Jego myśli nie opuszczały wspomnienia minionej nocy. Miał wrażenie, że pamięć o bólu i potwornej chęci zemsty rozkwitła w jego ciele tylko na krótki moment — dokładnie w chwili, gdy jego stwórca zadzierał głowę osłonięty gęstą, tajemniczą chmurą mroku. Mylił się. Minęło już parę dni, a jego myśli krążyły wyłącznie wokół krwi i czerwonego, surowego mięsa — skarbów, jakich pożądał. Czasem się nad tym zastanawiał. Pomimo iż jego przeszłość znajdowała się pod zakrytą ezoteryczną, smolistą kurtyną, tak on zdawał się coraz zachłanniej próbować się w nią zagłębiać. Może dlatego nogi tej nocy zaprowadziły go właśnie w to miejsce. W pustą ulicę, pozbawioną jakiegokolwiek żywego trupa. Uśmiechnął się do siebie i parsknął, gdy o tym pomyślał. Jedynym trupem zdawał się przecież on sam.
  Bezceremonialnie wdrapał się do opuszczonego wozu zaprzęgowego wyłożonego starymi szmatami i słomą. Opadł na plecy, zakładając ręce za głowę i zarzucając nogę na nogę; wepchnął w usta kawałek zerwanej po drodze łodygi trawy, przesuwając ją rubasznie w ustach. Spojrzał w niebo, na jasny chowający się za chmurami księżyc i westchnął jak stary, zmęczony życiem człowiek.
  Nie pamiętał, kiedy ostatni raz widział słońce.

Miała to być piękna gwiaździsta noc. Taishiro miał go rozpocząć jak co dzień. Od występu jako taikomochi w jego ulubionym przybytku w Edo. Zdobycia ogromnego zachwytu wśród publiczności, znalezienie słabego człowieka, którego życie będzie miało większą sens i głębie, na skrawkach jego pergaminu zamiast na jawie, doprowadzając do finalnego uśmiechu, przed opuszczeniem tej sceny. A następnie spędzenie reszty nocy w tym, co uwielbia najbardziej. W towarzystwie ludzi, którzy potrafią docenić ogromne piękno, jego nieszczęśliwej sztuki.
Jednak Bóg miał dla niego zupełnie inne plany. Jego wezwania zastało go w połowie przygotowań do występu. W niedokońca zrobionym makijażu scenicznym, poczuł wstyd, że staje przed jego obliczu w tak niedoskonałej i niedokończonej formie. Jednak większy wstyd wywołały u niego inne słowa. Które były po stokroć prawdzie.
Taishiro pozbawiał ludzi życia w sposób doskonały. Z uśmiechem na ustach, kiedy na ich okropnie pochmurnym niebie życia, pojawia się słońce, które warto zabrać ze sobą na drugą stronę. Jednak dla Boga, jego rytuał był za wolny. Co prawda sam uważał, że zabijanie 20 śmiertelników miesięcznie to wystarczająca ilość. Jeśli jednak on twierdzi, że to za mało musi się bardziej postarać. Zawsze może przyśpieszyć i wyzwalać dwóch ludzi co noc. Albo 3, zostawiając tym samym sobie możliwość na noc przerwy. Jednak teraz, musiał poczwórzyć, wręcz popiętnić te wysiłki. A może nawet je podwudziestokrotnić... Chociaż, może i też posetnić...
Poprosił swojego właściciela przybytku o dzień wolnego, mówiąc że się źle czuje. Ten zgodził się bez wahania, oferując pomoc zaprzyjaźnionego lekarza. Taishiro jednak odmówił, udając się w kierunku swojego domostwa, spędzając tą noc na głodzie, próbując otrząsnąć się z myślą o nadchodzącej nocy.
Minęło kilka nocy. Aż w końcu nastała ta noc. Noc gdzie księżyc zabarwi się na czerwono. A miasta splamią się krwią tysięcy. Taishiro zastanawiał się, ilu z nich da zabić w Jego imie? Ilu z imion ludzi, których wyzwoli z tego niesprawiedliwego świata dane mu będzie poznać? Nie uważał jednak, że pozna ich wiele. Większość zginie w ciszy i smutku. By historia setek i tysięcy, która zostanie spisana po tej nocy, mogła zająć więcej miejsca.
Demon przechadzał się w swoim czarno-białym kimono, sprawdzając dokładnie, czy zabrał ze sobą swoje dwa sztylety. Przybył na tą spokojną, cichą uliczkę, gdzie miał dokonać ogromnego krwawego wyzwolenia, gdy zauważył mężczyznę leżącego na stogu siana w wozie zaprzęgowym. "Czy szczęśliwy człowiek marnowałby ten wieczór, na leżenie i wzdychanie? Patrzy w gwiazdy, jak marzyciel, liczący na tą, która odmieni jego nieszczęśliwy żywot. Jakie to smutne i nieszczęśliwe biedactwo...". Zaintrygowany podszedł po cichu, tanecznym krokiem bliżej, ciesząc się, że noc może rozpocznie od upolowania nieszczęśliwej duszy. Z trudem powstrzymał ślinienie, gdy jego wyobraźnia już układała historie dla tej nieszczęśliwej duszy, zbliżając się powoli do wozu z wyciągniętymi sztyletami. Gdy jednak podszedł bliżej, poczuł demoniczną woń, która osłabiła jego demoniczne instynkty. Opuścił sztylety, po czym z ogromnym uśmiechem na ustach, stanął obok wozu i przywitał się z nieznajomym demonem mówiąc:
- Nie za wcześnie na odpoczynek? - powiedział niskim, melodyjnym głosem Taishiro, niepasującym ani trochę do żywiącego się ludźmi demona - Noc jeszcze młoda, a księżyc dopiero zawitał nad tym czarnawym niebem, a ty już odchodzisz w senne objęcia. Mam nadzieje, że nie zdążyłeś obdarzyć wszystkich mieszkańców tej uliczki miłosierdziem śmierci, zanim dane mi było uczynić to samo?

 Stopniowo tracił zmysły. Snuł się po ulicach miasta jak widmo, wrak, którego świetność już dawno opuściła. Nie mógł wyplenić z głowy, z wnętrza czaszki obrazów, jakie zastygły w jego pamięci niczym płomień wiecznej wiary, że wreszcie położy kres temu szaleństwu. W trzewiach nocy mógł ukryć swoją tożsamość, mógł okraść z życia kolejny ludzki byt, ale nie ukryje się przed tym, co obcierało go kawałek po kawałku z prywatności. Wcześniej ignorował te uczucie, uczucie przynależności, tlącą się z tyłu głowy paskudną myśl, że jest jedynie marionetką w rękach wprawnego lalkarza, zasłaniając się lukami w pamięci, które powstały wskutek przemiany, jednakże stając przed obliczem sylwetki spowitej gęstą mgłą mroku nie mógł już pieczołowicie zaprzeczać. Pewny był jednego, kimkolwiek był ten mężczyzn, który miał władzę absolutną nad jego jestestwem, nie zawiódł jego oczekiwań. Nie czuł się winny oskarżeniom, jakie padły, ani zobowiązany, żeby dostosować się do jego wygórowanych oczekiwań, gdyż jedynie za czym pożądał, to wypalające dziurę w przełyku pragnienie. Był jak zwierzę spuszczone ze smyczy - kierował się instynktem przeżycia. Mimo iż z początku z tym walczył, dawno przestał. Wyrzuty sumienia obróciły się w proch.
 Miasto zamarło pod naporem bezwzględnego całun nocy. Zabójcy przyłożyli do tego rękę? Araki nie słynął z przenikliwości umysłu. Nie podziwiał też urody dzisiejszej nocy. Nadal czuł ból w tkankach, komórkach, kościach. Szumiało mu w głowie, jak po spożyciu nieskromnej ilości alkoholu. Grawitacja bezustannie przypominała mu o swojej obecności, ale ten stan nie stępił jego zmysłów. Zastygł bez ruchu, wyczuwając w powietrzu dwie zbliżone do siebie wonie o różnym natężeniu. Jedna była bardziej znajoma od drugiej.
 — Czuć was z kilometra — odezwał się zatem, wiedząc, że swojej obecności ukryć nie zdoła. Wynurzając się z zakrętu, dostrzegł wpierw jedną sylwetkę, a potem, zerkając w górę, drugą. — Spełniacie się w życiowej roli wabików?

Pierwszy pojawił się zapach — ten spowodował, że leżący w starcie siana chłopak rozluźnił się wyraźnie. Wyłaniająca się z mroku postać i głos, jaki mu towarzyszył, sprawił, że wzrok Rintarou się uniósł. Dotąd szare tęczówki ślepi rozpaliły się żywym, płonącym szkarłatem. Nie obawiał się demaskacji, toż oboje byli przekleństwem ludzkiego życia. Dłuższy czas przyglądał się demonowi, dopiero pod koniec jego słów uśmiechnął wyraźnie; uśmiech ten zdawał się angażować jedynie lewy, wąski kącik ust i z pewnością nie był szczery. Rintarou nie był ani wrogiem, ani przyjacielem swoich braci; nie miał nic przeciwko towarzystwu demonów, ale jego indywidualizm wolał trzymać te istoty na dystans, zwłaszcza jak pozwalały sobie bezczelnie wtargnąć na jego teren. Jak mówiło stare przysłowie: „wrogów trzymaj blisko, a przyjaciół jeszcze bliżej". Sam doskonale wiedział, jak wiele zrobiłby, aby żyć — domyślał się, że po nie tak odległym spotkaniu ze stwórcą, w każdym z nich rozpaliła się ta potworna niezdrowa rywalizacja, która miała zaowocować niewyobrażalną nagrodą. Jego krew — czuł, jak ślina niezdrowo napłynęła mu do ust. Nawet nie wiedział, kiedy podniósł się do siadu, przesuwając mieloną w wargach, sztywną łodygę trawy.
  — Oczekiwanie nie ma nic wspólnego z odpoczynkiem — powiedział swobodnie z przymrużonymi oczami. — Jeśli tak jak ja przeczuwasz nieszczęścia, automatycznie je na siebie ściągasz.
 Po ostatnim sytym posiłku potrzebował rozrywki. A największą dla niego rozrywką było polowanie i zwodzenie swoich ofiar — obcowanie wśród ludzi. Demon czerpał potężną radość i zadowolenie z zabawy z nieświadomym człowiekiem, który chętnie zawiązywał przyjaźń ze śmiercią.
 Tym razem miało być podobnie.
 Przechylił głowę i podążył wzorkiem w kierunku nadchodzącego z oddali cienia. Dźwięk niskiego znanego mu tonu spowodował, że zaśmiał się melodyjnie, pozbywając się dotychczas mielonej w wargach trawy. Zrzucił nogi z wozu.
 — Chyba naprawdę lubisz moje towarzystwo Araki, ale jesteś zbyt gruboskóry, aby się do tego przyznać.
 Kolejna woń, która napłynęła do jego nozdrzy, spowodowała, że znieruchomiał. Nim zdołał zareagować i choć obrócić głowę w kierunku głosu demonicznego właściciela, poczuł, jak niewyobrażalna siła uderza w jego plecy. Opadając na ziemię, w ostatniej chwili złapał równowagę. Syknął, rozmasowując miejsce w okolicy lędźwi. Grzywka osłoniła jego szkarłatne ślepia, kiedy prostując się, zmierzył kreaturę wzrokiem. Był potężny, jego siła nie równała się z jego — chyba tylko dlatego wypowiedziane przez demona słowa pozostawił bez jakiegokolwiek komentarza. Zależało mu na życiu. Pomimo iż był traktowany jak nic nieznaczący pionek, tak naprawdę nie miał wolnego wyboru. Muzan nie pozwalał o sobie zapomnieć; nie był to demon pospolity. Miał władzę pociągania za sobą wszystkich dusz – przez swój czar lub też grozę – w straszliwy, szatański taniec. Potrafił napełniać obawami swoich podwładnych, w taki sposób, by ci zrobili dla niego absolutnie wszystko.
 Nie, nie mógł nim zapomnieć.
 — Zalejcie to miasto krwią ku jego czci.
 Chaos. Chyba tylko tak dało opisać się to, co nastało w przeciągu tych paru chwil. Krzyki ludzi mieszały się z dźwiękiem ich płaczu, śmiechu rozpustnych demonów i odgłosu rozrywanego mięsa. Zapach krwi spowodował, że palce zaczęły mu drżeć, ledwo powstrzymując się od przepływającej przez jego ciało ekscytacji.
 Musiał.
 Musiał coś...
 Poczuł dotyk na przegubie lewej ręki. Zadrżał, ale nie był to dreszcz strachu, a podniecenia.
 — Chłopcze, uciekajmy stąd szybko!
 Zjeść.
 Obrócił powoli głowę, a szkarłat ślepi, jaki zmroził trzymającego go za dłoń mężczyznę, spowodował, że ten rozdziawił usta; oczy zaszkliły się i powiększyły jak u dziecka, w najgorszym momencie bajki. Puścił go w przerażeniu, gdy zmitygował się, jak wielki błąd popełnił. Ale już było za późno.
 — Wole tu zostać. Dotrzymasz mi towarzystwa?
Bez zastanowienia i właściwie w ułamku sekundy, przebił mężczyznę uzbrojoną w szpony dłonią. Krew wylała się z ust denata, który nie potrafił wydusić z siebie najmniejszego słowa. Czując pod palcami, pulsujący, gorący organ, demon podważył go palcami i bezlitośnie pociągnął do siebie. Udało mu się wyrwać je dokładnie, tak jak planował. Serce — oblane gęstą krwią, wrzące i pachnące śmiercią. Kiedy mężczyzna upadał przed nim na kolana, on wgryzał się już w organ, jakby rozsmakowywał się piekielnie smacznym jabłkiem. Uśmiechnął się, czując napływającą niewyobrażalną siłę i popęd.
 A potem usłyszał szelest. Podstawił nogę przebiegającej tuż obok niego kobiecie. Jej drobne ciało bezlitośnie runęło na brudną ziemię. Nim zdążyła zareagować, Rintarou nadepnął na jej głowę i przegryzając wyrwany przed chwilą kąsek, bez najmniejszych skrupułów zmiażdzył jej czaszkę w pył.

Taishiro zaśmiał się dwukrotnie, słysząc uwagi swoich "towarzyszy". Pierwszy mężczyzna o różowych włosach, w przerażająco słodko naiwny sposób myślał że forma oczekiwania jaką wybrał, nie zrobi z niego najprostszej ofiary łowców. Marne kruche istoty jak oni, tylko czekają na dobry moment, taki jak ten. A będąc w tak zatłoczonym od śmiertelników mieście, jak to, nie będzie w stanie tak łatwo odróżnić zabójcę demonów, od zwykłego samuraja.
Drugi zaś nad wyraz myślał, że na miejskiej ulicy, taka jak ta, jakiś łowca zdecyduje się jako pierwszy podnieść na nich broń. Może to byłoby nawet ciekawsze. Obserwować jak pełny tragicznego cierpienia, zabójca próbuje przeciąć komuś łeb na środku ulicy, przy setkach świadków, tylko po to, by zostać po paru chwilach zgarnięty przez grupę komono za próbę zabójstwa. Tragizm i komizm tej sceny, był na tyle ogromny, że wywołał drobną falę śmiechu u demona. Z przyjemnością spróbuje sprawdzić tą teorie w praktyce. Jednak nie tej nocy...
Fale śmiechu zagłuszyła aura potężnego demona. Taishiro lekko spoważniał, na widok kolejnego silniejszego demona, jednak uśmiech dalej pozostawał na jego twarzy. Jego uwagi, mimo iż trafne, nie wzbudziły żadnych wyrzutów sumienia u takamochi. "Najważniejszy jest koniec sztuki, aniżeli jej początek."
Mimo swoich obiekcji, nie wypowiedział ani słowa, kiedy oczy nowo poznanego demona, spoczywały na jego cielsku. Nawet się nie zaśmiał, kiedy Rintaru został zwalony z wozu. A "rozkaz" demona "Do roboty śmiecie" powiązany z krzykami tysięcy kruchych ciał, błagających o uwolnienie ich z obecnych cierpień, wywołał u demona ogromny apetyt.
Taishiro pędem pobiegł w tanecznych podskokach, za uciekającymi w popłochu ludźmi. Bez problemu dogonił jednego z nich, łapiąc go brutalnie za kołnierz kimono. Szybkim cięciem sztyletu poderżnął mu gardło, obracając odchodzącego w zaświaty mężczyznę w swoją stronę. Tak, by tryskająca ciecz, z największej tętnicy ludzkiej, pomalowała bladą twarz demona, na karmazynowy kolor. Wtedy przypomniał sobie o swojej pasji do zbierania historii żywych. Oraz, że bohater historii potrzebuje imienia...
- Nadaje ci imię Hayase, byś po drugiej stronie był znacznie szybszy, niż tutaj.
Wyszeptawszy te słowa, ciesząc się, że zna chociaż imię swojej ofiary, zabrał się do krwawej uczty, ciesząc się z każdej chwili wgryzania się we wnętrzności swojej ofiary. Będąc praktycznie przy końcu swojej uczty, dostrzegł w oknie piętra pobliskiego domu ubranego w bogate kimono mężczyznę. Gdy wzrok demona spotkał się z nim, człowiek w ogromnym popłochu, próbował z trzaskiem zamknąć okno. Odbiło się ono jednak od framugi, pozostając dalej otwarte, a stukot głośnych kroków, próbujących ukryć się gdzieś w głębi domu, był słyszalny przez demona nawet na ulicy.
Nie czekając długo demon wdrapał się na pobliskie drzewo, by przy jego pomocy wykonać skok, w kierunku okna. Robiąc salto w powietrzu, wleciał do środka, z łatwością znajdując ukrytego w szafie spoconego ze strachu mężczyznę, w średnim wieku.
- Proszę, nie...! - krzyknął przerażony mężczyzna, na co Taishiro odpowiedział melodyjnym głosem
- Jak ci na imię utrapiona istoto? Odpowiedz, a puszczę cię wolno.
- Kommm-adea Ritsuto - wyszeptał przez łzy mężczyzna
Demon obrócił się, by dać swojej ofierze żmudną nadzieję litości. Liczył, że wywoła to na jego twarzy drobny uśmiech ulgi. Uśmiech, który zapewni mu piękne ostatnie wspomnienie w tym świecie. Nadzieja człowieka była żmudna. Gdy ten, z ogromną ulgą zaczął kierować się do wyjścia, demon z ogromną szybkością wskoczył na niego wgryzając mu się w szyje. Taishiro jednak nie zadowolił się, tą jedną ofiarą. Czuł przerażone oddechy dwójki ludzi, najpewniej będących jego rodziną. Nie zamierzał zostawić ich w wiecznym cierpieniu po utracie głowy rodziny. Zamierzał w podobny sposób pożywić się resztą domowników, a następnie rozpocząć wspaniały taniec śmierci, przeskakując od domu do domu. Zapamiętując każde imię odchodzącej duszy. By zaspokoić krwawe pragnienie ich pana. Oraz napisać wspaniałą pieśń, o tej iście wspaniałej krwawej nocy.

tutaj najlepszym komentarzem będzie jego brak

Eskalacja życia, oszalały bieg krwi, wolty uczuć, eksplozje myśli — oto forma bycia, która tej nocy pochłaniała go bez reszty. Zapach krwi wzmagał się, a stojący w centrum ferworu Rintarou rozsmakowywał się w dobiegającym do jego nozdrzy aromacie; kończąc swoją porcję, oblizał lubieżnie skrwawione szkarłatem palce. W tym też momencie mroczny, demoniczny posiłek zakończył dźwięk bezdusznego uderzenia, które zmusiło demona do instynktownego odskoczenia przed płomienistą wstęgą, która rozjaśniła masakrę, której się dopuścili. Bestie, które nie zareagowały w porę, pochłonięte nieopamiętanym pragnieniem, rozsypały się na drodze uderzenia jak piaskowe babki, kopnięte przez niesfornego trzylatka. Stało się to w ułamku sekundy — pozostały z ich ciał jedynie suche kopce popiołu.
  Demon wytarł rękawem oblane krwią usta i spoglądnął w kierunku nadchodzącego cienia. Jego oczy zmrużyły się, a jaskrawe, czerwone ślepia zamigotały w półmroku. Aura siły, jaka w tej jednej chwili zdominowała wymarłą ulicę, zgniotła go, przyszpiliła wręcz do ściany jednego z budynków mieszkalnych, do którego wcześniej udało mu się odskoczyć.
  — Nazywam się Kyoya Rin. Przybyłem, aby uwolnić was od pęt Muzana. Przyjmijcie, proszę tę łaskę i nie stawiajcie się.
  Rintarou przez lata przysporzył sobie wielu wrogów i nauczył się bowiem jednego: nie podejmuj walki, kiedy wiesz, że z pewnością przegrasz, ale nigdy nie pozwól, żeby komuś, kto cię znieważył, uszło to na sucho. W momentach takich jak ta czekał na stosowny moment i atakował, kiedy znajdował się w dużo lepszej pozycji. Świdrujący go wzrok zabójcy uzmysłowił go jednak, że tej nocy jego święta zasada zostanie poddana niezłomnej próbie.
  Kiedy Kyoya wykonał atak i wysforował się naprzód — dokładnie w jego stronę — Rintarou miał ledwie parę sekund, aby móc na to zareagować. Machinalnie dobył przewieszonej przy swoim boku katany i osłonił się ostrzem, starając się zablokować atak przeciwnika. Jeśli udało mu się go zatrzymać, paraliżująca, napierająca na niego siła oponenta miażdżyła go z każdą chwilą coraz mocniej — przyciskając plecy chłopaka do ściany budynku. Uderzył tyłem głowy w mur. Nie miał dokąd uciec, a nawet jeśliby się na to zdecydował, zostałby z pewnością skrócony o łeb.  Ostrze Nichirin zabójcy rozbłysło złowieszczo, dominując go siłą i przybliżając się coraz bliżej ciała Rintarou, który nie był fizycznie w stanie mu dorównać; dłonie zaciskające się na rękojeści zadrżały.
  Sam go nie powstrzyma. Nie w tej pozycji.
  — Kto walczy z potworami, powinien uważać, aby sam nie stał się potworem. Nie słyszałeś, że jeśli zbyt długo spoglądasz w mrok, to mrok spogląda również w ciebie? — zapytał, patrząc mu prosto w oczy. Uśmiechnął się zuchwale, odsłaniając przed zabójcą ostre kły.
  Rintarou miał już w sobie tę dziwną przywarę, że zawsze dbał o pozory, nawet kiedy znajdował się na przegranej pozycji.

Jak wspaniała to była noc dla Taishiro. Tyle cierpień wielu dusz właśnie dobiega końca. Ta traumatyczna noc, nie będzie ich koszmarem do końca ich dni. Mogą w spokoju odetchnąć po drugiej stronie, nieświadomi ogromu cierpienia jakie przyniesie ta malownicza, krwista noc. "Hayasee, Komadea Ritsuto, Ibashi, Kakashi, Ryotaru, Saiyuri, Seiyushi, Yukino, Irie...". Te i wiele innych imion powtarzał w pamięci demon. By upamiętnić ich krwawą ofiarę, gdy nastanie przeklęty świt i będzie mógł w spokoju zapisać ich imiona.
Gdy uczucie głodu demona, były w znacznym stopniu zaspokojone, a on sam postanowił przejść się po zakrwawionej ulicy, by przyjrzeć się trwającej sztuce "życia", karmazynowa noc zmieniła swoją barwę na szkarłatną. Ognista fala zmiotła wszystkie nieśmiertelne istoty, towarzyszące im na tej ulicy, a on sam cudem dał radę odskoczyć w bezpieczne miejsce.

- Nazywam się Kyoya Rin. Przybyłem, aby uwolnić was od pęt Muzana. Przyjmijcie proszę tę łaskę i nie stawiajcie się.

Rzekł głos wychodzący zza fali dymu. Na jego dźwięk i otaczającej go aury uśmiechnął się bardziej niż zazwyczaj. I to nie dlatego, że głos przypominający jego stwórcę zaczął mu mówić "Zabij go ku mojej chwale”. Zabójca nie dość, że się przedstawił to powiedział malownicze zdanie, mówiące demonowi wiele o jego osobie. Naiwna wiara, że czyni dobro, przedłużając cierpienia skazanych na śmierć istot. Skazując siebie na niemal nieustanny ból i cierpienie, tylko po to, by próbować opóźnić nieuniknione. Bo na pewno łowcy demonów nie dadzą rady pozbawić szczęścia każdego demona, służącemu wiernie ich Panu.
Taishiro nie zamierzał jednak pozwolić sobie na zbyt długie rozważania filozoficzne. Widząc przygniecionego do ściany Rina, odnalazł wzrokiem Arakiego, kiwając mu głową w kierunku Kyoya. Licząc, że zrozumie sygnał i spróbuje zsynchronizować jego najbliższy atak, szybkim skocznym ruchem pobiegł w kierunku przygwożdżonego demona. Miał zamiar do nich podbiec na palcach i atakując od prawego boku zabójcy, miał zamiar wykonać dwa szybkie cięcia, z wykorzystaniem jego sztyletów. Pierwsze skierowane równolegle do ziemi, przy pomocy lewej ręki, na wysokości piersi Taia, miało utrudnić próbę ucieczki z obecnej pozycji pozycji łowcy. W tym czasie drugie cięcie, skierowane od góry, miało za zadanie wyzwolić Rina z uścisku przygwożdżenia, będąc wcelowany w prawą rękę łowcy. Po zadaniu ciosów, demon miał zamiar odbić się od ściany, oddalając się na pewien dystans od zaistniałej sceny, tak by łowca nie mógł ich wszystkich zabić, mając zamiar powiedzieć w locie:
- A ja nazywam się Taishiro. I mamy zamiar wyzwolić cię od pętu wiecznego cierpienia, zwane przez was życiem.

Niczym pies spuszczony z łańcucha, podążał za instynktem, nie przejmując się tym, że jego trud był daremny, że prędzej czy później rządza mordu, jaka mu towarzysza, zostanie utemperowana. Obecnie nie liczyło się nic, poza
  (Za mało. To za mało. Zdecydowanie za mało.)
 głosem, który jedynie wzmagał jego niegasnące pragnienie, podsycane przez poziom adrenaliny we krwi, jak i jej zapach unoszący się w powietrzu. Chłonął ją jak narkoman na głodzie. Zaciągał się raz po raz tą aromatyczną wonią, łaknąć ją coraz mocniej.
 Posoka. Jeszcze więcej przelanej posoki. Jeszcze więcej ofiar.
 Tkwiąca w nim bestia dawała właśnie upust swoich emocji. Nie ważne dla kogo to robił - czy dla siebie, czy dla kogoś innego - tonął w zapomnieniu. Żył dla tych chwil, kiedy zęby przecinały miękką skórę, kiedy odrywał kawałki mięsa od ludzkiej bytu, kiedy balansując na granicy obłędu, zatracał ostatnie podrygi człowieństwa; jakiekolwiek wyrzuty sumienia zniknęły pod aktem okrucieństwa. Co za różnica, kiedy umrą. Prędzej czy później każdy spotka ten sam marny koniec.  
 Utkwił zakrwawione ślepia w ciało swojej pozbawionej tchu ofiary. Wyżarł co najlepsze. Nie tknął tego, czym najbardziej gardził - szkieletu i organów, zwłaszcza serca. Rękawem yukaty rozmazał krew na lewym policzku, tworząc na skórze smugę. Zrobił krok w przód, w kierunku kolejnej istoty, która nie doczeka świtu, ale nie zdołał odebrać jej życia nie zdołał jej nawet dotknąć, wybadać pod opuszkami palców przyśpieszone tętno, ani przysporzyć jej bólu i cierpienia. Nie zdołał, bo szyki pokrzyżował mu zabójca, trefniś jakich mało, aczkolwiek Hotaru nie miał wątpliwości, że jego aura, przy odrobinie wysiłku tudzież dobrej woli, mogła z łatwością zmiażdżyć mu trzewia.
 Kyoya Rin. Czerwonowłosy obrońca uciśnionych.
 Nie trzeba było prezentować szczytowej formy intelektualnej, żeby dojść do wniosku, że w pojedynkę nie miał najmniejszych szans z tym figlarzem przeklętym, który z braku lepszych zajęć postanowił nieść kaganek resocjalizacji. Nawet nie wiedział, kiedy wolna dłoń powędrowała w kierunku twarzy. Brudne, przydługie paznokcie przecięły skórę na wysokości znamienia. Krew niczym łzy popłynęły po bladym policzku.
 Gdy zbójca wykonał ruch, poprawił chwyt na rękojeści, wzrok koncertując na łowczej sylwetki, która wpierw postanowiła wybawić z egzystencjalnych kłopotów Rintarou. Araki nie wahał się ani przez chwilę, a znaczące spojrzenie jasnowłosego demona tylko utwierdziły go w tej wizji. Zwykle instynktownie parł na przód, by nie stać w miejscu, aczkolwiek w tym wypadku nie był to nieprzemyślany ruch. Chciał wykorzystać element zaskoczenia, jednocześnie korzystając z dwóch swoich pobratymców, którzy nadali się idealnie jako główne postacie tego dramatu, on tworzył jedynie tło tej historii. Mimo iż każdy z nich na pierwszy rzut oka zdawał się być przeszkodą, Araki doszukiwał się w ich obecności pozytywnych akcentów, co zaraz udowodnił. Nie przejmował się tym, że ostrze bezceremonialnie przecięło policzek Rintarou. To nie on był jego celem. Celował w oko zbójcy. Nie był tak szybki jak białowłosy, jednakże ten defekt nadrobił zwinnością; tylko bezpośredni atak mógł przynieść w tej sytuacji korzyści. Drugą rękę trzymał w pogotowiu, na wypadek ataku; nie był do niej przywiązany. Tracił ją już wielokrotnie.

Kiedy siła odepchnięcia posłała go po ziemi prosto do wnętrza jednego w opuszczonych przez domowników domostwa, myślał, że mężczyzna przygotował dla niego znacznie miększe lądowanie. Na ostatniej prostej uderzył tyłem głowy w ścianę, czując pod paznokciami zebrane skupisko ziemi i kurzu. Syknął pod nosem, jakby gotowy do wyrzucenia przed siebie paru soczystych przekleństw; ostatecznie zacisnął szczękę. Przymknięte powieki poruszyły się lekko, ukazując po chwili żywy, jaskrawy szkarłat ślepi. Dźwięki tnących ostrzy, sugerowały mu, że sytuacja na ulicy nie ulegała zmianie — ten przeklęty śmieć nie zniknął — ba, wręcz rozgościł się wygodnie, pragnąc ukazać im swoją potęgę i litość.
  Kolejny brzęk ostrza.
  Z tego punktu obserwacyjnego Rintarou widział niewiele. Miał przed sobą jedynie zabudowane ściany starej izby, z jedną średniej wielkości wyrwą, która sugerowała, że to właśnie on był sprawką jej powstania — wcześniej musiały znajdować się tam przesuwne drzwi.
  — Może nie jestem najszybszym zabójcą, ale takimi ruchami mnie nie pokonacie. Czy naprawdę musimy to kontynuować? Gwarantuję wam, że zabije was w najmniej bolesny sposób — pomimo iż demon znajdował się w zabudowanym pomieszczeniu, usłyszał te słowa nadwyraz wyraźnie. Parsknął pod nosem.
  Ręka Rintarou na oślep wyszukała najbliższego podparcia, aby móc się ponieść. Z wąskiego przecięcia na jego  prawym policzku sączyła się cienka nitka krwi — w myślach zapamiętał, aby porozmawiać o niej z Arakim, kiedy już skończą z tą łajzą. Wyczuwając pod dłonią stół, podciągnął się niezdarnie zrzucając z jego blatu coś, co upadło z brzękiem na podłogę. Dopiero kiedy wstał na równe nogi, uzmysłowił sobie, że była to samotnie stojąca lampa. Ogień wypełzł z przewróconego klosza i zaczął pochłaniać rozrzucone po ziemi kartki i meble. Rozrastający się w pomieszczeniu płomień obudził w nim skromny plan — spoglądnął w górę, szybko dostrzegając wejście na dach chaty. Wdrapał się na stół i podciągnął, uprzednio torując sobie przejście.
  Z dachu budynku miał idealny widok na akcję rozgrywającą się na ulicy. Przykucnął, nie rzucając się w oczy. Mógł co prawda w szaleńczym biegu rzucić się w wir tego pobojowiska, ale zdrowy rozsądek zabraniał mu tego lekkomyślnego ruchu. Domyślał się, że każdy z nich pragnął głowy tego przeklętego slayera. I chyba tylko ruch obu demonów, który zagwarantował mu ratunek, powstrzymał Rintarou, przed zostawieniem ich na pewną śmierć.
  Może faktycznie dało się z nimi współpracować, przeszło mu przez myśl.
  Sięgnął za siebie, ściągając z ramienia łuk i dobywając pierwszej strzały. Wycelował w przeciwnika już chwilę później (po wykonanej akcji miał ponownie schować się za gzymsem), gdy ten skupiony był na pozostałych demonach — jego celem nie bez powodu był prawy bark oponenta. Chciał go osłabić lub wkurzyć — finalnie nie potrafił się zdecydować.

Uśmiech Taishiro nie zniknął ani na moment, gdy po bolesnym kopnięciu w tors poleciał na jeden budynków. Mimo iż jego cios był kompletnie nieskuteczny, poczuł wyraźnie draśnięcie jakie zadał swoim lewym sztyletem, połączone z drobnym dźwiękiem rozcinianego ubrania. Wiedział, że jego demoniczne ciało jest silne, a jego ludzkie jest kruche. Oraz że jeśli jest coś w stanie zranić, to jest również w stanie go zabić
Demon odkaszlnął od wszechobecnego popiołu na ulicach, podnosząc się z ziemi, śmiejąc się pod nosem słysząc uwagę łowcy:
-Twoja ofiara poświęcenia swojego życia w obronie uciśnionych, mimo iż szlachetna, jest obecnie bezwartościowa. Setki niewinnych mieszkańców tej uliczki straciło już swoje obarczone cierpieniem żywota. Umarli w ogromnych krzykach boleści, błagając o ratunek, który nie nadszedł. Zawiodłeś nie tylko ich, ale też kilkadziesiąt demonicznych dusz, które umarły w ogromnym cierpieniu płomieni ogarniających całe ich ciało, nie dając im łagodnej śmierci. A na samym końcu zawiedziesz też nas, nie dając nam łagodnej, śmiertelnej łaski. Którą nasze demoniczne więzienie, przyjąć nie chce.
Demon zaśmiał się głośno, odskakując na bok i robiąc piruet, spodziewając się gniewnego ataku ze strony łowcy. Następnie odbił się od ściany budynku i robiąc salto w powietrzu, zasłaniające jego głowę, skoczył w kierunku naprzeciwległego budynku. Chciał utrzymać się jak najdłużej w powietrzu, odbijając się od jednej ściany budynków uliczki do drugiej, zastanawiając się, czy wyostrzony zmysł dotyku łowcy pozwala równie dobrze wykrywać przeciwników będących w powietrzu, jednocześnie skupiając na siebie uwagę łowcy powtarzając głośno, melodyjno-szyderczym głosem:
- Zawiodłeś Hayaseę, Komadeę Ritsuto, Ibashiego, Kakashiego, Ryotaru, Saiyuri, Seiyushi, Yukino, Irie...

 Araki, podczas walki, rzadko wydobywał z siebie jakiekolwiek dźwięki, zatem nie mógł pojąć mechaniki działania zabójcy; słowa, jakie z siebie wyrzucał raz za razem, nie znalazły swojego potwierdzenia w czynach; były jedynie marnym pokazem siły, który nawet nie stał obok logiki.
 Chciał pozbawić ich życia?
 Proszę bardzo, Hotaru mu to ułatwił, minimalizując dystans, jaki ich dzielił.
 Chciał im okazać litość, uwalniając z oków absurdalnego poczucia przynależności?
 Nic trudnego. Wystarczyło celować kataną kilka centymetrów wyżej, zatopić ostrze w szyi.
 Ból promieniujący z barku nie zrobił na Arakim żadnego wrażenia, wszak podejrzewał, że to właśnie wystawiona na atak kończyna górna stanie się celem łowcy. Łopatka stanęła na drodze katanie, dlatego też rana nie była na tyle głęboka, by pozbawić go chwilowego czucia w ramieniu, chociaż niewątpliwie ograniczyła ruch w zaatakowanym stawie. I to wszystko na, co było go stać, po tym całym monologu moralizującym? Hotaru był rozczarowany w porównywalnym stopniu, co sam zabójca.
 Wycofując się, by osiągnąć bezpieczną odległość, nie zarejestrował momentu, kiedy Rintarou postanowił się z nim rozstać, moszcząc się na dachu budynku. Sam odciął sobie jakąkolwiek drogę ucieczki, decydując się na otwarte starcie, którego po chłodnej kalkulacji będzie jego klęską, gdyż nie miał żadnych złudzeń, co do predyspozycji swojego przeciwnika. Z drugiej strony nie mógł przejść obojętnie obok słów slayera, zwłaszcza że krzyki nie cichły. Rzęź zbierała swoje żniwa, a on nadal tkwił w jednym miejscu, przyzwalając na ten ludobójstwo.
 — Ej ty — zwrócił się bezpośrednio do płomiennowłosego; imię właściciela bezkompromisowego języka, chociaż powtarzane w myślach kilkukrotnie, wyparowało z pamięci Hotaru, zatem musiał sięgnąć po inne nazewnictwo, które wydawało mu się przy tej okazji najwłaściwsze, a przynajmniej adekwatne do sytuacji — ze spalonego teatru się urwałeś? Myślisz, że te miernoty, za które nadstawiasz karku, będą ci wdzięczne, że trwonisz czas na czcze gadki? — krok w przód, katana przed siebie. Kątem oka obserwował lewitującego w powietrzu białowłosego demona. —  Weź odpowiedzialność za swoje słowa i pokaż nam, że nie jesteś tylko mocny w gębie. Pomości swoich towarzyszy.
 Nie zaatakował, a jedynie wycelował w niego prowokacyjnie ostrze katany, zachęcając go do wybudowania sobie przewagi. Różnica między nimi a łowcą była widoczna gołym okiem - Araki ryzykował wszystkim, gdyż nie miał absolutnie nic do stracenia; jego życie na dobrą sprawę nie stanowiło żadnej wartości, niczego nie chronił, a jego jedyną aspiracją było zaspokojenie głodu.

 Araki nie pozostał mu dłużny; wbił spojrzenie w jego sylwetkę, konkretnie w oczy, podtrzymując na moment kontakt wzrokowy.  Nie zareagował na jego słowa, nie od razu. W zasadzie nie dano mu nawet miejsce na reakcje, gdyż zabójca znowu roztoczył wokół siebie tą przytłaczającą, wbijającą w podłoże aurę, która sprawiła, że pod demonem ugięły się nogi. Zdążył jednak poprawić chwyt na katanie, zanim ten znalazł się przy nim, jednakże nie był zdolny do wykonania jakiekolwiek manewru, ciało odmawiało mu posłuszeństwa, ale miał do dyspozycji jeszcze broń, która nie wymagała użycia siły. Broń, która raniła mocniej niż sztylet wbity w serce.
 —  Zapominasz o jednym, my też byliśmy kiedyś ludźmi, których zawiedliście  — ledwie szept wydobył się spod jego ściśniętego gardła, ale nie zaprzestał tylko na tym. Usta Hotaru znalazły się kilka centymetrów nad uchem zabójcy, w zasadzie znalazł w nim oparcie, gdyż wpływ wywierany przez łowcę nadal na niego oddziaływał, a jednocześnie poczuł jak ostrze zanurza się w jego skórze. — Tacy jak oni, zmieniają się w takich jak my każdego dnia. Chronisz kogoś, kogo potem będziesz musiał zabić. Błędne koło. Zbędny trud. — Pomimo bólu, jakiego doznał po stracie ręki, wykrzywił usta w parodii uśmiechu, czując równocześnie krew  w ustach i ból, kurewską dawkę bólu, która zmusiła ociężałe ciało do odwrotu. Wykonał unik przed morderczym ciosem, umożliwił mu to tylko i wyłącznie zastrzyk adrenaliny.
 Teraz trzymał się na nogach tylko i wyłącznie na słowo honoru. Z trudem nabierał do ust powietrza, a gdy to robił, to nozdrzy pchała się ta znienawidzona przez niego woń spalenizny. Splunął stróżką krwi, dopiero teraz uświadamiając sobie, w jakim położeniu się znalazł bez ręki, z poważnymi uszkodzeniami ciała. Kolejny atak, przed którym nie miał, gdzie uciec. Araki wyczuł w tym ruchu akt desperacji.
 — Spóźniłeś się o kilka długich lat. Nikt nie jest w stanie przysporzyć mi więcej cierpień, od tych, które zaznałem stając się tym czym się stałem — odparł, bo starta kończyny, dokuczliwy ból w klatce piersiowej, a nawet utrata krwi, jak i sił witalnych, nie robiła na nim już żadnego wrażenia, poza fizyczną agonią. Tułając się po Edo, przerabiał to już wiele razy, a jednak jeszcze nikt nie odebrał mu życia. Jeszcze. Ten łowca miał szansę to zmienić. Oddychał z coraz większym trudem. — Popatrz na siebie. Krwawisz bardziej ode mnie — zdążył powiedzieć, gdy ten wymierzył w niego kopniaka i posłał go kawałek dalej, pozbawiając tym razem skutecznie równowagi. Spróbował się podnieść ostatkiem sił, zdeterminowany by jeszcze raz spojrzeć w twarz swojego oprawcy. — Zapomniałeś o obiecanym autografie.

Litania imion ofiar Taia trafała najlepsze, dopóki paraliżująca aura, nie spowodowała, że demon wylądował na ziemi. Uśmiech dalej nie znikał z twarzy demona. Co prawda liczył, że jego kompanii zdążą coś zrobić, kiedy ten był zajęty skupianiem na siebie uwagi. Po za braniem jego uwagi na siebie. Jednak, w spektaklu improwizowanym, nie wszystko musi pójść według głównej idei dramatu. Tak to jest, jak twórca sztuki, nie przydziela wszystkim aktorom roli podczas spektaklu. A co dopiero, jak zapomni przedstawić im zakończenia.
Patrząc nieruchomo na dramat rozgrywający się tuż przed jego oczami, zastanawiał się, czy Araki nie wszedł za bardzo w swoją postać. W końcu demoniczne życie nie jest w jakimkolwiek sposób nieszczęśliwe. Ma swoje minusy, jak chociażby unikanie słońca, dziwnego kwiatka i nieszczęśników z mieczami, jednak ma na pewno więcej pozytywów od zgniłego ludzkiego życia.
Tai był tak pochłonięty "wiarygodnością" jego gry, że przez drobny ułamek sekundy zastanawiał się, czy nie pozwolić slayerowi go zabić. W końcu, skoro nie potrafi docenić daru ich Boga, nie powinien go dalej posiadać. Jednak słowa, jakie padły przed zadaniem potężnego ciosu, sprawiły że uśmiech demona skwaśniał, a on sam poczuł chęć rozszarpać zabójcę gołymi rękami.
- Wypalę swoje imię na waszych ciałach tym ostrzem!

Słowa mimo, iż być może kompletnie nieznaczące, były dla demona oznaką próżności, ukrytą pod maską dobroduszności, demolizująca jego prawy obraz. " Jeśli jest człowiekiem światłym i szlachetnym, dla którego jego własny żywot jest czystym narzędziem do przedłużania egzystencji kruchych, czemu zależy mu na sławie jego imienia. Dawanie litości innym, tylko by przysłużyć się swojej sławie. Jakież to haniebne."
Demon zacisnął ręce na rękojeści sztyletów i gdy Araki zajmował uwagę łowcy prosząc go o jego podpis, ten rozpędził się biegnąc w stronę łowcy. Po przekroczeniu jednego metra, gdy Tai nabrał prędkości, wyskoczył wysoko do góry, chcąc naskoczyć na łowcę. Chciał wykorzystać swoją prędkość oraz pozycję, by zadać silne, prostopadłe cięcia od góry przy użyciu swoich sztyletów, w ramiona przeciwnika. Po udanym ataku chciał się odbić nogami od jego silnego ciała, uznając za niebezpieczne znajdowanie się blisko zdenerwowanego łowcy.

  Wdrapując się na szczyt budynku, nie myślał o tym, co zobaczy z góry — jego myśli bowiem skupione były na korzyściach, jakie zyska. Więc czy miał szanse przygotować się na widok, jaki przygotował mu los?
  Kiedy tylko wychylił głowę zza gzymsu, zamarł; jego twarz stężała. Dostrzegł, jak przy ciele Arakiego unosi się tuman kurzu i dopiero kiedy opadł był w stanie dostrzec, w jak fatalnym znajduje się stanie. Ubytek w postaci ręki i połowy torsu skutecznie pozbawiały go krwi, która wylewała się z mężczyzny hektolitrami, barwiąc zbrukaną ziemię żywym szkarłatem. Widział jak oprawca mimo dzielącej nich odległości, mierzy go wzorkiem; jak Araki próbuje się podnieść, jak wyrzuca w jego kierunku kolejne słowa.
  Łowca zamierzał zadać mu śmiertelny cios?
  Nie spodziewał się, że ten widok spowoduje jego mimowolny ruch. Wyrwał się w przód, choć ostatki trzeźwego umysłu zatrzymały go w półkroku. Przeraził się swojej reakcji, na tyle, że przeszedł go paraliżujący chłód. Co on do cholery robił? Tu chodziło o impuls, o tę nagłą reakcję; o to coś, co czasami każe ciału wstać i wyjść, albo wykonać coś, choć miałoby kosztować najwyższą cenę. W tym wypadku miało. Miał wrażenie, że przeciwnik z nim pogrywa, celowo stara się sprowadzić go ponownie do parteru. Stara zmusić do tego, aby znów znalazł się na ziemi i zagrał według jego ustalonych zasad. A może wcale nie zdawał sobie sprawy z jego pozycji?
  Nie mógł zrezygnować ze zdobytej przewagi.
  Nie teraz.
  Bez zastanowienia wyciągnął za pleców łuk i dobył pierwszej strzały. Przykucnął zwinnie na jedno kolano, schowany za szpiczastym dachem. Obserwował sytuację. Był gotów oddać strzał, byle tylko odwrócić uwagę przeciwnika od Arakiego, kiedy nagle dostrzegł przebiegającego przez drogę demona, którego imienia nie było mu dane jeszcze poznać. Jego widok sprawił, że nabrał większej pewności; skupił wzrok na atakowanym celu.
  W momencie, kiedy Taichiro odbił się od ziemi i uniósł w gotowości swoje ostrza, wyrzucił z napiętej cięciwy pierwszą strzałę wycelowaną dokładnie w głowę Kyoyi, z takim opóźnieniem, aby ta nie zdołała zranić jego sojusznika. Po tej akcji miał przeskoczyć na kolejny dach budynku i zniknąć za szpiczastym dachem.

Dopisek od autora: Rintarou znajduje się na budynku po prawej stronie slayera (czyt. prawej stronie — uwzględniając pozycję Kyoyi Rina, gdy ten był frontalnie skierowany w kierunku Arakiego).

Taishiro nie miał pojęcia, jakiego spektaklu dano mu było uraczyć w pierwszym rzędzie. Zauważył jedynie skuteczny blok jego ataków z wykorzystaniem ognistej tarczy. Odór unoszący się z ciała Arakiego, wnikający do ciała łowcy. Oraz ogromny strach łowcy, który uważał siebie za demona.
Jednak nagła utrata oczodołu łowcy i jego wycofanie, wywołało drobny śmiech artysty, uznając to za wspaniały początek końca tego aktu:
"Dobry aktor musi improwizować. Nawet jeśli sam nie ma pojęcia, co robią jego współaktorzy. Oraz w jakiej sztuce obecnie gra."
- Światło księżyca ujawniło twe prawdziwe liczę. Twarz potwora próżności i pychy, skrytą pod urokliwą maską ulgi.
Nie miał pojęcia, czy demoniczna sztuka Arakiego uwidacznia największy strach celu, tworzy iluzje szpetoty, czy może stało się coś potworniejszego, co jego oko nie było w stanie dostrzec. Taishiro nie miał zamiaru zawracać sobie tym głowy, tworząc własne uzasadnienie, na pustej kartce pergaminu, dającej ogromne pole do manipulacji.
Mówiąc swoje słowa, demon pobiegł prosto na łowcę, chcąc nie dać mu ani chwili wytchnienia, którą mógłby poświęcić na zatamowanie ran. Biegł w strzałce, z rękami schowanymi za sobą, chcąc zadać swojemu przeciwnikowi dwa, niemalże równoczesne, równoległe do powierzchni ziemi cięcia. Pierwsze wycelowane w rękę łowcy, która zajmowała się obecnie opatrywaniem rany. Drugie zaś, miało znaleźć ujście w jego ludzkiej szyi. Czując przyjemną woń wypływającej z ciała łowcy krwi, demon chciał zrobić wszystko, by ta cudowna ciecz wypływała dalej, robiąc szybki piruet w jego lewą stronę, chcąc nie tylko zrobić unik przed jego kopnięciem, pozostać w jego widoku oraz znajdować się blisko niego. Ale też dać możliwość do działania trzeciej sile, która poza nim i Arakim, również wpływała na przebieg tego dramatu. I być może doprowadziła do jego utraty oka...

 Nie wiedział, ile krwi stracił, ale im fetor dolatywał do jego nozdrzy za każdym razem, gdy wciągał nową dawkę powietrza do płuc. Slayer nie ugiął się pod naporem jego prowokacji; odwrócił się do niego plecami po tym, jak pozostała dwójka demonów stanęła mu drodze do spełnienia swojej groźby.
 Araki nie śledził poczynań swoich pobratymców, nie miał ku temu sposobności; zapanowała ciemność, która skutecznie odizolowało go od świata zewnętrznego. Wraz z pojawieniem się na polu walki  osoby trzeciej w postaci tajemniczego mężczyzny, która zaszczepił w nim nie tylko wątpliwości, ale przede wszystkim te niechciane uczucie przynależności, skupił się na jego osobie, na oczach rozpraszających gęstwie mroku. Słowa, wżynające się w jego umysł jak łowcza stal w ramię utwierdziły Arakiego w przekonaniu, że kunsztem aktorskim spiął się na wyżyny, skoro był w stanie oszukać samego stwórcę, nie miał jednak najmniejszego zamiaru igrać z ogniem, którego tak się lękał, nawet po otrzymaniu perfekcyjnego ciała, które pod względem biologicznym było równie ułomne, co ludzkie - kruche i podatne na wszelkie zranienia, pomijając zaskakujące umiejętności adaptacyjne i regeneracyjne.
 Ból, jaki mu przysporzył, wbijając pazury w skórę, nie był tylko dotkliwy, ale przede wszystkim otrzeźwiający. Sprawił, że oprzytomniał, nawet pomimo drastycznego ubytku krwi. Wyczuł to. Wyczuł strach, który zakradł się do umysłu oprawcy. Sam lekko zadrżał, słysząc krzyk przerywający ciszę, jaka nastała wraz z nadejściem ciemności.
 — Skoro tak lubisz żerować na czyimś strachu, pławić się w bólu, rozkoszować się rozpaczą i ranić, przemień go w demona — wychrypiał w eter, gdyż obecność hegemona była już ledwie wyczuwalna; nie wiedział, co go podkusiło, by rzucać mu wyzwanie, ale raz wypowiedzianych słów cofnąć nie mógł. Skoro on był właśnie poddawany testom, czemuż nie mogła to działać w dwie strony.  
 Zwilżył wargi koniuszkiem języka, po czym, zmuszając swoje ciało do wysiłku, usiadł w kałuży własnej chwili. Poruszył najpierw kikutem, potem drugą ręką o ograniczonej sprawności. Zerknął ukradkiem na ten  Chyba czas zadość uczyń i zrobić użytek z mocy, jaka przeniknęła go na wskroś, motywując go do działania. Poza ręką, miał do dyspozycji jeszcze zęby. Omiótł spojrzeniem przestrzeń przed sobą w poszukiwaniu utraconej katany. Nadal zaciskały się na niej palce utraconej kończyny. Podniósł się z ziemi, nogi miał jak z waty, chwiejne, odmawiające współpracy, zmuszał je do działania. Sięgnął po porzucony oręż, zacisnął na niej kurczowo palce, jednocześnie próbując jeszcze raz skorzystać z demonicznej sztuki, wszakże nadarzyła się właściwa okazja, by przetestować jej możliwości, jak i ograniczenia.

Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Na dźwięk krzyków dobiegających z dołu wychylił się, przyglądając rozgrywanej tuż u jego stóp dramaturgii (w najprawdziwszym tego słowa znaczeniu). Dym, jaki zdominował okolice krwi Arakiego, zdawał się wprowadzić przeciwnika w dezorientację i pozbawić go zdrowego rozsądku. Nie przypominał sobie, aby wcześniej demon dysponował taką mocą — nie miał jednak czasu się nad tym zastanawiać. Ucieszył go za to widok zalanej krwią twarzy oponenta, który pozbawiony oka, jak ranne zwierzę wycofał się na bezpieczną odległość. Uśmiechnął się podle, czując rozsadzającą go dumę i eskalującą pewność siebie. Krew tego człowieka działała na demona jak swoista, najczystsza adrenalina. Przez moment marzył, aby zatopić w mężczyźnie zęby i pozbawić go wnętrzności, gdy on patrzałby się na niego bladym, lecz świadomym wzorkiem.
  Wystrzelił z cięciwy kolejną strzałę — tym razem wycelowaną w kierunku dominującej ręki slayera. Planował powstrzymać Rina przed ewentualną obroną na ciosy wymierzone przez Taishiro (starał się celować nieco poniżej ramienia, tak aby w przypadku spudłowania w mięsień, mógł przebić materiał jego ubrania i silą wystrzału, odciągnąć jego rękę w tył, albo chociaż spowolnić jego ruchy).
 Przeskoczył na kolejny dach, skracając sobie dystans do przeciwnika. Teraz znajdował się tuż przy nim — dzieliły go może metry (oraz wysokość). Schował łuk za plecy i wyciągając za pasa katanę, skoczył w jego kierunku. Chciał znaleźć się za plecami czerwonowłosego i jak najszybciej zadać mu cios w plecy.