"..a GOAL without a PLAN.. is just a WISH.." [Mori x Saiyuri]

Deszcz był dokładnie tym czego potrzebowała, dawał poczucie zmycia z siebie wszystkich tych paskudnych uczuć i myśli im towarzyszącym. Odgłos uderzających o różne powierzchnie kropelek był cudownym odgłosem. Ulubionym wręcz dla blondynki. Wpatrując się w zachmurzone niebo z lekko zmrużonymi powiekami w poszukiwaniu rozjaśniających ciemną szarość blaskiem błyskawic. Tego mogła właśnie szukać. Znaku z niebios. Przemoczona tkanina lepiła się do zabójczyni, gdy ta stała tak w deszczu na skraju miasta w którym żyła od małego. Jak bardzo zmieniło się jej życie odkąd zginął jej brat, wywracając swoją śmiercią jej całe życie do góry nogami. - Wiem że czuwasz nade mną Kiro.. choć mógłbyś się bardziej postarać.. - szepnęła, gładząc opuszkami dłoni rękojeść katany, przewieszonej przez bark. Po zniszczeniu drewnianej protezy na patrolu, czekała właśnie na zastępczą, więc jej katana nie mogła być przy pasie, zamiast tego miała ją na plecach. Ruszyła powolnym krokiem w kierunku domu kiedy z oddali dostrzegła znajomy budynek. Powolnym ruchem ruszyła w stronę tego, dość dobrze znanego jej miejsca. Ile razy już odstawiała Sendo w stanie dobrze spitym właśnie tutaj? Kącik ust lekko drgnął na wspomnienia wieczorów przy sake. Chyba najbardziej utknęły jej 3 takie eventy. Przed ożenkiem, nieco po i parę miesięcy przed jego zniknięciem. Zatrzymała się przed budynkiem, stojąc parę kroków przed drzwiami. - Głupcze.. jak mogłeś pozwolić się tak omamić temu kurestwu.. zniszczyć to co miałeś na wyciągnięcie ręki.. nie wybaczę Ci.. tego jak słabym się okazałeś.. - mówiła zimnym tonem, łapiąc za pusty, lewy rękaw targany mocniejszymi podmuchami wiatru. Palce pochwyciły mokrą tkaninę do stopnia że kostki zrobiły się białe. Ah gdyby mogła teraz wbić się w hordę demonów.. zalałaby uliczki Osaki ich zbrukaną krwią.

Odkąd przestała ufać własnemu przewodniemu zmysłowi, jej obecność w siedzibie Korpusu wyraźnie zmalała; chociaż od momentu, w którym wróciła ze swojego "wyjazdu rehabilitacyjnego" nie doznała żadnych fałszywych wizji, nie ufała sobie na tyle, żeby w Tsurugi spędzać dużo czasu. Cały czas z tyłu głowy towarzyszyła jej myśl, że w każdej chwili mogła wyrządzić krzywdę innemu z Zabójców, a to w ich garnizonie nie uszłoby jej płazem. Biorąc pod uwagę towarzystwo, w jakim zaczęła się obracać, prawdopodobnie nie musiałaby nawet długo czekać na swoją ostatnią herbatę w życiu.
Popatrzyła ze wstrętem na napar, który właśnie piła podczas lektury, uświadamiając sobie w tym samym momencie, że może i ten już konkretny miał w sobie zabójczy wkład. Zacisnęła zęby, kiedy przez dłuższą chwilę wpatrywała się w parującą czarkę.
A więc to tak chcieli się jej pozbyć?
Czy Ayumu o tym wiedział? Zgodził się na to?
Przecież ostatnio była zagrożeniem tylko i wyłącznie dla siebie.
Szczególnym minusem przebywania w podmiejskim domu w Osace było to, że samotność Mori szkodziła; miała za dużo czasu na myślenie i dopowiadanie sobie scenariuszy, które nigdy nie miały miejsca. Nie lubiła, kiedy otaczało ją zbyt dużo ludzi, do tego bała się być w Tsurugi, a jednak nie potrafiła być także całkowicie sama przez zbyt długi czas. Przez ostatnie miesiące jej uwagę odwracał wiecznie optymistyczny Uguisu i lubiła sobie wmawiać, że jej współczesne problemy wynikały ze zbyt szybkiej zmiany tej rutyny.
W tym momencie jednak nie zastanawiała się nad tym, czy reagowała pochopnie. Chwyciła gorące naczynie w dłoń i przelała jego zawartość z powrotem do czajnika, który następnie szarpnięciem zdjęła z haka nad ogniem, agresywnym ruchem otworzyła drzwi frontowe i wylała jego zawartość przed gankiem.
Dopiero pod koniec tej czynności zrozumiała, że nie była sama. Uniosła głowę do góry, otwierając szerzej oczy, którymi zamrugała kilkukrotnie. Nawet, gdyby nie zdarzały jej się halucynacje, to pomyślałaby, że właśnie je miała.
— Saiyuri..? — spytała niepewnie, wpatrując się w nią, jakby była duchem. Ktokolwiek stojący w taką pogodę przed jej domem, z resztą już w obrębie posesji, zaniepokoiłby ją. Fakt, że przed nią stała znajoma Zabójczyni, wydawał się już w istocie nierealny. Przynajmniej, dla odmiany, nie był to demon. — Co ty tutaj..? Czemu nie..? — ...pukałaś? — Nie bądź głupia, wchodź, bo się przeziębisz! Przynajmniej przeczekaj tę ulewę. Zrobię ci herbaty. — Zerknęła na czajnik, z którego chwilę temu wylała zawartość; jeżeli umrą, to chociaż razem.
Ruchem ręki zaprosiła kobietę do środka, samej ustępując krok w bok, aby zrobić gościowi więcej miejsca u wejścia.

Już miała iść gdy nagle usłyszała głośniejsze kroki i odsuwane drzwi a po chwili dostrzegła czarnowłosą zabójczynię w progu, wylewającą zawartość imbryka. Przez parę sekund wpatrywały się w siebie aż nie padło imię blondynki z ust koleżanki z korpusu.
- Mori.. - szepnęła z nieco łagodniejszym wyrazem twarzy.
"Co ty tutaj..? Czemu nie..?"
Rozchyliła lekko usta jakby miała coś powiedzieć, ale Mori ją uprzedziła dalszymi słowam.
"Nie bądź głupia, wchodź, bo się przeziębisz! Przynajmniej przeczekaj tę ulewę. Zrobię ci herbaty."
Uśmiechnęła się kącikiem i zrobiła krok w przód. Zerkając w dół w miejsce gdzie poleciała wcześniejsza zawartość imbryka. - To może zamiast herbaty, masz coś mocniejszego? - spytała przestępując próg i przed wkroczeniem w głąb domostwa, odcisnęła nieco wody z pustego rękawa. - Nie sądziłam że ktoś jest w środku.. wracałam ze spaceru.. jakoś mnie naszło żeby podejść bliżej.. chyba z sentymentu.. - rzuciła zerkając badawczym wzrokiem na kobietę. - Nie spodziewałam się Ciebie tu spotkać, myślałam że jesteś w siedzibie korpusu.. czyżby jakaś misja w okolicy cię tu sprowadziła? - spytała z zaciekawieniem. Może mogła jakoś pomóc jej jeśli w grę wchodził silniejszy demon. To że obecnie nie miała ręki, wcale nie znaczyło że nie wiedziała jak poradzić sobie z wrogiem. Miała jeszcze jedną kończynę przecież. Zaprowadzona do stolika, usiadła na przeciwko i zdjęła z siebie swoje nichirin, kładąc je obok siebie na macie tatami. Rozglądając się po pomieszczeniu. - Jak się czujesz.. będąc tu..? - spytała nagle. W końcu to było ich wspólne domostwo. A teraz Sendo był demonem, nie wyobrażała sobie jak Mori musiała się z tym czuć.

Parsknęła nieznacznie, słysząc dość bezpośrednie pytanie.
— Lubię, kiedy goście wiedzą, czego chcą — stwierdziła rozbawiona, odczekując jeszcze przy otwartych drzwiach, aż Saiyuri pozbędzie się nadmiaru wody ze swojej odzieży. W głębi siebie jednak przeklęła kilka razy, z niepokojem zerkając na leżący na półce woreczek z ziołami od Fukurō - ich skuteczność była ponownie wystawiana na próbę, lecz przede wszystkim musiała wrócić pamięcią do momentu ostatniego ich zażycia. Szczęśliwie, było to tego samego dnia.
W końcu zamknęła drzwi za kobietą, znacznie łagodniej, niż je wcześniej otworzyła.
— Sentymentu? — powtórzyła za nią, nieznacznie marszcząc brwi. Wciągnęła głębiej powietrze, próbując od kobiety wyciągnąć woń alkoholu; może po prostu już była po kilku głębszych? — Mieszkałaś w podobnym? Czy Ayumu pozwolił sobie urządzić przyjęcie dla kolegów z Korpusu? — Biorąc pod uwagę niechęć jednookiego do przebywania w Osace, szczerze w to wątpiła, lecz z drugiej strony wiedział, że zawsze mógł schronić się w jej domu w razie potrzeby.
Wysłuchując kolejnej wypowiedzi koleżanki, zajęła się ponownym napełnianiem czajnika, który następnie zawiesiła nad ogniem. Wkrótce po tym na stoliku między nimi pojawiły się trzy naczynia oraz gurda z sake.
— Tymczasowo ograniczam, ale ty się nie krępuj. W zasadzie to nawet lepiej cię rozgrzeje — oznajmiła łagodnie, nalewając alkoholu do czarki i podsuwając ją bliżej Kurayami w zachęcającym geście. — Wiesz co, generalnie nie było mnie przez jakiś czas w okolicy i ogólnie poprosiłam o chwilę przerwy — zaczęła odpowiadać na pytanie, w międzyczasie wstając, żeby przejść do pomieszczenia obok. Nie przerywała jednak mówienia, jedynie podnosząc głos, aby rozmówczyni mogła wszystko dobrze zrozumieć. Także korzystając z chwili schronienia, poprawiła ułożenie swojego ubioru, aby ten lepiej przysłaniał bliznę na szyi. — Także przed powrotem do pełnej służby zdecydowałam się posiedzieć chwilę tutaj, zadbać o ten dom. Nie mam do tego zbyt wielu okazji. — Ostatnie słowa wypowiedziała już wracając do znajomej, z uprzejmym uśmiechem podając jej złożoną w kostkę suchą szatę oraz dodatkowy kawałek materiału, którym mogła odcisnąć włosy. — A ty? Jak kwestia ręki? — Zakładała, że przy możliwościach Ne i Kakushich, Saiyuri nie planowała do końca życia posługiwać się tylko jedną.
Zapytana o samopoczucie w domu, przechyliła głowę w braku zrozumienia. Wyprostowała się, przyglądając kobiecie podejrzliwie. Zakładała, że Ayumu nie pochwalił się koleżance ich kłótnią, przez którą część mebli musieli wymienić, ani jej własnym zaniedbaniem, którego dopuściła się świeżo po poznaniu prawdy o Sendo.
— Jest... inaczej, niż w garnizonie. Znacznie ciszej, to na pewno... — stwierdziła bez przekonania, nalewając sobie i koleżance herbaty. Ręka jej nieznacznie zadrżała, kiedy wróciła myślą do koncepcji bycia właśnie otruwaną. — Ale dobrze mi tutaj. Z dala od centrum, ogród z wysokim płotem, więc mogę trenować normalnie. A, i nie jest jakoś przytłaczająco duży. — Wzruszyła ramionami. — W sam raz, żeby odpocząć. Planujesz przeprowadzkę? — Wbijając zaintrygowane spojrzenie w Kurayami, sięgnęła po swoje naczynie z herbatą.

"Lubię, kiedy goście wiedzą, czego chcą"
Uśmiechnęła się na te słowa. W sumie to ostatnio piła sake w towarzystwie Ayumu, czy to było jakieś przeznaczenie? Że teraz padło żeby Mori była jej towarzyszką do picia? Lepsze to było niż chlanie z własnym odbiciem w lustrze. Przynajmniej jak otworzy usta, to mogła liczyć na odpowiedź! No i ogólna interakcję z kimś innym niż tylko z zatroskanym ojcem. I tak była w lepszym stanie psychicznym niż wcześniej. Wpłynęło na to kilka osób i kto wie? Może słyszała coś co sugerowało że ten budynek nie był pusty, może nie tylko sentyment ją tu skierował.
"Sentymentu?"
"Mieszkałaś w podobnym? Czy Ayumu pozwolił sobie urządzić przyjęcie dla kolegów z Korpusu?"
Pomachała prawą dłonią przed swoją klatką piersiową w uspokajającym geście. - Nie, nie.. spokojnie.. nic z tych rzeczy.. - odpowiedziała niemalże z miejsca. Jak się teraz tak zastanawiała to nigdy nie była w stanie wpaść na Mori w tym miejscu. Nie żeby tu była nie wiadomo ile razy, ale wystarczająco jak na jej gust.
"Tymczasowo ograniczam, ale ty się nie krępuj. W zasadzie to nawet lepiej cię rozgrzeje"
- Nietaktem byłoby odmówić tak dobremu gospodarzowi.. - skomentowała sięgając po czarkę z sake i przysuwając ją bliżej. Faktycznie była zmarznięta i nie było nic lepszego jak Sake na takie sytuacje. No może dopełnieniem byłby jeszcze onsen, ale to w domu zażyje gorącej kąpieli jak wróci.
"Wiesz co, generalnie nie było mnie przez jakiś czas w okolicy i ogólnie poprosiłam o chwilę przerwy.."
Skinęła lekko głową, upijając nieco sake z czarki, obserwując jak Mori zaczęła się krzątać po pomieszczeniu, doceniała że jej głos stał się donośniejszy, ale nie było to konieczne, bo jej słuch była wystarczająco rozwinięty żeby słyszeć ją wręcz doskonale ze sporej odległości. Nie mówiła jednak nic i delektowała się alkoholem, gdy jej koleżanka z korpusu się ogarniała. Widząc jak Nishiōji podaje jej suchą yukatę i ręcznik odstawiła pustą czarkę i uśmiechnęła się do niej serdecznie. - Dziękuję.. - odezwała się, biorąc w prawą dłoń ręcznik i kładąc go sobie na głowie, zaczęła trochę niezdarnie przecierać blond włosy. Pozostawiając go na głowie, obróciła się plecami do Mori i rozsupłała pasek jednym pociągnięciem. Jakoś sobie radząc z zrzuceniem mokrej yukaty na matę. Co się ukazało czarnowłosej, to widok pleców na których miała bandaż na wysokości biustu i to co rzucało się najbardziej w oczy to brak lewej ręki. - Obecnie czekam aż Ne zrobią projekt mojej protezy z Nichirin.. miałam drewnianą niedawno.. ale.. - urwała sięgając po suchy materiał i narzucając go trochę niechlujnie na siebie. - .. na patrolu połamała się od jednego ataku jakiegoś ścierwa niskiego poziomu.. - mruknęła prawą ręką naciągając fragmenty yukaty na ciało i obróciła się w stronę zabójczyni podnosząc pasek w jej stronę. - Możesz mi z tym pomóc? - spytała ze spokojem w głosie, prosząc o zawiązanie paska. Jedną ręką pewnych rzeczy nie była w stanie zrobić sama akurat.
- Rozumiem.. w korpusie potrafi być głośno.. wierz mi.. coś o tym wiem.. - zaśmiała się łapiąc się za płatek ucha, dając do zrozumienia że jej zmysłem jest słuch. - Ale nie planuje się przenosić na stałe tu.. odpoczywam po tej całej tragedii.. chciałam spędzić trochę czasu w rodzinnym domu.. z ojcem.. wiesz.. nie musieć słyszeć tych głupich podszeptów innych zabójców.. 'Piorun bez ręki.. jak ona teraz będzie walczyć.. pewnie to koniec dla niej..' i takie inne pierdolenie.. ileż można tego słuchać.. musiałam odsapnąć.. bo zaczynałam się już dławić tymi spojrzeniami i obgadywaniem.. był moment że zaczynały mi chodzić naprawdę głupie myśli po głowie.. zbyt głupie i żenujące żeby wspominać je na głos.. więc tak jak ty.. mam przerwę od korpusu.. - wyjaśniła swoja sytuację.
- A co do tego sentymentu.. chodziło mi o Sendo.. - powiedziała ze spokojem gdy Mori skończyła wiązać pasek. - Znaliśmy się od dzieciaka.. był bliskim przyjacielem mojego starszego brata.. a po jego śmierci.. po prostu się jakoś staliśmy się dobrymi przyjaciółmi.. bardzo mi pomógł po śmierci Kiro.. - powiedziała ze spokojem podsuwając pustą czarkę w kierunki Mori. - Momentami nadal ciężko mi uwierzyć że tak skończył.. zwłaszcza po tym wszystkim.. - westchnęła. - Nie jestem w stanie sobie wyobrazić co musisz czuć.. przykro mi że właśnie Ciebie to musiało spotkać.. - patrzyła w twarz Mori ze smutkiem w oczach. Mówiła nieco ciszej. Może nie powinna tego tematu poruszać, ale czuła się współwinna że nie zauważyła nic w zabójcy, że nie powstrzymała tego. Przecież była jego przyjaciółką, więc jak mogła nie widzieć że coś było nie tak?! Przysięgła sobie po śmierci Kiro, że nie pozwoli żeby demony zniszczyły czyjeś inne życie i pod jej nosem doszło do kolejnej tragedii.

Wyprostowała plecy, nerwowo przełykając przy tym ślinę, kiedy Saiyuri wyznała, że jej sentyment do tego miejsca nie wynikał z niczego, co zaproponowała. Nieznacznie spięła mięśnie w gotowości do uniknięcia ataku, a jej oczy skupiły się na ręce rozmówczyni oraz kierunkach, do których zmierzała. Poznała się już na sprycie Kagi, która mogła podpuścić Kurayami do pozbycia się jej, z nadzieją, że zabiją się wzajemnie. Albo przyjdzie nagle trzecia osoba, dobić ocalałą lub zakończyć egzystencję ich obu, a potem upozorować wypadek.
Uśmiechnęła się kącikiem ust, chociaż w tym wyrazie nie było nic ciepłego; jedynie pogratulowała sobie w głowie, że nie dała sobie zamydlić oczu.
Skinęła głową z udawaną wdzięcznością, kiedy kobieta pochwaliła ją jako gospodynię - udawaną, ponieważ z fascynacją przyglądała się temu, jak jej gość przysuwał alkohol bliżej siebie, a następie go spożywał. Jeżeli nie herbata, to może sake była zatruta? Chociaż, zakładałaby, że są świadomi jej nasilonej abstynencji, odkąd zaczęła zażywać zioła.

Obserwując, jak jej rozmówczyni zmaga się z wytarciem włosów, zrozumiała popełnione przez siebie faux pas, lecz wiedziona dalej podejrzliwością wobec tej wizyty, nie poczuła żadnej motywacji do wsparcia jej w tym działaniu. Inna sprawa, że nie chciała też z niej robić całkowitej kaleki.
— Protezy z nichirin? — podjęła z zaintrygowaniem w głosie, gdy Saiyuri poruszyła temat. — Ale, że... tak w całości? Jak ona będzie działać? — kontynuowała, cierpliwie czekając, aż kobieta się oporządzi. Poproszona o pomoc, rzuciła krótkim "pewnie", lecz zbliżając się do niej, analizowała każdy najmniejszy, w rzeczywistości mocno naciągany detal, który mógłby wskazywać na pułapkę.
Uważnie słuchała koleżanki podczas wiązania jej yukaty, cały czas pilnując jej ruchów ręką. Mimo to, parsknęła rozbawiona na wspomnienie o drwinach z "jednorękiego pioruna".
— Nasi rzemieślnicy takie cuda tworzą, a ktoś jeszcze ma odwagę sugerować, że brak ramienia może w czymkolwiek przeszkadzać? — spytała z niedowierzaniem w głosie. — Domyślam się, że to trudne, ale nie przejmuj się. W pewnym sensie będziesz o krok do przodu, bo drugi raz ci tej ręki nie zranią. — Uniosła głowę, aby posłać rozmówczyni ciepły uśmiech. Dla odmiany szczery. Mimo towarzyszącej im w tym momencie bliskości, Kurayami nie wydawała się być zainteresowana zranieniem jej. — Twój ojciec wie, czym się zajmujesz?
Z dumą popatrzyła na wiązanie, które udało jej się zrobić mimo niskich zdolności artystycznych; tym bardziej, że musiała je zastosować na kimś innym, a to ostatnim razem robiła chyba na swojej córce.
Chodziło mi o Sendo...
Obdarzona czułym słuchem Saiyuri mogła z łatwością wyłapać głośniejsze wzięcie oddechu przez Nishiōji. Zamarła w bezruchu, wpatrując się w kobietę tak, jakby zobaczyła ducha. Chociaż mogła wydawać się nieobecna, chłonęła dokładnie każde jej słowo, w którymś momencie bezwiednie rozchylając usta. W którymś momencie odwróciła wzrok, zaciskając przy tym dłonie w pięści - odliczała sekundy do momentu, w którym jej rozmówczyni przestanie mówić.
Gdy tak się stało, dłuższa chwila upłynęła im w ciszy. Mori zacisnęła zęby, jednocześnie marszcząc brwi.
— Spałaś z nim? — spytała ostro, w końcu wbijając w nią wzrok. Chociaż wysłuchała całości historii, wydawała się zignorować jej znaczącą większość, a resztę połączyła tak, jak jej się podobało.
Chwyciła koleżankę za włosy, nawet nie próbując być przy tym delikatną i wymusiła na niej skrzyżowanie spojrzeń.
— Spójrz mi w oczy i powiedz, czy dawałaś mu dupy — wycedziła, stopą odsuwając katanę zabójczyni z daleka od jej ręki, podczas, gdy palce zacisnęły się mocniej w jej włosach.
Przez większość czasu potrafiła ukrywać swoje najgorsze cechy, kiedy znajdywała się pomiędzy innymi członkami Korpusu, lecz kwestia Hotty wciąż była dla niej zbyt świeża. Była gotowa odciąć głowę Kaito, jednak wszystko, co związane z samym Sendo wciąż się na niej odbijało. Nigdy nie nauczyła się mu ufać, mimo, że nigdy nie dał jej bezpośredniego powodu do myślenia, że ją zdradzał - w odróżnieniu od niej.

Czy zauważyła że Mori jest jakaś spięta? Nie. Może dlatego że jej aż tak dobrze nie znała, żeby wyłapać w zachowaniu to co by ją zdradzało. A może dlatego że nie miała ponadprzeciętnego wzroku jak Tachibana czy Kagami. A może najzwyczajniej w świecie nie próbowała doszukiwać się niczego specjalnego. Pochłonięta własnymi problemami i sprawami wymagającymi od niej skupienia, zwyczajnie pozwalała żeby pewne rzeczy przeszły dzisiaj obok niej, nie zaprzątając jej głowy zbytnio. A może po prostu starała się dać Mori więcej swobody, nie analizując jej tak jak by to zrobiła z kimś obcym czy tym bardziej wrogiem. Tak czy inaczej Saiyuri nie uważała Nishiōji za kogoś obcego ani tym bardziej za wroga. A to spotkanie traktowała takim jakie było - przypadkowym.
"Protezy z nichirin?"
Skinęła potakująco głową na pytanie.
"Ale, że... tak w całości? Jak ona będzie działać?"
- Zwyczajnie.. tak jak normalna ręka.. tylko cała z metalu nichirin.. co za tym idzie.. mogłabym jej używać do mordowania demonów.. - uniosła nieco prawą dłoń, na wysokości swojej klatki piersiowej i ścisnęła ją w pięść. - Tyle możliwości.. w walce z demonami.. - powiedziała ze spokojem i rozluźniła dłoń, kładąc ją na swoim udzie. Kiedy Mori podeszła, uniosła rękę żeby ułatwić jej proces zawiązania paska od Yukaty.
"Nasi rzemieślnicy takie cuda tworzą, a ktoś jeszcze ma odwagę sugerować, że brak ramienia może w czymkolwiek przeszkadzać? "
- A jednak potrzebowałam cię poprosić o zawiązanie głupiego paska.. żałosne.. nie sądzisz? Nie móc zrobić pewnych rzeczy samemu.. jak chociażby głupie ubranie się w całości.. czy naostrzenie katany przed walką.. i jej wyczyszczenie oraz konserwacja po starciu.. - parsknęła rozbawiona tymi tak prostymi sytuacjami życiowymi, doskonale wiedząc że nie było w tym nic zabawnego nawet.
"Domyślam się, że to trudne, ale nie przejmuj się."
Westchnęła. - ..wierz mi Mori.. próbuję.. na prawdę próbuję.. i będę nadal.. bo jak bym miała się poddać to równie dobrze mogę się położyć na grobie Kiro i tam zdechnąć.. - wzruszyła ramieniem w geście bezradności. Tak się często czuła.
"W pewnym sensie będziesz o krok do przodu, bo drugi raz ci tej ręki nie zranią."
Parsknęła śmiechem na jej słowa, mimo że powinna pozostać poważna. Ale się nie dało. - W pewnym sensie masz rację.. nie można stracić tego czego nam brakuje.. - dodała po niej, uśmiechając się przyjaźnie.
"Twój ojciec wie, czym się zajmujesz?"
- Od samego początku.. jego brat znał paru zabójców w korpusie, w tym Hashirę Pioruna.. choć nie ukrywam.. musiałam wywalczyć sobie prawo do odziedziczenia miecza po moim bracie.. i walka z ojcem nie była łatwa.. ale odpuścił bo moja determinacja była większa od jego.. - wyjaśniła, wracając wspomnieniami do tamtego dnia. Wzięła głębszy wdech i powoli wypuściła powietrze. - Nie pochwalał z początku tego pomysłu.. ale wolał ustąpić niż stracić ostanie dziecko.. - dodała po chwili uśmiechając się kącikiem ust.
Słyszała jak oddech Nishiōji się nagle zatrzymał po wspomnieniu imienia ich wspólnego 'znajomego'. Ametystowe oczy wpatrywały się w jej twarz, ale mówiła dalej. Przysłuchując się i przypatrując jej reakcji miała wrażenie że są pewne rzeczy o których Mori mogła nie wiedzieć bo jej mąż okazał się być tchórzem w głębi duszy. I to by tłumaczyło czemu stał się demonem. "Ostatecznie.. był po prostu.. SŁABY!" pomyślała to co może powinna powiedzieć na głos na koniec. Chwila ciszy, która między nimi zapadła nie została przerwana przez nikogo innego jak przez samą Mori.
"Spałaś z nim?"
Ostrość tonu zdradzała wkurwienie. Kurayami patrzyła teraz w oczy Mori ale twarz blondynki ani drgnęła, choć to pytanie ją ubodło BARDZO! "Nic nie wiesz.." pomyślała z żalem skierowanym do nikogo innego jak Sendo. Rozumiała trochę jej wściekłość przy tym pytaniu, ale sama nie planowała posuwać się do agresji. Dla blondynki utrata zimnej krwi w jakiejkolwiek sytuacji była największą z porażek! Zacisnęła mocniej szczękę, chcąc odczekać chwilę zanim odpowie, bo chciała mieć pewność że wkurwienie czarnowłosej nie przeinaczy jej słów. Rozchyliła lekko usta, ale właśnie wtedy została pochwycona za włosy i szarpnięta tak, aby została zmuszona do spojrzenia w jej rozwścieczone oczy.
"Spójrz mi w oczy i powiedz, czy dawałaś mu dupy"
Odgłos suniętej katany po matach tatami sprawił że zmarszczyła nasadę nosa delikatnie. - Kpisz sobie ze mnie? - spytała zimnym tonem głosu. - Prędzej dałabym się zerżnąć hordzie demonów niż poszłabym do łóżka z zajętym mężczyzną.. - warknęła z malującym się obrzydzeniem na ustach gdy mówiła to zdanie. - Sendo był dla mnie jak drugi BRAT.. to co mi sugerujesz jest co naj mniej obrzydliwe Nishiōji.. - w tym momencie pochwyciła ją za przedramię w równie szybkim tempie co ona ją wcześniej znienacka za włosy.
- Gniew to paskudna emocja.. chcesz mi powiedzieć że jesteś na tyle słaba aby się mu poddać tak po prostu? - spytała nadal tym zimnym ale teraz przy okazji i stanowczym głosem. W ametystowych ślepiach nie było gniewu, może wyrozumiałość, która była teraz mocno testowana. - Oddychaj.. czy może już zapomniałaś jak to się robi? A może masz pragnienie żebym cię tego nauczyła osobiście.. - dodała ani na moment nie spuszczając wzroku z jej twarzy. Nie planowała z nią walczyć. Ale jeśli będzie zmuszona, użyć siły żeby przemówić do rozsądku koleżance z korpusu.. to to właśnie zrobi. Póki co czekała na ruch Mori. Powiedziała jej co chciała jej przekazać a co z tym zrobi czarnowłosa, to już była jej decyzja. Chwyt blondynki był jednak żelazny i stanie się bolesny jeśli Mori da jej do tego powód..

Ściągnęła brwi w zastanowieniu, układając usta w dzióbek.
— W sensie, jak dokładnie użyjesz takiej ręki? Będziesz miała w niej zamontowane jakieś ostrze, żeby mu łeb odciąć? Czy bardziej planujesz... wsadzać ją w brzuch i wyrywać wnętrzności? Czy bardziej chodzi o defensywę, żeby śmieć sobie zęby wybił jak ugryzie? — Wymieniała zaintrygowana tematem, w którymś momencie nawet zaczynając wyliczać na palcach. — Nie zrozum mnie źle: nie wypytuję, bo jestem sceptyczna, tylko ciekawa. — Uniosła dłonie w obronnym geście. — Dużo ludzi wątpiło i pewnie dalej wątpi w skuteczność mojego oddechu, więc myślę, że wiem, jakie to uczucie, jak głównie ty sama jesteś przekonana do swojego projektu — podsumowała przez cichy śmiech.
W reakcji na pytanie Kurayami, energicznie pokręciła głową.
— Musisz się przystosować do nowej sytuacji. Przecież to nie jest tak, że dzieci po wyjściu z matki od razu sobie radzą z takimi nawet prostymi czynnościami. — Wzruszyła ramionami. — Powoli i we własnym tempie, Sai. Byle, żeby stanąć na nogi i kontrolować populację wroga.
Domyślała się, jak to brzmiało z ust osoby w pełni sprawnej fizycznie. Domyślała się także, jak sama zachowywałaby się na jej miejscu; jak zwątpiłaby w resztę swojej egzystencji jeszcze bardziej, jak pomyślałaby, że używanie łuku już nigdy nie będzie takie samo. A jednak musieli sobie jakoś radzić, a i tak byli w uprzywilejowanej pozycji w związku z zaawansowaną sztuką protetyki Ne i Kakushich.
W wyrazie zmartwienia uniosła wewnętrzne kąciki brwi, kiedy Saiyuri wspominała o Kiro, z kontekstu wyciągając, że musiał to być ktoś z jej rodziny. Szybko jednak ten grymas zamieniła na uśmiech odwzajemniający optymistyczny wyraz twarzy koleżanki. Nie postrzegała siebie jako najbardziej empatycznej osoby, dlatego widok przynajmniej częściowego sukcesu w poprawianiu humoru osobie po dotkliwych przejściach podnosiło na duchu ją samą.
Kiedyś była w tym lepsza. Teraz nie potrafiła zadbać nawet o własne samopoczucie.
— Był bliski utraty drugiego dziecka nawet mimo swojej zgody — zauważyła smętnie, krzywiąc się nieznacznie. Tylko dobry(?) humor Tory sprawił, że Kurayami dalej chodziła po tym świecie. — Zostałaś Zabójcą żeby pomścić brata czy kontynuować to, co zaczął?

Trzymając Saiyuri za włosy, unosząc jej głowę do góry, żałowała, że w drugiej ręce nie trzymała niczego ostrego. Oczyma wyobraźni widziała kilkanaście scenariuszy, w których jednym, prostym cięciem pozbywa się konkurentki. Potem zobaczyła kilkadziesiąt takich, w których wyciska z niej życie w inny sposób, bo poza odsuniętą kataną nie leżało przy nich nic z bojowym potencjałem. Jednak słowa Kurayami wydawały się z początku do niej trafić, bo przepełnione wściekłością oczy otworzyły się nieco szerzej w wyrazie zaskoczenia - w kontraście do ręki, która na hasło o "drugim bracie" zacisnęła się we włosach kobiety mocniej; w jej rodzinie relacje między rodzeństwem nie zawsze wiązały się jedynie z rodzinnym uczuciem, co w pierwszej chwili odbiło się na jej reakcji.
Chociaż chwyt Mori był silny, jej odpowiedź na nagły dotyk Saiyuri - a tą było drgnięcie w zaskoczeniu - mogła nasunąć kobiecie wniosek, że Nishiōji na krótki moment odcięła się od sytuacji, w której się znajdywały. Zaciśnięte w złości usta otworzyły się nieznacznie na kolejne słowa reprezentantki Oddechu Pioruna, a po kilku uniesieniach klatki piersiowej jej palce zaczęły wysuwać się z włosów kobiety.
Mimo to, cały czas coś w głębi niej próbowało jej przypomnieć, że Kurayami nie miała ręki ani nawet działającej protezy, więc jej groźby technicznie były bez pokrycia. A jeżeli przegrałaby z kaleką, to pozostawałoby jej tylko nadziać się na dowolne ostrze w domu; o ile katana kobiety nie dosięgnęłaby jej pierwsza.
Wycofywała się od niej powoli; tyłem, niczym dzikie zwierzę nie spuszczając jej z oczu. Momentami mogła sama wydawać się zaskoczona tym, co chwilę temu zrobiła.
— Trzeba było zdechnąć — mruknęła w eter, strzelając oczami po pomieszczeniu; nie tłumacząc dokładnie, czy mówiła do siebie, czy zwracała te słowa do rozmówczyni. Oparła się dłonią o regał, drugą ręką przecierając oczy. — Nie miałam tego na myśli. Nie do ciebie — kontynuowała szeptem, co ponownie mogło zostać odebrane dwuznacznie - do gościa lub do siebie samej. Zwróciła się frontem do mebla, sięgając po słoik, w którym trzymała zioła od Fukurō; może niepotrzebnie zmniejszyła dawkę?
Zmarszczyła brwi, zamykając go. Nie mogła teraz w panice zacząć przygotowywać naparu z jakichś podejrzanych liści.
Westchnęła, odsunęła się od blatu na odległość przedramion, uderzyła w niego bokiem pięści. Odetchnęła, wyprostowała się i zwróciła do kobiety - tym razem z całą pewnością do niej.
— Przyszłaś mnie zajebać? — Zanim jednak Saiyuri zdążyła odpowiedzieć, Mori zaśmiała się do siebie cicho, unosząc do góry palec wskazujący, żeby nie odpowiadała. Nacisnęła palcami na powieki. Zaczęła rozumieć, że jej oskarżenia nie miały sensu, zaczęła się pogrążać i ściągać na siebie niepotrzebne podejrzenia. A przynajmniej, dla odmiany, to musiała sobie wmówić. I wygrzebać się z tego bagna. — Dojebać. Mi dojebać. Wspomnieniami o moim — wydawała się bardzo potrzebować podkreślenia tego faktu — mężu, zdrajcy. — Klasnęła w dłonie przed twarzą i skryła usta i nos między nimi. Wypuściła powietrze powoli. — Przyjaciel z dzieciństwa, tak? I nie dawałaś mu, tak? — Wciąż nie wydawała się do końca przekonana, ale to głównie dlatego, że nie potrafiła sobie wyobrazić tak długiej, czysto platonicznej przyjaźni.