Gdy tylko nastał zmierzch, a blednące promienie słońca całkowicie zniknęły już za horyzontem, by pozwolić ciemności wyjść z zakamarków, by mogła rozpierzchnąć się po całej okolicy. Jednakże tej nocy, w tej wiosce, nie było jej to dane. Liczne zgromadzenia ludzi, którzy postanowili odprawić rytuał, mający na celu przegnać demony. Oh, jakże jesteście głupi, istoty ludzkie, takie kruche i żałosne.
Ubrany w śnieżnobiałą, przetartą już zbroję z czarnymi elementami ozdabiającymi pancerz samuraja, Fuan pojawił się od północy, sam, bez wierzchowca, którego zostawił gdzieś w pobliskiej stajni. Stanął na środku skrzyżowania, poprawiwszy swoją maskę, jak i opancerzenie. Ruszył spokojnym krokiem przed sobą, idąc wyprostowany i rozglądając się uważnie dookoła. Sam nie wiedział, czego mógł się tutaj spodziewać. Oficjalnie przybył jako yoriki, mając na celu zabezpieczenie miejsca i ochronę przed niechcianymi osobnikami, jednakże nawet on sam nie wiedział, jak to wszystko się skończy. Na chwilę obecną zamierzał zbliżyć się do samego centrum wydarzenia, a było nim drzewo, a raczej - kapliczka przy nim.

---

Mapka

Gdy dotarł na miejsce, noc na dobre spowiła budzące się do życia miasteczko. Ten widok był dla niego niebywale interesujący — śmiertelnicy gromadzili się w skupiskach, rozmawiali z przejęciem, śmiali się i wiwatowali. Całe to zgromadzenie objęte gromkim rwetesem, dźwiękiem dudniących bębnów, przypominało mu święta organizowane jeszcze sprzed pół roku, gdy mieszczanie nieświadomi byli czyhającego na nich zagrożenia. Teraz najpewniej obrali podobne myślenie: pomimo iż sprawy w samym sercu dwóch miast uległy drastycznej zmianie, ci zdawali czuć się bezpiecznie wśród ogarniającego ich zgiełku i hałasu, z zapałem zatrzymując się w czasie, gdy nic nie było oczywiste, a miejskie legendy pozostały tylko słowami wypowiadanymi z ust do ust.

Rintarou przemieszczał się boczną ścieżką w kierunku głównej drogi. Odziewając swoją czarną, długą szatę — która szeleściła na wietrze, przy każdym kolejnym kroku — rozkoszował się wszechobecnym aromatem ludzi. Ślina pragnienia oblewała wnętrze jego ust, gdy mijając grupkę uroczych kobiet — uśmiechnął się do nich czarująco, pozwalając sobie przyjrzeć ich odkrytym, bladym szyjom. Krew z ich żył pewnością zaspokoiłaby jego powierzchowne nagłe pragnienie, choć gdy tylko zaczął o tym myśleć, wyobrażenia te przeobrażały się w makabryczny obraz, w którym ostry pazur z chirurgiczną precyzją przecinał kobiecą klatkę piersiową i wyrywał wciąż gorejące, pulsujące serce.

Kiedy wkroczył na rozwidlenie, prowadzące na główną drogę, pierwszą myślą okazało się dołączenie do tłumu zmierzającego na sam plac ze straganami, jednakże, gdy jego wzrok dojrzał wybijające się ponad budynki rozłożyste drzewo, spod którego dochodziły gromkie odgłosy klaskania, z zainteresowaniem zmrużył źrenice. Podążył w tym kierunku, jak dziki zwierz zachęcony smaczną przekąską, krocząc wśród mijającego go tłumu ludzi. Zdecydowanie nie należał do osób, które zdołałyby przykuć uwagę: szary nudny odcień tęczówek nie przyciągał niczyjej uwagi, nawet jeśli ktokolwiek zdołał pochwycić jego spojrzenie, a długie spięte wysoko włosy, nie wyróżniały się niczym szczególnym — jedynie końce przepasanej przez ucięcie szkarłatnej wstęgi poruszały się delikatnie na wietrze, gdy poruszał się naprzód.

Gdy znalazł się u podnóża wzniesienia, spoglądnął prosto w gęsty mrok — w kierunku kapliczki i kręcących się w okolicy ludzi. Nie musiał długo czekać, aby poddać się — już tak dobrze znanemu mu — odczuciu wykorzystania wobec nich postępku. Ruszył więc wolno ścieżką w kierunku drzewa, z nikłym, ledwo zauważalnym uśmiechem kryjącym się na cienkich, bladych wargach. Z uwagą nocnego zwierza obserwował nic niespodziewające się majaczące ludzkie sylwetki. Nie ukrywał swojej obecności — nie było takiej potrzeby. W końcu tej nocy był zwykłym śmiertelnikiem, chcącym wyplenić demoniczne istoty z powierzchni ziemi. Zaśmiał się w duszy, gdy znalazł się blisko jednego z nic niespodziewających się tam ludzi. Uważnie otaksował okolicę, mierząc wzorkiem kapliczkę i drzewo; nie chciał, by cokolwiek podejrzanego umknęło jego uwadze. Obserwacja w żaden sposób nie przeszkodziła mu w odezwaniu się niespodziewanie do człowieka przy którym stanął, jakby dumał nad swoimi myślami:

— Większość ludzi przez całe życie nie miała zielonego pojęcia, jakie koszmarne obrzydlistwa czaiły się w mroku. — Pokiwał głową, przybierając neutralny wyraz twarzy. — Wierzę w to wydarzenie. Oby zdołało ochronić dzieci, by te mogły dorastać i zmieniać świat. Mam nadzieje, że bogowie docenią ten wkład i spalą te potwory w najgorętszym słońcu.

Jego usta nawet nie drgnęły w uśmiechu, ale gdyby Rintarou spojrzał w tym momencie na człowieka i nie byłby pogrążony w ciemności, ten dostrzegłby zapewne nietaktowne rozbawienie iskrzące się w jego aroganckich tęczówkach.

Lokalizacja

Plotki o festiwalu mającym mieć miejsce w tej zabitej dechami dziurze nawet do niej dotarły. Gdyby to miało miejsce przed masakrą w Edo to pewnie jej wizyta tutaj miałaby nieco inny charakter. Ale po tym przez co przeszła przez ostatnie miesiące, a tym bardziej to ostatnie spotkanie z Muzanem. Zatrzymała się na obrzeżach Fudai łapiąc się za pierś. Czuła jak mocne serce jej biło na wspomnienie spotkania w małej nic nie znaczącej gospodzie. Na samo wspomnienie tamtego wydarzenia aż poczuła ucisk w klatce piersiowej. Nie mogła nadal w to uwierzyć że Muzan we własnej osobie przybył na jej wezwanie. Wysłuchał jej modlitwy i pojawił się przed nią aby dać nowe życie Izo. Czuła powagę tamtego spotkania, pamiętała jego słowa. Mógł skrócić jej żywot pstryknięciem palców ale tego nie zrobił. Tamtego wieczoru tak wiele się zmieniło w jej życiu.
Ubrana w czarne hakama sięgające ziemi, skrywały jej bose stopy. Czarna yukata jaką miała na sobie, jeszcze nie była splamiona krwią niewinnych. Czarne długie za łopatki włosy z białymi prześwitami miejscami delikatnie falowały podczas każdego kroku, miejscami targane mocniejszym podmuchem wiatru. I te intensywnie niebieskie oczy, które prześlizgiwały się od jednej do drugiej osoby z zaciekawieniem gdy podążała jedną z bocznych ścieżek.
Docierając na placyk gdzie było największe skupisko ludzi jej wzrok poszukiwał pośród tłumu zagrożenia. Przedstawicieli korpusu zabójców demonów i każdego kto był uzbrojony. Na kapłana i jego wierne owieczki jeszcze przyjdzie czas. Najpierw trzeba było wyeliminować potencjalne zagrożenie.
Gdy dostrzegła kobietę z kataną to skupiła się na niej, starając się zachować ostrożność. Przemierzała od straganu do straganu, zachowując bezpieczny dystans od uzbrojonej samicy, ale jednak w zasięgu słuchu. Z udawanym zainteresowaniem przyglądając się temu co mogła znaleźć na stoiskach które mijała.

MAPKA

Migające cienie latarni podkreśliły blady zarys podbródka stojącego na wzgórzu chłopaka; noc odbijała się na jego twarzy niczym na obliczu wampira, który delektując się świeżą krwią, rozmyśla o nowych łowach. Przypatrując się okolicy i ludziom — zebranym u podnóża wzniesienia, jak i na ulicach — Rintarou zgłodniał. Zapachy gorących ciał, perfumowanych saszetek noszonych przez kobiety na nowo rozbudziły jego zmysły, pozwalając mu, na którą chwilę, zapomnieć o kamuflażu. Palce dłoni chłopaka drgnęły lekko, jak rażone prądem, gotowe ujawnić skrywane ostre pazury, jednakże przed krótkim, niezbyt mądrym impulsem powstrzymał go napływający z boku głos mężczyzny. Czując na sobie jego zdawkowy wzrok, pozwolił sobie również na niego spojrzeć — usta miał spokojne, równie blade co skóra twarzy, jedynie frywolna, infantylna iskra podskakiwała w jego tęczówkach, czyniąc go odrobinę zbyt swobodnym.

— Z okolic Nagoji — odparł bez zająknięcia. — Moja droga przyjaciółka zaszła w ciążę i osiedliła się niedaleko Fudai. Byłem ją odwiedzić. Miałem zamiar dzisiaj zawrócić w kierunku Edo, ale blask świateł przekonał mnie, abym został tu jeszcze na jedną noc. — Wtedy też spoglądnął ostentacyjnie na jego pas. Bardzo powoli — jakby w mechanicznym odruchu — położył dłoń na pochwie swojego dobytku, wciąż wiszącego u pasa. Mimo iż chłopak rozpoznał profesję tego człowieka zaraz po wejściu na wzgórze, a jego uważnemu spojrzeniu nie umknął fakt, iż znalazł się tu bez broni — zadaniem stało się sprawić wrażenie naprawdę szczerze zaskoczonego. — Mam nadzieję, że nie przeszkadza ci, że mam ją przy sobie? Nie chce sprawiać kłopotów, ale nie widzę, aby ktokolwiek miał tu broń.

Teraz kiedy na niego spoglądał, doszedł do wniosku, że nie potrafiłby funkcjonować w świecie bez kłamstw. Bo ile mógłby wytrzymać? Jak długo dałby radę chować się przed szponami prawdy, której nie potrafiłby stawić czoła? Szczerze wychodził z podziwu dla jednostek swojego pokroju, które szczerze gardziły ludźmi, oddzielając się od nich grubym murem. W końcu miał okazję poznać jednego gburowatego osobnika o takim nastawieniu.

Musiał upewnić się, że nigdzie wokół nie czeka go demaskacja. A potem...

Teraz gdy znajdował się na wzgórzu, w najlepszym punkcie widokowym na rozciągającą się głośną scenerię, zdał sobie sprawę, że nie powstrzyma się już dłużej. Miał ochotę znów poczuć smak krwi i twardego surowego mięsa. Język musnął w zamkniętych wargach zęby, czując w ustach nieprzyjemną suchość.

— Coś szykuje się na tym placu? — wskazał podbródkiem. — Mam wrażenie, że zaraz braknie tam wolnej przestrzeni. Właściwie, nie masz ochoty stąd zejść i sam trochę się rozejrzeć?

Wpatrywał się w człowieka uparcie, miał tylko nadzieję, że nie odczuje jego prześwietlającego, paraliżującego spojrzenia. Choć stojący obok niego chłopak zdawał się kompletnie niepozorny, nosił w sobie potwora, gotowego rozszarpać go na strzępy.

Próby wybadania ewentualnego zagrożenia jedynie ją upewniły że to miejsce już dawno zostało zapomniane przez ich ukochane bóstwa. Ludzie mieli prawo się bawić, czcić co im się podoba. Jasne że nie było to niczym złym do momentu kiedy robili to w zaciszu własnej duszy. Ale to co tu się odpierdalało zaczynało ją zastanawiać. "Kioto i Osaka są w naszej strefie wpływów.. a oni zachowują się jakby nic się nie stało. Nie ma tu demonów.. a przynajmniej na żadnego innego nie natrafiłam.. Strażnicy są kiepsko wyposażeni, z resztą nawet jak by mieli solidne katany to co oni mogliby nimi zdziałać? Głupcy.. każdy jeden z nich.." przemknęło jej przez myśl gdy dostrzegła dwa miecze przy pasie młodzieńca. Przechyliła lekko głowę w bok i rozejrzała się uważniej po tłumie ludzi. Idąc między roześmianymi i pochłoniętymi nastrojem panującym na placu doszukiwała się czegoś. Kogoś.
Wpadając na jednego z młodszych mężczyzn przechadzającego się w towarzystwie kolegi lekko się skłoniła. - Przepraszam.. ja.. nie.. - szepnęła zakłopotanym głosem podnosząc intensywnie niebieskie oczy na młodzieńca. Delikatnie się zarumieniła, łapiąc za biało-czarny kosmyk grzywki i chowając go za uchem. - Nie chciałam.. - dodała. Pchnięta od tyłu przez przechodzącego innego mieszczucha wpadła jeszcze na biedaka, opierając się o niego całym ciałem. - Strasznie.. tu tłoczno.. co to za okazja w ogóle? Jestem tu przejazdem, z oddali to miejsce wyglądało ciekawie.. ale będąc w samym sercu tej małej mieścinki.. trudno się nie ekscytować.. prawda? - obdarowała obcego przeuroczym uśmiechem. - Jeśli cię nie odciągam od niczego.. - ujęła nagle jego przedramię jakby była nim zainteresowana. - Opowiesz mi coś o tej waszej uroczystości? - spytała wpatrując się w oczy zaczepionego młodzieńca.

Fakt, że mężczyzna odwrócił od niego wzrok i mu odmówił, zdawał stać się zapalnikiem, którego tłumiona w niepozornym ciele energia nie była w stanie dłużej znieść. Czyżby dostrzegł w oczach samuraja drobny cień zmieszania? Chciało mu się śmiać. Nawet informacja o noszonych przez ludzi broni, zdawała się teraz mało istotna. W tej jednej chwili poczuł niesamowitą swobodę, która otworzyła mu wiele możliwości; mógł wykorzystać ją tu i teraz — wyłącznie dla własnych korzyści. Nie czuł ze strony stojących na wzgórzu ludzi absolutnie żadnego zagrożenia. Ich rozciągające się pełne nadziei uśmiechy, modły i przepełnione entuzjazmem rozmowy przyprawiały go o mdłości, choć sam przywdział na usta jakże podobne obrzydliwe zadowolenie.

Rozkoszne bydło kąpiące się w świetle księżyca — dostrzegające w wiszącej nad nimi ciemności dar boski. Jakże ta gawiedź była naiwna. Poznał już naturę ludzką — śmiertelnicy potrafili poddawać się tak irracjonalnym odczuciom, wierząc, że za przypadkowością sytuacji stoi siła wyższa. Jeśli bogowie byli skłonni do takich cudów, do czego zdolny był sam diabeł? Już niebawem Rintarou zamierzał pokazać im, do czego są zdolne najciemniejsze moce otchłani — na samą tę myśl poczuł orzeźwiające ciepło rozchodzące się po jego płucach i ekscytację objawiającą się mrowieniem czubków palców.

— Szkoda — odparł na jego wypowiedź, choć absolutnie nie czuł rozczarowania.

Wraz z dźwiękiem wszechobecnym bębnów, w akompaniamencie muzyki, głośnych rozmów, gwaru napływającego z ulicy, Rintarou postąpił parę kroków w przód, jakby chciał dostać się na centralną część wzgórza – ale nie to było jego celem. Wyminął samuraja dla niepoznaki, tylko po to, aby niczego niespodziewający się śmiertelnik stracił go z oczu (w końcu zauważył, że unikał jego spojrzenia, wpatrując się w postawioną u nasady drzewa kaplicę; jego wzrok pewnie tam pozostał). Rintarou obrócił się do niego ponownie (gdy znalazł się za jego plecami) w jednej chwili i uniósł ręce. Lewa gotowa była pochwycić i uciszyć mężczyznę zatykając mu usta, a prawa miała zacisnąć się silnie na jego ramieniu, przyciskając złapaną sylwetkę do swojego ciała w celu uniemożliwienia mu obrony. Ostatecznie to zęby miały odegrać najważniejszą rolę podczas całej tej farsy. Miały zatopić się głęboko w szyję ofiary, pozbawając tę okolicę solidnego kawałka skóry i mięsa. Jeśli próba napaści się powiodła, spętane w uścisku ciało mężczyzny, zamierzał obrócić wraz ze sobą tyłem do najliczniejszej grupki ludzi stojących na wzgórzu.

Ale czy ktoś zwróciłby na nich uwagę? Gwar i odgłos bębnów mógły odwrócić uwagę, ale czy dźwięki były wystarczające? Rintarou przez tę drobną chwilę, nie myślał o konsekwencjach. Miał zamiar rozpętać tu piekło.

Zaczynając od drobnej iskry.

Przechyliła lekko głowę w bok wpatrując się w swojego rozmówcę, uśmiechając się w odpowiedzi na jego słowa. Widząc że wpadła mu w oko, postanowiła ciągnąć ten teatrzyk dalej. Potrzebowała jakiegoś przewodnika, a kto by się na tą rolę nadawał lepiej od miejscowego młodzika? - Nie mogę zaprzeczyć.. też jest mi miło że wpadłam akurat.. na Ciebie.. - zmrużyła nieco powieki, intensywne niebieskie tęczówki zdawały się nie opuszczać oczu rozmówcy.
- Ta ceremonia.. ona odbędzie się tutaj na placu? - spytała z zaciekawieniem obracając głową, tak aby rzucić spojrzeniem po tym zatłoczonym miejscu. Ułożyła dłoń na jego torsie, palce delikatnie się zacisnęły na fragmencie jego ubrania, jakby dając mu do zrozumienia że chce go mieć blisko siebie w tym tłumie. Starała się być zorientowana w otoczeniu.
" A co ty chciałabyś zobaczyć?"
Wróciła spojrzeniem do młodzieńca. - Wszystko.. - szepnęła zalotnie się do niego uśmiechając. -.. wszystkie atrakcje tego wieczoru.. a nawet i więcej.. - dodała biorąc go pod rękę, przylegając biustem do jego ramienia. - Mogę liczyć na to, że się mną dzisiejszego wieczoru zajmiesz? - spytała niewinnie się do niego uśmiechając. Potrzebowała jakoś zabić czas do momentu wystąpienia głównych organizatorów tego eventu. Jeśli już teraz zacznie siać chaos, jej główne cele nie zostaną spełnione. Miała już w głowie plan działania. Ten frajer, którego bajerowała był jego częścią. Póki co, starała się go nakłonić do wzięcia z nią udziału w festiwalu w bardziej aktywny sposób niż tylko obserwowanie. W między czasie dyskretnie wzrokiem włóczyła za potencjalnymi zagrożeniami jakie mogły się wyłonić z tłumu przerażonych ludzi gdy zrobi się już gorąco.

Kiedy miażdżący uchwyt niedoszłej ofiary pochwycił chłopaka za przegub i wykręcił rękę, gwałtownie pociągnięty w stronę mężczyzny syknął jedynie i zamarł, zbyt oszołomiony, by się odezwać. Zbity z pantałyku, wpatrywał się w surową twarz samuraja — nie krył się na niej najmniejszy cień strachu; jego wzrok był ostry i stanowczy, i chyba właśnie on wzbudził w demonie tak wielkie zaskoczenie. Przecież jeszcze chwile temu z niezdrową premedytacją rzucił się na niego w ciemności. Napadł go, atakując z zaskoczenia, a w reakcji tego mężczyzny nie odnalazł nawet grama strachu, jakby miał być to tylko z jego strony nieistotny i nie do końca przemyślany wybryk.

Kiedy mówił, Rintarou instynktownie przyciągnął do siebie spętaną w uścisku rękę, testując przytrzymującą go siłę. Nie ma co się dziwić — demon nie brał pod uwagę tak żałosnego fiaska. Nawet przez głowę mu nie przeszło, że stojący przy nim człowiek, okaże się czujniejszy i silniejszy; że skarci go jak niesforne dziecko, które łapie się na gorącym uczynku, podczas podsłuchiwania starszych — chyba ten rodzaj spojrzenia zadziałał na niego najboleśniej. I choć w obecnym położeniu, najbardziej powinien obawiać się możliwej demaskacji, jego rozpierała coraz to gorejąca w piersi wściekłość. Na powrót w szarych ludzkich oczach demona rozgościła ordynarna zuchwałość — coraz wyraźniej odbijająca się na dotychczasowym głupkowatym zaskoczeniu. W ciemności mężczyzna być może jej w ogóle jej nie dostrzegł. I może dlatego stojąc pośrodku wzgórza, jak ostatni idiota, pozwolił mu po prostu odejść? Czy miały na to wpływ prześwietlające go spojrzenia?

Potarł nadgarstek, odprowadzając mężczyznę chłodnym wzorkiem; usta Rintarou drgnęły w delikatnym obrzydzeniu. Kiedy kątem oka spoglądnął na przyglądający się mu tłum, poczuł zrzucony na ramiona ciężar. Nie był do końca pewny, ile widzieli i ile usłyszeli (choć sądził, że ciche słowa nie zostały przez nich dosłyszane i całe zajście — w ich odbiorze —było wyrwane z kontekstu). Jego uszom nie umknął również rzucony w eter komentarz:

„Będę miał na ciebie oko”

Rintarou opuścił dłonie. Głód, jaki obudzi się w nim jeszcze kilkanaście chwil temu, nie minął — wydawał się tylko spotęgować i wymieszać się z ogarniającą go frustracją; furia, która obudziła się w nim przez próbę nieudolnego ataku. Prawie ruszył z miejsca. Oczami wyobraźni był już za tym przeklętym mężczyzna. Na wzmożonym głodzie atakował go ponownie. W jego wyobrażeniach dosięgał głowy, rozłupując czaszkę na dwie części, a wtedy...

Ledwie ciepły dotyk sprowadził go z powrotem do rzeczywistości. Właśnie wtedy zdał sobie sprawę, że zatrzymał go w półkroku. Na początku sądził, że to ledwie wiosenne muśniecie wiatru, dopóki uścisk nie zakleszczył się miękko, wokół jego palców. Rintarou momentalnie przesunął wzrok w kierunku niskiej, uparcie wpatrującej się w niego postaci. Mimo iż słowa padły z jej usta, to żadna odpowiedź nie wyrwała się spomiędzy warg zaczepionego przez nią demona. Zamiast tego, po krótkiej chwili zaskoczenia, uśmiechnął się do niej miękko — a praktycznie największą rolę w tym odruchu odegrały oczy. Wiedział, że jest obserwowany, ale w aktualnej sytuacji absolutnie mu to nie przeszkadzało. Chciał mieć na niego oko? Roześmiał się w duchu. Niech patrzy uważnie, nie ważąc mrugnąć choćby powieką.

— Tradycyjny rytuał? — powtórzył. — Jeśli naprawdę tego chcesz, jak mógłbym odmówić? — Kucnął przed nią. Ton głosu demona brzmiał naturalnie przyjaźnie. — A powiesz mi co mam robić? Niektórzy uczestniczący w tym festiwalu nie są chętni do pomocy. — Wiadomo było kogo ma na myśli.

Nie trudno było się domyślić, że plan rozszarpania mężczyzny zatonął w tak piekielnie słodkiej okazji.

Widząc jak jej bliskość działa na chłopaka jedynie się uśmiechnęła z lekkim zadowoleniem malującym się na ustach.
"Zależy co masz na myśli... na jednych sprawach znam się trochę lepiej, na innych trochę mniej..."
- hmm.. to teraz dopiero jestem zaciekawiona.. na czym się znasz tak dobrze.. i z czym potrzebowałbyś odrobiny... pomocy.. - to mówiąc puściła mu zalotne oczko. Nie mogła zaprzeczyć że ten młodzieniec wpadł jej w oko. Dobrze trafiła tym razem, widząc że nie miał przy sobie żadnej broni, spodziewała się że był zwykłym mieszkańcem. Ale gdy zrobił krok w tył i się lekko skłonił przed nią przedstawiając się pełną godnością aż rozchyliła usta w zaskoczeniu. Przykładając dłoń do twarzy, opuszką palca środkowego zahaczyła o dolną wargę. Jej intensywnie niebieskie oczy ani na moment nie oderwały się od dobrze wychowanego jegomościa. "Chyba mam szczęście do dobrze urodzonych.. samuraj czy może ktoś z wyższej półki.." przemknęło jej przez myśl.
- Sora.. Tadashi.. - powtórzyła po nim ewidentnie zaskoczona, na policzkach pojawił się delikatny rumień. - Ja.. jestem Seiyushi.. cała przyjemność jest po mojej stronie.. - to mówiąc delikatnie się pochyliła okazując mu należyty szacunek wynikający z różnic w klasie społecznej. Choć dla demona byłby zwykłym posiłkiem. To jednak grała przed nim człowieka. Nie wiedziała kim była przed zostaniem Demonem. Nawet jeśli miała nazwisko, to go najzwyczajniej w świecie nie pamiętała.
Gdy podał jej ramię, sięgnęła delikatnie palcami do jego kończyny, sunąc po niej delikatnie przysunęła się bliżej młodzieńca. - Mam nadzieje że taka.. bliskość Ci nie przeszkadza.. Sora-san? - szepnęła przygryzając delikatnie dolną wargę. Co jakiś czas zerkała na niego kątem oka gdy prowadził ją przez tłum w stronę straganów. - Niedawno jadłam.. ale te stragany z zabawami wyglądają bardzo interesująco.. - powiedziała wskazując palcem na jeden z nich gdzie kilku młodych mężczyzn sprawdzało swoje umiejętności żeby wygrać coś dla swoich towarzyszek. Przechodząc obok jednego ze stoisk z powystawianymi na jedwabnym płótnie drobiazgami zatrzymała się na chwilę. Przyglądając się uroczym ozdobom poukładanym jedno koło drugiego. Te z kamieniami szlachetnymi wyglądały ciekawie. - Ciekawa jestem wszystkich zabaw, jakie będą miały miejsce tej nocy.. weźmiemy w nich udział? - spojrzała na niego obdarowując go łagodnym uśmiechem. Gdy patrzyła w jego oczy zastanawiała się przez chwilę jak by młodzieniec zareagował gdyby dowiedział się że był teraz tak blisko demona, który w każdej chwili mógł posłać go na tamten świat. Choć bardziej ją ciekawiło czy będzie się jej bał po tym jak mu pokaże kim naprawdę jest.

Intrygował ją co raz bardziej. Ona naprawdę chciała wiedzieć w tym momencie, a fakt że chłopak był tajemniczy jedynie bardziej ją przyciągał do siebie. Ludzie. W nich było coś, czego nigdy nie potrafiła do końca odrzucić. Kiedy już zaczynała gardzić większością pojawiał się taki właśnie Tadashi. Już Izo przeciągnęła na stronę demonów, ale tego młodzieńca wolałaby pozostawić człowiekiem. W niebieskich oczach iskrzyła się fascynacja. "Ten festiwal wcale nie zapowiada się tak źle jak myślałam.." przemknęło jej przez myśl. Do momentu rozkręcenia się ceremonii miała sporo czasu. I postanowiła czerpać garściami, jakby jutro miało nigdy nie nadejść.
- Za takimi słodkimi przysmakami nie przepadam.. ale.. - przygryzła delikatnie dolną wargę. -.. może potem się skuszę na coś równie apetycznego.. - puściła mu figlarne oczko jasno sugerując że nie chodzi jej o żaden z wyrobów straganowych.
Entuzjazm w głosie młodzieńca sprawił że uśmiechnęła się w jego stronę. Przyglądając się uważnie zabawie którą jej pokazywał. - Wygląda rewelacyjnie Tadashi! - nie kryła ekscytacji w głosie, zapominając się z tytulaturą, którą przyjęła przed chwilą.
"Tylko ktoś z dużą siłą i wprawą jest w stanie zawiesić wszystkie trzy na słupku. Więc... chciałabyś zobaczyć jak rzucam?"
Splotła dłonie ze sobą, wpatrując się w niego z podziwem. - Oczywiście! Chcę zobaczyć co potrafisz.. - to mówiąc uważnie mu się przypatrywała. Widziała jak mięśnie się napięły, młodzieniec zdawał się być silny. Ale jak bardzo silny to musiałaby się sama przekonać. Niemniej jednak, zamierzała się delektować widowiskiem. Gdy i on puścił jej oczko, to aż się uśmiechnęła z zadowoleniem.
"Ale na te najciekawsze przyjdzie czas po głównej atrakcji, Seiyushi."
- Aż się nie mogę doczekać tych zabaw.. - powiedziała nieco bardziej powabnym głosem. Z początku nieśmiały, teraz zdawał promieniować pewnością siebie którą demonica wręcz uwielbiała. Patrząc jak jego ciało się całe wygięło w odpowiedniej pozycji aż drgnęła. Ciepło rozchodzące się w okolicy brzucha było czymś dziwnym. Nie pamiętała żeby czuła coś takiego wcześniej. Czy to była ta fascynacja młodzieńcem? Czy coś więcej? Uczucie było na tyle dziwne że nie zauważyła kiedy nastąpił wymach ale brzdęk metalu sprawił że spojrzenie przeniosło się na trafiony cel. - Łał.. to było niesamowite.. - skomentowała z zachwytem w głosie. Podchodząc bliżej przesunęła dłonią po jego ramieniu, palcami badając twarde mięśnie pod materiałem ubrania.
- Tak.. chciałabym spróbować.. - wymruczała. - Pokażesz mi jak mam to zrobić? Jaką przyjąć pozycję żeby mieć największe powodzenie.. rzutu? - wymruczała sunąc dłonią po jego torsie, niebieskie oczy wpatrywały się w jego twarz, badając reakcję młodzieńca.
Spróbowała podnieść jedną z obręczy, nawet jeśli byłaby dla niej lekka, to już ona się postarała żeby przedmiot sprawił jej trudności. - Naprawdę są ciężkie.. musisz być bardzo silny skoro z taką łatwością trafiłeś.. - skomentowała stając przed nim, plecami do niego. Pozwoliła mu się objąć nawet, podczas demonstrowania przez młodzieńca techniku rzucania. Przez chwilę powtarzała z nim ruch zanim ostatecznie rzuciła z jęknięciem sugerującym włożony wysiłek w rzut. Obręcz poleciała wprost na mierzony słupek i kiedy brzdęk metalu oświadczył że trafiła to obróciła się gwałtownie w stronę stojącego za nią Sory. - Widziałeś to?! Udało mi się! - aż podskoczyła radośnie przed nim, po czym opierając się dłońmi o jego tors, uniosła się na paluszkach wyżej i delikatnie musnęła jego usta swoimi. - Kradnę.. - szepnęła zaraz po tym drobnym geście. -.. jako nagrodę za udany rzut.. - dodała po chwili odchylając się od niego z zalotnym uśmieszkiem malującym się na ustach. - To były dwa trafienia z trzech jak dobrze rozumiem.. bo.. mi by się nie udało gdybyś mi nie pokazał jak to zrobić.. więc jak teraz trafisz to wygramy tą grę, prawda? - spytała zaciekawiona. - Swoją drogą.. to co będzie główną atrakcją festynu? - spytała po chwili zaciekawiona.

Rzut: 18

Gdy uradowana prowadziła demona bliżej drzewa, Rintarou zapomniał już o Tozukamie Gisu. Zapomniał o swoim niepowodzeniu, rozkoszując się napływającymi do głowy niepoprawnymi myślami. Mieszczanka była młodziutka. To wyjaśniałoby, dlaczego bez wahania i jakiegokolwiek lęku — nie bacząc na nieprzychylne spojrzenia gapiów — do niego podbiegła. Dzieci miały tendencje robienia wszystkiego na opak — to, co wzbudzało wątpliwości, bywało dla nich niesamowicie interesujące. Na tyle, że nienauczone doświadczeniem płaciły w końcu za swoją głupotę najwyższą cenę.

Kiedy podczas puszczania jej drobnej dłoni ich spojrzenia się ze sobą skrzyżowały, Rintarou ogarnęło krótkotrwałe złe przeczucie, które nieśmiało zapukało w sam tył głowy. Zapomniał o nim, gdy pełna energii pognała w kierunku potężnego drzewa. Jej niewielka sylwetka na tle tak olbrzymiego okazu, wydawała się niemal groteskowa. Mały bachor pozostawiony przez brata. Obserwując ją z oddali, uśmiechnął się podstępnie, składając na piersi dłonie; długie rękawy yukaty poruszyły się wraz z podmuchem wiatru.

Wyrwany z jej ust krótki syk, wywołał w obserwującym ją demonie mimowolny instynkt; wyczekiwał nagłego, obezwładniającego nozdrza zapachu krwi. Jednak... Nie poczuł nic. Nieco zaskoczony uniósł podbródek i ruszył w jej kierunku.

— Hej! Lepiej tego nie ruszaj. Nie zamierzam zostać stłuczony na kwaśne jabłko przez twojego brata, gdy w końcu się tu pojawi. Jeszcze okaże się nim człowiek większy od Gisu i pozostanie mi jedynie zebrać rozrzucone zęby z ziemi.

Właściwie... Czemu sądził, że ją w ogóle poczuje? Czy był już na tak cienkiej granicy głodu, że czekał na najdrobniejszy zapalnik, pozwalający spuścić skrytego w jego młodzieńczym ciele potwora?

Usiadł w końcu naprzeciw niej, odrzucając uprzednio na bok swoje sięgające kostek szaty. Dla obserwujących ich z boku mogli śmiało uchodzić za urocze rodzeństwo. Czy był to zwykły przypadek? Oboje ubrani w czarne szaty, przyozdobione szkarłatnymi akcentami; oboje też mieli spięte włosy. Pomimo iż piękna fryzura mieszczanki okazała się dużo bardziej schludna, aniżeli wysokie upięcie demona, które ocierało się przy każdym ruchu o jego plecy, to jednak w obu przypadkach podkreślały je ozdobniki — wstążki i krwawa czerwień.

Gdy w końcu postanowiła się przedstawić, siedzący na piętach młody mężczyzna spoglądnął na nią szybko, jakby coś go zszokowało, ale zaraz mrugnął, pozbywając się ogarniającego go odczucia. Najpierw uznał to za dziwne, jednak natychmiast zrozumiał, że to przecież idiotyczne. Imię Rin zdawało się popularne w wielu wioskach i większych miastach. Choć nie ma co ukrywać — ostatnie relacje z osobami o tym imieniu, nie dzieliły z nim najprzyjemniejszych wspomnień. Począwszy od Kyoyi Rina, który praktycznie odesłał go w jednokierunkową podróż na drugi świat.

— Zaczynam mieć wrażenie, że osoby o tym imieniu są mi pisane — zaśmiał się. — Co nie zmienia faktu, że tytuł miko idealnie by do niego pasował. — Mrugnął do niej zabawnie, nie przestając się uśmiechać. Z tym delikatnym rozbawieniem, siedzący przed nią demon zdawał się dużo młodszy; jego policzki niemal unosiły się przy szerokim uśmiechu. — A więc to tak. Brzmi jak dzieło niespełnionych rodzicielskich ambicji. Rób to, co ja. Żyj na własny koszt i według własnych zasad. Życia nie można nabijać na czubek pałeczek i maziać nim po talerzu. Życie trzeba jeść. Wielkimi kęsami.

W oczach młodzieńca błysnęła tajemnicza iskra, która równie dobrze w otaczającym ich mroku mogła zostać zignorowana. Aktualnie najbardziej ciekawił go płyn znajdujący się w miseczce, który został jej niespodziewanie wręczony. Gdy tylko zatopiła palce i wyszczerzyła swoje ząbki w radości, Rintarou zamrugał w chwilowej konsternacji. Czy naprawdę miało być mu dane popisać się nienaganną duszą artystyczną?

Położył dłonie na kolanach i pochylił się odrobinę; łopatki demona ściągnęły się ku sobie, a ciemne kasztanowe włosy musnęły okolice lędźwi. Musiał przyznać, że uśmiech tej dziewczynki miał moc sprawczą. Ach, jakże ona była ujmująca. Kompletnie nie wiedziała co się z nią dzieje. Dopóki demon rozdawał karty, czuł popędzającą w trzewiach ekscytację, którą coraz trudniej było mu ukrywać.

— Więc tak to działa? — Przyłożył dłoń do podbródka. — Naprawdę dostanę to, czego chcę, gdy tylko zobrazuję to na twojej twarzy?

Zagaił, nawet nie przejął się, jak niekomfortowe mogło się to z biegiem czasu wydawać. W końcu jego dzieło miało podziwiać całe miasto — a przynajmniej ci, którym dane było na nią spojrzeć. Ale chwila... czy to oby nie działało w obie strony?

Bez zastanowienia wsunął dwa palce w ciecz, ukradkiem spoglądając na pozostałe w ich zasięgu pary. Chciał się przekonać czy oni również smarują swoje twarze farbą. Po chwili spoglądnął ponownie na dziewczynkę, unosząc figlarnie prawy kącik warg. Pochylił się w jej kierunku, aby móc uważniej przyjrzeć się jej jasnej cerze.

— Bystra jesteś. Dokładnie, nie jestem stąd. Ale też nie przybyłem do Fudai z konkretnym zamiarem. O festynie dowiedziałem się przypadkiem i pomyślałem, że nie mogę odpuścić tak fenomenalnego przedstawienia. Niewielu ludzi ma odwagę, otwarcie gardzić wszelkim obrzydlistwem ukrytym w mroku. Czasy nieco się zmieniły.

Kiedy przysunął ubrudzone palce w kierunku jej twarzy, jego oczy rozbłysły w mroku rzucanego cienia wielkiej rozłożystej korony.

— To do dzieła! — Już po chwili poprowadził palec, kreśląc w okolicy jej lewego kącika oka pierwsze linie. Wydawał się niesamowicie skupiony — wysunął nawet koniuszek języka. Pierwsze efekty zdawały się obiecujące. — Rin, jedyne, o co proszę, to nie życz sobie żadnych wstydliwych rzeczy. Chcę mieć nadal jakiekolwiek powodzenie — zażartował, a potem powtórzył jej pytanie z zamysłem: — Co zamierzam narysować? Hmmm. Czy nie miała być to tajemni...-ca...?

Jego wesoły ton osłabł w momencie, gdy zrozumiał sens ostatniego pytania. Na początku nie zwrócił na nie większej uwagi jednak kiedy dotarło do niego, co tak naprawdę usłyszał, jego twarz zdawała się stężeć. Błądzący palec w okolicy skroni mieszczanki zastygł, a na wzrok Rintarou osiadł dziwny cień, jakby się pochorował. Milczał, nie ruszając się przez długi czas. Zamiast tego wpatrywał się uparcie we wwiercające w niego ciemnobrązowe ślepia. Uparcie szukał w jej oczach odpowiedzi.

— Rin? — zaśmiał się nerwowo. — Chyba się pomyliłaś. Przecież się nie przedstawiłem. Zresztą kompletnie o tym zapomniałem. Mów mi Keisuke.

Po tych słowach jego szczupły palec wrócił do kreślenia na jej twarzy rozpoczętego już dzieła, choć nie tak energicznie, jak dotychczas. Stalowe ślepia demona wydawały się już mniej rozbawione. Sprawiały wrażenie czujnych i nieco rozbitych. Nieustannie ją obserwował, starając się dostrzec coś, co pozwolił sobie przeoczyć.

Mogła udać że obręcze są dla niej za ciężkie, ale chciała poniekąd sprawdzić jak by zareagował na to gdyby jej się faktycznie udało. Żadna decyzja nie była podejmowana bez przemyślenia konsekwencji. Gdy skomentował jej wyczyn lekko się speszyła, co było widocznie z pomocą delikatnego rumieńca. - Starałam się Ciebie nie zawieść.. - szepnęła nieco ciszej chcąc dać mu mylne wrażenie że wbrew wszystkiemu, włożyła w ten jeden rzut tyle determinacji że faktycznie jej się udało.
Z chwilą gdy chłopak się odsunął od jej próby zbliżenia się, oczywiście szybko wybadała grunt na ile może sobie z nim pozwolić. - Wybacz.. poniosło mnie.. - tylko on mógł usłyszeć jej cichy szept, sugerujący że pożałowała tego ruchu w momencie gdy zwrócił jej uwagę. Zrobiła krok w tył dając mu więcej swobody do kolejnego zamachnięcia się. Obserwowała uważnie jak się ponownie zamachnął, śledząc spojrzeniem metalowy przedmiot, szybujący w powietrzu, lądując nieco dalej niż powinien. - Prawda.. choć to imponujące jak sprawnie potrafisz rzucać tak ciężkimi przedmiotami.. a mam wrażenie że nie pokazujesz wszystkiego co potrafisz.. - uśmiechnęła się łagodnie w jego stronę. Spojrzenie pomknęło po okolicy nie kryjąc ciekawości w oczach. Delikatnie drgnęła gdy poczuła jego ciepłą dłoń na swoim ramieniu. Wróciła niebieskimi oczami na twarz Sory zaskoczona nieco faktem że nadal oferował jej swoje ramię, sądziła że go do siebie zraziła wcześniejszą śmiałością. Ale zachęcona ponownie delikatnie ujęła jego ramię, przylegając do niego tak jak wcześniej, gdy ją oprowadzał po placu.
"Główna atrakcja... sądziłem, że to właśnie dzięki niej mamy tutaj takie tłumy. Ale ty jesteś inna, nie przybyłaś tu z jego powodu, prawda?"
Zerknęła zaciekawiona na twarz chłopaka. - Z 'jego' powodu? - powtórzyła zaskoczona nieco słowami. - Trafiłam tutaj zupełnie przypadkiem.. moim celem jest Kioto. Ale z oddali cała wasza wioska wygląda tak urokliwie.. te wszystkie lampiony porozwieszane po okolicy, nie potrafiłam przejść obojętnie.. no i nie żałuję.. - wypowiadając ostatnie słowa mógł poczuć jak delikatnie zacisnęła paluszki na jego ramieniu, dociskając jego kończynę do piersi.
Kiedy zaprowadził ją pod platformę, spojrzenie pięło się od ziemi w górę, miejsce egzekucji. Rozchyliła delikatnie usta wpatrując się przez dłuższą chwilę w to co jej pokazał.
Delikatnie drgnęła czując ciepłe palce pod materiałem ubrania, na krawędzi jej hakama. Aż cicho zamruczała w odpowiedzi na przyjemną pieszczotę, jaką chłopak jej zafundował. Pomknęła spojrzeniem na jego oblicze gdy wspomniał o krwi. Nie musiała długo czekać aż dokończył swoją wypowiedź. - Nie miałabym nic przeciwko gdybyś to zrobił.. - dając mu werbalne przyzwolenie na cokolwiek chodziło mu teraz po głowie. Po czym przeniosła spojrzenie na platformę. - Czy to jakaś tradycja u was czy któryś z mieszkańców bardzo podpadł? - oczywiście że dopytała z czystej ciekawości. Sora intrygował ją coraz bardziej. Ludzie schodzili im z drogi gdy prowadził ją przez tłum, więc wnioskowała że musiał być kimś ważnym w tym miejscu. Zwłaszcza że opowiadał z czystą pasją o tym co można było na festynie znaleźć, sprawiając wrażenie jakby czynnie uczestniczył w przygotowaniach do tego wieczoru. "Ciekawe jakie będziesz miał do mnie nastawienie kiedy dowiesz się kim naprawdę jestem.. czy równie ochoczo będziesz mnie dotykał? Czy w oczach nadal będzie ta fascynacja czy może zagnieździ się w nich strach nie do przezwyciężenia.. kim jesteś Tadashi.. bo na pewno nie zwykłym mieszkańcem w tej dziurze.." przemknęło jej przez myśl gdy zrobiła drobny krok w jego stronę. Spojrzeniem omiotła pobliskie osoby które zdawały się jej ukradkiem czy też nawet bezwstydnie przyglądać. - Czy mam coś na buzi że niektórzy mi się bardziej przyglądają? - szepnęła ściszonym głosem w stronę młodzieńca. Delikatnie drgnęła pod wpływem czułego dotyku, dając mu znać z pomocą westchnienia że jego dotyk był czymś bardzo przyjemnym. - Kiedy się zacznie ta główna atrakcja? - spytała po chwili zaciekawiona.

Szarawe tęczówki, siedzącego naprzeciw niej młodzieńca, uparcie błądziły po rozkosznej przepełnionej ekscytacją twarzy. Jej wyjaśnienie dało mu do myślenia, ledwie potrafił się skupić. Długi czas milczał, jakby wydawał się pochłaniać jej rady — jakby jego celem niespodziewanie stało się doścignięcie najbardziej nadgorliwego prymusa. Mógł wrócić do malowania jej twarzy, mógł tak samo, jak wcześniej ledwie hamować rozbawienie, wywołane przykrą historią (nie przyznając się otwarcie, że i on przez parę krótkich chwil miał pomysł na twór niestojący wcale dalej), jednak coś wciąż gnieździło się gdzieś na wysokości jego mostka — jakaś potężna ciężka stopa, odbierająca mu oddech; jakieś nieznane dotąd przeczucie, że niepotrzebnie pozwala się jej tłumaczyć. Zresztą. Czy było to naprawdę istotne? Może była obłąkana? — Wyjaśniałoby to mamrotanie pod nosem, te nerwowe ruchy oraz fakt iż nie była lubiana wśród młodszej społeczności Fudai. Dzieciaki musiały nią gardzić, skoro pokusiły się na tak okropny psikus. Lepiej dla niego. Jeśli ją zabije, nikt nie będzie za nią płakał, a może i zyska ukrytych fanów? Zamyślił się.

Skończył swoje dzieło dokładnie w okolicy chudej szyi, pozostawiając na brzoskwiniowej skórze, rozlana szkaradna pozioma linie, przypominającą brutalne podcięcie.

— Chyba zaczynam łapać.

Nie zmienił wobec niej nastawienia. Twarz Rintarou była niesamowicie miękka — wciąż sprawiała wrażenie uczciwej; a odziedziczone delikatne rysy twarzy tylko to podkreślały. Wciąż beztroski i chętny do przyswajania nowych informacji, czerpiący z tego ile tylko był w stanie. Zdawał się kompletnie zignorować wpadkę i ciągnąc swoją grę dalej.

Gdy przyjrzał się spod ukosa kapłanowi, który oblewał właśnie trzymającą się za dłonie parę, wzdrygnął się jak kot, którego na siłę trzeba wciskać do kąpieli. Gdyby posiadał futro, z pewnością by je nastroszył.

— Mam nadzieję, że bogowie mają w opiece tutejszego medyka. Biedak nie odsapnie przez najbliższy miesiąc. Chyba powinienem się za niego pomodlić — zażartował cicho i na ten znak spoglądnął na ciemnie niebo, jakby wysyłał w ich stronę konkretną wiadomość. A później złożył przed sobą dłonie i przymknął oczy. Nie zamierzał rezygnować z tej części przedstawienia, nawet jeśli miał biegać po mieście jak ostatni pomyleniec z chlustającą wodą w butach. Zamierzał się w tym zatracić dla większej ekscytacji.

Podczas moditwy nie wypowiedział żadnego słowa. Zdaje się, że całkowicie słusznie, gdyż, chęć zeżarcia tutejszej wioski, mogłaby być nieco nie na miejscu. Uchylił jedno oko, aby na nią spojrzeć. Właśnie wtedy na wściekle poruszających się drobnych paluszkach osiadł uspokajający dotyk.

— Tak się stresujesz? Bez obaw. Nie zostawię cię — zapewnił. Podniósł się, pomagając jej wstać. To miało za zadanie wzbudzić w niej poczucie bezpieczeństwa. — Spędzimy razem cały wieczór. Masz moje słowo. Gotowa?

Był gotowy, a ona?

No nie mogła lepiej trafić tego wieczoru! Młodzieniec na którego trafiła był istnym zlepkiem wszystkiego tego co jej się podobało w mężczyznach. Pewność siebie jaka z niego emanowała, była intrygująca. Nie zdradzał się zbytnio z niczym i musiała dobrze rozegrać wszystko żeby wyciągnąć z niego jak najwięcej informacji nie zdradzając się jeszcze kim była. A czuła od jakiegoś czasu że wygrała złoty los na loterii! Ten chłopak mógł być dokładnie tym czego potrzebowała i nie zamierzała go wypuszczać z objęć ani na chwilę. Mało tego z każdą chwilą robiła się co raz bardziej zachłanna.
"Oh, doskonale... przynajmniej ty nie dałaś się mu oczarować.."
- Raczej ciężko oczarować kogoś, kto już wpadł w sidła pewnego przystojniaka..- to mówiąc puściła oczko Tadashiemu, jasno mu dając do zrozumienia że Seiyu nie interesuje się nikim innym poza Nim. Co nawet nie było kłamstwem! Oj łechtała jego Ego nie bez powodu. Im bardziej go do siebie przekona tym więcej na tym mogła ugrać.
Przechadzając się z nim w kierunku bardziej przerzedzonego ludźmi miejsca, poczuła dziwny zapach. Niby znajomy, ale nie potrafiła go teraz przypasować do niczego. A może nie skupiła się wystarczająco dobrze żeby wyłapać co mogło być jego źródłem? Będzie musiała potem sprawdzić to miejsce nieco dokładniej. Póki co zamierzała dać się poprowadzić młodzieńcowi tam dokąd ją chciał zabrać. Niemniej jednak rozglądała się uważnie acz dyskretnie po okolicy, a nóż coś ciekawego wpadnie jej w oko.
"Wiesz co jest najbardziej irytujące?"
- Co takiego Tadashi? - spytała zaciekawiona, wpatrując się w niego uważnie. Starała się w z niego wyczytać jak najwięcej. Rozchyliła lekko usta zaskoczona tym streszczeniem sytuacyjnym. "Serio?! Tak wywnioskowali że typ jest demonem?!" trochę ją to zatkało. Choć teraz była bardziej ciekawa niż kiedykolwiek. Czy mieli prawdziwego demona czy wydawało im się ze takowego złapali. Teraz sytuacja troszkę się komplikowała. Bo jeśli to był ktoś jej pokroju to znaczy że musieli mieć tu zabójców demonów. Albo przynajmniej nichirin i wisterię. Teraz żałowała że się nie przyjrzała ostrzu które miało mieć za zadanie odciąć głowę demona. "Z drugiej strony.. jeśli to zwykły człowiek to będzie dopiero zabawnie.." dodała w myślach.
- To imponujące! Ciężko wam było go złapać? - spytała zaciekawiona. - W końcu to nie lada wyczyn.. cała ta masakra mająca miejsce kilka miesięcy wstecz.. kto by pomyślał że one na prawdę istnieją.. i przez cały ten czas żyły wśród nas.. - aż przylgnęła bardziej do przedramienia młodzieńca jakby szukając nieco pocieszenia po tych myślach.
"Zarządca wioski to mój kochany ojczulek.."
Rozchyliła lekko usta jakby zaskoczona odrobinę, choć to była tylko gra. Podejrzewała że młodzieniec nie jest byle kim, a teraz miała tego potwierdzenie. I starała się wyczytać stosunek chłopaka do jego ojca. Czy był pozytywnie czy negatywnie nastawiony. To będzie grało kolosalną rolę w jej nikczemnym planie.
"Są lepsze sposoby spędzania czasu, prawda Seiyushi?"
Przygryzła dolną wargę w ekscytacji i uśmiechnęła się do niego zalotnie. - Zdecydowanie mój drogi.. - odpowiedziała z zadowoleniem w głosie, delikatnie się rumieniąc na buzi gdy ponownie poczuła jego ciepłe palce pod materiałem koszulki. Aż ściągnęła łopatki ze sobą, czując jak przyjemny dreszcz przebiegł ją wzdłuż kręgosłupa gdy jego dłoń sunęła w górę. - Tadashi.. - szepnęła jego imię gdy nagle młodzieniec przycisnął ją swoim ciałem do twardej ściany budynku. Taki obrót wydarzeń zdecydowanie jej się podobał. Wcześniej gdy to ona chciała go jedynie musnąć, zrobił sprawny unik. On jednak nie dał jej możliwości ucieczki, nie żeby próbowała się wykręcić z tego jakoś. Wręcz przeciwnie! Dłonie pomknęły po jego twardym torsie, palce delikatnie zacisnęły się na materiale jego kimona. Usta same się rozchyliły gdy poczuła ciepły oddech na wargach i policzkach. Jej oddech się pogłębił z miejsca, nie zamierzała marnować takiej okazji.
"Tylko dzieci wierzą w rytuały i bajeczki o demonach. Dorośli mają dużo lepsze zabawy."
Po jego słowach wyszła mu na przeciw. Słyszała kroki nieopodal nich ale nie zamierzała pozwolić nikomu tego spierdolić! Przesunęła językiem lubieżnie po jego górnej wardze aby po chwili wpić się w jego usta swoimi, kradnąc namiętny pocałunek.
Kątem oka dostrzegła że znała jedną z biegnących w ich stronę osobę. Odrywając się od ust Sory, jeszcze zaczepnie musnęła językiem jego dolną wargę, dając mu do zrozumienia że jeszcze z nim nie skończyła. Obracając twarz w stronę zbliżających się osób poczuła jak serce na ułamek sekundy zamarło. "Co ta Rynsztokowa Kurwa robi w tym miejscu?!" warknęła w myślach i gdy był na tyle blisko że mogła odczytać co miał wymalowane na twarzy, aż zamrugała kilka razu zaskoczona. Już pomijając fakt że Rin był ciągnięty za rękę przez jakąś ludzką smarkulę. Ale to co najbardziej rzucało się w oczy to przyozdobione twarz obojga i zdecydowanie treść na twarzy długowłosego demona. "To ja zabiję demona?.. Zabić wszystkie demony?.. Zamorduję demona?.." przeczytała w myślach to co Rintarou miał wymazane na buzi. I gdyby mogła ten obraz wysłać Muzanowi to by to zrobiła IN A HEARTBEAT!
Pamiętając co demon zrobił tamtemu wieśniakowi w przeszłości w lesie, mentalnie się naszykowała żeby chronić Sorę przed drugim drapieżnikiem. "To byłoby zbyt piękne gdybym była tu sama.. wiadomo ze jakiś ścierwo się przypałęta w to miejsce.." skomentowała w myślach. Nie zbyt zachwycona że przyszło jej wpaść akurat na NIEGO! Palce nieco mocniej zacisnęły się na ubraniu Sory, dając jasny sygnał że to własność Seiyu. - Ciekawe zdobienie twarzy.. bardzo.. unikalne.. - powiedziała nagle. Kącik drgnął ukazując drwinę demonowi, choć to trwało jedynie ułamek sekundy.

Biegł.

W toku nagłych wydarzeń mógł jedynie biec.

Można powiedzieć, że właściwie wlókł się za pędzącą dziewczynką na odległość wyciągniętej chudej rączki, wciąż nie mogąc wyzbyć się obrazów ostatnich wydarzeń. Zaskoczony reakcją kapłana, nawet nie przyjął do wiadomości faktu, iż jego bulwersacja tyczyła się malowidła znajdującego się na jego twarzy. Nikogo innego. JEGO. Choć to przecież Rin wyglądała jak upiorny, chory wisielec. Widok wymierzonego siarczystego policzka zdawał się odsunąć ten fakt na dalszy plan — do tego stopnia, że biegnąc za przerażoną Rin, z konsternowaną miną, zapomniał nawet, że właściwie ma coś na twarzy! Już od wielu lat uważał ludzi za potwory dorównujące popsutej, cuchnącej naturze demonów, ale nie spodziewał się, że są na tyle zuchwali, by upokarzać dzieci w obecności starszych. Może nawet krewnych? W miejscu, w którym powinno bić jego współczujące serce, narodziła się niepoprawna fascynacja tym zjawiskiem. Kiedy wzrok Rintarou osiadł cichutko na jej odsłoniętej szyi, język już mlaskał rozkosznie w jego ustach; kącik wysunął się wraz z leciutkim przegryzieniem dolnej wargi cienkich ust. I gdyby nie nagły skręt i przyspieszenie, które spowodowały, że już lekko zsunięty but, osunął się bardziej i zmusił go do niekontrolowanych większych kroków, bez zastanowienia wepchnąłby ją w najbliższą ciemną uliczkę.

Cóż za ironia losu — wkońcu to ona go w nią wepchnęła.

Kuśtykając i za wszelką cenę pragnąc naciągnąć zsuniętego buta na lewa pietę (co przyczyniało się również do kilku szybkich kroków i kolejnych podskoków), wdarł się w tajemniczy półmrok otulony wyrazistym cuchnącym zapachem pobratymca. Nic dziwnego, że się zatrzymał, a dowodząca misją najszybszego odwetu w dziejach Fudai, zmuszona była uwiesić się na palcach młodego mężczyzny, jakby ten stał się nagle tonową, skalna rzeźba nie do ruszenia.

Nie znajdowali się od nich daleko — ledwie kilka metrów. Jednak widok, jaki zastał demon, nie równał się z puchnącym siniakiem na młodej twarzyczce jego towarzyszki. Wzrok Rintarou był nieodgadniony. Po prostu stał i się na nią gapił (och, tak oczywiście, że gapił się na NIĄ), jakby w momencie zderzenia się jego stalowych ślepi z ich złączonymi ustami, wezbrało się w nim na niekontrolowane wymioty. Język sunący po ustach nachylającego się nad kobietą mężczyzny miał być wiążący, sugerujący niemy początek. Cóż, brutalnie wyrwany z rąk.

— Jak rozkosznie — odezwał się niespodziewanie, tonem niemal prawdziwego zaskoczenia. Zdawać się mogło, że zapomniał, iż stoi przed nimi z wymalowana twarzą z bezpańskim dzieckiem ledwie sięgającym ponad pas. — Niektóre gusty się nie zmieniają.

Oczy demona skierowały się w kierunku Sory. Przyglądał się mu krótką chwilę, jakby tym spojrzeniem miał wyrobić sobie o nim zdanie. Musiało się tak stać, bo po tym naciągnął buta na stopę i się wyprostował. Spoglądał na nich obojga i uśmiechnął się lekko. Było w tym uśmiechu tyle delikatności co prześmiewczej ironii.

— I to... tyle? — Utkwił wzrok w Seiyushi. Patrząc się w jej przybrane niebieskie tęczówki, powrócił wspomnieniami do tamtego lasu. Do jej stękliwych błagań. Podczas aktualnej obserwacji, również przed oczami stanęły mu te drżące, skomlące usta, które zalewała coraz to większa ilość krwi. Musiał przyznać, że powrót do tych wspomnień niesamowicie poprawił mu nastrój. Nie potrafił uwierzyć, że ta siksa jeszcze żyje. Mógł ukrócić jej żałosną egzystencję. Mógł, a jednak wtedy tego nie zrobił, podświadomie licząc, że sama zdechnie z głodu — w cierpieniu i wyrzutach sumienia. Nigdy nie widział tak żałosnego demona. A teraz, w Fudai, los chciał, aby ponownie musiał na nią patrzeć. Jak hojnie.

— Nie przywitasz się? — Nie umknęło uwadze Rintarou, gdy Seiyushi pochwyciła ostentacyjnie dłoń stojącego przed nią mężczyzny w celu ochrony. Oczy demona się śmiały, lecz usta były nieruchome. Najwidoczniej czekała go powtórka z rozrywki, ale tym razem nie zamierzał się już z nią cackać. — To miłe, że w twoich oczach jestem godnym konkurentem, ale spokojnie... — szepnął teatralnie. — Nie zamierzam ci go odbijać, dziecino. Za kogo mnie masz?

Uwaga na temat malowidła na jego twarzy, na krótką chwilę, zmusiła go do spoglądnięcia na stojącą nieopodal dziewczynkę. Przypomniał sobie, jak zapewniała go, że nie jest na niej nic wstydliwego, choć wzrok stojącej naprzeciw niego demonicy sugerował coś innego... Właśnie w tej chwili uzmysłowił sobie, że to z jego powodu Rin została uderzona i wyzwana.

— Rin — odezwał się do niej niespodziewanie. — Spójrz na mnie. Hej, nie odwracaj się. Powiedz mi co mam na twarzy. — Dotknął swojego policzka.

Mimo iż opuścił wzrok na dziecko, zdawał się rzucić krótkie spojrzenie przyciśniętej do muru Seiyushi mówiące: "Na co czekasz? Jesteśmy tu sami. Dwie ofiary, dwa demony. Chcesz, abym znów zrobił to za ciebie?"

Z pewnością tego nie chciała.