Kiedy przebywałem w Oguni zawsze trochę dziwnie się tu czułem, niby było to bezpieczne miejsce dla demonów, ale ja miałem duże tendencje do wpadania w konflikty z innymi pobratymcami. Nie do końca się z nimi utożsamiałem, w końcu kto chciałby być porównany do istoty, która łatwo oddaje się instynktowi niczym zwierze? Na szczęście i tutaj miałem miejsce, w którym czułem się dobrze, które mógłbym nazwać swoim domem w tym mroku. Nie wiedziałem czemu, ale właśnie w świątyni czułem się jak ryba w wodzie, może z tego samego powodu podobała mi się kapłańska szata z wysokim kołnierzem? Tylko koniecznie musiała być zabarwiona na czarno, miałem jasne włosy i cerę, a nie chciałem się zlewać z własnym ubraniem.
Co prawda kręciły się też tutaj inne demony, ale dopóki nie przeszkadzały mi w relaksie, nie zamierzałem wdawać się z nimi w interakcje, każdy miał prawo przyjść tu i załatwić swoje sprawy, przynajmniej tak długo jak potrafił się zachować. Zająłem swoje ulubione miejsce na szczycie dachu i rozsiadłem się wygodnie, atmosfera panująca w świątyni zawsze wprowadzała mnie w nostalgiczny stan, chociaż tak naprawdę nie pamiętałem nic ze swojego wcześniejszego życia, kciukiem obracałem srebrny pierścionek z wygrawerowanym żurawiem na palcu wskazującym. Gdy ktoś mnie pytał, dlaczego go nosze nie potrafiłem odpowiedzieć. Chciałem go mieć przy sobie, ale nie potrafiłem za żadne skarby powiedzieć dlaczego, nie raz próbowałem go po prostu wyrzucić, ale za każdym razem po niego wracałem. Już przywykłem, że będę go nosił do końca swoich dni i nigdy nie odkryje powodu, dlaczego mam tak dużą więź do błyskotki.

- Co jest w Tobie takiego niezwykłego co? -Rzuciłem pod nosem, delikatnie zirytowany jakbym oczekiwał, że przedmiot mi odpowie. Zdjąłem go z ręki i chwyciłem dwoma palcami, skupiłem wzrok na nim i badawczo po raz tysięczny zacząłem się przyglądać z wielkim zaangażowaniem, tak jakbym tym razem miał coś znaleźć po tylu próbach.  - Niby miałem tak silną wolę, ale nie minie kwadrans i po ciebie wrócę. Ehhhh. - Westchnąłem ciężko, wzruszyłem ramionami i założyłem go z powrotem na palec. Nie zanosiło się, żebym kiedykolwiek rozwiązał tę zagadkę, już od czterech lat się z nią zmagam, a pojawia się więcej pytań niż odpowiedzi.

Gdy siedziałem na górze, doszły mnie słuchy, że kolejne demony się tutaj pojawiały, wraz ze swoimi ludźmi. Chyba robiło się tutaj zbyt tłoczno i zdecydowanie za głośno. Nie wiem, z jakiego powodu w ostatnich dniach to miejsce zrobiło się takie popularne czyżby rozdawali tutaj mięso marechi albo krew najwyższego? Na pewno tak nie było, inaczej jeszcze większe tabuny by się tutaj gnieździły.
Więc musiało to być coś innego, co urzekło demony w tym miejscu, może lubiły patrzeć na składanie ofiar? No nic rozmyślanie nad powodem tej zbieraniny i tak nie miało większego sensu . Zwłaszcza że z dołu usłyszałem interesujące słowa, ktoś miał ochotę złożyć kogoś w ofierze albo przymusić kogoś do tego. Bardzo ochoczo to zobaczę i nawet się przyłącze do tej wizji.
Wskoczyłem do środka korzystać z dziury w dachu, mocno uderzyłem o marmurową posadzkę i wzbiłem tumany kurzu do góry. Poprawiłem swoje ubranie i przeleciałem po pomieszczeniu złotymi chłodnymi ślepiami, było w nim kilka demonów i ich trzoda.
Największą uwagę przykuła kobieta ptak, słyszałem pogłoski o niej, ale jednak zawsze brałem pewne rzeczy z przymrużeniem oka. Jednak stała tu dzisiaj i głośno wyrażała swoje oczekiwania. Biła wszystkie zebrane tutaj demony t o głowę, nie kryła się w kątach tak jak one. Zaimponowała mi, a było to rzadkie zjawisko, przynajmniej nie była ofiarą, a drapieżnikiem
- Skoro nie ma chętnych... to może ja się nadam na ofiarę? - Rzuciłem głośno i z pogardą dla tych, którzy nawet nie odważyli się podnieść głosu. - Chociaż z drugiej strony to byłoby marnotrawstwo, nieprawdaż? - Na krótki moment złapałem kontakt wzrokowy z panią żuraw i równie szybko go przerwałem. Podszedłem do mężczyzny, który stał przy najbardziej przerażonym demonie i złapałem go za nadgarstek i pociągnąłem za sobą do ołtarza.
-Zaraz... co robisz... z moim sługą? - Wybulgotał panicznie grubas i chwycił człowieka, za drugie ramie uniemożliwiając mi prowadzenie go. Poczułem wzrost irytacji, gdy demon, który ledwo odważył się coś wydukać, stawiał się. - No jak to co? Złożymy go w ofierze najwyższemu.... No, chyba że chcesz złożyć dwóch? - Spojrzałem na niego przeraźliwie chłodnym spojrzeniem, jakbym chciał go zabić wzrokiem i wskazałem palcem na  drugiego człowieka, który przy nim stał. Przerażony tylko pokiwał głową i  momentalnie puścił ramię, a ja zabrałem baranka ofiarnego i położyłem na ołtarzu.
-Nada się, czy mam szukać dalej? - Zapytałem zaciekawiony jej reakcją, może miała kolejną wizję, którą chciała zrealizować, a ja bardzo chętnie przekonam się, co siedziało jej w głowie.

⠀⠀⠀⠀Rozmowy powoli ustały. Głowy odwracały się w kierunku ołtarza, jedne wykrzywione w zdziwieniu, inne w oburzeniu. Demony nie przepadały, kiedy ktoś nimi dyrygował, dopóki różnica sił nie była oczywista. A nawet wtedy należało podkreślić swoją dominację, zanim jakaś podrzędna maszkara pogodziła się ze pozycją pozycją na dnie. W świątyni nie było ani jednego demona, który wyróżniałby się ponadprzeciętną mocą, stąd słowa Suiren spotkały się z raczej wątpliwą reakcją zebranych. Rozpoczęło się szeptanie.
⠀⠀⠀⠀Nieprzychylne, złośliwe szeptanie, które kobieta zamierzała przeczekać z uniesionym wysoko podbródkiem.
⠀⠀⠀⠀Towarzyszący jej u boku mężczyzna nie podzielał opanowania demonicy. Choć starał się trzymać głowę na wprost, rzucał spojrzeniem na boki, gotowy umknąć w cień. Po tym co go spotkało, kobieta nie dziwiła się, iż nie ufał podobnym jej potworom. Trwał w miejscu wyłącznie dlatego, że w przypadku dezercji kara mogłaby być jeszcze gorsza, niż to, czego spodziewał się w świątyni.
⠀⠀⠀⠀— A twój sługa? Śmierdzi strachem. Nadaje się jedynie na mięso dla nas wszystkich.
⠀⠀⠀⠀Brew Suiren uniosła się ku górze. Odszukała właściciela głosu w pewnej odległości od siebie i przyjrzała się dobrze jego twarzy. Nie mogła powiedzieć, że go znała, choć facjaty równie paskudne jak jego przewijały się co jakiś czas w Oguni. Dlatego właśnie nie przepadała za kryjówką demonów, gdzie każdy z nich, nawet takie maszkary jak on, czuły się godne otwierać usta do damy.
⠀⠀⠀⠀Chwila napięcia pozwoliła reszcie zainteresowanych utworzyć niewielki krąg, który zacieśniał się z każdą sekundą milczenia. Nawet ci, których pozornie nie dotyczył spór odwrócili się teraz w kierunku ołtarza. Ciężkie spojrzenia, gęstniejąca atmosfera presji. Cisza przeciągała się nieznośnie i dopiero i dłoń wychylająca się w jej kierunku zmieniła tempo wydarzeń.
⠀⠀⠀⠀— Nie... — Susumu z refleksem, którego nie wstydziłby się żaden demon złapał śmiałka za przegub i zacisnął na nim palce. Uzbrojona w pazury łapa, która miała spocząć na ramieniu czarnowłosej zawisła w powietrzu, podtrzymywana siłą drżących mięśni.
⠀⠀⠀⠀Śmiałość ludzkiego pomiotu wywoływała zazwyczaj obrzydzenie lecz dzisiaj, tutaj, przez grono zebranych przetoczyła się fala niedowierzania. Nikt o zdrowych zmysłach nie śmiałby sprzeciwić się demonowi na jego własnym terenie, a jednak wydarzyło się to. W reakcji pierwszym odgłosem, który na nowo wypełnił pomieszczenie było narastające powarkiwanie, głęboko w gardle pochwyconego napastnika.
⠀⠀⠀⠀I kobiecy śmiech, lekki jak płatki wirujące na wiosennej bryzie.
⠀⠀⠀⠀— Wystarczy... Jedno dziecko boga unoszące dłoń na drugie? Najwyższy byłby zawiedziony, że nawet człowiek ma więcej taktu, aby nie przerywać obrzędów czynionych ku czci jego imienia — powiedziała lekko, jakby nie brała pod uwagę innej opcji, niż wycofanie się prowodyra. Na bladej twarzy jej złote spojrzenie przypominało błyszczące się w nocy ślepia zwierzęcia, które bez mrugnięcia śledziło swój cel. Nie warto, mówiła bezgłośnie, kręcąc głową niezauważalnie. Poczekała, aż ręka cofnie się i spocznie przy boku demona. Dopiero wtedy pozwoliła sobie na lekki uśmiech, ulotny niczym wspomnienie.
⠀⠀⠀⠀...może ja się nadam na ofiarę?
⠀⠀⠀⠀Nie od razu zwróciła się w kierunku Yuty. Wsłuchiwała się w jego słowa, szukając kolejnej zawoalowanej zaczepki. Że nie znajdzie dla swoich czynów poparcia było pewne, lecz nie spodziewała się demonów podkopujących pod sobą wzajemnie dołków. Najwyraźniej niewiele brakowało, aby wszystkim w tym towarzystwie puściły nerwy.
⠀⠀⠀⠀Odwróciła się powoli; fałdy materiału zafalowały.
⠀⠀⠀⠀— Przed moim towarzyszem stoi zupełnie inne zadanie — wyjaśniła, rozwiewając wątpliwości pierwszego z demonów, który zasugerował wrzucenie Susumu na ołtarz. Wtedy zwróciła się do Yuty. — Jeden w zupełności wystarczy.
⠀⠀⠀⠀Nie mrugała. Czujnie, ale nie nachalnie zmierzyła go wzrokiem. Nie potrafiła nazwać wrażenia, które w niej wywoływał. Jakby go już znała, choć tak charakterystyczne oblicze nie mogłaby zagubić się w odmętach pamięci. Rzadko imię nie przychodziło jej jednak na myśl, dlatego rozchyliła jedynie usta, czekając aż właściwie miano pojawi się na języku.
⠀⠀⠀⠀Na próżno. Nie mogła sobie niczego przypomnieć.
⠀⠀⠀⠀— Susumu — zwróciła się do człowieka, w którym zakotwiczyła wielkie nadzieje. — Przytrzymaj proszę ten sztylet. — Zza zwojów szat wychyliło się krótkie, wąskie ostrze i prostej rękojeści. Coś tak bezpośredniego idealnie pasowało do człowieka i kiedy zamknęła jego palce na czarnym trzonku, uśmiechnęła się z satysfakcją. — Użyjesz go na tym człowieku — oznajmiła, zerkając pobieżnie na ołtarz.

Wydarzenia w świątyni nabierały coraz większego tempa. W sumie dobrze, że zjawiłem się w tym momencie, chyba dzięki temu sytuacja trochę zelżała, a na pewno odwróciłem uwagę niektórych demonów od pani żuraw. Miałem nadzieje, że nie dojdzie tutaj do walki, ceniłem sobie wystrój tego miejsca. Ten cały Susumu wydawał się z początku zwykłym workiem krwi i mięsa, ale jednak pokazał coś, czego chyba żaden zwykły człowiek by nie zrobił, wszedł między dwie krwiożercze bestie.
Czy to z powodu lojalności, może miłości czy nawet poczucia obowiązku, to już nie było istotne. Porwał się z motyką na słońce i to był wystarczający powód, żeby zwrócić przez  chwile na niego swoją uwagę. Co prawda mógł skończyć z urwanym ramieniem, ale to jednak nie miało miejsca, jak widać demon, chyba trochę obawiał się kobiety ptaka. Na jej słowa tylko się delikatnie uśmiechnąłem, czyżby martwiła się o los innych demonów czy może po prostu nie chciała na forum publicznym karać tego najsłabszego. Ciężko powiedzieć, ale jej decyzja była w jakiś sposób zabawna.
- Widzisz, jednak wystarczy jedna ofiara, na twoim miejscu bym się cieszył... Nie zostaniesz z niczym. - Powiedziałem z przekąsem, czekałem przy ołtarzu upewniając się, czy ofiara nagle nie postanowi zrobić czegoś głupiego. Ukradkiem spoglądałem badawczo i przechylałem głowę na boki, gdy słyszałem, jak kobieta zleca mężczyźnie uśmiercenie ofiary i bycia częścią rytuału. Byłem bardzo ciekawy czy to zrobi, czy może jakieś ludzkie odruchy powstrzymają go przed wykonanie polecenia swojej pani, od mojej transformacji spotkałem różnych ludzi.
Jedni potrafili oddać drugiemu ostatnią miskę ryżu, a inni potrafili tę ostatnią miskę ryżu ukraść starej kobiecie. Jakby nie patrzeć ludzkość, sama dla siebie była zarazą i największą plagą. Czy Susumu, jest gotowy pozbyć się człowieczeństwa, tylko żeby dopełnić swojego celu i wykonać rozkaz pani żuraw?
-No to choć człowieczku i wypełnij wole swojej pani. - Uśmiechnąłem się delikatnie, ale w moim głosie nie było czuć żadnych emocji. Rękami złapałem za krawędzie kimono i zdarłem je z mężczyzny, tym samym odsłaniając jego tors. W końcu krew miała zalać cały ołtarz, a nie zostać wchłonięta przez materiał ubrania.
- Czyń swoją powinność... no, chyba że mam Cię wyręczyć? - Spojrzałem na niego badawczo, specjalnie go podpuściłem, chciałem wiedzieć, czy faktycznie jest tak zdeterminowany, czy jednak tylko udaje.
-Tylko postaraj się, żeby było krwawo, widowiskowo i żeby było widać cierpienie... Tłum to lubi, na pewno zyskasz w oczach innych. - Położyłem mu dłoń na ramieniu i szepnąłem do ucha, drobną radę.

⠀⠀⠀⠀Demony gromadziły się wokół marmurowej płyty jak kruki. Kręciły głowami, oblizywały usta i strzelały wyłupiastymi oczami w kierunku samotnej sylwetki, układającej się płasko na zimnym kamieniu.
⠀⠀⠀⠀Zadziwiająco, wytypowana ofiara nie wyglądała na przerażoną. Nie w taki sposób, jaki można by się spodziewać. Suiren widziała jak napina mięśnie, zaciska usta w bladą linię determinacji, patrzy na sufit, jakby nie mógł znieść dziesiątek wygłodniałych spojrzeń. Zamiast skamleć, panikować i zachowywać się co najmniej żałośnie, wierzył. Wierzył nawet w takim momencie.
⠀⠀⠀⠀A to robiło wrażenie.

⠀⠀⠀⠀Susumu przyjął z jej rąk sztylet. Niezbyt długi i niezbyt ładny. Być może skradziony z domu rzeźnika, który tym samym ostrzem szlachtował świnie. Idealny, aby rozciąć warstwy ludzkiej powłoki, doskonały żeby zabić. Przyjął go, powstrzymując drżenie dłoni.
⠀⠀⠀⠀— Nie potrzebuję uznania słabych demonów — wymamrotał, unosząc wzrok na twarz Yuty.
⠀⠀⠀⠀Ale słowa uderzyły w każdego stojącego obok drapieżnika.
⠀⠀⠀⠀Bezczelny.
⠀⠀⠀⠀Właśnie dlatego go polubiła. Był tak różny od niej, raptowny, bezmyślny i szczery. Mówił te wszystkie idiotyczne rzeczy, gdyż wierzył całym sercem, iż należy mu się miejsce wśród demonów. Zawsze spoglądał w górę. Deptał po dumie demonów jak człowiek depcze mrówki.
⠀⠀⠀⠀— Jakie to kłopotliwe... — jęknęła, zbliżając się do Susume, którego musiała okryć skrzydlatym ramieniem. Widziała wściekłe spojrzenia. Odwzajemniła je, uśmiechając się chłodno. — Jak dobrze, że nie ma wśród nas słabych demonów. Prawda? — Przesunęła wzrokiem po nieznajomych, zastanawiając się, który z nich będzie tak głupi, aby nadal pieklić się przy ołtarzu. Z dziwną ulgą zauważyła, że żadna z tych maszkar nie miała zbytniej ochoty stawiać z nią w szranki. — Tak myślałam. A teraz! — Delikatnie pchnęła mężczyznę w kierunku płyty. — Susumu... — zeszła do szeptu, choć wiedziała, że wszyscy wsłuchują się w każde wypowiedziane pod tym dachem słowo. — ...to nie ma znaczenia. Życie i śmierć... nic nie ma znaczenia. Twoja przeszłość, twoje uczucia. Czas zostawić je za sobą... do nowego życia nie możesz niczego ze sobą zabrać.
⠀⠀⠀⠀Wspomnienia...
⠀⠀⠀⠀Czasami wątpiła w ich istnienie. Czy to, co zdarzyło się rok, miesiąc, dzień... nawet chwilę temu rzeczywiście się wydarzyło? Jak mogłaby zaufać myślom, skoro tak łatwo było zastąpić je czarną pustką zapomnienia? Tak łatwo zapomnieć wszystko to, co kiedyś znaczyło dla niej cały świat.
⠀⠀⠀⠀Korzystając z zamieszania, które wywołał jej ludzki towarzysz, sięgnęła do jednego z wielu zagłębień w obfitym stroju. Wsunęła między palce niewielki kawałek papieru, złożony wielokrotnie do formatu niewielkiej notatki. Listy.
⠀⠀⠀⠀Powinna ufać im bardziej, niż swoim wspomnieniom, ale nienawidziła przywiązywać się do rzeczy.
⠀⠀⠀⠀— Już nie... — wymruczała pod nosem, po czym spojrzała na ołtarz, na Susumu trzymającego nad swoją głową sztylet. — Zabij swoją przeszłość — powiedziała nagle, jakby myśli nieświadomie wyślizgnęły się zza warg. Własnym pazurem rozryła część dłoni, która plamiąc obficie zniszczyła zapisany po brzegi tekst barwiąc go na czerwono. — Pozbądź się jej.
⠀⠀⠀⠀Ostrze spadło w dół.
⠀⠀⠀⠀Na podłogę bryznęła krew.

- Na uznanie silniejszych nie zasłużysz w taki sposób. Dla nich męczenie robaka, to nic wielkiego. - Chłodny złoty wzrok wbił się w jego oczy, na początku wydawał się interesujący, ale z każdą chwilą zainteresowanie robiło się coraz mniejsze. Zwłaszcza gdy głośno szczekał, a zaraz chował się za spódnicą mamusi, to było takie ludzkie i banalne. Nie jednokrotnie widziałem, jak dzieciaki rozrabiały, ale gdy tylko miały wziąć odpowiedzialność za swojego czynny, chowały się za matkę, która broniła ich przed krzywdą. W końcu co to za odwaga, brawura, bezczelność, kiedy wiesz, że masz poduszkę bezpieczeństwa. On najwidoczniej zdawał sobie z tego sprawę i wykorzystywał to, jego szczęście, że nie było tutaj żadnych demonów z wyższą rangą, bo inaczej mogłoby to się dla niego źle skończyć. W sumie to dla nich obojga ona prawdopodobnie również dostałaby po uszach.
- Nie ma tu słabych demonów, są tylko słabi ludzie...- Pani żuraw schowała swojego człowieka pod maminą spódnicę, chyba nikt tutaj nie był na tyle głupi, żeby wszczynać bójkę z powodu obelgi przez człowieka. Jego słowa odebrałem bardziej, jak bzykanie muchy koło ucha, która w każdym momencie mógłbym roznieść, tylko mi się nie chciało. - Na szczęście Susumu zaraz pokaże im jaki jest silny. - Ciężko było określić czy to był sarkazm, ironia czy po prostu prawda. Jedno jednak było pewne, zachowanie kobiety wcale nie pomagało człowieczkowi i gdy nawet dostąpi zaszczytu zostania jednym z nas, będzie miał już wrogów, z których nawet nie będzie zdawał sobie sprawy.
Poczułem woń krwi, która dobiegała od pani żuraw, pachniała całkiem apetycznie i dziwnie znajomo. Wcześniej tego nie dostrzegłem, ale jej zapach kojarzył mi się z czymś, tylko kompletnie nie potrafiłem sobie przypomnieć z czym. Moje rozmyślania przerwał mężczyzna, który w końcu  zatopił sztylet w leżąco nieruchomej ofierze i odebrał jej życie, nie było to nic widowiskowego. Krew bryzgnęła we wszystkie strony i zaczęła spływać po posadzkę, stałem dość blisko i kilka kropli zachlapało mi twarz. Palcem zebrałem posokę z jednego polika, przysunąłem do ust, zaciągnąłem się zapachem i końcówką języka posmakowałem, nie była jakaś zła, ale też nie był to mój gust. Może innym demonom by zasmakowała, ale ja chyba miałem bardziej wysublimowane poczucie smaku i nie pchałem byle czego do ust.

Lewą dłonią, na której miałem srebrny pierścionek, złapałem za nadgarstek Sumusu, w którym trzymał on zakrwawiony sztylet i wzniosłem do góry. -Oto człowiek, który odwrócił się od swoich, żeby zostać jednym z nas. A tutaj jest dowód. - Trzymałem przez krótki moment jego ramię w górze, po czym puściłem i rozejrzałem się po świątyni, w której podniosła się wrzawa. Po wstępnych oględzinach zwróciłem wzrok na panią żuraw, zrobiłem krok bliżej i z uśmiechem pochyliłem się w jej kierunku.
- Mam nadzieje, że nie używasz swojego daru, żeby ten mężczyzna wykonywał twoją wolę. Inaczej byłoby to oszustów... Poczułem twoją krew, na chwile przed złożeniem ofiary... Pachniała całkiem apetycznie, ciekawe jak działa na ludzi. - Mówiłem pół szeptem, tak żeby żaden z demonów poza nią nie usłyszał moich słów, byłem ciekawy, jak na to wszystko zareaguje i czy moja teza miała jakiekolwiek pokrycie, czy może to był zwykły zbieg okoliczności.

Demony, które rzuciły się na ołtarz, łapczywie pożerały kawałki złożonego człowieka w ofierze, dla najwyższego. Według mnie to nawet nie były demony, skoro nie potrafiły się powstrzymać przed bezczeszczeniem ofiary. Ofiary, która nie była dla nich, ale to im nie przeszkadzało, bo ich małe mózgi i zwierzęcy instynkt nie pojmował istoty tego przedsięwzięcia. No ale teraz to nie było, istotne wróciłem wzrokiem na kobietę i skupiłem się na niej. Byłem ciekawy, co mi odpowie na to wszystko, w końcu jakby nie patrzeć trochę postawiłem ją w akcie oskarżenia.
- Poczułem woń Twojej krwi, na moment przed tym jak zatopił sztylet w ofierze... Chciałem mieć pewność, czy zrobił to z własnej woli, czy może ktoś go przymusił. Jeżeli wyjdzie, że to drugie to nie będzie się niczym różnił od innych chodzących worków z krwią i mięsem. A wtedy nie widzę dużego sensu, żeby miał dostąpić zaszczytu zostania jednym z nas, chyba to logiczne prawda? - Odpowiedziałem na jej pytanie, bez jakichkolwiek emocji, jedyne co dodało się dostrzec to fakt, że byłem zaciekawiony tym wszystkim. A raczej nią i jej własnością,  już nie resztą demonów i nawet ich skandaliczne zachowanie mnie nie interesowało. Na moment odwróciłem wzrok, żeby spojrzeć na Susumu i jego zachowanie, wydawał się jakby trochę zdezorientowany, ale obserwował, jak demony ucztowały, nie było w tym nic dziwnego. Nie był to przyjemny widok i pozbawiony jakiegokolwiek taktu. W tym momencie przypominały świnie w ludzkiej zagrodzie, może nawet byłoby mi wstyd, gdybym się z nimi utożsamiał.
Miałem dziwne wrażenie, jakbym już gdzieś kiedyś widział dokładnie ten sam sposób uśmiechania się, tylko nie potrafiłem za żadne skarby znaleźć wspomnienia, które mogłoby mnie naprowadzić. Więc musiało to mieć miejsce w moim poprzednim życiu, co za dziwny zbieg okoliczności. Gdybym chociaż miał pewność co do słuszności mojej tezy. A tak nawet nie wiem, czy to nie jest jakieś przypadkowe zaszczepione wrażenie, przez najwyższego. Może podczas transformacji coś poszło nie tak, jak powinno i dlatego miałem te dziwne zwyczaje i problemy.
- Hmmmmm, niestety nawet jak go ładnie poproszę, a jest pod twoim wpływem, to nie uzyskam wiarygodniej informacji. - Odpowiedziałem jej neutralnym tonem i lekko uniosłem kącik ust. Była taka przebiegła, czy może to był po prostu przypadek? Ciężko było mi stwierdzić na pierwszy rzut oka, ale jej kolejne słowa wydawały się prowokacją. Prowokacją na, którą byłem gotowy przystać, nawet jeżeli użyje na mnie swojej demonicznej sztuki krwi i tak chciałem spróbować, jak smakuje. W końcu nie powinienem się obawiać żadnych wpływów, bardzo dobrze panowałem nad sobą.
- Skoro proponujesz, to nie wypada mi odmówić. - Widziałem, jak oparła policzek o bark i tym samym odsłoniła szyje, był to dla mnie dość oczywisty znak. W końcu kobiety, z których piłem, lubiły, gdy to właśnie tam nakłuwałem ich skórę i  ssałem, ale tym razem zdecydowałem się na dłoń, która już krwawiła. Jeszcze inaczej odebrałaby moje intencje i pomyślała, że zamierzam ją zaatakować.
Dłonią z pierścionkiem złapałem za jej nadgarstek, ale nie zrobiłem tego z dużą siłą czy po to, żeby się z nią szarpać, po prostu nie chciałem się ubrudzić jej krwią. Widziałem, że coś trzymała w dłoni, jakiś zwitek, ale teraz to nie było istotne, liczyła się krew i jej smak. Przysunąłem usta i końcówką języka polizałem jej skórę, po której spływała czerwona posoka. Na początku zrobiłem to badawczo, aby tylko posmakować jej krwi i sprawdzić, czy trafi w moje gusta. Poczułem słodycz, która kryła się za szczyptą, a może dwoma kwaśności. Na początku podszczypywało język, a potem słodycz rozpływała się po podniebieniu. Chciałem spróbować jej więcej, ale nie zamierzałem przeciągać struny, dlatego liznąłem jeszcze raz przeciągle i odsunąłem głowę od jej ramienia z syknięciem zadowolenia.
- Woń nie oddaje jej smaku, nie jedna kobieta mogłaby Ci pozazdrościć... Tę karteczkę też mam sprawdzić? - Zapytałem i palcami, delikatnie chwyciłem za jej brzegi, aby ją wyciągnąć i odczytać. Nie chciałem jej zniszczyć, dlatego jeżeli nie chciała jej wypuścić z uścisku, to nie próbowałem jej wyrwać na siłę.

Wyglądała, jakby o niczym nie miała pojęcia, a przynajmniej takie sprawiała wrażenie, chociaż to wcale nie wyjaśniło sprawy do końca. Mogła równie dobrze udawać, chociaż raczej powinienem zauważyć gdyby próbowała mnie oszukać, to dalej pozostawała we mnie odrobina niepewności. Przyglądałem się jej uważnie i badawczo z delikatnym uśmieszkiem, nie chciałem, żeby żaden drobny detal jej mimiki twarzy czy języka ciała uciekł. Zawsze podchodziłem do słów innych demonów z rezerwą, dlatego i tym razem postąpiłem bardzo podobnie, było zdecydowanie za wcześnie, abym mógł jej zaufać, dlatego jak na razie po prostu udawałem i robiłem dobrą minę do złej gry.
- Powodów i odpowiedzi może być bardzo wiele, każdy robi to, na co ma ochotę... Równie dobrze mogłabyś po prostu lubić się nim bawić.- Mówiłem spokojnie i wzruszyłem ramionami. Na przestrzeni lat poznałem wiele demonów i każdy robił tylko to, co sprawiało mu przyjemność, ale niekoniecznie to, co było logiczne czy sensowne. Nie potępiałem tego, sam miałem swoje zwyczaje, których lubiłem się trzymać i czułem się lepiej z nimi, niż bez nich. - Może nie śmie cię oszukać, ale również dobrze może Cię wykorzystywać, aby osiągnąć swój cel prawda? Może wasze cele się pokrywają, ale powody mogą być różne. - W końcu ten koleś może nie chciał być już nigdy więcej bezsilnym, słabym gościem i zdecydował się słuchać pani żuraw tak długo, aż w końcu nie osiągnie siły, która jest mu potrzebna. Ludzie potrafili porzucić swoją dumę, honor i poglądy, aby tylko dopiąć swego i otrzymać to, do czego pragnęli.

Nie śpieszyłem się gdy raczyłem się jej krwią, chciałem jej spróbować i rozkoszować się chwilą, dokładnie rozprowadzić po języku i podniebieniu. Rzadko miałem okazje do picia krwi demonicy, może to dlatego, że nie częstą jej spotykałem, a może po prostu nie każda chciała się dzielić swoją posoką?
- Czyli masz to od dnia swojego przeistoczenia? - Chwyciłem wyciągniętą kartkę z jej dłoni i ostrożnie rozłożyłem, aby jej nie porwać, w końcu była mokra od krwi. Powoli i starannie przeanalizowałem sobie wszystko, co było zawarte w tym liście. Nie było to zbyt łatwe, czerwone plamy delikatnie utrudniały, ale koniec końców udało mi się go rozszyfrować. To chyba było coś w rodzaju pamiętnika, kobieta utrwaliła swoje pozytywne emocji i miłe chwile, które wtedy czuła. Rysunek wydawał mi się jakiś dziwne znajomy, nie wiedziałem dlaczego, może po prostu kiedyś go widziałem gdy podróżowałem po świecie w swojej demoniej niedoli?
- Osoba, która go pisała, musiała być bardzo szczęśliwa.... Tylko jedno mnie zastanawia, skoro ktoś ci go wręczył z tamtą myślą, to czy przypadkiem nie ty jesteś autorem tego listu? - Wysunąłem pewną tezę, ciężko było mi określić czy była ona słuszna, czy nie, w końcu wiele dziewcząt na pewno pisało podobne listy, a ona może po prostu go znalazła przypadkiem. Bardziej mnie zastanawiało kto był adresatem tego listu, może to ona jej go wręczył?

Jej sprawa, jakie stosunki miała ze swoimi sługami, nie byłem odpowiednią osobą, żeby kogokolwiek pouczać w tej kwestii. Po prostu chciałem wiedzieć, czy faktycznie był, tak odważny, czy po prostu głupi, a może jedno i drugie? Próba wyciągnięcia z niej informacji i obnażenia prawdy nie należała do prostych rzeczy, może po prostu ignorowała wszystko, co by nie pasowało do jej układanki, czy faktycznie nie dostrzegała rzeczywistości albo nie chciała jej dostrzec? Niezależnie od powodu jej naiwność była urocza, może trochę niebezpieczna, ale koniec końców, czym byłoby wieczne życie bez odrobiny dreszczyku? Demony w świątyni kończyły już powoli ucztowanie na jednym człowieku, w końcu panowała tu zasada, kto pierwszy ten lepszy, więc bardzo szybko wrzawa ucichła i jedyne odgłosy jedzenia, które jeszcze rozchodziły się po sali to dźwięk łamanych i obgryzanych gnatów przez najsłabsze demony, którym nie udało się złapać żadnego kęsa mięsa i zostało im obgryzanie resztek i zjadanie szpiku.
Ja na szczęście nie miałem nigdy takiego problemu, nie doznałem uczucia głodu, ale też nie jadłem każdego dnia ludzkiego mięsa. Może byłem arogancji i zbyt pewny siebie, ale nie byłem kretynem, który urządzał sobie krwawe uczty, żeby sprowadzić na głowę zabójców demonów. Wiedziałem, kiedy mogę sobie pozwolić na takiej zabawy i jak później zmyć się bez śladów nim zrobi się zbyt gorąco.
Inne demony przyglądały się nam, chociaż ich wzrok zdecydowanie bardziej padał na panią żuraw. Widać te małe przedstawienie bardzo mocno zainteresowały inne stwory, nie przejmowałem się wieloma parami oczu, które obserwowały każdy mój ruch. Nawet jeżeli, jeden z nich źle mi życzył za złożenie jego sługi w ofierze. Skoro nie zaprotestował wtedy to i tak nie ma się czego obawiać, zwłaszcza zwykłej płotki, której trafiło się jak ślepej kurze ziarno.
Nasze opinie odnośnie stanu emocjonalnego autorki bardzo się różniły, może miała racje? W końcu ja nie byłem nigdy kobietą i byłem wzrokowcem, wolałem oglądać sztukę i podziwiać ją niż słuchać wierszy, czy muzyki. Łatwiej było mi wyczytać emocje z zamrożonej sceny niż zapisanych słów.
- Myślę, że była jednak szczęśliwa, nawet jeżeli nie napisała tego wprost, nawet jeżeli nie doceniała tej chwili, gdy tam siedzieli, to jednak postanowiła utrwalić ten czas na wieki... Jak wyobrażam sobie te sytuacje w głowie po strzępkach informacji, widzę na ich twarzach uśmiech.... Może myślała, że nie zasługuje na to szczęście, dlatego nie chciała się przed sobą przyznać. - Zachęcony jej opinią postanowiłem dodać swoje zdanie, chociaż były to raczej daleko idące domysły poparte męską logiką. A więc moje przypuszczenia względem autorki okazały się słuszne, nie to żebym był jakimś Sherlockiem Holmesem. W końcu nie było to nic odkrywczego, to był jeden z niewielu logicznych przebiegów wydarzeń.
- Jest to na pewno ciekawe. Nie każdy docenia, życie sprzed otrzymania daru, w pewny sposób ukształtowany nasze aktualne wcielenia. Nie każdy to akceptuje, nie każdy chce się do tego przyznać, ale taka jest rzeczywistość, każdy ma jakieś przebłyski, czy głupie niezrozumiałe zachowania. - Uśmiechałem się tajemniczo, sam miałem kilka rzeczy, które odróżniały mnie od reszty, pewne zwyczaje, które były nielogiczne. Tak jak przywiązanie do rzeczy materialnych, które dla demona nie miała najmniejszego sensu. Zalała mnie kilkoma pytaniami, nim zdążyłem, jakkolwiek się do nich odnieś, spojrzałem w jej oczy i przez krótką chwilę zacząłem się zastanawiać nad pewnymi kwestiami i czy jest sens je teraz tutaj poruszać.
- Ciężko powiedzieć... na pewno nie zaszkodzi, a czy pomoże?... To już czas pokaże... Czy żałuje swojego poprzedniego żywota?... Odpowiedz brzmi nie, w końcu to moje poprzednie wcielenie doprowadził mnie tutaj, gdzie stoję. Gdybym tego żałował, to zaprzeczałbym swojej egzystencji, prawda?... Jednak interesuje mnie kilka kwestii z poprzedniego życia. Na przykład czuje silne przywiązanie do tego pierścionka, już na pierwszy rzut oka widać, że jest to damska biżuteria i ten grawery z motywem ptactwa. Bardzo nie lubię, jak coś wpływa na moje zachowanie, dlatego chciałbym się dowiedzieć prawdy z nim związanej. - Odpowiedziałem jej szczerze, nie miałem powodu, by kłamać czy zaginać rzeczywistość pod swoje dyktando.

- Czyli nie są godni, żeby dzierżyć taki dar. Skoro obawiają się prawdy o sobie, skoro to ta prawda mogłaby ich pozbawić rozumu. To nie są niczym więcej jak porażką i zostaną odsiani jak plew od ziarna. - Odpowiedziałem krótko, nikt kto boi się prawdy, o swoim wcześniejszym życiu nie powinien dostać okazji do odrodzenia jako doskonały demon. W końcu to nasze wcześniejsze życia, rozterki i problemy doprowadziły nas do takiego rozwiązania. Więc takim, zachowaniem sami sobie zaprzeczali, jasne nie musieli robić tego z uśmiechem na ustach, ale to nie oznacza, że nie powinni zagłębić się w swojej przeszłości, aby zrozumieć wcześniejszą motywację.
- Zmarnowany potencjał i czas, ale niestety nie każdy może być wyjątkowy i zajść wysoko. - Mruknąłem bez emocji pod nosem.

Byłem nieco zaskoczony gdy pani żuraw postanowiła, rzucić okiem na owy pierścionek, nie wiedziałem, że coś takiego może ją zainteresować, w końcu byliśmy dla siebie obcy, ale z drugiej strony ona podzieliła się ze mną skrawkiem zapisanej przeszłości. Byłoby sporym nie taktem, gdybym nie pozwolił jej się przyjrzeć i mój sprzeciw ociekałby hipokryzją i tchórzostwem. Gdy ujrzałem, jak wyciąga swoją otwartą dłoń w moją stronę.
Gdy tylko pomyślałem o przekazaniu go, w głowie zapaliła mi się czerwona lampka. Sama myśl o wręczeniu komuś  biżuterii napawała mnie dyskomfortem. Tak jakby metka, która wcześniej nie przeszkadzała, nagle zaczynała uwierać i robiła to coraz bardziej intensywnie. Miałem moment zawahania, zanim go zdjąłem z palca, Zawsze towarzyszyły mi nieprzyjemne uczucia, które stopniowo narastały gdy nie było go na ręku.
Jednak gdy kierowałem dłoń w stronę kobiety, alarm dudniący w mojej głowie stopniowo wyciszał się, byłem mocno zdziwiony tym faktem, wcześniejsze obawy związane z pierścieniem nigdy tak się nie wyciszały. Bardzo mocno zaintrygowało mnie to, chciałem wiedzieć, dlaczego i co było powodem, czy podświadome bezpieczeństwo z faktu przebywania w Oguni, czy może chodziło o nią? Jeżeli chodziło o Suiren, to co było w niej takiego specjalnego, że wzbudzała we mnie  jakieś dziwne poczucie bezpieczeństwa.

- Tak … Możesz go obejrzeć, może powiesz mi coś ciekawego w końcu co dwie głowy to nie jedna, skoro oboje zmagamy się z widmem przeszłości. - Położyłem go delikatnie na dłoni kobiety i badawczo się jej przyglądałem swoim złotym, chłodnym, dociekliwym spojrzeniem, nie znałem jej zbyt dobrze, a mimo to byłem zdecydowanie zrelaksowany. Raczej miałem o niej dobre zdanie jak na demona, zwłaszcza że nawet pomimo moich nieco oskarżających tez nie okazała wrogości i agresji, a chciała normalnie rozmawiać i dyskutować, a to już był duży plus. Jednak pomimo tego dalej była mi obca i to było pierwsze nasze spotkanie. Może wynikało to z otwartości, jaką sobie okazaliśmy na samym początku? Szukałem po omacku jakiegoś logiczne rozwiązania, które mogłoby mi wyjaśnić pochodzenie tego zjawiska.
- I co ciekawego wywnioskowałaś? - Zapytałem się, zastanawiając, co mogła tam dojrzeć, sam nie bardzo znałem się na ptactwie i jego przesłaniach.

Przyglądałem się jej każdemu ruchowi, nie znałem się na jubilerstwie czy metalurgii. Jedyne, w czym mógłbym nazwać się ekspertem, to malarstwo, ale to poza estetyką niewiele miało wspólnego z wyrabianie biżuterii. To, że pierścionek został wykonany z drogiego kruszcu, nie zmieniało zbyt wiele, przynajmniej dla mnie, bo miał on dużą wartość sentymentalną. Chociaż ciężko powiedzieć czy faktycznie tak jest, skoro nie mam z nim żadnych wspomnień, a tylko dziwną niewyjaśnioną i niewidzialną więź. Po prostu osoba, która mi go wręczyła, była zamożna i najprawdopodobniej byłem jej bliski.
- Tak mówisz? Ciężko mi cokolwiek powiedzieć, minęło sporo czasu i zwiedziłem kraj wzdłuż i szerz, ale nigdy nie spotkałem kogoś, kto by znał mnie z poprzedniego życia. Nawet jeżeli byłaby to pamiątka jakiegoś rodu, to co robiłaby w moich rękach?.... Okoliczności, w jakich się odrodziłem, nie bardzo wskazywały, żebym sam pochodził z takiego rodu, ciężko powiedzieć, jakie życie wiodłem wcześniej. - To były pierwsze poszlaki, które zdobyłem od tylu lat, może to będzie jakiś przełom, który pomoże mi zrozumieć samego siebie. Na mojej twarzy pojawiła się konsternacja i bardzo łagodny uśmiech. Tak jakby odkrywanie przeszłości sprawiało mi odrobinę radości i niewytłumaczalną satysfakcję. Widać Suiren znała się na rzeczy i miała wprawne oko do takich tematów, wykazywała duży entuzjazm i zaangażowaniem w tym małym badaniu poszlaki.
- Dzięki temu byłaby jakaś wskazówka gdzie szukać, a tak trochę wracam do punktu wyjścia. Nie wszystko zawsze musi być proste i iść jak z płatka. Czym byłaby podróż, jeżeli skończyłaby się na początku?... Krótkim spacerem i niczym więcej. - Wzruszyłem ramionami pogodzony ze swoim losem, kiedy wręczałem jej pierścień, nie nastawiałem się na nic, ale gdzieś tam w środku miałem, nadzieje na jakieś okruszki. A tak musiałem obejść się smakiem i przynajmniej miałem pewność, że nie nosiłem rozwiązania tej zagadki przez tyle lat na palcu, głęboko zastanawiając się, jak poznać ukrytą męczącą prawdę.

- Dużo wiesz o tym rzemiośle, ale tak zgodzę się, zrobienie taki drobnych detali wymaga piekielnej wprawy i jeszcze więcej czasu, oraz cierpliwości. Sam nie jednokrotnie padłem ofiarom pośpiechu i niedbałości, a później obraz był do wyrzucenia. - Artyści mieli już swoje podejście do sztuki, prawdziwych mistrzów poznawało się po tym, że nawet drobna skaza, nieodpowiednia kreska czy kształt oznaczał porażkę. Złapałem rzucony pierścień i założyłem go z powrotem na palec, mimo że instynkt nie trąbił na alarm, tak jak zawsze to poczułem drobną ulgę.
- Wiem, że ogólnie ptactwo potrafi symbolizować wolność, pokój, szczęście czy dobrobyt, ale nie wiem, co dokładnie oznacza żuraw, możesz mnie oświecić,  ignoranta. - W swoim życiu po życiu, namalowałem wiele rzeczy i nie byłem ślepy na symbolikę, ale nie wiedziałem, co dokładnie oznacza, jaki ptak. Dlatego chętnie skorzystam z jej wiedzy, jeżeli takowej postanowiła mi udzielić, może to będzie kolejne ziarenko na kopcu, domysłów, które tu dzisiaj powstały.

- Co zamierzasz zrobić dalej z tym listem... Masz zamiar szukać miejsca, które zostało w nim uwiecznione? - Byłem ciekawy, jakie dalsze plany miała pani żuraw, w końcu oboje mieliśmy podobny cel, ale szukaliśmy kogo innego. A skoro już poruszaliśmy kwestie naszych przeszłości, chciałem poznać jej punkt widzenia.

- Jakie życie prowadziłem wcześniej? Ciężko powiedzieć, obudziłem się w środku lasu w wielkim pobojowisku po walce. Na pniu drzewa znajdowała się niedokończona sekwencja, pisana krwiom... „Tu zakończyła się droga Murakami Rena” Po przyłożeniu palca, do śladu zobaczyłem, że był cały we krwi i pasował szerokością. Pierścień miałem już wtedy na dłoni, ale nie wiem, jak się tam znalazł, równie dobrze mogłem być bandytom, który przed wyzionięciem ducha i otrzymał dar nieśmiertelności. - Gdy wróciłem wspomnieniami do moich pierwszych chwil jako demon, widok był makabryczny. Wszędzie krew, rozerwane, nadgryzione ciała i pole bitwy. Nikt nie chciał mnie  wtajemniczyć, a resztkami zajmowały się najniżej znajdujące się demony w hierarchii ich świata.

- Czego innego mogłem się spodziewać po pani żuraw, jak nie dokładnej odpowiedzi i wtajemniczenia w symboliki o ptactwie Nie przypuszczałem, że można tak wiele rzeczy przekazać przez poszczególne gatunki, ale jedno mnie zastanawia... - Przyłożyłem dłoń do ust, jakbym bardzo mocno coś kompletował. - Czemu mężczyzn symbolizuje drób? Czyli te udomowione hodowane zwierzęta. Co to może sugerować? - Czyżby ktoś tu próbował mówić, że każdy facet potrzebuje kobiety w swoim życiu, która będzie go udomawiać i trzymać w ryzach? Oby tylko to nie była metafora końca po małżeństwie, w końcu prędzej, czy później kaczka albo gęś skończy w rosole.

- Może powinienem zacząć je składać, ale może lepiej byłoby gdybym namalował dla niej tysiąc obrazów przedstawiających żurawie. Nawet mam wrażenie, że jeden pomysł zrodził się już w mojej głowie. - Mówiłem to pół żartem pół serio, nie wierzyłem w to w ogóle, ale to, że byłem sceptykiem, nie oznaczało, że nie można spróbować. Po prostu przygotowałbym się na porażkę, chociaż po rozmowie z Suiren miałem jakieś małe okruszki, którymi mógłbym zwabić ptaki.
- Co z nim zrobię? Niewiele, dalej będę go nosił, chyba że jego prawowita właścicielka chciałaby go odzyskać... Nie jestem głupcem. Wiem, że nie cofnie to czasu czy nie zmieni przeszłości, ale zrozumienie i akceptacja może przynieść potrzebną ulgę i uwolnić z okowów, które ciążą. Zmienić krótką smycz, na żyłkę latawca... A czy musisz rozumieć, żeby czuć i zaakceptować fakt, że powstał on w chwili, której mogłaś czuć szczęście albo smutek? - Jej ostatnie słowa wprawiły mnie w pewien zamysł, dlaczego mogłaby odnaleźć to czego szuka nawet będąc  tutaj w Oguni? Czy to, czego potrzebowała, znajdowało się tutaj, czy może wszystkiego dowiedziała się wcześniej, a nasza rozmowa pomogła jej poskładać to do kupy? Miałem wiele różnych randomowych myśli, ale nie wiedziałem, która mogła być autetyczna.
- Hmmm... A w jaki to sposób? Jak możesz odnaleźć informacje o tym czego szukasz nawet nie wyściubiając stąd nosa?-

⠀⠀⠀⠀Dłoń nakierowana na serce uderzyła kilkakrotnie w pierś dla podkreślenia gestu.
⠀⠀⠀⠀— To proste. Odpowiedzi są tutaj — wyjaśniła rozbawionym tonem, sugerując że jasnowłosy demon powinien się już tego domyślić. Wszystko czego potrzebowały dzieci Muzana znajdowało się w ich wnętrzu. Świat zewnętrzny wraz z jego problemami należał do ludzkiej rasy. Wzrok Suiren uniósł się na rozległe witraże, okalające okna świątyni. — Nie ma nic ważniejszego, niż cel, który postawił przed nami Pan. Ostatecznie więc po co przejmować się przeszłością? Bez wątpienia nie jest to aż tak istotne, aby dać się ciągnąć na dno wydarzeniom z dawnego życia. Prawda? — Uśmiechnęła się, rozkładając ręce na boki.
⠀⠀⠀⠀Demony najwyraźniej uznały ją za kogoś w rodzaju wieszczki, ponieważ zebrały się teraz w luźnym okręgu, po tym jak ciało martwego człowieka przestało właściwie istnieć. Stojąc, albo siedząc wsłuchiwały się w słowa kobiety, które wypowiedziane głośno odbijały się od ścian budynku, rozbrzmiewając melodyjnie.
⠀⠀⠀⠀— To, co kiedyś łączyło nas z ludzkim ścierwem, to nic innego jak pozostałości mrocznej przeszłości. Coś, co własnymi siłami musimy zerwać. Raz na zawsze. — Uniosła do światła skrawek papieru, przesiąknięty dogłębnie krwią. Krawędź rozbłysnęła pod wpływem bladej poświaty, a potem list pochłonęły wyrastające raptownie kwiaty lilii pajęczej. Kruche gałązki wystrzeliły ku górze, z pomiędzy palców kobiety, a strzępiaste kwiaty rozłożyły się łagodnym ruchem.
⠀⠀⠀⠀Ciche pomruki zachwytu rozeszły się niczym fala.
⠀⠀⠀⠀Nic, co miało miejsce przed przemianą nie powinno decydować o życiu, które otrzymali w tej formie. Wystarczy, że każde z nich skończyło w taki właśnie sposób, pozbawione możliwości dalszej egzystencji jako człowiek.
⠀⠀⠀⠀Błogosławieństwo albo klątwa.
⠀⠀⠀⠀— Czy wraz z tą wiedzą odnajdziesz swoje szczęście? A może ciężar odpowiedzialności przygniecie cię do ziemi? — zapytała, ściszając głos. I nie oczekiwała odpowiedzi na zadane przez siebie pytanie. Na niektóre kwestie należało odpowiedzieć sobie w myślach - zastanowić się co właściwie osiągnie się rozciągając trupa?
⠀⠀⠀⠀Dla niej była to potrzeba odnalezienia celu.
⠀⠀⠀⠀Kotwicy, która utrzyma ją przy zmysłach, gdy odda się już w całości dziełu zniszczenia. Demonicznej stronie swojej duszy, którą wtłoczono w pozbawione pamięci ciało. Nie widziała przed sobą innej drogi, niż rzucić się w mroczną wodę i pić, pić, aż sama stanie się tym, czego tak bardzo się obawiała. Tylko wraz z mocą osiągnie spokój.
⠀⠀⠀⠀Mężczyzna najwyraźniej jednak nie załapał aluzji, a ona nie zamierzała ułatwiać mu zadania.
⠀⠀⠀⠀Pozwoliła, aby długie, dwukolorowe pióra obrosły jej ramiona aż do ziemi, po czym obróciła się na pięcie. Materiały zafalowały, a wraz z nimi sztuczne skrzydła, tak charakterystyczny element demona znanego jako Krwawy Żuraw. Suiren obleczona w ten strój lekkim krokiem skierowała się do wyjścia. Pokaz zakończony, światła zgasły. Nie lubiła być w centrum uwagi zbyt długo.
⠀⠀⠀⠀— Życzę ci powodzenia, jasnowłosy demonie z pierścieniem. Oby twoja przeszłość nie ciążyła ci zbyt mocno.

z/t

Ciężko było mi ją wyczuć, nie wiedziałem, dlaczego było to tak skomplikowane, ale czasami nawet odnosiłem wrażenie, jakby sama sobie przeczyła albo udawała i wymyślała wszystko na bieżąco. Dość szybko padłem ofiarą własnego zachowania, jak widać, trzeba było mi nie rozgrzebywać przeszłości przy niej. Z jej słów wynikało, że chciała być tylko narzędziem w rękach stwórcy, marionetką, która porusza się tylko za pomocą sznurka. Ja celowałem wyżej, chciałem być dłonią, która jest natchniona i napełnioną weną od najwyższego.
- Dobrze powiedziane, jeżeli komuś pasuje bycie pustą marionetką na żyłce czy tylko pędzlem w czyjeś dłoni. Pociągną Cię na dno, tylko jeżeli pozwolisz się im przytłoczyć. - Odpowiedziałem, krótko i mój wcześniejszy szczątkowych entuzjazm, wrócił do chłodu, który był mi nieodłączony. Nie interesował mnie zdanie, ogółu i na pewno nie będę poklaskiwało głupcom, którzy nie mieli wystarczającej ilości ambicji, żeby w służbie najwyższemu nie czerpali przyjemności.
- Twoja sprawa co zrobisz ze swoją przeszłością, ale zrywanie więzów, o których się nie pamięta, to żadna siła. Odrzucenie tego czego się nie pamiętam, nie świadczy o potędze, a o strachu. - Nie do końca rozumiałem jakim cudem pojawił się tam kwiat, ale to najpewniej była jej sztuka demonicznej krwi, nie dociekałem co dokładnie była w stanie zrobić, bo interesowało mnie to. Jakaś jarmarczna sztuczka, dla dzieci i starców.
- Nie szukam szczęścia, a odpowiedzi... Niech próbuje. - Nie szukałem powodu do szczęścia, mój styl życia dostarczał mi wszystkiego, czego potrzebowałem, żeby zaznać czegoś na wzór szczęścia czy zadowolenia. Nie dam się złamać niczemu, co wiąże się z moją przeszłością, a zerwanie niepotrzebnego przywiązania jeżeli zajdzie taka potrzeba może się okazać przydatne.
-Do zobaczenia. - Odpowiedziałem jej zadziornie. Konfrontacja z nią bardziej zagmatwała wszystko, niż przyniosła jakiekolwiek rozwiązanie, miałem dość towarzystwa innych stworów nocy, więc po prostu wyszedłem ze świątyni i opuściłem Oguni, miałem dziwny posmak w ustach, który był miły i okropny zarazem.
Z/T