Trening zabójcy demonów jest czymś, co trzeba rozpatrywać w wielu aspektach. Z jednej strony trzeba sobie zdawać sprawę z tego, że trening jest czymś żmudnym, pracochłonnym i wymagającym ogromu cierpliwości. Szczęśliwie jednak Sōsetsu był mężczyzną, który zdawał sobie z tego sprawę. Został też wychowany tak, że ta żmudna praca mu kompletnie nie przeszkadzała. Wiedział, też, że musiał dawać z siebie wszystko, bo w tych czasach nie było wcale pewne to, czy następny demon którego spotka nie będzie tym ostatnim.
Sōsetsu starał się nie popadać w rutynę ze swoim treningiem. Standardowo rozpoczynał swój trening z samego rana razem ze wschodem słońca. Początek jego treningu wiązał się z rozciąganiem, które miało przygotować go na trudy treningu, który wcale nie miał trwać kilku, czy nawet kilkunastu minut. Jego trening był długi i żmudny. Starannie rozciągał każdą część swojego ciała i mięśnie o których istnieniu wiedział. Rozpoczynał od górnych partii swojego ciała, upewniając się, że na samym końcu całe jego ciało jest odpowiednio przygotowane do tego co miało być następne. Dbał o to, by jego sesja rozpoczynała się od łagodnych ruchów, przechodząc powoli do coraz bardziej dynamicznych sposobów na rozciąganie różnych grup mięśniowych.
Skupiał się przy tym wszystkim bardzo mocno na oddechu, próbując rozluźniać mięśnie i zwiększać zakres ruchu. Unikał nagłych ruchów i nadmiernego napięcia, które mogłoby powodować ból, który przy rozciąganiu nie był wskazany.

Po skończeniu rozciągania, przechodził do najdynamiczniejszej części swojego treningu, czyli treningu z bronią, swoim mieczem nichirin. Trening ten nie był skomplikowany, natomiast był czasochłonny i wychodził z założenia, że jeżeli nie jest pewnie wykonać odpowiedniej liczby wymachów tą bronią, to nie byłby w stanie wykonać ich mniej w sytuacji, gdy naprzeciwko niego stałby krwiożerczy demon. Dlatego wykonywanie wymachów pod różnym kątem było dla niego ważną częścią treningu. Dzięki tej właśnie czynności zaczynał czuć, jakby broń była w zasadzie przedłużeniem jego ręki a nie przedmiotem trzymanym pewnie w dłoniach. Oczywiście ostatecznie zdawał sobie sprawę z tego, że miecz to był przedmiot, ale był to przedmiot, który był dla niego nieodzowny do tego, by wykonywać swoją „pracę”. Dzisiaj bez niego czułby się okropnie bezbronny i wiedział, że jego pierwsze starcie w życiu z demonem było… szczęśliwym przypadkiem, w którym udało mu się przeżyć. Dlatego też przykładał się do każdego wymachu, zdając sobie sprawę z tego, że w przypadku mieczy nichirin odpowiednia technika była istotna, bo wpływała na to, czy ostrze się zużywa. A wierzył nawet, że wypracowana technika mogła nawet pomóc w starciu z silniejszym demonem. Oczywiście wolałby nie sprawdzać tego przy zbyt dużej różnicy sił, ale… na czymś trzeba było opierać swoją nadzieję. Dlatego mimo potu pojawiającego się na skroni przy kolejnym wymachu, nie zwracał na to uwagi. formy przyjdzie mu z o wiele większą łatwością, gdyż będzie czuł się lżejszy i pełny energii.
W chwili, gdy jego ręce zaczynały dość wyraźnie dawać się we znaki z powodu zmęczenia wszystkimi tymi wymachami, dopiero przy takim stanie zaczynał ćwiczyć wykonywanie form oddechu wody, którego nauczył się podczas swojego szkolenia. Wykonanie jakiejkolwiek formy, gdy jego ręce były mocno zmęczone było okropnie utrudnione, jednakże wychodził z założenia, że każdy taki sukces – których wcale wiele nie było – wiązał się z tym, że w sytuacji, gdy będzie wypoczęty wykonanie przechodził do treningu swojego oddechu i płuc. Spędzał długi czas na medytowaniu, starając się podtrzymywać swoją koncentrację na oddechu i wypełnianiu swoich płuc tak dużą ilością powietrza, że czuł jak przepływ krwi i praca jego serca stawała się coraz sprawniejsza, wielokrotnie łapiąc się na tym, że tracił oddech i spędzał przynajmniej kilka chwil na uspokajaniu rytmu serca i oddechu, który przychodziło mu z trudem wyrównać.

Wiedząc, że wszystko co wcześniej robił było powiązane też z ogólną sprawnością jego ciała, przechodził następnie do wykonywania najróżniejszych ćwiczeń mających na celu wzmocnienie ciała. Starał się poświęcać całej swojej sylwetce odpowiednią dozę uwagi, by mieć pewność, że żadna jego część w którymś momencie by nie pociągnęła go w dół. W tym sensie, że na przykład przez zbyt słabe nogi nie były w stanie nadążyć w biegu, albo nie mógłby skoczyć zbyt wysoko. Nie mógłby pozwolić na to, by z powodu jednej partii ciała, albo swojej nieuwagi i niestaranności takie coś wiązało się z jego porażką. Bo jak wiedział, cena takiej porażki mogła być ogromna: przypłaciłby ją życiem.
Ta faza treningu składała się z przynajmniej kilkukrotnego powtórzenia serii najróżniejszych ćwiczeń, takich jak pompki, przysiady, brzuszki czy podciąganie się na gałęzi pobliskiego drzewa, w duchu modląc się, by ta się nie złamała pod jego ciężarem. Szczęśliwie jednak jego budowa ciała nie była zbyt masywna i mimo swojej wagi to nie następowało. Wszystkie te ćwiczenia wykonywał w znacznych ilościach, różnych kombinacjach i dając sobie krótkie chwile na odpoczynek, podczas których skupiał się na oddechu i wzmacnianiu swojej ogólnej wydolności. Również po to, by móc zaraz wrócić do wykonywania tych ćwiczeń, które pożerały lwią część jego energii.

Po wykonaniu tych serii żmudnych ćwiczeń, zabierał się za jedzenie, które miało pozwolić mu regenerować energię. W końcu bez posiłku nie byłby w stanie rosnąć w siłę, prawda?
W pewnym odstępie czasu od posiłku wybierał się nad rzekę, by rozebrać się tam do bielizny i w nurcie rzeki iść naprzeciw, pokonując z wysiłkiem wszystkie kroki, uważając na to, by jego następny krok nie skutkował poślizgnięciem się, utratą równowagi i przewróceniem się. Taki trening pozwalał mu pracować nad swoją koordynacją, wytrzymałością i skupieniem, które było niebywale potrzebne.
Koniec jego treningu zawsze wiązał się z czymś, co nie było już tak oczywistym jego składnikiem. Zabierał się za swoje ubrania, które trzeba było wyczyścić. Dzięki doświadczeniu z dzieciństwa wiedział jak wykorzystać okoliczne materiały i wodę płynącą w rzece, by móc nadać swoim ubraniom trochę świeżości i czystości… oczywiście zaraz po tym, gdy skończą się suszyć, co przecież nie trwało też kilku minut. Potrafił tak spędzić wiele dni, dzień w dzień powtarzając swoją rutynę i robiąc wszystko, by był silniejszy, zwinniejszy i wytrzymalszy. I robił to tak długo, gdy nie dostawał wiadomości o potrzebie stawienia się w innym miejscu, wykonaniu jakiegoś zadania, czy… czegokolwiek, z czym wiązałoby się polecenie przekazane mu przez Kruka Kasugai.

Sōsetsu był świadomy wyzwań, jakie przed nim stoją. Wiedział, że kluczem do sukcesu jest systematyczność i determinacja. Wielu z zabójców demonów miało ogromny talent i predyspozycje do tego, by tymi zabójcami zostać. On sam natomiast? Cóż, może to nie było tak, że tegoż talentu nie posiadał, ale… z pewnością nie był jakimś objawieniem, czy wybitną jednostką, która bardzo szybko rozbudowałaby swoje możliwości, czy wzmocniła swoją pozycję. Sōsetsu przede wszystkiem był uparty i zdeterminowany. Żmudna praca? Starania, niemalże codzienne treningi i szlifowanie swoich możliwości? Ależ oczywiście, że tak. To było to, czym nadrabiał brak tego wyjątkowego talentu. Może niektórzy pochodzili z klas samurajskich i uczyli się walki od najmłodszych lat, a on pierwszy raz chwycił broń w ręce zaledwie kilka lat temu. Oczywiście, że miało. Tyle, że on planował pracować ciężej niż pozostali i nadrobić cały ten stracony czas. Nie było to łatwe zadanie, czy coś, co mógłby zrobić w tydzień, rok, czy pięć. A przecież minęło już wiele lat, od kiedy rozpoczął szkolenie, a teraz tkwił w najniższej randze w korpusie, co w pewnym stopniu odzwierciedlało to, jak się czuł.

Jak co dzień, zaczynał swój żmudny trening z samego rana. Rozciąganie i przygotowanie do wylewania z siebie siódmych potów było czymś koniecznym, by wzmocnić całe swoje ciało. Zarówno same mięśnie, jak i płuca. Dla niego trening nie był tylko przygotowaniem do walki z demonami, dzisiaj był to już sposób życia, który wplatał się w każdy dzień.
Rozciąganie każdej części ciała stało się dla niego rytuałem, który pozwalał mu oczyścić umysł i skupić się na nadchodzących wyzwania. W końcu trening to nie tylko praca nad ciałem, ale również umysłem. Dlatego czysty umysł i elastyczność w działaniu były konieczne, by móc się rozwijać i nadal nad sobą pracować.
Początkowo w tym wszystkim przyświecała mu po prostu dziecięca wręcz chęć zmiany świata. Walki ze złem, dzisiaj? Oczywiście w pewnym stopniu nadal to było czymś, co niebieskowłosy chłopak chciał zrobić, ale miał też swoje własne, bardziej konkretne cele. Nie wiedział, czy będzie mu dane je zrealizować, ale… naprawdę marzył o tym, by móc jeszcze spotkać tych, których poznał podczas swojej „przygody” w korpusie. Czy miałaby to być Aoriyae, z którą złapał świetny kontakt od pierwszego ich spotkania podczas szkolenia, która zawsze służyła mu cierpliwością i chęcią wysłuchania go. Zawsze liczył na to, że będzie mieć informację o tym, że wróciła z misji cała i zdrowa. A jeżeli była ranna, że jakoś się z tego wykaraska. Chociaż największym i najbardziej tkwiącym w nim aspektem była chęć odnalezienia Yukino. Całej i zdrowej. A przede wszystkim żywej, czego od ich pamiętnego spotkania sprzed niemalże dwóch lat nie mógł być pewien.

Dlatego musiał ćwiczyć, by być silniejszym i móc zadać pytanie demonom, czy wiedzieli coś o białowłosej dziewczynie o oczach, które miały różne kolory.
Skupiał się teraz na tym, by wzmocnić swoje płuca, oczywiście potrzebował też wzmocnić całe swoje ciało, ale wiedział, że wzmacniając swoje płuca i kontrolę nad praktykowanym przez siebie oddechem wody będzie w stanie wykonywać formy płynniej, będą one szybsze, silniejsze… ale wiedział, że to nie było proste. Gdy słyszał o tym, że silniejsi zabójcy demonów potrafią utrzymać oddech całkowitej koncentracji w zasadzie bez przerwy, to… miał ochotę złapać się za głowę. On sam przy próbie utrzymania tego chociaż trochę dłużej miał wrażenie, że go zaraz coś rozsadzi od środka. Wtedy potrzebował chwili, by skupić się na uspokojeniu się. Pomagał mu oczywiście fakt, że dzięki swojemu oddechowi potrafił uspokoić swoje tętno i doprowadzić swój organizm i przepływ krwi wewnątrz jego ciała do względnego spokoju, dzięki któremu mógł kontynuować swoje ćwiczenia.
Wiedząc, że na pewno niedługo będzie musiał udać się na misję, standardowo wręcz sporą dozę swojego czasu spędzał na treningu z bronią i szlifowaniem wykorzystania technik oddechu wody. Bardziej doświadczonym zabójcom z tego stylu udawało się manifestować oddech tak, że ich umiejętności oddechu były widoczne, nawet dla laika, gołym okiem. Ostatecznie to nawet nie była sama siła, czy szybkość jego broni, która zabijała demona. Dobra, było to coś koniecznego, ale… potrzebował do tego umiejętności walki swoim ostrzem nichirin, które tak często przez cały ten czas musiał prosić, by został naprawiony. Niemalże z dnia na dzień, tygodnia na tydzień, widział różnicę w tym, jak udawało mu się utrzymywać manifestację oddechu przy zwykłych wymachach mieczem, niekoniecznie nawet używaniu konkretnych form. Te oczywiście starał się ćwiczyć nawet – o ironio -  „na sucho”. Dlatego, gdy tego konkretnego dnia udało mu się wykonać swój pełen trening z mieczem i manifestować oddech przy każdym cięciu, to… był wniebowzięty. Pewnie czułby się jeszcze lepiej, gdyby ze względu na ekscytację nie „zachłysnął” się powietrzem, lądując szybko na klęczkach i łapiąc się kurczowo za klatkę piersiową, czując ból, gdy zbyt długo, ale również dość nieudolnie, starał się utrzymać oddech całkowitej koncentracji. Cóż, z tym jeszcze zajmie mu to wiele czasu, ale… jeszcze rok temu nie widział siebie, potrafiącego manifestować oddech bez przerwy.

Zasiadając do posiłku, który był równie ważnym elementem treningu i chęci wzmocnienia swojego ciała, skupiał się na każdym kęsie. Doceniał smak jedzenia, które dane mu było pochłaniać. Pożerał… można by powiedzieć wręcz nienaturalne ilości jedzenia. To było jednak naturalne, gdy wykonywało się tak ciężką pracę. Pamiętał jeszcze, gdy początkowo miał ochotę wymiotować po ciężkich treningach ze swoim mistrzem, a jedzenie rosło mu w ustach. Dzisiaj? To nie było już najmniejszym problemem i sam fakt, że mógł przysiąść do posiłku był dla niego czymś, z czego był zadowolony.  Jedynym i gorszym aspektem posiłku był fakt, że był to zawsze czas rozmyślań na najróżniejsze tematy, również te związane z… tęsknotą. Starał się jednak skupiać w takich momentach na rozmyślaniu nad swoim treningiem i planowaniem czegoś „innego”, by urozmaicić swój następny trening. To oczywiście najprostsze nie było, biorąc pod uwagę, że trenował niemalże codziennie! Nie mógł zgubić z oczu celu, który mu przyświecał.

Po posiłku przychodziło mu kontynuować trening, czy to skupiając się na swojej kondycji wykonując długie przebieżki wzdłuż rzeki, lub w lesie, manewrując między drzewami, czy też skupiając się na treningu siłowym. Próby przepchnięcia ogromnego głazu, ćwiczenia oparte na masie własnego ciała… było wiele opcji, które mógł wykonywać, walcząc ze słabością swojego organizmu. Jego trening jednak nie miał końca, każdy dzień przynosił mu kontynuację jego starań. Wiedział w końcu, że granica jego możliwości jest daleko, bardzo daleko. I mógł mieć tylko nadzieję, że kiedyś przyjdzie mu dorównać sprawności silniejszych zabójców.