Kama bywał w Yonezawie coraz rzadziej i prawdę mówiąc nie dziwiło go to. Od momentu kiedy zamieszkał wraz z Sai w posiadłości rodziny Kama, która znajdowała się w Edo, odwiedzał swoje "alma mater" jedynie kiedy musiał zdać raport z misji, bądź uzupełnić zapasy przedmiotów niezbędnych do walki z demonami.
W tym wszystkim jednak w jego pamięci cały czas widniały miejsca, za którymi tęsknił. Jednym z nich był właśnie Karesansui. To w tym miejscu Hayato często spędzał czas po swoich treningach, starając się zebrać myśli i się uspokoić. Było to też świetne miejsce do medytacji i rozmyślań na temat swojej przyszłości.
Nic więc dziwnego, że kiedy tylko Kama znów zawitał do Yonezawy, postanowił odwiedzić jedno ze swoich ulubionych miejsc. Po przekazaniu Ne listy potrzebnych przedmiotów i podaniu miejsca, z którego je odbierze - od razu ruszył do kamiennego ogrodu. Kiedy się tam znalazł zobaczył, że miejsce jest całkowicie opustoszałe. Było to prawdopodobnie spowodowane aktualnie trwającymi szkoleniami. Tym lepiej dla mnie pomyślał Kama, który ruszył już w jedno z zacienionych miejsc ogrodu. Kładąc swoją katanę obok, usiadł pod jednym z nielicznych drzew i oparł się o jego konar. Relaksując się czekał na zamówione przez siebie rzeczy. Oh, gdyby tylko wiedział kto miał mu je dostarczyć...

Górski krajobraz, który obserwowała z zadaszenia nad Karesansui przywodził masę wspomnień. Siedziała tam już od przeszło godziny, gdy słońce wreszcie przesunęło się na tyle, by rzucić cień na budynek, tworząc tym samym warunki sprzyjające drzemce. Nie była na tyle głupia, by zasypiać w pełnym słońcu, ale teraz, gdy ryzyko udaru i poparzeń spadło do minimum, Setsuka ułożyła się wygodnie i bez obaw przymknęła ociężałe powieki. Mogłaby oczywiście wrócić do swojego pokoju i odpocząć we własnym łóżku, ale sto razy bardziej od klaustrofobicznej klitki wolała otoczenie przyrody i przepływ świeżego powietrza. Mruknęła z zadowoleniem i wsparła głowę na wyciągniętym ramieniu, odpływając w sen już po kilkunastu sekundach.
Pierwsze dźwięki nie zdołały w pełni przebić się przez jej otępiałą podświadomość. Zarejestrowała je mimowolnie, ale nie rozpatrzyła ich w kategorii zagrożenia, więc zostały zwyczajnie zignorowane. Nie ustały jednak, a w ostateczności przybrały na głośności i intensywności, co poruszyło w niej wrażliwe struny. Wyrwana z sennych majaków, Hiō wreszcie poderwała tułów do siadu i mrugając intensywnie rozejrzała się wokół instynktownie poszukując intruza. Nie wiedziała nawet kiedy dokładnie tanto znalazło się w jej dłoni, ale gdy tylko upewniła się, że nikt nie dybie na jej życie, zaraz wsunęła je na miejsce.
Może popadam w parano… - nie zdołała dokończyć tej myśli, ponieważ do jej uszu dotarły teraz wyraźnie wiązanki słów. Hiō potrzebowała kilku kolejnych sekund, by otrząsnąć się po drzemce, odszukać źródło hałasu i uświadomić sobie jego znaczenia, ale nastąpiło to zdecydowanie zbyt późno, ponieważ zdążyła już wtedy wychylić głowę poza zadaszenie i gwałtowny podmuch powietrza chlusnął jej prosto w twarz.
Cofnęła się odruchowo, przysłaniając usta i nos dłonią, ale ledwie zdążyła uniknąć najgorszego wietrznego pocisku, o którym wiedziała, że najprawdopodobniej ciąłby boleśnie jej skórę. Doskonale znała siłę tego oddechu i jego manifestacji, wiedziała jaką krzywdę ten żywioł potrafił wyrządzić samopas, a co dopiero pod kontrolą odpowiednich rąk. Użytkowników Kaze no kokyū nie znała zbyt wielu, a znaczną większość nich głównie z zasłyszanych plotek, tak więc wiedziona ciekawością Setsuka postanowiła ponowić próbę zidentyfikowania gościa.
Nasłuchiwała przez moment, by się upewnić, że nieznajomy skupił się teraz na prostych wymachach ostrzem i ryzyko kolejnego wykorzystania oddechu zmalało, po czym podpełzła do krawędzi dachu i wychyliła się, by zlustrować uważnie plac Karesansui. Wyglądało jednak na to, że ofiara jej zainteresowania cofnęła się na taras, co jej bynajmniej nie zniechęciło; Stesuka chwyciła dłońmi rant podłoża dla zachowania równowagi i wysunęła się dalej, by móc zerknąć do środka. Trenującego mężczyznę rozpoznała dopiero po chwili, bo i nie miała wcześniej okazji go spotkać, tak więc mogła posiłkować się jedynie posiadanymi informacjami i prostą dedukcją. Podejrzewała, że to Kama Hayato we własnej osobie.
Któż by się spodziewał.
Nie chcąc zakłócać jego treningu, Hiō wycofała się z zamiarem opuszczenia miejscówki. Którejkolwiek drogi by jednak nie obrała, musiałaby skakać po dachach lub zostałaby zwyczajnie zauważona. Rekreacyjne przesiadywanie na zadaszeniu to jedno, ale kicanie między budynkami jak jakiś skrytobójca to zupełnie co innego. Setsu westchnęła ciężko, ponieważ zamierzając zachować przynajmniej jakieś pozory godności mogła obrać tylko jedną ścieżkę, a ta prowadziła na parter. Nie zwlekając dłużej zeskoczyła w dół i chwytając dłonią krawędź dachu zmieniła miejsce lądowania tak, by zatrzymać się na deskach, a nie na piasku. Ugięła lekko kolana i Ryūjin jej świadkiem, że dostrzeżenie nadchodzącego ataku było bardziej efektem szczęścia niż umiejętności, bo przed skokiem nie usłyszała, by drugi zabójca się przemieszczał. Ekspresowe dobycie tanto było już jednak efektem wypracowanych przez lata szybkości i zręczności, które pozwoliły jej odbić zbliżające się do jej głowy ostrze na czas. Siła uderzenia była jednak na tyle silna, że musiała odskoczyć, by się nie przewrócić.
— Łoo, spokojnie, tygrysie — wysapała, unosząc doń w poddańczym geście, aby dac do zrozumienia, że nie ma złych zamiarów. Nie była pewna czy jego atak był efektem przypadku czy też reakcją na jej niespodziewane pojawienie się, więc chciała jak najszybciej wyjaśnić nieporozumienie.
— Bogowie — mruknęła podnosząc się do pionu i poruszając lekko obolałym nadgarstkiem. — To było... — mocne, paskudne, przerażające — ...niespodziewane — dokończyła i zaśmiała się mimowolnie.

Skorzystała z pomocy, nawet jeśli wstanie z kucek nie przysporzyłoby jej szczególnych trudności, ale zrobiła to mechanicznie, właściwie nie poświęcając temu gestowi szczególnej uwagi. Przynajmniej z początku.
— Nie pomyślałeś, że gdybym faktycznie próbowała się zakraść to nie zdradziłabym tak łatwo swojej pozycji? — odparła, odbijając w ten sposób piłeczkę, choć w jej głosie nie sposób było doszukać się żadnej złośliwości. To było zwykłe, proste pytanie. Z drugiej strony, gdyby faktycznie była demonem, takie zachowanie byłoby z jego strony jak najbardziej wskazane.
— Mogłeś, ale nie zrobiłeś — zauważyła, zaraz nieco poważniejąc. Ostatecznie ona także była zabójcą i gdyby taki cios, nawet niespodziewany, wyrządził jej faktycznie jakąś większą krzywdę chyba spaliłaby się ze wstydu. Obolały nadgarstek był jedynie efektem braku wcześniejszego rozgrzania. — Uznałam, że ucieczka po dachach byłaby bardziej podejrzana niż zejście na ziemię — dodała w ramach wyjaśnienia i wsunęła ostrze, które do tej pory zaciskała w lewej dłoni, z powrotem do pochwy. Kiedy tak o tym pomyślała, może faktycznie lepiej by było, gdyby najpierw dała znać albo chociaż odezwała się słowem?
— Tak, w porządku — zapewniła, po czym odwróciła głowę i ziewnęła głośno, odruchowo zakrywając usta wolną ręką. Prawą wciąż przytrzymywała bezwiednie dłoń towarzysza. — Obudziłeś mnie i… — urwała, bo kiedy chciała odgarnąć kosmyk włosów z czoła coś ograniczło jej ruchy. Zamrugała zaskoczona i przeniosła spojrzenie na ich uścisk, ale zamiast zamiast od razu gwałtownie wyrwać palce, po sekundzie zastanowienia zacisnęła je nieco mocniej i potrząsnęła męską dłonią, a dopiero potem ją uwolniła. — Miło cię wreszcie poznać — oznajmiła i w końcu doprowadziła do ładu fryzurę, tym samym odsłaniając czerwony placek na prawym policzku, który musiał odbić się na jej skórze podczas snu, a o istnieniu którego nie miała zielonego pojęcia.
— To był dobry cios, tak swoją drogą — pochwaliła, odsuwając się o krok i przeciągając leniwie, póki zastałe kości nie wskoczyły na swoje miejsce. Teraz, kiedy już na siebie wpadli, pomysł o szybkiej ucieczce odszedł w niepamięć.

Miał rację, istniała możliwość, że ktoś postronny postanowiłby odwiedzić Yonezawę, ale w jej mniemaniu była to myśl na tyle absurdalna, że w ogóle nie brała jej pod uwagę. Czy byłby to debil, czy jakiś głodny wieśniak, to już nie miało żadnego znaczenia. Cień szansy istniał, więc po prostu uniosła brwi w zamyśleniu i ostatecznie przyznała mu w duchu rację.
Prychnęła na słowa Kamy, ostatecznie uznając, że najlepiej będzie potraktować je jako zwykłe stwierdzenie faktu, a nie żaden zawoalowany komplement. Chociaż nie wykluczała, że nie posiadanie aparycji debila mogło uchodzić w pewnych kręgach za największą cnotę.
— Tak? — podążyła za jego spojrzeniem i teraz oboje wpatrywali się w sufit. Cóż, dla niej było to miejsce tak samo dobre, jak każde inne. Zaraz jednak potrząsnęła głową i uniosła nieznacznie kącik ust na uwagę chłopaka. — Cóż, jestem w stanie zasnąć niemal wszędzie, więc nie robi mi to szczególnej różnicy. Odpoczywam, kiedy tylko mogę — odparła w odpowiedzi i przyjrzała się towarzyszowi nieco uważniej. Czy właśnie taki obraz jego osoby tworzyła we własnej głowie, kiedy docierały do niej plotki i opowieści na jego temat? Nie, zdecydowanie nie…
— Hiō Setsuka — przedstawiła się od razu, kiedy dopytał, bo w tej sytuacji nie miała żadnego powodu, aby posługiwać się zmyślonymi pseudonimami. Teraz już pewnie byliby w stanie się wzajemnie rozpoznać pomimo takich zabiegów.
Jego kolejne pytanie było jak najbardziej na miejscu. Miał rację, chciała go poznać już od jakiegoś czasu, aby zweryfikować posiadane informacje, ale nie krył się za tym żaden ukryty motyw, dlatego w pierwszym odruchu wzruszyła nieznacznie ramionami.
— Cóż, na temat niektórych twoich dokonań krążą w Yonezawie plotki. Zabójcy gadają, pewnie zdajesz sobie z tego sprawę — mruknęła i uniosła brew, dając tym samym do zrozumienia, że raczej nie uwierzyłaby, gdyby temu zaprzeczył. — Niektórzy są gorsi od bab na targowiskach i często wyolbrzymiają — dodała, szukając wzrokiem miejsca, w którym mogłaby usiąść. Z braku lepszych opcji oparła się plecami o drewniany słup werandy i skrzyżowała ręce pod biustem. — Byłam po prostu ciekawa jak wyglądasz. Jesteś trochę niższy niż myślałam — skomentowała nieco zaczepnie, z lekkim rozbawieniem obserwując jego skonsternowaną minę.
— To właściwie tyle… Wybacz jeśli spodziewałeś się jakiejś teorii spiskowej albo napalonej fanki, która chciała prosić o podpisanie jej nichirin — parsknęła, ewidentnie rozbawiona taką perspektywą.

Na tę uwagę wykrzywiła twarz w teatralnym grymasie oburzenia i utkwiła w nim pełne udawanego niedowierzania spojrzenie.
— Czy ty właśnie zasugerowałeś, że jestem jakaś… nienormalna?
Dłoń, którą zaraz przycisnęła do piersi sugerowała, że poczuła się tym dotknięta do żywego, ale nie trwało to długo nim jej usta drgnęły i w końcu roześmiała się, zdradzając tym samym, że tylko się z nim droczy. — Chyba tak… — zgodziła się w kwestii wyjątkowych predyspozycji. — A jaki jest twój talent? — zapytała, spoglądając na niego spod lekko uniesionych z ciekawości brwi.
Kiedy samuraj cofnął się w kierunku swoich rzeczy, Setsuka śledziła go uważnym, wyostrzonym spojrzeniem, rejestrując każdy ruch. Budowa i sposób poruszania wojownika mogły wiele powiedzieć o jego sposobie walki, a że miała już wcześniej przyjemność asystować użytkownikowi wiatru, zabójczyni mimowolnie porównała go ze stylem Kamy.
— Uważam — potwierdziła i skinęła głową. — Właśnie dlatego chciałam przekonać się osobiście — przypomniała, postanawiając jednocześnie nie udzielać mu oczekiwanej odpowiedzi na pierwsze pytanie. Ostatecznie czy nie zaliczyłaby się wtedy do zacnego grona wspomnianych plotkarzy? — W takim razie powinieneś nadstawić czasem własnych uszu i przekonać się osobiście — zasugerowała, ale nie była to z jej strony żadna złośliwość, bardziej mały kaprys, bo Hayato wydawał się autentycznie zaciekawiony i obieranie drogi na skróty jakoś jej do niego nie pasowało.
Jej wzrok przesuwał się po jego ciele bez nachalności, bo oceniała go w kategoriach wojownika, a nie obiektu zainteresowania, chociaż skłamałaby, gdyby powiedziała, że nie odnajduje w tym żadnej innej przyjemności. Jej oczy mimowolnie skupiły się na moment na wzorach zdobiących jego odkrytą skórę.
— Metsu — powtórzyła miękko na głos, ale nie zapytała o dokładne znaczenie tatuażu, ponieważ męskie plecy zasłonił zaraz materiał odzienia i Setsu nie miała szansy przyjrzeć się liniom lepiej, by upewnić się, że faktycznie dobrze je odczytała.
Zamiast tego wysłuchała białowłosego uważnie, po części przyznając mu rację. Nie chodziło zresztą o to, że te kilka centymetrów więcej dodałoby mu uroku, a o to, że z niektórych zasłyszanych historii wynikało, że był bohaterem o ogromnych gabarytach, dlatego odruchowo wyobraziła go sobie jako autentycznego kolosa.
— Bynajmniej — odparła z pewną nonszalancją. — Są sposoby, by nawet na takiego giganta móc patrzeć z góry — zauważyła z zaczepnym uśmiechem. — Wystarczy sprawić, by padł ci do stóp — dodała i zaraz zawtórowała mu śmiechem.
Potrząsnęła głową i odruchowo odgarnęła z twarzy kosmyki, które pod wpływem ruchu opadły jej na czoło.
— W takim razie może od dziś warto byłoby mieć je przy sobie, by nie przegapić żadnej okazji — zasugerowała i odepchnęła się od drewnianej podpory, by leniwym krokiem skierować się do wyjścia. Nie zamierzała się śpieszyć i w następnej chwili obróciła się ziwnnie tyłem do kierunku marszu, splatając dłonie za plecami.
— Wygląda na to, że skończyłeś… Chodź, tygrysie — zachęciła skinieniem. — Obiecuję, że odprowadzę cię bezpiecznie pod kwatery na wypadek, gdyby faktycznie czaił się tu jakiś demon — oznajmiła, wykrzywiając wargi w bezczelnym uśmiechu, zupełnie nie przejmując się tym, że po pierwsze - taka propozycja z ust kobiety nie wpisywała się raczej w standardowe zwyczaje i po drugie - gdyby faktycznie doszło do walki, to raczej Kama skradłby całe przedstawienie dla siebie.

Praktyka, którą wspomniała Tatsu, może i była jej wcześniejszym podejściem do wyboru przyszłego męża, ale od wielu miesięcy, starała się tego nie praktykować. Przy wyborze partnera chodziło o coś więcej niż zwykły pokaz siły - Nie do końca o to chodziło. Chciałam wcześniej kogoś silnego, by nie martwić się ewentualną śmiercią ukochanego. Nie jestem niepokonana, a tym samym nie zawsze będę mogła przyjść z pomocą. No, ale to stare dzieje. Shamisen mi służy do tworzenia własnej muzyki i rozwijania swojego kunsztu. Z kolei wybór ukochanego zostawiłam na kiedy indziej. Sporo się wydarzyło i wolę skupić się na obowiązkach zabójcy - nie wiedziała, co ją podkusiło, aby to szerzej wyjaśnić. Tatsu nie wydawała się tym zainteresowana, nie były nawet blisko, a jednak zdradziła jej ułamek prawdy. Co z nim zrobi, zależało od niej, ale gdyby ktoś ją zapytał, co by preferowała...Wybrałaby zostawienie tych informacji dla siebie. Nie potrzebowała plotek na swój temat, ni użerania się z osobami, co wiedzą o niej za dużo. Preferowała życie w spokoju, gdzie mogła pomyśleć o przyszłych planach. Najlepiej z dala od wścibskich osób.
- Słowa wybrzmiewają w powietrzu, poruszają go, więc może i to jest drganie - próbowała nieco naprowadzić zabójczynię kamienia, bo może dzięki jej słowom, zrozumie swoją zdolność. Jednak reszta zależała od niej. Rudej nie pozostało nic innego jak udzielać wskazówek, podzielić się książkami oraz spróbować sił w treningu.

Zaprowadziła kobietę zgodnie z życzeniem. Przeszły kilka korytarzy, minęły dojo i trafiły do kamiennego "ogrodu". Nie chciała ich ruszać, toteż po drodze nazbierała kilka skalnych odłamków oraz gałęzi. Z myślą o przejściu do zaawansowanej części treningu pożyczyła z dojo trzy kunaie, które schowała do płóciennej torby.
Na miejscu, bez słowa podbiegła do punktu oddalonego o dwadzieścia metrów. Rozstawiła nieco szerzej nogi, ułożyła obok siebie amunicję. Z niej wzięła jeden, płaski kamień charakteryzujący się owalnym kształtem. Na początek wydawał się on Yonie dobry. Nie miała wcześniej styczności z bronią dystansową, toteż nie znała podstaw. Niemniej chciała rozgryźć ten problem na własną rękę, wierząc, że może sama do czegoś dojdzie.
- Dwadzieścia metrów na początek? - zapytała Tatsu spokojnym głosem, co by odsunąć się lub przybliżyć, gdyby preferowała inną odległość. Na start chciała się dopasować do niej, a później rzucić ewentualnie własnym pomysłem.
Upewniła się wcześniej, że pewnie chwyciła swoją broń. Kilka razy podrzuciła płaski obiekt, aby wczuć się w jego strukturę, poznać go i ułożyć odpowiednio, aby ten nie upadł przed doleceniem do Tatsu. W końcu się zamachnęła, wkładając w to całą swoją siłę. Ruch ręką poprowadziła po prostej z góry, lecz w jej mniemaniu wypuściła go w złym momencie. Planowała uderzyć w brzuch, ale teraz leciał on w stronę lewej nogi. Miała nadzieję, że to nie zaboli.

Tatsu przytaknęła lekko głową wsłuchując się z lekko wymuszoną uwagą w słowa zabójczyni. Próbując zrozumieć myślenie, które nie do końca rozumiała. Mimo, iż miała wrażenie, że jest jej bliskie. Czy jeśli znajdzie się kogoś silniejszego, to czy faktycznie mniejsza szansa, że on umrze?
"Jeśli nie chce się martwić śmiercią ukochanego, to lepiej go nie mieć... Albo nie zabierać mu wisterii z piersi."
Po drobnej ciszy odparła od niechcenia:
- Pewna Sayaka wolała mieć silnego faceta, tylko po to by był jej osobistym ochroniarzem... Jednak nie gadajmy już więcej o jakiś durnych sercowych sprawach.
Jeśli to faktycznie działa jak dźwięk to drgania, to może faktycznie jest w stanie to osiągnąć. Potrafiła z dźwięku oceniać odległość pomiędzy obiektami w średniodalekiej odległości. Sposób chodzenia, jeśli jest w ruchu. Może jeśli się skupi, będzie w stanie również wykryć obiekty, które lecą w nią. Nie zawadziło to sprawdzić, jeśli miała okazję

Łowczyni kamienia bez słowa stanęła na środku kamiennego ogrodu. Przytaknęła jedynie głową na pytanie Yony wyciągając swoją długą kusarigamę. Przypominając sobie powoli reguły planowanego przez nią treningu. Zabójczyni ognia będzie rzucała w zabójczynie kamienia różnymi przedmiotami. Od kamieni, po patyki, cokolwiek tam znajdzie. Tymczasem Tatsu będzie robiła wszystko, by ochronić swoje ciało. Próbując wychwycić latający obiekt, przy użyciu dźwięku, a nie wzroku. Co ma zapewnić opaska na jej oczach.
W ciemności próbowała dostrzec obecną pozycję Yony. Jej oddech jej ruchy. Po chwili usłyszała, jak coś opada i podnosi się kilkukrotnie opadając na skórkowatą powierzchnie. To musiał być przedmiot do rzucania. Chyba kamień pewności niestety nie miała.
Lecz nagle gdzieś zniknął i Tatsu niemal nie zauważyła dokąd. Instynktownie zrobiła jeden krok do tyłu. Bardziej pod wpływem intuicji aniżeli wyczucia czegokolwiek. Tym samym uniknęła bez problemu pierwszy z kamiennych pocisków.
- Miałam więcej szczęścia, niż zmysłu.
Odparła otwarcie Tatsu obracając się idealnie w kierunku miejsca, w którym znajdowała się Yona. Szykując się na kolejnego kamulca.

- To wcale nie jest takie proste, jak się wydaje - skomentowała cichym głosem, gdy kamień przeleciał obok sylwetki Tatsu i upadł na ziemię. Instynktownie zrobiła krok do przodu, myśląc, aby pójść po swoją amunicję. Dopiero chwila namysłu sprawiła, że wycofała z powrotem nogę. Miała przecież jeszcze kilka podobnych, nie wspominając o tych o nieokreślonym kształcie. W konsekwencji pokręciła na boki głową i pochyliła się po wierną kopię przedmiotu, z tą różnicą, że ten był bardziej gładki w dotyku. Przejechała po nim palcem, przypominając sobie kontury, sprawdzając jego wagę w dłoni.
Jak się okazało, był lżejszy, co oznaczało, iż nie potrzebowała tyle siły, aby doleciał do celu. Czy to był jeden z faktów, które wcześniej przeoczyła? Wcześniej podrzuciła obiektem, ale nawet o tym nie pomyślała. Teraz gdy tak patrzyła na niego, próbowała zrozumieć, na co jeszcze powinna zwrócić uwagę.
Miała w głowie jego strukturę, lekkość, ale coś jej brakowało. Wyrzuciła go prosto w górę i wtedy dostrzegła coś innego. Zamiast opaść pionowo, jego trajektoria się zmieniła. Bez problemu go złapała, skupiając uwagę na nadgarstku. Wydawał się dziwnie sztywny, lecz nie do końca była przekonana, że to tutaj leżała cała wina. Postanowiła rozgryźć najpierw jeden problem, ewentualnie później zajmie się odpowiednim rozgrzaniem stawów.
Przechodząc do realizacji swojego pomysłu - wycofała najpierw lewą nogę, jednocześnie prawą rękę wyciągając do góry. Odchylając ją nieznacznie do tyłu, spróbowała rzucić po łuku - na klatkę piersiową zabójczyni. W przeciwieństwie do ostatniej próby nie używała całej siły a jedynie połowy. Również wprowadziła zmianę w zamachu, który był krótszy, zupełnie, jakby chciała pchnąć maleńki przedmiot i poznać moment, w którym powinna rzucić. W konsekwencji obiekt poleciał znacznie wyżej, a patrząc po tym, jak opadał, stracił swoją szybkość i zmierzał w stronę brzucha. Innymi słowy, następnym razem skupi się już nie na trajektorii, czy momencie rzutu. Musiała najpierw zbadać swoją elastyczność i mobilność nadgarstka, bo to była pierwsza rzecz, która w umyśle Yony zaczęła stanowić oczywistą przeszkodę.

Łowczyni jedynie kiwnęła lekko głową, przyjmując starania Yony. Najpewniej rzucanie na dwadzieścia metrów musiało być trudne. Chociaż trudno było jej się na ten temat wypowiadać, z racji że jedyną broń dystansową, jaką dotychczas nosiła w swoim życiu jest jej kusarigama. Mimo, iż jacyś przemądrzali samurajowie uważają ją za broń do walki wręcz, to ona wiedziała jednak swoje. Tatsu zdała sobie sprawę, że nigdy nie zastanawiała się nad potencjalnymi zasięgami broni tego typu. Jednak czy to faktycznie był jej problem? Demony mają swoje dziwne bronie, nad którym zasięgiem nie ma co myśleć. Niestety niemal nigdy nie znajdziesz na to czasu. Tak jak teraz, gdy Yona zaczęła badać kolejny kamień.
Tatsu wsłuchiwała się powoli w jego brzmienia. Słysząc wpierw wyraźny dla niej dźwięk upadku na jej rękę, by wyłapać zaraz potem ledwie słyszalny świst powietrza. Gdy rudowłosa zdecydowała się rzucić w nią kamieniem, broniąca się zabójczyni była na niego gotowa bardziej niż wcześniej. Dalej nie była w stanie dostrzec go w locie, jednak mając pewność co do potencjalnego momentu rzutu, wystarczyło jedynie ruszyć swą kusarigamą, w dość spokojnym ruchu, by odbić go w bok.
- Jeśli potrzebujesz zmniejszenia dystansu, nie bój się o nią prosić. - rzekła łowczyni kamienia, szykując swe ostrze do kolejnego uderzenia. Nie dostrzegła zbyt wielkiej poprawy, jednak była świadoma, że z jej obecnej pozycji niewiele jest w stanie dostrzec.

Musiała coś zmienić. Aktualne starania nie przyniosły Yonie za dużo pożytku. Ciągle popełniała te same błędy, myśląc, że część z nich już dawno wyeliminowała. Stanęła w kropce, nie wiedząc, co po tylu rzutach powinna zrobić. Spojrzała na ilość bryłek, jaka jej pozostała, bo na bronie przeznaczone do rzucania było zdecydowanie za wcześnie. Naliczyła trzy - dwa płaskie oraz jeden grubszy o ostrych krawędziach. Uniosła spojrzenie w stronę drugiej zabójczyni - szło jej całkiem dobrze w przeciwieństwie do rudej.
Zacisnęła usta w wąską linię, kiedy ponownie pochylała się po niewielki przedmiot. Zatrzymała się, gdy przykucnęła, rozważając opcje, jakie miała. Mogła spróbować od początku, starając się podejść do tematu z czystą głową. Z drugiej strony miała do wyboru poprawienie czegoś, co poprzednio zaczęła. Zanim dokonała wyboru, usłyszała radę Tatsu, której wcześniej nie wzięła pod uwagę. Powróciła do pionu, zaciskając lekko palce na twardej strukturze.
Postanowiła nie rzucać tylko ręką. Wyprostowała ciało, najpierw spinając górne partie ciała. Następnie, kiedy miała przejść do wykonywania problematycznej czynności, skręciła sylwetkę do boku, jednocześnie odstawiając przeciwległą nogę o mniej niż pół metra. Przygotowała wcześniej prawą kończynę, aby lekko ugięta czekała u góry na wysokości głowy. W ten sposób starała się połączyć dotychczasowe błędy, aby w tym jednym rzucie przekonać się, czy zabójczyni miała rację. Wprawiając dłoń w ruch, ciskając swoją amunicję w Tatsu, poruszyła jednocześnie klatką piersiową, wracając nią do pionowej pozycji. Odruchowo przy tym dostawiła nogę, ale to nad tym popracuje później. Jednak wynik wydawał się Yonie zadowalający. Użyła pełnej siły oraz szybkości, a celowała w jedną z większych partii ciała, czyli w brzuch. Lot wskazywał, że atak dojdzie do celu, tylko czy uderzy? To już zależało od jej partnerki.

Kostki:
Atak: 11

Udało się! W końcu zrobiła coś dobrze. Z uśmiechem na buzi uniosła skalny odłamek o ostrych krawędziach, chcąc spróbować powtórzyć poprzedni wyczyn. Przyjęła tę samą pozycję, jedną nogę stawiając nieco dalej od drugiej. Przekręciła lekko ciało, wzięła głębszy oddech i rzuciła. Mocno, szybko, ale... poszło zupełnie inaczej. Uchwyt nie pasował, ręka ją lekko bolała. Nie skaleczyła się do krwi, ale część skóry starła się od zahaczenia o jeden z ostrzejszych kątów. Przedmiot poleciał po lewej stronie, gdy celowała bardziej w prawo. Zmierzał w stronę nóg Tatsu, tylko czy doleci?
Porażka po sukcesie doskwierała jej bardziej niż pierwsze próby. Płonęła z frustracji, ale nie zamierzała na tym poprzestać. Pozostał jej jeszcze jeden kamień, zanim skończy się Yonie amunicja. Płaski obiekt wywoływał uśmiech, odganiał burzowe chmury, które doprowadziłyby do wściekłości. Nie zamierzała zmieniać sylwetki ani poprawiać tego, do czego dotarła. Jedynie spróbowała skorygować rzut, aby poszedł po prostej. Wymierzyła w klatkę piersiową, nieco ugięła kolana, aby uzyskać odpowiednią stabilność. Rzut. Był gorszy od ideału, ale nie była to kompletna porażka.
- Potrzebuję więcej kamieni, uważaj, podchodzę - powie po chwili i zacznie się przybliżać, cicho, jakby się skradała - Wyciągnij rękę, jak będę blisko.
Stopy stawiała ostrożnie, chcąc dla odmiany skupić się na czymś innym. Oczy utkwiła w podłożu, aby uniknąć wykrycia. Kładła najpierw palce, dopiero potem piętę. Gdy napotykała zgubę - lekko uginała kolana, aby obniżyć ciało, a następnie wyciągała jedną z rąk. Chwytała szybko i ruszała dalej. Zobaczymy, czy uda się zabójczyni wykryć ją, zanim będzie za późno.
Gdyby się Yonie udało, wtedy po dotarciu do Tatsu, trąci ją lekko w ramię - Buuuu! - powie głośniej, zaczynając się śmiać.

Coraz lepiej im szło, a przynajmniej Tatsu, która nie miała wcale takiego łatwego zadania. Z każdą porażką Yony, ta miała za zadanie odbić nieprecyzyjny rzut bez możliwości spostrzeżenia go wzrokiem. Gdy oglądała to z pewnego dystansu, chciała się poprawić. Najlepiej jak najszybciej, ale to wcale nie było takie łatwe. Załapała mniej więcej podstawy, ale nic poza tym. Pojawiło się coraz więcej aspektów, na które powinna zwrócić uwagę. Od trzymania przedmiotu, po moment, w którym powinna go wypuścić, aż do postawy wymagającej kilku korekcji.
Pomyślała, że przede wszystkim powinna czuć się swobodnie. Mimo iż opracowała ciekawy sposób na radzenie sobie z pierwszymi niejasnościami, tak miała wrażenie, iż jej ciało w całym tym procesie jest sztywne. Brakowało mu płynności, tego poczucia, że wszystko jest na swoim miejscu.
Gdy tak zastanawiała się nad tym, powoli zakradała się do zabójczyni, aż do triumfalnego momentu. Zebrała całą swoją amunicję, ciesząc się z drugiego sukcesu. Wtedy, dostrzegła poruszenie łańcucha, a ciało zareagowało same. Odskoczyła zgrabnie do tyłu, zwiększając między nimi dystans, aż nie znalazła się poza zasięgiem broni -  Dość zimne przywitanie - skomentowała cichym głosem, stając tym razem piętnaście metrów od zabójczyni. Niechętnie przyznała jej rację, wcześniejsza odległość mogłaby się wydawać za duża dla początkującej w tej dziedzinie Hiryū. Wszak wcześniej głównie posługiwała się kataną, nigdy nie myślała, aby uciekać się do shurikenów, czy też kunaiów.
Wykonując rzut z płaskim kamieniem, postanowiła stanąć w tej samej pozycji. Jednak zamiast krok po kroku, zmieniać swoją postawę spróbowała każdą czynność wykonać od razu po sobie lub jednocześnie. Tym samym od razu wraz z odstawieniem nogi do tyłu, obróciła tułów w prawo. Następnie uniosła dłoń, głową spoglądając w stronę celu. Stopy rozstawiła nieco szerzej, aby było jej wygodniej i rzuciła. Celowała w nogi córki grabarza.

To było to. Szybsze wykonywanie czynności, pozwalało Yonie powoli nauczyć się tej całej płynności w ruchach. Normalnie to samurajski miecz był przedłużeniem jej ręki, ale gdyby mogła uzyskać podobny efekt z bronią dystansową? Sięgać znacznie dalej, niż typowe ostrze, a jednocześnie być pomocna dla drużyny. To były cele, które chciała osiągnąć. Jednak, aby uzyskać perfekcję, a tym samym zawsze trafiać do celu, musiała ciężko trenować. Przypadkowy strzał w przysłowiową dziesiątkę był niczym w porównaniu do stuprocentowej pewności.
Mając to z tyłu głowy, nic dziwnego, że nawet nie ucieszyła się z trafienia. To była dopiero druga taka próba, gdzie poszło tak, jak planowała. Tym razem zamierzała wykonać wszystkie czynności jeszcze szybciej, aż nie będzie w jej ruchach niepotrzebnych przerw. Powtórzyła cały zestaw czynności, który poprzedził głośny wdech oraz spięcie mięśni. Była gotowa, mogła to zrobić. Kiedy kamień opuścił palce młodej kobiety, coś w jej głowie kliknęło.
Pamiętała, że ustawiła się w tej samej pozycji, co ostatnio, ale dłoń powędrowała na swoje miejsce, jeszcze zanim rzuciła. Gdy korpus został obrócony, kończyna trzymająca przedmiot sama zareagowała, oddając atak tak, aby wykorzystać cały ruch ciała. W jednej chwili zabójczyni zrozumiała, że tak to powinno wyglądać. Moment wypuszczenia odłamka, a także trajektoria nie pozostawiała żadnych złudzeń. Teraz naprawdę spisała się na medal.
Ostatnim celem były nogi, ale teraz pokusiła się odruchowo o wyższe partie ciała. Konkretnie to w górne partie żeber, które zajmowały mniejszą powierzchnię od brzucha. Bursztynowe oczy wyrażały radość, a uśmiech zawitał na jej buzię, rozświetlając ponury wyraz, który jej towarzyszył w czasie porażek.