Arata posiada coś czego brakuje Hayase - charyzmę, opanował sztukę perwersji. Potrafi żonglować słowami tak, by wywieść kogoś w pole i zyskać to, na czym mu zależy; pewnie dlatego jak do tej pory nikt nie pobił go na śmierć, choć pewnie nie raz na to zasłużył, swoją niewyparzoną gębą i tendencją do szukania konfliktu wszędzie, gdzie to tylko możliwe. Jak chce, to umie być przekonywujący i wszystko wskazuje na to, zwłaszcza ich nieoględne miny, jakby przegrali w kości niemałą fortunę, że wygrywa potyczkę z plebsem dobrymi manierami. Nie pozwala, by cień satysfakcji wślizgnął si ęna jego twarz, na jego oblicu nadal odbija się piętno zmęczenia. I chociaż niecierpliwi się coraz bardziej, tłumi to w sobie, by zrobić na nich jak najlepsze wrażenie, ale jest świadom, że nie ma tu miejsca na zaufanie. Bo jak można zaufać komuś, kto zjawia się nie wiadomo skąd i nie wiadmo po co, wyraźnie zakłócają spokój tej pogrążonej we śnie osadzie.
I znowu czeka. Tym razem jednak ucieka wzrokiem do klaczy, która nie musi udawać tak jak on, że stanie w miejscu i chwilowy odpoczynek jej służy. Wierzga niespokojnie. Arata klepie ją uspokajająco po boku i wtem zjawia się osoba decyzyjna, która ma dla niego o dziwo dobre wieści.
— Będę zobowiązany - odpowiada ze stanową gorliwością, nie zapominając kim jest. Jest podróżnym, zmęczonym przejażdżką.
Kroki stawia wolno i ostrożnie, ale przede wszystkim wolno. Bo w końcu wycieczka po górzystym terenie dała się we znaki. Nie może jednak w tym przesadzić, więc wykrzesuje z siebie trochę młodzieńczej werwy, z udawaną fascynacją wodząc spojrzeniem po ulicach osady. Osady pełnej życia. Jeżeli jest zdziwiony takim obrotem sprawy, nie pokazuje tego aż zanadto, chociaż pozwala, by na jego twarzy osiadła się oznaka zaskoczenia. W końcu, mimo wszystko, tyle ludzi na ulicach o tej porze i nawet dzieci bawiące się na podwórzu, to rzadki widok. Niemal anomalia. Czując na sobie spojrzenia ich wszystkich, wie, że musi zachować jeszcze większa ostrożność. Jest rozliczany z każdego gestu i słowa. Podstawiono go pod osąd tych osadników.
— Daje pan słowo, że jest tu bezpieczna? — perspektywa zostawiania Hatsuyuki, nie napawa Araty przesadnym optymizmem, ale nie ma wyjścia. Pytanie, jakie zadaje mężczyźnie, nie ma na celu zapewnienia mu komfortu psychicznego, bo albo usłyszy to co chce, albo mężczyzna potwierdzi jego obawy, ewentualnie wzruszy ramionami. — Wrócę — zapewnia szeptem i zostawia ją tam. Niechętnie. Nawet spanie na stogu ściana w stajni nie jest złą opcją, jeżeli byłoby to równoznaczne z spędzeniem tej nocy w pobliżu śnieżnobiałej klaczy.
W środku uderza w niego zapach stęchlizny, starości i ziół. Powstrzymuje grymas, jaki próbuje zagościć na jego wargach i wchodzi pewnie do środka. Gdziekolwiek jesteś, nie zapomnij o pewności siebie, nawet udawanej. Nikt nie może wiedzieć, że towarzyszą ci obawy, wątpliwości. To jedna z nauk jaką sobie przyswoił.
— Dobry wieczór — wita się z kobietą, która postanawia użyczyć mu dachu nad głową.
Środki ostrożności, jakie są tu stosowane, trącą o paranoję. Jakie tajemnice skrywa ta wioska? Jego ciekawość jest niezwykle pobudzona.
— Bardzo osobliwa ta wasza wioska — odzywa się w końcu do starszej pani, która krząta się po pomieszczeniu, gdy zostają sami. Czy to przejawy gościnności, a może podstęp? Wciągając do płuca powietrze, stara się zdiagnozować każdy zapach unoszący się w powietrzu, a w tym również potencjalnej zapach trucizny. — O takiej porze tłumy na ulicach to rzadki widok — pogłębia swoją myśl, opierając się o ścianę, by lepiej wczuć się w rolę znękanego podróżą samuraja. —Oczywiście proszę potraktować to jako komplement. Osobiście wolę podróżować nocą — dodaje z lekkim uśmiechem, który jest wymuszony i nie na miejscu, który jest intruzem. Walczy całym sobą, aby zatrzymać go na ustach jak najdłużej, chociaż prędzej czy później mięśnie twarzy odmówią mu posłuszeństwa, nie przywykłe do podobnych ekspresji. Uśmiecha się tylko wtedy, gdy jest pijany, bardzo pijany.- — Nie mogę odmówić po tym, jak użyczyła mi pani gościnności — zgadza się na herbatę, bo to pretekst, by pomówić z kobietą, a jednocześnie zagrożenie. Pakowanie się w kłopoty to jego specjalność.

- No i jest smaczna, a to jak dla mnie najważniejsza rzecz. - Dorzuciłem mały komentarz do rozmowy o kukurydzy. Nie mogłem tylko biernie się przysłuchiwać cały czas, bo jeszcze mógłby nabrać podejrzeń. Zabawny był Bakename, chciał uchodzić za twardziela, ale chyba bliżej mu było do tchórza. Chociaż sam udał się po zapasy, tylko pytanie, czy był to przejaw odwagi, a może skrajnej głupoty. Zwłaszcza gdy w okolicy jednym wiedzie się lepiej a drugim mniej, zdesperowani ludzie są niebezpieczni.
- Hmmmm to dziwne. Jeszcze bym rozumiał to niewychodzenie z domu, ale co mogłoby się stać, gdybyś wyglądał za okno. Pewnie chcą dla was dobrze, oby tylko to nie był jakieś fanaberie starszyzny bez pokrycia. Wprowadzanie paniki nigdy nie jest dobrym pomysłem. - Czyli jednak starsi coś wiedzieli, ale z nimi nie pójdzie tak łatwo. Z nich na pewno nie wyciągnę tych informacji, z drugiej strony w najgorszym wypadku po prostu będziemy musieli wyjść na zewnątrz podczas tej nocy i przekonać się na własnej skórze. - I kiedy znowu księżyc oświetli Twoją wioskę? Lepiej wiedzieć, żeby przypadkiem nie być wtedy w podróży. - Zapytałem, jak na razie wyciąganie informacji szło całkiem sprawnie. Chociaż były to strzępki, ale może zebrane do kupy ułożą się w jakąś logiczną całość. Trochę zaskoczył mnie swoim zachowaniem, ale z drugiej strony co mi szkodziło podbudować ego w oczach jego ojca. Może dzięki temu pozna jakąś dziewczynę i będzie wiódł szczęśliwe życie. Prosił tak, że ciężko było mi odmówić.
- Nie widzę problemu, ale czy chodzi Ci tylko o Ojczulka? Może chcesz zaimponować jakieś dziewce w wiosce? Jej też mogę co nieco opowiedzieć o twojej odwadze... chcesz?- Spojrzałem na niego zaciekawionym wzrokiem, chciałem sprawdzić, czy moje przypuszczenia były prawdziwe. - Opowiem mu, jak to broniłeś się przed dwoma drabami, którzy chcieli ukraść wasze zapasy. Gdy zauważyli kolejny wóz, po prostu rzucili się do ucieczki, ale niestety zniszczyli koło w wozie, skoro nie mogli go okraść. Pasuje Ci taki przebieg wydarzeń?

Ekwipunek:

- Mądrego zawsze dobrze posłuchać, ale ja chyba czasami jestem za twardo głowy. Jak się nie nauczę na własnych błędach, to już się raczej nie nauczę. - Trochę bełkotał jak potłuczony, powtarzał słowa, które ktoś mu wpajał od małego i nawet na moment nigdy się nie zastanowił dlaczego. Można by rzec umysł nieskalany własną myślą, idealny niewolnik. Robi i nie zdaje zbędnych pytań. A więc mamy siedem dni, żeby jakoś przygotować się na cokolwiek będzie miało tam miejsce. Z jednej strony mieliśmy trochę czasu, a z drugiej musieliśmy przez tydzień nie dać się zdekonspirować. Siedziałem sobie na wozie i obserwowałem niebo, chwila ciszy i relaksu na pewno dobrze mi zrobi. Jak na razie wszystko szło po naszej myśli, zdobyliśmy trochę danych i jeszcze kogoś, kto za nas poświadczy, jednak nie minęło wiele czasu, aż coś zaczęło zgrzytać. Benjiro niefortunnie wspomniał o wiosce chłopaka, a jemu odpaliła się panika. Stał się podejrzliwy i praktycznie wrogi, coś było bardzo nie tak. Chyba jednak wiedział coś więcej, niż mówił albo po prostu był takim idiotą. Ciężko było stwierdzić, po nim co faktycznie roi się w jego głowie. Benek w końcu przemówił z jakimś wyjaśnieniem, a ja skupiłem wzrok, aby sprawdzić, czy chłopak je zaakceptował, czy może dalej coś podejrzewał. Nie chciałem dołączać się do rozmowy, żeby niepotrzebnie jej nie komplikować, w końcu jak zaczęlibyśmy oboje tłumaczyć, to mogłoby powstać coś tak niedorzecznego, że już totalnie byśmy się w gówno po uszy. Dałem mu chwilę, na przetrawienie odpowiedzi, żeby nie poczuł się atakowany.
- To ja muszę chyba bardziej przykładać uwagę do tych podróży. Bo ja zawsze widzę te same drzewa i nigdy nie wiem, gdzie jestem. Gdybym ja powoził, to pewnie już byśmy zrobili bardzo ładne kółko. Dobrze, że stryjek Cię nauczył tak przydatnej umiejętności. - Rzuciłem luźno, żeby trochę rozgonić tę gęstą atmosferę, która się tu nawarstwiła dość szybko. Miałem nadzieje, że udało nam się jakoś z tego, wybrnąć inaczej misja właśnie uległa komplikacji.

Ekwipunek:

Dobrze, że chłopak łyknął słowa Benka, bo mogło to się naprawdę dwojako skończyć. Jego uwiezieniem albo nawet śmiercią. Nie mogliśmy sobie pozwolić na zdemaskowanie. W końcu dotarliśmy do wsi, w której mieszkał. Nie zwracałem kompletnie uwagi na, spojrzenia, obgadywanie czy wytykanie palcami. Dla mnie nie było to nic nowego, przez mój nietypowy kolor włosów często się spotykałem z takim zachowanie. Zwłaszcza w małych miejscowościach, w których nie za wiele się działo.
- Spokojnie, nic się nie stało. To pewnie Benjiro skradł ich serca, w końcu to jest silny wielkolud. Pewnie nie jedna pani się za nim ogląda, w końcu smakowity z niego kąsek. - Uśmiechnąłem się szeroko, w końcu powinniśmy się zachowywać jak najbardziej normalnie. Uważnie sobie obserwowałem zachowanie i mimike ludzi, chciałem sprawdzić, czy ktoś na nas patrzy złowrogo albo podejrzanie.
W końcu dotarliśmy przed Ojca Bakename, wyglądał na surowego, stanowczego mężczyznę i to właśnie jego musieliśmy przekonać do tej historii, na pewno byłoby łatwiej, gdyby nie fakt, że chłopak miał bardzo słabą reputacje i jeszcze nie bardzo go szanowali. No ale skoro mu obiecaliśmy, to trzeba było spróbować załatwić, oby tylko łatwiej łykał kit niż mój starszy. Bo mojemu nawet prawdę ciężko było sprzedać, jeżeli nie chciał w nią uwierzyć. Zeskoczyłem również z wozu i podszedłem do starszego faceta.
- Ohayo, nazywam się Yuichiro. - Skłoniłem się przed nim i złapałem kontakt wzrokowy.
- Tak to prawda, na trakcie dwójka mężczyzn próbowała obrabować wasz wóz. Bakename nie powinien jeździć sam, przez to pijaczyny robią się bardziej zuchwałe. Jak tylko zobaczyli nas, toporem rozłupali koło w wozie i rzucili się do ucieczki. Potem spakowaliśmy się na jeden wóz no i o to jesteśmy tutaj. Gdzie chcecie zrzucić zaopatrzenie? - Mówiłem pewnym spokojnym głosem, nie zastanawiałem się nad słowami, bo chciałem brzmieć jak najbardziej autentycznie.

Ekwipunek:

Bezgłośnie odetchnął z ulgą. Było blisko, bardzo blisko, ale ostatecznie udało się uniknąć wydawania swoich prawdziwych intencji. Choć wielkolud nie miał w zwyczaju lekkomyślnie paplać jęzorem, to teraz musiał jeszcze bardziej ważyć słowa. Całe szczęście, że udało mu się przywołać z pamięcią obrotnego stryja. Ten co prawda nie był fikcyjną postacią, jednak do jego osoby zostało teraz przypisanych parę nieprawdziwych faktów na potrzeby wybronienia się z sytuacji. Benjiro w duchu przeprosił więc swojego zmarłego krewniaka, że musiał wykorzystać jego osobę na potrzeby fałszu, ale ostatecznie zreflektował się, że akurat on najprędzej by to zrozumiał.
Reszta drogi przebiegła spokojnie. Rosły rolnik po świeżej lekcji nie odzywał się już za wiele, nie chcąc wygada się niepotrzebnie. Po jakimś czasie dotarli wreszcie do wioski, w której dość zaskakująco stali się miejscową atrakcją przyciągająca spojrzenia ludzi. Ben czuł się z tym bardzo niekomfortowo. Nie lubił być w centrum zainteresowania. Nie wiedząc, jak poprawnie zareagować, pochylił nieco łeb i wlepił wzrok w ziemię, by unikać kontaktów wzrokowych z innymi.
– Cóż, faktycznie duży ze mnie chłop... – wymruczał jedynie po słowach Yuichiro, który do zastanej scenki podszedł z większym optymizmem. Benjiro nie chciał skradać nikomu serc czy przyciągać uwagi panien. Chciał w ciszy i spokoju wykonać zadanie, zlokalizować źródło podejrzanych wydarzeń związanych z Hasashin.
Wreszcie przeprawę przez wioskę mieli za sobą i stanęli w progach domostwa roztrzepotanego chłystka.
– Jestem Benjiro – przywitał się krótko i pozwolił kompanowi zacząć. Kontynuowali trwanie w przykrywce, bo zabrnęli w tym daleko. Nie pozostało więc innego, jak tylko potwierdzić słowa młodszego Zabójcy Demonów.
– Młody miał szczęście, że akurat przejeżdżaliśmy. Tamci chyba się przelękli moich rozmiarów, więc czmychnęli. Dobra, to gdzie to rozładować? – O ile tylko zostało mu wskazane, to wziął się do roboty i zabrał się za dźwiganie worków, bo nie było sensu bezczynnie stać.
– Słyszałem, że urodzaj macie, gospodarzu... – skomentował, gdy wziął się za pracę.

dodatkowy ekwipunek:

[/quote]

Nie spekuluje ile osób poza samą staruszką mieszka po tym dachem, ale pojawienie się kolejnego lokatora traktuje jako komplikacje. Sam z własnej inicjatywy nigdy nie wypiłby podejrzanego trunku, bo chociaż zapach ziół jest znajomy, to jednak nie wyzbył się podejrzliwości, która jest stałym elementem jego wyposażenia. Mimo wszystko siła wyższa - doszukuje się w tym udziału osoby trzeciej - zmusza go do osiągnięcia po kubek i opróżnienia go w kilku łykach. Wrzątek parzy mu język, ale nawet się nie krzywi. Dzieje się to, czego spodziewał się od samego początku. Oczy same mu się zamykają. Nawet nie wie, kiedy urywa mu się film. Traci przytomność, a jakakolwiek próba wyciągnięcia informacji od kobiety spełza na niczym. Jest w potrzasku.
Budzi się i na początku jest zdezorientowany. Nie wie, gdzie jest, ani nawet kim jest. Mętlik w głowie. I chociaż czuje się wypoczęty, rześki, to ciało jest ociężała. Z trudem siada, rozglądając się nieprzytomnym spojrzeniem po pomieszczeniu. Futon jest miękki, namawia go do pozostania w łóżku, ale Arata ignoruje jego namowy, Wykrzesuje z siebie resztki i wstaje. Krótki syk wydostaje się spomiędzy zaciśniętych zębów. Głowa mu pęka. W jakie tarapaty się tym razem wplątał?
Chce wiedzieć. W tym celu decyduje się na eksploracje miejsca, w którym się znajduje. Ostrożnie wstaje, stara się to zrobić bezszelestnie. Przeczesuje go wzrokiem, a gdy nie napotyka na nic wartego uwagi, zabiera swoje rzeczy i wychodzi z pokoju. Hatsuyuki jest bezpieczna? Ta myśl sprawia, że jak najszybciej chce się stąd wydostać. Nic nie ma dla niego znaczenia poza klaczą.

Udało nam się wspólnymi siłami przekonać starszego mężczyznę, jak widać los dalej nam sprzyjał. Może to będzie jedno z tych łatwiejszych zadań, które szybko się skończy? No o ile w ogóle prace dla korpusu można nazwać łatwą.
- Nie nic się nie stało, trzeba sobie pomagać. Nigdy nie wiadomo, kiedy to my będziemy po drugiej stronie. - Skwitowałem krótko z uśmiechem na ustach i zabrałem się do pomagania w przenoszeniu worków. Brałem tylko jeden worek naraz i pozorowałem, że nie jest on dla mnie taki lekki. Byłem silny, więc raczej mógłbym nieść znacznie więcej, ale nie chciałem niepotrzebnie wzbudzać ich podejrzeń.
- Dobrze Ume... Proszę się tym nie martwić, nie pomogliśmy mu, żeby czerpać z tego zyski. Prawda Benjiro? - Spojrzałem na swojego dużego kolegę i poklepałem go po ramieniu. Ojciec Bakename wydawał się na ufać i bardzo chciał okazać nam swoją wdzięczność. Trzeba było tylko dobrze to rozegrać, może uda nam się tu na jakiś czas zatrzymać i nie wzbudzić niczyich podejrzeń za bardzo, w końcu musimy jeszcze czekać siedem dni.
- Myślę, że nocleg i ciepły posiłek to już i tak będzie odpłata z nawiązką, dziękujemy bardzo. Zresztą jutro możemy wam pomóc ze sprowadzeniem wozu do wioski, w końcu szkoda byłoby go tam zostawić. - Jak na razie nie chciałem sugerować, że zostaniemy na dłużej. Ale musimy znaleźć jakiś pretekst, aby przyjęli nas na kilka dni. Może powiemy, że koń potrzebuje kilku dni przerwy przed dalszą podróżą? To już omówię z Benkiem, w nocy jak będziemy przy wodospadzie. Podszedłem do Bakename i zarzuciłem mu ramie na barki. - Świetnie, to co pokażesz mi swoją wioskę i wszystkie jej uroki? - Byłem bardzo wesoły, otwarty i zadowolony. Na koniec jeszcze przysunąłem usta do ucha chłopaka i szepnąłem. - Tę dziewczynę co Ci się podoba też. W końcu jeszcze jest druga część zobowiązania. - W końcu obiecałem mu, że tak zrobię.

Nie dba o dyskrecje. Chce jak najszybciej się stąd wydostać, znaleźć się na świeżym powietrzu, odnaleźć klacz. Tkwiąc w objęciach paniki, która czule wślizgnęła mu się do umysłu, rozpalając w nim najprawdziwszą, wręcz rozpaczliwą  desperację, nie myśli o niczym innym poza Hatsuyuki. Błądzi po obcych domostwie jak dziecko zagubione we mgle, obija się o ścian, syczy i przeklina, ale nadal wytrwale prze na przód, na oślep stawia krok za krokiem, nie przejmując się tym, że podłoga skrzypi niemiłosiernie pod ciężarem jego ciała.
Natłok myśli był przytłaczający. Starał się na nich nie skupiać. Jak mantrę szeptał jej imię. Była bezpieczna? Ten dryblas, który go tutaj prowadził, nie złamał jej karku z dzikim okrzykiem satysfakcji? Sama myśl o tym przyprawiła go o gęsią skórę.
I wtedy słyszy głos, drażniący głos, który bez krzty litości przypomina mu, że nie jest sam w tej nasyconej zapachem ziół przestrzeni. Na jego drodze pojawiła się przeszkoda. Przeszkoda, której musiał się pozbyć. Za wszelką cenę.
- Muszę stąd wyjść - mówi tylko, zrównując się z nią. - Prowadź do wyjścia. - Zatrzymuje lodowate spojrzenie na jej twarzy. W jego głosie pojawia się ponaglająca nuta. Odrzuca wszystkie wątpliwości, wszystkie przytłaczające emocje na bok. Pragnienie by stąd wyjść, jest o stokroć silniejsze od innych. Od głosu rozsądku, który usiłuje się przebić przez ten huragan, jaki go owładną. Słyszy racjonalne zapytaj ją, jak długo spałeś i co to były za zioła, czemu odleciałeś. Ale nie pyta. Nie wie czy chce znać odpowiedź, tak jak nie wie czy nieznajoma będzie skora do jej udzielania. Pozostaje z tą niewiedzą. I czuje się z tym nadzwyczajnie dobrze. Jedyne co chce, to stąd wyjść. Jak ją do tego przekonać? Zaciskając dłonie na jej szyi? Nie, wtedy mogłoby się okazać, że nie zapanuje nad złością, która paliła go w trzewiach. Odetnie jej dopływ powietrza i udusi. To, że odbierze jej życie nie przeraża go w najmniejszym stopniu. Obawia się, co będzie dalej. Obawia się, że zimna furia przerodzi się w satysfakcje. Ogranicza się jedynie do zamknięcia dłoni na jej nadgarstku.
- Prowadź.

Zanim odszedłem od wozu, zabrałem jeszcze mały worek pełny suszonych moreli. Gdy kroczyłem po wiosce, uśmiechałem się i delikatnie rozglądałem, starając jak najlepiej poznać jego topografie. Niestety Bakename nie mógł nam towarzyszyć, co z jednej strony mogło być problemem. W końcu łatwiej byłoby nam zdobyć zaufanie, jeżeli lokals by nas oprowadzał i ręczył za nas. Z drugiej strony mógł nam równie dobrze napytać biedy, może niekoniecznie go tutaj lubili.
- Co myślisz Benjiro? Musimy znaleźć jakiś pretekst, aby zostać tu na te siedem dni. Może być trochę ciężko z tym, dzień zyskamy na pomocy im, ale co dalej. Może uszkodzimy wóz albo powiemy, że koń potrzebuje przerwy od długiej podróży? Udawanie choroby raczej nie jest dobrym pomysłem, wtedy jedna osoba zostanie przykuta do futona. - Rzucałem cicho różnymi pomysłami i uważnie rozglądałem się z uśmiechem na ustach czy nikt przypadkiem nas nie podsłuchuje. Rozmowa z kobietami, które wymieniały się warzywami, raczej nic nam nie da. Chyba lepiej będzie spróbować z tą dwójką, która wydają się zainteresowane, łatwiej będzie coś u nich wskórać. Z dziećmi pewnie poszłoby najłatwiej, ale też trudno uwierzyć, że ich słowa nie okażą się prawdą a plotką, którą powtarzały w kółko. - To chyba trzeba zacząć od tamtej dwójki. Poczekaj chwilę sprawdzę czy może nas oprowadzą. - Poklepałem Benjiro po ramieniu i ruszyłem w stronę zainteresowanych dziewczyn. Szedłem spokojnym krokiem z podniesionym czołem, badawczo się im przyglądałem.
- Konbanwa uroczym panią, nazywam się Yuichiro. Może znalazłybyście chwile, żeby nas oprowadzić po wiosce. Na pewno mi i mojemu koledze będzie zdecydowanie milej, gdy dotrzymacie nam towarzystwa. - Uśmiechnąłem się i swoimi złotymi ślepiami wodziłem z jednej na drugą. Odrobinę im słodziłem, ale to dlatego, że chciałem przełamać pierwsze lody i wzbudzić w nich sympatię.

Ekwipunek:

Nie zależy mu na wkupieniu się w łaski dziewczyny, ani na jej sympatii. Nie jest stałym elementem jego życia. Jest nikim, więc nie ma zamiaru zaprzątać sobie nią głowy. Najpierw stanie się mało znaczącym wspomnieniem, by wkrótce rozmyć się w jego pamięci, jak wszystkie mało znaczące osoby, które napotkał na swojej drodze.
- Oceniłaś mnie, jak tylko mnie zobaczyłeś - zauważa, dupek to jego drugie imię. - I muszę przyznać, że masz dobre oko, teraz nie muszę się już nawet starać - odpowiada jej i odwdzięcza się tym samym zimnym, nieprzystępnym spojrzeniem. Przynajmniej nie musi jej mówić "zejdź mi z oczu". Wygląda na to, że doszła do tego wniosku sama, znikając w mroku korytarza.
Arata rozgląda się dookoła. Nie może liczyć na jej pomoc. Nie może liczyć na jakąkolwiek pomoc. Jest sam, zdany tylko na siebie. Rozpoznaje te pomieszczenie. Skupia się i nanosi je na mapę swojej pamięci. Wyjście. Za tymi drzwiami powinno być wyjście. Łapiąc się tej ulotnej nadziei, rozchyla zamaszystym ruchem drzwi.
Blask dogasającego dnia na moment go oślepia. Mruga, by przystosować oczy do dziennego światła. Słońce stopniowo znika na horyzoncie. Niedługo nastanie zmierzch. Wciąga do płuc świeże wiosenne powietrze i kicha niemal od razu. Wiosna, przeklęta wiosna. Jego załzawione oczy zatrzymują się na dwóch znajomych sylwetkach. Próbuje wydobyć ich imiona z odmętów pamięci. Benjiro i Yuichiro. A więc oni też tu dotarli. Na własną rękę. Gdzie podziewa się jego kruk? Czemu nie dał mu znać?
Nie podchodzi do mężczyzn. Dopięli swego. Role, jakie odgrywają, nie pasują do jego wizerunku. Hatsuyuki jest ważniejsza. Chce odzyskać swoją klacz. Wraca w miejsce, gdzie ją zostawił.

Ich zachowanie świadczyło o zainteresowaniu, ale ta wyższa próbowała udawać twardą nieporuszoną i trudną do zdobycia? Był to bardzo zabawny widok, czyżby próbowała nas tym zachęcić albo zaintrygować. Skoro trzeba było grać w tę grę, to czego się nie robi dla sprawy prawda? Zastanawiałem się tylko jak do tego wszystkiego podejdzie Benjiro i czy da radę z nimi flirtować? Spróbowałem złapać kontakt wzrokowy z tą wyższą dziewczyną. - Rozumiem... Ale może uda się coś z tym poradzić co? Jak ładnie poproszę... - Zatrzymałem na chwile wypowiedz i uważnie się jej przyglądałem. Chciałem ją trochę zawstydzić i zbudować napięcie, skoro chciała się droczyć. - Pokażecie nam wioskę, a my później zrobimy coś dla was, o co tylko poprosicie... Zgadzacie się? - Uśmiechałem się ciepło i nie odrywałem wzroku, badawczo spoglądałem raz na jedną, a to raz na drugą. Widziałem, że coś było na rzeczy, tak jakby czegoś się obawiała. Chciałem ją zapytać, ale co nagle to po diable. Trzeba było uzbroić się w cierpliwość i powoli zyskiwać ich zaufanie. - Więc to jest Ami, a ty jak się nazywasz? Czy to może  tajemnica, którą będę musiał odkryć? - Powiedziałem pewny głosem i zawadiacko się uśmiechnąłem. Może są podobne do chłopaka i jeszcze zrobią się zbyt podejrzliwe. Tylko pytanie, kogo szuka albo przed kim się ukrywa, kolejne poszlaki, które później będzie trzeba poskładać do kupy. Na szczęście Benek powiedział wcześniej, z jakiej wioski rzekomo pochodzimy, więc nie miałem problemu, aby odpowiedzieć na jej pytanie.  - Jesteśmy z małej wsi podległej Kameyamie. Trochę drogi za nami i jeszcze kawał przed nami. Chociaż przez pomoc Bakenamowi musieliśmy trochę zboczyć z trasy....  No to, co pokażecie nam swoją wioskę, później możecie żądać czegokolwiek w ramach podziękowań i zapłaty?

Gdy zobaczyłem jak obsiadły Benjiro, poczułem wewnętrzną ulgę. Nie ja muszę się przejmować ich rozpalonymi sercami i odrzuceniem po misji. Teraz to Benek musiał się, sam martwić co ma zrobić z tym fantem. Nie wiedziałem, jak poradzi sobie z flirtem i całą tą grą, ale z drugiej strony one same mu się napraszały, także powinien sobie poradzić no i skoro miał dziecko to chyba wiedział jak to działa. Oby tylko przypadkiem nie wymsknęło mu się coś znowu. Uśmiechnąłem się i już miałem zrobić krok w ich stronę, aby przypilnować kolegi, ale poczułem uderzenie w tył głowy, zwróciłem się w stronę małego chłopca. Towarzysz musiał poradzić sobie sam, bo ja zamierzałem skorzystać z daru od losu, a poza tym bycie tym piątym kołem u wozu nie bardzo do mnie pasowało.
- Nic się nie stało, chłopcze. - Dalej utrzymywałem uśmiech na ustach, pomimo że cios sprawił mi dyskomfort. Uważnie się mu przyjrzałem, musiał zrobić to przypadkiem. Nie wyglądał na wioskowego zabijakę, zwłaszcza z tym glutem do pasa.
- W co tam gracie z kolegami, może potrzebujecie dodatkowego zawodnika? ...  Kiedyś byłem dobry w te klocki, jak mnie ogracie to dam wam coś dobrego. - Nie wiedziałem, czy chłopak będzie chciał dalej ze mną rozmawiać, dlatego posunąłem się do podstępu i spróbowałem go omamić wizją nagrody. Może dzięki temu udam mi się jakoś wniknąć do ich grupki i zdobyć zaufanie. Może na początku nie zamierzałem dzisiaj do nich podchodzić, ale skoro los tak chciał, to musiałem to wykorzystać najlepiej, jak tylko potrafiłem. Druga taka okazja mogłaby się nie nadarzyć, a być może dzieci w swojej naiwności coś mi zdradzą i w nocy będziemy mogli spróbować złożyć tę układankę do kupy.

Entuzjazm chłopaczka dodawał mi pewności siebie, chociaż przez moment miałem myśl, że zaraz jego glut wyląduje mi na twarzy. Skoro on tak ochoczo zareagował, to może z innymi pójdzie podobnie i zaraz będę miał gromadę małych szpiegów, którzy podzielą się ze mną plotkami, pogłoskami i strasznymi historyjkami. W paczce łącznie była ich piątka, nie powinno być trudno zarazić pozostałą czwórkę entuzjazmem. Mimo że nie wyglądali na zachwyconych moją obecnością, to jednak podjęli jakąś próbę dialogu.
- Możecie mi mówić Yu albo Yui, miło mi was poznać. - Uśmiechnąłem się i spojrzałem na chłopaka z blizną, jego chyba najtrudniej będzie przekonać, ale czworo z pięciu to i tak będzie bardzo dobry wynik. - Aż tak stary nie jestem, jeszcze umiem się bawić. - Pokazałem Lyo język i dalej przysłuchiwałem się, o czym dokładnie rozmawiali. Wzrok przeniosłem na Ryo, którego ciekawość wzięła górę i w tym upatrywałem się szansy. Sięgnąłem do wewnętrznej kieszeni kimona i wyciągnąłem papierową torebkę przed ich oczy. Włożyłem dłoń do środka i trzymając między dwoma palcami suszoną morele, pokazałem ją dzieciom. Po krótkiej prezentacji wrzuciłem ją sobie do buzi i ostentacyjnie pogryzłem, zachwycając się jej smakiem.
- A mam bardzo słodkie suszone morele, pyszne są. Chcesz jedną? - Spojrzałem na chłopaczka, który mówił, że nie łatwo go przekupić. - A nie zaraz mówiłeś, że nie dasz się tak łatwo przekupić. - Jedną podałem chłopakowi z glutem, chciałem wzbudzić ich zazdrość między sobą i jeszcze bardziej tym samym zachęcić do tej nagrody.
-Zasady są proste, wygrasz ze mną w grze, dostajesz smakołyka. Każdy z was może wybrać jakąkolwiek grę albo zabawę. Mogą to też być zagadki. Gramy tak długo, jak będziecie mieli siłę albo skończą się owoce. A jak przegracie, to będziecie musieli..... - Mówiłem ciepłym pewnym głosem i specjalnie przetrzymałem trochę wypowiedz i i udawałem, że się intensywnie zastanawia nad czymś. - Będziecie musieli odpowiedzieć mi na pytanie albo opowiedzieć coś strasznego. Czy takie warunki wszystkim pasują? - Papierowy woreczek schowałem z powrotem do kieszeni i spojrzałem badawczo na dzieciaki.