⠀⠀Podmuch wybudził ze snu wietrzne dzwonki; w ciszy panującej po zmroku na terenie Inari-Taisha każdy hałas brzmiał po stokroć bardziej niepokojąco, jakoby lisy powstały ze swych podestów. Kamienne posągi nie drgnęły nawet o milimetr, w odróżnieniu o świątynnego dzwonu chwiejącego się teraz bezwiednie.
⠀⠀Suiren patrzyła nań zahipnotyzowana łagodnym, powtarzalnym ruchem. W ciemności finezyjne wzory rozmywały się na tle poczerniałego brązu, więc nie potrafiła rozpoznać dla kogo miał bić ten konkretny. I tak nie miała zamiaru się modlić. Zamiast tego zamoczyła dłonie w kamiennej misie wody i wytarła z nich wyimaginowaną krew - nawyk, którego nabawiła się stosunkowo niedawno. Nienaturalnie biała skóra okazała się taktycznie bardzo niekorzystna, ale nerwowy odruch ograniczyła do minimum. Niemądrze byłoby sądzić, że może kręcić się po świątyni aż do świtu. Inari-Taisha była na tyle rozległa, że nawet teraz wyczuwała odległy ruch mnichów wykonujących nocne obowiązki, modły czy palenie wosku dla wybrednych kitsune.
⠀⠀Podobno miejsce to miały w nocy nawiedzać złośliwe bożki, a nawet same demony.
⠀⠀Złapała papierową parasolkę na środku długości kija i idąc wzdłuż ściany jednego z pomniejszych budynków sakralnych stukała w jego deski w nadziei, że tajemniczy hałas zniechęci ciekawskich na kilka kolejnych nocy. Ktoś musiał wykonywać pracę leniwych bożków, żeby legendy o duchach mogły funkcjonować.

⠀⠀Stuk, stuk, stuk... czubek parasola przeskakiwał ze szczebla na szczebel z drewnianym pomrukiem, który zgrywał się z odgłosem geta uderzających o kamień. Rytm przypominał początek rytualnej melodii, której mnisi używali w modłach przed obliczem Hachimana i gdyby chodziło o prawdziwe obrzędy, za chwilę włączyłyby się do niego głębokie wibracje bębnów i przenikliwy odgłos spiżowych dzwonów, lecz odgłos się urwał. Cisza zastąpiła wcześniejsze dźwięki pozwalając świątyni odzyskać swój cichy mistycyzm.  
⠀⠀Nie zdarzało się to często, ale wśród mnichów, szczególnie młodych, trafiały się nadgorliwe jednostki, które próbowały przepędzić ją po zmroku traktując jako zły omen. Niewybredni w temacie broni sięgali często po witkowe miotły i machali nimi ponad głową najwyraźniej przekonani, że straszą kota, a nie demona, który pod wpływem kaprysu mógłby odmienić tę zabawę w rytualne rozczłonkowanie. W każdym wypadku ustępowała. Inari-Taisha pozostawała jednym z niewielu cywilizowanych miejsc, gdzie mogła szwendać się po zmroku bez wywoływania niepotrzebnego przestrachu.
⠀⠀Coś w jej wnętrzu westchnęło. Może podświadoma obawa, że tym razem będzie inaczej niż zwykle.
⠀⠀— Nie bardziej niż miecz u boku gościa świątyni — Spojrzała ponad ramieniem na źródło głosu wychwytując zza falujących woali obraz niewielkiego stworzenia. — Jakiegoż to wroga oczekujesz napotkać na swej drodze, mały wojowniku?
⠀⠀Nos podpowiadał jej, że nie napotkała zagubionego mnicha. Jego skóra nie przesiąkła wonią olibanum, nie mówiąc już o stroju, który wyglądał na paradny w porównaniu do skromnych szat praktykantów.

⠀⠀Zasłoniła twarz by zaśmiać się po cichu.
⠀⠀— Wybacz mój nietakt, nie zamierzałam cię urazić — wyjaśniła łagodnym tonem. Uchyliła nieco woali pozwalając sobie przyjrzeć się dokładniej stworzeniu z mieczem. Tym samym uznała również, że nie ukryje dłużej swoich nieludzkich atrybutów, a jeżeli tak, mógł ją zobaczyć w pełnej krasie, a nie ukradkiem. Żółte ślepia z pionowymi źrenicami przyglądały się chłopakowi z uprzejmym zainteresowaniem. — W obliczu bogów wszyscy jesteśmy malutcy, a w miejscu takim jak to czuje się ich obecność znacznie wyraźniej.
⠀⠀Pomimo beztroskiej gry pozorów nie traciła czujności, na widok miecza mimowolnie spięła mięśnie. Wiatr nosił wieści o podobnych jemu śmiałkach walczących ze złem, które przybrało formę demonów.
⠀⠀Starzec mówił na nich zabójcy, a przy tym zawsze pilnował się, by słowo to wypowiedzieć z wyraźną pogardą, niejednokrotnie poprzedzone głośnym splunięciem na klepisko. Suiren w odróżnieniu do niego nie czuła gniewu, słowo zabójca ją intrygowało.
⠀⠀— Noc jest domeną zła. To ja powinnam zapytać, co takie przemiłe stworzenie robi tu po zmroku.
⠀⠀Zbliżyła się do niego z szelestem przerośniętych piór ciągnących się po kamieniu. Z każdym krokiem wizja nabierała ostrości. Już nie zjawa, ale materialna istota sunęła w jego kierunku. Wszystko w jej sylwetce falowało, woale, wstęgi, luźny materiał w zdobionej szacie, długie włosy, nawet jej krok był gładki jak ruch liścia na wodzie. O ile nie zamierzał się cofnąć, zbliżyła się do niego na wyciągnięcie ręki, nie odrywała wzroku. nie mrugała.
⠀⠀— Odrywasz dłoń od rękojeści, mały wojowniku. Czy tego właśnie cię nauczono? Należysz do tych, którzy nazywają siebie zabójcami? — Wyciągnęła przed siebie dłonie, więc pióra mogły połaskotać go w policzki. — Zawsze pragnęłam jakiegoś z was poznać. Tyle opowieści, historii przekazywanych z ust do ust. Zmory chodzące pod słońcem, przeklęte dzieci.

⠀⠀— Słuszna uwaga — przytaknęła, pozwalając mu wypowiedzieć się do końca. — Nie przybyłam tu, żeby szukać zwady. Tutejsi mnisi traktują nas z uprzejmą obojętnością, zazwyczaj nie wchodzimy sobie w drogę. A ciebie przyciągnęła do mnie... — Cofnęła dłoń, przykładając ją do twarzy w teatralnym zamyśleniu. — Ciekawość?
⠀⠀W odpowiedzi na jego czujną pozycję pozostała w miejscu. Być może jej własny strach był porównywalny, lecz rozsądek podpowiadał, że w przypadku ataku będzie zdolna opuścić Inari-taishe bez potrzeby walki. Zabójcy polowali na demony, ale demon z napełnionym żołądkiem nie miał potrzeby wszczynać niepotrzebnych konfliktów. Dużo więcej korzyści osiągnęłaby w tym wypadku rozmową.
⠀⠀— Jeżeli mam rację, pozwól mi odpowiedzieć tym samym. Natura nie wymaga ode mnie, abym na was polowała ze zwykłej mściwości. Czy w oczach zabójcy każdy demon wymaga... likwidacji? — zapytała śmiejąc się uroczo. W opowieściach dla dzieci tak właśnie śmiały się potwory, zanim pożarły kogoś jednym kłapnięciem paszczy. — Zadałam ci pytanie, więc także masz prawo jakieś mi zadać. Nie pożera cię ciekawość, małe stworzenie? Nie sądzę, by którykolwiek z twoich mistrzów uczył cię o tym, co sądzą o świecie demony.
⠀⠀Nie zbliżyła się ponownie, widząc napiętą sylwetkę chłopaka pozwoliła mu zachować dystans. Obawa była naturalna, nawet zwykły człowiek wywołałby ciarki, gdyby tak nachalnie się przysunął, a ona musiała dodatkowo wyglądać jak groteskowy pomnik, który powstał ze swojego podestu. Na szczęście nie była głodna, a to pozwalało zachować trzeźwość umysłu. Gdyby jednak chociaż odrobina krwi zrosiła podłoże...
⠀⠀Natura rządziła się swoimi prawami, które nie zawsze szły w parze z tym, czego pragnie demon.

⠀⠀A czy istnieje demon zdolny powstrzymać się od zabijania?
⠀⠀Pytanie w pierwszym odczuciu brzmiało bardzo prosto. Tak, czy nie? Najprostsze odpowiedzi nie oddałyby jednak skomplikowanej natury tego zagadnienia. Nie wszystko co na pierwszy rzut oka wydawało się kwestią brutalnych zamiłowań brało z nich swój początek.
⠀⠀— Owszem. Kwestią jest na jak długo — odpowiedziała poniekąd wymijająco. Wyrażała się szczerze, z głębi serca i zgodnie z tym, w co sama wierzyła. Nie wszyscy podzielali jej zdanie, ale chłopak rozmawiał z Suiren, a nie przedstawicielką całej rasy. — Gdyby zaspokojenie pragnienia wymagało od człowieka, aby najpierw utopił kogoś w źródle, z którego czerpie wodę, niewielu zdecydowałoby się zachować człowieczeństwo. Ale topić ludzi można z przyjemnością, albo bez niej. Codziennie, albo tylko wtedy, gdy będzie chodzić o przetrwanie.
⠀⠀Nie satysfakcjonowało jej użycie argumenty "co jeśli...", ale głód, który przejmował kontrolę nad zmysłami demona w wielu elementach nawet dla niej pozostawał zagadką. Gdyby istniał sposób, aby przestać się pożywiać przy możliwości zachowania świadomości, albo chociaż rozciągnąć czas pomiędzy jednym a drugim posiłkiem Suiren bez wątpienia by z niego skorzystała. Zgodnie z jej wiedzą nie istniało nic, co mogło działać w taki sposób, dlatego ku swojemu niezadowoleniu pozostała więźniem pragnień silniejszych od rozumu.
⠀⠀Po prostu nauczyła się z tym żyć.
⠀⠀— Nie pamiętam — wyznała kręcąc przy tym łagodnie głową. — Nie odczuwam tęsknoty w ten sam sposób. Być może miałam rodzinę, ale kiedy próbuję sięgać pamięcią do swoich najstarszych wspomnień odczuwam głęboki ból i smutek. Wszystko skrywają jednak grube woale ciemności. — Tym razem jej twarz przybrała wyraz szczerego żalu. — Nie wydaje mi się, aby forma którą przyszło mi przybrać była tym, czego pragnęłam.
⠀⠀Zadarła lekko podbródek, z pomiędzy wstążek falujących przy twarzy wychwyciła skrawki rozgwieżdżonego nieba, a to wystarczyło, by znowu delikatnie się uśmiechnęła.
⠀⠀— Nie sądzę, by w tym wszystkim chodziło o to, by walczyć ze sobą w nienawiści. Ciepły wiatr można poczuć na skórze także w nocy — podsumowała swoją odpowiedź.
⠀⠀Zachowanie nieznajomego rozgrzewało coś w głębi jej serca. Drobne gesty, nerwowość, zaciekawienie i niezręczność zawarte w głosie... Nie chciała myśleć o tym, ile brutalności towarzyszyło zazwyczaj spotkaniom demonów z zabójcami. W jej oczach nadal wyglądał jak dziecko, któremu ktoś nieumyślnie sprezentował ostry miecz. Było oczywistym, że ostrze nosił przy sobie z dumą, jednak w przypadku prawdziwej walki duma na niewiele się zdawała.
⠀⠀— Muszę Cię jednak ostrzec, że niewiele moich braci i sióstr podziela te poglądy. Gdy następnym razem natkniesz się na demona, czas który spędziliśmy na rozmowie mógłby wystarczyć, aby jedno z was straciło życie. Nawet ja, chociaż moje serce przepełnia smutek, żywię się ludzkim mięsem i gdyby przyszło nam spotkać się na polu bitwy, nie zawaham się w obronie własnego życia — przypomniała, choć dla niej takie wyznanie było oczywistością. — Wydaje mi się, że takie odpowiedzi powinny Cię zadowolić. Więc pora na to, abym zadała kolejne pytanie... jak Ci na imię, mały wojowniku?

⠀⠀Współczucie było ostatnim czego się spodziewała. Szczere bądź nie przykro mi padające z ust zabójcy, a skierowane do demona okrawało o hipokryzje. Zapewne oboje bluźnili teraz przeciw swej naturze i wpojonym naukom, ale chaos rozsiewany z takim spokojem wkradał się do umysłów zbyt subtelnie, by mierzyć od razu jego konsekwencje. Komplement rzucony z nieśmiałością i empatia - Suiren bardzo chciała wierzyć, że była prawdziwa - wzbudzały w kobiecie litość. Może to stworzenie zostało zmuszone do obrania drogi miecza wbrew swojej woli? Nie siłą, ale jako rezultat presji i rządzy zemsty za krzywdy, które mu wyrządzono?
⠀⠀Jeszcze raz poczuła chęć, by z uczuciem dotknąć jego policzka czubkiem opierzonej ręki, ale pamiętając wcześniejszą nerwową reakcję powstrzymała się od nachalności. Chęć była wielka, prawie jakby... jakby taki gest wiele dla niej kiedyś znaczył. Łagodny dotyk, zapewnienie o swej dobroci.
⠀⠀Teraz nikt już nie wierzył w jej intencje.
⠀⠀— Ryoshi Kirei... — powtórzyła za nim z namysłem. — A więc syn rybaka podążył zupełnie inną ścieżką, niż zapewne...
⠀⠀Przerwała powoli i spojrzała z nieukrywanym zaskoczeniem na chłopaka, który porzucił swoją czujną sylwetkę, aby zanieść się śmiechem, źródła jakiego Suiren nie potrafiła zlokalizować. Nie rozumiała żartów, śmiech nie pasował do jej oblicza. Poza krótkimi, cichymi chichotami rzuconymi w trakcie zdania dla osiągnięcia jakiegoś efektu rzadko traciła opanowanie.
⠀⠀Spojrzała na swoje pióra unosząc je przed twarzą, jakby dostrzegła je po raz pierwszy w życiu. Nigdy nie przykładała do nich szczególnej uwagi, chociaż skojarzenie z żurawiem było oczywiste.
⠀⠀— Być może łączy nas coś więcej, niżeli tylko zamiłowanie do rozmów — zasugerowała całkowicie szczerze. Pomimo losu, który ją spotkał, Sui czuła niezwykły respekt do opowieści o bogach. Wierzyła w nie. — Moje imię... tak jak w przypadku pozostałych wspomnieć zaginęło, lecz od dłuższego czasu noszę miano Suiren. Lilia wodna, ponieważ człowiek, który mnie odnalazł wyciągnął moje ciało z sadzawki pełnej tych kwiatów.
⠀⠀W jej spojrzeniu pojawił się błysk. Drapieżny, nieco tajemniczy. Zamiast czuć się jak dziecko, któremu rodzic opowiada niesamowitą legendę, Suiren odnalazła swoje miejsce w roli narratora. Nic, co miało ze sobą tak wiele wspólnego nie mogło być przypadkiem.
⠀⠀— Woda to potężny żywioł. Kontrolowana daje nam życie, a nieopanowana z łatwością je odbiera.
⠀⠀Tym razem nie zadała pytania, jej skupienie krążyło teraz wokół tematu wody, a także wspomnień, które syn rybaka z nią wiązał. Zamiast otwarcie zapytać, spojrzała w jego kierunku z nadzieją, że sam poczuje chęć, aby rozwinąć temar.

⠀⠀W jej odczuciu wszystkie żywioły były sobie równe. Jeśli oceniać je ze względu na sentyment zapewne też wskazałaby wodę jako ten najbliższy swojemu sercu. Narodziny w leśnej sadzawce miały w tym niewielki udział, jako że Suiren czuła, iż z wodą łączyło ją niegdyś znacznie więcej niż wskazywała na to jej pamięć. Przez lata nauczyła się wierzyć temu dziwnemu uczuciu, które prowadziło ją za rękę przez czarne jak noc wizje wspomnień.
⠀⠀Pokiwała z uznaniem głową. Opis, który przedstawił jej Kirei rozgrzewał oziębłe rejony serca, miejsca do jakich od dawna nie zaglądały już ciepłe promienie słońca. Przez jej umysł przetoczyły się pozbawione szczegółów obrazy - stromy brzeg nad zakolem rzeki, rwący nurt w ognitych barwach kończącego się dnia, gęsie pióra przymocowane do haczyka, falujące na wodzie w oczekiwaniu, aż pochwyci je ryba...
⠀⠀— Nigdy nie miałam okazji zobaczyć jeziora, o którym mówisz, ale wielokrotnie słyszałam o nim opowieści. Wędrowni akrobaci w towarzystwie małp często odwiedzali Nagoje, a po pokazach ludzie ofiarowali im jedzenie w zamian za opowieści z dalekich stron. Kiedy ostatni raz ich widziałam musiałam być jeszcze dzieckiem... — zawahała się, jak zwykle gdy strzępki wspomnień plątały się z obrazami teraźniejszości. Nie ufała im na tyle, aby kontynuować swoją opowieść, więc odwróciła głowę szukając ucieczki w księżycu wędrującym w towarzystwie czarnych chmur. — Nie sądzę, bym miała okazję kiedyś zawitać w tamtych stronach, ale urokliwość okolicznych prowincji jest równie niezaprzeczalna.
⠀⠀Kto mógł to przewidzieć? - zapytała się w myśli. Tego typu dyskusji nie prowadziła już od dawna. Nawet gdyby natknęła się na demona z pełnym żołądkiem mało który uważał za istotne rozwiać swoje sfery socjalne. W odróżnieniu od zabójców ich życie upływało niezwykle prosto - jeść, spać, jeść, przemaszerować część nocy w poszukiwaniu nowego żerowiska i tak w kółko. Mało który pozna ekscytację wynikającą z toczenia rozmowy w odległości miecz od bezdusznego łowcy demonów.
⠀⠀Następne pytanie jeszcze mocniej utwierdziło ją w przekonaniu, że trafiła na absolutny ewenement. Zasłoniła usta piórami nie chcąc zdradzać się z dziecinnym uśmiechem, który nie pasował do wizerunku dorosłej, dostojnej damy.
⠀⠀Pokręciła jednak głową w zaprzeczeniu.
⠀⠀— Pewne granice powinny pozostać oczywiste i wyraźne. O ile ze swojej strony nie widzę w tym nic niewłaściwego, tak uważam, że człowiek, który poświęcił się jasnemu celowi powinien mieć go zawsze przed oczami. Ostatecznie możesz uznać, że nasze dzisiejsze spotkanie było wyłącznie snem...
⠀⠀Mówiąc to cofnęła się nieznacznie, jeden krok, a potem kolejny. Woale zafalowały, wstążki na nowo ożyły pod wpływem podmuchów wiatru. Ręce ułożone przy ciele z pomocą piór sięgały aż do ziemi.
⠀⠀Przyjrzyj mi się, powiedziała z myślach obrzucając go wyrazistym spojrzeniem złotych oczu i pionowych źrenic. Jestem potworem, który żywi się na ludzkim mięsie, nie powinnam nawet się zbliżać.
⠀⠀A mimo to...

⠀⠀Uśmiechnęła się z goryczą i zrozumieniem. Tak będzie najlepiej. Ludzie i demony nie powinni szukać oparcia w sobie nawzajem. Jakiekolwiek nadzieje, że mogłyby ze sobą współpracować są pięknym kłamstwem, ułudą, której przeznaczeniem jest ewentualnie się roztrzaskać. Niektóre piękne sny kończą się wraz z otwarciem oczu, lecz inne zamieniają się w koszmar.
⠀⠀Pokręciła głową w odpowiedzi.
⠀⠀— Czas się obudzić Ryoshi Kirei — wyszeptała w zimną noc dając słowom odpłynąć wraz z podmuchami wiatru.
⠀⠀W każdej opowieści musiał pojawić się wróg, bo bez nich nie mogliby narodzić się bohaterowie. Może sama straciłaby nad somą kontrolę, albo z oddali wyczułby ich jakiś agresywny demon. Istniała też możliwość, że śladem Kireia na terenie świątyni zjawiliby się inni zabójcy. Czas był ograniczony.
⠀⠀Sięgnęła na skraj szerokiego ronda i rozwiązała wąskie tasiemki podtrzymujące woale. Materiał spłynął powoli w dół przesłaniając wizję częściowo. Tak było lepiej, wyglądała nieco bardziej jak demon skryty w cieniu, czekający na odpowiednią okazję by pochwycić swoją ofiarę. Równie zdecydowanie chwyciła za rączkę parasola zakończonego ostrzem, ale odległość pomiędzy nimi była już wystarczająca, aby nie uznać tego za oznakę agresji.
⠀⠀— Dziękuję Ci za podzielenie się swoimi wspomnieniami. Wypełnią trochę pustkę w mojej głowie — powiedziała tonem niezdradzającym emocji. Głos zmiękczony był przez zasłonkę, jakby już teraz zaczęła się oddalać.
⠀⠀Nie czuła sentymentów powiązanych z Inari-taisha, nie wiedziała o kogo mogłaby się pomodlić, ani kogo żałować. Korzystała ze świątyni ze względów praktycznych, więc nie czuła smutku na myśl o opuszczenia tego miejsca na dobre. Jeżeli okaże się zbyt niebezpieczne poszuka innej kryjówki. Na kilka dni, kilka godzin. Żyła tak od dłuższego czasu, nic się nie zmieni.
⠀⠀— Nie daj się zabić — rzuciła jeszcze z oddali, a w głosie dało się wyczuć obecność uśmiechu - tym razem szczery.

z/t

z/t

Dzień był idealny, nie było zbyt zimno, może drobne podmuchy szarpiące co jakiś czas rozpuszczone białe włosy. Spojrzenie miała wlepione w podłoże po którym kroczyła. Nie wiedziała czemu miała wcześniej taki paskudny humor. Długi spacer po obrzeżach Kioro pozwolił jej się dobrze zastanowić nad ostatnimi wydarzeniami. Kłótnia z Aratą wcale nie należała do najłatwiejszych. Jego słowa nie dawały jej spokoju. Zatrzymała się u podnóża góry i westchnęła ciężko opierając jedną dłoń o pierwszą bramę. Druga powędrowała na kark pod białymi włosami. "Arata ty uparty gnojku.." przemknęło jej przez myśl. Już czuła jak się cała spinała.
Podniosła spojrzenie wyżej i zabrała obie ręce, po chwili splatając je ze sobą pod piersiami. Ubrana oczywiście w strój zabójcy demonów, miała na sobie karmazynowej barwy haori na sobie. Ruszyła w górę, wolnym krokiem, złote ślepia spoczywały na sylwetkach wychodzących z naprzeciwka osób, które mijała. Jedna twarz po drugiej, nic nadzwyczajnego. Palce obu dłoni wbiły się w przedramiona. Może byłoby jej łatwiej gdyby przestała się go słuchać. Yuu nie było już wśród żywych, Hayase sprawiał wrażenie jakby się z tym już zdołał pogodzić. A przynajmniej oswoić z tą myślą. Arata zaprzeczał tej sytuacji bo nie było przecież ciała. Mieli pusty grób, który odwiedzali dość regularnie. A przynajmniej wszyscy poza najmłodszym z rodzeństwa.
Nie dziwiła mu się, jej również ciężko się patrzyło na wyrytą godność siostry w płaskim kamieniu. Pamiętała dzień w którym się wyprowadzała z ich rodzinnego domu. Szczęka sama jej się zacisnęła. Zmusili ich do rozłąki. "Gdyby ten jej mąż nie był taką pizdą.. Yuu nadal by żyła.. Gdyby rodzice jej nie zmusili do ożenku.. ona nadal by żyła.. byłaby z nami.. w domu.. tam gdzie jej miejsce.." nie wiedziała na kogo była bardziej wściekła na martwego mężczyznę który nie potrafił obronić swojej małżonki, czy na swoich rodziców.
Odkąd wieść o śmierci Yuu dotarła do ich rodziny, Sayaka zagrywała przed ojcem kartę pod tytułem "martwa Yuu" gdy tylko nawinął się temat narzeczeństwa. Idąc nadal przed siebie jej oczom ukazała się osoba, którą kojarzyła. Zatrzymała się w miejscu wpatrując się w idącego w jej stronę Hanshina. Mijali się w siedzibie zabójców co jakiś czas, raczej witali się skinieniem głowy niż czymkolwiek. Słyszała jakieś tam plotki na jego temat. Palce się zacisnęły na przedramionach, nadal skrzyżowane pod piersiami. W złotych tęczówkach kryła się ciekawość gdy mierzyła go wzrokiem już z oddali.
Bez wątpienia zabójca mógł mieć stu procentową pewność że to własnie na niego Karasawa się patrzyła odkąd tylko pojawił się na horyzoncie idąc w dół w jej kierunku.

Na jego pytanie uniosła lewą brew. Choć reakcja nie była spowodowana pytaniem a raczej sposobem w jaki je zadał. Zawahanie wyłapane z głosu młodszego zabójcy sprawiło że po chwili przechyliła lekko głowę w bok i zrobiła nagle krok w przód prawie że minimalizując dystans. Spojrzenie wbiło się w jego niebieskie ślepia. Zdawała się czegoś szukać, ale czy tylko w jego oczach czy może czegoś w nim samym? To na ten czas pozostawało tajemnicą.
- Mhm.. - mruknęła cicho pod nosem. - Chodź.. - głos był stanowczy, nie wyrażający sprzeciwu. Rozplotła ręce spod piersi i łapała go nagle za przegub bez żadnej zwłoki. Po czym obracając się na pięcie pociągnęła go za sobą bez większych ceregieli.
Zmarszczyła nasadę nosa słysząc jego komplement, nie lubiła ich od nikogo. Dawały dziwnie nieprzyjemne uczucie, którego nie akceptowała. A przynajmniej te związane z urodą. Zdawało się to takie trywialne, zbędne wręcz. - Wierz mi Hanshin.. gdybym była zła odczułbyś to już dawno na swojej skórze.. - miała nadzieję skorygować jego podejrzenia odnośnie jej odczuć. Jej dłoń zacisnęła się mocniej na przegubie chłopaka co by nie mógł zbyt łatwo się jej wyrwać.
Nie należała do zbyt delikatnych, a przynajmniej starała się żadnej delikatności nie okazywać nikomu, co by nie karmić przypadkiem jakimiś nadziejami na cokolwiek głębszego. Przez ostatnie lata nabrała w tym całkiem sporej wprawy, świadectwem czego był jej stan cywilny. Skutecznie odstraszała wszystkich mężczyzn, nawet tych których wybierał jej ojciec na potencjalnych przyszłych mężów. A raczej w szczególności tych delikwentów.
Co sprawiło więc że jej dzisiejsze zachowanie było tak nietypowe od początku? Czy faktycznie kowal czymś podpał komuś z ich siedziby? Jej nie miał przecież jak, nie znali się aż tak dobrze. Ale wszystkie te pogłoski które słyszała na jego temat były ewidentnie wystarczającym paliwem napędzającym białowłosą do działania. Musiała to sprawdzić na własnej skórze, musiała się przekonać czy to wszystko było prawdą. A nawet nie tyle co musiała a bardziej po prostu chciała. Biorąc pod uwagę jej naturę i wysoko postawione przez siebie poprzeczki. Hanshin zdawał się wpasowywać wręcz idealnie w profil osoby której szukała od jakiegoś czasu.
Zerknęła na niego przez ramię gdy zaczął pytać o znaczenie tego miejsca. - Religia nigdy nie była moim zamiłowaniem.. jak mam być szczera.. mam lepsze rzeczy do roboty niż gdybanie czemu komuś chciało się to wszystko stawiać tutaj. Jest zjawiskowe.. nie zaprzeczę temu.. ale na tym się kończy moja opinia.. - stwierdziła powracając wzrokiem przed siebie co by się przypadkiem nie wypierdzielić czy czasem nie wpaść na kogoś niechcący. W głowie zrodził jej się już sposób na spędzenie popołudnia od momentu w którym zobaczyła zabójcę.

Nie bez powodu skróciła dystans między nimi do prawie zerowego. To był pierwszy test jaki miała dla niego. I spodziewała się po nim absolutnie wszystkiego, zwłaszcza po tym co jej się obiło o uszy na temat kowala. Będąc tak blisko niego weryfikowała jedną rzecz, ku miłemu zaskoczeniu zachował się dokładnie tak jak tego chciała w głębi duszy. Nie cofnął się przed nią, nie speszył się. To był dobry znak.
W przeciwieństwie do większości zabójców jej dzieciństwo było radosne. Od małego była przygotowana na to co czai się w mroku, nie straciła też nikogo z rąk demona. Kwestia ich martwej siostry była czymś zupełnie innym. Wina poleciała na niekompetentnego męża, zwykłego człowieka. Yuu doskonale wiedziała o istnieniu demonów i to był jej święty wybór że nie chciała iść w ślady ich matki. Szanowała tą decyzję. Ona zamierzała być wojowniczką za siebie i za swoją kochaną siostrę. To też nie czuła się aż tak zepsuta przez życie jak co najmniej połowa ich korpusu. Zawsze biła od niej pewność siebie, choć często wychodziła przy tym na zbyt zimną czy arogancją w relacjach z innymi. Ale mając takich braci jak Arata i Hayase ciężko byłoby pozostać delikatną i niewinną.
"Spokojnie, nigdzie ci nie ucieknę."
Uśmiechnęła się na jego słowa bezczelnie - To prawda.. nie uciekniesz mi.. - dodała nie puszczając jego nadgarstka choć gdy zrównał się z nią to ciągnięcie nie było już tak efektywne. Słysząc dalszą część wypowiedzi zerknęła na niego zaskoczona. "Czy on mi rzuca wyzwanie?" uniosła brew badając mimikę jego twarzy. Zatrzymała się z nim aż, wpatrując się w jego otwartą dłoń. Prychnęła lekceważąco i puściła jego przegub. Oczy przeniosły się na jego twarz w badawczy sposób i pochwyciła jego otwartą dłoń ale nie tak jak on tego chciał. Palce wplotła między jego i zacisnęła delikatnie. - Tak lepiej Han? - spytała bezczelnie się uśmiechając jednym kącikiem. "Jeśli myśli że mnie speszy jak wszystkich innych to jest w błędzie.. pff.. wielkie mi rzeczy.." prychnęła pod nosem i ruszyła z nim dalej idąc swoim wcześniejszym tempem. Jeśli chłopak zwalniał tempo kroku to poczuł gwałtowniejsze pociągnięcie za rękę.
Nie było w niej złości, mogła dawać ku temu sygnały ale były one po prostu błędnie odczytywane. Może była lekko sfrustrowana wcześniej i lekko zirytowana ale Han nie był obiektem tych negatywnych odczuć, był raczej ich wyzwoleniem. Spadł jej dosłownie z nieba dzisiejszego dnia, ale przecież mu o tym nie powie. Chciała go już dorwać o wiele wcześniej, ale od dłuższego czasu się mijali. Jak wracała do Yonezawy jego już tam nie było. Co było dość irytujące biorąc pod uwagę to czym się w głównej mierze pałał jako Zabójca Ne. - Ciebie Han to na koniec świata a nawet i krok dalej bym zabrała.. - odpowiedziała puszczając mu nagle oczko. Nie miał tej możliwości zaskoczyć jej jakimiś flirciarskimi zagrywkami. Wiedziała z kim ma mniej więcej do czynienia więc postanowiła ułatwić mu wyzbycie się z krwiobiegu tego cukru którym obsypywał kobiety z którymi wchodził w interakcje.
Uśmiechnęła się lekko rozbawiona na ostatnie słowa młodzieńca - Jesteś tego absolutnie pewien mój drogi? - spytała zaczepnie niby rzucając mu jakiś okruszek powodu dla którego z nim tu teraz była. - Bo coś mi się wydaje że jesteś w większej potrzebie niż ja.. - dodała po chwili z lekkim rozbawieniem. -Ale przekonamy się już nie długo.. to nie jest miejsce na tego typu zabawy.. - dodała po chwili, nawet nie starając się ukryć rozbawienia wynikającego z tego w jakiej sytuacji go stawiała.

Sama nie wiedziała na co się porywa, znaczy miała jakieś tam pojęcie. Ale ono bazowało tylko na kilku pogłoskach i plotkach, które nie do końca mogły być prawdziwe. I co ją podkusiło żeby w taki sposób to rozegrać? Mogła po prostu rzucić mu w twarz to czego się o nim dowiedziała i fakt że chciała sprawdzić czy to wszystko prawda. I pewnie każda normalna i zrównoważona osoba by właśnie w taki sposób postąpiła. Ale nie ona i nie pod wpływem emocji.
Sayaka nie należała do tych spokojnych i grzecznych. Rodzeństwo mogłoby poręczyć każdą kończyną ze dziewczyna miała istny talent do komplikowania nawet najprostszych sytuacji życiowych. Najlepiej radziła sobie w sytuacjach gdzie miała całkowitą kontrolę nad tym co się działo. Zapewne wzięło się to ze straty jej siostry i to aż dwa razy.
Pierwszy raz gdy Yuu została wydana w tak młodym wieku za mąż, Sayaka miała zaledwie 11 lat i pożegnanie się z siostrą było najtrudniejszą rzeczą dla niej wtedy. Spędzały ze sobą cały ten czas i w pewnym momencie to wszystko się skończyło. Tak nagle i bez żadnego przygotowania. Ale to śmierć odebrała Yuu bezpowrotnie. I to dopiero upewniło białowłosą w tym jak wszystko się wali gdy nie ma nad tym kontroli. Nie zrobiła nic żeby uchronić starszą siostrę przed śmiercią, to ją nadal frustrowało. Rana była nadal zbyt świeża żeby mogła się pogodzić ze stratą. A jej najmłodszy brat tylko podsycał tlący się w sercu żar.
Z narzeczeństwem było to samo. Każdy kolejny kandydat wybierany przez ojca miał co raz trudniej. Skoro nie było to zależne od niej, nie miało więc prawa bytu. Tylko tak była w stanie czuć się w jakimś stopniu usatysfakcjonowana, gdy miała całkowity wpływ na swoje życie.
Sytuacja z Hanshinem nie różniła się od jej innych wybryków. Decyzje podejmowane pod wpływem chwili, spontanicznie. Najpierw wpadał pomysł, potem z miejsca był realizowany. Dziewczyna działała jak prawdziwy ogień. Zaczynało się od iskierki, a po chwili cały las stał w płomieniach. Bo nie należała do osób, które potrafią zatrzymać się zanim będzie za późno. Słyszała że był flirciarzem, więc postanowiła mu pokazać że to na nią nie działa. Wierząc w to że to nie jest jego jedyna część charakteru. Że kryje się coś więcej, zwłaszcza że chłopak był podobno wyjątkowo uzdolnionym kowalem. No i nie raz tam widziała jak ćwiczył ze swoim mieczem. Zbyt zajęta by przysiąść i przypatrzyć się co tak naprawdę potrafił młodzieniec. Z góry więc założyła że ten cały teatrzyk z flirtowaniem to jakaś maska, którą przyjmuje dla uciechy innych. Postanowiła mu ją zdjąć, by zobaczyć co pod nią skrywa tak naprawdę.
- Cieszy mnie to.. - powiedziała ze spokojem w głosie w odpowiedzi na jego pierwsze słowa i gdy zaczął machać ich splecionymi dłońmi, zerknęła tylko kątem oka na niego. Coś było w tych jego niebieskich oczach, ale nie chciała się zastanawiać nad tym co to tak na prawdę było. Liczyła na zwykłe zaskoczenie tym że nie dość ze nie zabrała dłoni speszona jego propozycją to jeszcze podbiła o odrobinkę intymniejszy gest. Niemniej jednak robiła to wbrew sobie. Robiła to po to by mu pokazać że potrafi, bez czerwienienia się iść z nim za rękę. W myślach powtarzając sobie że to nic takiego, bo się nawet nie znają. Znała tylko jego imię, słyszała kilka pogłosek. To tyle.
"- Jakże romantycznie. Niestety, nie pozwoliłbym ci przekroczyć krańca świata. Nawet o krok."
Uśmiechnęła się pod nosem zaskoczona jego odpowiedzią na wcześniej rzucone słowa. - Romantycznie? No popatrz.. nie planowałam aż tak daleko.. to wyszło samo z siebie.. - odpowiedziała na jego słowa, jednocześnie zastanawiając się czy to co właśnie powiedział było szczere czy może nadal było częścią tej dziwnej gry. Pokręciła nagle głową na boki. "To tylko zaczepka słowa.. weź się w garść.. nie daj się nabrać jak inne.." skarciła się w myślach za to że mogłaby dać wiarę jego słowom. Chciała się przecież przebić przez tą maskę. Zobaczyć co jest pod spotem, zobaczyć to czego nie pokazywał innym.
Dostrzegła z oddali już kres ich wędrówki, bramy się kończyły. Już lekki uśmiech zdołał zagościć na jej twarzy, gdy mężczyzna nagle się zatrzymał. Gdyby ciągnęła go za przegub to pewnie by puściła w pewnym momencie jego kończynę. Ale że mieli splecione palce ze sobą, to sytuacja wyszła w tym momencie na jej niekorzyść. Nie dość że sama została zatrzymana, to w mgnieniu oka gwałtowne szarpnięcie cofnęło ją w tył, zmuszając przy okazji całe ciało do zrobienia obrotu o 180 stopni. Zatrzymała się przed zabójcą i zanim zdołała cokolwiek powiedzieć, poczuła jak ten kładzie dłoń na jej biodrze i siłą przyciąga ją do siebie. - Czekaj.. - mruknęła wybita z rytmu gdy zmniejszył ich dystans do absolutnego minimum. Czując jak traci grunt pod nogami w mgnieniu oka, poczerwieniała na buzi, opierając dolną dłoń na jego torsie. Chciała się zaprzeć jakoś. "Stój!" mruknęła w myślach bo nic innego, poza cichym westchnieniem nie chciało wypełznąć spomiędzy ust. Gdy przyłożył swoje czoło do jej aż się całą spięła, czując jak robi jej się zdecydowanie za ciepło od środka.
"- Nie jestem Twoją zabawką lub zwierzątkiem, Sayaka."
Dosłownie miała pustkę w głowie słysząc te słowa z jego ust. Już pomijając barwę głosu jaką się zabójca posłużył wypowiadając te konkretne zdanie. - N..Nie jesteś.. - jęknęła ledwo słyszalnie, w głosie nie było tej pewności siebie co wcześniej. Widać było że kompletnie nie spodziewała się takiej śmiałości i to jeszcze w tak wyrachowany sposób. Wzdrygnęła się gdy delikatnie zgarnął biały kosmyk i w czułym geście schował go za ucho. Przez ułamek sekundy poczuła różnicę w temperaturze, gdy chłodnymi palcami przesunął lekko po rozgrzanym policzku. Jeszcze nikt nie był aż tak zuchwały w jej stronę jak Hanshin w tej jednej, krótkiej chwili.
- Chciałam po prostu.. - zaczęła ciszej, odwracając od niego wzrok w bok. Szczęka zacisnęła się nieco mocniej. Nie wiedziała jak na to odpowiedzieć. Nie spodziewała się że będzie musiała się tak nagle tłumaczyć i to jeszcze w tak niedogodnej pozycji, mając go dosłownie przy sobie. - .. sama nie wiem.. - mruknęła po chwili sama nie wiedząc gdzie ten cały zapał się podział. Gdzie ta przesadna pewność siebie? Gdzie chęć udowodnienia mu że te śmieszne zagrywki na nią nie zadziałają? Cóż nie spodziewała się że Hanshin potrafił być aż tak zuchwałym graczem. A może te plotki to był tylko szczyt góry lodowej i nie miała absolutnie żadnego pojęcia do czego był zdolny. Na pewno udało mu się ją zaskoczyć. Odepchnęła się od niego za pomocą dłoni, która spoczywała cały czas na jego torsie. Niestety nie uciekła za daleko, bo jego dłoń zacisnęła się na dłoni Karasawy, której palce były nadal splecione z jego. Dystans zwiększył się na długość ich rąk. - Chciałam cię po prostu.. sprawdzić.. - wymamrotała tak cicho że mógł mieć problem żeby ją usłyszeć.
- Słyszałam trochę na twój temat.. byłam ciekawa.. czy to wszystko to prawda.. - dodała po chwili jeszcze ciszej, jak dziecko przyłapane na gorącym uczynku na kradzieży cukierka z wystawy sklepowej. Twarz miała nieco bardziej czerwoną niż przed chwilą. Sama nie wiedziała czemu mu to powiedziała. Przecież to nie było w jej stylu. Czy to jedno głupie zagranie z jego strony, mogło mieć aż tak mocny efekt na złotooką?!