Po spotkaniu z resztą zabójców poczuł, jak mu morale rosną, lecz po tej mowie już tak niekoniecznie. Ten staruch nas wrzuca prosto w paszcze lwa. Podrapał się z tyłu głowy. Przyszedł na miejsce, lecz był nie w humorze, może dlatego, że ciągle myślał o tym co mu powiedział, choć nie tylko jemu. Wziął to co potrzebował za najważniejsze, czyli broń, kapelusz i kiseru w swoich ustach, którą swoją drogą zaciągnął się, by po chwili wypuścić z ust kłąb dymu. Miał jedynie nadzieję, że Yukimaru do nieco dołączy, a nawet jeśli tak się nie stanie, to i bez niego powinien sobie poradzić. Taki był plan, ciekawe jak to wszystko wyjdzie w praktyce.

 Po zapadnięciu zmroku droga prawie całkiem opustoszała i nic nie wskazywało na to, że nadchodzącej nocy w mieście miało wydarzyć coś okropnego. W przeciwieństwie do głównych ulic, gdzie życie społeczne trwało do późna, w uliczce, w której Tsuru i Kazuma czekali na pozostałych towarzyszy, praktycznie od razu po skryciu się słońca za horyzont zapadła spokojna i senna atmosfera.
 Spojrzała kątem oka na palącego w milczeniu fajkę mężczyznę. Nie wydawał się zbytnio przejęty sytuacją, nie czuła się więc zobowiązana, żeby do niego zagadać. Zresztą rozmowa przeszkodziłaby jej w nasłuchiwaniu. Nie wiedziała o nim wiele, podobnie jak o pozostałych przydzielonych jej na tę noc towarzyszach. Cóż, w walce na pewno będą mieli okazję wszyscy się lepiej poznać. Jeżeli nie zginą na samym początku oczywiście. Dlatego zamiast na zabójcy, skupiła się na otoczeniu, zarówno jego elementach mogących dać im przewagę w walce, jak i potencjalnych drogach ucieczki.
 To miała być jej pierwsza potyczka z demonami od czasu egzaminu. Na wpół świadomie przesunęła palcami po prawym ramieniu, w miejscu, gdzie pod tkaniną znajdowała się blizna. Już kilka razy zajrzała śmierci w oczy i śmierć puściła ją wolno. Widocznie Nishiōji Tsuru jeszcze nie był do tej pory pisany koniec. Czy miało się to zmienić tej nocy?

Po drodze Moriko analizował wszystkie możliwości. Trzy osoby walczące — on sam nadawał się tylko na wsparcie. Oznaczało to, że każda ilość przeciwników powyżej trzech musi być traktowana jako przewaga liczebna. Istnieje też szansa, że słabsi przeciwnicy zajmą bardziej doświadczonych zabójców i jakiś potężniejszy demon się tu przedostanie. Wówczas pytanie, jak potężniejszy. Niewielką przewagę sił są w stanie zanegować przewagą liczebną, o ile by ją mieli. Wówczas straty można by ograniczyć do jednej osoby lub całkowicie. Przy dużej przewadze zdolności wroga przewaga liczebna nie będzie miała znaczenia. Zgon tutaj to nie lepiej jak na egzaminie...

Po przybyciu na miejsce skinął głową na powitanie pozostałym. Skoro nie był w stanie zabić demona, musiał przydać się inaczej. Już na sam początek musiał podjąć przygotowania. Rozejrzał się po ulicy. Nie było to najlepsze miejsce, by przyjąć atak wroga. Też nie najgorsze. Przeciwnik mógł nadejść z dwóch stron. Zwarte budynki ograniczały przejście, jednak gdyby próbował dachem się przedostać... Po ocenie sytuacji zabrał się do pracy. Musiał przepleć żyłki w poprzek ulicy z dwóch jej stron. Nisko nad ziemią, tak by nikt się o nie nie potknął. Po kilka równolegle, oddalone od siebie o długość mniejszą od stopy, ale na szerokości kroku. Na koniec powiązał wszystkie z żyłką, jaką później miał naciągnąć i doprowadzić wybranego miejsca. Celem żyłki było jedynie napinać się, gdy ktoś na nie stanie. Następnie znalazł miejsce, którym po cichu mógł się dostać na dachy z jednej strony ulicy. Tutaj również po dachach przeciągnął żyłki. Gdyby ktoś chciał się tędy dostać na ulicę, miał po nich przejść. Pozostało powtórzyć czynność z drugiej strony i uzyskać prostokąt. Oceniając przestrzeń, przerzucił z dachu na dach w kilku miejscach żyłki nad ulicą. Te miały mieć inną funkcję.

Na koniec znalazł sobie kąt pomiędzy ścianami budynku, by po zmroku czekać, będąc osłoniętym przez cień. Do gustu przypadła mu ścianka obok budki. Razem z wysuniętym w stronę ulicy sąsiadującym budynkiem miał wygodny kąt, w jakim łatwo będzie się ukryć i obserwować ulicę. Tutaj właśnie ściągnął połączone żyłki. Centrum jego sieci. Postanowił zadbać jednak o plecy. Zaplótł kilka żyłek na ścianie, lekko odstając od nich i jedna połączona z nimi bardziej wysunięta do przodu. Oparł się, naciskając na ostatnią żyłkę karkiem. Jeśli coś nie tak wydarzy się ze ścianą, poczuje to równie szybko.

Będąc na miejscu, jakie wybrał, by oczekiwać przeciwnika, usiadł — by oszczędzać siły. Zebrane połączone żyłki naciągnął i zawiązał pętelki, by naciągnąć na palce lewej ręki, cztery palce, cztery kierunki, z których mógł nadejść przeciwnik. Pierwszy i drugi palec to dwa końce ulicy, kolejno z jego lewej i z jego prawej. Trzeci i czwarty to dachy po obu stronach — najpierw naprzeciwko, następnie dach za plecami Moriko. Czując odpowiedni palec, będzie wiedział gdzie patrzeć — z której strony ktoś nadchodzi. Problemem były tylko końce ulicy. Tam naturalnie także ludzie mogą przechodzić. Jednak to i tak pozwoli oceniać gdzie spodziewać się ruchu.

W lewej ręce trzymał końce żyłek przerzuconych nad dachami. Zaczepione mocno naprzeciwko, a następnie lekko nad głową Moriko. One miały przydać się później.

Praca, praca i tylko praca! A gdzie jakaś rozrywka! Normalnie by się cieszył z nadchodzącej walki, ale dzisiaj mało spał i jedyne, co przepełniała jego głowę to myśli o głębokim śnie. Staruszek, jak zawsze przynudzał i wyolbrzymiał wszystko, jak się dało. Filary, jak zwykle biły się, aby pójść na wojnę. Zebranie trwało dość krótko, zważając na to, iż był mało obecny. Dostał przydzielenie, zabrał potrzebne rzeczy i udał się na miejsce ziewając. Obudził się dopiero w momencie, gdy dotarł na miejsce i zobaczył Kazumę. Ten dzień nie będzie taki nudny! Resztę towarzystwa ujdzie. Uwiesił się na dłoni mężczyzny. -Znowu razem Kazuma! - uśmiechnął się. Był kurduplem w porównaniu do kolegi. Widocznie ten dzień będzie jednak ciekawy! Był ciekawy umiejętności pozostałych. Kazumę znał i wiedział, jakie są jego możliwości. Oboje mogli na sobie polegać, a reszcie nie ufał i nie powierzyłby im swojego życia. Chociaż powiadają, że Yukimaru ma wiele nie tylko twarzy, ale i żyć. Wyprostował się i puścił mężczyznę. Demony, demony, demony. Gdzie jesteście? Dopiero po chwili machnął ręką do obecnych tu osób na przywitanie. Jak na osobę, która szła na wojnę, Yukimaru był dość bardzo energiczny i szczęśliwy. Wyglądał, jak urwany z choinki. Zaczął obserwować osobę, która zajmowała się żyłkami. Wydawały delikatny dźwięk, który chłopak słyszał za każdym, gdy ten je napisał. Nadal stał w miejscu, ale nie mógł się powstrzymać od zadawania pytań. - Co robisz? - przechylił głowę lekko na bok. Postać usiadła, jak gdyby nigdy nic. Dziwak! Zabrał się już do pracy, a przecież jeszcze nic się nie wydarzyło.

Zgromiła wzrokiem młodziutkiego zabójcę, który zaczął rozmowę. Nie przyszli tu na herbatkę, tylko żeby zabijać demony, i powinni się maksymalnie skupić.
 Odwróciła się i wróciła do nasłuchiwania, jednocześnie obserwując, jak czerwonowłosy rozwiesza na ulicy swoje żyłki, tworząc misterną sieć. On przynajmniej już myśli o walce – zauważyła z zadowoleniem. Ta nieco nietypowa technika mogła się okazać bardzo pomocna.
 Niestety szybko zaobserwowałą, że to nietypowe zachowanie zaczęło przyciągać kolejnych gapiów. Mieszkańcy jeden po drugim zatrzymywali się na ulicy i zaczynali wymieniać się uwagami, co rodziło niepotrzebny gwar i zamieszanie. Coś jednak się nie zgadzało. Pośród harmidru udało jej się wychwycić dźwięki, których na pewno nie wydawała istota ludzka. Już tu są – uświadomiła sobie, czując, jak przechodzi ją dreszcz, ale nie lęku, a ekscytacji.
 Nachyliła się nad zaplataczem i jasnowłosym, który z zaciekawieniem wciąż przyglądał się jego pracy, i skinęła lekko głową w stronę Kazumy, żeby również podszedł.
 – Otaczają nas – szepnęła. – Mają przewagę liczebną, musimy wykorzystać element zaskoczenia.
 Rozejrzała się dookoła z nadzieją, że ich mała "narada" umknęła uwadze wroga. Zebrani ludzie wciąż nie zdawali sobie sprawy z grożącego im śmiertelnego niebezpieczeństwa, a demony jeszcze nie rozpoczeły ataku. Być może czekały na jakiś znak.
 – Czy byłbyś w stanie przy pomocy linek odciąć im drogę ucieczki? – zwróciła się już bezpośrednio do Moriko – Mamy przynętę, teraz musimy zamknąć ich w potrzasku i będą nasi.

Przylazł jako jeden z pierwszych, dlatego też za specjalnie nie przejmował się otoczeniem. Wiec stwierdził, że to idealny moment na zapalenie. Bo kto wie kiedy następnym razem będzie mógł to zrobić na spokojnie. Gdy reszta zabójców zaczęła się zbierać, skinął im głową niespiesznie na powitanie. Gdy jedna z osób zaczęła rozkładać żyłki, uniósł brew ku górze, ciekawa metoda na demony, choć nie bardzo wiedział, czy skuteczna. Wtem dostrzegł Yukimaru i na jego nieogolonej twarzy zawitał uśmiech. - Ano znowu razem, to miłe zaskoczenie - Co jak co, ale z tego powodu cieszył się najbardziej, bo przynajmniej znał kogoś z tego otoczenia. Nie wypatrywał zagrożenia, gdyż sądził, że minie trochę czasu nim się pojawiła, dlatego też na gest Tsuru podszedł do niej wyciągając z ust kiseru. Gdy zaczęła mówić, jego mina nieco stężała na okres paru sekund, by po chwili ponownie się rozluźnić. Z jego ust padło tylko jedno pytanie - Jak daleko są? - Jego łańcuchy są średnio dystansowe w porównaniu do innych broni, dlatego też możliwe było, że może zasiać najwięcej chaosu dzięki nimi. Miało to swoje plusy i minusy.

Zdziwił się pomysłem Tsuru. Nie sądził, by demony miały zamiar ich opuścić. Bardziej, to liczył na ich spowolnienie przed dotarciem do zabójców. Tsuru natomiast miała podejście... Jak do polowania. Na demony. Zmartwiło go to. Był sceptyczny. Skoro jednak demony nie bawiły się w zasadzkę i skrytobójstwo, jego plan można było zmienić.
-To nie klatka, ale w kluczowym momencie mogę opuszczać linki, by chwytać wroga. Postaram się zabezpieczać sytuację, jeśli będzie można, zachowam je na wypadek ich ucieczki.
Skoro przeciwnik nadchodził jawnie, jego „alarmy” nie były potrzebne, miał więc obie dłonie do dyspozycji i linki rozłożone na ziemi.

Czekał więc, aż przeciwnicy się zbliżą. Żyłki rozwieszone ponad głowami zostawił na później, przydadzą się, jeśli wróg spróbuje się oddalić. Skoro nie było zasadzki, trzeba było znaleźć nowe zastosowanie dla żyłek na ziemi. Wszystko zależało od tego, jak postąpią demony. Jeśli ruszą powoli, taktycznie, trzeba będzie dostosować analizę do ich działania. Jeśli jednak rzucą się grupą i zaszarżują na nich, trzeba będzie zmniejszyć ilość przeciwników atakującą ich jednocześnie. Czekał więc na rozwój wydarzeń. W przypadku szarży miał zamiar przepuścić pierwszych przeciwników i skupić się na tych pośrodku. Żyłki z ziemi planował zarzucić niczym marynarz na hak. Plan był, by wykonać Szarpnięcie, a następnie dwa zamachy. Szarpnięcie miało zerwać punkt zaczepienia żyłek, bliższy Moriko. Pierwszy zamach miał zarzucić żyłkę na wysokość głów przeciwników. Kolejne, powtarzalne polegało na zarzucaniu małej, pędzącej po żyłkach fali i zaciąganiu. Służyło zarzuceniu oplotu na przeciwników.

Nie chciał atakować w ten sposób demonów na samym końcu. Z prostego powodu — niech ci pośrodku plączą im się pod nogami i ich opóźnią. W ten sposób, jeśli dobrze pójdzie, jedną wrogą szarżę zamieni na trzy, opóźnione fale. Plan na utrzymanie przeciwników też już miał — ale to dopiero, jak ich złapie...

Nie sądził, że demony pojawią się tak szybko, a ilość zgromadzonych tu osób wcale nie ułatwiała im zadania. Wyprostował się i lekko spoważniał. Jakby nie patrzeć byli na misji, aczkolwiek wiało nudą. Głośny harmider sprawiał, iż bolały go uszy od tych ich gadatliwych buziek. Nie chciał być niegrzeczny, ale wypadałoby ich stąd pogonić, albo chociaż uciszyć. Każdy zaczął się czymś zajmować, nawet Kazuma, a sam chłopiec nie chciał być w tyle. Ruszył do gromady ludzi, próbując ich przekonać, że nie jest to dobry pomysł, aby w tej chwili się tu znajdować. Starał się to załatwić szarmancko i grzecznie, przez co nieco się rozkojarzył. Co jakiś czas jednak zaglądał za siebie, aby mieć na uwadze to, co dzieje się z jego towarzyszami. -Proszę się uspokoić. - Ludzi przybywało coraz więcej, a to wróżyło bardzo źle. Aczkolwiek taki pal z ludzkich głów nie byłby wcale takim głupim pomysłem. Wyobraził sobie to nawet i dobrze wiedział, że pozbycie się tylu osób będzie nie lada wyzwaniem, dlatego po krótkiej chwili znowu zaczął się rozglądać, aby w razie wypadku móc, jak najszybciej wyciągnąć miecz i  jednocześnie nadal próbował rozmawiać z tą "darmową karmą" dla demonów. Jak tak kątem oka obserwował to żyłki Moriko robiły na nim wrażenie. Krew demonów idealnie by po tej sieci spływała, obrazując przy tym piękny obraz nędzy i rozpaczy.

Wyglądało na to, że dopiero teraz zacznie się prawdziwa zabawa, co prawda nie musiał dostać odpowiedzi na swoje pytanie, gdyż wyglądało na to, że sami do nich przyszli szybciej niż mógłby sądzić. Zaciągnął się swoją fajką po raz ostatni i ruszył przed siebie, a dokładniej w stronę Yukimaru, a parę kroków przed jego osobą wypuścił z ust duży kłąb dymu, wysypał popiół na ziemię chowając fajkę do swojej kieszeni. Pochylił się w stronę Yukimaru szepcząc mu na ucho.
- Pójdę pierwszy, zrobię Ci miejsce byś mógł zaatakować, przygotuj się. - Po tych słowach jak gdyby nigdy nic ujął w dłoń oba swoje kurasigane i zaczął nimi kręcić kółka. Im bliżej był demonów, tym bardziej czuł jak powaga w jego ciele zwiększa. Podszedł do demonów na tyle by zasięg jego łańcuchów była wystarczająca duża. Zaczął od aktywowania swojego oddechu, a następnie użył drugiej formy. Pozwolił sobie zacząć imprezę z demonami.
Wyrzucił jeden koniec łańcucha do najbliższego demona w celu złapania go za kostkę, drugi łańcuch natomiast został wyrzucony nad głowę swojego oponenta. Na sam koniec stanął na swej broni powodując nagły spadek kurasigane na demona, a celował w jego głowę.
Cywile byli mu na drodze jednak widząc zalążki walki powinni sami wpaść na to, że to nie miejsce do patrzenia i podziwiania otoczenia, gdyż sami mogą zostać pożarci na śniadanie. Bez względu na efekt końcowy swojego ataku Kazuma użył pod sam koniec swoich łańcuchów bez oddechu by ująć i zatrzymać dwójkę demonów swoimi łańcuchami dając temu pole do popisu swojemu drugiemu towarzyszowi, a jakąkolwiek formę użyje, będzie dobrze.

Tłum nie chciał współpracować. Wcale, a wcale. Żenada. Nie zależało mu zbytnio, aby ich uratować, no ale wypadałoby cokolwiek uczynić. Poczuł dym z fajki Kazumy. Nastawił ucho bardziej. Brzmiało, jak ostrzeżenie, albo bardziej jak zaproszenie do tańca. - Zgoda -Kiwnął głową. Odszedł dalej od ludzi, bo jednak podpalać ich swoim oddechem nie chciał. A może jednak? Ciekawe, jakby wyglądali, gdyby płonęli uciekając. Skupił się i aktywował swój oddech, i tym samym nasłuchiwał za pomocą swojego zmysłu demonów, którzy zaczęli się pojawiać. Najpierw musiał nieco ocenić, z której strony mogą nadejść i zaatakować. Nauczył się, że współpraca popłaca, dlatego użył pierwszej formy wyskakując za pleców Kazumy, aby w razie czego dobić demona, którego ten próbował złapać swoim łańcuchem. W miarę możliwości celował w głowę. Następnie użył trzeciej formy rzucając się na demony, które Kazuma próbował chwycić. Płomień był tak piękny, że można było rzecz, iż Yukimaru tańczył z nim.  Brał również pod uwagę to, iż nadal byli tu ludzie oraz reszta drużyny, dlatego ani na minutę nie spuścił gardy.

Moriko nie zmieniał planów. Okazało się, że przeciwnicy jednak nadeszli z obu stron. Tak jak na życzenie Tsuru założył, linki rozwieszone ponad ich głowami postanowił zachować na później, by zablokować drogę w przypadku, gdyby jakieś demony postanowiły się wycofać. Teraz jednak postanowił skupić się na ataku wroga. Wróg wydawał się nie być najwyższych lotów, miał jednak przewagę liczebną. Druga para zabójców miała minimalnie więcej przeciwników, jednak Tsuru nie mógł liczyć na Moriko w innej formie niż wsparcie. Dlatego najlepiej by było, gdyby Yukimaru i Kazuma pokonali swoich przeciwników jak najszybciej i pomogli z tej strony. Postanowił więc zadziałać trochę niestandardowo.

Żyłki na ziemi, po obu stronach, miały trzy ważne punkty zaczepia. Pierwszy punkt, w którym żyłki były przywiązane, drugi, o który były napięte i trzeci, w dłoniach Moriko. Wstał, lewą ręką trzymając naciągnięte żyłki, podnosząc jednak ramię, by naciągnięte żyłki przesunęły się wyżej ziemi. Chciał, by przynajmniej kilka tępaków potknęło się w trakcie szarży na jego towarzyszy. Dzięki temu musieliby unikać mniej ataków, a być może kilku przeciwników byłoby wystawionych na łatwe, uśmiercające ich ciosy. Z tej czynności miał jednak zrezygnować, gdyby to towarzysze szybciej przemieszczali się w stronę jego żyłek. Nie chciał, by to im przeszkodziło.

To jednak było tylko naciągnięcie linki, podczas opierania się ramieniem o wnękę między ścianami. Jego główne działanie było skupione jednak na przeciwniku nadciągającym na niego i Tsuru. Tak jak pierwotnie planował, poluzował uścisk w prawej dłoni, by uzyskać luz w żyłkach. Postanowił zarzucić pętle marynarską metodą. Prawą ręką zarzucił żyłką, by posłać nią falę unoszącą ją na wysokość głów. Następnie wielokrotny ruch dłonią wysyłający po żyłkach mniejsze fale, przerywany pociągnięciami w swoją stronę. Takie działanie powodowało zarzucanie pętel. Celem były trzy demony pośrodku, a dokładnie to ich karki. Chciał zarzucić na nie pętle. Zatrzymując ich, zmniejszy ilość przeciwników, z jaką jednocześnie trzeba by walczyć. Żyłka rozpięta między punktem zawiązania a złapanymi demonami powinna trafić mniej więcej w szyję dwóch najodleglejszych przeciwników, fragment między celami a Moriko w dwa pozostałe. Miał nadzieję, że to zamieszanie wykorzysta Tsuru.

Pozostawała kwestia utrzymania wroga. Dzięki temu, że złapani mieli być nie jednym wielkim węzłem a wielokrotnymi pętlami, to demony będą siłować się między sobą, zaciskając pętle. By jednak utrzymać ich pozycję pod względną kontrolą, planował tymczasowo puścić żyłki z lewej strony, by samemu swobodnie mógł przemieścić się w drugą stronę. Planował w pierwszej kolejności przepleść żyłki za drewnianą belką składającą się na konstrukcję ściany, przy której stał i złapać po drugiej stronie. Łatwiej jest zablokować przeciągnięcie ciężaru liną, czy w tym przypadku żyłką, jeśli nie ciągnie się jej w przeciwnych kierunkach, plus będzie w stanie zaprzeć się nogą w razie czego. Co więcej, w tej pozycji, jeśli ta belka zawiedzie, miał pole do dalszego działania, by dalej utrzymać wroga na uwięzi.

 Ledwo zdążyła ostrzec towarzyszy, a demony zaszarżowały na zbieraninę gapiów, prawdopodobnie jeszcze nieświadome tego, że czterech zabójców zamierza im przeszkodzić w ucztowaniu. Nie było sensu dłużej zwlekać, działając natychmiast mieli szanse chociaż ograniczyć ofiary w ludziach. Szybko oceniła sytuację. W kierunku jej i Moriko zmierzało aż siedem potworów. Znaczna przewaga liczebna, ale nie sprawiały wrażenia zbyt rozumnych ani wytrenowanych. Nie zastanawiając się dłużej, skupiła się na aktywacji swojego oddechu a następnie zaatakowała pierwszego z wrogów z zaskoczenia przy użyciu pierwszej formy. Blask pioruna rozdarł ciemność niemal jednocześnie z płomieniami Satō, sygnalizując początek boju.
 Poczuła nagły skok adrenaliny. Nie zatrzymując się, rzuciła się w stronę kolejnych przeciwników, rezygnując na razie z używania oddechu, za to ufając swojej szybkości i ostrzu katany. Celowała oczywiście w szyje i karki w celu pozbawieniu bestii głów precyzyjnym cięciem. Starała się jednak nie oddalać się zbytnio od Moriko, by w razie czego kupić mu chwilę czasu na dalsze manipulacje żyłkami.

Pomimo tego, że znał swoje ograniczenia to mimo wszystko dobrze współpracował z Yukimaru i to w pewien sposób podnosiło go na duchu. Ponadto nie tylko oni sobie dobrze poradzili, ale i tamta dwójka, których nie znał. Dlatego też ratował tyłek Yukimaru kiedy tego potrzebował. Gdy teren był czysty zwinął swoje łańcuchy i podszedł do Yukimaru klęcząc przy nim. Ułożył dłoń na jego plecach.
- Hej wszystko w porządku? - zapytał zmartwiony. Wygalało na to jakby Yuki chciał użyć więcej niż jedną formę i to go przerosło.
A po chwili zgasło światło. Obudził się leżąc na ziemi, jedną dłonią obejmował Yukimaru gdy był nieprzytomny. Wstał powoli z ziemi rozglądając się po okolicy. Podał również dłoń Yuki by pomóc mu wstać. Gdzie się odziali tamci ludzie? Nie minęła chwila, a dostał odpowiedź na swoje pytanie. Martwe ciała leżały na ziemi i to w dodatku bez głów, ruszyło go to, lecz nie tak jak ten demon i słowa wypowiedziane z jego ust.
- Chyba nie sądzisz, że Ci powiemy sześciooki, Twoja wycieczka Tutaj się kończy - W jego głosie brzmiała zadziorność. Nie interesowało go to ile tamta dwójka miała lat, ważne aktualnie było to by mógł ochronić swojego towarzysza co widać było po jego ciele. Częściowo zasłonił sobą młodszego kolegę, trzymając jedną dłoń na swoich łańcuchach gotowy do ewentualnej walki. Martwił go jednak fakt, że ten tutaj to inny kaliber niż tamta ósemka.

 Moriko i Tsuru poradzili sobie z atakującymi ich demonami bez większych problemów. Poszło im wręcz za łatwo w porównaniu do tego, czego się spodziewała. Chociaż Satō został powalony przez zbytnią wiarę w swoje możliwości, nikomu nic poważnego się nie stało. Uratowani ludzie wiwatowali na ich cześć, tworząc jeszcze większe zamieszanie i hałas, niż wcześniej. Nawet gdyby mogła wyczuć lub usłyszeć nadchodzące niebezpieczeństwo w tym natłoku dźwięków, była zbyt odurzona łatwym zwycięstwem, by zachować czujność.
 Radość znikła błyskawicznie jak za uderzeniem pioruna. Gdy Tsuru ocknęła się na ziemi, jej towarzysze, równie oszołomieni, co ona, choć na szczęście żywi, dopiero z trudem proponowali się podnieść, a po całej ulicy walały się ciała jeszcze niedawno tak pewnych ocalenia mieszkańców. Sprawca tej masakry był inny niż demony, z którymi przyszło im się wcześniej mierzyć. Nie zachowywał się jak otumaniona głodem bestia, dokonał tej masakry dla czystej, sadystycznej przyjemności.
 Rozejrzała się po pobojowisku. Stracili część osłony w postaci budynków, a linki jej kompana wyglądały na zniszczone. Tym razem z pewnoscia nie mialo im pójść tak łatwo. Z ulgą stwierdziła, że wciąż ma przy sobie broń. Przeciwnik z pewnością był groźny, ale mimo tego nie brała pod uwagę ucieczki. Miała nadzieję, że pozostali zabójcy również nie wpadną na taki pomysł. Na szczęście Kazuma był już na nogach i gotów do walki. Upewniwszy się, że może stać i nic jej nie jest oprócz kilku otarć, skinęła lekko głową w jego stronę, dając znak, że jest gotowa mu pomóc, i przesunęła dłoń do rękojeści katany. Nie mieli możliwości naradzić się ani przygotować żadego planu. W tym momencie priorytetem dla obydwojga stała się tymczasowa ochrona pozostałej dwójki, która znalazła się w gorszej sytuacji.

Moriko pozwolił rozmowę z wrogiem prowadzić pozostałym. Miał teraz co innego na głowie. Gdy tylko pojawił się nowy demon, należało przygotować plan działania. A przynajmniej zorientować się w otoczeniu. A sytuacja była nieciekawa. Powoli dochodzili do siebie. Demon się nie spieszył, ale dla Moriko wiele to nie zmieniało. Stracił swoje żyłki. Pozostawał skulony przy ziemi, bokiem do demona, patrząc jednak w jego stronę. Z tej pozycji łatwiej było mu odskoczyć. Podpierał się lewą ręką, dyskretnie ją przesuwając w poszukiwaniu jakichś swoich żyłek. Miał nadzieję, że przetrwały te, które pozostawił nisko przy ziemi. Korzystając z tego, że ustawił się bokiem, prawą rękę trzymał w torbie. Szukał dłonią kolejnego zwitku żyłki. A następnie pora była na akrobacje palcami — miał w torbie jeszcze jedną rzecz. Zabrał ze sobą pęk kwiatów wisterii. Postarał się, bez wyciągania kwiatu, zawiązać na nim pętlę, a następnie wyjąć resztę żyłki, pozostawiając ją w dłoni, w gotowości. Nie spodziewał się go używać, nie miał nawet czasu go przygotować w żaden sposób. Nie była to jednak dobra sytuacja, by wybrzydzać.

Nie mógł zaatakować, to pozostawało w dłoniach towarzyszy. Miał tylko nadzieję, że chwilowa przerwa potrwa jak najdłużej, by odnaleźć w tym bałaganie jakieś żyłki oraz złapać oddech. Wzrokiem szukał też wszelkich interesujących w otoczeniu punktów zaczepienia, jakie potem mógł wykorzystać. By się bronić, postanowił postawić na szybkość i zręczność. Odskoki i uniki, jeden po drugim, trzeci po pierwszym — pomyślał, uśmiechając się w duchu. Dwa do przodu, jeden do tyłu.

Ciężko było zaplanować coś więcej, póki żadna ze stron nie wykonała jeszcze ruchu. Moriko, jako wsparcie, musi dostosowywać się do narzuconego rytmu. Towarzysze jednak przyjęli defensywną pozycję. Jedyne, co mógł zrobić poza unikami, w tej chwili zależało od szczęścia. Po pierwsze, to ktoś inny musiałby stać się pierwszym celem demona, po drugie musiałby znaleźć jakieś żyłki leżące na ziemi. Jeśli wówczas demon rzuci się na kogoś z pozostałych, mógłby zarzucić żyłkę kilkukrotnie, zataczając kręgi dłonią. Tak, by wzbić żyłkę nad ziemię na trasie biegu demona. Zaplątać mu nogę, spowolnić jego atak, by ułatwić pozostałym obronę.

Wraz z Kazumą udało mu się zabić paru demonów. Byli wyraźnie niskiej klasy, ale oczywiście w pewnym momencie Yukimaru zapomniał o swoich ograniczeniach i przeholował. Płuca momentalnie się skurczyły, a płomień wypalił, on zaś upadł na kolana. Zabolało, ale był zadowolony. Z jego twarzy uśmiech nie schodził. Oparł dłonie o ziemię, która drżała nieustannie. Nim zdążył mrugnąć, zgasło światło. To była rzeź. Ludzie, z którymi niedawno rozmawiał, teraz leżeli martwi. Yukimaru zaczął się śmiać. Uśmiech ten jednak szybko zniknął, gdy demon zapytał o najmłodszego. Szlag. Przecież to on był najmłodszy. Najprawdopodobniej. Kazuma jednak szybko stanął w jego obronie. Nie chciał być zjedzonym, ale czy dobrym pomysłem było uznać się za przynętę? Oczywiście, że nie, ale jego osobowość uległa małej przemianie. - Ty brudna istoto! Myślisz, że dam Ci się zjeść?! - Rozbrzmiał głośny śmiech chłopaka. Lewą dłonią zasłonił swoje lewe oko, z uśmiechem na twarzy. - Nie jesteś nawet godzien na taki smakowity kąsek, jak ja. - Uśmiech widniał na jego twarzy i było widać, że dobrze się bawi, nawet pomimo swoich obrażeń. Samobójcą był, ale nie tak wielkim. Musiał odzyskać siły, aby być zdolnym do walki. W tym momencie i tak był schowany za plecami Kazumy. Starszy i większy kolega mógł go przez jakiś czas ochronić. Rozejrzał się jeszcze po chwili. Oprócz uroczego widoku martwych ludzi i żyjących towarzyszy, oraz obecnego demona nie widział żadnych dziwnych rzeczy. Sieć pajęcza Moriko zniknęła szybko. Przynajmniej większość. Tsuru również była gotowa do walki, ale czy byli gotowi stanąć za blondynem? To miało się wkrótce okazać.

Moriko nie mogąc atakować, musiał dostosować się do wydarzeń i jedynie próbować wpływać na ich przebieg. Na razie sytuacja utknęła w miejscu. Demon zapewnił im małe przedstawienie, a towarzysze jeszcze nie zaatakowali. Dla Moriko to było dobrze, pozwoliło się zorientować w sytuacji. Tu plusy powoli zaczynały się kończyć. Co prawda miał zabrany kwiat oraz żyłkę, jednak żyłki było mniej, niż się spodziewał. Ta, która wisiała mu na palcu, w tej chwili wiele mu nie pomoże. Reszta albo była rozerwana, albo gdzieś pod gruzem. Zakręcił palcami spokojnie, by zwinąć te pięć metrów. Może później się przyda. Musiał mentalnie przygotować się na różne możliwości co do przebiegu wydarzeń. Już wcześniej brał pod uwagę, że może stać się celem pierwszego ataku. Druga opcja to atak na któregoś z jego towarzyszy. Ostatnia, to, że towarzysze wytyczą rytm walki zaczynając starcie.

Tak jak już wcześniej planował — jeśli ataki zostaną skierowane w jego stronę, skupi się na unikach i odskokach. Swój rozwój skupiał na zręczności i szybkości. Nawet gdyby miał broń, jaką mógłby parować ataki, ich unikanie dla niego niosło większe szanse powodzenia. Pozostawał w tej samej pozycji, kucając przy ziemi. Dawało mu to możliwość szybkiego odskoku, w miarę długiego do przodu jednocześnie pozwalając mu oszczędzić energię — nie musiał pozostawać napięty. Potencjalny drugi unik miał być krótkim skokiem dalej do przodu. Zmiana rytmu miejsca, w jakim Moriko znajdzie się w wyniku uników. Trzeci odskok planował w tył.

Jeśli atak będzie skierowany w towarzyszy, będzie starał się oceniać na bieżąco sytuację. Nie chciał podejmować działań zbyt szybko, jeśli te nie byłyby potrzebne, w pierwszej kolejności więc przemieszczał się, by być w stanie dobrze widzieć sytuację między demonem a jego celem. Następną czynność planował podjąć dopiero, gdyby wróg uzyskał przewagę nad którymś szermierzem — wówczas chciał wypuścić z dłoni zerwaną żyłkę, trzymając także jej drugi koniec, zmniejszając jednocześnie dystans do przeciwnika, by mieć go na mniej niż dwa i pół metra. Ostatni ruch w tej sytuacji to było zarzucenie żyłki na jedną z nóg wroga, gdy ją uniesie, by zrobić krok. Chciał się zaprzeć o ziemię i w ten sposób pozbawić wroga równowagi.

Ostatnią możliwością był atak rozpoczęty przez szermierzy. Jeśli to wróg zacznie od defensywy a towarzysze od ataku, również będzie musiał skupić się na obserwacji, by wyczuć rytm walki. Przeciwnik Przybrał formę, w której większość jego ciała pokryła się nową warstwą. Prawdopodobnie nie zdołają go osłabić ani spowolnić atakami na ciało. Najwyżej tym sposobem zajmą mu czas. Dalsze czynności planował więc podjąć tylko w przypadku, gdyby któryś z towarzyszy szykował się do ataku na głowę wroga. W takiej sytuacji chciał rzucić całą, otwartą torbą, trzymają za żyłkę. Pozwoliłby jej rozwinąć się na tyle, by zatrzymać kwiat wisterii w okolicy głowy wroga — tak, by torba wówczas poleciała dalej. Chciał, by kwiat został odsłonięty, dopiero gdy będzie blisko przeciwnika, by go rozproszyć. Następnie chciał zaciągnąć żyłkę z powrotem do siebie, by ruchem obrotowym wirować żyłką i kwiatem pozostając w gotowości do dalszych wydarzeń.

Powiedzieć, że nie był zadowolony ze Słów Yukimaru to jak nic nie powiedzieć, westchnął jedynie ciężej pod nosem. Szepnął do Yukimaru - Póki nie możesz walczyć, unikaj jego ataków - Na tą chwilę nie mógł powiedzieć mu nic więcej. Poza nim była jeszcze Tsuru gotowa do walki. W tej chwili to niewiele, ale trzeba sobie jakoś z tym poradzić. Zacisnął obie ręce na swych łańcuchach, a po chwili demon rozciął sam siebie i z niego zaczęła wylewać się dziwna ciecz. Cokolwiek ta ciecz robiła, była niebezpieczna i śmierdziała w chuj mocno. Na chwilę wstrzymał oddech by po chwili aktywować swój oddech i aktywować piątą formę i jednocześnie najbardziej destrukcyjną. Nim jej użył upewnił się, że  demon jest w jego zasięgu, a Yukimaru trzyma się na tyle daleko co by nie dostać. Jeżeli to coś miało pancerz jego łańcuchy z pewnością narobią mu szkody, może nie zniszczy, ale skupi na siebie jego uwagę. W momencie gdy jego atak zakończył się dał znać Tsuru, że może zaatakować i on w razie co będzie ją wspierać. Rzucił swoim łańcuchem w prawą kostkę potwora i użył całej swojej siły z nadzieją, że demon straci równowagę co da te kilka cennych sekund na atak.

 Od zapachu palonych ciał złapały ją mdłości. Odruchowo chciała się cofnąć jak najdalej przed plugawą cieczą, ale zmusiła się do wytrwania na stanowisku, wiedząc, że pod żadnym pozorem nie może okazać słabości. Dość, że Satō niepotrzebnie pajacował i dodatkowo podjudzał przeciwnika, jakby nie byli w wytarczającym niebezpieczeństwie. Co w tym takiego zabawnego? Zaczęła podejrzewać, że chłopak może tracić rozum ze strachu albo uderzył się w głowę przy upadku, ale postanowiła na razie zachować te myśli dla siebie, żeby nie osłabiać morali reszty zespołu.
 Chociaż nowa postać potwora i pancerz wyglądały imponująco, Tsuru od razu zauważyła jego słaby punkt, jakim była odsłonięta szyja. Zobaczyła też, że Kazuma nie zastanawiał się dłużej i ruszył do ataku. Ten przynajmniej nie tracił głowy na karku. Gdy dał jej znak, była już gotowa do aktywacji oddechu. Podejrzewała, że przeciwnik będzie się osłaniał którąś z wielu par rąk i nie miała pewności, jak jej ostrze poradzi sobie z pancerzem demona, ani czy w ogóle uda jej się dosięgnąć słabego punktu, nie utraciwszy życia, ale nie widziała w tym momencie innej opcji niż zaryzykować. Korzystając z zachwiania równowagi wroga przez towarzysza, rzuciła się do przodu, używając trzeciej formy.

Skrzywił się. - Żeby się ze mną bawić, to trzeba na to zasłużyć. - odpyskował. Jedyne, co go w tym momencie ratowało to towarzysze, a najbliżej Kazuma. Tryskająca krew sprawiła, iż w jego oczach pojawiły się "gwiazdki". Oczka mu zaświeciły, a sam wybuchnął głośnym śmiechem. - Zapowiada się ciekawie. - wyszeptał pod nosem. Demon przeobraził się w coś zupełne innego. W coś... cóż pięknego na swój sposób. Mięsna powłoka, krew i czerwone ślepia, gapiące się na niego. Czuł się już nawet lepiej, ale używanie od razu oddechu, mogło być lekkomyślne w tym momencie. Podniósł się jednak z ziemi i otrzepał. -Unikanie ataków jest dość proste. - uśmiechnął się. Powiedzmy. Jeśli był zwinniejszy od demona to owszem - będzie to proste. Oddalił się w tył, gdy Kazuma użył oddechu. Nie chciał oberwać rykoszetem, a niewiele mogłoby ku temu brakować. Plugawa ciecz, coraz bardziej dawała po nosie. Zauważył, że jedyną odsłoniętą częścią jego ciała była szyja - o ile tak ją można było nazwać. Czyżby słaby punkt? Szybkim ruchem pojawił się ponownie za plecami Kazumy. - Spójrz na jego szyje. - szepnął mu, tak aby mógł to usłyszeć. Dał mu sygnał, iż może być to kluczowa wskazówka, a sam wyciągnął tylko swój miecz, aby w razie co, obronić się bez używania oddechu.