Nokoribi

Siedział przy stoliku na uboczu herbaciarni Nokoribi, otoczony przez delikatny zapach kadzideł i subtelny dźwięk kropli deszczu uderzających w dach. Jego ręka spoczywała na jitte, a jego wzrok utkwił w oczach kobiety. Nieobecne spojrzenie, które często przeszywało rzeczywistość, teraz przekładało się na nadmierną czujność wobec kobiety przed nim. Wziął jeszcze jeden łyk sake, wyczuwając jej niepewność w powietrzu. Był przekonany, że ukrywa coś ważnego. Jednak jego ostrożność i umiejętność czytania między wierszami były równie silne, co zdolności w walce z demonami. Załamał dłonie, jitte stuknęła o stół, wydając cichy, groźny dźwięk.

— Mówisz o uzupełnieniu informacji dla Tokugawy Iemitsu? — Pozwolił sobie na chwilkę oderwania wzroku od Ueno, po to, by złapać butelkę sake stojącą na stole. Wypełnił mały kubek po brzegi — Jeśli naprawdę jesteś tutaj w imieniu sioguna, to z pewnością masz w ręku pewne dowody.

Kobieta była owiana tajemnicą, a on znał zbyt wiele tajemnic, które trzeba było wydobywać z cienia.
— Twoje intencje mogą być złotem lub trucizną — wybełkotał pijackim tonem.
Odbicie ognia płatało złudzenia na ich tajemniczych ścianach, a Urasawa czuł, że jak cień, towarzyszący każdemu, miał w sobie równie wiele tajemnic. Jego dłonie otwierały i zaciskają się na jitte, jakby odbijając ducha minionych bitew. Kadzidła wokół nich dymiły, oplatając konwersację jak zapachy przeszłości.

Uśmiech pojawił się na jego twarzy, niejako spełnienie proroctwa. Był jak drapieżnik, bliski schwytania swojej ofiary. Jej pytanie było błędem, a on czerpał z tego radość. W pomieszczeniu nie było wielu rzeczy, na które mógłby zawiesić wzrok. Wystarczył jeden moment, kiedy jej wzrok spoczął na naczyniach z herbatą, by wywołać w nim irytację.

— To nie będzie potrzebne — mówiąc, podniósł rękę z butelką sake. Jego twarz wydała się jeszcze bardziej nieobecna. Jego ruchy były nieśpieszne, a spojrzenie spoglądało gdzieś w przestrzeń, jako że myśli wędrowały wraz z historią, którą mieli poruszyć.
Pokręcił głową – nie miał więcej nic do powiedzenia. Twarz wyrażała znudzenie, ale odrobinę ciekawiła go ta cała farsa. Dziwne, że wysłannik szoguna zainteresował się przeszłością dopiero teraz, gdy nawet Urasawa dał sobie spokój.

Nigdy nie podejrzewała, że ktokolwiek miałby czelność uczestniczyć w stanie nietrzeźwości podczas wywiadu, o który prosił sam siogun. Uesugi - czy w tym wypadku raczej Ueno - nie wyglądała na zachwyconą tą postawą, ale też nie wydawała się być szczególnie zgorszona. W głębi siebie była jedynie nieco zawiedziona myślą, że to właśnie on miałby być po jej stronie w konflikcie z Karasawą; jeżeli swój stan upojenia utrzymywał przez większość dni w życiu, to martwiła się o jego użyteczność w sprawie.
Opuściła wzrok z Urasawy na upuszczoną przez niego broń, jednocześnie samej unosząc brew. Oparła się łokciami o blat, po czym zastukała o niego paznokciami, a po wysłuchaniu mężczyzny w niezadowoleniu ułożyła usta w dzióbek.
— Z chęcią wysłucham przypuszczeń a propos moich motywacji, jeżeli nie robię tego z polecenia zarządców naszego państwa, Urasawa-san — odparła sztucznie urażonym tonem, krzyżując z nim spojrzenia jeśli akurat było to możliwe. — Zapewniam, że rozrywkę czerpię z innych źródeł. — Przeniosła wzrok na ułożony przy dłoniach papier i zaczęła go z wdziękiem prostować, rogi przyciskając pustymi naczyniami. Nie wydawała się spieszyć, aby udowodnić rozmówcy swoją prawdomówność, a bardziej jakby jego słowa potraktowała częściowo za żart, bo jej samej zależało na perfekcyjnym "odbębnieniu" powinności i rychłym powrocie do domu, do rodziny. Jednocześnie chciała zobaczyć na jak dużo może sobie pozwolić. — Czy po prostu poszukujesz argumentu, żeby tego użyć? — Wskazała po chwili brodą na trzymaną przez mężczyznę broń. — Żywię nadzieję, że tego unikniemy.
Uesugi od lat szerzyła przeróżne kłamstwa tylko po to, aby wyeliminować swojego ojca, rodzeństwo, a także tych, którzy mogli zagrażać jej klanowi generalnie. Zmuszona do tego przez swoją sytuację w rodzinie nauczyła się oszukiwać bardzo wcześnie, dlatego teraz nie bała się patrzeć rozmówcy w oczy, a jej ciało także nie zwykło zdradzać prawdy. Ostatecznie tylko w tej umiejętności widziała swoje szanse na przetrwanie.
Chyba, że będzie jej wreszcie dane znaleźć jakiś mistyczny artefakt, który rozwiąże wszystkie problemy związane z sukcesją.
W reakcji na kolejne słowa rozmówcy, uśmiechnęła się kącikiem ust. Wyglądała na rozczuloną.
— Osobiście uważam, że pamięć o przeszłości i wiedza historyczna są złotem — oznajmiła spokojnie. — Żyjemy tak długo, jak ktoś wie o naszym istnieniu. Pojawienie się w archiwach sioguna to wyróżnienie. — Z przekonaniem machnęła ręką. Jakby dłużej się nad tym zastanowiła, to parsknęłaby śmiechem na myśl, że będzie się wyrażać w ten sposób. Nie z takimi hasłami była kojarzona na co dzień.

To nie będzie potrzebne.
— W porządku — odpowiedziała wesoło, zupełnie, jakby niezależnie od odpowiedzi miała przygotowaną tę samą reakcję. Jeżeli nie pojawi się żaden sprzeciw, postawi pierwsze pytanie: — Przybliż mi, proszę, swój klan. Mon, założyciel, aktualna głowa, era założenia? — Przed umówieniem się na spotkanie przybliżyła sobie samej informacje dotyczące rodziny Urasawa, dlatego była świadoma takich podstaw ale także dla swojej przykrywki musiała się upewnić, że te były aktualne.

Zamyślił się nad słowami Ueno, które wibrując w powietrzu, wprowadzały nową warstwę zagadkowości do tej rozmowy. Jego oczy, skrywające ognisty błysk w głębi, spoczęły na jej twarzy, starając się zgłębić prawdziwe intencje tkwiące za maską złożonej sytuacyjnej rzeczywistości. Nie czuł skrępowania, lecz stał się bardziej skupiony, jakby wyczuwając, że ta kobieta jest równie nieobliczalna jak on sam. Jej gra wciąż była pełna niedopowiedzeń, a on zaczął czerpać z tego dziwną rozkosz. Jej spryt był dla niego nie lada wyzwaniem, stając się cenną odskocznią od jego zwykłych dążeń i wyzwań. Zerknął na broń, którą uprzednio opuścił na stoliku, a jego dłonie przewróciły ją na stronę ostrza.

— Nieocenione złoto... — odpowiedział, skierowując wzrok na skrawek nieba za oknem herbaciarni, gdzie już zapalały się pierwsze gwiazdy. — Wiedza, która pozostanie w archiwach, aby ludzie o nas pamiętali... czy może to być jednak i miecz, który przemówi o naszych czynach? — Uśmiechnął się nieznacznie, przesuwając wzrok z powrotem na Ueno. — Historia pisaną różnymi kolorami, zależnie od tego, kto ją opisuje. Każdy z nas zatacza kręgi wokół prawdy, starając się wydrzeć z niej to, co mu pasuje.

Odnalazł w sobie pewność, którą lubił eksplorować, czując wewnętrzne napięcie jak struna gotowa do rezonowania. Przyjrzał się uważnie naczyniom z herbatą i przesunął je nieznacznie dłonią, wydając się bardziej obecny, bardziej zanurzony w teraźniejszości.
— Cóż, myślę, że każdy z nas poszukuje swojego "złota" w tej opowieści, czyż nie? — Urasawa przekrzywił głowę lekko, widząc w niej kimś więcej niż tylko wysłannik sioguna. — Co do twojego pytania, Ueno-san... — jego spojrzenie zastygło na chwilę, jakby szukając wewnętrznej odpowiedzi. — Jeśli mogę się przyznać, to twój misterny taniec z słowami budzi we mnie równie wiele zaciekawienia, co ostrożności — odezwał się znowu, tym razem tonem bardziej luźnym, ale wciąż nieco pełnym powściągliwej ciekawości.

Podniósł kubek sake i doprowadził go do ust, dając się ponieść smakowi alkoholu. Patrzył ponad naczyniem na Ueno, przenikliwie, lecz niebezpiecznie spoglądając na nią z powątpiewaniem. Jego ruchy stały się bardziej spontaniczne, a jego dłoń powoli zaczęła bawić się butelką sake, obracając ją, jakby grał z jej zawartością.

— Kroniki sioguna są wybrakowane, jeżeli musisz o to pytać — odparł bez natchnienia. Przechylił głowę, poświęcając więcej uwagi przebijającemu z naczynia dnu, niż Ueno, kronikarce. Od niechcenia uchylił skraj górnej partii odzieży, pod którą krył się wzór klanowego mon — Nadany z wdzięczności, za zabicie szczególnie niebezpiecznego niedźwiedzia, który przetrzebił stajnie szoguna. Kto wie jak dawno i komu. Nie interesuje mnie przeszłość. A przyszłość klan przed sobą nie ma. Jestem ostatni.

Widząc, jak mężczyzna się jej przygląda, wymieniła z nim spojrzenia i uśmiechnęła się kącikiem ust, próbując okazać przyjacielskie zamiary. Czuła się przy nim, delikatnie mówiąc, dziwnie. Nie zakładała z góry, że był w czołówce największych debili Prowincji Settsu, ale nie spodziewała się też tej aury podejrzliwości. Zaczynało do niej dochodzić, że musiała być jeszcze bardziej ostrożna niż zazwyczaj, bo ten przeciwnik, chociaż nie rzucił jej się do gardła, to mógł w każdej chwili to zrobić. Ciągła zabawa bronią niewątpliwie miała być sugestią oraz ostrzeżeniem dla niej.
Tak samo jak jej rozmówca, obejrzała się na okno oraz widoczne za nim nocne niebo.
— Odbieram to jako bardzo poetycko ujętą sugestię, że któremuś z nas brakuje obiektywizmu — stwierdziła, drapiąc się lekko po brodzie. Zaśmiała się cicho, sięgając po pędzelek. — Obawiasz się bycia ocenianym przez kolejne pokolenia, Urasawa-san? — zapytała łagodnie, unosząc wzrok znad kartki.
Z zainteresowaniem podobnym kotom przyglądała się temu, jak samuraj przesuwał naczynia po blacie. Nieco paranoidalnie wyglądała momentu, w którym Urasawa spróbuje użyć jitte przeciwko niej. Nie miała ze sobą glewii, a jej straż pozostała na zewnątrz w obawie o rozpoznanie. Czy ktokolwiek inny zdążyłby zareagować?
— Nie zwykłam uganiać się za złotem — odparła, sugerując, że nie miała żadnego biznesu w ich spotkaniu. — Ale rozsądnym będzie nie dzielić się tym, co wasi wrogowie mogą wykorzystać. Przynajmniej dopóki to — poruszyła pędzlem — jest w użyciu. Jestem tylko urzędnikiem, za daleko stojącym, aby osiągnąć coś w polityce czy tych klanowych gierkach. Czasem lepiej znać swoje miejsce i się z niego nie wychylać — dodała monotonnie, wzruszając lekko ramionami. Ueno Kasudze było wszystko jedno, dopóki ona i jej najbliżsi byli bezpieczni, ogrzani i najedzeni.
Zamrugała kilkukrotnie w momencie, w którym Senki wspomniał o "misternym tańcu słowami". Po upływie kilku sekund przyłożyła rękaw do swoich ust i zachichotała w niego, próbując kaszlnięciem zdusić niekulturalne parsknięcie z rozbawienia. Mogła udawać, że ma kija w dupie, ale w rzeczywistości
— Naprawdę schlebia mi twoja opinia, Urasawa-san. Aż zaczęłam się zastanawiać, czy ci za to nie płacę — zaświergoliła, unosząc czarkę z herbatą, żeby powoli upić z niej łyk. — Spędziłam wiele lat na dworze, w odpowiednim towarzystwie. Niestety nic w tym misternego, sama wyuczona kultura — westchnęła, opierając się łokciami o dzielący ich stolik i pochylając lekko w kierunku rozmówcy. Popatrzyła mu w oczy. — Za to ty wyrażasz się o wiele lepiej niż większość samurajów, których zdążyłam poznać. I jesteś uzbrojony. Które z nas powinno być ostrożne, hm? — Wyprostowała się ponownie, chwytając naczynie między dłonie.
Z lekko przechyloną głową przyglądała się rozmówcy, kiedy ten dalej upijał się alkoholem. Miała nadzieję, że w najgorszym wypadku zaśnie, a nie przejdzie w tryb agresora jak to niektórzy ludzie, z którymi już w życiu miała do czynienia.
— To, że są wybrakowane to jedno. Chcemy też się upewnić, że dane się pokrywają — wyjaśniła, ponownie sięgając po pędzelek. Pochyliła się jeszcze raz, aby z nieco mniejszego dystansu przyjrzeć symbolowi zdobiącemu odzież mężczyzny. Próbowała go trochę odwzorować, następnie szybko dodając kilka komentarzy a propos tego, co jej wyszło krzywo. Uniosła twarz, kiedy ten wspomniał o tym, że jest ostatnim z klanu. — Oby tak nie było, bo stajnie sioguna czekają ciężkie czasy — westchnęła cicho, kręcąc lekko głową. Nie była to drwina, jedynie delikatny dowcip.
Po zanotowaniu słów mężczyzny, ponownie przeniosła na niego wzrok.
— Rodzina? Rodzice, rodzeństwo, żona..? Co się z nimi stało, czym się zajmowali?

Zerwał wzrok z jej twarzy, jakby chciał się uwolnić od tej skupionej uwagi. Jego spojrzenie wędrowało po wnętrzu herbaciarni, ale wciąż był świadomy jej obecności i słów. Odwrócił lekko kubek sake w dłoni, bawiąc się nim, a jego ruchy były nieco niezdarniejsze niż wcześniej.
— Obiektywizm...? — przerwał, jego ton zabrzmiał nieco drażliwie. — Może to i fajne słowo do wypowiadania w kronikach, ale w rzeczywistości wszyscy patrzymy na świat przez swoje własne soczewki. Nawet kronikarze. — Spojrzał na swój kubek sake, a potem nagle odwrócił wzrok i spojrzał na nią wprost. — Co do oceny przez pokolenia... to mi akurat jest obojętne, co się po mnie przekuje w przyszłość. Mam ważniejsze rzeczy na głowie.

Pijąc łyk alkoholu, wydał odgłos zniecierpliwienia w odpowiedzi na jej słowa.
— Nie, Ueno-san, nie obchodzi mnie, co z tobą związane. Twoje sprawy są twoje, a moje są moje. — Jego wzrok znów przesunął się na okno, jakby chciał znaleźć ucieczkę w ciemnościach nocy. Kiedy Uesugi podniosła kwestię jej własnej pozycji, Urasawa jedynie wzruszył ramionami, nie dając zbyt wielkiego znaczenia jej słowom.

Skupił się na jej ruchach, jak próbując odwrócić uwagę od rozmowy. Nie miał ochoty na te pytania ani na tę wymianę słów. Gwałtownie obrócił butelkę sake w dłoni, a jej zawartość zbliżała się do dna.
— Moje zainteresowania i troski to nie przedmiot twojej rozmowy — odparł krótko i nieco zirytowanym tonem, patrząc na nią przez zamglone spojrzenie. Na moment zamilkł, patrząc na swoje dłonie i na butelkę sake. — Masz jakieś inne pytania, czy mam już zniknąć z twojego horyzontu? — Jego głos był już pełen niechęci, a spojrzenie wyraźnie wyrażało jego chęć zakończenia tej rozmowy.

Na pytanie o swoją rodzinę i przeszłość, jego mina stwardniała jeszcze bardziej. Wiedział, że to pytanie musiało nadejść, ale nie miał zamiaru dzielić się swoją historią. Oczywiście, towarzyszył mu lekki alkoholowy oddech, który przyciemniał ostrość jego słów.
— Nie mam rodziny, żony, ani nikogo, kto by mnie interesował. — Odpowiedział chłodno, unikając dalszych pytań na ten temat.

Uniosła lekko jedną brew, chwilę później mrużąc oczy na widok mniej stabilnych ruchów mężczyzny. Zastanawiało ją, czy alkohol zaczynał robić swoje w jego organizmie, czy też ich spotkanie oddziaływało na mężczyznę do tego stopnia. Kiedy ponownie się odezwał, popatrzyła na niego spod na wpół przymkniętych powiek. Pokręciła głową z brakiem wiary w tę rozmowę, wyprostowała się i ponownie upiła herbaty. Wyraźnie nie była zadowolona z jego stwierdzenia na temat "własnych soczewek".
Pozwoliła, aby cisza - w jej odczuciu średnio komfortowa i miała nadzieję, że Urasawa odbierał ją podobnie — zawisła między nimi na dłużej. Żeby mężczyzna "ochłonął", może trochę się uspokoił. Ueno w milczeniu sączyła swój napój, z ciekawością przyglądając się rozmówcy przez cały ten bezdźwięczny okres.
— Możesz wyjść kiedy chcesz, ale Szanowny Ietsuna może upomnieć się o informacje na twój temat zanim sam staniesz się historią — wyjaśniła, przykładając do ust patyczek od pędzla. — Proponuję przemóc się ten jeden raz i liczyć na to, że o kolejną aktualizację ksiąg poprosi najwcześniej jego wnuk. — Uśmiechnęła się ciepło, pokrzepiająco, w taki sposób jakby jej rozmówca nie podkreślał swojej irytacji coraz bardziej.
W reakcji na jego odpowiedź na kolejne pytanie, ostrożnie skrzyżowała ręce na klatce piersiowej. Pokręciła lekko głową, okazując niezadowolenie z sytuacji, w której się znalazła. Kiedy zauważyła, że na włoskach pędzla zbiera się kropla tuszu, odłożyła ten do słoiczka zanim skapnęła.
— Jeszcze raz to samo — zwróciła się półszeptem do przechodzącego obok nich pracownika lokalu, ruchem głowy pokazując na butelkę sake. W dłoń mężczyzny wcisnęła monetę o wartości wystarczającej, żeby nawet w przypadku braku alkoholu na stanie, ktoś chciał go jak najszybciej dostarczyć od pobliskiego handlarza.
— Urasawa-san — zwróciła się ponownie do swojego rozmówcy, ponownie ujmując pędzelek — nie pytam o relacje między wami inne niż powiązania krwi. — Cicho wzdychając spojrzała na swoje notatki, przesuwając po nich palcem. — Imiona i klan matki wystarczą — dodała po chwili, częściowo dając za wygraną.

Kiedy kolejne naczynie z sake wreszcie pojawi się na stole, Ueno odstawi pędzel do kałamarza i dopije swoją herbatę, aby po tym dolać sobie jej drugą porcję.
— Ponoć macie na pieńku z klanem Kazama. Opowiesz mi o tym konflikcie? — zapyta ściszonym tonem, uważnie wpatrując się w mężczyznę.

"Macie na pieńku z klanem Kazama" - te słowa zabrzmiały jak echo w umyśle Urasawy Senki. Wiedział, że tego pytania nie sposób uniknąć, a odpowiedź nie mogła być jednoznaczna. Jego relacje z rodem Kazama były złożone, tak jak skomplikowany był świat, w którym przyszło mu żyć i działać.
Patrząc na Ueno, poczuł, że musi wybrać słowa ostrożnie. Odpowiedź miała odzwierciedlać zawiłości jego uczuć i zainteresowań, ale zarazem nie mogła ujawnić zbyt wiele. Odczuł, jak każde kolejne słowo w tej rozmowie jest jak kolec wbijający się w mięśnie. Zawsze było trudno mówić o swoich związkach z tamtą rodziną. Przykrywka zimnej pewności siebie zdawała się pękać, ujawniając gniew, który trzymał w sobie.
— Skomplikowane? Hah! To za mało powiedziane — odezwał się, z nutką szorstkości w głosie. — Klany takie jak Kazama to hańba tej krainy. Odebrali mi... wiele. Ale nie wszystko da się opisać słowami, nieprawdaż? Nie każdy związek, nie każda krzywda mieści się w ramach definicji. Rzeczywiście, nasze stosunki z klanem Kazama bywają... skomplikowane — zaczął, próbując dobrać słowa z umiarem. — Jest to kwestia wielu lat… konfliktów, o których pewnego razu było całkiem głośno. Nie wierze, że o tym nigdy nie słyszałaś, kronikarko. Na pewno zdajesz sobie sprawę co to za psubraty.
Przemilczał pewne szczegóły, zdając sobie sprawę, że mówienie o całej prawdzie mogłoby być zbyt ryzykowne. Ueno jednak wzbudzała w nim pewne zaufanie, choć w tym świecie zaufanie było towarem deficytowym.
Opowiedział o sporach, nie tracąc z oczu Ueno. O konfliktach, które spalały mosty między nimi a Kazamami, spychając do dna stosunki, które kiedyś mogły być przynajmniej neutralne. O cieniach politycznych, które zatruwały krew Japonii. Nie ujawnił jednak najbardziej mrocznych sekretów, chroniąc je jakby były ostatnim bastionem swojej godności.
— To walka o władzę, prestiż, o wszystko, co ma znaczenie — kontynuował, wyciągając kolejny kieliszek sake. — Czy to ważne? Możliwe, że nie. Ale przynajmniej daje mi poczucie, że nie zostanę całkowicie pochłonięty przez ciemność, która otacza tę krainę.
Z każdym zdaniem uderzenie alkoholu wydawało się słodsze, rozluzniające. Ale miał już dosyć tej rozmowy. Chciał się wyrwać, oderwać od tego miejsca, gdzie drzwi były otwarte, ale jednocześnie były pułapką. Spróbował wstać, ale świat zaczął się obracać wokół niego. Nie miał pewności, czy uda mu się odejść niezauważonym.

— Słyszałam "parę" równie niepochlebnych opinii na ich temat, ale nigdy nie z pierwszej ręki — wyznała, wyglądając na mężczyznę znad naczynia. — Ciekawi mnie, ile dopowiedzieli sobie plotkarze, a ile rzeczywiście miało miejsce.
Uważnie słuchała historii opuszczającej usta Senkiego. Lekko zmrużone w podejrzliwości oczy śledziły mężczyznę równie intensywnie co te jego nie odpuszczały żadnemu z jej skromnych ruchów. W istocie bała się wykonać jakiś większy gest z myślą, że Urasawa przypomni sobie, że nie powinien był się z nią dzielić żadną opowieścią i po prostu zakończy temat.

Nie zdążyła nawet dobrać odpowiednich słów, żeby podzielić się jakimś komentarzem, a jej rozmówca już bardzo dobitnie okazał swoje zniecierpliwienie. Wstała bardzo powoli i ostrożnie, jakby bała się, że spłoszy dzikie zwierzę, do którego bardzo chciała podejść. Z należytą dla osoby mieszkającej na dworze gracją obeszła stolik, żeby usiąść obok niego. Dla komfortu ich obojga jednak zostawiła na tyle przestrzeni między nimi, żeby w razie przebudzenia agresji nie mógł on do niej dosięgnąć bez przybliżenia się przynajmniej na czworakach. Nawet taki dystans jednak wywoływał na jej skórze gęsią skórkę; bliskość mężczyzn stresowała ją, działając nie inaczej niż pająki na arachnofobów. Mimo wszystko starała się przemóc, żeby jak najbardziej podkreślić dobrą wolę Ueno Kasugi.
— Urasawa-san — podjęła ponownie, łagodnie, celując w takie tony, żeby nie podjudzać go ale też nie okazywać współczucia - z jej doświadczenia osoby o takim charakterze nie ceniły sobie nadmiernej troski. — Bazując na znaleziskach jednego mojego współpracownika w Yonezawie, mamy podstawy, żeby podejrzewać, że Karasawa Yuu, żona Kazamy Kotarō, żyje i może być jednym z tych potworów zwanych powszechnie demonami — oznajmiła, ściszając głos do półszeptu. — Prawdopodobnie nie pamięta swojej przeszłości, tak jak większość z nich ale zalecałabym ostrożność na wypadek, jakby uznała twój klan za przyczynę zagłady rodziny męża. — Usunęła się nieco w bok, dając rozmówcy znak, że nie wyśle za nim listu gończego, jeżeli wyjdzie. — Obawiam się, że ta cała ciemność dopiero się zbiera.

Wzrok Urasawy przeszył Ueno jak lodowaty podmuch wiatru. Po co z nią gadać? Wiedział, że każde słowo to strzał w ciemności. Nie wiedział, na ile można jej ufać, ale nie miał wyboru. Ta rozmowa była jak odkrywanie zbrodni sprzed lat, w których sam brał udział. Niepewność podgryzała jego wnętrze, ale nie zamierzał tego pokazywać.
— Plotkarze? Niech gadają, to wszystko, co umieją najlepiej. Wiedzą tyle co wróżki z mgły, a rzeczywistość to dla nich tylko tło do wymyślania bajek — westchnął, unikając jej spojrzenia. Czy była warta uwagi czy kolejnym kłopotem, tego jeszcze nie wiedział.
Wstał, nie czekając na jej odpowiedź. Kieliszek opadł na stół z głuchym dźwiękiem. Kierował się ku wyjściu, a jego postać była jak cień wchłaniający światło. Odejście było dla niego jak odbicie od tafli wody – nagłe, bezwzględne. W jednej chwili był przy niej, a potem nagle zniknął.
— A co do ciemności, dziewczyno, nie zdajesz sobie sprawy, ile razy się z nią zmierzyłem. To dla mnie chleb powszedni. Oszczędź mi swoich rad, a ja oszczędzę ci mojej obecności. Pamiętaj o tym, zanim zamierzasz ruszać w swoje kolejne wielkie poszukiwania. — W jego słowach był sarkazm spleciony z gorzką dozą prawdy.
Urasawa wstał, ale zamiast kierować się ku drzwiom, zrobił kilka kroków wokół stolika. Jego spojrzenie osiągnęło punkt, gdzie wreszcie spotkało się z oczyma Ueno. W tej chwili w jego wnętrzu toczyła się walka między instynktem samozachowawczym, a ciekawością. Nie chciał uciekać przed tym, co mogła mu powiedzieć, ale jednocześnie nie zamierzał otwierać wszystkich kart.
— Demon? — westchnął, jakby to słowo miało dla niego smak kwasu. — Od dawna nie słyszałem o żadnych demonach, zwłaszcza tych związanych z Kazamami. Ale wiesz co? Może warto byłoby się dowiedzieć, co takiego o nich słyszałeś, koleżanko z kronik? Nie zaszkodzi trochę poszerzyć wiedzę, prawda?
Jego uśmiech był zimny, jakby trzymał w ręce coś niebezpiecznego. Czuł, że to pytanie było pułapką, ale chciał sprawdzić, jak daleko sięgała wiedza Ueno. Bezpośrednie podejście do sprawy było jak wiertło w miękkiej glebie – czasami trzeba było je kilka razy obrócić, by coś wynurzyło się na powierzchnię.

Ściągnęła lekko brwi, niezadowoleniem próbując przykryć fakt miarowo podwyższającego się poziomu stresu. Ten nie wynikał jednak z tej zabawy w przebieranki i ubarwiania rzeczywistości pod kątem doświadczeń kronikarki z klanu Ueno, a ciężkiego i przenikliwego spojrzenia, którym częstował ją nie do końca już trzeźwy rozmówca. Nie obawiała się jednak fizycznej agresji czy nieprzyjemnych słów; w aurze mężczyzny było coś niepokojącego, czego nie potrafiłaby jednoznacznie opisać. Być może była to kolejna reakcja organizmu na jej lęk przed przedstawicielami tej płci, a może rzeczywiście był bardziej niebezpieczny niż by pomyślała, kiedy zasiadali do tej rozmowy. Niektórzy ludzie po prostu byli antypatyczni.
— Raduje cię ten rozgłos? — spytała, nieznacznie zaintrygowana jego postawą. Zastanawiało ją, czy Senki był aż tak zobojętniały na swoją reputację, czy też widział w tym położeniu jakąś szansę dla siebie.
A co do ciemności, dziewczyno...
Uesugi zmarszczyła brwi, o wiele bardziej niż wcześniej niezadowolona - tym razem z określenia, jakiego wobec niej użył. Czy naprawdę między nimi była aż taka różnica wieku? Kiedy patrzyła na rozmówcę, mogła spokojnie stwierdzić, że był od niej starszy ale równie dobrze mogła być to kwestia wyniszczenia organizmu lub zarostu.
Wyprostowała się nieznacznie, łącząc kropki w wypowiedzi Urasawy. Czy on właśnie zasugerował, że z demonami stawał twarzą w twarz już wiele razy? Czy po prostu kontynuowali metaforyczną gadaninę?
— Nie lubię się pchać tam, gdzie mnie nie zapraszają — odparła z delikatnym uśmiechem, wzruszając ramionami. Zapewniła w ten sposób, że czymkolwiek wspominana przez nich "ciemność" nie była, to Kasudze wcale do niej śpieszno nie było. "Pozwoliła" Urasawie zaanektować ją całkowicie dla siebie, podczas, gdy Ueno zajmowała się jedynie swoją pracą.
Śledziła mężczyznę wzrokiem, myśląc, że skoro już wstał, to wyjdzie. Ten jednak zaczął nieśpiesznie obchodzić stolik. Kyōran popatrzyła na niego z ukosa, czując się dziwnie osaczona tym manewrem.
— Obawiam się, że dość niewiele, Urasawa-san — odpowiedziała spokojnie, łagodząc nieco wyraz twarzy. Przeniosła spojrzenie na ścianę na przeciwko siebie. — Tak, jak mówiłam, są to jedynie podstawy do podejrzeń. Mojego człowieka zaintrygowały losu klanu zdrajców i postanowił poszukać poszlak w ich domu w Yonezawie. Mówił, że w nocy widział jakąś przerażającą kobietę, a kiedy za dnia się zapuścił do środka, znalazł rozkopane listy. Może byli to wandale, a kobieta nie była przerażająca tylko noc i odległość zrobiły swoje... ale skoro już rozmawiamy, to uznałam, że może cię to zainteresuje. Nie chcę być zmuszona do przedwczesnego zamykania kroniki twojego klanu, jego ostatni przedstawicielu. — Przeniosła wzrok na rozmówcę, posyłając mu przy tym ciepły uśmiech.

Spojrzał na nią, bacznie obserwując każdą jej reakcję, próbując odczytać coś więcej niż to, co znajduje się na powierzchni. Jej reakcja na określenie "ciemność" nie umknęła mu, a także jej delikatny uśmiech, który mógł oznaczać wiele rzeczy.

— Rozgłos? — powtórzył, unikając jednoznacznej odpowiedzi, jakby rozważając słowa Kyoran z zainteresowaniem. — Czyżbyś miała już jakieś doniesienia na mój temat? — Jego obserwacja przeniosła się na ruchy Kyoran, której spokojna postawa zdawała się robić wrażenie nawet na nim. Był gotowy na każdy jej ruch, przygotowany na każdą ewentualność — Twój człowiek miał interesujące spostrzeżenia — stwierdził, przyjmując pozę bardziej wyluzowaną, lecz nadal nieustraszoną. — Acz jestem nieco zawiedziony. Robiłem dotychczas wszystko, aby nie zwracać na siebie uwagi kogoś takiego jak… ty Ueno-san.

Choć już lekko podpity, zachował pozory zimnej pewności siebie. Jego kroki były pewne, a spojrzenie nadal ostry, mimo rosnącej mgły alkoholu we krwi. Kiedy zbliżył się do kobiety, w jego spojrzeniu było coś niepokojącego, coś, co mogło sprawić, że nawet najodważniejsi czuliby się zaniepokojeni.
— Interesujesz się rzeczami, których nie powinnaś. Za dużo tych pytań o mnie moją rodzinę. Nie widzę sensu w dalszym dzieleniu się informacjami z osobą, która nie ma pojęcia, gdzie leżą granice. — Bez słów złapał ją za rękę, zaciśniętą mocno w żelaznych kleszczach ciała podsyconego tanim alkoholem. — Cóż, skoro nie chcesz napić się ze mną, może warto zakończyć ten wywiad? Nie lubię tracić czasu na rzeczy, które nie prowadzą do żadnego celu. Ale jeśli zmienisz zdanie co do sake, to jestem otwarty na dalszą rozmowę. Też chciałbym coś z tego mieć, więc może chociaż postawisz mi kilka szklanek?