Jesień 1646

Jesień 1646 — Nie Maj 07, 2023 7:17 pm

Możesz go odwiedzić, jeśli chcesz.
Po upływie kilku minut Mori ospale dźwignęła się na łokciu, aby wyjrzeć przez okno. Nie pamiętała nawet, kiedy ostatni raz była na zewnątrz, zjadła porządny obiad czy brała solidną kąpiel, a teraz proponowano jej, aby odwiedziła swojego ponownie okaleczonego brata.
Wciąż przepełniała ją mieszanka gniewu i smutku - z rąk któregoś z Kizukich straciła męża i dwójkę dzieci, a Ayumu nie był w stanie zrobić nic poza zachowaniem własnego życia. Kochała go, a jednak bez mrugnięcia okiem wymieniłaby za dalsze istnienie Kony lub Reizeia. To było jej potomstwo i dziedzictwo, a teraz pozostała całkowicie sama. Nie licząc reszty rodu Nishioji, który na ten moment wydawał się być dla Mori całkowicie nieistotny. Chwilami życzyła sobie nawet, żeby jej rodzeństwo po prostu zniknęło, nie dręcząc jej dalej radością z własnego życia (które wcale nie było takie kolorowe w niczyim wypadku), czego sama chyba już nigdy więcej nie miala doświadczyć. We własnym mniemaniu została męczennicą, którą prawdopodobnie wkrótce ojciec miał ponownie wydać za mąż, znając los jej podobnych kobiet za jakiegoś oblecha lub uzależnionego, którego jedyną zaletą będzie tytuł samuraja.
— W porządku — odpowiedziała wreszcie swojej opiekunce, następnie udając się odświeżyć oraz po czysty strój. Darowała sobie misterną fryzurę i mnogość dodatków; nie miała być to długa wizyta, tak samo jak sam spacer do domu jej jednookiego brata.

Kiedy go nie widziała, była zła, że on przeżył a nie któreś z jej dzieci. A jednak w momencie, w którym ponownie ujrzała młodszego mężczyznę, wszystkie te myśli odpłynęły. Pocieszała się, że pewnie większość matek wymieniłaby swoje rodzeństwo na własne dziecko ale kiedy znów się zobaczyli, Mori zbeształa się w myślach za takie pomysły. Jak mogłaby mu to zrobić? Czy Usaburo nie powiedziałby, że powinna się radować, że w ogóle ktokolwiek przeżył? Tamtej nocy mogła stracić i jego.
Lekki uśmiech wdarł się na twarz kobiety, niwelując trochę skutki nieprzespanych nocy oraz żałobnego trybu życia.
— Ayumu — westchnęła, obejmując go delikatnie, mimowolnie pozwalając sobie uronić kilka łez. Podczas wymiany spojrzeń pociągnęła nosem kilkukrotnie, a gdy uzyskała na to niewerbalne przyzwolenie, przytuliła się do niego jeszcze raz, mocniej. — Jak się czujesz? — zapytała, odgarniając włosy z jego czoła i składając na nim lekki pocałunek, po którym zsunęła dłonie z jego twarzy na ramiona.

Re: Jesień 1646 — Wto Maj 23, 2023 10:26 pm

Kiedy po długim śnie, przepełnionym niczym, tylko bezgraniczną ciemnością, wreszcie się obudził, nie marzył o niczym innym by ponownie odpłynąć. Ilekroć jednak nie zaciskał ponownie powiek, modląc się o to by sen przyszedł, nie mógł znaleźć się w jego objęciach. Pozostawała mu miałka egzystencja, pełna obserwacji sufitu lub cieni przemykających za papierowymi ścianami. I winą.
Nie był pewien, czy byłby w stanie znaleźć jakiekolwiek słowa, które oddawałyby to, jak właściwie się czuł. Jego umysł, wciąż ospały, z trudem łączył wątki i nie był w stanie stworzyć pełnego obrazu wydarzeń, które doprowadziły go do tego miejsca. Wiedział jednak jedno - był odpowiedzialny za to, że mąż jego siostry, a także jej dzieci, odeszli z tego świata. Już nigdy nie przywita się ze szwagrem, czy będzie wygłupiał się z tymi dwoma smarkami, które jego siostra przyprowadziła na świat. A przecież oddałby wszystko, żeby zamienić się z nimi w tym momencie miejscami.
Poczucie straty ciążyło na żołądku, sprawiając że mało jadł, a w interakcje z innym wchodził tylko wtedy, kiedy było to konieczne. Kiedy ktoś przychodził go odwiedzić, raczej odpowiadał na pytania, niż sam je zadawał. A i tak robił to w sposób zdawkowy i czasem odpychający. A najbardziej z tego wszystkiego bał się, że kiedy za kolejnym razem drzwi rozsunął się, zobaczy w nich właśnie Mori.
Jakaś część niego chciała uciec i skryć się przed czymkolwiek mogło się wiązać z zobaczeniem siostry. Domyślał się, jak wielki ból musiała sprawić jej informacja o utracie najbliższych. A jakaś część niego również podejrzewała, że w całym swoim żalu myślała podobnie do niego - że o wiele chętniej wciąż miałaby przy sobie małżonka i potomstwo niż jego.
- Mori - odpowiedział jej, w ten sam sposób, czując jak gardło ściska mu się, a w ustach robi się sucho. Pozwolił się przytulić, nie śmiać w jakikolwiek protestować, ale z drugiej strony czując się przez ten gest jeszcze bardziej rozżalony.
- Chyba dobrze - rzucił sucho, wymuszając krótki uśmiech, mimowolnie dłonią sięgając do opatrunku, który znajdował się na lewym oku. - Chociaż nie wiem czy kiedykolwiek się do tego przyzwyczaję... - palce dłoni powoli ześlizgnęły się z opatrunku, zwijając w pięść, w której zamknął nagły przypływ złości. Wolał wymienić się życiem z tymi, którzy odeszli i wolał żeby oni żyli, niż znosić fakt, że został tak bardzo okaleczony. - A... ty? - spojrzał na nią, ale nie na twarz, spojrzenie umieszczając gdzieś na wysokości jej obojczyka, zbyt bardzo boląc się sięgnąć wyżej i zobaczyć malujące się na twarzy uczucia.

Re: Jesień 1646 — Nie Maj 28, 2023 1:52 pm

Przechyliła głowę i uśmiechnęła się słabo w reakcji na odpowiedź brata.
— Do twarzy ci z nim — odparła, siadając obok mężczyzny. Nie umknęła jej jego zaciśnięta w pięść dłoń, którą zaraz po tym ujęła we własne. Z wyraźnym smutkiem przyglądała się bandażom, które zdawały się być jedynym, co trzymały ciało Ayumu w całości. Pogładziła go łagodnie po przedramieniu, zaprzestając tego dopiero, kiedy zapytano ją o jej własne samopoczucie.
Odwróciła twarz w stronę ściany, przez dłuższą chwilę nie odzywając się ani nie wracając spojrzeniem na brata. Swoją rękę dalej trzymała na tej jego.
— Myślę, że się domyślasz — westchnęła w końcu, oglądając się na niego. Swoim komentarzem nawiązywała do jego prawdopodobnego samopoczucia z czasu, w którym stracił swoją żonę. — Przesuń się.
Miejsca nie było wiele, a jednak gdy jednooki przysunął się trochę ku bliższej sobie krawędzi, Mori położyła się przy nim na boku, krzyżując ręce na klatce piersiowej.
— Bardzo ci wtedy współczułam, ale podświadomie czułam ulgę, że to nie mnie to spotkało — wyznała po kolejnej chwili ciszy. Skuliła się lekko. — Nie potrafię sobie wyobrazić życia bez nich teraz. Już bez samego Usaburō byłoby ciężko, ale do tego jeszcze bez dzieci? — Zadrżała kilkukrotnie, kiedy próbowała powstrzymać się od płaczu. Trudno jednak było wymazać z pamięci obraz rozerwanych ciał swoich najbliższych. — Prześladuje mnie też myśl, że może gdybym wtedy była w domu, wszystko potoczyłoby się inaczej. Albo może mnie też by zabił więc bym nie musiała teraz sobie z tym radzić. — Chociaż na co dzień obawiała się wizji śmierci, a nawet samej starości ku tej dążącej, tak teraz naprawdę widziała w niej szansę na ukojenie. — Jeszcze ojciec! Oczywiście, że nie wierzy w demony więc myśli, że nie poradziliście sobie z jakąś grupką bandytów! Ba, ma teorię, że któreś z was mogło mieć jakieś układy z nimi i teraz się mszczą. Przynajmniej matka nam się trafiła normalna... — Pociągnęła nosem i wytarła łzy w pościel. Czołem przylgnęła do ramienia brata. — Nie wiem, co teraz, Ayu. Wszystko wydaje się takie bez sensu.

Re: Jesień 1646 — Wto Wrz 05, 2023 5:00 am

Uśmiechnął się lekko, nawet jeśli zdawał sobie sprawę z tego, że te słowa były niewiele warte. Nie w perspektywie tego, jak się teraz czuł ze sobą, ze swoim ciałem, ze swoją niepełnosprawnością, której realność docierała do niego powoli, jakby z opóźnieniem i niechętnie, ale cięła głęboko. Za każdym razem gdy medyk zmieniał mu opatrunek, liczył na to że jakimś cudem usłyszy nagle zupełnie nowy werdykt. Że oko magicznie pojawi się na swoim miejscu i po całym zdarzeniu zostanie zaledwie nieprzyjemnie wyglądająca blizna.
Z drugiej strony, te słowa znaczyły tak wiele. Nie krzyczała, nie postanowiła go wykląć, nie rzuciła się na niego z pięściami... Mimo apatii, która malowała się na jego twarzy, dało się zauważyć ulgę. Uczucie, które rozpłynęło się przyjemnie po ciele i rozluźniło spięte ramiona i dłoń, którą ujęła Mori.
Posłusznie przesunął się bliżej krawędzi, robiąc jej tym samym miejsce, żeby mogła się obok niego ułożyć. Jej słowa piekły nieco, w sposób który pewnie w innych warunkach trąciłby zawiścią, ale w pewien sposób rozumiał doskonale. Kiedy zastanawiał się nad tym co się stało momentami uświadamiał sobie jaką ulgę odczuwał, że nie musiał znajdować się teraz na jej miejscu. Że nie musiał tracić żony kolejny raz i przeżywać tego rodzaju bólu.
W miarę jak mówiła kolejne słowa, jak drżała obok niego, wstrzymując spazmy płaczu, jego spojrzenie w końcu dotarło do jej twarzy. Nieśmiało, zwyczajnie bojąc się co tam znajdzie, zajrzał jej w oczy, wcale nie mając teraz siły udawać, że był odważny. Tego typu starcia wydawały mu się o wiele bardziej przerażające niż te z demonami. Rozdzierały dusze, a nie tylko ciała.
Westchnął w końcu, przesuwając dłoń i kładąc ją na jej włosach. Prosty gest, ale zawierał w sobie tyle słów, których nie był w stanie teraz z siebie wydusić. Żal, troskę, ale i chęć zwyczajnego pocieszenia jej. Zaraz też złapał za krawędź kołdry i pociągnął ją, zarzucając również na siostrę i chowając ich głowy pod materiałem. Światło zzewnątrz wciąż jednak prześwitywało znad ich głów.
— Jak byliśmy mali, chowaliśmy się czasem pod kołdrą kiedy ojciec był zły, albo żeby zwyczajnie uciec od niesprawiedliwości rzeczywistości, pamiętasz? — zapytał, patrząc na tkaninę. — Marzę o tym, żeby tym razem to zadziałało, nie powiem że nie. Ale możemy chociaż poudawać... — powiedział cichym, spokojnym głosem, wykrzywiając wargi w bladym uśmiechu. — Tak bardzo cię przepraszam, Mori... Nie mogłem ich obronić i teraz też nie mogę ci pomóc. Wiem co czujesz i chciałbym ci powiedzieć, ze to minie, że będzie lepiej, ale... to już na zawsze siedzi w człowieku. To nigdy nie znika.

Re: Jesień 1646 — Nie Paź 01, 2023 3:04 pm

Zerknęła do góry, na powoli opadającą na nich pościel. Zanim wróciła spojrzeniem do brata, przez chwilę jeszcze obserwowała, jak napowietrzona od spodu narzuta układała się oparta na ich ciałach. Mori oddychała przez usta, nie mogąc już polegać na zatkanym przez katar nosie. Słuchając Ayumu wpatrywała się w niego, w zmartwieniu unosząc coraz bardziej wewnętrzne kąciki brwi. Ostatnie słowa mężczyzny kilkukrotnie odbiły się echem w jej głowie.
Rozplątała ręce i wierzchnią dłoń powoli ulokowała na policzku brata.
— Nie obwiniaj się. Wiem, że zrobiłeś, co mogłeś. Czasem zapominamy, że pomimo tych kolejnych ścinanych demonów to nie jesteśmy zawsze silniejsi od nich. A ty... masz też swoje zmartwienia — wbiła wzrok w opaskę na oku mężczyzny tak dosadnie, że nie było możliwości, żeby nie zrozumiał jej przekazu.
Ostrożnie obróciła się na plecy, upewniając najpierw, że w tej pozycji także się zmieści. Energia ulatywała z jej ciała, a trwająca żałoba sprawiała, że starsza z Nishiōjich nie była pewna, czy to zmęczenie płaczem czy też sama również zaczynała przekraczać granicę światów żywych i umarłych wskutek wycieńczenia organizmu. Przestała oddychać, godząc się ze swoim spokojnym odejściem. Ale tylko po to, żeby za parę sekund głośno wziąć głęboki wdech i zakasłać kilkukrotnie. A więc nie umierała tylko przysypiała.
Zamknęła oczy. Pozwoliła sobie odprężyć się i oczyścić myśli, na chwilę spróbować odciąć się od tragedii.
— Czy my jesteśmy przeklęci? — zapytała w końcu półgłosem. — Ty, Ryōta, teraz ja... Tsuru też los nie oszczędził. Dlaczego nikomu z nas nie może się po prostu nic udać? — Westchnęła ciężko, dalej starając się trzymać myśli o niedawnych wydarzeniach z dala od siebie. — Nagle okazuje się, że najlepiej ma Satoshi, bo ciągle się wykręca od wszystkiego więc nie musiał przez to przechodzić. Nie potrafię pojąć jakim cudem spotyka to nas wszystkich.