Tym razem Kouga pojawił się na targu tylko częściowo w celach biznesowych. Częściowo, bo nie miał przy sobie żadnych towarów, ani nie miał zamiaru przyjmować zamówień. Tej nocy chciał skupić się na rozeznaniu w cenach i artykułach oferowanych przez konkurencję. Choć czuł się pewnie, że zawsze mógł zaopatrzyć chętne osoby w rośliny, których znalezienie u innych kupców było praktycznie niemożliwe ze względu na ich trudną dostępność, to jednak wolał być ostrożny. Skoro nasz Demon mógł coś takiego oferować, to dlaczego nie jakiś inny? Dokonywanie takich badań miało dodatkowy plus: być może na targowisku znajdzie się jakaś panna, która rozbudzi w bohaterze apetyt. Bo póki dosłownie nie umierał z głodu, to był wręcz przesadnie wybredny. Potencjalnie przyjemne z pożytecznym.
W razie co Kouga mógł nieco urozmaicić sobie pobyt na targu. Nierzadko bowiem udawało mu się znaleźć sprzedawców, którzy wykorzystywali niewiedzę potrzebujących. Wystarczyło reklamować swoje zioła, które nie były trudno dostępne, jako rośliny rzadsze, korzystając z faktu, że rzeczywiście jedne różniły się nieznacznie od drugich. Bohater nie był jakąś encyklopedią w tych sprawach, po prostu wiedział co sprzedawać i gdzie to zdobyć. To jednak wystarczyło, by z czasem stał się przeczulony na mniej lub bardziej subtelne różnice pomiędzy poszczególnymi kwiatkami, z którymi miał do czynienia. Sporadycznie zdarzało mu się więc płatać figle innym kupcom, żeby ujawnić wszystkim ich nieczyste zagrywki, uczynić z nich pośmiewisko, a przy okazji samemu przy tym trochę zapunktować. W kwestiach biznesowych Kouga był jak najbardziej uczciwy. Co z tego, że technicznie mógłby sobie pozwalać na robienie innych w konia dla własnych zysków i nie obawiać się bardzo o konsekwencje? Być może takim podejściem, świadomie lub nie, chciał zbalansować swoje notoryczne okłamywanie i uwodzenie nieświadomych dziewcząt, tylko po to, by te skończyły w jego brzuchu. Choć "zbalansować" było tutaj określeniem dość przesadnym. Bohater i tak trafi w końcu do piekła.
Tak też Kouga spacerował po targowisku, rozglądał się po oferowanych towarach, robił mentalne notatki gdzie trzeba w kwestiach cen i dostępności, jak również zapamiętywał stoiska szemranych kupców, żeby wiedzieć komu zrobić na złość, jakby zaczęło mu się nudzić. Czasem z uśmiechem puszczał też oczko pannom, które mijając bohatera, wykazywały chociaż minimum zainteresowania jego osobą.

Późna jesień miała to do siebie, że choć robiło się coraz ciemniej, targ wciąż tętnił życiem - wszak im krócej stoisko było otwarte, tym mniejsze były zarobki jego właściciela. Dla Kurodake była to najlepsza pora, by poszukać roślin leczniczych, które mógłby potem użyć do leczenia pacjentów. Musiał korzystać, bo gdy śnieg zakryje ziemię, jedynie solidny zapas pozwoli mu dalej wykonywać swoją pracę; specjalnie skupił się w ostatnim czasie na swych zarobkach, by mieć pieniądze na większy wydatek.
Nie spieszył się, idąc od straganu do straganu i szukając zadowalającej jakości towarów. Preferował świeże, by następnie samemu je ususzyć jeśli trzeba, lecz o tej porze nie mógł sobie za bardzo pozwolić na kręcenie nosem. Duża część roślin zdążyła już dawno przekwitnąć, nie pozostawiając mu większego wyboru. Choć zawsze starał się robić zapas wtedy, gdy dane zioła akurat kwitły, nie mógł przewidzieć czy będzie potrzebował użyć ich więcej niż zwykle.

Stojąc przy jednym ze straganów, pełen wewnętrznych rozterek odnośnie kupna produktu, którego szukał i nie mógł znaleźć nigdzie indziej, a którego jakość nie była najlepsza, prawie nie zauważył nadejścia drugiego demona - zwyczajnie nie sądził, że spotka jednego ze swych pobratymców w takim miejscu, przyglądającego się z jakąś formą zainteresowania oferowanym ziołom. Jakby były bardziej godne uwagi niż poruszający się dookoła ludzie. Wyborny aktor, lub...?
Cyniczna część lekarza sprawiła, że niemal parsknął na kolejną myśl, która przeszła przez jego umysł. Nie zdołał jednak pozostawić swoich ust zamkniętych.

- Czyżbyś widział tu coś godnego uwagi, nieznajomy? - Słowa niemal mimowolnie wyrwały się z jego gardła, pełne namysłu i spokojne, lecz wyraźnie testujące grunt.

Wyzierające spod lisiej maski żółte oczy zawiesiły się na twarzy nieznajomego, pozornie obojętne w swym wyrazie, lecz przebijała się przez nie odrobina zaciekawienia. Postawę utrzymał bardziej zrelaksowaną, sugerującą, że nie chciał konfliktu - a z pewnością nie tutaj, wśród tylu ciekawskich oczu.

Być może Kouga nie znalazł sporej ilości szemranych sprzedawców, ale to nawet i lepiej. Tych, którzy oferowali lewe towary, albo ceny z przysłowiowej rzyci, łatwiej mu było spamiętać, więc poszukując dalszej rozrywki na targu będzie dokładnie wiedział, do kogo się zgłosić. I czyim kosztem to sobie uprzyjemnić tutaj czas. Nic też nie wskazywało na to, żeby bohater musiał kombinować w kwestii przygotowania sobie posiłku. Nikt z przechodniów nie wydawał mu się na tyle smaczny. Czy to dobrze, czy źle, zależało od perspektywy.
Zanim Demon się namyślił nad swoim dalszym postępowaniem, niespodziewanie został przez kogoś zaczepiony. Potencjalny klient? Miło by nawet było, jednak krótka analiza nieznajomego wystarczyła, by wyciągnąć zupełnie inne wnioski. Kouga mimowolnie podejrzliwie zmrużył lekko oczy, choć jego uśmiech ni drgnął. Lokalizacja zdawała się mu sprzyjać, jeżeli rozmówcy zależało na nie bycie skojarzonym z przydupasem Muzana. Wiadomo jednak, że znajdą się Demony, które mają to gdzieś. Czy ogólnie, czy w przekonaniu, że zdążą wybić ewentualnych świadków, i/lub zmyć się z miejsca zdarzenia zanim pojawią się kłopoty. Do której grupy należał nieznajomy, trzeba było się jeszcze przekonać. Jak również ogólnie motywy, które nim kierowały, gdy postanowił zaczepić naszego bohatera.
- Nie. A przynajmniej nie dla mnie - odpowiedział, po czym odwrócił się całkowicie w kierunku mówcy - Aż do teraz, być może.
Z jednej strony nie chciał robić wrażenia, jakby stwarzał zagrożenie. To nie zawsze wychodziło, bo różne osoby różnie reagowały na mężczyznę, którego wzrost odbiegał od statystycznej średniej, a którego budowa ciała wskazywała na coś odmiennego od chucherka. Z drugiej strony nie chciał w tej wymianie zdań być uważanym za słabszą stronę. Większa afera to jedna z ostatnich rzeczy, dla których Kouga zjawił się tutaj na targu. A taka, z której miałby więcej szkody niż pożytku, już w zupełności.
- Czyżbyś chciał mi zaoferować coś, co rzeczywiście mogłoby mnie zainteresować? -zapytał - Czy to moja osoba konkretnie zwróciła Twoją uwagę?
Może nieznajomy osobnik również trudził się pracą kupca, a osobiste zagadywanie do innych było jego oryginalnym sposobem na pozyskiwanie klientów? To wydawało się zbyt piękne w tej sytuacji, gdzie jeden Demon postanowił zagaić do drugiego. Choć zaczęcie interakcji od rozmowy mogło być dość obiecujące, to Kouga do totalnych naiwniaków nie należał. Znał swoich pobratymców. Ważne teraz było, jak rozmowa się dalej rozwinie. Tylko wtedy będzie można dokładnie się przekonać o kartach, którymi chciał grać nieznajomy. I czy któraś z nich nie aktywuje karty-pułapki bohatera.

Również zmrużył oczy w odpowiedzi, czekając w milczeniu na reakcję nieznajomego. Gdy zaś się odezwał, Kuro mimowolnie przechylił głowę nieco w bok. Nietrudno było sobie wyobrazić uniesione brwi pod maską. Nie wiedział jakiej reakcji oczekiwać, a i tak został zaskoczony... i może odrobinę zbity z pantałyku. Już mniej by go zdziwił nagły atak. Niektóre demony zachowywały się gorzej niż zwierzęta.
Westchnął dyskretnie, zbierając rozrzucone myśli i skupiając się na tymczasowym rozmówcy. Cóż, sam to na siebie ściągnął, zagadując jako pierwszy. Zacisnął wolną dłoń w pięść, żałując, że nie mógł otwarcie nosić swojej katany; druga trzymała kosz z zakupionymi wcześniej ziołami.

- Niestety, nie zajmuję się sprzedażą; głównie kupuję produkty potrzebne mi do wykonywania zawodu - odparł. - Nie mogę jednak zaprzeczyć, że twoja osoba przyciąga uwagę. Czyżbyś był nowy w tej okolicy? - zagaił, starając się utrzymać neutralną postawę, przynajmniej tak długo jak demon nie robił niczego podejrzanego.

Gdyby okazało się, że był potencjalnym kłopotem, musiałby to niezwłocznie zgłosić księżniczce. Tylko tego brakowało, by jakiś nierozsądny głupiec panoszył się po Osace i przyciągał uwagę zabójców. Nie potrzebowali ich tu więcej niż to było absolutnie konieczne. Przeklęta demonia aura... i przeklęte wyostrzone zmysły zabójców.

---

Seiya spoglądał na szamoczącą się niczym złowiona ryba kobietę. Była bezradna wobec siły rosłego, młodego mężczyzny. W pewnym jednak momencie, gdy w końcu ujrzał jej niewinną, jakby przesiąkniętą cierpieniem twarz poluźnił swój chwyt na jej ramieniu. Nadal jednak był na tyle pewny, by nigdzie się stąd nie wyrwała. Również jej słowa odbiły się echem w jego zapomnianym przez utraconą miłość i wszelakie głębsze uczucia sercu. Zrobiło mu się... głupio? Spoglądał na nią, jednocześnie rzucają okiem gdzieś na lewo i prawo - ale nikt na nich nie patrzył. Byli wystarczająco daleko od tłumów i tutejszych straganów. Chłód doskwierał mu jeszcze bardziej niż głód. Czyżby rzeczywiście przebudziły się w nim jakiekolwiek uczucia? Spoglądał dalej na swoją "zdobycz". Wyjątkowe, ale przyzdobione smutkiem piwne oczy oraz posklejane, zapewne długo niemyte włosy. Młody Akita zrozumiał, z kim ma do czynienia. Było mu przykro, ale... prawo to prawo, a on obiecał się je egzekwować. Gdy tak wydusiła z siebie słowa buntu, podszedł do niej nieco bliżej, pochylił się nad nią i odrzekł cichym głosem:
- Nie szarp się. Nic Ci nie zrobię. Obiecaj, że jak zwolnię uścisk, to nie uciekniesz. - Następnie czekał na reakcję kobiety. Jeśli ta posłuchała i zaakceptowała jego warunek, zwolnił swoją dłoń, która opadła z jej ramienia i powróciła w okolice jego uda. Drugą, jednakowoż, chyba z przyzwyczajenia trzymał na rękojeści swojej wakizashi. Kontynuował:
- Nie musisz odpowiadać na moje pytanie. Domyślam się, o co chodzi. - Zaakcentował swoje słowa skinąwszy na jej włosy i ubiór. - Nie jestem głupi. Na Twoje nieszczęście, jestem nie tylko samurajem, ale i służę policji z Nagoi. Z drugiej strony, na Twoje szczęście, to nie mój teren, a ja... mam ważniejsze sprawy, aniżeli ganianie drobnych złodziejaszków, którzy głodują i nie mogą skorzystać ze świeżej wody. - Bacznie obserwował emocje na twarzy kobiety, jakie towarzyszyły jego słowom. Nie chciał jej urazić, ale nie lubił też owijać w bawełnę. Na pewno nie przejmował się tym od czasu... Nieważne, lepiej nie wracać do tych złych wspomnień, przez który Seiya niemalże zapomniał, jak być człowiekiem z sercem. Na szczęście, w tym momencie sobie o tym przypomniał.
- Widzę, że nie kradniesz dla wzbogacenia się. Brakuje Ci na jedzenie czy podstawowe potrzeby. Rozumiem to, ale nie mogę Ci pozwolić dalej kraść. Słuchaj... Obiecaj mi jedynie, że nie będzie dalej kradła. Jesteś też młoda, idź do pracy, proszę. - Jego słowa... Wiele osób mogłoby uznać, że nie wie, o czym mówi. Wywodzi się z bogatego rodu samurajskiego, nigdy nie narzekał na brak pieniędzy, w dodatku sam wychowywany był przez kapłana jeszcze do niedawna, który wpoił mu, co jest dobrem a co złem. Hah! Dobre sobie. "Dobro i zło" - temat na wywód, na który w tym momencie nie ma czasu.
Na dworze było mroźno, powoli zbliżał się koniec dnia, a kobieta... stała tu i bezsensownie marzła, gdy ten ją zatrzymywał. Mógłby ją zabrać i przekazać tutejszej policji w związku z jej przestępstwem, ale mogłoby się to dla niej nieprzyjemnie skończyć. Nie chciał tego. Była biedna, wyziębiona, a jej włosy ewidentnie skorzystałyby na kąpieli. "Idź do pracy", powiedział. Skąd wie, że tego nie robi, a dalej nie stać jej na życie? Albo po prostu nikt nie chce jej niczego zaoferować? Wnet, wpadł na dość oczywisty pomysł. Sam kupi jej coś do jedzenia i ta nie będzie musiała uciekać się do kradzieży. A może chodzi o jakieś nowe ubranie? Spojrzał na nią od stóp do głów. Rzeczywiście, i tutaj przydałoby się nieco pozmieniać. W końcu postanowił się odezwać, by kolejne minuty nie przybliżyły ich do zachodu słońca:
- Wiesz co... Zróbmy tak. Powiedz mi, czego potrzebujesz, a ja pójdę z Tobą i to Ci kupię. Ci ludzie... Wiem i widzę, że nie masz łatwo, ale kradzież nie jest nigdy rozwiązaniem. Zła złem się nie zwalcza. Mów śmiało, co się dzieje i czego potrzebujesz, proszę. Obiecuję wysłuchać do końca. - Niesłychane. Czyżby Seiya... zainteresował się czymś innym, aniżeli własnym losem i jego wiecznym cierpieniem? Trudno to orzec, ale na pewno od dawien dawna nikt nie potrafił przykuć jego uwagi. Pracoholizm spowodowany poszukiwania zabójców ukochanej niszczyły mu życie. Był młody, przeżył upadek... poważny. Dwa razy. Ale trzeba wstać kolejny raz. Podnieść się i nie marnować czasu, bo tego nikt nam nie zwróci, tak jak i życia jego Suki. Świat to odwieczna walka dobra ze złem, gdzie jest też coś pomiędzy - co stanowi większość dla każdego z nas. Musimy się nauczyć poruszać po tych mętnych, bezkresnych wodach w poszukiwaniu dobra tak, by nie zabłądzić i nie wpłynąć na mieliznę rozpaczy, z której nie będzie już powrotu. Akita Seiya niebezpiecznie blisko dryfował w okolicach czarnych wód, ale czy uda mu się odnaleźć właściwy kierunek? Gwiazdy na niebie były dzisiaj widoczne na coraz ciemniejszym niebie. Czy jedną z takich nieoczekiwanych gwiazd była dla niego ta nieznajoma? Przypomniał sobie o dobrych manierach i szybko naprawił błąd:
- Przepraszam... jak się w ogóle nazywasz, jeśli można spytać? - On się przedstawił na samym początku, ale zrobił to z niezbyt dobrym smakiem, łapiąc kobietę za ramię niczym najgorszego złoczyńcę. Zreflektował się i postanowił naprawić nadwyrężone na starcie zaufanie. Czy kobieta jednak będzie chciała dać sobie pomóc?

---

---

Zwykły człowiek już dawno straciłby cierpliwość do tej kobiety, a na pewno każdy inny policjant z impetem wrzuciłby ją do więzienia czy zesłał na wyspy Hachijōjima i Miyakejima, gdzie lądowali przestępcy. Seiya był inny, a z pewnością nie należał do przeciętnych. Jego tragiczna historia sprawiła, iż postępował nieszablonowo, rzecz by można - zagadkowo - na co inni samurajowie reagowali w różnoraki sposób. Jedni je szanowali, dopóki przynosiły zamierzone efekty, inni zaś drwili. Nikt, jednakowoż, nie śmiał z nim zadzierać. Młody, rosły samuraj bez Pana z jednym celem w życiu: odnaleźć i ukarać odpowiedzialnych za śmierć swojej ukochanej. Nawet Ci wyżej postawieni nie wchodzili mu w paradę, skoro w swoim zawodzie spisywał się doskonale.
Tutaj jednak, młody Akita miała nie lada orzech do zgryzienia. Złodziejka nie dość, że była małomówna, przyłapana na przewinieniu, to w dodatku zdawała się być przerażona, wyziębiona, gdzieś tam w głębi duszy prosząca o pomoc, choć jawnie się temu sprzeciwiała. Język jej ciała oraz wymowne, krótkie odpowiedzi dały się słyszeć na drugim końcu długiej ulicy wypełnionej ludźmi. Seiya nie odpuszczał, z drugiej strony, pozwolić jej odetchnąć bez swojego uścisku. Postanowił również zdjąć dłoń z wakizashi na znak zmiany swojej postawy na bardziej przyjazną.
Jej kolejne słowa uderzyły go prosto w serce, które zdaje się, że zaczynało przypominać sobie o empatii. Ta drobna, przesiąknięta ubóstwem osoba była bezbronna, a on w dodatku egzekwował nad nią swoje prawo. I choć opanował się zawczasu, nadal gnębiło go nieprzyjemne poczucie winy, że niepotrzebnie sięgnął w swoich pierwszych słowach po tak nieprzyjemnie brzmiące ostrzeżenie. Przyzwyczajony był do starć z bardziej... niebezpiecznymi osobnikami, niejednokrotnie badając wszelakie uprowadzenia, morderstwa i inne przestępstwa większej wagi. Może dlatego w taki, a nie inny sposób zareagował, gdy przyłapał tę bezbronną dziewczynę na kradzieży? Tak czy siak, było mu przykro. Nie krył tego i od razu na jej prośbę o pozwolenie na odejście, zmienił swój ton, jednocześnie odchodząc od niej na krok w tył:
- Dobrze... Ale zanim odejdziesz, chciałbym Ciebie przeprosić za całe zajście. Nie wiem... Nie przywykłem do takich zajść... Zazwyczaj mam do czynienia z okropnymi zajściami... - Seiya tonął w swoim wstydzie, zalany niespodzianym rumieńcem na twarzy, aż zrobiło mu się ciepło. Począł poluźniać swoje kimono, chcąc nabrać nieco więcej chłodne, świeżego powietrza. Rozejrzał się wokół. Ludzi jakby było coraz mniej, a słońce znikało gdzieś za horyzontem. Wzdłuż targu rozpaliły się kakeandony, oświetlające nieco stragany i ulicę, zaś gdzieniegdzie w oddali można było zauważyć kamienne toro. Ile oni tu już stali? Cały ten czas... zmarnowany na zatrzymaniu kobiety, która ukradła komuś pieniądze. Seiya był coraz bardziej tym wszystkim zmieszany. Nadal był przecież stróżem prawa, nie mógł pozwolić na to, by takie uczynki były przepuszczane, a złodzieje chodzili wolno po ulicach.
Chłopak z powrotem powrócił do smutnej, nadal wystraszonej twarzy stojącej przed nim kobiety, która przedstawiła się jako "Airi". Ciekawe, czy rzeczywiście się tak nazywała, w końcu przyłapał ją na przestępstwie. Ta zaś mogła się chronić. Seiya nie zamierzał marnować kolejny minut na staniu z nią bezczynnie, więc kontynuował, tym razem bardziej przyjaznym tonem, składając swoje ręce założone na klatkę piersiową. Gdy przekazała mu swoje imię, odparł:
- Jakkolwiek by to nie zabrzmiało... Przepraszam. Nie chciałem Ciebie tutaj tyle przetrzymywać, Airi. - Ukłonił się, po czym szybko dodał, chcąc uniknąć ewentualnej ucieczki kobiety, a wyglądała na taką, która chętnie zwinnie by się stąd wymknęła: - Czy mógłbym Ci się odpłacić za całą sytuację? Nie mam zamiaru wręczać Ci czegokolwiek na siłę, a zdajesz się być osobą, która lubi o siebie sama zadbać. - Młody samuraj liczył na to, że kobieta w końcu przełamie swój upór i pozwoli mu wykonać jakiś krok w celu naprawy swojego dotychczasowego, nieprzemyślanego zachowania.
Seiya przypomniał sobie pierwsze spotkanie ze swoją zmarłą ukochaną, Suki. Było to w Nagoi, nieopodal hodowlanych jezior, gdzie zamożni tego świata kupowali sobie złote rybki do swych przydomowych stawów. Tak się składało, że ów dziewczyna należała do takiego rodu, choć jak się potem okazało, jej rodzina była całkiem... "normalna" jak na wyższe sfery. Pewnego dnia, gdy Suki wracała do domu z zakupami, została zaatakowana przez kilku rzezimieszków, którzy chcieli ją okraść z drogocenności. Pech chciał, że był tam rosły chłopak z rodziny samurajskiej, który przyczynił się swoją tężyzną i wyszkoleniem do uratowania dziewczyny w tarapatach. Ta chciała mu się odwdzięczyć, ale to on właśnie wtedy, nieco zawstydzony całą sytuacją, podziękował i ruszył dalej przed siebie. Dlaczego o tym mówi? Bo dzisiaj, to Seiya jest po drugiej stronie, on natrafił na osobę twardo stąpającą po ziemi, która nie chce być zatrzymana, pomimo dobrych intencji. Tutaj sytuacja jest jeszcze nieco bardziej skomplikowana: Airi niekoniecznie jest postacią pozytywną, choć im dłużej nasz samuraj się jej przygląda, tym bardziej powątpiewa w słuszność swojej pierwotnej oceny i reakcji. W końcu, po dłuższej chwili, Akita powróci do rzeczywistości, odganiając swoje myśli na bok, i ponownie przemówił do nieznajomej:
-Airi, jeśli mogę Ci tak mówić. Nieopodal, przy jednym ze straganów sprzedają całkiem zjadliwe przekąski. Dołączysz do mnie? - Ostatnia próba, nim Seiya całkowicie się podda. Chciała, naprawdę, chciał naprawić całą sytuację. Co powie kobieta?

---

---

Słowa biednej kobiety zawładnęły teraz myślami młodego Akity. "Czego się wstydzisz, Samuraju?" Niczym bęben, w który uderzano ze wszystkich sił, aż nawet ludzkie ucho zdolne było wychwycić najniższe i zarazem najwyższe dźwięki zarezerwowane dotychczas dla zwierząt. Te uderzenia sprawiały, że Seiya poczuł się jeszcze gorzej niż dotychczas. Zrobiło mu się słabo, bo kolejne spojrzenia na tę kobietę i jej kolejne wypowiedzi sprawiały, że pamięć o Suki stawała się jeszcze bardziej bolesna. Jej niewinność, jej bezbronność w tamtym dniu były teraz niemalże co do joty odzwierciedlone w tej oto Pani, która miała czelność mówić w ten sposób do samuraja. Czego się wstydzę? Wszystkiego... ale bardziej siebie nienawidzę. - pomyślał, aż jedna, samotna łza spłynęła mu po policzku. Jej chłód porażał swoją mocą, był dużo bardziej dotkliwy niż surowość towarzyszącej pogody. Seiya, zmieszany, przymknął mocno oczy, a na jego twarzy zarysował się wyraźny ból. Dlaczego się tak uzewnętrzniał? Dlaczego stracił nad sobą kontrolę? Był młody, a przez to jego ekspresyjność emocji momentami nie była do pohamowania. Ludzie w tym wieku nierzadko stają się ofiarami własnych myśli, doznań, przez co ich relacji z ludźmi wokół bywają tak... wybuchowe. Na szczęście, jeśli w ogóle o szczęściu można tutaj mówić, młody samuraj nie eksplodował ze złości. Bynajmniej, po prostu... się rozkleił, jakkolwiek eufemistycznie by to nie zabrzmiało. Jej wzrok, gdy wypowiadała te słowa, tak jakby... przebijał jego świadomość, jego duszę. Jakby... doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co teraz przeżywa. Był bezbronny, on stał się tutaj rabusiem, a ona stróżem prawa. Miała go. Nie było sensu udawać, nie było sensu uciekać. Lepiej się przyznać, skoro i tak mleko się rozlało, a łza spadła na ziemię, pozostawiając lekko widoczny zarys swojej drogi po jego policzku.
- Właściwsze byłoby pytanie o to, czego się nie wstydzę. Byłoby mi chyba łatwiej cokolwiek zliczyć... bo jest tego tak niewiele. - Te słowa musiałby zaskoczyć kobietę, albowiem z pewnością zaskoczyły samego Akitę. Zaraz po zamknięciu słów żałował tego, co powiedział. Bardziej, jednakowoż, żałował tego, jak zachowywał się na samym początku wobec tejże kobiety. Przyłapał ją na kradzieży, ale... coś w jej zachowaniu zdawało się mówić, że nie jest to zuchwałość i arogancja, ale... konieczność? Chęć przeżycia? Walka z przeciwnościami losu? Wyglądała na biedną, ale jej wnętrze... jej słowa... zdawały się prezentować jakąś większą wartość, znaczenie. Seiya dlatego właśnie tak bardzo wstydził się swojego zachowania, beznamiętnego jak wobec najgorszych przestępców. Było nieadekwatne do przewinienia. Teraz to wiedział. Teraz to czuł. Instynktownie odsunął się od kobiety na jeden krok w tył, dając jej więcej przestrzeni. Czyżby chciał ją puścić wolno? Tego nie wiedział. Na pewno jednak nie chciał upaść jeszcze niżej. Już w tym momencie czuł się jak wrak człowieka, pomimo zaledwie osiemnastu zim, jakie dane było mu przeżyć. Życie sprezentowało mu koszmar za koszmarem i niejednokrotnie miał ochotę je zakończyć... Ale... ale nie tak. Tak nie można. Nikt nie ma prawa odbierać sobie życia, a lepszą karą za jego beznadziejność było wieczne poszukiwanie winnych za śmierć ukochanej. Ale... czy tym winnym...
I gdy mijały kolejne sekundy, kobieta znowu przeszła do roli prowadzącej dyskusję, znowu prosząc o puszczenie wolno, tym razem dopiero po wspólnym posiłku. Czyżby jednak... i ona się trochę na niego otworzyła, pozwoliła ze sobą porozmawiać? Uczucia Seiyi były szczere, zresztą, tak jak i jego słowa. Nie miał nic do ukrycia. Przetarł swój zmarznięty i nieco wilgotny policzek dłonią, wyprostował się i mrugnął pośpiesznie oczami kilkukrotnie, chcą uwolnić się od łzawego kleju. Był gotowy, choć nadal ledwie stał na nogach. Zmęczenie ogarniało całe jego ciało. Psychika człowieka zaiste sprawuje kompletną władzę nad jego ciałem. Kolejna taka sytuacja, gdy słabością Seiyi jest jego charakter. Zbyt wrażliwy, zbyt uczuciowy jak na samuraja? Zapewne wielu mogłoby tak mówić. Do tej pory, zazwyczaj udawało mu się to maskować. Kobieta jednak wyciągnęła z niego jego najskrytsze obawy i pragnienia. W końcu przemówił nieco głośniej niż ostatnio:
- Nie zatrzymuję Ciebie. Wiesz, kim jestem... Mam taki obowiązek, ale... w tym przypadku zachowałem się źle. Nie musisz mi towarzyszyć, jesteś wolna. Chciałbym jednak coś zjeść, bo dosłownie umieram z głodu. Jeśli zechcesz, to chętnie wynagrodzę Ci moje zachowanie tymi przekąskami. Co na to powiesz? - Przeprosiny czy może słabość? Szacunek czy brak rozsądku? Seiya nie wiedział, co się z nim działo. Czuł natomiast, że robi dobrze. Od dawien dawna nie czuł nic, do dzisiaj. I jeśli "Airi" przystała na jego propozycję, udał się wraz z nią do pobliskich straganów, gdzie mogli w końcu coś zjeść. Było już ciemno, a dzień ewidentnie się zakończył.
Czy to ja jestem tym... złym, na którego poluję dla Suki? Czy to wszystko moja wina? - samuraj świadomy był takiej możliwości. Czy te wieczne uganianie się za przestępcami w poszukiwaniu tych konkretnych nie było de facto walką z wiatrakami i karaniem siebie samego? Młody mężczyzna samobiczował się niemiłosiernie i obwiniał za śmierć nie tylko tragicznie zmarłej ukochanej, ale i własnych rodziców, którzy spadli w przepaść, wcześniej uratowawszy jedynie jego - a mogli przecież zadbać o własne życie najpierw, zostawiając go i pozwalając mu zginąć. Ależ to wszystko brzmi absurdalnie, czyż nie? Teraz wiecie, z czym na co dzień bije się w myślach i sercu młody Akita. Nie jest to życie łatwe, na pewno nie jest łatwiejsze od losu kobiety, którą spotkał na swojej drodze. O, ironio!

---

Sue nie zapuszczała się do tej pory w te rejony Osaki, ale poczta pantoflowa doniosła jej, że nie aż tak daleko od jej aktualnego domu, znajduje się targ. Co prawda nie była materialistką, jak również nie przywiązywała wagi do rzeczy, jednak i tak postanowiła tak się wybrać i przekonać się na własne oczy, co Osaka ma jej do zaoferowania.
Poinformowała Mikage, że wychodzi i wróci do wieczora, schowała swoje tanto w rękawie, a potem po prostu wyszła z posiadłości.
Pogoda była wystarczająco ładna, żeby taki spacer miał sens. Nie było ani za ciepło, ani za zimno. Niebo również było czyste, jedynie kilka, pojedynczych białych chmur, które czasami przesłaniało wiosenne niebo. Dla młodej Fujiwary było wręcz zbyt umiarkowanie, ale na pogodę i tak wpływu nie miała. Lepiej korzystać z ładnej pogody, niż potem słuchać narzekania, że tylko się siedzi w domu, z nosem w księgach lub trenując.

Minęła dłuższa chwila, gdy Sue w końcu zobaczyła pierwsze stragany. Do jej nozdrzy doszedł od razu intensywny zapach sprzedawanych tam kwiatów, ziół i kadzideł. Wywróciła na to oczami, sama do siebie, uznając, że lepszy i tak zapach roślin niż smród demonów, których tropem czasem podąża jako zabójca demonów. Wolno krocząc do centrum targu, obserwowała oferowane dobra, ludzi i ogólnie to, jak to miejsce tętni życiem. Zgadywała, że wieczorem to miejsce pustoszeje równie szybko, jak w dzień się zapełnia. Cóż, przy istnieniu demonów było to dość oczywiste.
Dziewczyna nie miała konkretnych planów zakupowych. W domu Mikage miała wszystko, co jej było potrzeba, nic się jej nie zniszczyło i żadna rzecz nie wymagała wymiany, by specjalnie rozglądać się za jakimś towarem.
Dziewczyna jednak postanowiła, że w sumie, nie pogardziłaby nową ozdobą do włosów, bo takie stoisko przykuło właśnie jej uwagę. Podeszła więc tam, przesuwając oczach po dostępnym typie ozdóbek.
- Dobry ma panienka gust! Same dobre rzeczy mam! - Handlarz zaczął bez ceregieli, co Fujiwara oczywiście zignorowała. - Drewno, metale, kamień. Czego panienka sobie życzy!
- Życzę sobie ciszy... - mruknęła Sue z udawanym szacunkiem i nieszczerym uśmiechem, po czym wróciła do analizy towaru.

Do Osaki przybył o świcie korzystając z bezpieczeństwa jakie zapewnia mu blask słońca. Po co samotny zabójca przybył do miasta na którym to demony trzymały swe szpony? By sprawdzić jak miewają się tu ludzie, dać im znak iż zabójcy nie zapomnieli o nich. Rozpalić w ich sercach płomień, którego mrok demonów nie da rady zgasić. To był pierwszy powód, drugim było to iż Hiroki szukał inspiracji, szukał w Osace czegoś co sprawi iż będzie gotów oddać swoje serce w pełni misji wyzwolenia tutejszych spod władzy nocnych bestii.
Spacerował po mieście, trzymając jedną dłoń na kushirze swego szkarłatnego ostrza. Nie dlatego iż obawiał się ataku za dnia, bardziej by dodać sobie otuchy. Nie był długo zabójcą, wiedział iż brakowało mu doświadczenia jakie posiadali jego towarzysze, a mimo to wlazł prosto w paszcze tygrysa. Był pewien iż gdy usłyszą o tym jego towarzysze to zrugają go, ale musiał to zrobić. Na własne oczy ujrzeć Osakę, wyryje ten widok w swym sercu i będzie wspominać go tak długo aż miasto nie znajdzie się znów we władzy ludzi.
Nawet nie wiedział kiedy ktoś poprosił go o pomoc, jakaś starsza kobieta poprosiła go o jego wsparcie w przeniesieniu jej dóbr na pobliski targ, uśmiechnął się do niej przyjaźnie i bez zastanowienia wziął się do pracy. Zwykła ludzka dobroć to z pewnością to czego teraz tym ludziom było trzeba. W końcu zasługiwali na odrobine dobra w tym niepewnym dla nich życiu, które mógł zakończyć byle kaprys jakiegoś demona...barbarzyństwo. Po tym jak pomógł starszej pani, postanowił sam rozejrzeć się po rynku. Cel miał jeden, znaleźć coś co przypominać mu będzie o Osace. Coś czym przyozdobi swój pokój w Yonezawie.  
Rozglądał się dosyć długo przeglądając dostępne na rynku dobra, sporo jedzenia, tkanin czy też rękodzieł tutejszych rzemieślników, wszystko to miało swój urok i Rengoku doceniał kunszt lokalnych twórców. Ale jakoś nie potrafiło go to ruszyć do tego stopnia by nabył coś takiego. Zatrzymał się dopiero na dłużej przy stoisku z zdobionymi dzbankami i wazami, kupiec utrzymywał iż mają one długą historie i to właściwie dzieła sztuki. Jednakże gdy tylko zapytał o ich historie sprzedawca zamilkł przez co przed straganem zapanowała niezręczna cisza.

Skierował swe spojrzenie na nieznajomą, która w przeciwieństwie do zakłopotanego handlarza potrafiła powiedzieć co nieco o znajdujących się tu dobrach. Podchodzących nawet pod dzieła sztuki. Dwustuletnia waza, która pewnie sporo przeszła. Podróż z Seto aż do Osaki, ciekawiło go co doprowadziło do tego iż nie stała u jakiegoś arystokraty tylko była tutaj. U Handlarza, który nie wiedział co nawet miał za skarby do sprzedania.
— Dziękuje za tę informację, znając historię mogę docenić ten przedmiot nie tylko ze względu na jego wygląd. Arigatō gozaimasu — Rzekł Hiroki posyłając nieznajomej delikatny uśmiech i skinając głową z szacunkiem. Handlarz coś tam mamrotał pod nosem iż też o tym wiedział ale Hiroki spojrzał na niego i skwitował to westchnięciem. Przyznanie się do błędu było oznaką wiedzy nie porażką. Znów spojrzał na kobietę słuchając jej słów.
— Droga wojownika to coś więcej niż machanie bronią. Spokój ducha, bystry umysł i wrażliwość na otaczający nas świat. O to cechy, które powinien mieć każdy samuraj. — Stwierdził Rengoku, dla niego ten kto  dzierżył ostrze musiał mieć te cechy, musiał być świadomy swych czynów. Bycie wojownikiem nie ograniczało się do bezmyślnego ciecia na lewo i prawo, to było dobre dla siepaczy.
— Nie radziłabym jej zbijać. Ma za sobą trochę czasu i raczej jest droga
Zaśmiał się cicho na te słowa, dama znajdująca się przed nim musiała mieć złe skojarzenia ze samurajami skoro uważała iż kupi wazon tylko po to by go rozbić. Delikatnie chwycił za wazę i podniósł ją ostrożnie w górę by lepiej się jej przyjrzeć.  — Nie mam takiego zamiaru pani, to piękny przedmiot o długiej historii, zbrodnią byłoby go niszczyć. — Odpowiedział samuraj i odłożył wazon na jego miejsce. — Niestety jego pochodzenie nie pozwala mi go zakupić, szukam czegoś co będzie przypominać o Osace, a ta waza będzie kojarzyć mi się już z Seto
Rengoku spojrzał na stojącą przed nim kobietę i wykonał tradycyjny ukłon w jej stronę  — Wybacz pani mój brak manier, powinienem się przedstawić. Rengoku Hiroki — Przedstawił się mężczyzna z uśmiechem.

Sprzedawcy nie zostało nic innego jak zignorowanie swoich niedoszłych klientów, cóż to albo próba obrony swojej i tak już nadszarpniętej reputacji. Nie podjął się on jednak tego wyzwania i wrócił do polerowania swych towarów.
— Z pewnością jest pani zbyt krytyczna wobec siebie — Odparł Rengoku zachowując swój delikatny uśmiech, wzrok skierował na obstawę damy. Zastanawiał się kim była, z jakiego rodu i co sprowadziło ją na targ, wyglądało na to iż znała się na historii sztuki więc może szukała czegoś do swej kolekcji. — Świat jest piękny, choć nam czasem brakuje czasu by to piękno dostrzec. Nauczono mnie iż należy doceniać się to co się ma, gdyż nie wiadomo, kiedy zostanie nam to odebrane. — Zaczął Hiroki po czym spojrzał w stronę broni przypiętej do jego pasa.  — Ci którzy zaś dzierżą broń powinni być gotowi na to iż mogą odejść w każdej chwili, każdy oddech może być ostatnim, to co teraz widzę może być ostatnim widokiem jaki ujrzę. Stąd powinniśmy doceniać to co świat nam oferuje. Stąd samurajowie powinni umieć dostrzec piękno we wszystkim. — Przedstawił swój pogląd Hiroki.
W takim razie przepraszam, że go dla pana zepsułam
Zamknął oczy i uśmiechnął się nieco szerzej do kobiety  — Nie ma za co przepraszać, teraz mam okazję by zakupić coś lepszego, powinienem Pani podziękować — Odpowiedział beztrosko wojownik, wazon może i był pięknie wykonany i zapewne sam by go zakupił ale teraz nadarzyła się okazja by spędzić czas w Osaca na przyjaznej rozmowie, a jeśli los wspomoże to i lepszą pamiątkę uda mu się nabyć.
— Miło mi Cię poznać Kazama-San — Rzekł przyjaznym tonem Rengoku obserwując reakcje kobiety, mimo iż zachowywał ten sam uśmiechnięty wyraz twarzy to w jego głowie pojawiła się ciekawość, był zainteresowany tym co wywołało taką reakcje. Czyżby taka dama nie przywykła do odrobiny szacunku? A może kryło się za tym coś innego? Kto wie może dowie się tego jeszcze dziś.
Nie jesteś stąd, prawda?
To pytanie na chwile wybiło go z rytmu, spojrzał w niebo i myślał chwilę nad odpowiedzią. Z jednej strony niewinne pytanie ale z drugiej był na terenie wroga, tutejsi mogli być zmuszani przez demony do służby. Stąd musiał uważnie dobrać słowa by nie zdradzić informacji mogących zaszkodzić jego bliskim.  
— Nie jestem stąd, to prawda. Sporo wędruje Kazama-San — Odpowiedział Hiroki i rozejrzał się wokół, uśmiech znów zagościł na jego twarzy.  —Z chęcią skorzystam z propozycji. - Rzekł i położył dłoń na kushirze Nantekotty gotów ruszyć za kobietą lub jeśli Hokori pozwoli tuż obok niej.
Spojrzał w ziemie myśląc co ma odpowiedzieć nowo poznanej kobiecie, na ile mógł jej zaufać. I jak mógł pokazać jej iż stoi po stronie mieszkańców Osaki. — Wiem iż cień zalągł się w mieście, lecz bez obaw Kazama-San, światło rozproszy mrok. — Odpowiedział Rengoku posyłając w stronę kobiety uśmiech mający ją pokrzepić w tych mrocznych czasach.

Uśmiechnął się życzliwie słysząc słowa kobiety i spojrzał na nią dyskretnie przyglądając się jej by następnie znów skierować swe spojrzenie przed siebie.
— Dziękuje, choć muszę przyznać iż widok tak urokliwej damy przed śmiercią byłby czymś co każdy samuraj chciałby ujrzeć. — Skomplementował w ramach odpowiedzi towarzyszącą mu arystokratkę znów spoglądając w jej stronę.
 Z chęcią zaoferował swe ramię kobiecie, nie znali się tak naprawdę, jedyne co to poznali swe imiona ale nie przeszkadzało mu to skoro Hokori tego potrzebowała. Być może uznała iż zaufa mu na tyle by zbliżyć się do niego, albo potrzebowała wsparcia kogoś jego pokroju. Nie było to ważne teraz, liczył się spacer na, który się wybrali i możliwość dalszego poznania się. Przyjazna twarz w Osace to coś czego potrzebował by mieć personalny powód do odbicia tego miasta z demonicznych szponów.
Proszę, przejdźmy na "ty"
— Dobrze Hokori — Powiedział rozbawiony tym Rengoku, ciesząc się iż przeszli w pełni na ty. Mając na to zgodę swej nowej znajomej nie musiał się martwić  tym iż ktoś mógł chcieć zarzucić mu brak szacunku, skinął głową ze zrozumieniem ciesząc się iż Hokori zna kilka miejsc, w końcu powinni odwiedzić każde z nich, a to wydłuży spotkanie i da im czas na poznanie się.
Czy w tym mroku wojownicy też są w stanie odnaleźć piękno?
Chwilę musiał się zastanowić nad odpowiedzią i by znaleźć jakąś podpowiedź spojrzał w niebo po czym uśmiechnął się lekko.
— Owszem Hokori, mrok też potrafi być piękny. Wszak jest nam potrzebny, czy moglibyśmy docenić światło nie znając mroku? Niektórzy szukają szczęścia w cieniu i nie ma w tym nic złego póki ciemność nie wyciąga swych szponów w stronę tych, którzy cieszą się blaskiem. — Odparł Rengoku rozglądając się wokół, ludność Osaki tak wiele musiała wycierpieć pod władzą demonów. Ale to zmieni się, był tego pewien. Wierzył iż Korpus nie zapomni o tym mieście i pewnego dnia wraz z towarzyszami broni odbije je by zapanował to spokój tak bardzo potrzebny tym ludziom. — I znów takie będą Hokori — Rzekł raz jeszcze chcąc upewnić kobietę iż Osaka wróci we władanie ludzi. —Póki tli się we mnie płomień, będę o to walczył — Pomyślał posyłając przyjacielski uśmiech w stronę przechodniów, po czym skupił się na swej towarzyszce, zastanawiał się cóż takiego "księżniczka" jej uczyniła skoro z taką nienawiścią wypowiedziała jej imię i tytuł. Czyżby miały wspólną historię? Znów zwrócił swe spojrzenie w przód, kątem oka jednakże wciąż patrząc na Hokori. — Pierwszy raz, nie miałem okazji być tu wcześniej czego żałuje. Chciałbym ujrzeć Osakę w czasach jej świetności  — Odparł Hiroki spoglądając na ulicę miasta i myśląc o ile więcej radości musiało tu być wcześniej.
Mężczyzna przyglądał się temu co kupcy mieli do zaoferowania ale były to jedynie przelotne spojrzenia, w końcu zaufał w tej kwestii damie. Z odpowiedzią dla niej tym razem nie zwlekał.
—Pochodzę z Edo, a wędruje tam gdzie mogę komuś pomóc, a jeśli nigdzie mnie nie potrzeba to ruszam tam gdzie mnie nogi zaniosą. — Odpowiedział niewiele mijając się z prawdą, gdy opuszczał Yonezawę było to związane z zadaniami jakie otrzymywał, zaś podczas nich skupiał się tez na pomocy potrzebującym stąd często jego podróże wydłużały się i odwiedzał różne miejsca.

Ucieszyło go to iż komplement odniósł zamierzony skutek i wywołał jakąkolwiek reakcje u Hokori, w tych trudnych czasach ludzie zapominali iż okazywanie emocji nie jest czymś złym, wręcz przeciwnie pokazuje iż wciąż mamy uczucia. A to było ważne by pokazać iż wciąż są wszyscy ludźmi. Choć czy nie objawiła się w nim teraz hipokryzja? W końcu sam ukrywał swoje uczucia pokazując jedynie swe radosne i ciepłe oblicze.
— Wydaje mi się, że i za dnia można wpaść na bestie, czyż czasem potwory nie kryją się w nas samych? — Zaczął Hiroki po czym spojrzał w niebo —A co się tyczy nocnych poczwar, nie martw się Hokori i na nie przyjdzie pora, nadzieja istnieje póki jest ktoś kto zechce o to walczyć. — Dodał Rengoku po czym spojrzał na kobietę z  uśmiechem pełnym wsparcia — Dożyjesz, wystarczy tylko iż będziesz w to wierzyła Hokori
Szkoda, że to, czy jeszcze ją taką ujrzymy, zależy głównie od Korpusu Zabójców
Położył instynktownie dłoń na rękojeści swego ostrza i zaczął się rozglądać jakby szukał zagrożenia. Mimo iż wiedział, że za dnia jest bezpieczny. Odetchnął z ulgą i uśmiechnął się znów, jeszcze szerzej.
— Jestem pewien iż pamiętają o Osace, o to nie musisz się martwić Hokori
Czując lekkie szarpnięcie ze strony arystokratki zatrzymał się i spojrzał na wskazany przez nią budynek, zmrużył oczy dostrzegając dziurę w oknie i wszystko stało się dla niego jasne. Demony trzymały miasto w swych szponach i umacniały swą pozycję poprzez zastraszanie miejscowej ludności choćby takimi widokami. Zacisnął dłoń na tsubie Nantekotty w przypływie słusznego gniewu, szybko jednak oprzytomniał i wypuścił z siebie powietrze by uspokoić się.
— Czy ten człowiek przeżył? — Zapytał gdy to ruszyli dalej, w przeciwieństwie do swej towarzyszki nie odwrócił się by raz jeszcze spojrzeć na scenę zbrodni, wyrył już ją w swej pamięci — Zapłacą za to Hokori, sprawiedliwość dosięgnie demony, które terroryzują Osakę — Rzekł Hardo patrząc przed siebie, porzucając na moment uśmiech na rzecz skupionego, poważnego wyrazu twarzy.
Na jego obliczu znów zagościł uśmiech gdy ujrzał takowy na twarzy swej towarzyszki, znał te reakcje gdyż widywał je już wcześniej wśród zwykłych ludzi nie mogących uwierzyć iż ktoś chce po prostu pomagać innym. On zaś nie widział w tym problemu, dostał pewne dary, które powinny być użyte w służbie innym. To że był zabójcą prowadziło do sporej ilości podróży, podczas których mógł ulżyć potrzebującym. Liczył iż w ten sposób coś zmieni, bo to o to mu chodziło. By w czasie swego żywota zmienić czyiś los na lepsze.
— Nie jestem mnichem, ani policjantem. Jestem wojownikiem, który chce wykorzystać swą siłę w innym celu niż walka. Pragnę być częścią zmiany na lepsze, a to mogę osiągnąć przez pomoc innym — Wytłumaczył swą postawę.
— Niestety nie, wybuchł tam pożar, który uszkodził mocno świątynie — Odparł Hiroki spoglądając w ziemie, niewiele wiedział o wydarzeniach jakie miały tam miejsce. Ale utrata tej świątyni była ciosem dla Edo i zostało liczyć na to iż zostanie odbudowana.