Zaczęło się inaczej niż poprzednio. Ostatnim razem bez zaproszenia wparowała do środka, teraz z kolei nie musiała czekać długo. Skinęła mu głową na przywitanie, ruszając w stronę środka. Miała właściwie kilka powodów, aby sama przyjść do niego. Nie chodziło tylko o gratulacje, choć z początku była to pierwsza myśl, jaka do niej przyszła. Teraz, jednak gdy znajdował się tak niedaleko zrozumiała, iż to była odpowiednia okazja, aby obgadać kilka rzeczy. Miała swoje wątpliwości zwłaszcza po Kioto, ale on mógł pomóc w ich rozwianiu. Niekoniecznie musiała odwracać się od Korpusu, ciągle w niego wierzyła, była mu lojalna, ale ostatnie wydarzenia mocno się na niej odcisnęły. Pojawiły się wątpliwości, zachwiało to jej zaufanie, zwłaszcza przy wyborze osób godnych awansu. Yuichiro w jej mniemaniu nie był odpowiednim kandydatem, nie kiedy podejmował tak nierozważne decyzje oraz w finalnym momencie wydał rozkaz, aby sam uciec od swoich towarzyszy. Ciągle tego z nim nie wyjaśniła, lecz... Nie zamierzała się z tym śpieszyć. Wszystko w swoim czasie.
Zrobiła zgodnie z jego poleceniem. Stół wydawał się odpowiednim miejscem, gdyż na ziemi łatwo można było ją przeoczyć. Butelka może i nie była ze szkła, tak wolała nie podejmować pochopnych decyzji. Po zmianie tematu uważnie mu się przyjrzała, próbując zrozumieć, skąd się wzięły jego rany. Jedna należała do tych osobliwych, przypominając oddech, którym władał - Sam się zraniłeś, a może to natura Cię skrzywdziła? - zapytała z lekkim uśmiechem, wskazując głową w stronę pajęczynki. Do tego dochodziła informacja o hashirze i to zaciekawiło Yonę. Nie wiedziała nic o jego misji łącznie z tym, czego dotyczyła - Ze szczegółami proszę, w końcu dużo mnie ominęło - to od tego powinni zacząć, nie od zorganizowanej akcji, która skończyła się fiaskiem.
- Stwierdziłam, że przekazywanie informacji listownie może nie być dobrym pomysłem. Dlatego przyszłam z wizytą, aby obgadać Twoją misję, to, co się stało w Kioto, spotkanie dotyczące jedynie płomieni i pewnego demona, którego mam na celowniku. W sumie to dwóch, ale jeden wyjątkowo mi podpadł. Jest godny miejsca na Twojej tablicy - wyjaśniła z lekkim uśmiechem, zerkając w kierunku miejsca z poprzednimi tropami. To właśnie tam zamierzała zawiesić informacje o kreaturze, co odebrała Hanowi oko - To, od czego zaczynamy? - rzuciła lekkim tonem, opierając się łokciem o krawędź stołu.

Tajemnica. Raport, który nie powinna nikomu wyjawiać. Rozumiała sytuację, stąd skinęła głową, a następnie wbiła spojrzenie w raport, delikatnie chwytając go w ręce. Oczy zaczęły śledzić charakterystykę dwóch demonów - Kizukich. Na moment oderwała wzrok od ciągu liter, jakby nie dowierzając, z tego, co zobaczyła. Takashi z nimi walczył? A może filar? W każdym razie samo wyjście cało z tej sytuacji budziło w Yonie respekt wobec zabójcy. Przeżył znacznie więcej, niż ona, a do tego zdobył cenne informacje - Cieszę się, że wróciłeś cały - powiedziała cichym głosem, odkładając raport na jego miejsce.
- Teraz zostajesz na dłużej? Czy znowu Cię wysyłają na misję? - zapytała widocznie zaciekawiona, nie wiedząc, ile im zostało czasu. Może, gdy zakończy rekonwalescencję, ponownie zniknie? Nie było w tym nic złego, wszak podwładni korpusu częściej przebywali poza Yonezawą. Zadania, misje, patrole, zawsze było co robić. Jednak planowała teraz skupić się na treningu, do czasu, aż będzie w stanie stawić czoła silniejszym oponentom. Oczywiście, gdyby Tsuya chciałaby ją gdzieś indziej, pewnie bez zająknięcia wyruszyłaby o świcie. Niezależnie od tego, co jeszcze miałaby w planach.
- Dziwne. Jeszcze nie widziałam techniki, która pozostawiłaby takie obrażenia - ale może i Amaterasu byłoby zdolne zostawić po sobie blizny. Nikt im nie wyjaśnił jak konkretnie działa ani jakie ma właściwości. Mimo to brzmiało niebezpiecznie, zwłaszcza że skrypt działa w chwili tchnienia oddechu.
Od czego powinna zacząć? Prawdopodobnie od tego, o czym myślała. Położyła w geście uspokajającym dłonie na czarce i powoli zaczęła mówić - Jakiś czas temu odbyło się spotkanie u Hashiry Płomienia. Zlecono nam, w sensie płomieniom, zadanie, aby odzyskać należący do Mistrza miecz. Jednak ten zginął podczas walk w Edo. Prawnuk dzierżący ostrze posiadał na nim transkrypcję i teraz najlepsza część. Obiecano nam trening z mistrzem za znalezienie zguby, ale jeszcze nikt nie dotarł do winnego. Skontaktowałam się z jednym z informatorów i niebawem wybywam do Kioto, aby to sprawdzić - przerwała na moment, aby oswoił się z pierwszą dozą informacji. Miała jeszcze sporo do przekazania, ale nie chciała mówić wszystkiego od razu - Jaki smak? - zmieniła na moment temat, wpatrując się w parującą ciecz.
Zanim zabrała się za spróbowanie, chciała poruszyć jeszcze jedną rzecz - Co do Kioto. To byłam pod dowództwem Yuichiro. Nie chcę się zagłębiać w to, co poszło nie tak, bo prawdopodobnie zacznę przeklinać, ale w trakcie naszej walki z demonem, pojawił się jeszcze jeden. Hanshin miał pójść po informatora, którego mieliśmy chronić, ale za nim mu to się udało, pojawił się o wiele silniejszy demon. Stali na dachu, każde z nas zeszło na dół i wtedy pojawił się Mogura, a przynajmniej tak się przedstawił. Włada dymem, jest praktycznie nieuchwytny. Ciężki orzech, ale wart umieszczenia na tablicy - przedstawiła w skrócie sytuację w dystrykcie czerwonych latarni, nie zauważając, kiedy przeniosła prawą dłoń na brzeg stołu. Palce zacisnęły się na drewnie, przez co odruchowo cofnęła pospiesznie dłoń. Chyba potrzebowała tej herbaty. Może ona będzie w stanie ją uspokoić? W konsekwencji nie czekała i powoli uniosła naczynko, aby posmakować zaparzonych ziół.

Nie spodziewała się niczego innego. Zawsze pozostając w ruchu, nie oczekiwała, że zostanie na dłużej. Z tego, co powiedział, pozostał mu tydzień rekonwalescencji, a później kto wie. Z lekkim uśmiechem się tego przysłuchiwała, myśląc, czy i jej coś większego się trafi. Niekoniecznie misja z Kizuki, ale gdyby mogła się rozwinąć w tym, co chciała, czyli szpiegostwie. Cóż, zrobiłaby wszystko, co w jej mocy - Tylko następnym razem nie wróć z takimi obrażeniami. Nie jest przyjemnym oglądać znajomego zabójcę w złym stanie - powiedziała lekkim głosem, na moment spoglądając na rozlewające się w pokoju słońce. Jedną z dłoni odsunęła od czarki i wystawiła w stronę ciepłych promieni. Delikatnie poruszyła palcami, wracając spojrzeniem do swojego rozmówcy. To o czym gadali?
Technika, właśnie. Coś, co wychodziło poza zwykłe nauczanie? Czym w takim razie była? Wiedziała, że płacił za nią sowitą cenę, a dodatkowo nabywał coś w zamian, coś, co pokonuje ograniczenia, czy też bariery tak jak wspominał. Im więcej dawała temu czasu, tym ciekawiło ją to jeszcze bardziej. Jak wyglądała? Czym się objawiała? Co ją odróżniało od innych technik piorunów - Uważaj na nią. Potężne techniki są skutecznym mieczem obusiecznym, ale pewnie to wiesz - dodała po chwili, nie dlatego, że w niego nie wierzyła. Chciała jedynie przypomnieć mu, aby nie używał jej w głupi sposób, a jedynie, wtedy kiedy tego najbardziej potrzebował.

Sprawa miecza może i poufała z początku, tak wierzyła, że powinien o tym wiedzieć. Współpracowali ze sobą, toteż nie chciała przed nim nic ukrywać. Zamiast tego wolała to z nim skonfrontować oraz dowiedzieć się, co o tym myśli. Najwidoczniej sama informacja była ważna, bo zachęcił ją, aby podążyła za śledztwem. Sam również zaproponował swoją pomoc, co było bardzo miłe z jego strony. Miał więcej kontaktów od niej, zwłaszcza że rodzina rudej niedawno się tam wprowadziła. A krewni, cóż, Ci nie mieli takiego wpływu, co sam Kazuya - Dzięki. Wyślę kruka, aby Cię powiadomić o informacjach, jakie zbiorę. Oczywiście, wcześniej chciałabym Cię nauczyć szyfru. Obawiam się o przejęcie informacji. Zresztą z tego samego powodu pofatygowałam się tutaj osobiście. No i... Zostawiam Edo w Twoje ręce, sama zbytnio nie jestem z nim zaznajomiona, podobnie moja rodzina, co dopiero się tam osiadła - może i nie poprosiła go, aby poszedł z nią, ale istniały inne sposoby, aby mógł jej nieco ulżyć w zadaniu. Z jego informacjami mogli zawęzić pole i szybciej dojść do zdrajcy, ewentualnie do osoby, co aktualnie dzierżyła miecz.
Niepotrzebnie wspomniała o Yuichiro. Teraz musiała nieco więcej o nim opowiedzieć, jak i wrócić do wspomnień z Kioto - Od czego tu zacząć - powiedziała z widoczną niechęcią, jakby brzydziła się samym powrotem do tamtych dni - Był naszym dowódcą i właściwie było kilka rzeczy, których mogłam mu wypomnieć. Zacznijmy od momentu, w którym się rozdzieliliśmy. Wchodząc do dzielnicy czerwonych latarni, postanowił jako dowódca poszukać zaginionej Setsu - członkini naszej drużyny. Może i samo to, było dobrym ruchem, ale... Przez to zostawił Hanshina oraz mnie z oczami Korpusu w Kioto, która miała nas poprowadzić do sprawcy zamieszania, a także podjąć z nią decyzję, co zrobić w sprawie zabójcy oraz innego źródła informacji. Wszystko spadło na nas, natomiast w chwili walki, ten jak ostatni idiota skoczył sam na demona, o którym nic nie wiedzieliśmy - zagryzła na moment wargę, powstrzymując się od zaciśnięcia dłoni na trzymanej czarce - Ostatecznie podjęłam decyzję, by wysłać Hana po osoby, którym mieliśmy zapewnić bezpieczeństwo i to przeze mnie stracił oko, bo nieodpowiednia osoba wydała rozkaz. Po wszystkim, opatrzyliśmy Kanuchiego. Jednak ostatnim jego rozkazem był powrót do obozu. Sam uciekł od nas, nie wiadomo, gdzie. Po kierunku sądzę, że dalej w miasto, aby samotnie rozprawiać się z demonami. Takich właśnie kretynów mianowano na naszych liderów. Chyba sam teraz rozumiesz, czemu nie chciałam do tego wracać - wbiła w niego spojrzenie bursztynowych oczu, z trudem odsuwając dłonie od czarki, aby jej nie poniosło. Wzięła głębszy wdech, próbując się uspokoić, mimo tego w środku wrzała, nie mogąc się pogodzić z decyzjami góry.
Po chwili, jakiej potrzebowała na uspokojenie, przeniosła swoje myśli w stronę wcześniej podjętego tematu. Konkretniej to herbaty zwanej jadeitowym naparem. Nic to jej nie mówiło, ale lubiła napój zaparzany z  zielone liści. Dobrze działał na organizm, pobudzając go w lekki i przyjemny sposób. Może warto było spróbować? Postanowiła zaczekać na bardziej dogodną porę.
- Racja. Przyniosę własne, chociaż poza nim umieszczę tam Uesugi Kiyo, tą co rządzi Osaką. Spotkałam ją raz i była dziwnym typem demona. Nie chciała krzywd, miała idealistyczne podejście, coś zupełnie innego od tego, z czym mamy  do czynienia na co dzień. Mimo to nie panuje nad demonami, co tam żyją. Potrzeba ją zabić, jeśli chcemy odbić Osakę, a przynajmniej to potwierdziła Tsuya, Hashira płomienia - opowiedziała o jeszcze jednym celu, nad którym myślała, zanim skupiła się na smaku naparu.
Był taki różny. Bardziej intensywny, lekko miętowy? Nie miała pewności, ale potrafiła się nim delektować, nawet bez rozwiniętego zmysłu smaku - Wyborna, chyba moja ulubiona - skomentowała cichym głosem,, upijając jeszcze jeden, pomniejszy łyk. Dopiero po nim odstawiła czarkę, gotowa, aby dalej dyskutować o celach godnych miejsca na ich tablicy.

Miecz obusieczny

— Zdaje sobie z tego świadomość.. Skutki używania jej są bolesne, jesteś żywym piorunem i równie szybko gaśniesz. Nie doszedłem jeszcze do perfekcji w jej używaniu, trudno zresztą ją praktykować częściej, jednak mimo to dała mi szansę przy okazji starcia z Kizukim.. Przynajmniej dopóki nie zmiótł mnie z całym budynkiem w jednym ciosie — Mruknął niezadowolony,  wspominając wydarzenia z świątyni.. Cóż, nie był to z pewnością powód do dumy jednak zdołał go w tym krótkim czasie całkiem poobrażać, a to już coś prawda? Nie mniej Daisuke musiał się natrudzić aby wyciągnąć go z tych wszystkich gruzów.


Później przyszedł czas na ciąg dalszy, szyfr, miecz i ich niezbyt kompetentnego dowódcę - Przynajmniej tak wynikało z opowieści Yony, a ona choć miała nieokrzesany temperament to z pewnością nie skłaniałaby się do mówienia nieprawdy, szczególnie jeśli chodzi o sprawy samego Korpusu. Czy mógł go oceniać? Każdy z zabójców podejmuje trudne decyzje, jednak oprócz wyrozumiałości musieli być gotowi na krytykę, aby móc z niej wyciągnąć kolejną nauke i móc poprawić swoje dotychczasowe działania.
— Poinformuję Otō-san, aby pomógł zaznajomić twoją rodzinę z ich tymczasowym domem. Jest surowy, jednak myślę, że uchyli się do mojej prośby. — Zaoferował się, każdy porządny klan był mile widziany w Edo, szczególnie taki, który równie nienawidził demonów co on. Powinni znaleźć wspólne tematy na godziny rozmów przy herbacie.
— Szyfr, dobry pomysł.. Sam myślałem nad nim, jednak zasadniczo nie miałem jeszcze okazji z kimś dłużej współpracować aby był potrzebny. A więc na czym on polega? — Zapytał, nie był to zły pomysł. Być może ostatni zdrajca w korpusie wypłynął na to, że postanowiła go wprowadzić go do użytku? Przejęcie przez demony również jest prawdopodobne więc tak czy inaczej, znajdą dla niego zastosowanie.
— Złe wspomnienia są dobrymi lekcjami, trzeba do nich wracać — Zaczął kolejną swoją, jakże mądra, mądrością — Zbyt wielka pewność siebie jest zgubna, myślał jak jednostka, sam. Jako lider nie zwrócił uwagi, że musi prowadzić całą grupe i za nią odpowiadać, każdy z nas jest gotowy na niebezpieczeństwo, niemniej to od niego zależało jak wykorzysta wasze umiejętności z czym możecie się mierzyć. Zostawianie  osamotnionego słabego zabójcy w mieście pełnym demonów nie było najrozsądniejszym posunięciem. To, że was zostawił po walce pokazuje tylko, że ostatecznie zawiódł jako przywódca, nie więcej, nie mniej. Jego duma, najwyraźniej nie pozwoliła mu wrócić do was, aby wytrzymać ciążące na nim spojrzenia z jasnym wyrzutem. —  Powiedział wyciągając klepsydrę z dłoni i obracając ją kilkukrotnie, kiedy jej czas w postaci przesypywania piasku. Najwyraźniej po wysłuchaniu tego co miała Yona do powiedzenia, miał na jego temat limitowany czas jaki chciał mu poświęcić.  
— Tym razem przy wyborze zdawali się kierować siłą zabójców, co było zrozumiałe z jasnej potrzeby bliskiej ofensywy na miasto. Nie wątpię, że tym razem padną słuszniejsze wybory. — Kontynuował spokojnie, wierzył w dowództwo,  oni też są ludźmi, też popełniają błędy i również płacą za nie cene był pewien, że oni również sobie zdawali sprawę jaki gorzkie słowa krąży wśród zabójców, wyciąga z nich lekcje.
— Jest już na tablicy. Była w Edo. — Odparł krótko, bez wyrazu emocji — Uznam, że tę pogawędkę o filozoficznych poglądach ucięliście sobie podczas walki. — Nawet nie zapytał, stwierdził,  wykluczał wszystkie inne możliwe odpowiedzi. Sięgając po swoją czarę z naparem, tak od razu lepiej.. Przyjął pochwałę skinieniem głowy, dobrze, że jej smakowała, może odstawi alkohol w którym zdawała się lubować.

Przez krótki moment patrzyła na niego zamurowana. Gdy tak opisywał technikę, nie było jej intencją przerywać, a wyobrazić sobie to, co jej opowiadał. W pierwszym momencie brzmiało to strasznie, stać się żywiołem, którym się posługiwało. Ból musiał być ogromy, a im dłużej się tego używało, zakładała, iż skutki mogły być znacznie bardziej uciążliwe... Nie zamierzała pytać o nic więcej w tej sprawie, nie po takim podsumowaniu. Jedynie powiedziała cichym głosem - Kizuki, mimo wszystko są silni, ale na szczęście wróciłeś do nas. Właściwie na jednej z misji, pamiętam, jak demon rzucił mną przez budynek. Twoja opowieść przywróciła to... ciekawe przeżycie.

- Masz moją wdzięczność, Takashi. Nie zapomnę, aby spłacić tego długo w innym czasie - jeśli ktoś znał Yonę dobrze, tak wiedział, iż swojego słowa, nie rzucała lekko. Zamierzała szybciej, niż później spełnić jego jedną prośbę, niezależnie od tego, jaka by ona nie była.
Nie ukrywała jednak, że miała nadzieję, iż Chie nie wykorzysta tej okazji, aby zaaranżować kolejne małżeństwo. Kobieta potrafiła być w tej dziedzinie nadgorliwa, myśląc, że robi to dla dobra Yony - zwykle przynosiło to odmienny skutek. Jednak wiedziała też, iż będzie jej towarzyszył ojciec zabójczyni, a on zawsze dotrzymywał swoich obietnic.
- Lepiej pokazać, tylko potrzebuje papieru i chwili, by to spisać. Wszakże opiera się on na zapamiętaniu każdej cyfry i jej znaczenia - o ile dostała wszystkie potrzebne rzeczy, to przeszła do działania. Narysowała kwadrat, kilka kolumn i powoli umieszczała w nich znaki z rodzinnego poematu. Alfabet był cudaczny, a Hiryuu mieli to do siebie, że lubili od czasu do czasu go zmieniać. Zwykle poprzez wykorzystywanie z innego dzieła sztuki. Tym razem użyła wiersza, który już dawno poszedł w niepamięć, aby ród później nie miał do niej za złe, iż wyjawia komuś ich tajemnice - To wszystko, o ile nie masz jakiegoś pomysłu, co do urozmaicenia go - dodała po chwili, wręczając mu kartkę.
- W skrócie zapisujesz cały tekst ciągiem cyfr. Oddzielasz je po każdej sylabie, dla przykładu słowo "yuki". Yu będzie miało dwie cyfry, które zapisujesz osobno od tych znaczących ki. Proste, o ile się to pamięta - wyjaśniła pokrótce, wskazując palcem na odpowiednie miejsca w tabeli. Nigdy nie myślała, że kiedykolwiek z kimś się tym podzieli, a jednak częstsza współpraca z Takashim niejako popchnęła rudą do tej decyzji.
- Od tamtej pory nie rozmawiałam z nim ani razu i właściwie nie zamierzam. Tak będzie lepiej, dla nas obu - podkreśliła delikatność tematu, który mimo wszystko dalej wzbudzał w niej emocje. Wyciągało to z niej najgorsze, stąd było lepiej, aby po jakimś czasie Yuichiro zrozumiał swoje decyzje. Wszakże wtedy łatwiej przyjdzie im konwersacja. A tak, jedynie mogła opowiedzieć o tym zabójcy, aby sam miał się na baczności w jego prezencji. Sama jednak potrzebowała chwili na rozluźnienie, w końcu dało się jawnie wyczuć, iż przez czas opowieści była widocznie spięta.
- To przyjdzie nam zobaczyć następnym razem - odrzekła spokojnie, gdy czas na odsapnięcie minął, a konwersacja przychodziła jej łatwo. Jednocześnie tak mogli pozostawić ten temat, aby w przyszłości sam się rozstrzygnął. Korpus zadecyduje, co według niego jest słuszne, a oni wtedy zobaczą, ile się zmieniło.
- Wybacz, musiałam ją przeoczyć. Jednak byłam wtedy nowa w naszym zawodzie. Przybyłam do Osaki, by zorientować się w sytuacji i na nią natrafiłam, nie wiedząc z początku o jej tożsamości. Nie miałam broni, więc postanowiłam wydobyć z niej informacje, zapowiadając na koniec, iż jeszcze się z nią spotkam. Jednak nasze następne spotkanie, gdzie chciałam ją zabić, nie nadeszło. Cały czas mam nadzieję, że położę kres jej rządom. Jest w końcu córką władcy, tamtejsi ludzie wielbią ją jakby była kami-sama. Jej metody pożywiania się na zabójcach, bandytach i innych wykolejeńców ludzkości, ani trochę nie złagodziły mojego serca. O to możesz być pewien - nawet jeśli nie chciał słyszeć, chciała mu przedstawić pokrótce sytuację, w której wtedy się znajdowała. Miała nadto powodów, aby się nie przymierzać z demonami, dlatego założyła, że po tym wyznaniu nie zostanie posądzona o zdradę. Ot zawsze chciała zbierać informacje i być poza centrum uwagi, zamiast dumnie kroczyć na pierwszej linii frontu.
Po rozkoszowaniu się herbatą, przyszła też pora na zadanie mu innego pytania - Masz jakieś cele, które chciałbyś osiągnąć? Plany, za które się zabierasz? Chciałabym pomóc, o ile będę w stanie - płynnie przeszła do sprawy długu, który w przyszłości miała u niego zaciągnąć. Choć jeszcze nie przeszedł do czynów, w końcu tkwił tutaj podczas rekonwalescencji, tak chciała nieco rozeznać się w jego sytuacji. Nawet i z samej ciekawości, by dowiedzieć się, o czym myślał.

- Całkiem prawdopodobne - powiedziała rozbawionym głosem, wyobrażając sobie, ile by im zajęło, aby dodatkowo dodać kilka rzeczy do szyfru. Sama nie zamierzała myśleć, co mogłoby ulec zmianie. Jeszcze by rozbolała ją głowa od nadmiaru możliwości, a tego wolała sobie oszczędzić.
Może i miał rację. Po wylaniu z siebie całej złości, nieznacznie, ale ulżyło Yonie. Zmierzenie się z własnymi demonami to jedno, ale powiedzenie tego na głos to drugie. Teraz, zamiast się nad tym zastanawiać, czy podsycać negatywne emocje, mogła się skupić na innych rzeczach. Pierwsza, która przyszła jej do głowy dotyczyła napisania raportu. Yuichiro jako lider, może i takowy napisał, ale chciała dodać kilka słów od siebie, aby korpus miał lepszy obraz sytuacji. Spodziewała się pominięcia kilku istotnych podpunktów, toteż wolała tę nieścisłość naprawić lub powtórzyć, gdyby zeznał zgodnie z prawdą.
- Pomyślę nad wyrobieniem dodatkowego ostrza, może nieco mniejszego podobnego do tanto. Taki jest łatwiej ukryć przed oczami demona. Co do samej rady, spróbuję ją zastosować, choć spanie z kataną mogłoby być niewygodne - zażartowała na koniec z lekkim uśmiechem na buzi. Miało to dać mu do zrozumienia, że czuję się znacznie lepiej. Ich rozmowy pomogły, a ona miała kilka rad do wcielenia w życie. Co do ostatniej to od dawna miała nawyk, aby kłaść Benihime obok futonu. Jedzenie z kataną również praktykowała, a lekcje ze spotkania z Kiyo wyciągnęła na samym starcie. Jedynie nie pomyślała o wyborze drugiego oręża. Wakizashi nie nosiła ze względu na związane z nim tradycje. Zwłaszcza jeśli miało służyć do odebrania sobie życia po utracie honoru.

- Czemu by nie teraz? - wypaliła na szybko, zapominając przecież, że Takashi był ranny. Z lekkim zmieszaniem, schowała na moment połowę buzi za dłonią, zapominając na moment, że powinna się odezwać.
- No tak, jesteś ranny. Czyżby zbytnie poruszanie bolało? - specjalnie ukryła swoją głupotę, za pełnym zmartwienia pytaniem. Wiedziała, że przecież to było oczywiste niedopatrzenie, a on nie należał do osób pozbawionych rozumu. Ręka, która na krótki moment schowała twarz, przeniosła na czoło, lekko je rozmasowując. Niby próbowała się dzięki temu skupić, ale niekoniecznie była przygotowana, że ów czyn działa tak jak powinien - Zapomnij - wyparowała w końcu, wiedząc, że zagranie tamtej karty było co najmniej nietaktowne i pozbawione sensu.

Cholera. Dała wyraźnie mu do zrozumienia, żeby zapomniał. Powinna się spodziewać, że nie przemilczy tego, a pociągnie temat, jak najdalej potrafił. Cicho westchnęła ze słyszalną rezygnacją. Najwidoczniej musiała stawić temu czoła, niezależnie od tego, czy chciała. Maniery nakazywały odpowiadać i udzielać się w konwersacji, a ona miała dawać przykład wpojonym przez matkę naukom.
- Czasami jesteś męczący - wypaliła dość nagle, nie ukrywając, tego, co chodziło po jej głowie. Mimo wszystko nie mieli przed sobą tajemnic, a ona była szczera do bólu. Zwykle nie potrafiąc schować języka za zębami. Tak jak na ich pierwszym spotkaniu, ale to wydawało się teraz odległe. Dziwne dosyć, ale nie każda relacja zaczyna się od czegoś prostego i miłego zarazem.
- Już myślałam, że to moja prezencja jest w stanie Cię uśpić. Jednak skoro brakuje Ci snu, nie powinieneś w takim razie odesłać mnie wcześniej? Zrozumiałabym. Podobnie nie mam nic przeciwko, abyś się położył. Popilnowałabym Cię, dopóki byś nie zasnął - powiedziała spokojnie z lekkim uśmiechem na buzi. Zobaczenie go jak śpi, to musiał być zupełnie inny widok od tego, co codziennie pokazywał. Mimo wszystko zwykła sądzić, iż ludzie podczas snu wyglądają dość niewinnie oraz kojąco. Cisza panująca w pokoju przerywana przez odgłos brania oddechu - taka atmosfera wydawała się Yonie dziwnie uspokajająca. Jakby zmartwienia nie dotyczyły tych, co śnią, podobnie tych, co takie osoby strzegą. Choć w Yonezawie nic Matsumoto nie groziło, toteż nie musiałaby go bronić.
- W takim razie, co Cię dręczy? Za dużo wydarzeń w ostatnim czasie, demony, a może koszmary? - próbowała odgadnąć przyczynę, zanim zdążył odpowiedzieć. Lubiła grać w odgadywanie okoliczności, miejsc oraz wydarzeń. Mogła dzięki temu wygimnastykować umysł, trenować go, chroniąc przed przedwczesnym zestarzeniem.

Bagatelizowanie ważności snu było błędem. Zabójcy byli najsilniejsi, gdy byli u szczytu swoich umiejętności, choć musiała przyznać, że najniebezpieczniejsi to tacy, co przekraczali swoje granice. Niemniej spojrzała niezadowolona na Takashiego, nie widząc powodu, przez który teraz nie odpoczywał. Nie potrzebował treningów, nie podczas rekonwalescencji, gdzie miał znacząco przybrać na sile i wylizać się z ran.
- Pierwszorzędna. Bez snu nie przydasz się na polu walki, nie gdy zasłabniesz, a oczy zaczną Ci się kleić. Na warcie mógłbyś zasnąć, podczas walki, gdy pierwsze emocje opadną zemdleć. Nie odmawiaj sobie snu, rozumiesz? - to mogła być ich pierwsza sprzeczka, ale wierzyła, że takie czasami były potrzebne. Nawet, gdy dochodziło do współpracy, musieli kilka rzeczy przepracować. Wzajemne ścieranie się, tylko mogło ich zbliżyć, a przynajmniej tak na to patrzyła Yona. W końcu w jej głosie nie dało się usłyszeć złośliwości, mówiła miękko, ale dosadnie.
- Bałeś się? - zapytała z ciekawości, bo kiedy słuchała jego opowieści, sama zalewała się emocjami. Głównie pogardą oraz nienawiścią do ich gatunku - Kiedyś się na nich zemścimy. Chcesz ich umieścić na tablicy? - zapytała łagodnie, spoglądając na puste miejsce, które wypadałoby zapełnić, a oni nadawali się idealnie. Byli wyzwaniem, kimś po kogo mogli celować, po uporaniu się z resztą.
- Najpierw pozwól się ranom wyleczyć, zasklepić. Później myśl o treningu - westchnęła cicho, po tym jak go upomniała. Jeszcze spojrzała w stronę odwijanego bandaża i dłonią, pozwoliła sobie, aby na moment mu przerwać - Masz jakąś maść, którą Ci zalecił medyk? - zapytała cichym głosem, wiedząc, że nie zostawi tego bez odzewu. Mógł się rzucać, odrzucić jej pomoc, ale i tak zrobi po swojemu. Ze swojej torby wyciągnęła czysty bandaż, aby wiedział do czego zmierza.

- Jednym z naszych atutów, to chyba wola walki - powiedziała lekkim głosem, spoglądając na zabójcę z ukosa - Jesteśmy słabi, krusi, wolno się regenerujemy. Pewnie wielu tak myśli, gdy zastanawia się, czy podjąć walkę z silniejszym od nas. Mimo to, to godne podziwu, że zamiast uciec walczyłeś - dodała z lekkim uśmiechem, przyglądając mu się tak przez chwilę. Wtedy jej oczy zrobiły się większe, a ona nieświadoma tego, co robi wyciągnęła w jego stronę ręke - Nie pomyślałabym, że umiesz w taki sposób wyglądać. Jakby ta cała złość miała się w końcu zmanifestować. Piękne... - dla Yony, która praktycznie w ogóle nie doświadczała szerokiej gamy emocji z jego strony, było to czymś nowym, świeżym. Cała ta sztuczność ukrywana za maską spokoju, opadła, a ona dopiero teraz zrozumiała, że uznała ją za coś "pięknego". Prawą dłoń pospiesznie wycofała, przesłaniając ją teraz usta - Chyba się zagalopowałam - wyrzuciła lekko speszona, odwracając spojrzenie w kierunku tablicy.
Gdyby zwracała większą uwagę na szczegóły, zapewne wychwyciłaby wcześniej, że Hime oraz Ryo już się tam znajdują.
- W to nie wątpie, w końcu to główny atut Pioruna. Gdybyś ich nie doścignął, czy wtedy byłbyś solą w oku swojego mistrza? - nie wiedziała, po co o to zapytała. Chyba jej się to wyrwało, bo sama posługując się płomieniem nie była najsilniejsza.
- Pozwól chociaż z tym pomóc. Przydałby się olejek albo maść, a może wolisz na sucho? - złapała go za ręke, przykładając powoli opatrunek. Nie próbowała jeszcze owijać, w końcu czekała na jego decyzję, po której dokończy czynność lub zacznie nową związaną z nałożeniem specyfiku.

Czy nie chciała? No tutaj mogłaby polemizować, w końcu kim był tamten Takashi? Bardziej emocjonalny, bardziej nieprzewidywalny... Mogła jedynie snuć domysły, ale przecież nie zapyta go, jaki wtedy jest. Zamiast tego wolała z lekkim uśmieszkiem, spojrzeć w te złote oczy i powiedzieć cicho - Jesteś pewien?
Po tylu zdaniach, co wymienili, powinien przynajmniej częściowo przewidzieć, że do tego dojdzie. Ciekawość Yony nie znała granic, ale często zabójczyni ją ograniczała. W tej sytuacji nie widziała potrzeby, aby na tym zakończyć - Boisz się, że z tą osobą nie będę chciała współpracować? - i tutaj postanowiła zakończyć dalsze pytania. Mieli jeszcze czas, aby odkryć swoje demony, a ona... Cóż, pozwalała sobie na za dużo. Niby już wcześniej przyznała się do błędu, ale teraz przesadziła. Skinęła głową w ramach cichych przeprosin, po czym zerknęła poza niego, co by go bardziej nie krępować. Jeszcze przestanie mówić lub wkurzy się niepotrzebnie, a przecież miała unikać konfliktów na rzecz ich pracy razem.

Temat płynnie został przerwany. Yona straciła jakąkolwiek ochotę, a nawet chęć na wnikanie dalej. Co było, to było i po co mieli to drążyć? Przy dywagacjach prowadzących do psucia sobie wzajemnie krwi, lepiej było odpuścić, aby zająć się sprawami ważnymi. Jednak nawet i te, wydawały się zacierać, poprzez lakoniczne odpowiadanie Takashiego.

[z/t]