Wywróciła oczami na ten dzwoniący w uszach śmiech przyjaciółki. Kiedy ta była niesamowicie głodna i podniecona polowaniem wchodziła na zdecydowanie wyższe tonacje, które niejednokrotnie przyprawiały Aru o zawrót głowy. Jednak dzisiaj miejsce tej irytacji zajmował głód, który powoli eskalował z każdą przedłużaną jeszcze bardziej chwilą. Teatralnie nadęła niby to oburzona policzki opierając się łokciem o blat stołu i wspierając podbródek na otwartej dłoni.
— Oczywiście! Coś wolno nam to wszystkim idzie... — wcale niczego nie sugerowała, ani trochę. Przecież nie chodziło wcale o to, żeby szybciej upić ofiarę i doprowadzić ją do stany, gdzie nie będzie miała pojęcia, że zostaje właśnie zjadana ze smakiem.

Obserwowała uważnie jak mężczyzna siedzący obok niej obejmuje ją oślizgłą ręką w pasie chcąc do siebie przysunąć. Demon wyprostował się momentalnie czując obrzydzenie i wstręt. Przez moment myślała, że się nie pohamuje i zwyczajnie zaatakuje na środku karczmy nie zwracając uwagi na konsekwencje. Doprowadziłaby do ogromnej rzezi, basenu krwi, w którym mogłyby się we dwie kąpać całą noc i nadal byłoby im mało.
Przekręciła głowę w stronę mężczyzny, by opartą o blat rękę skierować ja jego ubrania, łapiąc go na początku delikatnie za kołnierz, by szarpnąć po chwili w swoją stronę. Wpatrywała się w niego ze stoickim spokojem na twarzy, z tajemniczym, groźnym uśmiechem, który mógłby przyprawiać o dreszcze. Jednak ponieważ ich słodkie ofiary były już lekko opite i nie łączyły faktów w całość nie wyłapywały tych prostych, banalnych sygnałów. Arumionosi przystawiła usta do ucha mężczyzny, by wypowiedzieć do niego chrapliwie:
— Zabierz ode mnie te ohydne łapska... Chociaż... Nie — zreflektowała się — Sama to zaraz zrobię — mężczyzna jedynie zaśmiał się cicho, myśląc że to wszystko w figlarnym tonie zostało powiedziane, ale nawet nie zdawał sobie sprawy jak dalekie to było od prawdy. Aru przeciągnęła się niczym kot podnosząc się powoli z siadu i ciągnąc za kołnierz mężczyznę.
— Taka słodka niewiasta... Będziesz pysznym obiadem — zawtórowała przyjaciółce posyłając jej lekki uśmiech.

Krew dudniła w jej żyłach, czuła jak ekscytacja, jak głód z nią zmieszany szamocze się w niej niczym stworzenie morskie podczas pełnego ataku na jeden ze statków morskich. Już nie tylko Katsu odczuwała to jak obie nakręcają siebie, jak obie pragną w końcu zatopić kły w posiłku, który sobie tak pysznie przygotowały. Trójoka zachowywała jednak nadal powagę, dostojność w swoich ruchach i słowach puszczając powoli materiał ubrania swojej ofiary. On sam będzie za nią biec, będzie błagać o jej atencję i kolejne słodkie spojrzenia. Nie musiała już nic więcej robić, oni po prostu sami będą się układać na talerzu.
Złote ślepia rzuciły jeszcze spojrzenie na pozostała część karczmy. Poza nimi już nikogo nie było, pora była zbyt późna, żeby ktokolwiek planował jeszcze tu zawitać. Było to jak najbardziej z korzyścią dla demonów, które planowały za chwilę najeść się do syta. Co jednak w przypadku trójokiej było mało możliwe. Chciwości i pragnieniu nigdy nie było końca.

Spojrzenie przyjaciółki było tak przesłodkie i jednocześnie zabawne, że kobieta przystawiła rękaw swojego ubrania do ust, aby zakryć rozbawiony uśmiech. Była niczym dziecko, które właśnie prosiło o tego jedynego, ulubionego cukierka, gdy już stoisz przy ladzie i płacisz za zakupy. Kim była by jej odmawiać?
Podniosła znów podbródek obserwując jak człowiek stojący obok niej oddycha ciężko, płytko wpatrując się w nią wygłodniały, uległy, podatny na wszelkie bodźce z zewnątrz.
— Och Katsu... Kim jestem, by Ci bronić jeść, moja droga? — odmowa nie wchodziła w grę — Tylko gdzieś na uboczu, z dala od możliwie ciekawskich spojrzeń — zaleciła sama spoglądając w stronę kobiety, która wyglądała nadal na lekko spłoszoną.
— Kochana... Chodź... Wyglądasz już na zmęczoną — na taką w idealnym stanie do zjedzenia.
— Urwij jej głowę, wyrwij serce! Zjedz! Zjedz!

Lodowate spojrzenie Arumionosi skakało po twarzach ludzkich istot, które nabierały coraz to cieplejszych, bliższych dojrzewającym w sierpniowym słońcu pomidorom odcień. Obserwowała, analizowała, oceniała jak szybko będą mogły przystąpić do ucztowania. Z boku mogło to wyglądać jak doglądanie pieczonego na ognisku dzika; trzeba było pilnować, czy nie przypieka się za bardzo, czy nie uciekają z niego pyszne wartościowe soki.
Serce dudniło jej w uszach, a może była to symfonia wszystkich tu obecnych mięśni, które dawały życie każdemu z osobna? Trójoki demon zatracał się powoli w tym przyjemnym brzmieniu rozchodzącym się po jej ciele. Drobny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie, aż ta wygięła się lekko wypuszczając spomiędzy warg ciche, pełne zadowolenia westchnienie.
Już byli gotowi.
— Za dobrze ze mną masz, kochana... — popuszczała jej, choć doskonale wiedziała, że jeden zły ruch mógłby poskutkować w ścięciu ich obu. Posiadanie głowy na karku jednak należało do rzeczy, która była obecnie wymagana.
— Zwlekasz, Aruuumionosi... Ile mamy jeszcze czekać? — jękliwy głos rozniósł się po ukierunkowanym już tylko w stronę jedzenia umyśle. Mięśnie szczęki napięły się, ślina hektolitrami zaczęła napływać jej do ust, a jej przełykanie musiała zakrywać rękawem swojego ciemnego stroju. Doskonale wiedziała, że już dawno powinna się najeść do syta, kosztować swych ofiar z przyjemnością i radością na twarzy. Stawiała się jednak swoim instynktom oraz temu pragnieniu; bycie chciwą bywało czasem niebywale męczące. Przecież tak łaknąć wszystkiego, władzy, siły, krwi, zaspokojenia głodu... To wszystko było niebywale ważne.
Gestem ręki zachęciła młodą kobietę do ruszenia za swoją przyjaciółką. Na mężczyznę już dawno rzuciła urok ignorując jego próby zwrócenia Aru na siebie uwagi. Pozwoliła by ten po prostu z błagalnym wzrokiem szedł za nimi. Ciemny zaułek, idealne miejsce dla dwóch demonów do przystąpienia do konsumpcji. Postanowiła zostawić sobie dziewczę na sam koniec, wymierzając z początku groźne, nie oczekujące żadnego sprzeciwu spojrzenie w stronę samca gatunku ludzkiego. Jej mroczna aura zawładnęła nim, sparaliżowany nawet się nie zająknął, gdy ta wbijała w niego ukryte w rękawie ubrania ostrze. Rozcinała mu brzuch bez wzruszenia na twarzy, ciągnąc je aż do mostka. Krew spływała po broni, plamiła ubranie ofiary, skapując na ziemię. Sam jej zapach dotarł prędko do nozdrzy Arumionosi naprawdę szybko, ale ta stała wpatrując się nadal w mężczyznę. Czekała, aż jego oczy się zamkną, a jego nogi zmiękną. Upadł na kolana, dokładnie tak jakby miał właśnie prosić stojącą przed nim boginię o litość. Nie ujrzał jednak tego, nawet jakby bardzo chciał. Złote oczy schowane za materiałem czarnej szarfy wyczekująco wbite w niego chłonęły przyjemność płynącą z samego widoku jej posiłku, który bezbronny. Odsunęła broń przesuwając językiem po jej ostrzu, zlizując posokę, dając swojemu organizmowi odrobinę posmakować przygotowanego przez nie posiłku.
— Słusznie, że poczekałyśmy na tę degustację. Może nie jest to najwyższa jakość, ale nadal zadawalająca — nadal dobra, by zaspokoić chociaż w pewnym stopniu rosnący w nich głód. Ale nie wystarczająca, by go zaspokoić w pełni. Wytarła w rękaw ostrze otwierając po chwili swoje trzecie oko za zasłoną. Nim mężczyzna opadł całkowicie na ziemię pochyliła się nad nim wbijając dłoń w ranę. Hipnotyczne spojrzenie demonicznych oczu nie pozwalało mu nawet na zająknięcie się, na wydanie z siebie jakiegokolwiek dźwięku.
— Taki bezbronny... Wy ludzie potraficie naprawdę być uroczy. Nawet w takiej chwili, gdy jeszcze kilka sekund temu z chęcią dotykałbyś mnie tymi swoimi obleśnymi, brudnymi łapami. Ciesz się, że jesteś moim posiłkiem — chłodne, melodyjne słowa padały z ust kobiety, a jej dłoń sięgała głębiej w jego ciało łapiąc w końcu za jeden z narządów jego organizmu — To naprawdę zaszczyt dla takiego marnego gatunku jak wy...
— Tak! Pokaż mu, gdzie jego miejsce!
— Rany... Głodny...
Szybkim, płynnym ruchem wyrwała serce z jego klatki piersiowej schowane za mostkiem, po które sięgała. Życie prędko ulotniło się z jego marnego ciała, a demon zatrzymując ręką wycofującą się dziewczynę wbił w nie złote tęczówki.
— Moja droga... — wyszeptała cicho, przesuwając palcem wskazującym po licu młodej samicy by ostatecznie złapać delikatnie jej podbródek — Zostaniesz moim słodkim deserem.
Słowa przyjaciółki dotarły do niej z trudem, przebiły się przez czarną zasłonę umysłu, który zajęty był obecnie delektowaniem się każdym skrawkiem zdobytych przez nie ofiar. Nie czekała na reakcję dziewczyny, która wpatrywała się zamglonym, uległym wzrokiem w trójoką, wbiła zęby w trzymane na drugiej ręce serce rozrywając je swoimi ostrymi kłami. Każdy kolejny kęs był jak zbawienie, głód malał, ale nie znikał w pełni. Jak zawsze.
— Lepsze takie płotki, niż jakaś inna rybka brudna wzięta z ulicy. Te przynajmniej się nie rzucają i nie krzyczą — kolejny kęs wzięty z mięśnia trzymanego w ręce, a krew spływała jej po ręce aż do łokcia. Nieprzyjemne uczucie, będzie musiała to potem poprawić.
— Niezmieszane z brudem i piaskiem. Zawsze mogło być gorzej, a tak to teraz się najemy — westchnęła z rozkoszy, która rozpływała się powoli płynnie po jej żyłach — A nie będziemy czekać na jakiś lepszy kąsek. Ach... — oblizała usta z posoki kończąc rozszarpywać serce i łapiąc ubrudzoną dłonią za włosy dziewczyny.
— Najlepsze zostawiamy na koniec, czyż nie? — uśmiechnęła się w końcu słodko do swojego deseru zatapiając zęby w łączeniu jej szyi z barkiem. Upity posiłek wydał z siebie ciche skomlenie, jak pisk ugodzonego kociaka. Aru zjadała ją, delektowała się każdym jej skrawkiem.

Westchnęła głęboko zerkając na pozostałości po ich szybkim obiedzie. Ściągnęła z oczu opaskę wycierając w nią wszystkie zabrudzenia, posokę, która mogłaby na niej pozostać. Trzecie, złote oko skierowało się na przyjaciółkę obserwując ją, jakby z ukrytą troską. Pozostała para oczu doglądała rąk, chcąc z myć siebie wszelkie ślady po posiłku.
— Najedzona? — spytała w końcu — Szkoda, że nie trafiłyśmy na większą grupkę. Może by coś nawet na drogę zostało — narzuciła na głowę kaptur i spojrzała w nadal ciemne niebo, które rozciągało się nad ich głowami.
— Noc nadal młoda... Masz ochotę jeszcze się zabawić? — jej zawsze było mało, ale przecież skoro już były w Kioto, to czemu miałyby nie korzystać?
— Idziemy się zabawić? Będziemy jeść, czy...?
— Po dobrym jedzeniu powinny być teraz przyjemności.

Czuły gest, którym została obdarzona przez przyjaciółkę wykrzywił jej usta w delikatny, tajemniczy uśmiech. Nie zawsze udawało się go wywołać na jej twarzy, czasem nawet ta kamienna maska niewzruszenia pozostawała taką na wiele tygodni. Katsu jednak doskonale wiedziała jak wziąć Arumionosi pod włos, by ta podziękowała jej swoim uśmiechem. Ujęła w dłonie jej twarz obdarowując ją przyjaznym pocałunkiem w policzek.
— Posiadanie kogoś takiego jak Ty u swojego boku jest czymś naprawdę wyjątkowym. Oj Katsu... — wyszeptała cicho odgarniając kosmyki włosów z jej twarzy. Zawsze wyglądała na taką delikatną, a charakterkiem mogłaby rywalizować z rozjuszonym tygrysem. Biada temu, kto z nią zadzierał; pozory zawsze mylą.

Jej mroczne serce zawsze podpowiadało jej, że dziewczyna była kimś specjalnym. Podczas pierwszego spotkania wymiana spojrzeń między kobietami sprawiła, że trójoka już wtedy wiedziała, że musi się nią zająć. Niekoniecznie matkować i stać z macką nad jej głową, gdy ta popełnia banalne błędy. Musiała obrać inne podejście, a odkąd relacja między nimi zawiązała się i pogłębiła nie mogła odeprzeć od siebie myśli, że dobrze postąpiła traktując ją jak równą i dopuszczając do siebie. Był to najlepszy krok, nawet jeśli w zwyczaju miała działanie w pojedynkę. No może nie do końca, gdy w głowie słyszy się wiele głosów dobijających się do Ciebie zza kurtyny świadomości.

— Musi wystarczyć, moja droga. Lepiej by wystarczyło, bo jeśli przez przypadek natkniemy się na Zabójców to może dojść do starcia — a lepiej by do tego nie doszło. Chociaż nie mogła ukrywać faktu, że taki "sparing", w którym to zmniejszają siły nieprzyjaciela o kilka żyć byłby naprawdę przyjemny.
— Niech drżą przed naszą siłą...
— Będziemy mogli ich zjeść?
— Jak się na nich natkniemy to pozwolę wam się bawić z nimi tyle ile będziecie chcieli — nie tylko ona odczuwała głód; te dwa słodkie, a jednocześnie irytujące głosy przypominały jej o tym, że trzeba się najeść. Zwróciła się do przyjaciółki biorąc w dłonie jej ręce i poczęła je delikatnie głaskać.
— Ludzkie dzieci nie mają pojęcia jak zaspakajać innych. Ale mogą być świetnymi przeciwnikami, a raczej workami treningowymi — jej melodyjny głos był ja wołanie syren z głębin morskich, który muskał przyjemnie uszy każdego, kto był w stanie go usłyszeć. Uśmiech z ust kobiety powoli znikał, a trzecie, złote oko rozejrzało się po zaułku, w którym to przebywały.
— Cóż, nikogo w pobliżu nie ma, ale to nie znaczy, że nie możemy poszukać kolejnych ofiar. Porwać jakąś szprotkę, postawić ją na środku polany i bawić się. Ahhh... brakuje mi areny z Oguni... — wymruczała cicho puszczając ostrożnie dłonie Katsu i obwiązała sobie oczy czarną szarfą. Zapach posoki, który od niej bił był niezmiernie przyjemny i pobudzał Aru do zabawy — Co Ty na to? Podoba Ci się taki pomysł?
— Niech nie odmawia! Chodź, pobawimy się! Pobawmy się jedzeniem!
— Może tym razem się najemy...?