Osada Chize

Re: Osada Chize — Pią Mar 11, 2022 8:18 am

Tak dawno nie czuł bólu, bólu sprawianego przez ostrze nichirin. Nie do końca miał pojęcie, czy przeszywający go ból był spowodowany otrzymanymi ranami, czy też może wynikało to z dodatkowego efektu żywiołu jakim włada zabójca odpowiedzialny za pocięcie go. Zresztą... ból to ból. I tak skrzywił jego grymas. Chciałby rzecz, że to nic w porównaniu z tym co kiedyś wycierpiał, ale to też było coś - przechodziło przez całe jego ciało. Musiał szybko zacząć działać, bo inaczej jego życie mogłoby szybko skończyć. No właśnie, życie. Skoro o nim mowa, to jego szef, już były szef, tak nie za bardzo żył. Znaczy nie, inaczej może: właśnie się kończyło. Po tym jak Otosuke BYĆ MOŻE otarł się o śmierć, jego "obstawa" właśnie wybierała się na śmierć. Spoglądał jak ognista bestia przegryza szyję mnicha, definitywnie oddzielając ją od torsu.
- Tsk! - był jedynie w stanie z siebie wydusić. Stracili jednego, lecz wychodziło na to iż po stronie ludzi z tego faktu również miały wyniknąć straty. Z trudem poruszał rękoma z których miał teraz największą ochotę skorzystać. Może i dałby radę je podnieść do twarzy lecz zapewne mierzący się z nim zabójca nie dałby mu na to czasu. Potrzebował więc czegoś innego. Na jego szczęście w nieszczęściu, nie obyło się bez słynnego rozlewu krwi, szczególnie że nieco ubabrał się nią Takeshi. Z bólem się uśmiechnął widząc, że wreszcie może coś więcej zdziałać. Jeżeli nadal posiadał zgromadzoną krew w dłoniach, spróbował nią nadal chlapnąć w chłopaka, używając na nim jednocześnie swojej demonicznej sztuki. A co dalej? Cóż, od początku nie mógł wiele zdziałać, a do tego można było uznać iż ich robota była nieaktualna poprzez uśmiercenie szefa, toteż udając że jego morale zostały złamane, wziął nogi w zapas dając swemu ciału czas chociaż na częściowe zregenerowanie. Tym bardziej, że jego przeciwnik miał ulec spowolnieniu aby go nie dogonił...

Re: Osada Chize — Pią Mar 11, 2022 8:29 am

Ostatnie iskierki elektryczności opuściły już Takashiego, a syk wypuszczanego powietrza z płuc, zgrał się idealnie z chowającą się kataną.. Jego przeciwnik jeszcze stał, choć udało się poważnie ranić i ograniczyć jego swobodę ruchów jaką mógł się cieszyć dotychczas, dając również przykład tego, że nie należy lekceważyć jego osoby, która stanowiła zagrożenie dla demona. Niestety w życiu każdego wojownika przychodzi moment trudnych decyzji, a ten nadszedł właśnie teraz. Ao, dzielny Zabójca Ognia dopadł ich główny cel przedstawiając niezwykle piękny pokaz umiejętności i techniki, odsłaniając się jednak na atak, który teraz objawiał się sączącymi się szkarłatnymi ranami na jego ciele. Takashi nie mógł sobie pozwolić by ten nie dorwał do końca misji.
- Ni! Kiba! - Wydarł się, odskakując od demona i wycierając krew z twarzy - Wycofajcie się! Dorwaliśmy go! - Zakrzyknął ponownie, wracając myślami do tego co martwy demon wykrzyczał. Czy to w ogóle możliwe? Hana? Nie.. To nie mogła być ona, prawda? Potrząsnął głową, wyrzucając z głowy myśli. Teraz liczyło się tu i teraz.. Jednak drżenie ręki powróciło, także blady strach intuicji która wydała mu polecenie - Ten atak będzie kosztował ciebie życie, cierpliwie czekaj na dogodną okazje. Skutecznie zmuszając go do zwiększenia dystansu między demonem, a nim.
- Ao! Zadbaj aby nas nie gonił, przygotuje bandaże! - Powiedział, choć nie mógł go bezpośrednio wesprzeć to jednak był gotów w jakimkolwiek przypadku użycia demonicznej krwi nawet go zasłonić, a potem wspomagając ramieniem przyśpieszając odwrót, gdzie mógł wstępnie go wyprowadzić z pola bitwy i opatrzyć za pomocą opatrunków jakimi dysponował. Jeśli Demon zaczął uciekać, a Ao nazbyt chciał się oddalić to skutecznie go powstrzymał, ciągnąc w przeciwną strone. Plan rysował się następująco, gdy tylko uda się przegrupować z resztą drużyny, mieli zabrać dziewczynę oraz ognistego Ao by się wycofać, w obu przypadkach mógł ich nawet nosić.. Zasadniczo mógł nosić całą swoje towarzystwo niedoli, nie miał zamiaru pozwolić im tutaj zginąć. Wykonali misje, nie było sensu bardziej się narażać zwłaszcza, że demony mieli niebezpieczny dostęp do tajemnej sztuki eksplozji i pożogi.

Re: Osada Chize — Nie Mar 13, 2022 1:44 am

Legenda Uryuu Tsuny

Wszyscy

Ni nie potrzebował zachęty w postaci przeklętej sztuki Taishiro by ruszyć z pomocą Kibie. A nawet jeśli krew demona na niego wpłynęła, to nie było tego widać. Postawny mężczyzna w kilku susach dopadł do płonącego miejsca, a Kiyo cisnęła w jego stronę kolejnymi bombami domowej roboty. Tyle że tym razem jej przeciwnik był bardziej przygotowany na jej możliwości. Łańcuch ze świstem przeciął powietrze tworząc przed nim falującą ścianę. Dzbany wybuchły między nimi, ale eksplozja rozniosła się wokół, nie czyniąc mężczyźnie większej krzywdy. Może to kwestia lepszej formy obrony, a może zabójca ten faktycznie był twardy jak skała? Wpadł miedzy płomienie nie bacząc na nie i wyciągnął z nich Kibę. W tej chwili nie interesowała go dalsza walka z demonami. Jak się okazało, z wzajemnością.
Tymczasem Takashi i Otosuke doszli do podobnych wniosków. Obie strony poniosły straty i lepiej było wycofać się teraz, niż wybić się nawzajem. Takashi miał na głowie rannych sojuszników, a demon nie miał żadnej korzyści w dalszym konflikcie. Bardzo pragmatyczne i słuszne podejście. Na odchodne jeszcze zdołał poczęstować zabójcę swoją krwią. Rzut posoką był co prawda okupiony dużym wysiłkiem, ale część ładunku dotarła do celu. Kiedy tylko krew trafiła na skórę Takashiego ten mógł odczuć silne pieczenie i zauważyć, że krew wnika w jego ciało. Żadne próby zerwania jej z siebie nie zdałyby rezultatu. Bardzo szybko odczuł, jak jego ciało gwałtownie słabnie. Jakby ktoś lub coś próbowało zatrzymać albo chociaż spowolnić jego ruchy.
Piorun miał inne zmartwienia na głowie by gonić za demonami które szybko zniknęły w lesie. Miał trzech rannych. Kiba na pierwszy rzut oka był w fatalnym stanie - rozległe i poważne poparzenia zajmowały prawie całe ciało mężczyzny od frontu. Jednak jego towarzysz pozostawał dobrej myśli. Ao kontrolując swój oddech zdołał ograniczyć krwawienie i starał się je szybko zatamować z pomocą Ni, który swoimi wielkim dłońmi sprawnie opatrywał i bandażował swoich kompanów. Widać nie był to pierwszy raz, gdy jako jedyny zachował trochę oleju w głowie i nie pchał się w najgorsze sytuacje. Takashi w tym czasie mógł zając się bogu ducha winną dziewczyną. Jej poparzenia też były rozległe, ale wydawał się mniej poważne niż te u Kiby. Dodając do tego ranę po ugryzieniu i całokształt tej nocy to cud, że żyła... Przeżyła koszmar, którego jej umysł mógł nie ogarnąć. Czy życie w wiecznym strachu i lęku przed czymś, co nie powinno istnieć miało sens?
W drogę byli w stanie wyruszyć dopiero po południu kolejnego dnia. Ao był stabilny, a dziewczyna odzyskała przytomność. Ni był sanitariuszem pełnym delikatności i empatii. Dziewczyna nie odezwała się jednak ani słowem, łypiąc na mężczyzn pełnym przerażenia wzrokiem. Decyzja o jej losie należała do Takashiego. Mógł zabrać ją do Yonezawy tłumacząc się przełożonym, albo odesłać ją tam skąd przyszła. Albo zrobić cokolwiek tylko chciał.

Eskorta

Dalsza droga do Yonezawy obyła się bez większych przygód. Tu i ówdzie dzieciom zdarzyło się marudzić, jednak Hana zdawała się odżywać z każdym krokiem. Na jej ustach zagościł nieśmiały uśmiech, a i w oczach na nowo zapłonęły iskry. Nadal wyglądała na bardzo zmęczoną, ale przestała już stać nad własnym grobem. Jej pociechy też stały się bardziej wesołe i wygadane kiedy przemierzali kolejne lasy i wzniesienia.
Za dnia dotarł do nich też kruk Takashiego, który niósł im prostą nowinę. Przeżył i zamierzał wrócić do Yonezawy jak tylko nowa drużyna będzie na siłach do dalszej wędrówki. Ptasi kurier przekazał też tropicielowi prośbę, by otoczył on Hanę wyjątkową opieką i nie spuszczał z niej ani dzieci swoich czujnych oczu. Reszta drogi była jednak spokojna, poza coraz bardziej dokazującymi bliźniętami, zwłaszcza Sakura zadręczała drużynę pytaniami odnośnie Takashiego. Ile miał lat, jaki kolor lubił i czy nie szukał sobie żony. Ot, dziecięca ciekawość i mrzonki.
Do stolicy zabójców dotarli zgodnie z planem, siódmego dnia o zmierzchu. Hanie i dzieciom przydzielono pokoje wśród domów cywili, a jej eskorcie podziękowano za bezpieczne sprowadzenie ich do osady. Wiedziano tam już o zmianie planów i wymianie dokonanej w lesie. W końcu nic nie umyka zwierzchnictwu.

Koniec.

ROAD TO HASHIRA

Re: Osada Chize — Pią Mar 18, 2022 5:42 pm

Demon przyglądał się z uśmiechem scenie heroicznego ratunku, ciesząc się, że choć jedna z tych rzeczy wyszła dobrze w tym nieudanym repertuarze. Był też pod drobnym wrażeniem, jak ten kamienny wojownik rozbroił atak księżniczki i jeszcze wbiegł ogień, ratując kolegę. Oraz lekko zawiedziony siłą mocy księżniczki..
Liczył, że wybuch Kiyo będzie bardziej morderczy. A z tego łowcy wiatru zostanie zwykły popiół. Nie mógł się spodziewać żadnej potęgi, po ogniu który jest czerwony, a nie czarny. Jednak dla artysty, to niebywałe zaskoczenie okazało się bardziej tragiczne niż normalne. Ponieważ dawały one spore szanse na przetrwanie płonącej gwieździe tego spektaklu, której życie powinno się dziś skończyć. Jakież ogromne cierpienie musiało ją spotkać. Czy warto byłoby je zakończyć? Czy czekać, aż rozkwitnie w coś ciekawego?
Szczęście Taishiro nie trwało zbyt długo, gdy rozległ się w powietrzu donośny krzyk Takashiego. Użycie liczby mnogiej jasno świadczyło, że walczyli z co najmniej czterema łowcami...
"Jak czterech zrobiło się więcej. Bo głupi nie są, by sami przez las puszczać zwierzynę..."
Uśmiech demona szybko jednak powrócił na jego twarz, gdy zauważył wycofującego się Oto.
"Brak liczenia śmiercią się skończył. Dla niewinnego, co sprawiedliwości dziś pragnął. Jakiż to tragiczny finał. Choć mógłby być jeszcze tragiczniejszy..."
Demon zaśmiał się donośnie, dołączając do grupowego odwrotu, którym udzielił się wszystkim walczących. Zakończenie sztuki, nie było takie, jakie pragnął. Sprawiedliwość została w nim całkowicie zapomniana. Jednak nie oznacza to, że nie może przerobić je na własne. Sprawiając, by to szczęśliwe zakończenie, nie było takie szczęśliwe. Nadając tym samym tej kurtynie nadzieje na jej ponowne otwarcie.

Nie czekając na swoich "powolnych" towarzyszy demon powrócił do Chize. Jeszcze tej nocy (lub następnej, gdy księżyc był bardzo bliski stanięcia na nogi) powrócił do wioski. Mógł zakończyć ten rozdział na wiele sposobów. Mógł ją spróbować wybić, jednak pozostawi to sobie na ciekawszą okazję. Pamiętał jednak wyraźnie słowa Sakury, jakoby szczęście tej osady było nadane im przez głowę rodziny, która odeszła na wieki. Był ich słońcem, co rozjaśniał mrok nocy. Teraz to demon rozjaśni mrok tej nocy. Ukazując im, jak wielki mrok spętał ich wioskę. Oraz dając im jasno do zrozumienia, że ich słońce już nigdy więcej nie powróci. A raczej nie powinno, dla ich własnego dobra. Jednak wpierw po cichu odbierze swoje "trofeum". Pamiętając doskonale, z którego domu wyszła ta iskierka. Pamiętając również, by zostawić niemałą ilość złota. Na wypadek, gdyby wróciła...

Obserwował z uśmiechem, jak pożar ogarniał ten budynek. Tą jakże piękną budowlę, w której mieszkała Hana z dziećmi. Tragiczne, ulatające piękno, w najtrwalszej, a zarazem najlotniejszej postaci. Oczekiwał, na pierwszego "szczęśliwca", na tyle zaciekawionego, bądź odważnego, by sprawdzić lub spróbować ugasić pożar. I gdy tylko ten znalazł się w zasięgu jego wzroku, użył siły krwi, by zwabić go na ubocze, w stronę lasu. By posilić się jego ciałem, czując trudny do stłumienia głód, po nieudanej uczcie.

Opuścił wioskę nucąc pod nosem, zlizując resztki krwi spod jego brody. Nie interesując się zbytnio, czy i jak udało im się ugasić ten "mały" pożar. Liczy się symbol i strach. Że ich dom może być kolejny. Miał to, na czym mu najbardziej zależało. Koślane zapiski Sakury, owiane aurą niewinności i radości. Od iskry, która zgasła, a może znowu zaświeci? Czas pokaże, co przyniesie kolejny rozdział tej historii. Którą z przyjemnością spisze i będzie opowiadał przez wieczność...

z/t

Re: Osada Chize — Sob Mar 26, 2022 4:48 pm

Niczym w pewnej produkcji, Otosuke krzyczał do siebie w myślach aby poderwać ręce - pocięty przód ciała właśnie tego nie ułatwiał. Jednak w końcu angażując nie tylko barki ale również biodra, wyszedł mu upośledzony zamach. Nie było ważne jak się zaczyna, ważne było jak się kończy. W tym przypadku, krew sięgnęła zabójcą. Efekt był niemal natychmiastowy i na oczach demona krew przenikała przez skórę, aktywując jego demoniczną sztukę. Gdyby nie stan w jakim skończył, byłby to najlepszy moment do przejścia w kontrofensywę. A tak to, cóż, odwrócił się na pięcie i czym prędzej czmychnął. Jedyne bezpieczne miejsce jakie znał w okolicy, to tymczasowa kryjówka w której się spotkał z innymi demonami. Nie wiedział ile mu zejdzie czasu na lizanie tych ran, w końcu takich jeszcze nie otrzymał, był pewien jedynie tego, że w kilka minut tego nie wyleczy. Zaszył się więc wewnątrz i czekał do ponownego pokazania się księżyca na nieboskłonie, zwiastując nadejście nocy, a tym samym rozpoczęcie jego wędrówki do... domu.

[z/t]

Re: Osada Chize — Nie Maj 08, 2022 7:44 pm

Szedł tą samą trasą, planował ją osobiście z Shotaro więc jej odtworzenie nie było ani trudne, ani czasochłonne. Czy powinien ich również poinformować? Poprosić o pomoc? Zapytać o zdanie? Utwierdzał się w zdaniu, że samemu jest większa szansa na to, że Hana nie nabierze podejrzeń.. I było to znacznie bezpieczniejsze, nikt nie będzie aż tak przyglądał się pojedynczemu samurajowi jak całej uzbrojonej grupie. Wolał też, aby odmienność zdań nie przeszkodziła w jego śledztwie.
Doszedł do miejsca ich dawnego obozowiska, samemu robiąc krótką przerwę.. Zaparzył herbatę, zjadł prosty posiłek i zastanowił się nad dalszymi ruchami. Pierwszą i najważniejszą rzeczą było sprawdzenie miejsca skąd dobiegały krzyki.. Choć zdawało się to znacznie poboczną sprawą, to musiał się upewnić się czy w okolicy nie ma demona, którego mimowolne puścili na rzecz rodziny Tsuny, byli to winni temu nieszczęśnikowi, któremu nie dali nawet szansy na przeżycie, pozostawiając go na pastwę losu. Czy gdyby postąpili inaczej to w tamte dni nikt by nie zginął? Nigdy się już pewnie nie dowie. Wolał też nie mieć w pobliżu przeciwnika, kiedy będzie się rozglądał za potencjalnymi śladami było to więc swoiste zabezpieczenie terenu działań.
Nie zastanawiając sie dłużej, Takashi skrzętnie sprzątnął obozowisko aby nie pozostawić po sobie niepotrzebnych śladów. Wstał i ruszył w kierunku, który niegdyś wskazała Sai, licząc, że w tych ciemnych lasach odnajdzie tylko spokój i harmonie, zamiast wiecznie czającego się zła. Stąpał ostrożnie i czujnie, wiedział, że te tereny nie należą już do nich.

Re: Osada Chize — Pią Maj 13, 2022 10:54 pm

Ingerencja

Z całej grupy tylko jeden zabójca wrócił po swoich śladach by zboczyć z nich w pewnym momencie i trafić tam, gdzie wcześniej nie było mu dane. Las zdawał się teraz przyjemniejszym miejscem, więcej było w nim życia i zieleni. A może to po prostu świadomość, że na jego barkach nie spoczywała już odpowiedzialność za ludzkie życie tak bardzo odmieniła sposób odbioru świata.
W każdym razie po dłuższej chwili pokonywania kolejnych delikatnych wzniesień i spadków udało mu się dotrzeć do małej polany, na której stała rozpadająca się drewniana konstrukcja. Kapliczka, świątynia czy może po prostu azyl jakiegoś pustelnika? W każdym razie to jedyne miejsce które wyróżniało się w okolicy. Po upewnienie się, że wokół nie było pułapek a z środka nie dobiegały żadne niepokojące odgłosy Takashi wkroczył do środka.
Wnętrze było ciemne, powietrze zatęchłe i przesycone zastygłą krwią. Demon musiał się tu pożywiać, inne bestie zostawiłyby po sobie ślady - futra, kości... Tutaj dominowały strzępki ubrań i taniej biżuterii. Jeden kolczyk wyróżniał się ponad inne - był zdecydowanie bardziej kosztowny. Poza tym niewiele było tu rzeczy wartych uwagi. Trochę nieczytelnych notatek nadgryzionych zębem czasu zapisanych językiem, którego Takashi nie znał. Dopiero gdy przyjrzał się ścianom zauważył, że wszędzie, w każdym możliwym miejscu wyciosane były setki jak nie tysiące znaków układających się w jedno słowo - Marechi.
Może więcej informacji czekało na niego w osadzie?

ROAD TO HASHIRA

Re: Osada Chize — Pon Maj 16, 2022 11:20 pm

Las w świetle dnia zdawał się znaczniej przyjemniejszym miejscem, można byłoby wręcz się w nim odprężyć i skłonić ku przemyśleniom. Czas jakim dysponował został jednak przeznaczony na śledztwo, wszelkie marnowanie jego na przyziemne sprawy niezwiązane z misją było dość niewskazane i nieprofesjonalne - Przynajmniej w mniemaniu Takashiego, kiedy będzie chciał się wybrać w podobne miejsce to zrobi to poza swoim czasem służbowym. Zasadniczo to był jego czas wolny, jego poszukiwania nie wpisywały się w standardowe zadania jakie mu powierzono, nie został również oficjalny do niego oddelegowany, tak więc robił to "poza służbą" W końcu, nie mógł zaniedbywać swoich podstawowych obowiązków na wzgląd swoich domniemań na temat Hany.
Wkrótce dotarł do siedliszcza demona, a przynajmniej cała jego ekspertyza wskazywała na to, że siedział tam potwór. Takashi z wrodzonej ostrożności albo po prostu rozsądku upewnił się, że nie ma żadnego lokatora albo innych niecnych rzeczy wokół, a gdy to zrobił zdecydował się na wejście. Sam zapach nie zachęcał do przebywaniu w środku, zdecydowanie ktoś z zmysłem węchu mógłby nie mieć najprzyjemniejszych wrażeń.. Miał tylko nadzieje, że nie przesiąknie tym zapachem, wolał nie zrażać do siebie mieszkańców wioski. Samuraj pokręcił głową, jak to miał w zwyczaju wyrażając swoje niezadowolenie wobec samego siebie, czy wśród tych kości był ktoś kogo mogli uratować? Niestety, na te pytania często nie otrzymywało się odpowiedzi.
Słowa wyryte na ścianach mogły wskazywać bezpośrednio miejsce jednego z demonów, którzy ich napadli.. Inni zabójcy, którymi miał przyjemności przewodzić przez krótki czas, opowiadali o jednym z nich, który zdołał zwrócić uwagę korpusu. A wiedza o marechi, wskazywała, że margines jego błędu zmniejszał się. Notatki były intrygujące, jednak nie posiadał odpowiedniej wiedzy aby je odczytać, najwyraźniej zbrodnia Hany to nie jedyna tajemnica jaką przyjdzie mu rozwikłać. Ostatnim wyróżniającym się elementem był kolczyk, należał do którejś z ofiar? Nie było drugiego do kompletu, a wątpił aby demon go zjadł. Chociaż kto wie? Jednak jedyną najzamożniejszą osobą w okolicy była jego podejrzana, nie wiedział czy to dokładnie jej ale nie lekceważył tego tropu. Nie było tu nic więcej, co mogło by mu się przydać. Wyszedł, odmówił krótką modlitwę i..
- Roku no kata: Dengō Raigō.. - Spokojnym i płynnym ruchem chwycił za katanę, puszczając w strone dachu wyładowania elektryczne. Konstrukcja sama w sobie była materiałem dowodowym więc wolał jej nie niszczyć, jednak nie miał zamiaru ułatwiać demonom przesiadywanie w okolicy.. Pioruny miały przeszyć dach zabudowania, wpuszczając przez wiele dziur światło słoneczne.
Nie pozostało mu nic innego jak ruszyć do osady, musiał sprawdzić dom Tsuny.. Zorientować się w nastrojach mieszkańców i sprawdzić czy będą skłonni udzielić mu informacji o rodzinie, a głównie to o samej Hanie. Może ktoś ją widział, jak podejrzanie się zachowuje albo idzie w którym kierunku? Może o samym zabójcy demonów się coś dowie?

Re: Osada Chize — Nie Cze 05, 2022 9:55 pm

Ingerencja

Po dokładnym przeszukaniu kryjówki demona Takashi wyszedł na zewnątrz, ale nie miał zamiaru pozostawiać tego miejsca samemu sobie. Może i skrócił o głowę potwora który żerował w tym miejscu, ale nie znaczyło to wcale, że obszar ten będzie już na zawsze wolny od tych bestii. Wyćwiczona latami forma pioruna przecięła powietrze i zabójca mógł obserwować, jak nadszarpnięty zębem czasu budynek traci resztki swojej stabilności. Nie zawalił się co prawda, ale przez ilość dziur i pęknięć groził tym w każdej chwili. Pewnie nie doczeka nawet najbliższej burzy.
Tymczasem Takashi mógł powędrować dalej, do osady w której zaczęły się ich problemy. Na miejscu niewiele się zmieniło - ludzie byli posępni i raczej milczący, a dom w którym wcześniej witała go Hana - teraz jawił się jako spalona ruina. Przynajmniej z dystansu tak wyglądał, być może gdy podejdzie bliżej to odnajdzie coś, co przetrwało płomienie.
Ale zanim tam pójdzie, była jeszcze jedna osoba związana z całą sprawą w sumie przypadkiem. Sakura - dziewczę które znalazło się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie. I tak jak jej życiu nie zagrażało już niebezpieczeństwo, to jej nagłe zniknięcie z wioski nie uszło bez śladu. Zwłaszcza dla jej rodziców, którzy gdy zobaczyli Takashiego w osadzie, pędem udali się w jego stronę. Byli to starsi ludzie, pełni lęku i zmartwienia które łatwo mogło przerodzić się w gniew. Teraz jednak potrzebowali informacji, bo zżerała ich niepewność i strach o los ukochanej córki. Nie mogli nic zdziałać w wielkim świecie, ale oto wielki świat przyszedł do nich.
Podbiegli więc do niego i zasypali pytaniami - gdzie kluczowym było, czy ich córka żyje.

ROAD TO HASHIRA