Pogłoski o grasujących na wzgórzu demonach w świątyni trafiły do zabójców i tym samym do sprawdzenia ich przydzielono dwóch użytkowników oddechu pioruna. Fakt faktem, że nawet jeśli oboje posługiwali się tymi samymi technikami to nie mieli okazji do wcześniejszego zapoznania się.

Isshiki gotowa już przed czasem, jak to miała w zwyczaju, przestępowała z nogi na nogę, gdy jej płaszcz z namalowanymi piórami (ten z prawdziwymi zostawiła w swoim pokoju, co sprawiało, że czuła się niespokojnie) nie szeleścił poruszony przez wiatr.  Nie była przyzwyczajona do braku tego dźwięku, ale zdawała sobie sprawę z tego, że przyciągał on przeciwników i zwracał na nią zbyt dużo uwagi. Czuła się nieco tak, jakby odcięto jej rękę. Musiała zawiesić go gdzieś w widocznym miejscu, to mimo wszystko było pokaźne trofeum.

Przejechała nogą po ziemi kreśląc na niej trasę do budynku na wzgórzu, by po chwili dorysować nad nim niby płomienie. Zastanawiała się przez moment, czy nie pokręciła godziny, o której mieli się zjawić we wskazanym miejscu. Stała przy mostku, niedaleko rozpoczynającej się ścieżki na wzgórze, którą mieli niedługo obrać. Przekręciła ptasią maskę na tył głowy opierając się o drewnianą poręcz wbiła spojrzenie złotych tęczówek w płynący strumyk. Wydawał się być dość spokojny.

— Niechaj Amaterasu ma nas w swojej opiece... — wyszeptała cicho zamykając oczy i otwierając je dopiero, gdy wyczuła zbliżające się do niej kroki. Obróciła się wtedy bowiem do zabójcy taksując go z góry na dół złotymi ślepiami.

— Jesteś na czas — po jej twarzy przemknął lekki uśmiech zadowolenia. Nie przepadała za osobami, które miały gdzieś zasady i polecenia. Ukłoniła się lekko kładąc jedną z dłoni na klatce piersiowej — Isshiki An — przedstawiła się grzecznie opuszczając rękę i zaciskając ją na rękojeści swojej katany. Wyprostowała się też szybko i biorąc głębszy wdech powiedziała:
— Podobno na wzgórzu kryje się demon, którego ludzie widzieli parę razy nocą. Zaczęli obawiać się o swoje życie i przestali wychodzić z domów — i słusznie postąpili, aczkolwiek trudnym zadaniem okazało się wydobycie przez to jakichkolwiek większych informacji — Liczę na Twój miecz i umiejętności.

— "Matsumoto Takashi."

Rzadko kiedy zdarzało jej się spotykać innego pioruna, zwłaszcza ostatnimi czasy. Ostatnie jej spotkania były z zabójcami wiatru. Jakby dziwnym trafem przyciągała ich bardziej niż osoby, które władają tym samym oddechem co ona. Nie zagłębiała się na długo w tej filozofii i pozwalała by prowadził ją przypadek.

Zapamiętała imię swojego towarzysza, przynajmniej na czas misji. Fakt, że często zdarzało jej się zapominać imion innych, ale wbijała sobie do głowy te, które jej wyjątkowo imponowały. Ciekaw była jaki był Takashi... Wyglądał na porządnego, punktualnego i takiego, któremu mogła właśnie zaufać. Pytanie na ile się myliła i czy się myliła.

— Na to wygląda — potwierdziła obawy mężczyzny kiwają twierdząco na jego słowa głową. Osobiście wolała właśnie sytuację, gdzie zna dokładną lokalizację swojego przeciwnika i na dodatek jest ona ograniczona murami. Łatwiej takiego dopaść, ale może to tylko takie wrażenie? Skoro i ona i demon znaleźli by się na zamkniętej przestrzeni? O zgrozo, co jeśli nie była na to gotowa?

— Bardzo możliwe, że jak tam dojdziemy to zdążymy jeszcze przed jego wyjściem na żer. Wystarczy więc tylko ruszyć żwawo w stronę świątyni. Mieszkańcy mówili, że nim się pojawiał to nad wzgórzem unosiła się dziwna ciemna chmura — albo po prostu jakiś potężny cień padał na budynek. W panice i strachu człowiek jest w stanie zobaczyć nawet i jednorożca na niebie. Skrzyżowanie jednorożca z pegazem. Pegarożca.

Zwróciła wcześniej uwagę na jego rangę, na moment tylko zawieszając wzrok na jego dłoni. Byli sobie równi, a jednak dziewczyna czuła się nieco słabsza od niego. Wzięła głęboki wdech czując jak jej kręgosłup rozluźnia się; pęcherzyki powietrza między kręgami zaczęły cicho pękać. Zaraz mieli ruszyć na łowy.

— "Możesz na mnie liczyć. "

Słowa otuchy, zapewnienia, że mężczyzna nie da dyla w stronę lasu jak tylko sytuacja zacznie się zagęszczać. Uśmiechnęła się nieco szerzej, ciepło do Takashiego zwalniając lekko uścisk dłoni z rękojeści katany.
— W takim razie w drogę. Bo nas noc zastanie, a demon wyjdzie zostawiając nas z niczym — nie chciała, żeby zaszła taka sytuacja, że demon wyczuwając ich obecność w swoim leżu postanowi zrezygnować z powrotu i zacznie szukać sobie nowego domku.

Zaczesując dłońmi włosy za uszy przetarła stopą rysunek na ziemi, który wcześniej zrobiła i minęła drugiego zabójcę idąc w stronę świątyni jako pierwsza.
— Ciężką miałeś drogę?
Tak An, dobry temat do zagajenia. Żeby nie czuć się drętwo przy drugim nieznanym Ci zabójcy.

Czarna chmura mogła być zwiastunem wielu czynników. Chociażby tego, że demon, który się zalęgł w świątyni posiada zdolności, które tworzą tego typu zjawiska. Z jednej strony, jeśli to był zwykły cień to można by było pokusić się o stwierdzenie, że poczwara jest zwyczajnie ogromna. Zbyt wiele jednak mieszkańcy okolicy nie byli w stanie na jego temat powiedzieć poza tym, że widzieli jak coś podejrzanego, mrocznego porusza się w pobliżu miejsca religijnego. An nie czuła się z tym mimo wszystko pewnie, bo jednak dostrzegała w tym pewne podobieństwo do zachowań, które już wielokrotnie widziała na własne oczy podczas innych misji.
Pierwszym przypuszczeniem było to, że demon był alfą, chroniącym swojego terytorium i wychodzącym na żer nocą. Chmura, która według mieszkańców pojawiała się nad świątynią mogła oznaczać, chociażby to, że on tam dalej jest. Jeśli więc i dziś dwóch zabójców wysłanych do rozprawienia się z tym potworem dostrzeże ów zjawisko to mogą być pewni, że go spotkają. Oby to była prawda.

Z rezerwą podchodziła do myśli, że będzie musiała wykonać tę misję z kimś, kogo kompletnie nie zna. Wyglądało to jak test jej umiejętności radzenia sobie z czarcimi pomiotami w zespole. Tudzież, jak teraz, w duecie. Nie przepadała za takimi sytuacjami, ponieważ odpowiedzialność spadała na obie osoby, gdy przychodziło co do czego. Wolała odpowiadać za samą siebie, za swoje własne potknięcia i osiągnięcia. Wtedy wiedziała dokładnie co mówić, bo wiedziała co robiła, ale gdy chodzi o drugą osobę... Przecież nie siedzi mu w głowie, żeby znać jego plan i następne posunięcie. Właśnie to sprawiało, że obawiała się tego doboru partnera do zadania. Nie znała go, on jej. Muszą sobie zaufać i przez ten czas spróbować siebie poznać i zdobyć, chociaż gram zaufania do siebie nawzajem. Co w przypadku Iskry... mogło być nie lada wyzwaniem.

Podobało jej się to, z jakim nastawieniem Takashi podchodził do schwytania demona i jego zgładzenia. Pozwoliła sobie na mimowolne, lekkie drżenie ku górze prawego kącika ust, by po chwili znów przybrać poważną, spokojną minę.
— Czyli obojgu nam zależy równie bardzo. Doskonale.

Isshiki zdawała się nie śpieszyć do świątyni. Prawdą było jednak to, że nieznane jej były rozciągające się wokół nich tereny więc z ostrożnością i bacznością kroczyła po wydeptanej ścieżce. Przede wszystkim nasłuchiwała. Każdy szmer, trzepot liści, łamanie się gałęzi było ważne. Była to też idealna okazja do wyostrzania swojego zmysłu słuchu. Dlatego też tak dokładnie wsłuchiwała się w słowa swojego towarzysza zerkając na niego z ukosa. Z dołu.
— Najmniejsze miasta i wsie to idealne cele dla słabszych demonów. Wydaje im się, że są niezauważeni, że nic im nie grozi. Zwłaszcza na ich terenie. Choć nie na długo — uniosła podbródek nieco wyżej. Odliczała tak naprawdę dni do momentu, aż potwory nocne zostaną z terenów Nagoi przepłoszone. Albo jeszcze lepiej - wymazane z egzystencji.
— Dobrze więc, że mimo wszystko mamy możliwość zmniejszenia ich działania. Nawet jeśli to tylko jeden osobnik — urwała, aby wziąć wdech — To i tak będzie to sukces. Sukces dla zabójców i dla narodu Japońskiego.
W duchu wierzyła, że jak tylko ostatni z pomiotów zostanie zgładzony to sziogun obdaruje zabójców uznaniem i honorarium. Może w ten sposób odbudowałaby reputację swojego rodu. O odbudowaniu jego linii nawet nie myślała.

— Już jakiś czas... Można by powiedzieć, że rok... dwa... hmm... — zawahała się przygryzając policzek od środka i mijając wielkie drzewo — Straciłam rachubę. Większość misji jednak wykonywałam w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy w pojedynkę. Rozwiązywałam sprawy rodzinne i nie tylko przy okazji, więc było mi to na rękę.
Nie chciała po prostu żeby ktokolwiek mało zaufany wściubiał nosa w nie swoje sprawy. Poza tym nadal obawiała się, że za przykrymi wydarzeniami z jej przeszłości kryje się coś jeszcze bardziej mrocznego niż mogłaby to sobie wyobrazić. Chciała zwyczajnie rozwikłać to bez przeszkód.
— Choć nadal nic nie udało mi się wyjaśnić tak postanowiłam jakiś czas temu wrócić do Yonezawy... a tu nagle nowe zadanie. Zamiast więc wrócić, po prostu zmieniłam trasę podróży.

Nie zatrzymywała się, nawet gdy usłyszała jak ptaki z pobliskich krzaków zaczęły gwałtownie odlatywać. Zabójcy byli zbyt daleko, żeby je spłoszyć, więc co je przestraszyło? Zmarszczyła nos idąc dalej, ale biegając za to wzrokiem po otoczeniu.
— A Ty? Dlaczego postanowiłeś dołączyć do korpusu? Nie wyglądasz na tych wszystkich nastolatków biegających po polu treningowym, którzy ledwo co broń podnieśli, a już rwą się do ucinania łbów bez najmniejszego zamysłu — czy wyobrażała sobie w ten sposób większość młodych, nowych zabójców? Tak, owszem. Takashi jednak zdawał się być nieco bardziej doświadczony, mniej porywczy. Odczytywała to z jego ruchów ciała. Pozwalała sobie na jego analizę, żeby móc dostosować swój styl walki do jego, choć przypuszczała, że różni się on nieco od naturalnego bytu. Tak jak ona wyglądała na spokojną i opanowaną, tak w walce... cóż... Potrafiła stracić panowanie nad sobą i po prostu zabijać wszystko to, co stawało jej na drodze.
— "Pamiętaj Iskro... W naszych żyłach płynie odwaga i siła, ale również i niepohamowany gniew. Nie daj mu nad sobą zawładnąć."