Niestety moje nowe polowanie skończyło się porażką, nie dlatego, że demon mi zbieg albo zabił cywili. Po prostu odpowiedzialnym za zniknięcia podróżnych w tych okolicach był obłąkany starszy mężczyzna, który wabił swoje ofiary do domostwa, tam ich odurzał, okradał i na końcu zabijał. Nie chciałem wiedzieć ile ofiar miał na sumieniu, ale przynajmniej już więcej nikogo nie skrzywdzi.
Jego śmierć nie była lekka i przyjemna, dałem mu poczuć, to samo co czuły jego ofiary; strach, bezsilność i nieuniknioną  śmierć. Na koniec skamlał i prosił o litość, ale jego puste słowa odbijały mi się tylko w głowie, wbiłem mu miecz w serce i obserwowałem, jak uchodzi z niego życie. Krople krwi powoli spływały z mojego ostrza, jednym płynnym ruchem strząsnąłem posokę i schowałem miecz do sayi. Czemu ludzie z powodu głupiej zazdrości czy chciwości, byli tak chętni, żeby odebrać innym ich własność i życie w obawie, że wrócą i się zemszczą? Nie rozumiałem tego, ale cieszyłem się, że ten gość już nigdy nikogo nie skrzywdzi.
- Skończony śmieć... - Splunąłem na jego truchło i podłożyłem ogień pod niewielką chatkę. Najlepiej jakby to miejsce zniknęło z krajobrazu, żeby nikt inny więcej nie próbował tutaj praktykować podobnych rzeczy. Ruszyłem drogą na północ, mijałem Nagoje miałem swoje powody, żeby nie zahaczać o to miasto. Nie chciałem ryzykować, że ktoś mnie rozpozna i zaraz moi rodzice się dowiedzą, że jednak nie umarłem i dołączyłem do korpusu. Nie zamierzałem rozdrapywać tej rany, dlatego przyśpieszyłem kroku aby szybciej minąć te okolice.
- KRA! Potrzebne wsparcie w Seto. KRA! Potrzebne wsparcie w Seto. KRA! - Nagle na moim ramieniu usiadł kruk z wiadomością. Ktoś potrzebował pomocy, czemu akurat tak blisko Nagoji? Chyba los lubił płatać mi figle, wzruszyłem ramionami. Sięgnąłem do kieszeni kimona i wyciągnąłem z niej kilka pestek słonecznika, którymi nakarmiłem posłańca. Oby tym razem to był demon, a nie kolejny ludzki śmieć. Nie miałem wyboru, nawet pomimo swoich prywatnych powodów nie mogłem zignorować takiej prośby. Ominąłem miejskie zabudowy i ruszyłem gęstym lasem do Seto, nie chciałem zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi.

W oddali widziałem, jak jakiś mężczyzna niepostrzeżenie próbował dostać się na wzgórze, więc to chyba tam mieliśmy się spotkać. Mogłem do końca wysłuchać kruka, a nie od razu karmić go nasionami. To był mój jedyny trop, musiałem to sprawdzić, dlatego spokojnym krokiem poszedłem na górkę. Nie wiedzieć czemu gdy tylko otworzyłem usta, wyłoniło się z nich długie przeciągłe ziewnięcie. Automatycznie zasłoniłem usta dłonią, na której miałem symbol z rangą i ujawniłem ją przed nimi. Aby nie obawiali się, że ktoś się na nich zaczaił.
- Kagami Yuichiro, Mizunoto, użytkownik oddechu płomienia. Zgłaszam się.... Przepraszam za tamto, ostatnio nie miałem okazji za dużo rozmawiać. - Po tych słowach uśmiechnąłem się i usiadłem sobie wygodnie na trawie, zacząłem uważnie obserwować dwójkę towarzyszy i słuchać co dokładnie nas tutaj sprowadza. Nie zdawałem zbędnych pytań, w końcu to tylko spowalniałby naświetlenie sytuacji.

Kobieta popatrzyła na mnie gniewnie, ale nie zrobiło to na mnie większego wrażenia. Nie przyszedłem tu z powodu znajomości, a po prostu ktoś potrzebował pomocy. Nie przejąłem się tym w ogóle, jeżeli nie podobał się jej bezwarunkowy odruch ciała, to nic poza przeprosinami nie mogłem z tym zrobić. Ona mogła się boczyć, jeżeli nie potrafiła zachować jakiegoś profesjonalizmu, ale to nie było teraz ważne.

- Nie, raczej nie gustuje w demonim czy ludzkim mięsie, wole dobrą czerwoną wołowinę. - Odpowiedziałem ciepło z drobnym uśmiechem na ustach, jej oziębły ton mi nie przeszkadzał. Mogła sobie robić wyrzuty i wylewać kolejne wiadra zimne wody, ale to i tak niczego nie zmieniało. Uważnie się przysłuchiwałem, kiedy tłumaczyła co dokładnie będziemy robić. Czyli gdzieś tutaj żerował demon i była co do tego stuprocentowa pewność. Na mojej twarzy pojawił się lekki entuzjazm, ostatnio nie spotkałem żadnego demona, tylko ludzi, którzy się podszywali za nich. Sytuacja w tej wsi, faktycznie nie była kolorowa, nie wiodło się im ostatnio za dobrze, takie wydarzenie na pewno pozostawiło głęboką urazę w mieszkańcach. Na pewno nie ucieszą się na nasz widok, ale z drugiej strony, kto by się przejmował nimi. Z powodu strachu byli gotowi zabić własnych sąsiadów, aby tylko zapewnić sobie spokojne życie i to dla takich ludzi się narażamy? Niech się cieszą, że na pewno żyją tu jakieś niewinne duszyczki, którym trzeba pomóc.

- Sytuacja nie maluje się zbyt dobrze. Myślicie, że może niektórzy mieszkańcy współpracują z tym demonem? W końcu w tak małej, osadzie raczej ciężko byłoby mu się nie postrzeżenie ukryć. Przynajmniej tak mi się wydaje, że nie możemy tego wykluczyć. Zwłaszcza że ludzie tutaj stracili w wiarę w korpus i to, że ich ochroni przed demonami. Niektórzy mogli szukać na własną rękę gwarancji przeżycia. - Mówiłem do ogółu, chciałem przeprowadzić burze mózgu i wymienić się spostrzeżeniami. W końcu co trzy głowy to nie jedna i warto chociaż przez moment rozważyć pewne kwestie. Wstałem, podszedłem do zbocza pagórka i spojrzałem na całą wioskę ze wzniesienia, jednak w słabym świetle księżyca i kilku latarni nie wiele dało się tam zauważyć,  a przynajmniej mój wzrok nie był jeszcze na tyle rozwinięty, że mógł pokonać barierę światła.
- Czyli wchodzi do wioski, szukamy jakiś poszlak i staram się nie rzucać przy tym w oczy? Chcemy, się rozdzielić czy raczej skoncentrujemy siły, aby chuchać na zimne? - Zapytałem za nim zeszliśmy do wioski, chciałem mieć pewność co do planu działania.

- Skoro mamy pewność co do naszych zmysłów, to raczej nie stanowi to żadnego problemu. Co prawda lepiej widzę w pełnym świetle, ale to nie tak, że jestem kompletnie ślepy w nocy, blask księżyca i gwiazd oraz tych kilka latarni w zupełności mi wystarczy. - Skomentowałem krótko, nie ma sensu, się rozwodzić nad tym, czy będziemy mieli szczęście. Tu nie było pytania, czy znajdziemy demona, tylko kiedy. Słowa Tatsu o sprawiedliwości wprawiły mnie w lekką konsternację, po części się zgadzałem z tym, ale z drugiej strony to nieudolność innych zabójców skierowała ich ku temu. Niestety tonący w akcie desperacji złapię się nawet katany, aby tylko nie wrócić pod wodę. Nie próbowałem ich wytłumaczyć, a po prostu zrozumieć co pchnęło ich ku temu.
- Sprawiedliwość nie jest taka prosta... Ale to rozmowa na inny czas. - Nie podzieliłem się swoimi spostrzeżeniami, bo nie były one teraz istotne. Na misji nie mamy czasu, aby się rozwodzić nad powodami innych ludzi, musimy pozbyć się zagrożenia i zadbać o własne życia. Nie po to tyle lat harowaliśmy, żeby tak szybko skończyć karierę zabójcy demonów na etapie mizunoto.
- Nie możemy być, aż tak sceptyczni. Gdyby była to cała wioska, to żadna informacja by do nas raczej nie dotarła. Ukrywaliby wszystko, aby ich wybawca mógł spokojnie żerować na wszystkim w pobliżu. W tej wiosce muszą być dobrzy ludzie. - Spoglądałem na wioskę złotymi ślepiami i delikatnie kącik ust podniósł mi się do góry. Postanowiłem rozwiać ponure chmury, które się nad nami zbierały. Dobijanie się przed zadaniem, nie działało zbyt dobrze na morale.
- Do tej pory głównie pracowałem sam i jak widać, ciągle żyje.... Byłem znużony podróżą, która się dłuży, gdy nie ma się z kim porozmawiać, ale teraz już czuje się dobrze. Możemy się rozdzielić, chciałem po prostu poznać wasze opinie. - Uśmiechnąłem się szeroko i następnie przeniosłem wzrok na kobietę. - Dziękuje za ofertę, ale nie skorzystam. Jeszcze mógłbym mieć problem z zaśnięciem następnego dnia. - Może nie obyło się  bez uszczypliwości, ale mieliśmy jakiś plan działania i się dogadaliśmy. Pierwsze lody przełamane wiedziałem, czego się mogę po nich spodziewać, a teraz musieliśmy tylko pozbyć się jednej paskudy i później będziemy mogli to oblać.
 - Po tym zadaniu, jeżeli będziecie chcieli, to zapraszam was na kolacje, śniadanie, obiad czy jaki tam posiłek będzie odpowiedni do pory dnia. - Spojrzałem najpierw na mężczyznę, a później przeniosłem wzrok na kobietę, aby sprawdzić ich reakcję. Tatsu była chłodna i uszczypliwa, ale nie ruszało mnie to kompletnie. Może była jedną z tych osób, co najpierw musiała się przekonać do kogoś. Matsumoto z drugiej strony wydawał się całkiem miły, był trzecim zabójcą z oddechem pioruna, którego poznałem. Z Saiyrui bardzo dobrze się dogadałem i bardzo miło spędziłem czas, ale z Shotaro jako nie mogłem znaleźć nici porozumienia, ale może było to wynikiem naszej sprzeczki.

Nawet ślepy by zauważył, że ta kobieta miała jakiś problem do mnie. Czyżby nie podobał się jej mój kolor włosów, czy może chodziło o coś innego? Nie mniej w tym momencie nie miało to kompletnie najmniejszego znaczenia, teraz liczyło się polowanie na demona i na tym miałem zamiar się skupić.
- Może być problem, bo knajpy już są zamknięte, a poza tym objadanie się przed walką to nie zbyt rozsądny pomysł... Nie zamierzam umierać, mam pewien cel do z realizowania i nie dam się jej objąć. - Rozmowa z nią była odrobinę zabawna, śmiesznie się irytowała, jak jej szpila w ogóle nie przynosiła żadnego efektu, ale to już nie była jej wina. Kiwnąłem głową, gdy wspomniała o naszym znaku. Ruszyłem do wioski i wszedłem od przeciwnej strony niż zabójca pioruna. Kobieta trzymała się na uboczu i sprawdzała teren dookoła. Chyba miała podejrzenia, że demon przyjdzie z zewnątrz albo chciała w najgorszym wypadku przeszkodzić mu w ucieczce, gdyby coś poszło nie tak. Przechadzałem się przez mniej oświetlone zaułki i ciemne zakamarki. Nie chciałem zwrócić na siebie niepotrzebnej uwagi, w końcu to my musieliśmy znaleźć demona, a nie on nas. Ulice były opustoszałe, jak widać Seto było mało rozrywkowym miejscem, tyle jeden pijaczyna błąkał się jeszcze na zewnątrz. Obserwowałem go z ukrycia, być może demon się na niego połasi i tak ułatwi mi zadanie. Chociaż miałem pewność, że nie jest to przynęta najwyższych lotów, mało apetyczna i śmierdząca.
Szedłem za tym pijaczkiem, ale nabierałem coraz większych wątpliwości, aż w końcu wszedł do stodoły. Musiałem sprawdzić czy na pewno tam nie ma tego demona, gdy zajrzałem przez szczeliny w deskach gość zasnął na kupie siana i tak straciłem wabik, ale to dobrze przynajmniej nie będę miał go na sumieniu. Wróciłem do patrolowania okolicy, blask księżyca i latarni dostarczało mi wystarczającej ilości światła, chociaż nie powiem, że na pewno łatwiej byłoby szukać śladów za dnia.

Rzut na szczęście (definiujący kolejność podczas kolejnej kolejki): 13

Nic się nie działo, zero ludzi na ulicach, nawet zwierząt też nie było widać. Poza tym jednym pijaczkiem nikogo nie widziałem, ale to również działało na moją korzyść. Przynajmniej nie miałem problemu z ukrywaniem swojej tożsamości. Czułem, jak powoli zbiera mi się na kolejne ziewnięcie. Na pewno w tej wiosce grasował demon? Może ktoś coś pomylił i to nie ta wiocha, tu się kompletnie nic nie działo, a słońce zaszło już jakiś czas temu. W końcu nastąpił przełom w sprawie, natrafiłem na bardzo nietypowe ślady stóp, chociaż bardziej adekwatne byłoby powiedzenie kończyn. Wyglądało to trochę, jakby wielki pająk szybki krokiem przemaszerował, musiał być to demon albo grupa ludzi na szczudłach.
To drugie było mało prawdopodobne, więc to pierwsze musiało być prawdziwe. Nie zwlekałem dłużej i ruszyłem za pozostawionymi śladami, w końcu trafiłem na nieprzyjemną poszlakę, na ziemi leżała kobieta. Podbiegłem szybko, do niej, aby sprawdzić, czy jeszcze żyję. - Kurwa, znowu za późno. - Wydusiłem przez zaciśnięte zęby. Była martwa, ale ciągle ciepła i krew nie stężała w pełni. Demon musiał być w pobliżu, a skoro jej nie zjadł od razu, to pewnie walczy z Tatsu albo Takashim. Tylko czemu nie widziałem kruka na niebie, chyba go nie przeoczyłem. Nie było to teraz istotne biegiem rzuciłem się w kierunku dalszych śladów, miejscami widziałem rzeczy, które wskazywały na walkę, no, chyba że potwór dla zabawy niszczył teren dookoła. W końcu dotarłem na plac główny, a tam ujrzałem najpierw nabiegającego Takashiego, czyli ta sylwetka bliżej demona to musiała być Tatsu. Im bardziej się zbliżałem, tym zarysy postaci nabierały szczegółów. Myliłem się, to nie brunetka walczyła z demonem tylko jakiś dzieciak?
Który na dodatek trzymał w rękach ostrze nichirn o czerwonej barwie. Co tu sie dzieje, do cholery skąd ten smark ma tyle siły? Widziałem, że jego ruchy były chaotyczne i atakował na oślep, ale każdy cios mocno ranił demona, aż ku mojemu zdziwieniu głowa potwora spadła na ziemie. Matsumoto pierwszy podszedł do chłopaka, a ten odwrócił się w jego stronę i zaślepiony furią wymierzył cios w stronę zabójcy. Takashi nie spodziewał się tego kompletnie, w ostatniej chwili zasłonił się mieczem i z wielkimi impetem uderzył głową o kamienny murek i przestał się ruszać, ale to nie był koniec, młodzik rzucił się na nieprzytomnego zabójcę z zamiarem odebrania mu życia. W tym momencie widziałem, że tamta kobieta była matką tego dzieciaka. Dlatego jego oczy zalały się czerwienią i musiał dać upust swojemu nadnaturalnemu gniewowi. Nie miałem chwili do stracenia, wskazałem krukowi wzlecieć na wioskę i zawiadomić Tatsu. Wziąłem głęboki wdech i dobyłem miecza.
- Ichi no kata: Shiranui - Wykonałem szybki zryw w kierunku tej dwójki, aby przeciąć drogę agresorowi. Nie chciałem go zabić czy zrobić krzywdy, dlatego skupiłem się na rozbrojeniu go. Nie spodziewał się mnie tam, a ja wykorzystałem moment i płynnym uderzeniem wytrąciłem mu broń z dłoni. - Uspokój się, nie jesteśmy wrogami! - Krzyknąłem na niego, licząc, że to go otrząśnie z szału, ale się myliłem. Chłopak nie zatrzymał się i teraz atakował mnie.

Takashi brak aktywności omija go kolejna.

- Dzieciak nie dzieciak...sam załatwił demona i musiałem ratować Matsumoto... więc nie będę przebierał w środkach. - Tatsu jak zwykle była bardzo wylewna, chociaż przejęła się losem pioruna. Czyżbym to ja zaskarbił sobie wszystkie kąśliwe uwagi i jej niechęć? Uśmiechnąłem się i szybko schowałem miecz do sayi, skupiłem się na walce wręcz. Nie chciałem zrobić mu niepotrzebnie krzywdy, ale młody wierzgał jak szalony.
Może nie byłem najszybszy w szeregach zabójców, ale nie spodziewałem się, że zwykły człowiek będzie mnie tak zalewał atakami, które były niewiele wolniejsze od moich własnych ruchów. A to jeszcze był młokos, coś tu było bardzo nie tak. - Podszedł do niego... a gówniarz jest w morderczym szale... ledwo zdołał się zasłonić... ale siła uderzenia rzuciła go na ścianę. - Odpowiedziałem krótko, wzrok cały czas miałem skupiony na przeciwniku. Nie mogłem nawet na moment się rozluźnić. Widziałem, co się stało z Takashim, który nie wiedział, że wszedł w paszcze lwa. Ciężko było mi ustalić wzorzec, w jakim atakował, wszystkie jego ruchy były chaotyczne i przynajmniej połowa była zbędna, ale nawet doświadczenie w walce  mi przy nim nie pomagało. Ciężko było znaleźć odpowiedni moment, w którym mógłbym go spacyfikować, czułem się jakbym walczył z wściekły psem, który nie zważał na możliwe obrażenia, byleby posłać przeciwnika do piachu. Ciesz się dzieciaku, że ostatnia rzecz, jaką chciałbym zrobić to zabić jakiegoś srajtka, który przeżywa najgorszy dzień swojego życia.
Walka z nim wyglądała, jakby kot ganiał mysz, naskakiwał na mnie, a ja uciekałem od jego sierpów i młotów. Jego ciosy zrobiły się niedbałe, chyba zaczynało mu brakować tchu, po jednym z ataków złapałem go za nadgarstek, obróciłem się o sto osiemdziesiąt stopni i przerzuciłem przez ramie. Starałem się być delikatny i nie włożyłem w to całej siły, jak tylko dzieciak wylądował na ziemi, przetoczyłem go na plecy i wykręciłem ramie, aby ograniczyć mu ruch. Kolanem przycisnąłem jego plecy do podłoża, aby przypadkiem nie złamał sobie ręki, ale nawet pomimo tak fachowego obezwładnienia czułem, jak silny był dzieciak. Miałem wrażenie, że jest nawet odrobinę silniejszy niż ja, ale pomimo zmęczenia nie był w stanie się wyzwolić.
- Jakiś pomysł jak go wyrwać z tej furii? Demon zabił mu matkę... To nasza wina, byliśmy za wolni. - Skierowałem wzrok na Tatsu, która kucała przy Takashi. -  Co z nim, będzie żył?  - Zapytałem z troską w głosie, nie chciałem, żeby piorun wykitował tutaj i to jeszcze od człowieka.  Trochę słabo świadczyłoby to o zabójcach demonów, gdy ludzie mogli ich tak pokonać.

Szczeniak pomimo unieruchomienia, dalej wierzgał i rzucał się jak ryba wyciągnięta wody. Momentami musiałem włożyć więcej siły, aby nie dać mu się zrzucić. Naprawdę nie wiedziałem, skąd on brał takie pokłady energii, ale strach pomyśleć, do czego byłby zdolny, gdyby odbył szkolenie na zabójce demonów. Skoro tak rwie się do walki, to może faktycznie nie byłby to głupi pomysł, ale i tak najpierw trzeba się z nim rozmówić. Dalej pozostawała kwestia skąd wziął ostrze nichirin tutaj, może wioska sprowadziła już śmierć na jednego zabójcę, który chciał im pomóc.
-Tak widziałem na własne oczy to wszystko. - Powiedziałem krótko, nie wiedziałem, czy miała problem ze słuchem czy może po prostu zignorowała to, co wcześniej powiedziałem, ale dla jasności potwierdziłem, jeszcze raz co dokładnie się stało. Momentami nie byłem pewny czy chłopak opadał z sił, czy próbował uśpić moją czujność i przygotowywał się do walki na całego. - Jak widać, pozory mylą. Nie można oceniać książki po okładce. - Uśmiechnąłem się delikatnie i odetchnąłem z ulgą. Dzieciak nie zabił Takashiego, więc nie będzie musiał odpowiedzieć za morderstwo zabójcy demonów. No i też nie chciałem, żeby podczas wspólnego zadania umarł mi towarzysz. - Ufff, całe szczęście to oszczędzi nam dodatkowych problemów i będziemy mogli szybciej się stąd ulotnić. - Gdy skończyłem to zdanie, chłopak znowu zaczął wierzgać jak brutalnie wybudzony prosiak. Powoli zaczynał mnie irytować, nie chciałem zrobić mu krzywdy, ale jego wiercenie się połączone z warczeniem, nie pomagało w utrzymaniu początkowego zamysłu. Może powinienem go zdzielić po łbie, żeby stracił przytomność? Chociaż z drugiej strony, może lepiej, żeby zużył teraz całą tą nagromadzoną w sobie siłę, żebyśmy później nie mieli z nim problemu.
- Tak, nie raz filar płomienia opowiadał mi tę historię, mogła podzielić się też wiedzą jak obchodzić się z takimi dziećmi. Bo ona chyba miała wprawę, w poskramianiu młodych gniewnych. Chociaż jakby tamtą wioskę zamieszkiwały takie dzieci jak on, to demony unikałbym jej szeroki łukiem... Oby szybciej niż później, bo musimy się stąd zabierać. A jeszcze trzeba zabrać ciało jego matki i pochować. - Jak mogłem go poskromić albo przynajmniej ocucić z tego amoku, w który wpadł. Chyba nie zostało mi nic innego jak spróbować przebić się do jego rozsądku.
- Uspokój się chłopcze... Już nic złego Ci się nie stanie... nie musisz już walczyć... zabiłeś demona, który skrzywdził twoją matkę.... Nie masz tu wrogów. - Widziałem, jak zaczynał się tak jakby uspokajać, chyba  coś do niego docierało i coś bardzo cicho szeptał. Nachyliłem głowę, żeby być w stanie, zrozumieć co próbował mi przekazać. Jednak to była pułapka jak tylko, pochyliłem głowę, dostałem jego potylicą w szczękę.
- Nosz kurwa... dobra miarka się przebrała. - Splunąłem krwią na bok, gówniarz rozciął mi wargę. Zrobiłem mu karata chopa blisko karku, aby stracił przytomność i tym razem włożyłem w to więcej siły. Już nie było mi go szkoda, może był w szale, ale to go nie rozgrzeszało. W końcu mogłem wstać i rozprostować zastanę mięśnie od trzymania wierzgającego knura. Spojrzałem w kierunku Tatsu, który chyba poszła sprawdzić miecz, który wcześniej dzierżył dzieciak. - Tak to ostrze zabójcy płomienia, tylko nie wiem skąd się tutaj wzięło. -

- Nie boję się, że kontakt ze śmiercią mnie zanieczyści, śmierć jest  wszędzie w naszej pracy. Nie mam takiego luksusu, żeby jeszcze przejmować się religią. Najwyżej spotkam mnie zasłużona kara, ale skoro nie mogłem ocalić jej życia, to przynajmniej pomogę jej zaznać spokoju. - Pierwszy raz się spotkałem z tym, żeby tak trudno rozmawiało mi się z kobietą, ciężko było znaleźć nić porozumienia z nią, a chyba jako nakama powinniśmy przynajmniej podczas wspólnych misji współpracować i nie dogryzać sobie? A tym całym kegare nie martwiłem się, nie byłem zbyt mocno wierzący i nie miałem problemu, żeby wziąć odpowiedzialność za podjętą decyzje, najwyżej będę musiał uśmiechnąć się do Narukawy-san i przeprowadzi na mnie Harae.
- Ten dzieciak ma ogromny potencjał, po szkoleniu mógłby okazać się istnym potworem. Jeżeli stracił wszystko i nie ma co ze sobą począć. Dalej będzie przejawiał chęć zabijania demonów, to może powinienem go zabrać do Tsyui. Tylko najpierw musimy się zatrzymać w jakimś zajeździe, wysłać raport i poczekać na ich decyzję. - Jej dezaprobata w spojrzeniu w ogóle mnie nie ruszyła, jeżeli faktycznie zrobiłem coś złego, to mogła go sama trzymać. Zresztą ja w dzieciństwie cały czas walczyłem z innymi dzieciakami, więc raczej duża krzywda mu się nie stała. Po prostu będzie spał do rana albo i trochę dłużej, w końcu zużył bardzo dużo siły.
- Czyli prawdopodobnie po prostu go znalazł, to dobrze, że do niego trafił ten zaginiony miecz. Dzięki temu ochronił innych mieszkańców wioski, trochę mu zazdroszczę. Ja byłem starszy gdy pierwszy raz spotkałem demona i nie mogę powiedzieć, że byłem godnym przeciwnikiem, a walką tego bym nie nazwał. - Mówiłem przyjaznym tonem i lekko się zamyśliłem. Ponad pięć lat temu spotkałem swojego pierwszego demona, ten dzień wszystko zmienił w moim życiu. Walczyłem wtedy trzonkiem od łopaty, nawet jeżeli byłbym tak silny jak on, to nie uśmierciłbym tamtego demona. Słowa Tatsu i dźwięk ostrza przeszywającego powietrze wyrwało mnie ze wspominania. Chwyciłem miecz za rękojeść bardzo, dobrze leżał w dłoni, nie było to nowa broń, a tym bardziej nie nowicjusza. Płynnym ruchem strząsnąłem krew z ostrza i zacząłem je dokładnie badać kawałek po kawałku.
- Od razu złamał, może trochę mnie poniosło emocje, ale nie będę żałował swoich pomysłów, gdy ratowałem komuś życie... Nie, nikt go w żaden sposób nie podpisał, pod tsuka jest pewnie tylko znak kowala, który go wykonał... Gdzieś tu powinna być jego pochwa, o tu jest. - Zacząłem się rozglądać i niedaleko miejsca, w którym sczezł demon leżała pusta sayia. Odzyskany miecz włożyłem za pas przy swoim. - Jego matka jest, alejkę wcześniej. - Dłonią wskazałem drogę, którą przyszedłem. Podniosłem zabójcę pioruna i przerzuciłem go przez bark, a dzieciaka wziąłem pod pachę. Upewniłem się, że nie wypadną mi z rąk i ruszyłem za kobietą.

- Ogłuszyłem go dla jego własnego dobra i dobra ludzi, którzy zamieszkują te wioskę. Próbowałem mu przemówić do rozsądku, ale nie kontrolował się, pewnie nawet nie będzie pamiętać większości tej nocy. Jak się obudzi, czeka nas trudna i niewątpliwie nieprzyjemna rozmowa, ale nie uciekniemy przed tym. Musimy się mierzyć z własnymi porażkami i wyciągać z nich lekcje. - Na wspomnienie martwej kobiety, trochę posmutniałem, ale była to nasza klęska. Mogliśmy się tłumaczyć na różne sposoby, ale to i tak nie wróci chłopcu matki. Następnym razem powinniśmy działać szybciej, bardziej zdecydowanie i sprawniej przeszukać okolice. Może tylko wyciągnąć wnioski z tego, co zrobiliśmy źle i więcej ich nie popełnić.
- Hmmm.... Ciężko powiedzieć, nie wdziałem, żeby korzystał z tych czterech podstawowych w walce, ale może to zmysł smaku? To by tłumaczyło jego tężyznę fizyczną, może wygląda na chuderlaka, ale żeby mieć tyle siły to przynajmniej musi jeść za trzech. Chociaż to raczej ślepy strzał, ale nic innego do niego mi nie pasuje. - Naprawdę głęboko się zastanawiałem nad słusznością swojej tezy, wcale nie była tak mocno naciągana i jeżeli dysponował rozwiniętym zmysłem to smak, jak najbardziej pasowałby do tak monstrualnie silnego dzieciaka. Z drugiej strony gniew mógł go zaślepić do takiego stopnia, że jedynie korzystał ze wzroku, który miał przeciętny. - Nie mogę się z tobą nie zgodzić, dlatego warto go nauczyć jak z niej korzystać. - Chłopak według mnie miał ogromny potencjał, a na pewno znacznie większy niż ja. Daleko było mi do poziomu mistrza szermierki, ale swoim laicki okiem widziałem co nieco.
- Mógłbym powiedzieć, że nie kłamie, ale to by były puste słowa dla Ciebie i niczego by nie zmieniły. Więc pozwól, że  sama się przekonasz, po moich czynach, że zawsze jestem szczery, nawet gdy prawda miałaby kogoś zaboleć. - Mówiłem spokojnie, słowa nic nie ważą i nie kupią czyjegoś zaufania, to można zrobić tylko czynami. Kobieta sama chciała zająć się pochówkiem, nie przeszkadzało mi to. Ja miałem własny problem, a raczej dwa. Musiałem zabrać tę dwójkę w bezpieczne miejsce i wysłać jeszcze kruka z raportem.
- Będę czekał na tamtym wzgórzu, gdyby był tu jeszcze, jeden demon daj znak... Uważaj na siebie. - Poinformowałem Tatsu, gdzie się spotkamy po wszystkim i końcówkę wypowiedziałem pod nosem. Nie wiedziałem, czy życzyła sobie takiego spoufalania, dlatego znacząco przyciszyłem głos. Rozeszliśmy się i każdy poszedł w swoją stronę, na wzgórzu położyłem nieprzytomną dwójkę na trawie, a na dzieciaka narzuciłem swoje białe haori, żeby przypadkiem nie złapał przeziębienia. Sam zająłem miejsce przy drzewie, miałem nadzieje, że chłopak będzie spał do rana, a zabójca pioruna obudzi się niedługo. Napisałem raport, uwzględniłem w nim wszystko, co wiedziałem i zadałem pytanie, czy mam przyprowadzić dzieciaka, jeżeli wyrazi chęci dołączenia do korpusu. Kruk wzbił się w powietrze i poleciał prosto do Yonezawy.

Jednak ku mojemu zdziwieniu pierwszy obudził się chłopiec i to po niespełna godzinie, naprawdę był ciężki do zajebania. Bo włożyłem całkiem sporo siły w ogłuszenie, a on już dochodził do siebie. Przecierając, ślepia je otworzył i jakby nigdy nic spojrzał na mnie. Przez moment tkwiliśmy w dziwnej konsternacji, chyba był jeszcze zaspany i nie zadawał sobie, sprawy co się stało. -Hej. - Ledwo zdążyłem coś do niego powiedzieć, a ten momentalnie poderwał się do góry.
- CO JEST? GDZIE JA JESTEM I KIM PAN JEST?..... GDZIE MOJA MA...MAM....MAMA? - Rozpłakał się momentalnie i zaczął wyć wniebogłosy. Chyba w końcu przypomniał, sobie co się stało dzisiejszej nocy, z dwojga złego wolałem, jak płakał, niż jakby miał się znowu na mnie rzucić. - TEN STWÓR... ZABIŁ MOJĄ MA... MAME- Zaskoczył mnie, bo wydarł się jeszcze głośniej niż chwile temu. Wstałem i podszedłem do niego, położyłem mu dłoń na barku i kucnąłem przed nim. Nie wiedziałem, co mogłem mu powiedzieć, żeby ukoić ten ból, ale chyba nie było teraz takiego słowa na całym świecie i musiał się wypłakać. - Spokojnie chłopcze, on już nikogo nie skrzywdzi. - Starałem się jakoś do niego dotrzeć, ale chyba nie bardzo chciał teraz kogokolwiek słuchać.  Zarówno w gniewie, jak i rozpaczy, wszystko rozbijało się, jakby było rzucone o ścianę.  Chyba jedyne co mogłem zrobić, to zastosować manewr, który zawsze pomagał w trudnej chwili.  Przytuliłem go i pozwoliłem się wypłakać w ramię, potrzebował teraz żałoby, musiał to przeboleć, aby móc ruszyć dalej. 
- To nie wróci Twojej matce życia, ale na pewno jest dumna z Ciebie. Uratowałeś innych ludzi przed demonem, wybacz, że byliśmy za wolni. Wszystko teraz już będzie dobrze. - Mówiłem to powoli i pół szeptem, aby dzieciak mógł przetrawić wszystkie swoje myśli. W końcu wziąłem go na ręce i zacząłem delikatnie nim kołysać, nie wiedziałem, ile ma lat, ale za to widziałem, jak matki tak robią płaczącym dzieciom. - Nazywam się Yuichiro.  a ty? - Zapytałem, ale nie spodziewałem się usłyszeć odpowiedzi, jednak po chwili między szlochami wydukał swoje imię. - Aoyama Usui. -

Czyli jednak coś do niego docierało, to bardzo dobrze, wygląda na to, że się uspokajał i będzie można z nim porozmawiać normalnie. Płacz powoli przemieniał się w szlochanie i pociąganie nosem. To był kolejny dobry znak, dałem mu jeszcze chwile ciszy i spokoju, aby mógł w swojej głowie poukładać myśli. - Czemu on zabił moją mamę? - Chłopiec zapytał łamiącym się głosem i mocniej zacisnął dłonie na materiale mojego kimona. - Chciał ją zjeść i nie tylko ją, ale obroniłeś mieszkańców tej wioski. Twoja mama na pewno jest dumna z Ciebie. - Trochę się powtarzałem, ale nie byłem pewny czy za pierwszym razem usłyszał moje słowa. Musiałem go pocieszyć, żeby dojść z nim ładu, ale taka była prawda. Odwalił kawał solidnej roboty i nikt nie mógł mu tego odebrać.
- Masz kogoś bliskiego? - Wiem, że to pytanie nie było zbyt delikatne i nie był odpowiedni czas, ale musiałem to wiedzieć. - Nie, mam już nikogo. - Był bardzo dzielny jak na swój wiek, próbował powstrzymać się od płaczu, ale nie był w stanie, w pełni stłumić emocji co było, jak najbardziej zrozumiałem. W końcu ile on mógł mieć lat? Osiem, siedem może, na pewno nie więcej. Czyli jest kolejną sierotą w wojnie ludzi z demonami. Dużo członków korpusu przyłączała się z tego powodu do tej walki, może i Usui zechce to zrobić. - Musisz być teraz dzielny, zostałeś panem swojego losu i musisz być odpowiedzialny. - Powiedziałem i wolną ręką pogłaskałem go po głowie. Tak naprawdę naśladowałem swoją własną matkę, która robiła to samo, gdy ja miałem gorszy dzień. Milczał dłuższą chwilę, a później po prostu usłyszałem jak chrapie. Chyba był to dla niego bardzo długi i męczący dzień, należy mu się teraz odpoczynek. W końcu pojawiła się kobieta i mogliśmy pomyśleć co dalej.
- Wysłałem już kruka z raportem i porozmawiałem z chłopakiem, chociaż nie było to łatwe, za wiele tego nie ma, bo ciągle płakał, a później zasnął. Nazywa się Aoyama Usui, nie ma już żadnych żyjących krewnych. Rano możemy wypytać go o więcej, ale na ten moment musimy znaleźć jakiś nocleg. Kilkanaście kilometrów w tamtą stronę jest zajazd. - Ręką wskazałem kierunek i zabrałem się za podnoszenie Takashiego, który dalej spał. Musiał naprawdę zdrowo rąbnąć tą głową o ścianę, oby tylko nie doznał, jakiegoś stałego uszczerbku jeszcze się zacznie jąkać czy coś podobnego.

Na nasze szczęście w karczmie były trzy ostatnie wolne pokoje, więc każdy z nas mógł mieć swój kąt. Dzieciaka wziąłem do swojej izby w końcu, już z nim rozmawiałem i zdobyłem trochę jego zaufania albo chociaż nić porozumienia. Na Horyzoncie słońce już wschodziło, więc mogliśmy spokojnie udać się na spoczynek bez żadnej obawy. Przespałem sporo część tego dnia zresztą tak samo, jak dziecko, aż usłyszałem charakterystyczne krakanie. Wstałem ostrożnie i po cichu, aby nie obudzić chłopca i z listem poszedłem prosto do Tatsu. Zapukałem do jej pokoju i poczekałem, aż zawoła mnie do środka albo wyjdzie na zewnątrz.
- Mam rozkazy. Mamy przyprowadzić chłopaka do Yonezawy, tam już na miejscu zajmą się nim i sprawdzą, czy będzie nadawał się na zabójcę. Nic więcej w nim nie ma - Wręczyłem jej list, aby sama mogła sprawdzić na własne oczy. - Myślę, że ty powinnaś z nim pomówić. Chłopakowi brakuje matki, może bardziej się otworzy . - Rzuciłem jej luźną propozycję, może będzie chciała pomóc Usuiemu. -  Wracam spać, w razie czego pukaj. - Ziewnąłem przeciągle, wróciłem do pokoju i spania. Nie miałem problemu, z ponownym zaśnięciem. Bardzo dobrze mi się spało, aż na twarzy poczułem dotyk małej dłoni. - Prze pana, muszę siku.- Usłyszałem zdziwiony, nie wiedziałem, w czym ma problem. - No to idź, rób. - Powiedziałem lekko zaspany. - Ale ja się wstydzę. Zaśpiewa mi pan tak jak mama? - Otworzyłem szerzej oczy i podniosłem się do góry, ręką przejechałem po włosach. - No dobrze.- Wstałem i poszedłem z nim do toalety i nuciłem mu jedną z najbardziej szumiących piosenek, jaką znałem. Potem wróciliśmy do pokoju i zanim położyłem się z powrotem, pogadałem z nim chwile.
- Będziesz musiał z nami pojechać w takie jedno miejsce i poznać kogoś. Dasz radę? - Zapytałem z troską, nie chciałem, żeby czuł się, jakby był porwany czy coś podobnego. Jeszcze nie daj boże, znowu wpadłby w panikę albo szał. O dziwo bardzo dobrze to przyjął i doszliśmy do porozumienia. Znowu poszedłem spać, ale długo nie trwał mój spokój. Chłopakowi zachciało się jeść. Zabrałem go do sekcji jadalnej i złożyliśmy wspólne zamówienie, chociaż dla mnie była tylko herbata i onigiri, a cała reszta jego. Szybko zrozumiałem, dlaczego tak łatwo się dogadaliśmy wcześniej. Chłopak wykorzystał swój dramat, żeby wyłudzić ode mnie, wszystko tylko na co miał ochotę. Jak tylko zwracałem mu uwagę, że nie powinien jeść tyle słodyczy, a więcej warzyw od razu wyciągał z rękawa kartę ze śmiercią matki. Droga do Yonezawy wcale nie była lżejsza, co chwile musiałem robić, to czego zażyczył sobie mały panicz, bo inaczej płakał. Na początku trochę mu współczułem, ale po kilku dniach zaczynał coraz bardziej mnie irytować. Skutecznie osuszył moją sakiewkę na swoje fanaberię, ale nie mogłem mu nic zrobić. Miałem zadanie do zrobienia i więc szczeniakowi się upiekło.