Pracownia ceramiki

Re: Pracownia ceramiki — Pią Mar 15, 2024 1:08 pm

Słyszała słowa Taigi całkiem dokładnie choć chyba wolałaby ich nie słyszeć, podważały bowiem jej motywację do zabijania demonów. W końcu wszystko było o wiele prostsze gdy stawiali się w pozycji tych dobrych walczących ze złem. Pozwalało to na usprawiedliwienie tego iż czasem zadawali demon niepotrzebny ból w ramach kary za ich czyny. Shimazu tak właśnie działała gdy tylko miała okazję, wizualizowała sobie każdego demona jako jej męża i zadawała mu tyle cierpienia ile była w stanie. Czy to zaburzało jej wewnętrzną równowagę? Z całą pewnością, w końcu kolejne słowa Shiratoriego to potwierdziły. Nawet myśliwi powinni zapewnić ofiarzę godne odejście z tego padołu łez. By uniknąć Byakko według wierzeń ludu północy należało zachować równowagę i umiar. Zło naprawić dobrem i pogodzić się ze samym sobą.
Dlatego cieszyła się, że nie pochodzi z Yukikuni, dla niej nie było to opcją. Wzywała imię bogów, wzywała swych przodków bo ludzie potrzebowali w coś wierzyć. Dla niej jednak na koniec dnia i tak liczyła się tylko zemsta i chęć wygrania wyścigu z śmiercią. Jej dni były policzone, doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Dlatego tak bardzo chciała spełnić swoje jedyne marzenie nim odejdzie. Dlatego zadawała tyle bólu demonom i sobie, liczyło się tylko osiągnięcie celu. Gdyby pewnie powiedziała to teraz zabójcy to stwierdziłby iż Byakko pożarłby ją bez wahania. Spokojne życie nie było już dla niej opcją, mogła jedynie walczyć o to by choć w godzinie śmierci wyzwolić się z okowów strachu nałożonych przez jej męża. Zapłacić za poniżenie i uczynienie z niej potwora.
Wyczuła jak prawdopodobnie Taiga usiadł obok niej, czuła że ktoś był przy nich i zapewne opatrywał teraz rany wojownika z północy. Miała nadzieje, że cokolwiek mu się stało nie wpłynie na jego sprawność i że szybko wróci do pełni zdrowia. O swoje ciało tak nie dbała, wszak i tak była chodzącym trupem. Czymś co trzymało się w kupie tylko za sprawą silnej woli. Kobieta, która przedstawiła się jako uczennica lekarza przeszła do opatrywania ran rudowłosej. Cóż rychło w czas bo pewnie jeszcze parę chwil i Shimazu padłaby na ziemie prawie nieżywa. Przynajmniej powstrzymałoby to jej samobójcze myśli. Teraz jednak nie było na nie miejsca, nie przy innym zabójcy.
— Powinniśmy sprawdzić co z Kotone, Shiratori-San — Powiedziała cicho Ema by oszczędzić jak najwięcej sił — Nie czułam jej obecności podczas walki, ale może Ty ją widziałeś? — Spytała ślepa zabójczyni, w końcu ich towarzyszka nie mogła od tak przepaść jak kamień w wodzie.

Rany:

Re: Pracownia ceramiki — Pią Mar 22, 2024 11:13 am

Taiga pokręcił głową.
— Nie wiem gdzie się mogła podziać. Straciłem ją z oczu już na początku, nim jeszcze natknęliśmy się na demona — odpowiedział z zastanowieniem. Nie chciał mówić tego na głos, ale podejrzewał, że Kotone z jakiegoś powodu mogła bać się ognia, a widok pożaru pochłaniającego część pracowni ceramicznej wywołał u niej szok. Może niezdolna do dalszej walki umknęła gdzieś na bok, aby nie dać towarzyszom odkryć, że się boi? Wokół nie dało się wyczuć obecności innych demonów, ale po kobiecie również nie było śladu. Nawet jego czujny węch, który pracował teraz, gdy sam Taiga odpoczywał, nie pomagał mu natknąć się na pozostałości zapachu wodniczki. Walka trwała zbyt długo, aby w powietrzu pozostały takie ślady. Taiga jeszcze raz spojrzał w kierunku Emy, oceniając na własne oczy jej stan. — Nie możemy pójść jej szukać z takimi ranami. Będzie lepiej, jeżeli zajmą się tym wyszkoleni ludzie, tropiciele. Niewykluczone, że natrafiła na jeszcze inne tropy tych potworów i teraz za nimi podążą. Wypatrujmy jej kruka. — zasugerował, opierając w wygodniejszej pozycji.
Na myśl o wysyłaniu wiadomości pomyślał, że mógłby wysłać swojego skrzydlatego towarzysza z wiadomością do swojej nauczycielki. Tylko z drugiej strony, ile jeszcze będzie jej się ze wszystkiego tłumaczył? Opuścił dom, a czasami miał wrażenie, że nadal musi spowiadać się z każdego wypadu z kolegami do krzykliwej matki. Przeżył, więc niebawem wróci do kryjówki, aby osobiście stanąć przed nią i zaprezentować nowe blizny.
Szczęśliwie rana na oku nie pozbawiła go wzroku, nawet jeżeli przypalone cięcie doprowadzało go bólem do szału. Młoda dziewczyna zrobiła co mogła, ale tkanki uszkodzone ogniem zawsze goiły się miesiącami. Musiał być gotowy na to, że kiedy minie pierwszy szok, a opuchlizna opadnie, będzie miał ochotę wydrapać sobie gałkę oczną, byle tylko przestało piec.
— Mieszkańcy zajmą się resztą. Chciałbym im pomóc, ale lepiej będzie zregenerować siły i sprawdzić okolicę. Kulejący i jęczący z bólu na niewiele się zdamy — zasugerował, wymuszając na ustach lekki uśmiech. Nie kierował go do Shimazu, była zabójcą i nie musiała polegać na litości innych, ale zrobił to, żeby młoda medyczka, która skrupulatnie im pomagała nie przejmowała się aż tak ich stanem.
"Jeżeli masz siłę się śmiać, to nie boli aż tak bardzo" mówili mu zawsze rodzice.
I chyba rzeczywiście tak było. Radość z pozbycia się demona, który swoją zabójcza pożogą mógł poczynić znacznie więcej zniszczeń wprawiała jego wnętrze w zachwyt. Robił to, do czego został stworzony i czemu poświęcił tyle lat swojego młodzieńczego życia. Starcie nie było łatwe, ale gdyby każdy mógł podjąć się walki z demonami, to bycie ich zabójcą nie niosłoby za sobą żadnej wartości. Yukitora leżała tuż obok niego, teraz cicha i spokojna, niczym krajobraz pokryty świeżą warstwą białego śniegu. Po każdym starciu nadchodził taki czas refleksji i wyciszenia.
Shiratori wypuścił ustami obłoczek ciepłej pary, która w chłodzie trwającej nocy przybrała mlecznobiałą barwę.
— Dobra robota — stwierdził w końcu, chcąc chociaż częściowo wynagrodzić jej swoje wcześniejsze złośliwości. Nadal nie ufał za bardzo ślepej zabójczyni demonów, ale przynajmniej tym razem okazała się pożyteczniejsza, niż wodniczka, która nie dotarła na miejsce w ogóle. Poza tym rzeczywiście wykonali kawał dobrej roboty.

Podsumowując:

Rana 3 stopnia - poparzenie przedramienia i barku;
Rana 2 stopnia - ramiona poparzone od iskier;
Rana 3 stopnia - poparzenie lewej strony twarz z wyraźnym uszkodzeniem oka;

Rany pobieżnie opatrzone przez uczennice medyka - nie krwawią, ale nadal wymagają profesjonalnej pomocy.

Re: Pracownia ceramiki — Pon Kwi 15, 2024 10:17 pm

Nie wiedzieli więc nic o towarzyszącej jej na początku wojowniczce. Cóż o ile nie dorwał jej inny demon to powinna być bezpieczna, może skupiła się na ewakuacji ludności albo pobiegła po posiłki? Takie scenariusze zakładała Shimazu choć przecież nie powinna tego robić tak pochopnie. W końcu równie dobrze mógł wydarzyć się ten gorszy scenariusz i kobieta po prostu zdezerterowała? Może coś ją do tego zmusiło, a może po prostu sytuacja w wiosce ją przytłoczyła? Opcji było wiele ale i tak Emie pozostało jedynie przekazać w raporcie iż rozdzielili się i nie spotkali jej już po walce. Choć bardzo by chciała wiedzieć co się stało to nie mogła nic z tym zrobić, Taiga miał w końcu rację. Z takimi ranami mogli pomarzyć o wzięciu udziału w poszukiwaniach, jednakże nie mogła bezczynnie siedzieć dlatego postanowiła skorzystać z rady Taigi by wypatrywać kruka Kotone. Nie mogła jednak użyć do tego swych oczu więc skorzysta z wzroku swojego kruka. Gwizdnęła by przywołać do siebie Nao.
— Nao, wypatruj proszę Kotone albo jej kruka — Wydała krótkie polecenie swemu ptasiemu posłańcowi po czym postanowiła oszczędzać siły. Czuła iż jest na granicy wytrzymałości i pewnie nie długo odpłynie. Została ranna nie tylko fizycznie ale i psychicznie gdy to jej choroba znów uderzyła w najmniej odpowiednim momencie przeszkadzając jej w walce z demonami. Słyszała tylko część tego co Taiga mówił do zajmującej się nimi uzdrowicielki i miała nadzieje że nie przekazywał jej dyskretnych znaków by złożyła skargę na nią wskazując iż zdrowie Emy powinno ją wykluczyć z walki. Do tego nie mogła dopuścić dopóty nie zemści się na swym mężu. Gdyby udało się jej zrealizować swój cel to gotowa byłaby już na wszystko. Wykonałaby każdy rozkaz nawet gdyby miał oznaczać pewną śmierć, bo w jej głowie i tak już była martwa.
Z tego stanu pełnego mrocznych czyli dla niej normalnych myśli wyrwał ją głos drugiego wodnika. Odwróciła głowę w jego kierunku i skinęła głową na potwierdzenie jego słów.
— Ciężko temu zaprzeczyć Shiratori-San — Powiedziała z lekkim uśmiechem na twarzy by podnieść następnie głowę w górę jakby próbowała spojrzeć na niebo — Łatwo nie było, ale wyszliśmy z tego w jednym kawałku. Tyle się liczy — Dodała po chwili choć w rzeczywistości chciała powiedzieć iż cieszyła się że On nie stracił kończyć. O siebie w końcu nie dbała tak długo jak mogła trzymać miecz.

Rany:

Re: Pracownia ceramiki — Sob Maj 04, 2024 1:35 pm

Jeden z kruków (może nawet jego własny?) sprowadził nad dzielnicę podobne sobie ptaki, należące zapewne do jednej z ekip Ne stacjonujących w najbliższym posterunku. Mądre, błyszczące oczy badały z góry sytuacje i rozległość zniszczeń, aby precyzyjnie przekazać zabójcom nadchodzących z pomocą najważniejsze informacje. Młoda medyczka chyba też je dostrzegła, ponieważ sięgnęła wzrokiem ku niebu i odetchnęła z ulgą.
— Wysoka kobieta, jedna z was, czasami tu przychodzi i pomaga nam w uczeniu dzieci w pierwszej pomocy, albo pokazuje im jak rozpoznać przydatne rośliny. To akurat dość zamożna dzielnica, ale dla rodzin z domów położonych niżej ta wiedza jest bezcenna. Wiem, że to niewiele, ale chociaż w taki sposób mogę się jakoś odwdzięczyć — wyjaśniła, mimo tego, że ani Taiga ani jego rudowłosa towarzyszka niezbyt chętnie przyjmowali jej pomoc.
Wodnik po prostu kiwną głową, wiedział, co miała na myśli. Zapewne czuła się bezsilna w obliczu potęgi demona, mogła jedynie obserwować jak dwoje zabójców mierzy się z tym niebezpieczeństwem, choć pracownia ceramiki nie była nawet szczególnie ważnym obiektem na tle całego miasta. Nawet ludzie, w obronie których stanęli nie byli bliscy im, ale jej. Więc dlaczego walczyli tak zażarcie?
— Każdy z nas robi tyle, ile może — zwrócił się do niej, pomimo bólu paraliżującego część twarzy. Usta poruszały się mozolnie, jakby najadł się czegoś ostrego, na zmianę drętwiały i pokrywały je lodowate ciarki, kiedy wiatr padł na rozgrzany w obrzęku policzek. Czuł, jak wraz z odpoczynkiem zaczyna odczuwać intensywniej osłabienie, ale nie pozwolił sobie na zamknięcie oczu, pozostawał czujny aż do momentu, gdy wraz z krążącymi krukami kasugai pojawili się ich właściciele.
Dopiero wtedy pomyślał, że kiedy wróci do siedziby korpusu, to pozwoli sobie na porządną porcję rozgrzewającego posiłku. O ile oczywiście medycy nie zabronią mu ruszać się z łóżka przez tydzień. Walka z demonami to jedno, ale nawet doświadczeni zabójcy nie śmieli wykłócać się z lekarzami. Jeden z nich dotarł właśnie do Taigi i już w pewnej odległości pokręcił głową.
— Resztę zostawiamy wam — oznajmił, oddając pole walki Ne i kakushi, którzy dotarli w końcu na miejsce.

z/t x 2

Podsumowując:

Rana 3 stopnia - poparzenie przedramienia i barku;
Rana 2 stopnia - ramiona poparzone od iskier;
Rana 3 stopnia - poparzenie lewej strony twarz z wyraźnym uszkodzeniem oka;

Rany pobieżnie opatrzone przez uczennice medyka - nie krwawią, ale nadal wymagają profesjonalnej pomocy.