie na samych ludzi byłoby nudne, tak więc jego grupa oferuje każdą możliwość.
- Demony nie są wyjątkiem, ale tylko takie które nie przestrzegają żadnych zasad. Żyjąc pośród ludzi, trzeba też budować z nimi jakieś więzi. Dzięki czemu zawszę masz jakieś miejsce, do którego możesz wrócić. Gdybyśmy wyżynali wszystkich jak leci, niedługo by zabrakło miejsc, w którym demony mogłyby spokojnie żyć.

No cóż, wszystko i tak zależy od zlecenia. Ktoś musi wpierw je dać, wtedy można działać. No ale tak działa każda organizacja łowców. Co do preferencji i kolekcjonowania główek.
- Wiesz, ostatnio myślałem nad łowcami i po prostu zbieraniem ich oręża, by tak sobie ściankę w mojej chałupce udekorować. Jednak nigdy jeszcze nie udało mi się spotkać czy też zawalczyć z łowcą. Można powiedzieć, że mam dość pacyfistyczny styl życia ostatnio.
Zaśmiał się pod nosem.
- Jednak z chęcią bym zapolował, a nawet zawalczył. Dawno moich kości nie rozruszałem. A samych łowców jeszcze nie skosztowałem.

Yamato również cenił dobrą walkę, można było nawet powiedzieć, że dla niej żył. Dla demona nie istniało wiele zagrożeń, nie starzał się, więc postrzeganie świata i związanych z tym okazji było zupełnie inne. Zagrożenie życia przy krzyżowaniu pazurów z zabójcami jednak było czymś wyjątkowym. Sprawiało, że czart stawiał swoje życie na ostrzu miecza. Po części właśnie wtedy czuł, że żyje.
- Szkoda czy nie, nie wiem. Jednak skończył swój żywot na szczycie, przynajmniej nie patrzył jak z wiekiem stacza się jego talent i żywot. - Wzruszył ramionami. Naturalnie gdyby stworzył więcej mieczy, to świat byłby upiększony cackami Hanshina. Jednak mnich daleki był od płaczu za jego osobą. Spełniał jego ostatnie życzenie, którym było sławienie jego imienia, a nie opłakiwanie jego śmierci.

Yamato pokierował dalej przechadzką w stronę miasta. Nie kierował się jednak bezpośrednio do centrum, a nieco bokiem na przeciętnie bogate dzielnice.
- Czyli nie pytacie kto, tylko za ile? - Zapytał żartobliwie o klientelę Czarnych Kruków. Ciemnowłosy nie był, aż tak pozytywnie nastawiony do śmiertelnej populacji co starzec. Słysząc więc jego słowa uniósł brew w lekkim w powątpiewaniu. Osobiście widział relację z ludźmi raczej podobną do tej co z bydłem, ale to były już jego sceptyczne wizje świata. Naturalnie wśród zwierząt hodowlanych dobrze było mieć również psy pasterskie, ale koniec końców głębszych więzi zawierać póki co nie zamierzał. - Głodować nikt nie lubi. - Dyplomatycznie przyznał rację w kwestii globalnej rzezi ludzi.
- Trzeba było mnie wcześniej spotkać. - Roześmiał się lekko. - To bym ci zabrał miecz Hanshina. - Ponownie akcentując słowa klepnął czaszkę na biodrze. - Piękna to była broń, właściwie to od niej się zaczęła nasza walka. Nie chciał mi jej pokazać. - Prychnął na koniec w dobrym humorze. Rzeczywiście z perspektywy czasu powód do walki był absurdalny, ale ze strategicznego punktu widzenia była to spora rana dla Zabójców. Gdyby tylko się Yamato ekscytował konfliktem wszechojciec-korpus.
- Może się jakiś napatoczy na drodze. - Urwał przez chwilę. - A może nawet takiego zabójcę byśmy poszukali? To miałbyś pierwszy miecz na swoją ściankę trofeów. Hm? - Zapytał ze szczwanym grymasem na twarzy.

Ludzie posiadają jednak coś, co jest wielkim minusem. Życie, które powoli się ulatnia. Nie ważne ile się nauczysz, ile zyskasz oraz jak dużo zrobisz. Z wiekiem wszystko zacznie spadać w dół, a pozostanie tylko pamięć i zapiski. Demony zyskały coś, czego może pozazdrościć wiele osób. Długowieczność, która jest w pewnym sensie bardzo dobrym atutem. Świat brnie do przodu, cały czas się rozwija i tylko nielicznie będą wstanie zobaczyć dokąd to wszystko zmierza. Dlatego małostkowość ludzi nad drobnostkami jest dość przereklamowana, choć dla nich to jak część duszy. Cóż, nie ma co rozmyślać nad nimi. Każdego czeka koniec, czy to starość czy to miecz. Kowal doczekał swego.

Spacer trwał dalej, był przyjemny i pełen ciekawych tematów. Można było wygadać się za wszystkie czasy, zwłaszcza ostatnie, gdzie mało kto wpadał do kruków.
- Można tak powiedzieć. Pieniądz co prawda jest tylko narzędziem, czasami przydatnym.
Demonowi to potrzebne jak słońce, można bez tego żyć. Choć można też kupić potrzebne rzeczy, albo kogoś jak dobrze się zapłaci. Jednak Gemmei skupia się na zbieraniu, może kiedyś będzie chciał postawić sobie dom lub zamek albo miasto. Cholera wie, czas jest po jego stronie. Ciężej powiedzieć o losie.

Słowa na temat miecza Hanshina skupiły uwagę starca, ale z lekkim uśmiechem pokiwał główką.
- Byłby to ciekawy podarunek, ale muszę wysilić się i sam zdobyć własną nagrodę.
Kim będzie, jeżeli nie będzie nawet wstanie zabić jednego łowcy. Słabe demony często nie mają prawa bytu. W tym świecie trzeba brać pod uwagę, że największym drapieżnikiem są właśnie oni.
- Z jednej strony wielka strata, piękny oręż jest dość rzadki.
Dodał, po czym kontynuował palenie fajki.
Na temat szukania łowcy, Gemmei radośnie przytaknął. Ma całą noc i nigdzie mu się nie śpieszy, tak więc możesz a wręcz będzie towarzyszył Yamato ile się da.
- Bardziej namówić mnie nie mogłeś, ruszajmy więc.
Wypuścił z ust dym, po czym odwrócił fajkę i zaczął nią stukać o łokieć by wyrzucić resztkę tytoniu.

Z pieniędzmi sprawa była dla Yamato ciekawa. Rzeczy, które były do zdobycia za pomocą zwykłych pieniędzy, zazwyczaj również można było uzyskać przez starą, dobrą przemoc. Wśród demonów częściej królowały układy, zakładnicy czy wyjątkowe przedmioty. Jednak to właśnie zwykły śmieszny bilon potrafił czasem zaskoczyć mnicha. Jego kluczową zaletą był absolutny brak rozgłosu w jego stosowaniu. Śmiertelnicy wręcz go ubóstwiali i nie wymagał osobistego kontaktu. Czasem nawet było lepiej jeśli pracownik nie wiedział, kto jest głównym zleceniodawcą.
- Nieczęsto się z nim obchodzę, ale racja, ma swoje zalety. Zwłaszcza jeśli chce się ukrywać przed korpusem. - Kiwnął twierdząco głową na słowa Gemmeia.

Odpowiedź na temat miecza kowala się nawet spodobała ciemnowłosemu. Sam również wolałby kolekcjonować broń zdobytą przez samego siebie. Ewentualnie jakieś dary okolicznościowe, a nie trofea z cudzych bojów. - Słusznie. - Przyznał ponownie rację starszemu. - Strata stratą, ale pozostawiłem mu jego broń. - Wzruszył ramionami tłumacząc los miecza. - Doszedłem do wniosku, że hołota powinna wiedzieć, że to grób wojownika, a nim z całą pewnością Hanshin był. - Walka zapadła w pamięć demonowi i pokusiłby się nawet o wytworzenie jakiejś więzi z przeciwnikiem. Nawet jeśli owa więź trwała, krótko i została brutalnie przerwana.
- Trzeba tylko takiego łachudrę wywęszyć. - Powiedział pocierając ręką o niedbały zarost. Rzeczywiście mogło być to problemem. O samej obecności szpiegów korpusu był wręcz pewny, lecz w mieście pod kontrolą demonów żaden z nich otwarcie by nie chodził po ulicach. - Jakoś by trzeba było takiego wywabić z tłumu. Jakiś pomysł? - Ostatecznym pomysłem było przedręczenie garstki wieśniaków licząc, że szlachetny Zabójca Demonów ujawni się ratując sytuację. Jednak była to gra na kliszowy łut szczęścia. Na co nie mnich wielce nie liczył.

Wywęszyć jakiegoś łowcę, cóż. Normalnie stanowiłoby to problem, w końcu jakoś nie różnią się chyba zapachem. Skoro to szpieg, to tym bardziej nie będzie chodził z ekwipunkiem łowcy. Z resztą o ile dobrze pamięta, łowcy podróżują z czymś dodatkowym. Mianowicie każdy z nich ma jeszcze towarzysza o którym mało się wspomina, bo zazwyczaj są niezauważalni.
- Cóż, to możesz zostawić mi.
Odparł Gemmei, jeżeli chodzi o znalezienie, a tym bardziej wywabienie kogoś takiego jak łowcę. To chyba jego umiejętność będzie najbardziej odpowiednia.
- Nie ma sensu robić zamieszania w mieście, a najlepiej będzie po prostu poczekać.
Dodał, po czym wystawił prawą rękę do przodu. Kekkijutsu: Kuroi Zencho: Sain. Chwila po wystawieniu ręki, na dłoni uformowała się czarna maź, która po kilku sekundach przybrała postać czarnego kruka. Ptaszysko trochę się otrzepało i pomachało delikatnie skrzydłami.
- COOOO!
Wydarło się, po czym przyglądało na obydwa demony. Jednak Gemmei nie zwlekając podrzucił kruka do góry, by ten wzbił się ku niebu.
- Wystarczy, że łowca będzie podążał za gadającym krukiem?
Spytał starzec, bo nie do końca pamiętał jak to wszystko działa u łowców. Jednak był pewien, że posługują się krukami. Tak więc najlepszą opcją, będzie po prostu zrobić szybkie przeczesanie.
Kruk po prostu poleciał w centrum miasta, by po chwili przekazywać jedną wiadomość. Jeżeli nawet kila osób to usłyszy, to nic się nie stanie. Zwierzę po prostu przez chwilę będzie latać i co jakiś czas powtarzać słowa.
- Pilne wieści!

W tym samym czasie, Gemmei skierował swoje kroki w bardziej odludną część.
- Jeżeli dobrze pójdzie, to sami przyjdą do nas.

Yamato z pełną uwagą obserwował działania Gemmeia. Co prawda na początku jak to przyszło do demonów poczuł ukłucie, po storpedowaniu jego dosyć prymitywnego planu. Zrozumiał jednak więcej gdy zobaczył talenty starszego. Był przyzwyczajony do samotnej pracy ze swoimi talentami, a one raczej były nastawione na łapanie zabójcy gołymi rękami. Tutaj jednak spotkało go miłe zaskoczenie, bo o ile do chwytania prędzej czy później dojdzie, to kruczy przywódca oszczędził im zgrabnie rozrywki związanej z bieganiem z wywieszonym językiem za chłopkiem korpusu.
- Wystarczy. - Odpowiedział nieobecnym tonem obserwując lot przywołańca i zastanawiając się nad możliwościami tej umiejętności. Otrząsnął się jednak zaraz i kontynuował bardziej świadomym głosem. - Praktyczne. Zgaduje, że latająca przynęta to jedna z tych mniej skomplikowanych zastosowań. - Rzucił kiwając głową z uznaniem sztuki krwi.

Również spokojnym krokiem ruszył we wspomnianym kierunku. Trochę nawet żałował, że zorganizowali obławy, lecz z całą pewnością fortel był wygodniejszy i co ciężko było mu przyznać - pewniejszy.
- Zasadzkę można nawet jakoś przygotować. - Zaproponował drapiąc się po podbródku. - Problem, że pewnie taki szpieg ma zakazane angażować się w los innych śmiertelników. Więc zakładnik na przynętę raczej nie przejdzie… a miałem taki piękny plan. - Skrzywił się z niesmakiem.

W końcu zaszedł na niewielki placyk pomiędzy skromniejszymi, drewnianymi budynkami. Za dnia zapewne był tu nawet jakiś mały targ. Teraz jednak królowały tu uszkodzone kosze, drobne odpadki i nawet garstka szczurów. Jeśli był tu jakiś mieszkaniec to szybko ukryty pod kapturem uciekł po kątach razem z gryzoniami. Yamato jednak wszedł tu raźnym krokiem rzucając uważne spojrzenia po większości oznak życia.
- Tutaj? - Zapytał, a w jego głosie czuć było delikatną nutę ekscytacji nadchodzącym polowaniem. Nie czekając zbyt długo zebrał jakiś rozklekotany wóz, odwrócił go do góry kołami i przysiadł na nim pociągając jeszcze raz z butelki.

- Myślę sobie o tych twoich Czarnych Krukach… - Zaczął rozmowę dla zabicia czasu oczekiwania. - i podoba mi się ich filozofia. Na świecie jest mnóstwo osób, którym ktoś siedzi kością w gardle. Dajmy na to nawet jakiś Łowca zawsze chciał się wspiąć w hierarchii, ale ktoś go wyprzedził. Cyk, zgłasza się do ciebie. - Zakończył na koniec z prychnięciem. Niestety nie wierzył w altruizm korpusu i był przekonany, że było tam mnóstwo osób żyjących dla prestiżu.

Zaczynało już zmierzchać, kiedy dotarła do starej kapliczki na obrzeżach miasta, przy której umówili się na spotkanie. Rozejrzała się, ale Mori ani Ryōty jeszcze nigdzie nie było widać. Nie szkodzi, nie spieszyła się nigdzie, mogła zaczekać. Zioła dla starszej siostry spoczywały bezpiecznie w woreczku za paskiem. W oczekiwaniu obeszła dookoła kapliczkę, a potem przystanęła nad jeziorkiem, chcąc pooglądać karpie.
To ustronie przywodziło jej na myśl nastoletnie lata, kiedy wymykała się z Ryōtą do podobnych opuszczonych miejsc, by spędzić choćby odrobinę czasu tylko we dwoje, z dala od konwenansów i podejrzliwych spojrzeń. Kapliczka wydawała się całkiem urokliwym miejscem na schadzkę. Niestety planowana obecność Mori odzierała ich nadchodzące spotkanie z całego romantyzmu. Chociaż ostatnio miała wrażenie, że uprzedzenia siostry co do jej związku z najstarszym z Nishiōjich trochę osłabły, nie żywiła żadnych wątpliwości, że ta spróbowałaby ich zabić, gdyby okazali sobie w jej obecności choć odrobinę uczucia. Miała nadzieję, że później, w Osace, uda im się skraść trochę czasu tylko dla siebie.
Niewątpliwego uroku starej kapliczce dodawały także znane jej już od dawna opowieści o duchach rzekomo nawiedzających to miejsce po zmroku. Oczywiście nigdy nie dawała im wiary. Prędzej spodziewałaby się tam jakiegoś zbłąkanego demona, ale póki co nie słyszała ani nie czuła niczego podejrzanego. Jedynie szum wiatru, szelest liści i plusk wody. Wsłuchała się w te dźwięki, oczekując, że niedługo dołączy do nich znajome brzmienie kroków siostry lub brata.

Wiadomość o prawie rodzinnym spotkaniu była dość interesująca. Z pewnością nie spodziewał się takiej inicjatywie po swojej siostrze, ale z drugiej strony cieszył się, że wreszcie będzie można się spotkać i porozmawiać. Nawet jeśli będą tylko we trójkę. Ryōta wiedział, że jest cała masa rzeczy do obgadania. W końcu nie widzieli się całkiem długo. Od walk w Yonezawie nawet nie miał kiedy porozmawiać ze swoim rodzeństwem. Nie dość, że praca jako zabójca dodawała swoje, to na dodatek zwiększyła się aktywność zwykłych przestępców. Aktualne spotkanie najstarszy z rodzeństwa Nishiōji traktował jak małe wakacje i szansę na złapanie oddechu, przed kolejnymi szalonymi wydarzeniami. Jednocześnie wiedział, że musi się mieć na baczności. Mori z pewnością chodziło coś po głowie. Jeszcze nie wiedział coś, ale fakt, że „wiedziała” nie sprawiał, iż czuł się jakoś spokojnie. Jeśli ktoś go kiedykolwiek by zapytał kogo z całej swojej rodziny uznaje za najbardziej niebezpieczną osobę to bez najmniejszego wahania wskazałby na swoją siostrę bliźniaczkę. Pomimo faktu, że była jego siostrą i byli ze sobą od narodzin, nawet i dłużej to zdawał sobie sprawę, że ta relacje może zejść na dalszy plan bardzo szybko, jeśli będzie trzeba. Dlatego musiał mieć ją na oku i na uchu oraz mieć pewność, że nie stoi do niej tyłem. Mała paranoja Policjanta dawała o sobie znać, a kiedy dodać do tego paranoję zabójco to tworzyło się naprawdę interesujące połączenie.

Kiedy jednak zbliżał się do słynnej kapliczki, a do jego uszu dochodziła powoli rozmowa. Dzięki swojemu lepszemu zmysłowi, mógł szybciej wyłapywać dane słowa. Mimowolnie na jego ustach zagościł uśmiech. Pomimo tej całej zabawy i walki o stołki, to zawsze było dobrze widzieć swoje małe siostrzyczki całe i zdrowe. Nawet jeśli relacje jakie pomiędzy nimi panowały nie były takie jakie być powinny.
Nie zbliżał się do nich jeszcze, ale oparł o drzewo i obserwował. Wiedział, że po chwili zostanie dostrzeżony, ale dał sobie tą chwilę, aby delektować się tym widokiem.
- Nie przeszkadzajcie sobie. Obserwowanie sióstr Nishiōji w ich prawie naturalnym środowisku jest czymś, na co warto patrzeć – mówił z szerokim uśmiechem na twarzy.

Jako pierwsze w ciszy rozbrzmiały kroki Mori. Pewne, a jednak ostrożne, jak na zabójcę demonów przystało. Powstrzymała się od wybiegnięcia siostrze na spotkanie, nie będąc pewna, w jakim nastroju ją zastanie. Uśmiechnęła się szeroko, widząc przyjazny wyraz twarzy kobiety, i jednocześnie w duchu odetchnęła z ulgą. Jeśli rodzeństwo Nishiōjich miało się kiedyś pozabijać, to jeszcze nie tego wieczora. Umówienie się na spotkanie we troje było nieco ryzykowne. O ile wydawało jej się, że z obydwojgiem bliźniaków miała aktualnie dobre układy, nie była pewna, jak zareagują na siebie nawzajem, i przygotowywała się do potencjalnego pełnienia roli mediatora. Z drugiej strony pragnęła łamać bariery między rodzeństwem, a nie je stawiać. Gdyby próbowała uniknąć takiej konfrontacji, spotykać się z obydwojgiem tak, by na siebie nie wpadli, mogłaby zostać nawet posądzona o nie do końca czyste intencje i spiskowanie. Tak, zarzucenie jej spisku z bratem-kochankiem pasowałoby do Mori.
— Stare śmieci. — Wzruszyła ramionami. — A ty jak się trzymasz?
Zadała to pytanie lekkim tonem, ale martwiła się szczerze.
— Też nie mieliśmy okazji się widzieć od czasu Yonezawy. — Pokręciła głową.
Postanowiła zignorować złośliwość w jej głosie, sugerującą przytyk, żeby niepotrzebnie nie psuć atmosfery. Miała wrażenie, że siostrę coś niepokoi, ale nie chce się do tego przyznać.
— Mam, mam.  — Odwiązała woreczek od paska i rzuciła. — Łap.
Nadejście brata również usłyszała, zanim go zobaczyła, postanowiła jednak nie reagować i pozwolić mu się przywitać jako pierwszemu. Prawdę mówiąc, nie była pewna, jak powinna się zachować. Ze względu na obecność Mori, rzucenie mu się na szyję raczej nie wchodziło w grę. Powiedziała siostrze prawdę, rzeczywiście nie widzieli się od miesięcy, i chociaż jej uczucia nie uległy zmianie, coraz częściej w jej myśli wkradała się niepewność, czy Ryōta wciąż czuje to samo. A co, jeśli kogoś poznał? Chociaż tęskniła za nim każdym skrawkiem ciała i pragnęła go mieć tylko dla siebie już teraz, jej tęsknota musiała jeszcze trochę poczekać.
— Załatwiałyśmy tylko mały interes. — Uśmiechnęła się niewinnie, odwracając się przodem do brata. — A ty czemu się tak czaisz wśród drzew jak duch... albo demon? Czyżbyś chciał nas wystraszyć?

Spotkania rodzinne zawsze były niezwykle ciekawe. Może nie miały w sobie takiej magii jak powinny, ale na każdym z nich działo się coś ciekawego. Mniej lub bardziej, ale zawsze coś było. To spotkanie pewnie też będzie miało coś w sobie, zwłaszcza iż będzie na nim tylko on, Tsuru oraz Mori. Można powiedzieć iż mieszanka wybuchowa w komplecie. Jako najstarszy z rodzeństwa powinien być szczęśliwy, że je spotka po dość długiej przerwie i tak też było. Cieszył się, ale gdzieś z tyłu głowy majaczyła mu myśl, o wszystkim co może pójść nie tak. Wiedział jaki jego siostra bliźniaczka ma stosunek do jego relacji z Tsuru. Wiedział też, że młodsza siostra bardzo się stęskniła. Dawno się nie widzieli i z pewnością trzeba będzie nadrobić stracony czas, ale wszystko po kolej. Na początek główne danie i je trzeba jeszcze przeżyć. Ryōta nie był też idiotą i widział jak reaguje na niego Mori. No może nie do końca widział, ale słyszał. Słyszał bicie jej serca oraz ruchy, które często są za bardzo agresywne. Tak jak wtedy gdy zabójca szykuje się do ataku. I to była kolejna z wielu rzeczy na jego liście do zrobienia. I zapewne najtrudniejsza.

Tak jak przewidywał reakcje na jego pojawienie się były skrajnie różne. Na twarzy Tsuru pojawił się uśmiech i ciężko nie było usłyszeć jej serca. Zawsze ten sam ton, kiedy byli razem. On też się do niej uśmiechnął. Dobrze było widzieć ją całą i zdrową, zwłaszcza po tym wszystkim co w ostatnim czasie się wydarzyło. Mori zaś zareagowała podobnie do tego jak się spodziewał. Gotowa na atak i nawet kiedy już zobaczyła, że to on w dalszym ciągu wyglądała jakby chciała go ubić. Widział jej wzrok oraz to co za nim się kryło. Nie była szczęśliwa, że go widzi. Czuł, że z chęcią rzuciłaby go na pożarcie demonom, gdyby miała teraz taką okazję. Zastanawiał się jaką krzywdę jej wyrządził, że w taki sposób go postrzega. Czy też może chodziło o coś zupełnie innego? Od dłuższego czasu naprawdę nie wiedział co siedzi w jej w głowie. Zanim jednak doszło do czegoś odezwała się Tsuru, która postanowiła przerwać ciszę, jaka panowała pomiędzy rodzeństwem.
- Kto wie. Może jestem duchem. Może umarłem i teraz powróciłem, aby was prześladować. A może zwyczajnie lubię patrzyć na swoje siostry – powiedział samuraj odpychając się od drzewa i ruszając w ich stronę. Widział też, że Mori wróciła do normalnej pozycji, choć jej oczy w dalszym ciągu wyglądały jakby myślała gdzie może go utopić. Przynajmniej tak mu się wydawało, gdyż szybko odwróciła wzrok w stronę Tsuru.
- Ubodłaś i zraniłaś mnie kochana siostro, uważając, że o was nie pamiętam – odparł Ryōta i uśmiechnął się do niej. Może to był zły pomysł, ale nie miał zamiaru patrzeć na nią jak na wroga, gdyż nim nie była.
- Poza Yonezawą. Pracowałem. Zarówno jako Zabójca, jak i Policjant. Demony nie ułatwiają życia, tak samo jak zwykli ludzie. Byłem też u rodziców. A wy? Co robiłyście? – zapytał ciemnowłosy, teraz już stoją niecały metr od sióstr.

Opuściła powieki do połowy, wyraźnie pokazując, że Ryōta nie rozbawił jej swoją odpowiedzią i nie planowała ciągnąć dalej tej całej szopki w bycie duchem.
— Nieodżałowana strata — zadrwiła, krzyżując ręce na klatce piersiowej; dając w ten sposób rodzeństwu chwilę wytchnienia od myśli, że zaraz rzeczywiście sięgnie po topór. Skierowała równie znużone spojrzenie na Tsuru, która zdecydowała się podbiec do ukochanego braciszka, żeby "udowodnić" im wszystkim, że ten był materialny. Mori wypuściła głośno powietrze ustami, nie tyle w złości co w zażenowaniu. Dom wariatów - a myślała, że to z nią samą było najgorzej od pewnego czasu.
Ubodłaś i zraniłaś mnie...
Starsza sióstr przeniosła ciężar ciała na drugą nogę i uśmiechnęła kącikiem ust.
— Ty mu wierzysz, Tsuru? — podjęła głośniej, rozbawionym tonem. Jeżeli rzeczywiście między nimi się wciąż dobrze układało, to Mori zdecydowała się to zmienić - zasiać w siostrze ziarno niepewności, które być może rozrośnie się na tyle, że relacja między nią a bratem legnie w gruzach. Nie krępowało jej w ogóle, że robiła to przy wspomnianym mężczyźnie. — Nic się nie nauczyłaś na tych doświadczeniach ze swoim mężem? Z nim się nie widywałaś, bo on był w Korpusie a ty nie. A tutaj..? Że pracował jako policjant..? — zwróciła się do brata, wskazując na niego otwartą dłonią. — Taki z ciebie, kurwa, policjant, że nigdy nie zorientowałeś się, że z Sendo jest coś nie tak, prawda? — Zaśmiała się krótko, chociaż głośno. Teatralnym gestem otarła z twarzy łzę.  Jak wygodnie było zrzucić winę na jeszcze kogoś niż trzymać ją jedynie na własnych barkach. — Wiesz, co ja robiłam, Ryōta? Dostawałam po dupie, bo mój teraz już były mąż, a twój współpracownik na obu płaszczyznach, postanowił zostać demonem. I nikt, kurwa, nie zauważył, że coś jest nie tak! — kontynuowała podniesionym głosem, agresywnie gestykulując. Odetchnęła w sposób sugerujący, że już nie ma nic więcej do dodania, jednak zaraz po tym, na nowo natchnięta, ponownie zwróciła się do dziewczyny. — Przemyśl to jeszcze raz, siostro. Nie wydaje ci się, że coś tu się nie zgadza? — Wróciła triumfalnym spojrzeniem na brata. Czyżby trafił im się kolejny zdrajca w rodzinie? — Może mu pomogłeś z tym wszystkim, co? — zapytała prowokującym tonem osoby, która na omawiany temat wiedziała już wszystko.

@Nishiōji Ryōta  @Nishiōji Tsuru

Początkowo zapowiadało się to naprawdę dobrze. Szczerze cieszył się, że spotka się ze swoimi siostrami. Że na spokojnie porozmawiają, poopowiadają co u nich i spędzą miło czas. Wszystko to jednak prysło w jednej chwili, kiedy jego siostra bliźniaczka postanowiła pokazać kły i zacząć atak. Jakby żywiła się tym, by znaleźć zawsze jakieś miejsce dla wbicia szpili. Nawet obecność ich najmniejszej siostry nie hamowała. No może odrobinę, bo gdyby nie to, iż Tsuru była przy nich, to z pewnością doszłoby już do starcia.
„Myślałem, że ciebie też znam” pomyślał Ryōta patrząc na swoją siostrę i walcząc z olbrzymią chęcią, aby powiedzieć coś więcej. Nie mógł jednak tego zrobić, bo byłoby to tylko dorzucanie do ognia. Całą ta sytuacja była niczym woda na młyn dla Mori, a każde jego słowo tylko bardziej ją nakręcało. Tak samo jak jego nakręcało jej zachowanie. Nawet nie wiedział kiedy stał przed nią i patrzył na jej twarz z góry. W dzieciństwie byli do siebie podobni, lecz w miarę upływu lat i dorastania zaczynali się zmieniać i iść w swoje strony. To było aż dziwne jak bliźniaki mogły się od siebie oddalić.
Tsuru najwyraźniej próbowała ich powstrzymać od starcia. Od zawsze byli najsilniejsi i najbardziej charakterni w rodzinie, lecz teraz widział, że Mori była jeszcze mocniej. Miała do niego olbrzymią zadrę. Widział to doskonale.
- To, że nie poświęcam wszystkiego na lataniu za demonami i słuchaniu tego co robią nie znaczy, że się obijam – warknął, ewidentnie ignorując bliznę na twarzy siostry. To ją bolało? Że zdobywała kolejne ślady starć, a on nie? Z pewnością to była jedna z rzeczy, ale to nie był główny powód.
- Jak zwykle. Wielka Nishiōji Mori ma wszystko w dupie. Jej racja jest największa i najlepsza. Chuj z innymi – warknął, a wściekłość powoli zaczynała się z niego wylewać. Naprawdę zalazła mu za skórę. Jakiś głos z tyłu głowy mówił mu, że powinien zareagować. Że powinien pokazać jej, że za głupie słowa się płaci. Lecz to nie byłby on. Nie podniósłby ręki na siostrę. Nawet jeśli zachowywałaby się jak ostatnia pizda.
- Odsuń się Tsuru. Jak widzisz Mori ewidentnie chce mi coś przekazać, ale jak to ona nie umie rozmawiać. Zamiast tego rzuca jadem na wszystkie strony – powiedział samemu przybierając identyczny uśmiech jak siostra. Nie ruszył się nawet o krok, kiedy wyciągnęła topór i nawet nie drgnął jeden mięsień w jego ciele, gdy ostrze zatrzymało się przy jego szyi. Gdyby uderzyła to sprowadziłaby na siebie koniec. Tyle powinna wiedzieć. Pytanie tylko czy jej logiczne rozumowanie jeszcze istnieje, czy już zostało wyparte przez czystą niechęć w stosunku do niego.
- Jakbyś przez chwilę przestała myśleć tylko o sobie to może by do ciebie dotarło, że świat nie kręci się wyłącznie wokół Korpusu czy Demonów. Sendo był Policjantem i narobił syfu, który może pociągnąć konsekwencje. Możesz mi wierzyć, bądź nie, ale nie potrzeba wplątywać tego świata, aby narobić syfu w życiu zwyczajnych osób – mówił chłodnym tonem, jakby przeprowadzał przesłuchanie. Mori miotała się i machała rękami. Nawet nie patrzyła na to co robi. A kiedy do tego dochodzi, to nieszczęście murowane.
- Tsuru! – krzyknął, patrząc jak ostrze topora tnie po twarzy ich najmłodszej siostry. – Chyba ciebie pojebało już do reszty Mori. Schowaj tą broń!
Nawet nie patrzył czy zrobiła to. Po prostu teraz miał ważniejszą rzecz do zrobienia. Wyciągnął jakąś chustę, którą miał przy sobie i zaczął delikatnie pozbywać się krwi z policzka siostry. Trzeba było sprawdzić czy rana jest głęboka i czy nie będzie jej potrzebne szycie. Już z tego co widział mógł jasno powiedzieć, że może jej zostać blizna.
- No tak. Bo ty jesteś krystalicznie czysta i niewinna. Idealna, że nie wiem co. Już przynajmniej się nie ośmieszaj siostro – warknął w stronę swojej bliźniaczki. Naprawdę zaczynała mu działać na nerwy.
- Jak się czujesz Tsuru? – zapytał najmłodszą z rodzeństwa. A miało być miło i spokojnie.