Po niedokładnym wtajemniczeniu na temat co i jak, Kouga westchnął przeciągle. W obecności Demonicznego Księżyca czuł presję, której jednak teraz mógł dać swobodny upust. Nawet jeśli nie było to najrozważniejsze, kiedy miało się obcować z trzema innymi demonami. Być może teraz całą czwórkę miał łączyć wspólny cel, jednak droga do niego dawała sporo miejsca na improwizację. A jedną z opcji było iść po trupach. Pewnie, że takie podejście wydawało się głupie i niekorzystne, ale mowa była tutaj o przedstawicielach rasy, której spora część wydaliła z siebie logikę z ostatnim stolcem. A co się stało z logiką poszczególnych członków tymczasowej załogi Kougi? O tym miał się dopiero przekonać.
Kogoś, kto choć trochę znał bohatera, nie powinno jednak dziwić, że w obecnej sytuacji zachowa mniejszą ostrożność, niż zwykle, pomimo wątpliwego towarzystwa. Żartobliwie rzecz ujmując, miał ku temu cztery powody: po dwa u dwóch innych demonów, z którymi dane mu będzie przez pewien czas pracować. Podpowiedzieć tutaj można, że jednym z nich nie był pewien skłonny do picia mnich.
I do końca tego pisania nie powinno być już rymowania.
Pierwszym punktem było stawienie się w wyznaczonym punkcie celem poznania reszty tej nieudolnej wersji Czterech Muszkieterów. Pewnie, że Kouga miał mieszane uczucia co do współpracowania z innymi demonami. Miał jednak nadzieję, że jak w grę wchodziło usłuchanie polecenia jednego z Dwunastu, to nawet mniej rozgarniętym dzieciom Muzana będzie ciężko wpaść na głupie pomysły. Pomysły, przez które całe to przedsięwzięcie może szlag trafić.
Na miejscu jednak bohater postanowił mniej zastanawiać się, jak bardzo powinien uważać na swoje plecy przed przysłowiowym wbiciem w nie noża, gdy jego uwagę przykuła urodziwa demonica. Powstrzymał się przed gwizdaniem z wrażenia i skupił się na nieznajomej przez dobre parę sekund. Dopiero po tym zdał sobie sprawę z obecności jeszcze jednej osoby, jego zdaniem mniej urodziwej, acz przedstawicielka płci pięknej mogła mieć w tym temacie inne zdanie.
Kouga wyszczerzył zęby w uśmiechu i oparł sobie prawą dłoń o biodro.
- Czy tylko mnie ciekawi, czy zostaliśmy wybrani do tej roboty ze względu na nasze kompetencje, czy może za karę? - Zapytał żartobliwie.
Rzucił krótkie spojrzenie demonicy.
- Bo ja akurat wierzę, że tym razem mogła być to kwestia szczęścia - dodał zagadkowo.
O swojej racji - nawet jeśli była żartem - będzie mógł się przekonać niebawem, mierząc reakcję swoich towarzyszy na swoje słowa. Nie spodziewał się zbyt ciepłego przyjęcia, ale nadzieja matkom głupich, a każda matka kocha swoje dzieci.
W międzyczasie ruszył na skraj pagórka, by rzucić okiem na otoczenie.
- Czy już zrodził się jakiś plan działania, czy do metaforycznej kopulacji ma dopiero dojść, by go spłodzić? - zapytał, wciąż dość wesoło, nie odwracając się jednak do reszty.
Zachichotał pod nosem na pomysł, by znowu spojrzeć na nieznajomą i wypalić, że z kimś takim bardzo chętnie odegrałby rolę tatusia.

Wezwanie przez Kizuki do spełnienia woli samego Stwórcy, w rozumieniu Katsu miało jedynie dobre strony i pozostawało niczym mniej aniżeli możliwością. A ona ponad wszystko gdy tylko dostrzegała taką, która była wystarczająco kusząca, nie potrafiła wypuścić jej ze swoich ślicznych dłoni. Pragnęła tego i potrzebowała równie mocno co krwi. Czy choć na chwilę przykuje wzrok samego Boga na swoją postać? Chociaż to jedno cudowne spojrzenie… Pół sekundy… Skoro chciał aby ktoś własnoręcznie utoczył życie z ciała uzurpatora w Osace, Katsu nie pozostawało nic innego jak upewnić się, że dokonają tego jej dłonie.
Była rozochocona i nawet lakoniczne wyjaśnienia, które otrzymali, nie potrafiły odebrać jej dobrego nastroju. Ona jednak, w przeciwieństwie do niektórych, postanowiła skrywać własne podniecenie za zwyczajowym, bliżej nieodgadnionym wyrazem twarzy, przez który przebijało się subtelne zainteresowanie. Nie znała trójki demonów, z którymi przyszło jej spędzić tę noc, a doskonale zdawała sobie sprawę, że granie w otwarte karty z tak nikczemnym gatunkiem jak jej własny, nigdy nie było rozsądne.

Stawili się więc na szczycie pagórka, każdy z własnymi motywacjami i nastawieniem. Docierając jako ostatnia, Katsu miała okazję przyjrzeć się reszcie, co zrobiła niespiesznie, niczym samotny wilk, który oceniał watahę.
Jasnowłosa dziewczyna, starająca się nie rzucać w oczy, stała pod drzewem. Katsu nie krytykowała tej strategii, rozumiała chęć spokoju i pozostawienia własnego losu we własnych rękach… chociaż sama miała dzisiaj zgoła inne podejście.
Długowłosy demon w czarnym kimono z tajemniczym wyrazem twarzy. Na widok wystającego spomiędzy połów materiału łańcuszka modlitewnego, Katsu uśmiechnęła się mimowolnie, z czymś na wzór rozbawienia. Czyżby modlił się do Najwyższego z pomocą tego nędznego drobiazgu? Zapewne nie. Był, podobnie jak ona, wyznaczony do tego zadania. Nie pozostawiało to wątpliwości, że musiał być kimś więcej aniżeli prostym, prymitywnym demonem.
Przeniosła leniwie spojrzenie na ostatniego członka ich diabolicznego zespołu. Mężczyzna ewidentnie z rodzaju klasowych śmieszków. Niech mu będzie. Dopóki jego żarty będą zabawne, Katsu to nie przeszkadzało. Poczuła jedynie cień współczucia dla jasnowłosej, która mimo usilnych prób pozostania poza kręgiem uwagi innych, ewidentnie spodobała się demonowi. Współczucie… albo coś na wzór tego przedziwnego uczucia, gdy ktoś znajdował się w sytuacji, której mu się nie życzyło.
- Nie przypominam sobie żebym zrobiła ostatnio coś szczególnie wartego pochwały – wtrąciła z subtelnym rozbawieniem, zatrzymując się na szczycie pagórka i obdarzając panoramiczny widok swoim przeciągłym spojrzeniem. - Myślę jednak, że to nie ma większego znaczenia. Mamy po prostu zadanie do wykonania, nie ma co dorabiać do tego całej teorii.
Była to co prawda drobna gra pozorów, ponieważ Katsu również czuła pewien niepokój związany z powodem, dla którego akurat oni zostali wybrani do tego morderstwa. Wiedziała jednak, że rozważanie tej kwestii w towarzystwie nieznanych jej demonów, nie przybliży jej w żaden sposób do odpowiedzi. Postanowiła, jak zwykle, to co leżało w kwestii ich cudownego Stwórcy, pozostawić w rękach Stwórcy. Ona natomiast miała zająć się tym aby wykonać jego wolę i pozostać przy życiu.
- Jestem Katsu – rzuciła na koniec, jak gdyby w ramach spóźnionego przywitania.
Podczas gdy Śmieszek kontynuował swoje dywagacje, Katsu zerknęła kątem oka na mnicha, sprawdzając czy ma coś do powiedzenia na temat kopulacji planów, aby następnie przerzucić swoje spojrzenie na demonicę stojącą pod drzewem. Na koniec zwróciła się do demona-żartownisia.
- Proponuję mniej myślenia o pieprzeniu, więcej o zabijaniu. Wiem, że przyjemnie jest łączyć jedno z drugim, ale może nie dzisiaj. - Uniosła lekko lewą brew, w wyrazie sugestii.
Czy to był ten moment, w którym pozwalała aby rozsądek przejął kontrolę nad szaleństwem? A Arumionosi nie było obok aby to zobaczyć? Cóż za strata... demonica nigdy jej nie uwierzy...

Na początku, gdy Yamato otrzymał informację o miejscu spotkania, był dosyć nieufny. Dlaczego został wybrany? Jak miało wyglądać zadanie? I przede wszystkim, gdzie tkwił haczyk. W głowie demona przede wszystkim utkwiło to ostatnie pytanie. Osobiście nie wątpił w rozkazy od Kizuki, a w efekcie od samego stwórcy. Jednak również był świadom, że nikt by nawet nie mrugnął okiem, gdyby trzeba było poświęcić czwórkę przeciętnych potworów dla “wyższego dobra”, czy raczej w tym przypadku “zła”. Kluczem do sukcesu było znaleźć haczyk i go omijać w tak dużej odległości jak to możliwe i tak blisko by uniknąć posądzenia o niesubordynację. Jednak pierwszym krokiem było zlokalizowanie samej pułapki. No cóż, po to była pozostała trójka stworzeń nocy, czyż nie?
Pomijając wydawałoby się wstydliwą pierwszą demonicę, zaraz pojawiła się pozostała dwójka przyszłych wspólników. Pierwszym był tym razem mężczyzna, który wydawał się mieć nieco luźniejsze podejście do życia. Bardzo się dobrze składało. Kolejnym przybyłym była kolejna kobieta. Nowoprzybyła wydawała się być na pierwszy rzut oka podobna do poznanej wcześniej Kitsune, również ostrożna i raczej nieufna do całej sytuacji. O ile ocenianie wieku demonów po wyglądzie graniczy z cudem to wszyscy wyglądali stosunkowo młodo. Nie miał też tego samego wrażenia przytłoczenia co w obecności Kizuki. Mogło to oznaczać, że są na podobnym poziomie, albo absolutnie nic gdyż się maskują.
- Dotknąć… co? - Zapytał nieco zdziwiony pytaniem. Następnie jednak spojrzał na pierwszą demonicę i określając gdzie pada jej wzrok zrozumiał swoje rogi. Na początku paranoiczna natura była jak najbardziej przeciwna zbliżaniu czyichkolwiek rąk do jego twarzy, ale po chwili doszedł do wniosku, że trzeba stworzyć choć iluzję zaufania wśród przyszłych towarzyszy zadania. - Niech będzie, ale tylko lewy. - Prychnął lekko skłaniając się by mogła do nich sięgnąć. Z jakiegoś powodu wydawało się, że nie zamierza go zaatakować. Bardzo niebezpieczna cecha - sympatyczny wygląd niewzbudzający strachu. Zasadzki przecież były najgorsze. Przeczesał lekko włosy ręką by odsłonić bardziej róg. Wciąż się spiął jak struna w ostrożności, ale zezwolił na szturchnięcie kostnej narośli na czole. Czemu tylko lewy? Nie miał pojęcia, wydało mu się wtedy zabawne stworzenie iluzji, że prawy jest jakiś wyjątkowy.
- Szczęście to bardzo ważna rzecz w życiu. - Odpowiedział na słowa drugiego mężczyzny. - Jeśli tak uważasz to tylko lepiej. - To była dobra wróżba. Skoro ich wybór był efektem losu. To czemu miałby się teraz od nich odwrócić? Pomijając jego pierwotnie luźne podejście czarnowłosy doszedł do wniosku, że rozmówca jest jednak całkiem sensowny. Wiara w szczęście to było bardzo rozważne podejście
Wypowiedź Katsu, jak się przedstawiła, również rezonowała w przekonaniach Yamato. Również poczuł się nieco uspokojony, że i on zastanawiał się, co tu do cholery robi. Jednak przypomniała również o czymś co wzbudziło w nim więcej energii. Zbliżała się walka. Słysząc o tym na jego ustach pojawiło się echo uśmiechu, a przez mięśnie przebiegł przyjemny dreszcz. Gdyby nie to, że zamierzał zachować swój obraz godności to mógłby krzyknąć z radości w czerń nocy.
- Co do płodzenia planu. - Zaczął swoją wypowiedź. Skoro nikt nie przedstawił żadnego pomysłu to naturalnie on musiał się za to zabrać. - Ktoś wie w ogóle jak są silni? Wydaje mi się, że prędzej czy później rozpęta się tam pandemonium. - Uśmiechnął się delikatnie ze swojej gry słów. - Ale wcześnie może nam się uda po cichu nieco przystrzyc szeregi tych śmieci. - Splunął przez ramię na myśl o demonach, które uzurpowały sobie imię stworzyciela. - No a potem trzeba się będzie tam wbić. - Zakończył z splecionymi rękami na piersi. Dał im wybór: zgódź się, albo wymyśl coś lepszego.

W końcu przybyła i ona, ostatnia członkini tej pozornie skrojonej na szybko drużyny. Kouga odwrócił częściowo głowę, by móc spojrzeć na nowoprzybyłą. Nikogo nie powinno zdziwić, gdy na jej widok uśmiech bohatera poszerzył się.
- Poprawka. Mogę mieć tym razem podwójne szczęście. - Skomentował bardziej dla samego siebie, acz nie postarał się, by nikt go nie usłyszał.
Rokowania były dobre. Minęła dobra chwila, a nikt z tej czwórki nie doznał jeszcze poważniejszego uszczerbku na zdrowiu, bo któremuś nagle krew Muzana zaczęła za bardzo buzować. Może to przez spokojną atmosferę? Może rzeczywiście rozkazy "z góry" były wystarczające, by nałożyć metaforyczny, ciasny kaganiec na bestialską naturę obecnych demonów? Wszystko jeszcze jednak przed nimi. Ewentualna rzeź i zdrady włącznie.
- Naprawdę nie jesteś ciekawa, czy zostałaś wybrana z jakiegoś konkretnego powodu, albo na mocy rzutu kością? Czy nie jesteś tutaj rzeczywiście wypełnić zadanie, a nie pod jego pretekstem zostać wyeliminowaną, bo tak? - odpowiedział Katsu.
W sumie to Kougę też to nie interesowało za bardzo. Bardziej chciał nawiązać rozmowę i na jej podstawie ocenić charaktery swoich towarzyszy. Choć jakby się dowiedział, że został rzeczywiście wybrany przez Kizukiego na mocy wiary w jego zdolności, to poczułby się całkiem dobrze.
- Osobiście nigdy nie przyprawiałem swoich ofiar. - Choć zaczął z brakiem emocji tak na twarzy, jak w głosie, to szybko wrócił do swojego chytrego uśmiechu - Chyba, że inne pieprzenie miałaś na myśli. Ładnie jak na początki znajomości!
Odwrócił się całkowicie do swoich towarzyszy, dalej z dłonią opartą na biodrze. Spojrzał na pierwszą dziewoję, którą poznał. Bardzo cieszył go fakt, że choć na pierwszy rzut oka chciała być tylko elementem tła, tak była bardziej niż skłonna do interakcji z innymi. Interakcji innej, niż wyszarpywanie aorty. Nie dość, że uważał ruchy jej uszu za niezwykle urocze, tak nawet zaczął się zastanawiać, czy samemu nie przybrać swojej bardziej demonicznej postaci, żeby zaskarbić sobie więcej jej uwagi.
- Tego i pacierza ciężko mi jest Ci odmówić. Poczekałbym jednak, aż załatwimy te ważniejsze sprawy. - Zaśmiał się. - Chociaż w trakcie może nadarzyć się okazja. Czy skakanie przez czyjeś jelita by Ci odpowiadało?
Spojrzał tajemniczo to na Katsu i mężczyznę. Chyba chciał im w ten sposób dać do zrozumienia, że to właśnie na ich barkach spocznie trzymanie końców tej prowizorycznej skakanki, kiedy sam Kouga i Kitsune będą się wspólnie bawić.
Zaczepił wzrok dłużej na tej drugiej osobie. Odpowiedź nieznajomego również utwierdziła bohatera w przekonaniu, że trafił na całkiem rozgarniętych towarzyszy. I nie do końca mu się taki stan rzeczy podobał, bo mogło to oznaczać, że ma do czynienia z demonami, które sprytnie wybierają moment do ataku, zamiast konkretnie i bezpośrednio uskuteczniać rozrywanie innych na strzępy bez większego powodu. Przed takimi najszybciej wiadomo, kiedy trzeba brać nogi za pas.
Tematu szczęścia nie skomentował, krótko tylko się nań zaśmiał. Co do sprawy dalszych poczynań grupy, nieco się zmartwił. Sformułowanie planu było luźno powiązane z wybraniem tymczasowego lidera. I właśnie to może sprawić, że któremuś z czwórki puszczą hamulce, bo poczuje cios w swoje ego. Nawet jeśli ataku rzeczywiście nie było.
- Też mnie to interesuje - odpowiedział, zwracając się jednak bardziej do wszystkich - Dobrze by było widzieć, czy mamy do czynienia ze leszczem przewodzącym płotkom, czy rekinem przewodzącym piraniom.
Westchnął i podrapał w tył głowy z zakłopotania. Strasznie mu się nie podobało, że tylko wiedział, co ma zrobić, ale nie miał pojęcia, co może mu w tym przeszkodzić. Poza temperamentem wspólników. Technicznie grupa miała więc kilka kroków do wykonania przez zabraniem się za najważniejszą część samego przedsięwzięcia. Zakładając, że nie woleli tego wszystkiego przeskoczyć i narazić się na bardzo, bardzo bolesny upadek. Taki, przy którym nawet demoniczna wytrzymałość i regeneracja nie pomogą.
- Chyba i tak musimy z bliska zrobić rozeznanie, żeby przynajmniej trochę się przekonać, na czym stoimy. Może przy okazji wpadniemy na coś, co nam pomoże. Albo jakoś naprowadzi w dobrym kierunku.
Rozejrzał się po reszcie. Starał się mówić nie na zasadzie "zróbmy tak i koniec", tylko jakby rzeczywiście coś sugerował. Wolał nie startować walki o pozycję alfy w tym stadzie, acz jego słowa mogły być zinterpretowane, jakby było inaczej.

Pierwsze wrażenie jak zwykle potrafiło być omylne, a Katsu miała ochotę się roześmiać, gdy zobaczyła jak Kitsune podskakuje do Yamato aby dotknąć jego spektakularnego lewego rogu. Przyzwolenie z jego strony wydawało się mieć tutaj szczątkowe znaczenie. Początkowe wrażenie o nieśmiałości demona o lisich uszach pękło jak bańka mydlana i gdyby nie napięcie związane z zadaniem, jakie mieli do wykonania, Katsu mogłaby z rozbawieniem przyglądać się jak mnich próbuje zachować resztki spokoju i powagi przy tym uroczym stworzeniu.  
Nie była to jednak noc, która pozwalała na utratę czujności, a sama Katsu miała jedynie nadzieję, że poza niezaprzeczalnym urokiem, jasnowłosa lisica posiadała inne, bardziej przydatne w mordowaniu demonów cechy. W końcu jeżeli coś było pewnego odnośnie cudownego gatunku jakim były demony, to że ponad wszystko nie można było dawać się zwodzić pozorom. A im dłużej patrzyła na Kitsune, tym mocniej utrwalał się w jej wyobraźni obraz gęstych, gorących smug krwi uzurpatora, na tych pięknych, mieniących się srebrem w świetle księżyca włosach. Perspektywa zdawała się być bardzo malownicza.

Kiedy panowie poruszyli kwestię szczęścia, Katsu zmarszczyła subtelnie czoło, spoglądając raz na jednego, raz na drugiego. Wydawali się zgadzać ze sobą, co było dość zabawne, ponieważ, na pierwszy rzut oka reprezentowali dwie, zupełnie różne postawy.
- Wolałabym żeby nasz los był jednak w rękach czegoś pewniejszego i mniej kapryśnego – mruknęła tylko, aby zaraz potem uświadomić sobie, że w obecnym towarzystwie właśnie wypadała na tego rozsądnego demona. A znając Katsu, ta myśl powinna być naprawdę przerażająca dla nich wszystkich. Demonica odrzuciła ją jednak od siebie, uznając za sukces fakt, że w przeciągu pierwszych minut tego spotkania nikt sobie nawet jeszcze nie groził, nie mówiąc o rozlewie krwi. Miała jedynie nadzieję, że był to raczej dobry znak prognozujący kwitnącą współpracę i noc pełną powodzeń, aniżeli kwestia szczęścia.
Na pytanie Kougi, uśmiechnęła się do niego z urokliwie drapieżnym wyrazem w szmaragdowych ślepiach, przez chwilę jakby oceniając jak on sam podchodził do poruszanej kwestii nagrody i kary. Nie miała ochoty otwarcie przyznawać, że wola samego Najwyższego była dla niej wielce istotna i oddałaby całe swoje złoto, aby wiedzieć czy Stwórca ma wobec niej jakiekolwiek plany. W tym miejscu, przy tych demonach, nie musiało to wychodzić na światło księżycowej poświaty, która spowijała dzisiejszą chłodną noc. Dlatego też Katsu zrobiła kilka kroków w stronę Kougi, przygryzając dolną wargę, jakby szczerze zastanawiała się nad jego słowami, a w jej oczach widać było pewien niebezpieczny wyraz. Zatrzymała się przy nim, położyła dłoń na jego ramieniu i nachyliła się do ucha, jakby chciała zdradzić mu prawdę. Zawahała się przez chwilę, pozwalając żeby poczuł jej oddech na skórze.
- Mam to w dupie – wymruczała w końcu z groźnym uśmiechem, pod którym kryło się subtelne rozbawienie. Odsunęła się na pół kroku i poklepała demona po ramieniu. - Zależy mi tylko na wykonaniu woli naszego Stwórcy, a powody, dla których nas  wybrał, z pewnością właściwe, nie mają w tej chwili znaczenia. Liczy się tylko to, aby go zadowolić.
Odwróciła się w stronę doliny, wpatrując się w panoramę Osaki. Nie zwróciła nawet uwagi na rozmowę na temat skakania przez jelita. Słuchała słów mnicha, szukając jednocześnie wzrokiem czegokolwiek, co mogłoby jej podsunąć szczegóły planu działania jaki mieli obrać. Nabrała powoli powietrza w nozdrza, czując spokój i lekki chłód nocy.
Odwróciła się do pozostałych demonów, a jej szmaragdowe spojrzenie spoczęło na Yamato.
- Liczę na pandemonium – odparła, a w jej oczach zabłysnął niebezpieczny płomyk. Tak, to było bardziej do niej podobne. Uwalniające się szaleństwo i pragnienie krwi, wzburzone morze, które w pewnym momencie przestało mieścić się w ryzach umysłu. Wrażenie to jednak minęło już przy kolejnym mrugnięciu oka, tak szybko jak się pojawiło. Szmaragdowa toń znów odzyskała spokojniejszy wyraz, niczym bestia która przymrużyła leniwie ślepia.  
- Plan prosty i nie biorący pod uwagę porażki. - Uśmiechnęła się drapieżnie. - Podoba mi się. Patrząc na to, że nie wiemy zbyt wiele na temat tego, co nas tam czeka, podejrzewam że powinniśmy przygotować się na najgorsze. Czyli piranie.
Ostatnie słowa wypowiedziała zwracając się do Kougi, a w jej głosie słychać było jedynie sugestię, zupełnie jakby mówiła o planach na obiad, a nie na walkę z opętanymi heretykami. Poniekąd w sumie mogło być to przecież jedno i to samo.
- Czyli idziemy tam i liczymy, że coś nam się trafi jak ślepej kurze ziarno? - podsumowała propozycję Kougi z lekko uniesioną lewą brwią i delikatnym cwanym uśmiechem. - Cóż, podejrzewam, że i tak wszelkie plany i próby działania zespołowego mogą strzelić w łeb, gdy się okaże, że mamy do czynienia z całym stadem piranii. Proponuję jedynie, bez względu na to, co tam zastaniemy, skumulować wszelkie siły aby zidentyfikować naszego rekina i to jego przede wszystkim odstrzelić.
Bez względu na to, czy owe zadanie było nagrodą, próbą czy nawet karą, wymierzoną w czwórkę demonów i w praktyce byli wszyscy wysyłani na pewną śmierć. Uzurpator musiał paść. Wytyczne Najwyższego były priorytetem.

Spotkanie nie zaczęło się najgorzej, biorąc pod uwagę fakt, że byli czwórką zupełnie obcych sobie demonów. Katsu przestępowała z nogi na nogę, czując wzrastającą niecierpliwość gdy drogocenny czas płynął swobodnie, a oni dalej byli w kropce.
Kiedy poczuła obecność Kizuki, było to niczym napływająca fala mocy, której nie sposób było zignorować. Zupełnie jakby jej ciało reagowało w sposób instynktowny i głęboko zakorzeniony, który opierał się na pierwotnym strachu i szacunku. Zrobiła kilka kroków do tyłu, a wyuczone podczas pierwszych lat jej przemiany odruchy, zapanowały nad jej wolą. Skłoniła lekko głowę. Swego czasu nienawidziła siebie za takie zachowania. Uległa demonica. Tak bardzo zawsze chciała się od tego uwolnić.
W tym momencie wydawało się to właściwe.
Minoru był przerażająco piękny, a potęga z niego bijąca wręcz otumaniała zmysł demona, spływała na nią jak fala, gorąca i mroźna jednocześnie. Słuchała jego słów, uważnie, pokornie. Przez bardzo długi czas nie miała okazji poczuć takiego oddania ze swojej strony. Pozwoliła aby jej umysł przestawił się na dawne tory, a poczucie uległości nieco uspokoiło jej wcześniej rozbiegany umysł.
Wszystko było jasne i klarowne. Bestia, będąca uzurpatorem, pozostawała w kwestii Stwórcy. Widząc jego gabaryty i czując bijącą aurę, Katsu nie odczuła zawodu z tego powodu. Jej ambicje dotyczyły tylko i wyłącznie zadowolenia Najwyższego oraz stojącego przed nimi Kizuki.
Kiedy demon podszedł do niej, Katsu w geście wpojonym jej przez zupełnie innego „pana”, wydawałoby się dawno temu, machinalnie spuściła wzrok. Wtedy jednak poczuła dłoń na podbródku, a jej twarz została skierowana z powrotem na Minoru. Nabrała powoli powietrza, czując jego aurę i ten cudowny, soczysty mrok. Kiedy się przybliżył aby pocałować ją w czoło, Katsu zamknęła oczy. Cudowna chwila trwała zdecydowanie zbyt krótko, a gdy Minoru się odsunął, szmaragdowe spojrzenie powiodło za nim, zupełnie pozbawione wątpliwości odnośnie tego, jak powinna przebiec dzisiejsza noc.
Co prawda dalej nie wiedzieli co ich czeka, jednak motywacja pozostawała oczywista. Nie było możliwości aby zawiedli.

Kiedy Kizuki się oddalił, Katsu zwróciła się do reszty. Zniknęła ta charakterystyczna iskra rozbawienia z jej oczu, a zamiast tego pojawił się wyraz skupienia na czekającym ich zadaniu.
- Czas na nas. Myślę, że jeżeli nie chcemy aby uzurpator wrócił przed świtem, będziemy musieli się rozdzielić. Nikt nie może nam umknąć.

Bez względu na to czy jej towarzysze mieli zamiar się z nią zgodzić czy też nie, musieli w końcu ruszyć w stronę pieczary demona. Katsu zaczęła schodzić ze wzgórza, w stronę budynku, uważnie obserwując otoczenie i wypatrując oznaków straży na wejściu. Wciągała powoli nosem chłodne nocne powietrze, doszukując się w nim wskazówek odnośnie czekających na nich przeciwników. Jeżeli była w stanie bezpiecznie dojść do budynku, stanęła w miejscu, w którym nikt ze środka nie mógł jej wypatrzyć i zwróciła się do reszty.
- Proponuję wejść od dwóch stron. Kitsune i Kouga, wyglądacie na takich co potrafiliby bez problemu dostać się od góry – wskazała na okna pierwszego piętra. - My z Yamato weszlibyśmy frontem. Dzięki temu będziemy pewni, że zablokujemy wszelkie drogi ucieczki. Po wyeliminowaniu tego co nas czeka w środku, spotkamy się na klatce schodowej i wspólnie zejdziemy do pieczary.
Uniosła lekko brew, czekając na sprzeciwy.

Krótka rozmowa zapoznawcza pomiędzy czwórką demonów była całkiem produktywna. Wszyscy byli względnie przeciętnymi demonami, jednak jak należało się spodziewać nie oznaczało to, że ktokolwiek będzie dawał fory. Wręcz przeciwnie. Takie jednostki bardzo często miały jedną śmiertelnie groźną cechę - ambicję. Podczas gdy silne potwory często mogły sobie pozwolić na jakąś formę oddechu, to o całej czwórce można było powiedzieć jedno. Mieli niewiele do stracenia, za to wszystko do zyskania.
Wkrótce jednak pojawił się sam pracodawca z Kizuki. Minoru, bo tak się nazywał chociaż wyglądał raczej niepozornie to jak każdy z potężnych demonów roztaczał aurę niepokoju. Niezbyt się to podobało mnichowi, ale nie miał co podskakiwać, więc zagryzł dumę i z neutralnym, pełnym uwagi wyrazem twarzy słuchał odprawy przed zadaniem. Wyglądało na to, że po części będą musieli ścigać się z czasem. Chociaż na początku czwórka wymieniła uprzejmości i zapewnienia o chęci wymordowania “śmiecia”. To z na pierwszy rzut oka mogli ocenić, że te ambicje musiały jeszcze chwilę poczekać. Po części był to dla Yamato kubeł zimnej wody. Najpierw sam Kizuki, a następnie uzurpator. Niezależnie jak go to bodło musiał stanąć twarzą w twarz z rzeczywistością, że dalej jest płotką w oceanie pełnym rekinów. Czy go to zasmuciło? Po części tak, ale również było bodźcem do działania, do zdobycia większej siły, a to konkretne zadanie miało mu w tym pomóc. Doszedł do wniosku, że zdobycie tego tajemniczego naczynia zaczynało, przyćmiewać prostą radość z wymierzania kary heretykom.
Słysząc ostatnie słowa od Minoru, a także szczególnie obserwując czułości wobec Katsu, Yamato miał ochotę wywrócić nieco oczami. Cóż, może gdyby również miał taką pozycję tak samo by się zachowywał. Jednak póki co wydało mu się to dziwne. Czyżby Kizuki wybrał faworyta do zadania? Raczej po prostu była to pokazówka własnego statusu i siły. Wolno mi to i to i nic mi nie zrobicie. Cóż, pozycja godna pozazdroszczenia.
Pomijając jednak różne przedstawienia, w końcu poznali wstępny rozkład pomieszczeń legowiska zdrajcy. Cztery piętra. Cztery demony. Jedno naczynie. Rachunek był na pierwszy rzut oka dosyć prosty, jednak rozdzielanie się mogło skończyć się bardzo nieciekawie. Współpracujące demony - piekło zamarzło. Pytanie, które od razu pchało się na koniec języka to, gdzie będzie większe zagrożenie, przed nim czy za nim. “Stwórco, czemu tak testujesz swojego biednego sługę?” zapytał retorycznie w duchu Yamato.
Gdy Kizuki już zniknął Katsu zaproponowała sprostowanie planu, po zyskaniu większej ilości informacji.
- Może być. - Mruknął pod nosem długowłosy demon. - Czas nas nagli, im mniej czasu spędzimy na roztrząsaniu planu tym lepiej. - Dodał po chwili, zgodnie ze swoimi przekonaniami. Poza tym “główne wejście” to brzmiało jak coś dla niego. Przecież nie mógł pozwolić nikomu innemu na tak chwalebne miejsce w misji. Niech tam lepiej reszta skrada się przez dachy.
- Coś jeszcze? - Zapytał lekko zniecierpliwiony. Perspektywa nadchodzącej walki znacząco go pobudziła. Jeśli nie było nic więcej do dodania, roztrząsania i utraty czasu to, z całym szacunkiem, Yamato zamierzał się oddalić w kierunku budynku i zacząć swoją robotę. Odwrócił się jeszcze przez ramię zerkając na resztę. Przez chwilę obserwował kłócąc się ze swoimi myślami. Z jednej strony chciał zrobić zadanie tak szybko i sprawnie jak to możliwe. Z drugie strony takie mało uprzejme pospieszanie mogło sprawić, że z perspektywy reszty będzie jako pierwszy do odstrzału.
- Powodzenia. Sprawmy, że Jeden będzie z nas dumny. - Dodał z krzywym uśmiechem, który miał być względnie optymistyczny. Czego się nie robi, żeby nie dostać szponem w plecy.
Druga drużyna to miała być Kitsune i Kouga. Team zabawa. Tak długo jak nie zrzucą mu sufitu na głowę swoimi harcami na piętrze powinno być względnie dobrze. Możliwe, że zamiast tworzenia podziału na parę stateczną i rozrywkową się im jeszcze odbije. Możliwe, że lepiej było przemieszać dwójki. Ostatecznie jednak zależało mu na wykonaniu zadania i perspektywa spotkania bestii, która dopiero co wypełzła z domu dlatego, że zbyt długo gadali kto ma z kim mieć parkę, nie była szczególnie atrakcyjna. Posłał więc tylko przepraszający uśmiech w stronę Kitsune, którą tak zainteresowały jego rogi i ruszył na polowanie.

Poczekał chwilę, aż dołączy do niego Katsu. Sam pozwolił sobie wprowadzić drobną modyfikację do swojego wyglądu. Z prawego przedramienia zaczął wyrastać rogowy szpon długości około pół metra sięgający daleko za dłoń. Jego podstawowa zabawka. Była to też swoista prezentacja jego umiejętności i czego mogła się od niego dziewczyna spodziewać.
- A po Tobie czego mam się spodziewać? - Zapytał już z lekkim uśmiechem obserwując uważnie reakcje demonicy. Niestety potwory te miały to do siebie, że jakakolwiek ocena zdolności z zewnątrz była raczej niemożliwa.

Uniósł brew na zachowanie demonicy. Jego uśmiech minimalnie zbledł jako subtelna oznaka tego, że był w gotowości, jeśli za chwilę miało dojść do rękoczynów. Uważnie obserwował i starał zachować pozory spokoju. Nawet nie drgnął od jej dotyku. W ciszy wysłuchał jej słów i nie skomentował. A chciał. Znowu w jego głowie zrodziła się mniej lub bardziej zabawna riposta nawiązująca do wspomnianego "miecia w dupie" i "stwórcy", jednak sam Kouga wiedział, że wypowiadanie tejże myśli na głos, nawet w formie żartu, było wielce, wielce niestosowne.
Zanim jakiś konkretny plan działania został przygotowany, do czwórki dołączyła, przynajmniej chwilowo, jeszcze jedna osoba. Uśmiech bohatera stał się bardziej napięty i wymuszony, aż można było na jego twarzy, od czasu do czasu, zauważyć pojedyncze drgania warg. Obecność jednego z Dwunastu wystarczyła, by Kouga uważał siebie i swoich towarzyszy za domyślnie martwych. Jeden głupi kaprys, jeden nierozważny ruch i mogą posypać się głowy. Nienawidził towarzyszących temu uczuć bezsilności, niższości, nieznaczności. Z drugiej strony miał przykład czegoś, do czego mógł dążyć.
Bohater ledwie wspomniał o brakach w wiedzy naszej wesołej gromadki, a przybyły Kizuki, niemalże jak na zawołanie, postanowił uchylić rąbka tajemnicy odnośnie tego, z czym potencjalnie mieli się mierzyć jego podnóżki. Kouga był o krok od tego, żeby uwierzyć, że to była jego specjalna, ukryta moc, móc tak wezwać jednego z Dwunastu, kiedy będzie miał - nawet głupie - problemy. Swoim niepoważnym spostrzeżeniem nie miał zamiaru się jednak dzielić na głos. Wciąż był domyślnie martwy i w takim stanie wolał nie pozostać, kiedy Minoru odejdzie.
Informacje oraz prezentacje Demonicznego Księżyca na pewno były przydatne i rozjaśniły sytuację. Nawet mocniej, niż można się było spodziewać. Uzurpator okazał się jednak nie być celem do eliminacji. Nie powinna być to dla nikogo z czwórki wesoła nowina. Co innego chcieć posłać kogoś na tamten świat, kiedy ten próbuje zrobić z Tobą to samo, niż chcieć tego samego kogoś postarać się pozostawić przy życiu. Bolączki z tą nowiną Kouga zostawił jednak samemu sobie. Znowuż w trosce o swoje bezpieczeństwo i rychłą zmianę statusu na "jeszcze jednak żywy".
Wewnętrznie westchnął z ulgą, gdy zadanie okazało się być inne, niż sprowadzenie Muzana-wannabe do parteru. A przynajmniej na razie nim nie było. Bohater prawdopodobnie mógłby ponarzekać, że raczej wskazane było mu wykazać się pewnym poziomem dyskrecji, ale lepsze to niż na pewno stanąć twarzą w twarz z uzurpatorem. No i nie uważał siebie za na tyle nieudolnego, by nie poradził sobie z odrobiną skradania i grą po cichu. Co najpewniej niebawem też zweryfikuje.
Westchnął, gdy Minoru odszedł. Jednak się udało przetrwać. Przynajmniej na razie. Długość takiego stanu rzeczy była zależna od tego, co czekało naszą czwórkę tam, skąd powinni zabrać pewien specyficzny pojemnik.
Kouga spojrzał pierw na jedną, wcześniej ucałowaną demonicę, po czym się uśmiechnął figlarnie i rzucił okiem na pozostałą dwójkę.
- Jak komuś przykro to ja też mogę ucałować któreś z was w czółko. - oznajmił z wesołością w głosie - Może to nie będzie to samo, ale jakby to choć trochę pomogło...
Nie był zachwycony planem swojej towarzyszki. Nie dlatego, że był koniecznie zły. Po prostu nie był jego. Nawet jeśli nie było to najlepsze rozwiązanie, to Kouga chciał przewodzić. Szczególnie w towarzystwie, w którym nie był pewny, że był na przegranej pozycji już na dzień dobry, jak to miało miejsce przy obecności jednego z Dwunastu. Nie chciał być jednak powodem, dla którego trzymająca się na ślinie współpraca pomiędzy tą czwórką się rozpadnie. Kiwnięciem głową i z uśmiechem - nieco sztucznym warto zaznaczyć - zgodził się na przedstawiony plan i ruszył wraz z resztą.
- No skakankę będziemy mogli przygotować, ale bez pozostałej dwójki, która by nam nią kręciła, pozostaje nam chyba tylko gra w klasy.
Również skupiał się na obserwacji, nasłuchiwaniu oraz ostrożności w swoich ruchach.
- Bezpośredniości - odpowiedział niekonkretnie - Jeżeli Ty lubisz wbijać innym przysłowiowy nóż w plecy, to ja bardzo chętnie zagram tego, który będzie Ci te plecy podstawiał pod sam nos. Przy okazji łamiąc kości ich właścicielom.
Pierw chciał się upewnić, że okolica była na tyle bezpieczna i pozbawiona gapiów, by można było spróbować wskoczyć przez okno na pierwszym piętrze tak, że jedynym, ewentualnym zmartwieniem będzie to, co zostaną w środku.

Jeżeli Katsu była świadoma tego, że u niektórych jej pewność siebie i sprawne uformowanie wstępnego planu, wzbudziły niechęć, nie dała tego po sobie poznać. Nie czuła żeby postępowała z wyższością. Demonica po prostu uznała, że jej sugestia jest sensowna i grzechem byłoby jej nie wypowiedzieć na głos. W końcu jej potępieni towarzysze mogli się nie zgodzić z nią, prawda?
Wyglądało jednak na to, że nikt nie był w stanie rzucić alternatywnego pomysłu, więc postanowili, w miarę zgodnie, się podzielić.
Na słowa Kitsune odnośnie bliższego poznania, Katsu uśmiechnęła się w swój charakterystyczny czarująco niebezpieczny sposób i podchodząc do lisicy, ujęła jej długie ucho w dłoń, przesuwając palcami wzdłuż niego w swoiście czułym geście.
- Piękna, jeżeli wyjdziemy z tego cało, obiecuję że poznamy się bliżej.
Wypuściła jej ucho spomiędzy palców, mrugnęła do jasnowłosej i ruszyła w stronę gąszczu, który na nich czekał.

Krótka podróż przez las nie należała do najprzyjemniejszych, a Katsu przez całą drogę zastanawiała się jaki tupet musiał mieć demon, który śmiał obrażać Najwyższego i jednocześnie nie wystawiał nawet straży naokoło swojej pieczary. Był środek nocy, a poza gęstą i pełną napięcia atmosferą, nic nie przeszkodziło im w dotarciu do samych drzwi… a raczej do otworu w ścianie, który prowadzić miał do siedliska uzurpatora. Mogło to świadczyć o głupocie, ale i równie dobrze o potędze demona, z którym mieli do czynienia i Katsu miała nieopatre wrażenie, że Stwórca nie pozostawiałby specjalnych planów na kogoś, kto był po prostu durny.
I ta myśl nie dawała jej spokoju.

Gdy dotarli pod budynek, Katsu rzuciła krótkie spojrzenie na wytwór Yamato, unosząc lewą brew w wyrazie, który jednoznacznie zdradzał, że podobała jej się taka modyfikacja. Sama nie miała nic przeciwko żeby popisywać się swoimi umiejętnościami, jednak zazwyczaj czyniła to w towarzystwie bardziej zaufanych demonów. Dlatego też na pytanie demona, ona uśmiechnęła się przekornie. Uśmiechnęła się drapieżnie, a jej wargi przybrały barwę ostrej czerwieni krwi, jak gdyby pomalowała je pomadą.
- Zaspokoiłam twoją ciekawość, mnichu? - spytała, a ostatnie słowo zabrzmiało w jej ustach całkowicie bezpruderyjnie, co idealnie zgrywało się z niebezpiecznie bezpośrednim wyrazem szmaragdowych oczu.

Wnętrze poziomu 0, podobnie jak wcześniej las, zdawało się być opustoszałe. Katsu ani trochę nie czuła się przez to bezpieczniej, dlatego zerkając najpierw na Yamato, jakby sprawdzała czy nie ma niczego więcej do powiedzenia, zdecydowała się przekroczyć próg budynku. Zatopiła się w ciemności i zaczęła iść powoli w stronę sali na końcu korytarza, jednocześnie wypatrując jakiegokolwiek ruchu i wciągając powoli powietrze nosem, w poszukiwaniu zapachu świadczącego o obecności innych, czy to demonów, czy ludzi, czy też przeklętych zabójców, broń Stwórco.
Jeżeli nic jej nie przeszkodziło, dotarła do sali, rozglądając się po jej wnętrzu w poszukiwaniu wskazówek, które mogłyby jej podpowiedzieć gdzie są poplecznicy uzurpatora, bądź, co ważniejsze, gdzie jest przedmiot, którego dzisiaj poszukiwali.
Gdyby okazało się, że pomieszczenie faktycznie jest puste, spojrzałaby na Yamato, o ile pozostał w zasięgu jej wzroku, i dała mu znać, krótkim skinieniem głowy, że nic nie znalazła i że kieruje się w stronę pierwszego przejścia, które mogło zaprowadzić ją do następnego pomieszczenia.

Naturalnie przy po propozycji planu pojawiły się drobne komplikacje. Przede wszystkim w układzie zespołów. Czy gdyby to od niego zależało wybrałby takie same drużyny? Niewykluczone, choć pewnie zdecydowałby się na zmieszanie mniej obliczalnych demonów z tymi spokojniejszymi. Chociaż czy rzeczywiście powinien się zaliczać do tych wyrachowanych? Póki nie doszło do walki raczej tak. Potem… się zobaczy.
- Ta, jak będę potrzebował buziaka między rogi, to będę wiedział do kogo się zgłosić. - Prychnął pod nosem Yamato w odpowiedzi na słowa drugiego demona. Oczywiście wiedział, że był ostatnią osobą do którego wypowiedź miałą być skierowana, ale cóż, nie mógł się powstrzymać. Ton więc tej wypowiedzi był przyprawiony obficie sarkazmem. Jednak musiał przed samym sobą przyznać, że status Kizuki, który pozwalał na rozdawanie pocałunków pięknym demonicom był godny pozazdroszczenia. Odruchowo rzcuił wzrokiem po Kitsune i Katsu. Odpuścił sobie jednak dalsze już komentarze, choć był zaciekawiony z czego zamierza dwójka sporządzić skakankę. Znając okazyjną tendencje do makabry, tak powszechną wśród dzieci Muzana, zabawka mogła być całkiem kolorowa.

Chociaż na ogół mnich spędzał dosyć dużo czasu w lasach, to zbliżając się do domostwa zaczął czuć pewną dozę niepokoju. Możliwe, że właśnie dlatego, że miał z takimi miejscami doświadczenie, wiedział jak łatwo jest zrobić w takim miejscu zasadzkę. Jednocześnie zaczął odruchowo snuć w głowie plan B, na wypadek przedwczesnego powrotu uzurpatora. Jeśli to było tak wielkie bydle to pościg przez las mógł być chociaż trochę utrudniony. Niestety, znając zmiennokształtność poczwar mogły być to wyłącznie czcze marzenia.



W końcu stanęli przed drzwiami do domu, a dokładniej przed otworem drzwiowym, gdyż sama zapora leżała na ziemi tuż obok. Barbarzyństwo. Jak można było nie dbać o własną siedzibę? Jak takie zero śmiało uzurpować tytuł ojca demonów? Demoni mnich tylko poczuł kolejną falę pogardy do mieszkańców tego przybytku. Jeśli to było możliwe to jego ocena dla kultystów jedynie spadła.
Gestem kciuka na siebie, a następnie palca wskazującego na czerń otworu dał znać towarzyszce, że pójdzie przodem. Wyciągnął przed siebie lewą rękę by w razie czego otwierać drzwi, a prawą z ostrzem ugiął w łokciu przygotowując się do zrobienia szaszłyka z czegokolwiek co się tu pokaże. Ugiął lekko kolana i miękkim krokiem wszedł do środka. Następnie skierował się w jedynym możliwym kierunku - do sali skąd dało się zbadać resztę budynku. Czy tam spotkają pierwszych oponentów?
Tuż przed drzwiami zamierzał się na krótką chwilę zatrzymać, wyostrzyć słuch, a następnie pchnąć drzwi i starać się wbić ostrze w pierwszą żywą istotę jaką napotka.

Wmawiał sobie, że to nie było podejrzane. Sam siebie przekonywał w duchu, że łatwość, z jaką zbliżył się wraz z resztą do budynku, będzie swoistym standardem, który będzie trwał aż do odzyskania poszukiwanego przedmiotu i bezpiecznego przetransportowania go we właściwe ręce. To nie była dla bohatera cisza przed burzą która czekała, aż czwórka demonów na pół sekundy straci czujność, żeby rozszarpać ich na strzępy. To wszystko miało być niczym przechadzka w parku. Z odrobiną aktywności fizycznej.
Oby chociaż część z tych urojeń się spełniła.
Na nagłe pytanie zerknął na dziewczę najpierw z lekkim zaskoczeniem na twarzy, które szybko przerodziło się ponownie w zadziorny uśmiech.
- Ok, czas na odrobinę motywacji - odpowiedział - Na czas naszej wspólnej eskapady mów do mnie jak Ci się żywnie podoba. Tylko postaraj się za bardzo nie naruszyć mojego ego jakimś przezabawnym przezwiskiem. Jak uda nam się wyjść z tego wszystkiego w stanie, który pozwoli nam na konwersacje, to wtedy Ci się poprawnie przedstawię.
Wyszczerzył zęby.
- A jeśli wszystko pójdzie nadzwyczaj dobrze, to dam Ci dotknąć moich rogów - dodał, nawiązując do sytuacji z mnichem.
Nie miał zamiaru rozwijać tego tematu. Liczył - dość niechętnie warto zaznaczyć - na to, że niebawem zaistnieje sytuacja, gdzie w pełni pokaże swoje demoniczne oblicze. Powinno to rozwiać wątpliwości odnośnie rogów, jeżeli towarzyszka bohatera jakiekolwiek miała po jego słowach i doświadczy zmian w osobie bohatera, gdy do nich dojdzie. Bo jeszcze nie daj Muzan coś sprawi, że będą musieli się rozdzielić.
Kolejnym etapem było wejście do środka. Znowuż Kouga był troszkę niezadowolony, że nie miał bladego pojęcia, co mogło ich tam czekać. Pewnie prosił o zbyt wiele, tak wszystko wiedzieć odnośnie każdego, potencjalnego przeciwnika i utrudnienia, które czekały na niego i jego towarzyszkę. Ale co miał poradzić? Chciał każde możliwe ułatwienie. Dla własnego dobra.
Spojrzał na demonicę, która postanowiła podzielić się swoimi przemyśleniami odnośnie sposobu wejścia do budynku przez okno. Nie skomentował przy tym jej zapotrzebowania na szybki i solidny manicure. Z wiadomych względów. Technicznie nie miał nic przeciwko pomysłom swojej towarzyszki. Miała bardzo trzeźwe podejście. Niestety znowu poczuł się jakoby skrzywdzony, że to nie on tutaj dowodził. Nawet jeśli otrzymał wyłącznie sugestie, a nie rozkazy.
- Pamiętasz, jak wspominałem o bezpośredniości? - Zapytał, jakby miało to związek z ich przyszłymi poczynaniami. - Właśnie tak chciałbym do tego podejść. Wskakuj chwilę za mną i bądź gotowa.
Plan bohatera był prostszy, ale bardziej ryzykowny. Ważne jednak, że był jego. To i odrobina szczęścia mu wystarczyły, żeby wolał załatwić sprawę tak, niżeli w bardziej ostrożny sposób. Przy czym o to drugie musiał ładnie prosić w duchu.
Kouga najzwyczajniej w świecie chciał wskoczyć przez okno do środka. W pełni gotowy, że w środku może kogoś zastać. Liczył, że to i tak pozwoli mu wykorzystać element zaskoczenia, gdyż on sam był przygotowany, kiedy osoby w środku niekoniecznie. Praktycznie zanim dobrze jeszcze nie wszedł przez okno, a już rozejrzał się za potencjalnymi celami. Jeżeli kogoś zastanie, to czym prędzej zaszarżuje na najbliższego delikwenta, wykona w niego szybki, prawy sierpowy wycelowany w głowę dla błyskawicznego, krótkiego ogłuszenia. Potem wymusi na celu schylenie się do przodu i zacznie go dusić krawatem prawym ramieniem. W takiej pozycji szarpnie biedakiem, by wystawić go w stronę Kitsune, która w ten czas powinna być również już na górze. A potem przygotuje się na większą drakę.
Jeżeli jednak wejście okaże się bezstresowe i nie będzie w środku zagrożenia, Kouga tylko wystawił ramię przez okno na zewnątrz i ruchem dłoni zachęci swoją towarzyszkę, by również weszła, próbując ją w ten sposób poinformować, że jest bezpiecznie.

Ciemność była sprzymierzeńcem demonów, dlatego Katsu nie miała nic przeciwko nieprzeniknionemu mrokowi, w który wraz z Yamato się zatopili, gdy tylko ich stopy przekroczyły próg siedliska heretyków. Jednocześnie nie mogła opędzić się od wrażenia, że w tym wypadku, efekt zaskoczenia działał w obie strony, kwestia polegała tylko na tym, kto kogo pierwszy nakryje. Smród tego miejsca skutecznie odbierał im przydatność czułego zmysłu węchu, dając tym samym niezaprzeczalną przewagę tym, którzy spędziwszy w tym plugawym miejscu więcej czasu, przywykli do nieodzownego fetoru i tym samym mogli wyczuć intruzów szybciej. Martwiące, jednak nie żeby mogli jakkolwiek temu zapobiec. Nikt przecież nie spodziewał się, że będą mieli z górki.
Stawiała stopy ostrożnie, uważając aby kroki nie wydawały niepotrzebnych dźwięków. Nasłuchiwała czegokolwiek, a jej szmaragdowe oczy przebijały się przez mrok w poszukiwaniu jakiegokolwiek ruchu, świadczącego o czyjejś obecności.
Uznała za dość uprzejmy fakt, że Yamato postanowił ruszyć jako pierwszy. Nie żeby potrzebowała rycerza w lśniącej zbroi (zabawnie nieadekwatne porównanie do rogatego mnicha z koralikami przy pasie), doceniała jednak wagę siły jako pierwszego oporu w razie nagłego ataku, a było dość oczywistym, że jej atuty pozostawały nieco innej natury.

Sala, do której dotarli, zdawała się wyglądać na dawne miejsce audiencyjne i chociaż z pewnością można byłoby zamknąć oczy i dać się porwać wyobraźni jak wyglądała kiedyś, Katsu wolała pozostawić swoje ślepia szeroko otwarte. Fakt, że pomieszczenie teraz pozostawało tylko cieniem wcześniejszej świetności, przyjęła ze swego rodzaju pogardą. Kimkolwiek był ten uzurpator, najwyraźniej splendorem nie grzeszył.

Rozglądając się po pomieszczeniu i widząc liczbę możliwych dalszych kroków, Katsu nie miała zamiaru zbyt długo zastanawiać się nad tym, które drzwi wybrać. Nie mieli na to czasu, czym dała znać Yamato, dotykając jego ramienia (w celu zwrócenia uwagi, nie żeby, wbrew pozorom, podotykać sobie bicepsów mnicha) i posyłając mu krótkie, niecierpliwe spojrzenie, które zdawało się mówić: chuj no, musimy przez to przebrnąć.
A skoro czas nie grał na ich korzyść, wydawało się, że znów musieli się rozdzielić. Skinęła w stronę pierwszych drzwi na lewo, dając do zrozumienia towarzyszowi, że ma zamiar sprawdzić co się za nimi kryje. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że mogłaby załatwić im nieco wsparcia, uznała jednak, że na tym etapie mogłoby to okazać się marnotrawieniem środków, więc, jeżeli ze strony Yamato nie było żadnych sprzeciwów, po prostu ruszyła w stronę drzwi, nasłuchując. Nie robiła z tego jakiś długotrwałych podchodów. Zatrzymała się tylko na dwie sekundy, aby zbliżyć głowę do drzwi i sprawdzić czy faktycznie żadne dźwięki stamtąd nie dochodzą. Po czym, jeżeli nie usłyszała niczego, co mogłoby jej pozwolić lepiej przygotować się na to, co kryło się po drugiej stronie, otworzyła powoli drzwi, pilnując aby nie robić zbędnego hałasu. Była czujna. W ręku trzymała ostrze, gotowa aby zaatakować, jeżeli nadarzyłaby się okazja. Jeżeli natomiast nic groźnego nie rzuciło jej się w oczy, nie tracąc czasu weszła do pomieszczenia aby sprawdzić jego wnętrze i czym prędzej zająć się przeszukiwaniem reszty budynku.

Dobry węch mógłby się wydawać błogosławieństwem, niestety były przypadki gdy był straszną klątwą. Demoniczny zmysł zapachu, był wyjątkowo wyczulony na krew, ale w przypadku innych woni był bardziej zbliżony do nosa zwierząt niż, do śmiesznych pieczarek znanych jako ludzkie nosy. Niestety właśnie w tym momencie Yamato oddałby wiele by jednak być posiadaczem bezużytecznej pieczarki. Otwierając pierwsze drzwi uderzyła go fala stęchlizny przemieszanej ze słodkim odorkiem rozkładu. Obrzydliwe. Można było nakreślić pewną zależność pomiędzy inteligencją, a porządkiem panującym w miejscu zamieszkania. Idąc dalej za tą myślą, czarnowłosy mógł odważnie stwierdzić, że choć z całą pewnością potężny, to panujący tu uzurpator raczej pławił się w bardziej zwierzęcej naturze demonów. Miał swoje stado niewolników czy kultystów. Możliwe nawet, że nie byli do końca świadomi czemu służą. W ich oczach mogła to być jakaś mistyczna bestia, która w zamian za podarki i ofiary, miała nagradzać wiernych. Czy rzeczywiście mieli tu do czynienia z uzurpatorem w pełnym tego słowa znaczeniu? Yamato obserwując otoczenie zaczął się zastanawiać czy zadanie jakie dostali nie mijało się z prawdą. Z natury ciekawy Yamato zastanawiał się czy nie mieli po prostu do czynienia z zdziczałym demonem, który nie do końca rozumiał herezji jakich się dopuszczał. Oczywiście nic nie zmieniało faktu, że trzeba było je wykonać. Niezależnie po której stronie leżała prawda, chore gałęzie drzewa trzeba było odcinać tak szybko jak to możliwe.
Wbrew pozorom mnich nie ruszył do przodu jako pierwszy kierowany pobudkami takimi jak chęć zostania samurajem na białym rumaku. Trochę w tym było zwyczajnej potwornej arogancji, oraz stwierdzenia - jeśli chcesz coś zrobić dobrze, zrób to sam. Póki co nie Katsu nie dała mu żadnych powodów, żeby jej nie ufać, jednak tak samo nie znał jej możliwości. Znał za to swoje i uznał, że szpica to jego miejsce. Poza tym… lubił być w natarciu. To było dobre miejsce. Można było się sprawdzić. Przetestować. Zetrzeć z przeciwnikiem twarzą w twarz udowadniając swoją siłę. Chwała zwycięstwa była jednym z prostych i przyjemnych potrzeb dla Yamato.
Czując dotyk na swoim ramieniu demon ledwo zauważalnie się spiął, jednak rozumiejąc zaraz potem, że nie jest to dotyk pułapki, lecz delikatny sposób zwrócenia jego uwagi. Demon odwrócił swoją głowę w stronę Katsu i równie bezgłośnie kiwnął głową dając znak, że przyjął to do wiadomości. Uznał również, że nie mają całej nocy na sprawdzanie każdego pomieszecznia we dwójkę i zdecydował się na ponowne rozdzielenie. Podczas gdy dziewczyna podeszła do pierwszych drzwi na lewo, Yamato doszedł do wniosku, że będzie wodził los na pokuszenie. Wzruszył ramionami i z lekkim uśmiechem wskazał na drugi koniec pokoju. Ostrożnym krokiem lawirując między gratami i resztkami sprzętów zaśmiecających podłogę, skierował się w kierunku tronu. Pierwsze puste pomieszczenie wcale nie oznaczało, że się w jakikolwiek sposób rozluźnił. Wciąż trzymał prawą rękę ze szponem ugiętą i gotową do rozprucia czegokolwiek na horyzoncie. Przecież dalej byli w gnieździe wroga. Uważnie zaglądnął za tron i sprawdził czy nikt tam nie siedzi. Następnie podszedł do prawych drzwi za siedziskiem. Ponownie wcześniej przystanął przed nimi, skupił się na słuchu, a następnie podjął niewyobrażalne ryzyko - wciągnął powietrze nosem szukając zapachów. Aż zadrapało go w gardle od zgnilizny, ale wytrzymał i szukał czy za drzwiami nie ma innych, mniej naturalnych zapachów. Stanął obok drzwi, plecami do ściany i spróbował je delikatnie uchylić lewą ręką. Szpon prawego ramienia gotowy do ataku. Jeśli umiarkowana próba powolnego otwarcia drzwi nie zadziałała. Zamierzał użyć większej siły. Kątem oka i ucha nasłuchiwał, czy przypadkiem po drugiej stronie pokoju, u Katsu, nie dzieje się nic niepokojąco głośnego.

Ktoś mógłby pomyśleć, że skoro Kouga tak ochoczo chciał wejść jako pierwszy, to najwyraźniej był głodny akcji. Albo głodny ogólnie. W rzeczywistości tak jednak nie było i gdy jego brawurowe wdarcie się do pomieszczenia przez okno nie skończyło się szybkim atakiem na najbliższego, potencjalnego napastnika, tak bohater nie czuł z tego tytułu zawodu. Ulgi jednak też nie, więc najwidoczniej nie miałby nic przeciwko, jakby do jakiejś mniejszej utarczki doszło. Bardziej mu jednak zależało na załatwieniu sprawy dla Demonicznego Księżyca, niż szukanie sposobności do użerania się z innymi jakoby dla własnej przyjemności. Było więc ok.
Gestem wystawionej przez okno dłoni zaprosił swoją tymczasową drugą połówkę do dołączenia. Sam szybko rozejrzał się po pomieszczeniu. Chyba liczył, że jego oczom ukaże się poszukiwany przedmiot i wraz z demonicą będą mogli się stąd wynieść tak szybko, jak się tutaj wdrapali. Zupełnie nie informując o tym pozostałej dwójki, żeby spłatać im figla i żeby niepotrzebnie tracili czas na bezsensowne, dalsze szukanie. Taki finał misji, choć technicznie oryginalny, byłby jednak zbyt antyklimatyczny.
Kouga zrobił kilka bardzo wolnych kroków w głąb pomieszczenia, patrząc na lewo i prawo, gdy poczuł obecność swojej towarzyszki. Choć był dzięki temu pewniejszy, to gdzieś z tyłu głowy wciąż tliła się myśl, że w każdej chwili jej szpony mogły się zanurzyć w jego plecach. Oczywiście nie mógł się na tym skupiać, bo mogłoby to sabotować całe przedsięwzięcie. Musiał więc sam sobie wmawiać, że miał najlepszą i najbardziej godną zaufania partnerkę po tej stronie świata. Najwyżej zmieni podejście jak dziewoja o uroczych uszkach postanowi go do tego zmusić.
Spiął się, gdy w końcu uświadomił sobie o obecności jeszcze jednej istoty w pomieszczeniu. W normalnym wypadku rzuciłby się na potencjalnego wroga, żeby go czym prędzej wyeliminować i uratować się przed dalszymi komplikacjami. Na szczęście - lub nie - nie doszło tym razem do sytuacji, gdzie Kouga robił rzeczy nim pomyślał. Z mieszaniną zdziwienia i niepokoju spoglądał na niewinnie wyglądającą istotę. Pierwsze myśli miał jak najbardziej cywilizowane: cóż to za dziecię? Co tutaj robi? Do czego było im potrzebne? Potem jednak w grę wchodziła już istna gimnastyka umysłowa i wchodzenie w teorie spiskowe. Efektem czego było uznanie tego "czegoś" domyślnie za wroga. Bohater chciał wręcz wykorzystać fakt, że nieznajoma istota zdawała się spać - ze znacznym akcentem na "zdawała" - by pozbyć się jej jak najprościej i najszybciej. Ale jeśli to była pułapka?
Pozornie nie zareagował na pytanie swojej towarzyszki. Wydawało się bowiem dla niego dość absurdalne zważywszy na obecną sytuację i ogólny motyw zadania. Kouga uważał jednak, że mógł przesadzać ze wszystkimi swoimi analizami co do tożsamości tego malca. Równie dobrze mógł robić z igieł widły. Postanowił więc załatwić sprawę nijako polubownie.
- Tylko jeśli nie wpadniemy przez to w kłopoty. - Odszeptał po chwili, z minimalnym uśmiechem.
Tymi słowami też niebezpośrednio zasugerował, by to dziewoja zweryfikowała, czym dokładnie był malec. Czy bezbronnym dziecięciem, czy tykającą bombą?
- Przetrąć kark albo wyrwij głowę jak tylko stworzy pozory, jakby miało nam zagrozić albo zacząć wydzierać się na całe gardło. - Doradził jeszcze.
Kouga wolnym krokiem zaczął zbliżać się do najbliższego wejścia - jeśli miało kilka poza oknem - do pomieszczenia, celem dyskretnego sprawdzenia, czy coś ważnego nie odbywało się po drugiej stronie. Analiza zakładała tę wizualną, polegającą na lekkim wychyleniu się na zewnątrz i wykorzystanie oczu, ale również dźwiękową i zapachową za pomocą uszu i nosa. I choć mocno to nadwyrężało jego zdolności do podzielności uwagi, to też starał się być świadomy tego, co działo się z lisicą, gdy ta zajmowała się nieznaną istotką.