- Trzeba się liczyć z konsekwencjami swoich postępów, tylko pamiętaj... Możesz czuć głód i rosnący apetyt, ale to ja wybiorę, kiedy zostanie on zaspokojony. - To fakt wieczór się dopiero zaczynała i na pewno robił się zdecydowanie dla niej ciekawszy, gdy nie wiedziała, co dokładnie wydarzy podczas dzisiejszego wieczoru. Sam jeszcze nie wiedziałem, dokładnie jak to się zakończy, ale miałem pewien plan, który chciałem realizować.
Byleby tylko odpowiednio ofiara się trafiła na haczyk, chociaż miałem bardzo dobrą przynętę więc połów powinien być udany. Tylko musiałem jej zaznaczyć, że to ja przeprowadzę ją przez ten gęsty las szklanych fragmentów moje osoby, których niewiele osób do tej pory widziało, czy nawet mogło przypuszczać, że istnieją.
Samo jej łaknienie atencji nie przeszkadzało mi, po prostu musiałem nad nim odpowiednio zapanować i podsycać w taki sposób, żeby był wilk syty i owca cała. Przynajmniej do świtu, gdyż obiecałem jej moją uwagę na ten wieczór, a nie zwykłem rzucać słów na wiatr, bo muszą one ważyć i nie być tylko czczą pogróżką albo zapewnieniem
- Czego od Ciebie oczekiwałem?.. Skoro byłaś moja, to wyszarpywałem z Ciebie, tego czego chciałem w danej chwili, dla własnej uciechy. A w tym przypadku, pochłoną Cię w odmętach ciemności i pożrę... Bo jesteś moja! - Mimo pewnego i dość stanowczego tonu, dalej był pozbawiony emocji, jak gdyby mówiła pusta powłoka, która kompletnie niczym się nie przejmował. Może niezbyt dosłownie, ale tak miało być. Skoro oddała mi się, musiała być przygotowana na to, że będę chciał jej całej, zarówno mentalnie jak i fizycznie i tylko dla własnej uciechy, dając jej atencje, o którą tak zabiegała.
Chociaż mała nauczka za podążanie za lisicą jej się należało, ale na wszystko przyjdzie czas, dzisiejszy wieczór będzie pod gwiazdą hedonistyczną, bo w końcu tego ona właśnie oczekiwała i to zamierzałem jej dać, ale każda róża ma kolec.
- Czy tyle Ci wystarczy... Katsu, już wiesz, po co tu jesteś? - W międzyczasie po lokalu krzątała się obsługa i nowi goście, który tylko przelotnie mogli zostać przez nas zauważeni, ale co rusz mężczyźni zatrzymywali wzrok na zielonookiej demonicy.

Przyglądała się złotym ślepiom demona, czując jak jego słowa sprawiają, że na jej pełnych ustach pojawia się subtelny uśmiech, mimo, że przygryzienie dolnej wargi próbowało go bezskutecznie powstrzymać.
- Wypowiadasz to niczym groźbę, dobrze wiedząc, że pozostanie jedynie zachętą dla mnie - odpowiedziała miękko, tym samym potwierdzając to, jak doskonale radził sobie z zapewnianiem jej pożądanej uwagi i rozrywki. Był do tego stworzony, a ona zaczynała wierzyć, że ją samą stworzono właśnie dla niego. Przynajmniej tej nocy.
…pożrę… bo jesteś moja!
Zdawało się, że była to jedyna właściwa odpowiedź. Jego chłodna, obojętna szczerość sprawiła, że Katsu sięgnęła po jego dłoń i położyła sobie na policzku, chcąc poczuć ten pełen zuchwałości dotyk na swojej skórze. Parzył i mroził jednocześnie, sprawiając, że rozchyliła lekko wargi, a uśmiech przyozdobił ten gest mimowolnie.
- Dobrze.
Ciężko było powiedzieć czy była to faktyczna, zabarwiona własną wolną wolą zgoda, jej opinia, czy może jednak bezmyślne, posłuszne przyznanie racji. Nie miało to znaczenia. Była tutaj dla niego i miała zamiar czerpać z tego faktu tyle przyjemności, ile się dało.
Uniosła na niego spojrzenie szmaragdowych tęczówek, pozwalając w końcu, aby jego dłoń zsunęła się z jej policzka.
- Tak, wiem, po co tu jestem. Szczerze liczę, że rola przynęty, którą doceniam, jest tylko jedną z wielu, jakimi mogę służyć - odpowiedziała mu z błyskiem w oku, prostując się w końcu i zakładając nogę na nogę tak, aby materiał jej sukni odsłonił kolano i kawałek bladego uda. Moda szalenie zuchwała, niestosowna wręcz, biorąc pod uwagę standardy. Katsu jednak nigdy nie lubiła posiadać na sobie zbyt wiele materiału, który zresztą i tak był wystarczająco cienki, aby nie pozostawiać pola do popisu dla wyobraźni.
Znała jego wyrafinowane podniebienie, wiedziała, że była idealną przynętą, dla kręcących się mężczyzn. Powiodła spojrzeniem po towarzystwie, na dłuższy moment zatrzymując się na najbardziej urodziwym z bogatych klientów, który właśnie ignorował swoją dotychczasową rozmówczynię, gdy Katsu posyłała mu subtelne uniesienie brwi, jakby chciała zapytać - odważysz się podejść?

- To dobrze się składa. - Odpowiedziałem, jej dostarczając to, czego chciała, czyli moje uwagi. Która była oblepiona chłodem i obojętnością, niebezpieczeństwem, mrokiem i pożądaniem, którego tak bardzo podświadomie i może nawet świadomie chciała Katsu tej nocy. Otrzymywała kolejne skrawki i chciała jeszcze więcej kosztować i zatracić się w tym miejscu. Widząc jej zachwyt i pożądanie na twarzy, aby się chciało przejechać palce po jej ustach i chwycić wargi między własne, ale na to jeszcze nie przyszła pora, musi wytrzymać i spełnić moje oczekiwania, jeżeli chciała dostać podobno nagrodę jak w dniu naszego spotkania.
Moja dłoń spoczęła na policzku brunetki za jej sprawą, jak gdyby chciała sama siebie jeszcze bardziej nagrodzić i poczuć większa bliskość, na którą jej pozwoliłem. Nie zaprałem dłoni i pozwoliłem niczym kotce otrzeć się o nią, aby zabrać ją z powrotem gdy tylko skończyła ją podtrzymywać.

- Wszystko zależy od tego, jak bardzo się postarasz, ale tak mam wiele innych kart w zanadrzu. Pamiętaj tylko, że nie zamierzam Cię smakować po nikim innym. - Powiedziałem spokojnym głosem i spoglądałem na wybrany przez nią cel, nadmieniłem jej drobną kwestię, aby miała na uwadze to, że może być bardzo przekonującą przynętą, ale pewnej granicy nie powinna przekraczać w tej zabawie. W końcu kto chciałby po szlacheckim knurze wziąć coś do ust, na samą myśl czułem, jak mdły musiałby być to smak. A nie zamierzałem, pozwolić, żeby ktokolwiek psuł mi moją rzecz, a już na pewno nie człowiek ze szlacheckiej rodzinny.

- Dwie butelki sake i zestaw czarek. Pieczony dzik i dwa zające. - Złapałem za nadgarstek przechodzącą kobietę i spojrzałem na nią obojętnym wzrokiem. Skoro cel był już wybrany, trzeba było przygotować scenerie, żeby uwiarygodnić przepych i bogactwo. Stół musiał być syty, aby gruba ryba zapragnęła wpłynąć do pułapki. W której czekała na niego ogromny zawód, szloch i mrok, w który go pochłonie bez końca.

Źródło rozrywki tej nocy, w osobie jasnowłosego Yuty, pochłonęło drugiego demona do cna, pozwalając jej całkowicie porzucić wszelkie niechciane myśli i ten nieznośny mętlik, który ostatnie wydarzenia wywołały w jej małej, diabelskiej głowie. Pozwalał jej wrócić do tego, co znała i lubiła, odrzucając wszelką samokontrolę, zdając się w pełni na to, co cudze zuchwałe i pochłonięte mrokiem fantazje przygotują dla jej osoby. Sprawiał jej tym samym ogromną ulgę i tak niepoprawną przyjemność, że jej ciemna dusza mruczała z aprobatą, niczym uległa bestia, która została podrapana w odpowiednim miejscu.
Nie musiała decydować. Nie musiała oceniać ani planować. Mogła zatracić się w tym, co kochała najbardziej - we własnym szaleństwie.
Katsu pozwoliła, aby chłodna, blada dłoń wysunęła się z jej palców i utraciła kontakt z policzkiem, porzucając jednak tę pieszczotę z lekkim żalem.
- Jestem tu tylko dla ciebie - odparła gładko, chociaż jedynie częściowo zgodnie z prawdą - w gruncie rzeczy całe to spotkanie miało przecież dopieścić głównie jej osobę. W końcu spełnienie żądań Yuty było środkiem do dalej sięgającego celu…Prawda?
Nie… Wcale tak nie było.
Katsu mogła udawać, że miała plan, wyobrażenie choćby o tym, jak będą wyglądać jej następne kroki. Co zrobi, gdy już spełni życzenia blondyna, napawając się jego ulotną uwagą. Mogła wmawiać sobie, że wykorzysta to w przyszłości, że jest podstępnym demonem, który ma ukrytą agendę tej nocy. Że koniec końców zyska dzięki temu pewną przewagę, bo czymże był demon, jak nie pionkiem, który za wszelką cenę próbował wyprzedzić wszystkie pozostałe obecne na planszy?
Nie było w tym choćby ziarnka prawdy.
Nie miała nawet zalążka planu, a jej umysł porzucił ostatki nadziei, że zdoła jakikolwiek skroić. Była zagubiona, chociaż w życiu by tego nie przyznała. Przerażona, bo po raz kolejny w swoim krótkim życiu, nie wiedziała jaką drogę obrać. A to celowe oddanie kontroli w smukłe blade palce drugiego demona? Był to idealny sposób na to, aby nie musieć decydować za siebie. Ratunek, chociaż pogrążona w świetle świec, odziana w piękną, daleką skromności suknię i przyozdobiona swoim ukochanym złotem, wcale nie wyglądała na kogoś, kto oczekiwał pomocy.
A jednak, to co znajdowało się za dwoma, świecącymi pewnością siebie szmaragdami, w ostatnim czasie brutalnie zakrawało o poczucie strachu. Paniczny lęk przed tym, aby stawić czoła własnym ambicjom.
Dlatego też Yuta był jej tak bardzo potrzebny.
A ona mogła być jego najlepszą przynętą.
Być może faktycznie była tutaj tylko dla niego, chociaż jeszcze nie zdawała sobie z tego sprawy.
Ich stół został zastawiony przez zamówienie demona, a wybrany przez Katsu mężczyzna w końcu przeprosił swoją poprzednią rozmówczynię i podszedł do ich stolika.
Ciemnowłosa powitała go niemalże uprzejmym uśmiechem, wskazując miejsce obok siebie.
- Witaj, jak masz na imię? - spytała, celowo przekraczając granicę człowiek-posiłek, pozwalając sobie na to, aby najpierw poznać biedaka, zanim będzie napawać się widokiem Yuty, który zatapia w nim swoje zęby.
Bo przecież właśnie tak miało się to skończyć.

Czy było to w pełni zaplanowane i kontrolowane? Nie, dzisiejszego wieczoru wielu rzeczy nie dało się przewidzieć, a tym bardziej zaplanować w końcu kto by przypuszczał, że dzisiaj ja spotkam, gdy ostatnio nasze spotkanie skończyło się w dziwnych okoliczności i zerwany kontaktem.
Gdzie nie chciałem niczyje obecności blisko siebie. A teraz byłem innej okoliczności, potrzeby i pomysły, które mogły się zrealizować, skoro już zdecydowała się być potrzebną mi przynętą i nie wzbraniała się przed moją wolą, była niczym gliniana figurka, którą mogłem kształtować według swojej woli, do tego, w czym akurat była mi potrzebna. Naginając, skręcając i obserwując kiedy pęknie, wbrew powszechnej opinii nie zamierzałem jej popsuć czy zniszczyć, jej los nie był mi obojętny, bo w końcu należała do mojego zbioru.
- Nazywam się Nishiyama Teurko. Tak z tych Nishiyam. Czy zezwoli mi pan, panie? - Mężczyzna w średnim wieku pyszył się swoim urodzenie i chwalił nim niesmacznie na lewo i prawo, skłonił się tylko delikatnie i zapytał swoim lekko pompatycznym głosem.
- Yuta. - Odpowiedziałem mu chłodnie i bez namysłu, nie łapiąc z nim kontaktu wzrokowego, co nie do końca mu się spodobało. Co sprawniejsi obserwatorzy mogli zobaczyć pulsującą mu żyłkę i gula. Chyba spodziewał się nieco innej relacji z mojej strony, ale nie mógł liczyć na żadną inną.
- Rozumiem Panie Yuta, pewnie nie jesteście z tych stron. Chciałem zapytać, czy miałby pan coś przeciwko, żebym uświetnił waszą kolację swoją osobą. - Mężczyzna kontynuował swoim głosem, bardziej nawet się wpraszając i siadając obok Katsu, gdy ta go zachęciła widocznie zadowolony, umościł się i następnie zwrócił wzrok w kierunku kobiety, do której się szczerzy.
- Panience na pewno też będzie przyjemniej mieć z kim porozmawiać, skoro panicz Yuta nie był zbyt rozmowy. - Powiedział to bez krzty pohamowania. W tym samym czasie zamówione potrawy i alkohol zostały przyniesione na stół. - To z mojego powodu? Naprawdę nie trzeba było. - Zabrał się łapczywie do jedzenia i picia, nawet nie czekając na odpowiedzi.
- Smacznego. - To było jedyne słowo, które wypowiedziałem w jego stronę, po czym sam sięgnąłem po imbryk, w którym znajdowała się krew, właściciel tego przybytku dobrze wiedział, co miał i w czym podać. Napełniłem czarkę Katsu, gdy Teruko sam dbał o pojemność swojego naczynia.

Katsu nie wiodła wzrokiem za zbliżającym się do ich stolika mężczyzną. Wolała raczej w oczach demona siedzącego obok dostrzec odbicie ich przyszłej ofiary. Ten chłód, którym emanował, powodował przyjemny dreszcz na skórze jej karku, nie mający nic wspólnego z temperaturą powietrza.
- Nishiyama - powtórzyła, powoli przenosząc spojrzenie na człowieka. Może i był przyjemny dla oka, jednakże gdy się odzywał, wzbudzał w niej pewną pogardę i ten fakt można było dostrzec na dnie jej spojrzenia, jeżeli było się wystarczająco dociekliwym. - Musisz być więc dumny ze swojego pochodzenia - pociągnęła temat, celowo trafiając w bardzo prymitywną oczywistość. Jak gdyby rozmawiała z dzieckiem, które chciało poczuć się docenione. Jednocześnie uśmiechnęła się subtelnie, pozwalając aby jej spojrzenie przesunęło po sylwetce Teruko, oceniając, jak wiele mięśnia znajdowało się pod jego odzieniem. Oczywiście właściwa interpretacja jej zachowania była możliwa tylko dla demona - Yuta doskonale mógł dostrzec różnicę pomiędzy zafascynowaniem, które sam w niej wzbudzał, a zwykłym, prostym głodem, z którym patrzyła na człowieka przy ich stole.
Słowa Nishiyamy spotkały się z pewnym chłodem, który przebiegł ledwo widocznie po szmaragdowym spojrzeniu. Była to jednak reakcja trudna do uchwycenia.
- Oh, jestem pewna, że ubogacisz naszą kolację - odparła spokojnie, z nikłym uśmiechem. - Nawet nie wyobrażasz sobie na ile sposobów.
Z przyjemnością przyjęła od Yuty kielich z krwią, posyłając mu swoje pełne oczywistego napięcia spojrzenie, doskonale czując, jak bardzo chciałaby móc przeskoczyć pewne formalności i przystąpić do prawdziwej zabawy. Z premedytacją pozwoliła demonowi dostrzec ten fakt w swoim spojrzeniu.
Czymże jednak była rozrywka, bez wcześniej zbudowanego odpowiednio napięcia?
Podczas gdy Teruko sięgał po przysmaki z ich stołu, Katsu utrzymywała spojrzenie szmaragdowych oczu na wypranym z emocji obliczu Yuty i pociągnęła powolny łyk ze swojego kielicha. Odsunęła naczynie od ust, aby potem przesunąć językiem po dolnej wardze i zebrać z niej resztkę szkarłatu.
Jak długo każesz mi czekać? zdawało się pytać jej głodne spojrzenie.
- Czym się zajmujesz, Teruko?
Niechętnie oderwała spojrzenie od demona i przeciągnęła nim po mężczyźnie. Miała ochotę wytrącić mu obrzydliwe ludzkie jedzenie z rąk, chwycić go za kark i wciągnąć na stół. Zatopić zęby w jego różowej skórze, odgryźć kawałek mięsa i skąpać ich stół w jego krwi.
Musiała jednak czekać. Zaakceptowała to już jakiś czas temu - to Yuta miał wodze kontroli w swoich dłoniach. To on był panem tego wieczoru… i może wielu następnych, bo w tej chwili Katsu nie miała najmniejszej ochoty zmieniać tego stanu rzeczy. Ani teraz. Ani poźniej.

- A i owszem, duma i chwała klanowi. - Jego słowa głosi mocne stwierdzenia i dość wyniosła, gdy on sam zdawał się być ich zaprzeczeniem, bo w końcu jak ktoś tak pazerny i zepsuty mógłby żyć dla kogoś więcej niż samego siebie. Mówił same pochlebne rzeczy o swoje rodzinnie tylko dlatego, że czerpał korzyści z niej płynące, bo jak mogłoby być inaczej w przypadku takiego pasożyta, który teraz napychał usta u obcych. Aby tylko zachować kilka monet w swoje sakiewce, już ignorując kompletnie fakt, że szukał poklasku.
Katsu jak na razie sprawowała się dobrze, odgrywała powierzoną jej role i starała się mamić mężczyzna na tyle, aby po objedzeniu nas nie odszedł od stolika w siną dal, chociaż momentami za długo się mi przypatrywała, przez co mogła doświadczyć delikatnie karcące oschłe spojrzenie.
- Tak powinniście być mi wdzięczni, że akurat wybrałem właśnie was, hehe.... Wiem, ty też mi wpadłaś mi w oko. - Jadł łapczywie i momentami nawet do końca nie przełknął gdy wracała do dyskusji. Nikt chyba nie miał odwagi powiedzieć mu wprost, że bliżej mu do świni aniżeli szlachcica czy arystokraty.  Przy drugiej części wypowiedzi nachylił się delikatnie i szepnął to w stronę Katsu.
Sam bacznie, ale z ukrycia obserwowałem to całe przedstawienie, widząc jak ćma kreci się blisko ognia, a płomień nie może się doczekać, aby ją strawić, jednak nie zamierzałem jeszcze pozwolić robakowi zaznać piekła, musiał najpierw dobrze się najeść, poczuć się panem świata, aby potem z samego szczytu spaść w otchłań rozpaczy. Prosie było tak zadufane w sobie, że nawet nie zdawała sobie sprawy, że samo się prowadzi, na rzeż, w jego małym móżdżku nie było miejsca na tak istotne myśli. Jednak gdy Katsu zwróciła się do niego po imieniu, spojrzał na nią spod byka i chrząknął, dając do zrozumienia, żeby chyba odrobinę się zapędziła z tym mówieniem po imieniu.
- A wieloma rzeczami, raz byłem dygnitarzem, innym razem dbałem o relacje z naszymi sojusznikami. Innym razem setnikiem i tym podobne. Taki jestem wszechstronny i niezastąpiony. - nie chciał za bardzo się rozwodzić nad swoim zajęcie, co było bardzo jasnym sygnałem, że był do niczego, skoro tak szybko głowa rodu przenosiła go na innej funkcje, zamiatając wszystko pod dywan.
- To bardzo nie bywałem Nishiyama-san. - Odpowiedziałem chłodno znad czarki pełnej krwi, która w jego oczach pewnie przypomniała wino, ponieważ w żaden sposób nie zareagował, widząc czerwoną posokę.

Katsu uśmiechnęła się nikle, gdy mężczyzna chwalił się swoim rodem, pilnując, aby przypadkiem wyraz ten nie zmienił się w grymas.. Zuchwały i żałosny, zaczął wzbudzać w niej coraz gorsze emocje i chociaż wiedziała, że ma być przynętą, im więcej człowiek mówił, tym ciężej było jej utrzymać grę pozorów.
Nie była przyzwyczajona do spoufalania się z ludźmi bardziej, niż miała na to ochotę. Działała dumnie i gdy zaczynali być irytujący, ona po prostu kończyła ich marny, okrutnie powierzchowny żywot. Yuta posiadał dużo więcej cierpliwości i samozaparcia w dążeniu do perfekcyjnie przygotowanego posiłku. Do tego, aby najpierw utuczyć wieprza, karmiąc go jedzeniem i pochwałami, a później dopiero zedrzeć resztki ułudy i przystąpić do własnego posiłku.
Katsu nie była tak cierpliwa i jasnowłosy demon mógł to dostrzec w jej szmaragdowym spojrzeniu, wycelowanym prosto w niego.
Oblicze pełne chłodu i tego delikatnie karcącego wyrazu, które jej odpowiedziało, sprawiło że wzięła powolny oddech, zaciągając się jednocześnie wonią krwi z kielicha, który wciąż spoczywał swobodnie w jej dłoni. Zapach krwi nieco ją uspokoił, przypomniał o nagrodzie, podobnie jak złote i puste jak sam ten minerał spojrzenie. Posłała Yucie subtelny uśmiech, po czym, gdy mężczyzna się nad nią pochylił, zwróciła ku niemu twarz, sprawiając, że wyraźnie mógł poczuć zapach jej półwytrawnych perfum.
- Nigdy bym nie zgadła - odpowiedziała, na jego prostackie stwierdzenie uznania, cedząc słowa i barwiąc je słodką uprzejmością, której fałszu mężczyzna nie był w stanie przejrzeć, gdyż najwyraźniej brakowało mu do tego zarówno spostrzegawczości jak i inteligencji. - Zaiste zaszczycasz nas swoją obecnością.
Gdy posłał jej karcące spojrzenie, odpowiedziała mu niewinnym, czarującym uśmiechem, jakby doskonale wiedziała, że nie mógłby się na nią złościć.
- Brzmi jakbyś nosił na swoich barkach bardzo dużą odpowiedzialność - zauważyła. - To musi być bardzo trudne. Z pewnością należy ci się odpoczynek od pracy. Czy choć przez chwilę klan Nishiyama nie mógłby sobie poradzić bez takiej osoby? - Podparła podbródek subtelnie o wierzch dłoni, przyglądając się człowiekowi. - Czyż nie zasłużyłeś sobie na chwilę spokoju i rozrywki? Pozwól nam zdjąć część trosk z twoich ramion i zapewnić dzisiaj odpoczynek i odpowiednie towarzystwo. - Uniosła lekko podbródek, spoglądając na to, jak pochłania jedzenie, które Yuta zamówił. - Jedyne co musisz powiedzieć, to na co jeszcze miałbyś ochotę.
Uśmiechnęła się obiecująco, wiedząc doskonale czego ona sama by sobie w tej chwili życzyła. Będąc aż nader świadomą tego, jak jej pobłażanie przyspiesza jego tętno, karmi jego dumę i poczucie wyższości, które niebawem miały runąć jak zamek z kart, którym przecież były.

- No to już wiesz, dobrze, że jesteś urocza i apetyczna. - Skomentował dość oceniającą, tak jakby podawał inteligencje Katsu wątpliwości i głównie skupił się na jej fizycznych argumentach, które tak ochoczo eksponowała w skąpym stroju. Nie dało się inaczej pomyśleć o nim niż jak o bucu, który chwycił pana boga za nogi w ruletce. Bo gdyby urodził się w innym rodzie, to miałby bardzo ciężkie życie, a tak wszyscy chodzili na paluszkach dookoła niego, żeby tylko za bardzo mu nie podpaść. Puszył się i dalej zadowolony z siebie podjadał nas, jak gdyby nigdy nic, sam się wprosił, rzucał niewybredne komentarze i jeszcze nic nie zamówił dla siebie. Nawet ludzie mieli zasady, ale jemu zdecydowanie bliżej było do świni, ale to dobrze im dłużej jego bajka będzie trwać, tym przyjemniej będzie można ją przebić. Dlatego z neutralny wyrazem twarzy, siedziałem przy stole i kompletnie się nie wtrącałem, jedynie gdy przechodził właściciel, złapałem go za ramię i powiedziałem kilka słów szeptem, a ten zdecydowanie pobladł i zaczął rozpowiadać do swoich pracownic polecenie, które chciałem, aby dotarło do każdego człowieka w tej knajpie.
- Dobrze dobrze, domów paniczu jedzenia, bo mało już zostało. - Chrząknął i złap za karafkę sake, z której w dużym tempie zaczął zwilżać podrażnione gardło. - Na pewno sobie nie poradzą, to ja tutaj w końcu pomogłem im wejść tak wysoko... Ja już mam kilka pomysłów, jak ty mogłabyś zdjąć to i owo... O ile nie jesteś siostro albo kobietą Panicza Yuty. Bo przecież wtedy by nie wypadało, prawda? - Wygłodniały wzrok spoczął na Katsu, a następnie przeniósł go na mnie i bezczelnie dopytywał.
- Obrzydliwy wieprz. A więc to jest twoja władza? - Rzuciłem chłodno, mocno świdrując go spojrzenie na niego z widoczną pogardą. A to już nie spodobało się Nishiyamie, który zaczął z grubej rury swój popisowy numer.
- Widzę, że chcesz, aby moja rodzina zniszczyła twoją. Za dobrze wam się wiedzie, wystarczy, że pstryknę i zaraz cesarz zabierz wam wszystko. Także raczyłbym nie testować moje cierpliwości. Taką mam władze, także kajaj się, a może zapomnę o tej zniewadze. To jest władza, chłopcze. - Powiedział wyniośle, dobrze wyuczoną formułkę, którą pewnie nie jednego nagiął do swojej racji i groził mi palcem.
- Pokazać Ci prawdziwą władzę? - Spojrzałem na niego i chłodną dłonią chwyciłem za jego nadgarstek, mocno zacisnąłem dłoń, gruchocząc mu kości. W restauracji rozniósł się jego krzyk i skamlenie, miotał się i zaczął jeszcze bardziej odgrażać, a ja wcale nie przestawałem naciskać. Zaczął wołać na pomoc, ale cała sala jakby na krótki moment zamarła, a następnie dalej kontynuowała jedzenie.
- To jest prawdziwa władza. -

Męska tendencja do oceniania kobiecej powierzchowności i nie kłopotania się, by zajrzeć choćby centymetr głębiej, była czymś tak powszechnym, że Katsu, jak to miała w zwyczaju, po prostu traktowała to jak kolejny dowód na prostotę gatunku, z którym miała do czynienia. Kolejny argument za tym, że nadawali się jedynie do wypełnienia brzucha, bo nic innego, poza krwią i mięśniami, nie miało u nich wartości. Zakręceni wokół własnej wizji świata, nie dostrzegali, jak bardzo upośledzeni się stawali.
Zabawne, że tak rzadko spotykało się to u kobiet.
Można było śmiało uznać, że pozbywanie się takich ludzi, było przysługą dla ludzkości, której Katsu po prostu nie potrafiła sobie odmówić.
Miała jedynie ochotę zauważyć, że najwyraźniej nie była aż tak apetyczna, jak jedzenie, które w zawrotnym tempie i bez zbędnej do tej czynności elegancji, znikało z ich stołu za zębami mężczyzny. Ugryzła się w porę w język, wiedząc, że Yucie nie spodobałoby się jawne obrażanie ich gościa, zanim nie wybije ku temu odpowiednia pora.
Kątem oka zauważyła, jak demon zaczepia obsługę, szczerze mając nadzieję, że to nie o więcej jedzenia poprosił. Słowa Teruko wybrzmiewały gdzieś obok niej, będąc nic nieznaczącym bzyczeniem irytującej muchy, która korzystała z ich jedzenia.
Ja już mam kilka pomysłów jak ty byś mogła zdjąć to i owo
Spojrzała na niego z lekko uniesioną brwią, jakby powiedział coś bardzo interesującego.
- Siostrą? - powtórzyła z rozbawieniem. - Dzięki Stwórcy, nie. To by było bardzo niewygodne… - Zawahała się, aby w końcu wzruszyć ramionami. - Chociaż staram się, aby drobne przeszkody nigdy mnie nie ograniczały.
Niebezpieczny uśmiech pojawił się na jej twarzy, a gdy Yuta w końcu znów się odezwał, zawtórował mu radosny błysk w oku. Oznaczało to bowiem, że przyszedł czas na najlepszy element zabawy.
Mężczyzna zdawał się miotać w swoim poczuciu wyższości, Katsu natomiast odchyliła się do tyłu i wzięła łyka ze swojego kielicha, przyglądając się temu pokazowi przez moment. Yuta w końcu sięgnął do jego nadgarstka i miażdżąc go rozpoczął prawdziwą zabawę. Ona natomiast nie byłaby sobą, gdyby nie chwyciła jęczącego z bólu mężczyzny za ramię i nachyliła się do niego.
- Zabolało? - spytała tuż przy jego prawym uchu, jakby nie do końca rozumiała dlaczego tak krzyczał, po czym rozejrzała się po sali naokoło, która grzecznie wracała do spożywania posiłków. - Chyba nikt cię nie słyszy. Czy tak odważny mężczyzna, jak ty, tak utalentowany, nie powinien chociaż spróbować się obronić? - wskazała na nóż wbity w kawał mięsa, którym wcześniej Teruko oddzielał jego kawałki i tak chętnie nakładał sobie na talerz. - Czy naprawdę pozwolisz się tak poniżać?
Ciekawa, czy człowiek zdoła sięgnąć po broń i podjąć próbę zranienia któregoś z demonów, przyglądała się mu przez moment, doskonale świadoma, że równie dobrze może wycelować ostrze w nią samą… o ile zdąży. I o ile jego duma wygra z tą przerażającą świadomością, że najprawdopodobniej miał przed sobą kogoś znacznie od siebie silniejszego.
Zmiażdżenie dumy to jedno. Wzbudzenie nadziei na czynny opór, aby później wytępić jej ostatnie iskry?
To było dopiero ucztą dla zmysłów.

- Wy niewdzięczne śmieci. Myślisz, że złamiesz nadgarstek i nie poniesiesz konsekwencji. Mogę skamlać z bólu, może nie boisz się moje rodziny, ale na takich dupków jak ty mam inne sposoby. - Mężczyzna kontynuowała swoje odgrażanie się i szczerzenie kłów niczym jak zwierze w potrzasku bez możliwości ucieczki. - Spieprzaj Suko, skończysz jak przedmiot przekazywany między mężczyznami. A inni tu zebrani nie reagują, bo wiedzą, że nie mogą zeznawać przeciwko mnie. - Wolnym ramieniem strząsnął Katsu z siebie, nie był on jakoś super silny, ale demonica również nie zamierzała go specjalnie mocno trzymać, a jedynie jest jeszcze bardziej popchnąć w stronę rozpaczy.
- Puszczaj śmieciu. - Rzucił mężczyzna, jednocześnie chwytając za nóż, którym chwile wcześniej kroiły mięso i prostym pchnięciem wpakował mi go prosto w oko.
Zwolniłem chwyt na jego dłoni i osunąłem się na stolik, dając mu złudną nadzieję, że właśnie dopiął swego i zemścił się na innym szlachcicu, który naruszył jego nietykalność cielesną. Katsu wiedziała, że taka rana dla demona była niczym i wcale nie powodowała utraty przytomności. Więc był to pewnego rodzaju performens, w którym i ona jeszcze miała brać udział, aż do wielkiego finału.
- A teraz ty zadość uczynisz, za niego. - Wstał, wzniósł ramie do góry i strzelił z otwartej dłoni, w twarz Katsu, aby przywrócić jej nieco pokory. Następnie złapał za jej nadgarstek i ciągnąć ją za sobą zabrał w jakieś ustronne miejsce, w którym zarządzał spłaty długo, zaczął jak szarpać i odzierać z odzienia jednocześnie upodlając ją i poniżając w swoich oczach.
- Powinnaś być wdzięczna, że w ogóle na ciebie spojrzałem. Dam Ci jeszcze ostatnią szansę, na naprawienie błędów. Może wcale Cię nie sprzedam, tylko zostawię sobie. A w innym przypadku prędzej czy później skończysz jak ten śmieć Yuta. - Pchnął ją na ścianę i już miał ponownie odrzeć ją z resztek wiszącego odzienia, ale za jego plecami rozległ się już dobrze znany i obojętny głos.
- Coś zgubiłeś Teruko-san. - Nim się spostrzegł, za jego ramienia wyłoniłem się z białą czupryną i złotymi chłodnymi oczami. Następnie szlachcic ponownie wydał z siebie syk ból, jednak tym razem to nie było złamanie, a wbity nóż w bark, który mu zwróciłem. Na jego twarzy malowało się przerażenie, nie spodziewał się tego, bo w innym przypadku nigdy nie próbowałby tak zachowywać się przy demonach.
- Co teraz wymyślisz? Może zaraz powiesz, że znasz też dużo demonów? - Rzuciłem chłodno w jego stronę, gdy wyszedłem za jego pleców i stanąłem przeciwko niemu. Mężczyzna mocno jąkał się i przeplatał to z syknięciami bólu, wodził wzrokiem we wszystkie strony w poszukiwaniu ucieczki.
- Wybacz, przepraszam i błagam,  zrobię co zechcesz, tylko daruj mi. Chcesz bogactwa, kobiet i rzeszy sług? Wystarczy, że darujesz mi życie, a ja spełnię każde twoje życzenie. - Kleknął w popłochu i kajał się, próbując wytargować swoje oślizgłe życie.
- To nie ja będę decydował o twoim losie. A ona... To prezent ode mnie Katsu, za twoją cierpliwość. Możesz zdecydować. -Na moich ustach pojawił się ironiczny uśmiech, było coś przyjemnego w obserwowaniu upadku takiego zadufanego szlachcica, przyjemna rozrywka, którą lubowałem się od czasu do czasu.

Atmosfera przepychu i lekkomyślnego dobrobytu, ustąpiła ciężkiemu, pełnemu napięcia powietrzu, wraz z którym Teruko strząsnął dłoń Katsu z ramienia i sięgnął po nóż ze stołu. Jego ludzkie ruchy były powolne, tak słabe, tak łatwe do powstrzymania… Ona jednak pozwoliła mu poczuć siłę, odtrącić się i sięgnąć po nóż. Wycelowany w oczodół Yuty, mógł zostać zablokowany jednym zgrabnym ruchem, demon jednak zamiast tego sapnął, gdy blondyn opadł na blat stołu, tuż przed nimi.
Najtrudniejsze w tym wszystkim było przyjęcie na siebie siarczystego policzka. Tak ubliżające. Tak rozrywające wściekłością duszę. Miała ochotę wyrwać mu rękę, jeszcze zanim ta zdążyła uderzyć ją w twarz, zamiast tego jednak krzyknęła, opadając na bok, rozlewając kruczoczarne włosy naokoło ramion podpartych na stole. Uniosła spojrzenie na ziejące pustką oblicze Yuty, próbując sięgnąć do niego ręką, wtedy jednak została złapana i odciągnięta do innego pomieszczenia.
Zaszlochała w sposób tak histeryczny, że tylko wprawne ucho mogło wyłapać z tego nutę bardzo podobną do śmiechu szaleńca.
Gdy trafili do opuszczonego pomieszczenia, Katsu spróbowała wyszarpnąć się z uścisku Teruko, z marnością słabej kobiety, za jaką ją miał. Jej droga suknia rozerwała się w kilku miejscach, materiał opadł do połowy ramion, odsłaniając coraz więcej ciała. I chociaż szlochając i opierając się mężczyźnie czuła rozbawienie, przez dłuższą chwilę udawało jej się skryć je za obrazem uciemiężonej ofiary. Widziała w oczach Teruko, jak ten widok dodaje mu sił, jak karmi jego słabe ciało i nędzny umysł okrutną pożywką. Jak pojawia się w nim pożądanie, tak wyraźne, tak chore, tak obrzydliwie niestosowne.
Może wcale cię nie sprzedam, a zostawię sobie. W innym przypadku prędzej czy później i tak skończysz jak ten Yuta…
Szloch nabrał na sile, jednak gdy tylko sylwetka Yuty wyłoniła się z cienia, jakby od samego początku właśnie takim był, dźwięk bardzo płynnie przeszedł w śmiech. Łzy spływające po policzkach, z obrazu panicznej rozpaczy przerodziły się w wyraz szczerego, nieposkromionego szyderstwa.
Gdy Yuta wbił sztylet w ramię Teruko, Katsu cofnęła się o krok i otarła mokre policzki, wciąż uśmiechając się szeroko.
- Łaskotało - odpowiedziała, na przerażony wzrok mężczyzny, który z wyrazem paniki na twarzy, w końcu zrozumiał sytuację, w której się znalazł. Dotknęła porwanego materiału swojej sukni, który resztkami sił trzymał się na jej ciele, miejscami odsłaniając zdecydowanie zbyt wiele.
Lubiła ten materiał i poczuła złość, że został zniszczony. Samo obnażenie ciała zdawało się nie robić na niej jednak wrażenia.
Coś w jej szmaragdowych oczach zdradziło, że nie miała zamiaru darować zmarnowania swojej wyjątkowej kreacji. Nawet jeżeli normalnie nie bywała aż tak małostkowa, ten jeden konkretny człowiek zasłużył na każdą najmniejszą konsekwencję własnych czynów.
Podeszła do Yuty i objęła jego ramię, przez moment przyglądając się klęczącemu szlachcicowi z głodem w oczach, jakby był deserem, który został jej zaoferowany, a ona nie mogła zdecydować się czy zjeść go łyżeczką czy widelczykiem.
- Widzę Teruko, że potrafisz obiecać naprawdę dużo- odparła spokojnym tonem, wyplątując ramię jasnowłosego demona ze swoich objęć i wyciągając dłoń w stronę mężczyzny przed nimi. Jak gdyby oferowała mu układ. Gdy jednak mężczyzna zdecydował sięgnąć do niej, palce Katsu, zakończone ostrymi pazurami, wbiły się w jego przedramię boleśnie, wchodząc głęboko w mięśnie. - Prawda jest jednak taka, że nadajesz się tylko do jednego. - Pustym głosem przebiła się przez jego jęki, a jej druga dłoń chwyciła za jego ramię, które zostało następnie szybkim i zdecydowanym szarpnięciem wyrwane z barku.
Krzyk poniósł się po przybytku, zdawało się jednak, że nikt już nie zwracał na to uwagi. Katsu natomiast uśmiechnęła się lekko i odrzuciła ramię na bok, dając jednoznacznie do zrozumienia, że dłoń, którą ją uderzył, nie była warta nawet zjedzenia.
Oblizała palce z krwi mężczyzny.
- Ciesz się, że zdążyłeś podnieść na mnie tylko jedną rękę - rzuciła jedynie, z bardzo urokliwym uśmiechem, jak gdyby faktycznie Teruko powinien uznać to za powód do wdzięczności. Podeszła następnie do Yuty i wspięła się na palce, aby móc złożyć tuż przy kąciku jego ust drobny pocałunek. - Zjedzmy go… - poprosiła grzecznie, jakby wcale przed chwilą nie popsuła zabawki, którą jej wręczył.
Gdzieś za jej plecami człowiek pozbawiony jednego ramienia szlochał i jęczał, ona jednak nie spieszyła się ze skróceniem mu cierpienia, wpatrzona w parę złotych tęczówek przed sobą.

Wyrok nad jego życie już zapadł w momencie, który Katsu zdecydowała się urwać mu ramię, żaden lekarz nie zdąży go uratować na czas, ale to wcale nie przeszkadzało temu durniowi, żeby w agonalnych bólach prosić o łaskę i oszczędzenie życia, najwidoczniej sam nie rozumiał, że bolało to tak okrutnie, ponieważ, nie było już odwrotu, gdy jedna noga stałą już po tamtej stronie.
Spojrzałem krótko na Katsu i podszedłem do rannego mężczyzny, chwyciłem za połacie jego ubrania i podniosłem do góry, przyglądając się badawczo jego twarzy i grymasie bólu, który malował się na licu Teruko.
- Ah tak, jest jeszcze jedna kwestia. - Rzuciłem neutralnie, tak jakby przypomniało się coś trywialnego w normalnej sytuacji. Po czym drugą ręką wydobyłem nóż z barku umierającego i delikatnie przyłożyłem zimną stal do policzka mężczyzny, aby następnie gładko wsunąć w jego oczodół. Skoro ludzie lubi wyznawać zasadę oko za oko, to musiałem wyrównać rachunek i tym samym przypieczętować jego los. Była to płytka rana, nie zamierzałem już okazać mu łaski i odebrać ten pouczający ból.

- W takim razie pora jeść. - Obróciłem się w stronę Katsu, trzymając świeżego, jeszcze ciepłego trupa, który chwile wcześniej doznał największego koszmaru na jawie. Zastanawiałem się, czy będzie odpowiednio smakowało, w końcu cały wieczór żarł i chlał, alkohol. Nachyliłem się przy jego barku i wziąłem soczysty gryz na łopatce. Nie śpieszyłem się, bardziej to przypomniało jedzenie jabłka, gdzie stopniowo brałem kolejne gryzy.

Dwa demony odebrały zarozumiałemu szlachcicowi po kawałku ciała, które miały być sowitą zapłatą, za jego wcześniejszą śmiałość, a krew rozlała się po podłodze, powiększając obrys swojej kałuży z każdą chwilą. Teruko nie pozostało zbyt wiele czasu i wydawało się, że każdy był tego doskonale świadomy.
Katsu stanęła na brzegu szkarłatu, wpatrując się w Yutę swoim spokojnym, lekko błyszczącym spojrzeniem, gdy ten rozprawiał się z konającym powoli mężczyzną, pozwalając sobie na to, aby poczuć pełnie satysfakcji płynącej z tego widoku.

Gdy demon odwrócił się w jej kierunku, z ciałem Teruko, Katsu podeszła do niego i pochyliła się nad truchłem, wgryzając się w jego szyję i pozwalając, aby resztka krwi, która pozostała w ciele, zalała jej usta, brodę i dekolt. Zaciągnęła się aromatem podbarwionym nutą alkoholu, jakie roztaczało od siebie ciało szlachcica, po czym wzięła kolejnego kęsa.
Były momenty, w których lubiła eleganckie posiłki, jej obecny stan jednak, w którym suknia wisiała w strzępach na jej ciele, a pomieszczenie skąpane w mroku miało posadzkę wylaną czystym szkarłatem, sprzyjały mniej porządnemu jedzeniu. Nie zwróciła więc uwagi na to, że jej ciało było pomalowane strużkami krwi, uznając, że zawsze może być to argument przemawiający za wzięciem kąpieli.
Ciało znikało systematycznie, gdy dwa demony pożywiały się na nim niespiesznie, aż w końcu pozostały tylko kości i mało smaczne wnętrzności. Katsu przełknęła ostatni kęs po czym przeciągnęła się z uśmiechem.
- Tego mi brakowało - przyznała cicho, a jej spojrzenie zogniskowało się na Yucie. - Żałuje jedynie, że nie zabrałam niczego na przebranie… - Wydęła lekko wargi i wskazała na swoją suknię. Przez moment zastanowiła się nad zgarnięciem drugiej, tym razem żeńskiej ofiary i ograbieniem jej z ubrań, z drugiej strony wszystko przecież zależało od planów jej towarzysza. Nie... nie towarzysza. Pana - poprawiła się w myślach, czując że musi się zacząć przyzwyczajać do tego obrazu.

Mięso Teruko pod względem tekstury było dość żylaste, łykowate i bogate w tłuszcz. Można by je porównać z mięsem kaczki, która za długo się smażyła. Nie było samo w sobie jakieś wyborne, jak ktoś mógłbym się spodziewać czy wnioskować. W końcu arystokracji powinni smakować lepiej niż pospólstwo prawda? Nic bardziej mylnego nie status stanowił o smaku, a sama geny i sposób życia. Jednak w jednym punkcie jego mięso bardzo mi odpowiadało, było przesiąknięte desperacją i strachem. Uczuciami, których sam nie odczuwałem, a jego strzaskana nadzieja dopełniania to wszystko.
- Nigdy nie będziesz mieć wszystkiego... Ale to nie oznacza, że nie możesz próbować prawda? - Oblizałem usta i wypuściłem z dłoni resztkę jego serca, która coraz gorzej smakowało. Zawsze zostawiałem sobie lekki niedosyt po posiłku, żeby się nie przejeść, po prostu nie chciałem być jak świnia przy korycie, która jadła do ostatniej resztki.
- Jeżeli potrzebujesz ubrania, to możesz wziąć te.- Powiedziałem chłodnym tonem i rozsupłałem swoje kimono z długimi luźnymi rękawami. O dziwo materiał nie był skąpany, chociaż małą stróżką krwi, co świadczyło o opanowaniu podczas posiłku i skupienia. Jasna cera zdawała się świetnie odbijać blask lamp i gwiazd. Ciało pozbawione blizn czy skazy, które teraz zostało wyciągnięte na wierzch.

- Można próbować mieć tak wiele, jak się tylko da - przyznała z subtelnym uśmiechem, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że takie właśnie podejście w pełni przemawiało do jej zepsutego, demonicznego serduszka. Przyjemnym bowiem było sięganie po dalekie przyjemności, zarówno te, których spragniony był umysł, jak i te drobne i z pozoru całkowicie niepotrzebne.
Żądanie, aby świat użyczył wszystkich swoich słodkich owoców, było naiwną głupotą. Idiotyzmem… Świat nie miał zamiaru niczego oddawać za darmo, po co więc żądać, jak można po prostu sięgnąć tak daleko, jak sięgały możliwości.
Ale również po cóż ograniczać się jedynie do słodyczy, skoro wachlarz smaków był o wiele szerszy, a i gorycz potrafiła rozbudzić zmysły. Tak samo, jak chłód prowadził w końcu do rozgrzania ciała, czego sam Yuta był najlepszym przykładem.
Katsu przyglądała się ruchom demona, gdy ten rozsupłał swoje kimono pozwalając, aby odsłoniło ono jasną skórę na jego torsie. Mimowolnie zrobiła krok do przodu, unosząc spokojnie podbródek do góry, jakby oceniała drogi materiał jego ubrania.
- Lepiej wygląda na tobie, niż na mnie - odpowiedziała z półuśmiechem, całkowicie niezrażona jego chłodem, zapewne celowo działając na przekór hojnej propozycji.
Czy chciała wywołać jakieś działania z jego strony? Wyprowadzić go z równowagi? Sprawdzić, na jak wiele mogła sobie pozwolić, zanim nie odpowie jej cokolwiek więcej, aniżeli ta słodka obojętność, do której zdążyła się przyzwyczaić?
Niekoniecznie. Yuta mógł być obojętny. Lubiła go za to. Lubiła tę nieprzeniknioną taflę złota, która nie dopuszczała do siebie żadnych emocji. Sprawiała, że na jej skórze pojawiały się dreszcze, mające dwojaki charakter.
Być może więc po prostu wcale nie chciała zakrywać swojego ciała w tak prosty sposób.

- Skoro nie chcesz. - Odpowiedziałem spokojnie, po czym po prostu zostawiłem tak rozsupłane kimono. Nie obraziłem, nie poczułem niczego, co można było nazwać obrażoną dumną albo odtrąconą pomocną dłonią. Było mi wszystko jedno czy je weźmie, czy nie, skoro wolała, go nie brać to taka była jej wola i tego wieczoru mogła mieć własne zdanie i oczekiwania, w końcu dzisiaj to ona jest w centrum uwagi. Poza tym każde z nas raczej wiedziała, że Katsu tak naprawdę nie potrzebowała ubrania, lubiła ten san, gdy spojrzenia pewnych osób obcinało jej roznegliżowaną skórę.
Tego chciała nawet jeżeli nie mówiła tego głośno, łatwo byłą ją czytać w takiej chwili jej, drobne gesty, uśmiechy i słowa, które złożone do kupy odsłaniały jej cel i karty, które trzymała w dłoni. Grałem w tę grę i nie mogłem powiedzieć, że nie sprawiało mi to w jakimś drobnym stopniu przyjemność. Była to rozrywka, którą często się lubowałem, ale po drugiej stronie, było ludzkie kobiety, które były niczym glina w moich dłoniach. Łamanie demona należało do trudniejszych rzeczy, ciężko było wywrzeć większy wpływ, jeżeli na pierwszy rzut oka nie miało się czym tego zrobić.