Miejsce blisko sceny, w której dźwięki wydają się być najbardziej żywsze i realistyczne. Jakby zdawało się być tuż obok aktorów na scenie. Jest to nie tylko spowodowane demonią mocą, ale również orkiestrą grającą tuż obok loży, którzy z chęcią dostosują grany repertuar do trwającej sceny. Pierwszy demon, który w danym cyklu scenicznym złoży zamówienie (poprzez podanie w opisie linku na YT), sprawi iż orkiestra zagra ją podczas najbliższej sceny. Wybrana muzyka zgodna być musi z realiami forum. Dodatkowo, możecie mieć pewność, że wasza rozmowa nie zostanie przez nikogo podsłuchana, ze względu na gwar panujący w okolicy.

W teatrze prawdopodobnie kiedyś w poprzednim, ludzkim życiu był. Prawdopodobnie. Ponieważ nie był w stanie przypomnieć sobie żadnego związanego z tym momentu, co mogło być wywołane przez tradycyjną czystkę w wspomnieniach przy ponownych narodzinach. Z drugiej strony znał treść paru sztuk, więc nie wykluczał tej możliwości że już kiedyś je oglądał. Jednak tej która miała się dzisiejszej nocy odbyć nie znał w najmniejszym stopniu. Raczej sam z siebie pewno by nie przyszedł, bo nawet niemiałby pojęcia że odbywa się tego rodzaju wydarzenie. Na szczeście wężoklucha dostał zaproszenie od demona który tę sztukę wystawiał i to z możliwością zarezerwowania sobie miejsca. Szkoda że nie im wszystkim, ale wystarczy że zepną poślady i na krzywy ryj zajmą wybraną przez Ichiego lożę jako pierwsi.
Słyszał też o możliwości zamawiania jedzenia, ale nie pozostawiał sobie złudzeń co do różnorodności posiłków. Jedli ludzi, a zwykła rzepa potrafiła wywołać u nich strumień wymiocin jeśli zostałaby zjedzona w nadmiarze. Tak, przekonał się o tym na własnym futrze. Demon nie może wpierdalać rzepy zamiast ludzi. Nawet jeśli niektórzy dzielą z nimi iloraz inteligencji. -Ichi, co takiego zrobiłeś że pozwolili Ci zarezerwować sobie miejsce? - Skierował pytanie do idącego przed nim wężowego demona. W końcu wcześniej nie zadawał tak zbędnego pytania, a ciekawość powoli go zżerała.
Po wejściu do loży, opadł na jedno z siedzeń. Widocznie dopasowanych do demonów, bo te nie pierdolnęło mu pod pośladem a nawet ukryty za haori ogon mógł sobie ładnie ułożyć żeby nigdzie nie wystawał. Jeśli chodziło o ubiór, to nie różnił się zbyt od tego który wkładał na co dzień. No, może wybrał nieco elegantszy, który nie był wielokrotnie cięty ostrzami zabójców i ujebany w krwi. - Jak myślicie, ile to będzie trwać? - Szczerze mówiąc chciałby się wyrobić przed wschodem słońca. To nie tak że nie ufał załodze, ale czuł że jeśli zostaną tu przetrzymani dłużej, to trzeba będzie uzupełnić alkohol w ładowni. Znowu.

Nietaktem byłoby nie skorzystać z zaproszenia skoro to już je otrzymał. Choć tak naprawdę nie chciał po prostu robić sobie kolejnych wrogów, trójka przeciwników po stronie demonów już mu starczyła. Skoro zaś miał już tu przyjść a i miało być to wydarzenie znamienne dla demonów to zabrał ze sobą swoich kompanów z załogi. Oczywiście tych, którzy to sami są dziećmi Stwórcy. Była to doskonała okazja by odpocząć od krzyków Matsudairy, dlatego też nawet nie mówił mu o tej wyprawie do teatru kabuki. Dlatego też był tu teraz sam z białym kudłaczem i kapitanem. Miał zamiar wykorzystać swój żeton by załatwić sobie miejsce w jednej z lóż i jeśli się uda to załatwi też miejsce swym towarzyszom.
Wybór padł na loże blisko sceny i orkiestry, co dyktowało nim podczas wyboru? To, że ten padalec w postaci Rintarou z całą pewnością nie znajdzie się blisko tego miejsca. Był w końcu zasranym flecistą, a co za tym szło wątpił by ten chciał zająć miejsce przy bardziej utalentowanych muzykach. Z całą pewnością godziłoby to w jego dumę, o ile ta gnida jeszcze ją posiadała. To jak wyglądał podczas ich ostatniego spotkania wiele mówiło o nim, skończył jak żebrak. Nie było w nim tego dumnego demona, którego to poznał w Kioto. Dopiero pytanie Ookamiego wyrwało go z przemyśleń.
— Powody pewnie są dwa, moje "zwycięstwo" na arenie oraz to, że służyłem jednemu demonowi który też dostał zaproszenie z taką opcją — Odparł Ichitarō po czym przeciągnął się — Chociaż raz znajomość z nim mi się opłaciła — Mruknął po chwili po czym zajął jedno z wolnych miejsc i rozejrzał się wokół jakby chcąc upewnić się czy jest wszystko w porządku. Obawa, że chędożony flecista z wstążką jednak przyjdzie po jego głowę istniała w nim odkąd postanowił się wyzwolić.
Kōro odpowiedział Ookamiemu więc nie było potrzeby by i biały wąż dorzucał swoich uwag, zamiast tego skierował spojrzenie na przedstawiciela klanu Date pod którym to przyszło mu służyć.
— Zawsze możemy ubrać wilczkowi kaganiec — Zaproponował Ichitarō rzucając kątem oka na towarzyszącego im olbrzymiego wilka, tak na wszelki wypadek gdyby przyszły mu do tego pyska głupie pomysły.
Po chwili jednak białowłosy demon westchnął i spojrzał w stronę sceny. W gruncie rzeczy nie obchodziło go czego dotyczyła sztuka, jeśli go zainteresuje to to okaże, jeśli znudzi to zaśnie. Wzbudzić w nim gniew mogły tylko dwa tematy. Walka na arenie i zgniecenie przez innego demona. O ile ten drugi temat raczej by się nie pojawił to ten pierwszy był prawdopodobny patrząc na treść zaproszenia jakie otrzymał.

Odpowiedzi węża wysłuchał i w sumie więcej na ten temat pytań nie zadawał. Jego ciekawość odnośnie pochodzenia zaproszenia została zaspokojona i nie czuł potrzeby kopania głębiej. Zwłaszcza jeśli chodziło o arenę. Był tam wtedy, a zakończenie tej wielkiej klepaniny było co najmniej niedorzeczne. Zwłaszcza że to co się działo na wyższych trybunach, było nieco bardziej interesujące. Zerknął kątem oka na Date spod swojej gigantycznej czapy. - Niezbyt, ale czuję że jeśli się to przeciągnie, to po naszym powrocie zaopatrzenie magazynu może być znacznie uszczuplone. - Znowu. Do swojej pracy podchodził raczej poważnie. A jeśli ubędzie żywności, alkoholu i bóg wie czego pod jego nieobecność i nie będzie to zapisane, będzie mieć burdel w papierach. I tak. Nienawidzi mieć burdelu w papierach. Oczywiście miał nadzieję że Ryoyu powstrzyma załogę przed samowolką, ale zasada ograniczonego zaufania nie ograniczała się jedynie do prowadzenia wozu na drodze. Wzrok przeniósł na Ichiego, który rzucił mało przyjemnym komentarzem. Cóż... Przynajmniej nie nazwał go psem. - Myślę że obejdziemy się bez kagańca. - Bo przecież nie będzie nikogo gryźć ani szczekać na cały teatr. A nawet jeśli, to raczej poradziłby sobie z taką przeszkodą. Prawdopodobnie. Poprawił czapę i obserwował sytuację dziejącą się na scenie. Sztuka powoli się rozkręcała, a on... No, co mógł zrobić. Oglądał w nadziei że będzie to warte ich czasu. Póki co nie przeszkadzał swoim kompanom, jednak mógł się odezwać. Jeśli była potrzeba.

Wbił spojrzenie swych niebieskich oczu prosto w scenę by nie umknął mu żaden szczegół, kto wie być może do czegoś przyda mu się wiedza jaką zdobędzie dzięki tej sztucę. Nie oznaczało to jednak iż nie słuchał swych towarzyszy, problemy przedstawione przez Ookamiego jakoś go nie obchodziły. Uzupełnienie zapasów dla nich nie powinno być problemem, wystarczyło udać się tylko na wycieczkę do odpowiedniego miejsca. To co zaś zwróciło jego uwagę to iż Kōro wydawał się na znudzonego. Znudzony demon zaś będzie szukał sobie rozrywki co mogło zakończyć się burdą.
— Zawsze możesz pobiec na czterech na statek Ookami i sprawdzić czy spełniły się twe obawy — Powiedział beztrosko białowłosy, rzucając okiem na swego dużego kompana — W razie czego przekażę Ci jeśli ominie Cię coś ciekawego — Dodał niebieskooki na wypadek gdyby to biały wilk miał mieć jakieś problemy z określeniami rzucanymi w jego stronę.
Spektakl trwał i do głowy białego węża wdarły się dwa pytania, czy jego wiadomość dotarła do Rintarou? Czy chędożony flecista był gdzieś na widowni? Nie powinno go to interesować, w końcu dążył do tego by odciąć się od niego za wszelką cenę. Mimo to jakoś świadomość tego, że to wszystko może służyć temu by upokorzyć Rintarou bawiła go i cieszyła. Dałby wiele by zobaczyć jego wyraz twarzy na widok tego co dzieje się na scenie. W końcu nie można było odebrać Piekielnemu Artyście tego iż postarał się jeśli chodzi o charakteryzację aktorów. Komentarz Date na temat muzyki zaś sprawił iż w głowie Ichitarō pojawiła się myśl co mógłby dodać od siebie by zagrać na nerwach Zdradzieckiej Pieśni.
— Nie wiem czy będzie to żywsze, ale będzie pasowało do postaci na scenie — Rzucił Biały Wąż w stronę kapitana po czym zwrócił uwagę jednego z służących dając mu wytyczne co do pieśni jako to powinna wybrzmieć. — Jestem ciekaw czy jeszcze o tym pamiętasz Rintarou — Pomyślał na głos biały wąż wpatrując się scenę z kpiącym uśmiechem. Przypomniało mu się ich spotkanie w restauracji, ich kolacja podczas której to Gadzi Demon wybudził się z długiego snu by zerwać się ze smyczy flecisty.
Słowa Kōro zwróciły uwagę niebieskookiego na tyle iż ten spojrzał w jego stronę, czyżby Date planował po wszystkim zaatakować ludzi na scenie czy też samego organizatora? Obie opcje doprowadziłyby z pewnością do ciekawego zakończenia sztuki. Zakończenia którego nikt raczej by nie przewidział, dlatego też kontrolnie spojrzał na Ookamiego chcąc zobaczyć i jego reakcje nim postanowił dać swoją opinię.
— Powiedz słowo, a przyniosę Ci któregoś do pożarcia. Póki jednak kpią z jednego konkretnego demona, to wolałbym ich oszczędzić — Odparł piratowi znów spoglądając na kopię Rintarou na scenie. Im dłużej na niego patrzył tym bardziej chyba chciał go nawet rozerwać na strzępy.

Zamówienie:

Poruszał się w akompaniamencie dudniącej muzyki; długa szata plątała się przy nogach, jakby posiadała własne zachcianki co do układających się fałd materiału. Od momentu, w którym opuścił loże, nie zdecydował się spoglądnąć przez ramię. Sam już nie wiedział, czy pozostawiony sam sobie czuł się lepiej, czy wręcz przeciwnie — gwałtownie mu się pogorszyło. Wcześniej unoszący wargi haczykowaty uśmiech, przemienił się w linie, a oczy zogniskowały beznamiętnie scenie, na której trójka aktorów próbowała rozprawić się z mężczyzną uparcie machającym mieczem. Kiedy aktor (przypominający jego samego) został odepchnięty w stronę budynku, przypomniał sobie wszystkie rodzące w nim myśli, gdy tylko podnosił się z gruzów na poranionych rękach. Nie były one uwarunkowane troską o pozostawiane na arenie demony, a o samego siebie. Śledząc własną, marną imitacje, powracały do niego wszystkie wyróżniające go priorytety. Chciał zwyczajnie przeczekać tamtą walkę. Odepchnięty na daleki dystans, znajdował się przecież poza głównym ogniem rozgrzanej bijatyki. Chciał wyczuć odpowiedni moment, zaatakować z zaskoczenia. W taki sposób zagwarantować sobie wygraną. Myślał o każdym szczególe, ale teraz... podążając lekkim, niemal bezdźwięcznym krokiem myślał jedynie o przyszłych posunięciach Taishiro. Denerwowała go próba rozszyfrowania jego intencji. Czy naprawdę chciał pokazać przed zebranymi, że oszukał Kizuki; że tamtej nocy przypisał sobie całe to zwycięstwo, umniejszając udział każdego z nich? Czy chciał go spalić w oczach najwyższych w hierarchii? Czy więc tu byli? Czujne spojrzenie otaksowało loże.

Nigdy nie wstydził się tego, z kim się spotykał i w co pakował, choć nigdy też nie wywoływał sensacji na taką skalę. Mimo to zarozumiały gówniarz w jego wnętrzu cieszył się, że o nim mówiono. Był to jednak mikroskopijny ułamek odczuwanych przez niego prymitywnych emocji. Reszta przypisywana była rozdrażnieniu, złości, upokorzeniu i niepewności. Miał przecież wady, które można było dostrzec gołym okiem: zarozumiałość, impulsywność, zazdrość, a teraz jeszcze i to. To prawie jak z laską, której używa się tylko wtedy, gdy nie ma nikogo w pobliżu — nikt nie powinien przecież widzieć, że posiada się jakieś niedoskonałości. Nie obchodziło go, że demony mogą się czegoś o nim domyślać, snuć plotki na jego temat — w końcu ta nie była pierwszą. Obchodziło go, że znają teraz jego prywatne myśli.

Rodził się w jego głowie pomysł, aby zrobić z siebie ofiarę tego przedstawienia; umniejszenia odgrywanego na deskach. Ale z drugiej strony duma rozgrzewała wnętrze jego żeber. Tamtego dnia się przeliczył. Nie oznaczało to, że teraz popełniłby podobny błąd. Przekonał się już, do czego zdolny jest Taishiro. Nie mógł działać lekkomyślnie.

Zatrzymał się właściwie w wejściu, czując, że jego but posłał leżący na ziemi kawałek drewna przez cała długość loży. Szary — podbity migotliwymi odcieniami szkarłatu — wzrok szybko przeskanował wnętrze. Nie musiał się nawet przyglądać. Od razu był  pewny dwóch rzeczy. Pierwsza to, że na pewno nie znajdował się tu Taishiro. Druga, równie nieprzyjemna co nieświeże mięso, że nie poddawał wątpliwościom, iż jego lekceważący wzrok rozpoznał sylwetkę Ichitarō, przywołując w uszach wygrane dźwięki fletu. Miał ochotę wybuchnąć histerycznym śmiechem, ale zamiast tego, zagryzając szczęki, spróbował się wycofać. Zdecydowanie bardziej bezszelestnie, niż wcześniej.

Cóż... Był jaki był, a swoją pracę traktował wyjątkowo poważnie. Porządek w ładowni był tym za co był odpowiedzialny i martwił się że zastanie tam burdel i chaos, a ogarnięcie tego zajmie mu conajmniej dwie doby. Te lekkie dogryzania zniósł z kamienną twarzą. Był do tego lekko przyzwyczajony. Poza tym zawsze był raczej spokojną osobą. - Powstrzymam się, dziękuję. - Odparł do Ichiego odnośnie słów o biegnięciu na statek na czterech łapach. W sumie nigdy nawet nie próbował tak się poruszać. I szczerze? Nie miał zamiaru. To że wyglądał jak zwierzę, to nie znaczyło że musiał się też tak zachowywać. - Najwyżej przetrzepię komuś skórę na miejscu, jeśli coś będzie nie tak. - Przez następne kilka chwil skupił się tylko i wyłącznie na sztuce. Nie narzekał, ale niektóre prezencje demonów były godne niczego innego jak parodii. Nie był jednak artystą i nie znał się na sztuce. Nie oceniał więc tego w większy bądź mniejszy sposób. Po prostu siedział i oglądał. I szczerze łuk i strzały wydawały mu się być szczególnie zabawne. Nie negował oczywiście walki w ten sposób. Zwłaszcza że używanie łuku mogło być też związane ze sztuką krwi. Tak samo jak on do swojej używał miecza.
Niespodziewane szturchnięcie tego tyłka, wywołało natychmiastowe spięcie pośladów i przeniesienie wzroku na kapitana. Naprawdę nie lubił ściągać czapy, a cofnięcie krzesła oznaczało nic innego jak nie widzenie niczego co na scenie było. Wetchnął głęboko i odchylił kapelusz do tyłu odkrywając cały majestatyczny, wilczy łeb z przodu. Nie można było go jedynie dostrzec od tyłu. - Zadowolony? - Spytał się patrząc na kapitana, a jego żółte oczy z łatwością przebijały się przez łagodny pół mrok panujący w loży. Bez czapy wyglądał zdecydowanie lepiej. Podparł łeb ręką i obserwował zmagania aktorów na scenie. Przynajmniej do momentu w którym do jego wilczych uszu dotarł dźwięk mówiący o zbliżającej się obecności. Czapa wróciła na swoje miejsce, ale odchylił się by nie zasłaniać kapitanowi. Podniósł brew kiedy sługa doniósł krzesło z rezerwacją. Oj... Będzie drama. I to bynajmniej nie na scenie. Bo poza sługusem, zza wstęg czapki dostrzegł przyglądającego się im Rina. - No proszę... - Rzucił cicho pod nosem, ale dostatecznie głośno by jego kamraci mogli go dosłyszeć. Aż żałuje że nie ma paluszków pod ręką. Byłoby czym zagryzać.

@Rintarou  - Znowu mam czapę. Wilczej mordki nie widać. Ale ostrzegam że mogą mi ją zdjąć. :3

Zastanawiał się czy czasem dla ich olbrzymiego kompana największą karą było właśnie przyjście tutaj, do miejsca skąd nie mógł wypełniać swych obowiązków. Niby nie było w nadgorliwości nic złego lecz czasem miał przeczucie, że Ookami nieco przesadzał. W końcu i tak nic teraz nie mogli nic z tym zrobić, więc powinni skupić się na tym co działo się przede wszystkim Tu i teraz. Nawet jeśli nie interesowała go sztuka to mógł się nażreć za darmo. Zwłaszcza, że przecież problemy z załogą łatwo było rozwiązać, z całą pewnością niektórych można było wymienić. O statek też się zbytnio nie martwił, można było wiele zarzucić ich okrętowemu krzykaczowi ale z całą pewnością nie dopuści do całkowitego zniszczenia ich łajby. Zwłaszcza, że bez niej demony nie miały powodu by nie pożreć swoich kamratów.
Gdyby nie to, że coś przykuło uwagę Ookamiego to pewnie by wrócił do oglądania sztuki. Jednakże skoro coś wzbudziło w nim zdziwienie to może będzie ciekawsze od sztuki, stąd spojrzenie błękitnych oczu powędrowało w stronę wejścia do loży. Jego oczy powiększyły się nieco zaś na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech. Rintarou był ostatnią osobą, którą spodziewał się tu spotkać. W końcu ciężko było się z nim skontaktować i w zasadzie Ichitarō nie był pewien czy zaproszenie do niego dojdzie. Z resztą po ich ostatnich spotkaniu wątpił by mieli się znów zobaczyć, jak widać jednak udało mu się tu przypadkiem zwabić flecistę.
— Zaufaj mi Kōro, ten jest wyjątkowy. Nie spotkasz takiego drugiego — Rzucił Ichitarō spoglądając w oczy swojego byłego Pana — Choć pewnie dałbyś wiele by być tylko aktorem, prawda Rintarou? — Zapytał ciemnowłosego oczekując na jego następne posuniecie, robił co mógł by zachować obecny wyraz twarzy lecz w środku białowłosy odczuwał niepokój. Znał możliwości swojego byłego Pana i wiedział, że jeszcze nie był gotowy na starcie z nim. Jeśli doszłoby do walki to musiałby polegać na swoich towarzyszach. W przypadku jednak ich gatunku wiedział, że mogli wbić mu nóż w plecy albo uciec.
Z tego powodu ucieszyło go przybycie kolejnej osoby do ich loży, zwłaszcza iż ten ktoś obeznany był z zasadami tu panującymi. Mógł być więc albo wysłannikiem gospodarza lub samym twórcą tej sztuki. Stąd też biały wąż odzyskał spokój i poprawił swoją pozycję skupiając się na artyście.
— To był mój pomysł, choć nie chodziło mi by pasował do sceny. Chciałem wysłać komuś wiadomość — Odparł niebieskooki znów zwracając na moment swe spojrzenie w stronę Rintarou.

Marszczący szatę dotyk stał się preludium — wstępem do dalszych wydarzeń. I choć stopy Rinatrou pragnęły oderwać się od desek, a ciało umknąć pod ciemną zasłonę, zdecydował usłuchać instynktu i się zatrzymać; mięśnie były zesztywniałe i napięte w jakimś nieznanym oczekiwaniu. Wycofanie się w sytuacji własnej demaskacji, było najzwyklejszą ucieczką od odpowiedzialności; zniszczeniem swojej reputacji (o ile jeszcze jakąś w ich oczach posiadał). Nie był dobrym opiekunem. Nie nadawał się na przewodnika, bo to własne potrzeby stawiał bezwiednie na pierwszym miejscu. Uświadamiająca go oczywistość — że po kompromitującym pozostawieniu go przez Ichitarō, będzie musiał znów zmierzyć się z błękitem jego ślepi — budziła prymitywne instynkty charakterystyczne dla stworzeń, które o wiele słabsze od drapieżników dopuszczały się sztuczek, manipulacji i zwinnego wymknięcia w gęstą trawę. Sama świadomość, że demon nie jest już pod jego władzą, że nie może mu nic narzucić, że już go nie posłucha, sprawiała, że wolał zwyczajnie odejść. Był świadomy gotującej się w nim nieprzepracowanej urazy. Wiedział, jak destrukcyjna bywała dla otoczenia.

Przekrzywił lekko głowę i spoglądnął na twarz trzymającego go mężczyzny spod opadających ciemnych pasemek grzywki. Jego przystojna gęba go zaciekawiła. Kōro spoglądał na niego tak nieświadomie, że musiał unieść kącik w sardonicznym uśmiechu; jego twarz wyglądała niezwykle ciepło. Opuścił bark.

— Nie. Po prostu trzeba mieć pecha, aby na niego wpaść.

I bynajmniej nie chodziło o zamówienie nawołujących go dźwięków fletu. Chwila, a więc to z tej loży wychodziły muzyczne propozycje? Srebrne tęczówki ominęły wysokiego demona (co wcale nie było takie proste, biorąc pod uwagę, że był od niego niższy o głowę), wychylił się i omiótł siedzącą barczystą sylwetkę o ukrytej twarzy oraz Ichiratō, który wyraźnie się rozpromienił. Zawistny charakter Rintarou dał o sobie znać, krótkim pchnięciem pod żebro. Był pewny, że właśnie się z niego śmieje, że stoją na równym miejscu na podium i przez różnicę wysokości, to Ichitraō nad nim góruje. Nie chodziło tylko o wzrost, ale i o to, że w ogóle pomyślał (odważył się?) wyrwać spod jego opieki. Rintarou nie potrafił tego przetrawić. Traktował go jak nagrodę od Tadao, która przez nieuwagę wyślizgnęła mu się z rąk. Oczywiście nie mógł pokazać, że nadal go to gniecie. To byłoby upodlające.

Całą uwagę skupił ostatecznie na wchodzącym Piekielnym Artyście. Oczy Rintarou stały się czujne i ostre jak brzytwa, kiedy go mijał, miał ochotę wepchnąć mu trzymany przy pasie flet w gardło, ale ostatecznie zdobył się na przemiły, aktorski uśmiech.

— Do loży intymnej zamówić można takiego. Gdy sztuka do końca dojdzie swego.

— Przemawia przez ciebie bezwstydność, Taishiro — cmoknął. — Jeszcze chwila i pomyślę, że pałasz do mnie niezdrową obsesją.

Nie mógł zwyczajnie stać i tego wysłuchiwać. Przez palce przebiegały krótkie prądy upokorzenia; rozpuszczone kosmyki spełzły płynnie z ramion.

– Nie wiem czego odemnie oczekujesz. Naprawdę chcesz, abym usiadł obok ciebie, i co? Mam uśmiechać się i klaskać twoim aktorom? Przyszliście tutaj poznać prawdę o tamtych wydarzeniach czy dowartościować artystę — skierował wzrok na resztę — który nie pogodził się z przebiegiem tamtego starcia? Który ignoruje mnie, bo wie, że mam powody, aby się tu znaleźć. Zrobiłbyś wtedy wiele, prawda Taishiro? Ale nie mogłeś. — Chytry cień przebiegł po bladych ustach. — Zdradź mi. Po co to robisz? Dla własnej sławy? A może nadal boli cię fakt, że to Inu nie ma przy tobie?

Nie mógł powstrzymać się przed zerknięciem na Ichitarō. Tylko on mógł dostrzec słaby błysk w szarej tęczówce, jakby w ten ułamek chwili Rintarou chciał upewnić się, jak sobie bez niego radzi i jak z pewnością wyglądałaby Inu, gdyby postanowiła wyrwać się spod jego opieki. Niestety nie zastał go zmizerniałego ani zbiedzonego i chyba to ugodziło go najbardziej. Szybko odwrócił wzrok i powiedział, wcale na niego nie patrząc:

— Wydaje się, że nie zrozumiałem więc twojej wiadomości, Biały Wężu. — Pomimo iż mówił spokojnie bez emocji, to w wypowiedziany tytuł (który już kiedyś mu przedstawił) wdarło się wyczuwane znużenie i lekceważenie. Można było pomyśleć, że żałował wielu rzeczy, w tym tej jednej wygranej dla niego melodii. — Sądziłem, że wszystko już sobie wyjaśniliśmy. Co więc cię trapi?

Wpatrywał się w Rintarou jak wąż w swoją ofiarę, czekał aż flecista odsłoni się. Straci na czujności by białowłosy mógł zadać mu jeden celny cios. Choć tym razem szykował się raczej na słowną walkę niż siłowe przepychanie się. Mógł powiedzieć wiele o swoim byłym właścicielu lecz nie mógł mu odebrać siły, nie wiedział na ile udało mu się skrócić dystans między nimi ale ten wciąż musiał istnieć. W końcu tylko ogromny głupiec przez ten czas nie urósłby w siłę, natomiast za takiego nie uznawał Rintarou. Z perspektywy czasu jego były pan wydawał mu się coraz bardziej przypominać zagubionego psa niż tego budzącego grozę demona, który groził mu wtedy na tyłach restauracji. I choć miał już inny obraz flecisty w głowie to nie miał zamiaru tracić przy nim czujności, nawet nędzny pies mógł dotkliwie ugryźć.
Dostrzegł ten błysk w oku bohatera tego przedstawienia, jak mógł zresztą tego nie zrobić skoro czuł iż była to wiadomość specjalnie dla niego. Uśmiech na twarzy wężowego demona powiększył się, choć nie mógł powiedzieć że pałał szczególną nienawiścią do Rintarou to sam fakt iż jego "rebelia" zabolała tak wyniosłego demona sprawiła iż poczuł się wyśmienicie. Nie potrafił jednakże stwierdzić czy zadziało się to z powodu tego, że Rintarou przebudził go wtedy z letargu i stał się wyzwaniem, które to Ichitarō  pokonał czy też może chodziło o to iż niemal zrównał się z kimś kto te parę lat wstecz mógł zgnieść go jak owada. Nim zdołał jednak wbić kolejną szpilę w mężczyznę, do porządku przywołał go głos kapitana. Choć właściwie czemu i tego miałby nie wykorzystać.
— Wybacz Rintarou, ale nie chcę irytować zbytnio mojego kapitana. Dlatego wytłumaczę Ci to szybko — Zaczął niebieskooki odwracając się w stronę sceny — Chciałem dać Ci radę, gdy ostatni raz usłyszałem tę pieśń pomyślałem o byciu wolnym i zobacz gdzie mnie to doprowadziło — Powiedział Ichitarō ruchem dłoni wzywając jednego z służących piekielnego artysty, w czasie gdy ten szedł Biały wąż postanowił obdarzyć Rintarou ostatnim spojrzeniem — Sprowadzasz na innych nieszczęście Rintarou, każdego kto za Tobą podąża czeka tragiczny koniec. Dlatego wyzwól tych, których trzymasz na uwięzi i krocz dalej sam. Wszyscy na tym skorzystają — Rzekł Biały Wąż po czym zwrócił się już w stronę Kōro — Nasz olbrzym jeszcze niczego nie wybrał, ale niech będzie — Odparł blady demon po czym wyszeptał swe zamówienie do ucha sługi.

Muzyka:

Obserwował zmagania aktorów na scenie z lekkim trudem, ponieważ prawdziwa akcja rozgrywała się tuż przy nich. W końcu to życie pisało najlepsze scenariusze, a to czy ich motywem przewodnim była miłość, nienawiść, smutek czy radość nie miały większego znaczenia. Wiele z nich przyjemnie się oglądało gdy zaczynały eskalować. Taia i Rina nie znał w ogóle, więc jasnym było że duchem wspierał raczej Ichiego. Chociaż z tego co widział na scenie, Artysta raczej nie pałał ogromnym szacunkiem do Flecisty. - Ledwie o nim sztukę wystawili, a już gwiazdorzy. - Rzucił pod nosem patrząc spod czapy na Rina. Z tej odległości on raczej tego mruknięcia nie dosłyszał ze względu na obecność orkiestry. Siedzące obok niego demony to już inna sprawa. - Dla żadnego z tych powodów. Niektórzy przyszli tu tylko miło spędzić wieczór. - Odpowiedział Rinowi wracając spojrzeniem do sceny sprawdzając czy nic ciekawego mu nie umknęło. Im bardziej sztuka się rozkręcała, tym lepsza była, a z drugiej strony nie łatwo było obserwować i ją oraz tę w której brał udział niezbyt miłosny trójkąt obecny w loży. Nie wtrącał się w dalszą wymianę zdań nie mając po prawdzie niczego do dodania. W końcu nie była to sprawa jego, a węża. Zwłaszcza że albo mu się zdawało, albo cała ta sytuacja dobrze działała Ichiemu na nastrój. Cóż... Same plusy. Chwilę potem wybrano muzykę. - Niezbyt znam się na muzyce, a nie chciałbym zepsuć nastroju. - Odpowiedział towarzyszom odnośnie tego że siedział cicho gdy chodziło o wybór muzyczki. Nieco poprawił czapę, by mieć lepszy widok na scenę.

Taishiro uśmiechnął się niewinnie obserwując "szlachetną" reakcję  Koro na spotkania aktorów po sztuce z widownią. Mimo, iż pozornie niemożliwe jest określenie kasty w poprzednim żywocie, Taishiro fascynację pokładał w tych pozornie ludzkich odruchach. Jak ci fanatyczni zabójcy myśleć mogli, że istota i ludzka psychika umiera wraz z demona zamienieniem?
- Jak na ponoć artyste o tradycjach kabuki wiesz mało Rintarou.
Odrzekł Taishiro na tą zaczepkę lekką, patrząc bardziej w kierunku zebranych demonów, aniżeli osobę flecisty. Gdyż ich szlachetna wiedza, mogła nie zakładać o kabuki wiedzy. Nie wierzył, że Rintarou wiedzieć nie może, czemu obsada kabuki tak mocno ograniczana była przez shoguna prawo. Ta tradycja kontrowersyjna być może była, jednak jeśli aktorzy sztuki dzisiejszej dla uciech cielesnych chcą się na nie godzić, kim był by im zabraniać?
- Pieśń z przekazem ukrytym. Czy też pieśń z dedykacją. Jakież to... intrygujące.
Mógł sam na to wpaść, a jednak na efektywności się skupił. Rozmachowi, a nie przekazu personalizacją. Gdyż sztuka ta miała być czymś więcej, niż sztuką dla aktora jednego. Pełna celów bezliku, niczym gwiazdy na niebie.

Białowłosy na dziele swym skupić się ponownie próbował. Jakby szukać czegoś chciał i nad czymś mocno rozmyślał. Przyglądał się z miną neutralną w momencie, gdy demony wszystkie powalone przez zabójcę zostały. Jak bardzo chciał sprawić, by cywile po tej sztuce sympatią Kyoya Riny i Korpusu co najmniej nie darzyli, tak odmówić jedno nie mógł. Gdy ta ognista forma wywołana została, ta pozornie równa walka jednostronna się stała. Było w niej coś niepokojącego, co doprowadziło go do szaleństwa pewnego. Skupić się jednak mocno nie mógł za sprawą dyskusji Mikazukich, która wywołała na twarzy artysty uśmiech lekki. Ciesząc się, iż demon przynajmniej jeden dostrzec musiał efekt Tokumeia, nim stał się nim dogłębnie:
- Jak na osobę, której osiągnięcie życiowe na teatru łamach jest wysławiane, wydajesz się zirytowany być mocno. - popatrzył Taishiro na Rintarou z konsternacją lekką, gdy tylko Kyoya Rin na scenie ducha wyzionął. Czyżby przesadził z listem konfrontacyjnym na tyle, że Rintarou wierzy we wrogość jego dalej? - Ja też zaś swe racje spróbuje wyjaśnić szybko. Gdyż mój list dostałeś dzisiaj przecież, a cele moje większe od ciebie. Jeśli Pierwszy zasługi twe docenił tej nocy, że wywyższył cię na Trybunach ponad demony wszystkie. To do kłamstw powodu uciekać nie masz. Szczególnie desperackich, gdyż sprawić mogę zaraz, że prawda sama ust z twych wyjdzie.
Westchnął głęboko Taishiro, nie widząc nawet powodów, by krwi swej korzystać nawet. Co było w sumie bardziej teatralnym westchnieniem. Cieszył się w, iż sztuka broniła się sama:
- Widzę w tej nocy słabość dalej, sukcesu obwieszczenia niegodną, lecz czym zdanie jest moje, w obliczu zdania Tadao-sama. Jako artysta interpretacji narzucać też nie powinienem. Prawdą pozwolę tą rzecz niewidoczną dla mnie dostrzec innym, kłamstwem zaś tak wielkim żywot swój ryzykowałbym tylko. Chyba... że z powodów jakiś dziwnych, uważasz iż Najwyższy błąd popełnił?
Wzrok Taishiro przesunął się nagle w stronę sceny. Za sprawą dziwnego kaszlecia. Czy było to gdakanie kurczaka? I ten upadek Tokumeia. Tego w scenariuszu na pewno nie było:
- Bardziej obawiałbym się obecnymi rezydentami loży życzeń. - odrzekł zamyślony Taishiro wołając do siebie po chwili jednego ze sług.
Poprosił o naczynie puste, by pewnym ruchem nadgarstek rozciąć. Z jego żył do naczynia spływać krew różowa, o odcieniu niczym wiśnia, a konkretnie kwiat jej.
Odprawił sługę z naczyniem krwi jego, zastanawiając się, czy błędu teraz nie popełnia.
Lecz sztuka ta pewną zabawą była. Zaś prawda jeśli nie wyjdzie tu, to wyjdzie gdzie indziej.

Otaksował wielkoluda, a później odprowadził wzrokiem Kōro — nie siląc się na nic poza delikatnym rozkwitłym uśmiechem chowającym za iluzoryczną wizytówką prawdziwe myśli. Oczywiście, że zdawał sobie sprawę, że na widowni znajdą się osoby, które potraktują cały spektakl na pół, ale na przestrzeni lat zasadniczo zwątpił w inteligencję własnego gatunku. Poza tym, co go to obchodziło? Mężczyzna miał rację. Nie mógł już zamknąć nikomu oczu, nie mógł niczego cofnąć, ale czy ta oczywistość kazała mu obrać ścieżkę bezradności? Dziwiło go to podejście.

— To nie desperacja — odparł miękko, dźwięcznie, jakby zawiedziony, że musi tłumaczyć to akurat jemu. Błysk świateł odbił się od stalowego kolorytu tęczówki — Desperacją byłoby zostanie w tamtej loży — wskazał podbródkiem lożę życzeń — i zepsucie całego tego przedstawienia. Podkolorowanie scen dla jakiś tam... moich celów.  — Zaśmiał się krótko, kręcąc głową. — Tak, Taishiro. Ta loża cuchnie twoją krwią. Jednakże ty jesteś kapitanem.  — Wychwycił podstępnie informacje z wypowiedzi Ichitarō, chętnie wykorzystując ją do swojej wypowiedzi. Zwrócił się ponownie do wyższego mężczyzny. — Zapewne wiesz, że reputacja jest jak piękny, ręcznie malowany wazon. Raz stłuczony, nawet jeśli uda się go naprawić, już zawsze będzie przeciekał. Nie tyczy się to tylko liderów. Jeśli pracujesz nad czymś spory czas, to niekoniecznie cieszysz się z serwowanego zakrzywionego obrazu, w którym autor nie boi się upodlić wszystkich wokół poza sobą. Ale rozumiem, że mogło zabraknąć pomysłu. Rozczłonkowanie własnej postaci musiałoby być wątpliwą inwestycją w ogólny odbiór.

Nie zamierzał mówić nic ponadto. Pozostawił interpretację w ich rękach. Zaintrygowany przekierował uwagę na Ichitarō. Był taki uroczy w swoim rozumowaniu. Kąciki warg poraził leciutki dreszcz.

— Nikogo nie trzymam na uwięzi, Ichitarō. — Zamknął oczy i wykrzywił usta; parsknął. Naprawdę próbował zachować powagę i należytą kulturę, ale aż drgały mu ramiona z tego tłumionego rozbawienia. — Czy w takim wypadku, siedziałbyś tu w pełni... — jak to ująłeś — wyzwolony? Interesujące jak wiele masz do powiedzenia na temat moich ścieżek, a sam zdajesz się bezwiednie nimi podążać. Nie naśladuj tych złych, Ichitarō. — Uchylił tęczówki i powiedział lukrowym, rozczulonym głosem jak ojciec do dziecka. Pochylił się konspiracyjnie i osłonił dłonią usta. Niemal szeptał: — Już ci mówiłem. Wtedy skończysz jak ja.

Bezwiednie uderzyły w niego wspomnienia z ich pierwszego wspólnego posiłku na tyłach restauracji. Pytał go wtedy o opinię: "wielu sądzi, że nie dotrzymuje słowa, że kłamię i mataczę. Że jestem ZŁY, pomyślałbyś? Cóż. Chyba jednak nie jestem, prawda?" Oczywiście oczekiwał wyłącznie dobrych odpowiedzi. Dawno nie przechodził podobnego kryzysu, a teraz słysząc coś podobnego, ciężko było nie zawrzeć szczęki. Wszystko zaczęło się od Taishiro. Wtedy też powiedział w towarzystwie Inu wiele rzeczy, których nie chciał. Myślał, że stracił wtedy nie tylko ją, ale i całą godność; że obdarty z kłamstw nie miał sobą nic do zaoferowania.

Ostatecznie skupił się na Taishiro, pozwalając mu mówić. W pewnym momencie zmrużył oczy, aż dobiegły go śmiechy publiczności. Spoglądnął pełen napięcia w kierunku sceny — dokładnie w chwili, gdy jeden z aktorów próbował wciągnąć z powrotem spodnie, a jego sobowtór dławił się dziwnym nieartykułowanym dźwiękiem. Wzrok poszybował wtedy zgodnie z komentarzem artysty na sekcje naprzeciwko. To, co tam zauważył, wprawiło jego twarz w dziwne skupienie.

"Chyba... że z powodów jakiś dziwnych, uważasz iż Najwyższy błąd popełnił?"

— W nic nie wątpię — odparł, chwilę jeszcze kontemplując lożę życzeń. — Ktoś tak wysoko postawiony, Kizuki, nie powinien się mylić, czyż nie? Inaczej nie znajdowałby się na swoim miejscu. Poza tym obaj doskonale wiemy na czym polega twoja sztuczka. Właśnie na nią patrzymy. Na scenę. Mam jednak szacunek dla twoich gości i nie chciałbym prowadzić tej rozmowy w tym miejscu. Chcę z tobą porozmawiać na osobności.

Kiedy tęczówki obsiadły Taishiro, wydawało się, że skrywa się w nich coś, co od długiego czasu nie dawało mu spokoju.

Piekielny Artysta i Zdradziecka Pieśń, brzmiało to jak dobry duet lecz jak widać te dwa demony posiadające wspólną historię z całą pewnością nie były sobie przyjazne. Wręcz przeciwnie, nie dało się nie wyczuć tej wrogości między nimi. Zabawne, jeszcze pół roku temu myślałby jak by wykorzystać te wiedzę do swoich celów. Zastanawiałby się czy Taishiro mógłby być dobrym sojusznikiem planie walki z Rintarou. Teraz jednak to nie miało znaczenia, nie musiał walczyć o wolność ponieważ zerwał łączące go z Rintarou więzi rosnąć po prostu w siłę. Wspinając się coraz wyżej w hierarchii zdobył wolność, prawo do decydowania o własnych posunięciach. Czuł się teraz jak ryba w wodzie wiedząc iż wszystko co robił było teraz tylko jego sprawą, nikt nie przypiszę sobie już jego zasług.  
— Obaj wiemy, że moja wolność wzięła się z tej ułomności. Nie jesteś tym samym demonem, którego poznałem w Kioto — Rzekł Ichitarō posyłając w stronę flecisty chłodne, znudzone spojrzenie. Zupełnie jakby nie rozmawiał z silniejszym pomiotem nocy, a zwykłym człowiekiem — Straciłeś ten swój blask w oku i stałeś się leniwy, jesteś pewien że to nie ty podążasz moimi starymi ścieżkami? — Zapytał Biały Wąż tudzież Węgorz sięgając po maskę ukrytą w swych ubraniach, przyglądał się jej uważnie zatracając się na moment w przeszłości. To ostatnia rzecz, która łączyła go z tym słabym i żałosnym demonem będącym pod butem Zdradzieckiej Pieśni, pamiątka po czasach gdy wierzył że przeznaczenie samo obdaruje go siłą — Coraz łatwiej Cię czytać Rintarou, przyda Ci się więc to — Dodał niebieskooki rzucając maskę w stronę flecisty — Uznaj to za mój pożegnalny prezent — Oznajmił blady demon z wyższością po czym odwrócił się w stronę sceny by móc dalej oglądać sztukę.

— Kapitanie, znasz jeszcze jakieś szanty które mogliby tu zagrać? Jak już mają się bić między sobą to przy dobrej muzyce — Rzucił niebieskooki wpatrując się w swego znacznie wyższego kapitana po czym spojrzał na Ookamiego — Początek sztuki spędziłeś na rozmowie o statku, przyszedłeś tu z nami spacer a nie na sztukę — Zauważył wąż by skupić się na sztuce dążącej już chyba do ostatnich scen.

Artysta zaśmiał się lekko słysząc deklarację Rintarou, jakoby desperacją było na loży życzeń działać. Wiedział doskonale, że powód niedziałania w tej kwestii przez Rintarou był tylko i jakkolwiek jeden. Grać nie chciał według zasad Taishiro. Nawet jeśli zwycięstwo jego, w walce wyimaginowanej, gwarantowane było, w życzeniu jednym, nawet dwóch. W którym demon grający Rintarou inny wygląd przyjąć się zdecydował, nim na scenie się objawił. A raczej, by Rintarou na inny wygląd się zdecydował na dni tych parę. Wraz z możliwością myśli postaci zmiany:
- Każda loża krwią czyjąś śmierdzi. No może poza tą, gdyż wirtuozów prawdziwych moc krwi nie przebija jeszcze żadna. - puścił oczko do orkiestry rzecząc - Jeśli garnek nie tknąłeś w obronie, nie dziw się iż inni ci go zakrzywiają. Ja zaś nie boje się przyjąć wygląd końcowy jego. Przyjmując artysty chwałę, ni aktora jego.
Oskarżenia o ukrywaniu siebie ze znużeniem przyjął. Rintarou nie słuchał go wtedy i nie słucha na scenie Shinjetsu. Interpretacja jego smutnym upadkiem jego była. Nie rozumiał celów jego, lecz czy wyjaśniać je chciał. Za dużo celów swych ujawnił, więc prowokację tą ignorować dalej zamierzał.

Rozmowę Rintarou z Ichim, artysta ignorował kompletnie niemal. Choć ze słowami węża nie zgodzić się trudno. Rintarou najwyższą nagrodę uzyskał, lecz zamiast motywację tą przyjąć, w norze zaszył się na wieki. Nieprawdopodobne, że Kabuki częścią zostanie motywacją dla niego do działań jakichś się stała. Jakby Kaubuki formę prześmiewczą, ktoś na poważnie brał kiedykolwiek? Choć sam był winien listem zaproszenie, które napisał.

Kiedy Rintarou monolog z zaproszeniem prezentować, do loży wszedł sługa, co na uszy mu coś szepnął. Na tyle, że śmiechem gromkim wybuchł:
- Przepraszam. Żart prześmieszny usłyszałem. O Mikazukim, co Kizukiego chciał pobić.
Z trudem śmiech powstrzymując, mając powodów wiele, by wyczyn Mnicha salwą śmiechu skomentować, popatrzył na Rintarou z uśmiechem mówiąc:
- Dlatego z szacunku do nich, od monologu swego zacząłeś, a nie zaproszenia.
Taishiro szepnął parę słów słudze, nim się podniósł z siedliska mówiąc:
- Niestety o finał najszczerszy nie prosisz. Niemniej rozmową zabawić cię przez chwilę mogę.
Puszczając Rintarou przodem, pokierował Mikazukiego do loży, która według wiedzy jego wolna była i do intymnych nie należała.

Zaś reszta demonów w loży dostrzec mogła, jak sługa szepcze coś dyrygentowi do ucha. Co życzeniem nie było, gdyż orkiestra dalej z wyczekiwaniem patrzyła na was.

zt (x2?) -> Loża Wizualna?

Wymiana zdań pomiędzy demonami była zażarta i zdecydowanie odciągała uwagę wilka od sztuki, chociaż i ta robiła się strasznie ciekawa. Nawet jeśli już powoli zmierzała niestety do końca. - Tak. Dlatego powiedziałem o miłym spędzeniu wieczoru, a nie konkretnie o obejrzeniu sztuki - Rzucił cichutko odpowiedź do Ichiego nadal oglądając zmagania aktorów na scenie. Walka już była, ściąganie majt też... Ciekawe kiedy będą się całować. Mimo wszystko sztukę oglądało się przyjemnie i szczerze nie spodziewał się że mu przypadnie do gustu. - Poza tym o statku mówiłem zanim dobrze się zaczęła. - Dopowiedział jeszcze, ale mimo wszystko nie chciał też ciągnąć tematu dalej. W końcu teatru nie dało się zatrzymać ani przewinąć do tyłu.
Wybuch śmiechu Artysty zanim ten opuścił lożę również nie dało się zignorować, a jego powód wprawił go w lekkie zamyślenie. Kto zrobiłby coś tak głupiego przy tak ogromnej różnicy sił? A kiedy już odszedł razem z Rinem, jedynie odprowadził ich wzrokiem. Mości kapitan wydawał się ponownie wchłonąć w sztukę, a i tak chyba go nieco poddenerwowali paplaniną w loży. Nie mówił więc nic więcej i ponownie poprawił kapelusz, by ten na pewno żadnemu z nich nie zasłaniał tego co się aktualnie działo na scenie. Nie chciał słuchać dalszego narzekania i docinków na swój temat. W końcu co za dużo to nie zdrowo. Muzyki też żadnej nie zamawiał, bo tak jak wspomniał wcześniej... Nie znał się na niej, a zepsucie nastroju to ostatnie czego chciał.
Myśli też starał się trzymać daleko od statku, ładowni i tego co właściwie mogło pójść nie tak pod ich nieobecność. Z jednej strony mógł sobie pozwolić na tę drobną paranoję, a z drugiej miał nadzieję że ich załoga nie składa się z przerośniętych dzieci sprawiających problemy wszędzie gdzie się pojawią. A z trzeciej... Czym on się właściwie przejmuje. On będzie miał co jeść nawet jeśli zużyją większość zapasów. Na tę myśl od razu się rozluźnił.

Odprowadził wzrokiem zarówno gospodarza jak i Rintarou, uśmiechał ani na moment nie zniknął z jego twarzy choć w rzeczywistości szykował się do ewentualnego starcia. Tak na wypadek gdyby jednak przekroczył pewną granicę i sprowokował flecistę. Jakby nie patrzeć, pełzał po cienkiej tafli lodu po tym jak zdecydował się być wolnym wężem. Nie musiał być jasnowidzem by widzieć jak ugodził tym dumę bohatera tego spektaklu. W końcu tak jak ten sam zauważył mieli swe podobieństwa, wymienili się pewnymi cechami i być może zaczęli nawet podobnie rozumować. Dzięki temu mógł założyć iż skoro jego zabolałaby taka utrata sługi to jego były pan myślał podobnie. Nie zginął wszak w walce z zabójcami, a otwarcie zbuntował się. On, jego podwładny będący prezentem od pierwszego wśród kizukich.
Chciał powrócić do sztuki lecz przerwało mu pytanie ze strone Date. W zasadzie był im winny jakieś wyjaśnienia, w końcu przyszli tu oglądać sztukę i słuchać muzyki będącej dobrym dodatkiem. Natomiast On gdy tylko przybył tu Rintarou skupił całą swą uwagę. Było to w zasadzie głupotą z jego strony, w końcu wyglądał przez to jakby wciąż obawiał się swego wybryku. Jakby zwątpił w słuszność swej decyzji.
— Rintarou był moim "panem" — Zaczął Biały Wąż wypowiadając ostatnie słowo z jadem — Miałem przyjemność brać udział podczas starć w Kioto, podczas tego Tadao-Sama podarował demony takie jak ja tym stojącym wyżej w hierarchii — Wyjaśnił Ichitarō nie wiedząc czy chciał tłumaczyć dalej jak to Zdradziecka Pieśń rzuciła mu wyzwanie, które to On przyjął i jak widać wygrał — Dlaczego zaś dostał tyle uwagi? Podczas wydarzeń w Oguni doszły do mnie plotki jakoby miał podarować czarne ostrze Pierwszemu Kizukiemu, nic jednak więcej nie wiem — Kontynuował niebieskooki po czym westchnął — Potem zniknął i nawet mi ciężko go było znaleźć. Co się z nim jednak działo przez ten czas nie jest już moim problemem, dla mnie stał się tylko kolejnym demonem. Jednym z wielu — Zakończył Ichitarō pozbywając się z twarzy jakichkolwiek emocji i spoglądając na sztukę.

Sztuka dobiegła końca choć Biały Wąż oglądał ją już bez większego skupienia się na niej, wiedział w końcu kto wyszedł z tego starcia cało bo spotkał Rintarou po tym wszystkim. Jego towarzysz zaś jak widać skazany był na śmierć albo wieczną hańbę. Słysząc słowa Kōro musiał przyznać mu rację, sam zawiódł się na zakończeniu. Choć może dlatego, że oczekiwał czegoś co jeszcze bardziej uderzy w flecistę. Na przykład taki piorun z nieba mógłby w niego uderzyć. O wiele bardziej interesowały go ostatnie słowa Rintarou, wężem był On. Lisem z pewnością była ta cała Kitsune, demon marnujący swą moc jak Rintarou. Pasowali do siebie jak ulał. Kto jednak był psem i jak mógł go znaleźć by przypadkiem nakłonić go lub ją do opuszczenia boku flecisty? Te pytania zostaną jeszcze przez jakiś czas w jego głowie bo choć chwycił wolność to nie pozbył się zagrożenia jakim był ciemnowłosy demon. Ichitarō w końcu mierzył go swą miarą, dlatego był pewien że kiedyś spróbuje zemsty za to opuszczenie go.
— Zawód to jedyne czego można oczekiwać po Rintarou, nie ważne czy mówimy o oryginale czy aktorze — Powiedział Białowłosy po czym rozejrzał się wokół, spoglądając na ludzi którzy przyszli oglądać to przedstawienie. Ludzi, którzy nie zdawali sobie sprawy z zagrożenia w jakie sami wleźli. Gdyby tylko demony chciały to mogłyby urządzić tutaj rzeź. Posiłek sam do nich przyszedł, aż żal byłoby nie skorzystać ktoś by pomyślał. Jednak niebieskooki nie chciał być tym, który to zacznie. Z całą pewnością dołączyłby się do zabawy gdyby się zaczęła ale skoro już dostał zaproszenie to nie będzie wszczynał awantur. Zamiast tego przyszła mu do głowy inna myśl.
— Dołączę do was później, złapie nam jednego z aktorów jako przekąskę — Oznajmił wężowy demon wstając i kręcąc głową na boki by nieco ją rozciągnąć. Następnie opuścił On loże muzyczną by skierować się na niższe miejsca. Musiał w końcu pójść za kulisy o ile chciał dorwać mężczyznę odgrywającego jego byłego pana.

Z/T