Himawari

Himawari — Wto Lut 08, 2022 7:15 pm

HUMAN

Himawari
BEZROBOTNA
umownie 27/06/1626, Osaka, Rzemieślnik

Wygląd:

Szukam cię — a gdy cię widzę,
udaję, że cię nie widzę.

Mówią, że dzieci rodzą się z przeraźliwym krzykiem pełnym sprzeciwu, a ich oczy zalewane są przez fale goryczy. Ponoć też wierzgają przy tym jak dzikie konie. Ponoć, bo Himawari ani narodzin, ani dzikich koni nigdy nie widziała. Te drugie zawsze były zniewolone, wytresowane niczym psy wystawowe, a do tego całkowicie posłuszne. A przecież kiedyś musiały być wolnymi i nieskrępowanymi mustangami, które przemierzały stepy i łąki.
Z czasem zrozumiała, że wolność to towar jak każdy inny; sprzedają ją i kupują. Często za monety, rzadziej za chęci czy dokonania. Widziała ludzi, którzy daliby się za nią pokroić, znosiliby niemożliwe do opisania męki, poszli i na śmierć. Jednak w tej samej chwili, w której pozwolili się udręczyć, zrozumieli, że wszystko, co im obiecano, to ciężki do przełknięcia zlepek kłamstw. Rozczarowująca w smaku melasa. Nic więc dziwnego, że dziecięcia tak rzewnie łkały za okresem, w którym wolność była prawdą, a nie wyświechtanym frazesem.
Urodziła się najpewniej przypadkiem. Ani na wzór, ani na podobieństwo czy pohybel. Być może przepchnęła się przez drogi rodne pewnego ranka, wtedy, kiedy gęsta, lecz lekka jak zefirowy woal z plastycznej przędzy, mgła spowijała łąki, chociaż bardziej prawdopodobne, że uczyniła to nocą, gdy drzewa szumiały niesłychane historie, a nieboskłon ozdobiony był iskrami. Wszystko przecież zaczynało się od iskier. Krótkotrwałych i delikatnych, wygasających w ułamek sekundy. Jeśli nie trafiły na nic, czym mogłyby się pożywić, pojawiały się i znikały. Nikt się ich nie obawiał, choć jedna wystarczyła, by rozpętać niszczycielski pożar. Ogień, którego nie w sposób ugasić.
Podobno ludzie nie rodzili się źli. Jeśli tak, to nie rodzili się też dobrzy. Prędzej nijacy, nudni, pozbawieni osobliwego temperamentu. Tak przynajmniej nakazywałby myśleć zdrowy rozsądek. Himawari twierdziła jednak, iż, w rzeczy samej, otrzymujemy pewien zestaw cech. Tak przecież było z nią samą. Urodziła się wątła. Wątła nie w kontekście ciała, ale z szansą na szczęśliwe życie tak słabą, jak drewniane łódki w starciu ze sztormem.
Nie pamiętała swojej matki. Ojca zresztą też. Może to i lepiej, bo ci, którzy pamiętali, skrycie wierzyli, że pewnego dnia ktoś po nich wróci i zabierze do domu. Karmili się nadzieją. Ale, jak przyszło jej zaobserwować, nikt nigdy się nie zjawiał, nikt też nie pytał, o szukaniu lepiej nie wspominać. I choć świadomość, że została porzucona była bolesna, to nie równała się niemożliwym do spełnienia marzeniom. Ci, którzy ich nie mieli, nie doświadczali rozczarowania.
Obraz, który kojarzył jej się z rodzicami, a przynajmniej jednym z nich, to zaciśnięta wokół nadgarstka dłoń. Była ciepła, szorstka, sucha i popękana, jak gdyby wystawiona nazbyt długo na działanie palącego, letniego słońca. Może była kobieca, a może wręcz przeciwnie. Była to jednak dłoń, która pchnęła ją w środek tłumu ludzi i wypuściła z rąk. Dłoń kata. Dłoń, która bez zawahania się strąciła ją ze skały. Co prawda, udało jej się złapać za gałąź, na której zawisła, ale nie mogła się wspiąć. Nie zamierzała jednak jej puścić i spaść.
Nie, nie płakała. Ale bardzo chciała płakać. Zastygła natomiast pośrodku mnożących się dialogów i wolnych słów, liter tkających niezrozumiałe, nieskończone ciągi. I stała na tych chuderlawych nóżkach, z głową na wysokości bioder przechodniów, wbijając w nie błagalny wzrok. Nie przyszło jej do głowy, by pociągnąć za materiał któregoś z kimon czy yukat. Być zostawionym to przecież wstyd najwyższej rangi. To tak, jakby ktoś przyznał, że jesteś niepotrzebny i niechciany, że te brązowe, wywijające się do zewnątrz pukle i wydymane policzki nie są tak urokliwe, jak były niegdyś. Wyrzucić równoznaczne jest z przyrównaniem do przedmiotów zepsutych, a tych zwykle nikt nie chce, nawet jeśli rozdawane są za darmo.

Kocham cię — a gdy cię spotkam,
udaję, że cię nie kocham.

Istnieją jednak składy takich niechcianych przedmiotów; od antykwariatów po stosy, nazywane niekiedy wysypiskami, śmieci. Nie pytano tam o twoją historię, umiejętności czy imię. Nawet lepiej, gdy ich nie miałeś. Zwłaszcza imienia, bo ono nosi w sobie historię, coś przeszłego i niepotrzebnego. Przestano więc ich używać. Zamiast tego posługiwano się przezwiskami, zwyczajowo związanymi z czymś, co jako pierwsze rzuciło się w oczy starszakom.
Wyświechtane, brudne od kurzu i błota kimono było początkiem tego, co nowe i nieznane. W tym momencie stała się Himawari. Nie potrafiła tego zapisać, ale czuła, że od teraz aż po kres swoich dni będzie słonecznikiem o niezliczonej ilości płatków i silnej łodydze.
Trafiała w to miejsce i była. Po prostu była — nikt przecież nie wysłał jej pisemnego zaproszenia, nie spodziewał się przyjścia, a jednak pozwolili zostać. Wtedy też zrozumiała, że świat pełen jest porzuconych, pogrążonych w smutku i rozczarowaniu dzieci, które łączą się w ponure orszaki wychudzonych ciałek. Tamtego dnia próchniejąca, cuchnąca wilgocią chatka przypominała jej podręczną szufladę. Taką, do której wkłada się wszelkie drobiazgi, z którymi nie wiadomo co zrobić. I, po prawdzie, byli takimi przypadkowymi elementami niemającego związku z pozostałymi. Łączyło ich tylko to, że nie mieli swojego miejsca. Początkowo oblało ją potworne rozczarowanie, poczucie winy, którego źródła nie była w stanie znaleźć, później czuła nienawiść do samej siebie, ból i żal, którego nie w sposób opisać. Trwało to rok, może dwa, nim z przemykającego cienia o przerażonych oczach wlepionych w dotychczas obce twarze stała się częścią przemarszu.
Mogła stracić wiele lat, goniąc za odpowiedzią na te pytania. Łudzić się, że ją zdobędzie, jeśli tylko zrobi wystarczająco, by na nią zasłużyć. Ale nie chciała. Pragnęła tylko czegoś, co da jej ciepło i bezpieczeństwo. Miejsca, w którym mogłaby się schronić niezależnie od tego kim była i co robiła. Czegoś, co było pewne jak niebo nad głową.
Chwyciła więc za gałąź. Mocno, na tyle, by wyryć ślad we wnętrzu dziecięcej dłoni i podciągnęła się z całych sił.

Zginę przez ciebie — nim zginę,
krzyknę, że ginę przypadkiem...

Gro z tych, których nazywała rodziną, odeszli lub rozmyli się jak morska piana w natłoku codziennych, dorosłych wydarzeń. Himawari została. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie mogła odejść. Przyczyną tej niemocy był lęk przed upokarzającym poczuciem odrzucenia. I było to tak silne, że wolała nic nie mieć, ale za to zagwarantować sobie, że nie poniesie klęski, niż narażać się na nią, choćby miała odnieść zwycięstwo. Z czasem strach minął, ale wtedy lubiła powtarzać, że drzew się nie przesadza.
Zwłaszcza, że zawsze przychodził ktoś nowy. Ktoś, kto niczym kopia odtwarzał wyryty w belkach chatki rytuał. Lubiła go obserwować, głównie dlatego, że właśnie wtedy najmocniej uderzała ją świadomość tego, że już nie jest niechciana i odrzucona. Jest częścią czegoś niesamowicie wyjątkowego. Wyjątkowego, bo nie każdy potrafił dostrzec piękno w tych analfabetycznych, niekiedy również niemych, wyszczerbionych z braku witamin uśmiechach.

CIEKAWOSTKI● Istnieje gatunek meduz (Turritopsis dohrnii), który uważany jest za nieśmiertelny. Organizmy tych zwierząt potrafią świetnie regenerować komórki swojego ciała, zamieniając je na inny typ (transdyferencjacja).
● Niektóre gatunki jaszczurek bazyliszków potrafią przebiec po wodzie długie dystanse, gdy uciekają przed drapieżnikiem, dlatego potocznie nazywane są jaszczurkami Jezusa Chrystusa.
● Prawdopodobnie nie istnieją dwa identycznie tygrysy, ponieważ paski zdobią zarówno ich futra jak i skórę i są unikalne dla każdego osobnika.
● Wiewiórki są sadownikami z przypadku. Zagrzebując nasiona w ziemi, często zapominają ich dokładnej lokalizacji, przez co zasadzają mnóstwo nowych drzew.
● Słonie mogą spędzać aż 16 godzin dziennie, jedynie jedząc. Dzieje się tak, gdyż są one roślinożercami, a ich organizmy wymagają przyswojenia sprych ilości pokarmu, aby zaspokoić głód.

Re: Himawari — Pią Lut 11, 2022 11:01 am

Witaj, HIMAWARI! Twoja Karta Postaci została zaakceptowana, a ty tym samym stałeś się prawowitym mieszkańcem Osaki. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, uzupełnij swój profil, a dostaniesz zielone światło do rozpoczęcia rozgrywki!

Co więcej, na start dostajesz 45 punktów. Do zobaczenia na fabule!