Tōen

Tōen — Nie Gru 10, 2023 9:39 pm

Tōen

Rekreacyjny obszar Tsurugi, w którym Zabójcy mogą wypocząć.

Re: Tōen — Nie Gru 10, 2023 9:42 pm

10/11/1653

Chociaż był tylko jej uczniem, jeszcze wysyłając kruka z "ofertą" spotkania, poczuła nieprzyjemny ucisk w całym ciele. Odnosiła wrażenie, że go zawiodła; miała go trenować, wspierać w ciągłym rozwoju, przypilnować, aby nigdy czuł żalu do siebie, że zrobił za mało. Miała marzenie, aby któregoś dnia - o ile tego uda jej się dożyć - zobaczyć, jak Shiratori Taiga oficjalnie odbierał z rąk Mistrza tytuł Hashiry. Nie miała złudzeń, że nawet bez jej obecności podnosił swoje umiejętności, a jednak obawiała się, że w ciągu kilku chwil usłyszy z jego strony wyrzuty. Może nawet pierwszy raz w życiu.
Zastanawiało ją, czy ich brak interakcji innych niż listy przez niemal rok odebrał jako świadome unikanie go, czy też za przypadek. Prawdą było, że w okresie między "wypadkiem", a wyjazdem "wypoczynkowym" celowo starała się nie doprowadzić do ich spotkania. Nie miała odwagi pokazać się komuś, kto widział w niej osobę godną tytułu "senpai", jako niedoszła samobójczyni. Na samą myśl o tym poprawiła kawałek materiału na swojej szyi, upewniając się, że ten zakrywał dokładnie paskudną bliznę. Wcześniej (przynajmniej w swoich oczach) pogrążyła się opowieścią o tym, co zaszło w siedzibie Klanu Minamoto i z kim i nie planowała powtarzać tego błędu.
Westchnęła cicho, siadając na chłodnej trawie, a następnie otaczając kolana ramionami. Przez chwilę tkwiła tak w bezruchu, zanim sięgnęła do kieszeni, skąd wyciągnęła owinięty w materiał, nigdy niewręczony prezent z Osaki. Odkąd go nabyła, wydarzyło się tak wiele, że miniony rok zdawał się być kwestią zaledwie miesiąca. W tym momencie dopiero doceniła, że na wspomnianą pamiątkę nie kupiła żadnej przekąski. Miała jednak nadzieję, że tym drobnym gestem uratuje się od potencjalnego gniewu podopiecznego.
Schowała przedmiot z powrotem i wyczekiwała znajomej twarzy, z nerwów obgryzając skórki przy paznokciach.

Re: Tōen — Sro Gru 13, 2023 1:24 pm

Nowy garnizon zabójców nie przypominał niczego, co znał. Położenie bliżej południa, nich dotychczas - północnej części wysp japońskich sprawiało, że nawet o tej porze roku temperatura była znacznie wyższa. Wilgoć obecna w powietrzu wydawała się wręcz dusząca, a przecież na wiosnę i w lecie czekają ich jeszcze gorsze wrażenia. Na samą myśl o tym Taiga czuł się zmęczony.
Wydawało się, że nadal nosi w płucach orzeźwiające powietrze z okolic Aomori. Na ubraniach wyczuwalny był świerkowy, żywiczny zapach, a sam zabójca wydawał się po prostu szczęśliwszy. To był pierwszy raz, gdy wybrał się w podróż do rodzinnych stron, od kiedy opuścił je jako szesnastolatek. Przez ten czas wiele się zmieniło, od jego wyglądu, po zdolności ciała, nie zapominając również o ewolucji jakiej doznała sama jego wioska. Demony dotarły nawet tam, przez co przez kilka krótkich chwil Shiratori zastanawiał się, czy nie powinien zostać.
Teraz myśli o tym pogrzebał głęboko. Miał świadomość, że gdyby wspomniał o swoich rozterkach Mori to kobieta zapewne poparłaby jego wybór, ale czy by się z nim pogodziła? Uznał więc, że nie będzie poruszał tego tematu, gdy poprosiła go o spotkanie. Minął prawie rok, gdy rozminęli się na rozjazdach, każdy wyznaczony do innych zadań, a więc wypadało mu pojawić się bez rozterek, aby nie psuć atmosfery pojednania.
Nie zaszkodziło to Taidze ciągnąć po schodach pakunku, który nie mieścił się nawet na jego barkach. Schody nie były w tym momencie jego przyjacielem, ale był zdeterminowany, aby zabrać wszystko za jednym razem. Paczka pobrzękiwała rzeczami obijającymi się wewnątrz zwiastując jego nadejście, które nie mogło umknąć uwadze skulonej gdzieś na boku Nishioji.
— Senpai, dobrze wyglądasz! — rzucił do niej z daleka, przyglądając się ostrożnie siedmiu nieszczęściom, którymi była obecna Mori. Może nie wyglądała tak tragicznie na pierwszy rzut oka, ale jej zgarbiona nad własnymi palcami sylwetka skojarzyła mu się od razu ze skulonym w zaroślach zwierzęciem.
Z wysiłkiem szarpnął za linę jeszcze raz, stając ostatecznie przed kobietą.

Re: Tōen — Pią Gru 15, 2023 8:58 pm

Pogrążona we własnych myślach krążących wokół wstydu, porażek i lęków, przez dłuższą chwilę ignorowała zbliżające się w jej kierunku głośne pobrzękiwanie. Nawet tak bardzo znajomy ton głosu w połączeniu z chyba najbardziej szlachetnym tytułem otrzymanym w życiu musiały kilkukrotnie wybrzmieć w głowie Nishiōji, aby ta wróciła do rzeczywistości. Wtedy od razu obróciła twarz w kierunku wszystkich najgłośniejszych dźwięków, jakie do niej docierały. Chociaż na początku jej twarz ozdobił szeroki uśmiech, to kiedy zrozumiała, że to właśnie Shiratori ciągnął ze sobą ten ogromny (i głośny?!) tobół, uśmiech został zastąpiony zdziwieniem i konsternacją.
Natychmiastowo podniosła się z ziemi.
— Dz-dziękuję — wydukała z opóźnieniem, bo dopiero wtedy przetworzyła jego wypowiedź. Przenosiła wzrok z mężczyzny na jego bagaż i z powrotem, aż w końcu wskazała na transportowany ładunek otwartą dłonią. Nie wydając z siebie żadnego dźwięku, poruszała wargami jakby chciała coś powiedzieć. — Co to jest? — spytała w końcu, na wydechu. Położyła sobie dłoń na twarzy, zasłaniając na chwilę usta. — Dopiero przeprowadziłeś się z Yonezawy? Mam ci z tym pomóc?
Potem ponownie wróciła wzrokiem na przyciągnięty tobół, aby w ciągu kolejnych sekund uśmiechnąć się kącikiem ust, a następnie wybuchnąć śmiechem. Odnosiła wrażenie, że Taiga zaskakiwał ją za każdym kolejnym razem, kiedy się spotykali. Chociaż była pewna, że już nic jej nie zdziwi, to jednak za każdym razem była w błędzie. Jak nie zupa, to ogromny bagaż.
— Ciebie też dobrze widzieć — odezwała się wreszcie i serdecznie uścisnęła swojego "podopiecznego". Pozostawiając dłonie na jego ramionach, odsunęła się od niego, aby z dumą popatrzeć na swojego wciąż żywego ucznia. — Urosłeś? — zagaiła, klepiąc go lekko w prawe ramię, zanim zwróciła mu całą przestrzeń osobistą.

Re: Tōen — Sob Gru 16, 2023 7:27 pm

Taiga zatrzymał się usłyszawszy jej odpowiedź i spojrzał na pakunek, jakby sam zobaczył go pierwszy raz w życiu? Machnął ręką w jego kierunku.
— To? — Uniósł brwi i uśmiechnął się lekko. — Nie brałem pod uwagę schodów. Póki mamy zimę łatwiej jest wszystko transportować na saniach, dlatego właśnie wróciłem przed roztopami — wyjaśnił i szarpnął jeszcze raz, tym razem z większym sukcesem, bo wór ze skóry przeskoczył o kilka stopni wyżej, gdzie Shiratori wypuścił go wreszcie z rąk. Śnieg wzbił się w powietrze w miejscu, gdzie wylądował bagaż. — Przynajmniej połowę z tego dopakowała mi rodzina. Nie uwierzysz, jak bardzo się cieszyli, że tutaj, w imperium znalazłem sobie towarzystwo. Matula chciała nawet, żebym zabrał ze sobą jej legendarne na całe Aomori ciasto z wątroby renifera, ale nie chciałem mieć na ogonie stada wilków, dlatego zostało w domu. Może następnym razem. — Starł pot z czoła i opadł do przysiadu, dotykając czubkami palców chłodnego śniegu. Z ust wydobyło się westchnienie ulgi. Powstał tylko po to, aby uroczyście powitać się z senpai, która zamiast ukłonów preferowała obściskiwanie jego spoconego ciała. Taiga mógł jedynie niezręcznie się zaśmiać, a słysząc jej pytanie strzelił oczami na bok. — Chyba tylko w pasie.
Mimowolnie rozejrzał się po wybranym przez Mori miejscu. W Tsurugi od czasu przeprowadzki był zaledwie dwa razy i tylko na kilka dni. Hashira wody zezwolił mu na długą podróż na północ w celu zbadania zagrożenia ze strony demonów w jego rodzinnych stronach, a tuż po tym jak wrócił załapał się na wyprawę idącą w przeciwnym kierunku. Czuł zmęczenie w nogach, ponieważ wrócił zaledwie poprzedniego wieczora, a wtedy po prostu padł i przespał kilkanaście godzin w bezruchu. Czuł się teraz trochę wyzuty z sił, ale chciał stawić się na spotkanie, skoro to kobieta wyszła z inicjatywą.
Poza tym to była najlepsza okazja, aby dać jej to, co ze sobą przytaszczył.
— Czuję się jak niedźwiedź po śnie zimowym. Nie mam pojęcia co działo się tutaj przez ostatni rok. Poza listem o mianowaniu Mistrza dostałem niewiele raportów. Czy jest coś, o czym powinienem wiedzieć? — zapytał uczniowskim tonem, skrywającym odrobinę nieśmiałości za dłonią ułożoną na skroni. Mimo wszystko nadal traktował ją jako swoją nauczycielkę.

Re: Tōen — Nie Gru 17, 2023 1:41 am

Słuchając Taigi, opuściła swobodnie ręce po swoich bokach i przez całą jego wypowiedź po prostu stała jak wryta - jedynie mruganie oczami wskazywało na to, że miał on dalej do czynienia z żywą osobą. Wszystko, o czym opowiadał było dla niej bardziej niż odległe - wszystkie "problemy północy", o których wcześniej w życiu by nie pomyślała, bo zwyczajnie tam nie bywała i otaczały ją szerokim łukiem. Na hasło o cieście z wątrobą poczuła, jak jej własny żołądek się cofa, ale mimo tego udało jej się wprowadzić na twarz pocieszny uśmiech. Z drugiej strony trudno jej było nie okazywać radości ze spotkania; choćby ostatni przypadek Kireia przypominał jej, jak łatwo jest po prostu kogoś zgubić i nigdy więcej nie zobaczyć.
Chyba tylko w pasie.
Mori parsknęła krótkim śmiechem i cofając się na komfortową odległość, pozwoliła sobie na kilkusekundowe zlustrowanie Taigi wzrokiem. W międzyczasie przyjęła typową dla siebie postawę, którą było złączenie dłoni za plecami.
— Czyli co, masz tu niedźwiedzie skóry dla wszystkich Filarów? — spytała ze szczerym zainteresowaniem, podchodząc bliżej porzuconego worka. Nie odważyła się jednak nawet szturchnąć go czubkiem buta. Jednocześnie fizycznie odczuła nieznaczną ulgę, kiedy jej myśli przestawały krążyć wokół wspomnianego przez Shiratoriego ciasta.
Przeniosła nieco skonfundowane spojrzenie na rozmówcę, gdy ten zapytał o informacje z ostatniego roku. Nishiōji wyprostowała się, próbując w tym samym czasie przypomnieć sobie cokolwiek ważnego wspomnienia.
— Nie chyba... — odparła w końcu, nie kryjąc zamyślonego tonu. — Szczerze to mnie też tutaj nie było większość czasu, a jeszcze nie miałam okazji na audiencję z moim Hashirą — kontynuowała, zerkając w bok i marszcząc lekko brwi w zastanowieniu. Z Tatsu rozmawiały o wizycie u mężczyzny ponad rok, jak nie półtora temu i dalej nie zdążyła do niego zawitać. Ciekawiło ją, czy jej "nietykalnej" koleżance bardziej się poszczęściło, czy również przekładała to w czasie od tamtej pory.
Westchnęła głęboko, świadoma, że prawdopodobnie będzie miała niebawem bardzo dużo do nadrobienia. Na ten moment jednak zdecydowała się skupić po prostu na swoim uczniu i jego wyprawie.
— To, jak się bawiłeś w domu? Poza wilkami... i ciastem... — I chociaż bardzo chciała pozbyć się myśli odnośnie tej potrawy, to nie tylko nie potrafiła zapomnieć, ale i wiedziała, że rozmowa o tym ucieszy jej rozmówcę. Zdecydowała się więc przemóc. Na jakiś czas.

Re: Tōen — Pon Gru 18, 2023 9:08 pm

Brwi Taigi powędrowały ku górze, gdy kobieta wspomniała o prezentach dla filarów.
— Oh nie. Nie pomyślałem o tym — westchnął, szczerze zawiedziony własnym zapominalstwem. Z bezradnością spojrzał na pakunek, który leżał teraz gdzieś między nimi jako niepokojąco duży obiekt. Shiratori przechylił głowę, dając w ten sposób upust zmartwieniu. — Właściwie to mam coś dla Nobu, ale w innym pakunku. Ten tutaj jest tylko dla ciebie.
Przerażenie Mori umykało jego delikatnej percepcji, tak samo jak jej zdziwienie i kpina w słowach, dotycząca rozmiarów przytarganego bagażu. Sam Shiratori nie widział w tym nic dziwnego, czy niepokojącego. A teraz dowiedział się jeszcze, że w imperium istnieje zwyczaj obdarowywania wszystkich filarów. Miał przekichane. Lista tradycji i zwyczajów tych ziem była niemal tak długa jak tych z jego rodzinnych stron.
Przykucnął, sięgając do sznura scalającego worek.
— Po części zgadłaś. Mam tutaj skórę z niedźwiedzia. Właściwie to z niedźwiedzicy upolowanej przez moją młodszą siostrę. W ten sposób chciała ci przekazać swoje pozdrowienia. Obserwowała tą niedźwiedzicę trzy zimy, pozwoliła jej wychować dla zdrowe mioty i dopiero wtedy postanowiła, że na nią zapoluje. To bardzo miłe z jej strony. Ojciec pomagał jej wyprawiać skórę, ale szycie jest wyłącznie jej pracą. Używała tak długiej igły, że niemal straciła przy tym palca, ale obyło się bez większych strat. — Opowiadając wyciągnął omawiany przedmiot. Schludnie zwinięte, brązowo-rude futro miało przy kołnierzu kilka ozdobników i zapinkę do umocowania jej pod szyją. — To, które noszę ja ma wszyte zakładki, przez które przeciąga się ręce, ale twoje ma bardziej formę narzuty. Raczej nie da się w nim walczyć, ale i tak uważam, że wyszło całkiem dobrze, jak na jej pierwszy raz. — Uniósł futro w górę, przekazując je w ręce Mori i kiedy kobieta mogła zająć się oglądaniem pierwsze prezentu, Taiga sięgał po kolejne. — Mój wuj łowi ryby na wodach bliżej Ezo, dlatego udało mi się przekonać go, żeby kupił tam lokalne rękodzieło. To wachlarz z rybiej skóry. Nie, nie jest w całości z niej wykonany, ale poszczególne ozdoby są zrobione z ozdobnych łusek. O, a ten tutaj pochodzi z moich stron. Wiesz... pewnie nie jest perfekcyjny, bo w Aomori mało kto ich używa. Chyba nigdy nie były w... "modzie". Czy jak to się mówi. — Wcisnął jej na ramiona kolejne przedmioty. — To tutaj to prezent od mojej drugiej siostry. To suszone szyszki i kwiaty, których nigdzie tutaj nie widziałem. Wyglądają ładnie, ale przede wszystkim służą temu, żeby rozsypać ich trochę swojej głowy gdy idzie się spać. Podobno odganiają koszmary, ale przede wszystkim działają na zatkany nos... wiem, to trochę dziwne, ale bardzo chciała ci to dać. O, a to jest od mojego brata.— Wrzucił na kupkę trzymaną przez nią w ramionach kolejne zawiniątko. Skórzane pasy z ozdobną, metalową tarczką. — To... żeby łatwiej strzelało się z łuku. Jego narzeczona ma duże piersi i nosi takie samo, więc zrobił dla ciebie podobne — wyjaśnił z odrobiną zażenowania w głosie, wykonując gestem ręki niewidzialny strzał. — Nie wiem dlaczego o tym pomyślał, nigdy mu nic nie mówiłem...
Plecy Shiratoriego zadrżały gdy skupił się w całości na dalszym grzebaniu w torbie. W tym momencie jego oczy patrzyły wszędzie, tylko nie na kobietę.

Re: Tōen — Pon Gru 18, 2023 11:59 pm

Będąc świadkiem smutku swojego podopiecznego, Mori automatycznie uniosła dłonie w geście zarówno obronnym (bo sama zaczęła temat prezentów dla Filarów), jak i sugerującym, że w każdej chwili była gotowa rozmówcę pocieszycielsko objąć.
— Hej, spokojnie! — upomniała go nieco głośniej, przysuwając się o krok. — To nie jest żadna zasada. Po prostu... tego masz tak dużo... — I już miała zacząć dopytywać o adresata tego prezentu, kiedy to Shiratori rozwiał jej wszelkie wątpliwości. Wyprostowała się jak rażona piorunem, jednocześnie oblewając rumieńcem tak intensywnym, że chyba nawet ze wściekłości nigdy nie była aż tak czerwona na twarzy. Miała pełną świadomość, że nie zasługiwała na nic; choćby i na muszlę z morza czy nieco ładniejszy kamień, o ciepłym słowie nie wspominając. Tutaj natomiast leżał u jej stóp okazałych rozmiarów worek, który nawet jeżeli miał okazać się być wypełniony reniferzymi wątrobami, to wcąż był oznaką szacunku, wdzięczności, bądź innych pozytywnych uczuć.
Kiedy Taiga zaczął prezentować jej swój pierwszy podarek, wydała z siebie bliżej nieokreślone, ciche jęknięcie - nie potrafiła w swoim słowniku składającym się głównie z gróźb i obelg odpowiednich słów, które wyraziłyby zaskoczenie, wdzięczność i niedowierzanie w związku z tym, ile trudu zadała sobie siostra Shiratoriego tylko po to, aby ten mógł teraz wręczyć jej futro niedźwiedzicy.
Faktem było, że nigdy wcześniej nie nosiła czegoś takiego, dlatego też wydawało jej się mocno ekstrawaganckie. Mimo to, założyła je choćby po to, aby nie ranić uczuć rozmówcy, a także docenić wkład jego krewnej.
— Jest niesamowite — przyznała szczerze, próbując chociaż na chwilę odciąć się od myśli dotyczących nie bycia taką osobą, za jaką postrzegał ją Taiga. Wątpiła, że sprawiałby jej takie prezenty czy opowiadał o niej swojej rodzinie, gdyby znał prawdę. — Czy teraz wyglądam jak cesarzowa północy? — spytała dumnie, rozkładając ręce na boki, a po tym teatralnym wręcz gestem poprawiła ozdobniki i zapinkę. Uwielbiała takie elementy. — Podziękuj sio...
Nie zdążyła dokończyć, bo jej uczeń już zaczął opowiadać o kolejnym członku rodziny oraz tym, co z jego pomocą dla niej przywiózł. Z rozdziawionymi ustami ujęła w dłonie wachlarze, które do założonego przez nią futra pasowały co najmniej średnio. Przyglądała im się jednak z miłością; miały wkrótce zająć szczególne miejsce w jej kolekcji.
Kiedy otrzymała zestaw szyszek i kwiatów, uśmiechnęła się niepewnie, nie mając bladego pojęcia odnośnie ich przeznaczenia. Jednak gdy Taiga wspomniał o koszmarach, wciągnęła nieco głośniej powietrze przez zęby. Mogły okazać się zaskakująco użyteczne.
Myślała, że to już koniec i zbierała się do podziękowań, kiedy okazało się, że docenił ją także brat mężczyzny. Słysząc historię prezentu, uniosła brwi tak wysoko, że wyżej chyba się nie dało, a sam Shiratori idealnie uniknął jej podejrzliwego spojrzenia, niemalże nurkując ponownie w worze.
Poziom rumieńca oblewającego twarz Nishioji utrzymywał się bez zmian.
— Nie mam pojęcia, czym zasłużyłam sobie na to wszystko, zarówno ze strony twojej, jak i twojej rodziny, ale... dziękuję. — Przycisnęła do siebie wszystko mocniej, aby móc wykonać głęboki ukłon wyrażający jej wdzięczność. W rzeczywistości także mało brakowało, żeby rozpłakała się niczym dziecko - nie potrafiła znieść myśli o "prawdziwej" sobie, o staraniach włożonych w te prezenty, a przede wszystkim niezrozumiałe dla niej było, że cała Północ wydawała się być sobie tak bliska podczas, gdy ona sama nie lubiła nawet swojego rodzeństwa.
Pozostawała więc jeszcze jedna kwestia, którą bała się poruszyć, a była nieunikniona.
Mori ostrożnie przełozyła wszystko, co trzymała w ramionach do jednej ręki i sięgnęła do kieszeni, z której wyciągnęła raczej mały obiekt zawinięty w różne materiały.
— W porównaniu do tego, co otrzymałam od ciebie to jest nic ale... skojarzyło mi się z tobą... bo nazwali go Tygrysim Pazurem... więc nawet, jak nie zabijesz nim demona, to jest ładny... no... — bełkotała, odwracając czerwoną twarz w zupełnie innym kierunku niż ręka z przedmiotem, który wyciągnęła w kierunku Shiratoriego. Doskonale zdawała sobie sprawę z faktu, że zachowywała się w tym momencie jak zakochana nastolatka pręzentująca ukochanemu pierwszy przedmot mający podkreślić jej uczucia.
Zawartością opakowania był ładnie zdobiony, zakrzywiony na wzór pazura sztylet, który przywiozła z rodzinnej Osaki.

Re: Tōen — Wto Gru 26, 2023 11:46 pm

Mógł przysiąc, że po jego ostatnich słowach zapadła bardzo długa i niezręczna cisza. Był święcie przekonany, że Mori słyszy nie tylko jego nierówny oddech, ale także głośne bicie serca, dlatego machał rękami jeszcze szybciej, przetrącając w worze przedmioty mogące narobić jak najwięcej hałasu. W pewnym momencie brzmiało to tak, jakby do kuchni wpadła łasica. Brakowało tylko pobrzękiwania upadających garnków i dźwięku tłuczonego szkła.
— Właściwie to na północy nie mamy cesarzy... — odpowiedział w międzyczasie, niepewny czy powinien coś powiedzieć. Rzucić jakiś komplement, czy może pochwalił niezwykłe umiejętności łowieckie siostry? Nie chciał też, żeby obdarowana kobieta uznała jego słowa za nieszczere, a jednocześnie nie mógł otwarcie powiedzieć co sądzi. Nie był głupi i wiedział, że Mori brała sobie jego słowa do serca, niekiedy nawet za bardzo. Westchnął, bo wór nie był jeszcze pusty. Każdy członek rodziny chciał, żeby zabrał ze sobą coś specjalnego. — W moich stronach wierzy się, że rzeczy zabrane do grobu tracą duszę, ale nie umrą jeżeli przekaże je się dalej. Dlatego nawet jeżeli wytwarzamy coś, czego nie zamierzmy używać, to po to, aby móc to komuś podarować. I... to wcale nie znaczy, że którekolwiek z nich próbowało w ten sposób opróżnić swój pokój ze śmieci. Wręcz przeciwnie! Nie mamy na północy wiele czasu, by marnować go na głupoty, dlatego otrzymanie od kogoś takiego prezentu oznacza, że się go szczerze ceni. Co prawda nie miałaś jeszcze okazji ich poznać, ale opowiadałem im o tych wszystkich latach w korpusie i chyba uznali, że muszą ci się odpłacić za opiekę nad głupim braciszkiem, synem i wnukiem. Nawiasem mówiąc to od mojej babci. Powiedziała, że będziesz wiedziała co to znaczy — powiedział, wyciągając w kierunku Mori zasuszone genitalia jenota. Babka miała niezły ubaw, gdy je pakowała. Tym razem Taiga nie był zażenowany, choć wydawało się, że nie do końca wie, co tak właściwie trzyma. Tu po tym wyciągnął w kierunku Mori jeszcze dwa pakunki. — Wysmarowane tłuszczem bobra i wyłożone kamieniami podeszwy do butów, które przywiązujesz do obuwia na zimę, aby łatwiej wspinać się po zaśnieżonym wzgórzu. A tutaj prezent od mojej najmłodszej siostry. Zrobiła ci bransoletę z suszonych owoców i kwiatów w żywicy.— Wyjaśnił, wręczając jej malutkie pudełko ze wspomnianą biżuterią. — A to od moich rodziców — zapowiedział, wyciągając coś sporego i robiącego najwięcej hałasu. — Chcieli zrobić z niej rękawiczki, ale uznałem, że bardziej ci się spodoba żywa. — Na ziemię z trzaskiem opadła klatka ze skrytą w kącie łasicą o białym, nastroszonym futrze. Zwierzę na pewno było przestraszone, choć nie wyglądało na całkowicie dzikie. Zapewne nigdy nie żyło na wolności. — Przez to, że mają na futrze czarne przebarwienia często robi się z nich ubrania ze wzorem tygrysich pasów.
Po tym długim pokazie prezentów z północy Shiratori z chęcią wsłuchał się w słowa Nishioji. Przede wszystkim nie spodziewał się żadnych prezentów, więc gdy nauczycielka wyciągnęła w jego kierunku sztylet, Taiga rozpromienił się na twarzy.
— To chyba dobry moment, aby ci to pokazać!— stwierdził z radością, ale tym razem nie ukucnął do wora, a zabrał się za ściąganie ubrań. — Normalnie otrzymałbym drugą znacznie wcześniej, a kolejną za kolejne kilka lat, ale przez to że opuszczam wioskę zrobili wyjątek — wyjaśnił, zrzucając koszulę i prezentując przed kobieta swoje plecy. Pod pierwszą czarną kreską, z którą przybył do Yonezawy teraz znajdowały się kolejne dwa tygrysie pręgi, wytatuowane na ciele tradycyjnymi metodami. Jednak uwaga mężczyzny skupiona była na prezencie. — Z tym rzeczywiście zaczynam przypominać tygrysa. Dziękuję, senpai — dodał, wzruszonym głosem.

Re: Tōen — Pią Gru 29, 2023 10:58 pm

W reakcji na metaliczne pobrzękiwanie z worka skrzywiła się tak mocno, że uniesiona górna warga odsłoniła lekko jej zęby. Chociaż nie miała wyczulonego słuchu, to przerzucanie skrytych w materiale klamotów, zdaniem Mori mogłoby obudzić umarłego. Dlatego też, zajęta wyciszaniem dzwonienia w głowie, nie próbowała wytłumaczyć rozmówcy swojego wcześniejszego porównania. Ograniczyła się do wypuszczenia powietrza nosem w rozbawieniu jego brakiem świadomości.
Nishiōji stała jak wryta przez cały ten czas, w którym Taiga tłumaczył znaczenie prezentów od ludu z północy. Chyba od lat, i to łącznie, nie miała okazji poczuć się do tego stopnia docenioną, nikt nie był jej nigdy to tego stopnia wdzięczny, a do tego wszystkiego Shiratori był jedną z niewielu osób, którym była w stanie uwierzyć w cokolwiek pozytywnego. Dlatego, chociaż gdzieś z tyłu głowy przemknęła jej myśl, że mężczyzna albo naciąga fakty albo z jakiegoś powodu się wkrótce na tym i tak przejedzie, to ostatecznie udało jej się od takich przemyśleń odciąć. Przynajmniej na ten jeden, krótki moment, w którym miała docenić prezenty i za nie podziękować.
— To chyba naprawdę musiałeś im dużo opowiadać — stwierdziła, a jej myśli automatycznie powędrowały ponownie do prezentu od jego brata, mimo, że zarzekał się, że takimi informacjami z krewnym się nie dzielił. — Możesz im przekazać, że opieka nad "tym głupim bratem, synem, wnukiem" to sama przyjemność — dodała z zaskakująco życzliwym i szczerym (jak na nią) uśmiechem.
Zamrugała w konsternacji, kiedy mężczyzna podał jej... rzeczy.
— Tak, pewnie. To chyba oczywiste... — odpowiedziała, starając się udawać, że rzeczywiście wiedziała, co właśnie otrzymała. Wzorem swojej własnej babci zakładała, że jeżeli nie wiedziała, to źle wychowano ją na kobietę. Przyjrzała się więc ukradkiem przedmiotowi i kiedy zrozumiała, że jest on pokryty futrem, zdecydowała, że jego pochodzenie i zastosowanie skonsultuje z jakimś tropicielem - bo nawet, jakby chciała swoją niewiedzą podzielić się z Taigą, to on nie wydawał się wiedzieć wiele więcej niż ona. Więc, skoro już zrobiła takie dobre wrażenie na jego rodzinie, to postanowiła to kontynuować.
— To naprawdę robi dużą różnicę? — zapytała, z zainteresowaniem patrząc na otrzymane podeszwy. — Ja i zaśnieżone wzgórza rzadko idziemy w parze, ale jeżeli polecasz, to z ekspertem nie wypada się kłócić — dodała, przyjmując jednocześnie bransoletkę. Po krótkim dźwięku rozczulenia włożyła ją na swój nadgarstek i przyjrzała w zachwycie.
A to od moich rodziców...
Mori nigdy nie była wychowywana na łowczynię zwierząt, w zasadzie to całe życie miała wszystko podstawiane pod nos, dlatego dla niej samej te nie kojarzyły się automatycznie ze źródłem żadnego dobra. Z tego też powodu na widok zamkniętej w klatce łasicy najpierw (delikatnie mówiąc) spanikowała, robiąc niewielki krok w tył, a potem, gdy wspomniał o rękawiczkach, pognała ku zwierzęciu i wciskając w ręce Taigi trzymane przez nią przedmioty chwyciła za klatkę, by tę przytulić do siebie.
— Żadnych rękawiczek! — zdecydowała, unosząc obiekt na wysokość twarzy. — Jest piękna — stwierdziła, przyglądając jej się z niedowierzaniem. — Ale... ja nie znam się na nich. W zasadzie na żadnych zwierzętach się nie znam. Będziesz musiał mi z nią pomóc, przynajmniej na początku. — Uśmiechnęła się szerzej, wracając spojrzeniem na łasicę. Zachwycona wyglądem zwierzęcia zapomniała zupełnie, że było równie wystraszone co ona na początku, więc chociaż mogła spodziewać się takiego finału to wsadziła palec między pręty i szybko została ugryziona.
— Ała, kurwa! — fuknęła, trząchając ręką w bólu. — Bo jednak zmienię zdanie co do tych rękawiczek — kontynuowała, krzyżując spojrzenia ze swoim nowym towarzyszem. — Chyba będziemy musiały się lepiej poznać — zwróciła się jeszcze raz do Taigi, a potem znów do łasicy, o wiele surowszym tonem. — Suka.
Uwagę Mori od wykłócania się ze zwierzęciem przerwał jej pierwotny rozmówca. Widząc uśmiech na jego twarzy, sama nie mogła powstrzymać się od odwzajemnienia tego wyrazu. Miała ochotę poklepać się po ramieniu - prezent wydawał się być udany, chociaż w porównaniu do wora z północy to był raczej skromny.
Odłożyła na ziemię klatkę, a potem odebrała od mężczyzny wciśnięte mu przedmioty.
Ponownie zamarła w bezruchu, bo oto Shiratori postanowił zacząć się przed nią rozbierać. Uniosła brwi. Niewątpliwie uważała go za atrakcyjnego ale nie spodziewała się, że akurat w takim momencie będzie jej dane obejrzeć go w negliżu.
Szczęśliwie (albo i nie), skończyło się na koszulce.
— Gratuluję! — klasnęła w dłonie ożywiona, przyglądając się jego nowym zdobycznym prążkom. — Mogę? — Wyciągnęła niepewnie rękę, ciekawa, czy mogłaby sprawdzić, jakie tego typu tatuaże są w dotyku. Sama nie miała żadnych, a te, które widziała na innych wydawały się być robione inną metodą. — Bardzo bolały? I... przypomnij, z jakich okazji się je u was dostaje? Będziesz miał jeszcze więcej? — podjęła ze szczerym zainteresowaniem, a także z wyraźną dumą w głosie.
Z tym rzeczywiście zaczynam przypominać tygrysa...
— Bez niego też już nie było ci daleko. Ale, na co czekasz? Dawaj, zrób jakąś groźną pozę! A, w sumie... umiesz się tym posługiwać czy będą pierwsze kroki?

Re: Tōen — Czw Sty 11, 2024 10:12 pm

Choć od początku mówił, że nie opowiadał rodzinie zbyt wiele, Mori miała w tym temacie zupełnie inne zdanie. Północ pozbawiona wielu trosk nie musiała martwić się niedostatkiem, stąd tak hojne obdarowywanie nieznajomych. Bransoleta czy pachnące zioła nie były zbyt specyficznym prezentem, a ze skóry niedźwiedzia ucieszyłby się chyba każdy, ale mężczyzna nie zaprzeczył, pozwalając jej nacieszyć się tą chwilą. W końcu, jakby na to nie spojrzeć, kobieta miała wrócić ze spotkania obładowana prezentami. Jeden z nich okazał się szczególnie warty uwagi, a na dodatek nieco kąśliwy.
Taiga spojrzał na wijące się we wnętrzu klatki stworzenie z mieszaniną współczucia i ciepła.
— Jest jeszcze młoda i pewnie z początku da ci w kość, ale ten gatunek to bardzo wierne stworzenia. Najłatwiej oswoić je jedzeniem. A kiedy odkryje, że nie jesteś zagrożeniem, a do tego zaczniesz jej się kojarzyć z przysmakami, to zyskasz wierną towarzyszkę. Poza tym nie wymagają wiele opieki, ale oczywiście pomogę. — zapewnił, sięgając do kieszeni spodni po suszony kawałek zimowego, północnego orzecha, po czym wsunął palce między kraty, pozwalając by stworzenie zwęszyło ulubioną woń. Wystarczyło kilka chwil, by z przerażonej kulki futra zamieniło się w ciekawski ryjek węszący za źródłem zapachu. — Widzisz? Jada większość orzechów. W zasadzie są mięsożerne, ale na północy zdarza im się trafiać na magazynek wiewiórki, kiedy to szukają samej gospodyni, więc to też jedzą. Tak samo niektóre owoce. Maliny, poziomki, leśne jagody...
Łasica zakradła się pod smakołyk i wyrwała go z palców Taigi, gdy ten mówił. Reszcie konwersacji towarzyszyło donośne chrupanie, gdy stworzenie walczyło z twardą skorupką. Aż trudno było uwierzyć, że to ta sama bestia, która dopiero co ukąsiła kobietę.
— Przebiła skórę? — zapytał, zerkając na dłoń Mori. — Mają bardzo ostre siekacze.
Po tym jednym, sporym prezencie worek opadł wreszcie na płasko. Shiratori narzucił go na wierzch transportera, dając łasicy poza spokojem dodatkowe wytchnienie w postaci zacienionego kąta. Westchnął, bo przekazanie każdej jednej rzeczy i spamiętanie kto i z jaką intencją przygotował dany pakunek nie było łatwe. Poza tym odniósł wrażenie, że Mori jest zadowolona. To martwiło go najbardziej.
Do tego stopnia, że zapomniał o zimnie, które szybko ogarnęło jego plecy gdy z rozpędu zrzucił z siebie górę ubrania. Dla ludzi z północy tatuaże, które jej zaprezentował, były niezwykle ważne, dlatego pozwolił jej dokładnie się im przyjrzeć, nim znów narzucił na siebie chociażby koszulę.
— Pierwszą pręgę dostajemy w wieku dziesięciu lat. To trochę taki nasz symbol łączności ludu z bogiem-tygrysem. Tak jak tygrys zyskuje na mądrości wraz z wiekiem, tak i my otrzymujemy nowe pręgi za każde przeżyte pięć lat. Czasami można otrzymać ich więcej, za specjalne zasługi, i wtedy te tatuaże są znacznie dłuższe od pozostałych. Z czasem całe plecy zaczynają przypominać futro zdjęte prosto z tygrysa — wyjaśnił, rozkładając lekko ramiona. Jego własne pręgi ledwo schodziły poniżej ramion, ale Taiga w oczach swojej rodziny był jeszcze młodzieniaszkiem. — Rawr...! — mruknął bez przekonania i niemal natychmiast spojrzał pod nogi z zakłopotaniem. — Szczerze mówiąc przypomina to nieco sztylety, których używamy do północy do okorowywania drzew. Ale nie sądziłem, że mogą też służyć do walki — stwierdził, zapatrzony na budowę sztyletu. Podrzucił go kilka razy w dłoni i stało się jasne, że nie jest w tym wcale taki najgorszy. Choć w walce z demonem ostrze tak krótkie jak to nie miałoby raczej szansy wygrać.

Re: Tōen — Nie Sty 14, 2024 6:38 pm

Przechyliła lekko głowę, okazując wątpliwość w optymistyczne słowa Taigi. Jego deklaracja pomocy przy "wychowywaniu" zwierzęcia była przy tym wszystkim niczym kamień z serca. Z łasicą już wydawały się mieć kosę, więc chcąc mieć ostatecznie wspomnianą "wierną towarzyszkę", preferowała na początku przekazać stery rozmówcy.
— Wierne? Ale, że jak pies? Będzie przychodziła na zawołanie czy coś? — pytała, ewidentnie zagubiona w temacie. Oparła się dłońmi o uda i pochyliła, przysuwając tworzą do klatki, żeby z bliska obserwować proces karmienia. I to, jak zwierzę szybko zareagowało, w dodatku zupełnie inaczej niż na nią samą. Fuknęła pod nosem, nieco urażona tym, że łasica preferowała Shiratoriego. — Dobra, czyli dieta to mniej więcej to, co daje las i mięso. A ryby?
Zapytana o obrażenia, spojrzała na ukąszoną dłoń.
— Trochę — westchnęła, obserwując czerwieniącą się ranę. — Na pewno nie wychowywaliście jej na jakiegoś rekina? Teraz ty jej tutaj z orzeszkiem, a w nocy mi tętnicę przegryzie — kontynuowała żartobliwie, trzymając się za zraniony palec. — W ogóle, nazywa się jakoś? To samica czy samiec? Mam ją wyprowadzać na dwór czy skrzynka z piachem wystarczy? — Coraz bardziej przerażona wychowywaniem łasicy, ułożyła sobie dłonie na policzkach i nacisnęła do tego stopnia, że z ust ułożył jej się dzióbek. Bała się też, że przypadkiem zrobi jej krzywdę lub doprowadzi do choroby dowolnego pokroju.

Słuchając o kolejnych tatuażach, przytakiwała głową ze szczerym zainteresowaniem. Ostrożnie przejechała dłonią po jednym z nich, badając strukturę.
— Są piękne — przyznała, cofając się o krok. Przez krótką chwilę zaczęła się zastanawiać nad tym, jak sama by z takimi wyglądała. Ostatecznie doszła do wniosku, że w połączeniu z kolekcją blizn mogłyby już być jednak trochę nadmiarem dla jej wycieńczonej skóry. — Ile miał rekordzista? I czemu jeszcze ty nie masz żadnej za zasługi? Taiga, ej! Następnym razem jak tam pojedziesz to wracasz z nadmiarową, rozumiemy się? — nadęła policzki w niezadowoleniu i zagroziła palcem, wskazując na mężczyznę. — Chyba, że te zasługi to bicie jakichś rekordów typu skok z najwyższego wodospadu Japonii. Wtedy możemy to przedyskutować — dodała, unosząc dłonie w obronnym geście. Nie była pewna, co na Północy mogły oznaczać "zasługi", więc może wspomniane oczekiwania powinny jednak być odwołane.
Rawr...!
Mori zassała usta, próbując nie parsknąć śmiechem. Oczekiwała w tym nieco więcej "werwy", więc widząc to zrezygnowanie Shiratoriego naprawdę musiała zawalczyć ze sobą. Szczęśliwie, Taiga zaczął prezentować swoje umiejętności w posługiwaniu się sztyletem, co odwróciło uwagę Nishiōji od wcześniejszego "zaryczenia". Rozchyliła wargi z wrażenia.
— Mogą, jak najbardziej. Zakładam, że jak tym kogoś dziabniesz między żebra to nie będzie zachwycony — parsknęła, krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Nauczysz mnie tak, zanim sobie palce utnę? — spytała, wskazując na wykonywane przez niego "sztuczki". — Z drugiej strony, przynajmniej ktoś by mi wtedy nie próbował ich odciąć po swojemu — westchnęła, mrużąc oczy podczas zerkania w kierunku klatki z łasicą. — A, i nie testujesz go na mnie, rozumiemy się? Albo chociaż nie z zaskoczenia. Wiem, że nie każdy nasz trening ci się podobał, ale chyba jeszcze możemy się dogadać — kontynuowała, w ramach żartów robiąc z rozmówcy zbira, który pewnie tylko czekał na moment, w którym będzie mógł się zemścić na upierdliwej nauczycielce.

Re: Tōen — Sro Sty 31, 2024 11:21 pm

Przewaga Taigi polegała w tym momencie na tym, że za sprawą długiej podróży z północy do centrum kraju zdążył już przekonać do siebie zwierzątko, które jego zapach kojarzyło z przekąską. Jedno pociągnięcie nosem, i z zagrożenia stawał się dla łasicy przyjacielem. Jednak do stworzenia grubej nici zaufania nadal wiele brakowało, lecz to zabójca postanowił zostawać nowej właścicielce stworzenia.
— Taaak... na północy mamy ryby, więc zgaduję, że też znalazły się w ich diecie — odparł, ale bez przekonania. Podczas wspólnych dni ze zwierzęciem nie wpadł na pomysł, by poczęstować ją rybą. Wydry często podkradały ich połowy i pustoszyły przydomowe stawy, lecz nigdy nie widział osobiście łasicy, która zachowywałaby się w ten sam sposób. Czasami strącały ptasie gniazda, częstowały się zawartością jajek, lub świeżo wyklutymi pisklętami, ale o tym wolał kobiecie nie wspominać. — Samica. Jest trochę mniejsza i nie ma nawyku oznaczania całego terenu swoim moczem, więc twoje ciuchy i wachlarze są bezpieczne. O ile nie wpadnie na pomysł, by któryś z nich poznaczyć zębami... zakładam, że nie chciałabyś jej trzymać w jednym pomieszczeniu z cennymi przedmiotami. Póki co wystarczy jej ta klatka, a jeżeli już się nieco oswoi z twoim zapachem, to będziesz mogła zacząć ją wypuszczać na zewnątrz. Będzie wracać sama tak długo, jak w misce będzie znajdować jedzenie. Zima to w sumie najlepsza pora na oswajanie. Na zewnątrz nie ma zbyt wielu smakołyków. — Taiga wyciągnął w kierunku Mori rękę z małym woreczkiem tego, czym sam dopiero co karmił zwierzę. — Spróbuj sama.
Choć wątpił, że zabójczyni wróci prędko do łasicy, skoro wyraźnie spodobała jej się ich północna tradycja tatuowania na ciele pręgów. Ciekawa była do tego stopnia, że sięgnęła ręką do jego karku, na co Taiga zareagował z zawstydzeniem i zażenowaniem. Czarne pasy były oznaką mocy, jego doświadczenia i postępu, a Nishioji i tak widziała w nim zaledwie pokreślonego pasami ucznia. Położył ręką na karku, pocierając skórę w próbie odgonienia niezręcznej sytuacji.
— Cóż, nie ma tu nikogo ze starszyzny, kto mógłby potwierdzić moje osiągnięcia. Dopóki nie zrobię jako zabójca czegoś, co dotrze wieścią nawet do Aomori, to raczej nie mam co liczyć na dodatkowe tatuaże. Poza tym żeby je docenić nie mogą ich rozdawać za byle co. Chociaż skok z wodospadu to byłoby coś. Na północy często skaczemy ze skał do wody, szczególnie zimą. Wtedy tylko wokół wodospadu tafla nie jest zamarznięta. Całkiem odświeżające. Powinnaś kiedyś tego spróbować, senpai — podsunął jej pomysł z entuzjazmem, który potwierdzał, że Taiga nie gada od rzeczy i nie zmyśla. Dla niektórych ludzie z północy takie zabawy było normalnością, szczególnie dla młodzieży i młodszych dorosłych, do których Shiratori w dalszym ciągu się zaliczał. Niekiedy brakowało mu takich atrakcji, ale starał się zabijać nudę treningami.
A skoro kobieta podarowała mu sztylet, nową zabawę, to wiedział już przynajmniej co będzie ćwiczył w następnej kolejności.
— Ja? Dźgnąć ciebie? — przestraszył się wodnik, biorąc słowa Mori za prawdziwą obawę przed atakiem. Za zabójstwo wytatuowali by mi chyba pasek na środku czoła. Nie wiem ile miał rekordzista, ale przestępcom rzeczywiście umieszczamy takie pręgi na twarzy. Wtedy od razu wiadomo, że mamy do czynienia z niebezpiecznym człowiekiem.

Re: Tōen — Pon Lut 05, 2024 10:50 pm

— Niech tylko, kurwa, spróbuje — warknęła, zerkając znacząco na zwierzę, chociaż sama bardzo dobrze wiedziała, że nawet w największej furii nie chciałaby go zranić. Z głośnym westchnieniem musiała więc pogodzić się z faktem, że wszystko, na czym jej zależało, będzie musiała odpowiednio zabezpieczyć, a najlepiej i pochować z dala od nowej współlokatorki.
Wskazówek dotyczących wychowywania łasicy słuchała z niemałym zainteresowaniem, co okazywała ochoczym kiwaniem głową oraz krótkimi, twierdzącymi mruknięciami. Motyw wypuszczania gryzonia zaciekawił ją szczególnie, gdyż na ten moment nie potrafiła sobie nawet wyobrazić, że ten miałby do niej wracać sam z siebie. Być może przesadzała, kiedy wzgardzała swoim własnym towarzystwem, jednak trudno było Mori widzieć choćby i oczyma wyobraźni, że to futerkowe zwierzę będzie chciało z nią spędzać czas.
Dlatego też, pomimo otrzymania smakołyków dla łasicy, na ten moment zainteresowała się bardziej tatuażami swojego podopiecznego - zupełnie, jakby od zapamiętania przez nią informacji miało zależeć jego życie w takim samym stopniu, jak w przypadku wskazówek odnośnie zwierzęcia.
— Czy ty właśnie zasugerowałeś, że moje zdanie nie ma dla nich znaczenia? — spytała surowym, niezadowolonym tonem, przenosząc ciężar ciała na drugą nogę i krzyżując ręce na klatce piersiowej. Chociaż żartowała, rozumiejąc kwestię zasług i ich wyceny, wyglądała przy tym dość poważnie. — Wyciągaj z tego wora papier i pędzelek. Ja im, kurwa, dam starszyznę — kontynuowała, poganiając rozmówcę ruchem dłoni. — Ciekawe, ile demonów oni zabili, że są tacy do przodu!
Powinnaś kiedyś tego spróbować, senpai.
Wcześniejsza butność Mori ustąpiła w pełni. Słysząc propozycję, na krótką chwilę zamarła tak, jakby właśnie skoku w tę lodowatą wodę doświadczyła. Zimna woda to jedno, a skok do tej jeszcze z nie wiadomo jakiej wysokości - drugie. Po jej plecach przeszedł zimny dreszcz na samą myśl.
— Odświeżające? Kurwa, odświeżające?! — uniosła się, jakby nie dosłyszała tej opinii. — Chcesz się odświeżyć? Ja cię, zaraz, cholero, odświeżę — kontynuowała, sięgając do grudki śniegu. Rozcapierzonymi palcami wyrwała garść, którą, po przytrzymaniu Taigi za ramię, wtarła mu w twarz. — Lepiej? — spytała nagle łagodnym tonem, kiedy pochylona nieco do przodu wycofywała się.
Żeby nie wybuchnąć śmiechem na wizję Shiratoriego z paskiem na czole, musiała zasłonić sobie usta dłonią.
— Pomyśl o tym z drugiej strony. Za kilka zabójstw mógłbyś sobie zrobić tygrysie wąsiki — prychnęła w rozbawieniu, palcami przesuwając po swoich policzkach w ramach wizualizacji.
Zmysłowi Mori nie umknęło, że łasica poruszyła się w klatce. Spojrzała więc na nią nienaturalnie szybko, jakby węszyła zagrożenie z jej strony na tym samym poziomie, co ze strony demona.
— Wymyśl trzy imiona. Ja z nich wybiorę jedno. Postaraj się — rzuciła ponownie do rozmówcy, po chwili spoglądając w jego kierunku z cwaniackim uśmiechem.

Re: Tōen — Pią Lut 16, 2024 6:52 pm

Po raz kolejny Taiga nie zrozumiał jej "żartu" jako żartu, dlatego ty z okrzykiem kazała mu wytrzasnąć z nieba kawałek papieru, niemal to zrobił.
— Obawiam się, że na poważnie wzięliby słowa Haszhiry, albo samego mistrza... ale to nie znaczy, że mają cię w głębokim poważaniu. To bardziej... przekonanie, że Korpus funkcjonuje trochę jak nasza własna społeczność, a o wadze zasług decydują najważniejsi ludzie. Jednak jestem pewien, że choć Filarzy zasługują na najwyższy szacunek, ich odległe osoby nie są tak istotne w moim rozwoju, co twoja obecność, senpai — wyjaśnił szybko skruszonym tonem, kuląc się pod nagłym krzykiem.
Alternatywą byłoby postawić się kobiecie, może nawet siłą wymusić na niej szacunek, a tego nie chciał robić. Nie byłby w stanie wyciągnąć miecza przeciwko swoim towarzyszom, a co dopiero na osobę, której tyle już zawdzięczał. Wszystkie te prezenty i nawet zwierzę nie mogłyby spłacić długu, jaki zaciągnął u niej, pobierając nauki nawet po skończeniu oficjalnego szkolenia i po zdaniu egzaminu.
Jest jeszcze tyle rzeczy, których mógł się nauczyć, że nie chciałby jej do siebie zrazić. Czasami oznaczało to, że pozwolił na siebie nakrzyczeć, nawet jeżeli nie znał powodu takiego wybuchu.
Tygrysy mają grubą skórę. Przez to, że ich futro jest gęste i zbite w sztywna okrywę do polowania na nie należy używać specjalnie przygotowanych grotów. Zwykła strzała nie wbije się zbyt głęboko, lub w ogóle odbije się od tygrysa. Będziesz miał szczęście, jeżeli tygrys zignoruje atak. Jednak jeżeli drapieżnik zwróci w twoją stronę twoje oczy, nawet najostrzejsza stal nie sięgnie pędzącego w twoją stronę zwierzęcia.
— Tak, lepiej. Wiedziałaś senpai, że w ten sposób bawiliśmy się w dzieciństwie? A czasami w ramach kary rodzice nacierali nam pośladki szorstkim, zmrożonym śniegiem — wyjaśnił z uśmiechem, pomimo drobinek śniegu rozpływających się na jego twarzy. — Po takim czymś mało komu chciało się jeszcze wojować i brykać. — Niewinnie nachylił się, aby podnieść spod swoich butów bezkształtną kupkę śniegu, którą zaczął formować w kulę, podczas gdy nadal mówił. — To nie fair, senpai. Taszczyłem ją ze sobą całą tą drogę, a teraz każesz mi jeszcze znaleźć dla niej jakieś imię? Wiesz, nadawanie miana to niezwykle ważny proces, dzięki temu będzie prawdziwie twoja. Ale to ty musisz znaleźć dla niej pasujące imię.
Wykorzystując moment, w którym Mori zwróciła się twarzą do szalejącej łasicy zamachnął śnieżką, wypuszczając ją w kierunku kobiety.

Re: Tōen — Pią Lut 23, 2024 4:22 pm

Odetchnęła głośno i przeciągle, wyrażając w ten sposób swój zawód w związku z faktem, że Taiga odebrał jej szansę na zrobienie awantury. Czasami rzeczywiście ponosiło ją, czasami chciała po prostu na kogoś nakrzyczeć, ale kiedy te ambicje wychodziły z niej podczas spotkań z Shiratorim, to zazwyczaj równie szybko się kończyły. Mężczyzna potrafił odnieść się do drażniących ją kwestii w taki sposób, że często, siłą rzeczy, zatykał jej wtedy usta. Z drugiej strony, nie potrafiła się dalej pieklić, gdy ten brał wszystko do siebie i przyjmował obronną postawę. W tym momencie zastosował obie te sztuczki, przez co Nishiōji pozostało jedynie odchylenie głowy do tyłu połączone z kolejnym westchnięciem.
Chociaż nie zwykła tego po sobie okazywać, to wspomnienie o istotności jej osoby w życiu podopiecznego nie tylko ją wzruszyło, ale i mile połechtało ego.
— W takim razie pozostaje mi zostać Filarem i sprawić, że dorobią ci tyle tych prążków, że matka by cię nie poznała — podsumowała takim tonem, jakby to była kwestia pójścia do Mistrza i ogłoszenia, że w ogóle Hashirą się chce zostać. Wydawała się być przy tym bardzo z siebie zadowolona. — I podbijemy stawkę z jednego do trzech, jak mi najebiesz podczas sparingu — dodała, w połowie zdania pokazując Taidze wyprostowane trzy palce, dla dodania efektu. Gorzej, że o ile miała nad mężczyzną znaczną przewagę w sile, o tyle zdawał się on nadganiać jej braki w umiejętnościach walki wręcz. Oznaczało to, że albo wkrótce ją poskłada, albo ona będzie musiała się wyrobić w tej sztuce. Na samą myśl skrzywiła się jak pod wpływem cierpkości cytryny. — Do pięciu jak w łucznictwie — dodała, próbując odwrócić uwagę rozmówcy od może aż nazbyt kuszącej oferty.
Słysząc o karach, jakie stosowano w Yukikuni, Mori przechyliła głowę i zamrugała, przez chwilę łudząc się, że się po prostu przesłyszała. Kiedy dosłownie chwilę po tej historii Shiratori sięgnął po śnieg, Mori drobnymi kroczkami zaczęła się wycofywać, cały czas będąc bezpośrednio frontem do niego.
— Ani mi się waż — rzuciła prędko cieńszym tonem, wskazując na niego palcem. Jej spojrzenie ustąpiło w nieprzemyślanej obawie, że właśnie to mężczyzna planował na niej teraz zastosować - za te krzyki, zniewagi, głupie pomysły czy wycieńczające treningi, które zdarzało jej się wymyślać tylko po to, żeby podbudować swoją pozycję.
Jęknęła przez zamknięte usta, gdy dotarło do niej, że z nazywaniem zwierzęcia miała radzić sobie sama.
— Na razie przychodzą mi na myśl same nieprzyzw... — urwała, czując na sobie uderzenie śnieżną kulką. Popatrzyła nieco niedowierzająco w dół, potem na Taigę i pokręciła powoli głową, patrząc mu w oczy. Błysk w jej spojrzeniu nie sugerował nadejścia niczego dobrego. — Upierdolę ci te rączki — oznajmiła chłodno, chociaż w rzeczywistości walczyła ze sobą, żeby nie wybuchnąć śmiechem.
Szybkim, ciężkim krokiem ruszyła w stronę Mizunoto z zamiarem wywrócenia go w najbliższą zaspę i obtoczenia w śniegu.

Re: Tōen — Nie Lut 25, 2024 7:48 pm

Nie robił tego celowo. Sztuki manewrowania pomiędzy konfliktami nauczył się żyjąc z licznym rodzeństwem, gdzie każda, nawet najbardziej trywialna kwestia potrafiła zostać rozdmuchana do nieproporcjonalnych rozmiarów jeżeli choć jedna ze stron nie potrafiła machnąć ręką i sobie odpuścić. A te rzadkie przypadki, kiedy rzeczywiście w domu Shiratorich wybuchła awantura, zwykle zakańczał ojciec. Niekiedy wystarczyło, aby skierował na swe dzieci wzrok, a wszystkim zamykały się usta. Nie był człowiekiem brutalnym, ale powszechnie szanowanym. Tak samo reagowali mieszkańcy wioski, kiedy się do nich zwracał, więc i dzieci nauczyły się, kiedy nie należy nadużywać cierpliwości swojego rodziciela.
A po drugie nadal nie znał wszystkich zwyczajów i zależności, które rządziły krajem. Nie chciał wyjść na niewychowanego wieśniaka, a tylko przy Nishioji pozwalał sobie na te głupie pytania i niepewne zachowanie. Poza tym był raczej zdecydowanym człowiekiem.

— Wolałby nie. W pewnym momencie skończyłoby mi się miejsce na plecach, a wolałbym nie schodzić niżej — przyznał, nie rezygnując z miny pełnej zakłopotania. Z tymym wyrazem twarzy przygotował swój pocisk i wycelował go w kobietę, nie wyrażając nawet odrobiny wstydu, gdy trafił ją bez wysiłku. W końcu wychował się wśród śniegu i lodu, wojna na śnieżki była dla niego jak chleb powszedni, a cel również miał nienajgorszy. — Nie zaatakowałabyś nikogo w korpusie — stwierdzi z niezachwianą pewnością. — A jeżeli planujesz wrzucić mnie w zaspę... — zaczął, zrywając się do uniku — ... to nie będę się szczególnie bronił. To prawie jak kąpiel podczas zimy. Żeby nie marnować drewna kąpaliśmy się po prostu w śniegu. — Zatrzymał się na elastycznych nogach, mimo wszystko gotowy, aby uskoczyć, gdyby Mori postanowiła rzucić się w jego kierunku z nadzieją, że w ten sposób przeważy go swoją masą. — Skąd w tobie tyle gniewu, senpai? Te wszystkie przekleństwa czy chęć nazwania swojego zwierzęcia w sposób mu niegodny? — zadał pytanie w chwili frywolnego rozbawienia, choć także z nieukrywaną ciekawością. Nie tylko dlatego, że była kobietą dobrze wychowaną, ale również przez to, że korpus nie dawał im wielu powodów do tak... nieprzyjemnego zachowania. A więc dlaczego?
Nishioji była ostrą nauczycielką, ale nie chciał wierzyć, że sama w sobie jest po prostu nieprzyjemna.

Re: Tōen — Pon Lut 26, 2024 3:44 pm

Tym jednym, prostym, nieświadomie naiwnym stwierdzeniem o niepodnoszeniu przez nią ręki na innych członków Korpusu, Taiga początkowo wybił ją z rytmu. Zatrzymała się na krótką chwilę, unosząc lekko jedną brew. Żeby jednak nie zwrócił uwagi na jej zawahanie, jak najszybciej wróciła do zmniejszania dystansu między nimi. Uśmiechnęła się ze sztuczną pewnością siebie, rozkładając ręce na boki, aby utrudnić wytatuowanemu mężczyźnie ucieczkę poprzez wyminięcie jej. Próbowała "osaczyć" go na tyle, żeby przynajmniej początkowo wymusić na nim wejście w głębszy śnieg zalegający obok ścieżki, na której się znajdywali.
— To czemu uciekasz? Czemu uciekasz?! — spytała z wyrzutem w odpowiedzi na jego deklaracje, wskazując na niego dłonią. Chociaż wciąż bardzo starała się zachować morderczą powagę, to w jej pytaniach wybrzmiewało już siłą zduszane rozbawienie. Chwilowo udało jej się zepchnąć jego wcześniejsze stwierdzenie na dalszy plan, nie rozpamiętywając go. Tak mu się po prostu powiedziało. Miała już pewne wyobrażenie odnośnie tego, jak by zareagował, gdyby dowiedział się o jej chorobie, a także uczestnictwie w grupie Kagi - jednak miała także nadzieję, że nigdy nie przyjdzie jej zobaczyć, czy to wyobrażenie było słuszne. Starała się trzymać go od tego wszystkiego z daleka, widząc w nim człowieka zbyt dobrego na zapoznanie z całą prawdą o kimś, kogo tytułował senpai.
Jednak zapytana o genezę swoich nieskończonych pokładów wulgaryzmów i wściekłości, zatrzymała się ponownie, marszcząc brwi i przekrzywiając głowę na bok. W zastanowieniu ułożyła usta w dzióbek. Pytanie Shiratoriego było rzeczywiście trafne, chociaż Mori trudno było wskazać moment, w którym stała się taka. Dla odmiany nie była to wina Sendo. Więc może konfliktu z Ryōtą? Albo tego z ojcem lub przywiązania do Ayumu, którego sposób bycia nie różnił się za wiele od tego jej?
Najbardziej nie chciała zaakceptować możliwości, która w rzeczywistości mogła być najbardziej trafna - ciągłym gniewem, krzykami i przekleństwami maskowała swoje słabości. Mało kto był świadom, że pod maską wybuchowej Tsuchinoto tak naprawdę znajdywała się zlękniona, przesycona pesymizmem kobieta, która każdą kolejną misję postrzega jako prawdopodobnie swoją ostatnią. Miała za sobą mnóstwo tragicznych doświadczeń i nie wątpiła, że nie czeka ją więcej, a nie widziała dla siebie nawet osoby, z którą mogłaby o tym szczerze porozmawiać bez konsekwencji w postaci odwrócenia się do niej plecami lub sugestii opuszczenia Korpusu. Ostatnim razem jak spróbowała, to Kirei zniknął, a Ayumu nie wykazał się szczególnym zrozumieniem. Nieraz kusiło wrócić "do cywila", ale czym wtedy by się zajmowała? Tak przynajmniej mogła wierzyć, że kontynuowała dziedzictwo Usaburō i że z każdym dniem zbliżała się też do zemsty na Sendo.
Polowaniem na demony i martwieniem o przeżycie kolejnego dnia odwracała swoją uwagę od pozostałych problemów.
— Niegodny? — powtórzyła z prychnięciem po upływie chwili, łapiąc się pod boki. — To nie ja ją ugryzłam! — Machnęła kilkukrotnie ręką, niczym dziecko skarżące się mamie na agresywnego psa. Wróciła po tym do rozpoczętego "pościgu" za Shiratorim, przyglądając się uważnie jego kolejnym krokom. Nie wiedział jeszcze, jakie sztuczki miała w rękawie ze swoim nadludzkim wzrokiem. — Poza tym, nie tylko ty masz dużo rodzeństwa. Musiałam jakoś wywalczyć sobie szacunek pozostałej czwórki, żeby mi nie weszli na głowę — wyjaśniła spokojniej, teatralnie przewracając oczami. — Spójrz chociażby po swoim przykładzie. Popatrz mi w oczy i powiedz, że jakbym cię czasem nie ustawiła do pionu, to byś słuchał moich poleceń. — Ponownie się zatrzymała, krzyżując spojrzenia z rozmówcą, a ramiona splatając na klatce piersiowej. — Myślisz, że czemu to akurat mi przypadło oswajanie tygrysa, co? — zaśmiała się łagodnie, pochylając lekko do przodu.
Mimo, że nigdy nie posługiwali się tym samym oddechem, Taiga został przydzielony akurat jej i chyba nie wyszło im to na najgorsze. Przynajmniej wprowadzał trochę optymizmu do tej jej ponurej rzeczywistości.

Re: Tōen — Pią Mar 01, 2024 1:54 pm

— Jeżeli oswoiłaś już tygrysa, to chyba nie powinnaś mieć żadnego problemu z łasicą. Dobrze myślę? — pociągnął jej słowa, przekierowując znów uwagę na stworzenie. — Ale nie ujmując ci w żadnym aspekcie... kiedy tu przybyłem miałem w sobie głód wiedzy. Cały czas go posiadam, bo to się w ogóle nie zmieniło, to część mojego charakteru. Dlatego nawet gdybyś nie próbowała mnie stawiać do pionu, to nadal chciałbym abyś była moją nauczycielką. Tak jak wchłaniamy białko po spożyciu mięsa, tak ja wchłaniam wiedzę od silniejszych i mądrzejszych ode mnie. Nie każdy się na to godzi i zakładam, że ty również miałaś okazję odmówić udzielania mi dodatkowych lekcji. Więc to raczej ty powinnaś powiedzieć dlaczego nigdy tego nie zrobiłaś? Jest wiele metod, żeby odstraszyć od siebie drapieżnika.
Taiga beztrosko przerzucał między dłońmi kule śnieżne. Tym razem nie planował ciskać niby w Mori, ale sama zabawa przy śniegu przynosiła mu niebywale dużo radości. Krajobraz pokryty w bieli przywodził na myśl rodzinne strony, które nawet jeżeli nie były przez cały rok w sferze wiecznego chłodu, to nadal różniły się od bujnej i zielonej natury ze środka kraju. Wiele rzeczy, które ze sobą taszczył przystosowane były właśnie do tej pory roku choć niewielu było w stanie to docenić. Dopiero gdy gruba warstwa puchu nakryła całe leśne podłoże, Taiga odzyskiwał młodzieńczą radość i chęć dzielenia się naukami.
Wiele osób nie wiedziało nawet w jaki sposób łowić łososie z przerębli, albo jak złapać lisa w taki sposób, aby z sideł wyciągnąć go jeszcze żywego. Najwyraźniej dla wielu zabójców ich nauka kończyła się w momencie, gdy potrafili już machać bronią. Na północy prawdziwy wojownik nie tylko zabijał, ale był także mistrzem przetrwania.
— Kiedyś i te lekcje dobiegną końca, prawda? — zapytał po chwili. Patrząc na to, że natychmiast po swoim pytaniu zabrał się do toczenia kuli na bałwana, ciężko było od razu stwierdzić, czy mówił to z radością, smutkiem a może nihilistyczną obojętnością. "Tak po prostu musi być. Taka jest kolej rzeczy. Wszystko się kiedyś skończy". A on, jak sama zauważyła, posługiwał się oddechem wody. Nie posiadał predyspozycji ani by podążyć jej śladami w kierunku kamieni, ani nie pałał szczególnym zachwytem gdy w rozmowie pojawiał się metal. Poza tym chyba każdy kto go znał twierdził, że pasuje do niego woda. Potrafiła być łagodna i rześka jak górski strumień, lub niszczycielska i raptowna niczym woda wyrywająca się spod tamy. Wszystko zależało od tego, jaka towarzyszyła mu pogoda.

Re: Tōen — Nie Mar 03, 2024 3:36 pm

Podążyła za wzrokiem mężczyzny, spoglądając na futerkowe zwierzę w klatce.
— Myślę, że ten tygrys mimo wszystko wyjdzie na mniejszego szkodnika — bąknęła. — Ty mi w pokoju nie nalałeś. Co do niej, nie mam jeszcze pewności — parsknęła cicho, przywołując do siebie wspomnienie z dnia, w którym znalazła Shiratoriego pijanego w swoim pokoju, zabawiającego się jej kolekcją wachlarzy. — Ani nawet nic nie pogryzłeś. Dobry kotek.
Ale nie ujmując ci w żadnym aspekcie...
Popatrzyła na rozmówcę spod na wpół przymkniętych powiek, przechylając nieco głowę w bok, kiedy rozpoczął swój nieco dłuższy monolog.
— Lubię żyć na krawędzi — rzuciła odruchowo beztroskim tonem. Jednak po tym zastanowiła się chwilę już na poważnie, drapiąc przy tym po brodzie. — Na początku z obowiązku, bo głupio i nie wypada odmawiać, kiedy jest się proszonym o coś takiego. A później polubiłam to. — Wzruszyła ramionami. — Po pierwsze: jesteś kumaty i szybko łapiesz. Po drugie: nie wkurwiasz mnie. Zazwyczaj. Po trzecie... Mało kto pozwala mi się na niego powydzierać. A po czwarte, i chyba moje ulubione... mogę ci kazać robić absolutnie chore rzeczy i się nie buntujesz! — Zachichotała w dłoń. Co prawda nie było to nagminne, ale rzeczywiście były sytuacje, w których dodawała do zadań trochę więcej utrudnień niż wymagały. W dobrej wierze, oczywiście.
Kiedy natomiast dotarło do niej pytanie Taigi, popatrzyła na niego w milczeniu, żeby zaraz po tym odwrócić głowę w bok tak szybko, jakby wymierzono jej policzek. Przenosiła spojrzenie między podłożem, drzewem, a ostrożnie ustawionymi prezentami od rodziny Shiratoriego. Nie zastanawiała się nigdy nad tym, po prostu wnioskując, że będzie go uczyć tak długo, jak oboje nie znajdą się na najwyższej randze, a potem i tak będą przeprowadzać jeszcze więcej sparingów, szykując się wzajemnie na różne możliwości ze strony demonów.
Obejrzała się ponownie na toczącego śnieg mężczyznę i podeszła do niego żwawo, zatrzymując się przed kulą. Oparła się o tę dłońmi z wystarczającym wyczuciem, żeby jej nie zniszczyć i skrzyżowała spojrzenia z jasnowłosym.
— A chcesz, żeby dobiegły? — spytała nieco ostrzej niż planowała, chociaż z drugiej strony dobrze zamaskowała tym samym nieprzyjemne ukłucie w gardle. Po paru sekundach wyprostowała się, nie schodząc jednak z trasy. — Powiedziałabym, że tak długo, jak mnie nie pokonasz, a ja będę miała ci coś do przekazania, wcale nie będzie trzeba ich kończyć — oznajmiła, krzyżując ręce na klatce piersiowej. — Myślę, że osoby o wyższych rangach niż moja także mogłyby mi dać jeszcze niejedną wskazówkę, a takimi z kolei mogłabym się dzielić z tobą. Z resztą — wskazała na ofiarowany mu sztylet — ty także mógłbyś mnie niejednej rzeczy nauczyć. Trudno jest być dobrą we wszystkim... — Westchnęła teatralnie, zaraz po tym przywołując na twarz nieco wymuszony uśmiech. — Ciekawe, jaki wtedy byłby z ciebie drapieżnik, jakbyś to ty musiał się postawić na moim miejscu. Tygrys? Nieźle. — Chociaż nie miała go już na sobie, wykonała ręką taki ruch, jakby okrywała się otrzymanym niedźwiedzim futrem po sam nos. — Ale jeszcze nie znasz wszystkich możliwości niedźwiedzicy. — W czym prawdopodobnie się myliła, ale żywiła nadzieję, że zrozumie jej przekaz.

Re: Tōen — Nie Mar 10, 2024 12:07 am

Określenie "dobrego kotka" wywołało w nim jakąś mocną, wewnętrzną reakcję, która wspięła się po ciele w formie nieprzyjemnego dreszczu. Mori raczej nie zamierzała go obrazić, ale i tak nie spodobało mu się, że postanowiła użyć takich właśnie słów. Z tygrysa nie należało się naśmiewać, nawet jeżeli mimo swych pręgów Taiga nieczęsto wyciągał pazury. Nie dlatego, że nie wiedział jak ich używać, ale właśnie przez to, iż wiedział do czego są zdolne. Myliła opanowanie z uległością, a tu ugodziło nawet jego.
— Masz rację. Może niebawem trzeba będzie to przerwać — odpowiedział pustym od emocji głosem.
O ile wcześniejsze słowa mógł jakoś przełknąć, tak im więcej mówiła Nishioji, tym większe mdłości czuł względem jej braku szacunku. W te kilka chwil zmieniła się w zupełnie inną osobę, prawie jakby ten czas, który on spędził w podróży Mori wykorzystała by pogłębić swe najgorsze cechy.

Mogła się na niego wydzierać.
Mogła kazać mu wszystko, a on nawet się nie buntował.

Żadna z tych rzeczy nie była prawdziwa. To, że nie reagował nie oznaczał, że nie mógł, albo nawet że nie chciał. To była jego świadoma decyzja wynikająca z szacunku do drugiej osoby, ale jeżeli kobieta widziała w nim cały czas grzecznego chłopca z północy, którego mogła kształtować pod swój but, to mocno się myliła. Wcześniej dać się zahukać, ponieważ był młody, nie znał zwyczajów świata, w którym się znałam, lecz lata mijały, powoli lecz bez przerwy, i on także się zmieniał. Upodobnił się do braci nawet mimo tego, że ostatni raz widzieli się wiele zim wstecz. Zauważył to, gdy podczas ostatnich opadów mieli okazję znów stanąć twarzą w twarz.
Spojrzał na nią. Widział, że wcześniejsze jego słowa przez moment nią wstrząsnęły. Czy wizja, że ucieknie spod jej palców wywoływała u niej aż taki niepokój?
Sam przez to lekko się wzdrygnął. Poprawił kołnierz i naciągnął futro bliżej policzka, odwrócił wzrok gdy kucnęła na przeciw, aby zadać mu w odpowiedzi pytanie.
— Jest pewnie wiele osób, od których mógłbym się czegoś nauczyć — odpowiedział wymijająco. Nie chciał tak otwarcie mówić, że z dnia na dzień przestanie być jego nauczycielką, ale jeżeli sama nie czuła, że czas wreszcie pozwolić mu przybrać własne kształty, to musiał jej to delikatnie zasugerować. Szczególnie po tym, co z chichotem rzuciła, myśląc zapewne, że Taiga i to połknie bez sprzeciwu. — Może sam mógłbym kogoś szkolić. Teraz chyba przyjdzie czas, abym przypomniał sobie po co tu właściwie przybyłem. Kiedyś chcę wrócić na północ i tam nauczać ludzi bronić się przed demonami. Dwóch moich młodszych braci już teraz marzy o tym, by pewnego dnia ruszyć w moje ślady. — mówił, pomimo ciężkiej guli rosnącej w gardle.

Re: Tōen — Nie Mar 10, 2024 11:58 am

Powiedzieć, że Mori po prostu "nie była błyskotliwa", kiedy przychodziło do tego, jakie reakcje mogą wywoływać beztrosko rzucane przez nią słowa, byłoby zwyczajnym przeoczeniem - atmosfera musiała stężeć do takiego stopnia, że dało ją się rąbać toporem, żeby do Nishiōji dotarło, że pozwoliła sobie na zbyt wiele, a jej dowcip rozminął się z poczuciem humoru rozmówcy. Dlatego ta chłodna, pusta odpowiedź Taigi ściągnęła ją na ziemię.
Zamrugała w początkowym braku zrozumienia, zasysając przy tym usta do wewnątrz. Rozluźniła spięte barki, dając ramionom opaść w wyrazie zażenowania swoją osobą.
— Przesadziłam, prawda? — bąknęła niechętnie. Przyznawanie się do błędów, które nie wiązały się z czyjąś fizyczną szkodą, przychodziło jej niekiedy dość opornie, ale z drugiej strony potrafiło na dłuższą chwilę wytrącić z niej tę iskrę, która później bywała podłożem do awanturniczych wybuchów. Czasami wystarczyło wytknąć jej zwykły brak wyczucia, aby ze wspomnianej niedźwiedzicy zamieniała się w zabawkowego misia ze zszytych fragmentów materiału. Tym bardziej, jeżeli z dystansem zaczynała traktować ją osoba, na której Mori rzeczywiście zależało - a tych, częściowo i ze swojej winy, miała coraz mniej, więc dla tej pozostałej garści była gotowa stanąć na rzęsach.

Kolejne słowa Shiratoriego uświadamiały ją, że decyzja już zapadła, a ona po prostu była teraz o niej informowana. Był (z jej perspektywy aż zaskakująco) uparty i pewien tego, czego chciał, tym samym uświadamiając jej, że zupełnie "przespała" okres jego rozwoju, chociaż sama go przez ten prowadziła. Mori nie lubiła zmian, bo te zawsze kojarzyły jej się z pogorszeniem sytuacji i wytraceniu dopiero co zbudowanej stabilizacji, dlatego nawet i podświadomie nie chciała dopuszczać do siebie faktu, że mężczyzna rósł w siłę i w którymś momencie rzeczywiście nie będzie potrzebował już żadnej senpai. Przyjrzała mu się z uniesionymi do góry wewnętrznymi kącikami brwi - nie spodziewała się, że akurat ich pierwsze spotkanie po jego powrocie zrzuci na nią taki ciężar. Była z niego dumna, chciała go wspierać, a jednak trudno było jej ten fakt tak po prostu zaakceptować. Mimo, że z ich dwójki niewątpliwie to ona była większym tchórzem, coś kazało jej myśleć, że będąc jego nauczycielką, chroniła go nawet, gdy nie znajdowali się w tej samej prowincji.
Albo wmawiała sobie, że przez tę więź przynajmniej on się od niej nie odwróci.
Pokręciła lekko głową, nasadą dłoni pocierając oko.
— Z całą pewnością — odpowiedziała w końcu, prostując się i chwytając za łokcie za plecami; próbowała jeszcze z tej sytuacji wyjść z twarzą, chociaż zignorowanie między innymi jej propozycji o nauce korzystania z krótkiej broni białej było upokarzającym doświadczeniem. Wbijając sobie paznokcie w skórę dla odwrócenia własnej uwagi, podeszła bliżej Taigi i - jeżeli jej na to pozwolił - popatrzyła mu w oczy, przechylając lekko głowę w bok. Zmusiła się do pokrzepiającego uśmiechu, bo chociaż ta rozmowa ją przytłoczyła, to szczerze chciała dla niego jak najlepiej. — Nie mam wątpliwości, że będziesz wspaniałym nauczycielem. Czy to tutaj, czy na północy — stwierdziła po wzięciu głębszego oddechu. Ręka jej drgnęła w chęci położenia jej na ramieniu rozmówcy, ale przez pogorszenie atmosfery nie była pewna, czy jej to przysługiwało. — I, że zasłużysz na nowe tatuaże bez mojej ingerencji — dodała, chociaż z jej twarzy mógł wyczytać zawód a propos braku szansy do naskoczenia na starszyznę jego ludu. — Dobrze ci zrobił ten rok w domu. — Czy jej się to podobało czy nie, to znalazł dla siebie powołanie, a ten czas rozłąki pozwolił jej zauważyć zmiany w jego charakterze i doświadczeniu. — Opowiedz mi więcej o nich. — O wspomnianych braciach. — Jak oceniasz ich potencjał na ten moment?
Ruchem głowy zaproponowała w międzyczasie powrót do budowy zaczętego wcześniej bałwana. Jeżeli przystanie na jej propozycję, Nishiōji zabierze się za składanie kolejnego elementu budowli.

Re: Tōen — Sro Kwi 17, 2024 10:17 pm

Różnica wieku, doświadczenia i pozycji nie miała znaczenia. Taiga czuł się teraz, jakby to on był mistrzem dla Nishioji i musi wyjaśnić jej coś, czego nie potrafiła zrozumieć pomimo wielu powtórek.
— Poza byciem twoim uczniem, jestem także takim samym człowiekiem jak ty, senpai. Myślącym, pragnącym, ambitnym. Chciałbym wierzyć, że zlecasz mi różne zadania ze szczerej chęci nauczenia mnie czegoś, a nie żeby... — westchnął, a słowa przechodziły mu przez gardło z ciężkością, pozostawiając po sobie niechciane uczucie niepokoju — udowodnić sobie, że wykonam wszystko, o co mnie tylko poprosisz.
Nawet jemu ta nagła zmiana atmosfery wyraźnie popsuła radość ze spotkania, choć przecież to jego słowa ją zapoczątkowały; jeszcze nie lawinę, ale na pewno lekkie osuwisko zleżałego śniegu. Bez przekonania uniósł na nią wzrok i pokierował kącik ust ku górze, w marnej symulacji uśmiechu. Nie chciał, aby to wibrujące uczucie upokorzenia zalęgło się między nimi na zbyt długo, bo szczerze wątpił, by Mori postrzegała go właśnie w taki sposób - jako bezwiednie posłusznego jej dzikusa z północnych rubieży kraju. Po prostu jak zwykle powiedziała trochę za dużo, a on, opalony jeszcze od śnieżnych zasp Yukikuni, chciał poczuć się wreszcie człowiekiem, na którego go tam wychowywano.
Wojownikiem, obrońcą, przykładem dla ludzi wątłego ducha.
W takich okolicznościach wykonanie kolejnego kroku - porzucenie tytułu ucznia - było już tylko kwestią czasu. Sam czuł to już od dawna, rosła w nim pewność siebie, ta jedna rzecz, której zdawało się, że zawsze mu brakuje, lecz teraz spoglądał na kobietę z góry spojrzeniem ciężkim, ale zdecydowanym. Nie wycofał swoich słów, nie odwrócił wzroku, chciał dać jej do zrozumienia, że mimo wszystko darzy ją szacunkiem, ale od teraz powinni raczej walczyć u swojego boku, a nie jedno przed drugim.
— Też tak uważam — odparł, gdy Mori wspomniała o jego niemalże rocznej wyprawie w rodzinne strony. Od dawna chciałem ich odwiedzić. Upewnić się, że sobie radzą, bo od kiedy tutaj zamieszkałem nie dawało mi to spokoju. Miałem wrażenie, że nie chcą sprawiać mi zmartwień, albo że moja decyzja o opuszczeniu Śnieźnej Krainy była błędem, ale teraz wiem już, że to był dobry wybór, i ta droga rzeczywiście należy do mnie... Jeżeli któreś z mojego rodzeństwa zechce także nią podążać, to będę służył im pomocą, ale nie chciałbym prowadzić ich za rękę. Część tego kim jestem wynika właśnie z tego, że nikt przede mną nie próbował zostać zabójcą. Chciałbym dać im te same doświadczenia — oparł dłoń na karku, uchylając się w zakłopotaniu. Jak zwykle mówił sporo, gdy już zdecydował się otworzyć usta. Mimo wszystko to właśnie takie gesty pozwalały mu powoli przywrócić atmosferze jej właściwą formę. — Moi młodsi bracia są pełni wigoru, ale największy potencjał widziałbym w siostrze. Tej, która upolowała niedźwiedzia. Może jeżeli kiedyś nadarzy się okazja, mogłaby nauczyć się od ciebie używania tej broni, właśnie do walki z demonami? Choć nie wiem nawet, czy rzeczywiście marzy jej się taka droga w życiu... mimo to nasz klan ma już zapewnioną ciągłość, więc zarówno ja, jak i pozostałe dzieciaki mamy możliwość wyboru. — Zwrócił się do "byłej" nauczycielki z powagą. — Czy nadal jest w tobie pragnienie nauczania, senpai?

Re: Tōen — Sob Maj 04, 2024 6:01 pm

— Nigdy nie mówiłam, że tak nie jest — westchnęła ciężko, czując, że przez rzucenie na wiatr paroma głupotami doprowadziła do paru poważnych, trudnych do załatania pęknięć. Zacisnęła kilka razy wilgotne od stresu dłonie w pięści. — Przepraszam, nie chciałam cię obrazić. Pierdolę głupoty. — "Jak zwykle", chciałoby się dopowiedzieć, jednak zdecydowała się darować sobie dalsze pogrążanie. Znacząco uśmiechnęła się przez mocno zaciśnięte usta, pokazując tym samym, że sama sobą także była zawiedziona. Idealny przykład "żartu, który poszedł za daleko".
Ze szczerym zainteresowaniem, przytakując raz na jakiś czas, wysłuchała kolejnych słów mężczyzny na temat odwiedzonej przez niego Śnieżnej Krainy, a także doświadczeń. Przez pewien czas nie potrafiła ubrać swoich myśli w słowa, dlatego upłynęła chwila, zanim ponownie się odezwała.
— Jeżeli uznawałeś mnie za surową, to chyba nie słyszysz siebie teraz — stwierdziła, kręcąc głową z wymalowanym na twarzy lekkim rozbawieniem. — Oby byli równie uparci co ty, w takim razie. Może za jakiś czas założycie tam własny posterunek?
Czy nadal jest w tobie...
— Mori. Po prostu — poprawiła go, uśmiechając się ciepło, chociaż przyszło jej to z pewnym trudem. Jeżeli zdecydował się na taki krok, nie powinni byli tego przedłużać, a jej wypadało się po prostu przyzwyczajać do nowej rzeczywistości. Pogodzić z potencjalną kolejną stratą. Czy on także, wzorem Sendo i Kireia, przepadnie na jednej z najbliższych misji? — Tylko, jeżeli twoim zdaniem się do tego nadaję — stwierdziła, krzywiąc się w wyrazie niepewności. — Niemniej, jeżeli tak, to z chęcią przekażę drogę łuku twojej siostrze albo nawet braciom, jeśli tylko wyrażą nią zainteresowanie.
Westchnęła cicho, odwracając na chwilę wzrok w kierunku ciemniejącego, zimowego nieba. Wiedziała, że te decyzje były słuszne, ale kłamstwem byłoby powiedzieć, że były także łatwe.
— Pomożesz mi się z tym zabrać? — spytała bez przekonania odnośnie wszystkich prezentów, w obawie, że uzna to za zadanie pokroju tych "wymuszanych ćwiczeń". Niezależnie od jego odpowiedzi, to, co mogła to zaczęła na siebie zakładać, a pozostałe rzeczy ułożyła na klatce z łasicą, wcześniej wsuwając do środka dwa orzechy, żeby udobruchać zwierzę przed transportem. — Jeszcze raz dziękuję. Pozdrów swoją rodzinę, mam nadzieję, że kiedyś dane nam się będzie poznać.

z/t x2