Czuł ogarniające go wszechobecne spięcie; ramiona demona zdawały się przypominać w konstrukcji ciężki, toporny kamień. Dało się odczuć ich drżenie, jak gdyby walcząca w złapaną sieć ryba, za nic nie chciała się poddać, a rolą Yatagarasu okazało się ten uparty okaz wyłowić — nawet jeśli musiałby zrobić to gołymi rękoma. Oddychał przy niej spokojnie — czyżby starał się wykorzystać chwilę nadciągającej słabości? Demon zdawał się na to przygotowany.

Dotychczas pewny siebie uśmiech, przegryzł dumnym grymasem. Klinga nichirin obróciła się bezwstydnie, pogłębiając ranę wewnątrz ściśle oplecionych palców; ucisk pokrył się jeszcze gęstszą plamą wściekłej czerwieni, a ściekająca z nań posoka chlapnęła na ziemię, jakby ktoś strącił łokciem czarkę wypełnioną po brzegi czerwonym winem. Wraz z tym dźwiękiem Ame mogła odczuć łaskoczący podmuch oddechu na pudrowym płatku ucha, choć trudno było jednoznacznie określić czy naprawdę cierpiał. Czy próg bólu tych potworów mógł równać się z progiem bólu zwykłego śmiertelnika? Yatagarasu odczuwał każde draśnięcie. Demoniczna powłoka z pewnością pozwoliła mu na pewne udogodnienia, a najlepszą z nich była możliwość regeneracji, jednakże nie zwalniała jego ciało z odbierania wyrazistych bodźców. Głownie efekt jaszczurki nadawał demonom tytuł bezmyślnych bestii, atakujących w amoku — bez jakiekolwiek rozwagi. Człowiek obawiał się bólu — on mógł nieść za sobą konsekwencje. Ludzie ryzykowali kalectwem. Czym ryzykował demon?

"Mojemu właścicielowi zależy na wynikach. Nie na sposobie, w jaki są osiągane"

— Świetnie. Widzę, że się dogadamy — odparł, strojąc sobie z tej sytuacji żarty; zaśmiał się pod nosem — choć w jego cichszym odgłosie zawitał świt, jakby powstrzymywał go przez całą wypowiedź. Nie zamierzał ukazać przy niej nawet cienia serwowanego bólu.

Pomimo iż droczenie się z Ame, sprawiało mu wielką frajdę, uzmysłowił sobie, że powinien odpuścić. Czy już nie wystarczająco nadszarpnął jej zaufanie? Jeśli nie przestanie mogło być tylko gorzej. Zły pierwszy wizerunek odciśnie na niej piętno — spowoduje, że będzie przy nim ostrożna. Nigdy nie opuści gady, a czy jemu nie zależało na uśpieniu jej powierzchownych obaw? Jeśli kolejne spotkanie miało się ziścić, powinien nie posuwać się dalej.

Nie dzisiaj.

Kiedy srebrne tęczówki, ześlizgnęły się w bok, prosto na cofające się kobiece oblicze, zdawał się spoglądać na nią uważniej, jakby nie do końca był pewien, co dla niego szykuje. Kiedy jednak demoniczne spojrzenie zderzyło się z jej intensywnym śmiertelnym błyskiem, poczuł jak tym głębokim odcieniu lapis lazuli wyławia się najbardziej stanowcza część jej duszy. Była chłodna jak lód i twarda jak skała. Zupełnie nie było jej do śmiechu. Yatagarasu nie dostrzegał w łowczyni obawy, a determinację i chyba ona go tak obezwładniła, zmuszając do zakleszczenia palców na wciąż drżącym w ich dłoniach ostrzu. W zaciekawieniu uniósł twarz, znów wyzywając ją na niemy figlarny pojedynek. Prawa skroń młodego mężczyzny uniosła osłoniętą grzywką brew.

Wtedy Ame się poruszyła, a coś w ciele demona wspięło się na wysokość żeber — nie potrafił określić co. Yatagarasu instynktownie drgnął — był to ledwie dostrzegalny odruch, bo i otarcie było szybkie, niczym nieuchwytne machnięcie skrzydeł motyla. Więcej mogła wyczytać w jego oczach. Tak samo stanowczych, jak dotąd, ale znajdowało się w nich również tłumione zdumienie. Waśnie to zawieszenie, odebrało mu siłę. Nagły ruch wyrywanej katany, wyostrzył ukryte w ogłupieniu agresywne iskry, oblewając nimi ponownie szare tęczówki.

Było już jednak za późno.

Na ziemię chlupnęła znacznie większa ilość krwi, a wraz z nią przycięte dwa szczupłe palce — wskazujący i środkowy. Te dwie niewielkie części jego ciała, objęte tą chorą czerwienią, wglądały naprawdę paskudnie. Chociaż paskudniej wyglądał sam Yatagarasu, który w ciszy objął nadgarstek rannej dłoni. Jak dobrze, że nie widziała jego zaciśniętych w ustach zębów.

„Nie zamierzam spełniać twoich zachcianek później”

Roześmiał się. Miał gotową odpowiedź, ale posłuchał głosu zdrowego rozsądku. Miałeś odpuścić. Chcesz aby przystała na twoją propozycję? Pytał sam siebie.

— Konkretna i stanowcza. A więc kiedy już się bliżej poznaliśmy, postaram się zapamiętać, że lubisz bawić się na poważnie. Muszę przyznać, że byłem do nich przywiązany.

Westchnął, rozładowując napięcie. Przysunął ostentacyjnie ociekająca krwią dłoń do swojej twarzy. Dwa wyraźne ubytki, były ścięte równą poziomą linią. Nie wystawały ponad skórę i poszarpane mięśnie żadne chrząstki ani kości. Robota profesjonalisty. Musnął nieświadomie opuszkiem palca serdecznego niedawno tkniętą przez nią skórę na podbródku, rozmazując w tym obszarze paskudną krew. Jak bardzo się nie starał, za cholerę nie potrafił być restrykcyjny, nawet wobec siebie.

— Spokojnie. Będziesz mieć na to jeszcze wiele okazji — odparł, jakby miał coś na myśli. — Potrzebuję dostać się na strzeżony teren w okolicy Edo. Chcę, byś pozbyła się stróżujących tam ludzi. W zamian dostaniesz resztę niedobitej trupiej armii.

Szybka, brawurowa akcja. Tylko tyle od niej wymagał. Z jego ust brzmiała niewiarygodnie prosto i niegroźnie. Czy miała być taka w rzeczywistości?

Wtem dobiegł ich trzask. Niósł się z głębi herbaciarni, a kulturalne rozmowy zdominowały głośne krzyki i nieznajome, głębokie śmiechy; niektóre z tych odgłosów trudno było jakkolwiek w ogóle nazwać — przypominały warkoty i nieartykułowane prychanie. Demony.

Yatagarasu oderwał wzrok od jej spojrzenia i skierował go w kierunku drzwi, chyba po raz pierwszy od początku ich spotkania. A kiedy po chwili spoglądnął na nią ukradkiem, przeskakując widocznie wzrokiem na zabarwioną jego krwią klingę, wykrzywi bezczelnie wargi.

— Lepiej, aby cię nie wyczuły, kto wie, co mogłoby się strasznego stać — powiedział niespodziewanie, brzmiąc na wpół żartobliwie na wpół poważnie. Widocznie czuł się bezpiecznie w swoim położeniu. Pomimo utraty dwóch palców. — Więc jak? — upomniał się o swoją przysługę. — Zabierzesz z mojej drogi swoich przyjaciół?

 — Całe szczęście. Tyle rzeczy już spierdoliłeś w moim życiu odkąd wróciłeś, że aż docenię, że chociaż to mi zostawiasz — prychnęła w odpowiedzi na passę w obrażaniu jej osoby.
 Triumfalny uśmiech nie schodził z jej twarzy, kiedy Goro podniósł się i zaczął zmierzać w jej kierunku. Nie miała wątpliwości, że nie zrobiłby jej nic złego przy ludziach — w końcu ta herbata na nim była wypadkiem. Patrzyła więc na niego we wręcz wyzywający sposób; mogli sobie docinać, ale czy mógł się zrewanżować za atak herbatą w inny sposób niż po prostu ją też oblać, a żeby nie mieć też problemów z własnym ojcem?
 Cała sytuacja jednak obróciła się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy wyciągnął rękę w kierunku jej twarzy. Początkowo chciała uniknąć dłoni. Bezskutecznie.
 Można powiedzieć, że pomimo mocy uścisku, nie czuła bólu. To nie on był problemem w tym momencie, a te (w jej przekonaniu) brudne łapska kuzyna, przypominające jej o ojcu. Ze strony rodziciela zdarzały się podobne działania jej względem, a fakt, że dla niej wydawali się tacy podobni, sprawiał, że to wszystko było jeszcze gorsze. Słów mężczyzny nie słuchała w pełni świadomie. Owszem, jego głos rozbrzmiewał w jej głowie, ale nie potrafiła skupić się na tym, co miał do przekazania. Nie obchodziły jej te kolejne obelgi, te groźby i sugestie. Wyglądało na to, że Goro odkrył jej słabość, chociaż prawdopodobnie nie znał całej prawdy za nią stojącej, ani genezy. A to właśnie to było kluczowe.
 Dumne spojrzenie zmieniło się w przerażenie.
 — Nie dotykaj mnie! — wrzasnęła niespodziewanie, zapominając, że wokół nich siedzieli ludzie. Ci sami, przez których jej zdaniem i on musiał się ograniczać.
 Rozejrzała się po sali w taki sposób, jakby nie pamiętała jak się w niej właściwie znalazła. Ta jedna czynność ze strony jej narzeczonego całkowicie wytrąciła ją z równowagi i to nie tak, jak prawdopodobnie życzyłby sobie tego Goro.
 Wtem, podtrzymując szatę zerwała się na równe nogi, po czym wybiegła z herbaciarni, niczego nie tłumacząc ani w żaden sposób się już nie odcinając. Jedyne, co zdążyła zrobić to potknąć się na schodkach.

z/t x2

⠀⠀⠀⠀Coś, co dla niej stanowiło wyłącznie ciekawostkę, dla Imube stało się przełomem w snutych w zaciszu własnej głowy teoriach. Skrzydlata nie mogła wiedzieć, co w tym momencie krąży po głowie demona, ale sądząc po jego zmieniającej się intensywnie mimice, były to idee godne dłuższego rozważenia. Zamilkł z resztą, przez co i ona milczała, nie chcąc przerywać swoim głosem potoku myśli, który musiał teraz przepływać przez głowę mężczyzny.
⠀⠀⠀⠀Shuten Doji...
⠀⠀⠀⠀Przywołane w pamięci miano nie wiązało się z żadnym konkretnym odczuciem. Za życia w jej wiosce czczono postać Hachimana, ale on w odróżnieniu od legendarnych istot sprzed wieków wydawał się niemalże namacalny, tak bliski i wyrazisty, że równie dobrze mógł być prawdziwy. Nawet teraz przed oczami Suiren wykwitały wspomnienia licznych wizyt do niewielkich chramów, rozsianych po Edo i jego prowincjach. Nigdy jednak nie interesowała się innymi bożkami.
⠀⠀⠀⠀Nigdy też ponownie nie odwiedziła tamtej okolicy.
⠀⠀⠀⠀Wspomnienia sprawiały ból, zupełnie inny od tego, który kojarzył się z otwartą raną czy złamaną kończyną. Ten pochodził ze środka, z serca i głowy jednocześnie, falował, tak jak czasami falował oddech podczas cichego łkania. Wydawało jej się, że sama drży, choć uniosła jedynie dłoń, którą zacisnęła nad piersią.
⠀⠀⠀⠀— Oh? — Pochwycona za dłonie zmieszała się trochę, ale nie cofnęła ich z uścisku. — Nie wiem czym zasłużyłam sobie na taką wdzięczność, ale cieszę się, że w moich słowach znalazłeś coś godnego swojej uwagi — odparła z rezerwą, nie mogąc doszukać się źródła takiego zachwytu Imube. Nie zrobiła jednak nic, by skarcić ten nagły wybuch entuzjazmu. — Nie szkodzi — zapewniła, kręcąc głową, gdy mężczyzna postanowił jednak się wycofać, a potem z rumieńcem na twarzy zrozumiał śmiałość swoich czynów. Ostatecznie spotkali się dopiero co, wymienili ledwo kilka zdań. — Zdaje się, że znaleźć w życiu cel to jak doznać błogosławieństwa. Oby więc twoje drogi prowadziły cię bliżej niego, lecz nigdy nie do samego końca. W końcu nasz - demonów - żywot, to wieczna wędrówka.
⠀⠀⠀⠀Mówiąc to cofnęła się o krok. Przedłużane pożegnania należały do jednego z tych zjawisk, za którymi nawet teraz nie przepadała. Poza tym, Imube zasugerował, że będą jeszcze mieli okazje, aby wymienić się przemyśleniami. Może do tego czasu lepiej przygotuje się na filozoficzne wywody. Zgodnie z tą myślą kiwnęła lekko głową, na tyle, na ile wypadało kobiecie jej pokroju i demonowi o znacznie silniejszej aurze.
⠀⠀⠀⠀— I oby nasze drogi miały okazję ponownie się skrzyżować Imube, do zobaczenia.


z/t