Boczna droga między Sakai i Osaką

Boczna droga między Sakai i Osaką — Nie Wrz 03, 2023 12:14 pm

Do chaty, w której spędzała noc do momentu swojego wyjścia na poszukiwania tego, co ją obudziło, wracała na ostatnich nogach. Kręciło jej się w głowie, a wzrok miała przytępiony z niewyspania. Duma z zabicia kolejnego demona - w dodatku tego, który odebrał jej Gozu oraz wystraszył(?) Sendo - tliła się gdzieś w środku, jednak nie była aż tak oczyszczająca, jak Mori oczekiwała. Myślała, że ta zemsta rzeczywiście uwolni ją w jakiś sposób od wszystkich problemów, które zdawały się mieć swoje źródło w braku wspomnianych mężczyzn. Wyczekiwała chwili, w której o wszystkim będzie mogła opowiedzieć bratu - temu, który o niej wiedział najwięcej, przez co wierzył w nią najmniej. Nie mogła się doczekać momentu, w którym prosto w twarz powie mu, że polowała na demona, z którym niegdyś miała romans i to nie po to, aby ten kontynuować, a po to, żeby odciąć mu głowę. Co prawda na razie musiała pocieszyć się kobietą, która jej go odebrała, ale jest na tropie szansy na udowodnienie, że do tamtej relacji wracać by nie chciała, a mężczyźnie życzy rozpadu w popiół.
Uśmiechnęła się do siebie i przyspieszyła kroku.

Nie do końca pamiętała powód, dla którego wracała do tej chaty pod Osaką, a nie swojego domu. Potyczka z demonem w stanie połowicznego snu (jak to postrzegała), zdawała się wyciągnąć z niej tyle energii, że szansę na przypomnienie sobie tej motywacji widziała jedynie w dobrej drzemce. Przez większość swojej wyprawy powrotnej miała wrażenie, że szła w dobrym kierunku tylko dlatego, że jej nogi zapamiętały trasę - bo podświadomość właśnie układała się do snu. Nawet głupia wrona znalazła sobie lepsze zajęcie niż towarzyszenie jej.
Zatrzymała się na widok sylwetki stojącej pod chatą. W związku z otoczeniem gęstego lasu, jeszcze przez długi czas miała pozostać w cieniu. Ukucnęła nerwowo, chcąc bliżej przyjrzeć się nieznajomemu mężczyźnie. Kolor włosów miał podobny do Gozu, ale ciemniejszy. Figura znacznie szczuplejsza ale dla demona nie był to przecież problem. A więc wrócił pomścić młodą Wilczycę, ewentualnie błagać o litość.
Sięgnęła po topór i wyważyła go w ręce pokrytej po łokieć zaschniętą krwią. Musiała udowodnić Ayumu, że już więcej nie zawaha się, jeśli będzie chodziło o demona. A, przy okazji, rozszerzyć swoje zwycięstwo tej nocy i dekapitować jeszcze jeden twór Muzana.
— Odwal się wreszcie! — wrzasnęła, wyskakując z kryjówki i ciskając w mężczyznę swoją bronią. Na wszelki wypadek od razu dobyła drugi, po czym ruszyła biegiem w kierunku przeciwnika z gotowością dobicia go, jeśli uniknie pierwszej ofensywy.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Sro Wrz 06, 2023 3:02 am

Siedział na zydelku i strugał sobie kawałek drewna, który znalazł nieopodal domku. Nie miał w sumie nic innego do roboty, a nie zamierzał udawać nawet przed samym sobą, ze nagle go natchnął jakiś święty duch tej ziemi i zacznie machać mieczem dla zabawy. Nic nierobienie wydawało mu się o wiele bardziej odpowiednie w tym momencie, szczególnie kiedy był tak bardzo zmęczony przebytą droga. Gdyby był tylko odrobinę mniej wprawnym jeźdźcem, siedzenie pewnie bolałoby go teraz niemożebnie, a tak z radością przejechał po drewienku jeszcze raz i zdmuchnął trociny, przyglądając się drewnianemu konikowi. No dobrze, może nie konikowi, ale czemuś co miało potencjał, by wyglądać jak konik. Męczył się nad nim wcale nie tak długo, a wydobycie kształtu zwyczajnie wymagało czasu. Może uda mu się skończyć do powrotu Mori.
No właśnie, Mori. Może tym razem nie ciągnęła go do Osaki, ale było blisko. Miała szczęście, bo o mało co nie udał, ze zwyczajnie nie widział jej listu. Po co mieli się spotkać? Cholera ją wiedziała, bo w miarę jak wariowała coraz bardziej najwyraźniej popadała tez w paranoję i nie chciała wyjawiać sekretów na papierze, ale kimże on był, żeby ją aż tak oceniać.
Postawił pół konika na zydelku, kiedy się z niego podniósł, stwierdzając że to czas, nieco rozprostować kości. Przeszedł się po wnętrzu chaty, znajdując tam absolutnie nic ciekawego, a w końcu postanowił wyjść na zewnątrz, chcąc sprawdzić czy z jego klaczą wszystko w porządku. Może to właśnie był jego błąd.
Stojąc przed domkiem wyczuł kroki i może dlatego się nie ruszył. Były zmęczone, a ich rytm pasował do Mori - zdążył nauczyć się ich niemal na pamięć, podobnie jak i reszty jego rodziny, bo spędzenie z nimi przynajmniej połowy życia robiło swoje. Nie przywitały go jednak ciepłe słowa, a wrzask, oskarżycielski wręcz i jakże agresywne zagranie.
Ayumu wzdrygnął się, kiedy topór przeleciał obok niego, robiąc wielkie oczy na widok broni, która wbiła się z impetem w deski chaty. Uskoczył w bok, automatycznie kładąc dłoń na rękojeści katany i rozglądając się dookoła, chcąc zidentyfikować zagrożenie.
— CO DO CHUJA? — zawrzeszczał wściekle, kiedy po dość szybkiej chwili uświadomił sobie, ze oto właśnie byli w scenariuszu, o który błagał by nigdy się nie wydarzył. — Mori opanuj się! To ja!

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Pią Wrz 08, 2023 8:38 pm

Widząc, jak Gozu wyciąga katanę, a w dodatku słysząc jego wzburzony okrzyk, Mori zatrzymała się gwałtownie, wykonując krótki ślizg po wilgotnej trawie. Nigdy w życiu nie widziała go z bronią, co wprawiło ją w widoczną konsternację. Tak, jakby wiedziała, że coś się nie układało w logiczną całość ale zupełnie zapomniała, że jej organizm potrafił ją oszukiwać.
— Doskonale wiem! — fuknęła w końcu wściekle, jakby oburzona, że podejrzewał ją o nierozpoznanie go. — Zniszczyłeś mi życie i zniknąłeś, jak mogłabym cię pomylić? — zadrwiła, podrzucając topór w ręce. — Ale nie martw się, już jesteśmy kwita! Zajebałam tę twoją małą sukę, a teraz pomogę ci się z nią spotkać.
Ponownie cisnęła bronią i od razu po tym dobyła łuk oraz dwie strzały. Liczyła na to, że oddech ponownie jej nie zawiedzie - tak samo, jak podczas odbijania cywili w Osace.
— Saigyō. Daishogun — mruknęła, wykonując z pewnej odległości dwie formy, jedna po drugiej. — Na cholerę ci ta katana?! — kontynuowała dialog z myślą, że zdekoncentruje przeciwnika podczas wykonywania uników. — Czyżby twój wielki stwórca odebrał ci twoje niesamowite... — urwała, dopiero wtedy przyglądając się orężu demona. Spanikowana otworzyła szerzej oczy, poznawała ten wzór. — Ayumu..? — wydukała niepewnie, powoli przesuwając się w bok, aby ze ściany chaty wyjąć swój topór. Nie spuszczała wzroku z przeciwnika. Przez myśl jej przeszło, że znowu odchodziła od zmysłów ale myśl, że Gozu zabił jej brata doprowadziła ją do widocznych drgawek. Ostrożnie oparła trzy strzały o cięciwę; jeżeli mężczyzna nie przekona jej do swojej osoby, pośle w niego je wszystkie.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Sro Paź 04, 2023 1:09 am

Ayumu naprawdę nie był w odpowiednim miejscu w życiu, żeby słuchać skarg i zażaleń Mori, która akurat dzisiejszego dnia stwierdziła, że jej odpierdoli. Zmarszczył brwi, wyraźnie niezadowolony, kiedy fuknął na niego wściekle, podrzucając w dłoni topór. Cofnął się, w miejsce z którego przed chwilą jeszcze uskoczył, sprawnym gestem wyrywając wcześniej miotniętą przez nią broń i rzucając ją w jej stronę z całą siłą. Dobrze, że nie był w tym wszystkim przesadnie celny.
Piorun trochę marzył o tym, żeby mógł sobie tak zwyczajnie zniknąć, jak to mu właśnie wytykała siostra. Wtedy wszystko byłoby o wiele prostsze, a przynajmniej tak mu się aktualnie wydawało. Najbliżsi członkowie rodziny nie rzucaliby w niego toporkami, nie obrażaliby go i ogólnie psuliby mu dnia.
Przesunął się znowu, kiedy kolejne ataki pomknęły w jego stronę i klął pod nosem jak najznamienitszy w całym mieście szewc, kiedy okazało się że musiał się przy tym specjalnie napracować, bo zabójczyni zamarzyło się używać nowego oddechu. W całym tym unikaniu jednak metodycznie przesuwał się po łuku w stronę Mori, zmniejszając tym samym dystans.
- Pobudka, Mori - warknął wściekle, kiedy wysunął katane i wakizashi zza pasa. Wciąż jednak znajdowały się w sayi, szczególnie kiedy gwałtownie odbił w bok, widząc jak naciąga trzy strzały i kiedy uniósł prawą rękę, w której trzymał dłuższe oręże, chcąc zwyczajnie, ale wciąż z całej siły, uderzyć ją w przedramiona.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Nie Paź 08, 2023 3:15 pm

Szybkość mężczyzny nie przestawała jej zaskakiwać. Rzeczywiście, Gozu dawno nie widziała ale ostatnim razem nie był zwinny do tego stopnia, żeby chwilowo nawet jej wzrok nie wyłapywał części ruchów. Sama także czuła się dziwnie, nienaturalnie wręcz spowolniona, jej ciało zdawało się reagować kilkukrotnie wolniej niż zazwyczaj. Czuła się słabo, dziwnie tępo, jakby żyła życiem obcej osoby albo wciąż znajdowała we śnie. O rzeczywistości przypomniał Mori jej własny topór, który - rzucony przez demona - ze świstem przefrunął obok niej. Zrobiła krok w bok dopiero, kiedy usłyszała, jak ten wpada w jakiś krzew.
Wycelowała w zbliżającego się przeciwnika ale z posłaniem w niego rzędu strzał czekała do ostatniej chwili; jego sposób poruszania się, odskoki, utrudniały jej zadanie w tej upośledzonej rzeczywistości.
Pobudka, Mori.
Głos, który wypowiedział te słowa był zupełnie inny niż różowowłosego demona - bliższy i bardziej znajomy. Zawahała się, co mężczyzna znakomicie wykorzystał i ponownie odskoczył w bok. Nishiōji nie zdążyła obrócić się wystarczająco szybko, odruchowo spróbowała jedynie wykonać krok w tył. Przytrzymała dłonią strzały, w międzyczasie wykonując krótki ruch łukiem po skosie. Zanim siła uderzenia wyrzuciła jej broń z ręki, jedno z ostrzy prawie dosięgnęło ciała mężczyzny.
Wytrącona z równowagi podczas stawiania kroku, upadła na pośladki, starając się jak najszybciej chwycić oręże. Z tym, że kiedy tylko po nie sięgnęła, zrozumiała, że nad nią nie stoi Gozu, a Ayumu.
Popatrzyła mu w oko i odruchowo krzyknęła krótko, jakby zobaczenie go okazało się być gorszym doświadczeniem niż starcie z demonem. Prawdopodobnie wkrótce miało się nim stać - wolała walczyć niż zbierać reprymendy.
Na chwilę schowała twarz w dłoniach, dając sobie moment na uspokojenie oddechu i skojarzenie faktów. Czy Gozu w którymkolwiek momencie rzeczywiście pojawił się przy niej? Czy Wilczyca, którą zabiła rzeczywiście była demonem? Czy sytuacja sprzed chwili oznacza, że Ayumu opowie o wszystkim Hashirom?
— Długo na mnie czekasz? — spytała w końcu, nie wiedząc, jak najlepiej podjąć rozmowę. Dłonią zaczesała posklejane włosy do tyłu, ale wtedy dostrzegła na niej ślady krwi. Zerknęła na brata; nie wyglądał na poturbowanego, dlatego wierzyła, że zaschnięte osocze należało jedynie do zabitego wcześniej przez nią demona.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Czw Paź 12, 2023 5:03 am

Kiedy łuk wyleciał jej z dłoni spiął się w sobie, chcąc szybko kopnąć go, póki ten znajdował się poza jej zasięgiem i posłać jeszcze dalej, tak by nie byłą w stanie szybko ponownie dobyć broni. Kiedy jednak ich oczy znowu się spotkały, zauważył w niej tę drobną zmianę, która zwiastowała, że właśnie wszystko do niej dotarło. To, że nie był jakimś demonem, który postanowił ją prześladować, a własny, rodzonym bratem. Bratem, który właśnie powstrzymywał się od tego, by kląć na czym świat stoi tylko dlatego, że za bardzo szanował ich matkę i właśnie nie chciał jej obrazić jak ostatniej suki. Bratem, który powstrzymywał to nieznośnie świerzbienie rąk, by oswobodzić ostrze z sayi i uciąć jej te ręce, tak by już nigdy nie sięgnęła ani po łuk, ani po żadną inną broń.
Może faktycznie, gdyby się nie ocknęła i dalej walczyli, to wszystko byłoby o wiele prostsze. Mogliby zwyczajnie dac upust frustracjom i wszyscy byliby szczęśliwi. Teraz jednak, patrzyła na niego jego siostra, a nie już jakaś opętana zjawa i Ayumu zwyczajnie musiał opuścić gardę. Cofnął się więc, o parę kroków, z namysłem wsuwając miecze na swoje miejsce przy lewym boku, starannie jednak odwracając spojrzenie od Mori.
Może udałoby mu się to na dłużej, gdyby się nie odezwała.
— Przestań pieprzyć — warknął wściekły, pochylając się nieco w jej stronę, palce lewej dłoni zaciskając na pochwie miecza, bo nie wiedział co innego właściwie miał zrobić. Chciał w coś uderzyć. Mocno, tak żeby bolało i tak, żeby coś zepsuć, jakby to miało w czymkolwiek pomóc. — Długo na mnie czekasz? — wycedził, trochę ją przedrzeźniając, a zwyczajnie zbyt zły, by na szybko zebrać myśli. — Tak teraz będzie? Będę musiał mieć faktycznie oczy w dupie, bo coś ci odjebie nawet w sobotni wieczór przy butelce sake? — ani to nie był sobotni wieczór, ani nigdzie w okolicy nie było sake, a jak bogowie mu świadkami, wychyliłby teraz nie jedną czarkę. Może miała swoje powody, może coś ją sprowokowało do tego odpału, ale dla niego się to teraz nie liczyło. Była tylko złość i gorycz, że nie była w stanie nad sobą panować. Że te jej miraże równie dobrze mogły się nałożyć na niego.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Nie Paź 15, 2023 1:37 am

Przestań pieprzyć.
Te słowa odbiły się w głowie Mori kilkukrotnie i jak na zawołanie zamknęła usta, nie próbując nic więcej powiedzieć. Usiadła po turecku ze zwieszoną głową, jednak w postawie tej nie chodziło jedynie o wstyd, ale także o krótką, natychmiastową potrzebę medytacji. Przyłożyła dłoń do twarzy i potarła oczy; nie potrafiła jednoznacznie określić, co z tej nocy było prawdą.
W końcu podniosła się z ziemi, przytrzymując nóg rękoma.
— Uprzedzałam cię, że taka sytuacja może kiedyś mieć miejsce — wypomniała mu zmęczonym tonem, kucając, żeby pozbierać swój oręż. Rozejrzała się za zgubionym toporem. — Myślałam, że jesteś Gozu. Tym demonem, o którym ci opowiadałam — wyjaśniła, nawiązując do ich rozmowy, podczas której przyznała się do romansu z przedstawicielem wrogiej frakcji. — W nocy czułam jego obecność, więc uznałam, że go zabiję, tak po prostu. Chciałam ci udowodnić, że to już jest rzeczywiście za mną, żebyś chociaż pod tym kątem mi odpuścił. — Westchnęła, rozkładając ramiona na boki i z braku sił opuściła je tak, że te uderzyły o jej nogi. — Widziałam go spacerującego po lesie z jakąś małą demonicą przypominającą wilka, ale ostatecznie tylko ją udało mi się zajebać. — Odwróciła wzrok, uśmiechając się do siebie lekko. — Widziałam też Sendo. Sendo, nie Kaito. Ale on też zniknął — dodała nieco ciszej, chociaż niewątpliwie słyszalnie. Nawet, kiedy myślała, że już pogodziła się z jego stratą, ten znów się pojawiał w jej wyobraźni i przewracał wszystko do góry nogami.
Jednocześnie przerażał ją fakt, jak długo to wszystko musiało trwać. Wszystkie wcześniejsze "pomyłki" trwały kilka sekund, a nie parę godzin. Tę kwestię zdecydowała się jednak przemilczeć.
Wróciła spojrzeniem do brata, żeby popatrzeć mu w oko.
— Przepraszam. — I chociaż znała jego temperament i domyślała się, że to nic nie zmieni, to słowo to wydawało się zwyczajnie słuszne.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Wto Gru 05, 2023 3:14 am

Chyba w całej tej sytuacji drażniło go, jak szybko była w stanie się przełączyć. W jednej chwili chciała go zabić, a w drugiej siedziała zmęczona na ziemi. Potem w kolejce do grania na nerwach ustawiała się szczerość. Nadmierna i pełna otwartości, jakby liczyła na to, że w czymkolwiek to pomoże, albo może myślała że i tak nie miała już wiele do stracenia. Zachowywała się w jego oczach tak, jakby nie do końca zdawała sobie w pełni sprawę z tego, jak przerażające dla innych mogło być to, co się z nią działo. Jak szargał nerwy fakt, że była chodzącą maszyną do zabijania i teraz nie tylko demonów, ale także swoich sojuszników czy najbliższych.
Prawda była taka, że Ayumu nawet nie był zły - był przerażony, co tylko było potęgowane przez uczucie zagubienia i bezsilności. Bo jak niby miał jej pomóc? Dobre słowo czy znajoma twarz raczej nie wyglądały na argumenty, które miały jakkolwiek działać na jego korzyść, a gdyby nie fakt że była jego siostrą i obiecał coś Kadze - sam ściął by jej głowę dla świętego spokoju, lub zaraportował przywódczynię Cieni i 'postępach' Mori.
Stał parę metrów od niej, schowawszy bronie i splatając ręce na piersi. Patrzył na nią, ale spojrzenie to było odległe i kiedy tak na niego nie patrzyła, chcąc uniknąć kontaktu wzrokowego, nie mogła dopatrzyć się kryjącej w nim pogardy.
— Zdajesz sobie sprawę z tego, że nikt kto o tym wie, nigdy ci nie odpuści? Każdy zawsze będzie oglądał się przez ramię, nie ważne jak dobrze z tobą będzie. — rzucił szorstko, bo tak dla niego wyglądała rzeczywistość, kiedy znajdował się w jej obecności. Mogła być jego siostrą, ale w momencie kiedy przyznała się do tego wszystkiego, wydała na siebie wyrok i nie tylko w jego oczach, ale też tych Kagi, która trzymała rękę na pulsie nie tylko za sprawą Ayumu.
Słysząc jej przeprosiny, zacisnął mocno usta. Może i to słowo powinno było wybrzmieć, ale nie zmieniało wiele. Było jej przykro? Cudownie. Ale teraz co dalej? Od ostatniego wypadku minęło: 0 dni i liczymy od początku?
— I co dalej, co? Przepraszam, a teraz o tym zapomnijmy i wróćmy do udawania, że jest w miarę dobrze?

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Wto Gru 05, 2023 9:48 pm

Niechętnie przytaknęła głową w odpowiedzi na pytanie brata.
— Z całą pewnością nie pozwalasz, żebym zapomniała o tym fakcie — bąknęła, zaciskając dłonie w pięści ale tylko po to, żeby rozetrzeć zebraną na skórze wilgoć. — Ale szczerze, wolałbyś, żebym nigdy ci o tym nie powiedziała? Żebyś się zorientował, że coś jest nie tak dopiero jak już mój topór wystawałby z twojej głowy? — spytała niedowierzającym tonem, w tym samym momencie łapiąc się za głowę tak, jakby ta ją rozbolała. — Wiem, z czym to się wiąże i do nikogo nie mam żalu, ani niespecjalnie mnie to dziwi. Zależy mi na waszym bezpieczeństwie, ale jednocześnie nie chcę opuszczać Korpusu, bo w zasadzie na niczym innym się już nie znam. Poza tym... wiem, jak to zabrzmi po wszystkim, ale myślę, że innym Zabójcom siłą rzeczy wyrządzę mniejszą krzywdę niż zwykłym ludziom. — Przełknęła ślinę, dochodząc do wniosku, że pewnie co niektórzy oczekiwaliby po niej honorowego (mniej lub bardziej) samobójstwa. Albo sami by się z nią uporali jak z kulawym, bądź agresywnym wierzchowcem. Przytłoczona tą myślą opuściła wzrok na ziemię, dopóki jednooki ponownie się nie odezwał.
— Nie udajesz odkąd wiesz, więc czemu miałbyś zacząć teraz? — sarknęła kręcąc głową. — Wciąż czekam na spotkanie z Tsuru, żeby mi te zioła od Fukurō przywiozła. Nie skreślaj mnie jeszcze, co? Bo aktualnie odnoszę wrażenie, że wyświadczyłabym ci przysługę, jakbym się rzuciła do wulkanu. — Kontynuowała ze słyszalnym wyrzutem, idąc w kierunku miejsca, w którym oczekiwała znaleźć swój zagubiony topór. — Myślisz, że mi to sprawia radość? Że nie wolałabym żyć bez... tego wszystkiego? — Podniosła głos w tym samym czasie, w którym podnosiła z ziemi wspomniany przedmiot.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Wto Gru 05, 2023 11:18 pm

Szczerze? Tak. Wolał chyba błogą nieświadomość, bo o ile łatwiej było się w niej pławić, niż patrzeć na to, jak tak bliska osoba cierpi i zmienia się nie do poznania w mgnieniu oka. Zamiast jednak powiedzieć co mu chodziło po głowie, potrząsną nią w mało konkretny sposób. A potem uśmiechnął się do niej. Brzydko. W ten nieprzyjemny sposób kogoś, kto z pełną satysfakcją chce wbić szpilę.
— Mniejszą krzywdę? Powiedz to temu, którego zdążyłaś już zajebać — rzucił oschle, nagle jakby jeszcze bardziej od niej odległy, z pełną świadomością przywołując pierwszy incydent z jej udziałem. Korpus wciąż myślał pewnie, że było to dzieło jakiegoś zabłąkanego demona, który zrobił swoje i wyparował, a Mori miała zwyczajnie cholerne szczęście, że zbiegło się to chyba w czasie z atakiem na Yonezawę, bo tropiciele zrobiliby swoje.
— Nie tylko mnie — powiedział zanim w sumie pomyślał, ale był tak cholernie zmęczony. Nie tą potyczką, bo ta była szybka i bardziej wyczerpująca psychicznie niż fizycznie, ale no właśnie. Ayumu czuł się trochę, jakby miał powtórkę z rozrywki w sposób podobny, jak kiedy zawiódł najpierw żonę, a potem dzieciaki i męża Mori. Ta sytuacja bolała i odciskała swoje piętno na psychice, napinając nerwy jak postronki, do granic możliwości, a nawet bardziej. Niemniej oczekiwano od niego, że będzie dzielnym chłopcem, przykładnym zabójcą i dobrym bratem, ryzykując życiem swoim dla kogoś, kogo równie dobrze można było zamienić na przypadkowo napotkanego demona. Cholera, tak sobie w sumie pomyślał, że nawet potomek Muzana byłby bardziej przewidywalny niż Mori i łatwiejszym od niej przeciwnikiem. Ona wpadała w jakiś kompletnie zaślepiony stan, nie ważne czy była to noc czy dzień. Nichirin i wisteria działały na nią dokładnie tak samo jak każda inna stal i nietolerowany przez organizm roztwór, nie mówiac już o tym, że Ayumu nie był na tyle głupi żeby zapomnieć, że siostra zwyczajnie przewyższała go fizycznie. Zwyczajnie niemiałby z nią tak dużych szans, jakby sobie tego życzył.
— Ale może powinnaś się nad tym zastanowić. Skoro nie chcesz rzucać się do wulkanu, to rozważ opuszczenie Korpusu, przynajmniej na jakiś czas. Albo poproś ładnie Kagę, żeby cię wysłała do jakiegoś oddalonego od ludzkości onsenu, gdzie sobie odpoczniesz. — rozłożył ręce. — Możesz ci się nie podobać, jak mało wspaniałomyślny jestem, ale nie widzi mi się umierać tylko dlatego, ze jesteś uparta jak osioł. A jakbyś prawie zajebała przynajmniej mnie, albo Tsuru, co ci ma te herbatki przywieść, to byś się wtedy wyśmienicie bawiła, co nie? — jego głos był pełen jadu, ale czego innego się w sumie spodziewała? Jak się okazywało, to ona była tutaj jakimś mistrzem zen, kiedy tylko schodziły z niej te jej haluny. A może w sumie to on powinien poprosić Kagę o wolne od tego wszystkiego? W sumie to brzmiało całkiem dobrze.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Sro Gru 06, 2023 9:07 pm

Słysząc odpowiedź brata nie zareagowała w dosłownie żaden sposób - nie drgnęła jej warga, nie uniosła brwi, nie przełknęła nerwowo śliny. Wpatrywała się w niego bez żadnej emocji wymalowanej na twarzy, chociaż w głębi siebie przeżywała prawdziwe piekło dodatkowo podgrzewane faktem, że po tylu wspólnych latach i spędzonym czasie, dalej nie potrafiła przywyknąć do tej strony Ayumu. Od zawsze lubił zaczepki, to prawda, ale nie podejrzewała, że tak swobodnie i z taką dumą będzie wypominał jej tamta tragedię.
Przez jedną, krótką chwilę rzeczywiście przez głowę przeszła jej myśl, że może powinna się jednak od brata odciąć, albo nawet pogrzebać go w tym miejscu. Wiedziała jednak, że nawet, jeżeli takie myśli ją nawiedzały, to nigdy by nie chciała, żeby stały się rzeczywistością. Nie w jego wypadku. Nawet, jeżeli ją tak bardzo irytował miejscami, to aktualnie był jedyną osobą, którą darzyła szczerą miłością. Nie wspominając już o rzeczywistych konsekwencjach; przed Kagą nic nie dało się ukryć, więc o ile kwestia tamtego chłopaka umiejscowiła ją pod stałym nadzorem, to powtórka z historii na pewno doprowadziłaby do pojawienia się trucizny w pitej przez nią wodzie.
Wydęła wargi, odwracając wzrok w poszukiwaniu kruka jednookiego. Nie miała żadnych niecnych zamiarów, zwyczajnie chciała upewnić się, że ptaszysko nie podsłuchiwało. Jej własne dalej do niej nie wróciło po tym, jak kazała mu zniknąć przed polowaniem na Wilczycę.
Nie tylko mnie.
Wypuściła powietrze nosem, chociaż nie było jej do śmiechu. Odruchowo zacisnęła mocniej dłoń na podniesionym toporze, ostatni raz zastanawiając się, czy może jednak nim w rozmówcę nie rzucić. Skarciła się w myślach za takie pomysły i odwiesiła go za pas.
— Jesteś okrutny — stwierdziła ze smutkiem, obracając się przodem do Ayumu i przechylając głowę w bok. Kiedy jednak wspomniał o Tsuru, musiała świadomie postarać się, żeby nie unieść kącika ust do góry lub w żaden inny sposób nie zdradzić, że rzeczywiście mogłaby się nie najgorzej bawić. W międzyczasie podeszła bliżej mężczyzny. — Porozmawiam z Kagą o tym onsenie, chociażby dlatego, że brzmi na lepszą opcję niż wulkan — oznajmiła po krótkiej chwili ciszy i zrezygnowanym westchnięciu. Może rzeczywiście był to jakiś klucz do uspokojenia tych morderczych zapędów. — Jak długo zostaniesz w okolicy?
Podejrzewała, że nie długo, ale po wydarzeniu sprzed chwili obstawiała, że miał ją opuścić jeszcze prędzej.

Re: Boczna droga między Sakai i Osaką — Sro Gru 06, 2023 9:40 pm

Okrutny. Na prawdę taki był? A może zwyczajnie był dla niej w tym momencie brutalnie szczery? Nie mógł pozbyć się wrażenia, że Mori jednocześnie pogrążała się i odcinała się od tego, jak działała na innych, albo co właściwie mogła zrobić. Jakby niemyślenie o tym miało wymazać wszystko to, do czego była zdolna i co przecież już zrobiła. Zdążyła już dobitnie udowodnić, że stanowiła zagrożenie i nawet jeśli bardzo chciałaby się postrzegać za człowieka, to balansowała na jakiejś dziwnej, delikatnej granicy, przechylając się w stronę nie człowieczeństwa, a otchłani, która znajdowała się po drugiej stronie. Ayumu obawiał się, ze cokolwiek nie zrobią, cokolwiek nie powiedzą, ona w końcu w nią wpadnie i już nie wróci.
— Może — odpowiedział krótko, przesuwając się bliżej chatki i zostawionego tam konika, którego wcześniej strugał sobie dla zabicia czasu. — A może zwyczajnie w przeciwieństwie do Ciebie widzę, że długo tak nie pociągniesz. Żadne z nas — dodał jeszcze, zanim na moment zanurzył się wewnątrz drewnianego domku. Schował figurkę, wrzucając ją do tej samej sakiewki gdzie trzymał przybory do palenia i szybko wyszedł na zewnątrz.
Przez moment jeszcze patrzył na Mori, jakby oczekując, że ta zna odpowiedź na ostatnie zadane pytanie, bo czego innego się spodziewała? Że zostanie tu z nią na herbatkę po tym, jak rzuciła się na niego?
— Jak najkrócej — podsumował wreszcie, nie czekając już na nic, co mogła mieć jeszcze do powiedzenia i opuszczając samotną chatkę i siostrę.

ztx2